Η Αλβανία και η καταστροφική έπαρση του αθηναϊκού κατεστημένου…

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Η Αλβανία εξακολουθεί να είναι μια άγνωστη χώρα για την ελληνική κοινή γνώμη. Αλλά ούτε και οι οργανικοί διανοούμενοι του ελληνικού καθεστώτος γνωρίζουν πολλά περισσότερα από ό,τι ο μέσος πολίτης. Εξίσου άγνωστη είναι και η ζωή των Αλβανών υπηκόων στη χώρα μας. Δεν έχουμε ακριβή εικόνα για τις δραστηριότητές τους, για τις δυσκολίες και τις επιθυμίες του, για τις προθέσεις τους και τα «χρώματα» του μέλλοντος που ονειρεύονται, δεν γνωρίζουμε πολλά για τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, απομένει μόνο αυτό το οποίο εμπίπτει στην άμεση εμπειρία μας, από τη γειτονία, τη φιλία και τα «κουτσομπολιά», αγνοούμε ότι πολλοί Αλβανοί μετανάστες εγκατέλειψαν και αυτοί τη χώρα μας με την έναρξη της κρίσεως αναζητώντας αλλού τύχη στερώντας την ελληνική οικονομία από «προσαρμοσμένα» εργατικά χέρια. Η Αλβανία αντιμετωπίζεται ως «υποδεέστερη» χώρα και οι Αλβανοί αντιμετωπίζονται ακόμη με ρατσιστική αλαζονεία.

Άγνοια και έπαρση οδηγούν σε διάφορα στερεότυπα, ευτυχώς, όμως, τα τελευταία χρόνια, αυξάνονται τα θετικά στερεότυπα για τους εξ Αλβανίας μετανάστες και τα παιδιά τους στην Ελλάδα, έχουμε και αρκετούς μεικτούς γάμους που αμβλύνουν κάπως τα πράγματα. Αλλά θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και με τα θετικά στερεότυπα, διότι συνήθως προέρχονται από συγκρίσεις με τους νεοεισερχόμενους μετανάστες – νόμιμους ή παράνομους δεν έχει σημασία – για να προσδοθεί μεγαλύτερη οξύτητα στα αρνητικά στερεότυπα, που συνοδεύον τους μετανάστες της τελευταίας σοδειάς. Δεν είναι το θέμα μας, ως τόσο, το μεταναστευτικό και η αντιμετώπισή του, αλλά η σχέση της Ελλάδος με το γειτονικό κράτος.

Μερικές παρατηρήσεις: Η χώρα μας υποδέχθηκε ένα μεγάλο μέρος των μεταναστευτικών ροών από την Αλβανία, το οποίο διοχετεύτηκε στις αγροτικές και «χαμηλές» αστικές παραγωγικές δραστηριότητες. Η συμβολή αυτού του δυναμικού υπήρξε σημαντική για την ελληνική οικονομία. Επειδή, όμως, η τελευταία στηρίχθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στα «δανεικά», υποστηρίζουμε ότι ένα μέρος του ελληνικού χρέους, πήγε εμμέσως προς την Αλβανία, υπό τη μορφή εμβασμάτων που έστελναν οι εν Ελλάδι Αλβανοί εργαζόμενοι στην πατρίδα τους. Συγκεκριμένως, αν και δεν γνωρίζουμε – μας λείπουν τα ακριβή στοιχεία- σε τι αριθμητικά μεγέθη σκαρφάλωσε αυτή η εξαγωγή συναλλάγματος δυνάμεθα να ισχυριστούμε ότι η ελληνική οικονομία, η οποία στηριζόταν στα δανεικά, συνέβαλλε και αυτή με τα εμβάσματά των μεταναστών στην όποια ανάπτυξη της αλβανικής οικονομίας.

Δυστυχώς, δεν έχουμε για αυτόν τον ισχυρισμό μας καμία διαθέσιμη επιστημονική εργασία, αλλά πώς να έχουμε όταν όλα αυτά τα χρόνια των πυκνών σχέσεων των δύο λαών η ελληνική πολιτεία δεν εκπόνησε κάποιο συγκροτημένο σχέδιο εξωτερικής πολιτικής αναφορικώς με την γειτονική χώρα. Οι σχέσεις μας με την Αλβανία, σε όλα τα επίπεδα, συνεχίζουν να είναι υποτονικές, μονόπλευρες και προσδιορίζονται από το «αθηναϊκό» σύνδρομο της ανόητης επαρχιώτικης έπαρσης απέναντι στους γείτονές μας. Για το λόγο αυτό η κατάσταση στον πνευματικό-πολιτιστικό τομέα είναι απελπιστική: Δεν υφίστανται ουσιαστικές πολιτιστικές ανταλλαγές ανάμεσα στις δύο πλευρές. Αυτό συμβαίνει σε μια εποχή, κατά την οποία στην γειτονική χώρα η ελληνοφωνία ευρίσκεται στα πιο υψηλά επίπεδα στον κόσμο. Από μόνη της η παραγνώριση αυτού του γεγονότος αποτελεί εθνικό έγκλημα.

Ο αθηναϊκός επαρχιωτισμός συντηρεί μια ακατανόητη έπαρση απέναντι στους βαλκανικούς λαούς, η οποία αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της χώρας και των λαών της περιοχής. Σε κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κάποια έδρα Αλβανικών Σπουδών, στα Τίρανα -εξ όσων γνωρίζω- υπάρχει μια σχολή Ελληνικών στο εκεί πανεπιστήμιο, αλλά με περιορισμένες δυνατότητες και αρμοδιότητες.

Και μέσα στην πλήρη αδιαφορία και την αλαζονεία προς τους γείτονές μας, έρχονται κάποια οικονομικά στοιχεία για να υπενθυμίσουν το προφανέστατο: τη σημασία της Αλβανίας, όπως και των άλλων χωρών των Βαλκανίων, για την αναθέρμανση και τον αναπροσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας. Οι ελληνικές εξαγωγές καταγράφουν αύξηση προς την γειτονική χώρα και αυτή είναι μια τάση, η οποία θα πρέπει να υποστηριχθεί παντοιοτρόπως. Η Αλβανία θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο στρατηγικό σχέδιο κοινής ανάπτυξης σε συνάρτηση με την Ελλάδα. Σε αυτή την κατεύθυνση ο βορειοελλαδικός χώρος, κυρίως η δυτική Μακεδονία και η Ήπειρος, αλλά και η Κέρκυρα έχουν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο. Αν επιτρέψει κάτι τέτοιο ο αθηναϊκός επαρχιωτισμός…

http://www.anixneuseis.gr/%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF/

Διονυσιακός Μελανοχίτωνας!
ΑναρχοΠαραδοσιάρχης!
Η Αισθητική του Μπλάκ Μπλοκ
θα 'πρεπε να 'ναι Πατριωτική.

https://youtu.be/QvINBXt321I

"Ανήκομεν εις την Δύσιν"...

«Η Ελλάδα, μια μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών, […] δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του κλασικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του σημαντική πηγή του δυτικού πολιτισμού. […] Σε αντίθεση με τους Σέρβους, τους Ρουμάνους ή τους Βούλγαρους, η ιστορία τους [ενν: των Ελλήνων] εκτυλίσσεται μαζί με την ιστορία της Δύσης. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ, και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη και των δυο»

Σάμιουελ Χάντιγκτον, «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», εκδ. Terzo Books, 2001, σ. 222-3

«γυρίσαμε διψασμένοι από τη Δύση», Γιώργος Σεφέρης

Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι τα περισσότερα από εκείνα που στην Λαϊκή Συνείδηση, έστω και υποσυνείδητα ή εσφαλμένα, εκπροσωπούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου σήμερα θεωρούνται Φασισμός - μήπως δεν ήταν όντως; - τότε ίσως να καταλάβουμε το γιατί δεν μπορούμε να βρούμε την Έξοδο.
Απουσιάζει παντελώς από το Πολιτικό Φάσμα ο Πόλος του Πατριωτικού Κοινωνισμού. Η Τρίτη Θέση ή ο Τρίτος Δρόμος, ανάλογα την οπτική. Ενώ οι Καιροί ήδη απαιτούν μία Τετάρτη Θέση ή ένα Τέταρτο Δρόμο.

Η Παγκόσμια Νήσος και το γεωπολιτικό πόκερ του Ερντογάν
Γρίβας Κώστας

Δυσκολεύεται κανείς να παρακολουθήσει την αλματώδη εξέλιξη της τουρκικής ιμπεριαλιστικής ρητορικής. Ο Ερντογάν δηλώνει ευθαρσώς ότι η χώρα του δεν δέχεται τα «σύνορα που της επεβλήθησαν» και «θα πάρει ζωές» για να την επαναφέρει στις ιστορικές της διαστάσεις. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα επιμένουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε εξαιρετικά περιοριστικές ερμηνείες της τουρκικής συμπεριφοράς.

Έτσι, συνεχίζουν ακάθεκτες οι ερμηνείες ότι όλα αυτά γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, ενώ αποκλειστικός υπεύθυνος εμφανίζεται να είναι ο "παρανοϊκός" Ερντογάν. Ο γράφων επανειλημμένως έχει εκφράσει την άποψη ότι η πειρατική αυτή πολιτική εκφράζει την Τουρκία γενικώς και προκύπτει ως αποτέλεσμα της μετάλλαξης του διεθνούς συστήματος και του ρόλου της Τουρκίας μέσα σε αυτό.


https://slpress.gr/diethni/i-pagkosmia-nisos-kai-to-geopolitiko-poker-toy-erntogan/

Για τους Αργεντίνους Ντούγκιν και Ντε Μπενουά πάνε μαζί.
Αλλά εμείς "να μην γίνουμε Αργεντινή"

Τόσοι Πατριώτες Στρατιωτικοί
Κι Ούτε Ένα Πραξικόπημα!

Πρώτα κηρύττεις Ολική Άρνηση αυτού του Σάπιου Κόσμου

Η απάντηση στο ερώτημα που θέτουν κάποιοι:

 "Το ερώτημα που τίθεται είναι αν αυτή η «ήπια ισχύς» των λαϊκών τάξεων θα μπορέσει να μετουσιωθεί σε συνεκτικό σχέδιο ανασυγκρότησης της κοινωνίας." είναι όχι.

Πώς μπορείτε να ελπίζετε στην ανάδειξη ενός νέου Ριζικού Κέντρου, όταν αρνείστε ή φοβάστε να περάσετε πρώτα από το στάδιο των Ριζικών Άκρων; Είναι απαραίτητο στάδιο αυτό, δεν γίνεται αλλιώς. Ο Ρήγας την εποχή του ήταν ακραίος. Για την συνέχεια, ναι, θα μπορούσα να συμφωνήσω ότι η "ήπια ισχύς" των λαϊκών τάξεων είναι το ζητούμενο.

Άλλωστε, το λέτε κι εσείς, για την γκλομπαλιστική ελιτ οι λαϊκές τάξεις είναι "National Deplorables"!
Και η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μια:

Ναι! Είμαστε!

Πρώτα κηρύττεις Ολική Άρνηση αυτού του Σάπιου Κόσμου, μετά εξυφαίνεις τον δικό σου.
Με καθωσπρεπισμούς άλλη μια γενιά θα φάει τα μούτρα της. Γιατί αφήνεις τους πολλαπλασιαστές ισχύος, την Άγρια Νεολαία, Τον Ανθό, καθώς και τους αγανακτισμένους πολίτες στα χέρια άλλων.


«Από τα ερείπια της μεσαίας τάξης της Δύσης αναδύεται ο κόσμος των περιφερειών»

Αλαίν Ντε Μπενουά

http://ardin-rixi.gr/archives/214108?fbclid=IwAR2sCD9Lm5BFqfOgAm6Rh7AtYTN0fIPuxzDgzutz9T2r3rnqRVazLFmpoqE

Μετανάστευση: Ο εφεδρικός στρατός του Κεφαλαίου

Όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό, ενώ εγκρίνει τη μετανάστευση, της οποίας η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα της, καλύτερα να το βουλώνει. Όποιος επικρίνει τη μετανάστευση, ενώ παραμένει σιωπηλός για τον καπιταλισμό, πρέπει να κάνει το ίδιο.



Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε στο Open Revolt



του Alain de Benoist

Το 1973, λίγο πριν το θάνατο του, ο Γάλλος πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού αναγνώρισε πως έχουν ανοίξει οι στρόφιγγες της μετανάστευσης, κατόπιν αιτήματος πολλών μεγάλων επιχειρηματιών, όπως ο Francis Bouygues, ο οποίος ήταν πρόθυμος να επωφεληθεί από την υπάκουη και τη φθηνή εργασία που στερείται ταξικής συνείδησης και οποιασδήποτε παράδοσης κοινωνικού αγώνα. Αυτή η κίνηση είχε ως στόχο να ασκήσει πίεση προς τα κάτω στους μισθούς των Γάλλων εργαζομένων, να μειώσει τον ζήλο διαμαρτυρίας τους και, επιπλέον, να διαλύσει την ενότητα του εργατικού κινήματος. Τα μεγάλα αφεντικά, είπε, "πάντα θέλουν περισσότερα."

Σαράντα χρόνια αργότερα, τίποτα δεν άλλαξε. Σε μια εποχή που κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα τολμούσε να ζητήσει την περαιτέρω επιτάχυνση του ρυθμού της μετανάστευσης, φαίνεται ότι μόνο οι μεγάλοι εργοδότες είναι υπέρ του - απλώς και μόνο επειδή είναι προς το συμφέρον τους. Η μόνη διαφορά είναι το ότι οι οικονομικοί τομείς που πλήττονται σήμερα είναι πλέον πολυάριθμοι και υπερβαίνουν τις βιομηχανίες και τον τομέα των υπηρεσιών ξενοδοχείων και τροφοδοσίας - τώρα συμπεριλαμβάνονται τα κάποτε "προστατευόμενα" επαγγέλματα, όπως οι μηχανικοί και οι επιστήμονες υπολογιστών.

Η Γαλλία, όπως γνωρίζουμε, ξεκινώντας από τον 19o αιώνα, κάλεσε μαζικά ξένους μετανάστες. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός ήταν ήδη 800.000 το 1876, για να φτάσει 1.2 εκατομμύρια το 1911. Η γαλλική βιομηχανία ήταν το κύριο κέντρο έλξης για Ιταλούς και Βέλγους μετανάστες, ακολουθούμενοι από πολωνούς, ισπανούς και πορτογάλους μετανάστες. "Τέτοια μετανάστευση, ανειδίκευτων και μη συνδικαλισμένων, επέτρεψε στους εργοδότες να αποφύγουν την αύξηση των απαιτήσεων που αφορούν στο εργατικό δίκαιο" (François-Laurent Balssa,« Un choix μισθός για τις μεγάλες επιχειρήσεις »Le Spectacle du monde, Οκτώβριος 2010). Το 1924, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Άνθρακα και μεγάλων αγροτών από το Βορειοανατολικά της Γαλλίας , ιδρύθηκε η "γενική υπηρεσία μετανάστευσης". (Société générale της μετανάστευσης). Άνοιξε γραφεία απασχόλησης στην Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως αντλίες απορρόφησης. Το 1931 υπήρχαν 2,7 εκατομμύρια αλλοδαποί στη Γαλλία είναι, 6,6% του συνολικού πληθυσμού. Την εποχή εκείνη η Γαλλία εμφάνισε το υψηλότερο επίπεδο μετανάστευσης στον κόσμο (515 άτομα σε 100.000 κατοίκους). “Αυτός ήταν ένας πρακτικός τρόπος για έναν μεγάλο αριθμό μεγάλων εργοδοτών να ασκήσουν πτωτική πίεση στους μισθούς ... Από τότε ο καπιταλισμός εισήλθε στον ανταγωνισμό με το εργατικό δυναμικό, με το να προσκαλεί τον εφεδρικό στρατό των μισθωτών”.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μετανάστες άρχισαν να φτάνουν όλο και πιο συχνά από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Πρώτα από την Αλγερία, στη συνέχεια από το Μαρόκο. Φορτηγά ναυλωμένα από μεγάλες εταιρείες (ιδιαίτερα στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και την κατασκευαστική βιομηχανία) ήρθαν κατά εκατοντάδες να προσλάβουν μετανάστες επί τόπου. Από το 1962 έως Το 1974, σχεδόν δύο εκατομμύρια επιπλέον μετανάστες έφθασαν στη Γαλλία από τους οποίους 550.000 προσλήφθηκαν από την Εθνική Υπηρεσία Μετανάστευσης (ONI), κρατική υπηρεσία αλλά ελεγχόμενη κάτω από το τραπέζι από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Από τότε, το κύμα συνέχισε να αυξάνεται. Ο François - Laurent Balssa σημειώνει ότι όταν υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού σε έναν τομέα, από τις δύο δυνατές επιλογές πρέπει είτε να αυξηθεί ο μισθός είτε να καλέσει κανείς ξένους εργάτες. Συνήθως η τελευταία επιλογή ευνοήθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Γάλλων Εργοδοτών (CNPF) και από το 1998 από τον διάδοχό του, το Κίνημα Επιχειρήσεων (MEDEF).

Η επιλογή αυτή αποτελεί μαρτυρία της επιθυμίας για βραχυπρόθεσμα οφέλη, καθυστερημένη πρόοδο των εργαλείων παραγωγής και τη βιομηχανική καινοτομία. Κατά την ίδια περίοδο, ωστόσο, όπως το παράδειγμα της Ιαπωνίας αποδεικνύει, η απόρριψη της ξένης μετανάστευσης και η ευνοϊκή μεταχείριση του εγχώριου εργατικού δυναμικού επέτρεψε στην Ιαπωνία να επιτύχει την τεχνολογική της επανάσταση, πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους δυτικούς ανταγωνιστές της.

Μεγάλη επιχείρηση και αριστερά. Μια Ιερή Συμμαχία.

Στην αρχή, η μετανάστευση ήταν ένα φαινόμενο συνδεδεμένο με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ακόμα έτσι συνεχίζει να είναι. Εκείνοι που φωνάζουν για πάντα περισσότερη μετανάστευση είναι οι μεγάλες εταιρείες. Αυτή η μετανάστευση είναι σύμφωνη με το ίδιο το πνεύμα του καπιταλισμού, το οποίο αποσκοπεί στη κατάργηση των συνόρων («laissez faire, laissez passer»). "Υπακούοντας στη λογική του κοινωνικού ντάμπινγκ, συνεχίζει ο Balssa, δημιουργήθηκε μια αγορά εργασίας «χαμηλού κόστους» που με το "μη κατοχυρωμένο" και το "χαμηλής ειδίκευσης", λειτούργησε ως υποδοχή "stopgap" του συνόλου των συναλλαγών. "Έτσι, η μεγάλη επιχείρηση άπλωσε το χέρι της προς την άκρα-αριστερά, η πρώτη με στόχο την αποσυναρμολόγηση του κράτους πρόνοιας, το οποίο θεωρείται υπερβολικά δαπανηρό, η τελευταία σκοτώνοντας το έθνος-κράτος που θεωρείται υπερβολικά αρχαϊκό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα (PCF) και το γαλλικό συνδικάτο (CGT) (που έχουν ραγδαία μεταβληθεί από τότε) είχε, μέχρι το 1981, πολεμήσει κατά της φιλελεύθερης αρχής των ανοιχτών συνόρων, στο όνομα της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Ένας κάποτε καλοπροαίρετος καθολικός φιλελεύθερος συντηρητικός ο Philippe Nemo, επιβεβαιώνει μόνο αυτές τις παρατηρήσεις: "Στην Ευρώπη υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία και ονειρεύονται φέρνοντας στην Ευρώπη φθηνή εργασία. Πρώτον, δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τις οποίες το τοπικό εργατικό δυναμικό είναι ελλιπές· δεύτερον, ασκώντας σημαντική πτωτική πίεση στους μισθούς άλλων εργαζομένων στην Ευρώπη. Αυτά τα λόμπι, τα οποία διαθέτουν όλα τα απαραίτητα μέσα για να ακουστούν είτε από τις κυβερνήσεις τους είτε από την Επιτροπή, στις Βρυξέλλες, είναι, γενικά, υπέρ της μετανάστευσης και τη διεύρυνση της Ευρώπης - η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά την μεταναστευτική εργασία. Έχουν δίκιο από την σκοπιά τους - μια σκοπιά με καθαρά οικονομική λογική [...] Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αυτό το θέμα από οικονομική άποψη μόνο, δεδομένου ότι η εισροή του εκτός Ευρώπης πληθυσμού έχει επίσης σοβαρές κοινωνιολογικές συνέπειες. Αν αυτοί οι καπιταλιστές δίνουν λίγη προσοχή σε αυτό το πρόβλημα, είναι ίσως επειδή απολαμβάνουν, σε γενικές γραμμές, οικονομικά οφέλη από τη μετανάστευση, χωρίς ωστόσο να υποφέρουν από τις κοινωνικές συνέπειες. Με τα χρήματα που κερδίζουν οι εταιρείες τους, των οποίων η κερδοφορία διασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να διαμείνουν σε όμορφες γειτονιές, αφήνοντας τους λιγότερο τυχερούς συμπατριώτες τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους με αλλότριο πληθυσμό σε φτωχές προαστιακές περιοχές "(Philippe Nemo, Le Temps d'y pense r, 2010)

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι μετανάστες που ζουν σε κανονικά νοικοκυριά αντιπροσωπεύουν 5 εκατομμύρια ανθρώπους, το 8% του γαλλικού πληθυσμού το 2008. Παιδιά μεταναστών, οι οποίοι είναι άμεσοι απόγονοι ενός ή δύο μεταναστών, αντιπροσωπεύουν 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι, που είναι το 11% του πληθυσμού. Ο αριθμός των παράνομων εκτιμάται να είναι μεταξύ 300.000 έως 550.000. (Η απέλαση των παράνομων μεταναστών κοστίζει 232 εκατ. ευρώ ετησίως, δηλαδή 12.000 ευρώ ανά περίπτωση). Από την πλευρά του, ο Jean-Paul Gourevitch, εκτιμά τον πληθυσμό ξένης προέλευσης που ζει στη Γαλλία το 2009 σε 7,7 εκατομμύρια ανθρώπους (εκ των οποίων 3,4 εκατομμύρια προέρχονται από το Μαγκρέμπ και 2,4 εκατομμύρια από την υποσαχάρια Αφρική), δηλαδή 12,2% του μητροπολιτικού πληθυσμού. Το 2006, ο μεταναστευτικός πληθυσμός αντιπροσώπευε το 17% των γεννήσεων στη Γαλλία. Η Γαλλία βιώνει σήμερα μεταναστευτικούς οικισμούς, γεγονός που αποτελεί άμεση συνέπεια της πολιτικής της οικογενειακής επανένωσης. Ωστόσο, περισσότερο από ποτέ, οι μετανάστες αντιπροσωπεύουν τον αποθεματικό στρατό του κεφαλαίου.

Με αυτή την έννοια είναι εκπληκτικό να παρατηρήσουμε πώς τα δίκτυα για λογαριασμό των "Χωρίς έγγραφα", που διευθύνεται από την άκρα αριστερά (η οποία φαίνεται να έχει ανακαλύψει στους μετανάστες το «υποκατάστατο προλεταριάτο» της) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Ποινικά δίκτυα, λαθρεμπόρους ανθρώπων και αγαθών, μεγάλες επιχειρήσεις, ακτιβιστές "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και εργοδότες κάτω από το τραπέζι - όλοι αυτοί, χάρη στην παγκόσμια ελεύθερη αγορά, έχουν γίνει μαζορέτες για την κατάργηση των συνόρων.

