Βυζαντινισμός και Σλαβικότητα

 

Bizantinismo e mondo slavo

di Konstantin Leontiev (Autore)  A. Ferrari (Traduttore)

Edizioni Arktos, 1987

Εδώ παρουσιάζεται η πρώτη δυτική μετάφραση ενός έργου του 1875, γραμμένου από έναν από τους πιο ξεχωριστούς εκπροσώπους της "νεορομαντικής" σκέψης που βρήκε την έκφρασή της στη Ρωσία τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Στο εισαγωγικό σημείωμα του Κ.Μ., το έργο εξυψώνεται ως προπομπός των συμπερασμάτων του Σπένγκλερ στο Ηλιοβασίλεμα της Δύσης, την κορωνίδα της "μορφολογικής" ιστοριογραφίας, όπου προβλέπεται η εξάντληση του ευρωπαϊκού πολιτισμού μέσω μιας διαδικασίας αποσύνθεσης των ζωτικών του δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, όσον αφορά τον Λεόντιεφ, η ιστοριογραφία είναι μια ευκαιρία να επιβεβαιώσει το αισθητικό του ιδεώδες του "βυζαντινισμού" ως οικουμενικής αρχής, της μόνης ελπίδας σωτηρίας από την "αστική τάξη" της Δύσης.

(Marco Corona, “L’altra Europa”, 1988)

Τα γραπτά του Konstantin Leontiev αποτελούν σήμερα, στο πλαίσιο της ποικιλόμορφης αντιπολίτευσης προς το καθεστώς Γέλτσιν, μια από τις πηγές έμπνευσης για το σχεδιασμό ενός αρθρωμένου γεωπολιτικού μανιφέστου. (...) Ο Σπένγκλερ της Ρωσίας προλαβαίνει κατά έναν αιώνα τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις των σημερινών εθνικιστών κατά του φιλελευθερισμού, του ατομικισμού και της καταστροφής των πολιτιστικών και πνευματικών ταυτοτήτων.

(Tiberio Graziani, “L’Umanità”, 23-24 febbraio 1997)

Byzantinism & Slavdom

by Konstantin Leontiev, K Benois (Translation)

Ο Κωνσταντίν Λεόντιεφ (1831-1891), ο οποίος περιγράφεται από ορισμένους ως ο "Ρώσος Νίτσε", ήταν ένας από τους πιο αινιγματικούς Ρώσους φιλοσόφους του 19ου αιώνα. Πιστός υπερασπιστής της τσαρικής απολυταρχίας, άσκησε ριζοσπαστική κριτική στη σύγχρονη εξισωτική κουλτούρα και πολιτική, ιδίως από αισθητική άποψη. Το βιβλίο "Βυζαντινισμός και Σλαβικότητα" εξετάζει την κληρονομιά του Βυζαντίου και τη ζωτική σημασία της για την κατανόηση της Ρωσίας και τη διαμόρφωση του μέλλοντός της, σε διάκριση από το κυρίαρχο ήθος της Ευρώπης, το οποίο ο Λεόντιεφ διέγνωσε ότι διέρχεται έναν πολιτισμικό θάνατο. Αυτό που διέκρινε την αριστοκρατική προοπτική του Λεόντιεφ από εκείνη του Νίτσε ήταν η διαρκής πίστη του στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη, χωρίς την οποία προέβλεπε ότι η Ρωσία θα χαθεί. Πέρα από τις αξιοσημείωτες προφητείες του για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, το έργο αυτό του 1875 αποτελεί ένα κρίσιμο κείμενο για τη ρωσική φιλοσοφία της ιστορίας. Μεταφρασμένο για πρώτη φορά στα αγγλικά και προλογιζόμενο με σχόλια από τον Κ. Μπενουά, το Βυζαντινισμός & Σλαβισμός είναι απαραίτητο ανάγνωσμα για όποιον επιθυμεί πραγματικά να κατανοήσει την άνοδο και την παρακμή των πολιτισμών, καθοδηγούμενη από τιτάνιους νόμους της φυσικής ανάπτυξης, και τι σημαίνουν αυτά για τη Ρωσία.

ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΊΑ

Τι γυρεύει ένα βιβλίο ενός Ρώσου κομμουνιστή σε μια στήλη που διευθύνει ο Μούττι; (...) Το "Κράτος και Εξουσία" ταιριάζει καλά ανάμεσα στα βιβλία του Μούττι, γιατί στις σελίδες του υπάρχει πραγματικά (...) εκείνη η "κοκκινόμαυρη" σκέψη που στη Δύση είχε δασκάλους, περισσότερο κι από τον Εβόλα, στον Ζαν-Φρανσουά Θιριάρ, οραματιστή (δικό του ήταν το σχέδιο της ευρωσοβιετικής αυτοκρατορίας) ιδρυτή, πάνω στις στάχτες του εθνικοσοσιαλισμού, του "εθνικοευρωπαϊσμού".

(Adriano Guerra, "L'Unità", 30 Μαΐου 1999).

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από τους διάφορους Cossutta ή τους αργόσχολους των κοινωνικών κέντρων, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις έχουν μιλήσει για τον κομμουνισμό με  μάτια ονειροπόλα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσική Επική Ποίηση

 

Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί & Εσκενταρ-Ναμέ του Νιζαμί

Βιβλιοπαρουσίαση του έργου της Μαριάννας Ιατροπούλου-Θεοχαρίδου , εκδόσεις Έλλην

Το βιβλίο της Μαριάννας Ιατροπούλου- Θεοχαρίδου «Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσικη Επική Ποίηση» , εκδόσεις Έλλην, 2007 παρουσιάζεται γιατί αποτελεί ένα μοναδικό ερευνητικό έργο όχι μόνο για τα Ελληνικά Πανεπιστημιακά δεδομένα αλλά και για τα διεθνή. Αναπτύσσοντας μια εξαιρετική σε σχολαστικότητα παρουσίαση της σημασίας του λεγόμενου Μυθιστορήματος του Μεγαλου Αλεξάνδρου, η συγγραφέας ξετυλίγει την Ιστορία της εθνικής Περσικής γραμματείας με αιχμή τα δυο αθάνατα έργα του Ιρανικού πνεύματος, το Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί και το Εσκενταρ-Ναμέ του Νιζαμί. Στην εργασία αυτή θα ανακαλύψουμε την λειτουργια του Αλεξανδρινού συμβολισμού μέσα στην μεγαλύτερη οικογένεια των ηρώων και βασιλέων της Περσίας, τις αιτίες της πνευματικής σύνθεσης του Ιρανικού πνεύματος με το Ελληνικό και την βαθιά αξιοποίηση της συνθεσης αυτής κατά την Ισλαμική περίοδο του Περσικού έθνους.

