Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: CCCP. Ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της Ευρώπης
Ο Σερβετάλης μου θυμίζει τον Τζοβάνι Λίντο Φερρέττι. Από φιλοσοβιετικό αναρχοπανκιό χριστιανός αντισυστημικοασκητής...
Kevork Almassian's take on the Jerusalem attack (November 21, 2021)
Syriana Analysis
Kevork Almassian discusses the background and ideology of the Jerusalem attacker, Fadi Abu Shkaydam, and whether he was a revolutionary or a takfiri.
Πρόγραμμα “αρπαγής” του ελληνικού έθνους-κράτους
Ο ελληνικός λαός, αν θέλει να έχει κάποιο μέλλον, μοιάζει καταδικασμένος να αρχίσει μια νέα προσπάθεια, σχεδόν από το μηδέν, και σε πολύ δύσκολες συνθήκες, για να οικοδομήσει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που χρειάζεται για να πάρει πίσω το κράτος του.
Ο Ολοκληρωτισμός είναι ήδη εδώ
Στη χώρα μας εξελίσσεται ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα “αρπαγής” του ελληνικού έθνους-κράτους, στα πλαίσια της παγκόσμιας ανόδου μιας Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
11 Νοεμβρίου 2021
Αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο μας στoν μετασχηματισμό της Ελλάδας σε “αποικία δεδομένων”, παράλληλα με την μετατροπή της σε “αποικία χρέους” του διεθνούς Χρήματος και της Ε.Ε. και σε “στρατιωτική αποικία” ΗΠΑ και Ισραήλ.
Στη χώρα μας εξελίσσεται ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα “αρπαγής” του ελληνικού έθνους-κράτους, με σταδιακή κατάργηση των όποιων στοιχείων δημοκρατικής, εθνικής και κοινωνικής λειτουργίας διέθετε, στα πλαίσια της παγκόσμιας ανόδου μιας Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος.
Ειρήσθω εν παρόδω, προς την ίδια κατεύθυνση τείνει η προσπάθεια να περνάνε όλες οι οικονομικές συναλλαγές μέσω άυλου χρήματος και να οργανώνεται η ηλεκτρονική καταγραφή όλων των δεδομένων, οικονομικών αλλά και υγειονομικών του πληθυσμού. Τεράστιο βήμα παγκοσμίως προς ένα νέο ολοκληρωτισμό θα είναι και η δημιουργία μιας “κοινωνίας χωρίς μετρητά”. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ήδη η ΕΚΤ που θέλει να λανσάρει, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, το “ψηφιακό ευρώ”.
Φυσικά πάντα υπάρχουν ορισμένες δικαιολογίες. Αν αίφνης γεμίσουμε παντού κάμερες θα είναι ευκολότερο να βρίσκουμε ένα παιδάκι που το απήγαγαν. Θα είναι όμως και πολύ ευκολότερο να μας μπουζουριάσουν όλους μια μέρα. Στο Λονδίνο είχαν βάλει ένα εκατομμύριο κάμερες μετά την αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ. Αυτό δεν εμπόδισε μια τρομερή τρομοκρατική επίθεση με δεκάδες θύματα.
Fake τρομοκρατία
Και μιας και μιλήσαμε για τρομοκρατία να θυμίσουμε ότι η όλη υπόθεση άλλωστε της ισλαμικής τρομοκρατίας των τελευταίων δύο δεκαετιών είναι εξαιρετικά ύποπτη με δεδομένη την πλήρως αποδειχθείσα συνεργασία των αμερικανικών, βρετανικών, τουρκικών και πολλών άλλων μεσανατολικών υπηρεσιών μαζί της, την ίδια ώρα που υποτίθεται ότι την καταπολεμάνε. Έχει άλλωστε διατυπωθεί επίσης και η άποψη (που δεν μοιάζει καθόλου αβάσιμη) ότι ο ISIS είναι δημιούργημά τους, χρήσιμο στη Μέση Ανατολή, χρήσιμο και για να “καθοδηγεί” κατά το δοκούν τις εξελίξεις στην ίδια την Ευρώπη. Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί άλλωστε να εξηγήσει λογικά γιατί το αμερικανικό κράτος, έχοντας τόσες πληροφορίες για την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, απέτυχε να κάνει οτιδήποτε για να τις αποτρέψει;
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε τέτοια φαινόμενα και παρ’ ημίν, τώρα που φωνάξαμε και τους Εγγλέζους, που ειδικεύονται σε κάθε είδους βρωμοδουλειές παγκοσμίως, και ειδικά στη fake τρομοκρατία, να συνεργαστούν μαζί μας σε θέματα άμυνας και τρομοκρατίας. Προ ετών μάλιστα, οι ελληνικές αρχές λέγεται ότι διαπίστωσαν έκπληκτες ότι ορισμένοι Βρετανοί που ήρθαν για το προσφυγικό δεν τις είχαν ενημερώσει για το “αντιτρομοκρατικό” τμήμα των βιογραφικών τους.
Η μακρά πορεία αποικιοποίησης του ελληνικού κράτους
Η προσπάθεια να καταργηθούν τα όσα περιορισμένα στοιχεία ανεξαρτησίας και κυριαρχίας κατάφερε να αποκτήσει η Ελλάδα ξεκίνησε αμέσως μετά τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη και ένας από τους σταθμούς της υπήρξε η χρήση της ΕΥΠ για να παραδοθεί ο Οτσαλάν στην Τουρκία, ενώ τεράστιο βήμα απετέλεσε βέβαια και η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, πολύ περισσότερο με τους όρους που έγινε. Αντιθέτως, χάρη στην παρέμβαση του κυπριακού λαού, στο δημοψήφισμα του 2004, απεφεύχθη ένα μείζον γεωπολιτικό πλήγμα σε όλο τον ελληνικό λαό, που θα ήταν η αυτοκατάργηση του κυπριακού κράτους.
Αργότερα, στην περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή, είχαμε τα σκάνδαλα με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, από την “αυτοκτονία” (που τελικώς η δικαιοσύνη απεφάνθη ότι ήταν δολοφονία, χωρίς ωστόσο να μάθουμε ποτέ τους δράστες) του Τσαλικίδη, μέχρι τις παρακολουθήσεις της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και την σχετικά πρόσφατη κλοπή εκατομμυρίων προσωπικών δεδομένων από την COSMOTE.
Τώρα βέβαια δεν μπορούν να υπάρξουν πια τέτοια σκάνδαλα. Ο έλεγχος του ελληνικού κράτους, περιλαμβανομένου του βαθέος κράτους, από ξένες δυνάμεις μοιάζει να είναι η νέα “κανονικότητα”.
Η χαρτογράφηση της “ελίτ”
Η πλήρης, συστηματική χαρτογράφηση όλης της ελληνικής “ελίτ” και, ευρύτερα, όλης της κοινωνίας, τουλάχιστον όλων των μελών της που μπορούν να παίξουν δυνητικά κάποιο ρόλο, άρχισε συστηματικά από τις αγγλοαμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, επί Σημίτη και Χρυσοχοΐδη, στα πλαίσια των προσπαθειών για την εξάρθρωση της “17Ν” και στη συνέχεια για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Για να τους εξυπηρετήσουν οι Έλληνες αξιωματούχοι παραβίασαν όλους τους κανόνες εθνικής ασφαλείας, με αποτέλεσμα, λέγεται, ένας Αμερικανός αξιωματούχος να πει χαρακτηριστικά: “Oύτε στην Αμερική δεν μας ανοίγουνε τόσες πόρτες όσες μας άνοιξαν στην Ελλάδα”.
Φέραμε επίσης την βρετανική MI6 να επιχειρεί επί ελληνικού εδάφους πάλι (υπόθεση Πακιστανών) παραβιάζοντας στοιχειώδεις κανόνες εθνικής ασφάλειας. Φυσικά έπρεπε να ανακριθούν οι Πακιστανοί ύποπτοι τρομοκρατίες. Από τις ελληνικές όμως, όχι τις βρετανικές υπηρεσίες. Η υπόθεση συνεχίστηκε με τον σταδιακό, πλήρη έλεγχο, την “αποεθνικοποίηση” του ελληνικού “βαθέος κράτους”, που ουδέποτε άλλωστε υπήρξε αμιγώς ελληνικό.
Παράλληλα με τον έλεγχο του κράτους πήγε και η σταδιακή προσπάθεια εξουδετέρωσης όλων των εστιών αντίστασης στην οικονομική και γεωπολιτική πορεία αποικιοποίησης της χώρας, στον πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο της Ελλάδας και της Κύπρου, της αριστεράς και της δεξιάς τους, ώστε να φτάσουμε στο σημερινό, σχεδόν πλήρη, ολοκληρωτικό έλεγχο της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας του κρατικού, πολιτικού και επικοινωνιακού συστήματος και στη σχεδόν πλήρη απουσία “ιθαγενούς σκέψης” και ιδεών.
Να διευκρινίσουμε κάτι. Όταν λέμε “έλεγχο”, δεν εννοούμε αναγκαστικά άμεσο έλεγχο. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν χρειάζεται καν να πάρει κάποιος τηλέφωνο τους αποφασίζοντες. Άγονται συχνά μόνοι τους στο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί να δρουν όπως δρουν και να σκέφτονται όπως σκέφτονται. Συχνά μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, όπως φερ’ ειπείν αυτά που συνδέονται με το Αζερμπαϊτζάν ή με τη Σαουδική Αραβία, ή με το Κόσοβο και την Αλβανία, παίζουν επίσης τον ρόλο τους, όπως βέβαια και οι μεγάλοι “οίκοι” τύπου CVC ή Goldman Sachs, στην οργάνωση της εξάρτησης.
Στις σημερινές όμως παγκόσμιες συνθήκες, λαός χωρίς στοιχειωδώς δικό του κράτος εκτίθεται σε φοβερούς κινδύνους. Στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, το γένος χρειάζεται και κράτος για να επιβιώσει. Το αποδεικνύει άλλωστε ακόμα και μαθηματικά η δημογραφική συρρίκνωση της τελευταίας δεκαετίας, η πτώση του επιπέδου υγείας και του προσδόκιμου ζωής και η μαζική μετανάστευση νέων Ελλήνων επιστημόνων, που η χώρα έχει απελπιστικά ανάγκη, στο εξωτερικό.
Ο ελληνικός λαός, αν θέλει να έχει κάποιο μέλλον, μοιάζει καταδικασμένος να αρχίσει μια νέα προσπάθεια, σχεδόν από το μηδέν, και σε πολύ δύσκολες συνθήκες, για να οικοδομήσει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που χρειάζεται για να πάρει πίσω το κράτος του.
Τα μανιτάρια θα σώσουν τον πλανήτη;
Επιστήμονες θεωρούν ότι οι μύκητες μπορούν να αποτελέσουν τη βάση βιοκαυσίμων, προηγμένων ιατρικών εμφυτευμάτων, «πράσινων» αυτοκινήτων και ασφαλέστερων εντομοκτόνων
Τα μανιτάρια είναι τέλεια σοταρισμένα, με κρασί, με κρέμα γάλακτος και με δεκάδες άλλους τρόπους, ωστόσο ελάχιστοι μπορούν να φανταστούν ότι μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία ασφαλέστερων εντομοκτόνων, ιατρικών εμφυτευμάτων και «πράσινων» καυσίμων.
Η «Εποχή των Μυκήτων»;
Ομάδα επιστημόνων που δηλώνουν «φανατικοί» των μανιταριών πιστεύουν ότι μπορεί να μπαίνουμε στην «Εποχή των Μυκήτων» η οποία θα βοηθήσει στη σωτηρία του πλανήτη.
H κύρια πηγή «δύναμης» του μανιταριού βρίσκεται κάτω από τη γη και ονομάζεται μυκήλιο – πρόκειται για έναν διακλαδιζόμενο σωληνοειδή σχηματισμό νηματίων που εκλύουν ένζυμα ικανά να διασπούν το χώμα και τις πέτρες. Το μυκήλιο παράγει επίσης ισχυρά χημικά βοηθώντας έτσι τα μανιτάρια να υπερασπιστούν την περιοχή τους και εκλύει θρεπτικά συστατικά στο έδαφος.
Το μυκήλιο βρίσκεται και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των μυκητολόγων οι οποίοι πιστεύουν ότι τα μανιτάρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη βελτιωμένων φαρμάκων αλλά και «πράσινων» υλικών, σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού «New Scientist».
Βιοκαύσιμο από μανιτάρια
O μύκητας του ξύλου Ascocoryne sarcoides περιέχει πτητικές ενώσεις αντίστοιχες με εκείνες του πετρελαίου κίνησης
Ο Γκάρι Στρόμπελ, μικροβιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μοντάνα, ανέπτυξε ένα βιοκαύσιμο αφότου ανακάλυψε ότι ένας μύκητας του ξύλου που ονομάζεται Ascocoryne sarcoides περιέχει πτητικές ενώσεις παρόμοιες με εκείνες του πετρελαίου κίνησης. Μάλιστα ο δρ Στρόμπελ χρησιμοποίησε τους συγκεκριμένους μύκητες ώστε να παραγάγει βιοκαύσιμο το οποίο δοκίμασε στο δίκυκλό του. Σύμφωνα με τον επιστήμονα, το «μανιταρο-καύσιμο» μπορεί να παράγεται από τα υπολείμματα της αγροτικής παραγωγής, ακόμη και από νεκρά φύλλα – ο δρ Στρόμπελ βρίσκεται σε φάση εμπορευματοποίησης της ιδέας του.
Από την πλευρά του ο Ιμπεν Μπάουερ, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Ecovative, εκτιμά ότι μπορεί να πάει αυτή την ιδέα ακόμη πιο μακριά δημιουργώντας ένα… αυτοκίνητο από μανιτάρια.