Για παράδειγμα, είναι ένα αποκαλυπτικό γεγονός ότι οι Michael Hardt και Antonio Negri στα βιβλία τους «Η αυτοκρατορία και το πλήθος» υποστηρίζουν την "παγκόσμια ιθαγένεια" όταν ζητούν την απομάκρυνση των συνόρων, τα οποία πρέπει να έχουν ως πρώτο στόχο στις αναπτυγμένες χώρες την επιταχυνόμενη διευθέτηση των μαζών εργαζομένων του Τρίτου Κόσμου με χαμηλό μισθό. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι οι μετανάστες οφείλουν σήμερα την εκτόπιση τους στην εξωτερική ανάθεση, που προήλθε από την ατελείωτη λογική της παγκόσμιας αγοράς και ότι ο εκτοπισμός τους είναι ακριβώς κάτι για το οποίο ο καπιταλισμός αγωνίζεται προκειμένου να ενταχθούν όλοι στην αγορά, και τέλος, ότι κάθε ανθρώπινο ρίζωμα θα μπορούσε να αποτελεί μέρος των ανθρώπινων κινήτρων - δεν ενοχλεί τους δύο συγγραφείς καθόλου. Αντιθέτως, σημειώνουν με ικανοποίηση ότι «το ίδιο το κεφάλαιο απαιτεί αυξημένη κινητικότητα της εργασίας καθώς και συνεχή μετανάστευση σε επίπεδο εθνικών συνόρων». Η παγκόσμια αγορά πρέπει να αποτελεί, από τη σκοπιά τους, φυσικό πλαίσιο για την "παγκόσμια ιθαγένεια".

Η αγορά "απαιτεί έναν ομαλό χώρο χωρίς κωδικό και ροή αποτροπής", προορισμένη να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των "μαζών", επειδή "η κινητικότητα φέρει αποτύπωμα κεφαλαίου, που σημαίνει αυξημένη επιθυμία για ελευθερία". Το πρόβλημα με μια τέτοια απολογία της ανθρώπινης μετατόπισης, που θεωρείται ως μια πρώτη προϋπόθεση της "απελευθέρωσης του νομαδισμού", είναι ότι βασίζεται σε μια εντελώς μη πραγματική προοπτική των συγκεκριμένων μεταναστών και εκτοπισμένων. Όπως ο Jacques Guigou και ο Jacques Wajnsztejn γράφει: "Οι Hardt και Negri παραπλανούνται με την ικανότητα των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες πιστεύουν ότι αποτελούν πηγή νέων ευκαιριών για την αποτίμηση του κεφαλαίου, καθώς και τη βάση για την ενίσχυση των ευκαιριών για τις μάζες. Ωστόσο, οι μεταναστεύσεις δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μια διαδικασία παγκόσμιου ανταγωνισμού, ενώ η μετανάστευση δεν έχει περισσότερη χειραφέτηση από την παραμονή στο σπίτι. Ένα "νομαδικό" άτομο δεν έχει περισσότερη κλίση στην κριτική ή στην εξέγερση από ένα άτομο που δεν μετακινείται. "(L'évanescence de la valeur. Μια κριτική της ομάδας Krisis, 2004).

"Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τις οικογένειες τους, προσθέτει ο Robert Kurz και ψάχνουν για εργασία αλλού, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους - μόνο και μόνο για να τεμαχιστούν τελικά από τα γρανάζια του καπιταλισμού - θα είναι λιγότεροι οι εραστές της χειραφέτησης και περισσότερο οι αυτο-επαινούμενοι πράκτορες της μεταμοντέρνας Δύσης. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύοντας μόνο μια μίζερη εκδοχή του" (Robert Kurz, «L'Empire et ses théoriciens», 2003).

Όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό, ενώ εγκρίνει τη μετανάστευση, της οποίας η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα της, καλύτερα να το βουλώνει. Όποιος επικρίνει τη μετανάστευση, ενώ παραμένει σιωπηλός για τον καπιταλισμό, πρέπει να κάνει το ίδιο.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2019/11/blog-post_30.html

Όταν μου λένε "είσαι ακραίος"

"'Έχουμε όλοι τον ίδιο Αρχηγό άλλοι τον λένε
Οδυσσεα, άλλοι Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, όχι αυτον που σκοτώθηκε, παρά τον άλλο, τον μαρμαρωμενο του παραμυθιού. Εγώ, με την άδεια σου, τον Αρχηγό αυτόν τής ράτσας μας τον
λέω' Ακρίτα. Ή λέξη αυτή μου αρέσει πιο πολύ, είναι πιο αυστηρή και πολεμόχαρη, γιατί ευτύς ώς την ακούσεις τινάζεται μέσασου πάνοπλος ο αιώνιος Έλληνας, που μάχεται ακατάπαυστα στις άκρες, στα σύνορα. Στα κάθε σύνορα - εθνικά, πνευματικά, ψυχικά. Κι αν πεις και Διγενής, ακόμα πιο βαθειά στωράς τη ράτσα μας, την εξαίσια σύνθεση Ανατολής και Δύσης."
Νίκος Καζαντζάκης,
Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.
Απόσπασμα από γράμμα φίλου του Έλληνα διπλωμάτη στον Καύκασο που κάνει μπαμ πως είναι ο Ίωνας Δραγούμης.

https://youtu.be/W4OL45GF2-o

Να γιατί η Ελλάδα οφείλει να επιλέξει τον δρόμο του πολλαπλού στρατηγικού αιφνιδιασμού



του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, ακριβώς επειδή συνιστά ποιοτικό άλμα στην κλιμάκωση της διαχρονικής της επιθετικότητας, ενέχει τον κίνδυνο για πολλαπλές λανθασμένες αναγνώσεις πρωτίστως από την Ελληνική κοινωνία και δευτερευόντως βέβαια από τους πολιτικούς παρατηρητές…

Η συμβολή «αναλυτών» και «διεθνολόγων» σε αυτού του είδους την «εκτροπή» της πολιτικής σκέψης, είναι καταφανής. Και ο λόγος, είναι ότι γι’ ακόμη μία φορά – δυστυχώς ΚΑΙ αυτήν την φορά – τα όρια ανάμεσα στην «στρατευμένη» ανάλυση από την μιά, και στην αναγκαία αποτίμηση ρόλων και δεδομένων από την άλλη, παραμένουν ασαφή, στον βαθμό που τόσο οι ίδιοι, όσο και τα μεθοδολογικά και αξιολογικά τους εργαλεία, δεν απογαλακτίζονται από παραδοσιακούς προσεταιρισμούς, αντιλήψεις αλλά και εμμονές, και δεν αποτολμούν να αποκωδικοποιήσουν απροκατάληπτα τις παραμέτρους που συνθέτουν το πρόβλημα στο σύνολό του.

Τα πράγματα ωστόσο έχουν οδηγηθεί πλέον σε σημείο οριακό…
Οι ανατροπές που έχουν δρομολογηθεί, με πρώτιστη αυτήν που σχετίζεται με τους ρυθμιστικούς κανόνες Δικαίου στον σύγχρονο κόσμο, είναι ευρύτερες, και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι φανερό πως δεν χωρούν πλημμελείς απαντήσεις. Και αυτό γιατί οι πλημμελείς απαντήσεις, τροφοδοτούν άστοχους ή και καταστροφικούς χειρισμούς, και η κρισιμότητα των στιγμών ΔΕΝ προσφέρει σε κανέναν την πολυτέλεια για επανορθώσιμα λάθη.

Όταν λοιπόν μιλάμε για πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, είναι φανερό πως αναφερόμαστε στην ενεργοποίηση μιας σύνθετης διεργασίας, που έχει στο επίκεντρο την καθολική αμφισβήτηση των Διεθνών Συμφωνιών, και συνακόλουθα των κυρίαρχων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.

Η Τουρκία επομένως με αυτήν την συμπεριφορά, δεν θέτει απέναντί της την χώρα μας επειδή απλά την μισεί. Τοποθετεί απέναντί της ένα ευρύτερο γεωπολιτικό και θεσμικό status, το οποίο της στραγγαλίζει τα οράματα και τις ευρύτερες ηγεμονικές της επιδιώξεις, στο επίκεντρο του οποίου υπάρχει ΚΑΙ η χώρα μας.

Παράλληλα με αυτό, ενεργοποιεί και έναν μηχανισμό ευρύτερης αποσταθεροποίησης, που άλλους θα τους συμπαρασύρει σε μια περιδίνηση με απρόβλεπτες προεκτάσεις, και άλλους θα τους διευκολύνει στην προσπάθειά τους να πιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησε η Τουρκία, με σκοπό να διαχύσουν ευρύτερα την γεωπολιτική ρευστότητα, είτε γιατί εκεί τους οδηγεί το σοβαρότατο έλλειμμα στρατηγικής, είτε γιατί αισθάνονται πεισμένοι πως μπορούν να διεκδικήσουν αναβαθμισμένο ρόλο, κατά την διαδικασία της επανασταθεροποίησης.

Έτσι… Μετά από τις πρώτες στιγμές του αιφνιδιασμού (που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει) η ευθύνη όλων μας δεν είναι να στρέψουμε το βλέμμα στα εύκολα, αλλά να διώξουμε την καταχνιά της ανεπάρκειας και τα μεροληπτικά σύνδρομα, προκειμένου να κοιτάξουμε κατάματα την μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα, είναι πάρα πολύ σαφής στις αποτυπώσεις και στις αφηγήσεις της.

Το πρώτο πράγμα που μας υποδεικνύει, είναι πως η Τουρκία παρά το θράσος της, έχει πάρει το πράσινο φως για να βγει με το πειρατικό της σχέδιο στην Μεσόγειο. Και φυσικά αυτοί που της το διασφάλισαν, έχουν πλήρη επίγνωση του μεγέθους των συνεπειών αυτής της συμπεριφοράς.

Όταν η Τουρκία φρόντισε να καταστήσει σαφείς τις προθέσεις της, την περιέβαλαν με το κύρος του «σημαντικού συμμάχου»…
Όταν η Τουρκία άρχισε να κλιμακώνει και εμπράκτως τις προκλήσεις της, την περιέβαλαν με την στοργή του «αναντικατάστατου εταίρου»…
Όταν η Τουρκία κουρέλιαζε χωρίς δεύτερη σκέψη, ακόμη και αυτούς τους λυκοφιλικούς συμμαχικούς κανόνες, αυτοί σιωπούσαν, συγκάλυπταν και έστρεφαν τα μάτια αλλού, υποκρινόμενοι πως δεν βλέπουν…
Είναι αυτοί που με την ατολμία τους την αποθράσυναν… Αυτοί που όταν η Τουρκία κλιμάκωνε τους εκβιασμούς της της έκλειναν το μάτι υποσχόμενοι επί της ουσίας αντισταθμίσματα…

Είναι αυτοί που πέρα από τα καραγκιοζιλίκια και τους θεατρινισμούς που φούσκωσαν εδώ τα μυαλά των αφελών και των ανεκδιήγητων, της έκλειναν το μάτι μεταχειριζόμενοι την Ελλάδα ως αναλώσιμη Ιφιγένεια με την διαχείριση του Μεταναστευτικού, αλλά και ως απαξιωμένο κλωτσοσκούφι όταν ξεφτίλιζαν και την απειλούσαν ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ, με πρόφαση το Ιρανικό τάνκερ στην Μεσόγειο.

