Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής

 «Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης, όπως αι Αθήναι. Οι Έλληνες είτε αξιωματικοί, είτε άλλοι, που στην Αθήνα, κοπροσκυλιάζουν, -και κανένα κίνδυνο δεν έχουν από κανένα- πήγαν στη Μακεδονία να βοηθήσουν τους Μακεδόνες και βρέθηκαν ριχμένοι σε άλλον κόσμο, σε κόσμο επικίνδυνο, σε κόσμο αλύπητα, περιτριγυρισμένος από γκρεμούς, από βάραθρα από τριβόλους και παγίδες, από Βουλγάρους, από στοιχεια και από αίματα κόσμον ζωής αληθινής. Πρέπει ν' ακονίσουν το μυαλό τους, τα πόδια τους, τα χέρια τους, να ξεσκουριάσουν τα όπλα τους, να είναι αδιάκοπα ξυπνητοι και έτοιμοι για πολεμο. Ειδεμή χάνονται, ειδεμή πεθαίνουν, από αλύπητο χερι Βουλγάρων και Τούρκων. Ο θάνατος είναι αλήθεια δεν είναι λόγια, σαν τα γυμνάσια στα Παραπήγματα τα γραφεία του υπουργείου των Στρατιωτικών και η πλατεία του Συντάγματος, με τα τραπεζάκια του Ζαχαράτου, Ζαβορίτη κ.λπ. όπου κανείς δεν πεθαίνει παρά από συγκοπή. Οι αξιωματικοί αυτοί, οι ψεύτικοι άνθρωποι, έγιναν άνδρες αληθινοί, έγιναν αληθινοί άνθρωποι. "Όσοι πήγαν στη Μακεδονία ελευθερώθηκαν από την ψευτιά, που φέρνει την παραλυσία και την νάρκη».

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

"Ἡ Μεγάλη Ἰδέα, ἡ ἀνάκτηση ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐδαφῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ συνένωσή τους σὲ ἕνα ἑνιαῖο ἑλληνικὸ κράτος, ἀποτελεῖ τὴν ἐθνικὴ ἰδεολογία τοῦ νεωτέρου καὶ συγχρόνου ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὶς παραμονὲς τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ Ἴων Δραγούμης ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ μεγάλους σκαπανεῖς τῆς Μεγάλης Ἰδέας ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας. Ἡ ἀνάρτηση τοῦ κειμένου ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν Μεγάλη Ἰδέα εἶναι μία μικρὴ ἀπότιση φόρου τιμῆς γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἄνανδρη ἐκτέλεσή του ἀπὸ τὰ βενιζελικὰ Τάγματα Ἀσφαλείας τοῦ Παύλου Γύπαρη στὶς 31 Ἰουλίου 1920. Ὁ Δραγούμης ἀγωνίσθη γιὰ μία Ἑλλάδα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἄκρο ἀντίθετο τοῦ σημερινοῦ νεοελληνικοῦ κοπρώνα, ποὺ δημιούργησε τὸ ἑλληνόφωνο μεταπολιτευτικὸ κατεστημένο μὲ τὴν ἐνεργὸ ὑποστήριξη τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ. Ὁ ἐθνικὸς ζηλωτισμὸς τοῦ Δραγούμη ἀποτελεῖ πρότυπο γιὰ ὅσους ζωντανοὺς Ἕλληνες φλέγονται ἀπὸ τὸν πόθο τῆς κάθαρσης τοῦ τόπου ἀπὸ τὴν μαζοδημοκρατικὴ σαπίλα καὶ τὴν ἐπανάσταση γιὰ τὴν νέα ἐθνικὴ παλιγγενεσία."

από εδώ:

ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ

{Εἰς τὴν Ἱστορίαν ἐξ ὅλων τῶν Ἐθνῶν τὸ Ἑλληνικὸν ἔχει ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν ὅτι ἀναγεννᾶται καὶ ἀναζῇ.

Ὅταν ἐξηντλημένη καὶ διεφθαρμένη ἐκ τῶν ἐμφυλίων πολέμων ἡ ἀρχαῖα Ἑλλὰς ἀπέθνησκεν ἀδόξως, τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα μὲ ἰδεῶδες τότε τὸν ἐκπολιτισμὸν τῆς βαρβάρου Ἀσίας, ὕψωσε τὸν Μεγάλον Ἀλέξανδρον εἰς τὸν θρόνον τοῦ παμμεγίστου Ἑλληνικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ κράτους.

Ὅταν πάλιν ὁ Ἑλληνισμὸς ἐφάνη θνήσκων ὑπὸ τὴν ῥωμαϊκὴν δεσποτείαν, ὅταν βάρβαροι ἐπιδρομεῖς ἐλυμαίνοντο καὶ τότε τὰς Ἑλληνικὰς χώρας, τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα ἐνεκολπώθη καὶ ἐχειραγώγησε τὴν θρησκείαν, ἥτις θὰ ἐλύτρωνε τὴν ἀνθρωπότητα. Μὲ Ἰδανικὸν τότε τὸν Χριστιανισμόν, μετὰ πολὺ δυσκολωτέρους ἀπὸ τοὺς τώρα ἀγῶνας τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος ἀνέζησεν εἰς τὸ μέγα βυζαντινὸν κράτος.

Τώρα ἔχει Ἰδανικόν του τὴν ἀνάστασιν τοῦ Ἔθνους. Τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μόνον ἠμπορεῖ νὰ σχηματίσῃ κανεὶς κάποιαν πιθανότητα, λέγουν ὅτι μέ ὅλους τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ προσκόμματα ὁλόκληρον τὸ Ἔθνος θ’ ἀποτελέσῃ πάλιν ἑνωμένο, εὔμορφο κράτος καὶ δυνατό.}

«Ἕνα Ἔθνος δὲν δύναται νὰ ζήσῃ ἐπὶ πολύ, ὅταν δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, σκοπὸν πρὸς τὸν ὁποῖον νὰ τείνῃ. Ἕνα ξεχωριστόν, ἰδικόν του σκοπόν. Ὅταν τὸ Ἔθνος δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, ὅταν δὲν πιστεύῃ εἰς αὐτό, δὲν ἔχει πρόγραμμα, δὲν ἔχει γνώμονα νὰ κρίνῃ τί τὸ συμφέρει καὶ τί ὄχι, ποῖος τὸ ὠφελεῖ καὶ ποῖος τὸ βλάπτει, παραπαίει, στέκεται, λιμνάζει σὲ τέλμα συναλλαγῆς καὶ ἀλληλοφαγώματος, εἰς τὸ ὁποῖον οἱ ἀσυνείδητοι μόνον ἐπιτήδειοι ἐπιτυγχάνουν, ὡς ὅτου ἄλλο Ἔθνος ποὺ ἀκολουθεῖ μὲ πίστιν τὸ ἰδικόν του πρόγραμμα τοὺς σαρώσῃ ὅλους».

Ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολις ἔπεσε, τὸ Ἔθνος εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἀπέμεινε πλέον καμμία δύναμις καὶ καμμία εὐτυχία, ἐφάνη καταδικασμένον ν’ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὴν ἐσχάτην δουλείαν. Ἀλλὰ τὸ ἔθνος δὲν ἀπέθανε. Ὅταν ὅλα τὰ ἔχασε, μόνον, χάρις εἰς τὴν θρησκείαν του, ποὺ ὑποβάλλει τὴν ἰδέαν τῆς ἀναστάσεως, ἐδημιούργησε δι’ ἑαυτὸ μίαν δύναμιν, ἕνα Ἰδανικόν, τὴν Μεγάλην του Ἰδέαν. Ἐπίστευσε ὅτι θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡμέρα ποῦ θ’ ἀναστηθῇ ἀπὸ τὸν τάφον τῆς δουλείας καὶ ἑνωμένο πάλιν θ’ ἀποτελέσῃ κράτος εὔμορφος καὶ δυνατό.

Ὁ εὐγενὴς Λαός, ποὺ καὶ τώρα ἀκόμη μετὰ τόσους αἰῶνας ἔχει κακὴν ἡμέραν τὴν Τρίτην, τὴν ἡμέραν ποὺ ἡ βασιλεύουσα ἔπεσε, ᾐσθάνθη μέχρι θανάτου, ᾐσθάνθη σὰν προφήτης τότε καὶ σὰν προφήτης εἶπε σὲ ἔνδοξη εἰκόνα εἰς τὴν ἀνάκτησιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν Μεγάλην Ἰδέαν.

Αναρχο-Φασισμός

Jack Donovan

"Σε μια κοινωνία που έχει καταργήσει κάθε είδους περιπέτεια, η μόνη περιπέτεια που απομένει είναι η κατάργηση της κοινωνίας."

— Καταστασιακό γκράφιτι, Μάιος 1968

μετάφραση από εδώ:

https://counter-currents.com/2013/03/anarcho-fascism/

Ως πολιτική ιδεολογία, ο φασισμός ήταν ένα μικτό καλάθι ιδεών του 20ου αιώνα. Η αθλητική του παρουσία φλέρταρε με χρήσιμα πολιτικά  σχήματα όπως η καθολική ψηφοφορία, με πολλούς τρόπους ο φασισμός του περασμένου αιώνα καθορίστηκε από τις απαντήσεις του σε άλλα πολιτικά κινήματα της εποχής - όπως ο μαρξισμός και ο φιλελεύθερος καπιταλισμός.

Όμως, πέρα ​​από τις ιστορικές λεπτομέρειες του φασισμού, υπάρχει κάτι το αιώνιο. Ο Ιταλός συγγραφέας Umberto Eco το ονόμασε «Ur-φασισμό» - που σημαίνει «πρωτόγονος» ή «πρωτότυπος». Δυστυχώς, τα υποτιθέμενα «δεκατέσσερα σημεία» του ασχολήθηκαν υπερβολικά με τον απόλυτο ολοκληρωτισμό των γνωστών δικτατόρων του φασισμού και των παιδιών του κόμματος τους. Ο «φασισμός» του δεν ήταν αρκετά «πρωτόγονος». Δεν ήταν καθόλου «αιώνιος».

Η λέξη «φασισμός» έχει γίνει "εύκολη λήση" για κάθε βίαιο, παρεμβατικό αστυνομικό κράτος. Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο φασισμός σημαίνει έναν λαό που εξαναγκάζεται να συμμορφωθεί από μια πανίσχυρη κυβέρνηση. Ο πολιτικός φασισμός του 20ου αιώνα είχε πολλά άλλα χαρακτηριστικά και τα οποία θεσμοθετήθηκαν διαφορετικά σε διαφορετικά έθνη. Οι καταπιεστικές, περιθωροποιημένες κυβερνήσεις δεν είναι επίσης αποκλειστικές στον φασισμό του 20ου αιώνα Ο μαρξισμός, ο καθολικισμός και το Ισλάμ έχουν δημιουργήσει σκληρά, σιδερένιας πυγμής αστυνομικά κράτη. Εάν το να φοβάσαι περισσότερο τη δική σου κυβέρνηση από τους εξωτερικούς εχθρούς της είναι ένα μέτρο ολοκληρωτικής τυραννίας, το «προοδευτικό» κράτος επιτήρησης της Αμερικής κατευθύνεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός μπορεί να συγχέονται στη λαική φαντασία, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Οι fasces (στμ φάσκες πελεκυφόρες δέσμες ράβδων) ήταν ένα ισχυρό σύμβολο πριν γεννηθεί ο Μουσολίνι, οπότε είναι δυνατό να διαχωριστεί το σύμβολο από το καθεστώς του και να το δούμε από μόνο του. Δεν με απασχολεί τόσο πολύ η χρήση των fasces ως σύμβολο της κυριαρχικής εξουσίας στη Ρεπουμπλικανική Ρώμη. Με ενδιαφέρει περισσότερο το φαινόμενο που φαίνεται να αντιπροσωπεύει αυτό το προ-ρωμαϊκό σύμβολο. Ο φασισμός έχει περιγραφεί ως «ανδρική φαντασία» και συμφωνώ ότι οι δέσμες συμβολίζουν μια ξεκάθαρα ανδρική κοσμοθεωρία. Τι συμβαίνει λοιπόν με τις δέσμες που αιχμαλωτίζουν την ανδρική φαντασία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν τα «κακά» του φασισμού με έναν γραφειοκρατικό θεσμό από πάνω προς τα κάτω, αλλά για μένα οι ίδιες οι δέσμες φαίνεται να συμβολίζουν μια ιδέα από τα κάτω προς τα πάνω.

