Ο Μακιαβέλι στην Βεργίνα

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας

"Μέσα στον ηγεμόνα του ανάμεσα στα παραδείγματα κυριαρχίας που χρησιμοποιεί από την διεθνή ιστορία δεν παραλείπει να αναφέρει τα ονόματα του Φιλίππου του Β´ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου προφανώς συνδεδεμένα με την επίτευξη της εθνικής ενοποίησης του Ελλαδικού χώρου υπό την εξουσία τους. Ενοποίηση που αποτέλεσε την ουσιαστική προϋπόθεση ώστε να επιχειρηθεί η Αλεξανδρινή εκστρατεία προς την Ανατολή.

Εδώ λοιπόν ο Μακιαβέλι φτάνει στην Βεργίνα.

Το στοιχείο που ξεχωρίζει την περίπτωση του Φιλίππου για τον Μακιαβέλι είναι υπαρκτό μέσα στη ιστορία και όχι αποκύημα κάποιας δίκης του συμπάθειας και επιλεκτικότητας. Ο Φίλιππος είναι αυτός που ενσαρκώνει το γεωκρατικό πνεύμα του Ελληνισμού απέναντι στο θαλασσοκρατικό Ελληνισμό της Αθήνας και τον απομονωτικό μιλιταρισμό της Σπάρτης.

Στο σχήμα θέση/αντίθεση/σύνθεση ο Φίλιππος παίρνει επάξια το τρίτο μέρος του σχήματος της εθνικής πολιτικής εξέλιξηςτου Αρχαίου ελληνισμού , αφού αμέσως μετά την επέκταση του Βασίλειου του στο βορρά των Βαλκανίων επιβάλλει πρώτα στη Θεσσαλία και μετέπειτα στρατιωτικά στην υπόλοιπη νότια Ελλάδα την αποδοχή της ηγεμονίας του που είχε ως επίκεντρο την πανελλήνια εκστρατεία ενάντια στην Περσική αυτοκρατορία. Χρησιμοποιώντας αυθαίρετα κάποιους σύγχρονους όρους θα λέγαμε πως η Μακεδονική ηγεμονία είναι μια Πρωσική μορφή ή ένα Πιεδεμόντιο κατά αντιστοιχία της Γερμανικής και Ιταλικής ενοποίησης.

Για τον λόγο αυτό στο Παναθηναϊκό κάλεσμα του Ισοκράτη αναγνωρίζεται η ανάγκη η Αθήνα να δώσει την συναίνεση της στην πολιτική αυτή λόγω της εθνικής προτεραιότητας που υπηρετεί η Μακεδονική ηγεσία.

Αυτή άλλωστε αποτελεί και την επίσημη εθνική αυτοσυνείδηση σε επίπεδο πολιτικής κυριαρχίας του Ελληνισμού και όχι φυσικά η Βυζαντινή περίοδος όπως πολλοί Έλληνες διανοούμενοι από τον Παπαρηγοπουλο έως και τον Καραμπελιά σήμερα θέτουν ως συνδετικό κρίκο και αφετηρία γέννησης της εθνικής συνείδησης.

Πιστοί στον Μακιαβέλι και σύμφωνα με τον ιστορικό ρεαλισμό θεωρούμε πως εθνική συνείδηση έχουμε όταν ο κατακερματισμένος ελλαδικός χώρος των πόλεων κρατών υποτάσσεται στην Μακεδονική ηγεμονία και με κορυφαία την Αθήνα αναγνωρίζει την σημασία της εθνικής πολεμικής αποστολής σύσσωμου του Πανελλήνιου στην Ανατολή.

