Εθνικισμός*: εγκληματική μυθοπλασία και ιδεολογικό αδιέξοδο

του Aleksander Dugin

Τέταρτη πολιτική θεωρία και η κριτική του εθνικισμού

Ίσως λίγοι έχουν παρατηρήσει ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία δίνει τη μεγαλύτερη προσοχή στην κριτική του εθνικισμού. Το πιο εντυπωσιακό είναι η κριτική του φιλελευθερισμού και η απόρριψη του μαρξιστικού δόγματος, αλλά εξίσου αναγκαία και θεμελιώδης είναι η ριζική απόρριψη όχι μόνο του εθνικισμού, αλλά και του έθνους (στμ nation όχι ethnos).

Ιδιαίτερη θέση στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία κατέχει η κατά μέτωπο και ασυμβίβαστη κριτική του ρατσισμού, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις εκδοχές του εθνικισμού ή, γενικότερα, ως ένα γενικό παράδειγμα της στάσης του δυτικού πολιτισμού απέναντι σε όλους τους άλλους λαούς και πολιτισμούς.

Σε μια εποχή που η Ρωσία διεξάγει στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, στόχος της οποίας είναι η αποναζιστικοποίηση, θα πρέπει να σταθούμε σε αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες.

Πλουραλισμός των πολιτισμών και πολυπολικότητα

Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία βασίζεται στη θεμελιώδη ιδέα της πολλαπλότητας των πολιτισμών και των κουλτούρων, δηλαδή στην ιδέα ενός πολυπολικού κόσμου - ως ιστορία, παρούσα κατάσταση πραγμάτων και σχέδιο για το μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι ο δυτικός πολιτισμός και, ειδικότερα, ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός που αναπτύχθηκε στη σύγχρονη εποχή, είναι μόνο μία από τις παραλλαγές του πολιτισμού και ότι εκτός αυτού υπήρξαν, υπάρχουν και, κυρίως, πρέπει και θα υπάρξουν άλλοι πολιτισμοί στη βάση διαφορετικών αρχικών αρχών.

Αυτοί οι μη δυτικοί πολιτισμοί είναι:

Ρωσικός (ορθόδοξος-ευρασιατικός) πολιτισμός (ξεκινάμε από αυτόν, γιατί το είμαστε),

Κινεζικός (αρκετά ενοποιημένος και πλέον πολιτικά μορφοποιημένος),

Ισλαμικός (πολυπολικός και πολυδιάστατος από μόνος του)

Ινδικός (δεν ενεργεί ακόμη ως ανεξάρτητος πόλος)

Λατινική Αμερική (σε διαδικασία να γίνει),

Αφρικανική (δυνητική και εκπροσωπούμενη από το σχέδιο του παναφρικανισμού).

Επιπλέον, στον ίδιο τον δυτικό πολιτισμό μπορούν να διακριθούν δύο τομείς:

Αγγλοσαξονικός (ΗΠΑ, Αγγλία, Αυστραλία, Καναδάς) και

Ευρωπαϊκό-ηπειρωτικός (κυρίως γαλλογερμανική).

Ταυτόχρονα, ο δυτικός πολιτισμός παρουσιάζεται ως ο μοναδικός και οικουμενικός, εξισώνοντας τις αξίες και τις συμπεριφορές του με εκείνες όλης της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ο βαθύς δυτικός ρατσισμός (εθνοκεντρισμός), ο οποίος αποτέλεσε τη βάση της κλασικής αποικιοκρατίας και παραμένει έτσι -αλλά ελαφρώς πιο συγκαλυμμένος- στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης.

Η ρατσιστική φύση της μονοπολικότητας: η δυτική ηγεμονία και οι παράγοντες επιρροής

Στο επίπεδο της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής, ο δυτικός ρατσισμός εκφράζεται με ένα μονοπολικό μοντέλο: η Δύση (ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) ελέγχει ολόκληρη την ανθρωπότητα στη βάση της πλήρους στρατιωτικής, οικονομικής, διπλωματικής, πληροφοριακής και πολιτιστικής κυριαρχίας (κυριαρχία πλήρους φάσματος).

Κάθε χώρα και κάθε άτομο μπορεί να συμφωνήσει με την αξίωση της Δύσης για οικουμενικότητα (δηλαδή μονοπολικότητα) ή να την απορρίψει. Η επιλογή της μονοπολικότητας ή της πολυπολικότητας δεν είναι δεδομένη, είναι πάντα ανοιχτή. Κάθε Ρώσος, Κινέζος, Μουσουλμάνος, Ινδουιστής, Αφρικανός ή Λατινοαμερικάνος μπορεί να αναγνωρίσει την ηγεμονία της Δύσης ή να πει ένα αποφασιστικό "όχι" σε αυτήν, ορκιζόμενος στη δική του ταυτότητα ως πολιτισμού. Επομένως, όλα εξαρτώνται από τη θέση που θα πάρουμε. Αν αποδεχτούμε την οικουμενικότητα της Δύσης και τη στρατηγική και πολιτιστική κυριαρχία της, γινόμαστε φορείς της επιρροής του ΝΑΤΟ. Και τίποτα άλλο. Αν δεν συμφωνήσουμε, θα βιώσουμε το πλήγμα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Δηλαδή, μπαίνουμε σε έναν αγώνα με τη Δύση, το ΝΑΤΟ και τους φορείς επιρροής του - με όλους εκείνους που λένε "ναι" στη Δύση.

Σήμερα η Ρωσία διεξάγει μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Δύσης και της ηγεμονίας της. Με αυτήν ήμαστε σε άμεση αντιπαράθεση. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία - ως διακριτός πολιτισμός και πυρηνική δύναμη - απορρίπτει την αξίωση της Δύσης για ηγεμονία και οικουμενικότητα. Η Μόσχα δίστασε για πολύ καιρό, αλλά τελικά αποφάσισε να πει ένα ριζικό "όχι".

Όπως είναι φυσικό, η ρατσιστική, παγκοσμιοποιητική Δύση αντιδρά στη Ρωσία με τον ίδιο τρόπο και διεξάγει με σφοδρότητα έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων μαζί μας, και μάλιστα δι' αντιπροσώπων, με τη βοήθεια του νεοναζιστικού καθεστώτος που έχει καλλιεργήσει στην Ουκρανία.

Υπάρχει μια ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ του πολυπολικού και του μονοπολικού κόσμου. Πρόκειται για σύγκρουση πολιτισμών. Πολιτισμός στον πληθυντικό. Και όχι ένας πόλεμος "ενός πολιτισμού με βαρβάρους", όπως προπαγανδίζει η Δύση.

Δεδομένου ότι ο πόλεμος (όχι με την Ουκρανία, αλλά με τη Δύση) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, επομένως, αυτή τη στιγμή είναι η στιγμή που πρέπει να αντιταχθούμε στη Δύση με τις δομές του πολιτισμού μας: θεωρίες, ιδέες, παραδείγματα, διδασκαλίες, αξίες, αρχές. Και οι δυτικές αξίες, τουλάχιστον, θα πρέπει να σχετικοποιηθούν - ή ακόμη και να απορριφθούν. Το να σχετικοποιείς σημαίνει να λες: "σου αρέσει, ωραία, αλλά αυτή είναι η δική σου και μόνο η δική σου γνώμη και όχι η καθολική". Για να τα απορρίψεις, όλα είναι ξεκάθαρα και εύκολα, αλλά σε αντάλλαγμα, πρέπει να εγκρίνεις κάτι δικό σου, πρωτότυπο και ολοκληρωμένο.

Ηγεμονία στην πολιτική επιστήμη

Ακριβώς όπως ορισμένα μέσα ενημέρωσης και δημόσιοι οργανισμοί στη Ρωσία αναγκάστηκαν πρόσφατα να φέρουν την ένδειξη "ξένος πράκτορας", έτσι συμβαίνει και με τις πολιτικές θεωρίες. Ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός και ο εθνικισμός που μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα είναι οι κύριες πολιτικές και ιδεολογικές εκδοχές της δυτικής νεωτερικότητας. Και οι τρεις κλασικές ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, εθνικισμός) αναπτύχθηκαν στη Δύση και αντιστοιχούν στην ιστορική εμπειρία και ταυτότητά της. Στις υπόλοιπες μη δυτικές κοινωνίες και σε ολόκληρους πολιτισμούς, οι τρεις αυτές θεωρίες επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του πνευματικού αποικισμού. Σήμερα θεωρούνται γενικές και οικουμενικές, και επομένως εφαρμόσιμες σε κάθε λαό και χώρα, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για τα εννοιολογικά και θεωρητικά προϊόντα ενός μόνο τμήματος της ανθρωπότητας, ενός πολιτισμού: της σύγχρονης Δύσης. Σε όλες τις μη δυτικές κοινωνίες, η έκθεση του φιλελευθερισμού (ο οποίος είναι κυρίαρχος σήμερα και επομένως πιο επικίνδυνος), του κομμουνισμού και του εθνικισμού πρέπει να ξεκινά με μια προειδοποίηση: "Προσοχή! Έχουμε να κάνουμε με τοξικό αποικιοκρατικό-ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο!" Δηλαδή, οι υποστηρικτές του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του εθνικισμού εκτός της Δύσης είναι συνειδητοί ή ασυνείδητοι ξένοι πράκτορες. Εκτός, βέβαια, αν υποβάλλουν αυτές τις θεωρίες όχι καν σε κριτική, αλλά τουλάχιστον σε σύγκριση με τις δικές τους διδασκαλίες και θεωρίες που έχουν οικοδομηθεί πάνω στις αρχές του δικού τους πολιτισμού, και αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια και, κατά κανόνα, καταστέλλεται αμέσως.

Το να είσαι φιλελεύθερος, κομμουνιστής ή εθνικιστής έξω από τη Δύση είναι σαν να είσαι πράκτορας επιρροής, συνεργάτης και "πέμπτη φάλαγγα".

Αυτό είναι ένα γενικό συμπέρασμα της πολυπολικότητας και της αναγνώρισης της πολλαπλότητας των πολιτισμών, καθώς και η θεμελιώδης βάση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, που βασίζεται στην απόρριψη της αξίωσης της δυτικής πολιτικής επιστήμης και των τριών κύριων θεωριών της - 1) φιλελευθερισμός, 2) κομμουνισμός, 3) εθνικισμός - για καθολικότητα.

Η δυτική πολιτική επιστήμη είναι προϊόν του καπιταλισμού

Επιπλέον, θα πρέπει να προστεθεί ότι πρόκειται για την πολιτική επιστήμη της σύγχρονης Δύσης, η οποία διαμορφώθηκε ακριβώς τη στιγμή που η Δύση ήρθε σε πλήρη ρήξη με την κλασική και μεσαιωνική κληρονομιά της: πρώτα απ' όλα με τον Χριστιανισμό.

Οι τρεις αυτές πολιτικές θεωρίες αποτέλεσαν τη βάση της δυτικής πολιτικής επιστήμης μαζί με την αστική τάξη πραγμάτων.

Ο φιλελευθερισμός αρχικά διακήρυττε τον αστικό ατομικισμό και την κοινωνία των πολιτών σε κοσμοπολίτικη-πλανητική κλίμακα.

Ο εθνικισμός είναι το ίδιο με τον ατομικισμό και την ιδιότητα του πολίτη, αλλά μόνο στο πλαίσιο ενός αστικού κράτους.

Και ο κομμουνισμός, αποδεχόμενος τον καπιταλισμό ως μια αναπόφευκτη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης (μια ρατσιστική και ευρωκεντρική θέση), ισχυρίστηκε ότι θα ξεπερνούσε την αστική τάξη πραγμάτων (η οποία προοριζόταν να γίνει παγκόσμια πρώτη), αλλά διατήρησε την πίστη στην πρόοδο και την τεχνική ανάπτυξη, συνεχίζοντας - αλλά μόνο σε ένα μαζικό και ταξικό δημοκρατικό κλειδί - το αστικό ήθος της "απελευθέρωσης" από την παράδοση, τη θρησκεία, την οικογένεια κ.λπ.

Βέβαια, έχοντας νικήσει σε μη δυτικές κοινωνίες (σε αντίθεση με τον ίδιο τον Μαρξ, ο οποίος πίστευε ότι αυτό ήταν αδύνατο), ο κομμουνισμός έχει αλλάξει ποιοτικά (στη Ρωσία, την Κίνα κ.λπ.), αλλά δεν έχει κάνει σημαντικές αλλαγές στην ίδια τη θεωρία, παραμένοντας μέρος της ευρωκεντρικής πολιτικής επιστήμης.

Ο εθνικισμός ως αντι-Παράδοση

Ας μιλήσουμε τώρα πιο συγκεκριμένα για τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός είναι ένα δυτικό αστικό καπιταλιστικό φαινόμενο. Εμφανίζεται στην Ευρώπη ως απόρριψη του μεσαιωνικού τρόπου ζωής: θρησκεία, ενιαία ευρωπαϊκή εκκλησία, αυτοκρατορία, ταξική οργάνωση της κοινωνίας. Ο ευρωπαϊκός εθνικισμός είναι το ίδιο τεχνητό και εργαλειακό κατασκεύασμα με άλλες εκδοχές των δυτικών ιδεολογιών. Αυτό δεν είναι μια εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική νεωτερικότητα, είναι το άμεσο προϊόν της.

Βέβαια, ο φιλελευθερισμός αντιστοιχεί πληρέστερα στο καπιταλιστικό σύστημα και αρχικά είχε σχεδιαστεί ως παγκοσμιοποίηση, δηλαδή ως εξάπλωση των κανόνων και των συμπεριφορών του αστικού συστήματος σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό, παρεμπιπτόντως, ήταν καλά κατανοητό από τους μαρξιστές. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο, όταν ήταν απαραίτητο να καταστραφούν οι πανευρωπαϊκοί θεσμοί του Μεσαίωνα - ο καθολικισμός, η αυτοκρατορία, η ταξική οργάνωση της κοινωνίας - και να προσφερθεί κάτι ως αντάλλαγμα για την προσωρινή διατήρηση του κράτους, που είχε ήδη καταληφθεί από την αστική ολιγαρχία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο εθνικισμός πρωτοεμφανίστηκε στις προτεσταντικές χώρες, όπου, ξεκινώντας από την Ολλανδία και την Αγγλία, βλέπουμε και τα τρία κύρια σημάδια του αναδυόμενου καπιταλισμού (αντι-εκκλησία, αντι-αυτοκρατορία, αντι-ιεραρχία), την αποκήρυξη της Ρώμης, τη σφοδρή αντίθεση στους Αψβούργους και τη μεταφορά της πρωτοβουλίας στην οικονομία και την πολιτική από την αριστοκρατία και το ιερατείο στην αστική τάξη των εμπόρων.

Ήταν οι αντιπαραδοσιακοί - αντικαθολικοί, αντισημιτικοί και αντιιμπεριαλιστικοί - αστικοί κύκλοι των ευρωπαϊκών κοινωνιών που έγιναν οι κύριοι φορείς του εθνικισμού.

Ιστορικά, ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σύμφωνα με ορισμένες φάσεις: πρώτα με τη μορφή του εθνικισμού, στη συνέχεια με τη μορφή του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, αν και οι φιλελεύθερες θεωρίες διαμορφώθηκαν σε πρώιμο στάδιο, και ο παγκοσμιοποιητισμός του Άνταμ Σμιθ ήταν ταυτόσημος ως προς το περίγραμμά του με τα εδάφη της βρετανικής αποικιακής παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Καθώς το αστικό σύστημα εξελισσόταν, ο καπιταλισμός γινόταν όλο και πιο φιλελεύθερος και όλο και λιγότερο εθνικός, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι εθνικές μορφές δεν εξαφανίστηκαν πουθενά: τα αστικά εθνικά κράτη επιβίωσαν μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές θέλουν να τις καταργήσουν το συντομότερο δυνατό, μεταφέροντας την εξουσία στην παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και, αν χρειαστεί, χρησιμοποιούνται από τις καπιταλιστικές ελίτ που τις ελέγχουν. Ωστόσο, είναι λογικό να θεωρήσουμε τον εθνικισμό ως πρώιμη φάση του καπιταλισμού και τον φιλελευθερισμό (παγκοσμιοποίηση) ως όψιμη φάση.

