Σελίδες


Από άρθρο σε χριστιανικό σάιτ που προσπαθεί να αρνηθεί και τα δύο: "Οἱ Δυτικοὶ π.χ. Προτεστάντες θεωροῦν τὴν βυζαντινὴ Ὀρθοδοξία «χριστιανοφανὴ Παγανισμό», ἐνῶ οἱ Ἕλληνες ἀρχαιοκεντρικοὶ θεωροῦν τὴ βυζαντινὴ Ὀρθοδοξία «ἑβραϊκή»." Ενώ ισχύουν και τα δύο, το καθένα από τη σκοπιά του. Το πρώτο πολιτισμικά -για αυτό άλλωστε λέμε το Βυζάντιο ελληνικό- καί τό δεύτερο θεολογικά. Προφανώς και ο καθένας κρατάει ό,τι προτιμά. Για αυτό και λατρεύω το Λαϊκό Δημώδες Βυζαντινό Άσμα του Διγενή (από το Διο-γένης, όχι από τα δύο γένη) και τον Ερωτόκριτο (Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν / Και του Τροχού που ώρες ψιλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν...), γιατί είναι (μετά)βυζαντινά μεν, Παγανιστικά δε, όπως ακριβώς είδε την δημοτική μας ποίηση ο Γκαίτε! Γιατί πολιτισμικά η Ορθοδοξία είναι κυβωτός της αρχαιότητας, ηθελημένα ή μη μας είναι αδιάφορο. Κι ο Πλήθων στην σύνοδο της Φλωρεντίας υπερασπίστηκε την Ορθοδοξία μέσω του Πλατωνισμού μεν, επιστρέφοντας στα πάτρια όμως, υπερέβη, χωρίς να επιτεθεί, την Ορθοδοξία δε. Αυτά, γιατί κάποιοι κουράζουν με το αλληλομαλιοτράβηγμα https://youtu.be/W4OL45GF2-o

Ο νέος άξων από Βαλτική θάλασσα στην ανατολική Μεσόγειο https://isxys.blogspot.com/2018/11/blog-post_4.html

Γεωπολιτική της Ευρασίας: θεωρία McKinder και ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας https://cognoscoteam.gr/%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b1-mckinder-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/

An Ideological Comparison: Rûm Alternatives to Arabism http://operationantioch.blogspot.com/2016/03/an-ideological-comparison-rum.html

Βυζαντινός κρυπτοπαγανισμός! "Ἡ ἄποψη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὡς «ἀρχαιοελληνικὸ παγανισμὸ μὲ μιὰ στρώση Χριστιανισμοῦ» εἶναι λανθασμένη", λέει, αλλά δεν πείθει! https://chronographiae.wordpress.com/2018/09/11/%e1%bc%95%ce%bd%ce%b1-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bd%e1%bd%b8-%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b5%e1%bf%96%ce%bf/

Όταν ο Durutti συνάντησε τους Σαλαφιστές στην Αθήνα ... του Έσπερου. Η εικόνα των εκατοντάδων φανατικών μουσουλμάνων να προσκυνούν τον Αλλάχ στους δρόμους της Αθήνας έφερε βουβαμάρα στα χείλη των αριστερών. Μια διεθνιστική προσπάθεια στήριξης των μεταναστών - μέσω της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς καθώς και του αναρχικού χώρου - που κράτησε περισσότερο από δύο δεκαετίες, είχε ως αποτέλεσμα να βγουν οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες στους δρόμους όχι για να διαδηλώσουν κατά των δεσμών του Καπιταλισμού αλλά για μια ταινία - σιωνιστικής προέλευσης - που βεβήλωσε τον προφήτη. Οι Σαλαφιστές έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε ακόμη μια πόλη της Ευρώπης. http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/09/durutti.html

It seems counter-intuitive to claim that whites are the victims of genocide. Whites are not being slaughtered by the millions, which is the image that most people have of genocide. To all appearances, our race is powerful, prosperous, and populous. But defenders of the White Genocide thesis point to the 1948 United Nations Convention on Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, which in Article II defines genocide as . . . any of the following acts committed with intent to destroy, in whole or in part, a national, ethnical, racial or religious group, as such: (a) Killing members of the group; (b) Causing serious bodily or mental harm to members of the group; (c) Deliberately inflicting on the group conditions of life calculated to bring about its physical destruction in whole or in part; (d) Imposing measures intended to prevent births within the group; . . . This definition of genocide is much broader than outright mass murder. In particular, points (c) and (d) are consistent with characterizing policies that destroy a group slowly, over long periods of time, as genocidal as well. So genocide comes in two forms, which we can call fast, hot genocide and slow, cold genocide. White extinction falls into the latter category. White extinction means that in every white nation, reproduction rates have fallen below replacement, which means that more whites will die than are being born, until whites cease to exist as a distinct race. There are five principal causes of white extinction. I am sure that other factors could be added to this list, but if just these five problems were addressed, I would no longer fear for the future of our race. An ethic of hedonism, individualism, and selfishness that denigrates reproduction and family life; Feminism, which encourages women to pursue careers instead of making family life their primary occupation; The widespread use of birth control and abortion to decouple sex from pregnancy and pregnancy from child-rearing; The rising costs of family formation, chiefly caused by racial integration—which is the driving force behind suburbanization and ex-urbanization in order to find safe spaces for whites to raise families—and by non-white immigration and offshoring industry, which lower wages for whites; Miscegenation, in which individuals reproduce their own genes but not their race by mixing with another race. https://www.counter-currents.com/2015/09/white-genocide/

Μια άλλη αντίληψη για την έννοια της Εθνοφυλής που, χωρίς να καταργεί τις βιολογικές, φυλετικές μας ρίζες, προσθέτει με την επιγενετική δυο ακόμη εξίσου σημαντικά στοιχεία: α. Το έδαφος ως Ενέργεια, στην ουσία η Πατρίδα ως Ζώσα Φύση! Γι αυτό και οι μη αστικοί πληθυσμοί είναι, συνήθως ασυνείδητα, πιο πατριωτικοί, αλλά εδώ τίθεται σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, σχεδόν μεταφυσικής φυσιολατρίας που με την σειρά της επηρεάζει ως Περιβάλλον την ίδια την γονιδιακή εξέλιξη. β. Η Κοινή Αυτοεικόνα ενός Λαού, που οι Μύθοι και η Ιστορία κρατάνε καθαρή, κρυστάλλινη, εξού και η λύσσα εναντίον τους, το Συλλογικό Ασύνειδο, αυτό που διατυπώθηκε ως "είναι στο dna μας..." και ενόχλησε πολλούς... Και με την σειρά της και αυτή ενδεχομένως να επηρεάζει την ίδια την γονιδιακή μας εξέλιξη από γενιά σε γενιά! Γινόμαστε αυτό που προυπάρχει στα γονίδια μας και το εγείρουμε μέσω της αυτοεικόνας μας και της Ενέργειας της Γης μας! https://arktos.com/2018/11/28/spengler-epigenetics-and-the-idea-of-race/

Ο Ιούλιος Καίσαρ στο βιβλίο του «Περί του Γαλατικού Πολέμου», ένα βιβλίο με την μορφή των απομνημονευμάτων μας δίδει τις ακόλουθες πληροφορίες : ότι οι θρησκευτικές τελετές των Κελτών και των Γαλατών ήσαν ίδιες με τις Ελληνικές, ενώ στην γλώσσα όπου έψελναν οι Δρυΐδες ήτο επίσης η Ελληνική. Αλλά και οι αξιωματικοί του συνενοούντο με τους ιερείς των Κελτών, τους Δρυΐδες, ομιλούντες την Ελληνική. Όπως και οι θεοί τους είχαν ίδιες ή παραφθαρμένες ονομασίες ελληνικές, όπως Diis Pater – Δευς [Ζευς] Πατέρας. https://www.pronews.gr/istoria/231422_poia-itan-i-shesi-ton-ellinon-me-toys-keltes-kai-toys-galates

Γαλλία: Τα 42 αιτήματα των «Κίτρινων Γιλέκων» https://www.economistas.gr/diethni/3013_gallia-ta-42-aitimata-ton-kitrinon-gilekon

Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας

Alexander Dougin

Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας είναι τα εξής : 

 1. Εσχατολογική αντίληψη , ξεκάθαρη κατανόηση του γεγονότος ότι πλησιάζει το τέλος του σύγχρονου πολιτισμού. Αυτό οδηγεί στην ιδέα της εσχατολογικής επανόρθωσης. Τίθεται το ζήτημα της χρήσης και πολιτικών μέσων , προκειμένου να επιτευχθεί η επανόρθωση της Χρυσής Εποχής. . 

 2. Πίστη ότι οι υπαρκτοί θρησκευτικοί θεσμοί είναι ανεπαρκείς για την επίτευξη ριζοσπαστικών , εσχατολογικών σκοπών - οι παραδοσιακές δυτικές θρησκείες πάσχουν από κρυμμένο αντιριζοσπαστικό πνεύμα και φαρισαϊσμό. Πνεύμα μεταρρύθμισης και « νέας πνευματικότητας » ( μυστικισμός , γνωστικισμός , παγανισμός ). 

 3. Μίσος για τον σύγχρονο κόσμο, τον Δυτικό πολιτισμό που προέρχεται από τον Διαφωτισμό. Ταύτιση του κοσμοπολιτισμού , ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με το απόλυτο παγκόσμιο Κακό. Απέχθεια προς τον Αστό. 

 4. Ενδιαφέρον για την Ανατολή και αντιπάθεια προς τη Δύση. Γεωπολιτικός προσανατολισμός στην Ευρασία. Μια εvιαiα μεταϊδεολογiα που υπερβαivει τις εφαρμογές , αλλά και τις θεωρίες του Φασισμού και του Μπολσεβικισμού 

 5. Σπαρτιατικός ( Πρωσικός ) ασκητισμός. Λατρεία για την Eργασία και τον Εργάτη. Πίστη ότι η Πρωταρχική Πνευματική Αρχή βρίσκεται στις λαϊκές τάξεις , στα κατώτερα στρώματα , που διασώθηκαν από την εξαχρείωση των τελευταίων αιώνων , σε αντίθεση με τις παρηκμασμένες ελίτ των παλαιών καθεστώτων. Η Αρχή μιας « νέας αριστοκρατίας » που θα ανέλθει από τις μάζες. 

 6. Πίστη ότι ο λαός και η κοινωνία είναι μια οργανική , αδελφική συλλογικότητα , που στηρίζεται στην ηθική και πνευματική αλληλεγγύη. Κάθετη άρνηση του ατομικισμού, του καταναλωτισμού και της εκμετάλλευσης. Προσπάθεια να έλθουν όλοι οι λαοί στην κατάσταση της «Χρυσής Εποχής». 

 7. Αντιπάθεια προς τις Σημιτικές αντιλήψεις για την κουλτούρα , τη θρησκεία και την οικονομία. Καταπολέμησή τους μέσω των Ινδοευρωπαϊκών παραδόσεων , που δεν αναγνωρίζουν ούτε κoινωνική τάξη ούτε νοοτροπία «εμπόρου». 

 8. Ετοιμότητα για αυτοθυσία προς όφελος αυτού του ιδανικού. Μίσος προς τη μετριότητα και τον μικροαστισμό. Ξεκάθαρα επαναστατικό πνεύμα. 

 Όλα τα παραπάνω στοιχεία βρίσκονται σε οποιοδήποτε Φασιστικό ή Μπολσεβίκικο δόγμα. Μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με την ιδεολογία ή τον συγγραφέα ή ακόμη και να εμφανίζονται μαζί με άλλες ιδέες που ενδεχομένως αντιφάσκουν με κάποια από αυτά. 

Χόρστ Μάλλερ : Ο Αριστερός Εθνικιστής


Ο Χόρστ Μάλλερ είναι γνωστός Γερμανός δικηγόρος και πολύ διάσημος από τις πολύκροτες δίκες που έχει λάβει μέρος στο παρελθόν. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης RAF στην δεκαετία του ’70. Συμμετείχε σε πορείες και επεισόδια όπου και συγκρούστηκε με την αστυνομία και συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές. Για την υπόθεση της RAF καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλακή. Υπερασπίστηκε στο παρελθόν τους Andreas Baader , Gudrun Ensslin , and Rudi Dutschke. Το 2000 εντάχθηκε στις τάξεις του Γερμανικού Εθνικιστικού κόμματος NPD και εκπροσώπησε το κόμμα στο δικαστήριο την εποχή των μεγαλύτερων διώξεων από το κράτος . Λόγω των πολιτικών του απόψεων απαγορεύεται να εξασκεί το επάγγελμα του στην Γερμανία. Υπέστη διώξεις από την Γερμανική ( ; ) κυβέρνηση για απόψεις που εξέφρασε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στο WTC , σε συνέντευξή του προς κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο.



Revolutionary Preservationists: Beyond the Statist / Anti-Statist Paradigm Some revolutionaries of a more libertarian persuasion have replaced the outdated left/right dichotomy with an equally Manichaean concept of “statist/non-statist”, the former being absolutely evil and the latter completely desirable & good. Personally, I think the “statist/non-statist” distinction is as useless as the “left/right” one because it doesn’t acknowledge the nuanced blend of possible & existing solutions. So as Revolutionary Preservationists we recognize that the system can be collapsed in a staggered, ad hoc manner. Certain benign state institutions- according to the popular will- can & should be preserved, while harmful ones ought to be disbanded or attacked. Nuanced and realistic solutions are at the core of decentralization, not ideological combat over statist vs. non-statist. A solution has to work for real people, not for the sake of some abstract ideology of either left or right. https://openrevolt.info/2012/09/06/revolutionary-preservationists-beyond-the-statist-anti-statist-paradigm/

Ο παναφρικανισμός είναι υπέρ των αντιιμπεριαλιστικών και αντι-καταναλωτικών δυνάμεων, ευνοεί το Rasta και την ανακαλύψη της δικής του γλώσσας και τρόπου ζωής. Είναι ένα πολιτικό δόγμα ούτε φιλελεύθερο ούτε μαρξιστικό, αλλά, όπως ο Fs και ο Ns, ένα είδος "Τρίτης Θέσης". https://posizionealternativa.home.blog/2019/08/23/panafricanismo-una-soluzione-africana-al-globalismo/