Η νεοελληνική ερήμωση της «Βεργίνας»

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι η ιστορία του δράματος της εξαφάνισης κάθε ίχνους Φιλιππικού στοιχείου μέσα στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου ,σε όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των κομμάτων που τις εξέφρασαν από την ίδρυση του μέχρι και σήμερα. Ακόμα κ η επέκταση της Ελλάδας από την Πελοπόννησος στην Θράκη μέχρι και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπό το βάρος μιας μεγάλης εθνικό λαϊκής απαίτησης που συμπύκνωνε η Μεγάλη Ιδέα , αποδείχθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης αφενός και με την ξενοκίνητη εμφύλια σφαγή αφετέρου, μια εφόρμηση που οχι μόνο δεν βρήκε ηγεμόνα αλλά συστηματικά ξεριζώθηκε από κάθε πλευρά του ελληνικού πολιτικού κόσμου."

Φ.Λ.

Περί των Ζώων και περί των Ανθρώπων

 από το G.R.E.C.E. Italia

https://www.grece-it.com/2021/02/10/sugli-animali-e-sugli-uomini/

του Alain De Benoist

Η αρχαία σκέψη - με τον Θαλή, τον Αναξίμανδρο, τον Ηράκλειτο, τον Ξενοφάνη και πολλούς άλλους - ήταν ουσιαστικά μονιστική. Από την παρατήρηση των αντιθέτων, δεν προήλθε ο δυϊσμός, αλλά ο συμβιβασμός των αντιθέτων. Στην αρχαιότητα, δεν μπέρδευαν την θεότητα με τους ανθρώπους, τους ανθρώπους με ζώα, τα ζώα με τον κόσμο των φυτών, τα φυτά με την άψυχη ύλη, αλλά ένα διαφορετικό επίπεδο αποδίδονταν σε καθένα από αυτά στο εσωτερικό μιας συνεχούς διαδικασίας της αντίληψης. Για τους αρχαίους, όλα ήταν ζωντανά, τόσο άνθρωποι όσο και ζώα, ξεκινώντας από μια αρχή της ζωής και της κίνησης, την οποία οι Έλληνες ονόμαζαν ψυχή(psyche στο κείμενο), έναν όρο που συνήθως μεταφράζεται ως "ψυχή" (σημειώστε ότι η λατινική λέξη anima είναι η ρίζα της λέξης " ζώο" (animale στο κείμενο) ).

Για τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος δεν είναι παρά μόνο ένα ζώο προικισμένο με λόγο (logos στο κείμενο), το μόνο «λογικό» ζώο. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Αριστοτέλης δεν λέει ότι ο άνθρωπος είναι η μοναδική ύπαρξη προικισμένη με λογική, αλλά επιβεβαιώνει ότι είναι το μόνο "ζώο προικισμένο με λογική", μια φόρμουλα που δείχνει σαφώς αυτό που έχουν κοινό ο άνθρωπος και το ζώο και ταυτόχρονα αυτό που τα διαφοροποιεί. Για τον Αριστοτέλη, η ψυχή του ανθρώπου διαφέρει από εκείνη των ζώων με την έννοια ότι ο άνθρωπος μπορεί να έχει πρόσβαση στην εννοιολογική σκέψη και να παρεκτείνει γενικές έννοιες ξεκινώντας από τις μοναδικές του αντιλήψεις, αλλά αυτή η διαφορά, αν και αποφασιστική, είναι ταυτόχρονα σχετική: δεν πρόκειται για μια σαφή ρωγμή μεταξύ του ζωικού κόσμου και του ανθρώπου, αλλά είναι μια αδιάκοπη κλίμακα από τον άψυχο κόσμο στον Θεό. Με άλλα λόγια, ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει την ενότητα του κόσμου, ολόκληρου του κόσμου, και εισάγει μια ιεραρχία σε αυτόν.

