Άναρχο~Ευρασιανισμός

" Ο εθνικο-αναρχικός ανθρώπινος τύπος είναι συγκρίσιμος με τον Διαφοροποιημένο Άνθρωπο του Julius Evola ή το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο του Aleksandr Dugin ή ακόμα και τον Άναρχο του Jünger. Πρέπει να είναι υλικά προσηλωμένος στην επαναστατική αλλαγή, στον αέναο αγώνα ενάντια στο τρέχον Σύστημα που ενσαρκώνει η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αλλά πρέπει επίσης να είναι δίκαιος και να διεξάγει τον δικό του εσωτερικό πόλεμο πριν από την πραγματική μαχητική του ζωή. Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι ο Εθνικός Αναρχισμός μπορεί να είναι μια συζευκτική απάντηση στην ιδέα της Παράδοσης, του ιδεώδους της ενότητας των λαών σε ένα μεγάλο Χώρο, όπως περιγράφεται από τον Καρλ Σμιτ, καθώς είναι, εκτός από ένας πολιτικός τρόπος, ένας εσωτερικός τρόπος, ένας τρόπος ύπαρξης, ένας τρόπος στον οποίο οι διαφοροποιημένοι άνθρωποι με τη δική τους κοσμοθεωρία βλέπουν ότι ο μόνος δρόμος είναι η ένωση για να αποσυνθέσουν το Σύστημα (στμ αναφορά στον Φρέντα). Από αυτή την άποψη, παρά τις διαφορές και τις αποκλίσεις μεταξύ του οράματος του Troy Southgate και του Αλεξάντρ Ντούγκιν για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, τον Ευρασιατισμό και τον Εθνικό Μπολσεβικισμό, θα ήθελα να τελειώσω παραθέτοντας αποσπάσματα από το βιβλίο Templars of the Proletariat (Οι Ναίτες Ιππότες του Προλεταριάτου) που έγραψε ο τελευταίος το 1997 (εκδόθηκε από την AGA, Μιλάνο, 2021)- αν και αναφέρεται στη μετασοβιετική πραγματικότητα της δεκαετίας του 1990, εξακολουθεί να είναι πολύ επίκαιρο στις τις μέρες μας: 

"Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται [ένας] ορισμένος κοινός τύπος, ο διανοούμενος [...], ο εθνικο-επαναστάτης, ριζοσπαστικός και παράδοξος, ο καλλιτέχνης που ασχολείται με την πολιτική, ο συνωμότης, ο μυστικιστής και (στην εξωτερική του εμφάνιση) αλλόκοτος. Κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει: τρελός". "

από το άρθρο:

"ΜΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΈΝΗ ΣΚΈΨΗ: ΤΟ ΜΑΝΙΦΈΣΤΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΊΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ  Troy Southgate" "

του  Pietro Missiaggia

ΜΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΈΝΗ ΣΚΈΨΗ: ΤΟ ΜΑΝΙΦΈΣΤΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΊΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ TROY SOUTHGATE

 21.01.2022

Pietro Missiaggia

Όταν ο ιταλός μελετητής των πολιτικών δογμάτων, ο ιστορικός της "ριζοσπαστικής δεξιάς", της λεγόμενης "επαναστατικής αριστεράς" ή των αναρχικών κινημάτων ακούει για τον εθνικοαναρχισμό και τον κορυφαίο ιδεολόγο του Troy Southgate, προβληματίζεται και αμφιβάλλει μπροστά σε έναν τέτοιο στοχαστή και μια τόσο καινοτόμο κοσμοθεωρία (weltanschauung), και αυτό γιατί αγνοείται εντελώς στο πλαίσιο της μεσογειακής Ευρώπης, αλλά η Ιταλία αποτελεί από ορισμένες απόψεις εξαίρεση στον κανόνα. Ο Troy Southgate γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1965, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Κεντ από το τμήμα Ιστορίας και Θεολογίας και αναδείχθηκε ως ο ιδεολόγος ενός εθνικο-αναρχικού κινήματος που στοχεύει στη δημιουργία νέων συνθέσεων και στην υπέρβαση της δεξιάς και της αριστεράς. Στην Ιταλία, ευτυχώς, η σκέψη του Σάουθγκεϊτ έχει διαβαστεί και γίνει γνωστή, έστω και οριακά, χάρη στην πρωτοβουλία διάδοσης της που υλοποιήθηκε από τις Εκδόσεις Edizioni Sì, η οποία εξέδωσε το Εθνικό-Αναρχικό Μανιφέστο του (Edizioni Sì, Milano,2018) και χάρη στο ενδιαφέρον των Libere Comunità (Ελεύθερων Κοινοτήτων), η οποία εν μέρει υιοθετεί τη σκέψη του Σάουθγκεϊτ στην κοινοτιστική της επεξεργασία. 

 Αυτό το άρθρο προσπαθεί να απεικονίσει αντικειμενικά τη σκέψη του Σάουθγκεϊτ και να κατανοήσει τι μπορεί να αντλήσει ο Ιταλός αναγνώστης από τις ιδέες του στην δική μας εποχή της καθαρής διάλυσης. 

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή- από την έννοια του εθνικού αναρχισμού- τι σημαίνει; Τι αντιπροσωπεύει; Οξύμωρο; Απολύτως όχι, γιατί ο αναρχισμός του Southgate πρέπει να απελευθερωθεί από τις στρεβλώσεις με τις οποίες τον έχει διαποτίσει η Αριστερά. Η Αριστερά είναι μια ιδεολογία λειτουργική για το σύστημα στην πραγματικότητα, ο νέος αναρχικός που επικαλείται στην Αριστερά νομίζοντας ότι είναι πραγματικά αναρχικός θα παραμείνει ένας ηδονιστής που ασκεί κριτική στην κοινωνία με τον απλό κινηματισμό περισσότερο ή λιγότερο "στρατευμένο" αλλά στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος επειδή δεν ξέρει πώς να πάει πέρα από τον υλισμό του αναρχοκομμουνισμού και δεν μπορεί να διαχωρίσει τη σκέψη στοχαστών όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν ή ο Προυντόν από εκείνη του μαρξισμού. Πράγματι, συχνά δεν γνωρίζουν καν ποιος είναι ο Μαρξ και αρκούνται στο να πιουν ένα μπουκάλι κόκα κόλα για να ξεχάσουν. Από αυτή την άποψη, τα λόγια του Nicolás Gómez Dávila για το γεγονός ότι τα ξεθωριασμένα διακριτικά του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν πλέον ξεχαστεί και αφεθεί σε κάποια σκοτεινή ντουλάπα και το μέλλον ανήκει στην Coca Cola και την πορνογραφία (βλ. Pensieri Antimoderni, Edizioni di AR, Padova, 2010) είναι επίκαιρα. Ένα άλλο λάθος που έκανε η Αριστερά, αν και ποτέ δεν θα το παραδεχτεί για τον Σάουθγκεϊτ, είναι το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την αναρχία, καθώς και κάθε ιδεολογία που ήρθε σε επαφή με το πολιτισμικό της υπόστρωμα, σε ένα δογματικό, παρανοϊκό και συγκεντρωτικό σύστημα. Επίκαιρα είναι τα λόγια του ιδεολόγου μας όταν δηλώνει: 