Για την πνευματική κορύφωση της Ελληνο-Περσικής σύνθεσης μέσα από την σχέση του Πλατωνισμού και του Ιρανικού Σιιτικού Ισλάμ θα δημοσιεύσουμε σύντομα ένα εκτεταμένο κείμενο που θα φωτίσει ερμηνευτικά την σημαντικότερη , μαζί με την Ελληνο-Ρωμαϊκή, πνευματική παρακαταθήκη της Ινδό-Ευρωπαικής Παράδοσης στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο εκτός από την αναλυτική έκθεση των θρύλων, γεγονότων και καταγραφών που ενώνουν την ιστορική πορεία της ζωής του μεγάλου έλληνα με το εθνικό φαντασιακό του μεγάλου Περσικού έθνους, βρίσκουμε και επισημάνσεις της συγγραφέως σχετικά με την σημαντική επιρροή του Περσικού Επικού Λόγου στην Ευρωπαϊκή Μεσαιωνική Ιπποτική λογοτεχνία που αγγίζει μέχρι και τα όρια της μυθολογίας και θεολογίας του Γκραάλ.

Με το έργο αυτό ο αναγνώστης θα παρακινηθεί να γνωρίσει την ιδιαιτερότητα των Ελληνο-Ιρανικών δεσμών και να αντιληφθεί την διαθρησκευτική επίδραση βαθύτερων μεταιστορικών συμβολισμών στην Παράδοση μας.

επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ

Jim Morrison wotan in rock

 

Luca Leonello Rimbotti

James Douglas Morrison 

(December 8, 1943 – July 3, 1971) 

"Break on to the other side: αυτός είναι ο τίτλος ενός από τα πιο διάσημα τραγούδια των The Doors, διάσπασε/διαπέρνα στην άλλη πλευρά ! Αυτή η πρόσκληση να προχωρήσουμε παραπέρα, να κατοικήσουμε στο Αλλού, συνοψίζει τη δύναμη του μηνύματος του Τζιμ Μόρισον, του σαμάνου ρόκερ και ποιητή που στη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε την εξεγερμένη πρόκληση στο αστικό και καθωσπρεπιστικό σύστημα. Προστατευμένος από τις ψυχεδελικές δυνάμεις του Όδιν/Διόνυσου, κατάφερε να δημιουργήσει τον νέο πίνακα αξιών μιας αιώνιας αντικουλτούρας, τόσο ζωντανής και ενεργής σήμερα όσο πριν από πενήντα χρόνια. Για να δημιουργήσει αυτήν την επαναστατική μηχανή, βασίστηκε στις πρωταρχικές πηγές του Μπλέικ και του Νίτσε. Κι ακολουθούν, όχι πολύ μακριά από την πηγή: ο Ευριπίδης, ο Σνόρι, ο Πετράρχης, ο Σαίξπηρ, ο Χάξλεϋ, ο Ντύλαν Τόμας, ο Καστανέντα εμψύχωσαν τον αιματηρό και παραισθησιακό λόγο του από την αρχή στο Λος Άντζελες μέχρι τον τάφο στο Παρίσι."

«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία»

«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.

Gabriele Adinolfi

Ρώμη, 22 Οκτωβρίου - Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω" είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.

Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice

Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε. Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντησή του με αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών συνδέσεων: εξαιρετικό.

Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.

Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας

Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο φασιστής και ο αντιδραστικός. Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.

Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η φιγούρα που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόιντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον Συγγραφέα για το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για το Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για το σκοπό αυτό.

Είναι ο φασισμός που απορροφά τον εθνικισμό

Ο συγγραφέας γράφει: «Ο εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του εθνικισμού και του φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά ». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ εθνικισμού και φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της  Action Française που προετοίμασε τον φασισμό, αλλά αντίθετα ο φασισμός που απορρόφησε τον εθνικισμό.

Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά ζητήματα - είπε το Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από τη φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).

Συγχαρητήρια!

Gabriele Adinolfi

http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/10/duce-gabriele-adinolfi-adriano-scianca.html

https://www.ilprimatonazionale.it/cultura/mussolini-e-la-filosofia-pensiero-duce-energia-rivoluzionaria-171631

