Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πρόγραμμα “αρπαγής” του ελληνικού έθνους-κράτους

 

Ο ελληνικός λαός, αν θέλει να έχει κάποιο μέλλον, μοιάζει καταδικασμένος να αρχίσει μια νέα προσπάθεια, σχεδόν από το μηδέν, και σε πολύ δύσκολες συνθήκες, για να οικοδομήσει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που χρειάζεται για να πάρει πίσω το κράτος του.


Ο Ολοκληρωτισμός είναι ήδη εδώ


Στη χώρα μας εξελίσσεται ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα “αρπαγής” του ελληνικού έθνους-κράτους, στα πλαίσια της παγκόσμιας ανόδου μιας Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος.


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

11 Νοεμβρίου 2021


Αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο μας στoν μετασχηματισμό της Ελλάδας σε “αποικία δεδομένων”, παράλληλα με την μετατροπή της σε “αποικία χρέους” του διεθνούς Χρήματος και της Ε.Ε. και σε “στρατιωτική αποικία” ΗΠΑ και Ισραήλ.


Στη χώρα μας εξελίσσεται ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα “αρπαγής” του ελληνικού έθνους-κράτους, με σταδιακή κατάργηση των όποιων στοιχείων δημοκρατικής, εθνικής και κοινωνικής λειτουργίας διέθετε, στα πλαίσια της παγκόσμιας ανόδου μιας Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος.


Ειρήσθω εν παρόδω, προς την ίδια κατεύθυνση τείνει η προσπάθεια να περνάνε όλες οι οικονομικές συναλλαγές μέσω άυλου χρήματος και να οργανώνεται η ηλεκτρονική καταγραφή όλων των δεδομένων, οικονομικών αλλά και υγειονομικών του πληθυσμού. Τεράστιο βήμα παγκοσμίως προς ένα νέο ολοκληρωτισμό θα είναι και η δημιουργία μιας “κοινωνίας χωρίς μετρητά”. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ήδη η ΕΚΤ που θέλει να λανσάρει, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, το “ψηφιακό ευρώ”.


Φυσικά πάντα υπάρχουν ορισμένες δικαιολογίες. Αν αίφνης γεμίσουμε παντού κάμερες θα είναι ευκολότερο να βρίσκουμε ένα παιδάκι που το απήγαγαν. Θα είναι όμως και πολύ ευκολότερο να μας μπουζουριάσουν όλους μια μέρα. Στο Λονδίνο είχαν βάλει ένα εκατομμύριο κάμερες μετά την αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ. Αυτό δεν εμπόδισε μια τρομερή τρομοκρατική επίθεση με δεκάδες θύματα.


Fake τρομοκρατία

Και μιας και μιλήσαμε για τρομοκρατία να θυμίσουμε ότι η όλη υπόθεση άλλωστε της ισλαμικής τρομοκρατίας των τελευταίων δύο δεκαετιών είναι εξαιρετικά ύποπτη με δεδομένη την πλήρως αποδειχθείσα συνεργασία των αμερικανικών, βρετανικών, τουρκικών και πολλών άλλων μεσανατολικών υπηρεσιών μαζί της, την ίδια ώρα που υποτίθεται ότι την καταπολεμάνε. Έχει άλλωστε διατυπωθεί επίσης και η άποψη (που δεν μοιάζει καθόλου αβάσιμη) ότι ο ISIS είναι δημιούργημά τους, χρήσιμο στη Μέση Ανατολή, χρήσιμο και για να “καθοδηγεί” κατά το δοκούν τις εξελίξεις στην ίδια την Ευρώπη. Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί άλλωστε να εξηγήσει λογικά γιατί το αμερικανικό κράτος, έχοντας τόσες πληροφορίες για την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, απέτυχε να κάνει οτιδήποτε για να τις αποτρέψει;


Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε τέτοια φαινόμενα και παρ’ ημίν, τώρα που φωνάξαμε και τους Εγγλέζους, που ειδικεύονται σε κάθε είδους βρωμοδουλειές παγκοσμίως, και ειδικά στη fake τρομοκρατία, να συνεργαστούν μαζί μας σε θέματα άμυνας και τρομοκρατίας. Προ ετών μάλιστα, οι ελληνικές αρχές λέγεται ότι διαπίστωσαν έκπληκτες ότι ορισμένοι Βρετανοί που ήρθαν για το προσφυγικό δεν τις είχαν ενημερώσει για το “αντιτρομοκρατικό” τμήμα των βιογραφικών τους.


