Η Αντι-Ηγεμονία στη Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου

 

 Alexander Dugin

"Δεξιός Γκραμσιανισμός" - Η αναθεώρηση του Alain de Benoist

Πίσω στη δεκαετία του 1980, ο Γάλλος εκπρόσωπος της "Νέας Δεξιάς" ("Nouvelle Droite"), Alain de Benoist, έστρεψε την προσοχή στις ιδέες του Γκράμσι από την άποψη της μεθοδολογικής τους ικανότητας[xii]. Ακριβώς όπως και ο Γκράμσι, ο de Benoist αποκάλυψε τον κεντρικό ρόλο της μετα-πολιτικής ως ειδικού τομέα διανοητικής δραστηριότητας που προετοιμάζει (με τη μορφή μιας "παθητικής επανάστασης") περαιτέρω πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Η επιτυχία της "Νέας Αριστεράς" στη Γαλλία, και στην Ευρώπη γενικότερα, απλώς επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης.

Σε αντίθεση με την πλειονότητα των Γάλλων διανοουμένων του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ο Alain de Benoist δεν ήταν υποστηρικτής του Μαρξισμού, γεγονός που απομόνωσε τη θέση του. Ωστόσο, ο de Benoist έχτισε παρ' όλα αυτά την πολιτική του φιλοσοφία πάνω σε μια ριζική απόρριψη των φιλελεύθερων και αστικών αξιών, μια άρνηση του καπιταλισμού, του ατομικισμού, του μοντερνισμού, καθώς και μια απόρριψη του γεωπολιτικού Ατλαντισμού και του Δυτικού Ευρωκεντρισμού. Επιπλέον, αντιπαρέβαλε την "Ευρώπη" στη "Δύση" ως δύο ανταγωνιστικές έννοιες. Για τον ντε Μπενουά, η Ευρώπη είναι το πεδίο ανάπτυξης ενός ιδιαίτερου πολιτισμικού Λόγου που κληρονομήθηκε από τους Έλληνες και συνδύαζε έντονα τον πλούτο της κέλτικης, της γερμανικής, της λατινικής, της σλαβικής και άλλων ευρωπαϊκών παραδόσεων. Η "Δύση", από την άλλη πλευρά, ισοδυναμεί με τον μηχανιστικό, υλιστικό, ορθολογιστικό πολιτισμό που βασίζεται στην κυριαρχία της τεχνολογίας έναντι άλλων πεδίων. Ο Alain de Benoist, όπως και ο Oswald Spengler, αντιλαμβάνεται τη "Δύση" ως την "παρακμή της Ευρώπης" και, μαζί με τον F. Nietzsche και τον M. Heidegger, είναι πεπεισμένος για την ανάγκη να ξεπεραστεί η νεωτερικότητα ως μηδενισμός και "η εγκατάλειψη του Είναι στον κόσμο" (Seinsverlassenheit). Από αυτή την άποψη, η "Δύση" είναι ταυτόσημη με τον ίδιο τον φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και την αστική κοινωνία κατά των οποίων η Νέα Δεξιά προσπαθούσε να πολεμήσει. Ταυτόχρονα, αν και δεν ήταν υλιστές, η Νέα Δεξιά συμφωνούσε με την καίρια σημασία που απέδιδε ο Γκράμσι και οι οπαδοί του στην "κοινωνία των πολιτών". Για παράδειγμα, ο Alain de Benoist κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φαινόμενο που ο Γκράμσι ονόμασε "ηγεμονία" είναι ένα σύνολο στρατηγικών, συμπεριφορών και αξιών που ο ίδιος θεωρούσε "καθαρό κακό". Αυτό οδήγησε στη διακήρυξη της αρχής του "Γκραμσιανισμού από τα δεξιά".

Αυτός ο γκραμσιανισμός "από τα δεξιά" σημαίνει την αναγνώριση της αυτονομίας της "κοινωνίας των πολιτών", όπως την εννοεί ο Γκράμσι, καθώς και τον εντοπισμό του φαινομένου της ηγεμονίας σε αυτή τη σφαίρα και την προσωπική επιλογή της ιδεολογικής θέσης του καθενός στην αντίθετη πλευρά από την ηγεμονία. Ο Alain de Benoist έχει δημοσιεύσει ένα προγραμματικό έργο με τίτλο Ευρώπη και Τρίτος Κόσμος - Μία και η ίδια μάχη[xiii], το οποίο βασίζεται εξ ολοκλήρου στους παραλληλισμούς μεταξύ του αγώνα των λαών του Τρίτου Κόσμου κατά της αστικής νεοαποικιοκρατίας και της βούλησης των ευρωπαϊκών εθνών να απελευθερωθούν από τη δικτατορία της αστικής κοινωνίας της αγοράς και την ηθική και πρακτική των εμπόρων και να αντικαταστήσουν ένα τέτοιο σύστημα με την ηρωική ηθική[xiv] (Werner Sombart).

Η κρίσιμη σημασία αυτού του "δεξιού Γκραμσιανισμού" για την ΘΠΚ (Θεωρία Πολυπολικού Κόσμου) είναι ότι μια τέτοια κατανόηση της "ηγεμονίας" που επιτρέπει την υπέρβαση του αριστερού και μαρξιστικού λόγου και την απόρριψη της αστικής τάξης πραγμάτων στη βάση (οικονομία) και το εποικοδόμημα (πολιτική και κοινωνία των πολιτών) όχι αφού η ηγεμονία έχει γίνει συνολικός πλανητικός και παγκόσμιος παράγοντας, αλλά παρά την ηγεμονία. Εξ ου και η εξαιρετικά σημαντική απόχρωση που εμποτίζεται με νόημα στον τίτλο του δεύτερου προγραμματικού έργου του de Benoist, Against Liberalism[xv], το οποίο αντιπαραβάλλεται με το After Liberalism[xvi] του νεομαρξιστή Immanuel Wallerstein. Για τον de Benoist, το "μετά" δεν μπορεί να υπολογίζεται. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να αφήσουμε τον φιλελευθερισμό να γίνει ένα τετελεσμένο γεγονός. Ο φιλελευθερισμός πρέπει να αντιταχθεί εδώ και τώρα και πρέπει να καταπολεμηθεί από οποιαδήποτε θέση σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Η ηγεμονία επιτίθεται σε πλανητική κλίμακα και βρίσκει τους φορείς της στις ανεπτυγμένες αστικές κοινωνίες, καθώς και σε εκείνες τις κοινωνίες στις οποίες ο καπιταλισμός δεν έχει ακόμη εδραιωθεί οριστικά. Ως εκ τούτου, η αντι-ηγεμονία θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως κάτι πέρα από σεχταριστικούς ιδεολογικούς περιορισμούς- αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα αντι-ηγεμονικό μπλοκ, τότε αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις αντι-αστικές, αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, είτε αυτές ανήκουν στην αριστερά, είτε στη δεξιά, είτε σε εκείνες που δεν έχουν κανενός είδους οριστική ταξινόμηση (ο ίδιος ο Alain de Benoist έχει συνεχώς τονίσει ότι ο διαχωρισμός μεταξύ "αριστεράς" και "δεξιάς" δεν είναι μόνο ξεπερασμένος, αλλά επίσης δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική επιλογή θέσης - σήμερα αυτό που έχει σημαντικά μεγαλύτερη σημασία είναι αν κάποιος δρα υπέρ ή κατά της ηγεμονίας).