Ευρώπη Έθνος - Jean Thiriart ο ιππότης της Ευράσιας και της Giovane Europa

 OrionLibri

a cura di Pietro Missiaggia

Τη δεκαετία του εξήντα, στην Ευρώπη, το ύπερ-εθνικό κίνημα Jeune Europe (Νέα-Νεαρή Ευρώπη),   διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, με τμήματα στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και συνδέσεις στη Νότια Αμερική και την Αυστραλία. Στην Ιταλία, το κίνημα πήρε το όνομα Giovane Europa. Αυτό το βιβλίο μιλά για τη γένεση και την ανάπτυξή του μέχρι τη διάλυσή του, την αυγή του 1969. Επίσης, αφηγείται την ιστορία ενός εξαιρετικού ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για πολλές διαισθήσεις και το θέσιμο σε κυκλοφορία πολλών συνθηματικών, που υιοθετήθηκαν αργότερα από άλλους. Πολιτικά κινήματα στη μόδα  ακόμα και σήμερα: "Europa Nazione" (Ευρώπη Έθνος), το οποίο συνδέθηκε με το σύμβολο του Κέλτικου Σταυρού. «Ευρώπη αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων ανθρώπων» πρώτα, και η γεωπολιτική έννοια της Ευρασίας με την «Ευρω-Σοβιετική Αυτοκρατορία από το Βλαδιβοστόκ στο Δουβλίνο» έπειτα. Για να μην αναφέρουμε τον προσδιορισμό των ΗΠΑ ως του κύριου και θανάσιμου εχθρού των Ευρωπαίων, τη βασική ανάγκη για την αποχώρηση των Ευρωπαίων από το ΝΑΤΟ, τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης ως «νέας παγκόσμιας τάξης» που πρέπει να πολεμηθεί χωρίς επιφύλαξη, το «εθνικόκομμουνιστικό» όραμα με μια συγκεκριμένη αντίληψη της πολιτικής ιδέας του κομμουνισμού. Υπάρχουν πολλά επαναστατικά κινήματα που έχουν εξαφανιστεί, όπως "Ordine Nuovo" (Νέα Τάξη),“Avanguardia Nazionale” (Εθνική Πρωτοπορία), Brigate Rosse" (Ερυθρές Ταξιαρχίες) και "Prima Linea" (Πρώτη Γραμμή), τα οποία επίσης τα θυμούνται και τα οποία συχνά αναφέρονται αλλά τα οποία, στην ουσία, λίγα ή και τίποτα δεν άφησαν ως «εννοιολογικά αγαθά» στον ανταγωνιστή του Συστήματος στην Τρίτη Χιλιετία. Αντίθετα, η Jeune Europe που σχεδόν ποτέ δεν την θυμούνται / αναφέρουν, έχει αφήσει μια κληρονομιά που εξακολουθεί να καρποφορεί στο μυαλό των νεαρών ανταγωνιστών (στμ. του ανταγωνιστικού κινήματος) και των οποίων οι λέξεις-κλειδιά παραμένουν κεντρικές στην ανάπτυξη των νέων αντι-παγκοσμιοποιητικών διαμορφώσεων. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, καταλαβαίνετε τους λόγους.

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

ΚΙΤΣΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

2 Ιουνίου 1935 - 28 Αυγούστου 2021

...«Παρά τα αρνητικά και μη ελληνικά στοιχεία του φονταμενταλισμού, μια φονταμενταλιστική επανάσταση στην Ελλάδα είναι άκρως επιθυμητή για να εξοντώσει το φραγκικό καθεστώς του κρατιδίου, που επί 180 χρόνια δεν επιτρέπει στη Ρωμιοσύνη να επανασυσταθεί. Ο μεταβατικός ρόλος αυτής της επανάστασης συνίσταται στην προσπάθεια να σβησθεί από τον χάρτη το "κολωνακιώτικο" καθεστώς. Όπως και στο Ιράν του Σάχη, που μετά το 1979 άδειασε από τους πολιτικάντηδες και τους κουλτουριαραίους, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στις Δυτικές πρωτεύουσες ή εκλέσθηκαν, έτσι και στην Ελλάδα συμβουλεύω στους Κολωνακιώτες ομογάλακτους της παρέας του Σάχη, να αγοράσουν, το γρηγορότερο, διαμέρισμα στο Παρίσι για να μη βρεθούν θαμμένοι -συμβολικά τουλάχιστον- στο "λόφο των διεφθαρμένων" που κάθε επαναστατικό καθεστώς ανεγείρει για να αναπαύσει τους εχθρούς του. Το ρωσικό πέρασμα από τον ΙΘ' αιώνα στον Κ' υπήρξε στρωμένο με το αδιέξοδο της απελπισίας, όπου ηχούσαν εδώ κι εκεί οι βόμβες των αναρχικών τρομοκρατών, με μια θολή εικόνα σωτηρίας. Και όμως, η Ρωσία εκβιομηχανοποιείτο και όδευε προς την καπιταλιστική ευημερία. Πόσο κοντά σ' αυτό το σκηνικό ευρίσκεται η σημερινή Ελλάς! Ούτε πολεμικές εμπλοκές ούτε βάρβαροι διαφαίνονται στον ορίζοντα για να σωθεί. Προς ικανοποίηση των "λογιστών" ο ουρανός είναι σκεπασμένος με τη μολύβδινη πλάκα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Τα μπιμπίκια των πρωθυπουργών μας λάμπουν ήρεμα επάνω στον γερασμένο Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ. Τελευταία ελπίδα προβάλλει ο Ρωμιός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Υπό την έννοια αυτή το παρόν βιβλίο καθίσταται μανιφέστο του ελληνικού φονταμενταλισμού».

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Περιεχόμενα

Προλογικό σχόλιο

Πρόλογος

Ι. Η βασιλοκτονία

ΙΙ. Η λαοκρατία ως άρνηση της δημοκρατίας

ΙΙΙ. Η αριστοκρατία ως άρνηση του ολοκληρωτισμού

IV. Η μοναρχία ελέω λαού του Θεού ως άρνηση της μοναρχίας ελέω Θεού

V. Το τέλος του κοινοβουλευτισμού. Η υποβάθμιση του θεσμού από τον Παν. Κανελλόπουλο

VI. Η δωσιλογία, ως γνώρισμα της νεοελληνικής κοινωνίας

VII. Κολωνακιώτικη παρακμιακή πινακοθήκη

VIII. Ο Ορθοδοξισμός κατά της Ορθοδοξίας: Γραικυλισμός και Ιερά Εξέταση

IX. Ο ελληνικός παγκοσμισμός ως άρνηση του παγκοσμισμού της αγοράς

Χ. Η οικοδόμηση της ελληνικής Ευρώπης

ΧΙ. Το ευρωφιλελεύθερο σχέδιο εξαφάνισης του ελλαδικού κράτους

ΧΙΙ. Ελληνισμός και μετανάστευση

ΧΙΙΙ. Ελληνικός αυτοκρατορικός χώρος

ΧΙV. Η ανάγκη για μια ρωμαϊκή επανάσταση και ο ρόλος της Ορθοδοξίας

Η ΤΡΙΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 

ΚΙΤΣΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

2 Ιουνίου 1935 - 28 Αυγούστου 2021

Η ιστορική μελέτη της πολιτικής ιδεολογίας του φασισμού - ή τρίτης ιδεολογίας, μετά τον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό - είναι, στην Ελλάδα, θαμμένη κάτω από μπάζα απλοϊκών προκαταλήψεων που την εξομοιώνουν ουσιαστικά με την άσκηση βίας και δικτατορίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ασκείται συχνά φασιστική πολιτική ή υποστηρίζεται η φασιστική ιδεολογία χωρίς να γίνεται συνείδηση το ότι προωθείται ο φασισμός. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΚΙΤΣΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