Οι πολύτιμες ιδιότητες του μυκηλίου
Το μυκήλιο είναι ένα εύκαμπτο πολυμερές όπως το πλαστικό και είναι επίσης βιοδιασπώμενο. Οι ειδικοί μπορούν να εκμεταλλευθούν λοιπόν αυτές τις ιδιότητές του προκειμένου να δημιουργήσουν υλικά διαφορετικών πυκνοτήτων. Η εταιρεία Ecovative προμηθεύει ήδη συσκευασίες φτιαγμένες από μανιτάρια στην εταιρεία υπολογιστών Dell – ονομάζονται EcoCradle. Το μανιταρο-υλικό το οποίο συνδυάζεται με υποπροϊόντα της αγροτικής παραγωγής όπως ο φλοιός του ρυζιού, η σίκαλη και ο βαμβακόσπορος, λειτουργεί ως υποκατάστατο του αρωματικού υδρογονάνθρακα πολυστυρένιο ο οποίος δεν είναι φιλικός προς το περιβάλλον.
Ο κ. Μπάουερ εργάζεται τώρα επάνω στη δημιουργία τεχνητών οστών με χρήση μυκηλίου ως εκμαγείου αλλά και στη δημιουργία μερών ηλεκτρικών αυτοκινήτων και μονωτικού αφρού που ανθίσταται στη φωτιά. Η εταιρεία του δημιουργεί επίσης σανίδες του σέρφινγκ από μανιτάρια ενώ συνεργάζεται με ειδικούς άλλων εταιρειών για την ανάπτυξη υλικών με βάση τα μανιτάρια τα οποία θα έχουν μοναδικές ιδιότητες ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες.
Δεκάδες «μανιταρο-πατέντες»
Ο Πολ Στάμετς, μυκητολόγος και σύμβουλος του Προγράμματος Ολιστικής Ιατρικής στο Κολέγιο Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, έχει ήδη στο συρτάρι του 30 πατέντες με βάση τα μανιτάρια οι οποίες αφορούν ιατρικές συσκευές και όχι μόνο (ο δρ Στάμετς έχει ιδρύσει για αυτόν τον σκοπό την εταιρεία Fungi Perfecti).
Επιστήμονες θεωρούν ότι ο μύκητας Laricifomes officinalis μπορεί να αποτελέσει τη βάση προηγμένων εντομοκτόνων που θα εξολοθρεύουν όλα τα επιβλαβή έντομα
Μια από τις βασικές ιδέες του επιστήμονα είναι η «μυκητο-αποκατάσταση» η οποία αφορά την προσθήκη ομάδων συγκεκριμένων μυκήτων στο έδαφος για μείωση της ρύπανσης αλλά και την επιτάχυνση της διαδικασίας απορρόφησης του άνθρακα με στόχο την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Ο επιστήμονας πιστεύει επίσης ότι ο μύκητας του ξύλου Laricifomes officinalis μπορεί να αποτελέσει τη βάση ενός προηγμένου εντομοκτόνου που θα εξολοθρεύει όλα τα επιβλαβή έντομα.
Ο μυκητολόγος Paul Stamets εξηγεί 6 τρόπους με τους οποίους το μυκήλιο μπορεί να γίνει βοηθός μας στην προστασία του πλανήτη: καθαρίζοντας μολυσμένο χώμα, παράγοντας εντομοαπωθητικά, θεραπεύοντας την ευλογιά ή ακόμη και τη γρίπη…
Συνέντευξη Alain de Benoist
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Και η μεγαλοαστική τάξη;
Ανεξάρτητα από το αν είναι δεξιά ή αριστερά, η μεγάλη φιλελεύθερη αστική τάξη ευτυχώς συσπειρώθηκε με συναίνεση για τον Εμμανουήλ Μακρόν.
Πώς κρίνετε τα τέσσερα χρόνια του Μακρόν στα Ηλύσια;
Εντελώς αρνητικά, αν και ομολογώ ότι η Προεδρία του πέρασε δύσκολες στιγμές, με πιο πρόσφατη την πανδημία. Παρά τις εκλογικές υποσχέσεις του μεγάλου επενδυτικού σχεδίου, παρ' όλες τις προσπάθειες του, ο Μακρόν δεν θα καταφέρει να κατακτήσει τις λαϊκές τάξεις. Όπως είπα, η υποστήριξή του θα επιβεβαιωθεί από τη φιλελεύθερη αστική τάξη, τις μεγάλες εταιρείες, τους συνταξιούχους που αισθάνονται καθησυχασμένοι από τις πολιτικές του. Το ισοζύγιο του είναι αρνητικό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο, στις αντιφατικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ιταλία και τώρα με την Αλγερία, για να μην αναφέρουμε τις μάταιες προσπάθειες αναβίωσης της Ευρώπης με την Angela Merkel.
Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της Γαλλίας;
Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά η ιστορία είναι ο τομέας του αβέβαιου. Οι παράγοντες της γαλλικής παρακμής είναι πολλοί: πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί. Αλλά αυτός πρέπει να είναι ένας ακόμη λόγος για να σηκώσουμε τα μανίκια, όχι μια δικαιολογία για να αφήσουμε τον εαυτό μας να φύγει.
Πιστεύετε ότι ο λαϊκισμός περνά μια στιγμή κρίσης;
Είναι σε στατική φάση. Θέλω να τονίσω, αν χρειαζόταν ποτέ, ότι δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένα στυλ που μπορεί να μπολιαστεί σε πολύ διαφορετικές ιδεολογίες, επομένως θα ήταν πιο σωστό να μιλάμε για λαϊκισμούς, στον πληθυντικό. Όχι μόνο πιστεύω ότι ο λαϊκισμός απέχει πολύ από το να εξαφανιστεί, αλλά είναι πιο ζωντανός από ποτέ, αφού είναι προϊόν της ριζικής κρίσης της φιλελεύθερης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μια αντίδραση που προκύπτει από την προοδευτική υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών του εύθραυστου, όλο και πιο επισφαλείς και υποβαθμισμένες ομάδες. Πιστεύω ότι στο μέλλον ορισμένες χώρες, ιδίως η Γαλλία και η Ιταλία, πρέπει να περιμένουν νέες κοινωνικές κρίσεις, επιταχυνόμενες από τις οικονομικές, που θα τροφοδοτήσουν τις εξεγέρσεις. Τα κίτρινα γιλέκα ήταν απλώς μια πρόγευση. Υπάρχει μια αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα μετατραπεί σε οργή ενάντια στην πολιτική, οικονομική και ελίτ των μέσων ενημέρωσης. Ένα επόμενο λαϊκιστικό κύμα, περισσότερο από το δυνατό, είναι πιθανό.
Πόσο συμβάλλει η αδυναμία των κομμάτων;
Πολύ, επειδή ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είναι πλέον ικανά να υποκλέψουν τη δυσαρέσκεια, δεν έχουν γενικό όραμα ή στρατηγική. Ο λαϊκισμός δεν θα μεταγγίζεται πλέον σε κόμματα ή κινήματα, αλλά σε ενστικτώδεις πράξεις, σε εξατομικευμένες εκδηλώσεις επειδή δεν έχουν μια συνολική οργάνωση, αλλά για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πιο δύσκολο να κρατηθούν υπό έλεγχο.
Πού είναι ικανοί να τους οδηγήσουν οι ηγέτες;
Τώρα δεν βλέπω κανένα, αλλά επαναλαμβάνω: Η ιστορία είναι ο τομέας του απροσδόκητου. Οι μεγάλοι ηγέτες βγαίνουν από εξαιρετικές καταστάσεις.
Τι πιστεύετε για τις ιταλικές ταραχές στο δρόμο ενάντια στην υποχρέωση της πράσινης κάρτας στο χώρο εργασίας;
Η ιδέα της πράσινης κάρτας είναι απαράδεκτη και εισάγει διακρίσεις, είναι ένα είδος εσωτερικού διαβατηρίου. Θα ήταν καλύτερο να καθιερωθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και να καταργηθεί το δελτίο υγείας.
Αλλά τελικά ποιον θα ψηφίσετε στη Γαλλία;
Όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά δεν ξέρω καν αν θα ψηφίσω.
ολόκληρη η συνέντευξη στον ΜΑΥΡΟ ΚΡΙΝΟ
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Ο αντι-κομμουνισμός και ο αντι-φασισμός είναι εργα...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Ο αντι-κομμουνισμός και ο αντι-φασισμός είναι εργα...:
Ο αντι-κομμουνισμός και ο αντι-φασισμός είναι εργαλεία του καπιταλισμού
Αλεξάντερ Ντούγκιν · Στη μετασοβιετική περίοδο, ο κομμουνισμός πέρασε διάφορα στάδια στην κοινωνία μας. Πρώτον, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, υ...
Ο «αντιφασισμός» ως εργαλείο της υγειονομικής χούντας
(μέρος α’)
9 Νοεμβρίου 2021
Πυργίτης
Η σύνθεση στέρεων συμπερασμάτων σίγουρα δεν έχει σύμμαχο την ταχύτητα. Μάλιστα, όταν αυτή εκπίπτει στο επίπεδο της βιασύνης, δεν επιτρέπει ούτε την παρατήρηση ούτε την ανάλυση των δεδομένων. Έτσι, τα όποια συμπεράσματα ενδέχεται να είναι είτε ελλιπή είτε να εμπεριέχουν ανακρίβειες. Ως εκ τούτου, είναι φορές που απαιτείται ένα εύλογο χρονικό διάστημα, για να παρατηρηθούν, να μελετηθούν και να συζητηθούν όλα τα δεδομένα, αναφορικά με ένα σύνθετο ζήτημα.
Κρίνουμε λοιπόν απαραίτητο να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις, έστω και καθυστερημένα, με αφορμή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης.
Θα πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα του «αντιφασισμού», καθώς για άλλη μια φορά λειτούργησαν τα «εξηρτημένα αντανακλαστικά» συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Τα «αντανακλαστικά» συνοδεύονταν από έναν κατευθυνόμενο συναισθηματισμό σε ζητήματα που δεν χωρά παρά η ψυχρή λογική. Γιατί, όταν στα γεγονότα εμπλέκεται ένας από τους πιο βρώμικους κρατικούς μηχανισμούς όπως το ΚΚΕ, τίποτε δεν είναι απλό.
Ορισμένα γεγονότα για την ιδιαιτερότητα της στιγμής
Είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε με μια σύντομη περιγραφή του γενικότερου κλίματος και των ιδιαίτερων συνθηκών εντός των οποίων συνέβησαν τα γεγονότα, καθώς αυτές από μόνες τους θα μας οδηγήσουν αβίαστα σε συμπεράσματα.
Πρώτο γεγονός: Η κρατική προπαγάνδα, αναφορικά με τη λεγόμενη «πανδημία», τους τελευταίους μήνες έδειξε να χάνει όλο και περισσότερο τη διεισδυτικότητά της, καθώς πολλαπλασιάστηκαν οι φωνές αμφισβήτησής της· φωνές που προέρχονται από ένα ευρύ μωσαϊκό ανθρώπων και διαφοροποιημένων κοινωνικών χώρων. Μετά από ενάμισι χρόνο σχετικά αβλαβούς διαχείρισης της «κρίσης» για τους κρατούντες, γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι οι στόχοι της σε αρκετούς. Εμφανίζονται δεύτερες και τρίτες σκέψεις και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού γίνεται ολοένα και πιο δύσπιστο απέναντι στην επιχείρηση εμβολιασμού και κυρίως απέναντι στην εγκαθίδρυση των «υγειονομικών πάσων».
Τα στόματα ανοίγουν, παρόλη την ομερτά των επίσημων ΜΜΕ. Οι «αντιφάσεις» και οι «ανακολουθίες» πλέον νοηματοδοτούνται, παρόλο που επιχειρείται να διασκεδαστούν από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα ως ένδειξη «κυβερνητικής ανικανότητας». Σίγουρα προτιμούν ο κόσμος να τους θεωρεί «ανίκανους» παρά να τους θεωρεί συνειδητούς εγκληματίες. Γιατί, σε ότι αφορά τους πραγματικούς τους στόχους αναφορικά με την περίφημη «Μεγάλη Επανεκκίνηση», αποδείχθηκαν ικανότατοι και «διαβασμένοι».
Δεύτερο γεγονός: Στο χρονικό διάστημα από την απαρχή της λεγόμενης «κρίσης» η ηχηρότερη αντίθεση στους κρατικούς σχεδιασμούς – τόσο σε επίπεδο ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο κινητοποιήσεων- προήλθε κυρίως από ένα επί μέρους του πατριωτικού, εθνικού ή και του εθνικιστικού χώρου. Αυτό είναι γεγονός που καταγράφεται και διεθνώς. Και ασφαλώς δεν θα αποκρύψουμε την αλήθεια, για να γίνουμε αρεστοί στον οποιονδήποτε.
Η στάση αυτών των χώρων διαμορφώθηκε σχεδόν από την απαρχή της «κρίσης», δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα και φυσικά «έβαλε τα γυαλιά» σε πολλούς συνήθεις υπερμάχους των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οι οποίοι τα κατάπιαν όλα, σφυρίζοντας αδιάφορα. Στη στάση αυτή φυσικά διακρίνουμε την παλιά σύγκρουση μεταξύ εθνο-κράτους και αυτοκρατορίας, μια σύγκρουση που εν’ πολλοίς καθόρισε την ιστορία του 20ου αιώνα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Σήμερα δεν είναι το μοντέλο του εθνο-κράτους αυτό που κυριαρχεί αλλά ένα αυτοκρατορικό μοντέλο εξουσίας, το οποίο εκφράζεται από την απο-εθνικοποίηση του κράτους και τη βίαιη επιβολή της λεγόμενης πολυ-πολιτισμικότητας· παράμετροι που κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι με τη Μεγάλη Επανεκκίνηση.
Τρίτο γεγονός: Η κομμουνιστική Αριστερά, επίσημη και εξωκοινοβουλευτική (πλην ολίγων εξαιρέσεων) στήριξε με όλες της τις δυνάμεις την επιβολή των περιοριστικών μέτρων, της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών και των «υγειονομικών πάσων». Κυρίως μη κάνοντας τίποτε, αδρανοποιώντας τους κοινωνικούς χώρους που ελέγχει, υιοθετώντας τους χαρακτηρισμούς περί «ψεκασμένων» και «ηλιθίων» και «αντιπολιτευόμενη», υπερθεματίζοντας για την «ανάγκη» των περιοριστικών μέτρων. Μέτρα στα οποία η κυβέρνηση ήταν δήθεν φειδωλή, ανακόλουθη και «ανίκανη».