"[...] οι περισσότεροι άνθρωποι της Αριστεράς, δεν θα μπορέσουν να ηρεμήσουν μέχρι να μπορέσουν να οργανώσουν κάθε λεπτό της ζωής των άλλων". (ό.π. Μιλάνο, 2018, σ. 30)

"Η Αριστερά, όπως και η ολοκληρωτική Δεξιά, αρνείται να ανεχθεί οποιονδήποτε προσπαθεί να αντιταχθεί στο όραμά της για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς". (Ibid) 

Για τον Southgate, η αριστερά είναι μέρος ενός παρανοϊκού και ψυχαναγκαστικού συστήματος (εν προκειμένω παραθέτουμε το κείμενο του Kerry Bolton, La sinistra psicopatica, Gingko Edizioni, Verona, 2018)- μέρος μιας ολοκληρωτικής νοοτροπίας που κληρονομήθηκε εν μέρει από τους ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα και εν μέρει από τον δικό της εκκοσμικευμένο δογματισμό που δεν ξέρει πώς να ξεπεράσει τον περασμένο εικοστό αιώνα. Η μαρξική διαλεκτική είναι πλέον ξεπερασμένη- οι θιασώτες της θα έπρεπε να κλαδέψουν τα δικά τους ξερά κλαδιά για να κάνουν το "ιδεολογικό τους δέντρο" να βγάλει νέα μπουμπούκια, αλλά πολύ συχνά δεν το κάνουν, επειδή έχουν ξεχάσει τόσο τον Μαρξ όσο και τον τρόπο ανανέωσης. Παρόμοιες παρατηρήσεις για την αριστερή νοοτροπία έκανε και ο Theodore Kaczynski στο περίφημο μανιφέστο του Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της, όπου περιγράφει, στις πρώτες σελίδες, την παρανοϊκή φύση της σύγχρονης αριστεράς που αντί να επικρίνει τη φιλελεύθερη νεωτερικότητα επικεντρώνεται στο φόβο του "εσωτερικού εχθρού" (κάθε άτομο που δεν συμμερίζεται τα ιδανικά της αριστεράς), σαν να βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης και σαν οι σικ-ριζοσπάστες μας να ήταν μπολσεβίκοι επαναστάτες, καθώς και την υιοθέτηση και την ένταξή της στη νεωτερικότητα, επειδή δεν ξέρει πώς να υπερβεί τον υλισμό και τον καθαρό οικονομισμό για να φτάσει σε νέα ύψη και συνθέσεις- όπως είχε πει και ο Γάλλος φιλόσοφος Alain De Benoist (Πρβλ. Sull'orlo del baratro, Arianna Editrice, Μπολόνια, 2014). Αυτό πονάει, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.

Για τον Σάουθγκεϊτ, η αναρχία, επομένως, δεν είναι "το να κάνεις μπάχαλα στην πλατεία", δηλαδή η απλή διαμαρτυρία που τώρα, συχνά και οικειοθελώς, δεν οδηγεί σε τίποτε άλλο από το να παραμείνουμε μέσα στο Σύστημά μας- επομένως η λεγόμενη "φωνή", αλλά είναι απαραίτητο να απορρίψουμε το σύστημα, να έχουμε την εσωτερική ελευθερία που εισάγεται στον γήινο, εξωτερικό, προσωρινό και φυσικό κόσμο, η οποία οδηγεί σε μια ελεύθερη έξοδο από το σύστημα, όπως έλεγε ο Nick Land στο βιβλίο του Dark Enlightenment (Gog Edizioni, Ρώμη, 2021)- είναι απαραίτητο να έχουμε επίγνωση της δικής μας ελευθερίας και ατομικότητας που μας οδηγεί στο να οικοδομήσουμε και να στήσουμε μια κοινότητα (έναν νέο φυλετισμό (στμ tribalism, tribe, φυλή-γένος) σύμφωνα με τα λόγια του Southgate) που απορρίπτει τον συγκεντρωτισμό του σύγχρονου έθνους-κράτους. Το κοινοτιστικό όραμα του Σάουθγκεϊτ δεν είναι ένας αναρχισμός που απορρίπτει την Αρχή, όπως συνήθως γίνεται αντιληπτό, αλλά ένας αναρχισμός που δίνει στον εαυτό του μια εξουσία που είναι φυσική: μιας κοινότητας αποτελούμενης από διαφοροποιημένους, ριζοσπαστικούς ανθρώπους που τους ενώνει μια κοινή κοσμοθεωρία (weltanschauung). Από αυτή την άποψη, στο Μανιφέστο αναλώνονται αρκετές λέξεις για τον εθνοφυλετικό παράγοντα και την ταυτότητα μιας εθνικής-αναρχικής κοινότητας, για τον Southgate, σε αντίθεση με τον τρόπο που το ερμηνεύουν οι επικριτές του, το πρόβλημα δεν είναι τόσο το να είναι κανείς υπέρ ενός εθνομηδενισμού ή μιας κοινότητας διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, όσο το να βρει ένα κοινό υπόστρωμα για να οργανωθεί πάνω σε ένα πιο πνευματικό όραμα της ζωής που υπερβαίνει τον απλό βιολογισμό- γι' αυτόν τόσο ο φυλετικός υπερεθνικισμός όσο και ο αντιρατσιστικός πολυπολιτισμός παραμένουν ακατέργαστοι, και τα δύο μπορεί να ειπωθεί ότι αποτελούν μέρος του ίδιου νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, το οποίο δεν είναι ούτε εθνοτικο-νασιοναλιστικό (etno-nazionale) ούτε πολυ-πολιτισμικό, αφού θέλει την καταστροφή όλων των πολιτισμών και όλων των ριζών, είτε πρόκειται για εθνοτικές, είτε για κοινωνικές, είτε για οποιαδήποτε ταυτότητα (είναι ρευστή, για να παραφράσουμε τον Bauman). Είναι θαλασσοκρατικό (στμ το φιλελεύθερο παράδειγμα) και έχει κοινή την αμερικανική νοοτροπία, αλλά είναι επίσης βαθιά μονοπολιτισμικό- θέλει ως κοσμοθεωρία του τη φιλελεύθερη κοινωνία της αγοράς, όπου ακριβώς το μοναδικό μοντέλο είναι η εκμηδένιση όλων των διαφορών υπέρ του αμερικανισμού και τελικά η υπεροχή του Οικονομικού έναντι του Πολιτικού (όπως γράφτηκε από τον Carl Schmitt). Ένας άλλος περίεργος παράγοντας στη φιλοσοφία του Σάουθγκεϊτ είναι ο συνδετικός παράγοντας μεταξύ των εθνικών-αναρχικών κοινοτήτων- θα πρέπει με κάποιο τρόπο να συντονιστούν παρά τις διαφορές τους, προκειμένου να πολεμήσουν, τουλάχιστον αρχικά, τον κρατικό συγκεντρωτισμό. "Οι κοινότητες των χωριών μας θα πρέπει να εξοπλιστούν κατάλληλα για να επιβιώσουν" (ό.π. σελ. 71) γράφει ο συγγραφέας μας στο Μανιφέστο του στο κεφάλαιο εννέα που είναι αφιερωμένο στην Άμυνα (σελ. 71-74). Προκύπτει, αυθόρμητα, το ερώτημα αν βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα σμιττιανό γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων, αν οι μικρές κοινότητες και οι τοπικιστικές πραγματικότητες μπορούν να ενταχθούν στην άνοδο της εποχής των ηπειρωτικών μπλοκ και στο μέλλον του πολυπολισμού ως νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Το γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων (π.χ. του ευρωπαϊκού, αγγλοσφαιρικού, αφρικανικού, ευρασιατικορωσικού χώρου κ.λπ.) μπορεί να συνδυαστεί αφενός με έναν κρατικό συγκεντρωτισμό και αφετέρου με μικρές αυτόνομες κοινότητες που με κάποιο τρόπο συντονίζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν μεγαλύτερους χώρους ανάλογα με τη δική τους κουλτούρα και τη γεωγραφική τους θέση στον κόσμο (προφανώς, ένας εθνικο-αναρχισμός στη Λατινική Αμερική θα είναι διαφορετικός από έναν στην Αγγλοσφαιρα, καθώς και από έναν στην Κεντρική Ευρώπη). 