Ο δεξιός Γκραμσιανισμός του Alain de Benoist μας οδηγεί πίσω στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς, παρά την μάλλον αποκλειστική και δογματική έκκλησή τους για τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Επαναστατικής Συμμαχίας χωρίς "συνοδοιπόρους". Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με μια που ενώνει όλους τους αντιπάλους του καπιταλισμού και της ηγεμονίας και όλους όσους ουσιαστικά αντιτίθενται σε αυτή τη δύναμη. Είναι επομένως αδιάφορο τι θεωρείται ως θετική εναλλακτική λύση, αφού σε αυτή την κατάσταση η παρουσία ενός κοινού εχθρού είναι πιο επιτακτική. Διαφορετικά, σύμφωνα με τη Νέα Δεξιά (η οποία στην πραγματικότητα αρνήθηκε να αυτοαποκαλείται "δεξιά", τον χαρακτηρισμό που δόθηκε στο κίνημά της από τους αντιπάλους της), η ηγεμονία θα μπορέσει να διαιρέσει τους αντιπάλους της πάνω σε τεχνητά πεδία και να τους θέσει τον ένα εναντίον του άλλου με σκοπό την επιτυχή αντιμετώπιση του καθενός ξεχωριστά.

Η Αντι-Ηγεμονία στη Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου

 

Alexander Dugin

Counter-Hegemony in the Theory of the Multipolar World

Η πιο σημαντική πτυχή της Θεωρίας του Πολυπολικού Κόσμου (ΘΠΚ) είναι η έννοια της αντι-ηγεμονίας, όπως διατυπώθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της Κριτικής Θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων (ΔΣ). Κατά τη μετάβαση από την Κριτική Θεωρία στη Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου[i], την έννοια αυτή διατρέχει επίσης μια ιδιαίτερη αίσθηση μετασχηματισμού, η οποία θα πρέπει να εξεταστεί λεπτομερέστερα. Για να καταστεί δυνατή μια τέτοια ανάλυση, θα πρέπει πρώτα να υπενθυμίσουμε τις βασικές θέσεις της θεωρίας της ηγεμονίας στο πλαίσιο της Κριτικής Θεωρίας.

Η Έννοια της Ηγεμονίας στον Ρεαλισμό

Αν και η έννοια της ηγεμονίας στην Κριτική Θεωρία βασίζεται στη θεωρία του Αντόνιο Γκράμσι, είναι απαραίτητο να διακρίνουμε τη θέση της έννοιας αυτής στον Γκραμσιανισμό και τον νεο-Γκραμσιανισμό από τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτή στις ρεαλιστικές και νεο-ρεαλιστικές σχολές των ΔΣ.

Οι κλασικοί ρεαλιστές χρησιμοποιούν τον όρο "ηγεμονία" με μια σχετική έννοια και τον αντιλαμβάνονται ως την "πραγματική και ουσιαστική υπεροχή της δυνητικής ισχύος οποιουδήποτε κράτους έναντι της δυνητικής ισχύος ενός άλλου, συχνά γειτονικών χωρών". Η ηγεμονία θα μπορούσε να κατανοηθεί ως περιφερειακό φαινόμενο, καθώς ο καθορισμός του κατά πόσον η μία ή η άλλη πολιτική οντότητα θεωρείται "ηγεμόνας" εξαρτάται από την κλίμακα. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης εισήγαγε τον όρο όταν μίλησε για την Αθήνα και τη Σπάρτη ως τους ηγεμόνες του Πελοποννησιακού Πολέμου, και ο κλασικός ρεαλισμός χρησιμοποιεί τον όρο αυτό με τον ίδιο τρόπο μέχρι σήμερα. Μια τέτοια κατανόηση της ηγεμονίας μπορεί να περιγραφεί ως "στρατηγική" ή "σχετική".

Στον νεορεαλισμό, η "ηγεμονία" κατανοείται σε ένα παγκόσμιο (δομικό) πλαίσιο. Η κύρια διαφορά από τον κλασικό ρεαλισμό έγκειται στο ότι η "ηγεμονία" δεν μπορεί να θεωρηθεί ως περιφερειακό φαινόμενο. Είναι πάντα ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ο νεορεαλισμός του K. Waltz, για παράδειγμα, επιμένει ότι η ισορροπία δύο ηγεμόνων (σε έναν διπολικό κόσμο) είναι η βέλτιστη δομή ισορροπίας ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα[ii]. Ο R. Gilpin πιστεύει ότι η ηγεμονία μπορεί να συνδυαστεί μόνο με τη μονοπολικότητα, δηλαδή, είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ένας ηγεμόνας, και αυτή τη λειτουργία παίζουν σήμερα οι ΗΠΑ.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι ρεαλιστές αντιλαμβάνονται την ηγεμονία ως μέσο δυνητικής συσχέτισης μεταξύ των δυνατοτήτων διαφορετικών κρατικών δυνάμεων.

Η κατανόηση της ηγεμονίας από τον Γκράμσι είναι εντελώς διαφορετική και βρίσκεται σε ένα εντελώς αντίθετο θεωρητικό πεδίο. Για να αποφευχθεί η κατάχρηση του όρου αυτού στις ΔΣ, και ιδίως στην ΘΠΚ, είναι απαραίτητο να δοθεί προσοχή στην πολιτική θεωρία του Γκράμσι, το πλαίσιο της οποίας θεωρείται σημαντική προτεραιότητα στην Κριτική Θεωρία και την ΘΠΚ. Επιπλέον, μια τέτοια ανάλυση θα μας επιτρέψει να δούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια το εννοιολογικό χάσμα μεταξύ Κριτικής Θεωρίας και ΘΠΚ.

Η Έννοια της Ηγεμονίας του Antonio Gramsci

Ο Αντόνιο Γκράμσι στήριξε τη θεωρία του, που αργότερα έγινε γνωστή ως Γκραμσιανισμός, στην κατανόηση του Μαρξισμού και στην πρακτική του ενσωμάτωση στην ιστορία. Ως μαρξιστής, ο Γκράμσι ήταν πεπεισμένος ότι η κοινωνικοπολιτική ιστορία είναι πλήρως προκαθορισμένη από τον οικονομικό παράγοντα και, όπως όλοι οι μαρξιστές, εξηγεί το εποικοδόμημα (Aufbau) μέσω της βάσης (υποδομή). Η αστική κοινωνία είναι στην ουσία μια ταξική κοινωνία στην οποία οι διαδικασίες εκμετάλλευσης φτάνουν στην πιο συμπυκνωμένη έκφρασή τους με τη μορφή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της ιδιοποίησης της υπεραξίας που προκύπτει κατά την παραγωγική διαδικασία από την αστική τάξη. Η ανισότητα στην οικονομική σφαίρα (η βάση) και η κυριαρχία του Κεφαλαίου επί της Εργασίας συνθέτουν την ουσία του καπιταλισμού και κατά συνέπεια καθορίζουν όλη την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική σημειολογία (το εποικοδόμημα).

Αυτή τη θέση την συμμερίζονται όλοι οι μαρξιστές και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο ή πρωτότυπο εδώ. Αλλά τότε ο Αντόνιο Γκράμσι αναρωτήθηκε: πώς ήταν δυνατή μια προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, όπου, από την άποψη του Μαρξ (που ανέλυε την κατάσταση στη Ρωσική Αυτοκρατορία τον 19ο αιώνα από μια προγνωστική προοπτική) και από την άποψη του κλασικού ευρωπαϊκού μαρξισμού από τις αρχές του 20ού αιώνα, η αντικειμενική βάση (η υπανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων, ένα μικρό προλεταριάτο, η κυριαρχία του αγροτικού τομέα στο συνολικό ΑΕΠ της χώρας, η απουσία αστικού πολιτικού συστήματος κ.λπ.) απέκλειε τη δυνατότητα ενός κομμουνιστικού κόμματος να έρθει στην εξουσία; Άλλωστε, ο Λένιν το κατέστησε αυτό δυνατό και άρχισε να οικοδομεί το σοσιαλισμό.