Η μακρά πορεία αποικιοποίησης του ελληνικού κράτους

Η προσπάθεια να καταργηθούν τα όσα περιορισμένα στοιχεία ανεξαρτησίας και κυριαρχίας κατάφερε να αποκτήσει η Ελλάδα ξεκίνησε αμέσως μετά τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη και ένας από τους σταθμούς της υπήρξε η χρήση της ΕΥΠ για να παραδοθεί ο Οτσαλάν στην Τουρκία, ενώ τεράστιο βήμα απετέλεσε βέβαια και η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, πολύ περισσότερο με τους όρους που έγινε. Αντιθέτως, χάρη στην παρέμβαση του κυπριακού λαού, στο δημοψήφισμα του 2004, απεφεύχθη ένα μείζον γεωπολιτικό πλήγμα σε όλο τον ελληνικό λαό, που θα ήταν η αυτοκατάργηση του κυπριακού κράτους.


Αργότερα, στην περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή, είχαμε τα σκάνδαλα με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, από την “αυτοκτονία” (που τελικώς η δικαιοσύνη απεφάνθη ότι ήταν δολοφονία, χωρίς ωστόσο να μάθουμε ποτέ τους δράστες) του Τσαλικίδη, μέχρι τις παρακολουθήσεις της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και την σχετικά πρόσφατη κλοπή εκατομμυρίων προσωπικών δεδομένων από την COSMOTE.


Τώρα βέβαια δεν μπορούν να υπάρξουν πια τέτοια σκάνδαλα. Ο έλεγχος του ελληνικού κράτους, περιλαμβανομένου του βαθέος κράτους, από ξένες δυνάμεις μοιάζει να είναι η νέα “κανονικότητα”.


Η χαρτογράφηση της “ελίτ”

Η πλήρης, συστηματική χαρτογράφηση όλης της ελληνικής “ελίτ” και, ευρύτερα, όλης της κοινωνίας, τουλάχιστον όλων των μελών της που μπορούν να παίξουν δυνητικά κάποιο ρόλο, άρχισε συστηματικά από τις αγγλοαμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, επί Σημίτη και Χρυσοχοΐδη, στα πλαίσια των προσπαθειών για την εξάρθρωση της “17Ν” και στη συνέχεια για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Για να τους εξυπηρετήσουν οι Έλληνες αξιωματούχοι παραβίασαν όλους τους κανόνες εθνικής ασφαλείας, με αποτέλεσμα, λέγεται, ένας Αμερικανός αξιωματούχος να πει χαρακτηριστικά: “Oύτε στην Αμερική δεν μας ανοίγουνε τόσες πόρτες όσες μας άνοιξαν στην Ελλάδα”.


Φέραμε επίσης την βρετανική MI6 να επιχειρεί επί ελληνικού εδάφους πάλι (υπόθεση Πακιστανών) παραβιάζοντας στοιχειώδεις κανόνες εθνικής ασφάλειας. Φυσικά έπρεπε να ανακριθούν οι Πακιστανοί ύποπτοι τρομοκρατίες. Από τις ελληνικές όμως, όχι τις βρετανικές υπηρεσίες. Η υπόθεση συνεχίστηκε με τον σταδιακό, πλήρη έλεγχο, την “αποεθνικοποίηση” του ελληνικού “βαθέος κράτους”, που ουδέποτε άλλωστε υπήρξε αμιγώς ελληνικό.


Παράλληλα με τον έλεγχο του κράτους πήγε και η σταδιακή προσπάθεια εξουδετέρωσης όλων των εστιών αντίστασης στην οικονομική και γεωπολιτική πορεία αποικιοποίησης της χώρας, στον πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο της Ελλάδας και της Κύπρου, της αριστεράς και της δεξιάς τους, ώστε να φτάσουμε στο σημερινό, σχεδόν πλήρη, ολοκληρωτικό έλεγχο της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας του κρατικού, πολιτικού και επικοινωνιακού συστήματος και στη σχεδόν πλήρη απουσία “ιθαγενούς σκέψης” και ιδεών.