Οι δεμένες μεταξύ τους ράβδοι των fasces αντιπροσωπεύουν τη δύναμη και την εξουσία μιας ενοποιημένης αρσενικής συλλογικoτητάς. Αυτή είναι η «πρωτόγονη» έλξη της. Η αληθινή φυλετική (στμ tribal, του φύλου, του γένους, όχι racial με την έννοια της ράτσας) ) ενότητα δεν μπορεί να επιβληθεί από ψηλά. Είναι ένα οργανικό φαινόμενο. Η βαθιά ενότητα προέρχεται από άντρες που συνδέονται με μια κόκκινη αιμάτινη κορδέλα. Το αίμα της απόλυτης αναγκαιότητας που δένει μαζί τον όμιλο των αδελφών γίνεται το αίμα της κληρονομιάς και του καθήκοντος που συνδέει την οικογένεια, το γένος, το έθνος. Οι δέσμες αιχμαλωτίζουν την ανδρική φαντασία επειδή φαίνεται να συμβολίζει την ενοποιημένη βούληση των ανδρών. Οι άντρες προτιμούν να πιστεύουν ότι προσφέρουν την πίστη τους κατ 'επιλογή, είτε το κάνουν πραγματικά είτε όχι. Η ελεύθερη σχέση - ή η φαινομενικότητα της - είναι η διαφορά μεταξύ ελεύθερων ανδρών και σκλάβων. Αν δεν μπορείς να φύγεις, είσαι φυλακισμένος. Εάν επιλέξετε να παραμείνετε, εάν επιλέξετε να ευθυγραμμίσετε τη μοίρα σας με τη μοίρα της ομάδας και να υποβληθείτε στη συλλογική αρχή της ομάδας, είστε μέλος και όχι σκλάβος. Ως μέλος, προσθέτετε το βάρος της ανδρικής σας προσωπικότητας σε μια ενοποιημένη ομοσπονδία ανδρών.

Οι fasces έγιναν ένα δημοφιλές διακοσμητικό μοτίβο για αμερικανικά κυβερνητικά κτίρια τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα, και ο συμβολισμός τους είναι σύμφωνος με ένα παλαιότερο λατινικό σύνθημα που υιοθέτησε η ένωση: e pluribus unum. "Από πολλά, ένα." Πριν από τον ίδιο τον πολιτικό φασισμό του 20ου αιώνα προηγήθηκαν τα ιταλικά φάσιο- εθελοντικές "δέσμες" (σύνδεσμοι) ή συνδικάτα ανδρών που ενώθηκαν για να διεκδικήσουν τα συλλογικά τους συμφέροντα. Ο Μουσολίνι ήταν μέλος ενός φάσιο πριν γίνει «φασιστής». Αυτή η ιδέα των ανδρών που επιλέγουν να ενώσουν και να αυξήσουν τη δύναμή τους εξηγείται πιο εύγλωττα από τον πίθηκο «Caesar» στο Rise of the Planet of the Apes (2011). Σπάζοντας ένα μόνο ραβδί, και μετά μαζεύοντας μια δέσμη, ο Καίσαρας δείχνει τους φυλακισμένους συντρόφους του ότι, «Πίθηκος μόνος. . . αδύναμος. . . πίθηκοι μαζί. . . ισχυροί."

Όταν οι δέσμες γίνονται σεβαστές, συμβολίζουν «τη δύναμή μας». Όταν οι δέσμες καθιβρύζονται, περιφρονούνται γιατί έχουν γίνει σύμβολο της «δύναμης τους».

Οι αληθινοί άντρες δεν ενώνονται για να γίνουν αμμόσακοι. Οι fasces συμβολίζουν τους άντρες που είναι συνδεδεμένοι με ένα τσεκούρι, έτοιμοι για δράση, εκδίδοντας μια απειλή βίας - «ή αλλιώς». Οι fasces είναι μια προειδοποίηση, μια υπόσχεση για αντίποινα, ένα κουπί στον τοίχο για προδότες, μοχθηρούς και παραβάτες.

Στο The Way of Men, έγραψα ότι «Ο τρόπος των ανδρών είναι ο δρόμος της συμμορίας (*της κολεγιάς)». Η πρωταρχική αρρενωπότητα βασίζεται στο πρακτικό, τακτικό ήθος μιας συμμορίας ανδρών που αγωνίζονται να επιβιώσουν και να θριαμβεύσουν επί των εξωτερικών δυνάμεων.

Από αυτή την προοπτική, βλέπω τις φάσκες ως «οικομενικό σύμβολο της κολεγιάς». Συμβολίζει, καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύμβολο που μπορώ να σκεφτώ, τη στιγμή που οι άνδρες δένουν τις μοίρες τους και ευθυγραμμίζονται με τη φύση, εναντίον άλλων ανθρώπων, ενάντια. . . στον κόσμο. Οι fasces απεικονίζουν τη γένεση του «εμείς», της «ομάδας μας», της «κουλτούρας μας», της «τιμής μας» - του σχηματισμού μιας συλλογικής ταυτότητας. Συμβολίζουν τότε τη στιγμή που ο πόλεμος όλων εναντίον όλων γίνεται πόλεμος των ανδρών εναντίον των ανδρών, του «εμείς» ενάντια σ' «αυτούς». Οι fasces συμβολίζουν τη στιγμή που οι άντρες δημιουργούν τάξη από το χάος.

Αυτή η αγνή, πρωταρχική ανδρικότητα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο υπό πίεση. Μπορεί να αναδυθεί από το χάος μόνο ως αντίδραση στις εξωτερικές δυνάμεις. Από εκεί ωριμάζει, διαμορφώνεται από το χρόνο, σε μια κουλτούρα τιμής, και από αυτόν τον πολιτισμό - αυτόν τον συνδυασμό συλλογικής ιστορίας και εθίμου που χαρακτηρίζει την ταυτότητα ενός λαού - έρχεται η Παράδοση. Ό, τι αναγνωρίζω ως καλό και αξίζει να διατηρηθεί για τους άντρες και τον ανδρισμό ευδοκιμεί σε αυτό το πολιτιστικό γλυκό σημείο ανάμεσα στην αγνότητα μιας συμμορίας πολεμιστών και την υπόγεια διαφθορά που κακομαθαίνει των σύνθετων πολιτισμών που βασίζονται σε εμπόρους.

Χωρίς άλλα σύνορα για να εξερευνηθούν, εκτός του διαστήματος –που μπορεί να επιτραπεί μόνο, ακόμη και στη φαντασία, ως ένα στειρωμένο γραφειοκρατικό έργο– τα σύγχρονα, εξουθενωτικά, αστικά "πρωτοκοσμικά" κράτη,  δεν μπορούν πλέον να παράγουν νέους πολιτισμούς τιμής. Νέες, καθαρές συμμορίες-πολεμιστών μπορούν να ανέλθουν μόνο σε αναρχική αντίθεση στους διεφθαρμένους, φεμινιστικούς, αντιφυλετικούς, υποβαθμισμένους θεσμούς της καθεστηκυίας τάξης. Ο ανδρισμός μπορεί να ξαναδυναμώσει μόνο με την καταστροφή του μέλλοντός τους και τη δημιουργία νέων μελλόντων για νέα ή αναγεννημένα γένη (tribes) ανδρών. Είναι πολύ αργά για τον συντηρητισμό. Για την πλειονότητα των ανδρών, παραμένουν μόνο κατεχόμενες δομές και άδειες χειρονομίες.

Ο τρόπος των ανδρών μπορεί να ανακαλυφθεί μόνο στη Νύχτα και το Χάος.

Ο Ουρ-φασισμός είναι η πηγή του πολιτισμού της τιμής και της αυθεντικής πατριαρχικής παράδοσης.

Ο ουρ-φασισμός είναι μια απάντηση στην αναρχία.

Η πολιτική θέση του "ο Τρόπος των Ανδρών"  είναι ο «αναρχο-φασισμός».

Αυτός ο αναρχο-φασισμός δεν είναι ένα τέλος, διψάει για μια νέα αρχή.

ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η Πέμπτη Λεγεώνα, η Μακεδονική

Ονομάστηκε έτσι όχι μόνο γιατί, τέσσερις αιώνες μετά τον Μεγαλέξανδρο, οι άνδρες της ήταν ντυμένοι και εξοπλισμένοι όπως ακριβώς οι Μακεδονικές Φάλαγγες του Φιλίππου Β' και του  Μεγάλου Αλεξάνδρου, με Σάρισες και όλα, αλλά και ήταν στρατολογημένοι από τις Δωρικές περιοχές της ραχοκοκαλιάς της Πίνδου. Αιτωλία, Ήπειρο και, Άνω κυρίως, Μακεδονία.

Η κατάκτηση και ο εκλατινισμός  της Δακίας, μετέπειτα Βλαχία, σημερινή Ρουμανία, ήταν δικό τους έργο. Κάτι που δεν σημαίνει απλώς ότι δεν κατάγονται οι σημερινοί Βλάχοι της Πίνδου από τους Βλάχους της Βλαχίας-Ρουμανίας, αλλά οι Ρουμάνοι από τους Βλάχους της Ελλάδας, δλδ των Δωριέων Ελληνο-Ρωμαίων λεγεωνάριων.

Χαρακτηριστικά δε στην Σερβία τους εκεί Βλάχους τους αποκαλούν "Τσιντσάρι" δλδ "Πέμπτοι" aka της Πέμπτης Λεγεώνας, της Μακεδονικής...

Δακτυλίδι αξιωματικού της Πέμπτης Λεγεώνας, της Μακεδονικής

Δωδέκατη, η Κεραυνοβόλος Λεγεώνα

 Η ρήση της Εβίτα Περόν:

"Δεν μπορούν να είναι ιδεαλιστές, επειδή οι ιδέες έχουν την ρίζα τους στη νοημοσύνη, αλλά τα ιδανικά έχουν το βάθρο τους στην καρδιά. Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου."

θυμίζει την ρήση του Μάρκου Αυρηλίου:

"  Σαν να ξεχύνεται μοιάζει ο ήλιος` και όντως, το φως του διαχέεται προς κάθε κατεύθυνση αλλά δεν στερεύει, γιατί αυτή η διάχυση είναι κάτι σαν τέντωμα. Οι λάμψεις του ονομάζονται ακτίνες, από το ρήμα  εκτείνεσθαι. Θα αντιληφθείς τι λογής πράγμα είναι η ακτίνα, αν δεις το φως του ήλιου να τρυπώνει από χαραμάδα μέσα σ' ένα σκιερό σπίτι. Εκτείνεται σε ευθεία γραμμή και πάει ν' ακουμπήσει, θα λέγαμε, πάνω στο πρώτο στερεό πράγμα που θα του ανακόψει την πορεία προς τον παραπέρα αέρα. Και μένει εκεί, όπου μήτε γλιστρά μήτε πέφτει. Έτσι πρέπει να ρέει και να διαχέεται και  η διάνοια: να "εκτείνεται" κι όχι να χύνεται έξω και να στερεύει` και να μη πέφτει και χτυπά με φόρα πάνω στα εμπόδια που θα βρεθούν στο διάβα της, παρά να στέκεται ορθή και να χαρίζει τη λάμψη της στο πράγμα που θα τη δεχτεί. Γιατί αν δεν αντανακλάς το φως, το στερείς κι από τον εαυτό σου."

Μάρκος Αυρήλιος , Τα Εις εαυτόν, βιβλίο Η΄, 57 

The NEW RESISTANCE Manifesto

Το Μανιφέστο της (αμερικανικής) Νέας Αντίστασης

Προλογικό σημείωμα του μεταφραστή.  Η αμερικανική New Resistance αποτελεί μετεξέλλιξη της τριτοθεσίτικης οργάνωσης American Front προς την κατεύθυνση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Η μετάφραση και η δημοσίευση του Μανιφέστου της Νέας Αντίστασης δεν σημαίνει ταύτιση με όλες τις απόψεις ή σύμμετοχή στις αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές και φράξιες των διαφόρων Κινημάτων με το ίδιο όνομα "Νέα Αντίσταση" και την ίδια τεταρτοθεσίτικη ιδεολογική κατεύθυνση, ανά ήπειρο, χώρα ή περιοχή,  που ενδεχομένως να υπάρχουν. 

το έμβλημα της American Front

-> Ένας καλύτερος κόσμος είναι δυνατός

Πολύ συχνά εμείς στις εργατικές τάξεις εσωτερικοποιούμε τη «λογική» του μηδενικού αθροίσματος του καπιταλισμού. Υποθέτουμε ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να διεξάγουμε έναν αλά Χομπς «πόλεμο όλοι ενάντια σε όλων» για τη γη, τα τρόφιμα, τα υλικά αγαθά, το νομισματικό πλεονέκτημα, την κοινωνική θέση και τις πρώτες ύλες. Οι εργαζόμενοι όλων των εθνών κινούνται κυνικά ο ένας εναντίον του άλλου από τις άρχουσες τάξεις, αναγκάζονται να διεξάγουν στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο που είναι αντίθετος με τα δικά μας ταξικά συμφέροντα.