Ο Γκράμσι αντιλαμβάνεται αυτό το φαινόμενο ως θεμελιωδώς σημαντικό, ονομάζοντάς το "Λενινισμό". Κατά την αντίληψη του Γκράμσι, ο Λενινισμός ήταν η πρωτοποριακή, προωθημένη δράση ενός παγιωμένου και ισχυρού πολιτικού εποικοδομήματος (με τη μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων) για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Μόλις μια τέτοια πρωτοπορία γίνει σχετικός παράγοντας και η επανάσταση είναι επιτυχής, τότε θα πρέπει να αναπτύξει γρήγορα τη βάση μέσω της επιταχυνόμενης δημιουργίας των εποικοδομημάτων των οποίων οι αντίστοιχες οικονομικές πραγματικότητες δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί στον καπιταλισμό, δηλαδή η εκβιομηχάνιση, ο εκσυγχρονισμός, ο "εξηλεκτρισμός", η "δημόσια εκπαίδευση" κ.λπ. Έτσι, ο Γκράμσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι υπό ορισμένες συνθήκες η πολιτική (το εποικοδόμημα) μπορεί να μείνει μπροστά από την οικονομία (τη βάση). Το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να "μπει μπροστά" από τη "φυσική" εξέλιξη των ιστορικών διαδικασιών. Κατά συνέπεια, ο Λενινισμός αποδεικνύει την ύπαρξη της σημαντικής αυτονομίας του εποικοδομήματος σε σχέση με τη βάση.

Αλλά ο Λενινισμός, όπως τον αντιλαμβανόταν ο Γκράμσι, περιοριζόταν στο πολιτικό τμήμα του εποικοδομήματος, στο οποίο η λειτουργία του νόμου και της κυβέρνησης και το ζήτημα της κυριαρχίας έχουν ήδη επιλυθεί. Ο Γκράμσι επέμενε ότι το εποικοδόμημα έχει ένα ακόμη σημαντικό τμήμα, το οποίο δεν είναι πολιτικό με την πληρέστερη έννοια, δηλαδή δεν συνδέεται απλώς με τα πολιτικά κόμματα ή δεν συνδέεται με το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Ο Γκράμσι ονόμασε αυτή τη σφαίρα "κοινωνία των πολιτών". Μια τέτοια έννοια, ωστόσο, θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από τον προσδιορισμό "κοινωνία των πολιτών όπως την αντιλαμβάνεται ο Γκράμσι", διότι η σημασία της δεν συμπίπτει πάντα με εκείνη που της αποδίδεται στις φιλελεύθερες θεωρίες. Η κοινωνία των πολιτών του Γκράμσι είναι η "ζώνη επέκτασης" για τα πνευματικά τμήματα της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων της επιστήμης, του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, της τέχνης, της αναλυτικής, της δημοσιογραφίας κ.λπ. Ο μαρξιστής, για τον Γκράμσι, στηρίζεται στην κανονικότητα της βάσης σε αυτή τη ζώνη, όπως και για το σύνολο του εποικοδομήματος. Αλλά... ο Λενινισμός έδειξε ότι η κανονικότητα της βάσης, σε ορισμένες περιπτώσεις, ξεπερνιέται από τη σχετική αυτονομία του εποικοδομήματος, το οποίο προχωράει μπροστά από τις διαδικασίες της βάσης. Η εμπειρία της Ρωσικής Επανάστασης, ως ιστορικό παράδειγμα, έδειξε πώς η πολιτική υλοποιείται στο επίπεδο του εποικοδομήματος. Αλλά εδώ ο Γκράμσι τονίζει ότι, αν αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της πολιτικής σφαίρας του εποικοδομήματος, τότε γιατί να μη συμβεί κάτι παρόμοιο στο επίπεδο της "κοινωνίας των πολιτών"; Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται η έννοια της "ηγεμονίας" του Γκράμσι[iii], ο οποίος διαδοχικά σκιαγραφεί ότι κάτι ανάλογο με την οικονομική διαίρεση του Κεφαλαίου εναντίον της Εργασίας στη βάση, ή την αντίθεση μεταξύ του αστικού κόμματος και της κυβέρνησης εναντίον του προλεταριακού κόμματος και της κυβέρνησης (όπως στη Σοβιετική Ένωση), μπορεί να λάβει χώρα στη διανοητική σφαίρα (την "κοινωνία των πολιτών" του Γκράμσι). Αυτό το τρίτο πεδίο της αντίφασης ονομάζεται από τον Γκράμσι "ηγεμονία", όπου η αστική συνείδηση και η προλεταριακή συνείδηση ανταγωνίζονται για την κυριαρχία σχετικά αυτόνομα τόσο από την πολιτική όσο και από την οικονομία.

Μελετώντας την αστική κοινωνιολογία[iv], ο Γερμανός κοινωνιολόγος Werner Sombart έδειξε ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύτιμος για αυτή την τρίτη κατηγορία, ή τρίτη "τάξη", η οποία διαθέτει εν μέρει αυτή την άνεση, ενώ άλλες κοινωνικές ομάδες είτε δεν γνωρίζουν είτε δεν έχουν τέτοια άνεση. Η Φαινομενολογία του Πνεύματος[v] του Χέγκελ αναφέρει ομοίως ότι ο Σκλάβος λειτουργεί όχι με τη δική του συνείδηση, αλλά με τη συνείδηση του Αφέντη. Όπως είναι γνωστό, αυτό και άλλα στοιχεία του Χέγκελ αποτέλεσαν τη βάση για την κομμουνιστική ιδεολογία του Μαρξ. Συνεχίζοντας αυτή την αλυσίδα σκέψης, ο Γκράμσι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υιοθέτηση ή η απόρριψη της ηγεμονίας (δομές της αστικής συνείδησης) δεν εξαρτάται και δεν μπορεί να εξαρτάται άμεσα από το γεγονός της ένταξης στην αστική τάξη (με την έννοια της βάσης) ή από την πολιτική συμμετοχή σε ένα αστικό κόμμα ή διοικητικό σύστημα. Το να είσαι στο πλευρό της ηγεμονίας ή εναντίον της, σύμφωνα με τον Γκράμσι, είναι μια ελεύθερη επιλογή. Καθώς ένας διανοούμενος την επιλέγει συνειδητά, μετατρέπεται από "παραδοσιακός" διανοούμενος σε "οργανικό" διανοούμενο, δηλαδή σε κάποιον που παίρνει συνειδητά θέση απέναντι στην ηγεμονία.

Αυτό οδηγεί σε ένα σημαντικό συμπέρασμα. Ο διανοούμενος μπορεί να αντιταχθεί στην αστική ηγεμονία ακόμη και όταν ζει άνετα σε μια κοινωνία στην οποία οι καπιταλιστικές σχέσεις αποτελούν τη βάση και η αστική πολιτική κυριαρχία επικρατεί. Ο διανοούμενος μπορεί να απορρίψει ή να αποδεχτεί την ηγεμονία ελεύθερα, δηλαδή έχει ένα κενό ελευθερίας παρόμοιο με την αυτονομία του πολιτικού σε σχέση με την οικονομική βάση (όπως φάνηκε στην εμπειρία των μπολσεβίκων στη Ρωσία). Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να είναι φορέας της προλεταριακής συνείδησης και να σταθεί στο πλευρό της εργατικής τάξης για μια δίκαιη κοινωνία, ακόμη και αν βρίσκεται στην καρδιά της αστικής κοινωνίας. Όλα εξαρτώνται από την επιλογή των διανοουμένων. Η ηγεμονία είναι επομένως θέμα συνείδησης.