Ο κομμουνισμός σε αυτό το πλαίσιο είναι μια παρέκκλιση. Οι κομμουνιστές (τουλάχιστον οι δογματικοί μαρξιστές) είναι αλληλέγγυοι με τους παγκοσμιοποιητές στην απόρριψη των εθνών-κρατών και θεωρούν τον θρίαμβο του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού σε πλανητική κλίμακα αναγκαίο και αναπόφευκτο. Ως εκ τούτου, στον αγώνα κατά των καθαρά εθνικιστικών καθεστώτων, βρίσκονται συχνά στο πλευρό των φιλελευθέρων. Αλλά, ταυτόχρονα, περιμένουν τη στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο έχει γίνει παγκόσμιο και διεθνές, θα περάσει σε κρίση και τότε, σύμφωνα με αυτούς, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Εδώ θα γίνει αισθητή η αντιπαράθεση μεταξύ κομμουνισμού και φιλελευθερισμού. Τέτοια είναι η αφηρημένη θεωρία του κομμουνισμού, η οποία καταρρίπτεται πλήρως από την ιστορική πρακτική. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, στην πραγματικότητα, δεν διαμορφώθηκαν σε καπιταλιστικές και διεθνείς κοινωνίες, αλλά σε αγροτικές χώρες με σχεδόν μεσαιωνικό τρόπο ζωής, και μετατράπηκαν σε κάτι εθνικομπολσεβικικό, το οποίο ένα σημαντικό μέρος των δυτικών μαρξιστών αρνήθηκε γενικά να θεωρήσει ως "σοσιαλισμό" ή "κομμουνισμό". Έτσι, σε αντίθεση με την καθαρή μαρξιστική θεωρία, ορισμένα κομμουνιστικά καθεστώτα (Σοβιετική Ρωσία, Κίνα κ.λπ.) άρχισαν να οικοδομούν το σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα, δηλαδή ουσιαστικά συνέδεσαν τον κομμουνισμό με το εθνικό πλαίσιο (χωρίς, ωστόσο, να του δώσουν θεωρητική διατύπωση).

Αυτό δημιούργησε μια τρομερή σύγχυση των όρων, καθώς όλα τα κόμματα αναγκάστηκαν να κάνουν ιδεολογικά ανοίγματα και προπαγανδιστικές κινήσεις με στόχο να αποκρύψουν με κάποιο τρόπο τις προφανείς θεωρητικές αντιφάσεις.

Σε κάθε περίπτωση, ο εθνικισμός είναι κάτι καθαρά σύγχρονο, δυτικό και καπιταλιστικό.

Το έθνος είναι μια φανταστική κοινότητα

Η επιρροή του Νεοπλατωνισμού

 

ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ

WALLIS R.T.

ΌΠΩς ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ σε αυτό το κεφάλαιο, μια επισκόπηση της επιρροής του Νεοπλατωνισμού απειλεί να γίνει κάτι σχεδόν ταυτόσημο με την πολιτιστική ιστορία της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής μέχρι την Αναγέννηση, και από ορισμένες πλευρές κάτι ακόμα περισσότερο. Ο λόγος που αυτό δεν έχει πάντοτε αναγνωριστεί είναι ότι η επιρροή του Νεοπλατωνισμού υπήρξε συχνά έμμεση. Το ότι ο Μεσαίωνας και η Αναγέννηση είδαν τον Πλάτωνα μέσα από το πρίσμα του Μεσοπλατωνισμού και του Νεοπλατωνισμού στην πραγματικότητα δεν έχει αναγνωριστεί σαφώς, εκείνο που έχει ακόμα λιγότερο εκτιμηθεί είναι η έκταση στην οποία οι νεοπλατωνικές ιδέες επηρέασαν τις μεσαιωνικές ερμηνείες του Αριστοτέλη. Αυτό είναι σημαντικό, αφού σημαίνει ότι το κυρίαρχο ρεύμα της χριστιανικής Θεολογίας, τόσο στην πλατωνική όσο και στην αριστοτελική του μορφή, υπήρξε πάντοτε νεοπλατωνική. Εδώ μπορούμε να επικεντρωθούμε μόνο σε λίγα από τα σημαντικότερα επεισόδια αυτής της ιστορίας, θα είμαστε, για παράδειγμα, σε θέση να πούμε λίγα για τη νεοπλατωνική επιρροή στην ανάπτυξη της επιστήμης ή στην Αναγέννηση και στον σύγχρονο αυτοκρυφισμό. Ούτε, πρέπει να τονιστεί, σκοπό έχουμε να δώσουμε μια εξαντλητική ή ολόπλευρη περιγραφή των φιλοσόφων που πρόκειται να συζητήσουμε ούτε βέβαια να ισχυριστούμε ότι όλοι αυτοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αδιακρίτως «Νεοπλατωνικοί», αλλά να δείξουμε, πρώτον, την έκταση της ύστερης επιρροής του Νεοπλατωνισμού και, δεύτερον, την ποικιλία των μορφών που αυτός μπόρεσε να πάρει. Πιο ειδικά θα δούμε πώς κάποιες μεταγενέστερες διαμάχες συχνά απηχούν εκείνες τις οποίες είχαμε ήδη δει στον παγανιστικό Νεοπλατωνισμό και πώς νεοπλατωνικών αντιλήψεων στοχαστές ασχολήθηκαν με το νέο πρόβλημα να συμβιβάσουν την παγανιστική φιλοσοφία με την εξ αποκαλύψεως θρησκεία. Σε αυτό το πρόβλημα ο βυζαντινός, ο ισλαμικός και ο δυτικός μεσαιωνικός κόσμος ανταποκρίθηκαν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, μέχρις ότου τα διάφορα ρεύματά τους να συγκλίνουν στην πολιτιστική ζωή της Αναγέννησης.

Ένας τρόπος -και, όπως αποδείχτηκε, εκπληκτικά αποτελεσματικός- να διατηρηθεί η νεοπλατωνική επιρροή σε πείσμα της επίσημης εχθρότητας στο βυζαντινό κόσμο εμφανίζεται στα κείμενα του συγγραφέα κατά τα τέλη του πέμπτου και τις αρχές του έκτου αιώνα τα οποία σώζονται ως εμάς με το όνομα του πρώτου Αθηναίου οπαδού του Απόστολου Παύλου, του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, στα οποία τα δόγματα του αθηναϊκού Νεοπλατωνισμού παρουσιάζονται με χριστιανικό ένδυμα. Πέρα από κάποιες επιστολές, το φιλολογικό σώμα του Διονυσίου περιλαμβάνει τέσσερα έργα: τη σύντομη αλλά εξαιρετικά σημαντική Μυστική Θεολογία, η οποία πραγματεύεται την «αποφατική» ή αρνητική θεολογία και την πρακτική άσκηση του μυστικού το Περί Θείων Ονομάτων, που πραγματεύεται τη θετική ή «καταφατική» θεολογία: και τα Περί Ουρανίου Ιεραρχίας και Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, τα οποία εξετάζουν τη μεσολάβηση της θεότητας στα γήινα όντα μέσω των ουράνιων τάξεων των αγγέλων και των γήινων τάξεων της Εκκλησίας. Η ταυτότητα και η εποχή του συγγραφέα, η σχέση του με τα γνωστά μέλη της Αθηναϊκής Σχολής και η σχετική καθαρότητα του Χριστιανισμού του παραμένουν αντικείμενα έντονής διαμάχης. Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι πως η προσπάθεια του να ενώσει το Νεοπλατωνισμό με την Ορθόδοξη θεολογία δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρώτη. Η αποφατική δεολογία είχε πλήρως εδραιωθεί στην ανατολική παράδοση το δεύτερο αιώνα από τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό, ενώ η σκέψη και ο μυστικισμός των Καππαδοκών Πατέρων του πέμπτου αιώνα, του Γρηγόριου Ναζιανζηνού (περ. 330-περ. 390), του Βασιλείου Καισαρείας (περ. 330-379) και ιδιαίτερα του Γρηγόριου Νύσσης (πέθανε το 394) βρίσκονταν υπό έντονη πλωτινική επιρροή. Το πρόβλημα που τέθηκε από τα κείμενα του Διονυσίου, παρά το υποτιθέμενο αποστολικό τους κύρος, ήταν ότι ο Νεοπλατωνισμός του άνηκε στην πιο απερίφραστη παγανιστική Αθηναϊκή Σχολή ειδικότερα, η αγγελολογία του Διονυσίου θύμιζε σε μεγάλο βαθμό τις τάξεις των θεών της Αθηναϊκής Σχολής. Ως εκ τούτου ο Θεός του έτεινε να γίνει απλώς ο ανώτατος όρος της μεταφυσικής ιεραρχίας και ως τέτοιος να συλληφθεί σαν να επενεργούσε στον υλικό κόσμο μόνο μέσω μεσολαβητικών δυνάμεων. Σε αυτό ο Διονύσιος απηχούσε τις αμφιλεγόμενες τάσεις του παγανιστικού Νεοπλατωνισμού και, ίσως ακόμα σημαντικότερο, παρουσιαζόταν εξίσου διφορούμενος στα θεμελιώδη σημεία που διέκριναν το νεοπλατωνικό από το χριστιανικό κοσμοείδωλο, όπως το αν η δημιουργία είναι απόρροια της θεϊκής φύσης ή οφείλεται σε μια δωρεά χάριτος. Γι' αυτό και ο τελετουργισμός του έτεινε να χάσει το υπερφυσικό του στοιχείο και γινόταν δύσκολο να διακριθεί από την παγανιστική θεουργία. Τέλος, ο Διονύσιος φαινόταν να δίνει ελάχιστη σημασία στην ενανθρώπιση. Δεν θα κρίνουμε εδώ το δίκιο αυτών των κατηγοριών πρέπει απλώς να σημειώσουμε ότι έγιναν και ήταν μόνο αφότου η Ορθοδοξία του υποστηρίχτηκε από τα σχόλια του Ιωάννη Σκυθουπόλεως (περ. 530) και του Μαξίμου του Ομολογητή (580-622) που τα κείμενα του Διονυσίου μπόρεσαν να γίνουν πλήρως αποδεκτά. Η επίδρασή τους στη δυτική μεταθυσική θεολογία και το μυστικισμό, που χρονολογείται από τη λατινική μετάφραση του 858 από τον Ιρλανδό φιλόσοφο Ιωάννη Σκώτο Εριγένη (περ. 810-περ. 877), η οποία βρήκε σύντομα μιμητές, σταθηκε εξίσου σημαντική. Μεγαλύτερες διαμάχες προκάλεσε η ίδια  η σκέψη του Εριγένη, μια εξέλιξη των βυζαντινών νεοπλατωνικών ιδεών την οποία αξίζει να εξετάσουμε εν συντομία.

Μια κύρια πηγή έντασης στο Νεοπλατωνισμό, όπως έχουμε δει, ήταν η διφορούμενη στάση τους απέναντι στον υλικό κόσμο. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το ότι και οι δύο πλευρές της εικονομαχικής διαμάχης του όγδοου αιώνα, γύρω από τη λατρεία των θείων εικόνων, και της ησυχαστικής διαμάχης του δέκατου τέταρτου αιώνα, στην οποία ο Γρηγόριος Παλαμάς (1296-1357) υπερασπίστηκε το μυστικισμό του θείου φωτός ενάντια στην καθαρά αποφατική θεολογία του μοναχού Βαρλαάμ, εκφράστηκαν με νεοπλατωνικούς όρους. Ηταν όμως χαρακτηριστικό για τη στάση της Ανατολικής Εκκλησίας απέναντι στον υλικό κόσμο το ότι και στις δύο περιπτώσεις θριάμβευσε η θετική αποτίμηση του κόσμου αυτού. Ο λόγος ήταν η αντίληψη του βυζαντινού Νεοπλατωνισμού για τη δημιουργια ως «θεοφάνεια» η εκδήλωση του θείου, μια εξέλιξη της πλατωνικής άποψης του αισθητού κόσμου ως εικόνας του Νοητού η οποία έδινε στον πρώτο μια θετικότερη αξία, η θεωρία των εικόνων ήταν απλώς μια συγκεκριμένη εφαρμογή αυτού. Εκεί όπου ο Εριγένης έσφαλε στα μάτια της Εκκλησίας, όταν προσπάθησε να εισαγάγει αυτό το δόγμα στη Δύση, ήταν η εκ μέρους του πραγμάτευση της δημιουργίας ως φυσικής εκδίπλωσης της θείας ενότητας και η συνακόλουθη παραδοχή ότι στη διάρκεια της δημιουργίας των άλλων πραγμάτων ο Θεός δημιουργεί ταυτόχρονα και τον εαυτό του. Εξού και η καταδίκη για πανθεϊσμό που επέσυρε η πραγματεία του De Divisione Naturae.

.....

Και (πέρα ακόμη και από τις πολυθεϊστικές περιπλοκές που τίθενται από τις Ενάδες) η διάκριση ανάμεσα στην Πρώτη και τις κατώτερες Υποστάσεις των Νεοπλατωνικών είναι προφανώς λιγότερο αυστηρή από εκείνη ανάμεσα στο Θεό και τα δημιουργήματά του στις σημιτικές θρησκείες, Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της «θεϊκότητας κατά μέθεξιν» έχει φανερές συγγένειες με τη διδασκαλία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να θεοποιηθεί μέσα από τη θεία χάρη και ο Βοήδιος δεν ήταν με κανένα τρόπο ανορθόδοξος λοιπόν όταν εισήγαγε αυτήν την ιδέα στη Δύση.

Κατέχον και Αντικείμενος, η γεωπολιτική μάχη του Πνεύματος

του Lorenzo Maria Pacini

Αυτό που λαμβάνει χώρα δεν είναι ένας πόλεμος που ξεκίνησε πριν από λίγες ώρες, ούτε ένα μπρος-πίσω ανάμεσα σε έθνη που βρίσκονται σε σύγκρουση εδώ και χρόνια. Γινόμαστε μάρτυρες μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο οραμάτων για τον κόσμο: από τη μία πλευρά, το μεταμοντέρνο, τεχνο-ρευστό όραμα της υλικής αυτοκρατορίας, της δημοκρατίας που εισάγεται με βόμβες, των πολύχρωμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποδεικνύονται τυραννία, της μεγάλης τεχνολογίας και της μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας, της καταστροφής των ταυτοτήτων και της υποταγής των μαζών στις ολιγαρχικές ελίτ εξουσίας, της Μεγάλης Επανεκκίνησης, από την άλλη πλευρά, το όραμα που επιβεβαιώνει την αυτοδιάθεση, την ελευθερία, την ταυτότητα κάθε λαού, την Παράδοση, τα οντολογικά θεμελιωμένα δικαιώματα, την οικονομική ανεξαρτησία και την πολιτική που στοχεύει στο κοινό καλό, τη Μεγάλη Αφύπνιση. Πρόκειται για μια αποκαλυπτική, εγγενώς εσχατολογική σύγκρουση, και αν δεν κατανοήσουμε το μεταφυσικό εύρος αυτής της μάχης, χάνουμε την καρδιά αυτού που συμβαίνει.

