Αμερικανικές βάσεις και εθνική αποσύνθεση
Ο ελληνικός αστισμός ξαναβρήκε τις μεγάλες παρακαταθήκες της υποτέλειας που τον χαρακτήρισαν διαχρονικά και τον έστρεψαν κατά των πιο αμέσων συμφερόντων του ελληνικού λαού
23 Αυγούστου 2021
Στις 25 Μαρτίου του 2021, διακόσια χρόνια ακριβώς από την Επανάσταση του 1821, συμβολίζοντας λες το τέλος (;) αγώνων δύο αιώνων του ελληνικού λαού για να κάνει κουμάντο στον τόπο του, τα μαχητικά της δύναμης που έβαλε την Τουρκία στην Κύπρο πέταξαν πάνω από την Ακρόπολη.
Μια μεγάλη αστική εφημερίδα πανηγύριζε τις προάλλες με τον τίτλο, “Οι Αμερικανοί διαλέγουν Ελλάδα”, που έβαλε σε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της, με το οποίο μας πληροφορεί ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε χωριό χωρίς Αμερικανούς στρατιωτικούς στη χώρα.
Επί το λαϊκότερον, κορίτσια ο στόλος!
Βοηθάνε ή υπονομεύουν την εθνική άμυνα οι ξένες βάσεις;
Αυτοί οι μεγάλοι πατριώτες και νεοεθνικόφρονες, που είναι έτοιμοι να άρουν οποιονδήποτε έλεγχο και περιορισμό στη Σούδα, να αποδώσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες όλη την ελληνική επικράτεια πλην του Αιγαίου ως βάση, να δημιουργήσουν συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων από τους Αμερικανούς και να διακινδυνεύουν την εξαφάνιση του ελληνικού λαού σε περίπτωση σύρραξης, αφήνουν να εννοηθεί, χωρίς να επιχειρηματολογούν βέβαια και πολύ, ότι η ύπαρξη των αμερικανικών βάσεων θα προστατεύσει δήθεν τη χώρα από τουρκική εισβολή. Προστάτευσαν άραγε οι βρετανικές βάσεις την Κύπρο από την τουρκική εισβολή;
Εκεί άλλωστε που τοποθετούναι οι αμερικανικές βάσεις, στη Θράκη δηλαδή, είναι το σημείο που η Ελλάδα υπερέχει στρατιωτικά της Τουρκίας. Αν παίζανε ένα ρόλο εκεί που τις βάζουνε, θα ήταν για να συγκρατήσουν μια ελληνική αντεπίθεση, αν η Τουρκία προσβάλλει τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο. Όπως έπραξαν άλλωστε το 1974, εμποδίζοντας την ελληνική απάντηση στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Η μόνη περίπτωση που η Ουάσιγκτoν επενέβη μαζικά και ριζικά στα ελληνοτουρκικά ήταν το 1974, όταν η CIA εμπόδισε την Ελλάδα να προβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση στην τουρκική απόβαση στην Κύπρο το 1974
Και μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτά είναι φαντασιώσεις του συγγραφέα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέστειλε τη λειτουργία της αμερικανικής βάσης στη Νέα Μάκρη το 1987, για να μην του σαμποτάρουν ηλεκτρονικά οι Αμερικανοί την ελληνική Αεροπορία.