Η στωική παράδοση, από τον Χρύσιππο έως τον Σενέκα, θα είναι η πρώτη που θα σηματοδοτήσει ένα σαφέστερο όριο μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Για τον Στωικισμό, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να ενεργήσει σύμφωνα με τον λόγο του και μόνο, ενώ το ζώο εξαναγκάζεται πάντα από τη «φυσική αναγκαιότητα». Αλλά το ζώο συνεχίζει να έχει μια ψυχή, η οποία εξηγεί γιατί είναι σε θέση να έχει αντιλήψεις, αισθήσεις, να βιώνει πόνο και ευχαρίστηση. Μια ριζική αλλαγή συμβαίνει με τον Χριστιανισμό, ο οποίος δηλώνει για πρώτη φορά ότι το ζώο δεν έχει ψυχή: αν και είναι θνητό όπως όλα τα άλλα ζωντανά όντα, ο άνθρωπος είναι ο μόνος από αυτά που έχει ψυχή. Αυτή (στμ στα ελληνικά: η ψυχή του ανθρώπου) δεν έχει δική της φύση, αλλά είναι το αποτέλεσμα της χάρης του Θεού. είναι ατομική (δεν υπάρχει συλλογική ψυχή) και τέλος, είναι αθάνατη. Στον Χριστιανισμό, αυτό το τριπλό χαρακτηριστικό συνδέεται με την επιβεβαίωση της ενότητας του ανθρώπινου είδους. Υπάρχει ένας πολύ ισχυρός δεσμός μεταξύ της μοναδικότητας του Θεού, της ενότητας της ανθρώπινης οικογένειας και του παραγκωνισμού (θα μπορούσαμε να πούμε μια μείωση) των ζώων.

Σύμφωνα με αυτήν την προοπτική, το ζώο θεωρείται ουσιαστικά ως ένας ατελής άνθρωπος, ένα ατελές ζωντανό ον, μια "στερημένη δομή". Υπό το φως της τεράστιας τάφρου που θα τον χωρίσει από εκείνη τη στιγμή, ο άνθρωπος αποφεύγει τη συζήτηση για τα ζώα και διαχωρίζει τη φύση του από τη δική τους. Οι συνέπειες αυτού του σχίσματος θα είναι τεράστιες. Η καρτεσιανή φιλοσοφία θα είναι αυτή που θα δώσει την πιο αποφασιστική διατύπωση. Ο Descartes καταδικάζει όχι μόνο την ιδέα ότι το ζώο μπορεί να έχει ψυχή, αλλά αμφισβητεί επίσης τη θέση σύμφωνα με την οποία το ζωντανό κυριαρχεί πάνω στο άψυχο. Σύμφωνα με τον Descartes, η ψυχή δεν έχει πλέον ζωτική λειτουργία: είναι μόνο ένα χαρακτηριστικό της σκέψης. "Σκέφτομαι άρα υπάρχω" σημαίνει ότι το πρώτο υπαρξιακό χαρακτηριστικό του ανθρώπου βρίσκεται στη σκέψη και όχι στη ζωή. Επομένως, δεν υπάρχει πλέον καμία φυσική σχέση μεταξύ της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου: η ψυχή είναι καθαρά πνευματική, ενώ το σώμα είναι καθαρά υλικό. Διπλός δυϊσμός λοιπόν: ο άνθρωπος χωρίζεται στα δύο - από τη μία πλευρά το σώμα, από την άλλη η ψυχή και το πνεύμα - και, από την άλλη, φαίνεται να είναι περισσότερο από ποτέ ριζικά διαχωρισμένος από τα ζώα. Παράλληλα, ο Descartes εξομοιώνει τα ζωντανά με τις μηχανές. Το ζώο, που δεν έχει ψυχή, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αναίσθητη μηχανή. Ο Descartes εξηγεί ότι το ζώο είναι ανίκανο να σκεφτεί και εν κατακλείδι δεν μπορεί να αντιληφθεί, ούτε να αισθανθεί πόνο ή χαρά. Οι κραυγές ενός σκύλου που το χτυπάνε εξηγούνται με καθαρά μηχανικό τρόπο: τα χτυπήματα του ραβδιού προκαλούν ένα νευρικό σοκ που αναγκάζει τους πνεύμονες να γεμίσουν και η εκπνοή του αέρα προκαλεί τη δόνηση των φωνητικών χορδών. Αυτή είναι η καρτεσιανή θεωρία της «ζωικής μηχανής».