Δεν πρόκειται, πρέπει να επαναλάβουμε, για έναν πόλεμο απλών συμφερόντων, με την ατλαντική Δύση από τη μία πλευρά να προσπαθεί, όπως έκανε πάντα, να επεκτείνει την αυτοκρατορία της και να συντρίψει τους ελεύθερους λαούς, που αυτή τη στιγμή εκπροσωπούνται από τη Ρωσία ως ηγέτιδα ενός μικρού υπολείμματος στον κόσμο- ούτε βρισκόμαστε απλώς αντιμέτωποι με δύο πολιτικά οράματα, το ένα της φιλελεύθερης τυραννίας και το άλλο του εθνικού  δημοκρατικού σοσιαλισμού, Βρισκόμαστε σε ένα εξελικτικό σταυροδρόμι για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ένα στάδιο που ήδη σηματοδοτεί μια στάση και μια βαθιά διάκριση ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν και καλλιεργούν την αναδίπλωση της μεγάλης παγκοσμιοποιητικής επανεκκίνησης και σε εκείνους που, αντίθετα, πρωτοστατούν σε έναν νέο κόσμο στην παγκόσμια αφύπνιση των συνειδήσεων.

Η μεφιστοφελική σύγχυση με την οποία γίνεται η επικοινωνία για το τι συμβαίνει είναι τόσο μεγάλη που σε αφήνει αποπροσανατολισμένο, αλλά και αυτό είναι χρήσιμο, γιατί μόνο τα καλύτερα μυαλά καταφέρνουν να περάσουν μέσα από το πλέγμα αυτού του δικτύου που διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Περισσότερο με την καρδιά πρέπει να αποφασίσει κανείς ποια πλευρά θα πάρει, γιατί μόνο μέσω της καρδιάς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.

Η Ρωσία είναι σήμερα το προπύργιο ενάντια στην ηγεμονία της διεστραμμένης Δύσης, η οποία έχει προδώσει τις ρίζες της, την Πίστη της, η οποία έχει υποτάξει την πλειοψηφία του κόσμου με βία, φανερούς και κρυφούς πολέμους, πολιτιστικό και στρατιωτικό αποικισμό. Μαζί με τα άλλα κράτη που δεν υποτάχθηκαν σε κανέναν πολιτικό αφέντη και διατήρησαν την ταυτότητα και την παράδοσή τους, υπάρχει ένα φως από την Ανατολή που, στην κατάρρευση της δυαδικότητας αυτού του κόσμου, λειτουργεί ως αντίβαρο στην ιστορία και μας καλεί να επιλέξουμε μια πλευρά. Ex oriente lux, συνήθιζαν να λένε οι αρχαίοι, και είναι ακριβώς αυτή η προσχεδιασμένη σωτηρία που μπορούμε να αναγνωρίσουμε αλληγορικά σε αυτή την τραγική στιγμή.

Επιτρέψτε μου να γίνω σαφής: ο πόλεμος δεν είναι ο τρόπος για την επίτευξη ειρήνης. Κανένας πόλεμος, οποιουδήποτε είδους. Ο πόλεμος είναι μια πράξη που δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε άλλο παρά πόλεμο, πριν ή μετά, που απαιτεί εκδίκηση στο ίδιο το αίμα των λαών που τον κάνουν και που τον υφίστανται. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει με την περαιτέρω τροφοδότηση αυτής της γιγάντιας εξωφρενικότητας, με όποια πλευρά κι αν αποφασίσει κανείς να είναι. Αυτό που τρέφουμε ζει, οπότε αν συνεχίσουμε να διεξάγουμε πόλεμο μεταξύ μας, ο κόσμος μπορεί να είναι μόνο πόλεμος.

Και όμως, είναι ακριβώς μέσω της σύγκρουσης σε παγκόσμια κλίμακα που, σύμφωνα με τις εσχατολογικές αφηγήσεις των διαφόρων θρησκειών, πρώτα εγκαθιδρύεται η βασιλεία του Κακού και μετά θριαμβεύει η βασιλεία του Καλού- μόνο μέσω της πλήρους κατάρρευσης αυτού του κόσμου, όπως τον έχουμε χτίσει, θα είναι δυνατόν να χτιστεί ένας νέος.

Όλα όσα έχουν προαναγγελθεί πρέπει να εκπληρωθούν, γι' αυτό και βρισκόμαστε εν μέσω μιας εποχικής σύγκρουσης, αναπόφευκτης για το πέρασμα μεταξύ δύο εποχών και δύο κόσμων, όπως αυτός που διανύουμε. Είναι η μάχη του Κατέχοντος εναντίον του Αντικειμένου, και η μοίρα του είναι ήδη γραμμένη.

https://www.ideeazione.com/katechon-e-antikeimenos-la-battaglia-geopolitica-dello-spirito/

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ευρασιατική

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ...: Angelo Tonelli «Αν στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι αποκαλούνταν τρομακτικοί, σήμερα μοιάζουν με αρνιά» (Giorgio Colli). Στο κείμενο που θ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός: Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός “Το βύθισμα εντός του «αιωνίου» είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρη...

Ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας

 

Ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα-το «εὐρύ γένος» ἦταν ἡ μόνιμη και ἀμετάτρεπτη ἰδεολογία τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας

Ὁ Οἰκουμενικός αὐτός πατριωτισμός ἐνέπνεε καί τόν Ρήγα, ὁ ὁποῖος πιστός στήν αὐτοκρατορική ἰδέα σχεδίαζε στούς χάρτες του ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, τό «οἰκουμενικό κράτος», ἀπευθυνόμενος σ᾽ ὅλους τούς λαούς της καί ὄχι μόνο στους Ἑλλαδικούς, τούς φυλετικά Ἕλληνες, ἀλλά καί στούς μή χριστιανούς. Χρησιμοποιεῖ τήν «ἐπίσημη» γλώσσα τῆς «αὐτοκρατορίας», τά Ἑλληνικά (τά Ρωμαίικα) καί μιλεῖ ὡς «ρωμηός»9 στούς ἄλλους ρωμηούς, ἀνεξάρτητα ἀπό φυλή, γλώσσα καί θρησκεία.

Αὐτό, πράγματι, ἦταν τό ρωμαίικο ὄνειρο τοῦ Ρήγα καί ὄχι ἡ μικρή Ἑλλάδα τοῦ 1828/30 ἤ καί ἡ σημερινή, ἀκόμη.

Ἡ σχεδιαζόμενη ἀπό αὐτόν «Γραικική (Ἑλληνική) Δημοκρατία» εἶναι οἰκουμενική καί πολυεθνική. Εἶναι «αὐτοκρατορία» μέ αὐτοκράτορα (αὐτεξούσιο) τόν Λαό της. Παρά τίς γαλλικές του ἐπιδράσεις, δηλαδή, ὁ Ρήγας δέν εἶχε ἐγκολπωθεῖ τή στενή ἐθνική ἰδέα, ἀλλά ἔμενε «ρωμηός/βυζαντινός στη συνείδησή του.

Εἶναι ὅμως σημαντικό, γιά την ἀπόδειξη τῆς συνέχειας αὐτοῦ τοῦ οἰκουμενικοῦ -ρωμαίικου- πνεύματος, πού καμμία ξένη προπαγάνδα δέν εἶχε τήν δύναμη νά καταπνίξει, τό πλαίσιο τῶν ὁραματισμῶν τοῦ μεγάλου ἡγέτη μας Ἰωάννου Καποδίστρια (1776-1831), τοῦ ΜΟΝΟΥ καθ᾽ ὁλοκληρίαν ὀρθοδόξου πολιτικοῦ αὐτοῦ τοῦ τόπου. Ὁ Καποδίστριας ἐκινεῖτο στό ἰδεολογικό κλίμα τοῦ Ρήγα και τοῦ Ἀλ. Ὑψηλάντη. Στό γνωστό Ὑπόμνημά του ἀπό 18 Ἀπριλίου 1819 ἐκφράζεται ἡ βούλησή του να θεμελιωθεῖ ἡ Φιλική Ἑταιρεία «οὐχί ἐπί τῆς ἐθνότητος, ἀλλ᾽ ἐπί τῆς εὐρείας καί ζώσης ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» , δηλαδή τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας20. Ἐξ ἄλλου, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1828, κυβερνήτης ἤδη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, μέ μιά ἐνέργειά του φανερώνει τό ἐνδιαφέρον του γιά ρωμαίικη-οἰκουμενική λύση τοῦ Ἀνατολικοῦ ζητήματος, μέ ὑπόβαθρο τήν ἀνάσταση τῆς Ρωμηοσύνης- Βυζαντίου. Τότε ὑποβάλλει στον Τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, πού προέβλεπε τήν ἀναδιοργάνωση τῆς Ὀθωμανικῆς Ρούμελης (τῆς Βαλκανικῆς) σέ ὁμοσπονδία πέντε αὐτονόμων κρατῶν: Ἑλλάδας, Ἠπείρου (ὁλοκλήρου), Μακεδονίας (ὁλοκλήρου), Σερβίας καί Δακίας (τό ὄνομα ROMANIA/ΡΩΜΑΝΙΑ θα τῆς δοθεῖ ἀπό τόν Ἀλ. Κούζα το 1859/60)21.

Ἡ πρόταση τοῦ Καποδίστρια συνιστοῦσε παραλλαγή τοῦ σχεδίου τοῦ Ρήγα, ἀλλά ἀπορρίφθηκε μέ τη συνθήκη τῆς Ἀνδριανουπόλεως (14.9.1829)22. Ὁ Καποδίστριας ἐργαζόταν γιά τήν ἀπελευθέρωση και προοδευτική ἑνοποίηση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐπαρχιῶν τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης. Ἔτσι κατανοεῖται καί ἡ μαρτυρία τοῦ Νικ. Σπηλάδη, στενοῦ συνεργάτη τοῦ Καποδίστρια, γιά τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυβερνήτου νά ἐπιτύχει τήν ἵδρυση «Νεορωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας», δηλαδή ἀνάσταση τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης/Βυζαντίου. Ἔτσι σκέπτονταν ὅλοι οἱ Ρωμηοί, δηλαδή οἰ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ὄχι ὅμως καί οἱ Ἕλληνες- Ὀρθόδοξοι, πού χρησιμοποιοῦν τήν Ὀρθοδοξία, ταυτιζόμενοι μέ τά ἑκάστοτε σχέδια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Πολιτικῆς.

Τά θύματα τῆς ὀθωμανικῆς θηριωδίας τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1821, ὅπως καί ὁ Ρήγας Βελεστινλῆς, ἐκτελέσθηκαν ἀπό την Πύλη γιά τήν αὐτοκρατορική ἰδέα, γιά τήν ἀνάσταση τῆς Ρωμανίας/Βυζαντίου.

Ἔτσι ἐξουδετερώθηκε ὁ Ρήγας, ἔχοντας ἀντικατασταθεῖ στό ἐπιτελεῖο τοῦ Ναπολέοντος με τόν Κοραῆ, πού μιλοῦσε γιά ἐπανάσταση τῶν «ἀρχαίων» Ἑλλήνων, ὄχι μόνο κατά τῶν Τούρκων, ἀλλά καί τῶν «Ρωμαίων» (τῆς Ἐθναρχίας) τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ Κοραῆς, δηλαδή, ἀντίθετα μέ τόν Ρήγα, ἐκινεῖτο στό πνεῦμα τῆς στενῆς ἐθνικῆς ἰδέας. Νά μη λησμονεῖται, ἄλλωστε, ὅτι τό ἔργο του «Ἑλληνική Νομαρχία» δείχνει ὑπόβαθρο ὄχι μόνο «ἐθνικιστικό», ἀλλά καί καθαρά ρατσιστικό, λέγοντας ὅτι «οἱ ἄνθρωποι εἶναι κατά φύσιν ἀνόμοιοι», ἄνισοι δηλαδή· διαφέρουσι ἀναμεταξύ των κατά φυσικόν νόμον, σ᾽ ἀντίθεση μέ τον ἀντιφυλετικό χαρακτήρα τῆς Ρωμανίας στηριζόμενο στά μυστήρια τοῦ βαπτίσματος καί τοῦ χρίσματος. Ὁ Κοραῆς ἔγινε ἀρχηγέτης ὄχι μόνο τῶν ἐν Ἑλλάδι εὐσεβιστῶν, μέ τό προτεσταντινοκαλβινιστικό ὑπόβαθρό του, ἀλλά και τῶν «Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων», ὅπως ἐλέχθη παραπάνω. Σ᾽ αὐτό καταντᾶ ὅμως, ὅποιος ὑποτιμᾶ και ἀπορρίπτει τήν ἡσυχαστική παράδοση, τήν ραχοκοκκαλιά τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τεκμηριώνεται, συνεπῶς, ἀβίαστα καί χωρίς κανένα κενό, ἡ θέση τοῦ μεγάλου «Ὀρθοδόξου Ἕλληνος», δηλαδή Πατερικοῦ, π. Ἰω. Ρωμανίδου, ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἐπετράπη τότε μόνον, ὅταν ἐξασφαλίσθηκε ὁ ἀρχαιοελληνικός καί ἀντιρωμαίικος προσανατολισμός της.

Συμπερασματικά: Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὑπῆρξε τό μεγάλο αἴνιγμα τῶν Εὐρωπαίων. Ἡ Ρωμηοσύνη, ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός στήν ὑπερφυλετική οἰκουμενικότητά του, εἶναι πολύ ἐνοχλητική για τήν φράγκικη Εὐρώπη. Εἶναι τό μόνιμο σκάνδαλό της. Τό «Βυζάντιο», τό ὀρθόδοξο Βυζάντιο, ἔπρεπε να θαφτεῖ μιά γιά πάντα, καί πολιτικά, ἀλλά καί πνευματικά (αὐτό ἔχει ἀναλάβει ὁ θρησκευτικός οἰκουμενισμός). Οὔτε ὅμως τό «1204», οὔτε ἡ ὀθωμανική λύση (ἅλωση τῆς Πόλης τό 1453) μπόρεσαν νά θάψουν τήν Ἑλληνορθόδοξη Ρωμηοσύνη, καί αὐτό τό ἀνέλαβε τό δυτικά δομημένο, δυτικοκυριαρχούμενο καί δυτικοκατευθυνόμενο (καί ἡ Σοβιετική Ἕνωση δύση εἶναι) Κράτος. Τό σχέδιο αὐτό ἐξελίσσεται σταθερά μέχρι σήμερα (εἴμαστε στήν ὁλοκλήρωσή του;). Ἡ Ἐπανάσταση, συνεπῶς, τοῦ 1821 ἀπό πλευρᾶς τῆς Ρωμηοσύνης σημαίνει ἧττα τῆς Ρωμαίικης ἰδέας τοῦ Γένους καί θρίαμβο τῆς φραγκικῆς πολιτικῆς γι᾽ αὐτό. Βέβαια, ἕνας ὀρθόδοξος Ἕλλην (Ρωμηός) εὐλογεῖ τόν Θεό καί γιά τήν δημιουργία «ἐλευθέρου» Ἑλληνικοῦ Κράτους καί τήν μερική ἐπιτυχία τῆς Ἐπανάστασής μας. Διότι τό πρόβλημα δεν εἶναι αὐτό. Ἀληθινή ἧττα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης εἶναι ἡ πνευματική ἅλωση καί ἀλλοτρίωσή μας, πού ὁλοκληρώνεται σήμερα, στά 192 χρόνια τοῦ «ἐλευθέρου» ἐθνικοῦ μας βίου. Ἀλλά «ἔχει ὁ καιρός γυρίσματα», ἀφοῦ, κι ἄν εἴμαστε ἐμεῖς μικροί, εἶναι Μεγάλος ὁ Θεός μας!

http://thriskeftika.blogspot.com/2013/03/21_21.html

ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ

 

  π. ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ Σ. ΙΩΑΝΝΗΣ

Μερικές παρατηρήσεις στο τέλος.