Πριν καταλήξω στο συμπέρασμα και σε τι είδους άνθρωπο αναφέρεται ο Southgate, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την άποψή του σχετικά με τη ριζοσπαστική Δεξιά- αν και το πολιτικό του υπόβαθρο είναι τυπικό για αυτό το περιβάλλον, ασκεί κριτική στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και τον ιταλικό φασισμό, τους οποίους θεωρεί ωμούς και ολοκληρωτικούς, παρόμοιους από πολλές απόψεις με την αριστερή νοοτροπία, έχοντας ως σημείο αναφοράς τα κινήματα, που αποτελούνται κυρίως από διανοούμενους και στερούνται ενός πραγματικού κοινού ιδεολογικού κορμού, της Συντηρητικής Επανάστασης (ό.π. σελ. 40). 

ΕΘΝΙΚΌ ΑΝΑΡΧΙΚΌ ΜΑΝΙΦΈΣΤΟ

του Troy Southgate

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

"Το μόνο μέσο για να ενισχύσει κανείς τη διάνοιά του είναι να μην αποφασίσει τίποτα οριστικά, για να αφήσει το μυαλό να είναι μια δίοδος για όλες τις σκέψεις.". - John Keats

ΜΠΟΡΕΙ να ακούγεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά υπήρξε μια εποχή που οι απλοί άνθρωποι είχαν τον έλεγχο της ζωής τους και κατοικούσαν σε έναν κόσμο όπου η τεράστια πλειοψηφία των ατόμων ήταν σε θέση να ζουν σε στενά συνδεδεμένες κοινότητες δικών τους ανθρώπων, ακολουθώντας μια πιο αγροτική ζωή μακριά από το ρηχό περιβάλλον του μέσου εμπορικού κέντρου, να κυνηγούν ή να καλλιεργούν τρόφιμα για δική τους κατανάλωση, να συζητούν και να παίζουν μουσική σε μια κοινωνία χωρίς τηλεόραση ή ηλεκτρονικά παιχνίδια, και ακόμη και να μεταλαμπαδεύουν τις παραδοσιακές αξίες στα δικά τους παιδιά χωρίς τη βλαβερή επιρροή των σχολείων του κατεστημένου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τι πήγε λοιπόν στραβά;

Μεταξύ 500 και 850 μ.Χ., όχι πολύ καιρό μετά την περιφρονημένη ρωμαϊκή κατοχή της Βρετανίας που έληξε απότομα, οι εισερχόμενες γερμανικές φυλές εγκαταστάθηκαν και άρχισαν σταδιακά να προσθέτουν το δικό τους άρωμα στο νησί. Πριν περάσει πολύς καιρός, έγινε συγκριτικά αποκεντρωμένο και τελικά διασπάστηκε σε επτά διαφορετικά βασίλεια. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου τέλεια, φυσικά, αλλά ως αποτέλεσμα αυτής της κρίσιμης ισορροπίας δυνάμεων, οι φυλές των Άγγλων, των Σαξόνων και των Γιούτις μπόρεσαν να απολαύσουν ένα μεγάλο βαθμό αυτοδιάθεσης. Ωστόσο, όταν έφτασαν οι Νορμανδοί το 1066,  το νεοσύστατο αγγλικό έθνος μετατράπηκε σε μια χώρα δουλοπάροικων και, καθώς το Domesday Book αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας, το εκμεταλλεύτηκαν αδίστακτα για τους πολύτιμους πόρους και τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια.

Μέχρι να έρθει ο Μεσαίωνας, ιμπεριαλιστές τυχοδιώκτες όπως ο Εδουάρδος I και άλλοι μοναρχικοί πολεμοκάπηλοι σε όλη την Ευρώπη δανείζονταν τεράστιαν χρηματικά ποσά από Εβραίους χρηματοδότες και βύθιζαν τη χώρα σε αυξανόμενο χρέος. Αλλά ενώ ο ίδιος ο Εδουάρδος βρήκε μια βολική δικαιολογία για να απελάσει αυτά τα τοκογλυφικά άτομα από τις ακτές της Αγγλίας, σώζοντας έτσι τον εαυτό του από σχεδόν βέβαιη χρεοκοπία, τον δέκατο έκτο αιώνα τα γεγονότα άλλαζαν δραματικά, καθώς η προτεσταντική μεταρρύθμιση σάρωσε την υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική τάξη και αναπόφευκτα προκάλεσε την απομάκρυνση χιλιάδων ανθρώπων από τα μοναστηριακά νοσοκομεία, τα θρησκευτικά πτωχοκομεία και άλλους τόπους φιλοξενίας, κοινωνικών υποδομών καταφυγίων που, εκείνη την εποχή, διατηρούσε η Καθολική Εκκλησία. Σύμφωνα με το τον ριζοσπαστικό κοινωνικό σχολιαστή William Cobbett, πριν από τη Μεταρρύθμιση η λέξη "φτώχεια" δεν υπήρχε στην αγγλική γλώσσα.

Μαζί με τις μεγάλες θρησκευτικές αλλαγές του δέκατου έκτου αιώνα, ήρθε και η καλλιτεχνική άνθιση της Αναγέννησης και οι λιγότερο θετικές αξίες του ουμανιστικού Διαφωτισμού. Ενώ ο Χριστιανισμός ήταν το κυρίαρχο ρεύμα στη Αγγλία για πολλές εκατοντάδες χρόνια, οι νέες ιδέες που σαρώνουν την Αγγλία από την υπόλοιπη Ευρώπη, τοποθετούσαν πλέον τον άνθρωπο σταθερά στο κέντρο του σύμπαντος και ως εκ τούτου ήταν αναπόφευκτο ότι η πνευματικότητα - πόσο μάλλον ο Χριστιανισμός -  γρήγορα θα παρακμάσει και να αντικατασταθεί από τις υλιστικές αξίες μιας νέας εμπορικής κοινωνικής τάξης. Αυτές οι βαθιές αλλαγές, οι οποίες οδήγησαν, στην Αγγλία, στον εμφύλιο πόλεμο του 17ου αιώνα και στον θρίαμβο των κοινοβουλευτικών του Κρόμγουελ επί των μοναρχικών του Καρόλου Α΄, σύντομα άνοιξαν το δρόμο για τη Γαλλική Επανάσταση.