Muhammad Ali - Racial Integration
«Υπήρχε ένα χρωματικό μοτίβο στα τεράστια πλήθη. Μόλις έτυχε να το προσέξω, το παρατήρησα πιο προσεκτικά από τότε. Το να είμαι από την Αμερική με έκανε πολύ ευαίσθητο σε θέματα χρώματος. Είδα ότι οι άνθρωποι που έμοιαζαν συναθροίζονταν μαζί και τις περισσότερες φορές έμεναν μαζί. Αυτό ήταν εντελώς εθελοντικό. δεν υπήρχει άλλος λόγος για αυτό. Αλλά οι Αφρικανοί ήταν με τους Αφρικανούς. Οι Πακιστανοί ήταν με τους Πακιστανούς. Και ούτω καθεξής. Το έβαλα στο μυαλό μου ότι όταν επέστρεφα πίσω στην πατρίδα θα έλεγα στους Αμερικανούς αυτήν την παρατήρηση. ότι όπου η αληθινή αδελφότητα υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα χρώματα, όπου κανείς δεν ένιωσε διαχωρισμένος, όπου δεν υπήρχε ούτε σύμπλεγμα «ανωτερότητας», ουτε και κανένα σύμπλεγμα «κατωτερότητας» - τότε εθελοντικά, φυσικά, άνθρωποι του ίδιου είδους αισθάνονταν να τους έλκει αυτό που είχαν κοινό. "
[Η αυτοβιογραφία του Malcolm X, 1965]
ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021
ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ
24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 2021
ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ
ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ
ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ
«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν» –
Σοφοκλέους Ἀντιγόνη, στίχος 523
Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021, 166 σελ.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1821 – 2021 ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
• Ἡ καταγωγὴ τῶν Βλάχων. Οἱ δίγλωσσοι Ῥωμηοί, τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη
• Τὸ «Σχέδιον Γενικόν» τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας
• Ἡ «Δύση» τελειώνει. Ἐμεῖς; ἄρθρο τῆς σύνταξης
• Ἡ βάση τοῦ παγόβουνου ποὺ λιώνει, ἄρθρο τῆς σύνταξης
• Ἡ Ἰατρικὴ εἶναι Πολιτική, ἄρθρο τῆς σύνταξης
• «Πολιτικόν, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιόν», τοῦ Πλάτωνος
• Περὶ τῆς τρέχουσας ὑγειονομικῆς κρίσης, συνέντευξη μὲ τὸν Ἀλαῖν ντὲ Μπενουᾶ
• Ἡ ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, τοῦ Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδᾶ
• Περὶ δικαιωμάτων καὶ δημοσίου συμφέροντος, τοῦ Σωτήρη Γιαννέλη
• Νέοι κανόνες γιὰ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ
• Ἀμερικανικὸς ἀγροτισμός: Ἡ κληρονομιὰ τοῦ Νότου, τῆς Μαρίας Κορνάρου
• ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ : Σωτήρης Σοφιανόπουλος : ἕνας ὁραματιστὴς γιὰ τὴν παραγωγικὴ ἀνάπτυξη τῆς Ἑλλάδας, τοῦ Χρῆστου Μαλτέζου
απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Otto Strasser και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (04.07.1930)
https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/08/otto-strasser-nsdap-04071930.html
«Διαπιστώνουμε με θλίψη, εδώ και πολλούς μήνες, την εξέλιξη του NSDAP και βλέπουμε με αυξημένο φόβο ότι το κόμμα απομακρύνεται όλο και πιο συχνά, και σε σημεία όλο και πιο χαρακτηριστικά, της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας. Σε πολλά σημεία εξωτερικής, εσωτερικής και ιδίως οικονομικής πολιτικής, το κόμμα πήρε θέσεις όλο και πιο ασύμφωνες με τα 25 σημεία του προγράμματος της 24ης Φεβρουαρίου 1920, το οποίο είναι το μόνο νόμιμο για εμάς. Πλέον σοβαρών επιπτώσεων όμως, είναι το αίσθημα μιας αυξάνουσας αστικοποιήσεως του κόμματος. Τονίζονται τακτικά ζητήματα εις βάρος των αρχών και παρατηρείται με θλίψη ότι το κόμμα ανέπτυξε έναν ανθρώπινο μηχανισμό που συγχέει τα συμφέροντα του κινήματος με τα δικά του συμφέροντα και που δεν υπολογίζει πλέον την ανάγκη της ιδέας.
Είχαμε αντιληφθεί και συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα κίνημα σαφώς αντιιμπεριαλιστικό. Ο εθνικισμός του περιορίζεται στην διαφύλαξη και στην εξασφάλιση του βίου και της αναπτύξεως του γερμανικού έθνους, χωρίς καμιά θέληση κυριαρχίας επί άλλων λαών και άλλων χωρών. Για εμάς, η άρνηση ενός παρεμβατικού πολέμου κατά της Ρωσίας, που προωθείται από τον διεθνή καπιταλισμό είναι φυσική τοποθέτηση. Η άρνηση αυτή μας επιβάλλεται από την ιδέα και από τις απαιτήσεις που πηγάζουν από μια γερμανική εξωτερική πολιτική.
Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ ενός τέτοιου παρεμβατικού πολέμου μας φαίνονται αντίθετες με την ιδέα και τις απαιτήσεις της εξωτερικής γερμανικής πολιτικής. Ο αγώνας του λαού των Ινδιών για την ελευθερία του κατά της αγγλικής καταπίεσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης επιβάλλεται, και πρώτα από όλα διότι οποιαδήποτε εξασθένιση δυνάμεως που υπέγραψε την συνθήκη των Βερσαλλιών εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας πολιτικής γερμανικής απελευθέρωσης.
Κατά δεύτερο λόγο, υποστηρίζουμε τον αγώνα των καταδυναστευόμενων λαών κατά των σφετεριστών και των εκμεταλλευτών, διότι η ιδέα μας του εθνικισμού υπονοεί ότι το δικαίωμα στην ανάπτυξη της ταυτότητας των λαών που απαιτούμε για τον εαυτό μας, πρέπει να εφαρμοσθεί επίσης στους άλλους λαούς και στα άλλα έθνη. Πράγματι, αγνοούμε την φιλελεύθερη έννοια των «ευεργετικών αποτελεσμάτων του πολιτισμού». Για τον λόγο αυτό εκτιμούμε ότι είναι αντίθετη με τα πραγματικά συμφέροντα της Γερμανίας και τις βασικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού η υποστήριξη που δίνεται από το κόμμα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό κατά του απελευθερωτικού κινήματος των Ινδιών.
Θεωρούμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός, εκ της φύσεως του, είναι ένα κίνημα μεγαλογερμανικό που ο στόχος του για το κράτος είναι η δημιουργία μιας μεγάλης Γερμανίας του γερμανικού λαού, με την καταδίκη των κρατιδίων που είδαν το φως χάριν δυναστικών, θρησκευτικών ή αυθαίρετων - με την επέμβαση του Ναπολέοντος - συμφερόντων και που απαγορεύουν οποιαδήποτε ένωση των εθνικών δυνάμεων, απαραιτήτων για την απελευθέρωση της Γερμανίας και την ισχυροποίηση της.
Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ του συστήματος των αυτόνομων κρατιδίων, των οποίων η διατήρηση και η ισχυροποίηση θεωρούνται δήθεν υποχρέωση του εθνικοσοσιαλισμού, μας φαίνονται αντίθετες με τα συμφέροντα του κράτους και την ιδέα μιας ένωσης της Μεγάλης Γερμανίας. Για εμάς, ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε και παραμένει ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα στο οποίο δεν έχουν θέση η κληρονομική μοναρχία ούτε προνόμια που βασίζονται σε άλλες αξίες εκτός της προσήλωσης προς το έθνος.
Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι επαναστατικός και πρέπει να βάλει τέλος στην αρχή μιας αθέμιτης εξουσίας και μιας τελείως τυπικής δημοκρατίας προς χάρη μιας οργανικής δημοκρατίας γερμανικού τύπου και σωματειακού. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ιδίως για εμάς το αντίθετο του διεθνούς καπιταλισμού. Θέλει να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό που προδόθηκε από τον μαρξισμό. Ο φιλελευθερισμός που είναι παρών και στις δυο περιπτώσεις του καπιταλισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι ο εχθρός μας. Αισθανόμαστε ότι τα καθαρά μαρξιστικά συνθήματα που χρησιμοποιούνται τελευταία από τους ηγέτες του κόμματος είναι η μισή αλήθεια που υπονοούν μια συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία χρησιμοποιεί τα ίδια συνθήματα για να υπερασπίσει τα καπιταλιστικά της συμφέροντα.