2 Ιουνίου 1935 - 28 Αυγούστου 2021

Το ρωσικό κίνημα του ευρασιανισμού εκπηγάζει από μία πλήρη επιστημονική θεωρία, ή οποία βασίζεται επάνω σε ιδεολογικές θέσεις και γεωστρατηγικές θεωρήσεις. Από την εμφάνιση του πρωτοποριακού βιβλίου του ευρασιανισμού, "Ρωσία και Ευρώπη: Έρευνα επί των πολιτιστικών και πολιτικών σχέσεων των Σλαύων με τον γερμανολατινικό κόσμο", του Νικολάου Ντανιλέβσκι έως τις αναλυτικές εργασίες του Λέβ Γκουμιλιόβ, ή τάση αλλά και το επίκεντρο της εν λόγω θεωρίας παρέμειναν τα ίδια: ή Ευρασία οράται ως ξέχωρος πολιτισμικός χώρος, διαφορετικός και από την Δύση και από την Ανατολή. Υπό αυτήν την έννοια ή Ευρασία αποκτά και την απόλυτη γεωπολιτική της υπόσταση, την έκφραση μίας "Ενδιάμεσης Περιοχής" (θεωρία του Δημήτρη Κιτσίκη), πού τηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στους άλλους, τους "ακραίους", πολιτισμικούς χώρους. (...) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)

ΖΑΝ-ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

  τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη

2 Ιουνίου 1935 - 28 Αυγούστου 2021

ἐκδόσεις Ἔξοδος

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ὁπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου:

«Ἡ τάσις μερικῶν ἱστορικῶν νὰ χρησιμοποιοῦν ὅρους καθημερινῆς χρήσεως χωρὶς νὰ τοὺς ὁρίζουν ἐπακριβῶς, ὅπως δικτατορία, λαϊκισμὸς ἤ φιλελευθερισμός, ὡς καὶ τὸν ἀποκλειστικὸ ἱστορισμὸ τῶν ἀναλύσεών των ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ νὰ ὑποτιμοῦν τὶς ἔννοιες καὶ τὶς συνθετικὲς προσεγγίσεις εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σύνταξι πλήθους ἱστοριῶν τοῦ φασισμοῦ ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἀναλύσεις τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰταλίας ἤ ἄλλης εὐρωπαϊκῆς χώρας τοῦ Μεσοπολέμου. Ἀπὸ πολλὰ χρόνια διδάσκω στοὺς τεταρτοετεῖς φοιτητὲς τοῦ τμήματος Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας τὴν φασιστικὴ ἰδεολογία ποὺ ἐμετανάστευσε καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο. Γιὰ νὰ μὴν ῥιψοκινδυνεύσω τὴν θέσι μου δὲν εἶχα χρησιμοποιήσει τὴν ἐπίμαχη λέξι στὸν τίτλο τοῦ μαθήματος ποὺ ἐδιαβάζετο ὡς ἑξῆς «Ἰδεολογικὲς ἀναμετρήσεις στὸν Τρίτο Κόσμο: ἐθνικισμὸς καὶ σοσιαλισμός». Γιὰ μεθοδολογικοὺς λόγους εἶχα καταρτήσει καὶ ἕνα μοντέλο δεκατριῶν σημείων γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ φασιστικῆς ἰδεολογίας στὴν Δύσι ὅπως καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο».

Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης εἶναι ἱστορικός, τουρκολόγος καὶ διεθνολόγος, καθηγητὴς Διεθνῶν Σχέσεων τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας ἀπὸ τὸ 1970, τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας καὶ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος «Δημήτρη Κιτσίκη» Ν.Π.Δ.Δ. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους σύγχρονους γεωπολιτικοὺς ὡς θεμελιωτὴς τῆς διεθνῶς ἀναγνωρισμένης θεωρίας τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς.

ΙΕΡΑ ΜΕΘΗ

ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ 

RUDGLEY RICHARD

Από το όπιο στην παλαιολιθική Ευρώπη και τα «μαγικά μανιτάρια» της Σιβηρίας, ως τη σημερινή παντοκρατορία του καφέ, του αλκοόλ και του καπνού, πολλά είναι τα φυτά που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στους πολιτισμούς που άνθισαν στον πλανήτη μας. Ο ανθρωπολόγος Richard Rudgley, με το βιβλίο του «Ιερά Μέθη», ανοίγει διάπλατα τις θύρες για την κατανόηση της στενής σχέσης ανάμεσα στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και στις ψυχοτρόπες ουσίες, προσφέροντάς μας ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για μια σύγχρονη ερμηνεία της ιστορίας. Χωρίς να χάνει πουθενά την αμεσότητα μιας συναρπαστικής αφήγησης, η εργασία αυτή τεκμηριώνει, με τρόπο επιστημονικό, τη σπουδαιότητα των ιερών φυτών στον κοινωνικό και λατρευτικό βίο, και αναλύει την αλληλεπίδραση των τροποποιημένων καταστάσεων συνείδησης με τις πολιτισμικές αξίες. Η θερμή υποδοχή από τους κριτικούς και η μεγάλη επιτυχία αυτού του βιβλίου αποτελούν ασφαλώς ισχυρές ενδείξεις πως η Δύση, μετά από πολλούς αιώνες σκοταδισμού, αναζητεί πάλι την πνευματική σημασία των ευφορικών, διεγερτικών και ψυχεδελικών φυτών, που κατά κόρον καταναλώνει. (ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Περιεχόμενα