Αυτό προφανώς δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα. Εάν η ψυχή και το σώμα δεν έχουν φυσική σχέση στον άνθρωπο, πώς μπορούν να συνυπάρξουν; Ο Καρτεσιανός δυϊσμός θα εξαπλωθεί παρόλα αυτά και με διαρκή τρόπο, σε μια ολόκληρη σειρά τομέων: διαχωρισμός μεταξύ σώματος και ψυχής, ανθρώπου και φύσης, πνεύματος και ύλης, πνευματικών και υλικών επιπέδων, λογικής και συναισθημάτων, ελευθερίας και ντετερμινισμού, έμφυτου και επίκτητου, φύσης και τον πολιτισμού, το είναι και το γίγνεσθαι, το ένστικτο και την ηθική, την αναγκαιότητα και την ελευθερία κ.λπ. - αυτά τα ζεύγη αντιλήψεων δεν καθορίζουν πλέον τις διαφορετικές πτυχές του ίδιου εννοιολογικού πεδίου, αλλά παρουσιάζονται ως δύο πόλοι όπου η επιβεβαίωση ενός συνεπάγεται αυτόματα την απο-αξιοποίηση ή άρνηση του άλλου.

Ο Descartes έχει τριπλή σειρά κληρονόμων. Πρώτον, εκείνοι που αποδέχονται τη θεωρία της «ζωικής μηχανής», αλλά απορρίπτουν την ιδέα της διαίρεσης μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Έπειτα αυτοί που αποδέχονται την ιδέα ότι το ζώο δεν έχει ψυχή, αλλά επιβεβαιώνουν ότι και ο άνθρωπος επίσης δεν έχει, απορρίπτοντας την ιδέα της «ζωικής μηχανής» υπέρ της ιδέας της ενότητας των ζωντανών όντων. Τέλος, αυτοί που παρέχουν μια ερμηνεία διαφορετική από αυτήν που προτείνει ο Descartes. Η πρώτη τάση αντιπροσωπεύεται από μερικούς μηχανιστές στοχαστές του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του La Mettrie, οι οποίοι προσπαθούν να μειώσουν το ρόλο της ψυχής στην εξήγηση των ανθρώπινων φαινομένων και υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι ο ίδιος «μηχανή», στον ίδιο βαθμό με τα ζώα. Αυτή η θεωρία έχει το πλεονέκτημα της επανένταξης του ανθρώπου στη σειρά των ζωντανών όντων, αλλά ενός ζωντανού όντος που δεν έχει πλέον χαρακτηριστικά ζωής. Η δεύτερη τάση αντιπροσωπεύεται από το βιολογικό ρεύμα το οποίο, μέσω των εξελικτικών θεωριών του Λαμάρκ και του Δαρβίνου, καθιστά τον άνθρωπο ένα εξελιγμένο ζώο επανατοποθετώντας

τον πλήρως στη σειρά των ζωντανών όντων, αλλά πολλοί από τους υπερασπιστές της παραμένουν ουσιαστικά συνδεδεμένοι με την αναλυτική σκέψη, στον καρτεσιανό αναγωγισμό. Η τρίτη τάση αναφέρεται στους καντικούς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου ξεφεύγει εντελώς από κάθε «φυσικό» βιολογικό προσδιορισμό: ο άνθρωπος, σύμφωνα με αυτούς, έγινε άνθρωπος απελευθερώνοντας τον εαυτό του από το ζωικό βασίλειο και επιβεβαιώνει την «αξιοπρέπεια» του ότι είναι άνθρωπος εφόσον συνεχίζει να απομακρύνεται από την απλή φύση.