Ο ίδιος ο Γκράμσι κατέληξε σε τέτοια συμπεράσματα με βάση την ανάλυσή του για τις πολιτικές διαδικασίες στην Ιταλία τη δεκαετία 1920-30[vi]. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σύμφωνα με την ανάλυσή του, οι συνθήκες που επικρατούσαν στην Ιταλία ήταν αρκετά ώριμες για τη σοσιαλιστική επανάσταση τόσο από την άποψη της βάσης (αναπτυγμένος βιομηχανικός καπιταλισμός και όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και της πάλης) όσο και από την άποψη του εποικοδομήματος (οι πολιτικές επιτυχίες των εδραιωμένων αριστερών κομμάτων). Όμως, παρά τις φαινομενικά ευνοϊκές αυτές συνθήκες, σύμφωνα με την περαιτέρω ανάλυση του Γκράμσι, οι αριστερές δυνάμεις απέτυχαν στο διανοητικό πεδίο. Εδώ ήταν που η Ιταλία καταπιεζόταν περισσότερο από την αστική ηγεμονία, η οποία εισήγαγε συνεχώς αστικά στερεότυπα και κλισέ στη λαϊκή συνείδηση, παρόλο που αυτά έρχονταν σε αντίθεση με την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα και τη δημοτικότητα των ενεργών, αντι-αστικών κύκλων. Κατά τον Γκράμσι, ο Μουσολίνι εφάρμοσε την ηγεμονία υπέρ του (ο φασισμός ήταν αηδιαστικός για τους κομμουνιστές, οι οποίοι τον έβλεπαν ως μια μορφή κυριαρχίας των αστικών τάξεων) και εμπόδισε την εμφάνιση μιας "τεχνητής" σοσιαλιστικής επανάστασης σύμφωνα με τη φυσική ιστορική πορεία των γεγονότων. Με άλλα λόγια, παρά τη διεξαγωγή (σχετικά) επιτυχημένων πολιτικών μαχών, οι Ιταλοί κομμουνιστές παρέβλεπαν την "κοινωνία των πολιτών", τη διανοητική σφαίρα και τον "μεταπολιτικό" αγώνα. Ο Γκράμσι είδε σε αυτό την αιτία της ήττας τους.

Ο Γκραμσιανισμός έχει έκτοτε υιοθετηθεί από την ευρωπαϊκή Αριστερά (ιδίως τη Νέα Αριστερά) και τα αριστερά κινήματα στην Ευρώπη εφαρμόζουν τον Γκραμσιανισμό στην πράξη από τη δεκαετία του 1960. Οι αριστεροί (μαρξιστές) διανοούμενοι (Σαρτρ, Καμύ, Αραγκόν, Φουκώ κ.ά.) μπόρεσαν να εμφυτεύσουν αντι-αστικές έννοιες και θεωρίες στο κέντρο της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής, εκμεταλλευόμενοι έτσι τα έντυπα, τις εφημερίδες, τις λέσχες και τα πανεπιστημιακά τμήματα που αποτελούσαν αναπόσπαστα μέρη της καπιταλιστικής οικονομίας, και έδρασαν στο πολιτικό πλαίσιο της κυριαρχίας του αστικού συστήματος. Συνέχισαν να προετοιμάζουν τα γεγονότα του 1968 που σάρωσαν την Ευρώπη και την αριστερή στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής στη δεκαετία του 1970. Όπως ο Λενινισμός απέδειξε στην πράξη ότι το πολιτικό τμήμα του εποικοδομήματος έχει έναν ορισμένο βαθμό αυτονομίας, στη σφαίρα του οποίου ο ακτιβισμός μπορεί να επιταχύνει τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στη βάση, έτσι και ο γκραμσιανισμός της Νέας Αριστεράς απέδειξε στην πράξη την αποτελεσματικότητα και την πρακτική αξία μιας ενεργητικής διανοητικής στρατηγικής.

Ο Γκραμσιανισμός στην Κριτική Θεωρία: ο Αριστερός Άξονας

Ο Γκραμσιανισμός που περιγράψαμε έχει ενσωματωθεί στην ΔΣ Κριτική Θεωρία από τους σύγχρονους εκπροσώπους της, όπως ο Robert Cox[vii], ο Stephen Gill[viii], κ.λπ. Στον μεταμοντερνισμό προωθήθηκε η αυτονομία της "κοινωνίας των πολιτών" και, κατά συνέπεια, το φαινόμενο της επιλογής της ηγεμονίας από τους διανοούμενους και της τοποθέτησης των επιστημολογικών αγκυλώσεων πάνω από τις πολιτικές διαδικασίες και τις οικονομικές δομές εν γένει διατήρησε τη συνέχεια του μαρξιστικού, αριστερού λόγου. Κατά την άποψη αυτή, ο καπιταλισμός θεωρείται γενικά καλύτερος (πιο "προοδευτικός") από τα προ-καπιταλιστικά κοινωνικοοικονομικά συστήματα, ακόμη και αν είναι προφανώς χειρότερος σε σύγκριση με το όποιο μετα-καπιταλιστικό (σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό) μοντέλο από το οποίο πρόκειται να αντικατασταθεί. Αυτό εξηγεί τη δομή του εγχειρήματος της αντι-ηγεμονίας[ix]. Η ΔΣ Κριτική Θεωρία παραμένει αριστερή στην κατανόηση της ιστορικής διαδικασίας. Μπορεί κανείς να περιγράψει αυτή την προοπτική με τον ακόλουθο τρόπο: σύμφωνα με τους εκπροσώπους της Κριτικής Θεωρίας, η ηγεμονία (η αστική κοινωνία που κορυφώνεται με το ολόγραμμα της αστικής συνείδησης) αντικαθιστά αυτό που την "ηγεμόνευε" (τύπους προ-αστικών σχηματισμών με εγγενείς μορφές προ-νεωτερικής συλλογικής συνείδησης) για να ανατραπεί στη συνέχεια από την αντι-ηγεμονία, η οποία, μετά τη νίκη της, πρόκειται να εγκαθιδρύσει τη μετα-ηγεμονία. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο[x], οι ίδιοι ο Μαρξ και ο Ένγκελς επέμειναν στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η αντίθεση των κομμουνιστών στην αστική τάξη δεν έχει καμία σχέση με τις αξιώσεις κατά της αστικής τάξης που προβάλλουν οι αντι-αστοί φεουδαλιστές, οι εθνικιστές, οι χριστιανοί σοσιαλιστές κ.λπ. Ο καπιταλισμός είναι καθαρό κακό που συγκεντρώνει στον εαυτό του (αν και όχι τόσο ξεκάθαρα και ρητά) προηγούμενες μορφές κοινωνικής εκμετάλλευσης. Για να νικηθεί αυτό το κακό, πρέπει πρώτα να του επιτραπεί να εκδηλωθεί πλήρως, και μόνο τότε μπορεί να εξαλειφθεί, αντί να ρετουσάρονται τα πιο απεχθή χαρακτηριστικά του, πράγμα που μόνο καθυστερεί τον ορίζοντα της επανάστασης και του κομμουνισμού. Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη όταν εξετάζουμε τη δομή της νεο-γκραμσιανής ανάλυσης των διεθνών σχέσεων.

Η ανάλυση αυτή χωρίζει όλες τις χώρες σε εκείνες στις οποίες η ηγεμονία είναι προφανώς ενισχυμένη (αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες που χαρακτηρίζονται από βιομηχανικές οικονομίες, κυριαρχία των αστικών κομμάτων σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες οργανωμένες σύμφωνα με το παράδειγμα του έθνους-κράτους, αναπτυγμένη οικονομία της αγοράς και φιλελεύθερο νομικό σύστημα) και σε εκείνες στις οποίες, λόγω διαφόρων ιστορικών συνθηκών, δεν έχουν εμφανιστεί τέτοιοι παράγοντες. Η πρώτη ομάδα χωρών αποκαλείται "ανεπτυγμένες δημοκρατικές δυνάμεις" και η δεύτερη είναι "οριακές περιπτώσεις", "προβληματικές περιοχές" ή ακόμη και κατηγοριοποιούνται ως "κράτη-παρίες". Η αριστερή (μαρξιστική, νεομαρξιστική και γκραμσιανή) ανάλυση είναι απολύτως εφαρμόσιμη στις χώρες στις οποίες ενισχύεται η ηγεμονία. Ωστόσο, στην περίπτωση των χωρών που εμφανίζουν "ελλιπή ηγεμονία", τα πράγματα θα πρέπει να εξεταστούν με διαφορετικό τρόπο.