Ευχαριστίες

Εισαγωγή

Ι. Η Αλχημεία της Λίθινης Εποχής

ΙΙ. Τύμβοι στους Πάγους και Άνθρωποι των Μανιταριών

ΙΙΙ. Το Μυστήριο του Χαόμα

IV. Αμερικάνικα Όνειρα

V. Οι Αλχημιστές του Afek

VI. Ο Κήπος του Εωσφόρου

VII. Διεγείροντας την Κοινωνία

Εθνική συνείδηση και γεωπολιτική της 17Ν

Γιώργος Λιερός*

 Το καινούργιο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα παρουσιάζει μια αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα, που παλαιότερα ήταν πλειοψηφική στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής Αριστεράς, στον χώρο της οποίας έχουν επικρατήσει σήμερα πολύ διαφορετικές απόψεις. Για την γεωπολιτική της 17Ν; Όχι μόνο. Με το νέο του βιβλίο «Η Γεωπολιτική της 17Ν. Στον ενιαίο χώρο Ελλάδα-Τουρκία», ο Δημήτρης Κουφοντίνας παρουσιάζει την πιο διαδεδομένη αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής αριστεράς κατά την πρώτη δεκαετία μετά την μεταπολίτευση. Σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς έχει αποκηρύξει τον πατριωτισμό και είναι πολύ επιφυλακτικό με τον αντιϊμπεριαλισμό που τον υποψιάζεται για εθνικισμό. Ένα άλλο κομμάτι, που υπεράσπιζε παλιότερα αντιϊμπεριαλιστικές και πατριωτικές θέσεις, σήμερα, επικαλούμενο την τουρκική απειλή, έχει περάσει και είναι ιδιαίτερα ενεργό στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς. Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα είναι διπλά χρήσιμο. Πρώτον, μας δίνει σημεία στήριξης για να ασκήσουμε κριτική στις δύο προηγούμενες εξαιρετικά προβληματικές κατευθύνσεις. Δεύτερον, το ίδιο το βιβλίο προσφέρεται ως αντικείμενο μιας αυστηρής αλλά και απαραίτητης κριτικής, καθώς αποτελεί την σύνοψη απόψεων που είχαν πλειοψηφικά ακροατήρια σε μια εποχή ριζοσπαστικοποίησης στην οποία, ωστόσο, βρίσκονται και μερικές από τις αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας. Ο Δ. Κουφοντίνας υποστηρίζει ότι «η εθνική συνείδηση δεν είναι ιδεολόγημα.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΥΘΟΥ

της Δήμητρας Λιάτσα Η Βίβλος είναι μία συρραφή από τον βίο και την πολιτεία των θεών, ηρώων και προσωπικοτήτων του Ελληνικού κόσμου. Ο Ιησούς διδάσκει και δικάζεται όπως ο Σωκράτης, θεραπεύει και ανασταίνει όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας, σταυρώνεται όπως ο Προμηθέας, περπατά πάνω στο νερό όπως ο Αργοναύτης Εύφημος, κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο όπως ο Ηρακλής, θρηνείται όπως ο Υάκινθος, φορά τον χιτώνα του Απόλλωνος και κατά την ταφή του τυλίγεται στην σινδόνη του Πατρόκλου. Ο Ιησούς γίνεται η «άμπελος» όπως ο Διόνυσος, ο «καλός ποιμήν», όπως ο Ερμής, ο «ερχόμενος» όπως ο Ήφαιστος και θα επιστρέψει κατά την Δευτέρα Παρουσία όπως ο Οδυσσέας. Ο Ιεχωβάς μοιάζει καταπληκτικά με τον Ποσειδώνα, ο Δαυΐδ παίζει την λύρα του όπως ο Ορφέας, ο Σαούλ φιλοξενείται όπως ο Τηλέμαχος και ο Σαμψών χάνει την δύναμή του όταν μια γυναίκα του κόβει τα μαλλιά όπως ο Πτερέλαος. Ο Κάϊν σκοτώνει τον αδελφό του όπως ο Κιθαιρών και ο Παράδεισος είναι ο Κήπος των Εσπερίδων.

Μάνος Φαλτάιτς

 

Μάνος Φαλτάιτς

Ο Εμμανουήλ Φαλτάιτς, Έλληνας εθνικιστής φιλόσοφος, συγγραφέας, λαογράφος, ζωγράφος και ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου στη Σκύρο, γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1938 στην Αθήνα και πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 2012 στη Σκύρο, όπου κατοικούσε. 

https://el.metapedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%82

"Αλλά αυτό που τον ξεχώρισε περισσότερο ήταν η ανάπτυξη της θεωρίας του περί του Νταϊσμού, δηλαδή, κατά αυτόν, η πρακτική και η βίωση των αρχών του Νταϊφά - Ταϊφά (εκ του ταή-ταίζω, εξού και σύν-τροφος), που σημαίνει «την συντροφιά-συντροφιλίκι-συντροφική συσπείρωση-κομπανία-Εστία-Άστυ-Κοινότητα» και ο οποίος αποτελεί το αρχετυπικό σύστημα της ανθρωπότητας πάνω στον οποίο δομήθηκαν οι αξίες που δεσπόζουν ανεξαιρέτως σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Μέσα από τον Νταϊφά και τις αξίες του δομήθηκαν τόσο οι αξίες της «αδερφοποιημένης κοινωνικής συμβίωσης», όσο και αυτές της «ανυποχώρητης, περήφανης κι υπεύθυνης ατομικότητας», η οποία κινούμενη βιωματικά ταυτίζει το ατομικό με το συλλογικό Εγώ. Οι «κύριοι λειτουργοί» του Νταϊφά είναι οι Νταήδες ή Ταγοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τόσο στο βιολογικό όσο και, κυρίως, στον χαρακτήρα και στο πνεύμα. Με κύριες αξίες της βιοθεωρίας τους: την παλληκαριά, την γενναιότητα και την δικαιοσύνη. Για αυτό όποιος είναι απλά δυνατός και γενναίος δεν είναι Νταής-Ταγός καθώς πρέπει να διαθέτει όλες τις αξίες που χρειάζεται το Νταϊστικό σύστημα.