Ο νόθος ‘’αυτοπροσδιορισμός’’ Αν ο αυτοπροσδιορισμός είναι «αναφαίρετο ανθρώπινο και μειονοτικό δικαίωμα», τότε προς τι η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια διαδικασία για τον καθορισμό του ονόματος-ταυτότητας των γειτόνων; Και προς τί η συμφωνία των Πρεσπών; Πώς μπορεί να θεωρείται αυτοπροσδιορισμός μια «συμφωνία» που δεν έχει τη συγκατάθεση των ίδιων των λαών; Γιατί δεν συμμετείχαν και τ’ άλλα κοινοβούλια της Βαλκανικής που έχουν σχέση με τον ονοματολογικό και εθνολογικό προσδιορισμό των γειτόνων; Προφανώς η ελληνική κυβέρνηση καλέστηκε για να συναποφασίσει με βάσει την παγκόσμια αναγνώριση ότι η Ελλάδα είναι ο ιστορικός κληρονόμος-δικαιούχος των συμφραζόμενων της έννοιας «Μακεδονία», αλλά και γιατί βρέθηκε η κατάλληλη κυβερνητική ομάδα για να ικανοποιήσει τα Διευθυντήρια της Δύσης. Υπό το πρίσμα των ιμπεριαλιστικών πιέσεων θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αποποιηθεί τη συμμετοχή της σε μια δοτή διαδικασία ‘’αυτοπροσδιορισμού’’, υποδεικνύοντας μια πιο δημοκρατική εσωτερικά διαδικασία (δημοψήφισμα) και πιο επιστημονική (ιστορικών, εθνολόγων, βαλκανιολόγων κλπ) εξωτερικά, όπως, πχ, μια διεθνή διάσκεψη στα πλαίσια της UNESCO-ΟΗΕ. Ταυτόχρονα μπορούσε να υποστηρίξει στα διεθνή φόρα ένα ‘’όνομα’’ πιο συνθετικό για τη βαλκανική πραγματικότητα και πιο ορθολογικό ως προς τη γεωγραφία, την πολιτική και τον πολιτισμό, για τη γείτονα, όπως αυτήν που επεξεργάστηκε ο Μ. Χαραλαμπίδης(5) και υιοθετείται σήμερα από πολλούς διανοούμενους, πολιτικούς και κληρικούς: Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής. Παράλληλα θα μπορούσε να προωθήσει σε διμερές επίπεδο, μια αντιμπεριαλιστική στρατηγική με ιστορικές αναφορές (πχ στο Ρήγα), στοχεύοντας στην πολιτισμική και πολιτική ενοποίηση του ελληνικού και του γειτονικού κράτους(6). Υπάρχει μια αλήθεια που καθορίζει τη μακεδονικότητα. Ότι αυτή συνιστά ιστορικά μια ενιαία πολιτικά και πολιτισμικά κίνηση με τον ελληνισμό. Η μόνη στιγμή διάκρισης μπορεί να θεωρηθεί η προ-Χαιρώνεια περίοδος (338πΧ), αλλά και τότε αποτελούσε τμήμα του ελληνόφωνου κόσμου των αυτόνομων πόλεων-κρατών. Αν οι γείτονες είναι γηγενείς Μακεδόνες που εκσλαβίστηκαν(7) ή είναι Σλάβοι που θέλουν να συνδεθούν με την «υψηλή παράδοση», τότε θα πρέπει να υιοθετήσουν την μακεδονοποίησή τους, που μπορεί πρωτίστως να διακριθεί γλωσσικά. Δεν μπορεί να βαυκαλίζεσαι ότι είσαι απόγονος των Μακεδόνων, του Μεγαλέξανδρου, του Αριστοτέλη και να μην ανα-γνωρίζεις τη γλώσσα τους. Και επειδή η διαδικασία μακεδονοποίησης δεν είναι παρά μια διαδικασία ελληνοποίησης, επόμενα και το πολιτικό ζήτημα μπορεί να λυθεί μόνο σε συνάρτηση με το ελληνικό κράτος, είτε με μια λογική ένωσης, όπως παλιότερα τα Ιόνια, η Κρήτη ή τα Δωδεκάνησα, είτε με μια λογική ομοσπονδοποίησης, όπου θα διατηρηθούν τα επιμέρους τοπικά εθνικά χαρακτηριστικά της σλαβικότητας ή της αλβανικότητας (βλ. πολιτικό σχέδιο του Ρήγα), είτε με μια λογική κυπροποίησης, δηλαδή, ανεξάρτητου κράτους εντός του πολιτισμικού πλαισίου του ελληνισμού. Ένα παράδειγμα ελληνοποίησης είναι η εμπειρία των βλάχικων βαλκανικών κοινοτήτων (Αρωμούνων), πριν βέβαια η εμπειρία τους εκφυλιστεί από τις εθνικιστικές μισαλλοδοξίες που ανέδειξαν οι παρεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων μετά τον κριμαϊκό πόλεμο (1854). Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Βλάχοι θα διακρίνουν στην ελληνική γλώσσα και όχι στη μητρική τους το όχημα της εθνικοποίησης-εκσυγχρονισμού τους. Στο κατ’ εξοχήν αστικό τους κέντρο, τη Μοσχόπολη (σημ. Αλβανία), δημιουργήθηκε, το 1716, με δαπάνη απόδημων Μοσχοπολιτών, το «Ελληνικόν Φροντιστήριον», που το 1745 μετονομάστηκε σε «Νέα Ακαδημία». Το πρώτο κοσμικό Σχολείο στα Βαλκάνια αποδεικνύει ότι η τότε εγγράμματη τάξη, ως συνέπεια των οικονομικών μετασχηματισμών (αστικοποίηση, βιοτεχνία, εμπόριο μεγάλων αποστάσεων) και πριν την εμφάνιση του νεοκλασικισμού και φιλελληνισμού, έδωσε μια πληρέστερη δυναμική ελληνοπρέπειας απ’ ό,τι οι Δυτικοί, αφού ενσωμάτωνε και το βασικότερο εργαλείο συνάρθρωσης με την ελληνική αρχαιότητα- Βυζάντιο: την ελληνική γλώσσα. Κατά κάποιον τρόπο το «Φροντιστήριο-Ακαδημία» της Μοσχόπολης θα μπορούσε ν’ αποτελέσει πρότυπο μακεδονοποίησης της εθνικής ταυτότητας των αλβανόφωνων και σλαβόφωνων της Γείτονος και εφόσον θα ήθελαν να είναι συνδιαχειριστές της «υψηλής παράδοσης», όπως αυτή σηματοδοτείται από τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους, το Βυζάντιο και την Επανάσταση του 1821. Η «Μακεδονία» στα πλαίσια των αναθεωρήσεων του καπιταλιμπεριαλισμού Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, της παγκόσμιας κυριαρχίας του Δυτικού καπιταλιμπεριαλισμού, έγινε μια μεγάλη μεταβολή στην ουσία των οικονομιών της αγοράς: μετατοπίστηκε και μεταποιήθηκε το νόημα της διαδικασίας της υλικής παραγωγής, τόσο γεωγραφικά (ανατολικά προς την Κίνα και τις Ινδίες) όσο και σε σχέση με τον κώδικα της παραγωγής, τα σημεία. Ως προς το δεύτερο, ο έλεγχος των παραγωγικών μηχανισμών μετατοπίζεται στην κατανάλωση, στη διαμόρφωση του πολιτισμικού μοντέλου. Από το χρήμα και το εργοστάσιο ο ιμπεριαλισμός μεταβαίνει στο νόημα, στη διαμόρφωση καταψυγμένων εθνικών ιδεολογιών, με υπόστρωμα εθνοποιητικά στοιχεία ορισμένων κυρίαρχων εθνών του Δυτικού κόσμου, που συνήθως περιλαμβάνουν την εκμάθηση μιας γλώσσας της Δυτικής Ευρώπης, καταναλωτικά πρότυπα και πολιτιστικούς θεσμούς (ολιγοεθνισμός). Δηλαδή, οι ταυτότητες εξαρτώνται από τις ιμπεριαλιστικές σχέσεις. Ο ολιγοεθνισμός είναι η μορφή διεμβόλισης και επανελέγχου του κόσμου από τα ισχυρά έθνη-κράτη της Δύσης, ενώ ο πολυεθνισμός θεωρείται, μετά και την εμπειρία των μεταπολεμικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, επικίνδυνη επιλογή. Η «σύγκρουση των πολιτισμών»(8), δηλώνει ευθαρσώς ότι η έγνοια της Δύσης, μετατοπίστηκε στο τελείωμα της ιστορίας και των πολιτισμών. Τα έθνη και οι πολιτισμοί θεωρούνται καθυστερημένες οντότητες, που δεν διευκολύνουν την ανάπτυξη των πολιτικών δικαιωμάτων και την πλήρη αξιοποίηση των ικανοτήτων τους, γιατί παγιδευμένοι στις παραδόσεις τους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το δρομολόγιο της Δύσης. Οι γλώσσες και οι θρησκείες, ως θεμελιώδεις μηχανισμοί σφυρηλάτησης αντιμπεριαλιστικού πνεύματος, είναι στο στόχαστρο. Η Γαλλία έχει εξαπολύσει ένα γλωσσικό ιμπεριαλισμό στις υποσαχάριες χώρες, μέσω του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλομάθειας. Η Αγγλία ανασυσταίνει τους παλαιούς αποικιοκρατικούς θεσμούς της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Η Γερμανία ανασυγκροτεί το επόμενο της Ράιχ, με φιλοδοξίες στα Βαλκάνια και στο Αιγαίο. Ακόμη και η Τουρκία, φιλοδοξώντας να μπει στο παιχνίδι του ολιγοεθνισμού, σχεδιάζει μια αυτοκρατορική Τουρκία. Στα Βαλκάνια, μια ισχυρή γλωσσική και πολιτισμική παράδοση (εναλλακτική ως προς την ουσία του δυτικού πολιτισμού), ο ελληνισμός, αποελληνοποιείται και ακρωτηριάζεται συνεχώς. Όσο πιο αδύναμοι είναι πολιτιστικά οι κοινωνικοί σχηματισμοί τόσο ευκολότερα ενσωματώνονται στους φιλόδοξους ιμπεριαλισμούς. Από την άλλη, πολλοί Αριστεροί αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα γεωπολιτισμικά παιχνίδια, γιατί έμαθαν να οργανώνουν τη σκέψη τους μόνο γύρω από τους «μισθούς των εργαζομένων». Η παραγωγή καθορίζεται πλέον από το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο στις χαμηλές βαθμίδες παράγει απλώς καταναλωτές που μαθαίνουν τις νέες χρήσεις των προϊόντων, ενός εδάφους, ενός κλάδου κλπ, ενώ στις ανώτερες βαθμίδες διαμορφώνει τους επεξεργαστές των αξιών χρήσης. Αυτοί, αποεδαφοποιούν και αποϊστορικοποιούν τα σημεία-μύθους, αλέθοντάς τα όλα στο μύλο της κατανάλωσής τους και τελικά εκφυλίζοντάς τα, όπως, εκφυλίζουν, πχ, τον Άγιο Βασίλειο μ’ ένα άλλο σημείο: το Santa Claus. Ολόκληρη η πραγματικότητα του Αϊ Βασίλη, ιστορική και μυθική, γίνεται τόπος μιας σημειολογικής χειραγώγησης και μιας ολιστικής προσομοίωσης του Santa Claus από τη Φιλανδία. Έτσι, τα παιδιά στην Ελλάδα δεν αντιλαμβάνονται τον Αϊ Βασίλη με το ιστορικό του υπόστρωμα, του επισκόπου Καππαδοκίας της Μικρασίας, αλλά τον προσομοιωτικό της Coca Cola. Και σ’ αυτό συμβάλλει τόσο ο αμερικάνικος κινηματογράφος, που έχει αναλάβει να κάνει το μονοπωλιακό μύθο της Coca Cola μια παγκόσμια θεότητα, δηλαδή, ένα σύστημα συμπεριφορών που ν’ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της καταναλωτικής επέκτασης, όσο και η εννοιολογική διαστρέβλωση, η οποία επιμένει να μεταφράζει την έννοια-κουλτούρα του Santa Claus μ’ αυτήν του Αϊ Βασίλη. Ανάλογο φαινόμενο εκφυλιστικής προσομοίωσης είναι ο σκοπιανικός μακεδονισμός. Έτσι, αν ο Αϊ Βασίλης επαναδημιουργείται ερχόμενος από τη Φινλανδία, ο Αριστοτέλης, ο Μεγαλέξανδρος και οι Μακεδόνες αποκτούν ένα νέο ιστορικό υπόστρωμα, προερχόμενοι τώρα από τους Σλάβους, κάτι σαν εκείνα τα κεμαλικά κόμπλεξ χαμηλής κουλτούρας, που έλεγαν ότι οι αρχαίοι Έλληνες προέρχονται από τους Τούρκους, ότι ο Όμηρος λεγόταν Ομέρ κλπ. Αυτή βέβαια η προσομοίωση μπορεί να ικανοποιεί και τον κρυφό καημό κάποιων αθηναϊστών(9) για τον «αποκαθαρισμό του ελληνισμού» από προσμίξεις που τον αλλοιώνουν, όπως από τον ενδιάμεσο χρόνο και χώρο ανάμεσα στη Χαιρώνεια (338 πΧ) και το νέο ελληνικό κράτος με κέντρο την Αθήνα (1833)(10). Η «Μακεδονία» λειτουργεί ως ετικέτα που προσδίδει ένα πολιτικό κύρος και δυνατότητες οικονομικής εκμετάλλευσης σ’ αυτόν που τη διαχειρίζεται, έστω και ψευδεπίγραφα, νομικίστικα. Και η Συμφωνία των Πρεσπών μεταφέρει το κέντρο βάρος της εθνικής ταυτότητας των γειτόνων από μια άβολη σλαβικότητα σε μια καιροσκοπική, ψευδεπίγραφη, αλλά ‘’πιασάρικη’’ διεθνώς μακεδονικότητα. Αποσταθεροποιεί την ιστορική και πολιτική ενότητα-συνέχεια του ελληνισμού και των νομικών και πνευματικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους στην υψηλή κληρονομιά του κόσμου. Και, τελικά, γκριζάρει την περιοχή εθνολογικά, καθιστώντας την ικανή να τροφοδοτεί έναν αυθάδη-ασυνάρτητο μικροϊμπεριαλισμό, από τη μια και τις απερισκεψίες-καιροσκοπισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από την άλλη. …στο πνεύμα της Αντιγόνης Οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες είχαν πάντοτε έναν αντίπαλο: το αντιγόνειο πνεύμα, το πάθος των λαών για την κοινωνική συγκρότηση τους με βάση την ιστορική τους μνήμη. το ‘’γαμώτο’’ των ανθρώπων, την αξιοπρέπειά τους. Η Αντιγόνη, η θεά αυτή του πολιτισμού, υπενθύμισε σε όλους τους λαούς ότι όσο θα τιμούν τους νεκρούς τους τόσο η βαρβαρότητα θα είναι ακόμη μια αναποτελεσματική πολιορκητική δύναμη. Υπενθύμισε ότι ο πολιτισμός παράγεται πρώτα απ’ όλα στα μνημόσυνα υπέρ των νεκρών. Ανάμεσα στη Βεργίνα, την Πέλλα και το Δίον, τα κέντρα του μακεδονικού πολιτισμού, θα βρει κανείς τα σύμβολα, τις παρακαταθήκες, τους συνδετικούς κρίκους με τους αρχαίους Μακεδόνες: τους μακεδονικούς τάφους. Τάφοι, παντού τάφοι, που αναμένουν και αυτοί πλέον την επιστροφή της «ψυχής» τους, όπως οι κόρες του Ερεχθείου αναμένουν την «αδελφή» τους από την Αγγλία, η Μήλος την «Αφροδίτη» της από τη Γαλλία, η Βέροια την «κόρη» της από τη Γερμανία… τα συλλαλητήρια όμως έδειξαν ότι οι Έλληνες δεν πιστεύουν άλλο στα δάκρυα… https://geopolitics.iisca.eu/?p=10392

Tempio Industriale means Industrial Temple in italian, and is meant to be a spiritual shelter from the moral decadence of the contemporary Western Society. Our daily life is lacking moments of meditation and prayer. There is no time to put the care of our souls in the center of our lives. An unbridled and irrational consumerism is the cornerstone of our lives; the Sacred is dead and the spirituality is banished, unless when it can be a way to make money or to produce more. A cruel and ruthless materialism dominates our lives; Faith, Religions and Traditions are ridiculed by the mainstream media and seen as a heritage of past civilizations. Tempio Industriale, through his works, tries to rediscover the religious identity of contemporary men through his simplest, and therefore authentic and sincere forms: basic drawings, humble altars, rusty icons, simple ex voto. Out there the devotion for the Sacred is not completely lost; the idea that something bigger exits at that the human being is not the measure of everything, is still eradicated in the minds and souls of people. In the lives of many the Faith is still present and helps to bring some light is the daily struggle for the survival against the modern world. The works of Tempio Industriale are made with the garbage of the contemporary society: scrap metal found in the street, debris forgotten in abandoned factories, forgotten religious decorations for sale in fleas markets. The poor value of the used material represent the vacuity of the products of our Society, that shortly transforms everything into garbage, because a new product has to be sold. But true value is not measured by money: these humble objects want to express the popular faith and the devotion and respect that is due to the Unknown. These objects want to be symbols of Faith that still exists in the dark night where we happen to live, waiting for a new dawn and a new inner Renaissance. https://cognoscoteam.gr/gouguenheim%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf-%ce%b7-%ce%b4%cf%8c%ce%be%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ae%ce%bd%cf%89%ce%bd/

Το Βυζάντιο διαφεύγει από τις διανοητικές μας κατηγοριοποιήσεις:


 Το Βυζάντιο διαφεύγει από τις διανοητικές μας κατηγοριοποιήσεις: δεν είναι ούτε Δύση ούτε εξολοκλήρου Ανατολή, είναι τόσο Ευρώπη όσο και Ασία, θέτει υπό αμφισβήτηση ότι υπήρξε ασυνέχεια ανάμεσα σε μια Αρχαιότητα και έναν Μεσαίωνα. Το κλασικό ελληνικό θαύμα αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε σε τέσσερα στάδια: η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου στα ανατολικά διαχέει τον ελληνικό πολιτισμό για δέκα αιώνες τουλάχιστο μέχρι τις Ινδίες και θα αντλήσει από αυτήν και μυστικιστούς θησαυρούς (Πλωτίνος). Την αναγκαστική πολιτική ενσωμάτωση στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία είχε ήδη διαποτιστεί από τον Ελληνισμό. Τη χριστιανική περίοδο, η οποία ανέστειλε για λίγο την αρχαία γνώση, που θεωρήθηκε ειδωλολατρική**… Και την περίοδος της αυστηρά βυζαντινής μοναξιάς, με την πτώση της Ρώμης, μια περίοδο που θα διαρκέσει σχεδόν 1000 χρόνια!

Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού


6. Παραδοσιασμός (Ο Έβολα από τα «αριστερά»), μέρος β'


Το θέμα είναι ότι στην τάση τούτη όχι μόνον πολιτικοί ανταγωνιστές συνδυάζονται κατά παράδοξο τρόπο («δεξιοί» και «αριστεροί»), όχι μόνον εκ πρώτης όψεως αλληλοαναιρούμενα φιλοσοφικά συστήματα (ιδεαλισμός και υλισμός), αλλά επιπλέον και οι δύο τάσεις του ίδιου τον παραδοσιασμού, η θετική (ορθόδοξη) και η αρνητική (ανατρεπτική). Ο Έβολα εν προκειμένω είναι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας, μολονότι υφίσταται μία συγκεκριμένη ασυμφωνία μεταξύ των μεταφυσικών του θεωριών και των πολιτικών του πεποιθήσεων , οι οποία βασίζεται στην άποψή μας για κάποιες αδρανείς προκαταλήψεις, χαρακτηριστικές των «ακροδεξιών» κύκλων της Κεντρικής Ευρώπης εκείνης της εποχής.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του για τον ταντρισμό, το «Η Γιόγκα της Δυνάμεως» ο Έβολα περιγράφει την μυητική δομή (kaula) των ταντρικών οργανώσεων και την χαρακτηριστική για αυτές ιεραρχία. (5) Η ιεραρχία αυτή είναι εξίσου κάθετος με την ιερά ιεραρχία, χαρακτηριστική της Ινδουιστικής κοινωνίας. Η τάντρα (όπως επίσης και η Βουδιστική διδασκαλία) και η συμμετοχή στην τραυματική της εμπειρία κατά κάποιον τρόπο ματαιώνει ολόκληρη την συνηθισμένη κοινωνική και πολιτική δομή, ισχυριζόμενη ότι «αυτός που ακολουθεί τον σύντομο δρόμο, δεν χρειάζεται έξωθεν υποστήριξη». Στον ταντρικό κύκλο είναι απολύτως ασήμαντο ποιος είναι Βραχμάνος και ποιος Τσαντάλα (εκπρόσωπος της κατώτατης κάστας). Όλα εξαρτώνται από την επιτυχία της εκτελέσεως των περίπλοκων μυητικών εγχειρημάτων και την υπερβατική εμπειρία της αυθεντίας. Αποτελεί ένα είδος «αριστεράς ιερότητος» , βασισμένη στην πεποίθηση της ανεπάρκειας, του εκφυλισμού και της απαλλοτριώσεως των επικρατούντων ιερών θεσμών. Με άλλα λόγια ο «αριστερός εσωτερισμός» αντιτίθεται στον «δεξιό εσωτερισμό» όχι εξαιτίας αρνήσεως, αλλά εξαιτίας της ειδικά παραδόξου δηλώσεως, που επιμένει στον αυθεντικό χαρακτήρα της εμπειρίας και του συμπαγούς χαρακτήρος της αυτό-μεταμορφώσεως. Είναι φανερό ότι αντιμετωπίζουμε αυτήν την πραγματικότητα του «αριστερού εσωτερισμού» στην περίπτωση του Έβολα και των μυστικιστών εκείνων, που απετέλεσαν την πηγή για τις σοσιαλιστικές και τις κομμουνιστικές ιδεολογίες. Η κατεδάφιση των εκκλησιών δεν είναι μόνον άρνηση της θρησκείας, αλλα αποτελεί μία ειδική εκστατική μορφή του θρησκευτικού πνεύματος, που επιμένει στον απόλυτο, συμπαγή χαρακτήρα της αυτό-μεταμορφώσεως «εδώ και τώρα». Το φαινόμενο της αυτοθυσίας των παλαιών πιστών ή ο ζήλος των Χλυστί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Ο ίδιος ο Γκενόν στο άρθρο του «Η πέμπτη Βέδα» που είναι αφιερωμένο στον ταντρισμό, έγραψε ότι σε κάποιες ειδικές κυκλικές περιόδους, οι οποίες βρίσκονται εγγύς στην «Σιδηρά Εποχή», στο τέλος της Kali-Yuga, πολλοί αρχαίοι παραδοσιακοί θεσμοί χάνουν την ζωτικότητά τους και κατά συνέπεια η μεταφυσική αυτό-συνειδητοποίηση είναι αναγκαία με ειδικούς και ανορθόδοξους τρόπους και μεθόδους. Η διδασκαλία της Τάντρα, επομένως, αποκαλείται Πέμπτη Βέδα, μολονότι υπάρχουν μόνον τέσσερις Βέδες. Με άλλα λόγια, ενώ οι παραδοσιακοί συντηρητικοί θεσμοί, όπως η μοναρχία, η εκκλησία, η κοινωνική ιεραρχία, το σύστημα των καστών κλπ, παρακμάζουν, οι ειδικές επικίνδυνες και ριψοκίνδυνες μυητικές πρακτικές που σχετίζονται με το «μονοπάτι της αριστεράς χειρός» γίνονται επίκαιρες.

Ο παραδοσιασμός που χαρακτηρίζει τον εθνικομπολσεβικισμό στην απλούστερη έννοιά του είναι ακριβώς ο «αριστερός εσωτερισμός», που συνδυάζει κατά κύριο λόγο τις αρχές της ταντρικής kaula και την διδασκαλία της«καταστρεπτικής υπερβατικότητας». Ο ορθολογισμός και ο ανθρωπισμός του ατομικιστικού είδους έχει κατατροπώσει ακόμα και εκείνους τους σύγχρονους παγκόσμιους θεσμούς, οι οποίοι κατ’ όνομα έχουν ιερό χαρακτήρα. Η εγκαθίδρυση των πραγματικών διατάσεων της Παραδόσεως είναι αδύνατη υπό την βελτίωση του κρατικού περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο τρόπος του «εσωτερισμού της δεξιάς χειρός» και εκ των προτέρων έχει κριθεί στην εσχατολογική κατάσταση. Η έλξη προς την εξέλιξη, επιπλέον, και την αναβάθμιση απλώς ανοίγει τον δρόμο προς την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Η κατανόηση, επομένως, του Έβολα υπό του εθνικομπολσεβικισμού συνίσταται στην προβολή των σημείων εκείνων, που συνδυάζονται αμέσως με τις διδασκαλίες της «αριστεράς χειρός», το τραυματικό πνευματικό γίγνεσθαι στην συμπαγή επαναστατική και μεταμορφωτική εμπειρία, πέραν των συμβατικοτήτων και των συνηθειών, που έχουν χάσει την ιερά τους νομιμοποίηση.

Οι εθνικομπολσεβίκοι κατανοούν το «παράλογο» όχι απλώς ως «μη λογικό», αλλά ως «την επιθετική και ενεργό καταστροφή του λογικού», ως αγώνα με την «καθημερινή συνείδηση» (και με την «καθημερινή συμπεριφορά»), ως την κατάδυση στο στοιχείο της «νέας ζωής», δηλαδή της ξεχωριστής μαγικής υπάρξεως ενός «διαφορικού ανθρώπου», ο οποίος έχει αποβάλει όλες τις έξωθεν απαγορεύσεις και επιταγές.

Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού


τελευταίο μέρος

7.Η Τρίτη Ρώμη-το Τρίτο Ράιχ-η Τρίτη Διεθνής

Μόνον δύο δόγματα της ποικιλίας «εχθροί της ανοικτής κοινωνίας» ήταν ικανά να κερδίσουν μία παροδική νίκη επί του φιλελευθερισμού: πρόκειται για τον σοβιετικό (και τον κινεζικό) Κομμουνισμό και τον Κεντροευρωπαϊκό φασισμό. Μεταξύ αυτών των δύο υπήρχε ο εθνικομπολσεβικισμός ως μία μοναδική και μη εφαρμοσμένη ιστορική ευκαιρία, αναγκασμένος να δρά στην περιφέρεια των φασιστών και των κομμουνιστών, σαν μία λεπτή γραμμή των διορατικών πολιτικών και προορισμένος να δεί την αποτυχία των ολοκληρωτικών ιδεολογικών και πολιτικών προσπαθειών τους.

Στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό η προορισμένη να αποτύχει βαυαρική και καθολική πολιτική του Χίτλερ μοιραία επεκράτησε. Όσο δε για τα Σοβιέτ, αυτά πεισματικά απέρριπταν την ιδέα να διακηρύξουν ανοικτά τις μυστικές ιδεολογικές τους αιτίες, έχοντας πνευματικά αφαιμάξει και διανοητικά ευνουχίσει τον μπολσεβικισμό.

Ο φασισμός έπεσε πρώτος και έπειτα ήλθε η σειρά του τελευταίου αντι-φιλελεύθερου οχυρού, αυτό της Ε.Σ.Σ.Δ. Εκ πρώτης όψεως το 1991 γύρισε η τελευταία σελίδα του βιβλίου της γεωπολιτικής αντιπαραθέσεως με τον Μαμμωνά, τον Ατλαντικό Δυτικό δαίμονα, τον διεστραμμένο «κοσμοπολίτικο άγγελο του Κεφαλαίου». Την ίδια στιγμή, ωστόσο, όχι μόνον η εθνικομπολσεβικική απόλυτη αλήθεια, αλλά επιπλέον η απόλυτη ιστορική ορθότητα των πρώτων εκπροσώπων της γίνεται κρυστάλλινα καθαρή. Ο μόνος πολιτικός λόγος των δεκαετιών του ‘20 και του ’30, ο οποίος είναι παρών έως σήμερα, είναι τα κείμενα των Ρώσων Ευρασιανιστών και των Γερμανών «αριστερών» επαναστατών συντηρητικών. Ο εθνικομπολσεβικισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των «εχθρών των ανοικτής κοινωνίας», εκτός εάν θέλουν να επιμείνουν στα δικά τους ξεπερασμένα, ιστορικά ανεπαρκή και απολύτως ανέφικτα δόγματα. Εάν η «άκρα αριστερά» αρνείται να αποτελέσει το εξάρτημα της παραδόπιστης και οπορτουνιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, εάν οι «ακροδεξιοί» δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν στην ουσία ως μία στρατολογημένη ακραία πτέρυγα του καταπιεστικού μηχανισμού του φιλελεύθερου συστήματος, εάν οι λαοί, κυριευμένοι από την πίστη, δεν βρίσκουν ικανοποίηση στα άθλια ηθικίστικα υποκατάστατα, με τα οποία ευωχούνται υπό των ιερέων των ηθελημένα κακέκτυπων λατρειών ή του πρωτόγονου νέο-πνευματισμού, όλοι τους έχουν τον μοναδικό δρόμο, τον εθνικομποσεβικισμό.

Πέρα από τις «δεξιές» και τις «αριστερές», υπάρχει μόνον μία και αδιαίρετη Επανάσταση στην διαλεκτική τριάδα «Τρίτη Ρώμη-Τρίτο Ράιχ-Τρίτη Διεθνής».

Το βασίλειο του εθνικομπολσεβικισμού, το Regnum, η δική τους Αυτοκρατορία του Τέλους, αυτό είναι το τέλειο επίτευγμα της μεγίστης Επαναστάσεως στην ιστορία, τόσο τοπική όσο και παγκόσμια. Είναι η επιστροφή των αγγέλων, η ανάσταση των ηρώων, η εξέγερση της καρδιάς εναντίον της δικτατορίας της λογικής. Η τελευταία αυτή επανάσταση αποτελεί έγνοια του ακέφαλου, που κουβαλάει τον σταυρό, το δρεπάνι και το σφυρί, στεφανωμένος με το αιώνιο ηλιακό φωτοστέφανο.