Εμείς ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή σχέση με αυτά τα συμφέροντα. Η γνώμη μας είναι ότι ο εθνικοσοσιαλισμός, ως επαναστατική ιδεολογία πρέπει βασικά να απορρίψει οποιαδήποτε πολιτική συμβιβασμού και συμμαχίας, διότι αυτή βοηθάει στην διαιώνιση του συστήματος εθνικής υποταγής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι ηγέτες των SA και ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό στελεχών του κινήματος έχουν δεχτεί μια στάση και έναν τρόπο ζωής αντίθετο με τις υποχρεώσεις ενός επαναστατικού κινήματος και μιας απλής αξιοπρέπειας.
Εάν δεν είχαμε εκφραστεί μέχρι στιγμής, αυτό είναι επειδή η ηγεσία του κόμματος πολύ συχνά δεν αποκήρυττε ανοιχτά τα 25 σημεία και επειδή είχαμε την ελπίδα ότι το επαναστατικό πνεύμα που επιβιώνει στην μάζα των SA και ιδίως στην νεολαία του κόμματος θα επιβαλλόταν κατά της αστικοποιήσεως των μανδαρίνων του κόμματος»
Otto Strasser
National Sozialist
φύλλο 110
4η Ιουλίου 1930
''Η Ιδέα από μόνη της είναι Θεϊκής προελεύσεως , ενώ οι άνδρες που την υπηρετούν απλά οι μηχανές της, το σώμα και η σάρκα της. Ο ηγέτης είναι αυτός που πρέπει να υπηρετεί την ιδέα, και στην ιδέα και μόνο σε αυτή οφείλουμε απόλυτη πίστη. Εξάλλου και ο αρχηγός είναι άνθρωπος και ανθρώπινο το να λανθάνει''
Otto Strasser
Οι πυρκαγιές άναψαν τη σπίθα του κοινοτισμού
Του Βασίλη Ξυδιά
17 Αυγούστου 2021
Μια σπίθα, έλεγε ο Μάο, μπορεί να ανάψει φωτιά σε όλο τον κάμπο. Στην περίπτωσή μας το πράγμα λειτούργησε αντίστροφα. Η φωτιά που κατέκαψε τα δάση και τα σπίτια των ανθρώπων έκανε να ανάψει, εντελώς απρόσμενα, η σπίθα του κοινοτισμού.
Το επεσήμαναν πολλοί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ξεκινώντας από το πασιφανές. Πως ό,τι σώθηκε σώθηκε χάρη στην αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου που αγνόησε τις εντολές του πανικόβλητου κεντρικού κράτους για εκκένωση και πολύ συνειδητά υιοθέτησε μια στάση πολιτικής ανυπακοής. Με έναν θαυμαστό συνδυασμό αυτοθυσίας και αυτοοργάνωσης, συναισθηματικής έξαρσης και πρακτικού ορθολογισμού, αυτοσχέδιας προσωπικής πρωτοβουλίας και συλλογικού συντονισμού, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν επί τόπου και έδωσαν μια φοβερή μάχη με τη φωτιά.
Αυτό δεν μπορούσαν ασφαλώς να το προβλέψουν, αλλά ούτε και εκ των υστέρων θέλησαν να το κατανοήσουν οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης και όσοι συνεχίζουν να επιμένουν στη ρητορική περί «ανθρωπίνων ζωών». Μίλησαν πάντως γι’ αυτό πολλοί απ’ αυτούς που βρέθηκαν στο πεδίο, ρεπόρτερ, δήμαρχοι κ.ά., ακόμα και στελέχη της κυβερνητικής παράταξης, οι οποίοι, αν και αμήχανα, έδειξαν να συγκατανεύουν στην ανυπακοή και τη διακινδύνευση, αφήνοντας τους κατάπληκτους συντονιστές των καναλιών να μην πιστεύουν στα αυτιά τους.