"Ο Ελλαδιτσίτης Νεογραικός αµέσως µειονεκτεί νοµίζων ότι πρόκειται περί ανθελληνικής επιδόσεως ανθέλληνός τινος και αµέσως και αυτοµάτως αρχίζει την τετριµµένην συνθηµατικήν επιχειρηµατολογίαν.

Πρέπει να έχωµεν υπ' όψιν ότι η αυτοκρατορία της Ρωµανίας, δηλαδή της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώµης, είχεν από της ιδρύσεως της δύο επισήµους γλώσσας, την λατινικήν καί την ελληνικήν. Είναι µεγάλης σηµασίας το γεγονός ότι το ίδιον όνοµα µε ένα ιώτα, το «ρωµαϊκά», σηµαίνει λατινικά και µε δύο ιώτα, το «ρωµαίικα», σηµαίνει ελληνικά, δηλούν ούτω τας δυο γλώσσας των Ρωµαίων.

Πάντως εκείνο πού µας ενδιαφέρει είναι ότι η επίσηµος γλώσσα των Αρβανιτών και των Ρουµάνων καθ' όλον τον µεσαίωνα και την τουρκοκρατίαν ήτο η ρωµαίικη, διότι απλούστατα η ελληνική γλώσσα από του ζ' αιώνος έγινεν η µόνη επίσηµος γλώσσα της Ρωµανίας, χωρίς τούτο να σηµαίνη ότι ανεπτύχθη άρνησις δια την δευτέραν ιστορικήν γλώσσαν της Ρωµαιοσύνης.

Οι Ρουµάνοι γνωρίζουν σήµερον ότι είναι Ρωµαίοι, και ότι το κρατικόν των όνοµα κατά την παράδοσίν των είναι Ρωµανία, αλλά δεν γνωρίζουν ότι η λεγοµένη βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ακριβώς το ίδιον πράγµα µε το κρατικόν των όνοµα, το οποίον διετήρησαν εις την εθνικήν των µνήµην. Επίσης δεν γνωρίζουν ότι οι υπό των Ευρωπαίων και Σλαύων λεγόµενοι Γραικοί είναι και αυτοί Ρωµαίοι και ότι τα ελληνικά λέγονται και ρωµαίικα.

Ούτως επανερχόµενα εις τα δύο αδέλφια από την Αλβανίαν, µε τα οποία ήρχισα το κεφάλαιον τούτο. Πώς συµβαίνει δυο Αρβανίται αδελφοί µε ελληνικόν όνοµα να λέγεται ο ένας Αλβανός και ο άλλος Έλλην; Η απάντησις φαίνεται απλή. Εάν τα παλαιά χρόνια ερωτούσε κανείς ένα χριστιανόν Αρβανίτην ή Βλάχον, πού ήξευρε µόνον αρβανίτικα ή βλάχικα, τι είναι, θα απεκρίνετο αµέσως: Ρωµαίος. Ακριβώς ούτω θα απεκρίνετο και ο δίγλωσσος Αρβανίτης ή Βλάχος πού εγνώριζε και τα ρωµαίικα.

∆υστυχώς ούτε οι Ρουµάνοι, ούτε οι Αλβανοί, ούτε οι Νεοέλληνες αντιλαµβάνονται πόσον παιδαριώδεις φαίνονται επιστηµονικώς µε τα ιστορικά πηδήµατα πού κάµνουν από την θεάν Αφροδίτην εις την σηµερινην Κύπρον, από τον Περικλέα εις τας σηµερινάς Αθήνας, από τον κατακτητήν των ∆ακών Τραϊανόν εις την σηµερινην Ρουµανίαν, από τον Μέγαν Αλέξανδρον εις τους σηµερινούς Ρούµ της Μέσης Ανατολής και από κάποιον αρχαίον λαόν εις τους σηµερινούς Αλβανούς. Κατήντησαν όλοι οι Ρωµαίοι να είναι µόνον αρχαίοι χωρίς µεσαίωνα.

Ο πατέρας µας είναι Ρωµαίος και η µητέρα µας Ελληνίδα. Πριν συζευχθούν ο πατέρας είχε γίνει από τον προπάππον του Έλλην κατά τον πολιτισµόν και την γλώσσαν. Από τον πατέρα µας έχοµεν το εθνικόν µας όνοµα, από την µητέρα τον πολιτισµόν µας. Είµεθα εποµένως Ρωµαίοι µε ελληνικόν πολιτισµόν.

0ι Γραικοί πού ισχυρίζονται ότι έχουν µόνον µητέρα, διότι δεν αναγνωρίζουν τον γάµον της Ελληνίδος µητρός των µε τον Ρωµαίον πατέρα των, δεν γίνονται ούτω αµιγείς αρχαίοι Έλληνες, αλλά νόθα τέκνα.

Όχι µόνον τούτο αλλά οι Γραικύλοι ούτε του πατρός ούτε της µητρός είναι νόµιµοι κληρονόµοι. ∆ια τούτο οι Νεογραικοί έχουν πλήρη σύγχυσιν ιδεών, διότι ούτε την περιουσίαν των αρχαίων Ελλήνων ηµπορούν να κληρονοµήσουν ούτε των Ρωµαίων. Νόθα τέκνα δεν έχουν το όνοµα του πατρός και εποµένως δεν κληρονοµούν. Μόνον οι φέροντες νοµίµως το όνοµα του πατρός τον κληρονοµούν."

Παρατηρήσεις:

α. Την πρώτη την έχω ήδη καταθέσει. Η υποτιθέμενη αρνητική επίδραση της χρήσης του όρου Βυζάντιο έναντι του Ρωμανία είναι πλέον παρωχημένη.

Ίσα ίσα εφόσον πλέον τα δύο ταυτίζονται είναι προτιμότερη η εντατικοποίηση του όρου Βυζάντιο με στόχο την επανένωση των μετάβυζαντινών λαοτήτων. Και ως τέτοιος πρέπει να γίνεται αντιληπτός και ο δικός μας ο νεοελλαδικός, ως μέρος, κεντρικό οπωσδήποτε, ενός ευρύτερου συνόλου.

Αν κάτι πρέπει να απορρίψουμε είναι το Greece Greek και όχι το Byzantium.

β. Η ουτοπική, όπως την χαρακτηρίζει και ο ίδιος, προσδοκία ότι κάποτε μπορεί να επανέλθουν στην Ρωμηοσύνη οι λαοί που υποτίθεται ότι ανήκουν στην Δυτική Ρωμηοσύνη, οι σημερινοί δυτικοευρωπαίοι και που κάποτε αποκαλούσαμε Φράγκους.

Λιγότερο ουτοπικό θεωρώ την επαναφορά των εξισλαμισθέντων και εκτουρκισθέντων Ρωμιών της Μικράς Ασίας στην Ρωμηοσύνη, ακόμα και παραμένοντας μουσουλμάνοι διαμέσω ενός Ελληνικού Ισλάμ.

Η Πρώτη Άλωση το έχει ξεκαθαρίσει. Στην ουσία αυτό πίστευαν και οι τότε Ενωτικοί, ότι ο Πάπας ανήκει στην Ρωμηοσύνη. Σωστά μέσα στο βιβλίο ο π. Ρωμανίδης μας εξηγεί πως ο Πάπας πέρασε από την Ρωμηοσύνη στην Φραγκιά.

Και οι Βενετοί άλλωστε, οι βασικότεροι υπεύθυνοι για την Πρώτη Άλωση, στα μάτια των Κομνηνών που τους παραχώρησαν τα Εμπορικά Προνόμια που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην Άλωση, στην Ρωμηοσύνη ανήκαν, υποτίθεται.

γ. Το ότι τα βάζει σχεδόν εξίσου τόσο με τους δυτικούς όσο και με τους Ρώσους και γενικά με τους Σλάβους. Αν και διαφαίνεται μια πιο ήπια στάση προς τους δεύτερους.

Έχει δίκιο φυσικά στην κριτική του στις υπερβολές περί σλαβικής πλημμυρίδας στην Χερσόνησο του Αίμου, αλλά στην ουσία αυτό σημαίνει ότι οι Νότιοι Σλάβοι και οι Βούλγαροι στην πραγματικότητα είναι εκσλαβισθέντες και άρα και αυτοί ανήκοντες στην οικογένεια της Μεγάλης Ρωμανίας, την επανίδρυση της οποίας προτείνει και πολύ σωστά μέσω συν-ομοσπονδοποίησης και όχι στρατιωτικής κατάκτησης.

Ρωσικός Πανσλαβισμός και Μεγάλη ή Ενωμένη Ρωμηοσύνη, μέσω Παν-Ορθοδοξίας οφείλουν και μπορούν να τα βρουν.

δ. Το οποίο και τελικά, μιας και ο π. Ρωμανίδης δεν ήταν ούτε "συμμορίτης" ούτε "ρουμανίζον", μας δείχνει το ανυπόστατο περί προδοσίας του Ελληνισμού τόσο εναντίον των κομμουνιστών που στο τέλος του Εμφυλίου έμειναν μόνο με τους σλαβόφωνους, όσο και εναντίον εκείνων των ελάχιστων Βλάχων που κατά την διάρκεια της Κατοχής επέλεξαν να καταταγούν στην λεγόμενη Βλάχικη Λεγεώνα που υποτιθέμενου Πριγκιπάτου της Πίνδου. Απλώς η Ιστορία αλλιώς τους μίλησε.

ε. Η σύγκρουση μεταξύ Μικρο-ελλαδικού Νεογραικισμού και Μεγάλης Ρωμηοσύνης, Μοντέρνου και Διαχρονικού Ελληνισμού είναι στην πραγματικότητα πιο βαθιά από τον Κοραή που την εντοπίζει ο π. Ρωμανίδης - από τον Κοραή και μετά λαμβάνει καθαρά τοξική μορφή -, για την οποία θα μιλήσω αναλυτικότερα άλλη φορά. 

Η Ρωμανία Νικά

Hic manebimus optime

Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς»

 - π. Γεώργιος Μεταλληνός

... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία!

Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πραγµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της. Ἡ ἅλωση τοῦ 1453 ἀποδείχθηκε ἱστορικὰ µικρῆς σηµασίας ἔναντι ἐκείνης τοῦ 1204, ποὺ ὁλοκληρώνεται σήµερα. Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς» (revenche). Τώρα πραγµατοποιεῖ τὸν µακραίωνα πόθο της, τὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόµενοι - στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη, ἐκάµαµε τόσους πανηγυρισµούς, διότι θεωρήσαµε τὸ γεγονὸς ὡς σωτηρία µας. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε, γι᾽ αὐτό, νὰ µᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ, ποὺ στηρίξαµε τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα» µας, στὰ οἰκονοµικά. Ἡ ἱστορία παίρνει τὴν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαµε τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ πιστεύσαµε στὴν ἀπολυτοποιηµένη «ἀξία» τοῦ οἰκονοµισµοῦ. ∆ὲν ἀνοίχθηκε καµιὰ κερκόπορτα, ἀλλὰ οἱ πύλες τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀλλοτριώσει καὶ νὰ µᾶς συντρίψει ἡ σηµερινὴ ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντορθόδοξη ∆ύση. Εὐτυχῶς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ∆ύση, ποὺ ποτίζεται ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ χῶρο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς νοσταλγίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ∆ύση, στὴν ὁποία πολιτικὰ «ἀνήκοµεν». 

Εὐτυχῶς ὅµως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο αὐτό- καὶ ἡ «µαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ᾽ αὐτὴν ἀνήκουν ὅσοι σηµερινοὶ Ἕλληνες µένουµε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων µας καὶ στὴν δι᾽ αὐτῶν συνεχιζόµενη ἑλληνικότητά µας. Οἱ ἀληθινὰ πατερικοὶ Ἑλληνορθόδοξοι. Αὐτοί, µὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας, θὰ ἀναστήσουν τὸ Ἔθνος, µὲ κάποιο νέο ᾽21, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει!

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Paganesimo Cristianesimo Europa ~ Παγανισμός Χριστιανισμός Ευρώπη

Παγανισμός Χριστιανισμός Ευρώπη

Alfonso Piscitelli 

Το πέρασμα από τον πολυθεϊσμό σε μια ενοθεϊστική μορφή ωριμάζει μέσα στους μεγάλους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Στην Περσία, επιβεβαιώθηκε η λατρεία του Αχούρα Μάζντα, του Υπέρτατου Κυρίου που περιβάλλεται από τους αρχαγγέλους του- στην Αίγυπτο, ο Ακενατόν προώθησε τη λατρεία του Άτον, που συμβολίζεται στη μεταφυσική του καθαρότητα από το δίσκο του Ήλιου. Ωστόσο, η επιβεβαίωση ενός Υπέρτατου Θεού δεν ακυρώνει τις άλλες δυνάμεις, οι οποίες ωστόσο υποτάσσονται σε μια ιεραρχία (που συχνά ταυτίζεται με την πλανητική κλίμακα).

Στην Ελλάδα, αναπτύχθηκε ένας φιλοσοφικός ενοθεϊσμός με την Αρχή των Ιώνων φυσικών, με το Εν της πλατωνικής σχολής, με τον Θεό Πρώτη Αιτία του Αριστοτέλη- στην Ινδία δημιουργήθηκαν σχολές που κατά καιρούς αντιλαμβάνονταν το Απόλυτο στον Μπράχμα, στον Βισνού ή στον Σίβα, αντιλαμβανόμενες τους άλλους θεούς ως εκπορεύσεις αυτής της Πρώτης Αρχής.

Με τους Εβραίους, ο θεός Jahve της Χαναάν έγινε ο μοναδικός δημιουργός Θεός του ουρανού και της γης. Στην περίπτωση αυτή, ο μονοθεϊσμός συνοδεύεται από μια νότα αποκλειστικότητας ("ο ζηλότυπος Θεός") που οδηγεί στον φανατισμό.

Ακόμη και στην ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επιβεβαιώθηκε μια μορφή ηλιακού ενοθεϊσμού - συχνά με την προτροπή της ίδιας της αυτοκρατορικής αρχής - με τη λατρεία του Sol Invictus. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσηλυτίστηκε στον Χριστιανισμό, αφού είδε σε όραμα το σύμβολο του Χρίσματος - το μονόγραμμα του Χριστού - σε συνδυασμό με τον Ήλιο, τον οποίο προηγουμένως λάτρευε.

Η μετάβαση αυτή συνέβη ταυτόχρονα με την ανάπτυξη αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί λογική ψυχή. Ενώ η αρχαϊκή ψυχή αντιλαμβανόταν τις θεϊκές δυνάμεις στις εκδηλώσεις της φύσης, η ορθολογική ψυχή αντιλαμβάνεται το συνολικό σχέδιο που χαρακτηρίζει το σύμπαν και ανατρέχει στον αρχέγονο δημιουργό του.

Ο θάνατος του Πανός που αναφέρει ο Πλούταρχος αντιπροσώπευε ακριβώς αυτό το σημείο καμπής. Το Θείο αποσύρεται από τη φύση, αλλά προφανώς δεν εξαφανίζεται, διότι επανεμφανίζεται στην εσωτερικότητα των ανθρώπων.

Οι επιστολές του στωικού φιλοσόφου Σενέκα μαρτυρούν επαρκώς αυτή τη μετάβαση.

Η εξάπλωση του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο και αποκτά την όψη μιας ιστορικής-πνευματικής αναγκαιότητας.

"Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας", ανακοινώνει ο Χριστός, επιβεβαιώνοντας αυτή τη μετάβαση. Ο Χριστιανισμός ξεπερνά τις τελετουργικές απαγορεύσεις για το φαγητό: "όχι ό,τι μπαίνει μέσα, αλλά ό,τι βγαίνει από το στόμα του ανθρώπου τον κάνει καθαρό". Λειτουργεί μια μορφή εσωτερίκευσης του νόμου.