Ο ίδιος ο Γκράμσι τοποθετεί αυτές τις χώρες στην κατηγορία των "Καισαρικών" (βλέποντας ως σαφή αναφορά την εμπειρία της φασιστικής Ιταλίας). Ο "Καισαρισμός" μπορεί να θεωρηθεί με την ευρεία έννοια ως κάθε πολιτικό σύστημα στο οποίο οι αστικές σχέσεις υπάρχουν σε αποσπασματική μορφή, ενώ η πλήρης πολιτική τους διευθέτηση (με τη μορφή κλασικών αστικοδημοκρατικών κρατών) έχει καθυστερήσει. Στον "Καισαρισμό", το κύριο σημείο δεν είναι η αυταρχική διακυβέρνηση, αλλά η καθυστέρηση της πλήρους υλοποίησης ενός πλήρως ολοκληρωμένου καπιταλιστικού συστήματος δυτικού τύπου (τόσο της βάσης όσο και του εποικοδομήματος). Οι λόγοι αυτής της "καθυστέρησης" μπορεί να ποικίλλουν από δικτατορικά στυλ διακυβέρνησης, ελίτ των φυλών και την παρουσία θρησκευτικών ή εθνοτικών ομάδων στην εξουσία μέχρι το πολιτισμικό χαρακτηριστικό μιας δεδομένης κοινωνίας ή τις ιστορικές συνθήκες μιας συγκεκριμένης οικονομικής ή γεωγραφικής θέσης κ.λπ. Αυτό που είναι πρωτίστως σημαντικό είναι ότι σε μια τέτοια κοινωνία η ηγεμονία δρα τόσο ως εξωτερική δύναμη (από τα αστικά κράτη και κοινωνίες) όσο και ως εσωτερική αντίθεση, η οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδέεται με εξωτερικούς παράγοντες.

Στις ΔΣ, οι νεο-γκραμσιανοί επιμένουν ότι ο "Καισαρισμός" είναι "ατελής ηγεμονία". Έτσι, η στρατηγική του είναι να διασφαλίζει μια ισορροπία μεταξύ εξωτερικών και εσωτερικών ηγεμονικών πιέσεων, παραχωρώντας ορισμένες παραχωρήσεις, ενώ ταυτόχρονα το κάνει μόνο επιλεκτικά, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία και να αποτρέψει την κατάληψη από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις της πολιτικής υπερδομής που προΐσταται της οικονομικής βάσης της κοινωνίας. Ο Καισαρισμός είναι έτσι καταδικασμένος στον "μετασχηματισμό" (από το ιταλικό transformismo), δηλαδή στη διαρκή προσαρμογή της ηγεμονίας, αυτής ακριβώς της δύναμης που ο Καισαρισμός επιθυμεί διαρκώς να καθυστερήσει ή να εκτρέψει σε μια λανθασμένη τροχιά, το τέλος της οποίας πλησιάζει σταθερά.

Από αυτή την άποψη, η ΔΣ Κριτική Θεωρία θεωρεί ότι ο "Καισαρισμός" είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα εξαλειφθεί από την ηγεμονία, καθώς το φαινόμενο αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια "ιστορική καθυστέρηση" παρά μια εναλλακτική λύση, δηλαδή μια αντι-ηγεμονία από μόνη της.

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της σύγχρονης ΔΣ Κριτικής Θεωρίας, αυτός ο "Καισαρισμός" αντιπροσωπεύεται προφανώς από τις περισσότερες χώρες του Τρίτου Κόσμου και τις μεγάλες δυνάμεις που περιλαμβάνονται στις BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική).

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα χαρακτηριστικά, οι περιορισμοί σε μια τέτοια εννοιολόγηση της αντι-ηγεμονίας που παρουσιάζεται από την ΔΣ Κριτική Θεωρία γίνονται σαφείς, όπως και ο καθαρός ουτοπισμός των εναλλακτικών σχεδίων, όπως η "αντι-κοινωνία" του Cox, η οποία αντιπροσωπεύει κάτι ανέκφραστο και απροσδιόριστο. Προχωρούν από το αόριστο πρόταγμα της κοινωνικοπολιτικής παγκόσμιας τάξης, η οποία υποτίθεται ότι θα εμφανιστεί "μετά τον φιλελευθερισμό"[xi] (Immanuel Wallerstein) και συμμορφώνεται με τη συνήθη αριστερή κομμουνιστική ουτοπία. Μια παρόμοια εκδοχή της αντι-ηγεμονίας περιορίζεται επίσης από το γεγονός ότι σπρώχνει βιαστικά πολλά άλλα πολιτικά φαινόμενα, τα οποία είναι προφανώς άσχετα με την ηγεμονία και τείνουν προς εναλλακτικές εκδοχές της παγκόσμιας τάξης, στην κατηγορία του "Καισαρισμού", και επομένως της "ατελούς ηγεμονίας". Αυτό στερεί από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις κάθε σκέψη ως προς την εξέλιξή τους προς μια αποτελεσματική αντι-ηγεμονική στρατηγική. Παρ' όλα αυτά, είναι αυτή η γενική ανάλυση της δομής των διεθνών σχέσεων υπό το πρίσμα της νεογκραμσιανής μεθοδολογίας που αποτελεί μια εξαιρετικά σημαντική τροχιά για την ανάπτυξη της ΘΠΚ.

Ωστόσο, προκειμένου να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς που ενυπάρχουν στην Κριτική Θεωρία και να αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητες που κρύβει ο νεο-γκραμσιανισμός, θα πρέπει να διευρύνουμε ποιοτικά αυτή την προσέγγιση, υπερβαίνοντας την αριστερά (ακόμα και τον "αριστερίστικο") λόγο, ο οποίος τοποθετεί την όλη δομή στη ζώνη του ιδεολογικού σεχταρισμού και του περιθωριακού εξωτισμού (όπου αυτός συναντάται σήμερα). Από αυτή την άποψη, πολύτιμη βοήθεια μπορούν να προσφέρουν οι ιδέες του Γάλλου φιλοσόφου Alain de Benoist.

Η Καθ'ημάς Ευρασία (μέρος δ)

Κάποιοι ενοχλήθηκαν και πάλι από το κείμενο μου. Πρώτα από όλα ποιός είπε ότι ανήκουμε στον ίδιο χώρο; Κι έπειτα μερικές διευκρινίσεις.

Ο ίδιος ο Ελληνικός Λαϊκός Πολιτισμός, κατεξοχήν το παλιό καλό ελληνικό λαϊκό (δημοτικό) τραγούδι των πόλεων - τα ρεμπέτικα είναι τα δημοτικά των πόλεων - έχει "τουρκικά" στοιχεία. Όπως και ο τουρκικός λαϊκός πολιτισμός έχει αφομοιώσει βυζαντινά στοιχεία.

Αυτό το γεγονός, ενώ οι νέο-Οθωμανοί το εκμεταλλεύονται στο έπακρο,  στην δική μας πλευρά παράγει φουλ κομπλεξισμό! Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Εξού πχ η απαγόρευση των ρεμπέτικων από τον Μεταξά και η έμφαση στις καντάδες, ως ιταλικές, δυτικές, αν αυτό δεν είναι κόμπλεξ, τί είναι;

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Είναι ευρέως διαδεδομένη η τάση της απόρριψης του Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού στο όνομα μιας απροσδιόριστης δυτικής ελληνικής ταυτότητας. Ειδικά στους φιλοδυτικούς εθνικιστικούς κύκλους, αλλά όχι μόνο και οι φιλελέδες τα ίδια είναι. Να την η εκλεκτή συγγένεια που εκτυλίσσεται επί ουκρανικού εδάφους.

