Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Μετά την πτώση της Ευρώπης το 1945 χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες βρίσκουν καταφύγιο στην Νότια Αμερική. Εκεί φτιάχνουν καταφύγια ή οργανώνουν μυστικές ομάδες κρούσης και στρατόπεδα, αναζωογονούν τις ευρωπαϊκές παροικίες και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εναντιώνονται στον Αμερικανισμό. Υπήρχαν άλλωστε προπολεμικά  οι οργανωτικές και ιδεολογικές βάσεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη διαφόρων μεταπολεμικών κινημάτων και κομμάτων με έντονο το αντισιωνιστικό και το αντικαπιταλιστικό πρόσημο, τα οποία και αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της μισητής υπερδύναμης που διαφεντεύει τον κόσμο προς όφελος των χρηματιστηρίων των πολυεθνικών και των μυστικών εταιρειών.

Η επανάσταση στην Κούβα το ’59 η οποία είχε ως κορυφαίο παράδειγμα το αντάρτικο του Στρατηγού Γρίβα, αρχικά πορεύτηκε σε εθνικιστικά πλαίσια αλλά αργότερα βρήκε αρωγή και ενίσχυση στους κόλπους του Σοβιετισμού ως μια οδυνηρή ανάγκη για να εναντιωθεί άμεσα στους Αμερικανούς. Η διαμόρφωση του καθεστώτος υπήρξε κομβικό ιστορικό σημείο και μια αναφορά για όλους όσους ονειρεύονταν την συντριβή του ιμπεριαλισμού. Ήταν μια προσωρινή νίκη η οποία έλαβε μέρος - την ίδια εποχή με την ΕΟΚΑ Α’ - απέναντι στον αδηφάγο καταναλωτισμό της Ουάσιγκτον που ονειρεύεται ένα ψυγείο Coca - Cola και ένα κατάστημα McDonald's σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, ένα καζίνο ή πορνείο για όλους όσους έχουν χρήματα από κάθε είδους δραστηριότητα που ευλογεί και προωθεί ο φιλελευθερισμός.

Ο Περουβιανός Οκτώβρης του ’68, η αντίσταση των Αργεντινών Εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στις ομάδες θανάτου των δεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών που υπηρετούσαν τις ΗΠΑ και την πλουτοκρατία, η θυσία των Χιλιανών εργατών Εθνικοσοσιαλιστών που εκτελέστηκαν σε δημόσια θέα από την προδοτική ακροδεξιά, ο αγώνας στην Βολιβία όπου οι «αριστεροί» Φασίστες του MNR πολέμησαν μαζί με τους αριστερούς πατριώτες απέναντι στον θανάσιμο εχθρό και υπέρ της επανάστασης του ‘52, η ηρωική στάση του Περονιστή Γκεβάρα που φώναξε το «Πατρίδα ή Θάνατος» και είναι σύμβολο της «Τρίτης Θέσης» και της «Εθνικιστικής Αριστεράς» καθώς και η πρωτοκαθεδρία του Εθνικοεπαναστάτη Περόν που μαζί με την «Αγία Εβίτα» φώτισαν με το παράδειγμα τους το μονοπάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης και έγιναν σημαία για τους φτωχούς Montoneros. 

Τα πρόσωπα και τα κινήματα αυτά είναι μόνο μερικές ψηφίδες στην πολύχρωμη ιστορία της ηπείρου που επαναφέρει διαχρονικά τον Πατριωτικό Σοσιαλισμό σε όλες τις χώρες της περιοχής από τα ορυχεία της Χιλής μέχρι τις αυτόνομες κοινότητες των «εθνικοαναρχικών» Ζαπατίστας στο Μεξικό. Όμως η ιστορική σύνδεση δεν σταματάει εκεί αλλά η πολεμική εμπειρία είναι μια εφεδρεία για όσους θέλουν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την θυσία των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. 

Ο Castro ή El Comandante μια προσωπικότητα που μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αμερικανών και ο ιστορικός Hugh Thomas τον ονόμασε ως έναν «Φασίστα της Αριστεράς» - ο Κουβανός ηγέτης είχε κατηγορήσει δημοσίως την Ισραηλινή Mossad για την χρηματοδότηση και οργάνωση του ISIS - ποτέ δεν έκρυψε τις φιλικές σχέσεις του με την Ισπανία του Φράνκο ή τον θαυμασμό του για τον ιδρυτή της Φάλαγγας και μάρτυρα της Εθνικιστικής Ισπανίας Jose Antonio Primo de Rivera. Παρά το γεγονός ότι σύντομα η εξουσία του και η διαφθορά κατάφερε να εκφυλίσει τις αναζωογονητικές δυνάμεις της επανάστασης και να μειώσει την δυναμική της προοπτικής και της χαράς για την απόκρουση του Αμερικανού εισβολέα που έχει επιβάλλει το πολυετές εμπάργκο, αξίζει να αναφερθεί ως μια επίκαιρη αναφορά η άγνωστη σχέση του με την διάσημη κομματική φρουρά του Εθνικοσοσιαλισμού τα εμπειροπόλεμα Waffen - SS. 