Το 1755, στο Δοκίμιο για τα Ζώα, ο Condillac έγραψε: "Δεν θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζουμε τι είναι τα θηρία, εάν δεν ήταν τρόπος να γνωρίζουμε τι είμαστε". Η όλη συζήτηση για τα ζώα έχει στην πραγματικότητα επιπτώσεις στον άνθρωπο, είτε αν θεωρεί τον εαυτό του ζώο, είτε αν αποσπάται από τον ζωικό κόσμο. Αλλά αυτή είναι μόνο μία πτυχή ενός πολύ ευρύτερου προβλήματος, στο οποίο τα φιλοσοφικά, επιστημονικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά διακυβεύματα είναι σημαντικά και το οποίο για σχεδόν δύο χιλιετίες έχει προκαλέσει αμέτρητες αντιπαραθέσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα που σχετίζεται με την θέση που καταλαμβάνει ο άνθρωπος μέσα στη φύση. Η συζήτηση παραμένει ανοιχτή και είναι τεράστια.

(Άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Revue Éléments. Μετάφραση στα ιταλικά του Manuel Zanarini) 

 

Kai Murros The Oxford Speech

I think, what America needs now more than ever is a white, working class movement – emphasis on both

white and working class.

The second American revolution (or maybe the third since the second revolution was actually crushed in

1865) will have to be both:

a race war and a class war – you absolutely need them both – a revolution without both of these aspects

will only betray the revolutionaries in the end.

White working class Americans (formerly known as the middle class) must begin to defend their rights both

as a race and as a class.

White working class Americans must learn to understand that you cannot effectively defend your social and

economic interests without defending your ethnic, racial, interests as well.

White working class Americans must also learn that by solely concentrating on the racial issue they make

themselves stooges of Corporate America.

White Americans must stop chasing the shadow of the American dream and forsake the narrow middle

class perspective.

White Americans must learn to focus on love for their soil and for their racial kinfolk

Χάος κι Αρμονία

Δεν είμαι υπέρ της Τάξης, είμαι υπέρ της Αρμονίας.
Η Αρμονία είναι Υπέρβαση του Χάους.
Η Τάξη ανώφελη σπατάλη δυνάμεων στην προσπάθεια καθυπόταξης του.
Σα να προσπαθείς να παγώσεις τα τρελαμένα ηλεκτρόνια της Ζωής, της Ροής, του Γίγνεσθαι.
Οι χαοτικοί απεχθάνονται την Τάξη και κατρακυλάνε σε μια εκφυλιστική Δυσαρμονία.
Οι υπέρμαχοι της Τάξης εγκλωβίζονται σε δύσκαμπτα σχήματα, αργοκίνητα, αναγκασμένοι να τρέχουν πίσω από το Χάος που Δεν υποτάσσεται.
Δεν μας λείπει η μπατσοκρατεία.
Απουσιάζει η Πνευματική Αρχή.
Εκείνη η Άυλη Δύναμη που κάνει τα χαοτικά ηλεκτρόνια να συντονίζονται, να εναρμονίζονται.

Εδώ φαίνεται να υπερτερεί το Ισλάμ.

Ή μαθαίνουμε από αυτό.
Όπως ο Ιουλιανός από τον Χριστιανισμό.
Ή τα παιδιά μας θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Ή αναστένουμε μια Πίστη σαν αυτή της Αντιγόνης
"Εγώ υπακούω στους Νόμους Του Διός, όχι του Κράτους"
Ή δεν έχουμε μέλλον.

The age of guilt is over

The age of guilt is over, we will not apologize for our achievements, our history cannot be used as a weapon against us, no-one can say they have legitimate claims on us -- we are in debt to no-one. Our glorious past is a matter pride and joy to us, whatever we have done in the past only inspires us today for even greater deeds tomorrow. Those who feel that we have wronged them should be happy they are still alive.