Η Μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού


5. Η μεταφυσική του Έθνους


Το άλλο μέρος του όρου «εθνικομπολσεβικισμός» , δηλαδή το «εθνικό», χρήζει επεξηγήσεως. Ο ίδιος ο όρος «έθνος» απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθεί απλός. Υπάρχουν οι βιολογικές, πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές ερμηνείες. Ο εθνικισμός μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα «φυλετική καθαρότης» ή «εθνική ομοιογένεια» αναδεικνύοντας και την ατομικιστική εδραίωση του ατόμου προκειμένου να επιτύχει τις μέγιστες οικονομικές συνθήκες στον περιορισμένο κοινωνικό και γεωγραφικό χώρο.
Η «εθνική» συνιστώσα του εθνικομπολσεβικισμού (τόσο του ιστορικού εθνικομπολσεβικισμού όσο και του απόλυτου μετα-ιστορικού) είναι όλως ιδιαίτερη. Διαμέσου της ιστορίας οι εθνικομπολσεβικικοί κύκλοι διακρίνονταν για την αυτοκρατορικής, γεωπολιτικής προελεύσεως ερμηνεία του έθνους. Οι οπαδοί του Ustrialov και οι ομόδοξοί τους αριστεροί ευρασιανιστές, ας μην αναφέρουμε και τους Σοβιετικούς εθνικομπολσεβίκους, ερμήνευαν τον «εθνικισμό» ως «υπερεθνικό» σχετιζόμενο με τον γεωπολιτικό μεσσιανισμό, με τον «χώρο αναπτύξεως», με τον πολιτισμό, με το φαινόμενο της ηπειρωτικής εκτάσεως πατρίδας. Στα έργα του Niekisch και τον Γερμανών οπαδών του συναντούμε , επίσης, την ιδέα της ηπειρωτικής αυτοκρατορίας «από το Βλαδιβοστόκ ως το Φλέσσινγκ» και την ιδέα της «τρίτης αυτοκρατορικής μορφής» (Das dritte imperiale Figur).
Σε όλες τις περιπτώσεις το ερώτημα αφορά στην γεωπολιτική και την πολιτιστική ερμηνεία του έθνους, απαλλαγμένες ακόμα και από νύξεις περί φυλετισμού, υπερεθνικισμού ή σκοπούς «εθνικής καθαρότητας»
Αυτή η γεωπολιτική και την πολιτιστική ερμηνεία του έθνους βασίστηκε στον θεμελιώδη γεωπολιτικό δυϊσμό, ο οποίος αρχικά προσδιορίστηκε στα έργα του MacKinder και έπειτα βελτιώθηκε από την σχολή του Haushofer στην Γερμανία και από τους Ρώσους ευρασιανιστές. Η αυτοκρατορική συνένωση των ανατολίτικων εθνών που περιβάλλουν την Ρωσία, η «καρδιογαία», δημιουργεί τον πιθανό ηπειρωτικό σκελετό, που ενισχύεται από την «ιδεοκρατική» επιλογή και την απόρριψη της «πλουτοκρατίας», από τον σοσιαλισμό και την επαναστατική προέλευση εναντίον του καπιταλισμού και της «προόδου».
Είναι σημαντικό ότι ο Niekiesch επέμενε στον ισχυρισμό του ότι το εν Γερμανία «Τρίτο Ράιχ» θα έπρεπε να βασισθεί στην δυνάμει σοσιαλιστική και προτεσταντική Πρωσία, γενετικά και πολιτιστικά συνδεόμενη με την Ρωσία και τον σλαβικό κόσμο, και όχι στην δυτική καθολική Βαυαρία, η οποία έκλινε προς το ρωμαϊκό και καπιταλιστικό πρότυπο4. Μαζί, όμως, με την εκδοχή του «μεγάλου ηπειρωτικού» εθνικισμού, η οποία, παρεμπιπτόντως, συνάδει ακριβώς με ουνιβερσαλιστικές μεσσιανικές αξιώσεις του ιδιόμορφου ρωσικού εθνικισμού, ο οποίος είναι εσχατολογικός και πανανθρώπινος, υπήρχε στον εθνικομπολσεβικισμό και μία στενότερη ερμηνεία του έθνους, η οποία δεν αντιτίθετο στην αυτοκρατορική βαθμίδα, αλλά τον όριζε ακριβέστερα σε ένα χαμηλότερο επίπεδο.
Στην περίπτωση αυτήν το «έθνος» παρουσιαζόταν κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν που οι Ρώσοι ναροντνικοί αντιλαμβάνονταν την έννοια narod (λαός, έθνος), δηλαδή ως κάτι οργανικό, ολιστικό, με μία ουσία που δεν ενέδιδε σε κάποια ανατομική υποδιαίρεση, που είχε την δική της ξεχωριστή μοίρα και μοναδική δομή.
Σύμφωνα με το Παραδοσιακό Δόγμα, σε κάθε άγγελο, σε κάθε ουράνια οντότητα έχει ανατεθεί η φροντίδα κάθε έθνους στην Γή. Ο άγγελος αυτός αποτελεί την δοτή ιστορική ουσία του έθνους, καθώς βρίσκεται εκτός χρόνου και χώρου, αλλά διαρκώς παρών σε όλες τις περιπέτειες του έθνους. Ο μυστικισμός ενός έθνους βασίζεται σε αυτό. Ο άγγελος ενός έθνους δεν αποτελεί κάτι ασαφές ή συναισθηματικό, ακαθόριστα θολό. Είναι ένα διανοητικό, ακτινοβόλο όν, «η σκέψη του Θεού», όπως το προσδιόρισε ο Gerder. Μπορεί κάποιος να εντοπίσει την δομή του στα ιστορικά επιτεύγματα του έθνους, στους κοινωνικούς και θρησκευτικούς θεσμούς, που χαρακτηρίζουν το έθνος, στην εθνική κουλτούρα. Όλη η ουσία της υποθέσεως της εθνικής ιστορίας είναι μόνον το κείμενος αφήγησης περί της ποιότητας και της μορφής αυτού του φωτεινού εθνικού αγγέλου. Στην παραδοσιακή κοινωνία ο εθνικός άγγελος συνήθιζε να έχει μία προσωποποιημένη έκφραση σε «θεϊκούς» βασιλείς, μεγάλους ήρωες, ιερείς και αγίους. Όντας, όμως, υπερ-ανθρώπινη πραγματικότητα, ο άγγελος αυτός δεν εξαρτάται από τον ανθρώπινο κομιστή. Μετά από την πτώση των μοναρχικών δυναστειών, επομένως, μπορεί να ενσαρκωθεί σε μία συλλογική μορφή, για παράδειγμα, ως ένα τάγμα, μία τάξη ή ακόμα ως ένα κόμμα.
Το «έθνος», λοιπόν, ως μία μεταφυσική κατηγορία δεν συνταυτίζεται με το συμπαγές πλήθος ατόμων του ίδιου αίματος, πολιτισμού και γλώσσας, αλλά με την μυστηριώδη αγγελική προσωπικότητα, εμφανιζόμενη διαμέσου της ιστορίας. Αποτελεί το ανάλογο της Απόλυτης Ιδέας του Hegel, αλλά σε μικροσκοπική μορφή. Είναι η εθνική διάνοια, που έχει αποξενωθεί στο πλήθος των ατόμων και έχει συγκεντρωθεί στην ελίτ του έθνους (στην συνειδητή, «απονευρωμένη» μορφή) κατά την διάρκεια εσχατολογικών ιστορικών περιόδων.
Εδώ φτάνουμε σε ένα πολύ σημαντικό σημείο: αυτές οι δύο ερμηνείες του έθνους, εξίσου αποδεκτές από την εθνικομπολσεβικική ιδεολογία, έχουν έναν κοινό τόπο, το μαγικό σημείο, όπου συνδυάζονται όλα μαζί. Το ζήτημα τίθεται για την Ρωσία και την ιστορική της αποστολή. Είναι ξεκάθαρο ότι στον γερμανικό εθνικομπολσεβικισμό η ρωσοφιλία αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο , επί του οποίου βασίζονταν οι γεωπολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές απόψεις τους. Η ρωσική και σε μεγαλύτερο βαθμό η σοβιετική ερμηνεία του ρωσικού έθνους ως μία ανοικτή μυστικιστική κοινότητα, προορισμένη να φέρει το φώς της σωτηρίας και της αλήθειας σε ολόκληρο τον κόσμο όταν θα βρισκόμαστε στο τέλος του χρόνου, συναντά και τις μεγάλες ηπειρωτικές και τις ιστορικές, πολιτισμικές όψεις του έθνους. Ο ρωσικός και ο σοβιετικός εθνικισμός στην περίπτωση αυτήν μετατρέπονται στο ιδεολογικό πρίσμα του εθνικομπολσεβικισμού όχι μόνον εντός των πλαισίων της Ρωσίας και της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά, επίσης, και σε πλανητικό επίπεδο. Ο άγγελος της Ρωσίας ανακαλύπτεται ως ολοκληρωμένος άγγελος, ως ένα ακτινοβόλο όν, το οποίο αναζητά να ενώσει τελεολογικά εντός αυτού και άλλα αγγελικά όντα, δίχως να ακυρώνει την ατομικότητά τους, αλλά ανυψώνοντάς την στα συμπαντικά αυτοκρατορικά επίπεδα. Διόλου τυχαίο το ότι ο Erich Mueller, συνεργάτης και ιεραπόστολος του Ernst Niekisch, έγραψε στο βιβλίο του «Εθνικομπολσεβικισμός»: «Εάν το πρώτο Ράιχ ήταν καθολικό και το δεύτερο ήταν προτεσταντικό, το τρίτο Ράιχ θα έπρεπε να είναι ορθόδοξο». Ορθόδοξο και σοβιετικό ταυτόχρονα.
Συναντάμε εν προκειμένω το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Διότι οι άγγελοι κάθε έθνους αποτελούν διαφορετικές οντότητες, την μοίρα κάθε έθνους στην διάρκεια της ιστορίας και αντιστοίχως οι κοινωνικοί, πολιτικοί και θρησκευτικοί θεσμοί αντανακλούν το σχήμα διατάξεων δυνάμεων στο ίδιο το αγγελικό πεδίο. Είναι εκπληκτικό, αλλά αυτή η απολύτως θρησκευτική ιδέα υποστηρίζεται λαμπρά από γεωπολιτικές μελέτες, που καταδεικνύουν την αλληλοσυσχέτιση μεταξύ γεωγραφικών και τοπογραφικών συνθηκών με τον πολιτισμό, την ψυχολογία, ακόμη και τις κοινωνικές και πολιτικές προτιμήσεις ενός έθνους. Με τον τρόπον αυτόν εξηγείται προοδευτικά ο δϋισμός μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, με αντίγραφό του τον εθνικό δυισμό: η ήπειρος, η «ιδεοκρατική» Ρωσία (ο σλαβικός κόσμος μαζί με άλλα ευρασιατικά έθνη) εναντίον της νησιωτικής, «πλουτοκρατικής» αγγλοσαξωνικής Δύσεως. Την αληθή φύση του «αγγέλου» του Καπιταλισμού (στην Παράδοση το όνομα αυτού είναι «Μαμμωνάς») μπορείς κάποιος εύκολα να μαντεύσει…







ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ



4. Ο Niekisch είχε προφητικά διαβλέψει ήδη από το 1932 και καταγράψει στο βιβλίο του «Ο Χίτλερ αποτελεί κακή μοίρα για την Γερμανία» τον καταστροφικό χαρακτήρα της βαυαρικής και αυστριακής σλαβόφοβης πολιτικής νίκης του Χίτλερ. Εκπληκτικό, ο Niekisch είχε προβλέψει όλες τις τραγικές συνέπειες της νίκης του Χίτλερ για την Γερμανία, την Ρωσία και τον Τρίτο Δρόμο εν γένει.

Η Μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού


4. Μάρξ «από τα δεξιά»