Μέσα από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, η άρχουσα ελίτ αποικίζει ακόμη και τις σκέψεις μας, αναγκάζοντας πολλούς από εμάς να παπαγαλίζουμε νεοφιλελεύθερα δόγματα για τις λεγόμενες «ελεύθερες αγορές» και «ελεύθερο εμπόριο», για την «παγκόσμια δημοκρατία» και τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Φόβοι για οικονομική έλλειψη και ψευδείς εσωτερικές και εξωτερικές απειλές χρησιμοποιούνται για να μας οδηγήσουν σε μια νοοτροπία ότι ο αγώνας της ζωής συνεπάγεται την σύγκρουση με τον άλλο και όχι τη συνεργασία και την αμοιβαία αλληλοβοήθεια. Ενώ η Γη έχει περιορισμένους πόρους, οι υγιείς κοινωνίες –που τοποθετούν τις πνευματικές, πολιτιστικές και πολιτικές σφαίρες πάνω από την καθαρά οικονομική– προτιμούν μια βιώσιμη μακροπρόθεσμη και ακόμη και στερεά κατάσταση («χωρίς ανάπτυξη») από την καρκινική και οικολογικά αυτοκτονική ιδεολογία του υπερ-καπιταλισμού («δημιουργική καταστροφή»). Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στέκεται υπερ τέτοιων υγιειών κοινωνίων.

το έμβλημα της αμερικανικής New Resistance

-> Τα Χαμένα / Βρεθέντα έθνη της Αμερικής

Η Βόρεια Αμερική είναι μια τεράστια ήπειρος που θα μπορούσε ενδεχομένως να περιέχει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, μικρά έθνη, θύλακες, πόλεις-κράτη, εσκεμμένες κοινότητες, νομαδικές φυλές και βιο-περιοχές. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ αναγνωρίζει ότι οι δημογραφικοί και γεωγραφικοί παράγοντες ωθούν τους Βορειοαμερικανούς να προτιμούν ιστορικά μικρά, ανθρώπινης κλίμακας, αποκεντρωμένα συστήματα παρά μεγάλα, ενιαία, κεντρικά. Τακτοποιημένα κάθετα έθνη-κράτη με συναφή σύνορα είναι αφύσικες επιθέσεις σε αυτήν την αρχέγονη φυλετική/τραιμπαλιστική γη. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ προτιμά την αρχή της ετεραρχίας, που ορίζεται ως «σύστημα οργάνωσης γεμάτο με επικάλυψη, πολλαπλότητα, μικτή ανοδική τάση και / ή αποκλίνοντες αλλά συνυπάρχοντες θεσμούς». Η ετεραρχία μπορεί να εφαρμοστεί τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό πλαίσιο.

Υποστηρίζουμε επίσης μια χαλαρή, εθελοντική συνομοσπονδία της Βόρειας Αμερικής τέτοιων πολιτικών μονάδων για την αποτελεσματική ενίσχυση της αλληλοβοήθειας (π.χ. την ανακούφιση από καταστροφές), την κοινή άμυνα, το αλληλέγγυο εμπόριο και τη διαχείριση ευρύτερων κλιμάκων υποδομών και περιβαλλοντικών προβλημάτων.

-> Οι Άνθρωποί μας: Ποιοι είναι;

Όπως και οι εθνικιστές των Μαύρων, των Ινδιάνων και των Chicano, το NEW RESISTANCE είναι ένα κίνημα που κατευθύνεται προς την Εθνική Απελευθέρωση. Οι άνθρωποι μας, όπως εμείς τους ορίζουμε, είναι οι «λευκές» αμερικανικές εργατικές τάξεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνουμε το αστικό προλεταριάτο, τους φτωχούς της υπαίθρου, τους άνεργους ή τους υποαπασχολούμενους («επισφαλής εργασία»), καθώς και εκτοπισμένα μέλη της μεσαίας τάξης. Χρησιμοποιούμε τον όρο «λευκό» απρόθυμα για να υποδηλώσουμε την τεράστια δεξαμενή Αμερικανών ευρωπαϊκής καταγωγής και εκείνων που υιοθετούν τα πολιτιστικά ήθη της «λευκής Αμερικής».

Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ δεν υποστηρίζει ή συγχωρεί ψευδο-επιστημονικές έννοιες της φυλετικής υπεροχής, του βιολογικού ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της φυλετικής καθαρότητας και της ευγονικής. Αναγνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η ταυτότητα - όπως κι αν ορίζεται - είναι μια σημαντική, άυλη ανθρώπινη ανάγκη παρόμοια με αυτήν της οικογένειας και της πνευματικότητας. Βλέπουμε την ταυτότητα ως μια αποχρωματισμένη πολιτιστική και πνευματική έννοια παρά σαν μια σκληρά αναγωγική βιολογική έννοια.

-> Τάξη vs Φυλή

Ενώ η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ορίζεται ως Εθνικό Απελευθερωτικό κίνημα, δεν επεκτείνουμε καμία φυλετική πίστη στους λευκούς καπιταλιστές ή τους λακέδες τους. Σε οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ του συστήματος και των εργαζομένων που δεν είναι λευκοί / μικτοί, θα είμαστε πάντα δίπλα στους τελευταίους. Τέλος. Και σε έναν μετα-καπιταλιστικό κόσμο δεσμευόμαστε για συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη με όλους τους άλλους λαούς και αναγνωρίζουμε το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και την οικονομική δικαιοσύνη.

-> Έθνοτικοί θύλακες

Ο Malcolm X, μετά την απόρριψή του αντί-λευκού ρατσισμού μετά το προσκύνημά του στη Μέκκα, έκανε την ακόλουθη έξυπνη παρατήρηση:

«Υπήρχε ένα χρωματικό μοτίβο στα τεράστια πλήθη. Μόλις έτυχε να το προσέξω, το παρατήρησα πιο προσεκτικά από τότε. Το να είμαι από την Αμερική με έκανε πολύ ευαίσθητο σε θέματα χρώματος. Είδα ότι οι άνθρωποι που έμοιαζαν συναθροίζονταν μαζί και τις περισσότερες φορές έμεναν μαζί. Αυτό ήταν εντελώς εθελοντικό. δεν υπήρχει άλλος λόγος για αυτό. Αλλά οι Αφρικανοί ήταν με τους Αφρικανούς. Οι Πακιστανοί ήταν με τους Πακιστανούς. Και ούτω καθεξής. Το έβαλα στο μυαλό μου ότι όταν επέστρεφα πίσω στην πατρίδα θα έλεγα στους Αμερικανούς αυτήν την παρατήρηση. ότι όπου η αληθινή αδελφότητα υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα χρώματα, όπου κανείς δεν ένιωσε διαχωρισμένος, όπου δεν υπήρχε ούτε σύμπλεγμα «ανωτερότητας», ουτε και κανένα σύμπλεγμα «κατωτερότητας» - τότε εθελοντικά, φυσικά, άνθρωποι του ίδιου είδους αισθάνονταν να τους έλκει αυτό που είχαν κοινό. "

[Η αυτοβιογραφία του Malcolm X, 1965]

Με λίγα λόγια, έτσι βλέπουμε το συχνά ακανθώδες ζήτημα της φυλής και της εθνικότητας. ότι οι άνθρωποι, δεδομένης της επιλογής τους, φυσικά και σχεδόν ασυνείδητα θα «αυτο-διαχωριστούν» σύμφωνα με την αντιληπτή εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.

Ρήγας Φεραίος Ερ­νέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα

 «Είμαι Κου­βα­νός και Αρ­γε­ντι­νός συγ­χρό­νως, και, αν δεν προ­σβάλ­λο­νται οι λα­μπρές εξο­χό­τη­τες των Λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νών εκ­προ­σώ­πων, νιώθω τόσο πα­τριώ­της Λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νος, από οποια­δή­πο­τε χώρα της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, όσο κα­νέ­νας άλλος, και την ώρα που θα είναι ανα­γκαίο είμαι δια­τε­θει­μέ­νος να δώσω τη ζωή μου για την απε­λευ­θέ­ρω­ση οποιασ­δή­πο­τε από τις χώρες της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, χωρίς να ζη­τή­σω τί­πο­τα από κα­νέ­ναν, χωρίς να απαι­τή­σω τί­πο­τα, χωρίς να εκ­με­ταλ­λευ­τώ κα­νέ­ναν».

Ερ­νέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα, Ομι­λία στη ΓΣ του ΟΗΕ, 11/12/1964.

"Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,

Για την ελευθερίαν, να ζωσωμεν σπαθί,

πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί.

Όσοι απ’ την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά

στον τόπον του καθ’ ένας, ας έλθει τώρα πια.

Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν

Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ’ αγκάλες ανοιχτές,

τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.

Ως ποτ’ οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς;

έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής.

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί

ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.

Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί,

αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κι εθνικοί.

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,

εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.

Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά

ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,

κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.

Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,

και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σαν θεριά.

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,

με τα άρματα στο χέρι, καθ’ ένας ας φανεί,

Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν,

μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν.

Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,

ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί.

Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,

χωθείτε στο μπογάζι, μ’ εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,

σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν.

Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,

καιρός είν’ της πατρίδος, ν’ ακούστε την λαλιά.

Κι όσ’ είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,

οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.

Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί,

κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή.

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,

ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή."

Θούριος (Απόσπασμα), Ρήγας Φεραίος

Ηλεκτρικος Θησεας

 Παύλος Σιδηρόπουλος

27 Ιουλίου 1948, 6 Δεκεμβρίου 1990

NSP - Renuncio

 

Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου

 «Μόνο οι φανατικοί που είναι ιδεαλιστές και σεχταριστές δεν παραδίδονται. Οι ψυχροί, οι αδιάφοροι, δεν πρέπει να υπηρετούν τον λαό. Και δεν μπορούν να τον υπηρετήσουν ακόμα κι αν θα το ήθελαν.

Ο φανατισμός είναι η μόνη δύναμη που ο Θεός άφησε την καρδιά για να κερδίσει τις μάχες της. Είναι η μεγάλη δύναμη των λαών: η μόνη που δεν έχουν οι εχθροί τους, επειδή έχουν καταστείλει από τον κόσμο ολάκερο όλα όσα ηχούν στην καρδιά. Γι 'αυτό θα τους νικήσουμε. Διότι ακόμα κι αν έχουν χρήματα, προνόμια, ιεραρχίες, δύναμη και πλούτο, δεν μπορούν ποτέ να είναι φανατικοί. Επειδή δεν έχουν καρδιά. Εμείς ναι.

Δεν μπορούν να είναι ιδεαλιστές, επειδή οι ιδέες έχουν την ρίζα τους στη νοημοσύνη, αλλά τα ιδανικά έχουν το βάθρο τους στην καρδιά. Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου.

Αντιμέτωποι, αυτοί και εμείς, αυτοί με όλες τις δυνάμεις του κόσμου και εμείς με τον φανατισμό μας, θα κερδίζουμε πάντα.

Πρέπει να είμαστε πεπεισμένοι για πάντα: ο κόσμος θα ανήκει στους λαούς όταν οι λαοί αποφασίσουν να αναφλεγούν στην ιερή φωτιά του φανατισμού. Να καούμε για να είμαστε σε θέση να κάψουμε, χωρίς να ακούσουμε τη σιωπή του μέτριου και των μαλθακών που μας μιλούν για σύνεση. "

- Eva Duarte de Perón, "Το μήνυμά μου"

                                                           

EVITA PERON

7 Μαΐου 1919 – 26 Ιουλίου 1952

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους για την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, όσο εγώ ήμουνα στο νοσοκομείο. Η αφοσίωσή σας προς το πρόσωπό μου ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Τώρα που αισθάνομαι καλύτερα θ' αγωνιστώ με το ίδιο πάθος με πριν, για τα δίκαια της πατρίδας μας, να πολεμήσω στο πλάι του ηγέτη μας Περόν, για σας και με εσάς, για τον Περόν και την Αργεντινή ως τον θάνατο.Κι αν εγώ χαθώ, ξέρω ότι σείς θα πάρετε τ' όνομα μου και θα το κάνετε σύμβολο για τη νίκη. Ο Θεός είναι μαζί μας διότι μόνο εμείς αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας, εναντίον της αδικίας, εναντίον της ολιγαρχίας και των συντηρητικών. Γι' αυτό η νίκη θα είναι μαζί μας αργά ή γρήγορα. Θα ήθελα να σας πω πάρα πολλά πράγματα αλλά οι γιατροί μου έχουν απαγορέψει να μιλάω προς το παρόν πολύ ώρα.

Εγώ σας δίνω όλη την καρδιά μου και σας δηλώνω ότι είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι στον αγώνα, πλάι σας, με περισσότερες δυνάμεις, με περισσότερη αγάπη για τον αγώνα αυτού του λαού που τόσο αγαπώ, όπως αγαπώ τον Περόν.Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα μας και την φτηνή προπαγάνδα των αντιπάλων μας. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω όπως εγώ κάνω καλύτερα, δίχως να με διακόψετε.

Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν. Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας.