Στόλτενμπεργκ… Τραμπ… Μέρκελ… Πομπέο…
Ο ανεκδιήγητος Αμερικανός πρέσβης που μπαινόβγαινε πιο συχνά κι από τον καφετζή στα υπουργεία, και τώρα απλώς εξαφανίστηκε μαζί με τα σπουδαία και υπερφίαλα λόγια περί πρωταγωνίστριας χώρας, περί πυλώνα σταθερότητας και άλλα κουλά… Είναι μερικοί μόνο από τους κατονομαζόμενους υπαίτιους

Το δεύτερο πράγμα που φροντίζει να καταδείξει η μεγάλη εικόνα, είναι τα ασυγχώρητα Ελληνικά «λάθη».

Το καλάμι που καβάλησε το πολιτικό μας προσωπικό…
Η νιρβάνα των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την οποία ευνούχισε τον ρόλο του και τις προσδοκίες των πολιτών…
Η προκλητική άγνοια την οποία επέδειξε απέναντι στις σαφείς και ρητές τουρκικές προειδοποιήσεις…
Η παντελής έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού στην λογική της ανταπάντησης των πιθανολογούμενων σεναρίων…
Η προθυμία με την οποία παρέδωσε για χρήση στους Αμερικανούς, κρίσιμη εθνική υποδομή, με αντάλλαγμα μερικά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη… Και δυστυχώς τα «λάθη» δεν τελειώνουν εδώ…
Μετουσιώνονται στην απόλυτη ανυπαρξία μιας βιώσιμης στρατηγικής, την οποία οφείλει να διαθέτει ακόμη και ένα περίπτερο, αλλά δεν απέδειξε πως διαθέτει μια χώρα που η ιστορία την τοποθέτησε σε αυτήν την διακεκαυμένη γωνιά του πλανήτη.

Η Ελλάδα υπήρξε παρούσα αν και πλημμελώς, μόνο στο τελετουργικό και στα ταρατατζούμ ορισμένων από τις μεταβολές που συντελέστηκαν στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά. Η κατάρρευση της Αραβικής Άνοιξης για παράδειγμα, δεν την βρήκε με στρατηγική και προφίλ πρωταγωνιστή στο υπό διαμόρφωση σκηνικό. Προφανώς οι φωτογραφήσεις των πρωθυπουργών της με τον Σίσι, ΔΕΝ συνιστούν παρουσία πρωταγωνιστή αλλά κομπάρσου.

Παρούσα υπήρξε και με τον αυτοεξευτελισμό της, την αυτοϋπονόμευση και την ανιστόρητη θυματοποίησή της, χάνοντας έτσι οριστικά το Βαλκανικό στοίχημα και μετατρέποντας εαυτόν σε γεωπολιτική Φιλιππινέζα, τόσο με τα ενεργειακά, όσο και με το έκτρωμα των Πρεσπών.

Παρούσα υπήρξε μόνο ως φτηνό παρακολούθημα των αλλότριων σχεδιασμών, και αυτό δεν της επέτρεψε να αξιοποιήσει ευκαιρίες και να δημιουργήσει στρατηγικά αντισταθμίσματα στην βάση ενός συγκεκριμένου σχεδίου.

Έφτυσε την Συρία… Διαχειρίστηκε φοβικά την ίδια της την ύπαρξη, αντιμετωπίζοντας τον Κυπριακό Ελληνισμό ως φορέα μεταδοτικής νόσου… Αρνήθηκε να αξιοποιήσει υπαρκτές αντιθέσεις στα περιβάλλοντα για να οικοδομήσει την δική της στρατηγική παρακαταθήκη.

Κατέστρεψε πλήρως τις σχέσεις με την Ρωσία… Αγνόησε πλήρως την ύπαρξη του στρατάρχη Χάφταρ στην Λιβύη… Παραιτήθηκε από τα αυτονόητα στο Ανατολικό Αιγαίο και στην Θράκη… Συνηγόρησε να μετατραπούν τα στρατηγικά εδάφη της σε κολαστήρια στα οποία αλωνίζουν Ισλαμιστές.

Και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό…
Δεν απετόλμησε να δημιουργήσει μια μαχητική σχέση με το Διεθνές δίκαιο στο πλαίσιο μιας στρατηγικά σχεδιασμένης επιθετικής Διπλωματίας. Αρκέστηκε σε πλατωνικά γλυκόλογα μετατρέποντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε γραφική καρικατούρα που επιστρατεύεται για να απαντά… Να απαντά και να προκαλεί θυμηδία ακόμη και μεταξύ των Ελλήνων πολιτών.

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον ήρθε η Τουρκική πειρατική παρέμβαση. Με την χώρα να παραμυθιάζεται από μεγαλοκουβέντες και γαλυφιές, αλλά να είναι επί της ουσίας πλήρως απομονωμένη. Έχοντας αποσύρει από το τραπέζι, ακόμη και τις δειλές διακηρύξεις της περί χωρικών υδάτων κοκ.

Μόνο που αυτό το περιβάλλον, ΔΕΝ ήταν δώρο Θεού. Ήταν συνισταμένη πιέσεων… Ολέθριων πολιτικών επιλογών της εγχώριας ελίτ… Αλλά και της άθλιας νουθεσίας στην οποία πρωταγωνιστεί διαχρονικά η ελίτ αναλυτών, στρατηγιστών και λοιπών παρατρεχάμενων, οι οποίοι το μόνο που έμαθαν, είναι να ετεροκαθορίζουν την σκέψη τους, τις αναλύσεις τους, τις προσεγγίσεις τους, την ζωή τους και δυστυχώς ΚΑΙ την μοίρα της ίδιας της χώρας.

Είναι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, που δεν ξεκινούν ως έχουν υποχρέωση, από την ανάγκη να σταθμίσουν νηφάλια τα δεδομένα και τις παραμέτρους, αλλά από την υποχρέωση να υποτάξουν τα πάντα στα θέσφατα… Στο συμμαχικό ιδεώδες… Στην ανακαινισμένη pax Americana… Σε μια αρχιτεκτονική της οποίας αρνούνται πεισματικά να διακρίνουν τα φαινόμενα εκφυλισμού και αμετάκλητης κατάρρευσης.

Στην πολλαπλή πειρατική ενέργεια της Άγκυρας επομένως, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ΔΕΝ περιορίζεται μονάχα στα Τουρκολιβυκά μνημόνια, αλλά επεκτείνεται και στην ντε φάκτο επιβολή της Πακιστανικής παρουσίας στην Μεσόγειο, οδηγηθήκαμε διότι δεν εμπόδισε κανένας την μοιραία συνάντηση…

Του επιθετικού αναθεωρητισμού που διαπερνά την Τουρκική εξωτερική πολιτική στο σύνολό της…
Με την εγκληματική ολιγωρία του ντόπιου πολιτικού και καθηγητικού κατεστημένου που παραμένει στρατευμένο στις καταστροφικές για την χώρα ψυχροπολεμικές αντιλήψεις…
Και όλων αυτών, με την συντονισμένη επίθεση (ή ανοχή απέναντι στην επίθεση) που δέχεται το Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές σύστημα ασφαλείας που τελεί υπό καθεστώς ολοκληρωτικής κατάρρευσης.

Ο δρόμος της δουλοπρέπειας, του πιστού σκύλου και του καλού παιδιού, δοκιμάστηκε… Καρατσεκαρίστηκε…

ΚΑΙ την μετεμφυλιακή περίοδο…
ΚΑΙ στα μεταπολιτευτικά χρόνια…
ΚΑΙ με τα τιμωρητικά μνημόνια που ακολούθησαν την απατηλή και προσωρινή ευμάρεια…
αλλά ΚΑΙ σήμερα που τα μυαλά των αθλίων φούσκωσαν από παχιά πλην όμως κούφια λόγια…
Και εν τέλει απέτυχε παταγωδώς.

Η Ελλάδα γι’ ακόμη μια φορά βρίσκεται κοντά στον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό, γιατί δεν τόλμησε να πράξει τα αυτονόητα… Γιατί δεν θέλησε να διακρίνει τις συνολικότερες ανατροπές που συντελούνται στον πλανήτη… Γιατί παρέμεινε άφωνη, άτολμη, δουλοπρεπής και εξαρτημένη.

Και τώρα που πρέπει να ΜΗΝ απεμπολήσει το τελευταίο της “χρυσό πλεονέκτημα” φιλοδοξώντας να γυρίσει την παρτίδα, κάποιοι επιμένουν να την κρατούν καθηλωμένη στην ίδια ρότα με προορισμό τον γεωπολιτικό Καιάδα που της ετοίμασαν.

Η Ελλάδα οφείλει να επιλέξει τον δρόμο του πολλαπλού στρατηγικού αιφνιδιασμού, κι αυτοί επιμένουν να της δείχνουν την αγκαλιά των «συμμάχων»…
Η Ελλάδα οφείλει να εκβιάσει εξελίξεις, τροποποιώντας την ατζέντα, και αναγκάζοντας τους πάντες να πάρουν ευθύνη απέναντι σ’ αυτήν και απέναντι στην αλήθεια, κι αυτοί επιμένουν να την κρατούν καθηλωμένη σε λογικές ικεσίας και σε επιλογές συμβιβασμού…
Η Ελλάδα οφείλει να περάσει στο στάδιο του παραγωγού τετελεσμένων, κι αυτοί επιμένουν να της υποδεικνύουν τρόπους για να παραμείνει διαχρονικό θύμα τους…
Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι απέναντί της υπάρχει η Τουρκία, γιατί τα νήματα και τα βρώμικά χέρια της, τα κινούν αυτοί που την πρόδωσαν… αυτοί που την πούλησαν… Αφού πρώτα φρόντισαν να της υπεξαιρέσουν κάθε στρατηγική ικμάδα, για να την εντάξουν στο δικό τους οπλοστάσιο…

Αυτούς είναι που πρέπει να αιφνιδιάσει…
Αυτούς είναι που πρέπει να φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια, με τις ευθύνες τους, και κυρίως με τις συνέπειες των άφρονων επιλογών τους…

Η ακύρωση της Τουρκίας, περνά μόνο μέσα από την αποσταθεροποίηση των συνολικότερων σχεδιασμών αυτών που την πατρονάρισαν, και αυτό είναι που πρέπει να κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη η Ελλάδα.

Απέναντι στους «συμμάχους»;;;
Ναι… Απέναντι σ’ αυτά τα φίδια που αυτοαποκαλούνται σύμμαχοι, και που τώρα σφυρίζουν αδιάφοροι, και εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες, περιμένοντας την επόμενη εκτεταμένη τουρκική κλιμάκωση για την οποία ΚΑΙ πάλι έχει προειδοποιήσει ο Ερντογάν, αλλά και μια νύχτα εφάμιλλη με την νύχτα των Ιμίων, για να συστήσουν αυτοσυγκράτηση και να σύρουν την χώρα σε μια νέα Μαδρίτη.

Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή, οφείλει να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα, και το πολιτικό της προσωπικό οφείλει να υλοποιήσει να υλοποιήσει την προτροπή του Ρόμελ…

«Αφήστε αξιώματα και προκαταλήψεις. Εσείς αντιμετωπίζετε την κατάσταση. Συλλέξτε τις πληροφορίες σας, αναλύστε τα δεδομένα, αξιολογείστε τις συνθήκες και δράστε αναλόγως. Πάνω απ’ όλα, να έχετε ανοιχτό μυαλό και να σκέφτεστε! Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας».

Αυτά έλεγε η «Αλεπού της Ερήμου» και προφανώς κάτι παραπάνω ήξερε από τους βαθυστόχαστους γιεσμένηδες της Αθήνας…

http://www.anixneuseis.gr/%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%BF%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9-%CF%84/

Μεταναστευτικό και παγκοσμιοποίηση

Η αποκόλληση των ελίτ από την κοινωνία

Γιώργος Ρακκάς

Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση: Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%.

Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά "απανθρωπιά", ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.



https://slpress.gr/politiki/metanasteytiko-kai-pagkosmiopoiisi-i-apokollisi-ton-elit-apo-tin-koinonia/

Modernization without Westernization

Alexander Dugin

Translator: Jafe Arnold

Chapter 7 from The Russian Thing Vol. 1 (Arktogeya, Moscow: 2001)

The Third Position

In Samuel Huntington’s famous article describing the impending “clash of civilizations”, Huntington mentions a very important formula: “modernization without Westernization.” This formula describes the relationship to problems of socio-economic and technological development experienced by some countries (as a rule, those of the Third World) who, while understanding the objective necessity of the development and improvement of their social systems’ political and economic mechanisms, refuse to blindly follow the West, instead striving to put some of Western technology – in isolation from its ideological content – in service of their traditional value systems and national, religious, and political characters. Many representatives of the elites of the East, having received higher Western educations, return to their home countries with important technical knowledge and methodologies which they then use to strengthen their own national systems. Thus, instead of the rapprochement between civilizations expected by liberal optimists, what ensues is the arming of certain “archaic,” “traditionalist” regimes with new technologies which render civilizational confrontation all the sharper.

To this insightful analysis can be added the consideration that the majority of outstanding “Westernized” intellectuals, cultural figures, and creative individuals were and are largely nonconformists, anti-system oriented people “of the East” who in studying the geniuses of the West strengthen their own critical positions. A characteristic example of such a path is that of Ali Shariati, the main theoretician of the Iranian Revolution. Shariati studied in Paris, mastered Heidegger and Guenon as well as several neo-Marxist authors, and gradually came to the conviction that a conservative-revolutionary synthesis between revolutionary Shiism, mystical Islam, socialism, and existentialism was needed. Shariati was then able to bring the Iranian intellectual elite and youth to revolution who otherwise would have hardly recognized their ideals in the gloomy traditionalism of the Mullahs. This example is especially important since we are dealing with a successful revolution which ended in the complete victory of an anti-mondialist, anti-Western, and conservative-revolutionary regime.

The same path was walked by the Russian Slavophiles who borrowed various models from German philosophers (Herder, Fichte, Hegel) which would come to form the basis of their purely Russian national conviction. Such is also the method of the contemporary Russian Neo-Eurasianists who are creatively processing the non-conformist doctrines of the European “New Right” and “New Left” in the interests of Russia.

The Autarchy of Large Spaces

Fleshing out the concepts of “modernization” and “Westernization” itself is of tremendous value. After all, the West is doing everything that it can so that both terms are rendered synonymous in mass consciousness. According to this logic, it turns out that change and reform are possible only if they are oriented towards the West and copy Western models. The alternative is presented as “stagnation,” “archaism,” “conservatism,” inefficiency, and a lack of dynamism. Thus, the West achieves its civilizational goal by imposing the limits, laws, and criteria mastered by it on the rest of the world. This partiality and egoism of liberalism in relation to those for whom liberalism is promoted as a “progressive alternative” was brilliantly described by the genius theoretician of economics, Friedrich List. In his works, List showed that countries having long-since gone along the path of market economics and liberalism invariably benefit from the imposition of a similar model on those countries using alternative models. As can be seen, the “equal” terms of “free trade” in fact lead to the further enrichment of the developed market countries, and to the impoverishment of those which have attempted to follow the market path. The rich, in this case, get richer while the poor get poorer. Accordingly, List asserts, traditionally liberal countries (and primarily the Anglo-Saxon ones) excessively benefit from imposing their own model on everyone else, as this guarantees their obtainment of colossal economic and political profit.

But what is the way out for such non-liberal countries which, due to objective circumstances, are confronted with effective and aggressive liberal competitors? This problem was especially acute for Germany in the 19th century, that very country which Friedrich List was called to aid. His answer was the theory of the “autarchy of large spaces” which is an economic synonym for “modernization without Westernization.” It should be noted that List’s ideas were employed by such different politicians as Walther Rathenau, Count Witte, and Vladimir Lenin with enormous success.

The concept of the “autarchy of large spaces” implies that non-market states left in the conditions of harsh competition with market ones should work out a model of autonomous development which partly reproduces the technological developments of liberal systems in the severely restrictive framework of a large-scale “customs union.” In this case, “freedom of trade” is limited to the framework of a strategic bloc of states integrating their political and economic-administrative efforts in order to rapidly increase economic dynamics. In relation to the more developed liberal countries, by contrast, a protective customs barrier is raised based on the principles of strict protectionism. Thus, the scope for expanding the newest economic technologies is maximally widened while, on the other hand, this is supported by consistent political and economic sovereignty.

Undoubtedly, such an approach extremely discomforts the liberals of developed market states as it exposes their strategy, reveals their aggressive undertones, and effectively counteracts their geopolitical interference and, ultimately, their external control over those states which the liberals seek to transform into economic and political colonies.

Modernization and Sovereignty

Let us note that the thesis of “modernization without Westernization” is itself a conceptual weapon, the rise of which is extremely uncomfortable for the representatives of the West. For the West, what is most important is instilling a dualistic scheme in the public consciousness in which reformists and the supporters of change stand on the one hand against conservatives, the stubborn supporters of the past, on the other. As long as this equation is presented in such a way, then definite support is assured for the “Westernizing reformers.” But all that is necessary is to introduce a third element into this formula, and the picture becomes much more interesting. Besides the “Westernizing modernists” and “anti-Western anti-modernists,” whose confrontation always leads sooner or later to the victory of the “reformers” supposedly embodying the “future,” there appear the “anti-Western modernists” or “conservative revolutionaries.” The very fact of such a force as an independent platform, ideological bloc, economic model, and cultural front sharply aggravates the proportions of otherwise banal political confrontation. The “anti-Western modernists” stand for radical reforms, revolutionary changes to economic models, the explosive rotation of elites in vital spheres of governance, and the large-scale modernization of all spheres of life. But, on this note, the complete preservation of geopolitical, economic, and cultural sovereignty, the return to one’s roots, and support for identity remain an absolute and nonnegotiable condition. For them, both conditions – “modernization” and “sovereignty” – remain absolute imperatives which are not to be compromised under any circumstances.

In fact, even in the modern world we see various civilizational pockets in which individual peoples and countries continue to insist on preserving their identity despite all considerations of political expediency or economic efficiency. Serbia, Iraq, Iran, Sudan, North Korea, Libya, and Cuba are examples of such. Possessing insufficient conditions for compete autarchy, however, these regimes bear the costs of enormous sacrifices to defend their identity, opt for direct and extremely “costly” confrontation with the West by rejecting its diktat. The drawbacks of withholding autonomy could be easily overcome in the case of such an enormous formation as Russia, together with some friendly CIS countries and certain states of the “far abroad.”

The question lies only in political will and determination. The guaranteeing of resources is secondary in this case. Let us refer to the following example: in Republika Srpska in Bosnia, when I asked what was preventing the reaching of a truce in a specific area, I received an astonishing response from a volunteer militiaman: “That there mountain, that little mountain, is famous in Serbian chronicles from the Middle Ages. Now she is in the hands of the enemies. There’s nothing on it – no strategic points, no useful minerals, no industrial enterprises – it’s just a piece of land. But a piece of Serbian land. We’ve already buried several hundred of our fighters there. We’ve been offered peace in exchange for that damned mountain. But we won’t accept such a peace. We need that mountain. That useless mountain…”

The very fact of national history and the span of national territory are fully comparable to the most serious utilitarian, technological, and economic parameters. Moreover, for most nations, such are worth even more – life.

The Conservative Revolution – the last imperative

“Modernization without Westernization” should become the main slogan of a “new course” which should unite the best forces from both the “conservative” and “reformist” camps. This new platform, if carefully developed and rigorously implanted in the consciousness of the masses, could instantly clear up a number of dark spots in our political and economic lives. Together with this, the subversive nature of the actives of those forces which either deny the necessity of reforms (the apologists of nostalgia and stagnation) or deny the necessity of submitting reforms to the national, geopolitical, civilizational, and cultural imperative (the agents of Western influence) will become obvious. Accordingly, in our critical situation, both of these groups should be kicked out of the political establishment and the central ideological, economic, and conceptual initiative should be delegated to the newly established front of “conservative revolutionaries.”

https://eurasianist-archive.com/2016/10/12/modernization-without-westernization/

Ο Πόντιος αρχηγός της Επανάστασης Αλέξανδρος Υψηλάντης


Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ποντιακής καταγωγής πρίγκιπας, γιος και εγγονός ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας, στρατηγός του τσαρικού στρατού, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821, υπήρξε από τις πιο τραγικές και συνάμα ιερές μορφές του αγώνα.

Εγκατέλειψε μια σπουδαία καριέρα και διέθεσε την προσωπική και οικογενειακή του περιουσία για ένα όνειρο: Τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους. Πέθανε στις 31 Ιανουαρίου 1828.

Αφού άναψε τη φωτιά στις παραδουνάβιες χώρες συνελήφθη, κλείστηκε στις φυλακές και θυσιάστηκε… Όμως η θυσία του και όσων τον ακολούθησαν δεν πήγε χαμένη. Στον Νότο, από τις φλόγες της φωτιάς ξεπήδησε ολοζώντανο το όνειρο του πρίγκιπα!

Ο Υψηλάντης γεννήθηκε το 1782 στην Κωνσταντινούπολη. Η ρίζα των Υψηλαντών βρίσκεται στην Τραπεζούντα του Πόντου και την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών. Μετά την άλωση της Πόλης και της Τραπεζούντας, οι Κομνηνοί πρόσθεσαν στο επίθετό τους και το Υψηλάντης.

Πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ανατράφηκε μέσα σε περιβάλλον που διαπνεόταν από έντονο πατριωτισμό. Κατατάχτηκε στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του τσάρου και διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, ενώ στη μάχη της Δρέσδης το 1813, όταν πολεμούσε ως συνταγματάρχης σε ηλικία μόλις 21 έτους, έχασε το δεξί του χέρι. Σε ηλικία 25 ετών, τον Μάρτιο του 1820, ο Εμμανουήλ Ξάνθος του πρόσφερε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας, μετά την άρνηση του κόμη Ιωάννη Καποδίστρια. Τον ονόμασε «Επίτροπο», που κατά τη βυζαντινή εθιμοτυπία σήμαινε αντιβασιλέας, νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως.



Ο Υψηλάντης περνά τον ποταμό Προύθο
Στις 12 Απριλίου 1820 υπογράφεται πρακτικό με το οποίο τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας αναγνωρίζουν τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ως «Γενικόν Έφορον της Ελληνικής Εταιρείας, ίνα εφορεύη και επιστατή εν πάσι όσα κρίνονται αναγκαία και ωφέλιμα». Παραιτείται από τον τσαρικό στρατό, περνά τον ποταμό Προύθο στις 22/2/1821 και υψώνει τη σημαία της Επαναστάσεως στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας όπου οι τοπικοί άρχοντες ήταν Έλληνες Φαναριώτες.

Στις 26/2/1821, στο ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία. Ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί σημαία με έμβλημα το Σταυρό και, κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσιών και υπογράφεται σε διώροφο κτήριο στο Κισινάου της Μολδαβίας (πέρασε στην ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου πριν από μερικά χρόνια) η Διακήρυξη προς το Έθνος και η πρόσκληση εθελοντών.

Απ’ όλη την Ευρώπη καταφθάνουν εθελοντές στη Μολδαβία και συγκροτείται αμέσως ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές.

Η ορκωμοσία των Ιερολοχιτών έγινε με τις φράσεις: «Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και της πατρίδος μου. Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν αν τον εύρω προδότην της πατρίδος […]. Να μην παραιτήσω τα όπλα προτού να ίδω ελευθέραν την πατρίδα μου και εξολοθρευμένους τους εχθρούς της…». Μετά την ορκωμοσία οι νεοσύλλεκτοι τραγουδώντας το παρακάτω άσμα μετέβησαν στο αρχηγείο του Υψηλάντη: «Φίλοι μου συμπατριώται | Δούλοι να ‘μεθα ως πότε, | Των Αχρείων Μουσουλμάνων | Της Ελλάδος των τυράννων;».