Θα αναφερθούμε τώρα στην διαφώτιση του πως δυνάμεθα να ερμηνεύσουμε και τα δύο συνθετικά του όρου «εθνικομπολσεβικισμός» κατά μία αποκλειστικά μεταφυσική έννοια.
Ο όρος «μπολσεβικισμός» πρωτοεμφανίστηκε, όπως είναι γνωστό, κατά την διάρκεια των συζητήσεων εντός του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος ως προσδιορισμός της ομάδος που τάχθηκε με το μέρος του Λένιν. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η πολιτική του Λένιν στην ρωσική Σοσιαλδημοκρατία συνίστατο στον απεριόριστο ριζοσπαστισμό, στην απόρριψη συμβιβασμών, στον τονισμό του ελιτίστικου χαρακτήρος του κόμματος και στον «Μπλανκισμό» (η θεωρία της «επαναστατικής συνομωσίας»). Οι άνθρωποι που αργότερα έκαναν την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατέλαβαν την εξουσία στην Ρωσία αποκαλούνταν μπολσεβίκοι. Σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση ο όρος «μπολσεβικισμός» έχασε την αρχική του σημασία και έφθασε να γίνεται αντιληπτός ως συνώνυμο της «πλειοψηφίας» , της «πανεθνικής πολιτικής», της «εθνικής ολοκληρώσεως» (ως «μπολσεβίκος» μπορεί να μεταφρασθεί κατά προσέγγιση από την ρωσική «ο αντιπρόσωπος του λαού»). Σε ένα συγκεκριμένο στάδιο ο «μπολσεβικισμός» θεωρείτο ως μία αποκλειστικά ρωσική, εθνική εκδοχή του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, αντιτιθέμενη στους αφηρημένους δογματισμούς των αφηρημένων Μαρξιστών και ταυτοχρόνως στις κομφορμιστικές τακτικές άλλων σοσιαλδημοκρατικών τάσεων. Μία τέτοια ερμηνεία του μπολσεβικισμού ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος χαρακτηριστική για την Ρωσία και σχεδόν αποκλειστική για την Δύση. Η αναφορά, ωστόσο, του μπολσεβικισμού στον συνδυασμό του όρου «εθνικο-μπολσεβικισμός» δεν περιορίζεται στην ιστορική αυτήν έννοια. Το ερώτημα πρόκειται περί μίας συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία είναι κοινή για όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές τάσεις σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής φύσεως. Μπορούμε να αποκαλέσουμε την πολιτική αυτήν «ριζοσπαστική», «επαναστατική», «αντι-φιλελεύθερη». Εδώ εννοείται η άποψη των αριστερών διδασκαλιών, τις οποίες ο Πόππερ κατατάσσει στις «ολοκληρωτικές ιδεολογίες» ή στις διδασκαλίες των «εχθρών της ανοικτής κοινωνίας». Ο μπολσεβικισμός, έτσι, δεν είναι απλώς μία συνέπεια της επιρροής της ρωσικής διανοίας στο σοσιαλδημοκρατικό δόγμα. Αποτελεί ένα συγκεκριμένο στοιχείο παρόν σε ολόκληρη την αριστερή φιλοσοφία, η οποία μπορούσε να αναπτυχθεί ελευθέρως και ανοικτά μόνον υπό ρωσικές συνθήκες.
Στις ύστερες αυτές ημέρες οι πλέον αντικειμενικοί ιστορικοί όλο και πιο συχνά θέτουν το ερώτημα: « Είναι ο φασισμός πραγματικά μια «δεξιά» ιδεολογία;» Η ύπαρξη και μόνον ενός τέτοιου ερωτήματος, οδηγεί σε μία ευκαιρία της ερμηνείας του «φασισμού» ως ένα πιο περίπλοκο φαινόμενο, το οποίο εμφανίζει ένα μεγάλο μέρος τυπικών «αριστερών» χαρακτηριστικών. Απ’ όσο γνωρίζουμε το συμμετρικό ερώτημα: «Και η κομμουνιστική ιδεολογία είναι πράγματι αριστερή; » δεν έχει τεθεί ακόμη. Το ερώτημα, όμως, τούτο καθίσταται όλο και πιο επείγον. Είναι αναγκαίο να το θέσουμε.
Είναι δύσκολο να αρνηθούμε τα αυθεντικά «αριστερά» στοιχεία στον κομμουνισμό, όπως η προσφυγή στον ορθολογισμό, την πρόοδο, τον ανθρωπισμό, τον εξισωτισμό κλπ. Παράλληλα, όμως, με αυτά διαθέτει στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα παρεκκλίνουν των πλαισίων της «αριστεράς» και σχετίζονται με την σφαίρα του παράλογου, του μυθολογικού, του αρχαϊκού, του αντι-ανθρωπιστικού και ολοκληρωτικού. Είναι αυτό το σύνολο των δεξιών συστατικών της κομμουνιστικής ιδεολογίας, τα οποία θα έπρεπε να ονομάζονται «μπολσεβικισμός» με την πλέον κοινή έννοια. Υπό το πρίσμα της αυθεντικά «αριστερής» προοδευτικής θεωρήσεως ο Μαρξισμός φαινόταν ήδη διφορούμενος στα δύο συστατικά του στοιχεία. Πρόκειται για την κληρονομιά των ουτοπικών σοσιαλιστών και Εγελενιασμού. Μόνον η ηθική του Φώϋερμπαχ διαφεύγει από αυτήν την «μπολσεβικική» στην ουσία της ιδεολογική κατασκευή του Μάρξ, προσδίδοντας σε όλη αυτήν την συζήτηση μία συγκεκριμένη ονοματολογική πινελιά ανθρωπισμού και προοδευτικότητας.
Οι ουτοπιστές σοσιαλιστές, οι οποίοι δίχως αμφιβολία συμπεριλαμβάνονται από τον Μάρξ στους προδρόμους και δασκάλους του, εκπροσωπούν έναν εξειδικευμένο μυστικιστικό μεσσιανισμό και προπομποί της επιστροφής στην «Χρυσή Εποχή». Στην πράξη όλοι τους υπήρξαν μέλη εσωτεριστικών οργανώσεων, εντός των οποίων επικρατούσε ατμόσφαιρα ριζοσπαστικού μυστικισμού, Εσχατολογίας και αποκαλυπτικών χαρισμάτων. Ο κόσμος αυτός αποτελούσε ένα μίγμα σεκταριστικών, αποκρυφιστικών και θρησκευτικών κινήτρων, το νόημα των οποίων περιορίστηκε στο ακόλουθο σχήμα: «Ο σύγχρονος κόσμος είναι ανέλπιστα κακός, έχει απωλέσει την ιερή του διάσταση. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί έχουν εκφυλισθεί και έχουν χάσει την ευλογία του Θεού (η θεματολογία είναι κοινή σε ακραίες Προτεσταντικές σέκτες, «Αναβαπτιστές» και Ρώσσους παλαιοπιστούς). Ο κόσμος αυτός κυβερνάται από το κακό, τον υλισμό, την απάτη, από ψέματα και εγωισμό. Οι μυημένοι, όμως, γνωρίζουν για μία κοντινά επερχόμενη νέα χρυσή εποχή και προωθούν τον ερχομό αυτόν με τις αινιγματικές τελετουργίες τους και αποκρυφιστικές πράξεις. »
Οι ουτοπικοί σοσιαλιστές αναπαρήγαγαν αυτό το κοινό στον δυτικό μεσσιανικό αποκρυφισμό μοτίβο στην κοινωνική πραγματικότητα και προσέδωσαν στον επερχόμενο χρυσόν αιώνα τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του. Υπήρξε συγκεκριμένα ένα σημείο εξορθολογισμού του εσχατολογικού μύθου, ταυτόχρονα, όμως, ο υπερφυσικός χαρακτήρας του ερχόμενου Βασιλείου, του Regnum, είναι εμφανής στα κοινωνικά προγράμματα και τις διακηρύξεις τους, στις οποίες μπορεί κάποιος με ευκολία να εντοπίσει μία αναφορά στα θαύματα της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας (ναυσιπλοΐα με δελφίνια, έλεγχος του καιρού, κοινοκτημοσύνη στις γυναίκες, αεροπλοΐα κλπ) Απολύτως εμφανές, λοιπόν, ότι η πολιτική αυτή έχει σχεδόν παραδοσιακό χαρακτήρα και ένας τόσο ριζοσπαστικός εσχατολογικός μυστικισμός, η ιδέα της επιστροφής στην Αρχή, το καθιστά απολύτως λογικό να το ονομάζεις όχι απλώς «δεξιό» στοιχείο, αλλά ακόμη και «ακραία δεξιό».
Περνάμε τώρα στον Χέγκελ και την διαλεκτική του. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις του φιλοσόφου ήταν ακραία αντιδραστικές. Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα. Εάν μελετήσουμε προσεκτικότερα την εγελιανή διαλεκτική στην μεθοδολογική βάση της φιλοσοφίας του (και ήταν η διαλεκτική μέθοδος που δανείστηκε ο Μάρξ από τον Χέγκελ στον μεγαλύτερο βαθμό) , θα βρούμε ένα συμπαγές παραδοσιαστικό και εσχατολογικό δόγμα, το οποίο χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη ορολογία.
Η μεθοδολογία αυτή, επιπλέον, αντανακλά την δομή της μυητικής, εσωτερίστικης προσεγγίσεως τα γνωσιολογικά προβλήματα, ξέχωρα από την βέβηλη, καθημερινή λογική του Καρτέσιου και του Κάντ, η οποία βασιζόταν στην «κοινή λογική», στις γνωσιολογικές εξειδικεύσεις της «καθημερινής συνειδήσεως», της οποίας, όπως σημειώσαμε a propos, όλοι οι φιλελεύθεροι και ο Κάρλ Πόππερ χωριστά είναι απολογητές.
Η εγελιανή φιλοσοφία της ιστορίας είναι μία παραδοσιακή μυθολογική εκδοχή , αναμεμειγμένη με καθαρή χριστιανική τελεολογία. Η Απόλυτη Ιδέα αποξενώνεται από τον εαυτό της και γίνεται ο κόσμος (ας ενθυμηθούμε την ρήση του Κορανίου: «Ο Αλλάχ ήταν ένας κρυμμένος θησαυρός, που επιθυμούσε να μαθευτεί»).
Αποκτώντας υπόσταση κατά την διάρκεια της ιστορίας, η Απόλυτη Ιδέα επηρεάζει τους ανθρώπους έξωθεν, όπως ένα «ruse της Κοσμικής Διανοίας», προκαθορίζοντας τον προνοιακό χαρακτήρα ιστού γεγονότων. Στο τέλος, όμως, μέσω της ελεύσεως του υιού του Θεού, η αποκαλυπτική οπτική της ολικής συνειδητοποιήσεως της Απολύτου Ιδέας φανερώνει τον εαυτό της στο υποκειμενικό πεδίο, το οποίο χάρις σε αυτήν την διαδικασία γίνεται «αντικειμενικό» αντί για «υποκειμενικό». Το Όν και η Ιδέα γίνονται ένα. Το Άτμαν συμπίπτει με το Μπράμαν. Και αυτό συμβαίνει σε ένα συγκεκριμένο επιλεγμένο βασίλειο, σε μία αυτοκρατορία του Τέλους, την οποίαν ο Γερμανός εθνικιστής Χέγκελ ταυτοποιούσε με την Πρωσσία.
Η Απόλυτη Ιδέα είναι η θέσις. Η αποξένωσή της διαμέσου της ιστορίας είναι η αντίθεσις. Η συνειδητοποίησή της στο εσχατολογικό Βασίλειο είναι η σύνθεσις.
Η γνωσιολογία του Χέγκελ βασίζεται σε μία τέτοια θεώρηση της οντολογίας. Εκτός από τον συνήθη ρασιοναλισμό, ο οποίος βασίζεται στους νόμους της επίσημης λογικής, ενεργώντας μόνον με θετικές διατυπώσεις, περιορισμένος από τις αιτία- και- αποτέλεσμα σχέσεις, η «νέα λογική» του Χέγκελ υπολογίζει την ειδική οντολογική διάσταση, αναμεμειγμένη με την πιθανή όψη ενός πράγματος, το οποίο δεν είναι προσβάσιμο για την «καθημερινή συνείδηση», αλλά χρησιμοποιείται ενεργά από τις μυστικές σχολές του Παράκελσου, του Μποέμ, των Ερμητιστών και των Ροδόσταυρων. Το γεγονός ενός υποκειμένου ή μίας δηλώσεως (στο οποίο περιορίζεται η καντιανή «καθημερινή» γνωσιολογία) αποτελεί για τον Χέγκελ ακόμη μία από τις τρείς υποστάσεις. Η Δεύτερη Υπόσταση είναι η «άρνηση» αυτού του γεγονότος και δεν ερμηνεύεται ως καθαρό μηδέν (όπως το θεωρεί η επίσημη λογική) , αλλά ως ία ειδική υπερδιανοητική τροπικότητα της υπάρξεως ενός πράγματος ή μίας δηλώσεως. Η Πρώτη Υπόσταση είναι Ding fuer uns («ένα πράγμα για εμάς»). Η Δεύτερη είναι Ding an sich («ένα πράγμα εντός του εαυτού του»). Εκτός, όμως, από την θεώρηση του Κάντ το «πράγμα εντός του εαυτού του» ερμηνεύεται όχι ως κάτι υπερβατικό και αληθινά αποφατικό, όχι ως γνωσιολογικό μη-είναι, αλλά ως το γνωσιολογικό άλλως δύνασθαι είναι. Και οι δύο αυτές συγγενείς Υποστάσεις καταλήγουν στην Τρίτη, η οποία αποτελεί την σύνθεση, αγκαλιάζοντας και την δήλωση και την άρνηση, και την θέση και την αντίθεση. Έτσι, εάν κάποιος εξετάσει με συνέπεια την πρόοδο της σκέψεως, η σύνθεση προκύπτει μετά από την «άρνηση» ως δεύτερη άρνηση π.χ. «Άρνηση της αρνήσεως». Στην σύνθεση χρησιμοποιούνται και τα δύο στοιχεία. Το πράγμα συνυπάρχει με τον ίδιο του τον θάνατο, ο οποίος αξιολογείται υπό ειδική οντολογική και γνωσιολογική σκοπιά όχι ως κενότητα, αλλά ως το άλλως-δύνασθαι-είναι της ζωής, ως η ψυχή. Ο καντιανός γνωσιολογικός πεσσιμισμός, η ρίζα της φιλελεύθερης μετα-ιδεολογίας, ανατρέπεται, αποκαλύπτεται ως επιπολαιότητα και το Ding an sich («ένα πράγμα εντός του εαυτού του») γίνεται Ding fuer sich («ένα πράγμα για τον εαυτό του»). Το νόημα του κόσμου και ο ίδιος ο κόσμος συνδυάζονται στην εσχατολογική σύνθεση, όπου η ύπαρξη και η ανυπαρξία είναι παρούσες μαζί, δίχως να αλληλοαναιρούνται. Το Επίγειο Βασίλειο του Τέλους κυβερνώμενο από την κάστα των μυημένων (η ιδανική Πρωσία) ενώνεται με την κατερχόμενη Νέα Ιερουσαλήμ. Το τέλος της ιστορίας και η εποχή του Αγίου Πνεύματος έρχονται.
Το εσχατολογικό και μεσσιανικό αυτό σενάριο, αφότου είχε υιοθετηθεί από τον Μάρξ, εφαρμόσθηκε σε μία λίγο διαφορετική σφαίρα, σε αυτήν των βιομηχανικών σχέσεων. Ενδιαφέρον-γιατί το έκανε άραγε; Οι συνήθεις «δεξιοί» το εξηγούν «εξαιτίας της ελλείψεως του ιδεαλισμού» ή το αποδίδουν «στην σκληρή του φύση» (εάν όχι στις ανατρεπτικές του προθέσεις). Εξαιρετικά απλοϊκή εξήγηση, η οποία, το δίχως άλλο, είναι δημοφιλής σε αρκετές γενιές αντιδραστικών. Το πλέον πιθανόν είναι ότι ο Μάρξ, ο οποίος συνήθιζε να μελετά σε βάθος την αγγλική πολιτική οικονομία, σοκαρίσθηκε από τις ομοιότητες μεταξύ των φιλελευθέρων θεωριών του Άνταμ Σμίθ, που αντιμετώπιζε την ιστορία ως μία προοδευτική κίνηση προς την κοινωνία της ανοικτής αγοράς και την παγκοσμιοποίηση ενός υλικού νομισματικού κοινού παρανομαστή και τις θεωρίες του Χέγκελ αναφορικά με την ιστορική αντίθεση, π.χ. η αποξένωση της Απόλυτης Ιδέας διαμέσου της ιστορίας. Ο Μάρξ ευφυώς ταυτοποίησε την υπέρτατη αυτό-αποξένωση με το Κεφάλαιο, την κοινωνική μορφοποίηση, η οποία ενεργώς υπέταξε την Ευρώπη στην εποχή του.
Η ανάλυση της δομής του καπιταλισμού, η ιστορία της αναπτύξεώς του έδωσε στον Μάρξ την γνώση των μηχανισμών αποξενώσεως , την αλχημική φόρμουλα των λειτουργικών της κανόνων. Και η κατανόηση αυτή των μηχανισμών, «οι φόρμουλες της αντιθέσεως», αποτελούσαν απλώς την πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για την Μεγάλη Παλινόρθωση ή για την Τελευταία Επανάσταση. Για τον Μάρξ το Βασίλειο του επερχόμενου κομμουνισμού δεν ήταν μόνον η πρόοδος, αλλά και το αποτέλεσμα, το αναποδογύρισμα, η «επανάσταση» στην ετυμολογική διάσταση της λέξεως αυτής. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι αποκαλεί το αρχικό στάδιο της ανθρώπινης αναπτύξεως «πρωτόγονο κομμουνισμό». Η θέσις είναι ο «πρωτόγονος κομμουνισμός», η αντίθεσις είναι το Κεφάλαιο, η σύνθεσις είναι ο παγκόσμιος κομμουνισμός. Ο κομμουνισμός είναι συνώνυμος με το Τέλος της Ιστορίας, με την εποχή του Αγίου Πνεύματος. Ο υλισμός και η όξυνση των οικονομικών και των βιομηχανικών σχέσεων επιβεβαιώνουν όχι μόνον την πρακτικότητα του Μάρξ στο πεδίο ενδιαφέροντός του, αλλά και την φιλοδοξία του για την μαγική μεταμόρφωση της πραγματικότητας και την ριζική αποποίηση των συμβιβαστικών ονείρων αυτών των ανεύθυνων ονειροπόλων, οι οποίοι μόνον επιτείνουν το στοιχείο της αποξενώσεως με την παθητικότητά τους. Σύμφωνα με μία τέτοια λογική θα μπορούσαμε να επικρίνουμε τους αλχημιστές του μεσαίωνα για «υλισμό» και για πείνα για κέρδος, εάν δεν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον βαθιά πνευματικό και μυητικό συμβολισμό, που κρύβεται πίσω από τις πραγματείες τους για την ουρική απόσταξη, την κατασκευή χρυσού, την μετατροπή αλάτων σε μέταλλα κλπ.
Είναι αυτή η Γνωστική τάση του Μάρξ και των προκατόχων του, στην οποίαν επικεντρώθηκαν οι Ρώσοι μπολσεβίκοι, που ανετράφησαν σε περιβάλλον, όπου οι αινιγματικές δυνάμεις των ρωσικών σεκτών, ο μυστικισμός, ο εθνικός μεσσιανισμός, οι μυστικές εταιρίες και οι παθιασμένοι ρομαντικοί χαρακτήρες των Ρώσων επαναστατών συγκεντρώνονταν εναντίον του αποξενωμένου, εγκόσμιου, διεφθαρμένου μοναρχικού καθεστώτος. Μόσχα-Τρίτη Ρώμη, ο ρωσικός λαός ως ο εκλεκτός του Θεού, το έθνος του ανθρώπου. Η Ρωσία προορίζεται να σώσει τον κόσμο. Όλες αυτές οι ιδέες εμπότιζαν την ρωσική ζωή, την οποίαν μοιράζονταν με τις απόκρυφες συνομωσίες που συνδέονταν με τον μαρξισμό. Εκτός, όμως, από τις καθαρά πνευματιστικές φόρμουλες, ο μαρξισμός προσέφερε οικονομική, κοινωνική και πολιτική στρατηγική, που ήταν καθαρή και συμπαγής, ξεκάθαρη ακόμα και για τον απλοϊκότερο άνθρωπο και που έδινε βάση για κοινωνικά και πολιτικά μέτρα.
Ήταν απλώς ο «δεξιός μαρξισμός» που θριάμβευσε στην Ρωσία, επικρατώντας με το όνομα «μπολσεβικισμός». Δεν σημαίνει, όμως, ότι μόνον στην Ρωσία ήταν τέτοια τα ζητήματα. Παρόμοια τάση ενυπάρχει σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα ανά τον κόσμο, εάν, συγκεκριμένα, δεν εκφυλίζονται στο κοινοβουλευτικό κόμμα της Σοσιαλδημοκρατίας, συμβιβαζόμενα με το φιλελεύθερο πνεύμα. Δεν προξενεί, λοιπόν, έκπληξη ότι σοσιαλιστικές επαναστάσεις έλαβαν χώρα εκτός από την Ρωσία μόνον στην Ανατολή: στην Κίνα, την Κορέα, το Βιετνάμ κλπ. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει για άλλη μια φορά ότι μόνον οι παραδοσιακοί, μη προοδευτικοί, οι λιγότερο σύγχρονοι («αποξενωμένοι από το Πνεύμα») και, αντιστοίχως, οι πλέον «συντηρητικοί», οι πλέον «δεξιοί» λαοί και έθνη αναγνώρισαν την μυστικιστική, πνευματική, «μπολσεβικική» ουσία του κομμουνισμού.
Ο εθνικομπολσεβικισμός εναλλάσσεται σε ακριβώς μία τέτοια μπολσεβικική παράδοση, την πολιτική του «δεξιού κομμουνισμού», ο οποίος έλκει την καταγωγή του από τις αρχαίες κομμουνιστικές κοινωνίες και τα πνευματικά δόγματα σε ξέμακρες εποχές. Έτσι, η οικονομική θεώρηση του κομμουνισμού δεν φθίνει, δεν απορρίπτεται, αλλά θεωρείται ως ένας μοχλός θεουργικής και μαγικής πρακτικής, ως ένα ιδιαίτερο εργαλείο μετατροπής της πραγματικότητας. Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να απορριφθεί εδώ είναι μία ανεπαρκής, ιστορικά εξουθενωμένη μαρξιστική ρητορική, στην οποίαν τα επουσιώδη, συμφυή σε μία παρελθούσα εποχή, ανθρωπιστικά και προοδευτικά θέματα είναι συχνά παρόντα.
Ο μαρξισμός των εθνικομπολσεβίκων σημαίνει Μάρξ μείον Φώϋερμπαχ, δηλαδή μείον τον εξελικτισμό, εμφανίζων κάποιες φορές αδρανή ανθρωπισμό.

Μεταφυσική του Εθνικομπολσεβικισμού



3. Η ιερά συμμαχία του αντικειμενικού


Ο πιο εύστοχος και πλήρης ορισμός του εθνικομπολσεβικισμού θα είναι ο ακόλουθος: «Εθνικομπολσεβικισμός είναι μία υπέρ-ιδεολογία, κοινή για όλους τους εχθρούς της ανοικτής κοινωνίας». Δεν αποτελεί απλώς μία από τις εχθρικές προς μία τέτοια κοινωνία ιδεολογίες, αλλά είναι ακριβώς η πλήρης συνειδητή, ολική και φυσική αντίθεση. Ο εθνικομπολσεβικισμός είναι ένα είδος ιδεολογίας, η οποία έχει κτισθεί επί της πλήρους και ριζοσπαστικής αρνήσεως του ατόμου και του κεντρικού του ρόλου. Το Απόλυτο, στο όνομα του οποίου γίνεται η άρνηση του ατόμου, έχει, επίσης, την πλέον εκτεταμένη και κοινή λογική. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι ο εθνικομπολσεβικισμός ταιριάζει σε κάθε εκδοχή του Απολύτου, σε κάθε νομιμοποίηση της απορρίψεως κάθε «ανοικτής κοινωνίας». Στον εθνικομπολσεβικισμό υπάρχει μία εμφανής τάση να συμπαντοποιηθεί το Απόλυτο με οποιοδήποτε κόστος, να προωθηθεί ένα τέτοιο είδος ιδεολογίας και ένα τέτοιο είδος φιλοσοφικού προγράμματος, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει την ενσωμάτωση όλων των διανοητικών μορφών εχθρικών απέναντι στην «ανοικτή κοινωνία», θέτοντές τες σε έναν κοινό παρανομαστή και ενοποιώντας τες σε ένα αρραγές σύνολο και πολιτικό μέτωπο.