Το κοινοτικό ένστικτο
Κάποιοι απ’ αυτούς τους τελευταίους το είπαν «δράση πολιτών» ή «εθελοντισμό». Ήταν ένας τρόπος για να το εντάξουν στα δικά τους συμφραζόμενα. Αυτό όμως που συνέβη μπροστά στα μάτια μας ήταν η ενεργοποίηση του κοινοτικού ενστίκτου· η αφύπνιση του κοινοτικού πνεύματος που πυροδοτήθηκε από ένα πρωτογενές ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Τι είδους αυτοσυντήρησης όμως; Οι άνθρωποι παρέβλεψαν τις υποδείξεις για προστασία της «γυμνής ζωής» (Τζ. Αγκάμπεν) για να υπερασπιστούν τη ζωή σαν κάτι άλλο: σαν βιωμένη, ζωντανή σχέση με τα πράγματα, με τον χώρο και με τους άλλους ανθρώπους. Υπέρ βωμών και εστιών, έλεγαν οι παλιοί. Όσο και αν ζούμε σε εποχές κατακερματισμού, εδώ η μάχη ήταν για τις εστίες.
Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά από τον λεγόμενο «εθελοντισμό». Στο πλαίσιο της επικρατούσας κουλτούρας ο εθελοντισμός παραπέμπει σε ένα είδος αλτρουισμού. Σε μια «ανιδιοτέλεια» καντιανού τύπου, που νοείται σε αντίθεση προς το ιδιοτελές «συμφέρον». Εδώ όμως είδαμε πως οι άνθρωποι που διακινδύνευσαν τη ζωή τους στη μάχη με τη φωτιά δεν ήσαν καθόλου «ανιδιοτελείς» με αυτή την έννοια. Έδρασαν υπερασπιζόμενοι το βιός τους, την περιουσία τους: τη δική τους και του γείτονα, της περιβάλλουσας κοινότητας. Και αγωνιζόμενοι, αγανακτώντας ή θρηνώντας για τις δικές τους απώλειες, αγωνίστηκαν, αγανάκτησαν και θρήνησαν για όλους τους ανθρώπους: οικείους και μη, κοντινούς και μακρινούς.
Όσο και αν δεν είναι εδώ ώρα να πλατειάσουμε σε θεωρίες, δεν μπορούμε να μη δούμε ότι στην περίπτωση αυτή οι λέξεις φωτίστηκαν ξαφνικά με έναν διαφορετικό τρόπο. Είδαμε μια αντίληψη συμφέροντος που διευρύνει την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν τη στενεύει. Είδαμε την περιουσία όχι σαν αποκλειστικά οικονομικό μέγεθος, αλλά σαν σκεύος ζωής. Και είδαμε την προάσπισή της να μην διαχωρίζει τους ανθρώπους, αλλά να τους ενώνει: το «ιδιωτικό» να εμβαπτίζεται με έναν θαυμαστό τρόπο στο «κοινό». Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Από τη σπίθα στο προσάναμα
Θα μπορούσε αυτή η κοινοτική σπίθα να γίνει προσάναμα για μια σταθερή πολιτική πράξη, για μια ενεργό δημιουργική ανυπακοή; Όχι μόνο στις έκτακτες συνθήκες μιας φυσικής καταστροφής, αλλά σε κάθε περίπτωση που το κράτος προδίδει την κοινωνία ή την εγκαταλείπει στην τύχη της;
Υπάρχουν στην ελληνική –και όχι μόνο– ιστορία πολλές αφορμές, μεγάλες και μικρές, για μια σπουδή σε αυτό το ερώτημα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την εμπειρία του ΕΑΜ, όπου η κατάρρευση και η απουσία του ελληνικού κράτους άφησε ελεύθερες τις ζωτικές δυνάμεις αυτού του λαού να αναζητήσουν αλλιώτικους θεσμούς. Παρ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα στη χώρα μας ούτε ο πολιτικός στοχασμός, ούτε κάποια πολιτική δύναμη που να μπορεί να απαντήσει θετικά σε αυτό το ερώτημα. Ούτε από τα δεξιά, ούτε από τ’ αριστερά.
Ο Μαρξ είχε φανταστεί πως από μόνη της η συνθήκη του εργοστασίου και η επιβεβλημένη συλλογικότητα της μηχανής θα γίνονταν το θεμέλιο μιας πανανθρώπινης κοινότητας. Είχε υποτιμήσει την οντολογία για χάρη της κοινωνιολογίας. Του διέφυγε πως ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε παρά να είναι το αποκρυστάλλωμα ενός κατορθώματος – κατ’ αρχήν ηθικού.