Η κήρυξη της Επανάστασης στο Ιάσιο
Στις 4 Μαρτίου οι Έλληνες ναυτικοί εξοπλίζουν δεκαπέντε πλοία και στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο. Ο Ιερός Λόχος του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7/6/1821, και οι στρατιώτες άρχισαν να λιποτακτούν. Οργισμένος ο Υψηλάντης εξέδωσε προκήρυξη στην οποία χαρακτήριζε τους λιποτάκτες ανάνδρους.

«Άνανδροι αγέλαι λαών. […] Τρέξατε εις τους Τούρκους, τους μόνους άξιους φίλους των φρονημάτων σας».

Ο ίδιος (με τα δύο αδέλφια του) υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα και οι Αυστριακοί, για να τον παγιδεύσουν, τον εφοδίασαν με πλαστό διαβατήριο για να φύγει με το ψευδώνυμο Παλαιογενείδης. Λίγο μετά όμως τον συνέλαβαν, τον έκλεισαν στα ανθυγιεινά κελιά του μεσαιωνικού φρουρίου του Μουγκάτς στο οποίο υπέστη τα πάνδεινα, αφού ήταν γνωστή η σκληρή «μετερνιχική» πολιτική απέναντι σε επαναστάτες. Αποφυλακίστηκε με παρέμβαση του Τσάρου και με βαριά κλονισμένη την υγεία του, στις 24/11/1827. Πέθανε εγκαταλελειμμένος στη Βιέννη στις 19(31)/1/1828, σε ηλικία μόλις 36 ετών, χωρίς να προλάβει να δει την ολοκλήρωση του σχεδίου του και να βαδίσει στα ελεύθερα ελληνικά χώματα…



Το ταφικό μνημείο του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Αθήνα, στο Πεδίον του Άρεως
Πριν πεθάνει έμαθε ότι ο Καποδίστριας αναλαμβάνει κυβερνήτης της ελεύθερης πλέον Ελλάδας και είπε χαρούμενος «Δόξα σοι ο Θεός». Έπειτα άρχισε να απαγγέλει, με τα μάτια ψηλά στον ουρανό, το «Πάτερ ημών».

Δεν πρόφθασε να το τελειώσει, έγειρε το κεφάλι του και πέθανε ήσυχος και ευτυχισμένος που έμαθε ότι η πατρίδα είναι ελεύθερη μετά από 400 έτη σκληρό τουρκικό ζυγό…

Η κηδεία του έγινε στη Βιέννη. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν όλοι οι Έλληνες που διέμεναν στην αυστριακή πρωτεύουσα. Στο φέρετρό του ο νεκρός πρίγκιπας έφερε την στολή του Ιερολοχίτη και το ξίφος με το οποίο ορκίστηκε στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών στο Ιάσιο από τον μητροπολίτη Βενιαμίν, για να ελευθερώσει την πατρίδα από τον δυνάστη.

Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
https://cognoscoteam.gr/%ce%bf-%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b7%ce%b3%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%bb%ce%ad/

Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Καντάφι;
4 Σεπτεμβρίου 2017 10:47


Ο ρόλος της Γαλλίας στον πόλεμο για την Λιβύη

του Βέρνερ Ρουφ * από το Άρδην τ. 107-8 που κυκλοφορεί σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία

Τον Δεκέμβριο του 2007, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί υποδέχτηκε με μεγάλη λαμπρότητα στο Παρίσι τον Μουαμάρ Καντάφι: μια τεράστια έκταση μπροστά στα Ηλύσια Πεδία εκκενώθηκε, έτσι ώστε ο Λίβυος δεσπότης να μπορέσει να στήσει τη «λαογραφική» σκηνή της ερήμου στην καρδιά του Παρισιού. Στα ΜΜΕ παρουσιάστηκε μια φαινομενικά άθραυστη φιλία μεταξύ ανδρών, που θεμελιώθηκε κατόπιν με μια πολύ εγκάρδια επίσκεψη του Σαρκοζί στη Τρίπολη. Σχεδόν 4 χρόνια αργότερα, η Γαλλία μετατράπηκε σε ακραίο υποστηρικτή του πολέμου κατά του Λίβυου ηγέτη: Στις 16/2/2011 ξεκίνησε η εξέγερση στη Βεγγάζη. Ήδη, στις 10 Μαρτίου, ο Σαρκοζί υποδέχτηκε στο Παρίσι εκπροσώπους του «Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου» που είχε σχηματιστεί στη Βεγγάζη, και το ανεγνώρισε ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του λαού της Λιβύης, αν και τα περισσότερα μέλη του ήταν άγνωστα, ενω ήταν άγνωστο και το ποιον εκπροσωπούσαν. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία προσπάθησε να πάρει εντολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, κάτι που απέρριψαν τα υπόλοιπα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ. Παράλληλα, κάλεσε το ΝΑΤΟ να επέμβει, το οποίο όμως απέρριψε, με το επιχείρημα ότι για κάτι τέτοιο χρειαζόταν μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καθώς και την πρόσκληση από την περιφερειακή οργάνωση του Αραβικού Συνδέσμου. Αμέσως, στις 11 Μαρτίου, ο Αραβικός Σύνδεσμος, που κυριαρχούνταν από τις χώρες του Κόλπου, παρείχε την απαραίτητη απόφαση. Χωρίς χρονοτριβή, στις 17 Μαρτίου, μετά την έγκριση του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία θέσπισε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, η Γαλλία ξεκίνησε (μαζί με τη Μ. Βρετανία) τον μαζικό βομβαρδισμό λιβυκών στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Στις 20 Οκτωβρίου, ο Καντάφι συνελήφθη και σκοτώθηκε.
Σίγουρα θα ήταν υπεραπλουστευμένο να πιστέψει κανείς ότι ο Σαρκοζί ήθελε με τον παραμερισμό του Καντάφι, να σβήσει τα ίχνη των 50 εκατομμυρίων δολαρίων που φέρεται να έλαβε από αυτόν για την εκλογική του εκστρατεία για την προεδρία. Επίσης, η Λιβύη ήταν παραδοσιακά ένας σημαντικός εισαγωγέας όπλων από τη Γαλλία. Μόνο κατά τα έτη 2005-2009, τα κράτη μέλη της ΕΕ προμήθευσαν τη Λιβύη με όπλα αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Στην κορυφή των εξαγωγέων βρίσκονταν η Ιταλία με 287 εκατομμύρια, στη δεύτερη θέση η Γαλλία, η οποία ήδη στη δεκαετία του 1970 είχε παραδώσει 110 πολεμικά αεροσκάφη Μιράζ στη Λιβύη, με 210 εκατομμύρια, ακολουθούμενη από τη Βρετανία με 119 εκατομμύρια και τη Γερμανία με 83 εκατομμύρια. Στοιχεία για τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι διαθέσιμα, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε, από το 1986 έως το 2004, εμπάργκο στις εξαγωγές όπλων προς τη Λιβύη.

Το αφρικανικό όνειροτου Καντάφι

Ο Καντάφι, από τότε που ανέλαβε την εξουσία, είχε δει στην πολιτική της ενοποίησης την ευκαιρία να μεγεθύνει την επιρροή των πρώην αποικιών (και ιδιαίτερα της Λιβύης!) στην παγκόσμια πολιτική. Μετά την αποτυχία πολλών προσπαθειών συγχώνευσης με αραβικές χώρες, στράφηκε, κατά τα τελευταία έτη, ιδιαίτερα στην Αφρική, κάνοντας κεντρική πλατφόρμα της πολιτικής του την Αφρικανική Ένωση. Συγχρόνως, χρησιμοποίησε με συνέπεια τους τεράστιους οικονομικούς πόρους της αραιοκατοικημένης χώρας του για τη στήριξη των φτωχών αφρικανικών «αδελφών».
Ένα συγκεκριμένο εργαλείο της πολιτικής για την Αφρική του Καντάφι ήταν το σχέδιο για έναν αφρικανικό δορυφόρο επικοινωνιών (AFSAT), το οποίο θα υλοποιούνταν από κοινού με τον Αφρικανικό Οργανισμό για Δορυφορικές Επικοινωνίες και θα χρηματοδοτούνταν κατά κύριο λόγο από τη Λιβύη. Σχέδιο που θα κόστιζε μόνο 400 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τότε, τα κράτη της Αφρικής έπρεπε να πληρώνουν ετησίως το ποσό των 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τη χρήση ενός ευρωπαϊκού δορυφόρου. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο πρόγραμμα όμως ήταν η υλοποίηση μιας αφρικανικής νομισματικής ένωσης, η οποία επρόκειτο να γίνει άμεσα: Από το 2011, θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί μέσω τριών θεσμικών οργάνων:
α) Ίδρυση της Αφρικανικής Τράπεζας Επενδύσεων, με έδρα τη Σύρτη (Λιβύη).
β) Δημιουργία ενός Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου, με έδρα τη Γιαουντέ (Καμερούν), με κεφάλαια ύψους 42 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
γ) Ίδρυση της Αφρικανικής Κεντρικής Τράπεζας στην Αμπούγια (Νιγηρία), για τη θέσπιση ενός αφρικανικού νομίσματος.
Για την κεφαλαιοποίηση αυτών των ιδρυμάτων θα χρησιμοποιούνταν τα περιουσιακά στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Λιβύης, περίπου τριάντα δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία είχε παγώσει η κυβέρνηση Ομπάμα. Επίσης, γι ‘αυτό το γιγάντιο πρόγραμμα ήταν διαθέσιμοι και 144 τόνοι χρυσού, αξίας έξι δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και τα αποθέματα αργύρου περίπου της ίδιας αξίας, που είχε συσσωρεύσει ο Καντάφι, όπως είχε αναφέρει το 2011 το BBC, επικαλούμενο στοιχεία του ΔΝΤ.
Στο Foreign Policy Journal, ο Χοφ διερεύνησε για ποιο λόγο η Δύση και ειδικότερα η Χίλαρι Κλίντον, επιδόθηκαν στην ανατροπή του Καντάφι. Μέχρι την παραμονή της υιοθέτησης του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και ιδιαίτερα ο υπουργός Άμυνας, Ρόμπερτ Γκέιτς, ήταν κατά της ένοπλης επέμβασης. Όμως, η Χίλαρι Κλίντον και η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Σούζαν Ράις, κατάφεραν να μεταπείσουν τον Ομπάμα. Από την ανάλυση των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προκύπτει ότι: Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ αποδέχτηκε σιωπηρά ότι οι αντάρτες διαπράττουν εγκλήματα πολέμου, ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εκπαιδευτές θα αποσταλούν στη Λιβύη και ότι η Αλ Κάιντα θα συμπεριληφθεί στην αντιπολίτευση. Επίσης, υποστηρίχτηκαν οι ισχυρισμοί για το βιάγρα και οι μαζικοί βιασμοί. Επιπλέον, κάποιοι ανησυχούσαν και για τα αποθέματα του Καντάφι σε χρυσό και ασήμι.
Επίσης, τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου επιβεβαιώνουν ότι η Κλίντον γνώριζε ότι δεκάδες χιλιάδες Αφρικανοί εργαζόμενοι στη Λιβύη βασανίστηκαν από τους αντάρτες και δολοφονήθηκαν σε εθνοκαθάρσεις. Επιπλέον, εκφράστηκε σαφώς το κίνητρο της Γαλλίας. Ο Χοφ επικαλείται αποσπάσματα από τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: «Αυτός ο χρυσός […] θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός παναφρικανικού νομίσματος, το οποίο βασιζόταν στο λιβυκό χρυσό δηνάριο. Αυτό το σχέδιο [Καντάφι, WR] θα παρείχε στις γαλλόφωνες αφρικανικές χώρες μια εναλλακτική λύση ως προς το γαλλικό φράγκο (CFA). «Με την καταστροφή της κρατικής υπόστασης της Λιβύης εξαφανίστηκε, χωρίς κανένα ίχνος, ο γιγαντιαίος θησαυρός σε χρυσό και ασήμι».