Να διευκρινίσουμε κάτι. Όταν λέμε “έλεγχο”, δεν εννοούμε αναγκαστικά άμεσο έλεγχο. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν χρειάζεται καν να πάρει κάποιος τηλέφωνο τους αποφασίζοντες. Άγονται συχνά μόνοι τους στο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί να δρουν όπως δρουν και να σκέφτονται όπως σκέφτονται. Συχνά μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, όπως φερ’ ειπείν αυτά που συνδέονται με το Αζερμπαϊτζάν ή με τη Σαουδική Αραβία, ή με το Κόσοβο και την Αλβανία, παίζουν επίσης τον ρόλο τους, όπως βέβαια και οι μεγάλοι “οίκοι” τύπου CVC ή Goldman Sachs, στην οργάνωση της εξάρτησης.


Στις σημερινές όμως παγκόσμιες συνθήκες, λαός χωρίς στοιχειωδώς δικό του κράτος εκτίθεται σε φοβερούς κινδύνους. Στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, το γένος χρειάζεται και κράτος για να επιβιώσει. Το αποδεικνύει άλλωστε ακόμα και μαθηματικά η δημογραφική συρρίκνωση της τελευταίας δεκαετίας, η πτώση του επιπέδου υγείας και του προσδόκιμου ζωής και η μαζική μετανάστευση νέων Ελλήνων επιστημόνων, που η χώρα έχει απελπιστικά ανάγκη, στο εξωτερικό.


Ο ελληνικός λαός, αν θέλει να έχει κάποιο μέλλον, μοιάζει καταδικασμένος να αρχίσει μια νέα προσπάθεια, σχεδόν από το μηδέν, και σε πολύ δύσκολες συνθήκες, για να οικοδομήσει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που χρειάζεται για να πάρει πίσω το κράτος του.

Καταργούν το ελληνικό κράτος για να το “προστατεύσουν”…


Μια σύγκριση των συνεπειών των παραχωρήσεων κυριαρχίας προς τις ΗΠΑ σήμερα με πολλές ενέργειες που ζητούσε η Ιταλία από τον Μεταξά, την 28η Οκτωβρίου 1940.


Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος,

πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου”,

Αλέξανδρος Κοτζιάς, Πολιορκία, 1953.


“Μια μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη”,

Ανδρέας Παπανδρέου, στην πρώτη του συνέντευξη

μετά την ανάληψη της εξουσίας προς το Time, 1981.



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

21 Οκτωβρίου 2021


“Λαϊκισμός” και “αρρωστημένος αντιαμερικανισμός”

Να θυμίσουμε και κάτι ακόμα σε αυτό το σημείο. Σαν πολύ μεγάλη είναι η ποσότητα του σανού που μας ταΐζουν διάφοροι αυτές τις μέρες. Η απαίτηση να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις από την Ελλάδα δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μύγας τσε-τσε “λαϊκισμού” ή “αρρωστημένου αντιαμερικανισμού” που τσίμπησε δήθεν τους Έλληνες στη δεκαετία του 1970 και του 1980. Ήταν πάνδημη απαίτηση του ελληνικού λαού, αριστερών, κεντρώων και δεξιών, όταν διαπίστωσαν ότι η Τουρκία κατέστρεψε τον μισό κυπριακό ελληνισμό και την ίδια ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπόδισαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να αντισταθούν και να απαντήσουν.


Το φθινόπωρο του 1974, όταν ο Καραμανλής ανακοίνωσε από το μπαλκόνι στο τεράστιο συγκεντρωμένο πλήθος στη Θεσσαλονίκη, ότι η Ελλάδα αποχωρεί από το ΝΑΤΟ, οι συγκεντρωμένοι δεν ικανοποιήθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν “για πάντα”. Αναγκάστηκε να τους πει κι αυτός “για πάντα”, διότι αλλιώς δεν τον άφηναν να συνεχίσει την ομιλία του.