Έτσι, προκαλεί στο έπακρο τη λογική μας, υποστηρίζοντας ότι είναι υπέρ των καθολικών εμβολιασμών, αλλά εναντίον της υποχρεωτικότητάς τους. Η σύμπλευσή τους ήταν και είναι πλήρης, φανερώνοντας την άρρηκτη ενότητα του επίσημου πολιτικού φάσματος σε ότι αφορά τον σχεδιασμό της Μεγάλης Επανεκκίνησης. Στάση που δεν είναι άσχετη με την αναγνώριση ορισμένων στοιχείων κομμουνιστικής διαχείρισης των μαζών που ενσωματώνει η ουτοπία της Μεγάλης Επανεκκίνησης.
Μεταλλαγμένοι και διαστημικά ορυχεία
Έχοντας αποθησαυρίσει την εμπειρία όλων αυτών των προγραμμάτων, κατέστη σαφές ότι τελικά καμία γήινη προετοιμασία, όσο προσεγμένη κι αν είναι, δεν μπορεί να εφοδιάσει τους αστροναύτες με όσα χρειάζονται για να επιβιώσουν μακροπρόθεσμα σε άλλους πλανήτες, οπότε τέθηκαν πλέον επί τάπητος άλλες ρηξικέλευθες μέθοδοι, όπως:
Γενετική επιλογή, είτε γενετικές και /ή χειρουργικές τροποποιήσεις, μ’ άλλα λόγια αποφασίστηκε ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί είτε η επιλογή ανθρώπων που έχουν γενετική …προδιάθεση αντίστασης στην κοσμική ακτινοβολία, είτε η πρακτική του σαϊμποργκισμού / μετανθρωπισμού προκειμένου να ενισχυθεί η ικανότητά τους σε τόσο εχθρικά περιβάλλοντα.
Ωστόσο, δεν έχουν πειστεί όλοι ότι αυτές οι διαδικασίες είναι νόμιμες, αναγκαίες και ηθικές.
Μέχρι σήμερα από άποψη βιοηθικής, όταν ένας άνθρωπος υφίσταντο χειρισμούς βιοτεχνολογίας, θεωρείτο ότι υπήρχαν συνέπειες πάνω του, και οι βλάβες που θα μπορούσαν να του προκληθούν, ήταν ποινικά κολάσιμες.
Δηλαδή, η πράξη της γενετικής επιλογής και της γενετικής τροποποίησης μέχρι την εμφάνιση των mRNA εμβολίων υποτίθεται για την αντιμετώπιση της Covid-19, ήταν παράνομη και αδύνατη, και σύμφωνα με τις περισσότερες εθνικές νομοθεσίες απαγορευόταν να λαμβάνονται αποφάσεις για την πρόσληψη κάποιου για μία θέση εργασίας βάσει γενετικών πληροφοριών, όπως παράνομες ήταν και οι τεχνολογίες τροποποίησης του ανθρώπινου γονιδιώματος.
Αλλά στην εποχή της υγειονομικής δικτατορίας, οι νόμοι έχουν παραβιαστεί κατάφωρα και δεν τηρούνται πια, και γι’ αυτό μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή εν ψυχρώ.
Σήμερα η παγκόσμια ολιγαρχία, με δικαιολογία την ψευτο-πανδημία και την αρωγή του πολιτικού, του δικαστικού, του ιατρικού, του δημοσιογραφικού και του εκκλησιαστικού κόσμου, βρήκε την ευκαιρία που πάντοτε ονειρευόταν:
Να κρίνει με εντελώς δικτατορικό τρόπο, νόμιμη, αναγκαία και ηθική την τροποποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος προκειμένου να είναι υποτίθεται «ανθεκτικό» απέναντι στον κακό και «πανούργο» ιό Sars−Cov2!
Έτσι, επιχείρησε να νομιμοποιήσει τον διανθρωπισμό όλης της ανθρωπότητας, προκειμένου η πράξη αυτή να αποτελέσει προηγούμενο, ώστε να μπορεί να κηρύσσει ο,τιδήποτε ως «πανούργο κίνδυνο», προετοιμάζοντας το έδαφος και για τους αστροναύτες.
Μόνο που τίποτε από όλα αυτά δεν είναι νόμιμο, αναγκαίο και ηθικό και οι κυβερνήσεις κατάφωρα εγκληματούν μαζί με τους συγκατανευσιφάγους, διότι οι εμβολιασμένοι και νοσούν και πεθαίνουν, όπως θα νοσούν και θα πεθαίνουν κάποτε και οι μεταλλαγμένοι αστροναύτες.
Τι είναι ο Ισπανικός Φαλαγγιτισμός
Ιούλιος Έβολα
Ενώ οι φάσεις του Ισπανικού Εμφυλίου παρακολουθούνται από όλους με έντονο ενδιαφέρον, δίνεται λιγότερη προσοχή στις ακριβείς ιδέες που ενεπνέουν την εξέγερση των Ισπανικών εθνικών δυνάμεων ενάντια στον κομμουνισμό: ίσως διότι πολλοί πιστεύουν πως στις επαναστάσεις, η θετική ιδεολογική φάση αναπτύσσεται πάντοτε σε ένα μεταγενέστερο στάδιο.
Δεν είμαστε αυτής της απόψεως. Πιστεύουμε πως ο καλύτερος στρατιώτης είναι αυτός που πολεμά έχοντας ακριβή επίγνωση του σκοπού του και ότι οι ιδέες – ακόμη και αν είναι περισσότερο ενδόμυχες και ασαφώς αντιληπτές, παρά καθαρώς σχηματισμένες - είναι η ουσιαστική πραγματικότητα σε κάθε γνησίως σημαντική ιστορική αναταραχή. Για αυτό είμαστε ευγνώμονες προς τον Αλμπέρτο Λουτσίνι, διότι μας ενημέρωσε σχετικώς με το ιδεολογικό πρόγραμμα ενός εκ των πρωτευόντων Ισπανικών εθνικιστικών κινημάτων, της ονομαζόμενης «Ισπανικής Φάλαγγος», καθιστώντας τους όρους του ζωντανούς μέσω της εφευρετικότητος και ενός πραγματικά εκπληκτικού ύφους· θα τολμούσαμε να πούμε σχεδόν νεκρομαντικού, μέσω της ζωντάνιας, της ακρίβειας και του ευχάριστου αυτοσχεδιασμού (Il Falangisti Spagnioli, Μπελτράμι, Φλωρεντία 1936). Ασχολείται με μία γενική διακήρυξη πολιτικής πίστεως, η σχηματοποίηση της οποίας φαίνεται να οφείλεται στον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ή στον συγγραφέα Χιμένεθ Καμπαλέρο. Το πρόγραμμα, μέσω του πλούτου του πνευματικού περιεχομένου, σχεδόν μας εξέπληξε, τόσο, ώστε να το θεωρήσουμε κατάλληλο για να αναφερθεί στο Ιταλικό κοινό, εκφράζοντας εν συντομία το νόημά του.
Σημείο Πρώτο. Ούτε η γλωσσική, ούτε η εθνική, ούτε η εδαφική ενότητα θεωρούνται επαρκείς για να δώσουν στην ιδέα του έθνους το πραγματικό της περιεχόμενο. « Ένα έθνος είναι μία προκαθορισμένη κοσμική ενότητα». Αυτή, υποστηρίζει, είναι και η περίπτωση της Ισπανίας: μία ενότητα, ένα πεπρωμένο, «μία οντότητα που υπάρχει πέρα από κάθε πρόσωπο, τάξη ή κοινότητα στην οποία πραγματώνεται», όχι μόνο, αλλά πολύ περισσότερο υπεράνω «της συνολικής ποσότητος που προκύπτει από τη συνάθροισή τους». Το οποίο σημαίνει πως πρόκειται για την πνευματική και υπερβατική ιδέα του έθνους, αντιτασσόμενη σε κάθε κοινότητα – της αριστεράς ή της δεξιάς – και σε κάθε μηχανοκρατία. Μία αληθινή οντότητα εκ της τέλειας αλήθειας της, μία ζώσα και κυρίαρχη πραγματικότητα, η Ισπανία τείνει ,συνεπακόλουθα, προς τον δικό της σαφή προορισμό. Υπό αυτήν τη έννοια μιλούν όχι μόνο για «μία πλήρη επιστροφή στην παγκόσμια πνευματική συνεργασία», αλλά επίσης και για μία «παγκόσμια αποστολή της Ισπανίας», για την δημιουργία εκ της «ηλιακής ενότητος» την οποία αντιπροσωπεύει, ενός «νέου κόσμου». Βεβαίως αυτή η τελευταία πρόταση, αφήνοντας κατά μέρους τις καλές προθέσεις, παραμένει ένα ερωτηματικό.
Το τι μπορεί να πει η Ισπανία σήμερα ή ακόμη και αύριο σχετικώς με την παγκόσμια ιδέα, είναι στην πραγματικότητα ασαφές. Αλλά η αλήθεια είναι πως εδώ έχουμε την επίδραση μίας ακριβούς λογικής. Στην πραγματικότητα κάποιος δεν μπορεί να υποστηρίξει πνευματικώς την ιδέα του έθνους, χωρίς να οδηγηθεί ενστικτωδώς στο να υπερβεί τον παρτικουλαρισμό της, να την αντιληφθεί ως την αρχή ενός υπερεθνικού πνευματικού οργανισμού, κατά συνέπεια με μία αξία καθολικότητος: ακόμη και όταν έχει μικρή προδιάθεση να δώσει απτή και αποτελεσματική μορφή σε μία τέτοια ανάγκη. Και αντιστρόφως: κάθε παρτικουλαριστικός περιορισμός μίας εθνικής ιδέας, θα την οδηγήσει στο να κατηγορηθεί για λανθάνοντα υλισμό και κολλεκτιβισμό.
Προχωρούμε στο ειδικώς πολιτικό μέρος του προγράμματος. Οι Φαλαγγίτες λένε όχι στο αγνωστικιστικό κράτος, έναν παθητικό θεατή της εθνικής δημόσιας ζωής ή το πολύ-πολύ έναν αστυνομικό με μεγαλοπρεπές ύφος («κράτος νυχτοφύλακας»). Το Κράτος πρέπει να είναι αυταρχικό, Κράτος όλων, Όλον και Ολοληρωτικό, αιτιολογούμενο, κατ’ αυτήν την μορφή, πάντοτε αναφορικώς προς το ιδεώδες και την αιώνια ιδέα της Ισπανίας, ανεξάρτητο από οποιοδήποτε απλώς κομματικό ή ταξικό συμφέρον.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...: Του Alain de Benoist Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin Δ' ΜΕΡΟΣ Είναι εύκολο να δούμε τι διαφοροποιεί τα δύο ζεύγη που σχηματίζον...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...: Του Alain de Benoist Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin Γ' ΜΕΡΟΣ Η τελευταία Μορφή, την οποίαν ο Jünger αποκαλεί ονομάζει Άναρχος...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...: Β' ΜΕΡΟΣ Του Alain de Benoist Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin Η στροφή αυτή αντανακλάται στην νουβέλα Auf den Marmorκlippen (Πά...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισα...: Του Alain de Benoist Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin Α' ΜΕΡΟΣ Τέσσερις μορφές εμφανίζονται διαδοχικά στα γραπτά του Jünger, κάθ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: DER ARBEITER
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: DER ARBEITER: του Αλεξαντρ Ντουγκιν Ο Ernst Junger είναι ένας εξέχων σύγχρονος Γερμανός συγγραφέας, του οποίου η λογοτεχνική και την πολιτική μοίρα είναι...
Ernst Junger
«Ο μεσήλικας, εμβολιασμένος, επαναεμβολιασμένος, απαλλαγμένος από μικρόβια, συνηθισμένος στα φάρμακα, έχει λιγότερες πιθανότητες να ζήσει από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά τα φάρμακα. Η χαμηλή θνησιμότητα των ειρηνικών καιρών δεν δίνει το μέτρο της αληθινής υγείας μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να δώσει τη θέση του στο αντίθετο του. Μπορεί να προκαλέσει ακόμη και άγνωστες ασθένειες. Ο ιστός των λαών γίνεται εύθραυστος»
Συνθήκη του επαναστάτη ή (η καταφυγή στα δάση, Der Waldgang), 1951
Μαρθιάνο Ντουρούτι ο Αναρχο~Φαλαγγίτης
VIVA DURRUTI!
ΖΗΤΩ Ο ΝΤΟΥΡΟΥΤΙ!
Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς -ἀντικαπιταλιστικὸς καὶ ἀντισοσιαλδημοκρατικός, καὶ ταυτόχρονα σοσιαλιστικὸς καὶ ἐθνικιστικὸς- ἦταν σίγουρα ὁ ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, μὲ τὴν προσχώρηση τῶν Ἰταλῶν ἐπαναστατῶν συνδικαλιστῶν στὸ φασιστικὸ κίνημα τοῦ Μουσολίνι, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατέλαβαν τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα.
Εἶναι ὅμως καὶ ὁ ἰβηρικὸς ἀναρχοσυνδικαλισμὸς ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ; Αὐτὸ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικὰ ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι, ἀδελφὸς τοῦ διάσημου ἀναρχικοῦ ἡγέτη (ναί, ἔχουν καὶ οἱ ἀναρχικοὶ ἡγεσία, καθότι κανένα δόγμα δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴν φύση ὅλων τῶν ἀγελαίων ζώων, μαζὶ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ζῶον πολιτικόν).
Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι ξεκίνησε ὡς ἀναρχοσυνδικαλιστής, γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ στὸ τέλος σὲ φαλαγγίτη φασίστα. Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ «ἱσπανικοῦ ἐμφυλίου», τὸ καλοκαίρι τοῦ 1936, ἀφοῦ ἀποχώρισε λίγο νωρίτερα ἀπὸ τὴν CNT (τὴν ὀργάνωση τῶν Ἱσπανῶν ἀναρχοσυνδικαλιστῶν), προσχώρησε στὴν ἐθνικοσυνδικαλιστικὴ Ἱσπανικὴ Φάλαγγα, μὲ τὴν μαυροκόκκινη σημαία, ποὺ ἵδρυσε ὁ περίφημος Χοσὲ Ἀντόνιο Πρίμο ντὲ Ριβέρα.