Στο δεύτερο σημείο που κατακρίνουν τον Περόν είναι στο ότι παντρεύτηκε μια "πόρνη". Παρακαλώ σύντροφοι μην ταράζεστε. Θα ήθελα να δώσω απ' αυτό το βήμα μια απάντηση σ' αυτούς τους υπερασπιστές της "ηθικής". Κύριοι και κυρίες "ηθικολόγοι" από τη στιγμή που οι γυναίκες σας παριστάνουν τις κυρίες ντυμένες στα γουναρικά και χρυσαφικά τους, ξενυχτώντας σε λέσχες αντί να κοιμίζουν τα παιδιά τους, φλερτάροντας με τον πρώτο τυχόντα ψευτοαριστοκράτη, σπαταλώντας τα λεφτά της οικογένειάς τους, ντύνοντας τους αγαπητικούς τους, και τις περισσότερες φορές εν γνώσει σας, γίνεστε ευσυνειδητά κερατάδες, τότε πολύ ευχαρίστως εγώ θ' αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό της "πόρνης". Διότι αν δεν κάνω λάθος, και η Μαρία Μαγδαληνή "πόρνη" ήταν, και βρισκόταν στο πλάι του Χριστού όπως κι εγώ βρίσκομαι στο πλευρό του Περόν και του Αργεντίνικου λαού! Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στον κόσμο που να έχουν την αμέριστη αγάπη ενός ολόκληρου λαού, όπως έχω εγώ, η "πόρνη", που λένε οι "ηθικολόγοι".

Σύντροφοι την ομιλία μου θα την κλείσω κάπου εδώ. Δυστυχώς δεν έχω συνέλθει πλήρως από την αρρώστια μου. Θα επαναλάβω και πάλι ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σας, στον Περόν, στον αγώνα του λαού μας και της πατρίδας μας. Εύχομαι ότι μετά από εμάς, ο Θεός θα στείλει κι άλλους "φασίστες" κι άλλες "πόρνες" για να υπηρετήσουν την Αργεντινή όπως εγώ και ο Περόν. Και τώρα πιστοί μου σύντροφοι θα ήθελα, για να για να ξαναθυμηθούμε τους αγώνες μας και να ξαναβρούμε το κέφι μας, να τραγουδήσουμε πάλι το "θα γυρίσω από το θάνατο και θα είμαστε χιλιάδες". Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Μπουένος Άιρες, Απρίλιος, 1952

από εδώ:

Έρημη Χώρα

U.S. fuels Cuba protests to push regime change

 

VII BATALLÓN DE LA MUERTE - Primavera (División Azul)/In Memoriam/Mourning Soul

 

Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

 

 του Luigi Copertino 

μετάφραση από εδώ:

https://www.maurizioblondet.it/quando-fidel-castro-leggeva-jose-antonio-primo-de-rivera-e-che-guevara-era-populista/

Μιλάμε για τα πολιτικά κινήματα και τα καθεστώτα που γεννήθηκαν στην Ισπανική πολιτισμική περιοχή, μεταξύ της Ιβηρικής χερσονήσου και της Λατινικής Αμερικής: Φαλαγγισμός, Φρανκισμός, Περονισμός και Κουβανικός Σοσιαλισμός.

Τα πρώτα τρία θεωρούνται δεξιά και το τελευταίο αριστερό. Στην πραγματικότητα, ήδη μεταξύ των τριών πρώτων, η ταξινόμηση στα δεξιά είναι πολύ προβληματική: γιατί αν ο Φρανκισμός ήταν σίγουρα αυταρχικός και εθνικό-συντηρητικός, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον αρχικό Φαλαγγισμό ή τον Αργεντίνικο Περονισμό που ήταν μάλλον Εθνικιστικά κινήματα εκσυγχρονισμού με ισχυρές κοινωνικές, αν όχι σοσιαλιστικές τάσεις και, ως εκ τούτου, μπορεί να κατηγοριοποιηθούν, αν και με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, στην «Φασιστική» τυπολογία, η οποία από μόνη της ξεφεύγει από το περιοριστικό «δεξιό - αριστερό» σχήμα, συμπεριλαμβανομένων ακριβώς εκείνων των κινήσεων που προσπάθησαν τον εικοστό αιώνα μια σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού.

Είναι πάνω απ 'όλα ο καραϊβικός σοσιαλισμός στον οποίο δεν πρέπει να τονιστεί ο μαρξιστικός χαρακτήρας, με τη σκληρή και καθαρή έννοια της διαλεκτικής - υλιστικής φιλοσοφίας του Μαρξ, αλλά μάλλον ως τυπικό λαϊκίστικο κίνημα της Νότιας Αμερικής, επομένως ακόμη και «χριστιανικό» με τον τρόπο του, που τον φέρνει πολύ κοντά με τον Αργεντίνικο Περονισμό .

Τόσο ο Τσε Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο δεν γεννιούνται Κομμουνιστές, ενδεχομένως γίνονται. Και το γίνονται σύμφωνα με μια υπόθεση που δεν μας επιτρέπει να τους χαρακτηρίσουμε Μαρξιστές με την αυστηρή έννοια.

Οι Che και Lider Maximo γεννιούνται εθνικο-λαϊ(κι)στές. Άρχισαν την πολιτική τους περιπέτεια στο όνομα των "libertadoras" και των αντιιμπεριαλιστικών εθνικών επαναστάσεων. Αναμφίβολα, η Βολιβαριανή κληρονομιά, η οποία ήταν πάντα ισχυρή στη Νότια Αμερική, αντηχεί εδώ, και μέσω αυτής επίσης μια ορισμένη «προοδευτική μασονική» επιρροή. Όμως, πάνω απ 'όλα, υπήρχε, σε αυτήν την αρχή, η ηχώ του αργεντίνικου "giustizialismo", του Περονισμού. Σε λίγα χρόνια ο συνταγματάρχης Juan Domingo Perón κατάφερε να εκσυγχρονίσει την Αργεντινή, στο όνομα της οικονομικής ανεξαρτησίας του έθνους, να την απελευθερώσει από την κυριαρχία του αγγλοαμερικανικού κεφαλαίου, και στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εφαρμόστηκε σύμφωνα μια διαταξικότητα κοινωνικά προηγμένη. «Θέλουμε μια κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά ελεύθερη και πολιτικά κυρίαρχη Αργεντινή», γράφτηκε στο Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν.

Ωστόσο, στην αρχική φάση της εθνικής επανάστασης της Κούβας, υπήρχε επίσης μια τρίτη, ισχυρή πολιτιστική επιρροή, με μεσολάβηση ακριβώς από τον Περονισμό: αυτή του Φαλαγγισμού του Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος ποτέ δεν ήρθε πραγματικά στην εξουσία, αλλά του οποίου η ιδεαλιστική κληρονομιά είχε εξαπλωθεί στο σύνολο του ισπανόφωνου Κόσμου.

Περονισμός

Μεταξύ 1944 και 1955 - με τη θεμελιώδη υποστήριξη της συζύγου του, της πρώην ηθοποιού του ραδιοφώνου Eva Duarte, που έγινε για τις λαϊκές μάζες Evita, η "Madonna των ντεσκαμισάδος", μια γυναικεία παρουσία, εντός ενός προεδρικού καθεστώτος του οποίου τα πλαίσια προήλθαν από το στρατό και τα συνδικάτα, τα οποία ζύμωσαν την ιδιαίτερη αριστερή ψυχή του Περονισμού (που αργότερα ονομάστηκε "montonera") - ο Juan Domingo Perón είχε οδηγήσει την Αργεντινή, απομακρύνοντας την ημι-αποικιακή κυριαρχία της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και είχε ξεκινήσει, όχι χωρίς αντιφάσεις, τη διαδικασία εκσυγχρονισμού. Ο Περόν πέτυχε τον εκσυγχρονισμό της Αργεντινής μέσω της εκβιομηχάνισης με αντικατάσταση - υπερασπίστηκε προστατευτικά την αναδυόμενη εθνική βιομηχανία αντικαθιστώντας με την εγχώρια παραγωγή τις εισαγωγές που, μέχρι τότε, ανάγκαζαν το έθνος να εξαρτάται από το εξωτερικό - και μέσω μιας εμπνευσμένης κοινωνικής πολιτικής σε μια κοινωνικά πολύ προχωρημένη διαταξικότητα.

Ο Περόν ήταν στρατιωτικός συνταγματάρχης και ήρθε στην κυβέρνηση μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1943, όπου είχε το ρόλο του υπουργού Εργασίας. Η προηγμένη κοινωνική του πολιτική του κέρδισε αμέσως την υποστήριξη του CGT, της μεγαλύτερης εργατικής ένωσης της Αργεντινής. Η Περονιστική κοινωνική πολιτική αποσκοπούσε στο συνδυασμό των συμφερόντων της νεογέννητης Αργεντινής επιχειρηματικότητας, που την υπερασπίστηκε από τον ξένο ανταγωνισμό, με εκείνα της εργατικής τάξης που ήθελαν να ενταχθούν στην εθνική βιομηχανία. Η Περονιστική διαταξικότητα ωφέλησε τις λαϊκές τάξεις περισσότερο από τις βιομηχανικές. Εν ολίγοις, έκλεινε περισσότερο προς τα αριστερά, σε σύγκριση με το μοντέλο από το οποίο ο Perón, που δεν το έκρυψε, εμπνεύστηκε.

Αυτό το μοντέλο ήταν το συντεχνιακό πείραμα που προσπάθησε το 1930 στην Ιταλία ο Φασισμός. Ο Περόν ήταν, ως στρατιωτικός επίκουρος, στη Ρώμη και το Τσιέτι, και ήταν ενθουσιασμένος για την κοινωνική πολιτική του Φασισμού που προδιέγραφε μια κοινωνική και εθνική επανάσταση από τα πάνω. Μια Επανάσταση, αναμφίβολα, που όμως παρέμεινε εν μέρει εξαρτημένη από τις δεξιές, εθνικιστικές και συντηρητικές συνιστώσες, αλλά η οποία είχε μέσα της, στη «Φασιστική Αριστερά», τις δυνάμεις να ξεπεραστούν αυτές οι συνθήκες.

Στην Αργεντινή, ο Περόν επανέλαβε το Ιταλικό πείραμα χωρίς, λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών εκείνης της στιγμής σε αυτήν τη χώρα, πάρα πολλούς συντηρητικούς συμβιβασμούς. Η Περονική πολιτική ήταν μια ανοιχτή επίθεση κατά της «ολιγαρχίας». Η διαμάχη εναντίον της ολιγαρχίας τέθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της προπαγάνδας, από τη σύζυγο του, Evita, ταπεινής κοινωνικής καταγωγής (παράνομη κόρη ενός γαιοκτήμονα και μιας υπηρέτριας, αλλά που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τον πατέρα της).

Αν και ο Peron ανήκε στην GOU (United Officer Group), μια ένωση, οργανωμένη ως ημι-μασονική λέσχη, αξιωματικών που ήταν συμπαθείς προς τους Ευρωπαϊκούς Φασισμούς, ο Περονισμός σήκωσε αμέσως την σημαία του Καθολικισμού μαζί με του εθνοκοινωνικού. «Ο "giustizialismo" είναι μια νέα αντίληψη της ζωής, απλή, πρακτική, δημοφιλής, βαθιά χριστιανική και βαθιά ανθρωπιστική», συνέχισε το Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν. Η πολιτική προσήλωση στον Καθολικισμό οφείλεται, χωρίς αμφιβολία, στο γεγονός ότι ήταν η «εθνική θρησκεία».

Εκτός από αυτό, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που θα περάσει στην Κουβανική Επανάσταση, δηλαδή η λεγόμενη "Τρίτη Θέση", ή "Τριτοθεσιτισμός" ο Τρίτος Δρόμος μεταξύ του Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού που γίνεται, στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, ο τρίτος δρόμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και την Σοβιετική Ένωση (Ιδέα - Δύναμη που θα την ενστερνιστούν όλες οι Ευρωπαϊκές νεοφασιστικές ομάδες).

«Αλλά το σημαντικό ήταν αυτό: ένας κόσμος ήδη χωρισμένος σε ιμπεριαλισμούς και ένας τρίτος αντιφρονούντας που λέει: Όχι, ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο, είμαστε σοσιαλιστές, αλλά εθνικοί σοσιαλιστές. Είναι μια τρίτη θέση μεταξύ του σοβιετικού σοσιαλισμού και του Yankee καπιταλισμού».

Ο "Τσε" Γκεβάρα "Περονιστής"

Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Μετά την πτώση της Ευρώπης το 1945 χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες βρίσκουν καταφύγιο στην Νότια Αμερική. Εκεί φτιάχνουν καταφύγια ή οργανώνουν μυστικές ομάδες κρούσης και στρατόπεδα, αναζωογονούν τις ευρωπαϊκές παροικίες και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εναντιώνονται στον Αμερικανισμό. Υπήρχαν άλλωστε προπολεμικά  οι οργανωτικές και ιδεολογικές βάσεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη διαφόρων μεταπολεμικών κινημάτων και κομμάτων με έντονο το αντισιωνιστικό και το αντικαπιταλιστικό πρόσημο, τα οποία και αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της μισητής υπερδύναμης που διαφεντεύει τον κόσμο προς όφελος των χρηματιστηρίων των πολυεθνικών και των μυστικών εταιρειών.