Για τους μυημένους πάει ακόμα πιο βαθιά. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να λένε ότι πχ οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες φυλετικά και πολιτισμικά. Είναι το ίδιο φαινόμενο σε εξειδικευμένο επίπεδο.  Δλδ λένε τα ίδια που λένε και οι "Ουράνιο Τόξο" οι οποίοι και μέσα από τον δήθεν αντιρατσισμό τους ονομάζουν τους Πόντιους εποίκους στην Μακεδονία και τους εαυτούς τους μοναδικούς αυτόχθονες. Να τες πάλι και οι εκλεκτές φιλελέδικες συμμαχίες αλά Ουκρανία ...

Και όχι μόνο. Ενώ κατηγορούν ( και απειλούν) εμένα ότι δήθεν έχω κάποια σχέση με τον ρωσικό παράγοντα στο μακεδονικό, είναι αυτοί οι ίδιοι που χύνουν το δηλητήριο του εθνοτικού μίσους στα μυαλά και τις καρδιές των σλαβοφώνων Ελλήνων που λένε τα ίδια με τους χρήσιμους ηλίθιους που χύνουν το δηλητήριο του μίσους για τους Πόντιους στους υπόλοιπους Έλληνες και όλοι μαζί δυτικόφιλοι και αντιρωσιστές...

Εγώ, αν και αυτόχθων της Μακεδονίας, τέτοιες παπαριές για τους Πόντιους δε λέω. Γιατί η ταυτότητα μας πάει πέρα από τα μανιχαϊστικά δίπολα αυτοχθονισμός-ετεροχθονία.

Οι Τούρκοι λοιπόν, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, διεξάγουν και έναν υβριδικό πολιτιστικό/ πολιτισμικό πόλεμο. Στον οποίο η "δική μας" ελίτ δεν έχει τίποτα να αντιπαραθέσει παρά μόνο τις πολυπολιτισμικές μπούρδες. Αλλά και οι εθνικιστές, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχουν τίποτα να αντιπαραθέσουν παρά "Τούρκοι Μογγόλοι δολοφόνοι". Ένας λοιπόν "Ελληνικός Ευρασιανισμός" είναι όχι μόνο εφικτός αλλά και απαραίτητος.

Δεν νομίζω πχ ότι υπάρχουν Ιταλοί ή Ισπανοί εθνικιστές που να αρνούνται την γερμανική επιρροή και το γερμανικό αίμα που κυλάει στις φλέβες τους. Ο Ελληνισμός δεν είναι κάποιο tribe να έχει αυξημένο φορτίο φυλετικής καθαρότητας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε ένα ξερωγώ παγκόσμιο πολυφυλετικό μείγμα. Απλά τα όρια μας είναι ευρύτερα του tribe και της εθνότητας. Δεν είμαστε Ισλανδία. Δεν είμαστε εθνοτικό κράτος. Είμαστε Εθνό-Πολιτισμός.

Τα tribe και τις εθνοτικές ιδιαιτερότητες τις εσωκλείουμε, δεν ταυτιζόμαστε με ένα αποκλειστικά, παρά μόνο ως πρόσωπα, όχι ως Μεγάλο Σύνολο.

Και είναι κατεξοχήν εκείνοι που όντως καταφάσκουν στο ιδιοπροσωπικό tribe τους που καταφάσκουν και στην Μεγάλη Πατρίδα. Οι άλλοι μοιάζουν καταπληκτικά με τον μεταμοντέρνους αριστεριστές. Το απάτριδο μητροπολιτικό σχιζοπρολεταριάτο από την μια και η μονολιθική γκάου σωβινιστική ταυτότητα από την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Και έτσι λύνονται και αυτά τα ζητήματα. Μέσω της Ενότητας στην Πολλαπλότητα. Αυτός είναι ο Ελληνισμός. Αυτό εννοώ όταν λέω Ελληνικός Ευρασιανισμός. Αυτή είναι και η μόνη ουσιαστική απάντηση στον τουρκικό υβριδικό πολιτιστικό/ πολιτισμικό πόλεμο που διεξάγεται τώρα καθώς μιλάμε. Ότι δλδ απαντάμε στον Φαλμεράυερ απαντάμε και στους Τούρκους. Ε, και;! 

Και αυτό θέτει και τις βάσεις για την Ρεκονκίστα. Γιατί μια Ελλάδα που δεν είναι αναθεωρητική τουλάχιστον ταυτοτικά, διότι κρατικά και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων προς το παρόν δεν μπορεί, είναι μια Ελλάδα που θα συρρικνωθεί - ήδη συρρικνώνεται - στο επίπεδο ενός εθνοτικού από την μία, προς μεγάλη χαρά κάποιων χρήσιμων ηλίθιων, πολυφυλετικού πολυπολιτισμικού από την άλλη κράτους.

Η απάντηση δλδ στην πολυφυλετική πολυπολιτισμικότητα δεν είναι το εθνοτικό κράτος, αυτό είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Είναι το Εθνοπολιτισμικό κράτος. Το κράτος της Ενότητας στην Πολλαπλότητα. Και πρέπει να πάμε πέρα από το επίπεδο της διεκδίκησης εδαφών, στην διεκδίκηση καρδιών.

Τα δύο πρώτα εγγράφονται στην μεριά της Ατλαντικής Παγκοσμιοποίησης. Το τρίτο - ως αληθινή Τρίτη Διαλεκτική Θέση - κωδικοποιείται Ευρασιανισμός.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Η Καθ'ημάς Ευρασία (μέρος γ):   Ελληνισμός και Ευρασιανισμός "Μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μακρά ιστορία ένοπλων αγώνων και συγκρούσεων έναντι της Τουρκίας, να ...

Θαλασσοκρατική Βρεφοκτονία

 

"Αν η έκτρωση είναι η έσχατη μορφή αντισύλληψης, τότε η βρεφοκτονία είναι η έσχατη μορφή έκτρωσης"

Τί δεν καταλαβαίνεις;

Δεν πρόκειται πάντως για κάποιου είδους περιθωριακή παρεκτροπή, είναι η πεμπτουσία της Εποχής μας. Αυτές οι μεταμοντέρνες, περισσότερο από αριστερές, όπως συνήθως τις χαρακτηρίζουν, είναι συνεπέστερες από τις φιλελέδες τύπου Λατινοπούλου, ως προς τον ατομοκεντρικό φιλελευθερισμό τους. Ο μοντέρνος/ νεωτερικός ατομοκεντρισμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ακριβώς εδώ που βρίσκονται αυτές οι Μηδείες. Είναι ο Νόμος της Κυβέλης, ηλίθιε.

Εδώ βρίσκεται και η αξία των αναλύσεων του Alexander Dugin. Ενώ οι αριστερό μεταμοντερνιστές (στην Ελλάδα του "σοσιαλισμού" φωφίκο συμπεριλαμβανομένου) οδηγούν τα πράγματα προς το Χάος της Δημιουργικής Καταστροφής γύρω μας και μέσα μας, τόσο οι φιλελέδες όσο και οι εθνικιστές όλου του φάσματος στην ουσία προσπαθούν να επιστρέψουν πίσω στην χρυσή εποχή της Τάξης του μοντερνισμού. Πράγμα αδύνατον, κάτι τέτοιο πορεί να επιβληθεί μονάχα διά της ωμής βίας -και άρα μπορεί να έχει μονάχα προσωρινά αποτελέσματα-, εξού και η υποστήριξη σε φετιχιστικές μορφές ναζισμού με τις μεταμοντέρνες φεμινίστριες στο πλευρό τους. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την γκάου ψευτοπατριαρχία

Η μόνη απάντηση σε αυτήν την νέα μεταμοντέρνα μητριαρχία είναι ένας άλλος μεταμοντερνισμός, ένας προνεωτερικός μεταμοντερνισμός, μια πατριαρχική μητριαρχία, όχι μια γκάου πατριαρχία τύπου επιστροφή στα αμερικανικά '50-'60

- θεέ μου πόσο γελοίοι αυτοί με τα μέμε τύπου εικόνα αμερικανικής πυρηνικής οικογένειας '50 με την ατάκα του Ιουλίου Έβολα "Εξέγερση Ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο". Μα η εικόνα αυτή είναι η πεμπτουσία του Σύγχρονου/ Μοντέρνου Κόσμου! -

αλλά μια επιστροφή στην προνεωτερική πατριαρχία/μητριαρχία που στην Ελλάδα της υπαίθρου επιβίωνε μέχρι πρόσφατα και που ο μοντερνισμός του τύπου της εικόνας που περιγράφω κατέστρεψε. Ακόμα και η πυρηνική οικογένεια δλδ είναι μοντερνισμός και η προσπάθεια επιστροφής σε αυτήν, τώρα που τα πάντα γύρω μας γκρεμίζονται, δεν θα βοηθήσει πχ να αντιστραφούν οι δημογραφικές τάσεις, γιατί ακριβώς αυτό το νεωτερικό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας είναι που τις δημιούργησε εξαρχής.