Επιπλέον, οι αναφορές στο μυστήριο στον Χριστιανισμό είναι πολλές: ο Χριστός πεθαίνει, κατεβαίνει στην κόλαση, ανασταίνεται. Αυτή ήταν η βαθιά εμπειρία των μυστηρίων. Η Χριστιανική τριάδα Πατέρας, Υιός, Άγιο Πνεύμα είναι το θρησκευτικό αντίστοιχο της νεοπλατωνικής τριάδας Ένα-Νους-Ψυχή. Η Παρθένος ντυμένη με τον Ήλιο που γεννά το Παιδί (σύμφωνα με το κείμενο της Αποκάλυψης) είναι η φυσική εξέλιξη της αιγυπτιακής Ίσιδας.

Σε αντίθεση με τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ο Χριστιανισμός προβλέπει την εικόνα και τη λατρεία των εικόνων. Αυτό συνάδει με το θεμελιώδες δόγμα της Ενσάρκωσης: ο Θεός ενσαρκώθηκε με ανθρώπινη μορφή και επομένως μπορεί να απεικονιστεί.

"Υιός του Θεού" είναι ο άνθρωπος που ζει σε αρμονία με το Θείο- με τη σειρά του, ο Θεός Δημιουργός έχει τη θεμελιώδη ιδιότητα του Πατέρα, "Πατέρ, ο εν τοις ουρανοίς". Αλλά σε εκείνους που αμφισβήτησαν τη θεϊκή του καταγωγή (αντικειμενικά μια βλασφημία για τη νοοτροπία της εποχής και του τόπου) ο Ιησούς Χριστός προχώρησε ακόμη περισσότερο: "Δεν καταλάβατε ότι σας είπαν: Εσείς είστε Θεοί!"

Ήταν η ιταλική Αναγέννηση - στις υπέροχες απεικονίσεις του Μιχαήλ Άγγελου, του Λεονάρντο, του Ραφαήλ - που κατανόησε μια βαθιά συνέπεια της ιδέας της Ανάστασης της Σάρκας. Η ανάσταση συνεπάγεται μια δοξασία του ίδιου του φυσικού σώματος, που μετασχηματίζεται σε αυτό που σε άλλες παραδόσεις θα ονομαζόταν Άτμα (πλήρως πνευματοποιημένος άνθρωπος), το σώμα με τα διαμαντένια άνθη.

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, με την απέχθειά του προς τον Χριστιανισμό, σχεδίαζε να ανοικοδομήσει τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Η αποτυχία του οφείλεται σε μια ανεπαίσθητη μοίρα: οι καιροί ίσως δεν ήταν πλέον ευνοϊκοί για την ανανέωση των εθνοτικά χαρακτηρισμένων λατρειών που βασίζονταν σε θυσίες ζώων και τελετουργίες απαγόρευσης.

Στη νέα πνευματική εποχή, είναι πιο πιθανό ότι ο δρόμος προς τα εμπρός είναι αυτός στον οποίο το Θείο αναγνωρίζεται εσωτερικά και καλλιεργείται κατά μήκος ενός μονοπατιού συνειδητής εσωτερικής διαμόρφωσης.

Κατά τη διάρκεια της ιστορικής του εξέλιξης - αν και χαρακτηρίζεται από σκοτεινές και αντιφατικές πτυχές - ο χριστιανισμός εδραιώθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά από έναν μακρύ πνευματικό εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, τα πάντα στη ρωμαϊκή ιστορία είχαν συμβεί ως αποτέλεσμα πολέμων ή εμφυλίων πολέμων, αλλά ο Τιβέριος είχε ήδη προτείνει να συμπεριληφθεί ο Χριστός στον κατάλογο των θεών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αυθορμητισμός και η ταχύτητα με την οποία οι Γερμανοί και οι Σλάβοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό.

Οι γοτθικοί καθεδρικοί ναοί και ο ιπποτικός έρωτας, οι ιστορίες του Δισκοπότηρου και τα ιπποτικά τάγματα, ο μοναχισμός των Βενεδικτίνων και η αντίληψη της σχολής της Σαρτρ για τη φύση είναι μερικοί από τους καρπούς αυτής της συγχώνευσης. Στη Ρωσία, σκεφτόμαστε τα έργα του Ντοστογιέφσκι, του Σολοβιέφ, του Φλορένσκι, του Μπουλγκάκοφ και του Μπερντιάεφ, τα οποία εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν τους σπόρους μιας μελλοντικής ανάπτυξης του πολιτισμού.

Τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σταυροδρόμι: οι αρχές των δυτικών εκκλησιών (καθολικές και προτεσταντικές) τείνουν να απελευθερωθούν από τις μορφές του ευρωπαϊκού πολιτισμού και να στραφούν σε διαφορετικούς λαούς, κυρίως υποισημερινής προέλευσης. Ταυτόχρονα υιοθετούν μια στάση υποταγής στον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ακόμη και με το κόστος της παραίτησης από τις θεμελιώδεις αρχές του Χριστιανισμού.

Αντίθετα, στην Ανατολική Ευρώπη, απροσδόκητα, μετά από εβδομήντα ή σαράντα χρόνια αθεϊστικών-υλιστικών καθεστώτων, επανέρχονται στην επιφάνεια αναφορές στον Χριστιανισμό, οι οποίες, από ανατολική άποψη, σχετίζονται με τη Βυζαντινή Κληρονομιά και τη Μόσχα-Τρίτη Ρώμη.

Πιστεύουμε ότι οι βαθύτερες αξίες τόσο της κλασικής-προχριστιανικής παράδοσης όσο και της χριστιανικής παράδοσης διατηρούνται σήμερα στην Ανατολική Ευρώπη και βρίσκουν εκεί μια εξέλιξη που τις προστατεύει από την "παρακμή της Δύσης".

Ως Ιταλοί θυμόμαστε τη θέση και το έργο του Δάντη Αλιγκέρι ως το μεγαλύτερο παράδειγμα συμφιλίωσης μεταξύ των δύο ρευμάτων.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Paganesimo Cristianesimo Europa: Paganesimo cristianesimo Europa Autore: Alfonso Piscitelli | Categorie: Cristianesimo e monoteismi, Italiano, Religione | 0 Il passag...

ALAIN DE BENOIST ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΩΝ ΤΙΤΆΝΩΝ

 

ELEMENTS: Στο βιβλίο σας επανέρχεστε συχνά στην οικολογία, ένα θέμα που σας είναι πολύ αγαπητό. Με ποιον τρόπο υπονοεί μια "ριζική ρήξη με το πνεύμα της εποχής μας", όπως γράφετε. Γνωρίζετε άλλους τρόπους για να σπάσετε την ιδεολογία της προόδου;

ALAIN DE BENOIST. Νομίζω ότι η οικολογία είναι ένας θεμελιωδώς συντηρητικός κλάδος, αφού στοχεύει πάνω απ' όλα στη διαφύλαξη της ποικιλομορφίας του κόσμου, των φυσικών ισορροπιών, των οικοσυστημάτων και της φύσης, η οποία αποτελεί το συστημικό πλαίσιο για την ύπαρξη των έμβιων όντων, και ότι ταυτόχρονα είναι εξίσου θεμελιωδώς επαναστατική, επειδή η επίτευξη αυτών των στόχων προϋποθέτει την ολική αλλαγή του πολιτισμικού παραδείγματος: να βγούμε από την κοινωνία της αγοράς, να ξεφύγουμε από την κυριαρχία της ποσότητας, να βάλουμε τέλος στον παραγωγισμό και την εμμονή στην ανάπτυξη με κάθε κόστος, να αποαποικιοποιήσουμε το συμβολικό φαντασιακό, το οποίο σήμερα επιβαρύνεται από τον ανώριμο ναρκισσισμό και την αξιωματική του συμφέροντος. Μια νέα Συντηρητική Επανάσταση, ας πούμε. Αν καταφέρουμε να κερδίσουμε μερικούς πόντους σε αυτή τη διαδικασία, θα είναι ήδη πολλά.

ELEMENTS: Αναφέρεστε στην καταλανική κρίση, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων. Είναι συγκρίσιμες οι επιπτώσεις της υπόθεσης Colonna στην Κορσική; Τι γίνεται με το μοντέλο του έθνους-κράτους στη Γαλλία;

ALAIN DE BENOIST. Οι δύο περιπτώσεις δεν είναι πραγματικά συγκρίσιμες, αλλά υπάρχουν φυσικά κοινά σημεία. Το ζήτημα είναι να γνωρίζουμε τι είναι διατεθειμένα να παραχωρήσουν τα εθνικά κράτη σε λαούς που θεωρούν την αυτονομία ως τον μόνο τρόπο για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους. Όταν αυτή η προσδοκία απορρίπτεται, η κατάσταση εκφυλίζεται σε βία και οι εμπλεκόμενες θέσεις φτάνουν στα άκρα. Ο γαλλικός ιακωβινισμός, ο οποίος αντιλαμβάνεται τη Δημοκρατία μόνο ως "μία και αδιαίρετη", είναι πεπεισμένος ότι η παραδοχή της ύπαρξης ενός κορσικανικού ή ενός μπρετονικού λαού θα έθετε υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη της Γαλλίας. Αυτή δεν είναι η γνώμη μου, διότι ακριβώς δεν είμαι Ιακωβίνος. Μια ομοσπονδιακή Δημοκρατία των λαών της Γαλλίας θα μου ταίριαζε πολύ!

https://www.geopolitica.ru/fr/article/alain-de-benoist-contre-les-titans?fbclid=IwAR0i-Lajn6gABG5WzsnnuiHvI10JsMeVZCRfNnzhh-cjeCUkmQnnHtjJIbA

Τρίτη Ρώμη vs Νέα Καρχηδόνα ~ "Νεωτερικότητα ενάντια Παράδοσης"

- είναι μια Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης ή η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης ή η Βενετία εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*

*στμ: Ο Ζαν-Φρανσουά Θιριάρτ πρόσθεσε και "Αθήνα εναντίον Μακεδονίας".

"Τι είναι η Θαλάσσια Δύναμη σύμφωνα με τον [Άγγλο γεωγράφο και πολιτικό Χάλφορντ]  Μακίντερ; Δεν είναι μόνο η Δύση, είναι η Νεωτερικότητα, είναι η αδέσμευτη τεχνολογία, είναι ο καπιταλισμός, είναι η κοινωνία της αγοράς είναι - είναι μια Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης ή η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης ή η Βενετία εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*. Αυτός ήταν λοιπόν ένας Πολιτισμός (Καρχηδόνα) που βασιζόταν στην υλιστική οικονομική προσέγγιση της αγοράς και στρατηγικά στην κυριαρχία επί των Θαλασσών, στις αποικιοκρατικές συμπεριφορές έναντι του άλλου Πολιτισμού (Ρώμη) με εντελώς διαφορετικές αξίες. Στην Χερσαία Δύναμη τέθηκαν στο κέντρο της ζωής η αξιοπρέπεια, η στρατιωτική ισχύς, η παράδοση, ο συντηρητισμός, τα εθνικά συμφέροντα... η οικογένεια, η θρησκεία (από κάποια στιγμή και μετά ο Χριστιανισμός) κ.ο.κ. Έτσι, η γεωπολιτική αφορά το ζευγάρι: τη Νεωτερικότητα ενάντια στην Παράδοση που εγγράφεται στον χώρο. Έτσι, μετά την ανακάλυψη της Γεωπολιτικής εφάρμοσα αυτή τη μεθοδολογία στη Ρωσία. Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Γεωπολιτική εξηγεί όλα όσα έχουμε τώρα και όλα όσα θα έρθουν. Έτσι από εκείνη τη στιγμή εφαρμόζοντας αυτή τη μέθοδο στην ανάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε πρώιμο στάδιο συμπέρανα από αυτή την εφαρμογή ότι θα υπάρξει ο Μεγάλος Πόλεμος των Ηπείρων, αναπόφευκτη αντιπαράθεση μεταξύ της Θαλάσσιας Δύναμης και της Χερσαίας Δύναμης. Χερσαία Δύναμη που εκπροσωπείται από τη Ρωσία, από την Heartland, Θαλάσσια Δύναμη που εκπροσωπείται από τη Σύγχρονη Παγκοσμιοποιημένη Μεταμοντέρνα Φιλελεύθερη Δύση".

*στμ: Ο Ζαν-Φρανσουά Θιριάρτ πρόσθεσε και "Αθήνα εναντίον Μακεδονίας".

https://www.memri.org/reports/russian-anti-liberal-philosopher-dugin-third-rome-moscow-putting-limit-new-carthage-west?fbclid=IwAR3xqD9IJuqcCXbkrGn5569qFt1ZIlXq4ZT6xGmZqG1M9ZYLgTWl0TlIXqg

Οι έναντι της Ρωμηοσύνης ισχυρισμοί των Προτεσταντών

Ιωάννης Ρωμανίδης,

ΡΩΜΗΟCΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ

(Σχόλιο μου στο τέλος)

"Αλλη εξ ίσου επιβλαβής διά το έθνος ημών θεωρία Διαμαρτυρομένων καθηγητών σοβαρών πανεπιστημίων, ώς του Βερολίνου, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερον εις έν χρήσει διδακτικά εγχειρίδια, δηλητηριάζουσα ούτω μέλλοντας ηγέτας εις βάρος των «Γραικών» είναι ο ισχυρισμός, ότι εν αντιθέσει με τον γνήσιον αυγουστίνειον Προταντισμόν, η Ορθοδοξία των «Γραικών» Πατέρων είναι μία εξελληνισθείσα και άρα είδωλολατρική μορφή του Χριστιανισμού. Αυτή είναι η άλλη όψις του ισχυρισμού, ότι οι «Γραικοί» Πατέρες ουδέποτε κατενόησαν τον απόστολον Παύλον, τον οποίον, ώς λέγουν, ήρμήνευσαν ορθώς μόνον ο Αυγουστίνος και οι ιδρυται του Προτεσταντισμού ο Λούθηρος και ο Καλβίνος.

Δηλαδή ισχυρίζονται οι ακολουθούντες κατά γράμμα τον Αύγουστίνον Διαμαρτυρόμενοι ούτοι και ότι ο απόστολος Παύλος διδάσκει δήθεν ότι 1) την ενοχήν του 'Αδάμ έκληρονόμησαν όλοι οι απόγονοι αυτού, και ούτως η δικαιοσύνη του Θεού κατεδίκασεν εις κόλασιν όλην την ανθρωπότητα και επέβαλεν εις αυτήν την ποινήν του θανάτου. 2) Κατά την αξίαν της κληρονομικής ταύτης ενοχης αξίζει εις όλους η κόλασις. 3) Ο Θεός, όμως, επειδή ήθελεν, εξέλεξεν εκ των ανθρώπων μίαν ομάδα και προώρισεν αυτήν διά την σωτηρίαν. 4) Οι μη εκλεγέντες δεν πρέπει να παραπονούνται, αφού ως συνένοχοι διά την άμαρτίαν του Αδάμ τιμωρούνται δικαίως. 5) Ούτε δύνανται οι σεσωσμένοι να υπερηφανεύωνται ωσάν να απολαμβάνουν εκείνα τα οποία τους. αξίζουν, αφού αξίζει εις αυτους ως και εις τους απολωλότας ή κόλασις. 6) Απλώς πρέπει να ευχαριστήσουν τον Θεόν, διότι τους εδόθη ή δωρεάν, αν και δεν τους αξίζη. 7) Τα απαραίτητα προς σωτηρίαν καλά έργα δεν είναι των σεσωσμένων αλλά της χάριτος του Θεού, διότι ο άνθρωπος χωρίς χάριν όχι μόνον δεν δύναται να κάμη καλά αξιόμισθα αλλά ούτε ημπορεί να θέλω να κάμνη καλά έργα, χωρίς χάριν όχι μόνον δεν δύναται να κάμνη καλά έργα.  8 ) Διά τούτο η σωστική χάρις του Θεού ενεργεί ακαταγωνίστως και δίδεται μόνον εις τους προωρισμένους, οι οποίοι έχοντες την πεποίθησιν της σωτηρίας των υπερβαίνουν τον φόβον της κολάσεως. 90 Επομένως η σωτηρία δεν είναι συνεργασία μεταξύ Θεού και ανθρώπου αλλά ενέργεια του Θεού επί του ανθρώπου. 10) “Οπου δε ή “Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς, εσταυρώθη διά τους αμαρτωλούς και θέλει την σωτηρίαν των αμαρτωλών, δεν εννοεί όλους τους αμαρτωλούς αλλά μόνον τους προωρισμένους διά την σωτηρίαν αμαρτωλούς.