Η επανάσταση στην Κούβα το ’59 η οποία είχε ως κορυφαίο παράδειγμα το αντάρτικο του Στρατηγού Γρίβα, αρχικά πορεύτηκε σε εθνικιστικά πλαίσια αλλά αργότερα βρήκε αρωγή και ενίσχυση στους κόλπους του Σοβιετισμού ως μια οδυνηρή ανάγκη για να εναντιωθεί άμεσα στους Αμερικανούς. Η διαμόρφωση του καθεστώτος υπήρξε κομβικό ιστορικό σημείο και μια αναφορά για όλους όσους ονειρεύονταν την συντριβή του ιμπεριαλισμού. Ήταν μια προσωρινή νίκη η οποία έλαβε μέρος - την ίδια εποχή με την ΕΟΚΑ Α’ - απέναντι στον αδηφάγο καταναλωτισμό της Ουάσιγκτον που ονειρεύεται ένα ψυγείο Coca - Cola και ένα κατάστημα McDonald's σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, ένα καζίνο ή πορνείο για όλους όσους έχουν χρήματα από κάθε είδους δραστηριότητα που ευλογεί και προωθεί ο φιλελευθερισμός.

Ο Περουβιανός Οκτώβρης του ’68, η αντίσταση των Αργεντινών Εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στις ομάδες θανάτου των δεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών που υπηρετούσαν τις ΗΠΑ και την πλουτοκρατία, η θυσία των Χιλιανών εργατών Εθνικοσοσιαλιστών που εκτελέστηκαν σε δημόσια θέα από την προδοτική ακροδεξιά, ο αγώνας στην Βολιβία όπου οι «αριστεροί» Φασίστες του MNR πολέμησαν μαζί με τους αριστερούς πατριώτες απέναντι στον θανάσιμο εχθρό και υπέρ της επανάστασης του ‘52, η ηρωική στάση του Περονιστή Γκεβάρα που φώναξε το «Πατρίδα ή Θάνατος» και είναι σύμβολο της «Τρίτης Θέσης» και της «Εθνικιστικής Αριστεράς» καθώς και η πρωτοκαθεδρία του Εθνικοεπαναστάτη Περόν που μαζί με την «Αγία Εβίτα» φώτισαν με το παράδειγμα τους το μονοπάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης και έγιναν σημαία για τους φτωχούς Montoneros. 

Τα πρόσωπα και τα κινήματα αυτά είναι μόνο μερικές ψηφίδες στην πολύχρωμη ιστορία της ηπείρου που επαναφέρει διαχρονικά τον Πατριωτικό Σοσιαλισμό σε όλες τις χώρες της περιοχής από τα ορυχεία της Χιλής μέχρι τις αυτόνομες κοινότητες των «εθνικοαναρχικών» Ζαπατίστας στο Μεξικό. Όμως η ιστορική σύνδεση δεν σταματάει εκεί αλλά η πολεμική εμπειρία είναι μια εφεδρεία για όσους θέλουν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την θυσία των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. 

Ο Castro ή El Comandante μια προσωπικότητα που μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αμερικανών και ο ιστορικός Hugh Thomas τον ονόμασε ως έναν «Φασίστα της Αριστεράς» -

Fascism as root and consequence of the Cuban Revolution

 

The Revolutionary Conservative The Zenith against the Center

Taking into consideration historical organizations such as the Revolutionary National Syndicalist Legion, the National Worker’s Commission, the National-Syndicalist Worker’s Youth, the Cuban National Fascist Party or the very same Cuban Falange; the rich island of Cuba had already had its first contacts with what would came to be known as the political third position.

With its first followers portraying gray shirts and marking at the pace of their leader Jesus Marinas, who portrayed with pride the gesture of an organic Fascism which seemed to have found the unique possibility of taking such doctrine to the Cuban people, on the modern streets of New Habana of 1938 and to the most rural fields of the agrarian landscape. Such was the initiative that would come to forge the first canvases of the revolutionary spirit, of a movement that emerged from its earliest tempest as a purely identitarian nationalism of popular character.

There exist three general roots to the emergence of the third position in Latin-America; the Fifth Column which looked to generate a support to the Axis powers during the conflict, the unknowing and thus manipulation of the term in favor of a varied purpose and the authentic symptomatic necessity of an alternative above the already tiring traditional politics. Being the case of Cuba, one almost exclusive under a comparison of continental reach.

The following text digs up a lost notion which orbits the specter of a new theme, which I exhibit in a collaborative work with the Sandinista, Peter.

Castro’s Fascism

Time For War TFW - FSN Frei Sozial National

Time For War TFW - FSN Frei Sozial National 

ΖΕΕΒ ΣΤΕΡΧΕΛ «Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ»

 Σὲ λίγες μέρες θὰ κυκλοφορήσει ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ἔξοδος» τὸ βιβλίο 

τοῦ ΖΕΕΒ ΣΤΕΡΧΕΛ «Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ» 

Ὁ Πολωνοεβραῖος ἀκαδημαϊκὸς Ζέεβ Στέρνχελ (Zeev Sternhell), καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἱερουσαλήμ (ἕδρα Λεὸν Μπλοῦμ), εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους καὶ τοὺς πλέον καινοτόμους μελετητὲς τοῦ φασιστικοῦ πολιτικοῦ φαινομένου. Τὸ μεγάλο ἅλμα ποὺ πραγματοποίησε στὴν μελέτη τοῦ φασισμοῦ ἦταν νὰ ἀπορρίψει τὶς μέχρι τότε τετριμμένες ἑρμηνεῖες, μαρξιστικὲς καὶ φιλελεύθερες, ποὺ ἀντιμετώπιζαν ἀντιστοίχως τὸν φασισμὸ εἴτε ὡς ἕνα κίνημα τῆς ἀστικῆς ἀντίδρασης κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, εἴτε ὡς μία αὐταρχικὴ δημαγωγικὴ καὶ μιλιταριστικὴ πολιτική, καὶ νὰ ἀνατρέξει στὶς αὐθεντικὲς καταβολές του. 

Ὁ Στέρνχελ ἀνέλυσε μὲ ὑποδειγματικὴ ἐπιστημονικὴ εὐσυνειδησία τὸν φασισμὸ ὡς μία ἰδιαίτερη ἰδεολογία, μὲ τὶς δικὲς της ἀρχές καὶ ἀξίες, μὲ τὴν δικιά της κοσμοαντίληψη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἀνέτως δίπλα στὶς μεγάλες ἰδεολογίες τοῦ νεωτέρου καὶ τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἀντιμετώπισε τὸν φασισμὸ κατ’ ἀρχὰς ὡς ἕνα πολιτιστικὸ φαινόμενο ποὺ ἀργότερα διαμόρφωσε τὰ χαρακτηριστικὰ του ὡς ἰδεολογία καὶ ἐξελίχθη σὲ ριζοσπαστικὸ πολιτικὸ κίνημα καταδεικνύοντας ὡς τὸ πρῶτο ἐργαστήριο τοῦ φασισμοῦ τὴν Γαλλία στὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα. 

Ἡ βασικὴ θέση τοῦ Στέρνχελ εἶναι ὅτι οἱ πρωταρχικὲς καταβολὲς τοῦ φασισμοῦ δὲν βρίσκονται οὔτε στὴν Ἰταλία οὔτε στὴν Γερμανία ἀλλὰ στὴν ριζοσπαστικὴ καὶ λαϊκιστικὴ Γαλλικὴ Δεξιὰ τῶν τελῶν τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνα. Ὁ Στέρνχελ διαχωρίζει ρητὰ τὸν φασισμὸ ὡς πολιτικὸ κίνημα καὶ τὸν φασισμὸ στὴν ἐξουσία, καθὼς γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνέλθει καὶ νὰ διατηρηθεῖ στὴν ἐξουσία χρειάσθηκε νὰ προβεῖ σὲ συμβιβασμοὺς μὲ τὸ πολιτικό, οἰκονομικό, στρατιωτικὸ καὶ θρησκευτικὸ κατεστημένο. Ἑπομένως, ἄν θέλουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἐξετάσουμε τὸν φασισμὸ στὴν «καθαρή» του μορφή, θὰ πρέπει νὰ πᾶμε στὴν Γαλλία, ὅπου ἐκεῖ το φασιστικὸ κίνημα δὲν ἔφθασε στὴν ἐξουσία καὶ ἄρα δὲν χρειάσθηκε νὰ προβεῖ στοὺς ἀναγκαίους συμβιβασμούς.

Ἐπιπλέον, ὁ Στέρνχελ δὲν ἐντοπίζει τὴν καταγωγὴ τοῦ φασισμοῦ μονάχα στὴν ριζοσπαστικὴ γαλλικὴ Δεξιὰ ἀλλὰ ἐξίσου στὴν γαλλικὴ ἄκρα Ἀριστερά, ποὺ γιὰ νὰ διατηρήσει ζωντανὸ τὸ ἐπαναστατικὸ πνεῦμα ἀπέναντι στὴν ἀφομοίωση τῆς σοσιαλδημοκρατίας ἀπὸ τὸ ἀστικὸ καθεστὼς συνδύασε τὸν ἐπαναστατικὸ σοσιαλισμὸ μὲ τὸν λαϊκὸ ἐθνικισμό. Μὲ τὴν συγχώνευση τῶν ριζοσπαστῶν ἐθνικιστῶν τῆς Δεξιὰς καὶ τὸν ἐπαναστατῶν σοσιαλιστῶν τῆς Ἀριστερὰς γεννιέται τὸ φασιστικὸ κίνημα.   

Ἀπὸ τὶς σχετικὲς ἐργασίες του ξεχωρίζουν οἱ ἐξῆς: «Ἡ φασιστικὴ ἰδεολογία» (Fascist Ideology), «Ἡ γέννεση τῆς φασιστικῆς ἰδεολογίας» (Naissance de l'idéologie fasciste), «Οὔτε Δεξιά, οὔτε Ἀριστερά: Ἡ φασιστικὴ ἰδεολογία στὴν Γαλλία» (Ni droite ni gauche: l'idéologie fasciste en France) «Ἡ ἐπαναστατικὴ Δεξιά: Οἱ γαλλικὲς καταβολὲς τοῦ φασισμοῦ, 1885-1914» (La droite révolutionnaire - Les origines françaises du fascisme).

Στὰ ἑλληνικὰ ἔχει ἐκδοθεῖ τὸ ἔργο του «Ὁ Ἀντιδιαφωτισμός: Ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα ὡς τὸν Ψυχρὸ Πόλεμο), μετάφραση Ἄννα Καρακατσούλη, ἐκδόσεις «Πόλις», Ἀθήνα, Φεβρουάριος, 2009.

Ὁ Στέρνχελ παρέμεινε μέχρι τέλους ἀκραιφνὴς φιλελεύθερος καὶ ὑπέρμαχος τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς νεωτερικότητας. Ὑπῆρξε ἀναθεωρητὴς τῆς ἰσραηλινῆς ἱστορίας καὶ δριμὺς ἐπικριτὴς τῆς ἰσραηλινῆς Δεξιᾶς καὶ τῆς καταπίεσης τῶν Παλαιστινίων στὰ Κατεχόμενα ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ἐδάφη. Συμμετείχε ἐνεργὰ στὸ ἰσραηλινὸ εἰρηνιστικὸ κίνημα καὶ ἦταν ἱδρυτικὸ μέλος τῆς ἰσραηλινῆς ὀργάνωσης «Εἰρήνη Τώρα». Στὶς 25 Σεπτεμβρίου 2008 ἔγινε βομβιστικὴ ἐνέργεια ἐναντίον ἀπὸ Ἑβραίους ἐξτρεμιστὲς λόγω τῶν εἰρηνιστικῶν του θέσεων.  Ἀπεβίωσε στὶς 22 Ἰουνίου 2020 σὲ ἡλικία 85 ἐτῶν.

Μιχαήλ Μπακούνιν: το μυστικό του ρωσικού αναρχισμού

 

του Αλεξάντερ Ντούγκιν

μετάφραση από εδώ:

https://nemicidelsistema.blogspot.com/2021/07/michail-bakunin-il-segreto.html

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1814 και έγινε ένας συγγραφέας αποκηρυγμένος στη Ρωσία. Οι συντηρητικοί τον περιφρονούσαν γιατί επιτίθονταν στη μοναρχία, οι Μπολσεβίκοι τον απέρριπταν επειδή μισούσε τον Μαρξ και ήταν Ρώσος παν-σλαβιστής και εθνικιστής. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρομοκρατήθηκαν από την ασέβεια του, οι άθεοι τον θεωρούσαν μυστικιστή που κήρυττε την παράξενη ιδέα ενός εσωτερικού ανθρώπου.