Ο ελληνικός λαός επέβαλε τότε αυτή την πολιτική στους πολιτικούς ηγέτες του και τα κόμματά του, όχι το αντίστροφο. Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Και για αυτόν τον λόγο αποθέωσε επτά χρόνια αργότερα τον πολιτικό που διακήρυξε “η Ελλάδα στους Έλληνες”, που, όποια κριτική και αν του κάνει κανείς, οφείλει να του αναγνωρίσει ότι έδωσε περηφάνεια και αυτοπεποίθηση σε ένα πληγωμένο λαό, ο οποίος και του πρόσφερε του μια πολιτική υποστήριξη που ελάχιστοι είχαν στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Ούτε καν η στρατιωτική δικτατορία δεν έλεγε, όπως μας λένε τώρα, “η Ελλάδα στους Αμερικανούς”, με τον ίδιο τρόπο που προηγουμένως μας είπανε, και μας λένε ακόμα (το ένα δεν αποκλείει το άλλο) “η Ελλάδα στους Γερμανούς”.

Τι θα συμβεί στην Αθήνα αν πληγεί η Αλεξανδρούπολη


Καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ δεν έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

14 Οκτωβρίου 2021


Δεν υπάρχει ούτε μία (αρ. 1) χώρα του ΝΑΤΟ που να έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, να τους έχει εκχωρήσει πρακτικά όλο το έδαφος της χώρας, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των κ.κ. Μητσοτάκη και Δένδια.


Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι εφημερίδες αναφέρουν, κατόπιν διαρροών από το υπουργείο Εξωτερικών, ότι οι Αμερικανοί θα μας δώσουν σε αντάλλαγμα της αυτοκατάργησης του ελληνικού κράτους μια ακόμα επιστολή, όπως αυτές του Κίσσινγκερ και του Πομπέο, που απεδείχθησαν άνευ οποιασδήποτε αξίας, ότι μας εγγυώνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.


Αν τα πράγματα έχουν έτσι, και πιθανότατα έχουν, πρέπει να σημειώσουμε ότι και η Τουρκία ακόμα μπορεί να υπογράψει τέτοιες επιστολές. Δεν αμφισβητεί την ύπαρξη της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Η διαφορά Αθήνας και Άγκυρας δεν συνίσταται στο αν υπάρχουν κυριαρχικά δικαιώματα, συνίσταται στο ποια είναι αυτά. Αν δηλαδή καλώς ασκούμε κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και στη Γαύδο και αν έχουμε δικαίωμα να τα εξοπλίζουμε. Μάλιστα, αυτές οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν τεθεί όχι μόνο με την ανοχή, αλλά με την υποκίνηση των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών (!). Επ΄αυτών των διαφορών η Ουάσιγκτον έχει μονίμως τηρήσει στάση ουδετερότητας, παρεμβαίνοντας μάλιστα στα Ίμια το 1996, τα κατέστησε επισήμως, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Σημίτη και Πάγκαλου, ζώνη αμφισβητούμενης κυριαρχίας.


Το μόνο κράτος στην περιοχή του οποίου όντως αμφισβητείται ακόμα και η νομιμότητα της ύπαρξής του και κατ’ επέκτασιν η ύπαρξη κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Και αυτή φρόντισαν να την αποκλείσουν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας από την ελληνογαλλική συμφωνία, όχι μόνο υπονομεύοντας την αρχικά καλή ιδέα μιας στρατηγικής προσέγγισης με τη Γαλλία, αλλά προκαλώντας και νέους σοβαρούς και μακροχρόνιους κινδύνους για τον ελληνισμό και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.


Η στρατηγική λειτουργία των αμερικανικών βάσεων

Στο προηγούμενο άρθρο μας, εξετάσαμε τη στρατηγική λειτουργία των νέων βάσεων που εγκαθιστούν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα και που είναι διπλή:


Η προετοιμασία πολέμου κατά της Ρωσίας

Ο νέο-αποικιακός έλεγχος της Ελλάδας, των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών της και η σταδιακή ολοκλήρωση της μετατροπής τους από όργανο υπεράσπισης της Ελλάδας σε εργαλείο των “Προστατών” της.