Το 1789, η γαλλική μοναρχία δέχθηκε επίθεση από μια αγανακτισμένη αστική τάξη και ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' έπεσε θύμα, όπως και πολλοί άλλοι, της επιμελούς λεπίδας της γκιλοτίνας. Μόλις οι ψευδο-επαναστάτες του τέλους του δέκατου όγδοου αιώνα ήρθαν στην εξουσία, η ζωή των απλών Γάλλων επιδεινώθηκε σύντομα και οι παροδικές αξίες του βάναυσου καθεστώτος αποδείχθηκαν εντελώς ψεύτικες. Πράγματι, μετά την εγκαθίδρυση μιας νέας άρχουσας τάξης οι οργανικοί δεσμοί του παρελθόντος καθώς ήταν οι φυλετικοί, πολιτιστικοί και πνευματικοί δεσμοί θεωρήθηκαν παρωχημένοι και αποθαρρύνθηκαν πλήρως. Αυτό, φυσικά, ήταν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα και από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης οδήγησαν στην ανάπτυξη πολλών καταστροφικών ιδεολογιών, όπως ο εθνικισμός, ο κομμουνισμός και η φιλελεύθερη δημοκρατία.

Εν τω μεταξύ, πίσω στα βρετανικά νησιά, μια έκρηξη της επιστημονικής τεχνολογίας επέτρεψε σε έναν συνδυασμό αριστοκρατών και νεόπλουτων να εκμεταλλευτούν την αδάμαστη δύναμη που οδήγησε στη Βιομηχανική Επανάσταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον εκτοπισμό των αγροτικών κοινοτήτων της χώρας, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν την γη και μετακινήθηκαν στις αναπτυσσόμενες πόλεις για να εργαστούν στα άψυχα εργοστάσια και τις βιομηχανίες. Αυτή η στρατηγική της μαζικής υποδούλωσης είδε τους ανθρώπους να εξαναγκάζονται στα ορυχεία και στις καμινάδες για να βγάλουν κέρδη οι χοντροί στο τιμόνι. Μέχρι το πρώτο τρίμηνο του αιώνα, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είχε διευρυνθεί σημαντικά και, αν βρισκόσουν στο λάθος άκρο του ταξικού φάσματος,  αναπόφευκτα κατέληγες στο πτωχοκομείο. Η καπιταλιστική ασθένεια είχε εξαπλωθεί στην Βρετανία, και στον κόσμο, σαν καρκίνος.

Καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πλούσιες τραπεζικές οικογένειες όπως οι Ρότσιλντ και άλλοι κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο της οικονομίας διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών, καθώς και να υποδαυλίζουν πολέμους και επαναστάσεις για τους δικούς τους σκοπούς. Διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας προσπάθησαν να αγωνιστούν για δικαιοσύνη και καλύτερες συνθήκες, αλλά το 1917 οι κομμουνιστές ανέλαβαν την εξουσία στη Μόσχα και χαιρετίστηκαν ως μια ισχυρή "εναλλακτική λύση" στον καπιταλισμό, παρά το γεγονός ότι συνέχισαν να δολοφονούν και να καταστέλλουν εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ανατολική Ευρώπη και την Άπω Ανατολή. Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι ότι ενώ ο καπιταλισμός εκμεταλλευόταν τους απλούς ανθρώπους για ιδιωτικό όφελος, ο κομμουνισμός ήταν απλώς μια μορφή κρατικού καπιταλισμού που διαχειριζόταν από μια νέα κυρίαρχη τάξη. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο κομμουνισμός παρείχε στους καπιταλιστές, καθώς και στους εθνικοκαπιταλιστές της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, με μια νέα ώθηση και έτσι εξομάλυνε το δρόμο για τη νίκη της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του οικονομικού εμπορικού μπλοκ που είναι γνωστό ως Δύση. Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.

Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε έχει σχεδιαστεί για να σας δώσει μια γεύση του πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή σε αποκεντρωμένες, εθνικο-αναρχικές κοινότητες. Έχετε κατά νου, ωστόσο, ότι αυτό είναι μόνο ένα πολύ σύντομο περίγραμμα και ότι έχουμε παράσχει μια σειρά από λίστες ανάγνωσης που θα σας βοηθήσουν να εξερευνήσετε τα διάφορα θέματα σε μεγαλύτερο βάθος. Μόλις εξοικειωθείτε με τη θέση μας σε διάφορα θέματα, θα βρείτε πληροφορίες σχετικά με το πώς μπορείτε να εμπλακείτε με το ΕθνικοΑναρχικό Κίνημα (N-AM). Το έργο μας είναι να σας προσφέρουμε ένα όραμα για ένα καλύτερο μέλλον. Αν σας αρέσει αυτό που βλέπετε, μπορείτε να μας βοηθήσετε να κάνουμε αυτό το μέλλον πραγματικότητα.

Περαιτέρω αναγνώσματα:

John Burnett, Useful Toil: Autobiographies of Working People from the 1820's

to the 1920's, Routledge, 1994.

William Cobbett, A History of the Protestant Reformation in England and

Ireland, Pan Books, 1988.

Friedrich Engels, The Condition of the Working Class in England, Penguin,

2009.

Julius Evola, Revolt Against the Modern World, Inner Traditions, 1995.

Charles Levinson, Vodka-Cola, Gordon & Cremonesi, 1980.

Oswald Spengler, The Decline of the West, Oxford University Press, 1991.

Frank Stenton, Anglo-Saxon England, Oxford University Press, 1971.

Tomislav Sunic, Against Democracy and Equality, The Noontide Press, 2008.

Tomislav Sunic, Homo Economicus: Child of the Postmodern Age, 1st Books,

2007.

Max Weber, The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism, Penguin, 2002.

Nesta Webster, The French Revolution, The Noontide Press, 1992.

ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΘΈΣΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΑΝΑΡΧΙΣΜΌ

 του Troy Southgate: 

17.01.2002 Updated: 21.10.2019

Η εμμονή του ανθρώπου με τις τριαδικές έννοιες διαρκεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πράγματι, όταν μας παρουσιάζονται δύο διακριτές επιλογές - και οι δύο θεωρούνται ανεπαρκείς - συχνά αναζητούμε μια τρίτη εναλλακτική λύση. Στα τέλη του έκτου αιώνα π.Χ., ο διάσημος βουδιστής σοφός, ο πρίγκιπας Γκαουτάμα, απέρριψε μια ζωή χλιδάτης αυταρέσκειας και πειραματίστηκε με την αυτοκαταστροφή και την άρνηση. Κατά συνέπεια, αφού οδήγησε τον εαυτό του στα πρόθυρα της πείνας, ο πρίγκιπας συνειδητοποίησε ότι υπήρχε "μια μέση οδός" πέρα τόσο από την πολυτέλεια όσο και από τον ασκητισμό. Σε αυτή την περίπτωση, ήταν ο δρόμος του διαλογισμού και της αποστασιοποίησης, μια διαδικασία κατά την οποία και οι δύο τρόποι ζωής ξεπεράστηκαν.

ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΡΊΤΗ ΘΈΣΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΑΝΑΡΧΙΣΜΌ

Ένας ενδιαφέρων παραλληλισμός μπορεί να γίνει μεταξύ του παραδείγματος της απόρριψης των κληρονομικών προνομίων από τον Γκαουτάμα και της αναζήτησης μιας εναλλακτικής λύσης στον καπιταλισμό κατά τα τέλη του δέκατου ένατου και τις αρχές του εικοστού αιώνα. Η "λύση", όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, ήταν ο κομμουνισμός. Στην πραγματικότητα, ο περασμένος αιώνας μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ότι υπήρξε ένα άγριο ιστορικό πεδίο μάχης για δύο άκρως αντίπαλες και πικρά αντιτιθέμενες ιδεολογίες. Όμως, όπως παρατήρησε ο Hilaire Belloc στο βιβλίο του Η αποκατάσταση της ιδιοκτησίας πριν από εξήντα και πλέον χρόνια, οι διαφορές μεταξύ των δύο δεν είναι τόσο ευδιάκριτες ή ξεκάθαρες όσο συχνά θέλουν να ισχυρίζονται οι υποστηρικτές τους: "Η μόνη οικονομική διαφορά μεταξύ ενός κοπαδιού υποταγμένων Ρώσων και ενός πλήθους ελεύθερων Άγγλων που συρρέουν σε ένα εργοστάσιο το πρωί είναι ότι οι τελευταίοι εκμεταλλεύονται από το ιδιωτικό κέρδος, ενώ οι πρώτοι από το κράτος με κοινοτιστικό τρόπο. Το κίνητρο των Ρώσων αφεντικών είναι να εγκαθιδρύσουν μια άνετη γραφειοκρατία για τους ίδιους και τους φίλους τους από την εργασία του προλεταριάτου. Το κίνητρο των Άγγλων αφεντικών είναι να αυξήσουν την ιδιωτική τους περιουσία από την εργασία του προλεταριάτου. Εμείς όμως θέλουμε κάτι διαφορετικό από τα δύο". Έτσι, ο κομμουνισμός θεωρείται, όχι ως αντίδοτο, αλλά ως σύμπτωμα και προϊόν του καπιταλισμού. Η αναζήτηση του ίδιου του Belloc για μια γνήσια εναλλακτική λύση τόσο στον Καπιταλισμό όσο και στον Κομμουνισμό εκπροσωπήθηκε από τη Διανεμηστική Ένωση, την οποία ίδρυσε το 1936 μαζί με τον G.K. Chesterton. Και οι δύο ήταν διάσημοι προσηλυτισμένοι στον Καθολικισμό και εμπνεύστηκαν από το Rerum Novarum, μια επίκαιρη εγκύκλιο στην οποία ο Πάπας Λέων ΙΓ' απαντούσε στην πρόκληση του αθεϊστικού κομμουνισμού προτείνοντας να διανεμηθεί η ιδιοκτησία πιο δίκαια και να αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι με περισσότερη αξιοπρέπεια. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο Belloc και ο Chesterton επρόκειτο να γίνουν δύο από τους κύριους ιδεολόγους της νέας Τρίτης Θέσης.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 η μεγαλύτερη ακροδεξιά οργάνωση της Βρετανίας, το Εθνικό Μέτωπο (NF), είχε γνωρίσει μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη. Ουσιαστικά μη διακρινόμενο από το πιο κυρίαρχο Συντηρητικό Κόμμα στο ότι υπερασπιζόταν τις οικογενειακές αξίες, τον νόμο και την τάξη, τη θανατική ποινή και διάφορες άλλες δεξιές πολιτικές, το NF έγινε γνωστό λόγω της αντίθεσής του στον πολυφυλετισμό και της υποστήριξής του για τον υποχρεωτικό επαναπατρισμό όλων των μη λευκών μεταναστών. Μέχρι το 1979, ωστόσο, το κόμμα ηττήθηκε βαριά στην κάλπη, αφού η ίδια η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε εκφράσει ευθέως ένα ή δύο σχόλια σχετικά με το αυξανόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι υποστηρικτές του NF αποχώρησαν προς τα συγκριτικά λιγότερο ακραία πεδία της Κεντροδεξιάς, αν και, όπως ήταν αναμενόμενο, η υπόσχεση της κ. Θάτσερ να αυστηροποιήσει το μεταναστευτικό δεν εδραιώθηκε ποτέ στην πράξη. Από εκείνο το σημείο και έπειτα το NF πέρασε μια περίοδο φατριοποίησης, καθώς το περίπλοκο συνονθύλευμα ιδεολογιών που για τόσο καιρό βάδιζε κάτω από το ίδιο λάβαρο κατέληγε τώρα σε μια πικρή διαμάχη μεταξύ αντιδραστικών συντηρητικών, απροκάλυπτων νεοναζί και επαναστατών. Φωστήρες του NF όπως ο Martin Webster και ο John Tyndall εκδιώχθηκαν από το κόμμα στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ανοίγοντας το δρόμο για μια νέα ανερχόμενη γενιά νέων ακτιβιστών- άνδρες όπως ο Derek Holland, ο Nick Griffin, ο Patrick Harrington και ο Graham Williamson. Τα άτομα αυτά είχαν εμπνευστεί από οργανώσεις του "τρίτου δρόμου" στο εξωτερικό, όχι λιγότερο από την ιταλική Terza Pozitione (Τρίτη Θέση) και τον εξόριστο Ρομπέρτο Φιόρε. Η στρατηγική της έντασης - Anni di Piombo - που χαρακτήριζε την ιταλική πολιτική κατά τη δεκαετία του 1970 είχε οδηγήσει στην ανάπτυξη των Nuclei Armati Rivoluzionari (Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες), και διαδηλωτές είχαν δει στους δρόμους να φέρουν πλακάτ που εξυμνούσαν ταυτόχρονα τόσο τον Χίτλερ όσο και τον Μάο. Πολλά μέλη του NF είχαν επίσης εμπνευστεί από τον Otto Strasser, πρώην μέλος του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, ο οποίος είχε αντιταχθεί στον Χίτλερ για την προδοσία των πιο σοσιαλιστικών αρχών του NSDAP από τον τελευταίο. Έτσι, για το NF, αυτή θα ήταν μια νέα εποχή για την επαναστατική πολιτική. Μια εποχή στην οποία τα όρια της "αριστεράς" και της "δεξιάς" θα απορρίπτονταν και θα επαναπροσδιορίζονταν πλήρως.