Κατά την διάρκεια της ιστορίας, βεβαίως, οι διαφορετικές τάσεις, οι οποίες ήταν εχθρικές στην ανοικτή κοινωνία, ήταν και μεταξύ τους εχθρικές. Οι κομμουνιστές μετ’ αγανακτήσεως αρνούνταν την ομοιότητά τους με τους φασίστες και οι συντηρητικοί απέρριπταν κάθε σχέση με τις προαναφερόμενες τάσεις. Στην πράξη ουδείς των εχθρών της «ανοικτής κοινωνίας» απεδέχθη την σχέση του με τις ανάλογες ιδεολογίες, διότι αναλογιζόταν τις συγκρίσεις αυτές ως υποτιμητικές. Την ίδια στιγμή οι διάφορες εκδοχές της «ανοικτής κοινωνίας» αναπτύσσονταν από κοινού, έχοντας ξεκάθαρη συνείδηση της ιδεολογικής κα φιλοσοφικής συγγένειάς τους. Η αρχή του ατομικισμού θα μπορούσε να ενώσει τον Αγγλική Προτεσταντική μοναρχία με τον δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό της Βορείου Αμερικής, όπου αρχικά ο φιλελευθερισμός συνδυάστηκε όμορφα με την δουλοκτησία.
Οι εθνικομπολσεβίκοι ήσαν ακριβώς οι πρώτοι που προσπάθησαν να ομαδοποιήσουν τις διαφορετικές εχθρικές στην «ανοικτή κοινωνία » ιδεολογίες και απεκάλυψαν, όπως επίσης και οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι, κάποιον κοινό άξονα, ο οποίος συγκέντρωνε γύρω του όλες τις πιθανές εναλλακτικές απέναντι στον ατομικισμό και την κοινωνία που βασίζεται σε αυτόν.
Σε αυτόν τον θεμελιώδη και ελάχιστα εξ ολοκλήρου αντιληπτό ρυθμό οι ιστορικά πρώτοι εθνικομπολσεβίκοι βάσισαν τις θεωρίες τους, χρησιμοποιώντας την στρατηγική της «διπλής κριτικής». Ο στόχος της κριτικής του εθνικομπολσεβικισμού ήταν ο ατομικισμός τόσο στα «δεξιά» όσο και στα «αριστερά». (Στα δεξιά εκφράστηκε στα οικονομικά, στην «θεωρία της αγοράς».Στα αριστερά εκφράστηκε στον πολιτικό φιλελευθερισμό: «κοινωνία δικαίου», «ανθρώπινα δικαιώματα» και ούτω καθεξής)
Με άλλα λόγια οι εθνικομπολσεβίκοι συνέλαβαν πέραν των ιδεολογιών την ουσία των δύο αντιθέτων και την δική τους μεταφυσική θέση.
Στην γλώσσα της φιλοσοφίας ο «ατομικισμός» έχω ταυτισθεί στην πράξη με τον «υποκειμενισμό». Εάν εφαρμόσουμε τον εθνικομπολσεβικισμό σε αυτό το επίπεδο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο εθνικομπολσεβικισμός τίθεται σθεναρά εναντίον του «υποκειμενικού» και υπέρ του «αντικειμενικού». Δεν πρόκειται για το ερώτημα: υλισμός ή ιδεαλισμός. Το ερώτημα είναι: ο αντικειμενικός ιδεαλισμός και υλισμός (στην μία πλευρά) και ο υποκειμενικός ιδεαλισμός και υλισμός2 (στην άλλη πλευρά!).
Η πολιτική φιλοσοφία, ούτως, του εθνικομπολσεβικισμού επιβεβαιοί την φυσική ενότητα των ιδεολογιών, οι οποίες βασίζονται στην αποδοχή της κεντρικής θέσεως του αντικειμενικού, στο οποίο απονέμεται το ίδιο επίπεδο με αυτό του Απολύτου. , δίχως εξάρτηση από το πώς μεταφράζεται ο αντικειμενικός αυτός χαρακτήρας (εκδήλωση). Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το ανώτατο μεταφυσικό κορύφωμα του εθνικομπολσεβικισμού είναι το Ινδουιστικό σχήμα «Το Άτμαν είναι το Μπράμαν». Στον Ινδουισμό το «Άτμαν» αποτελεί το υπέρτατο, υπερβατικό ανθρώπινο «Εγώ», ανεξάρτητο από το ατομικό «εγώ», αλλά εντός αυτού ως το πλέον φανερό και μυστηριώδες μέρος του, διαφεύγοντας από την ενυπάρχουσα σύλληψη. Το «Άτμαν» είναι το εσωτερικό Πνεύμα, αλλά το αντικειμενικό και υπερ-ατομικό. Το «Μπράμαν» είναι η απόλυτη πραγματικότητα, η οποία εναγκαλίζει το άτομο έξωθεν, είναι ο εξώτερος αντικειμενικός χαρακτήρας, εξυψωμένος στην υπέρτατη αρχική πηγή του. Η ταυτότητα του «Άτμαν» και του «Μπράμαν» στην υπερβατική ενότητα είναι η κορωνίδα της μεταφυσικής του Ινδουισμού και, το σημαντικότερο όλων, αποτελεί την βάση για την οδό του πνευματικού γίγνεσθαι. Αυτό είναι, δίχως καμμία εξαίρεση, το κοινό για όλα τα ιερά δόγματα σημείο. Σε όλα βρίσκεται το ερώτημα περί του κυρίου σκοπού της ανθρώπινης υπάρξεως, δηλαδή η αυθυπέρβαση, η επέκταση πέραν των ορίων του μικρού ατομικού «εγώ». Ο δρόμος μακριά από αυτό το «εγώ» είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά οδηγεί στο ίδιο νικηφόρο αποτέλεσμα. Όθεν ακολουθεί το παραδοσιακό μυητικό παράδοξο, το οποίο εκφράζεται στην περίφημη ευαγγελική φράση: «όστις καταστρέφει την ψυχή του στο όνομά μου, αυτός την σώζει». Η ίδια ουσία περιέχεται στην ευφυή ρήση του Νίτσε:«Ο άνθρωπος πρέπει να ξεπερασθεί». Ο φιλοσοφικός δυισμός μεταξύ του «υποκειμενικού» και του «αντικειμενικού» επηρέασε κατά την ιστορία την πλέον συγκεκριμένη σφαίρα , την ιδεολογία και εν συνεχεία την πολιτική και κοινωνική ιεράρχηση. Οι ποικίλες εκφάνσεις της «ατομικιστικής» φιλοσοφίας έχουν σταδιακά επικεντρωθεί στο ιδεολογικό στρατόπεδο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής-φιλελεύθερης πολιτικής. Αυτό ακριβώς είναι το μακρο-μοντέλο της «ανοικτής κοινωνίας», για το οποίο έγραψε ο Κάρλ Πόππερ. Η «ανοικτή κοινωνία» αποτελεί τον τελικό και πληρέστερο καρπό του ατομικισμού , ο οποίος μετεβλήθη σε ιδεολογία και εκπληρώνεται στην συγκεκριμένη πολιτική. Είναι, λοιπόν, θεμιτό να θέσουμε το πρόβλημα του καλύτερου κοινού ιδεολογικού σχήματος για τους οπαδούς της «αντικειμενικής» προσεγγίσεως, της οικουμενιστικής πολιτικής και του κοινωνικού προγράμματος για τους «εχθρούς της ανοικτής κοινωνίας». Ως αποτέλεσμα θα δρέψουμε τίποτα άλλο παρά την ιδεολογία του εθνικομπολσεβικισμού.
Μαζί με την ριζοσπαστική καινοτομία αυτής της φιλοσοφικής μερίδος, η οποία δημιουργήθηκε υπό αυτές τις συνθήκες εγκάρσια σε σχέση με τα συνήθη σχήματα (όπως ιδεαλισμός-υλισμός), οι εθνικομπολσεβίκοι δημιούργησαν το νέο όριο στην πολιτική. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά χωρίζονται οι ίδιες σε δύο τομείς. Η τελείως αριστερά , οι κομμουνιστές, οι μπολσεβίκοι, όλοι οι «εξ αριστερών» διάδοχοι του Χέγκελ συδυάζονται στην σύνθεση του εθνικοπολσεβικισμού με τους εθνικιστές, τους κρατιστές, τους οπαδούς της ιδέας του «Νέου Μεσαίωνος», εν ολίγοις όλους τους διαδόχους του Χέγκελ «εκ δεξιών».3
Οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας επιστρέφουν στον μεταφυσικό τους χώρο, ο οποίος είναι κοινός για όλους τους.

σημειώσεις του συγγραφέως

2.Ενώ οι τρείς πρώτες αναφορές (αντικειμενικός υλισμός ή απλώς «υλισμός» «αντικειμενικός ιδεαλισμός» και «υποκειμενικός ιδεσλισμός») χρησιμοποιούνται ευρέως ,ο όρος «υποκειμενικός υλισμός» απαιτεί πρόσθετη ερμηνεία. «Υποκειμενικός υλισμός», λοιπόν, είναι η τυπική για την καταναλωτική κοινωνία ιδεολογία, στην οποίαν η συνάντηση των αναγκών υλικού και φυσικού χαρακτήρος αποτελεί το βασικό κίνητρο για τις πράξεις του ατόμου. Στην κατάσταση αυτή όλη η πραγματικότητα δεν βρίσκεται στις συνειδησιακές δομές του ατόμου (όπως στον υποκειμενικό ιδεαλισμό), αλλά στις ατομικές αισθήσεις, χαμηλότατα συναισθήματα, στους συνδυασμούς φόβων και ηδονών, στα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής, τα οποία σχετίζονται με τα φυτικά, σωματικά επίπεδα.. Στο φιλοσοφικό επίπεδο ο ηδονισμός και ο πραγματισμός ανταποκρίνονται σε αυ-τήν, μαζί με κάποιες σχολές ψυχολογίας, όπως ο φροϋδισμός. Όλες οι απόπειρες πολιτικού αναθεωρητισμού του κομμουνιστικού κινήματος , παρεμπιπτόντως, από τον «μαχισμό» και τον μπερνσταϊνισμό μέχρι τον ευρωκομμουνισμό συνοδεύονταν σε φιλοσοφικό επίπεδο από την χρήση της υποκειμενικίστικης προσεγγίσεως και διαφόρων εκδοχών του «υποκειμενικού υλισμού», του οποοίου τελευταία εκδήλωση ήταν ο φροϋδο-μαρξισμός.

3. Υπάρχει η αντίστροφος διαδικασία στην αντίθετη πλευρά: οι Καντιανοί αναθεωρητές της Σοσιαλδημοκρατίας, αριστεροί φιλελεύθεροι και προοδευτικοί αποκαλύπτουν την εγγύτητά τους με τους δεξιούς συντηρητικούς, οι οποίοι αποδέχονται τις αξίες της αγοράς, την ελευθερία των συναλλαγών και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού




Aleksandr Dugin

2.Η ανεκτίμητη συμβολή του Κάρλ Πόππερ


Είναι δύσκολο να φανταστούμε κάτι καλύτερο για την δύσκολη αποστολή του ορισμού της ουσίας του «εθνικομπολσεβικισμού» από μία αναφορά στις κοινωνιολογικές έρευνες του Κάρλ Πόππερ και ειδικά στο θεμελιώδες έργο του «Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της».
Σε αυτό το ογκώδες έργο ο Πόππερ προτείνει ένα μάλλον πειστικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι τύποι κοινωνίας χωρίζονται πρόχειρα σε δύο κύριες κατηγορίες – την “Ανοικτή Κοινωνία” και την “Μη Ανοικτή Κοινωνία” ή “Κοινωνία των Εχθρών της Ανοικτής Κοινωνίας” . Σύμφωνα με τον Πόππερ η “Ανοικτή Κοινωνία” βασίζεται στον κεντρικό ρόλο του ατόμου και των θεμελιωδών χαρακτηριστικών του: λογική, διακριτική συμπεριφορά , απουσία σφαιρικής τελεολογίας στις πράξεις κλπ. Η έννοια της “Ανοικτής Κοινωνίας” είναι ότι απορρίπτει όλες τις μορφές του Απολύτου, οι οποίες δεν συγκρίνονται με την ατομικότητα και την φύση της. Τέτοια κοινωνία είναι “ανοικτή” μόνον ένεκα του απλού γεγονότος ότι οι ποικιλίες των συνδυασμών των ατόμων δεν έχουν κάποιο όριο (όπως επίσης ούτε σκοπό ή νόημα) και θεωρητικά μία τέτοια κοινωνία θα έπρεπε να αποτελεί τον στόχο της επιτεύξεως μίας ιδεατής δυναμικής ισορροπίας. Ο Πόππερ θεωρεί, επίσης, τον εαυτό του ως έναν πεπεισμένο οπαδό της “ανοικτής κοινωνίας”.
Ο δεύτερος τύπος κοινωνίας ορίζεται από τον Πόππερ ως “εχθρική στην ανοικτή κοινωνία”. Δεν την αποκαλεί “κλειστή”, προβλέποντας πιθανές απορρίψεις, αλλά χρησιμοποιεί συχνά τον όρο “ολοκληρωτικές”. Σύμφωνα με τον Πόππερ, ωστόσο, όλες οι πολιτικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες ταξινομούνται βάσει της αποδοχής ή της απόρριψης της έννοιας της “ανοικτής κοινωνίας”.
Οι εχθροί της “ανοικτής κοινωνίας” είναι αυτοί που προωθούν ποικίλα μοντέλα, τα οποία βασίζονται στο Απόλυτο ενάντια στο άτομο και τον κεντρικό του ρόλο. Το Απόλυτο, έστω και εάν εδραιώνεται αυθορμήτως και εθελοντικά, εισβάλλει αμέσως στην σφαίρα του ατομικού, αλλάζει απότομα την διαδικασία της εξελίξεώς του, παραβιάζειτην ατομιστική ακεραιότητα του ατόμου, υποτάσσοντάς την σε κάποιον εξώτερη ατομική παρόρμηση. Το ατομικό περιορίζεται αμέσως από το Απόλυτο, η κοινωνία του λαού, επομένως, χάνει την ποιότητα της «ανοικτότητας» και την προοπτική της ελευθέρας αναπτύξεως προς όλες τις κατευθύνσεις. Το Απόλυτο υπαγορεύει τους σκοπούς και τα καθήκοντα, εγκαθιδρύει δόγματα και νόρμες, εξαναγκάζει ένα άτομο, όπως ένας γλύπτης διαμορφώνει την ύλη του.
Ο Πόππερ εκκινεί την γενεαλογία των εχθρών της «Ανοικτής Κοινωνίας» από τον Πλάτωνα, τον οποίον θεωρεί ως τον ιδρυτή της θεωρίας του ολοκληρωτισμού και ως πατέρα του «σκοταδισμού». Προχωρά στην συνέχεια στους Schlegel, Schelling, Hegel, Marx, Spengler και σε άλλους σύγχρονους διανοητές. Όλοι τους ενώνονται στην κατηγοριοποίησή του από μία ένδειξη, η οποία είναι η εισαγωγή της μεταφυσικής, της ηθικής, της κοινωνιολογίας και της οικονομίας, βασιζόμενες στην άρνηση της «Ανοικτής Κοινωνίας» και του κεντρικού ρόλου του ατόμου. Στο σημείο αυτό ο Πόππερ έχει απολύτως δίκιο.
Το πιο σημαντικό σημείο στην ανάλυση του Πόππερ είναι ότι οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί τοποθετούνται στην κατηγορία των εχθρών της «Ανοικτής Κοινωνίας» ασχέτως σαν οι πεποιθήσεις τους είναι «αριστερές» ή «δεξιές», «αντιδραστικές» ή «προοδευτικές». Τονίζει κάποιο άλλο πιο ουσιώδες, πιο θεμελιώδες κριτήριο, ενοποιώντας σε έναν πόλο ιδέες και φιλοσοφίες, οι οποίες εκ πρώτης όψεως φαίνονται να είναι οι πλέον ετερογενείς και αντίθετες μεταξύ τους. Οι Μαρξιστές, όπως οι συντηρητικοί και οι φασίστες, ακόμη και μερικοί σοσιαλδημοκράτες μπορούν να υπολογισθούν μεταξύ των εχθρών της «Ανοικτής Κοινωνίας». Την ίδια στιγμή φιλελεύθεροι, όπως ο Βολταίρος, ή αντιδραστικοί πεσσιμιστές, όπως ο Σοπενάουερ μπορεί να βρεθούν ανάμεσα στους φίλους «Ανοικτής Κοινωνίας».