Η ισχύς της Γαλλίας στην Αφρική

Το φράγκο CFA, όπως ονομάζεται το έγκυρο νόμισμα στις πρώην γαλλικές αποικίες, είναι αποτέλεσμα της διάσκεψης του Μπρέτον Γουντς, στην οποία αναδιοργανώθηκε το 1944 το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Με τη δημιουργία μιας ειδικής νομισματικής ζώνης, της Communauté Financière d’Afrique (CFA), η Γαλλία κατόρθωσε να δέσει στο άρμα της τις πρώην αποικίες της: το φράγκο CFA στηρίζεται και ελέγχεται από την Κεντρική Τράπεζας της Γαλλίας, στην οποία έχει κατατεθεί το 85% των αποθεμάτων. Αποφάσεις σχετικά με την αλλαγή της ισοτιμίας λαμβάνονται στο Παρίσι χωρίς διαβούλευση με τους Αφρικανούς εταίρους, όπως κατά την υποτίμηση του φράγκου CFA το 1994. Εξασφαλισμένη είναι και η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων μεταξύ του γαλλικού φράγκου και του χώρου του φράγκου CFA.
Με τη δημιουργία της ευρωζώνης το σύστημα αυτό παρέμεινε: Η Γαλλία ήταν υποχρεωμένη απλώς να ενημερώνει την ΕΕ σχετικά με τις αλλαγές στις υφιστάμενες συμφωνίες. Θεωρητικά υπάρχουν δύο CFA, το φράγκο BCEAO, που περιλαμβάνει την πρώην γαλλική Δυτική Αφρική, δηλαδή τις χώρες του Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Ακτή Ελεφαντοστού, Γουινέα-Μπισάου, Μάλι, Νίγηρα, Σενεγάλη και Τόγκο, και το φράγκο BEAC, το οποίο εμπεριέχει την πρώην γαλλική Κεντρική Αφρική (Ισημερινή Γουινέα, Γκαμπόν, Καμερούν, Δημοκρατία του Κονγκό, Τσαντ και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία). Αυτή η διάκριση δεν μεταβάλλει τη μετατρεψιμότητα των νομισμάτων. Στην πραγματικότητα, αυτό το σύστημα εγγυάται την απρόσκοπτη πρόσβαση της Γαλλίας στις αφρικανικές αγορές και έναν ασφαλή εφοδιασμό με φθηνές και στρατηγικά σημαντικές πρώτες ύλες (πετρέλαιο, ουράνιο, διαμάντια, χρυσό). Η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων διευκολύνει τον ανεμπόδιστο επαναπατρισμό των κερδών και του μαύρου χρήματος από τη διαφθορά.
Το καθεστώς του CFA αποτελεί σημαντική βάση για τη δημιουργία του λεγόμενου «Françafrique», δηλαδή του συστήματος λεηλασίας της Αφρικής, των εγκληματικών πρακτικών των γαλλικών ομίλων επιχειρήσεων (πλαισιωμένων από την πολιτική), που φθάνουν από τη διαφθορά μέχρι το λαθρεμπόριο όπλων και τις δολοφονίες. Η κυριαρχία της Γαλλίας εξασφαλίζεται μέσω στρατιωτικών βάσεων σε πολλές από τις πρώην αποικίες της, όπως το Τζιμπουτί, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκαμπόν, Καμερούν, Σενεγάλη, Τόγκο, Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Οι συμφωνίες αυτές συνήθως προέρχονται από την εποχή της ανεξαρτησίας (1960), το περιεχόμενο των οποίων είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό μυστικό. Το ότι η Γαλλία χρησιμοποιεί τον στρατό της απλόχερα για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από την εποχή της ανεξαρτησίας των χωρών αυτών, έγιναν περισσότερες από πενήντα στρατιωτικές επεμβάσεις – κατά μέσο όρο, δηλαδή, μία φορά τον χρόνο.



Το τέλος του Καντάφι

Γεγονός αναμφισβήτητο θα μπορούσε να είναι ότι η Γαλλία, μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία, υποστηριζόμενες μαζικά από τον Αραβικό Σύνδεσμο, που στο μεταξύ κυριαρχείται από τα κράτη του Κόλπου, δεν ήθελαν μόνο αυτόν τον πόλεμο, αλλά επίσης και μια αλλαγή καθεστώτος. Η αφρικανική πολιτική του Καντάφι, κυρίως η ιδέα της δημιουργίας ενός αφρικανικού νομίσματος, έκρυβαν τον κίνδυνο της καταστροφής της μεταποικιακής γαλλικής αυτοκρατορίας. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι χώρες της Αφρικής ήταν εκείνες που, μέχρι τελευταία, επέμειναν σε έναν πολιτικό διακανονισμό κατόπιν διαπραγματεύσεων:
Στις 10 Μαρτίου 2011, κι ενώ ο Νικολά Σαρκοζί, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ πίεζαν για μια στρατιωτική επέμβαση και επτά ημέρες πριν από την έκδοση της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας, η Αφρικανική Ένωση υπέβαλε ένα σχέδιο, το οποίο απαιτούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός, τον διάλογο για μια «συναινετική μετάβαση» και μια δημοκρατική κρατική δομή. Ο Καντάφι είχε αποδεχτεί αυτό το σχέδιο, όπως και το ψήφισμα 1973, και κάλεσε στη Λιβύη παρατηρητές του ΟΗΕ να ελέγξουν την τήρηση της κατάπαυσης του πυρός. Αντί για την εκμετάλλευση αυτού του διπλωματικού ανοίγματος, ακολούθησαν οι βόμβες. Περίπου 2.000 πολιτοφυλακές ήταν καθ’ οδόν στη χώρα, από τις συμμορίες ληστών μέχρι και τον τακτικό στρατό, με χιλιάδες μαχητές, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Ξένες δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δρούσαν στη χώρα με ειδικές δυνάμεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αίγυπτος βομβάρδισαν με αεροσκάφη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη.


Χάος στη Λιβύη

Η διαχρονικά επισφαλής, μικρής διάρκειας, κρατική υπόσταση της Λιβύης έχει καταστραφεί. Στην Τρίπολη έχει την έδρα της μια «κυβέρνηση» υποστηριζόμενη από ισλαμικές-τζιχαντιστικές δυνάμεις, οι οποία δεν μπορεί να ασκήσει καμία κεντρική εξουσία. Αυτό ισχύει και για τη μη ισλαμική «κυβέρνηση» του Τομπρούκ, η οποία είχε αναγνωρισθεί από τη Δύση ως νόμιμη. Από τον Οκτώβριο του 2015, η ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη προσπαθούν να δημιουργήσουν μια «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης», η οποία όμως, συνήθως για λόγους ασφαλείας, συνεδριάζει σε ξενοδοχεία στην Τυνησία. Τέλος, στρατιωτικά και πολιτικά ενεργοποιείται ο στρατηγός Καλίφα Χαφτάρ, ένας, από το 1990, λιποτάκτης ανώτερος αξιωματικός του Καντάφι. Αυτός διοικεί τον «Εθνικό Λιβυκό Στρατό», που επισήμως τελεί υπό την κυβέρνηση Τομπρούκ, αλλά ντε φάκτο ακολουθεί τους δικούς του στόχους ή αυτούς του Χαφτάρ.
Μετά την καταστροφή του κράτους της Λιβύης, η χώρα βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο χάος και τη βία. Οι τρομοκρατικές ένοπλες ομάδες επιβιώνουν με λεηλασίες, εκβιασμούς και τα έσοδα από την εξαγωγή του πετρελαίου, από τα οποία πληρώνουν για τα όπλα, τον εξοπλισμό και τις αμοιβές των μαχητών τους. Η ΕΕ και η Δύση δεν επιβάλλουν εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου, από το οποίο χρηματοδοτούνται οι ένοπλες ομάδες, αλλά συνεχίζουν να στηρίζουν την «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης» που δημιουργήθηκε υπό την πίεση τους και που όπως φαίνεται από μόνη της δεν βρίσκει καμία νομιμότητα στη Λιβύη.
Ο εν ενεργεία πρόεδρος της Λιβύης, Σαράζ, προσπαθεί, με δυτική υποστήριξη, να ανατρέψει υπέρ του τα δεδομένα, όπως με την επίσκεψή του στην Ανώτατη Διοίκηση των ΗΠΑ Africa Command (Africom) στην Στουτγάρδη, τον Αύγουστο του 2016. Η υπόθεση εκεί αφορούσε στη δημιουργία μιας εταιρικής σχέσης στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της αεροπορικής υποστήριξης των ΗΠΑ και τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση ενός πιστού στην κυβέρνηση του Σαράζ στρατού. Και το πιο σημαντικό – αυτό είναι το κύριο μέλημα της ΕΕ – την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής ακτοφυλακής. Οι προσπάθειες του ειδικού εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών, του Γερμανού διπλωμάτη Μάρτιν Κόμπλερ, είναι, λόγω του πολιτικού χάους στη χώρα, από μόνη της καταδικασμένη σε αποτυχία.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, δεν θα επιτευχθεί και ο κύριος στόχος της ΕΕ, να επιβληθεί επιτέλους μια εθνική αρχή σε όλη τη Λιβύη, η οποία, ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το κόστος, θα αποτρέπει αποτελεσματικά το ρεύμα των προσφύγων προς τη Μεσόγειο. Η ανατροπή και η δολοφονία του Καντάφι έχει βάλει ισχυρό φραγμό στη χειραφέτηση των αφρικανικών κρατών. Ο πόλεμος στο Μάλι και η ανάπτυξη πρόσθετων γαλλικών στρατευμάτων στην Μπουρκίνα Φάσο εξασφαλίζουν περαιτέρω την κυριαρχία της Γαλλίας στις πρώην αποικίες της και θα πρέπει να θεωρηθούν ως ένδειξη ότι η Γαλλία θα κάνει, όπως και στο παρελθόν, τα πάντα για να εξασφαλίσει τις τοπικές πρώτες ύλες και να κρατήσει στην εξουσία φιλικά καθεστώτα.

* Ο Werner Ruf είναι Δρ. Φιλοσοφίας, καθηγητής διεθνών σχέσεων και συγγραφέας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό WeltTrends (τχ. 127 – Μάιος 2017).
Μετάφραση: Βασίλης Στοϊλόπουλος

http://ardin-rixi.gr/archives/205239

Radical Subject

Radical Subject,

Alexander Dougin

There are four types of men, according to Martin Heidegger:

The simple and ignorant people, who can’t choose anything. They change with the world and society.

Conservatives. They are afraid of the night of God, of decadence. They want to conserve what exists against the time which devours everything.

Progressives. They want to go in the direction of decay faster and faster still. They are the ones who are responsible for the current situation.

 
The liberals, the world government, they together can be called “The Antichrist Collective”.

There is also a fourth type: the new philosophers. They descend on the center of the night and are not afraid. That’s where the danger is the greatest.
Heidegger said about them: these philosophers are faced with the “hard knowledge of nihilism,” schwere Wissen des Nihilismus.

The Radical Subject goes with the world without being of this world. It is itself a paradoxical manifestation of the end. I call it the “eurasist zen.”

The extreme case: the traditionalist without Tradition. The differentiated man. Why the differentiated man? Here comes the figure of the Radical Subject.

The Radical Subject is the soul of gold in the Age of Iron. For the soul of gold is easy to be in the world of gold. But it is impossible to judge a priori: is man good because he lives in a traditional society, or because his soul is golden?