We will teach the young Europeans to defend themselves against those who try to deny their right to exist, who try to poison their spirit with guilt and self-hatred, we will make our young people immune to humility. We will teach our young people to face their enemies, to expose their malicious lies, to recognize their methods and to understand their hidden agenda. We will teach our young people to fight back first by using their brains and wits and then we will teach them to fight back with fists, bayonets, rifle buts, guns and tanks.

Kai Murros

This is war and our greatest enemy is the enemy within: the submissive, apologetic, guilt-ridden, self-hating drone -- the moment we manage to destroy the enemy within, destroying the rest of our enemies will be a walk in the park. We have to overcome ourselves before we can overcome the world.

"Lee surrendered the remnant of his army to Ulysses S. Grant at Appomattox Court House on April 9, 1865."

Επικρατεί η εντύπωση ότι ο αμερικανικός εμφύλιος έγινε για την απελευθέρωση των σκλάβων στις νότιες πολιτείες. Στην πραγματικότητα η ήττα των νοτίων ήταν η πρώτη (ή μια από τις πρώτες καθώς το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την αποτυχία της Ελληνικής Επανάστασης) καθυπόταξη ενός λαού στην Παγκοσμιοποίηση... Σε βαθμό που μέχρι και σήμερα εσφαλμένα να ταυτίζουμε τους ηττημένους με αυτήν, όπως ακριβώς, εντελώς πέρα από κάθε λογική, οι ηττημένοι του ΒΠΠ ταυτίστηκαν με τους νικητές...

https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_E._Lee

Kaarlo Pentti Linkola & Οικοφασισμός: Ιδέες

Kaarlo Pentti Linkola (7 December 1932 – 5 April 2020)

http://mavroskrinos.blogspot.com/2017/01/kaarlo-pentti-linkola.html

Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)

Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο Άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους.
Καθρέφτες χρειαζόμαστε.
Stanislaw Lem (Σολάρις)
Πυργῖται
Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
24 Απριλίου 2019 Πυργίτης
Όπως έχουν τα πράγματα, ο νους είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιάδων χρόνων επιρροής -βιολογικής, κοινωνιολογικής, περιβαλλοντικής, κλιματικής, διατροφικής και λοιπά. […] Αν ο νους δεν έχει ελευθερία, δεν μπορεί να ανακαλύψει τί είναι αλήθεια και τί όχι· και το να έχει ελευθερία σημαίνει να είναι απαλλαγμένος από κάθε επιρροή.(Τζίντου Κρισναμούρτι)

Οι θνήσκοντες και ανασταινόμενοι θεοί

Στον αρχαίο κόσμο, αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη θρησκευτική μυθολογική αφήγηση σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και στον Ελλαδικό χώρο. Ο μύθος, σε κάθε περίπτωση, αναφερόταν σε έναν θεό, ο οποίος πέθαινε μαρτυρικά και στη συνέχεια ανασταινόταν.

Ο κάθε τόπος διέθετε τη δική του εκδοχή του μύθου και απέδιδε στον θεό αυτόν διαφορετικές ονομασίες. Στην φαραωνική Αίγυπτο λεγόταν Όσιρις, στον μείζονα Ελλαδικό χώρο Διόνυσος, στη Μικρά Ασία Άττις, στη λεγόμενη Συροπαλαιστίνη Άδωνις, στην Περσία Μίθρας και στην Ιταλική χερσόνησο Βάκχος. Η μυθική αφήγηση, ωστόσο, εμπεριείχε στον πυρήνα της παντού τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο θεός γεννιόταν από μια παρθένο σε μια σπηλιά ή σε έναν στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου. Αργότερα, εισερχόταν θριαμβευτικά σε μια πόλη επί όνου και γινόταν δεκτός από τον λαό, ο οποίος κράδαινε κλάδους φοινικιάς. Στη συνέχεια πέθαινε, θυσιαζόμενος για την αποκατάσταση του κόσμου, κατέβαινε στον Άδη (ή σε άλλη αντίστοιχη θεότητα του λεγόμενου Κάτω Κόσμου) και την τρίτη ημέρα ανασταινόταν εκ νεκρών, ανερχόμενος στον ουρανό. Η θυσία αποκαθιστούσε την ιερότητα του κόσμου, καθαρίζοντας τον καθημερινό χρόνο και τόπο και αναγεννώντας τον. Η αναγέννηση αυτή νοούνταν ως μεταμόρφωση, που ξαναδημιουργούσε τον χρόνο και τον τόπο, αλλά και κάθε ον εντός τους, σε ένα ιερό εδώ και τώρα.