Το 1983 η βρετανική NF άρχισε να εκδίδει μια σειρά επαναστατικών περιοδικών με τίτλο Rising: στα οποία δημοσιεύονταν λεπτομερή άρθρα που αφορούσαν τις δύο έννοιες της πολιτικής θυσίας και του αγώνα. Εν τω μεταξύ, το φυλλάδιο του Derek Holland, The Political Soldier, ενέπνευσε μια ακόμη γενιά νέων ακτιβιστών και επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Ιταλό φιλόσοφο Julius Evola. Μέχρι το 1986 το NF ισχυριζόταν ότι είχε επιτέλους καθαρίσει τις τάξεις του από τους "συντηρητικούς" και τους "αντιδραστικούς" και, προς μεγάλη απογοήτευση της παραδοσιακής Αριστεράς, σύντομα σύναψε συμμαχίες με μαύρες αυτονομιστικές οργανώσεις όπως το Έθνος του Ισλάμ του Louis Farrakhan και επαίνεσε τη στάση του Ιράν του Χομεϊνί για τον "τρίτο δρόμο". Πράγματι, ενώ τα έργα του Belloc και του Chesterton χρησιμοποιήθηκαν για να παράσχουν στην NF μια μοναδική οικονομική πλατφόρμα, η οργάνωση υποστήριζε επίσης τη Λαϊκή Κυριαρχία, μια ενδιαφέρουσα κοινωνικοπολιτική θεωρία στην οποία η δομή της βρετανικής κοινωνίας θα αποκεντρωνόταν τόσο πολύ που θα έμοιαζε με εκείνη της Λιβύης του συνταγματάρχη Qathafi. Όχι πολιτιστικά, αλλά από την άποψη της δημιουργίας επιτροπών δρόμων, περιοχών και περιφερειών μέσω των οποίων η εξουσία θα μπορούσε να διοχετευθεί αποφασιστικά από τη βάση. Αυτό, φυσικά, ήταν σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη εξάρτηση του NF από το εκλογικό σύστημα ψηφοφορίας. Το NF, με δέος για τους Λίβυους ομολόγους του, μοίραζε τώρα αντίγραφα του Πράσινου Βιβλίου του Qathafi και ψέλλιζε με χαρά το μάντρα "καμία εκπροσώπηση χωρίς συμμετοχή". Κατά συνέπεια, λοιπόν, η απόρριψη της κάλπης από το NF επιβεβαίωσε την αναπόφευκτη είσοδό του στον επαναστατικό χώρο της εξωκοινοβουλευτικής πολιτικής. Το κίνημα συνέχισε να εκφράζει την υποστήριξή του στην περιφερειακή ανεξαρτησία, την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, τον θετικό αντιρατσισμό και τη συνεργασία με τις μαύρες και ασιατικές κοινότητες που κατοικούν στην Αγγλία.

Αυτές ήταν συναρπαστικές στιγμές για τους υποστηρικτές του Επαναστατικού Εθνικισμού, αλλά οι προσωπικές συγκρούσεις που τείνουν να επικρατούν σε όλους τους πολιτικούς κύκλους τελικά διέλυσαν την οργάνωση κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 1989. Από τη μία πλευρά συγκεντρώθηκαν οι υποστηρικτές του Derek Holland, του Colin Todd, του Nick Griffin και του Roberto Fiore, οι οποίοι συμμετείχαν στη δημιουργία ενός νέου αγροτικού σχεδίου στη βόρεια Γαλλία. Από την άλλη πλευρά ήταν οι Patrick Harrington, Graham Williamson και David Kerr, οι οποίοι πίστευαν ότι ο διοικητικός πυρήνας της οργάνωσης θα έπρεπε να παραμείνει στα βρετανικά νησιά. Οι Holland, Todd, Griffin και Fiore αποχώρησαν για να σχηματίσουν τη Διεθνή Τρίτη Θέση (ITP), ενώ ο Harrington και οι εναπομείναντες υποστηρικτές της NF διέλυσε το κίνημα τον Μάρτιο του 1990 και σχημάτισε τον Τρίτο Δρόμο. Αλλά για όσους πίστευαν ότι ο επαναστατικός δυναμισμός των τελών της δεκαετίας του 1980 θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να αναδημιουργηθεί, έμελλε να τελειώσει με απογοήτευση και κατάθλιψη. Ο Τρίτος Δρόμος έγινε πολύ πιο συντηρητικός υποστηρίζοντας αντι-ομοσπονδιακές και "σώστε τη λίρα" εκστρατείες, παρουσιάζοντας πλέον τον εαυτό του ως "το ριζοσπαστικό κέντρο". Η ITP, από την άλλη πλευρά, προσπάθησε να επηρεάσει τους παραδοσιακούς καθολικούς που ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από την Εταιρεία του Αγίου Πίου Χ, και - προς τρόμο της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της - πήρε τον καταστροφικό δρόμο προς τον αντιδραστικό φασισμό. Έτσι, ενώ το ένα τμήμα του παλιού NF είχε γίνει "αξιοσέβαστο" και κεντρώο, οι ηγέτες του άλλου υποστήριζαν τις αρχές του Μουσολίνι, του Πεταίν και του Φράνκο. Για το ITP, η αναπόφευκτη διάσπαση ήρθε τον Σεπτέμβριο του 1992.

Μέχρι τότε είχα προσωπική σχέση με το NF - και, κατά συνέπεια, με το ITP - από τότε που εντάχθηκα ως έφηβος το 1984. Όλα αυτά τα χρόνια είχα διατελέσει περιφερειακός οργανωτής τόσο στο Sussex NF όσο και στο παράρτημα Tunbridge Wells του ITP, εκδίδοντας περιοδικά όπως το Kent Crusader, το Surrey Action, το Eastern Legion και το Catholic Action. Σε συνδυασμό με το Northern Rising (που εκδόθηκε από τα παραρτήματα της ITP στο Γιορκσάιρ και το Λάνκασαϊρ), αυτές οι εκδόσεις αποτελούσαν τα πέντε πέμπτα της λογοτεχνικής παραγωγής της οργάνωσης. Όταν η ITP ουσιαστικά διαλύθηκε το 1992, όλα αυτά τα περιοδικά απέσυραν την υποστήριξή τους. Εν τω μεταξύ, η ITP έμεινε με το Final Conflict, το οποίο περιελάμβανε ένα μείγμα νεανικής κουλτούρας skinhead και χριστιανικού φανατισμού. Η διάσπαση έγινε για διάφορους λόγους, κυρίως για το γεγονός ότι η ITP είχε απορρίψει την εσωτερική δομή στελεχών που είχε χρησιμοποιηθεί με τόσο μεγάλη επιτυχία κατά την περίοδο της NF. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Derek Holland και αρκετοί άλλοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα και πλέον αδιαφορούσαν πλήρως για τον αγώνα των Τρίτων Θέσεων στην Αγγλία, ο Roberto Fiore δέχτηκε επίθεση από εμένα και πολλούς άλλους για την εμπλοκή του σε μια αδίστακτα καπιταλιστική επιχείρηση που λειτουργούσε από το κεντρικό Λονδίνο. Αρκετοί απερχόμενοι ακτιβιστές της ITP κατηγόρησαν επίσης τον Holland και τον Fiore ότι έκλεψαν πολλές χιλιάδες λίρες που είχαν επενδύσει σε ακίνητα που βρίσκονταν στον αγροτικό θύλακα της ομάδας στη βόρεια Γαλλία. Αλλά ο πιο καθοριστικός παράγοντας όλων, ωστόσο, ήταν η αυξανόμενη εμμονή της ηγεσίας του ITP με τον καθολικισμό και η σταδιακή κάθοδός της στα αντιδραστικά νερά του νεοφασισμού.