Ὁ ἀδελφός τοῦ Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ποὺ φαίνεται νὰ βρῆκε στὸν φασισμὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ πραγμάτωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ του πνεύματος, μὲ τὸν ἁρμονικὸ συνδυασμὸ τοῦ σοσιαλισμοῦ μὲ τὸν ἐθνικισμό, προσπάθησε νὰ ἐπιτύχει τὴν συνεργασία μεταξὺ τῆς CNT καὶ τῆς Φάλαγγας ἀπέναντι στὶς ἀντιδραστικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ χωρὶς ἐπιτυχία.
Οἱ ἐλπίδες του πάντως κάθε ἄλλο παρὰ φροῦδες ὑπῆρξαν. Ὅσο κι ἄν ἡ ἀριστερὴ ἀντιφασιστικὴ προπαγάνδα προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὸ δῆθεν ἀσυμβίβαστο μεταξὺ σοσιαλισμοῦ καὶ ἐθνικισμοῦ, κι ὅσο οἱ κι ἄν οἱ σύγχρονοι «ἀντιεξουσιαστὲς» ποὺ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ μαχητικὴ ἐφεδρεία τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸν ἰβηρικὸ ἀναρχισμὸ ἐκείνου τοῦ καιροῦ, τὰ πράγματα ἦταν τότε πολὺ διαφορετικά.
Μαζικὴ ἦταν τότε ἡ προσχώρηση τῶν ἀναρχικῶν στὶς τάξεις τοῦ φασισμοῦ. Μάλιστα, σύμφωνα μὲ ἕνα εὐφυολόγημα τῆς ἐποχῆς ἡ Federación Anarquista Ibérica-FAI (ἡ Ἰβηρικὴ Ἀναρχικὴ Ὁμοσπονδία) μᾶλλον θὰ ἔπρεπε νὰ λεγόταν Falange Anarquista Iberica (Ἀναρχικὴ Φαλαγγιστικὴ Ὁμοσπονδία), ἀφοῦ ὑπολογίζεται ὅτι περὶ τὸ 20% τῶν μελῶν της εἶχε προσχωρήσει στὴν Φάλαγγα. Ἀμφότεροι, ἀναρχικοὶ καὶ φασίστες, πάλευαν ἄλλωστε «γιὰ νὰ μὴ χοντρύνουν οἱ κοιλιές τῶν πλουσίων καὶ γιὰ νὰ μὴν πέσει ο λαός στὴν ἀθλιότητα», ἐνῶ ἀντίστοιχος ἀριθμὸς ἀπὸ τὴν «ἀριστερὴ τάση τῶν προλετάριων ἀκροδεξιῶν καρλιστῶν» εἶχε προσχωρήσει στὴν FAI. [Πηγή: Δ. Φιλιππῆς, Ἱσπανικός Ἐμφύλιος (1936-1939). Διαίρεση, διχόνοια καὶ διχασμός στὴν Ἱσπανία τοῦ 20ου αἰῶνα, ἐκδ. Εστίας, σ. 148-14].
Ὅμως, μὲ τέτοια μυαλὰ δύσκολα πάει κανεὶς μπροστά, ὅταν ὑπάρχει μέσα στὸ στρατόπεδο τῶν ἐθνικιστῶν ὁ δούρειος ἵππος τῆς ἀκροδεξιάς.
Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι συνελήφθη τὸ 1937 μὲ ἐντολὴ τοῦ Φράνκο καὶ κλείστηκε στὴν φυλακὴ Σὰν Μάρκος, στὴν Λεόν. Στὶς 22 Αὐγούστου τοῦ 1937, στὶς ἕξι τὸ ἀπόγευμα, ντυμένος μὲ τὴν γαλάζια στολὴ τῆς Φάλαγγας καὶ μὲ ὑψωμένη τὴν δεξιά, ἐκτελέστηκε, στὰ 26 του χρόνια.
Κι ἄν ὁ ἀναρχισμὸς εἶναι, καθὼς φαίνεται, τὸ προστάδιο τοῦ φασισμοῦ, δὲν γίνονται ὅλες οἱ χρυσαλίδες πεταλοῦδες. Οἱ πιὸ πολλὲς χάνονται. Μεταμορφώνονται μονάχα ἐκεῖνες ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὴν βάσανο τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς.
Τὰ καλύτερα στοιχεῖα τοῦ ἐπαναστατικοῦ ρομαντισμοῦ, οἱ πρεσβευτὲς τῆς ἱσπανικῆς ἱπποσύνης τοῦ Δὸν Κιχώτη, βρήκαν, σὰν τὸν Μαρθιάνο, τὴν δικαίωση τῶν κοινωνικῶν τους πόθων στὸν πραγματικὸ σοσιαλισμό, ποὺ εἶναι μονάχα ὁ ἐθνικός.
Ἀθάνατος!
Δον Κρινιώτης
Μαρθιάνο Ντουρούτι PRESENTE!
Νίκος Σβορώνος: Ο αντιστασιακός χαρακτήρας του Ελληνισμού
Στην «Επισκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας»[1], ο Νίκος Σβορώνος συνοψίζει όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος του, τα συμπεράσματα που έχουν προκύψει από το σύνολό του έργου του. Στα προλεγόμενα γράφει πως «ο αντιστασιακός χαρακτήρας διέπει την νεοελληνική ιστορία»[2]. Η πρόταση αυτή ονοματίζει το σύνολο του έργου του Ν.Σβορώνου, καθώς εύστοχα θεωρήθηκε ως το σήμα που αποτυπώνει την βασική κατεύθυνση της σκέψης του. Βέβαια κάτω από τον όρο «αντιστασιακός» στεγάζονται ένας πλήθος πράξεων και νοοτροπιών που αποσκοπούν στην επιβίωση και στην αδιάκοπη παρουσία του ελληνισμού καθώς έρχεται σε σύγκρουση με πολλαπλές και υπέρτερες δυνάμεις.
Από αυτή την οπτική «η αντιστασιακή αυτή διαδικασία, με την πιο πλατιά σημασία του όρου, που περιέχει κάθε προσπάθεια διαφύλαξης της ιδιαίτερης προσωπικότητας ενός λαού, παίρνει διάφορες μορφές: από την απλή προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες με προοπτική τη διείσδυση στους πολιτικοκοινωνικούς μηχανισμούς της κατάκτησης και τη μετατροπή τους σε όργανα εθνικής συντήρησης (εκκλησία-Φαναριώτες-κοινότητες-αρματολοί, στην Τουρκοκρατία) και την ολοένα και περισσότερο ενεργό συμμετοχή στους οικονομικούς μηχανισμούς των κατακτητών και ιδιαίτερα των δυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Εγγύς Ανατολή, που έδωσε ως το τέλος του ιθ’ αι. τις πραγματικές διαστάσεις του Ελληνισμού, ως τη συνεχή παθητική ή ένοπλη αντίσταση (κλεφτουριά –αλλεπάλληλα έστω και ξενοκίνητα κινήματα) που κατέληξαν στην εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ‘21»[3].
Συγχρόνως εντοπίζει «απουσία καθαρών γραμμών στη διάρθρωση των κοινωνικών και πολιτικών δομών»[4] ώστε να γράφει για «κάποια αστική τάξη», ή «κάποια αστικοποίηση» ακριβώς γιατί υπάρχει απόσταση με τις αστικές τάξεις της Δυτικής Ευρώπης, ειδικά την βιομηχανική αστική τάξη. Ο λόγος είναι ότι οι ιδιαίτερες ιστορικές συνθήκες της βυζαντινής και κατόπιν της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν επέτρεψαν την εξέλιξη της προκαπιταλιστικής εμπορικής – βιοτεχνικής τάξης σε αστική τάξη.Ο Ν.Σβορώνος συμπεραίνει ότι ο Ελληνισμός από το δεύτερο μισό του ια΄ μένει το μόνο συστατικό στοιχείο της βυζαντινής αυτοκρατορίας οπότε «αρχίζει να παίρνει βαθύτερη συνείδηση του εαυτού του σαν ιδιαίτερης πολιτικής και πολιτισμικής και πολιτικής οντότητας , ξαναπαίρνει το δρόμο, απ’ τον οποίο επί αιώνες είχε απομακρυνθεί προς τις ιστορικές του πηγές.
Το κλασσικό ελληνικό πνεύμα και πολιτισμός αρχίζουν να γίνονται για τη διανόηση σταθερά σημεία αναφοράς και αναγνωρίζονται σαν εθνική κληρονομιά και το όνομα «Έλλην», που είχε καταλήξει να σημαίνει επί αιώνες τον ειδωλολάτρη ή το μη χριστιανό, αρχίζει να ξαναπαίρνει το διπλό του πολιτισμικό και εθνολογικό περιεχόμενο: μέθεξη στην ελληνική παιδεία και ελληνική καταγωγή»[5]. Στους Παλαιολόγους η ελληνική διανόηση απομακρύνεται από την ρωμαϊκή ιδέα και αγκαλιάζει την ελληνική παράδοση. Ο Πλήθων Γεμιστός είναι ένα παράδειγμα, αλλά ο μαθητής Χαλκοκονδύλης «διατυπώνει με ενάργεια την ιδέα της αδιάκοπής συνέχειας του Ελληνισμού από τους μυθικούς χρόνους ως την εποχή του» ενώ «προφητεύει την ανάσταση ενός ελληνικού κράτους που θα δοξάσει και πάλι τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα»[6].
Βέβαια μετά την τουρκική κατάκτηση «το όνειρο της εθνικής παλιγγενεσίας παίρνει το περιεχόμενο της ανάστασης μιας εξελληνισμένης βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η θέση και η στάση της εκκλησίας στους πρώτους αιώνες της άλωσης, που αντικαθιστά στη συνείδηση των Ελλήνων τη χαμένη αυτοκρατορία και γίνεται το πολιτικό όργανο της συνοχής του υπόδουλου Ελληνισμού, παρέχει κάποια πραγματική βάση στο νοσταλγικό αυτό όνειρο. Το χριστιανικό στοιχείο, ή ακριβέστερα η ιδέα της ορθοδοξίας , που ήταν πάντα κυριαρχικό στη βυζαντινή ιδεολογία, συνδέεται τώρα άρρηκτα με την ιδέα του γένους. Η εθνική ιδέα βρίσκεται περισσότερο παρά ποτέ συνδεμένη με τη χριστιανική ορθοδοξία και διαμέσου της εκκλησίας με το όνειρο μιας εξελληνισμένης αυτοκρατορίας»[7].Σύμφωνα με τον Ν.Σβορώνο στο πρόσωπο του Γεννάδιου του πρώτου πατριάρχη μετά την Άλωση συνοψίζονται τρείς ιδέες: « ιδέα του γένους των Ελλήνων που η αρχαία πατρίδα του είναι η Ελλάδα και η ιδέα της Ελληνικής αυτοκρατορίας, πατρίδας κοινής “πάντων των από Χριστού καλουμένων”»[8].
Οι τρείς αυτές ιδέες θα αναδειχθούν στο κοινό θεμέλιο, στο κοινό υπόστρωμα όλων των πνευματικών του αντιπροσώπων ακόμη και αν προέρχονται από διαφορετικά ιδεολογικά κινήματα. Έτσι η ορθοδοξία και ο μυστικισμός δεν θα εμποδίσουν τον Νικόλαο Καβάσιλα να μελετά την αρχαία φιλοσοφία και να «θεωρεί τους συμπατριώτες του σαν απογόνους των αρχαίων Ελλήνων»[9], αλλά και «η ελληνολατρεία του Γεμιστού δεν τον εμπόδισε να εμφανιστεί στη σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας σαν ένας από τους διαπρεπέστερους υπερασπιστές της Ορθοδοξίας»[10].Το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνισμού ενσαρκώνεται στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και του Μορέως , στην αντίσταση στην φραγκική και τουρκική κατάκτηση, στην προσπάθεια να επιβιώσει και να διακριθεί στην Δύση. Όμως «ο ις’ και ιζ’ αι. στάθηκαν στο σύνολό τους κρίσιμη εποχή για τους Έλληνες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι συνεχείς πόλεμοι που τους ακολουθούσαν σφαγές, εξισλαμισμοί, εξανδραποδισμοί και μαζικές μεταναστεύσεις στην Ιταλία, ελάττωσαν στο έπακρο τον ελληνικό πληθυσμό. Ένα μέρος των ακτών και πολλά νησιά ερημώθηκαν τελείως»[11].Από το έρεβος αυτό αναδείχθηκε όμως ο κοινοτικός συνεργατισμός (μαστιχοχώρια Χίου, χωριά αργυρωρυχείων Χαλκιδικής, χωριά Πηλίου) όπου «οι πρόκριτοι (προεστοί, πρωτόγεροι, γέροντες, άρχοντες, κλπ) αυτών των κοινοτήτων, εκλεγμένοι ή διορισμένοι σύμφωνα με ένα σύστημα δημοκρατικό (στΡ: λαοκρατικό) ,περισσότερο ή λιγότερο τιμοκρατικό ή αριστοκρατικό, ανάλογα με τις περιοχές, ασκούσαν όλα τα καθήκοντα μιας κοινοτικής διοίκησης, διενεργούσαν την κατανομή των φόρων και, σε συνεργασία με τις εκκλησιαστικές αρχές, ασκούσαν επίσης λειτουργίες αιρετοκριτών, παρεμβαλλόμενοι έτσι ανάμεσα στους Έλληνες υπηκόους και στις τουρκικές αρχές»[12].