Για αυτό και είναι δεμένος ο Νταϊσμός με την κοινοτισμό αλλά ταυτόχρονα την ατομικότητα, την ελευθερία, τον αντικρατισμό και την αντιεξουσιαστικότητα. Καθότι ο Νταϊσμός, ως σφαιρικό αξιακό καλύπτει κάθε πλευρά της Ζωής, και οι εκπρόσωποί του, είναι κατά κάθε μορφής Τυραννίας και καταπίεσης. Για αυτό τον λόγο δεν θεωρούν δράση οι Νταήδες την απλή διαμαρτυρία αλλά αντίθετα την ενεργή αντίσταση και ανυπακοή.

Η (χρηματοπιστωτική) Αυτοκρατορία

"Με τον όρο αυτοκρατορία, εντούτοις, εννοούμε κάτι τελείως διαφορετικό από τον όρο ιμπεριαλισμός.(. . . ) Αντίθετα από τον ιμπεριαλισμό, η αυτοκρατορία δεν εγκαθιστά κάποιο εδαφικό κέντρο εξουσίας ούτε εξαρτάται από αμετακίνητα σύνορα και φραγμούς. Είναι ένας αποκεντρωμένος και απεδαφικοποιητικός μηχανισμός, που σταδιακά ενσωματώνει ολόκληρο τον πλανήτη στα ανοιχτά, επεκτεινόμενα σύνορά του. "

Επιμένω στο ότι άλλο Η (χρηματοπιστωτική) Αυτοκρατορία και άλλο τα διάφορα γεωπολιτικά Ιμπέριουμ, του αμερικανικού συμπεριλαμβανομένου. Αυτό που λαμβάνει χώρα είναι μια απότομη ανακατάταξη των μεταξύ τους σχέσεων. Των σχέσεων όλων με όλους και των σχέσεων όλων με Την Αυτοκρατορία.

Όσο το αμερικανικό Ιμπέριουμ (ναι με τον Τραμπ) επιχειρεί να αποδεσμευτεί από Την Αυτοκρατορία, τόσο Η Αυτοκρατορία, χωρίς fair play προφανώς, ήταν αναμενόμενο να χτύπησε την κατάλληλη στιγμή. Την χρονιά των αμερικανικών εκλογών. Πριν τις οποίες μην περιμένετε να τελειώσει το Θέατρο του Παραλόγου.

Το Έθνος Κράτος το πολύ να ανακτήσει μια κάποια αυτονομία σε σχέση με τους παλιούς γεωπολιτικούς σχηματισμούς, όχι σε σχέση με Την Αυτοκρατορία. Τα μόνα Κράτη με αυτονομία σε σχέση με Την Αυτοκρατορία (θα) είναι εκείνα που στον μετα-Μονοπολικό, μεταξύ Διπολισμού και Πολυπολικότητας, Θαυμαστό Νέο Κόσμο (θα) αποτελούν γεωπολιτικούς Πόλους, όχι προφανώς η Ελλάδα...

https://www.politeianet.gr/books/9789607909459-hardt-michael-scripta-autokratoria-166433

HERF JEFFREY
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ

Τεχνολογία, κουλτούρα και πολιτική στη Βαϊμάρη και το Τρίτο Ράιχ

Μετάφραση: Ματάλας Παρασκευάς


Η συμβολή του βιβλίου Aντιδραστικός Mοντερνισμός του αμερικανού ιστορικού Jeffrey Herf είναι τριπλή. Πρώτον, προσφέρει μία ενδιαφέρουσα λύση στο αίνιγμα της συνύπαρξης στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία μιας πολιτικής προώθησης των τεχνολογικών καινοτομιών με μια παράλογη και αντιδραστική κοσμοθεωρία. Eπίσης δίνει μία απάντηση στο ερώτημα πώς ένας πολιτισμένος λαός έφερε την καταστροφή στην Eυρώπη και διέπραξε το ολοκαύτωμα των Eβραίων. H ερμηνεία του βασίζεται σε μια εντυπωσιακή γνώση και διεισδυτική ανάλυση των φιλοσοφικών, καλλιτεχνικών και τεχνολογικών ρευμάτων στη Γερμανία από την εποχή του Διαφωτισμού ώς τη δημοκρατία της Bαϊμάρης. H κριτική του θεώρηση περιλαμβάνει το έργο και την πράξη διανοητών όπως ο Xάιντεγκερ, ο Kαρλ Σμιτ και ο Eρνστ Γύνγκερ, που εξακολουθούν να ασκούν ταυτόχρονα έλξη και απώθηση στον αναγνώστη τους. Κατά δεύτερο λόγο ο Herf, ανεξάρτητα από την απάντηση που δίνει στο αίνιγμα του αντιδραστικού μοντερνισμού στη Γερμανία του Χίτλερ, μας ευαισθητοποιεί στο γενικότερο πρόβλημα του συνδυασμού της παράδοσης με τη νεωτερικότητα, του ορθολογισμού και του παραλόγου στις σύγχρονες κοινωνίες. Tέλος, η πολύ καλή παρουσίαση της διεθνούς βιβλιογραφίας δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ενημερωθεί για τις σύγχρονες τάσεις της φιλοσοφικής, ιστορικής και κοινωνιολογικής έρευνας στο ζήτημα του συνδυασμού της παράδοσης και της νεωτερικότητας.

Κοινωνι-Βιολογία

Ανοσία της Αγέλης νο 3

Έντουαρντ Γουίλσον

Κοινωνι-Βιολογία

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του'70 κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο θεωρήθηκε από το τότε ακαδημαϊκό κατεστημένο "αναρχίζον", στην συνέχεια, λόγω του ότι επανέφερε την βιολογία και άρα τα περί φυλής στην κοινωνιολογία, θεωρήθηκε φασιστικό. Σήμερα ο συγγραφέας του, ο μυρμηγολόλος και ανθρωπολόγος Έντουαρντ Γουίλσον (!) θεωρείται ένας από τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στον Κόσμο!