Από τα κουρελιασμένα απομεινάρια του ITP προέκυψε μια νέα οργάνωση ανεξαρτησίας, το Αγγλικό Εθνικιστικό Κίνημα (ENM). Έγιναν νέες προσπάθειες να επαναδιατυπωθούν οι αρχές της Τρίτης Θέσης και οι εκδόσεις του ENM, όπως το The Crusader και το Catalyst, επιτέθηκαν τόσο στον Χίτλερ όσο και στον Μουσολίνι και προτίμησαν να μιμηθούν τους εγχώριους Άγγλους σοσιαλιστές, όπως ο Robert Owen, ο William Cobbett, ο Robert Blatchford και ο William Morris. Αυτό συνδυάστηκε με ένα κάλεσμα στα όπλα. Το ENM έκανε επίσης εκστρατεία κατά του ενωτισμού, υποστηρίζοντας τη διάσπαση των Βρετανικών Νήσων σε επτά διακριτά έθνη: Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Ούλστερ, Ιρλανδία, Μάνιν (Νήσος Μαν) και Κέρνοου (Κορνουάλη). Εν τω μεταξύ, η εκδοτική της υπηρεσία, The Rising Press, διακινούσε φυλλάδια και μπροσούρες που κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων έργων των Otto και Gregor Strasser, του Corneliu Codreanu και του συνταγματάρχη Qathafi.

Μνήμη Otto Strasser (10.09.1897 - 27.08.1974): Μια βιβλιοκριτική για την ελληνική έκδοση «Όττο Στράσσερ, Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή» (Troy Southgate, Ομάδα Μελετών Vidar, 2015)

 Διόνυσος Aνδρώνης

Μαύρος Κρίνος

«… Ο Άγγλος Troy Southgate (γεννημένος το 1965) τα τελευταία χρόνια ζει στην Πορτογαλία για ευνόητους λόγους. Οι εκδόσεις του είναι σφοδρά αντισιωνιστικές, ενώ το Λονδίνο είναι το βασικό εβραϊκό κέντρο εδώ και πολύ καιρό. Aγοράσαμε την ελληνική μετάφραση του παραπάνω έργου, η οποία έχει εμπορευματοποιηθεί από τον ίδιο τον συγγραφέα. Το λατρέψαμε, ακόμα κι αν ο αντι-Χίτλερικός τόνος υπάρχει από τις πρώτες σελίδες. Αυτή είναι η ιστορία των αδελφών Στράσσερ κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. 

Ο Όττο Στράσσερ ήταν αξιωματικός κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, αυτό το έργο είναι ένα μια νουβέλα και όχι ένα δοκίμιο. Ένας από τους δύο Στράσσερ δολοφονήθηκε πολύ νωρίς, το 1934, από άνδρες του Χίτλερ. Ήταν το «Μαύρο Μέτωπο» του ο κύριος λόγος. Tο «Μαύρο Μέτωπο» ιδρύθηκε το 1930 και προσπάθησε να εισχωρήσει ενεργά στην πολιτική ζωή διεισδύοντας πρώτα στο κόμμα του Χίτλερ NSDAP. Οι αδελφοί Στράσσερ προσπάθησαν να πείσουν ορισμένα μέλη του τελευταίου κόμματος να αλλάξουν θέση και να έρθουν να πολεμήσουν μαζί τους, αφού το πολιτικό τους πρόγραμμα ήταν πιο ριζοσπαστικό και υποστήριζε την Επανάσταση. 

Ο πρώτος σχηματισμός του «Μαύρου Μετώπου» ονομάστηκε το 1930 «Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών» (ό.π. σελ. 48). Προτείνει την μείωση του ρόλου της εκκλησίας, την μείωση των φόρων και πολλά άλλα ριζοσπαστικά μέτρα που διαβάσαμε μεταξύ των σελίδων 61-63: για παράδειγμα, απέρριψαν την κληρονομική ιδιοκτησία γερμανικού εδάφους για τους Γερμανούς αγρότες. 

Ένα πολύ διασκεδαστικό τυπογραφικό λάθος αυτής της ελληνικής μετάφρασης υπάρχει στην σελίδα 55 και λέει ότι η Γαλλική Επανάσταση έγινε το 1879 (όχι το 1789). Ωστόσο, ο Όττο Στράσσερ απέρριψε τον μαρξισμό, αλλά αισθάνθηκε υπερήφανος που υποστήριξε «την μεταρρύθμιση του εργατικού κινήματος και την έναρξη των συνδικάτων του» (ό.π. σελ. 55).

Για όλα εκείνα τα ριζοσπαστικά οράματα του σοσιαλιστικού κράτους που έμοιαζαν λίγο με αυτά του ουτοπικού Καρλ Μαρξ, ο Γκρέγκορ Στράσσερ δολοφονήθηκε την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» το 1934 ενώ ο Όττο κατάφερε να διαφύγει. Αργότερα έμαθε ότι τον κυνηγούσαν δύο Εβραίοι κατάσκοποι που δούλευαν για τον Χίτλερ. Ανίκανος να εισέλθει στις ΗΠΑ ως πολιτικός πρόσφυγας, ο Όττο εγκαταστάθηκε στις Βερμούδες για μικρό χρονικό διάστημα …»

Black Front Press

"Πίστευε ότι μία μορφή Γερμανικού Σοσιαλισμού θα μπορούσε να προσφέρει ένα εναλλακτικό μέλλον στους εργάτες και χωρικούς του έθνους, οι οποίοι υπέφεραν για πολλά έτη. Ως αποτέλεσμα, κατεδιώχθη σε αρκετές χώρες από πράκτορες της Gestapo και ενεπλάκη σε μία σειρά από συναρπαστικές περιπέτειες. Αυτή είναι η ιστορία ενός Βαυαρού με την αίσθηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος κατέστη ένας από τους πλέον ραδιούργους επαναστάτες ιδεολόγους"

Το βιβλίο "Otto Strasser Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή" διατίθεται μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης erimihora@hotmail.com στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ", οδός Ερμού, αριθμός 61 και στην Αθήνα από το βιβλιοπωλείο "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ", οδός Ιπποκράτους, αριθμός 108. Στην υπόλοιπη Ελλάδα γίνεται αποστολή με αντικαταβολή. 

Ομάδα Μελετών Vidar

https://blog.thegovernmentrag.com/2021/06/15/troy-southgate-is-not-a-satanist/

Μουσικός Πολιτισμός των Δυτικών Ινδιών και η Κρίση της Μαύρης Ταυτότητας

του Troy Southgate 

Ο Τζαμαϊκανός συγγραφέας, Ντέσμοντ Ρίτσαρντς, παίρνει συνέντευξη από την Τρόυ Σαουθγκέιτ

μετάφραση από εδώ:

NEWS FROM NOWHERE MEDIA FROM THE MARGINS

(οι εμφάσεις είναι της μετάφρασης)

Ερ. Ενημερώστε τους αναγνώστες μας για το ιστορικό σας.