Εξετάσαμε επίσης τη στρατηγική σημασία που έχει η Αλεξανδρούπολη σε αυτή τη διαδικασία λόγω της εγγύτητάς της προς την Κριμαία και του μικρού χρόνου πτήσης των πυραύλων μεταξύ της Θράκης και της χερσονήσου αυτής, που καθιστούν τη βάση αυτή αντικειμενικά στόχο πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση σύρραξης στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων.

Αμερικανικές βάσεις και εθνική αποσύνθεση

Ο ελληνικός αστισμός ξαναβρήκε τις μεγάλες παρακαταθήκες της υποτέλειας που τον χαρακτήρισαν διαχρονικά και τον έστρεψαν κατά των πιο αμέσων συμφερόντων του ελληνικού λαού


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

23 Αυγούστου 2021


Στις 25 Μαρτίου του 2021, διακόσια χρόνια ακριβώς από την Επανάσταση του 1821, συμβολίζοντας λες το τέλος (;) αγώνων δύο αιώνων του ελληνικού λαού για να κάνει κουμάντο στον τόπο του, τα μαχητικά της δύναμης που έβαλε την Τουρκία στην Κύπρο πέταξαν πάνω από την Ακρόπολη.


Μια μεγάλη αστική εφημερίδα πανηγύριζε τις προάλλες με τον τίτλο, “Οι Αμερικανοί διαλέγουν Ελλάδα”, που έβαλε σε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της, με το οποίο μας πληροφορεί ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε χωριό χωρίς Αμερικανούς στρατιωτικούς στη χώρα.


Επί το λαϊκότερον, κορίτσια ο στόλος!


Βοηθάνε ή υπονομεύουν την εθνική άμυνα οι ξένες βάσεις;

Αυτοί οι μεγάλοι πατριώτες και νεοεθνικόφρονες, που είναι έτοιμοι να άρουν οποιονδήποτε έλεγχο και περιορισμό στη Σούδα, να αποδώσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες όλη την ελληνική επικράτεια πλην του Αιγαίου ως βάση, να δημιουργήσουν συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων από τους Αμερικανούς και να διακινδυνεύουν την εξαφάνιση του ελληνικού λαού σε περίπτωση σύρραξης, αφήνουν να εννοηθεί, χωρίς να επιχειρηματολογούν βέβαια και πολύ, ότι η ύπαρξη των αμερικανικών βάσεων θα προστατεύσει δήθεν τη χώρα από τουρκική εισβολή. Προστάτευσαν άραγε οι βρετανικές βάσεις την Κύπρο από την τουρκική εισβολή;


Εκεί άλλωστε που τοποθετούναι οι αμερικανικές βάσεις, στη Θράκη δηλαδή, είναι το σημείο που η Ελλάδα υπερέχει στρατιωτικά της Τουρκίας. Αν παίζανε ένα ρόλο εκεί που τις βάζουνε, θα ήταν για να  συγκρατήσουν μια ελληνική αντεπίθεση, αν η Τουρκία προσβάλλει τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο. Όπως έπραξαν άλλωστε το 1974, εμποδίζοντας την ελληνική απάντηση στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο.


Η μόνη περίπτωση που η Ουάσιγκτoν επενέβη μαζικά και ριζικά στα ελληνοτουρκικά ήταν το 1974, όταν η CIA εμπόδισε την Ελλάδα να προβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση στην τουρκική απόβαση στην Κύπρο το 1974


Και μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτά είναι φαντασιώσεις του συγγραφέα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέστειλε τη λειτουργία της αμερικανικής βάσης στη Νέα Μάκρη το 1987, για να μην του σαμποτάρουν ηλεκτρονικά οι Αμερικανοί την ελληνική Αεροπορία.

Οι πυρκαγιές άναψαν τη σπίθα του κοινοτισμού

konstantakopoulos.gr

Του Βασίλη Ξυδιά

17 Αυγούστου 2021


Μια σπίθα, έλεγε ο Μάο, μπορεί να ανάψει φωτιά σε όλο τον κάμπο. Στην περίπτωσή μας το πράγμα λειτούργησε αντίστροφα. Η φωτιά που κατέκαψε τα δάση και τα σπίτια των ανθρώπων έκανε να ανάψει, εντελώς απρόσμενα, η σπίθα του κοινοτισμού.