Κανένας από αυτούς δεν συμπαθούσε τον αναρχισμό του Μπακούνιν. Οι ιδέες του δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Οι αναρχικές οργανώσεις (χωρίς τις οποίες η νίκη των Μπολσεβίκων το 1917 θα ήταν αδύνατη) εξαλείφθηκαν σε ολόκληρη τη Ρωσία επειδή ήταν ασυμβίβαστες με το μαρξιστικό δόγμα του επαναστατικού κράτους και με την επιβολή της δικτατορίας. Οι αναρχικοί απέρριπταν την καθιέρωση οποιασδήποτε μορφής οργανωμένης εξουσίας και προτίμησαν να δημιουργήσουν μια ομοσπονδία ελεύθερων εργαζομένων αποτελούμενη κυρίως από επαρχιακές και αγροτικές κοινότητες.

Αλλά ο Μπακούνιν αγαπούσε τη Ρωσία. Ήταν πρόθυμος να κάνει οποιαδήποτε θυσία γι 'αυτήν: σκέφτηκε να θυσιάσει άλλους, αλλά πάνω απ' όλα σκέφτηκε να θυσιάσει τον εαυτό του. Τέτοιες ιδέες έρχονται σε αντίθεση με τα εκατομμύρια των δειλών που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στη δύναμη για στέγη και τροφή χωρίς να προκαλέσουν ποτέ τον Θεό ή τον διάβολο. Εάν ένα άτομο δεν βρίσκει καμία διαφορά μεταξύ καλού και κακού, τότε μπορούμε να πούμε ότι αυτό που θεωρεί «καλό» είναι απλά για τα σκουπίδια. Αυτοί είναι οι πραγματικοί δειλοί και όχι αυτοί που επιλέγουν το κακό ή κάτι παρόμοιο με το κακό όπως συνέβη με τον Μπακούνιν. Ο δειλός είναι αυτός που επιλέγει να υποταχθεί με τυφλή υπακοή και δεν θέλει να είναι ελεύθερος.

Ο Μπακούνιν είναι, καταρχάς, ένα υπαρξιακό μοντέλο.

Δεν πρέπει να μας απασχολούν τόσο πολύ οι ιδέες που αγωνίστηκε και υπερασπίστηκε, αλλά ο τρόπος που το έκανε ... Στη ζωή του υποστήριξε τόσο τους Ιταλούς κλέφτες όσο και τους Ελβετούς διανοούμενους, προσπάθησε να ανατρέψει τον Τσάρο και πρότεινε στον αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών τη κατάκτηση της Ευρώπης. Κάλεσε τους Σλάβους να επαναστατήσουν ενάντια στη γερμανική κυριαρχία και ονειρεύτηκε να δημιουργήσει έναν νέο αντιφιλελεύθερο, αντι-καπιταλιστικό πολιτισμό, στον οποίο υπερασπίζονταν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Για αυτές τις ιδέες θυσιάστηκε, ενήργησε και αγωνίστηκε χωρίς σταματημό ... Δεν έζησε, αλλά κατέληξε να καίει μέσα στη μάχη, τη δημιουργία και την καταστροφή. Ο Μπακούνιν πραγματοποίησε κάθε είδους συνωμοσίες, έφτιαξε τάγματα και δίκτυα πληροφοριών για να επιτύχει τους στόχους του.

Ο Μπακούνιν ήταν μάλλον ένας βίαιος Ρώσος. Τον χρειαζόμαστε πραγματικά. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής είναι επικίνδυνος, αλλά το δηλητήριο που εκπέμπεται από έναν γκρίζο και άψυχο κόσμο στον οποίο όλοι είναι πρόθυμοι να αλλάξουν την άποψή τους με την παραμικρή ευκαιρία είναι πολύ χειρότερο.

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν ήταν ένας πραγματικός Ρώσος. Σκέπτονταν τα πράγματα με τρόπο διεισδιτικό και οξύ, αλλά άλλες φορές απλώς παραληρούσε και έκανε τις σκέψεις του πράξη. Έσπασε το κεφάλι του, ξεπέρασε εμπόδια, άλλαξε τη στρατηγική του, παραδέχτηκε τα λάθη του και έκανε πολλά περισσότερα, αλλά έζησε: έζησε πραγματικά, μέσω δράσης, αγώνα, γνώσης και υπηρεσίας.

Ήταν τόσο σημαντικό για αυτόν να χτίσει σχέσεις με τους φίλους του και τους εχθρούς του. Μπορούσε κανείς να τον εμπιστευτεί, αλλά δεν μπορούσε να τον χειραγωγήσει. Θα μπορούσε να νικήθει ή ακόμα και να κομματιαστεί, αλλά απλώς θα ξανά επαναστατούσε για να αφαιρέσει τις αλυσίδες που τον έδεναν και να συνεχίσει τη μάχη του.

Ίσως η πιο σημαντική στιγμή στην πολιτική ζωή του Μπακούνιν ήταν όταν, ως αναγνωρισμένος ηγέτης του Παν-σλαβισμού και υπερασπιστής της απελευθέρωσης της Ανατολικής Ευρώπης, προσφέρθηκε στον Τσάρο να πολεμήσουν μαζί ενάντια στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, τον γερμανικό εθνικισμό και τον μαρξισμό. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία στην οποία η Αυτοκρατορία θα ένωνε τις δυνάμεις της με την ελευθερία και η μοναρχία θα έδινε την υποστήριξή της στον Παν-σλαβικό αγροτικό αναρχισμό. Σε τελική ανάλυση, η τάξη που επιβάλλεται από ένα ισχυρό κράτος και η αγάπη για την ελευθερία είναι μέρος της ταυτότητας του κοινού Ρώσου. Οι Ρώσοι, σε αντίθεση με ό, τι πιστεύουν όλοι, αγαπούν βαθιά την ελευθερία και τη θέληση. Η αναρχία κοιμάται βαθιά στις καρδιές του ρωσικού λαού.

Καταλαβαίνουμε επίσης ότι αυτή η άπειρη επιθυμία της ρωσικής βούλησης είναι πολύ επικίνδυνη για εμάς. Δεν γνωρίζουμε σύνορα και γι 'αυτό έχουμε δημιουργήσει το μεγαλύτερο κράτος στον κόσμο. Αγαπάμε το ότι η εξουσία μας βάζει αλυσίδες γιατί μόνο μια ισχυρή δύναμη μπορεί να μας συγκρατήσει, διαφορετικά θα καταστρέφαμε ολόκληρο τον κόσμο. Υποτασσόμαστε σε ένα ισχυρό κράτος επειδή αγαπάμε την ελευθερία πάρα πολύ και επειδή η αναρχία ζει μέσα μας: Ο Μπακούνιν ζει μέσα μας.

ΘΕΩΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ !!!

 Η άποψη για ένα σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα.

Είναι δεδομένο ότι η τρέχουσα παγκόσμια τάξη δεν είναι -στο μέτρο του δυνατού- ”δίκαια”, γι’αυτό και ήδη έχει ξεκινήσει η ριζική αποκαθήλωσή της.  Αφού, ως κληρονόμοι του ελληνικού πολιτισμού,  αποδεχόμαστε την αριστοτελική οπτική και πιστεύουμε  ότι η τάξη είναι μια αρμονική διάθεση  της οποίας η αιτία ανάγεται  στην καθολική διάνοια, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι το πραγματικό διεθνές σύστημα δεν είναι μόνο ένα,αλλά ούτε και μπορεί να ονομαστεί τάξη. Δε λογίζεται ως ”τάξη”, για τον απλούστατο λόγο ότι δε βασίζεται στον Νου αλλά στην επιθυμία που εκδηλώθηκε ιστορικά ως αντεθνικός  ιμπεριαλισμός και εκπροσωπείται  κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες  Αμερικής. Και δεν είναι μόνο ένα, γιατί η δικαιοσύνη θα έπρεπε θεωρητικά να αποδίδεται προς όλους κατά τον ίδιο τρόπο. Αντ’ αυτού το σύστημα όχι μόνον αρνείται να απονείμει δικαιοσύνη σε κάποιους λαούς, αλλά ζητεί επιπροσθέτως γην και ύδωρ απ’ αυτούς. Δημιουργώντας έτσι ”αγαπημένα παιδιά” και ”αποπαίδια” ,το τρέχον  μονοπολικό παγκόσμιο σύστημα φαντάζει στα μάτια όλο και περισσοτέρων ανθρώπων ως παγκόσμια τυραννία. Αλλά η τυραννία αυτή αρχίζει να κλονίζεται, καθώς η εμφάνιση άλλων ηπειρωτικών δυνάμεων προοιωνίζεται  τη μελλοντική γέννηση ενός κόσμου λιγότερο άδικου από τον υπάρχοντα.

Θεωρίες περί αμερικανικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας ή Μονοπολικότητας.

Είναι σαφές ότι το αμερικανικό σχέδιο μονοπολικής ηγεμονίας βασίζεται σε έναν συνδυασμό πολλών παραγόντων. Υπάρχει ο στρατιωτικός παράγοντας, ο οποίος περιλαμβάνει ένα παγκόσμιο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων. Υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας, ο οποίος προωθεί την απαλλοτρίωση του εθνικού πλούτου και την αρπαγή των καρπών της εργασίας των λαών, μέσω χρηματοπιστωτικών οργανισμών και ιδρυμάτων που εδρεύουν στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούνται από σκοτεινά κέντρα. Υπάρχει ο πολιτιστικός παράγοντας, δηλαδή ένας αποικισμός της καθημερινής ζωής που εκδηλώνεται στις τέχνες- από τα αρχιτεκτονήματα έως τη μουσική-, στη γαστρονομία,στους ενδυματολογικούς κώδικες, αλλά και στο ίδιο το -κατά τον Μάρτιν Χάιντεγκερ- ”σπίτι της ύπαρξης”. Αυτό δεν είναι άλλο από τη  γλώσσα: στην πραγματικότητα, ακόμη και αν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επικοινωνούμε μεταξύ μας μιλώντας στα αγγλικά, συνήθως εισάγουμε-αχρείαστα πολλές- αγγλικές λέξεις  στις συζητήσεις μας. Τέλος, στο ηγεμονικό σχέδιο των ΗΠΑ υπάρχει επίσης μια διάσταση παραγνωρισμένη μεν, οπωσδήποτε όμως πολύ σημαντική : η θρησκευτική διάσταση.Πρόκειται για έναν εκκολαπτόμενο και ιδιότυπο μεσσιανισμό, θεμελιωμένο σε μια αξίωση θεϊκής χειροτονίας.  Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια παράδοξη και βλάσφημη αντιστροφή της ίδιας της έννοιας της θεόπνευστης αποστολής,μια αντιστροφή στην οποία η ορθόδοξη θεολογική παράδοση δεν θα δυσκολευόταν να αναγνωρίσει το χαρακτηριστικό σημάδι του Αντίχριστου.

 Η παγκόσμια  ηγεμονία των ΗΠΑ,βασισμένη πάνω σε ένα τόσο πυκνό πλέγμα σχέσεων κυριαρχίας,  μπορεί να αμφισβητηθεί  μόνο από μια Δύναμη ή ένα μπλοκ Δυνάμεων που θα διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά  που επέτρεψαν στις ΗΠΑ να επικρατήσουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό: ηπειρωτικές διαστάσεις,  ισχυρή δημογραφία, τεχνολογία αιχμής, βιομηχανικό δυναμικό, πυρηνικό οπλοστάσιο, πολιτιστικό κύρος, ισχυρό πολιτικό σύστημα, θέληση και ορμή για εξουσία.Και-για να είμαστε ρεαλιστές-μόνο η Ευρασιατική Ένωση, με την  Κίνα και τη Ρωσία στον πυρήνα της ,θα μπορούσε  να αποτελέσει ένα τέτοιο δυναμικό ηπειρωτικό μπλοκ το οποίο θα εξεδίωκε  τις ΗΠΑ από το ανατολικό ημισφαίριο.

Παγκόσμια Διακυβέρνηση εναντίον Πολυπολικού Κόσμου.

Η Γαλλική Πρωτιά

για τις ρίζες του Ευρωπαϊκού Αντί-Αμερικανισμού

Το πρωτόγνωρο φαινόμενο στην ιστορία του Πολιτισμού ο τρόπος ζωής μιας υπερδύναμης να έχει συγκροτήσει εναντίον του μια σχεδόν παγκόσμια έκφραση εχθρότητας που ξεπερνάει κόμματα,παρατάξεις και ιδεολογίες, έχει μια μόνο λέξη : Αντί-Αμερικανισμός.