Αυτή η θεολογία του Αυγουστίνου υπήρξε μαζί με την βαρβαρότητα των Φράγκων η όλη προϋπόθεσις της Ιεράς Εξετάσεως της Φραγκοσύνης."

Σχόλιο δικό μου.

Μερικές φορές δεν είναι κακό να ακούς τί έχουν να πουν οι άλλοι για σένα. Ο Ρωμανίδης εδώ αντιμετωπίζει το ζήτημα αυστηρώς θεολογικά με αποτέλεσμα να μην βλέπει την θετική πολιτισμική διάσταση της "υποτιμητικής", όπως νομίζουν, αυτής μομφής και απαξίωσης των Προτεσταντών προς την Ορθοδοξία. Ότι δλδ είναι η εξελληνισμένη (και για αυτό κρυπτοπαγανιστική) εκδοχή του Χριστιανισμού.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία το ότι το λένε αυτό οι Προτεστάντες. Των οποίων ο Χριστιανισμός δίνει έμφαση στην Παλαιά Διαθήκη έναντι της  Καινής. Οι κατεξοχήν δλδ Ιουδαιοχριστιανοί έναντι της Ελληνικής Ορθοδοξίας.

Δυστυχώς ο Ρωμανίδης εδώ κάνει το ίδιο λάθος με την χρήση του όρου Βυζάντιο. Τα βλέπει μόνο ως αρνητικές εξελίξεις. Στην πραγματικότητα τέτοιες ήταν απλά οι προθέσεις τους (με την χρήση του όρου Βυζάντιο και την "μομφή" περί Ορθοδοξίας ως εξελληνισμένου Χριστιανισμού), ενώ στην πραγματικότητα τους έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Διότι έτσι αποστομώνονται με ένα σπάρο δύο τρυγόνια.

Και πρώτα απ' όλα μερικοί "δικοί μας", ανάμεσα τους και αξιόλογοι κατά τα άλλα, που φωνασκούν για την δήθεν μη ελληνικότητα του Βυζαντίου. Δικοί μας που συνήθως είναι δυτικόστροφοι, δλδ πολιτισμικά "προτεστάντες". Ορίστε οι πολιτισμικοί και ιδεολογικοί σας μέντορες... Κι αυτό ισχύει και για κάποιους "νιτσεϊκούς".

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ότι η προτεσταντική "κοινωνιολογική" θεολογία είναι πανομοιότυπη με την χειρότερη πτυχή (την εβραΐζουσα πτυχή) της νιτσεϊκής αντίστοιχης. Ο Προτεσταντισμός είναι μια θρησκεία όπου οι πλούσιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού και οι πτωχοί/λαός είναι οι αμαρτωλοί, όπως ακριβώς το νιτσεϊκο δίπολο κύριοι/αφέντες και δούλοι.

Πτυχή αυτή της ευρύτερης νιτσεϊκής φιλοσοφίας, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι ενιαία, που έρχεται σε αντίφαση με την ελληνική πτυχή της φιλοσοφίας του. Ο Νίτσε στην Γέννηση της Τραγωδίας, όπου η έμφαση δίνεται στην υπέρβαση των διπόλων, ήταν "Έλληνας", στον Ζαρατούστρα "Ιρανός", αλλά στην Θέληση για Δύναμη "Εβραίος". 

Ενώ στην Γενεαλογία της Ηθικής και στο Λυκόφως των Ειδώλων στην ουσία καταλογίζει στους χριστιανούς αυτά που ήξερε ως χριστιανικά έχοντας έρθει σε επαφή με τον Προτεσταντισμό, δλδ τον κατεξοχήν Ιουδαιοχριστιανισμό και άρα θα έπρεπε να καταλογίζει στους όντως πνευματικούς πατέρες των Προτεσταντών.

Δυστυχώς όλοι ξέρουν την νιτσεϊκή Θέληση για Δύναμη και το Κύριοι και Δούλοι, ελάχιστοι όμως την έννοια του Τραγικού ως την υπερβατική ένωση του Απολλώνιου και του Διονυσιακού. Όλοι δλδ ξέρουν την εβραϊκή πτυχή του Νίτσε, ελάχιστοι την ελληνική.

Πίσω στον Ρωμανίδη, ενώ έχουν πολύ μεγάλη αξία οι παρατηρήσεις του, ανήκει στην παλαιά Συντηρητική Σχολή, της οποίας η αξία βρίσκεται στην διαφύλαξη κάποιων ιστορικών και όχι μόνο αληθειών, όχι όμως και στην μεθοδολογία που είναι απαραίτητη στην σημερινή πραγματικότητα για αυτόν τον σκοπό. Διότι δεν μπορεί κανείς να πάει προς τα πίσω, αλλά μπορεί να επαναφέρει στο σήμερα τις αξίες του χθες.

Κατάφαση δλδ αντί για άρνηση. Ναι, "η Ορθοδοξία των «Γραικών» Πατέρων είναι μία εξελληνισθείσα και άρα είδωλολατρική μορφή του Χριστιανισμού". Ναι, το Βυζάντιο είναι η μεσαιωνική Ρωμανία, Ρωμηοσύνη, Ελλάδα, Ελληνισμός.

ΡΩΣΣΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ

Τὸ Ἔνζυμο

«Ἡ Δύση κατέκτησε τὸν κόσμο ὄχι ἐξαιτίας τῆς ἀνωτερότητας τῶν ἰδεῶν της ἤ τῶν ἀξιῶν ἤ τῆς θρησκείας της, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ἀνωτερότητάς της νὰ ἐφαρμόζει τὴν ὀργανωμένη βία. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς οἱ Δυτικοὶ συχνὰ τὸ ξεχνοῦν -οἱ μὴ Δυτικοὶ ποτέ».

Σάμιουελ Χάντιγκτον, «Ὁ πόλεμος τῶν πολιτισμῶν»  

Σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν μεταμοντέρνο ἐθνομηδενισμὸ καὶ τὸν «πολιτικὰ ὀρθὸ» ἱστορικὸ ἀναθεωρητισμὸ -διανθισμένους μὲ τοὺς ἠθικισμοὺς τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», τοῦ no borders καὶ τοῦ one world, ποὺ δεσπόζουν στὴν ξέφρενα μηδενιστικὴ καὶ βαθιὰ παρηκμασμένη «Δύση»- οἱ Ρώσσοι διατηροῦν τὴν ἔντονη πατριωτικὴ ὑπερηφάνειά τους καὶ την φλογερὴ ταύτισή τους μὲ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους τους καὶ τὸ πεπρωμένο τῆς χώρας τους.

Ἡ σύγχρονη ρωσσικὴ ἱστορία εἶναι ἕνα δρᾶμα, μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημασία τοῦ ὅρου. Εἶναι ἡ ἱστορία μιᾶς μεγάλης τραγωδίας ποὺ περαίνεται μὲ τὴν κάθαρση μιᾶς μεγάλης νίκης. Εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ δράματος τῆς γερμανικῆς-ναζιστικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1941, ποὺ ἔφερε τοὺς κατακτητὲς στὰ πρόθυρα τῆς Μόσχας, καὶ τῆς συντριπτικῆς νίκης, ποὺ μετέτρεψε τῶν ἐπὶ τοῦ πατρίου ἐδάφους ἀμυνόμενους σὲ ἐπιτιθέμενους, τρέποντας σὲ φυγὴ τοὺς Γερμανοὺς καὶ φέρνοντας τοὺς Ρώσσους στὴν πύλη τοῦ Βραδεμβούργου. 

Ἡ γερμανικὴ-ναζιστικὴ ἰμπεριαλιστικὴ εἰσβολὴ τοῦ 1941 ἦταν μία εἰσβολὴ πρωτοφανοῦς βαρβαρότητας, ποὺ ἐκδηλώθηκε ὡς ἕνας «φυλετικὸς πόλεμος» ἐναντίον τῶν «σλάβων ὑπανθρώπων», στὸν ὁποῖον οἱ κατακτητὲς παραβίασαν κάθε προηγούμενο ἐγκλημάτων πολέμου στὴν σύγχρονη ἱστορία καὶ καταπάτησαν στὸ Ἀνατολικὸ Μέτωπο ἀκόμη καὶ τοὺς ἐλάχιστους ἀνθρωπιστικοὺς κανόνες ποὺ ἔγιναν σεβαστοὶ στὸ Δυτικό.   

Σὲ αὐτὸ τὸ μεγαλειῶδες δρᾶμα οἱ Ρώσσοι προσέφεραν 27 ἑκατομμύρια νεκροὺς γιὰ τὴν ὑπεράσπιση καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας, προτοῦ καταπνίξουν τὸ χιτλερικὸ τέρας μέσα στὴν φωλιά του. Μία στὶς τρεῖς ρωσσικὲς οἰκογένειες μετρᾶ τουλάχιστον ἕνα θύμα τῆς κατάκτησης καὶ τῆς ἐξόντωσης τῶν βαρβαρικῶν ὀρδῶν τοῦ Βορρᾶ, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ὀνείδη γιὰ τὸν «εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ ὁποίου ἐξεδήλωσαν τὴν φρικωδία τους ἐν ὀνόματι ἑνὸς κάλπικου δόγματος «φυλετικῆς ὑπεροχῆς», ποὺ ἀποτελεῖ τὴν χειρότερη ἐκδήλωση τῆς δυτικῆς φωταδιστικῆς ἀποπνευματοποίησης, ὑπὸ τὴν χυδαῖα μορφὴ ἑνὸς γενοκτονικοῦ βιολογικοῦ ὑλισμοῦ. 

Ἡ σημερινὴ σύμπραξη φιλελευθερισμοῦ καὶ ναζισμοῦ ὡς ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὸ μαλακὸ ὑπογάστριο τῆς Ρωσσίας δὲν εἶναι οὔτε πρωτότυπη οὔτε τυχαία. 

Ἀπὸ τὴν ἁδρὴ χρηματοδότηση τοῦ χιτλερισμοῦ ἀπὸ τοὺς τραπεζῖτες τῆς Γουώλ Στρὴτ (βλ. Antony Sutton, 'Wall Street and the Rise of Hitler') μὲ στόχο τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ρωσσίας καὶ τὸ σχέδιο τοῦ Τσώρτσιλ ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο γιὰ τὴν δυτικὴ εἰσβολὴ στὴν Ρωσσία σὲ συμμαχία μὲ τὶς ἐναπομείνασες μονάδες τῶν Ἐς-Ἐς (Unthinkable Operation), τοὺς μυστικοὺς στρατοὺς τοῦ ΝΑΤΟ στὴν μεταψυχροπολεμικη Εὐρώπη (Stay Behind), μέχρι τὸ Οὐκρανικὸ πραξικόπημα τῆς «Εὐρωμεϊντὰν» μὲ αἰχμὴ τοὺς νεοναζὶ τοῦ Κιέβου καὶ τὴν «ἐθνοκάθαρση» χιλιάδων Ρωσσόφωνων στὴν Ἀνατολικὴ Οὐκρανία ὑπάρχει μία σταθερὴ γραμμὴ κατάκτησης καὶ ἀποικιοποίησης  τῆς Ρωσσίας, μὲ μία σταθερὴ ἀντιρωσσικὴ συνεργασία φιλελευθερισμοῦ καὶ ναζισμοῦ. 

Εἶναι ὁ τεράστιος φόρος αἵματος τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς προγονικῆς γῆς, στὴν μνήμη τοῦ ὁποίου ὅλοι οἱ Ρώσσοι, ἀνεξαρτήτως ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους διαφορῶν τους, ἀποτίουν φόρο τιμῆς ἐν ὀνόματι τοῦ πατριωτικοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἀδιάσπαστης συνέχειας τοῦ ἔθνους, ὡς κοινότητα θανόντων, ζώντων καὶ ἀγέννητων. 

Ὁ Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εἶναι γιὰ τοὺς Ρώσσους ὁ Μεγάλος Πατριωτικὸς Πόλεμος, ἀπέναντι στὸν ὁποῖο κάθε διαφορὰ καταρρέει μπροστὰ στὴν ἱερὴ ἰδέα τῆς πατρίδας. 

Στὴν ρωσσικὴ ἱστορικὴ μνήμη οἱ λέξεις «φασισμὸς» καὶ «ναζισμὸς» ἀποϊδεολογικοποιούνται, γιὰ νὰ φορτισθοῦν μὲ μία ἔννοια κατὰ πολὺ σημαντικότερη ἀπὸ μία ἁπλὴ ἰδεολογία καὶ νὰ σημάνουν τὸ εἰσβολέα, τὸν κατακτητὴ καὶ τὸν ὑποδουλωτὴ τῆς πατρίδας καὶ τοῦ ἔθνους, ἀπέναντι στὸν ὁποῖον ὅλοι οἱ Ρώσσοι, ὅλα τὰ μέλη τῆς ἐθνικῆς κοινότητας, ὀρθώνονται σὰν μία γροθιά. 

Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ρωσσικὸ ἐθνικὸ πνεῦμα αὐτὸ ποὺ ἐπικράτησε ἐπὶ τοῦ κομμουνιστικοῦ διεθνισμοῦ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ὥστε τὸ σταλινικὸ καθεστὼς νὰ προβάλλει τὸν ἱερὸ πόλεμο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας καὶ νὰ ἀφυπνίσει τὶς μνῆμες τοῦ πρίγκιπα Νιέφσκι στὸν νικηφόρο πόλεμο κατὰ τῶν Γερμανῶν τὸ 1241-42 (ποὺ ἀποτυπώθηκε στὴν προπαγανδιστικὴ ταινία-ἀριστούργημα τοῦ Ἀϊζενστάϊν, μὲ τὴν θεσπέσια μουσικὴ τοῦ Σοστακόβιτς). Εἶναι αὐτὴ ἐπικράτηση τοῦ ἐθνικοῦ πνεύματος ποὺ ἔφθασε στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ νομιμοποιήσει ἐκ τῶν ὑστέρων τὴν σοβιετικὴ ἐποχὴ -μία τραγωδία βιβλικῶν διαστάσεων γιὰ τὸν ρωσσικὸ λαὸ- μπροστὰ στὴν ἐποποιία τοῦ Μεγάλου Πατριωτικοῦ Πολέμου. 

Γιατί αὐτὸ ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβει τὸ νεωτερικὸ δυτικὸ πνεῦμα, εὑρισκόμενο ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῆς φωταδιστικῆς ἐμμονῆς τῆς «προόδου», εἶναι ὅτι γιὰ τὴν ρωσσικὴ ψυχή, ἡ ἱστορία εἶναι τραγωδία, καὶ τὸ νὰ ἐπωμίζεσαι τὴν τραγωδία σημαίνει νὰ ἐπωμίζεσαι τὴν ἴδια σου τὴν ἱστορία. Τί μπορεῖ, ἄραγε, νὰ μᾶς θυμίζει ἀπὸ τὴν καθ' ἡμᾶς πνευματικὴ κληρονομιὰ αὐτὴ ἡ ἀντίληψη περὶ χρόνου καὶ περὶ ἱστορίας; -τὴν κατὰ πολὺ προγενέστερη τοῦ ρωσσικοῦ πνεύματος. 