Το επεσήμαναν πολλοί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ξεκινώντας από το πασιφανές. Πως ό,τι σώθηκε σώθηκε χάρη στην αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου που αγνόησε τις εντολές του πανικόβλητου κεντρικού κράτους για εκκένωση και πολύ συνειδητά υιοθέτησε μια στάση πολιτικής ανυπακοής. Με έναν θαυμαστό συνδυασμό αυτοθυσίας και αυτοοργάνωσης, συναισθηματικής έξαρσης και πρακτικού ορθολογισμού, αυτοσχέδιας προσωπικής πρωτοβουλίας και συλλογικού συντονισμού, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν επί τόπου και έδωσαν μια φοβερή μάχη με τη φωτιά.


Αυτό δεν μπορούσαν ασφαλώς να το προβλέψουν, αλλά ούτε και εκ των υστέρων θέλησαν να το κατανοήσουν οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης και όσοι συνεχίζουν να επιμένουν στη ρητορική περί «ανθρωπίνων ζωών». Μίλησαν πάντως γι’ αυτό πολλοί απ’ αυτούς που βρέθηκαν στο πεδίο, ρεπόρτερ, δήμαρχοι κ.ά., ακόμα και στελέχη της κυβερνητικής παράταξης, οι οποίοι, αν και αμήχανα, έδειξαν να συγκατανεύουν στην ανυπακοή και τη διακινδύνευση, αφήνοντας τους κατάπληκτους συντονιστές των καναλιών να μην πιστεύουν στα αυτιά τους.


Το κοινοτικό ένστικτο

Κάποιοι απ’ αυτούς τους τελευταίους το είπαν «δράση πολιτών» ή «εθελοντισμό». Ήταν ένας τρόπος για να το εντάξουν στα δικά τους συμφραζόμενα. Αυτό όμως που συνέβη μπροστά στα μάτια μας ήταν η ενεργοποίηση του κοινοτικού ενστίκτου· η αφύπνιση του κοινοτικού πνεύματος που πυροδοτήθηκε από ένα πρωτογενές ένστικτο αυτοσυντήρησης.


Τι είδους αυτοσυντήρησης όμως; Οι άνθρωποι παρέβλεψαν τις υποδείξεις για προστασία της «γυμνής ζωής» (Τζ. Αγκάμπεν) για να υπερασπιστούν τη ζωή σαν κάτι άλλο: σαν βιωμένη, ζωντανή σχέση με τα πράγματα, με τον χώρο και με τους άλλους ανθρώπους. Υπέρ βωμών και εστιών, έλεγαν οι παλιοί. Όσο και αν ζούμε σε εποχές κατακερματισμού, εδώ η μάχη ήταν για τις εστίες.


Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά από τον λεγόμενο «εθελοντισμό». Στο πλαίσιο της επικρατούσας κουλτούρας ο εθελοντισμός παραπέμπει σε ένα είδος αλτρουισμού. Σε μια «ανιδιοτέλεια» καντιανού τύπου, που νοείται σε αντίθεση προς το ιδιοτελές «συμφέρον». Εδώ όμως είδαμε πως οι άνθρωποι που διακινδύνευσαν τη ζωή τους στη μάχη με τη φωτιά δεν ήσαν καθόλου «ανιδιοτελείς» με αυτή την έννοια. Έδρασαν υπερασπιζόμενοι το βιός τους, την περιουσία τους: τη δική τους και του γείτονα, της περιβάλλουσας κοινότητας. Και αγωνιζόμενοι, αγανακτώντας ή θρηνώντας για τις δικές τους απώλειες, αγωνίστηκαν, αγανάκτησαν και θρήνησαν για όλους τους ανθρώπους: οικείους και μη, κοντινούς και μακρινούς.