Πιο συγκεκριμένα καταλήγει «η βιοτεχνία τείνει να αποσπασθεί απ’ την οικιακή οικονομία, δημιουργούνται βιοτεχνικές και εμπορικές συντροφίες, αληθινές μετοχικές εταιρείες, που ανάμεσα στις πρώτες στην Ευρωπαϊκή Οικονομία εφαρμόζουν την αρχή της συνεργασίας του κεφαλαίου και της εργασίας για ν’ αντιμετωπίσουν την έλλειψη μεγάλων κεφαλαίων (συντροφίες ναυσιπλοϊας των νησιών του Αιγαίου) και δημιουργούν συνεργατικές μορφές, όπως εμφανίζονται στις συντροφίες των Μαδεμοχωρίων και των Αμπελακίων, που προκάλεσαν το θαυμασμό των συγχρόνων»[13].Ο Σβορώνος επανέρχεται στην σημασία του κοινοτικού συνεργατισμού που η σημασία του ανέρχεται παράλληλα με την άνοδο «κάποιας αστικής τάξης», γράφει λοιπόν: «οι επικεφαλής των επαγγελματικών συντεχνιών στην Κωνσταντινούπολη παίρνουν μέρος απ’ τα μέσα του ιη’ αι. στην εκλογή του Πατριάρχη και στη διοίκηση της Εκκλησίας. (στΡ: κορπορατισμός, "συντεχνιασμός" όχι αστισμός)
ΑGΑΜBΕΝ: Γιατροί και αστυνομικοί οι μόνοι πολίτες στο καθεστώς Covid-19
Ο Λεβιάθαν του Χομπς (17ος αιώνας), κατά τον Αγκαμπέν, αποτελεί προτύπωση της εποχής μας: Το προτσές της ιστορίας – όπως έλεγαν και οι πάλαι ποτέ μαρξιστές – οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, ο λαός είναι απών -«διαλυμένο πλήθος» -, τους βασιλείς αντικατέστησαν οι «δημοκρατικά» εκλεγμένοι πολιτικοί - μαριονέτες και το ιερατείο (της Ιεράς Εξέτασης) οι γιατροί…
της Rosa LLorens
Ο φιλόσοφος Giorgio Agamben έχει καθιερωθεί, από τον πρώτο εγκλεισμό, ως ένας από τους μοναδικούς αληθινούς Ευρωπαίους διανοούμενους, με την έννοια που είχε ο όρος αυτός από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έως τη δεκαετία του '70 του 20ού αιώνα.
Ένας φιλόσοφος δεν γεννιέται και δεν διαμορφώνεται σε έναν από ελεφαντόδοντο πύργο, αλλά ανάμεσα στους συμπολίτες του και σε αλληλεπίδραση μαζί τους. Η γνώση του, η σκέψη του, δεν αναπτύσσονται στα σύννεφα, αλλά στον κόσμο των ανθρώπων, και πρέπει να χρησιμεύουν για την καλύτερη κατανόησή του. Αντίθετα, ένας φιλόσοφος δεν είναι μάγος, προφήτης, που καθορίζει το καλό και το δίκαιο με υποκειμενικές επιλογές.
Μονόδρομος ο ολοκληρωτισμός;
Ο Agamben ασχολήθηκε με την υπόθεση Covid ως φιλόσοφος, με βάση τις έννοιες που ανέπτυξε κατά τις αναλύσεις του και πρωτίστως την έννοια της «γυμνής ζωής».
Στην αρχή ήταν ο Φουκώ και η αντίληψή του για τη «βιοεξουσία»: από τον 18ο αιώνα, η πολιτική εξέλιξη δεν οδηγεί σε περισσότερη ελευθερία, (σε αντίθεση με ό,τι διακηρύσσουν οι πεφωτισμένοι του Διαφωτισμού) αλλά αντίθετα προς τον ολοκληρωτισμό· εξοπλισμένη με νέες γνώσεις και τεχνικές, η εξουσία μπορεί, όχι μόνο να τιμωρεί σε περίπτωση παράβασης (στοιχειώδη λειτουργία), αλλά και να καθορίζει ολόκληρη τη ζωή όλων των υπηκόων, με ένα σωρό, όχι νόμων, αλλά απλών διοικητικών πράξεων που ρυθμίζουν την παραμικρότερη δραστηριότητά μας (ο Τοκβίλ που είχε ήδη κάνει, ομολογουμένως με λιγότερο συστηματικό τρόπο, αυτή τη διαπίστωση, μιλούσε, όχι για βιοεξουσία, αλλά για «μαλακό τέρας»). Αλλά η ανάλυση του Φουκώ αμφισβητούσε μόνο την εξουσία του κράτους και οι οπαδοί του σήμερα βρίσκονται κυρίως στο φιλελεύθερο στρατόπεδο, και ακολουθούν το πολιτικά ορθό ρεύμα: καμιά φωνή δεν υψώνουν για την υπεράσπιση των συγκεκριμένων ελευθεριών μας.
Ο Agamben, από την πλευρά του, αναλύει την πραγματική εξουσία, αυτή του νεοφιλελευθερισμού, και εκφράζει τη διαμαρτυρία του ενάντια σε μια βιοεξουσία (biopouvoir, εξουσία πάνω στη ζωή) που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θανατοεξουσία (thanatopouvoir, εξουσία θανάτου): ο στόχος του «να ζήσουμε», δικαίωση κάθε ολοκληρωτικού εγχειρήματος, δεν είναι παρά η μάσκα του «να πεθάνουν» (δεν μπορεί κανείς να αποφύγει να σκεφτεί τη ναζιστική εξουσία, που από το «ζωτικό χώρο» - για να ζήσουν οι Γερμανοί – πέρασε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στην επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ - σκοτώνοντας μη Αρίους). (στΡ:sic)
Η ιατρική εξουσία παίζει εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο. Φυσικά, η ιατρική ήταν ήδη, στα τέλη του 18ου αιώνα, ο οπλισμένος βραχίονας της εξουσίας: δίνει τη δυνατότητα, οικονομικά (χωρίς «να κατεβούν τα τανκς στους δρόμους»), να πειθαρχήσει τον πληθυσμό με την ιατρικοποίηση της ζωής, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Αλλά αυτό που δεν έχει προηγούμενο στην κρίση του Covid είναι ότι άσκησε το λειτούργημά της μέσω της άρνησηςνα θεραπεύει (που επέβαλε η πολιτική εξουσία), οργανώνοντας έτσι τη θνησιμότητα που αποδίδεται στον Covid. Επομένως, η εξουσία μπόρεσε να λειτουργήσει σε έναν βρόχο και με απόλυτο τρόπο: βασιζόμενη στον αριθμό των θανάτων που προέκυψαν με αυτόν τον τρόπο, διέδωσε με εμμονή τον φόβο του θανάτου, γεγονός που έκανε αποδεκτά όλα τα ελευθεροκτόνα μέτρα. Ο παραλληλισμός είναι απαραίτητος με τη μαφία, η οποία εκβιάζει χρήματα επιβάλλοντας την προστασία της από βιαιοπραγίες που διαπράττει η ίδια.
Η πολιτική, με την έννοια συζητήσεων, ανταλλαγής ιδεών για τον καλύτερο τρόπο επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια κοινότητα, έχει έτσι εξαφανιστεί, για να δώσει τη θέση της σε ένα μόνο ερώτημα: πώς να αποφύγουμε τον θάνατο; Η κοινωνική, συναισθηματική, πολιτιστική ζωή, ό,τι συνιστά το «βίο» (bios), έχει εξαφανιστεί μπροστά στην επιταγή της «ζωής» (zoè), της ξηρής, βιολογικής ζωής, της «γυμνής ζωής» του Agamben.
Ωστόσο, στο φυλλάδιο του Agamben «Ο Εμφύλιος Πόλεμος», που δημοσιεύτηκε το 2015, βασισμένο σε δύο σεμινάρια που έγιναν το 2001, βρίσκουμε μια αλληγορία, ή μια ακριβή προαίσθηση, της τρέχουσας κατάστασης.
Κατά το Αγκαμπνέν, άλλο βίος και άλλο ζωή, γυμνή ζωή…
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, ο Agamben ενδιαφέρεται για τον Λεβιάθαν του Χομπς με αφορμή το διάσημο εξώφυλλο του το 1651, που αναπαριστά έναν βασιλιά που κρατά σπαθί στο ένα χέρι και μια ποιμαντική ράβδο επισκόπου στο άλλο, σύμβολα κοσμικής και πνευματικής εξουσίας, που υψώνεται πάνω από μια ύπαιθρο που περιβάλλει μια μεγάλη πόλη. Ο Agamben εκπλήσσεται που αυτή η πόλη (όπως και η ύπαιθρος) είναι άδεια από κατοίκους. Όμως, κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, παρατηρούμε ότι, στη δεξιά περιοχή της πόλης (αριστερά για τον αναγνώστη), δηλαδή στην περιοχή της πολιτικής εξουσίας, υπάρχουν ένοπλοι φρουροί και στην αριστερή ζώνη, αυτή της θρησκευτικής εξουσίας, βλέπουμε, κοντά στον καθεδρικό ναό, δύο μορφές, οι οποίες πρέπει να εξεταστούν με μεγεθυντικό φακό για να αντιληφθεί κανείς ότι είναι δύο «γιατροί της πανούκλας», που αναγνωρίζονται από τη μάσκα που καλύπτει και τη μύτη τους. (Είναι άλλωστε εκπληκτικό ότι οι γιατροί, που περιθάλπουν το σώμα, εμφανίζονται στην πλευρά της θρησκευτικής εξουσίας: αξιοσημείωτη προτύπωση της εποχής μας, όπου η επιβίωση του σώματος έχει αντικαταστήσει την επιβίωση της ψυχής και η μορφή του γιατρού αντικατέστησε αυτή του ιερέα). Ο λαός λοιπόν απουσιάζει, και εκπροσωπείται μόνο από τις δυνάμεις που διασφαλίζουν την υποταγή του στην Εξουσία.
Ἡ ἐλευθερία γίνεται προϊόν συναλλαγῆς
Ὁ πρωθυπουργός ἔδειξε καί τόν ἄλλο «ἔνοχο», δηλαδή τά... μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ἐνῶ δέν εἶπε τίποτα γιά τό παραμύθι κανονικότητας πού πούλησε στόν λαό ἐδῶ καί μῆνες. Καί μετά ἔσπευσε νά διαφημίσει ἀπό τό twitter τήν «ἐλευθερία πού ἔρχεται στήν ὀθόνη μας». Δηλαδή τή νέα ἐφαρμογή Covid Free GR Wallet πού θά ἀποθηκεύεται κάθε πιστοποιητικό σχετικό μέ τόν Covid.
Ἔχει σημασία νά προσέξουμε πώς γιά μιά ἐφαρμογή ὑγειονομικῆς φύσεως χρησιμοποίησαν τή λέξη «wallet» (πορτοφόλι) καί τή συνέδεσαν μέ τή λέξη «ἐλευθερία». Ὁ ἐμβολιασμός πλέον χρησιμοποιεῖται σάν μέσο συναλλαγῆς, σάν «νόμισμα» ἐλευθερίας πού σοῦ ἀγοράζει «προνόμια». Ἡ ἐλευθερία παύει νά θεωρεῖται ὕψιστο ἰδανικό του πολίτη, καί ἐκλαμβάνεται ἀπό τό κράτος ὡς 6μηνιαία πίστωση δικαιωμάτων, πού συγκεντρώνονται σέ ἕνα ψηφιακό «πορτοφόλι».
Ἐπιμένουν τήν ἴδια καταστροφική πορεία χωρίς καμία ἀνάληψη εὐθύνης γιά τήν ἀποτυχία τους. Κανένας σώφρων ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ πώς μέ σκληρότερα καί ἀκόμα πιό ἀπάνθρωπα μέτρα, ἄλλα καί μέ ψηφιακά «πορτοφόλια ἐλευθερίας», ὁδεύουμε σέ μιά ἀπόλυτη δυστοπία...
πηγή ~ διαβάστε περισσότερα εδώ
«Δίπλωσε σε λαδόχαρτον τον πρόεδρον των ΗΠΑ ο τούρκος»
Γράφει ο Μιχαήλ Στρατουδάκης.
Αυτά που αναφέρουν οι Ελληνικές Τηλεοράσεις για να φαίνεται ότι ο τούρκος πρόεδρος ευρέθη χαμένος στην σύσκεψη των G-20 στην Ρώμην είναι μάλλον ανακρίβειες. Στους υποτίτλους σημείωναν: «Τριπλό χαστούκι στον Ερντογάν από τον Μπάϊντεν»!! Λόγια του αέρα. Ο Ερντογάν κέρδισε. Η πρώτη νίκη ήταν ότι ανάγκασε τον Μπάϊντεν να τον δεχθεί σε συζήτηση κάτι το οποίον δεν ήταν στο πρόγραμμα. Και κατά την λήψη της αναμνηστικής φωτογραφίας που λαμβάνεται στην αρχήν των εργασιών, παραβιάζοντας το πρωτόκολλον και «με το έτσι θέλω» εκινήθη μόνος ενώ οι πάντες ήταν σε ακινησίαν, βάδισε προς το μέρος του αμερικανού προέδρου και υποθέτομεν ότι του είπε.
Φρόντισε να τα πούμεν κατ΄ ιδίαν αμέσως.
Και γύρισε στην θέση του για την φωτογραφίαν. Πράξη μεγάλης τόλμης και περιφρονήσεως όλων. Και πέτυχε ενώ δεν υπήρχε αυτός ο προγραμματισμός!
Σε κάποια στιγμήν συναντήθηκαν σε απόλυτα εγκάρδιον κλίμα και αυτά που κυκλοφορούσαν από καιρόν ότι υπάρχει διάσταση μεταξύ των δύο χωρών πήγαν περίπατον! Δόθηκε στην δημοσιότητα ότι του είπε για το πολεμικόν σύστημα S-400. Ήταν επόμενον. Ότι του είπε για τον σεβασμόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για ηρεμίαν στην ανατολικήν Μεσόγειον! ΟΙ παρατηρήσεις αυτές από το ένα αυτί μπήκαν στον Ερντογάν και από το άλλο βγήκαν. Δημοσιοποιήθηκε ότι ομίλησαν για την Λιβύην, για το Αρτζεμπαϊζάν, για την Συρίαν. Και για αυτά ο τούρκος δεν έδωσε καμμίαν σημασίαν. Για τις διμερείς σχέσεις άκουσε αρκετά αλλά ζήτησε περισσότερα. Και θα πετύχει πολλά!