Από τις λαϊκές συνοικίες της Λατινικής Αμερικής ως την Τεχεράνη, από το Πεκίνο μέχρι το Παρίσι, από τις Αραβικές χώρες μέχρι το Βιετνάμ, αυτή η λέξη εξέφρασε σχεδόν σε όλο τον περασμένο αιώνα μια διαπολιτισμική ενότητα απέναντι στις ΗΠΑ, γεγονός που στην ιστορία δεν παρατηρήθηκε σε τέτοια έκταση ποτέ να συμβαίνει απέναντι στην Βρετανική αυτοκρατορία , στην Γαλλική και Ισπανική Αυτοκρατορία ή ακόμα αρχαιότερα απέναντι στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο λόγος που οι ΗΠΑ αποτελούν την πρώτη κοσμοκράτειρα δύναμη που διέδωσε πλανητικά ένα τέτοιο γενικευμένο πολιτισμικό μίσος απέναντι της σίγουρα βρίσκεται στις πολιτικές , οικονομικές και στρατιωτικές ιδιαιτερότητες της άσκησης της ηγεμονίας της στην παγκόσμια κοινωνία εδώ και ένα αιώνα σχεδόν.

Αυτές οι ιδιαιτερότητες συγκεντρώνονται κάτω από την λέξη Αμερικανισμός , που σαν έννοια εκφράζει την πολιτισμική ιμπεριαλιστική έκφραση της φιλελεύθερης ιδεολογίας αλά Αμερικανικά από την περίοδο του Μεσοπολέμου και τον Φορντισμό έως και σήμερα την περίοδο της απόλυτης μεταμοντέρνας εκδοχής του Αντί-ανθρώπινου Φιλελευθερισμού που επιταχύνεται σήμερα με την Βιοπολιτική επανεκκίνηση που συνόδευσε την εμφάνιση του COVID-19.Διαβάστε σχετικά Ο Νόμος της Βιοπολιτικής επανεκκίνησης

Συνεπώς η κατανόηση του Αντί-Αμερικανισμού είναι εξαρτημένη από την κατανόηση του Αμερικανισμού ως παγκόσμιας κορύφωσης μιας πολιτιστικής πρόθεσης να εξαλειφθεί η ποικιλία και οι διάφορες των εθνών, λαών και πολιτισμών όλου του πλανήτη κάτω από ένα και μοναδικό τρόπο ζωής που τείνει να ακυρώσει την ιστορική εξέλιξη της Φύσης και του Ανθρώπου και να εγκληματοποιήσει κάθε ιδέα, ήθος, έθιμο και κοινωνική συμπεριφορά που επιθυμεί να αναφέρεται στις δικές της πνευματικές και πολιτικές/πολιτειακές ρίζες.

Όμως θελουμε να παρουσιάσουμε το που βρίσκονται οι ρίζες συγκεκριμένα του Ευρωπαϊκού Αντί-Αμερικανισμού και να αναγνωρίσουμε την Γαλλική Πρωτιά σε αυτή την γέννηση του τεράστιου μεταπολιτικού φαινομένου.

Να υπογραμμίσουμε τις αιτίες και τις συντεταγμένες που έθεσε αυτή η Γαλλική πολιτιστική πρωτοπορία της Ευρώπης πολύ πριν ο Ψυχρός Πόλεμος καταστήσει τον Αντί- Αμερικανισμό ένα παγκόσμιο ρεύμα που κυρίως στηρίχθηκε στις μεγάλες αντί-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν σε Κούβα , Βιετνάμ και Ιράν.

Κρίνουμε πολύ σημαντικότερο από πλευράς ιδεολογικής και πολιτισμικής σημασίας τον Γαλλικό αντί-αμερικανισμό του Μεσοπολέμου ακριβώς γιατί υπήρξε ενδογενές φαινομένου του Ευρωπαϊκού χώρου και δεν καθορίστηκε από γεγονότα που συνέβησαν σε άλλες ηπείρους και επιπλέον επειδή εστιάστηκε στον πυρήνα της απειλητικής για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό Αμερικανικής Ιδέας: την τριάδα οικονομίας-τεχνολογίας και κοσμοπολιτισμού.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να μελετηθεί , να εξηγηθεί γιατί παίρνει σάρκα και οστά σε μια χώρα που είναι η νικήτρια του Ά Παγκόσμιου Πολέμου δίπλα στην οποία βρέθηκαν οι ΗΠΑ πολιτικό-στρατιωτικά και οικονομικά.

Αυτό που είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι πως ο Γαλλικός αντί/αμερικανισμός δεν ξεσπάει μετά την κρίση του 29’ όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη σαν αποτέλεσμα της ταχείας φτωχοποίησης της Ηπείρου εξαιτίας της εξάρτησης της από το Αμερικανικό τραπεζιτικό σύστημα. Η Γαλλία από τις αρχές του 20’ ενώ όλα δείχνουν ότι η σχέση Κλεμανσό με Ουίλσον οδεύει προς μια χρυσή εποχή τις δυο χώρες γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια μεγάλη διάψευση: Οι νικητές επι των Γερμανών βλέπουν ότι παρά την συνθήκη των Βερσαλλιών η Γαλλία αντιμετωπίζεται από τους Δυτικούς συμμάχους της σε Λονδίνο και Ουάσινγκτον ως παρείσακτη που έβγαλε την βρώμικη δουλειά.

Το σχιζοφρενικό γεγονός η Γαλλία να κατακτά και να επιβάλλει την προσάρτηση της Ρουρ στην Γερμανία συνοδεύεται από την πρώτη μεγάλη υποτίμηση του Γαλλικού φράγκου , υποτίμηση που θα επαναληφθεί λίγα χρόνια μετέπειτα. Ποιοι βρίσκονταν πίσω από αυτή την χρηματιστική επίθεση στην κατά τα αλλά νικήτρια του πολέμου; Μια λίστα τραπεζιτών από Νέα Υόρκη , Λονδίνο και Παρίσι που συντονίζονται από την J.P Morgan. Επενδυτές σπεκουλαδόροι ορμάνε πάνω στην Γαλλική οικονομία. Γερμανοί τραπεζίτες μαριονέτες του Αμερικανικού κεφαλαίου φέρνουν το ένα σκάνδαλο πίσω από το άλλο να οδηγεί την Γαλλική οικονομία σε ασφυξία. Κάπου εκεί η πολιτική Γαλλία συνειδητοποιεί ότι ο δανεισμός της όπως και η στρατιωτική της νίκη είχαν ένα μεγαλύτερο νικητή πάνω από αυτούς που κέρδιζε τον Πανευρωπαϊκό οικονομικό έλεγχο πάνω από τα νεκροταφεία των εκατομμυρίων Ευρωπαίων του πολέμου.

Διανοούμενοι και προσωπικότητες από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας αρχίζουν ξεκάθαρα να μετατρέπουν την δυσαρέσκεια απέναντι στους χειρισμούς του Αμερικανικού τραπεζιτικού συστήματος σε αντιπαλότητα απέναντι στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και η Γαλλία να μετατρέπεται σε ένα απέραντο πεδίο διαδηλώσεων, κινητοποιήσεων και διακηρύξεων ενάντια Αμερικανική ηγεμονία.

Έρχεται τότε η στιγμή που ωριμάζουν προγενέστερα ιδεολογικά φαινόμενα που υπήρχαν από καιρό στην Γαλλική ιδεολογική σκηνή. Ο Μωράς και η λαϊκή μοναρχική δεξιά , ο Βοναπαρτισμός της Ρεπουμπλικανικής δεξιάς , ο επαναστατικός εθνοαναρχισμός του Προυντόν και Σορέλ. Ένα μπλοκ όλο αυτό εμφανίζεται να οργανώνει και να διακηρύττει ενάντια στις ΗΠΑ. Μπλοκ που μεγάλοι ιστορικοί των πολιτικών ιδεών της Ευρώπης όπως ο Zeev Sternhell το ονόμασαν το λίκνο της Φασιστικής ιδεολογίας πέρα από την δεξιά και την αριστερά.

Απο την άλλη μεριά μια νέα γενιά διανοουμένων, λογοτεχνών και φιλοσόφων έρχεται στο προσκήνιο. Άνθρωποι που ταξιδεύουν σε Αμερική και Ρωσία ώστε να δουν από κοντά τις χώρες του τεράστιου οικονομικού θαύματος και της μηχανοκρατίας.

Σιγά σιγά μια πρωτοπορία που υποστηρίζει μια πνευματική επανάσταση πέρα από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό, ένας τρίτος δρόμος μιας Ευρώπης Κοινοτικής φεντεραλιστικής και πνευματικής, υιοθετεί ένα ακόμα βαθύτερο κριτικό πνεύμα ενάντια στον Αμερικανισμό.

Οι Περσοναλιστές Ευρωπαίοι της Ordre Nouveau όπως οι συγγραφείς του περιβόητου έργου μνημείου Αντί-Αμερικανισμού με τον τίτλο « Ο Αμερικανικός Καρκίνος» , εκτοξεύουν την βαθιά ταυτοτική αντίθεση Ευρώπης και ΗΠΑ στα ύψη.

Οι Ρομπέρ Αρόν και Αρνό Νταντιέ όχι τυχαία ,ενενήντα χρόνια πριν, θα είναι οι θεμελιωτές της ιδέας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης στην Γαλλία και με το συγκεκριμένο έργο τους θα σπρώξουν πέρα από την Μωρασική και φίλο-φασιστική αντί-αμερικανική ρητορική το Γαλλικό Ευρωπαϊσμό. Για αυτή την λεγόμενη γενιά των αντί-κομφορμιστών απέναντι στην οικονομία που ξέφρενα ταΐζει την κατανάλωση και την ατομική ηθική εξαχρείωση χωρίς πατρίδα και πνεύμα υπάρχει η Ευρώπη της παράδοσης , της πνευματικής πορείας προς την ελευθερία του προσώπου μέσα από την εμπειρία της κοινότητας που οργανικά σέβεται τα μέλη της επειδή συμμετέχουν σε μια ζωή που παλεύει για αξίες όπως η Πίστη , ο Πολιτισμός , η γη των πατέρων μας. Ένας μυστικός ιπποτικός καθολικισμός διαπερνά αυτή την Γαλλική πρωτοπορία που ονειρεύεται την Ευρώπη ως Πνευματική πατρίδα απέναντι στον ερχομό του φιλελεύθερου μαζανθρωπου της Ουάσινγκτον.

Απέναντι στους ουρανοξύστες οι καθεδρικοί και οι αρχαίοι ναοί, απέναντι στον απομονωμένο καταναλωτή ή πεταμένο άνεργο σε γκέτο , η αλληλεγγύη της κοινότητας των πνευματικά αδελφών Ευρωπαίων. Απέναντι σε ένα κράτος έρμαιο των χρηματιστών και των βιομηχάνων μια Εθνική και Ομόσπονδη Ευρώπη με την δίκη της μοναδική πνευματική και πολιτική ιεραρχία.

Για τον Γαλλικό αντί-αμερικανισμό δεν υπάρχει φυλετική εχθρότητα προς τον λαό των ΗΠΑ. Δεν ισχύουν οι κοντόθωρες και άχρηστες θεωρίες κάποιας δηθεν λευκής ανωτερότητας. Άλλωστε η Αμερικανική ελίτ των τραπεζών και της οικονομίας δεν διακρινόταν για κάποιο άλλο «χρώμα». Για τους Γάλλους πρωτοφασίστες, περσοναλιστές, φεντεραλιστές και κοινοτιστές υπάρχει μόνο μια τεράστια γεωπολιτισμική και γεωπολιτική τάφρος με την Αμερική.

Ο Αμερικανός για αυτούς είναι μια σημειολογία του φιλελευθερισμού , του αντί-πνευματικού υλιστικού κόσμου, ένας τύπος ανθρώπου που εφιαλτικά απεύχονταν να μην κυριαρχήσει ποτέ στην Ευρώπη μας.

Τεράστια πολιτικά και μεταπολιτικά φαινόμενα που φτάνουν ως τις μέρες μας είναι μέρος αυτής της καθοριστικής Γαλλικής Πρωτιάς που χάθηκε όχι στα ερείπια του Βερολίνου στα οποία πολλοί πιστοί αυτής της γενιάς άφησαν την ζωή τους. Χάθηκε νωρίτερα όταν στη ηγεσία μιας διαφαινόμενης Ευρωπαϊκής Επανάστασης βρέθηκε ο πιο φανατικός αντί-Ευρωπαίος παγγερμανιστής εθνικιστής που στα λόγια κατακεραύνωνε την πλουτοκρατική Δύση και στην πράξη κατέστρεφε, έκαιγε και λεηλατούσε όλη την ήπειρο μέχρι που οι άθικτοι του Ατλαντικού έκλεισαν την αυλαία της πρώτης τραγωδίας για να ανοιχτεί η επόμενη σκηνή της.

