Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Περονισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Περονισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

 

 του Luigi Copertino 


μετάφραση από εδώ:

https://www.maurizioblondet.it/quando-fidel-castro-leggeva-jose-antonio-primo-de-rivera-e-che-guevara-era-populista/

Μιλάμε για τα πολιτικά κινήματα και τα καθεστώτα που γεννήθηκαν στην Ισπανική πολιτισμική περιοχή, μεταξύ της Ιβηρικής χερσονήσου και της Λατινικής Αμερικής: Φαλαγγισμός, Φρανκισμός, Περονισμός και Κουβανικός Σοσιαλισμός.

Τα πρώτα τρία θεωρούνται δεξιά και το τελευταίο αριστερό. Στην πραγματικότητα, ήδη μεταξύ των τριών πρώτων, η ταξινόμηση στα δεξιά είναι πολύ προβληματική: γιατί αν ο Φρανκισμός ήταν σίγουρα αυταρχικός και εθνικό-συντηρητικός, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον αρχικό Φαλαγγισμό ή τον Αργεντίνικο Περονισμό που ήταν μάλλον Εθνικιστικά κινήματα εκσυγχρονισμού με ισχυρές κοινωνικές, αν όχι σοσιαλιστικές τάσεις και, ως εκ τούτου, μπορεί να κατηγοριοποιηθούν, αν και με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, στην «Φασιστική» τυπολογία, η οποία από μόνη της ξεφεύγει από το περιοριστικό «δεξιό - αριστερό» σχήμα, συμπεριλαμβανομένων ακριβώς εκείνων των κινήσεων που προσπάθησαν τον εικοστό αιώνα μια σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού.

Είναι πάνω απ 'όλα ο καραϊβικός σοσιαλισμός στον οποίο δεν πρέπει να τονιστεί ο μαρξιστικός χαρακτήρας, με τη σκληρή και καθαρή έννοια της διαλεκτικής - υλιστικής φιλοσοφίας του Μαρξ, αλλά μάλλον ως τυπικό λαϊκίστικο κίνημα της Νότιας Αμερικής, επομένως ακόμη και «χριστιανικό» με τον τρόπο του, που τον φέρνει πολύ κοντά με τον Αργεντίνικο Περονισμό .

Τόσο ο Τσε Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο δεν γεννιούνται Κομμουνιστές, ενδεχομένως γίνονται. Και το γίνονται σύμφωνα με μια υπόθεση που δεν μας επιτρέπει να τους χαρακτηρίσουμε Μαρξιστές με την αυστηρή έννοια.

Οι Che και Lider Maximo γεννιούνται εθνικο-λαϊ(κι)στές. Άρχισαν την πολιτική τους περιπέτεια στο όνομα των "libertadoras" και των αντιιμπεριαλιστικών εθνικών επαναστάσεων. Αναμφίβολα, η Βολιβαριανή κληρονομιά, η οποία ήταν πάντα ισχυρή στη Νότια Αμερική, αντηχεί εδώ, και μέσω αυτής επίσης μια ορισμένη «προοδευτική μασονική» επιρροή. Όμως, πάνω απ 'όλα, υπήρχε, σε αυτήν την αρχή, η ηχώ του αργεντίνικου "giustizialismo", του Περονισμού. Σε λίγα χρόνια ο συνταγματάρχης Juan Domingo Perón κατάφερε να εκσυγχρονίσει την Αργεντινή, στο όνομα της οικονομικής ανεξαρτησίας του έθνους, να την απελευθερώσει από την κυριαρχία του αγγλοαμερικανικού κεφαλαίου, και στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εφαρμόστηκε σύμφωνα μια διαταξικότητα κοινωνικά προηγμένη. «Θέλουμε μια κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά ελεύθερη και πολιτικά κυρίαρχη Αργεντινή», γράφτηκε στο Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν.

Ωστόσο, στην αρχική φάση της εθνικής επανάστασης της Κούβας, υπήρχε επίσης μια τρίτη, ισχυρή πολιτιστική επιρροή, με μεσολάβηση ακριβώς από τον Περονισμό: αυτή του Φαλαγγισμού του Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος ποτέ δεν ήρθε πραγματικά στην εξουσία, αλλά του οποίου η ιδεαλιστική κληρονομιά είχε εξαπλωθεί στο σύνολο του ισπανόφωνου Κόσμου.


Περονισμός


Μεταξύ 1944 και 1955 - με τη θεμελιώδη υποστήριξη της συζύγου του, της πρώην ηθοποιού του ραδιοφώνου Eva Duarte, που έγινε για τις λαϊκές μάζες Evita, η "Madonna των ντεσκαμισάδος", μια γυναικεία παρουσία, εντός ενός προεδρικού καθεστώτος του οποίου τα πλαίσια προήλθαν από το στρατό και τα συνδικάτα, τα οποία ζύμωσαν την ιδιαίτερη αριστερή ψυχή του Περονισμού (που αργότερα ονομάστηκε "montonera") - ο Juan Domingo Perón είχε οδηγήσει την Αργεντινή, απομακρύνοντας την ημι-αποικιακή κυριαρχία της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και είχε ξεκινήσει, όχι χωρίς αντιφάσεις, τη διαδικασία εκσυγχρονισμού. Ο Περόν πέτυχε τον εκσυγχρονισμό της Αργεντινής μέσω της εκβιομηχάνισης με αντικατάσταση - υπερασπίστηκε προστατευτικά την αναδυόμενη εθνική βιομηχανία αντικαθιστώντας με την εγχώρια παραγωγή τις εισαγωγές που, μέχρι τότε, ανάγκαζαν το έθνος να εξαρτάται από το εξωτερικό - και μέσω μιας εμπνευσμένης κοινωνικής πολιτικής σε μια κοινωνικά πολύ προχωρημένη διαταξικότητα.