Αντιγράφω από τον επίλογο του βιβλίου:

"Όταν η ανθρωπότητα θα έχει επιτύχει μια οικολογικώς σταθερή κατάσταση, πιθανόν προς το τέλος του 21 ου αιώνα, η εσωτερίκευση της κοινωνικής εξέλιξης θα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Τότε η βιολογία θα βρίσκεται στην κορύφωση της και οι κοινωνικές επιστήμες θα ωριμάζουν ταχύτατα.
...

Με την αύξηση του πλούτου των περιγραφών και των πειραμάτων, η κοινωνιολογία κάθε μέρα πλησιάζει όλο και περισσότεροι την πολιτισμική ανθρωπολογία, την κοινωνική ψυχολογία και τα οικονομικά, και σύντομα θα ενωθεί με μαζί τους.

Ανοσία της Αγέλης νο2

ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Ένας Ύμνος της Αγέλης, της Κυψέλης, της Κοινότητας, του Tribe, του Γένους, της Φυλής, του Έθνους, της υστερομεσαιωνικής Πόλης(Burg), των Συντεχνιών ... Όλων εκείνων των Δεσμών Αλληλοβοήθειας μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και του Αισθήματος της Ευθύνης και της Αυτοθυσίας που συνέβαλαν στην Επιβίωση και στον Εξελικτικό τους Θρίαμβο.

"Ο «αναρχικός πρίγκιπας» Πιοτρ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν, ταγμένος εδώ εξ ολοκλήρου στην υπεράσπιση της δαρβίνειας εξελικτικής πρότασης. Με το ίδιο πάθος αλλά και με την ίδια συνέπεια με την οποία υπερασπίστηκε σε μια σειρά από αναγνωρισμένα επιστημονικά δοκίμια και φλογερά προπαγανδιστικά φυλλάδια τη λαϊκή εξέγερση, τον αναρχοσοσιαλισμό και τα μαζικά κινήματα. Θα επιμείνει ωστόσο στο κλασικό αυτό έργο του στο ειδικό βάρος που έχει στην εξελικτική ζυγαριά η συμβιωτική-συνεργατική έφεση απέναντι στην καταχρηστική προβολή του συγκρουσιακού στοιχείου. Ήταν αυτή η τελευταία, για τον Κροπότκιν, μια πλαστογραφία της θεωρίας του Δαρβίνου που έπρεπε οπωσδήποτε να αποκατασταθεί. Θα την επιχειρήσει, με περισσή επιμέλεια, τη διόρθωση αυτή στην Αλληλοβοήθεια, για να καταλήξει ευφρόσυνα πως η αναρχική αρετή -στηριζόμενη στην αμοιβαιότητα, ικανότατο αντίδο απέναντι στην οποιαδήποτε εξουσιαστική επιβουλή- είναι η μόνη εγγύηση για μια γνήσια απολαυστική ζωή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου."

"Μια Δαρβινική Αριστερά, του Πίτερ Σίνγκερ



Το βιβλίο γράφτηκε το 1998, λίγο μετά την πτώση του Τείχους, σε εποχή ιδεολογικής κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.Ο στόχος του βιβλίου είναι διπλός: Να αντικρούσει το νεοφιλελευθερισμό και να προτείνει μια νέα θεωρία για την αριστερά.



Ο Μαρξ, ο Ρουσσώ και πολλοί άλλοι ουτοπιστές φιλόσοφοι, αποδείχτηκε ότι έκαναν λάθος, λέει ο Σίνγκερ. Ο αναρχικός Μπακούνιν είχε περισσότερο δίκιο, όταν μιλούσε για τη φύση του ανθρώπου να ρέπει προς την εξουσία, παρά ο Μαρξ, που πίστευε ότι η αλλαγή του κοινωνικού συστήματος θα βελτιώσει ριζικά την ανθρώπινη φύση. Αποδείχτηκε ότι δεν αρκεί να αλλάξουμε τις κοινωνικές σχέσεις για να αλλάξει η φύση του ανθρώπου. Ακόμη και σε εξισωτικές κοινωνίες υπάρχει διαφθορά, αγώνας για εξουσία, έγκλημα και πόλεμος.

Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει να διαθέτει ένα ισχυρό επιχείρημα, όταν λέει ότι η φύση του ανθρώπου είναι ανταγωνιστική και εγωιστική.

Η αριστερά, μετά την πτώση του Τείχους και την παγκοσμιοποίηση, εγκατέλειψε την ιδέα της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Τι παραμένει λοιπόν για την αριστερά;

Σύμφωνα με τον Σίνγκερ:

Αριστερά είναι η υπεράσπιση των αδυνάτων, των καταπιεσμένων.Αριστερά είναι η επιδίωξη του οφέλους για τους πολλούς και όχι για τους λίγους (προτείνει όμως την αντικατάσταση του εξισωτισμού με τον κοινωνικό ωφελιμισμό).Αριστερά είναι να θέλεις να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα κακώς κείμενα.Προτείνει αντικατάσταση του Μαρξ από τον Δαρβίνο. Πώς;"

Και του Λένιν με τον Μπακούνιν, λέει κάπου μέσα στο βιβλίο.

http://www.oikologos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=218:singer&catid=68:library&Itemid=200