Για την κοινότητα λοιπόν, όπως και για την ελευθερία του προσώπου, δεν αρκεί η υπέρβαση απλώς του κρατικισμού. Απαιτείται η σχετικοποίηση της επιστημονικής αυθεντίας, και τελικώς η απελευθέρωση από τον φόβο του θανάτου· η θεληματική έκθεση των ανθρώπων στην αμφιβολία – γνωσιακή και υπαρξιακή. Το έδειξε η ταύτιση του πατερναλιστικού κράτους με τη ρητορική του «πάνω-απ’όλα-οι-ανθρώπινες-ζωές». Το δείχνει όλο και περισσότερο η επικράτηση της βιοπολιτικής σε όλες της τις διαστάσεις.
Στον αντίποδα αυτών είναι οι άνθρωποι που αγωνίζονται για τις εστίες τους. Εκεί αναδύεται το ιερό, η υπεράσπιση της ζωής ξεπερνά τη γυμνή επιβίωση, και το πρόσωπο αναγνωρίζεται ελεύθερο και ξεχωριστό μέσα στην κοινή συλλογική πραγματικότητα. Όχι πάντα, και όχι ανεμπόδιστα, αλλά σαν δυνατότητα. Μια δυνατότητα που αυτή τη φορά, παρά τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, την είδαμε να γίνεται πράξη. Έστω και στιγμιαία, και όχι με τρόπο απόλυτο, με τόση όμως διαύγεια που να μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο γι’ αυτήν. Πάνω σε αυτή τη δυνατότητα και μόνο πάνω σε αυτήν θα ήταν δυνατόν να βασιστεί οποιαδήποτε πολιτική, πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση της χώρας μας.
Είδαμε να κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα η εικόνα από την ιστοσελίδα του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού που κατήγγειλε το κράτος ότι τους άφησε αβοήθητους. Όσο όμως και αν η διαπίστωση είναι οδυνηρή, αντί για κραυγή αγανάκτησης θα μπορούσε να είναι ιαχή απελευθέρωσης.
Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti
«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την... οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει»
Bartolomeo Vanzetti
«Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβος μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!»
Nicola Sacco
https://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2021/08/blog-post_144.html
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
1. Αγνή Παρθένε Δέσποινα
Άχραντε Θεοτόκε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Παρθένε Μήτηρ Άνασσα
Πανένδροσε τε πόκε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
2. Υψηλοτέρα ουρανών
ακτίνων λαμπροτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαρά Παρθενικών Χορών
αγγέλων υπερτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
3. Εκλαμπροτέρα ουρανών
φωτός καθαρωτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
των ουρανίων στρατιών πασών αγιωτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
(από Ωδή ε΄)
4. Μαρία Αειπάρθενε
Κόσμου παντός Κυρία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Άχραντε Νύμφη πάναγνε
Δέσποινα Παναγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
5. Μαρία Νύμφη Άνασσα
χαράς ημών αιτία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Κόρη σεμνή Βασίλισσα
Μήτηρ υπεραγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
6. Τιμιώτερα Χερουβείμ
υπερενδοξοτέρα.
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
των ασωμάτων Σεραφείμ
των θρόνων υπερτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
(από Ωδή δ’)
7. Χαίρε το άσμα Χερουβείμ
χαίρε ύμνος Αγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ
χαρά των Αρχαγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
8. Χαίρε ειρήνη και χαρά
λιμήν της σωτηρίας
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Παστάς του Λόγου ιερά
άνθος της αφθαρσίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
9. Χαίρε Παράδεισε τρυφής
ζωής τε αιωνίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε το ξύλον της ζωής
Πηγή αθανασίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
(Από Ωδή ε’)
10. Σε ικετεύω Δέσποινα
Σε νυν επικαλούμαι
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Σε δυσωπώ, Παντάνασσα
Σην χάριν εξαιτούμαι
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
(Από Ωδή β΄)
11. Κόρη σεμνή και άσπιλε
Δέσποινα Παναγία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Θερμώς επικαλούμαι Σε
Ναέ ηγιασμένε
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
(Από Ωδή ε΄)
12. Αντιλαβού μου, ρύσαι με
από τού πολεμίου
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Και κληρονόμον δείξον με
ζωής της αιωνίου
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Παλλὰς μουνογενής, μεγάλου Διὸς ἔκγονε σεμνή,
δῖα μάκαιρα θεά, πολεμοκλόνος, ὀβριμόθυμε,
( ἄρρητ', εὐρήτη, μεγαλώνυμος, ἀντροδίαιτε·
ἣ τε διαΐσσεις ὑψαύχενας ἀκρωρείας,
ἠδ' ὄρεα σκιόεντα, νάπῃσί τε σὴν φρένα τέρπεις ).