Θα πάρει και τα αεροπλάνα που δήθεν του αρνήθηκαν!
Είχε δε εγκάρδιες συνομιλίες και με δεκάδες άλλους Αρχηγούς Κρατών όπως με τον Μακρόν που ήταν στα μαχαίρια και τον παρετήρησε λέγοντας, τι έδωσες αεροπλάνα σ’ αυτούς τους πτωχευμένους;;
Μονίμως οι αναλυτές που παρουσιάζονται στις Ελληνικές Τηλεοράσεις τον κατακρίνουν και λένε ότι είναι πιεσμένος στο εσωτερικόν και ξεσπά στην Ελλάδα. Το σωστόν είναι ότι κάνει μεθοδικόν κατακτητικόν πόλεμον εναντίον της Ελλάδος και κερδίζει! Έχει χαρτογραφήσει ολόκληρον το Αιγαίον Πέλαγος και εμείς κοιμώμεθα. Θεωρεί δικόν του το Μισόν Αιγαίον και εμείς δεν αντιδρούμεν. Οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου σ’ αυτό αποβλέπουν. Διεκδικεί πετρέλαια στην ανατολικήν Μεσόγειον όπου δεν έχει κανένα δικαίωμα και θα το πετύχει.
Ποίος θα αντιδράσει;; Κανείς. Όπως δεν αντέδρασε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ στην απαίτησή του. Κατ’ αυτόν τον τρόπον επιβάλλεται σε όλους χωρίς να το αντιληφθούν. Και οι δικοί μας ομιλούν για αποτυχίαν! Ας κοιτάξουν την όλην υπόθεση από ουδετέρας σκοπιάς!
Ταύτα έδοξε ημίν.
Black Front - Hail the Fallen
Black Front (Kara Cephe) - Hail the Fallen [Turkey 2019 // Goth Metal, Post Punk]
Τουρκία: Eθνικιστική Αριστερά...
Τουρκία: Προπηλάκισαν και «τσουβάλιασαν» αμερικανούς στρατιώτες
Θύματα προπηλακισμού έπεσαν αμερικανοί στρατιώτες, που είχαν βγει με άδεια στην Κωνσταντινούπολη, από πλήθος Τούρκων που διαμαρτύρονταν για την παρουσία του αμφίβιου πλοίου διοίκησης "USS Mount Whitney" του αμερικανικού 6ου Στόλου. Σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, το προσωπικό του πλοίου είχε βγει στη στεριά με άδεια.Την ίδια ώρα, μέλη της αυτοπροσδιοριζόμενης ως αριστερής εθνικιστικής οργάνωσης «Ένωση Νεολαίας Τουρκίας» (Turkiye Genclik Birligi, TGB) διαδήλωναν στην παραλία της περιοχής Ζεϊτινμπουρνού, διαμαρτυρόμενα για την παρουσία του πλοίου στην Τουρκία. Κάποια στιγμή, όταν εντόπισαν ορισμένα μέλη του πληρώματος, στράφηκαν με επιθετικές διαθέσεις ενατίον τους και τους πέρασαν στο κεφάλι τσουβάλια.
Μετά από αυτό το επεισόδιο, η οργάνωση ανήρτησε στο λογαριασμό της στο Twitter φωτογραφίες από το «τσουβάλιασμα» των αμερικανών στρατιωτών, συνοδευόμενες από το μήνυμα: «Δεν μπορούν να έρχονται με τις ματωμένες μπότες τους για να μολύνουν την πατρίδα μας. Οι Αμερικανοί στρατιώτες είναι ο δολοφόνοι εκατομμυρίων μουσουλμάνων και είναι ο κύριος υποστηρικτής των τρομοκρατών που πυροβολούν τους Τούρκους στρατιώτες. Δεν θα περάσουν τα σχέδια χάους των ΗΠΑ!». Τα μέλη της ίδιας οργάνωσης είχαν προβεί σε παρόμοια ενέργεια και το 2014, εναντίον τότε του πληρώματος του αμερικανικού πολεμικού "USS Ross", κατά την επιστροφή του από άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα. H «Ένωση Νεολαίας Τουρκίας» πρόσκειται στο «Κόμμα Πατρίδας» του Ντογού Περίντσεκ, μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο της κεμαλικής εθνικιστικής Αριστεράς και σε πλείστες περιπτώσεις έχει υποστηρίξει τις πολιτικές του προέδρου της χώρας, Ρετζέπ. Ταγίπ Ερντογάν.
Σημειώνεται ότι το «τσουβάλιασμα» των αμερικανών στρατιωτών παραπέμπει στο επεισόδιο που είχε σημειωθεί στις 4 Ιουλίου του 2003, μεταξύ του αμερικανικού στρατού και τούρκων στρατιωτών στην πόλη Σουλεϊμανίγε του Βορείου Ιράκ.Την ημέρα εκείνη άνδρες του αμερικανικού στρατού και κούρδοι πεσμέργκα είχαν πάρει αιχμάλωτους 11 τούρκους στρατιώτες (ένα εξ αυτών έφερε το βαθμό του ταγματάρχη), δένοντας πισθάγκωνα τα χέρια τους και καλύπτοντας το κεφάλι τους με τσουβάλια (βλ. φωτ.). Τελικά, οι Τούρκοι στρατιώτες απελευθερώθηκαν αφού κρατήθηκαν και ανακρήθηκαν επί 60 ώρες.Το γεγονός αυτό είχε εξοργίσει την Τουρκία και έκτοτε έρχεται στην επιφάνεια κάθε φορά που εντείνεται στη χώρα η αντιαμερικανική ρητορική.
Edelweiss - White Flower Power
Edelweiss - Destined to be sad
Edelweiss - White Flower Power (compilation, 2020)
Wandervogel Not Hippies
Meta: Ὁ Ζούκερμπεργκ φέρνει ἐπανάσταση στή κοινωνική δικτύωση ἤ ἕνα «matrix» τέλειας ὑποδούλωσης;
Ἄραγε τό «meta» φέρνει μιά νέα ἐποχή τέλειας ἀποβλάκωσης; Ὁ Μάρκ Ζούκερμπεργκ τῶν ἀτελείωτων σκανδάλων διαρροῆς δεδομένων, μᾶς καλεῖ νά «βουτήξουμε» σέ ἕναν εἰκονικό κόσμο, μέσα στόν ὁποῖο «θεός» θά εἶναι ὁ ἴδιος...
Ἡ θυγατρική πλατφόρμα «Meta» ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ «μετά», πού ἀνακοίνωσε ὁ Μάρκ Ζούκερμπεργκ τήν Πέμπτη 28/10, μπορεῖ νά ἀντιμετωπίστηκε μέ ἄπειρες δόσεις σαρκασμοῦ ἀπό τούς χρῆστες τῶν social media, ἄλλα ὁ νέος ψηφιακός κόσμος πού φέρνει ὁ κροῖσος τοῦ διαδικτύου, μᾶλλον θά ἔπρεπε νά μᾶς... βάζει σέ σοβαρούς προβληματισμούς.
Ἡ αὐτοκρατορία τοῦ Ζούκερμπεργκ κλονίζεται
Οἱ «κακές γλῶσσες» ὑποστηρίζουν πώς ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ «Metaverse» ἦταν μιά στρατηγική κίνηση ἐπιβίωσης ἀπό τόν στριμωγμένο Ζούκερμπεργκ πού βλέπει τά τελευταῖα χρόνια τό κῦρος καί τήν ἀξιοπιστία τοῦ Facebook νά γκρεμίζονται. Μέ πιό πρόσφατο φιάσκο, τό ἱστορικό blackout πού στίς ἀρχές Ὀκτωβρίου ἄφησε ἐκτός λειτουργίας γιά παραπάνω ἀπό 6 ὧρες τόν κολοσσό τῶν social media, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργηθεῖ τρῦπα δεκάδων ἑκατομμυρίων στά ταμεῖα τοῦ Facebook καί νά κατρακυλήσει ἡ μετοχή του.
Καί ἡ πραγματικότητα εἶναι πώς ἡ ναυαρχίδα τῶν social media πού σήμερα μετρᾶ παραπάνω ἀπό δυό δισεκατομμύρια χρῆστες, τήν τελευταία δεκαετία ἔχει κατηγορηθεῖ πολλάκις γιά παραβάσεις τῆς ἰδιωτικότητας, διαρροή δεδομένων τῶν χρηστῶν πρός ὄφελος τοῦ Facebook ἤ τρίτων, φοροδιαφυγή, πρόκληση μεγάλων προβλημάτων ἐθισμοῦ σέ ἑκατομμύρια χρῆστες ἀνά τόν κόσμο, λογοκρισία καί φίμωση προσώπων, ἀπόψεων καί ἰδεολογιῶν.
Ἴσως ἡ κορυφαία στιγμή πού ἀποδείχθηκε πόσο διάτρητο καί ἀναξιόπιστο εἶναι τό διαδικτυακό «τέκνο» τοῦ Μάρκ Ζούκερμπεργκ, ἦταν τό σκάνδαλο τῆς Cambridge Analytica, ὅπου στίς 16 Μαρτίου 2018, τό Facebook ὁμολόγησε τή παράνομη μεταφορά 87 ἑκατομμυρίων προφίλ χρηστῶν στήν ἑταιρεία ἀνάλυσης δεδομένων Cambridge Analytica. Στοιχεῖα πού χρησιμοποιήθηκαν γιά τήν προεκλογική ἐκστρατεία τοῦ Donald Trump, ἐνῶ ἡ ἴδια συμβουλευτική ἑταιρεία εἶχε ἀναλάβει καί τή καμπάνια γιά τό Brexit.
Τό «Μeta» ὡς δόλωμα γιά ἐπενδύσεις
Εἶναι φανερό πώς ἡ αὐτοκρατορία τοῦ Ζούκερμπεργκ κλονίζεται ὅσο ποτέ, καί γι' αὐτόν τόν λόγο ἔπρεπε νά προβεῖ σέ μιά ἀποφασιστική κίνηση γιά νά προσελκύσει ἐπενδύσεις. Κάπως ἔτσι προέκυψε τό «Meta», ἕνα ψηφιακό περιβάλλον πού θά συνδυάσει τίς ὑπηρεσίες πού παρέχουν διάφορες ἐφαρμογές τοῦ κολοσσοῦ (ἤδη ὑπάρχουσες ἄλλα καί νέες) καί θά ἀποτελέσει μιά... νέα ἐποχή στή κοινωνική δικτύωση, τίς online ἀγοραπωλησίες καί ἄλλους τομεῖς τῆς καθημερινότητας, μέσῳ τῆς τεχνολογίας εἰκονικῆς πραγματικότητας (VR) καί ἐπαυξημένης πραγματικότητας (AR).
Μέ τόν κατάλληλο ἐξοπλισμό, οἱ χρῆστες θά μποροῦν νά... βυθιστοῦν στόν κόσμο τοῦ Ζούκερμπεργκ μέ τά avatar τους, γιά νά συναντήσουν φίλους καί συναδέλφους, νά ψωνίσουν, νά «ἐπισκεφθοῦν» τό ὁλόγραμμα τοῦ σπιτιοῦ τους, νά κάνουν διαδικτυακές συνεδρίες ἤ ἀκόμα καί νά... ἀθληθοῦν.
Μιά νέα ἐποχή τέλειας ἀποβλάκωσης;
Μιά πολύ σοφή ρήση λέει πώς ἄν δέν πληρώνεις γιά ἕνα προϊόν γιά νά το ἀποκτήσεις, τότε πιθανότατα εἶσαι ἐσύ τό προϊόν. Τό Facebook ἦταν πάντοτε δωρεάν (φαινομενικά), ἄλλα ἀποδείχθηκε πώς τά προϊόντα πού διακινοῦνται ἐντός του, εἶναι οἱ ἴδιοι του οἱ χρῆστες.
Ὁ ἱδρυτής τῆς πλατφόρμας πού ἔβαλε «στό χέρι» δισεκατομμύρια ἀνθρώπων μέ ἀντάλλαγμα τά προσωπικά δεδομένα τους (τά ὁποῖα οὐκ ὀλίγες φορές διέρρευσε σέ τρίτους), τώρα καλεῖ τήν ἀνθρωπότητα σέ ἕνα «μετασύμπαν». Ζητᾶ νά τόν... ἐμπιστευθεῖ γιά τό νέο βῆμα. Μιά νέα ἐποχή τέλειας ἀποβλάκωσης καί ὑποδούλωσης. Μιά νέα εὐκαιρία γιά νά ἐπιτευχθεῖ τό ἀπόλυτο φακέλωμα. Μιά «βουτιά» σέ ἕναν εἰκονικό κόσμο, μέσα στό ὁποῖο «θεός» θά εἶναι ἕνας ζάμπλουτος προγραμματιστής, καί πιόνια του οἱ χρῆστες πού θά περνοῦν μερόνυχτα ὑπνωτισμένοι μέ μιά συσκευή VR στά μάτια τους.
Ἄν ἤδη στήν ἐποχή μας (πού ἀκόμα δέν ἔχει μπεῖ εὐρέως τό virtual reality στίς ζωές μας) τά φαινόμενα κατάθλιψης, ἄγχους καί αὐτοκτονιῶν λόγῳ ἐξάρτησης ἀπό τά social media καί τά παιχνίδια ὁλοένα καί πληθαίνουν, τί μπορεῖ νά γίνει μέ ἕνα «Meta» στίς ζωές μας;
Ἄν ἤδη οἱ κλινικές ἀπεξάρτησης ἀπ' τό internet ὁλοένα καί γεμίζουν, τρομάζει κανείς καί μόνο νά φανταστεῖ τίς κοινωνικές συνέπειες πού πιθανότατα θά φέρει μιά τέτοια πλατφόρμα.