Αντίθετα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες "ζουν" σε διευρυμένες προνεωτερικές οικογένειες και κοινότητες και οι μεταμοντέρνες ατομοκεντρικές φεμιναρχίνες νιώθουν μια έλξη για αυτό ακριβώς επειδή η απάντηση στον φιλελεύθερο ατομοκεντρικό και κατά συνέπεια μετανθρωπιστικό μεταμοντερνισμό είναι ένας άλλος μεταμοντερνισμός (είναι εφικτός). Και δυστυχώς πολλά καλά στοιχεία ειδικά της νεολαίας βρίσκονται παγιδευμένα εκεί στο μεταμοντέρνο στρατόπεδο ακριβώς επειδή λόγω υγιούς ενστίκτου απεχθάνονται τον μοντερνισμό.

Οι αναλύσεις του Ντούγκιν επί του θέματος είναι οι καλύτερες και ταυτόχρονα οι πιο προσιτές, κατανοητές, εκλαϊκευμένες. Εξού και η αντιντουγκινική υστερία στα πλαίσια της αντιρωσικής υστερίας, δυστυχώς και από μέρους των περισσότερων εθνικιστών, οι οποίοι και με αυτήν την στάση τους αποδεικνύουν ότι είναι μοντέρνοι εθνικιστές δλδ εθνοκρατιστές σωβινιστές, ενώ οι αιρετικές εκφάνσεις (του εθνικισμού, του φα, πείτε το όπως θέτε) ήταν προσπάθειες υπέρβασης του μοντερνισμού, σχεδόν προοικονομίες της Τέταρτης Θέσης.

Δεν φοβούνται λοιπόν χώρες σαν την Ουκρανία ή την Πολωνία ή ακόμα και μια Ελλάδα που τυχόν θα κάνει στροφή στο μοντέλο του Ισραέλ. Το Ισραέλ είναι υπόδειγμα συνύπαρξης μοντέρνων φεμιναρχίνων με γκάου στρατόγκαυλους σωβινιστές. Ο ορισμός του μοντέρνου (και για αυτό καταδικασμένου σε αποτυχία) εθνοκράτος σε μια θάλασσα προνεωτερικότητας: το Ισλάμ.

Την ντουγκινική Ρωσία φοβούνται γιατί είναι η μόνη Λευκή Ευρωπαϊκή Χριστιανική και μάλιστα Ορθόδοξη χώρα που απορρίπτει τον μετάμοντερνισμό όχι για χάριν ενός απολιθωμένου μοντερνισμού αλλά για την αναζήτηση μιας άλλης προνεωτερικής μετανεωτερικότητας, εξού και η κατάφαση στην Αυτοκρατορία, την μόνη απάντηση στον ιμπεριαλισμό. Στην ουσία την μόνη Λευκή Ευρωπαϊκή χώρα που έχει το Αντίδοτο (προσοχή στις απομιμήσεις) στο Χαλιφάτο που μηχανεύονται.

Ακόμα δλδ και αν η Ρωσία ηττηθεί σε αυτόν τον Παγκόσμιο Πόλεμο οι ιδέες της έχουν ήδη νικήσει, διοτί, αν υποθέσουμε ότι Δύση θέλει να επιβιώσει ως Ευρωπαϊκός Πολιτισμός ( λέμε τώρα) τότε μόνο ως Αυτοκρατορία (και όλα όσα την συνοδεύουν) θα μπορέσει να το κάνει και εκ των πραγμάτων θα πρέπει να ασπαστεί τις ιδέες της Ρωσίας (που θα έχει νικήσει). Τρόπον τινά όπως η Αυτοκρατορική Ρώμη ενσάρκωσε την Μακεδονία, ενώ αρχικά ως Ρεπούμπλικα την απεχθάνονταν αλλά και την έτρεμε. Αν δλδ παρομοιάσουμε την Δύση με την ρεπουμπλικανική Ρώμη, γιατί στην πραγματικότητα είναι Καρχηδόνα, και την Ευρώπη με τη Νότια Ελλάδα, τότε η Ρωσία είναι η Μακεδονία.

Η εποχή μας παρουσιάζει ισχυρές ομοιότητες με την εποχή που οι σοσιαλιστές Γρακχοι καταστέλλονταν στην Ρώμη, η Σπάρτη πειραματίζεται με έναν καταδικασμένο εξαρχής  ριζοσπαστικό εθνικοεπαναστατισμό, στην Μικρά Ασία οι δούλοι εξεγείρονται στο όνομα του Αήττητου Ηλίου και καταστέλλονται από τις ρωμαϊκές λεγεώνες, τις ίδιες που αργότερα θα λατρέψουν αυτόν τον Αήττητο Ήλιο και ενώ όλα αυτά είναι εκφάνσεις των ίδιων, στωικών κυρίως ιδεών, μόνο στην Μακεδονία των Αντιγονιδών εφαρμόζονται χωρίς περιττές υπερβολές και ακρότητες. Ό,τι δλδ αλλού ήταν ακραίο στην Μακεδονία ήταν κεντρικό και ο Αήττητος Ήλιος ήταν εσωτερικός, Διονυσιακός, σχεδόν Ιησούς Χριστός της Ορθοδοξίας. 

Τα πάντα λοιπόν θα παιχτούν στο αν ο Άνθρωπος θα επιβληθεί στην Τεχνιτή Νοημοσύνη ή η Τ.Ν. θα υποτάξει τον Άνθρωπο. Αυτά στην ουσία είναι τα δύο στρατόπεδα. Δεν υπάρχει ουκρανικό στρατόπεδο. Το στρατόπεδο της "Έκθεσης των Βρυξελλών", όπου, σαν σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, συνδυάζεται η τεχνολογία με τις ενοικιάσεις μήτρας και η Ευρασία όπου ο Άνθρωπος αναζητά τρόπους να διατηρήσει την ανθρωπινότητα και την πνευματικότητα του.

Venceremos! 

Aleksandr Dugin on Millennials, Modernity and Religion

Η Καθ'ημάς Ευρασία (μέρος γ)

 

Ελληνισμός και Ευρασιανισμός

"Μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μακρά ιστορία ένοπλων αγώνων και συγκρούσεων έναντι της Τουρκίας, να δεχτεί το δόγμα του Ευρασιανισμού;

Οι Ευρασιανιστές δεν έχουν δόγματα. Η Τουρκία και η ιστορική πλευρά των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν έχουν καμία σχέση με τον ευρασιανισμό.

Ο Ευρασιανισμός δεν είναι εκ των προτέρων, ούτε φιλοτουρκικός, ούτε φιλελληνικός. Και οι δύο χώρες είναι τώρα μέλη του ΝΑΤΟ, έτσι επίσημα βρίσκονται στην άλλη πλευρά του γεωπολιτικού οδοφράγματος. Αλλά όταν οι Ρώσοι έχουν με τον τουρκικό λαό το ίδιο ταυτοτικό πρόβλημα και σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ευρασιατική ταυτότητα είναι η καλύτερη και λογικότερη λύση, είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ταυτότητα της Ελλάδας είναι σαφώς ευρωπαϊκή και όχι ευρασιατική.