TS: Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο Νότιο Λονδίνο, Αγγλία. Από πολλές απόψεις, το να ζεις σε αυτήν την περιοχή στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970, όπως εγώ, ήταν σαν να μεγαλώνεις στην Τζαμάικα. Έζησα με τους γονείς μου στο Crystal Palace, διάσημο για το τεράστιο βικτοριανό κτήριο που είχε στεγάσει κάποτε τους εκτεταμένους θησαυρούς της Βρετανικής Αυτοκρατορίας πριν καταρρεύσει σε ένα σωρό καπνού και επαίσχυντες στάχτες το 1936. Ως εκ τούτου, με πολλούς τρόπους μεγάλωσα στα ξεχασμένα ερείπια του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Το σχολείο μου ήταν περίπου 30%  Καραϊβικό και γύρω μας οι περιοχές Brixton, Sydenham, Catford και Lewisham ήταν γεμάτες από μετανάστες από την Τζαμάικα, το Τρινιντάντ και τα Μπαρμπάντες που είχαν φτάσει στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι Μαύροι με τους οποίους πήγα στο σχολείο ήταν, λοιπόν, ο πρώτος απόγονος αυτών των νέων αφίξεων και οι φωνές τους τραγουδούσαν με τη χαρακτηριστική μελωδία αυτού του εξαιρετικά διακριτικού patois της Δυτικής Ινδίας.

Ε. Τι θυμάσαι περισσότερο για αυτήν την ατμόσφαιρα;

TS: Μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις περιλαμβάνουν λαβυρινθικά σοκάκια και σιδηροδρομικές γέφυρες με περιστέρια, παράλληλα με τους εμπόρους της Δυτικής Ινδίας που πουλούσαν εξωτικά φρούτα και λαχανικά ή έπαιξαν μουσική Calypso, Soca και Reggae μέσω τεράστιων ηχοσυστημάτων. Και ήταν αυτή η μολυσματική/κολλητική μουσική που λειτούργησε σαν soundtrack σε όλη μου την παιδική ηλικία. Πρώτα αιχμαλώτισε την καρδιά μου και μετά, με την πάροδο του χρόνου, τράβηξε το ενδιαφέρον μου μέχρι που έφτασα σε μια πολύ ευρύτερη εκτίμηση της λαϊκής κουλτούρας.

Ερ .: Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσε για τη μουσική Αφρο-Καραϊβικής;

TS: Ως ένας Punk που μεγάλωσε το άσχημο κεφάλι του το 1977 και έπρεπε να ξεκινήσω την επαναστατικότητα των εφηβικών μου χρόνων, οι δικές μου εμπειρίες μουσικής περιορίστηκαν στα άλμπουμ των Rod Stewart, Abba, Elvis Presley και Carl Orff που απολάμβαναν οι γονείς μου. Ένα χρόνο αργότερα, ενώ προσπαθούσα να συντονίσω το ράδιο σε ένα ποδοσφαιρικό πρόγραμμα, σκόνταψα στο Radio One(...)Η ανακάλυψη ήταν κρίσιμη, με πολλούς τρόπους, και το John Peel Show είχε ανοίξει ένα κουτί με μουσικές απολαύσεις της Πανδώρας. Είναι γνωστό ότι η Madness, η μπάντα Ska με έδρα το Λονδίνο, επηρεάστηκε πάρα πολύ από τον Ian Dury και όταν εμφανίστηκε το πρώτο τους άλμπουμ (One Step Beyond) το 1979, είχα ήδη ακούσει τα κομμάτια στο ραδιόφωνο.

Ε. Πώς ήταν αυτές οι νέες μπάντες Ska;

TS: Η μουσική Ska, παρά την παράσταση από αγγλικές ή ημι-αγγλικές ομάδες όπως Madness, The Specials (Coventry), Bad Manners (London), The Selecter (Coventry), The Beat (Birmingham) και The Bodysnatchers (London), είχε βαθιές ρίζες που χρονολογούνται στην Τζαμάικα της δεκαετίας του 1960. Όπως θα γνωρίζουν οι αναγνώστες σας, μουσικοί της Δυτικής Ινδίας είχαν πάρει αμερικανικές ραδιοφωνικές εκπομπές και στη συνέχεια προσάρμοσαν και τις δύο την Jazz και την Rhythm & Blues της δεκαετίας του 1950 για να σχηματίσουν τον δικό τους ξεχωριστό ήχο. Ο όρος «ska» αναφέρεται στον ήχο που παράγεται από το σκέλος της κιθάρας που δίνει στη μουσική τα διαπεραστικά της κτυπήματα. Το πρώτο μεγάλο συγκρότημα Ska που έφτασε στη σκηνή, το 1963, ήταν οι The Skatalites(...) και οι Madness, (...) πήγα να αγοράσω όλους τους δίσκους (...)είναι άμεσα υπεύθυνη για τη δική μου πολιτικοποίηση.

Ερ .: Πώς λοιπόν ακούσατε για το παλιότερο υλικό από την Τζαμάικα;

TS: (...)Αυτή ήταν η στιγμή που μια άλλη μουσική πόρτα ήταν πολύτιμη και, πριν από πολύ καιρό, μου είχε περάσει όλους τους παλιούς δίσκους της και άρχισα να παρακολουθώ τις πρωτότυπες κυκλοφορίες Ska και Reggae που είχαν κυκλοφορήσει στο Studio One, Trojan, (...)

Ε. Πώς επηρέασε η μουσική τον τρόπο ζωής σας;

TS: Το 1969, η μουσική της Reggae είχε υιοθετηθεί από το αναδυόμενο κίνημα skinhead και μερικές από τις ομάδες της Δυτικής Ινδίας άρχισαν να αναφέρουν τη σύνδεση του skinhead στα άλμπουμ τους. Αυτά περιελάμβαναν τη διάσημη κυκλοφορία του Skinhead Moonstomp της Symarip, η οποία καλύφθηκε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα από τους The Specials στο κορυφαίο EP του Too Much Too Young EP. Το 1979, όταν το δεύτερο κύμα της Ska απογειώθηκε, έγινα ο ίδιος skinhead και παρέμεινα έτσι μέχρι τη δεκαετία του 1990. Οι Skinheads σήμερα συνδέονται συνήθως με το κίνημα της White Power, αλλά οι μουσικές τους ρίζες συνδέονται άρρηκτα με τη μουσική Ska και Reggae

Μια Εισαγωγή στο Πράσινο Βιβλίο του Muammar al-Qathafi

Troy Southgate

Πρώτο γνώρισα το Πράσινο Βιβλίο το 1986, όταν ήμουν μέλος του Εθνικού Μετώπου (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων νεοναζιστών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιελάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σαχ και έφτασε σε μια σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξή του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντι-Σιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al-Qathafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το Πράσινο Βιβλίο , είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ρόναλντ Ρέιγκαν.

An Introduction to Muammar al-Qathafi and The Green Book

By Troy Southgate 

https://nowhere.news/index.php/2019/06/20/an-introduction-to-muammar-al-qathafi-and-the-green-book/