Ο Περόν ήταν στρατιωτικός συνταγματάρχης και ήρθε στην κυβέρνηση μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1943, όπου είχε το ρόλο του υπουργού Εργασίας. Η προηγμένη κοινωνική του πολιτική του κέρδισε αμέσως την υποστήριξη του CGT, της μεγαλύτερης εργατικής ένωσης της Αργεντινής. Η Περονιστική κοινωνική πολιτική αποσκοπούσε στο συνδυασμό των συμφερόντων της νεογέννητης Αργεντινής επιχειρηματικότητας, που την υπερασπίστηκε από τον ξένο ανταγωνισμό, με εκείνα της εργατικής τάξης που ήθελαν να ενταχθούν στην εθνική βιομηχανία. Η Περονιστική διαταξικότητα ωφέλησε τις λαϊκές τάξεις περισσότερο από τις βιομηχανικές. Εν ολίγοις, έκλεινε περισσότερο προς τα αριστερά, σε σύγκριση με το μοντέλο από το οποίο ο Perón, που δεν το έκρυψε, εμπνεύστηκε.

Αυτό το μοντέλο ήταν το συντεχνιακό πείραμα που προσπάθησε το 1930 στην Ιταλία ο Φασισμός. Ο Περόν ήταν, ως στρατιωτικός επίκουρος, στη Ρώμη και το Τσιέτι, και ήταν ενθουσιασμένος για την κοινωνική πολιτική του Φασισμού που προδιέγραφε μια κοινωνική και εθνική επανάσταση από τα πάνω. Μια Επανάσταση, αναμφίβολα, που όμως παρέμεινε εν μέρει εξαρτημένη από τις δεξιές, εθνικιστικές και συντηρητικές συνιστώσες, αλλά η οποία είχε μέσα της, στη «Φασιστική Αριστερά», τις δυνάμεις να ξεπεραστούν αυτές οι συνθήκες.

Στην Αργεντινή, ο Περόν επανέλαβε το Ιταλικό πείραμα χωρίς, λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών εκείνης της στιγμής σε αυτήν τη χώρα, πάρα πολλούς συντηρητικούς συμβιβασμούς. Η Περονική πολιτική ήταν μια ανοιχτή επίθεση κατά της «ολιγαρχίας». Η διαμάχη εναντίον της ολιγαρχίας τέθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της προπαγάνδας, από τη σύζυγο του, Evita, ταπεινής κοινωνικής καταγωγής (παράνομη κόρη ενός γαιοκτήμονα και μιας υπηρέτριας, αλλά που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τον πατέρα της).

Αν και ο Peron ανήκε στην GOU (United Officer Group), μια ένωση, οργανωμένη ως ημι-μασονική λέσχη, αξιωματικών που ήταν συμπαθείς προς τους Ευρωπαϊκούς Φασισμούς, ο Περονισμός σήκωσε αμέσως την σημαία του Καθολικισμού μαζί με του εθνοκοινωνικού. «Ο "giustizialismo" είναι μια νέα αντίληψη της ζωής, απλή, πρακτική, δημοφιλής, βαθιά χριστιανική και βαθιά ανθρωπιστική», συνέχισε το Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν. Η πολιτική προσήλωση στον Καθολικισμό οφείλεται, χωρίς αμφιβολία, στο γεγονός ότι ήταν η «εθνική θρησκεία».

Εκτός από αυτό, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που θα περάσει στην Κουβανική Επανάσταση, δηλαδή η λεγόμενη "Τρίτη Θέση", ή "Τριτοθεσιτισμός" ο Τρίτος Δρόμος μεταξύ του Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού που γίνεται, στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, ο τρίτος δρόμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και την Σοβιετική Ένωση (Ιδέα - Δύναμη που θα την ενστερνιστούν όλες οι Ευρωπαϊκές νεοφασιστικές ομάδες).

«Αλλά το σημαντικό ήταν αυτό: ένας κόσμος ήδη χωρισμένος σε ιμπεριαλισμούς και ένας τρίτος αντιφρονούντας που λέει: Όχι, ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο, είμαστε σοσιαλιστές, αλλά εθνικοί σοσιαλιστές. Είναι μια τρίτη θέση μεταξύ του σοβιετικού σοσιαλισμού και του Yankee καπιταλισμού».


Ο "Τσε" Γκεβάρα "Περονιστής"


Kατηγορούν τον Περόν ως φασίστα


"Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν. Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας." 

http://erimihora.blogspot.com/2009/08/evita-peron-1952.html