Αλλά η Ελλάδα ήταν ιστορικά το κέντρο της Άλλης Ευρώπης. Η ταυτότητα της Δυτικής Ευρώπης κατασκευάστηκε σταδιακά πάνω στην απόρριψη του ελληνικού τρόπου σκέψης. Υποθέτω λοιπόν ότι ο Έλληνας θα πρέπει επίσης να έχει πραγματικά προβλήματα με τη Δυτική Ευρώπη - όντας ορθόδοξη και διατηρώντας σε ένα ορισμένο επίπεδο τις δομές της παραδοσιακής κοινωνίας, η Ελλάδα πρέπει να βρει τον τρόπο να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της. Ο Ευρασιανισμός δεν της ταιριάζει άμεσα. Μπορεί όμως να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για το πώς απορρίπτει την οικουμενικότητα και επιβεβαιώνει τη δική του ταυτότητα που αγωνίζεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, την ομογενοποίηση και την ολοκληρωτική αποξένωση της μεταμοντέρνας κοινωνίας."

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Εγώ εδώ, αν και συμφωνώ με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν ως προς την έμπνευση από και όχι την αντιγραφή του Ευρασιανισμού, διαφωνώ ως προς το ταυτοτικό ευρασιανικό ζήτημα . Και η Ελλάδα μοιράζεται με την Τουρκία και την Ρωσία το ίδιο ταυτοτικό ζήτημα. Είναι περισσότερο Ευρασιατικός παρά σκέτο Ευρωπαϊκός. 

Η μίξη μεταξύ Ινδοευρωπαϊκής και Τουρανοαλταϊκής ταυτότητας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, τρόπο και ένταση η κάθε μία. 

Στην Ρωσία και την Τουρκία είναι ζήτημα όσμωσης και τελικού αποστάγματος με διαφορετικό στην κάθε μία κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο. Ινδοευρωπαϊκό στην Ρωσία, Τουρανοαλταϊκό στην Τουρκία. Πολιτισμικά όμως, γιατί φυλετικά μοιάζει να συμβαίνει το αντίθετο. Οι Τούρκοι είναι πιο "Λευκοί" από τους Ρώσους. Οι Ρώσοι πιο "μιξομόγγολοι" από τους Τούρκους!

 

Τί σχέση έχουν όλα αυτά με μας; Ε, ό,τι είναι οι Γερμανοί ή καλύτερα τα γερμανικά βαρβαρικά φύλα για όλη την δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των "λατινικών"  (Γάλλοι- Φράγκοι, Ισπανοί- Βήσιότθοι, Ιταλοί - Λογγοβάρδοι κτλ) είναι τα Τουρανοαλταϊκά Ευρασιατικά φύλα για την Καθ'ημάς Ανατολή, είτε την πούμε Βυζάντιο είτε Ρωμανία. 

Η σπουδαιότητα του Ευρασιανισμού για την ταυτότητα του Ελληνικού Λαού και Πολιτισμού είναι εκ των ων ουκ άνευ όχι μόνο για το ξεπέρασμα της Νεοελληνικής ταυτοτικής σχιζοφρένειας, αλλά και για να το λήξουμε επιτέλους αν είμαστε έθνος που δημιουργήθηκε από το κράτος, όπως στα μουλοχτά οι κρατούντες του αθηνοκεντρικού κράτους έχουν επιβάλει, ή αν το Γένος δημιούργησε το κράτος. 

Αν ισχύει το πρώτο τότε δεν μας χρειάζεται ο Ευρασιανισμός, ό,τι πουν οι δυτικοί μας φίλοι αυτό  είμαστε, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Αν όμως όχι, τότε δεν γίνεται χωρίς αυτόν. Διότι "οι Χαμένες μας Πατρίδες" είναι στην ουσία "Η Χαμένη μας Πατρίδα" και πριν επιστρέψουμε με μια Ρεκονκίστα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας μέσα μας. Πρώτα θα συμφιλιωθούμε με όλα εκείνα τα πολιτισμικά χρακτηριστικά που θεωρούνται τουρκικής κεντροασιατικής προέλευσης και μετά "πάλι με χρόνους με καιρούς". 

Έτσι μόνο θα ξαναγίνουμε γνήσια τέκνα των Αρχαίων Ελλήνων. Τραγικοί. Δωρική Απολλώνια  αφομοίωση της Διονυσιακής Ανατολής. Η απόρριψη οδηγεί στην σχάση και αυτή με την σειρά της στη δική μας αφομοίωση πότε από τους μεν και πότε από τους δε... 

Η δυτικόστροφη ταυτότητα είναι στην ουσία άρνηση, είναι το ψέμα της απευθείας καταγωγής μας από τους αρχαίους δίχως άλλη μεσολάβηση, η απέχθεια για τους άμεσους προγόνους μας, δλδ η απέχθεια για τον εαυτό μας στην τελική. Πώς να μη γινόμαστε μετά από απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων μπάσταρδα της "Μαύρης Αθηνάς"; Ακόμα να το καταλάβουν μερικοί;

Η Θαλασσοκρατική Δύση - με τις εργαλειοποιημένες παραφυάδες της, δήθεν υπέρ της Λεύκης Φυλής - μας εξαφρικανίζει. Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, είναι ορατή πραγματικότητα. Να ένας καλός λόγος να είναι κανείς με την Ευρασία αντί του Αφροεβροαντλαντισμού. 

Πόσο μάλλον να είναι με τον δικό του Ευρασιανισμό, έναν Ελληνικό Ευρασιανισμό, την Καθ'ημάς Μικρά Ευρασία. Δεν είναι άλλωστε απλά ζήτημα γεωπολιτικού προσανατολισμού αλλά κυρίως ταυτοτικό. Τα δύο εξάλλου είναι αλληλένδετα. 

Μεταπολιτικός Ζόφος

 Ζόφος επικρατεί στην νεοελληνική Μεταπολιτική πραγματικότητα. 

Διχαστικά μανιχαϊστικά δίπολα παντού. 

Το πιο εύκολα παρατηρήσιμο, αλλά και το πιο επιφανειακό, είναι το Αριστερά - Δεξιά (ή/ και Αναρχισμός - Φασισμός κτλ).

Τα καλύτερα στοιχεία ενός υγειους Μεταπολιτικού Χώρου βρίσκονται εγκλωβισμένα στην μία ή την άλλη πλευρά και πολεμάνε το ένα το άλλο ενώ θα έπρεπε να σχηματίζουν ένα Άλλο Μετερίζι μέσα από μια Άλλη Οπτική.

Πιο ουσιαστικη όμως έκφανση αυτού του ζόφου θεωρώ την αντιμετώπιση που δέχεται η έννοια της Πανελλήνιας Ιδέας. 

Οι έχοντες μια μονολιθική αντίληψη του έθνους την θεωρούν φιλελευθερισμό, κοσμοπολιτισμό και διεθνισμό. Ενώ στην πραγματικότητα μονολιθικότητα και κοσμοπολιτισμός είναι η δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καθόλου τυχαία οι διεθνιστές επιτίθενται εξίσου σε αυτήν αντιμετωπίζοντας την σαν πολιτισμικό (ή/και φυλετικό) ιμπεριαλισμό.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιδέα ότι ο Ελληνισμός, σε γεωπολιτισμικό επίπεδο τουλάχιστον, διότι γεωστρατηγικα είναι αιχμάλωτος, είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της της "Μέσης Γης", μια Παράκτια Δύναμη.

Ούτε Ωκεανός ούτε και Στέππα.

Διόλου τυχαία και σε αυτήν την περίπτωση οι ωκεάνιοι κοσμοπολίτες έχουν "καβάτζα" τους μονολιθικούς ενώ και οι διεθνιστές δήθεν αντίπαλοι των κοσμοπολιτών που πρεσβεύουν ακριβώς τα ίδια με τους κοσμοπολίτες έχουν εγκολπώσει μέρος των εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ιδέας. 

Ζόφος