Φ.Λ

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΞΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΥ

Άρθρο του Claudio Mutti                                                                 

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

O όρος ‘γεωπολιτική’ είναι ένας από εκείνους τους όρους του οποίου η έννοια πρέπει πρώτα να διευκρινιστεί, διότι για αρκετά χρόνια έχει γίνει πραγματική κατάχρηση, αποδίδοντας σε αυτόν περιεχόμενο που δεν έχει και χρησιμοποιείται κυρίως ως συνώνυμο της ‘πολιτικής γεωγραφίας’, των ‘διεθνών σχέσεων’, της ‘εξωτερικής πολιτικής’, ‘γεωστρατηγικής’ κλπ. Στην πραγματικότητα, η γεωπολιτική είναι κάτι άλλο.

Φαίνεται ότι όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του Gottfried Wilhelm Leibniz του 1679, την εποχή που ο φιλόσοφος ήταν σύμβουλος στην αυλή των Hannover και ενθαρρυμένος από τον πρίγκιπα Giovanni Federico στις πολιτιστικές και διπλωματικές του πρωτοβουλίες, εργαζόταν για να ευνοήσει τη θρησκευτική ειρήνη. Όμως, ως θεμελιωτές της γεωπολιτικής, υποδεικνύονται δύο μελετητές: ο Γερμανός γεωγράφος και εθνολόγος Friedrich Ratzel, ιδρυτής της ανθρωπογεωγραφίας και ο Σουηδός κοινωνιολόγος και γεωγράφος Rudolf Kjellén.

Όσον αφορά τον Ratzel, η γεωγραφία του θεωρείται μία δαρβινική φιλοσοφία του χώρου, επειδή εμψυχώνεται από τις εξελικτικές θεωρίες των ειδών και του αγώνα για την επιβίωση, φιλτραρισμένες μέσω της κοινωνικής οπτικής του Herbert Spencer. ο Ratzel αναθέτει μία κεντρική λειτουργία στο κράτος, το οποίο και αντιλαμβάνεται ως βιολογικό οργανισμό. Όμως, θεωρεί θεμελιώδες οι πολιτικοί άνδρες, για να κατανοήσουν τη χωρική σημασία των αποφάσεων τους, να κατέχουν τις απαραίτητες γεωγραφικές  γνώσεις.  

Η γεωγραφική-πολιτική του Ratzel ενσωματώνεται σε ένα τύπο μελέτης που το  1899  έλαβε από αυτόν για πρώτη φορά την ονομασία γεωπολιτική. Ο Kjellén ορίζει την γεωπολιτική ως την «επιστήμη του κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή  οντότητας  στο  χώρο: δηλαδή το κράτος ως χώρα, έδαφος, κυριαρχία  ή ειδικότερα, ως βασίλειο.» 

Είναι η γεωπολιτική μια εκκοσμικευμένη ‘ιερή γεωγραφία’ ;

Όσο μεγάλο και εάν είναι το βάρος που αποδίδεται από τη γεωπολιτική στους γεωγραφικούς παράγοντες, είναι τόσο ουσιαστική η σχέση της με τη θεωρία του κράτους, ώστε αυθόρμητα να τεθεί ένα ζήτημα που μέχρι τώρα δεν δείχνει να είχε απασχολήσει τη σκέψη των μελετητών. Το ζήτημα, που τοποθετείται μεταξύ ιερού και κοσμικού, είναι το ακόλουθο: είναι δυνατόν να εφαρμοστεί και στη γεωπολιτική η φημισμένη φράση του Carl Schmitt, σύμφωνα με την οποία «όλες οι πιο μεστές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές  έννοιες»; Η δήλωση του Schmitt θυμίζει μία σκέψη του Proudhon, που το 1849 έγραφε επί λέξει: «Είναι εκπληκτικό ότι στο βάθος της πολιτικής μας βρίσκουμε πάντα τη  θεολογία».

 

Ας επανδιατυπώσουμε λοιπόν το ζήτημα με τους ακόλουθους όρους:  είναι δυνατόν να υποθέσουμε ότι η γεωπολιτική αντιπροσωπεύει την εκκοσμικευμένη κατάληξη ιδεών συνδεμένων με εκείνη που ονομάστηκε ‘ιερή γεωγραφία’; Εάν είναι έτσι, η γεωπολιτική θα βρισκόταν σε μία κατάσταση, κατά κάποιο τρόπο, ανάλογη όχι μόνο στη σύγχρονη θεωρία του κράτους αλλά και σε άλλες σύγχρονες επιστήμες. Χωρίζοντας τις επιστήμες από κάθε ανώτερη Αρχή, με τη δικαιολογία να εξασφαλιστεί σε αυτές η ανεξαρτησία, η μοντέρνα αντίληψη τις στέρησε από κάθε βαθύτερη σημασία και ακόμη από κάθε αληθινό ενδιαφέρον από την άποψη της γνώσης. Έτσι, αυτές είναι καταδικασμένες να καταλήγουν σε ένα αδιέξοδο, επειδή αυτή η αντίληψη τις περιορίζει σε ένα ανεπανόρθωτα περιορισμένο πεδίο. 

Υπάρχει λοιπόν μία ιερή ή παραδοσιακή γεωγραφία που οι μοντέρνοι αγνοούν εντελώς, έτσι όπως όλες τις άλλες γνώσεις του ίδιου είδους, υπάρχει ένας γεωγραφικός συμβολισμός, όπως υπάρχει κι ένας ιστορικός συμβολισμός και είναι η συμβολική αξία που δίνει στα πράγματα τη βαθιά σημασία τους, διότι αυτή είναι το μέσο που καθορίζει την αντιστοιχία τους με τις πραγματικότητες μιας ανώτερης τάξης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόποι ιδιαίτερα κατάλληλοι να λειτουργούν υποστηρικτικά στη δράση των πνευματικών επιρροών, όπως για παράδειγμα είναι οι τόποι προσκυνήματος. Αντίθετα, υπάρχουν άλλοι τόποι που είναι ευνοϊκοί στην εμφάνιση επιρροών εντελώς αντίθετου χαρακτήρα, που ανήκουν στις πιο χαμηλές περιοχές της ύπαρξης. (Σ.τ.Μ. η ακόλουθη διήγηση είναι διαφωτιστική: «Το έτος 1977, κατόπιν προσκλήσεως από την τοπική Εκκλησία, ο Γέροντας Παΐσιος επισκέφθηκε την Αυστραλία (...) Διηγήθηκε τα εξής: «Πετώντας με το αεροπλάνο για μια στιγμή ένιωσα κάτι μέσα μου. Ρώτησα να μάθω ποια είναι η χώρα που φαίνεται από κάτω. Ήταν η Συρία. Έχει πολλή χάρι εξαιτίας των ασκητών που έζησαν στις ερήμους της. Το ίδιο αισθάνθηκα και για τους Αγίους Τόπους. Αργότερα αισθάνθηκα μια ψυχρότητα, μια δαιμονική ακτινοβολία και άκουσα τα μεγάφωνα του αεροπλάνου να ανακοινώνουν ότι πετάμε πάνω από το Πακιστάν.» [μερικές ενδείξεις εδώ και εδώ]) Σήμερα, αυτές τις καταστάσεις τις περιγράφουμε απλά ως το πνεύμα ή την ‘ατμόσφαιρα’ που επικρατεί  σε  έναν ορισμένο τόπο. 

 Ίχνη της ιερής γεωγραφίας στην γεωπολιτική.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ

 ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΞΟΔΟΣ»:

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΜΠΕΛΕΤ «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ»

- Εἰσαγωγικὸ Σημείωμα τοῦ Κωνσταντίνου Στυλιανοῦ

Γεώργιος Λαμπελέτ:

- Ἡ ἐθνικὴ μουσικὴ

- Ὁ ἐθνικισμὸς εἰς τὴν τέχνην

- Ἡ ἑλληνικὴ δημώδης μουσικὴ

Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τὸν Κωνσταντῖνο Στυλιανοῦ γιὰ τὴν συνεργασία μας!

Πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖτε νὰ το προμηθευτεῖτε ἀπὸ τὰ παρακάτω βιβλιοπωλεῖα:

(Συντὀμως καὶ σὲ περισσότερα)

–Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

–Πατάκης, Ἀκαδημίας 65, Ἀθήνα

– Ἰανός (Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη)

–Πρωτοπορία (Ἀθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα) (ἠλεκτρονικῶς)

–Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

–Ἀλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22, Ἀθήνα

–Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Ἀθήνα

–Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Ἀθήνα

–ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1, Ἀθήνα 

Μπορεῖ ἐπίσης νὰ σᾶς σταλεῖ ἐπικοινωνώντας μὲ τὶς ἐκδόσεις στὸ exodosvivlia@gmail.com 

Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου: 

«Ἡ τελευταία προοδευτικὴ φάσις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος φέρει καὶ τοῦτο τὸ παράδοξον, ὅτι ἐπενόησε μίαν κοινὴν τῶν λαῶν τέχνην, μὴ ὑποκειμένην εἰς καμμίαν ἐπίδρασιν φυσικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, φυλῆς κτλ., ὁρίσασα δι’ αὐτὴν μίαν θέσιν σχεδὸν ἀεροστατικήν, εἰς ἕνα ὁρίζοντα ὅπου νὰ ὑπάρχῃ μόνον διαφορὰ ποσότητος καλλιτεχνικῆς ἰδιοφυΐας.

[...] Πᾶς ἄνθρωπος, καὶ ὑπὲρ πάντα ἄλλον ὁ καλλιτέχνης εἰσπνέει τὴν κοινωνικὴν καὶ φυσικὴν ἀτμοσφαῖραν τοῦ τόπου του. [...] Τὸν ἐθνικὸν ποιητήν τὸν δημιουργεῖ τὸ φυσικὸν καὶ κοινωνικὸν περιβάλλον τοῦ τόπου του. Ὑπὸ τοὺς ὅρους αὐτοὺς ὅλοι οἱ καλλιτέχναι πρέπει νὰ εἶνε ἐθνικοί, καὶ ἐκεῖνοι ἀκόμη οἱ ὁποῖοι προτρέχουν τῆς ἐποχῆς των, ἐργάζονται διὰ τὸ μέλλον, διότι δὲν εἶνε ἄλλο τὸ ἔργον των, εἰς τὸ δένδρον τῆς ἐθνικῆς τέχνης, παρὰ ἕνας κλάδος προτεταμένος ὁ ὁποῖος ἀντλεῖ τὴν ὑπόστασίν του ἀπὸ τὰς βαθείας ρίζας τοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς φυλῆς.» 

Ὁ Γεώργιος Λαμπελέτ (1875 - 1945) ἦταν Ἕλληνας συνθέτης, μουσικοκριτικός, συγγραφέας μουσικοθεωρητικῶν κειμένων, δοκιμιογράφος, δάσκαλος μουσικῆς, ποιητὴς καὶ μεταφραστής. Ἔγραψε κύκλους τραγουδιῶν, χορωδιακὰ καὶ ὀργανικὰ ἔργα, καθὼς καὶ θεωρητικὲς μελέτες σχετικὰ μὲ τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο στὴν ἑλληνικὴ λόγια καὶ δημώδη μουσική. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ 

τοὺς πρωτεργάτες τῆς Ἐθνικῆς Μουσικῆς Σχολῆς.  Ἄν καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς μουσικῆς του ἔχει χαθεῖ, στὰ σωζόμενα ἔργα διαφαίνεται ἡ ἰδιάζουσα αἰσθητική του, ὅπως αὐτὴ προκύπτει κυρίως μέσα ἀπὸ ἐναρμονίσεις δημωδῶν τραγουδιῶν. Μελοποίησε πολλὰ παιδικὰ ποιήματα τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ὡς κριτικὸς τῆς τέχνης -καὶ δῆ τῆς μουσικῆς- ὁ Λαμπελὲτ ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ ἐκδυτικισμοῦ τῆς τέχνης.

https://koinsepexodos.wordpress.com

NSBM

NSBM: Επανακυκλοφορεί η μουσικοπολιτική μπροσούρα για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal

 (συνεργασία της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και Αυτόνομων Συναγωνιστών)

 Επανακυκλοφορεί η μπροσούρα για το NSBM από την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου». Μια μοναδική συλλογή άρθρων για την μουσική της πολεμικής παράδοσης και τις μπάντες που δεν υποχωρούν απέναντι στο σύστημα. Μια αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση για το κάλεσμα των Θεών και των Ηρώων, τα αρχέτυπα της Φυλής, τις παραδόσεις μιας εποχής ηρωικής. Μια εκδοτική κίνηση για τον δικό μας κόσμο που αξίζει να υπερασπιστούμε ακόμη και αν τα Τείχη έπεσαν!

https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/07/nsbm-black-metal.html?m=0&fbclid=IwAR1F-7YRp5iaVZGe_YfBipD5O2UU-46mmxliNM2x8Hw5ZUO8HFzdQwIoMVQ