Φαίνεται, πως στοιχεία τουλάχιστον του συγκεκριμένου μύθου είναι πανάρχαια. Η Margaret Murray, αρχαιολόγος και αιγυπτιολόγος των αρχών του περασμένου αιώνα, με ανασκαφές στις πυραμίδες της Αιγύπτου στο ενεργητικό της μαζί με τον περισσότερο γνωστό Flinders Petrie (ο οποίος ανακάλυψε τις πυραμίδες της Γκίζας και τη στήλη του Μερνεφθά) αναφέρει ότι «το ιερό δράμα της αφοσίωσης και της θυσίας του ενσαρκωμένου θεού μπορούμε να το παρακολουθήσουμε στα κείμενα των Πυραμίδων», δηλαδή το 2.700 π.Χ,, περίπου.

Ο Ηρόδοτος στις «Ιστορίες» του αναφέρει ότι «στην ίδια λίμνη οι Αιγύπτιοι τελούν κατά τη διάρκεια της νύχτας τα Μυστήρια, το Πάθος αυτής της ύπαρξης το όνομα της οποίας δεν μπορώ να εκστομίσω». Και στη συνέχεια: «Όλες οι λεπτομέρειες αυτών των τελετών ήταν γνωστές σε εμένα αλλά δεν θα πω τίποτε περισσότερο». Ο Ηρόδοτος ουσιαστικά παρέχει την απόδειξη της ομοιότητας των Αιγυπτιακών και των Ελληνικών Μυστηρίων στα οποία φαίνεται πως ήταν μυημένος εφ’ όσον τα γνώριζε. Είναι γνωστό πως οι μυημένοι στις τελετουργίες των Μυστηρίων έπαιρναν όρκο σιωπής για τα τεκταινόμενα σ’ αυτές· ως εκ τούτου ο Ηρόδοτος δεν μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες.

Στον Ελλαδικό χώρο, η μυστηριακή λατρεία εισήχθη σταδιακά τον 6ο αι. π.Χ.[i] και διόλου τυχαία συνέπεσε χρονικά με τη ραγδαία ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης. Τον 6ο και 5ο αι. π.Χ. οι πιο διεισδυτικοί Έλληνες στοχαστές προχώρησαν σε μια κριτική της ίδιας της παράδοσής τους, όπως αυτή διασωζόταν στα Ομηρικά έπη, χωρίς φυσικά να την απορρίψουν, θεωρώντας τη μυστηριακή λατρεία ως εκφραστή ενός βαθύτερου και ανώτερου οντολογικού νοήματος. Στηλίτευαν δε την δεισιδαιμονία, η οποία εκφραζόταν συχνά στη λαϊκή θρησκεία της εποχής. Τα λεγόμενα «Μυστήρια» διαμορφώθηκαν από τη θρησκευτική κίνηση του Ορφισμού και του Πυθαγορισμού και είναι γνωστό πως ο Πυθαγόρας μαθήτευσε τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη Βαβυλώνα. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούνται αυτοί οι οποίοι ανέδειξαν τον Διόνυσο –ο οποίος μέχρι τότε ήταν μια κατώτερη θεότητα– ώστε να αποτελέσει το αντίστοιχο του Όσιρι των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, ήταν ο Ορφικός ποιητής Ονομάκριτος ο οποίος τον 6ο αιώνα π.Χ. έκανε την καινοτομία της εισαγωγής του θανάτου-ανάστασης του Διονύσου στα Μυστήρια.