Ὁ ρωσσικὸς πατριωτισμὸς συνάδει μὲ τὸν δικό μας, ἐθνικό, κοινοτιστικὸ καὶ ὀργανικὸ πατριωτισμό, καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐθνοτικὴ καὶ ὡς πρὸς τὴν πολιτιστική του διάσταση. 

Εἶναι ἕνας πατριωτισμὸς ποὺ δὲν θεωρεῖ τὸ ἔθνος οὔτε ἕνα ἄθροισμα ἀτόμων οὔτε ἕνα «καθημερινὸ δημοψήφισμα» (ὁ πάλαι ποτὲ φιλελεύθερος πατριωτισμός), οὔτε ὡς ἄθροισμα συγκεκριμένων συμφερόντων (ἑταιρικὸς πατριωτισμός, πλήρως συνυφασμένος μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ καπιταλισμοῦ, μὲ τὸν ἀμερικανισμὸ ὡς τὴν πλέον καθαρή του μορφή), οὔτε ὡς ἀποτέλεσμα ἑνὸς «κοινωνικοῦ συμβολαίου» (συνταγματικὸς πατριωτισμός), ἀλλὰ ὡς γνήσιο καὶ ἀτόφιο προϊὸν τῆς σταθερᾶς τοῦ ἔθνους ὡς φυλή, ὡς ἱστορία, ὡς πολιτισμὸς καὶ ὡς κοσμοθεώρηση.  

Εἶναι αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ ἔθνους, ὡς μία δραματικὴ σκυταλοδρομία μεταξὺ γενεῶν μέσα στὸν χρόνο καὶ στὸν χῶρο, ὡς μία κοινότητα πεπρωμένου, ποὺ ἔρχεται σὲ κατάφωρη ἀντίθεση μὲ τὴν σημερινὴ μεταϊστορικὴ «Δύση», τῆς ἀποστειρωμένης σκέψης καὶ τῆς «ἤπιας ἰδεολογίας», ποὺ διατηρεῖ, ὡστόσο, στὸ ἐξωτερικὸ ἀτόφιο τὸν βαρβαρισμὸ τῆς ἀποικιοκρατίας, τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ τοῦ ὑπεροπτικοῦ ἡγεμονισμοῦ, ἀνεξαρτήτως τῶν διαδοχικῶν ἰδεολογικῶν της προσήμων. 

Δὲν εἶναι μονάχα τὸ ἐθνοτικὸ πνεῦμα τῆς Ρωσσίας αὐτὸ ποὺ συνάδει μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνοτικοῦ ταυτοτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Γιὰ ἐμᾶς ἡ Ρωσσία εἶναι πρωτίστως ἡ πολιτισμικὴ συνέχεια τῆς δικῆς μας Αὐτοκρατορίας -εἶναι ἡ πνευματικὴ θυγατέρα τῆς Ρωμανίας. Καὶ γι' αὐτὸ αἰσθανόμαστε τὴν κοινότητα συνειδήσεων καὶ ἀξιῶν ποὺ ὑπάρχει μεταξύ μας ὅσο μὲ κανέναν ἄλλον. 

Γι' αὐτὸ σὲ αὐτὸν τὸν δίκαιο, πατριωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο ποὺ διεξάγει σήμερα ἡ Ρωσσία ἐναντίον τοῦ ἀμερικανοκίνητου φιλονεοναζιστικοῦ καθεστῶτος τοῦ Κιέβου δὲν βλέπουμε μονάχα μία σύγκρουση συμφερόντων ἀλλὰ καὶ μία ἀντιπαράθεση ἀξιῶν, ποὺ ὑπερβαίνουν κατὰ πολὺ τὸ σημερινὸ ρωσσικὸ καθεστώς. 

Ὁ ἡγεμονισμὸς τῆς «Δύσης», μὲ τοὺς μονοπολικούς της γεωπολιτικοὺς σχεδιασμοὺς καὶ τὶς ἀδηφάγες φιλοδοξίες τῆς παρασιτικῆς δυτικῆς νεοφεουδαλικῆς πλουτοκρατίας ἑνὸς καπιταλισμοῦ-καζίνο, συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὰ μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερα ἰδεολογήματα ἀποδόμησης τῶν κοινωνιῶν καὶ τῆς μετάβασης σὲ μία μεταανθρώπινη βαρβαρότητα.

Ἡ σύνταξη μὲ τὴν Ρωσσία ἀφορᾶ ὄχι μόνο τὰ ἑλληνικὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα, ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν δυτικὴ κατοχὴ τῆς χώρας καὶ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς τουρκικῆς νεοοθωμανικῆς ἀπειλῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀφύπνιση τῆς δυτικόδουλης Ἑλλάδας, ποὺ βρίσκεται στὸ χεῖλος τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς της καταστροφῆς ἐξαιτίας τοῦ θανάσιμου ἐναγκαλισμοῦ της μὲ τὴν Δύση. 

Οι Νεογραικοί έναντι των εν προκειμένω αντιφάσεων

Ιωάννης Ρωμανίδης

“Οταν ήλθα προ τεσσάρων ετών εις την Ελλάδα, διά να αναλάβω τα καθήκοντά μου ως καθηγητού πανεπιστημίου, εξεπλάγην άπό τάς τόσας φοράς που ήκουα να επικαλούνται τον προαναφερθέντα 'Αγγλοσάξωνα ιστορικόν των πολιτισμών Arnold Toynbee διά τον απέραντον θαυμασμόν του έναντι του ελληνικού πολιτισμού και της συμβολής του πολιτισμού τούτου εις τον δυτικόν πολιτισμόν. Φαίνεται σαφώς όμως ότι οι χρησιμοποιούντες τον Toynbee Νεοέλληνες δεν επρόσεξαν το γεγονός, ότι ο Toynbee τερματίζει τον ελληνικόν πολιτισμόν περί το έτος 675 και συγκαταλέγει τον ελληνικόν αυτόν πολιτισμόν μεταξύ των νεκρών πολιτισμών. Το ίδιο κάνουν όλοι οι τύπου Toynbee λεγόμενοι φιλέλληνες. 'Επειδή ακριβώς έκήρυττον οι τοιούτοι Ευρωπαίοι τον θάνατον του ελληνικού πολιτισμού, έχρησιμοποιουν τον όρον βυζαντινός πολιτισμός εις δήλωσιν της εν λόγω αντικαταστάσεως και αλλαγής πολιτισμών.

Κατά τον ίδιον Toynbee ο ελληνικός πολιτισμός εις την Δύσιν κατεστράφη υπό τών βαρβάρων γερμανικών φύλων υπό την ηγεσίαν τών Φράγκων, οι οποίοι όλίγον κατ' ολίγον έκτισαν τον δυτικόν πολιτισμόν εις τα ερείπια του καταστραφέντος τούτου ελληνικού πολιτισμού. Ούτω ο ελληνικός πολιτισμός εξαφανίζεται εις την Δύσιν δια της καταστροφής, εις δε την Ανατολήν διά της μεταβολής του εις βυζαντινόν.

Αί τοιαύται θεωρίαι όμοιάζουν με τας των Φράκων του θ' -ι' αιώνος. Ούτοι ευρεθέντες τότε εν αδυναμίαν να κατακτήσουν και καταστρέψουν το κράτος των Ρωμαίων είς την Ανατολήν, ήλλαξαν το όνομα των πολιτών και του Βασιλέως από «Ρωμαίος» εις «Γραικός» και του κράτους των από «Ρωμανία» εις «Γραικίαν».

Πάντως αντελήφθην πολύ γρήγορα ότι οι Νεογραικοί διά κάποιον ανεξήγητον λόγον είχαν την εντύπωσιν ότι οι ξένοι φιλέλληνες είναι θαυμασται όχι μόνον των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των σημερινών Ελλήνων και ότι θεωρούν τον σημερινόν πολιτισμόν της Ελλάδος ως ελληνικόν.

"Όταν ήρχισα μίαν προσπάθειαν να διαφωτίσω ώρισμένους περί της πραγματικότητας (δηλαδή ότι οι φιλέλληνες τύπου Toynbee πιστεύουν ότι μετά τον ζ' αιώνα δεν υπάρχει πλέον ελληνικός πολιτισμός), συνήντησα μίαν αφελή αντίδρασιν.  Ισχυρίσθησαν τινές ότι ο Toynbee δεν γνωρίζει τι λέγει, διότι ο ελληνικός πολιτισμός και ο δυτικός πολιτισμός είναι το ίδιο πράγμα.

Το αφελές αλλά και σκανδαλώδες της ταυτίσεως ταύτης του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού φαίνεται σαφώς από το απλούστατον γεγονός ότι οι μόνοι οι οποίοι πιστεύουν εις αυτήν είναι οι εξευρωπαϊσθέντες Νεογραικοί. Ούτε οι Ρωμηοί την πιστεύουν, αλλά ούτε κανείς σοβαρός ιστορικός της Ευρώπης την πιστεύει. Σαφεστάτη διά όλους είναι η διάκρισης μεταξύ ευρωπαϊκού πολιτισμού και βυζαντινού πολιτισμού, δηλαδή της Ρωμηοσύνης. Οι ιστορικοί τύπου Toynbee κάμνουν σοβαρά λάθη, όταν ασχολούνται με την ανατολική Ρωμαιοσύνην, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δυτική Ρωμαιοσύνη, την οποίαν ονομάζουν ελληνικόν πολιτισμόν των Ρωμαίων, δεν ταυτίζεται με τόν δυτικόν πολιτισμόν τον οποίον ίδρυσαν οι Φράγκοι. Ο πολιτισμός των πνευματικών απογόνων των Φράγκων λέγεται δυτικός ή ευρωπαϊκός και όχι ελληνικός ή βυζαντινός απλούστατα διότι δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε βυζαντινός, παρότι οφείλει πολλά εις αυτούς. Οι Ευρωπαίοι όχι μόνον θεωρούν τερματισθείσαν την ιστορικήν ύπαρξιν του ελληνικού πολιτισμού εις την Δύσιν και την Ανατολήν, ως περιεγράψαμεν έν λίγοις, αλλά και πιστεύουν ότι πολύ όλίγα έχουν απομείνει από τον λεγόμενων βυζαντινόν πολιτισμόν δηλαδή την Ρωμαιοσύνην, και ότι οι σημερινοί Ορθόδοξοι  Χριστιανοί ευρίσκονται πλέον είς το χωνευτήριο του δυτικού ή ευρωπαϊκού πολιτισμού και θα εξαφανισθούν πλέον ως ξεχωριστή οντότης.

Πολύ αποκαλυπτικά εν προκειμένο είναι τα γραφόμενα του Toynbee περί των σχέσεων μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσεως, ένθα περιγράφονται παράλληλα σχέδια αφομοιώσεως του ορθοδόξου χριστιανικού πολιτισμού, δηλαδή της Ρωμιοσύνης, υπό του δυτικού ή ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Γράφει ο Toynbee, «Αυτή η ομόκεντρος επίθεσις της μοδέρνας Δύσεως κατά του Ισλαμικού κόσμου ένεκαινίασε την παρούσαν συμπλοκήν μεταξύ των δύο πολιτισμών. Θα γίνει αναληπτόν ότι αυτή είναι μέρος ενός μεγαλυτέρου και φιλόξοτέρου κινήματος δια του οποίου ο δυτικός πολιτισμός δεν σκοπεύει τίποτε ολιγώτερον από την ενσωμάτωση ολοκλήρου της ανθρωπότητος εις μίαν μοναδικήν μεγάλην κοινωνίαν, και τον έλεγχον παντός πράγματος επί της γης, εις τον αέρα, και εις την θάλασσαν, το οποίο δύναται η ανθρωπότης να εκμεταλλευθή μέσω της μοδέρνας δυτικής τεχνικής. Αυτό το οποίον η Δύσις κάμνει τωρα εις το Ισλάμ, το κάμνει συγχρόνως και εις τους λοιπούς επιβιούντας πολιτισμούς - τον ορθόδοξον χριστιανικόν, τον ινδικόν, και τον κόσμον της "Απω Ανατολής - εις και τις επιβιούσας πρωτογόνους κοινωνίας, αι οποίαι τώρα πολιορκούνται ακόμη και εις τα τελευταία των οχυρά εις την τροπικήν Αφρικήν. Ούτως ή σύγχρονος έμπλοκή μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσεως είναι όχι μόνον πιο δραστήρια και οικεία από οιανδήποτε φάσιν τών έπαφών των εις το παρελθόν, ξεχωρίζει επίσης εις το ότι είναι περιστατικόν εις μίαν προσπάθειαν του δυτικού άνθρώπου να «δυτικοποιήση» τόν κόσμον...».

Εις την προσπάθειαν αυτήν η Τουρκία του 'Ατατούρκ θεωρείται ίσως η μεγαλυτέρα επιτυχία του δυτικού ή ευρωπαϊκού πολιτισμού, αφού ελπίζεται να χρησιμοποιηθή ως σφήνα διά την εν προκειμένω δυτικοποίησιν του Ισλάμ. Διά τούτο η Τουρκία είναι το χαϊδεμένο παιδί των ιεραποστόλων του δυτικού πολιτισμού. "Οθεν ο Toynbee έκφράζει τα επικρατούντα περί Τουρκίας αισθήματα των ιεραποστόλων του δυτικού πολιτισμού όταν διά την Τουρκίαν γράφει ότι η δυτικοποίησις της «... έπραγματοποιήθη με τόσον πνεύμα, υπό τοιαύτα σοβαρά εμπόδια, και έναντι τόσης βαρείας υπεροχής (των αντιθέτων), ώστε κάθε γενναιοδώρως σκεπτόμενος παρατηρητής θα κάμνη παραχωρήσεις διά τα σφάλματά της και ακόμη δια τα εγκλήματά της και θα της ευχηθή επιτυχίαν εις το φοβερόν έργον της».

Ιωάννης Ρωμανίδης,

ΡΩΜΗΟCΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ

Η Καθ'ημάς Ευρασία (μέρος δ)

Κάποιοι ενοχλήθηκαν και πάλι από το κείμενο μου. Πρώτα από όλα ποιός είπε ότι ανήκουμε στον ίδιο χώρο; Κι έπειτα μερικές διευκρινίσεις.

Ο ίδιος ο Ελληνικός Λαϊκός Πολιτισμός, κατεξοχήν το παλιό καλό ελληνικό λαϊκό (δημοτικό) τραγούδι των πόλεων - τα ρεμπέτικα είναι τα δημοτικά των πόλεων - έχει "τουρκικά" στοιχεία. Όπως και ο τουρκικός λαϊκός πολιτισμός έχει αφομοιώσει βυζαντινά στοιχεία.

Αυτό το γεγονός, ενώ οι νέο-Οθωμανοί το εκμεταλλεύονται στο έπακρο,  στην δική μας πλευρά παράγει φουλ κομπλεξισμό! Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Εξού πχ η απαγόρευση των ρεμπέτικων από τον Μεταξά και η έμφαση στις καντάδες, ως ιταλικές, δυτικές, αν αυτό δεν είναι κόμπλεξ, τί είναι;

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Είναι ευρέως διαδεδομένη η τάση της απόρριψης του Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού στο όνομα μιας απροσδιόριστης δυτικής ελληνικής ταυτότητας. Ειδικά στους φιλοδυτικούς εθνικιστικούς κύκλους, αλλά όχι μόνο και οι φιλελέδες τα ίδια είναι. Να την η εκλεκτή συγγένεια που εκτυλίσσεται επί ουκρανικού εδάφους.