Όσο και αν δεν είναι εδώ ώρα να πλατειάσουμε σε θεωρίες, δεν μπορούμε να μη δούμε ότι στην περίπτωση αυτή οι λέξεις φωτίστηκαν ξαφνικά με έναν διαφορετικό τρόπο. Είδαμε μια αντίληψη συμφέροντος που διευρύνει την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν τη στενεύει. Είδαμε την περιουσία όχι σαν αποκλειστικά οικονομικό μέγεθος, αλλά σαν σκεύος ζωής. Και είδαμε την προάσπισή της να μην διαχωρίζει τους ανθρώπους, αλλά να τους ενώνει: το «ιδιωτικό» να εμβαπτίζεται με έναν θαυμαστό τρόπο στο «κοινό». Ένας για όλους και όλοι για έναν.


Από τη σπίθα στο προσάναμα

Θα μπορούσε αυτή η κοινοτική σπίθα να γίνει προσάναμα για μια σταθερή πολιτική πράξη, για μια ενεργό δημιουργική ανυπακοή; Όχι μόνο στις έκτακτες συνθήκες μιας φυσικής καταστροφής, αλλά σε κάθε περίπτωση που το κράτος προδίδει την κοινωνία ή την εγκαταλείπει στην τύχη της;


Υπάρχουν στην ελληνική –και όχι μόνο– ιστορία πολλές αφορμές, μεγάλες και μικρές, για μια σπουδή σε αυτό το ερώτημα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την εμπειρία του ΕΑΜ, όπου η κατάρρευση και η απουσία του ελληνικού κράτους άφησε ελεύθερες τις ζωτικές δυνάμεις αυτού του λαού να αναζητήσουν αλλιώτικους θεσμούς. Παρ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα στη χώρα μας ούτε ο πολιτικός στοχασμός, ούτε κάποια πολιτική δύναμη που να μπορεί να απαντήσει θετικά σε αυτό το ερώτημα. Ούτε από τα δεξιά, ούτε από τ’ αριστερά.


Ο Μαρξ είχε φανταστεί πως από μόνη της η συνθήκη του εργοστασίου και η επιβεβλημένη συλλογικότητα της μηχανής θα γίνονταν το θεμέλιο μιας πανανθρώπινης κοινότητας. Είχε υποτιμήσει την οντολογία για χάρη της κοινωνιολογίας. Του διέφυγε πως ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε παρά να είναι το αποκρυστάλλωμα ενός κατορθώματος – κατ’ αρχήν ηθικού.


Για την κοινότητα λοιπόν, όπως και για την ελευθερία του προσώπου, δεν αρκεί η υπέρβαση απλώς του κρατικισμού. Απαιτείται η σχετικοποίηση της επιστημονικής αυθεντίας, και τελικώς η απελευθέρωση από τον φόβο του θανάτου· η θεληματική έκθεση των ανθρώπων στην αμφιβολία – γνωσιακή και υπαρξιακή. Το έδειξε η ταύτιση του πατερναλιστικού κράτους με τη ρητορική του «πάνω-απ’όλα-οι-ανθρώπινες-ζωές». Το δείχνει όλο και περισσότερο η επικράτηση της βιοπολιτικής σε όλες της τις διαστάσεις.


Στον αντίποδα αυτών είναι οι άνθρωποι που αγωνίζονται για τις εστίες τους. Εκεί αναδύεται το ιερό, η υπεράσπιση της ζωής ξεπερνά τη γυμνή επιβίωση, και το πρόσωπο αναγνωρίζεται ελεύθερο και ξεχωριστό μέσα στην κοινή συλλογική πραγματικότητα. Όχι πάντα, και όχι ανεμπόδιστα, αλλά σαν δυνατότητα. Μια δυνατότητα που αυτή τη φορά, παρά τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, την είδαμε να γίνεται πράξη. Έστω και στιγμιαία, και όχι με τρόπο απόλυτο, με τόση όμως διαύγεια που να μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο γι’ αυτήν. Πάνω σε αυτή τη δυνατότητα και μόνο πάνω σε αυτήν θα ήταν δυνατόν να βασιστεί οποιαδήποτε πολιτική, πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση της χώρας μας.


Είδαμε να κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα η εικόνα από την ιστοσελίδα του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού που κατήγγειλε το κράτος ότι τους άφησε αβοήθητους. Όσο όμως και αν η διαπίστωση είναι οδυνηρή, αντί για κραυγή αγανάκτησης θα μπορούσε να είναι ιαχή απελευθέρωσης.