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο



του Μιχάλη Τυρίμου

Στις 17 Μαρτίου του 2020 κόπηκε το νήμα της ζωής για έναν Άνθρωπο παράξενο όσο και μοναδικό, τον Έντουαρντ Λιμόνοβ, επιφανή Ρώσο Συγγραφέα, Ποιητή και ριζοσπάστη Ιδεολόγο, έναν εκ των βασικότερων Πνευματικών και Πολιτικών Ηγετών του Επαναστατικού Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος.

Γεννηθείς το 1943 στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο πατέρας του άνηκε ως στρατιωτικός αξιωματούχος στην μυστική κρατική ασφάλεια της Ε.Σ.Σ.Δ., την διαβόητη N.K.V.D. Από πολύ μικρή ηλικία αφοσιώθηκε στην Τέχνη και την Λογοτεχνία, γράφοντας πληθώρα ποιημάτων και ενασχολούμενος ενεργά με την δημοσιογραφική δραστηριότητα. Απειλούμενος από το απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Ιδέες, θα αυτοεξοριστεί το 1974 μαζί με την τότε σύζυγό του και θα μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και θα εγκατασταθεί μετέπειτα με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης.

Εκεί θα αναπτύξει επαφές και θα αλληλεπιδράσει με στελέχη του τροτσκιστικού «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» των Η.Π.Α., που λόγω των κομμουνιστικών του καταβολών καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί κορυφαίο στόχο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.). Ο ίδιος ο Λιμόνοβ θα υποστεί διεξοδική παρακολούθηση και συχνές παρενοχλήσεις από τις αμερικανικές κρατικές αρχές, ιδιαίτερα από το F.B.I.. Το 1980 θα αφήσει πίσω του την Αμερική και θα μετακομίσει στο Παρίσι, μένοντας μετέπειτα στην Γαλλία για παραπάνω από μία δεκαετία.

Το 1991 θα επιστρέψει στην Πατρική Γη της Ρωσίας, ιδρύοντας μαζί με πλήθος άλλων διακεκριμένων Ιδεολόγων και πνευματικών προσωπικοτήτων το «Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα», ένα πρωτοπόρο πολιτικό Κίνημα με μία ριζοσπαστική Ιδεολογική ταυτότητα, η οποία συνδύαζε αρμονικά τα ευγενή πατριωτικά στοιχεία του Εθνικισμού με το αντικαπιταλιστικό φρόνημα του κλασσικού Ρωσικού σοσιαλισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε και εκφράστηκε κατά τον περασμένο Αιώνα.

To Κίνημα των Εθνικομπολσεβίκων κατόρθωσε να αποκτήσει μία αξιοπρόσεκτη επιρροή στους κόλπους της Ρωσικής Κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ριζοσπαστικούς και αντικομφορμιστικούς κύκλους της Νεολαίας, οι οποίοι και αποτέλεσαν εν συνεχεία τη μαχητική του εμπροσθοφυλακή και την πηγή του κινηματικού δυναμισμού. Η Ιδεολογία του συμπυκνωνόταν σε ένα συγκριτικό αμάλγαμα των αντιφιλελεύθερων τοποθετήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς και της φλογερής φιλοπατρίας της βαθύτατα αντικομμουνιστικής και Εθνικιστικής μετασοβιετικής Ρωσικής Δεξιάς. Όλα αυτά συναντιόντουσαν αποτελεσματικά σε ένα πολυσύνθετο ιδεολογικό οικοδόμημα που εξύψωνε από την μία την ανυπέρβλητη Αξία του Έθνους και της Πατρίδας και από άλλη την συνένωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της αυθεντικής Κοινωνικής Δικαιοσύνης.