Σῶμα καί ψυχή μέσα στόν ψηφιακό κόσμο
Θά ἔχουμε στρατιές ἀποκομμένων ἀπό τήν πραγματικότητα ἀνθρώπων, πλήρως ἐλεγχόμενων ἀπό ἕναν διαδικτυακό κολοσσό; Πού θά παραδίδουν στό ἔλεος μιᾶς ψηφιακῆς καταβόθρας ὄχι μόνο τά προσωπικά τους δεδομένα, ὄχι μόνο τίς προτιμήσεις τους σέ ἀγορές, τό ποιούς γνωρίζουν, το πού πηγαίνουν, τίς πολιτικές καί θρησκευτικές πεποιθήσεις τούς κλπ, ἄλλα ἀκόμα - ἀκόμα καί το ίδιο τους τό σῶμα;
Καί ἄν κρίνουμε ἀπό τό πῶς ἀντιμετώπισαν τά κράτη τό Facebook, πού γιά πολλά χρόνια τό ἄφησαν ἀνεξέλεγκτο νά σαρώνει προσωπικά δεδομένα καί νά διαφεύγει ἀπό τούς νόμους σά νά πρόκειται γιά ἕνα ἰδιότυπο «κράτος» ἀπό μόνο του, τότε δέν μποροῦμε νά ἔχουμε καί πολλές ἐλπίδες πώς τό «Meta» θά ἀποτελέσει ἐξαίρεση καί δέν θά ἐργαλειοποιηθεί ἀπό τά παγκόσμια συμφέροντα ὅπως ἔγινε μέ τό Facebook καί τρίς - χειρότερα.
Καί θά εἶναι λάθος ἄν κάποιος χαρακτηρίσει αὐτούς τούς προβληματισμούς ὡς προϊόν τεχνοφοβίας, γιατί ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Ζούκερμπεργκ μέ τό βιογραφικό του ἔχει φροντίσει ὥστε νά μᾶς κάνει ἄκρως ἐπιφυλακτικούς γιά κάθε νέο ἐγχείρημα πού παρουσιάζει...
Οι “ερυθροφρουροί” του πολιτικά ορθού αποδομούν φύλο, φυλή και πολιτισμό
Σαρηγιαννίδη Ευγενία
«Δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν η γυναίκα είναι ανώτερη ή κατώτερη από τον άνδρα, όπως δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν το νερό είναι ανώτερο ή κατώτερο από τη φωτιά». Julius Evola, Metaphysique du sexe
Το “πολιτικά ορθό” δίδαξε αρχικά στους ανθρώπους να υποπτεύονται οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Τώρα βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει –θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε– στο ψυχιατρικό. Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους-αντικείμενα.
Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους-πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντας τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό με έμμονη ιδέα το δέρμα: να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας “μαύρης ανωτερότητας”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικό “αντιρατσισμό”. Το δεύτερο αφορά έναν πολιτικά ορθό παραισθησιόπληκτο νεοφεμινισμό.
Το ανδρικό φύλο κατηγορείται. Η ετεροαιχμαλωσία (heterocaptivity στην αμερικανική φεμινιστική διάλεκτο, δηλαδή η αιχμαλωσία από την ετερότητα στο πεδίο του φύλου), συνδέεται με ένα είδος έκδηλης μισανδρίας (αντιπάθειας για το αντρικό φύλο από τον νεοφεμινισμό). Η ιδέα συνυφαίνεται με την συμπληρωματική της ιδέα ότι η διάκριση αρσενικού-θηλυκού δεν αντιστοιχεί σε τίποτα. Το σύνολο των παραπάνω αναδεικνύει την απόλυτη δαιμονοποίηση του συνδυασμού: Ντόπιος-Λευκός-Ετεροφυλόφιλος Άνδρας.
Επιπρόσθετα, ο πολιτικά ορθός τρόπος σκέψης έχει ενοχοποιήσει ιδεολογικά όλα τα στερεότυπα, τα οποία ωστόσο, κοινωνιοψυχολογικά, αποτελούν “μήτρες” κοινωνικά καθιερωμένης σκέψης (καλές, μέτριες ή κακές), για διάφορα ζητήματα. Βοηθούν τα άτομα να συγκροτούν την σκέψη τους, να ερμηνεύουν την πραγματικότητα, να έχουν υποδείγματα συμπεριφοράς και να εξάγουν συμπεράσματα (εσφαλμένα ή μη) σε δεδομένες συνθήκες.
Τα αντίστροφα στερεότυπα
Η ανυπαρξία των στερεοτύπων θα σήμαινε μια κοινωνική σκέψη-χυλό, χωρίς εσωτερικό ειρμό ή μπούσουλα. Το χειρότερο με την στερεότυπη φράση “να καταργηθούν τα στερεότυπα” είναι ότι ανοίγει το δρόμο στη χείριστη μορφή στερεοτύπων που μπορεί κανείς να φανταστεί: Λόγου χάρη, η αντιρατσιστική κατήχηση (μια πολιτικά ορθή κατήχηση κατά των στερεοτύπων, όπως υποτίθεται), πολύ της μόδας στους σημερινούς δήθεν προοδευτικούς κύκλους, δεν φαίνεται να ενοχλείται καθόλου από τις διαρκείς ρατσιστικές επιθέσεις και κυνικές ομολογίες μίσους ενάντια στις κατηγορίες του πολιτισμικώς οικείου, του λευκού ανθρώπου ή του αντρικού φύλου.
Έτσι, μια εμπορική αφίσα που καλύπτει διάφορες σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις και εκφράσεις της λίμπιντο του δυτικού κοινού, δεν διστάζει καθόλου να δηλώσει, δείχνοντας μια ξανθιά λευκή γυναίκα στα χέρια ενός μαύρου άντρα, ότι «η γενοκτονία των λευκών είναι κάτι όμορφο». (white genocide is beautiful). Ο σεξισμός επομένως αναδεικνύεται ως τμήμα μιας ευρύτερης πολιτικά ορθής made in USA κουλτούρας, τυπικό προϊόν του αγγλοσαξονικού πουριτανισμού: οι New York Times έδωσαν τον τόνο, αποφασίζοντας ότι από εδώ και στο εξής το black θα γράφεται με Β κεφαλαίο και το white με μικρό w.
Τον Ιούνιο 2020 η εταιρεία L’Oreal αποσύρει τις λέξεις “λευκό” και “λευκαντικό” από όλα τα προϊόντα της. Η εταιρεία Lockheed Martin στέλνει τα διευθυντικά στελέχη σε επιμορφώσεις για να αποδομήσει την κουλτούρα των λευκών ανδρών και να τους βοηθήσει να αποκηρύξουν το “λευκό τους προνόμιο”. Η Coca Cola παρακαλεί τους υπαλλήλους της να “είναι λιγότερο λευκοί”. Η μαύρη και λεσβία δήμαρχος του Chicago Lori Lightfoot αποφάσισε να μην δώσει καμία συνέντευξη σε λευκούς δημοσιογράφους!
Η βλαβερή αρχαιότητα!
Η κεντρική ιδέα τους είναι: «Από τους λευκούς περιμένουμε να γονατίσουν και να ζητήσουν συγγνώμη». Από την άλλη, η θεωρούμενη ως βλαβερή μελέτη της αρχαιότητας πρέπει να εξαφανιστεί. Το Howard University ήδη κατήργησε τον τομέα των Κλασσικών Σπουδών. Οι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν το mea culpa. Ο Dan el Padilla Peralta, καθηγητής Ρωμαϊκής Ιστορίας στο Stanford, ελπίζει ότι αυτή η ύλη θα “πεθάνει” και θα ήταν καλό αυτό να γίνει και σύντομα, γιατί η λευκότητα υπάρχει μέσα στα σπλάχνα των κλασσικών συγγραφέων.
H Donna Zuckerberg του Πανεπιστημίου Πρίνστον κάνει έκκληση να καταστραφούν τα πάντα στις φλόγες. Το πανεπιστήμιο του Wake Forest ξεκινά ένα σεμινάριο πολιτισμικής αναθεώρησης για να αποδομήσει την προκατάληψη, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν λευκοί. Με άλλα λόγια, κλείνει η σχέση με τον παλαιό κόσμο και τους εκπροσώπους του: λευκούς, άντρες, αρχαία Ιστορία, αγάλματα αρχαίων, ηρώων κλπ., κλασσικά βιβλία.
Υπάρχουν “αναγνώστες ευαισθησίας” (sensitivity readers), όπως λέγονται, το έργο των οποίων είναι να διορθώνουν τα κείμενα, ώστε να μην μπορούν να προσβάλλουν κανέναν αναγνώστη. Οι προβληματικές σκηνές πρέπει να έχουν δίπλα τους trigger warnings. Τα φιλμ, οι σειρές, τα αστυνομικά από εδώ και στο εξής πρέπει να δίνουν τους καλούς ρόλους σε μειονότητες φύλου και φυλής.
Ενώ οι κακοί πρέπει να είναι χωρίς εξαίρεση λευκοί άντρες ρατσιστές και μισογύνηδες. Τα παιχνίδια για παιδιά που διαθέτουν διαχωρισμούς φύλου σταδιακά τείνουν στην απαγόρευση. Τα πάρκα Disney προτείνουν τώρα ρούχα gender fluid. Η λογοτεχνία για νέους και τα φιλμ για παιδιά επανεγγράφονται για να εξαφανισθούν τα στερεότυπα. Η Χιονάτη λόγου χάρη, ούσα πολύ λευκή, κινηματογραφείται από την Disney σε μια νέα εκδοχή, όπου η ηρωίδα θα ενσαρκώνεται από μια μιγάδα. Ο καλός πρίγκηπας θα αποφύγει βεβαίως να την ξυπνήσει με ένα φιλί, για το οποίο δεν έχει συναινέσει η ίδια.
Οι “ερυθροφρουροί” του πολιτικά ορθού
Οι παραγωγοί παρακαλούνται να δημιουργήσουν υπερήρωες χοντρούς και ανάπηρους (δίπλα στην ξανθιά Barbie προστέθηκε η μαύρη Barbie και εκείνη με αναπηρικό αμαξίδιο σε εκδοχή λευκή και μαύρη). Η άλλη προτεραιότητα είναι «να σπάσει η τοξική αρρενωπότητα και η απελευθέρωση από μια ετεροφυλία που θεωρείται σαν μια πολιτική φαντασίωση, μέσω της οποίας αναδομήθηκε η αποικιακή κυριαρχία», όπως χαρακτηριστικά λέει ο νεοφεμινιστικός λόγος.
Στη Γαλλία μια Alice Coffin προτείνει να μην διαβάζουμε πλέον βιβλία που έχουν γράψει οι άντρες ούτε να ακούμε μουσική που έχουν συνθέσει. Στο Πανεπιστήμιο Dundee μια φοιτήτρια τιμωρήθηκε γιατί δήλωσε ότι «οι γυναίκες έχουν αιδοίο». Στο πανεπιστήμιο Exeter μια γυναίκα καθηγήτρια κατηγορήθηκε για διακρίσεις, επειδή τόλμησε να πει ότι μόνο οι γυναίκες έχουν περίοδο. Η ατυχής καθηγήτρια είχε ξεχάσει τους transgender. Η πολιτική ορθότητα επιβάλλει, λοιπόν, να μην μιλάμε για γυναίκες, αλλά για «πρόσωπα με έμμηνο ρύση».
Στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία του Brigthon και του Sussex ο όρος “μητρικό γάλα” αντικαθίσταται από το “γάλα στήθους” και η λέξη “μητέρα” από το “γονέα που γεννά”. Για να συμφιλιώσει όλο τον κόσμο η εταιρεία Moodz προτείνει ένα ωραίο μποξεράκι περιόδου unisex. Οι τρανσέξουαλ αρσενικού φύλου μπορούν από εδώ και στο εξής να συμμετέχουν σε γυναικείες ανταγωνιστικές αθλητικές οργανώσεις. Στην Αμερική μπορούν επίσης να μπουν στον στρατό με “ταυτότητα γένους” και όχι φύλου. Στην Αγγλία η εταιρεία τραίνων LNER ζήτησε συγγνώμη στους χρήστες non-binary που πληγώθηκαν διότι άκουσαν τον υπεύθυνο του τραίνου να δηλώνει από τα μεγάφωνα «Καλημέρα κυρίες και κύριοι» ενώ υποχρεούται να λέει «Γεια σε όλους».
Πολιτισμική αποικιοκρατία
Όσοι θεωρούν ότι όλα αυτά είναι μακριά από την καλώς ή κακώς εννοούμενη “υπανάπτυκτη” Ελλάδα, ξεχνούν την ταχύτητα με την οποία επελαύνει η πολιτισμική αποικιοκρατία σε όλο το Δυτικό Κόσμο. Υποστηριζόμενοι από τα lobby που δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμότητα, χειροκροτούμενοι από την κλίκα των φίλων της μεταμοντέρνας καταστροφής, οι δρώντες της κουλτούρας woke μοιάζουν να είναι παιδιά των Κινέζων ερυθροφρουρών, αλλά επίσης και ταυτόχρονα απόγονοι ενός πουριτανικού καλβινισμού.
Είναι κυνηγημένοι από το απρόσιτο ιδεώδες της ηθικής καθαρότητας, των ενοχών για το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και της δήθεν απεριόριστης μετάνοιας, που υποκρύπτει ένα είδος μαζοχιστικής λίμπιντο του “πολιτικώς ορθά” σκεπτόμενου τμήματος του αγγλοσαξονικού ιδίως Δυτικού Κόσμου. Αφιερώνονται στην άρνηση της πραγματικότητας, αφού δεν αποδέχονται ούτε την τραγικότητα ή τις αντιφάσεις του κόσμου όπως είναι, ούτε τους ανθρώπους ως έχουν.
Ονειρεύονται μια ηθική ιστορία που επιβάλλεται από την αστυνομία των συναισθημάτων. Γι’ αυτό ακριβώς μεταμορφώνουν την κοινωνία σε ένα συνονθύλευμα ατόμων ευαίσθητων και παρεξηγησιάρηδων σε οτιδήποτε φαντάζονται ή αισθάνονται ότι τους ακουμπάει. Προκηρύσσουν την προτεραιότητα του ορθού επί του καλού και εφαρμόζουν την άρνηση του “είναι” στο όνομα του “τι πρέπει να είναι και τι πρέπει να γίνει”. Συνεπώς, βρισκόμαστε μπροστά σε απολίτικους, κατά φαντασία ριζοσπάστες (με την κυριολεξία του όρου), αλλά και ενώπιον πραγματικών μεγάλων παραληρούντων.