Το σχήμα του Πόππερ έχει, επομένως, ως ακολούθως: είτε «Ανοικτή Κοινωνία» είτε «εχθροί της»

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ


ALEKSANDR DUGIN

1.Ο αναβληθείς ορισμός


Ο όρος «εθνικομπολσεβικισμός» μπορεί να σημαίνει μερικά αρκετά διαφορετικά πράγματα. Αναδύθηκε πρακτικά ταυτόχρονα στην Ρωσία και την Γερμανία, για να σηματοδοτήσει την υπόθεση κάποιων πολιτικών διανοητών σχετικά με τον εθνικό χαρακτήρα της μπολσεβικικής επαναστάσεως του 1917, ο οποίος βρίσκεται κρυμμένος στην ορθόδοξο Μαρξιστική διεθνιστική φρασεολογία. Στην ρωσική επικράτεια «οι εθνικομπολσεβίκοι» ήταν ένα σύνηθες όνομα για εκείνους τους κομμουνιστές, οι οποίοι προσπάθησαν να ασφαλίσουν την ακεραιότητα του κράτους και (είτε συνειδητά είτε όχι) συνέχισαν την Μεγάλη Ρωσική ιστορική αποστολή της γεωπολιτικής πολιτικής. Αυτοί οι Ρώσοι εθνικομπολσεβίκοι βρίσκονταν τόσο ανάμεσα στους «λευκούς» (Ustrialov, Smenovekhovtsy, αριστεροί Ευρασιανιστές), όσο και στους «κόκκινους»(Λένιν, Στάλιν, Radek, Lezhnev κλπ)[1]. Στην Γερμανία το ανάλογο φαινόμενο σχετιζόταν με τις ακραία αριστερές μορφές του εθνικισμού των δεκαετιών του 20 και του 30, στον οποίον συνδυάζονταν οι ιδέες του ανορθόδοξου σοσιαλισμού, η εθνική ιδέα και η θετική στάση έναντι της Σοβιετικής Ενώσεως.
Μεταξύ των Γερμανών εθνικομπολσεβίκων ο πλέον σταθερός και ριζοσπάστης ήταν ο Ernst Niekisch, μολονότι και μερικοί συντηρητικοί επαναστάτες μπορούν να αναφερθούν σε αυτό το κίνημα, όπως ο Εrnst Juenger, ο Ernst von Salamon, o August Winnig, , Karl Petel, Harro Schultzen-Beysen, Hans Zehrera, οι κομμουνιστές Laufenberg και Wolfheim και ακόμη και ακραίοι αριστεροί εθνικοσοσιαλιστές, όπως ο Στράσσερ και για μία συγκεκριμένη περίοδο ο Ιωσήφ Γκαίμπελς.
Στην πραγματικότητα ο όρος «εθνικομπολσεβικισμός» είναι πολύ πιο ευρύς και βαθύς σε σύγκριση με τις ιδέες των κατηγοριοποιημένων πολιτικών τάσεων. Προκειμένου, όμως, να τον κατανοήσουμε επαρκώς, θα έπρεπε να εξετάσουμε τα πιο σφαιρικά θεωρητικά και φιλοσοφικά προβλήματα, σε σχέση με τον ορισμό της «δεξιάς» και της «αριστεράς», του «εθνικού» και του «κοιωνικού». Η λέξη εθνικομπολσεβικισμός εμπεριέχει ένα νοηματικό παράδοξο. Πώς μπορούν δύο αμοιβαίως αποκλειστικές έννοιες να συνδυάζονται σε ένα και το αυτό όνομα;

Ανεξαρτήτως του πόσο μακριά έφθασαν οι ιστορικές αντανακλάσεις των εθνικομπολσεβίκων, οι οποίες περιοριζόταν από την περιρρέουσα σαφήνεια, η ιδέα της προσεγγίσεως του εθνικισμού από τα αριστερά και του μπολσεβικισμού από τα δεξιά είναι εκπληκτικά καρποφόρος και απρόσμενη, ανοίγοντας απολύτως νέους ορίζοντες στην κατανοήση της ιστορικής λογικής, της κοινωνικής αναπτύξεως, της πολιτικής σκέψεως. Δεν θα έπρεπε να αρχίσουμε με την συλλογή μερικών συγκεκριμένων πολιτικών γεγονότων: ο Niekisch έγραψε αυτό, ο Ustrialov αξιολόγησε το φαινόμενο αυτό ως τέτοιο, ο Savitsky επικαλέστηκε ένα τέτοιο επιχείρημα ως κλπ, αλλά να προσπαθήσουμε να δούμε το φαινόμενο από την απροσδόκητη πλευρά του, η οποία ακριβώς το έκανε δυνατό, δηλαδή την ίδια την ύπαρξη του συνδυασμού «εθνικομπολσεβικισμός». Θα είμαστε έτοιμοι τότε όχι μόνον να περιγράψουμε το φαινόμενο αυτό, αλλά, επίσης, να το κατανοήσουμε και με την βοήθειά του πολλές άλλες όψεις της παράδοξης εποχής μας.

[1] Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών του σοβιετικού καθεστώτος κάποιοι συντηρητικοί κύκλοι του ΚΚΣΕ, οι λεγόμενοι «καταστασιακοί» , αποκαλούνταν «εθνικομπολσεβίκοι» και υπό αυτήν την έννοια η λέξη απέκτησε κάποια άσχημη έννοια. Αλλά αυτοί οι «εθνικομπολσεβίκοι» της ύστερης Σοβιετικής περιόδου ποτέ τους δεν συμφώνησαν με αυτό τον χαρακτηρισμό πρώτον και δεύτερον ουδέποτε προσπάθησαν να παρουσιάσουν συνδετικά τις απόψεις τους με κάποια, ακόμη και τραχιά, ιδεολογική προσέγγιση. Τέτοιοι «εθνικομπολσεβίκοι» συνδεόταν με σαφή τρόπο με την πολιτική των δεκαετιών του 20 και του 30, αλλά η σύνδεση αυτή βασιζόταν περισσότερο στην αδράνεια και δεν είχε γίνει λογικά αντιληπτή.

Κώστας Καρυωτάκης. 11 Νοεμβρίου 1896 - 21 Ιουλίου 1928. [ΕΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ...] Επρόδωσαν την αρετή κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι. Με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος. Αν άλλοτε αντιφέγγιζε στο νου, στα μάτια, σ' ότι, είναι η ζωή πια σκοτεινή κι ανέφικτη σα θρύλος, είναι πικρία στο χείλος. Νύχτα βαθιά. Με πνέυμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι. Ανοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία ελπίς. Απ' το παράθυρο, του τελευταίο διαβάτη είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγγά στην ησυχία: “Δυστυχία!” Η φρικτή λέξη με φωτιά στον ουρανόν εγράφη. Δέντρα τη δαχτυλοδειχτούν, αστέρια την κοιτούνε, επιγραφή την έχουνε τα σπίτια κι είναι τάφοι, ακόμη θα την άκουσαν οι σκύλοι κι αλυχτούνε. Οι άνθρωποι δεν ακούνε.

Οικονομικισμός, Αλέξαντρ Ντούγκιν http://imperium-gaia.blogspot.com/2011/07/blog-post_17.html

Σημεία για την μελέτη της Ανατολικής "παράταξης'' στην Ελληνική Ιστορία

1. Ο Γεωπολιτικός ντετερμινισμός στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εχεί μελετηθεί απο λίγους, και με εξαίρεση το έργο του Ψυρούκη , ο οποίος προσπάθησε να αναπτύξει μια θεωρία του ΄΄ιστορικού χώρου΄΄, καμία συστηματική και μεθοδική εργασία γεωπολιτικής δεν είναι εύκολο να βρεθεί σε συσχέτιση με την Ιστορική πορεία του Έθνους. Τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκαν γεωπολιτικοί αναλυτές και γεωστρατηγιστές, βλέπε Μάζης και Ήφαιστος, το έργο τους είναι σημαντικό για την βάση μιας εθνικής ανάλυσης της γεωπολιτικής και γεωπολιτισμικής θέσης της χώρας, δεν αποτελεί όμως σώμα μιας συνεκτικής θεωρίας για την γεωπολιτική ιστορία της χώρας στο πέρασμα των αιώνων.

2. Η πάλη της αντίθεσης Δύση/Ανατολή μέσα στην πορεία εξέλιξης του Ελληνικού πολιτισμού, οφείλει να φωτιστεί μέσα στα ειδικά στάδια και φάσεις που έχει διανύσει το Έθνος, γιατί σε κάμία περίπτωση η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τις διόπτρες της κυρίαρχης ιδεολόγιας που καθορίζει κάθε φορά την ιστορική ανάγνωση. Άλλο πράγμα ο καθορισμός που δίνει στο Δύση/Ανατολή η περίοδος των Περσικών πολέμων και η αντίσταση των Ελληνικών πόλεων στην Ανατολική εισβολή και άλλο πράγμα το πως μετατοπίζεται αυτή η σχέση με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τους Ελληνιστικούς χρόνους και μετέπειτα την Ρωμαική Αυτοκρατορία.

 Άλλο πράγμα η σχέση του Έθνους με την Ανατολική περιοχή της Ευρώπης και την Μέση Ανατολή κατά την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άλλο πράγμα κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια σταθερά σημεία που μπορούν να αποτελέσουν μια βάση εξαγωγής συγκεκριμένων επιστημονικών συμπερασμάτων για την ειδική πολιτική και οικονομική επίδραση που είχε κάθε κοσμοσύστημα στον Ελληνικό χώρο και ποιά ήταν τα στοιχεία αφομοίωσης, ενσωμάτωσης, υποταγής ή και εξοικείωσης , που παρήχθησαν απο το λαό και το έθνος απέναντι σε καθένα απο αυτά. Για παράδειγμα, στην συνείδηση του ελληνικού λαού η άλωση της Πόλης και απο τους ΄Δυτικούς και απο τους Οθωμανούς , δεν έχει πάρει την ίδια θέση και δεν κινητοποιεί τις ίδιες μνήμες και αντανακλαστικά. Και αυτό οφείλεται στο τι ιδεολογικά εμφανιζόταν να είναι ο καθένας απο αυτούς τους εχθρούς του έθνους, ο ένας Χριστιανός αλλά προδότης και ο άλλος αλλόθρησκος αλλά φανερός εχθρός.
Από αυτή την άποψη, αν η Ελλάδα είναι όριο της Δύσης ή της Ανατολής, καθορίζεται απο το ποιοί ηγεμόνες καθορίζονταν απο την μία ή την άλλη κατάσταση ενεργητικά ή παθητικά και φυσικά αν θεωρούσαν απο άποψη πολιτισμική και πολιτική την Ανατολική πλευρά, οργανικό χώρο ανάπτυξης του λαού και του έθνους.
 Το πέρασμα απο την πόλη-Κράτος στην Ελληνιστική ηγεμονία και επέκταση προς Ανατολάς είναι η πρώτη μεγάλη ιστορική μετάβαση με επαναστατικές συνέπειες για την ανάπτυξη όλοκληρης της μέχρι τότε γνωστής ανθρωπότητας. Μετάβαση που όρισε άλλα μεγέθη στις έννοιες πολιτική, Κράτος, Αυτοκρατορία, θρησκεία, ηγεμονία, πόλεμος,πολιτισμός. Σε αυτό το σημείο γίνεται επίσημα μια σύνθεση της Ελληνικής ζωής με την Ανατολική, σε επίπεδο κοινωνικό -οικονομικό και θρησκευτικό.

Η είσοδος του Χριστιανισμού στην Δύση γίνεται απο την Ελλάδα και εδώ οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των διαφορών που κορυφώθηκαν στο Σχίσμα των Εκκλησιών, πέρα απο τα βασικά πολιτικά κίνητρα που καθόριζαν τα συμφέροντα της Παπικής πολιτικής ενάντια στην Βυζαντινή οντότητα, έχουν πολλές διαστάσεις απο αυτή την Ελληνιστική εποχή και το σμείξιμο του Ελληνικού πεπρωμένου με τον Ανατολικό χώρο.
 Αυτή είναι και η τραγική αντίθεση που διατρέχει τον ιστορικό χώρο του έθνους, εξ ανατολών ήρθε η κατάκτηση εξ ανατολών προσμένονταν και η λύτρωση του γένους( Οθωμανισμός και Ρωσισμός ως αντίθεση) .

3. Η Επανάσταση του ΄21 και η ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους αποτελεί μια ακόμα τομή μελέτης για την εμπέδωση της Δυτικής γραμμής στον Ελληνικό χώρο. Απο την πρώτη στιγμή έχουμε ξενόφιλα κόμματα, που εκφράζουν τους μεγάλους αυτοκρατορικούς σχηματισμούς της εποχής, ο δυτικισμός και ο ανατολισμός για πρώτη φορά εμφανίζονται σαν μοντέλα πολιτικής αλλά και πολιτισμικής αντίθεσης. Έχουμε Μαυροκορδάτο και Καποδίστρια, έχουμε Κολοκoτρώνη ,Υψηλάντη και απο την άλλη μεριά τους Κωλέτηδες. Έχουμε μια καθοριστική επίδραση του Ρωσισμού στην Ελληνική Επανάσταση( ρόλος Καποδίστρια, στήσιμο Φιλικής Εταιρείας), έχουμε μια πρώτη προσωρινή νίκη του Ρωσισμού-Ανατολισμού με την διακυβέρνηση Καποδίστρια και απο εκεί και έπειτα, ξεκινάει μια μακροχρόνια πορεία υποδούλωσης και ενσωμάτωσης του Κράτους στους Δυτικούς σχηματισμούς.

4. Το Ανατολικό, είναι μια επιλογή εθνικής ανεξαρτησίας όλων των λαών της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής, είναι μια επιλογή που καθορίζεται απο την στάση του Ρήγα, όραμα ανολοκλήρωτο και βαθιά ευρασιατικό μέσα στον πόλο της Βαλκανικής χερσονήσου. Αυτό που μια μελέτη γεωπολιτικής οφείλει να αναπτύξει απο την σκοπιά μιας ευρασιατικής επιλογής, είναι πως μπορεί η χώρα μας να μεταβεί απο το ΄΄Ανήκομεν εις την Δύση΄΄ στο ανήκομεν εις την καθ΄ημάς Ανατολή. Η οικονομία, ο πολιτισμός-ιδεολογία και η πολιτική μορφή μιας τέτοιας μετάβασης σημαίνουν ρήξεις και συγκρούσεις που η ιστορική τους σημασία θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις περιόδους που το ΄Εθνος αναζητούσε να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς και να δημιουργήσει μια δική του Κρατική οντότητα. Πόσο δική του υπήρξε, πόσο το άφησαν να την φτιάξει, πιά το ξέρουμε όλοι, όμως οι αναλογίες εκεί βρίσκονται σήμερα, με εκείνες τις μαύρες αλλά ηρωικές εποχές.

5. Οι Αυτοκρατορίες και οι Ιμπεριαλισμοί που εμπόδισαν την αυτοδύναμη σύσταση του Έθνούς, δεν εμπόδισαν την βαθιά λαική συνείδηση να ταυτίσει την μοίρα της με την Ανατολική θέση της χώρας, ο λαός ξέρει πως τα μεγαλεία του, το αίμα του, η προσφορά του στην ανθρωπότητα, οι επιρροές του αλλά και οι μεγαλύτεροι εχθροί του, απο εκεί ήθελαν να τον εκτοπίσουν, απο τη γη που ανατέλει πάντα ο ήλιος.
Η μοίρα ενός λαού είναι αποκλειστικό ζήτημα ΑΓΩΝΑ. Ο ιστορικός χώρος κάθε Έθνους δεν είναι παρά σύνθεση της πολιτικής και οικονομικής δράσης του μέσα ή πέρα απο καθορισμένα γεωγραφικά όρια. Μέλλον υπάρχει μόνο εάν, το λιγότερο, ο ιστορικός χώρος ενός έθνους διατηρεί την ανεξαρτησία του, και το περισσότερο αν ανήκει σε μεγαλύτερες γεωπολιτικές οντότητες που δεν απειλούν την ανεξαρτησία του αλλά επιτρέπουν την ανάπτυξη της συνολικά.