ΠΕΤΡΟΣ ΩΡΟΛΟΓΑΣ: (Ο ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΚΑΙ) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

https://storiacontroversa.blogspot.com/2018/11/blog-post_20.html

Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να επιτύχη ο Δραγούμης τη γενική πολιτικοκοινωνική θεώρηση, να φτάση σε συμπεράσματα σαφή και να καθορίση τη μορφή της Ελληνικής Πολιτείας. Ατελής η πείρα του κι' ο πνευματικός του εφοδιασμός δεν παρουσίαζε πληρότητα. Παράλληλα τον πίεζεν η ανάγκη για σύντονη δράση και δεν έχανε ποτέ την παρουσία του συγκεκριμένου και αμέσου σκοπού του αγώνος, ώστε να απασχολήται ειδικώτερα με θεω­ρητικές αναζητήσεις.
Αλλ' ακριβώς η ανάγκη για τη σύντονη δράση προσέκρουε στην ανάγκη για τη διευκόλυνση της δράσεως, για την οργάνωση και την ανάπτυξη της. Κι' επήγασεν η πεποίθηση ότι με το αντιπροσωπευτικό σύστημα, το κοινο­βούλιο και τη δουλική προσήλωση στους τύπους, οι γεν­ναίες επιδιώξεις, οι μεγάλες πραγματοποιήσεις, είναι ανέφικτες.
Αντικρύζοντας τα εμπόδια και την αδράνεια ο Δραγούμης, αισθάνθηκεν ότι πρέπει να επιβληθή νέο σύστημα που να εξυπηρετή δίχως χρονοτριβή τις σκοπιμότητες, τις απαιτήσεις της τρέχουσας ώρας, και να μην αναχαιτίζον­ται οι ενέργειες, από καμμιά παρέμβαση αναρμόδιων και από κανένα γράμμα νεκρό.
— «Δεν συγχωρώ στον πατέρα μου το ότι προσκολ­λήθηκε στους συνταγματικούς τύπους».
Η Βουλή, η συνταγματική ορθοδοξία, η θεοποίηση των τύπων περιορίζουν την εθνική δραστηριότητα. Η όλη κοι­νοβουλευτική λειτουργία παρεμποδίζει την ανάπτυξη των πρωτοβουλιών. Έχει δημιουργηθεί ένας πολιτικός δασκα­λισμός, που δεν επιτρέπει την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η κοινοβουλευτική σχολαστικότητα απασχολείται με ζητήματα ακατανόητης ευθιξίας, με ζύγισμα δυνάμεων κομματικών και μέτρημα ψήφων. Αναφαίνεται, κάθε τόσο, η τυφλή θέληση των πολλών, για να εκμηδενίση μίαν απόφαση. Σπάνουν οι γενικές γραμμές της πολι­τικής, με το εναλλασσόμενο της κομματικής προσπάθειας.
Ο Δραγούμης έγινεν αντικοινοβουλευτικός στη Μακεδονία.
Αυτό που ζητεί να καταστρέψη, δεν ξέρει με τι μόνιμο και σταθερό να το αντικαταστήση, χαρακτηριστικό δε είναι το πως ταλαντεύεται απάνω στην εναγώνιά του έρευνα. Έχει πεισθεί ότι πρέπει να πέσουν οι φραγμοί, ότι δεν χρειάζεται να ζητήται. η γνώμη του πλήθους, σε προβλήματα που ξεπερνούν τη μάθηση του και την πείρα του, θέλει να ιδρυθή μια εταιρία στην Αθήνα με σκοπό «να βγάζη βουλευτές που να σκέφτονται αλλιώς από τους κοινούς (που να σκέφτονται για τη Μακεδονία)».

—«"Ας βγαίνουν βουλευτές, για να μην τύχη και θυμώση ο λαός αν του αφαιρέσουμε την ψήφο. Μα οι βουλευτές ας μην κοιτάζουν τα εθνικά ζητήματα. Ας κοιτάζουν τα επαρχιακά. Τα εθνικά τα κοιτάζουν εκεί­νοι που δεν έχουν να συλλογισθούν ούτε κοινοτικά, ούτε επαρχιακά".

Έτσι, από το 1903, ο Δραγούμης προσπαθεί να βρη έναν τύπο διακυβερνήσεως. Αρχική του σκέψη θα ήταν ν' αφαιρεθή από το λαό η ψήφος, που είναι άχρηστη και κάποτε τόσον επικίνδυνη. Αλλ' η αντικοινοβουλευτική του επαναστατικότητα δε φτάνει ίσαμε το σημείο ν' αποτολμήση καθαρά μια τέτοια δήλωση. Από την επίδραση τoυ περιβάλλοντος, κρατάει ακόμα ίσως κάτι από την πρόληψη των «λαϊκών ελευθεριών» και του φάνηκεν αρ­κετό να τις περιορίση στα έσχατα.

Ο λαός έχει ανάγκη να βρίσκεται σε απασχόληση. Οι εκλογές είναι οι μεγάλες γιορτές της δημοκρατίας, το Πάσχα της. Έχει συνηθίσει να βγάζη βουλευτές δικούς του εκλεκτούς, επαγγελματίες της πολιτικής για να τον εξυπηρετούν στα τοπικά και τα ατομικά ζητήματα. Κι' αν υπάρχει όμως τέτοια βουλή πρέπει να είναι ολότελα περιωρισμένη η αποστολή της. Ν' αποτελήται από πράκτορες επαρχιακούς, να μείνη στο φυσικό προορισμό της, να φτάνη ως εκεί που της επιτρέπουν οι δυνατότητες της, να μην είναι «σώμα κυρίαρχον», αλλ' άθροισμα αντιπροσώ­πων περιφερειακών και να μη δικαιούται να επεμβαίνη στον καθορισμό των μεγάλων κατευθύνσεων του Έθνους.
Από την πρώτη του εμφάνιση ο Δραγούμης εκδηλώ­νεται αντικοινοβουλευτικός. Αποκρούει το σύστημα και περιφρονεί την κοινοβουλευτική αριστοκρατία που βγάζουν στην επιφάνεια οι κάλπες.
Από την πρώτη του εμφάνιση εκδηλώνεται επίσης αντιδημοκρατικός, όχι μόνο διότι συγγενεύουν οι δυό έννοιες, όχι μόνον διότι δεν ανέχεται το ισοπέδωμα και ζητεί μια -διαφορετική τοποθέτηση και ικανοποίη­ση των αξιών, αλλά και διότι διαπιστώνει ότι ο λαός είναι αντιδημοκρατικός βαθύτατα. Αισθάνεται την ανάγκη της υποταγής σε ωρισμένα ξεχωριστά πρόσωπα, δεν παρα­δέχεται την έννοια της ισότητας, η επιβολή των ικανών γίνεται δίχως συζήτηση και παίρνει συχνά τις διαστάσεις μιας τυφλής προσωπολατρείας.