Ο Edward Limonov μιλούσε για το μεγάλο δυτικό ίδρυμα. Θα έκανε ίσως καλύτερα αν μίλαγε για ένα ψυχιατρικό ίδρυμα όπου οι τρελοί πήραν την εξουσία! Αναφύεται συνεπώς, ένας πουριτανισμός που ξεθεμελιώνει ό,τι πέτυχε η σεξουαλική απελευθέρωση. Ποινικοποιεί το φλερτ, την έκφραση πάθους, τις σωματικές εκδηλώσεις που δεν έχουν ρητή και σαφή συναίνεση. Ο έρωτας δικάζεται και καταδικάζεται ως ο ηθικός αυτουργός σεξιστικών “εγκλημάτων” και ρητορικής μίσους. Πρόκειται για την ανάδειξη ενός ψευδεπίγραφου, μεταμοντέρνου φιλειρηνισμού, μιας cool κουλτούρας της απόλυτης αποβλάκωσης.
Καταργούν το ελληνικό κράτος για να το “προστατεύσουν”…
Μια σύγκριση των συνεπειών των παραχωρήσεων κυριαρχίας προς τις ΗΠΑ σήμερα με πολλές ενέργειες που ζητούσε η Ιταλία από τον Μεταξά, την 28η Οκτωβρίου 1940.
Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος,
πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου”,
Αλέξανδρος Κοτζιάς, Πολιορκία, 1953.
“Μια μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη”,
Ανδρέας Παπανδρέου, στην πρώτη του συνέντευξη
μετά την ανάληψη της εξουσίας προς το Time, 1981.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
21 Οκτωβρίου 2021
“Λαϊκισμός” και “αρρωστημένος αντιαμερικανισμός”
Να θυμίσουμε και κάτι ακόμα σε αυτό το σημείο. Σαν πολύ μεγάλη είναι η ποσότητα του σανού που μας ταΐζουν διάφοροι αυτές τις μέρες. Η απαίτηση να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις από την Ελλάδα δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μύγας τσε-τσε “λαϊκισμού” ή “αρρωστημένου αντιαμερικανισμού” που τσίμπησε δήθεν τους Έλληνες στη δεκαετία του 1970 και του 1980. Ήταν πάνδημη απαίτηση του ελληνικού λαού, αριστερών, κεντρώων και δεξιών, όταν διαπίστωσαν ότι η Τουρκία κατέστρεψε τον μισό κυπριακό ελληνισμό και την ίδια ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπόδισαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να αντισταθούν και να απαντήσουν.
Το φθινόπωρο του 1974, όταν ο Καραμανλής ανακοίνωσε από το μπαλκόνι στο τεράστιο συγκεντρωμένο πλήθος στη Θεσσαλονίκη, ότι η Ελλάδα αποχωρεί από το ΝΑΤΟ, οι συγκεντρωμένοι δεν ικανοποιήθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν “για πάντα”. Αναγκάστηκε να τους πει κι αυτός “για πάντα”, διότι αλλιώς δεν τον άφηναν να συνεχίσει την ομιλία του.
Ο ελληνικός λαός επέβαλε τότε αυτή την πολιτική στους πολιτικούς ηγέτες του και τα κόμματά του, όχι το αντίστροφο. Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Και για αυτόν τον λόγο αποθέωσε επτά χρόνια αργότερα τον πολιτικό που διακήρυξε “η Ελλάδα στους Έλληνες”, που, όποια κριτική και αν του κάνει κανείς, οφείλει να του αναγνωρίσει ότι έδωσε περηφάνεια και αυτοπεποίθηση σε ένα πληγωμένο λαό, ο οποίος και του πρόσφερε του μια πολιτική υποστήριξη που ελάχιστοι είχαν στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Ούτε καν η στρατιωτική δικτατορία δεν έλεγε, όπως μας λένε τώρα, “η Ελλάδα στους Αμερικανούς”, με τον ίδιο τρόπο που προηγουμένως μας είπανε, και μας λένε ακόμα (το ένα δεν αποκλείει το άλλο) “η Ελλάδα στους Γερμανούς”.
How Europe Transitioned from Slavery to Serfdom - Middle Ages DOCUMENTARY
Να μπαίνουμε στο Κλίμα της Εποχής σιγά σιγά...
Φεουδαρχία και Κοληγιά: Εικόνες απ' το Μέλλον
Έζρα Πάουντ
Έζρα Ουέστον Λούμις Πάουντ
Ezra Weston Loomis Pound,
30 Οκτωβρίου 1885 – 1 Νοεμβρίου 1972
Εδώ μπροστά στον Τάφο του Πλήθωνα,
στο Παγανιστικό Tempio Malatestiano,
στο Ρίμινι
Μέγας Αλέξανδρος: Πλάθοντας το νέο μας μύθο
Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος
Η ανακίνηση του Μακεδονικού ζητήματος από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αναστάτωσε έντονα την ελληνική κοινωνία. Η χονδροειδής χάλκευση της ιστορίας από πλευράς Σκοπίων, ειδικά σε σχέση με την αρχαία Μακεδονία και την καταγωγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δημιούργησε αισθήματα αγανάκτησης. Την αγανάκτηση αυτή μετέβαλε σε πικρία η αδιάφορη στάση του ελληνικού πολιτικού συστήματος – με τη γνωστή κατάληξη.
Ως αντίδραση, λοιπόν, η ζωή και τα κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου πήραν πρώτη θέση στη δημόσια ιστορία. Αυτό αποτελεί συνέχεια του ήδη μεγάλου κύρους του Μακεδόνα κατακτητή. Ο Αλέξανδρος δεν χρειάζεται συστάσεις: τι να πρωτοαναφέρει κανείς, τη στρατιωτική του ιδιοφυία, την πολιτική του οξυδέρκεια, την ευγένειά του προς τους ηττημένους εχθρούς, το οικουμενικό του όραμα; Οι μάχες του Γρανικού, της Ισσού, των Γαυγαμήλων στέκουν πυρακτωμένες, αιμάτινες σφραγίδες πάνω στις σελίδες της ιστορίας, ορόσημα που άλλαξαν για πάντα τις τύχες του κόσμου. Από την αλεξανδρινή αυτοκρατορία ξεπήδησε «ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας», ελληνικά κράτη και πολιτισμοί που κυριάρχησαν σε αχανείς εκτάσεις. Δίχως καμία υπερβολή ο Κωνσταντίνος Καβάφης καυχιέται πως «την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς». Πάνω σε αυτό το πλούσιο υπόστρωμα εδραίωσε την κοσμοκρατορία της η Ρώμη και το Βυζάντιο, διαδόθηκε ο χριστιανισμός, επηρεάστηκε ο Ιουδαϊσμός, ο Βουδισμός, το Ισλάμ.
Όμως αυτή η εκτίμηση, λαϊκή και επιστημονική, μολονότι στρέφεται σε μία από τις πιο φημισμένες στιγμές του αρχαίου παρελθόντος, λειτουργεί και σαν ασυνέχεια στη διαχρονική ελληνική παράδοση. Εξηγούμαι: η μνήμη του Αλεξάνδρου δεν υπήρξε ποτέ αμιγώς ιστορική υπόθεση. Αναπόφευκτα, η ιστορία του έγινε θρύλος και παραμύθι, διαδόθηκε από στόμα σε στόμα από τους αρκτικούς ωκεανούς μέχρι τη νοτιοανατολική Ασία. Κάθε λαός έκανε θεό, ήρωα και προστάτη, άλλαξε τις αφηγήσεις της ζωής του και προσέθεσε νέες. Κυριότερη πηγή του παγκόσμιου αλεξανδρινού θρύλου ήταν μυθιστόρημα του Ψευδοκαλλισθένη, με καταγωγή από την πτολεμαϊκή Αίγυπτο. Αντλώντας από την λαϊκή αιγυπτιακή παράδοση, περιγράφει τον Αλέξανδρο ως γιο της Ολυμπιάδας και του Αιγυπτίου μάγου Νεκτανεβώ, ο οποίο ενώθηκε μαζί της με τη μορφή του θεού Άμμωνος. Το μυθιστόρημα γνώρισε εκπληκτική δημοφιλία στο Βυζάντιο, από όπου προέρχονται και ο περισσότερες παραλλαγές του. Ο Αλέξανδρος εκχριστιανίζεται, συνδέεται με προφητείες, κατακτά τη Ρώμη, προσκυνά στα Ιεροσόλυμα. Πολεμά τέρατα και θηρία πέρα από τα σύνορα της οικουμένης, λαμβάνει προφητείες από μαγικά δέντρα, συζητά με Ινδούς γιόγκι, αναζητά το αθάνατο νερό, σφραγίζει τα βαρβαρικά γένη πίσω από τις πύλες του βορρά. Εξερευνά τον βυθό της θάλασσας και πετά στους ουρανούς με ένα άρμα που το σέρνουν γρύπες. Είναι το πρότυπο των αυτοκρατόρων, πρόγονος της Βυζαντινής οικουμένης και τεκμήριο πολιτισμικής και πολεμικής ανωτερότητας έναντι ανατολής και δύσης.
Αυτός ο μυθολογικός Αλέξανδρος, που αγαπήθηκε στο Βυζάντιο από λογίους και λαό, είναι και η μόνη συντροφιά και παρηγοριά του Ελληνισμού τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Μέσα σε διάστημα τριών αιώνων, και σε εποχές ένδειας και αγραμματοσύνης, η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου γνώρισε 61 εκδόσεις σε 60.000 αντίτυπα. Όσο στους τοίχους των εκκλησιών ο ασκητής Σισώης οδύρεται μπροστά στον σκελετό του Μακεδόνα βασιλιά, σκεπτόμενος το μάταιο της ζωής, οι Έλληνες βλέπουν στις νίκες του κατά των Περσών, τη μελλοντική τους απελευθέρωση από τους Τούρκους. Οι ναυτικοί βλέπουν την αδελφή του την γοργόνα στις τρικυμίες, να τους ρωτάει επιτακτικά: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος»; Ο Έλληνας λόγιος Ιωάννης Πρίγκος, βλέποντας μία βασιλική πομπή στο Άμστερνταμ, ζηλεύει και προσεύχεται: «Διότι ούλοι να έχουν τα βασίλειά τους και οι Ρωμαίοι να είναι σκλάβοι του Τούρκου;… Μεγάλο κακό έπαθαν οι Ρωμαίοι ορθόδοξοι χριστιανοί!… Ασήκωσε, Θεέ μου, έναν άλλον Αλέξανδρον, ως πότε εκείνος τους Πέρσας έδιωξε από την Ελλάδα, έτζι και αυτόν τον τύραννο να τον διώξει, να λάμψει πάλε η χριστιανοσύνη στους τόπους της Ελλάδος καθώς και πρώτα». Ο Κανάρης κλαίει, διαβάζοντας ως νεαρός ναύτης την Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου, ενώ με το ίδιο πνεύμα γαλουχημένος, ο Νικηταράς φωνάζει στους Τούρκους ενώ υποχωρούν: «Σταθείτε Περσιάνοι, να πολεμήσουμε!». Οι ίδιες αφηγήσεις, δεμένες με τον θρύλο του Μαρμαρωμένου βασιλιά και τη Μεγάλη Ιδέα, θα κυριαρχήσουν στην λαϊκή φαντασία ως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Μοναδικό υπόλειμμά τους η παράσταση του Καραγκιόζη «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι». Αλλά η αποξένωση από την παράδοση είναι τόσο ισχυρή, που το κοινό παραξενεύεται: τι δουλειά έχει ο Μεγαλέξανδρος με σταυρό στο δόρυ του, να προσεύχεται στον Χριστό και την Παναγία; Κι όμως, αυτή η εικόνα δεν πρέπει να ξενίζει. Δεν υπάρχει μόνο ο Αλέξανδρος της κλασσικής φιλολογίας. Υπάρχει και ο Αλέξανδρος μίας αδιάσπαστης ελληνικής λαλιάς, ο οποίος εδώ και 2.300 χρόνια «ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει».
Αυτός λοιπόν ο Αλέξανδρος, ο οποίος «ενσωματώνει την ουσία της Ρωμιοσύνης» (Richard Stoneman, The Book of Alexander the Great, σελ. viii), αποτελεί το ιδανικό σημείο αναφοράς για την άρση της ταυτοτικής μας σχιζοφρένειας. Αν η μονομερής αρχαιολατρεία αναγάγει τον Ελληνισμό σε μουσειακό είδος, η αλεξανδρινή παράδοση ενώνει την αρχαιότητα με το Βυζάντιο και το σήμερα. Σε μία εποχή γενικευμένης (και όχι μόνον ελληνικής) σύγχυσης και παρακμής, ο Αλέξανδρος του θρύλου μπορεί να γίνει σύμβολο μίας μυθοποιητικής διαδικασίας καθαρά νεοελληνικής. Ο μύθος δεν αντικαθιστά, βεβαίως, την έρευνα ούτε τον ιστορικό Αλέξανδρο, μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας. Ο ρόλος του είναι να συνάγει τα διάσπαρτα δεδομένα της πραγματικότητας σε ένα όλο που έχει και προσδίδει νόημα. Στο σημερινό αναστοχασμό λοιπόν, ο Έλληνας μπορεί να βρει στο πλευρό του τον Αλέξανδρο του παραμυθιού, παλιό συνοδοιπόρο σε συμφορές και περιπέτειες, να του θυμίζει το καθήκον όχι μόνο προς την ιστορία, αλλά και ως φύλακα της ίδιας της τάξης του κόσμου. Και έτσι, με αυτοπεποίθηση και ρεαλισμό, να πλάσει, όπως κήρυξε ο Λίνος Καρζής, το νέο του μύθο…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)