Σε αυτή τη βάση, έχει αξία ένα συνεχές γεωπολιτικό έργο ανάγνωσης και δημιουργίας θέσεων για μια Ελλάδα που υπάρχει στα μυαλά κάποιων ως ανεξάρτητη, αιώνια και Ανατολική, μέχρι να γίνει ο λαός όλος ο αρχάγγελος Μιχαήλ της...



Ο Ορισμός της Γεωπολιτικής Επιστήμης, Ιωάννης Σκολαρίκης http://imperium-gaia.blogspot.com/2011/07/blog-post_19.html

The revolutions of the past centuries have brought social revolt in the name of ‘the people’ — for the benefit of oligarchy. The single true resistance to capitalism and its moneyed interests can come only from a return to the idea of the organic state and its traditional guild economies. How far back this dialectic goes – social revolt in the name of ‘the people’ for the benefit of oligarchy – is indicated by Spengler’s reference to the revolt of Tiberius Gracchus, serving as a lackey for the Equites, a former military caste that had become an oligarchy. When the Duc d’Orleans paid the dregs of Marseilles to act as a revolutionary mob, expecting he would become First Citizen of the Republic, he was acting as a precursor of Jacob Schiff and George Soros. What the mob overthrew in the name of ‘liberty’ and for the benefit of the bourgeoisie and later oligarchs was the final vestige of the traditional – organic – social order of Western Civilization that had been inherited from Rome and fine-tuned by the Church into a uniquely Western ‘Gothic’ form. This was ‘class struggle’, but not precisely in the order and direction assume by Marx. Rather than a lineal ‘progression’ (the ‘dialectics of history’, according to Marx ) of serfdom – capitalism/liberalism – socialism – communism, the dialectic has been of serfdom – liberalism/socialism – capitalism – oligarchy. Spengler and Brooks Adams were much better historians in explaining cycles of rise and fall and the role played by money. Conversely, while Francis Fukuyama and other apologists for liberalism have argued that it is capitalism that is the epitome of history, beyond which there is nothing better, Spengler, Evola and other philosopher-historians of the actual Right, contend that capitalism is the final symptom of a civilization in its death- throes, the triumph of money; while Plato in The Republic long previously saw oligarchy and then democracy as the symptoms of decay. https://arktos.com/2018/10/03/the-left-the-right-and-social-revolt-part-1/

Πότε επιτέλους οι Έλληνες θα "θυμώσουμε"; In contrast to the lower desires of the dark horse simply for pleasure and material wealth, thumos seeks independence over possessions and sensuality, and recognition and honor over security. Thumos desires pride and prestige for its own sake. This drive for recognition will motivate him to risk much, even his own life, for his reputation, and also for the reputation of a group to which he is devoted. Plato calls thumos “the ambitious part [of the soul] and that which is covetous of honor.” Thumos pushes a man to despise mediocrity and to want to excel his fellow men, to dominate, and be the best of the best. Thumos is ultimately what drives a man to seek glory, and above all, legacy. So now we can see that while thumos is often translated today as spiritedness, heart, passion, will, courage, anger, boldness, or fierceness, it is really a combination of all those descriptions and yet still something more – something that no modern word is able to fully convey. Perhaps the best and simplest definition I’ve come across is “energetic thinking that leads to action.” https://www.artofmanliness.com/articles/got-thumos/

Ορφικά μυστήρια: Οι ελληνικές ρίζες του Χριστιανισμού


Ορφικά μυστήρια: Οι ελληνικές ρίζες του Χριστιανισμού 

[Αυτή η τοποθέτηση συμβόλιζε τη διονυσιακή αλλά και την απολλώνια φύση του Ορφέα. Ακόμα και αν ήταν ένα απολύτως μυθολογικό πρόσωπο το οποίο δημιούργησαν οι οπαδοί της ορφικής λατρείας, σε αυτόν ενώθηκαν τα δύο σημαντικότερα βιώματα του αρχαίου Έλληνα, το διονυσιακό και το απολλώνιο, η έκσταση και το μέτρο. Και οι δύο θεοί τον «επέλεξαν» ταυτόχρονα για ιεροφάντη των μυστηρίων τους και «συναντήθηκαν» στο πρόσωπο του τα βαθύτερα ένστικτα του Έλληνα που εκείνοι συμβόλιζαν. Η ένωση αυτών των βαθύτερων ενστίκτων του ανθρώπου αντανακλά την αρχετυπική μορφή του Έλληνα. Ο ίδιος ο Ορφέας, όπως περιγράφεται στον μύθο, προσπαθώντας να αναμορφώσει την παλιά θρησκεία του Διονύσου έφερε μαζί του μια νέα και όσο γοήτευσε τους οπαδούς του άλλο τόσο έκανε να τον μισήσουν οι εχθροί του. Το πάθος τους εναντίον του ήταν τόσο που δεν μπόρεσε να κατασιγασθεί παρά μόνο με τον θάνατο και το διαμελισμό σώματός του. Κατά συνέπειαν άσχετα με το ποιος ήταν στην πραγματικότητα και με το πόση αλήθεια κρύβει ο μύθος του, ο Ορφέας πέρασε στην ιστορία ως μια πρώιμη θρησκευτική μορφή η οποία ανυψώθηκε στη σφαίρα του μύθου. Γίνεται ο ίδιος θυσία προκειμένου να συμφιλιωθούν οι δύο υπερφυσικοί αντίπαλοι, Διόνυσος και Απόλλων και η θυσία του φέρνει την καταλαγή και τη συμφιλίωση των δύο αντιθέτων ρευμάτων.]

Ορφικά μυστήρια: Οι ελληνικές ρίζες του Χριστιανισμο

του Κωνσταντίνου Τσοπάνη
Δρ Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων

Ο Ορφισμός υπήρξε η τελευταία αναλαμπή και έκφραση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό να μετουσιώσει και να αναμορφώσει τη διονυσιακή λατρεία από την οποία καταγόταν και εν τέλει να κληροδοτήσει αρκετές από τις δοξασίες του όπως και αυτούσια εικονιστικά του θέματα στον νεαρό τότε Χριστιανισμό αποτελώντας, κατά κάποιον τρόπο, το ελληνικό υπόβαθρο της νέας πίστης. Φυσικά στη μεταβίβαση από την μια πίστη στην άλλη οι μορφές άλλαξαν συμβολισμούς, όπως ο Ορφέας με την λύρα που έγινε ο «Καλός Ποιμήν» των κατακομβών, αλλά τα πρωταρχικά σύμβολα έμειναν τα ίδια υπηρετώντας την ανθρώπινη ανάγκη για αναζήτηση της μέθεξης με το μεταφυσικό.

Ο Ορφέας ανάγει την παρουσία του στις αρχές ακόμα της Ιστορίας και φέρεται ως βασιλιάς των θρακικών φύλων. Είναι μια από τις πιο αινιγματικές προσωπικότητες της αρχαίας Ελλάδας η οποία μετεωρίζεται μεταξύ των θεών και των ημιθέων αλλά και μεταξύ του κόσμου των νεκρών και εκείνου των ζωντανών. Στην παγκόσμια ιστορία έμεινε γνωστός ως μουσικός, μάντης και ιερέας των μυστηρίων του Διονύσου. Επίσης φέρεται να έλαβε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία όπου με τη λύρα του και τη μουσική του ενθάρρυνε τους Αργοναύτες στο μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους. Ο θρύλος έντυσε το πρόσωπο του με μια πολύ σαγηνευτική ιστορία. Μετά το τέλος της Αργοναυτικής εκστρατείας φέρεται ότι γνώρισε και ερωτεύθηκε την ωραία Ευρυδίκη την οποία και παντρεύτηκε. Ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της αλλά η ευτυχία του δεν κράτησε για πολύ, αφού η Ευρυδίκη πέθανε νωρίς από δάγκωμα φιδιού. Ο Ορφέας μετά τον άδικο και πρόωρο χαμό της Ευρυδίκης δεν υποτάχθηκε στη μοίρα του αλλά κατέβηκε στον Άδη να την ζητήσει πίσω από τον βασιλιά του κάτω κόσμου. Δεν ήταν ο πρώτος στον αρχαίο ελληνικό κόσμο που είχε κάνει αυτό το ταξίδι, αφού εκεί κάτω είχε πάει και ο Θησέας και ο Ιάσονας.

“A civilization,” Fernand Braudel says, “is a continuity, even when it profoundly changes, such as when adopting a new religion, for it incorporates its old values in the new, retaining its substance.” To this continuity, we are obliged to be who we are. This idea urged our ancestors to create beauty in their most humble and most lofty efforts. To be conscious of the idea is to give a metaphysical sense to “memory.” To cultivate our “memory,” to transmit it in a living way to our children, to contemplate the ordeals that history has imposed on us–this is requisite to any renaissance. Faced with the unprecedented challenges that the catastrophes of the twentieth century have imposed on us and the terrible demoralization it has fostered, we will discover in the reconquest of our racial “memory” the way to respond to these challenges, which were unknown to our ancestors, who lived in a stable, strong, well-defended world. https://www.counter-currents.com/2010/06/the-metaphysics-of-memory/

Η λύρα του ανεβαίνει στους ουρανούς από τον ίδιο το Δία, που φαίνεται να είναι παρών σε κάθε θυσιαστική πράξη. Ο ήρωας με την Απολλώνεια φύση είχε μια Διονυσιακή τύχη, σύμβολο της υπέρτατης ισορροπίας της ψυχής ανάμεσα στην Απολλώνια και τη Διονυσιακή της όψη. Αυτή η όψη σε ένα κατώτερο επίπεδο αντιστοιχεί στην Απολλώνεια και Διονυσιακή προσωπικότητα που ανέλυσε ο Κ. Γκ. Γιουνγκ στις μελέτες του για τους ψυχολογικούς τύπους. Όπως και να έχει, ο Ορφέας από μιας εξαρχής εκπροσωπεί αυτόν που θα ονομάζαμε πνευματικό ήρωα. Απεικονίζεται με μαύρα ρούχα, που υποδηλώνουν την παρουσία του πνεύματος στην ύλη. Άλλωστε το όνομά του λέγεται πως προέρχεται από την λέξη «όρφνη», που σημαίνει σκοτάδι. http://mythagogia.blogspot.com/2015/06/blog-post_3.html

"Λιποτάκτης του μοντερνισμού Ποια είναι όμως η θεραπεία για τη φαουστική ψυχή στην εποχή της απομυθοποίησης; Ποιο είναι το κλειδί που ανοίγει την κάμαρα του μυστηρίου; H μέθη, η έκσταση, ο ύπνος και το όνειρο της καταστροφής! Μέθη και αισθητική του πολέμου Οι ψυχές του αντιδραστικού μοντερνισμού που απειλούνται από την τεχνολογική τους εξαφάνιση βρίσκουν πρωτίστως τη λύτρωση στο όνειρο και στη μέθη του πολέμου, επειδή μόνο η καταστροφή μιας ζωής μπορεί να υποσχεθεί τη «μεγάλη μετάβαση» σε μια άλλη κατάσταση. Μόνο ο ονειρευόμενος μπορεί να αντιμετωπίσει μια τεχνολογία που υλοποιείται με έναν αυξανόμενα ονειρικό τρόπο. Απομάγευση του κόσμου σημαίνει για τον Γιούνγκερ ότι η τεχνολογία υποκλέπτει το όνειρο από τον άνθρωπο, αντικαθιστώντας τις εσωτερικές του εικόνες με τις μηχανικά αναπαραγόμενες εξωτερικές. Εν όψει μιας τέτοιας απειλής εναντίον της εσωτερικής εμπειρίας, ο μαγικός ρεαλισμός του Γιούνγκερ ενεργοποιείται σαν προσπάθεια αναμυθοποίησης της τεχνικής μέσω του ονείρου. H βομβαρδισμένη συνείδηση αναθυμάται τη φρίκη του πολέμου «σαν όνειρο». ...σαν ξύπνημα από τη νάρκωση του αυτοματισμού της ζωής και από την παράλυση της απολιθωμένης μεγαλούπολης. «Ξύπνημα και ανδρεία - αυτό θα μπορούσε να είναι το έμβλημά μας» σημειώνει ο Γιούνγκερ στο ίδιο βιβλίο. Με σημαία τους τον ηρωικό ρεαλισμό, οι σαμποτέρ του μοντερνισμού ακολούθησαν το όνειρο της καταστροφής - μέχρι τέλους..." https://www.protoporia.gr/gioyngker-ernst-narkwtika-kai-me8h-9789605181536.html

Το μαντείο του Δία στη Δωδώνη θεωρούνταν το αρχαιότερο της ελληνικής γης. Πολλοί είναι οι μύθοι που υπάρχουν σχετικά με τη δημιουργία του. Ο Ηρόδοτος αναφέρει δυο διαφορετικές εκδοχές για την ίδρυση του μαντείου. Η μία αναφέρει ότι οι Φοίνικες πειρατές άρπαξαν δυο γυναίκες από τη Θήβα της Αιγύπτου. Αργότερα έγινε γνωστό, πως η μια τους είχε πουληθεί στη Λιβύη και η άλλη στην Ελλάδα και πως οι δυο τους είχαν ιδρύσει τα πρώτα μαντεία στις χώρες αυτές. Η πρώτη έχτισε το ναό του Άμμωνα Δία στη Σίβα, ενώ η δεύτερη το ναό του Δία στη Δωδώνη. Όταν ο ίδιος ο Ηρόδοτος επισκέφτηκε τη Δωδώνη, ρώτησε για την ίδρυση και οι ιέρειες του ναού του είπαν ότι δύο μαύρες περιστέρες, έφυγαν από τη Θήβα, η πρώτη πήγε στη Λιβύη που ίδρυσε το ναό του Δία και η δεύτερη πήγε και κάθισε σε μια βελανιδιά όπου και είπε με ανθρώπινη φωνή στους Δωδωναίους να χτίσουν μαντείο για το Δία. Άλλοι μυθογράφοι θεωρούν τις περιστέρες που είχαν ανθρώπινη φωνή δώρα του Δία στην κόρη του Ήβη. Η μια απ' αυτές πήγε στη Δωδώνη. Τη στιγμή που έφτανε, ένας ξυλοκόπος ετοιμαζόταν να κόψει την ιερή βελανιδιά του Δία και η περιστέρα τον εμπόδισε. Το ίδιο πουλί παίζει τον ίδιο ρόλο και σε άλλο μύθο, όταν ένα βοσκός ήρθε να ζητήσει από το Δία να του πει το όνομα εκείνου που του είχε κλέψει ένα πρόβατο. Το μαντείο του υπέδειξε τον ένοχο κι ο κλέφτης από το θυμό του ετοιμαζόταν να κόψει το τρομερό δέντρο, όταν μια περιστέρα, που βγήκε από το δέντρο τον εμπόδισε. Σύμφωνα με άλλο μύθο, οι πρώτοι ιερομάντεις είναι οι Σελλοί, των οποίων ο προγονός Ελλός, χωρίς να γνωρίζει τη σημασία του ιερού δέντρου, επιχείρησε να το κόψει. Ένα περιστέρι όμως που φώλιαζε εκεί τον απέτρεψε από την ανίερη αυτή πράξη. Στη συνέχεια ο Ελλός έγινε ο πρώτος ιερέας του ναού. Η Δωδώνη ήταν ένα από τα μέρη, όπου ο Δίας ως φίλος των ανθρώπων φανερωνόταν σ' αυτούς με τη φωνή της Φύσης. Λέγεται ότι οι χρησμοί δίνονταν με το θρόισμα των φυλλωμάτων των δέντρων και του ήχου μιας πηγής. Παράλληλα με το Δία λατρευόταν στη Δωδώνη και μια θεά, η Διώνη, που θεωρούνταν σύζυγος του Δία. Σύμφωνα με την παράδοση, από την Ιερά Φηγό (βελανιδιά) του Μαντείου της Δωδώνης πήρε η Θεά Αθηνά το κομμάτι ξύλου που έβαλε στην πλώρη της Αργούς πριν ξεκινήσει για την Αργοναυτική Εκστρατεία. Επίσης, στο Μαντείο της Δωδώνης είχε έρθει ο Οδυσσέας για να πάρει χρησμό σχετικά με την επιστροφή του στην Ιθάκη καθώς κι ο ήρωας Αινείας από την Τροία, όταν, μετά την καταστροφή της, έλαβε χρησμό για το μέρος που θα έκτιζε τη νέα του πόλη τη Ρώμη