ὁπλοχαρής, οἰστροῦσα βροτῶν ψυχὰς μανίῃσιν·
γυμνάζουσα κόρη, φρικώδη θυμὸν ἔχουσα.
Γοργοφόνος, φυγόλεκτρε, τεχνῶν μῆτερ πολύολβε.
ὁρμάστειρα, φίλοιστρε κακοῖς, ἀγαθοῖς δὲ φρόνησις
ἄρσην μὲν καὶ θῆλυς ἔφυς, πολεμήτοκε μῆτι.
αἰολόμορφε, δράκαινα, φιλένθεος, ἀγλαότιμε·
Φλεγραίων ὀλέτειρα Γιγάντων, ἱππελάτειρα.
Τριτογένεια, λύτειρα κακῶν, νικηφόρε δαῖμον,
γλαυκώφ', εὑρεσίτεχνε, πολυλλίστη βασίλεια
ἤματα καὶ νύκτας αἰεὶ νεάτῃσιν ἐν ὥραις,
κλῦθί μευ εὐχομένου, δὸς δ' εἰρήνην πολύολβον,
καὶ κόρην ἠδ' ὑγίειαν ἐπ' εὐόλβοισιν ἐν ὥραις.
Νεοελληνική απόδοση :
Ώ Παλλάδα μονογενής, που είσαι το σεμνό τέκνο του
μεγάλου Διός, σεβαστή μακαρία θεά, που διεγείρεις
τον θόρυβο του πολέου κρατερόκαρδε, ( Ανέκφραστη
και όμως ευκολοείπωτη, ένδοξε, που διαιτάσαι στα
σπήλαια, σύ υπερπηδάς τις υψηλές κορυφές των
βουνών και τρέχεις στα δασοσκεπή βουνά και
χαίρεσαι με την καρδιά σου γυρίζοντας στα φαράγγια)
Σύ αγαπάς τα όπλα, οιστρηλατείς ( ξεσηκώνεις )
τις ψυχές των ανθρώπων με μανίες, είσαι η κόρη που
γυμνάζεις και έχεις φρικτή οργή. Εσύ εφόνευσες την
Γοργόνα, αποφεύγεις το συζυγικό κρεββάτι, αλλά
είσαι η πολυευτυχισμένη μητέρα των τεχνών. Εσύ
παρέχεις παρορμήσεις, αγαπάς να ξεσηκώνεις οίστρο
στους κακούς, στους ανθρώπους όμως είσαι φρόνηση,
εγεννήθης έκ φύσεως αρσενική και θηλυκή, εσύ γεννάς
τους πολέμους, αλλά είσαι και η σύνεση. Ποικιλόμορφε,
που βλέπεις με οξύτητα, ενθουσιαστική, που έχεις
λαμπρά τιμή, εσύ εξωλόθρευσες τους Φλεγραίους
γίγαντες, εσύ οδηγείς του ίππους. Είσαι η Τριτογένεια,
μας απαλλάσσεις απο τα κακά, είσαι η θεά, που μας
φέρεις την νίκη, η γαλανομάτα, η ευφερίσκουσα τέχνες,
η βασίλισσα που δέχεται πολλές ικεσίες ημέρα και
νύχτα πάντοτε στις τελευταίες ώρες, άκουσε τις ευχές
μου και δώσε μας ειρήνη, που παρέχει πολύ ευτυχία,
και ικανοποίηση και υγεία μ' ευτυχισμένες ώρες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)