Για τους μυημένους πάει ακόμα πιο βαθιά. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να λένε ότι πχ οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες φυλετικά και πολιτισμικά. Είναι το ίδιο φαινόμενο σε εξειδικευμένο επίπεδο.  Δλδ λένε τα ίδια που λένε και οι "Ουράνιο Τόξο" οι οποίοι και μέσα από τον δήθεν αντιρατσισμό τους ονομάζουν τους Πόντιους εποίκους στην Μακεδονία και τους εαυτούς τους μοναδικούς αυτόχθονες. Να τες πάλι και οι εκλεκτές φιλελέδικες συμμαχίες αλά Ουκρανία ...

Και όχι μόνο. Ενώ κατηγορούν ( και απειλούν) εμένα ότι δήθεν έχω κάποια σχέση με τον ρωσικό παράγοντα στο μακεδονικό, είναι αυτοί οι ίδιοι που χύνουν το δηλητήριο του εθνοτικού μίσους στα μυαλά και τις καρδιές των σλαβοφώνων Ελλήνων που λένε τα ίδια με τους χρήσιμους ηλίθιους που χύνουν το δηλητήριο του μίσους για τους Πόντιους στους υπόλοιπους Έλληνες και όλοι μαζί δυτικόφιλοι και αντιρωσιστές...

Εγώ, αν και αυτόχθων της Μακεδονίας, τέτοιες παπαριές για τους Πόντιους δε λέω. Γιατί η ταυτότητα μας πάει πέρα από τα μανιχαϊστικά δίπολα αυτοχθονισμός-ετεροχθονία.

Οι Τούρκοι λοιπόν, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, διεξάγουν και έναν υβριδικό πολιτιστικό/ πολιτισμικό πόλεμο. Στον οποίο η "δική μας" ελίτ δεν έχει τίποτα να αντιπαραθέσει παρά μόνο τις πολυπολιτισμικές μπούρδες. Αλλά και οι εθνικιστές, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχουν τίποτα να αντιπαραθέσουν παρά "Τούρκοι Μογγόλοι δολοφόνοι". Ένας λοιπόν "Ελληνικός Ευρασιανισμός" είναι όχι μόνο εφικτός αλλά και απαραίτητος.

Δεν νομίζω πχ ότι υπάρχουν Ιταλοί ή Ισπανοί εθνικιστές που να αρνούνται την γερμανική επιρροή και το γερμανικό αίμα που κυλάει στις φλέβες τους. Ο Ελληνισμός δεν είναι κάποιο tribe να έχει αυξημένο φορτίο φυλετικής καθαρότητας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε ένα ξερωγώ παγκόσμιο πολυφυλετικό μείγμα. Απλά τα όρια μας είναι ευρύτερα του tribe και της εθνότητας. Δεν είμαστε Ισλανδία. Δεν είμαστε εθνοτικό κράτος. Είμαστε Εθνό-Πολιτισμός.

Τα tribe και τις εθνοτικές ιδιαιτερότητες τις εσωκλείουμε, δεν ταυτιζόμαστε με ένα αποκλειστικά, παρά μόνο ως πρόσωπα, όχι ως Μεγάλο Σύνολο.

Και είναι κατεξοχήν εκείνοι που όντως καταφάσκουν στο ιδιοπροσωπικό tribe τους που καταφάσκουν και στην Μεγάλη Πατρίδα. Οι άλλοι μοιάζουν καταπληκτικά με τον μεταμοντέρνους αριστεριστές. Το απάτριδο μητροπολιτικό σχιζοπρολεταριάτο από την μια και η μονολιθική γκάου σωβινιστική ταυτότητα από την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Και έτσι λύνονται και αυτά τα ζητήματα. Μέσω της Ενότητας στην Πολλαπλότητα. Αυτός είναι ο Ελληνισμός. Αυτό εννοώ όταν λέω Ελληνικός Ευρασιανισμός. Αυτή είναι και η μόνη ουσιαστική απάντηση στον τουρκικό υβριδικό πολιτιστικό/ πολιτισμικό πόλεμο που διεξάγεται τώρα καθώς μιλάμε. Ότι δλδ απαντάμε στον Φαλμεράυερ απαντάμε και στους Τούρκους. Ε, και;! 

Και αυτό θέτει και τις βάσεις για την Ρεκονκίστα. Γιατί μια Ελλάδα που δεν είναι αναθεωρητική τουλάχιστον ταυτοτικά, διότι κρατικά και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων προς το παρόν δεν μπορεί, είναι μια Ελλάδα που θα συρρικνωθεί - ήδη συρρικνώνεται - στο επίπεδο ενός εθνοτικού από την μία, προς μεγάλη χαρά κάποιων χρήσιμων ηλίθιων, πολυφυλετικού πολυπολιτισμικού από την άλλη κράτους.

Η απάντηση δλδ στην πολυφυλετική πολυπολιτισμικότητα δεν είναι το εθνοτικό κράτος, αυτό είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Είναι το Εθνοπολιτισμικό κράτος. Το κράτος της Ενότητας στην Πολλαπλότητα. Και πρέπει να πάμε πέρα από το επίπεδο της διεκδίκησης εδαφών, στην διεκδίκηση καρδιών.

Τα δύο πρώτα εγγράφονται στην μεριά της Ατλαντικής Παγκοσμιοποίησης. Το τρίτο - ως αληθινή Τρίτη Διαλεκτική Θέση - κωδικοποιείται Ευρασιανισμός.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Η Καθ'ημάς Ευρασία (μέρος γ):   Ελληνισμός και Ευρασιανισμός "Μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μακρά ιστορία ένοπλων αγώνων και συγκρούσεων έναντι της Τουρκίας, να ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το Τέλος της Τρίτης Θέσης ;

Τέταρτη Θέση ως Νέα Τρίτη Θέση. Γιατί η Τρίτη Θέση αυτοπαγιδεύτηκε "σε μια κυριλέ ονομασία του φασισμού ή του νεοφασισμού όπως πολλοί συστημικοί ερευνητές επιθυμούν να την περιορίσουν. Αντιθέτως" η Τέταρτη Θέση πλέον ενσαρκώνει "μετά-ιστορική κατηγορία που τροφοδοτείται και ανανεώνεται από τα αδιέξοδα και την συστημική αλληλεξάρτηση της Δεξιάς και της Αριστεράς ως οργανικές εκφράσεις του αστικού συστήματος εξουσίας"

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το Τέλος της Τρίτης Θέσης ;: Η Ερμηνεία μιας διαχρονικότητας Ναπολέων Βοναπάρτης Ένας περίεργος μαθηματικός μυστικισμός βρίσκεται σε αυτή την σημασιολ...

Dugin: The Fourth Position is Against Fascism - Liberalism is Racist

 

Θαλασσοκρατική Βρεφοκτονία

 

"Αν η έκτρωση είναι η έσχατη μορφή αντισύλληψης, τότε η βρεφοκτονία είναι η έσχατη μορφή έκτρωσης"

Τί δεν καταλαβαίνεις;

Δεν πρόκειται πάντως για κάποιου είδους περιθωριακή παρεκτροπή, είναι η πεμπτουσία της Εποχής μας. Αυτές οι μεταμοντέρνες, περισσότερο από αριστερές, όπως συνήθως τις χαρακτηρίζουν, είναι συνεπέστερες από τις φιλελέδες τύπου Λατινοπούλου, ως προς τον ατομοκεντρικό φιλελευθερισμό τους. Ο μοντέρνος/ νεωτερικός ατομοκεντρισμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ακριβώς εδώ που βρίσκονται αυτές οι Μηδείες. Είναι ο Νόμος της Κυβέλης, ηλίθιε.

Εδώ βρίσκεται και η αξία των αναλύσεων του Alexander Dugin. Ενώ οι αριστερό μεταμοντερνιστές (στην Ελλάδα του "σοσιαλισμού" φωφίκο συμπεριλαμβανομένου) οδηγούν τα πράγματα προς το Χάος της Δημιουργικής Καταστροφής γύρω μας και μέσα μας, τόσο οι φιλελέδες όσο και οι εθνικιστές όλου του φάσματος στην ουσία προσπαθούν να επιστρέψουν πίσω στην χρυσή εποχή της Τάξης του μοντερνισμού. Πράγμα αδύνατον, κάτι τέτοιο πορεί να επιβληθεί μονάχα διά της ωμής βίας -και άρα μπορεί να έχει μονάχα προσωρινά αποτελέσματα-, εξού και η υποστήριξη σε φετιχιστικές μορφές ναζισμού με τις μεταμοντέρνες φεμινίστριες στο πλευρό τους. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την γκάου ψευτοπατριαρχία

Η μόνη απάντηση σε αυτήν την νέα μεταμοντέρνα μητριαρχία είναι ένας άλλος μεταμοντερνισμός, ένας προνεωτερικός μεταμοντερνισμός, μια πατριαρχική μητριαρχία, όχι μια γκάου πατριαρχία τύπου επιστροφή στα αμερικανικά '50-'60

- θεέ μου πόσο γελοίοι αυτοί με τα μέμε τύπου εικόνα αμερικανικής πυρηνικής οικογένειας '50 με την ατάκα του Ιουλίου Έβολα "Εξέγερση Ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο". Μα η εικόνα αυτή είναι η πεμπτουσία του Σύγχρονου/ Μοντέρνου Κόσμου! -

αλλά μια επιστροφή στην προνεωτερική πατριαρχία/μητριαρχία που στην Ελλάδα της υπαίθρου επιβίωνε μέχρι πρόσφατα και που ο μοντερνισμός του τύπου της εικόνας που περιγράφω κατέστρεψε. Ακόμα και η πυρηνική οικογένεια δλδ είναι μοντερνισμός και η προσπάθεια επιστροφής σε αυτήν, τώρα που τα πάντα γύρω μας γκρεμίζονται, δεν θα βοηθήσει πχ να αντιστραφούν οι δημογραφικές τάσεις, γιατί ακριβώς αυτό το νεωτερικό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας είναι που τις δημιούργησε εξαρχής.

Αντίθετα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες "ζουν" σε διευρυμένες προνεωτερικές οικογένειες και κοινότητες και οι μεταμοντέρνες ατομοκεντρικές φεμιναρχίνες νιώθουν μια έλξη για αυτό ακριβώς επειδή η απάντηση στον φιλελεύθερο ατομοκεντρικό και κατά συνέπεια μετανθρωπιστικό μεταμοντερνισμό είναι ένας άλλος μεταμοντερνισμός (είναι εφικτός). Και δυστυχώς πολλά καλά στοιχεία ειδικά της νεολαίας βρίσκονται παγιδευμένα εκεί στο μεταμοντέρνο στρατόπεδο ακριβώς επειδή λόγω υγιούς ενστίκτου απεχθάνονται τον μοντερνισμό.

Οι αναλύσεις του Ντούγκιν επί του θέματος είναι οι καλύτερες και ταυτόχρονα οι πιο προσιτές, κατανοητές, εκλαϊκευμένες. Εξού και η αντιντουγκινική υστερία στα πλαίσια της αντιρωσικής υστερίας, δυστυχώς και από μέρους των περισσότερων εθνικιστών, οι οποίοι και με αυτήν την στάση τους αποδεικνύουν ότι είναι μοντέρνοι εθνικιστές δλδ εθνοκρατιστές σωβινιστές, ενώ οι αιρετικές εκφάνσεις (του εθνικισμού, του φα, πείτε το όπως θέτε) ήταν προσπάθειες υπέρβασης του μοντερνισμού, σχεδόν προοικονομίες της Τέταρτης Θέσης.

Δεν φοβούνται λοιπόν χώρες σαν την Ουκρανία ή την Πολωνία ή ακόμα και μια Ελλάδα που τυχόν θα κάνει στροφή στο μοντέλο του Ισραέλ. Το Ισραέλ είναι υπόδειγμα συνύπαρξης μοντέρνων φεμιναρχίνων με γκάου στρατόγκαυλους σωβινιστές. Ο ορισμός του μοντέρνου (και για αυτό καταδικασμένου σε αποτυχία) εθνοκράτος σε μια θάλασσα προνεωτερικότητας: το Ισλάμ.

Την ντουγκινική Ρωσία φοβούνται γιατί είναι η μόνη Λευκή Ευρωπαϊκή Χριστιανική και μάλιστα Ορθόδοξη χώρα που απορρίπτει τον μετάμοντερνισμό όχι για χάριν ενός απολιθωμένου μοντερνισμού αλλά για την αναζήτηση μιας άλλης προνεωτερικής μετανεωτερικότητας, εξού και η κατάφαση στην Αυτοκρατορία, την μόνη απάντηση στον ιμπεριαλισμό. Στην ουσία την μόνη Λευκή Ευρωπαϊκή χώρα που έχει το Αντίδοτο (προσοχή στις απομιμήσεις) στο Χαλιφάτο που μηχανεύονται.

Ακόμα δλδ και αν η Ρωσία ηττηθεί σε αυτόν τον Παγκόσμιο Πόλεμο οι ιδέες της έχουν ήδη νικήσει, διοτί, αν υποθέσουμε ότι Δύση θέλει να επιβιώσει ως Ευρωπαϊκός Πολιτισμός ( λέμε τώρα) τότε μόνο ως Αυτοκρατορία (και όλα όσα την συνοδεύουν) θα μπορέσει να το κάνει και εκ των πραγμάτων θα πρέπει να ασπαστεί τις ιδέες της Ρωσίας (που θα έχει νικήσει). Τρόπον τινά όπως η Αυτοκρατορική Ρώμη ενσάρκωσε την Μακεδονία, ενώ αρχικά ως Ρεπούμπλικα την απεχθάνονταν αλλά και την έτρεμε. Αν δλδ παρομοιάσουμε την Δύση με την ρεπουμπλικανική Ρώμη, γιατί στην πραγματικότητα είναι Καρχηδόνα, και την Ευρώπη με τη Νότια Ελλάδα, τότε η Ρωσία είναι η Μακεδονία.

Η εποχή μας παρουσιάζει ισχυρές ομοιότητες με την εποχή που οι σοσιαλιστές Γρακχοι καταστέλλονταν στην Ρώμη, η Σπάρτη πειραματίζεται με έναν καταδικασμένο εξαρχής  ριζοσπαστικό εθνικοεπαναστατισμό, στην Μικρά Ασία οι δούλοι εξεγείρονται στο όνομα του Αήττητου Ηλίου και καταστέλλονται από τις ρωμαϊκές λεγεώνες, τις ίδιες που αργότερα θα λατρέψουν αυτόν τον Αήττητο Ήλιο και ενώ όλα αυτά είναι εκφάνσεις των ίδιων, στωικών κυρίως ιδεών, μόνο στην Μακεδονία των Αντιγονιδών εφαρμόζονται χωρίς περιττές υπερβολές και ακρότητες. Ό,τι δλδ αλλού ήταν ακραίο στην Μακεδονία ήταν κεντρικό και ο Αήττητος Ήλιος ήταν εσωτερικός, Διονυσιακός, σχεδόν Ιησούς Χριστός της Ορθοδοξίας. 

Τα πάντα λοιπόν θα παιχτούν στο αν ο Άνθρωπος θα επιβληθεί στην Τεχνιτή Νοημοσύνη ή η Τ.Ν. θα υποτάξει τον Άνθρωπο. Αυτά στην ουσία είναι τα δύο στρατόπεδα. Δεν υπάρχει ουκρανικό στρατόπεδο. Το στρατόπεδο της "Έκθεσης των Βρυξελλών", όπου, σαν σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, συνδυάζεται η τεχνολογία με τις ενοικιάσεις μήτρας και η Ευρασία όπου ο Άνθρωπος αναζητά τρόπους να διατηρήσει την ανθρωπινότητα και την πνευματικότητα του.

Venceremos! 

Aleksandr Dugin on Millennials, Modernity and Religion