Οι προμήθειες όπλων (4.000 πιστόλια βελγικής κατασκευής) από τους Otto Ernst Remer και Ernst Wilhelm Springer ήταν μόνο η αρχή στην πυρηνική κρίση του ’62. Ακολούθησε το έντονο ενδιαφέρον για την άμεση πρόσληψη βετεράνων πολεμιστών της Γερμανίας που είχαν εκπαιδευτεί σε όλες τις συνθήκες μάχης και μπορούσαν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στα στρατεύματα της Κούβας. Άλλωστε οι Γερμανοί «ναζί» είχαν πολεμήσει εξαιρετικά και στο πλευρό των Γάλλων μετά την ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού και ήταν περιζήτητοι για τις επιχειρήσεις ως οι πιο αξιόπιστοι μισθοφόροι σε Αφρική, Νότια Αμερική και Μέση Ανατολή αλλά και κορυφαίοι σύμβουλοι των Αραβικών καθεστώτων για τις μελλοντικές επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ. Τελικός στόχος του Κουβανού ηγέτη δεν ήταν μόνο η αντιμετώπιση των Αμερικανών αλλά και η σταδιακή απομάκρυνση από το στρατόπεδο και την υπόγεια επιρροή της Μόσχας καθώς και η μείωση της δυναμικής των Σοβιετικών συμβούλων αφού φοβόταν την ανατροπή του από το Κρεμλίνο μέσω δυσαρεστημένων Κουβανών αξιωματικών. 

Σύντομα η Αβάνα προσκάλεσε μικρό αριθμό Γερμανών αξιωματικών και τους πρόσφερε καταφύγιο ανέσεις και χρήματα σε γερμανικά μάρκα τέσσερις φορές περισσότερα από τον μέσο γερμανικό όρο για να εκπαιδεύσουν τον επαναστατικό στρατό με κάποιους εξ αυτών να δέχονται την πρόταση για παραμονή στο νησί. Το ενδιαφέρον όμως δεν σταμάτησε εκεί, οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο έψαχναν να βρουν και αλεξιπτωτιστές ή τεχνικούς που υπηρέτησαν το Χιτλερικό καθεστώς στόχος που δεν επετεύχθη.

Τέλος να σημειωθεί ότι υπήρχε μια περίοδος που η Κούβα εναντιώθηκε σφόδρα στην επεκτατική εξωτερική πολιτική του Ισραήλ και είχε στείλει στρατιωτικούς και εξοπλισμό σε Αίγυπτο και Συρία με στόχο την συνεισφορά της επανάστασης της χώρας της Καραϊβικής στην καταστροφή του εβραϊκού κράτους. Οι Ισραηλινοί μετά τον πόλεμο του Yom Kippur αναφέρθηκαν επίσημα σε 3000 Κουβανούς που πήραν μέρος στις μάχες με την πλειοψηφία τους να βρίσκεται στο πλευρό των επίλεκτων τεθωρακισμένων σχηματισμών του Σύριου προέδρου Hafez al - Assad και εκατοντάδες από αυτούς να καταλήγουν νεκροί και τραυματίες.

Οι Κουβανοί πάντα ψήφιζαν κατά του Ισραήλ σε διεθνείς ψηφοφορίες, είχαν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τους Σιωνιστές τον Σεπτέμβρη του 1973 και είχαν στηρίξει το ψήφισμα 3379 του ΟΗΕ που ονομάζει τον Διεθνή Σιωνισμό ως μια μορφή ρατσισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο βοήθησαν με κάθε τρόπο την Παλαιστινιακή Fatah αλλά και άλλα αντισιωνιστικά αντάρτικα κινήματα και σύντομα οι κατηγορίες για αντισημιτισμό είδαν το φως της δημοσιότητας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε φυσικά με μεγαλύτερη ένταση όταν ενισχύθηκαν οι πρόσφατες επαφές με την Τεχεράνη του Χομεϊνί.

Η συμπεριφορά της Αβάνας προκάλεσε πολλές φορές την οργή στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ και οδήγησε στην περαιτέρω πολεμική των Σιωνιστών με τους τελευταίους να ψηφίζουν υπέρ του πολυετούς εμπάργκο των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε και πάλι προσέγγιση των δύο πλευρών σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα σε Αβάνα και Τελ Αβίβ.