It’s only possible to give an answer by putting the soul in the world of iron.



https://4threvolutionarywar.wordpress.com/2016/09/09/the-figure-of-the-radical-subject-alexander-dugin/

"Αποτραβήξου φίλε μου στην ερημιά σου. Σε κεντάν μύγες φαρμακερές. Πήγαινε εκεί που ορμητικός και μέγας άνεμος φυσά. Τραβήξου στην ερημιά σου. Έζησες πολύ κοντά στους μικρούς και τιποτένιους.
ΜΗΝ σηκώνεις πια το χέρι εναντίον τους! Είναι ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ και ο δικός σου προορισμός δεν είναι να γίνεις μυγοσκοτώστρα.
...
Οι δειλοί είναι γνωστικοί. Σε συλλογίζονται πολύ με την στενή ψυχή τους. Ύποπτος τους φαίνεσαι πάντα.
Το καθετί που κάνει τους άλλους να σκέπτονται γίνεται ύποπτο στο τέλος. Σε τιμωρούν για όλες τις αρετές σου.
Σου συγχωρούν απ' της καρδιάς τους τα βάθη μόνον τα λάθη σου. Επειδή είσαι συγκαταβατικός και δίκαιος λες: Αθώοι είναι μες την μικρή τους ύπαρξη, η στενή ψυχή τους όμως σκέπτεται ένοχη είναι κάθε μεγάλη ύπαρξη.
Και όταν ακόμα τους δείχνεσαι συγκαταβατικός, αισθάνονται πως περιφρονείς και σε ανταμείβουν για την καλοσύνη σου, κρυφές προξενώντας σου λύπες. Η σιωπή και η περηφάνια σου δεν τους αρέσει ποτέ. Αναγουλιάζουν αν έχεις ποτέ την απλότητα να φανείς ματαιόδοξος.
Φυλάξου από τους μικρούς. Μπροστά σου νιώθουν τον εαυτό τους μικρό. Και η προστυχιά τους καίει και κορώνει εναντίον σου ξεσπώντας σε αόρατη εκδίκηση. Δε παρατήρησες πολλές φορές πως σωπαίνουν όταν τους πλησιάζεις; Και πως φεύγει η δύναμη τους, σαν τον καπνό μιας φωτιάς που σβήνεται; Ναι, φίλε μου είναι η κακή συνείδηση των πλησίον σου.

Γιατί είναι ανάξιοι σου. Για αυτό σε μισούν και θα 'θελαν να πιουν το αίμα σου. Οι πλησίον σου, θα είναι πάντα μύγες φαρμακερές. Ότι μεγάλο έχεις, αυτό ακριβώς θα πρέπει να τους κάνει πιο φαρμακερούς, και ολοένα πιο όμοιους με τις μύγες.
Πήγαινε φίλε μου στην ερημιά σου, εκεί ορμητικός και μέγας άνεμος φυσάει. Δικός σου προορισμός ΔΕΝ είναι να γίνεις μυγοσκοτώστρα."

Φρίντριχ Νίτσε - Για τις μύγες της αγοράς

Τάδε Έφη Ζαρατούστρα

Οτιδήποτε λιγότερο από Κατάσταση Πολιορκίας/ Ολική Κινητοποίηση/ Παλλαϊκή Άμυνα και Ριζική Αλλαγή Νοοτροπίας Δεν την σώζει αυτήν την χώρα!

Ή μάλλον η χώρα μπορεί και να σωθεί, ο Λαός της όμως όχι.

Ελευθερία ή Θάνατος
Πατρίδα ή Θάνατος
Νυν ο Υπέρ Πάντων Αγών.

Οτιδήποτε λιγότερο είναι για χαζοχαρούμενους.

"Υπάρχουν λαοί με ισχυρό φυλετικό στοιχείο […] ληστρικοί, κατακτητικοί, κυριαρχικοί, λάτρεις της μάχης ενάντια στον άνθρωπο, οι οποίοι αφήνουν την οικονομική μάχη απέναντι στη φύση σε άλλους λαούς, προκειμένου να τους λεηλατούν και να τους υποτάσσουν»

Όσβαλντ Σπένγκλερ, Ο άνθρωπος και η τεχνική

Why Bronze Age Steppe People Replaced The Farmers They Conquered

https://www.gnxp.com/WordPress/2018/04/27/why-bronze-age-steppe-people-replaced-the-farmers-they-conquered/

Η Λύση Είναι Μία
Συμμαχία Με Την Ινδία
Και Μπομπίδια Στην Τουρκία

Πάτερ Ξεπαστρίσιος

"Θα Έρθεις Σαν Αστραπή
Θα Έχει Η Χώρα Γιορτή
Θάλασσα Γη Και Ουρανός
Στο Δικό Σου Φώς"

του Αριδαίου

Μια απορία βλέπω να επανέρχεται συχνά μεταξύ των εθνικιστών. Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να είναι φορείς αυτής της περίφημης Ανανέωσης της Παράδοσης, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Θα προσπαθήσω να απαντήσω.

Η «εθνικοφροσύνη» ταυτισμένη με την δυτικής προέλευσης κλασικιστική εικόνα για την Ελλάδα, αλλά και κυρίως με τον αντιπαραδοσιαρχικό Μοντερνισμό, πάντα απεχθανόταν το γνήσιο Νεοελληνικό "φολκλόρ", το "Volk-ισισμό" μας. Πάλι καλά που ήταν κι εκείνος ο Γκαίτε που ύμνησε τη Δημοτική μας ποίηση ως γνησίως ... Ομηρική! Έπαιζαν μπάλα μόνοι τους λοιπόν. Την εποχή που στα Βαλκάνια του "Ανατολικού Μπλοκ" είχαν πανεπιστημιακές έδρες και μελετούσαν τη λαογραφία τους, εμείς εδώ είχαμε μια Δόμνα Σαμίου στα όρια της περιφρόνησης από το επίσημο ελληνοφοβικό κράτος. Για να μην πω τι έκανε σε όσους έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Ο Κομμουνισμός του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά και αλλού, είχε αυτό το παράδοξο, λειτούργησε σαν Παγετώνας κάτω από τον οποίο οι ρίζες έμειναν θερμές. Ίσως γιατί κατάφερε και απορρόφησε τους ναροντικούς (narod,volk,λαός), ίσως γιατί παντού στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο τα κομμουνιστικά κινήματα ήταν ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικά, εκτός από το ότι οι λαοί αυτοί ήταν αγροτικοί και άρα πιο κοντά στην Λαϊκή Παράδοση, κατά παράβαση του μαρξιστικού ευαγγελίου, που θέλει τις κομμουνιστικές επαναστάσεις υπόθεση των εργατών κι όχι των αγροτών. Ή ο Μαρξ είχε λάθος ή αυτά τα κινήματα ήταν πιότερο "τριτοθεσίτικα" (νεοφασιστικά) παρά κομμουνιστικά (Κιτσίκης). Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο (Ντε Μπενουά). Αντίθετα η "ζεστασιά" της δυτικής οικονομικής ακμής μόλυνε τις ρίζες ...

Να γιατί θεωρώ σημαντικό τον Λαϊσμό. Ίσως όντως ο λαός να είναι πιο ολιστική έννοια από το έθνος και το έθνος ίσως όντως κατασκεύασμα. Γιατί στο έθνος συμπεριλαμβάνονται και η πλουτοκρατική ελίτ με το αποκρουστικό της πρόσωπο. Το πρόσωπο της δήθεν αιώνιας νιότης! Ενώ ο λαός γερνάει, όπως είναι φυσιολογικό, και οι γιαγιάδες είναι όντως γιαγιάδες και για αυτό τις αγαπάμε. Καλά την έκανε την Φάουστ(α) ότι την έκανε ο "Μεγάλος" Κωνσταντίνος.

Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να παραμένουν φορείς αυτού του πολιτισμικού Λαϊσμού, λοιπόν, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Ίσως γιατί, εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές, είναι συντονισμένοι ήδη με αυτό που έρχεται. Την δύση του εθνοκράτους και την επιστροφή των Μεγάλων Χώρων, με τις πολλές περιφέρειες, περιοχές, επαρχίες, μικρές ιδιαίτερες πατρίδες.

Στο μυαλό τους μέσα αυτό είναι η Πολυπολιτισμικότητα! Λάθος. Αυτό είναι ο Εθνοπλουραλισμός. Η Εθνοπολιτισμική Ποικιλότητα. Να τα βάλουμε σε μια σειρά; Το αντίστοιχο της Βιοποικιλότητας της Φύσης στις ανθρώπινες κοινωνίες ΔΕΝ είναι η Πολυπολιτισμικότητα. Η Πολυπολιτισμικότητα είναι το αντίστοιχο της υβριδικής (ή και μεταλλαγμένης) Μονοκαλλιέργειας. Το αντίστοιχο της Βιοποικοιλότητας είναι η Εθνοποικιλότητα. Η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων. Τα Μιλιέτ των Οθωμανών, δυστυχώς, ήταν ένα είδος υπαρκτής Εθνοποικιλότητας. Οπότε αν προσθέσουμε την ροπή της προς τον εκφυλισμό της υπερσεξουαλικοποίησης και της φιλολογίας των φύλων θα βρούμε κι άλλες ομοιότητες ... Ο ευνουχισμός είναι πανάρχαια παράδοση, όχι μοντέρνα.

Να πώς εξηγείται το πώς καταφέρνουν οι αναρχικοί να ανανεώνουν την Παράδοση πιο καλαίσθητα από το απύθμενο κιτς του "μην παραχαράσσετε την ιστορία...". Όταν οι αριστεροί άκουγαν Ξυλούρη, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και τους υπολοίπους, οι εθνικιστές μιλούσαν για άπλυτους κι άλλες βλακείες. Να πώς εξηγείται το πώς στοχαστές σαν τον Ντούγκιν είναι για πολλούς εθνικιστές αντιφασίστας, ενώ από τους αντιφασίστες θεωρείται φασίστας! Όταν θα ξανά ανοίξει η αυλαία μετά τη Μεταβατική Περίοδο το σκηνικό θα είναι αλλαγμένο.

Το νεοελληνικό κράτος είναι αποικία. Αποικία του Μοντερνισμού. Ένα από τα πιο μοντέρνα κράτη που ιδρύθηκε ποτέ. Ο λαός του όμως ποτέ δεν υπήρξε γνησίως μοντέρνος και το χάσμα αυτό μετουσιώθηκε πρώτα σε Πολιτισμική/Υπαρξιακή Αγωνία που έδωσε αριστουργήματα και στην συνέχεια, αφού εξαντλήθηκε, σε εσωτερικό κενό. Σε Παρακμή. Και ήταν ο παραδοσιακός "αριστερός", ο πατριώτης, πριν η "Αριστερά" ασπαστεί πλήρως την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης και την ατζέντα του Πολιτιστικού Μαρξισμού, με την ροπή του προς την "θυματοποίηση" που εξέφρασε καλύτερα αυτήν την Αγωνία ενός Λαού που πεθαίνει.

Ο Μοντερνισμός όμως τελειώνει. Δίνει τη θέση του στο μεταμοντέρνο Νέο-Μεσαιωνισμό. Η πρόταση για παράταση ζωής της Νεωτερικότητας με την βοήθεια ενός κλασικού τύπου Φασισμού ή μάλλον ενός πινοσετικού τύπου δεν είναι παρά το αποκρουστικό πρόσωπο της αιώνιας νιότης της Φάουστ(ας). Ο σημερινός ρατσισμός των ελίτ εναντίον του Λαού είναι μετεξέλιξη του παλιού ρατσισμού της αποικιοκρατίας. Ο κλασικός σοβινιστικός εθνικιστής ταυτιζόμενος με το νεοελληνικό κράτος άθελά του έγινε οπαδός των αφεντικών του. Μέχρι τα χθες τουλάχιστον. Γιατί οι μαγνητικοί πόλοι αρχίζουν και αντιστρέφονται ...

Γιατί δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται και για την Βανδέα και για την δικτατορία της πολυπολιτισμικής ομογενοποίησης. Το ισοπεδωτικό εθνοκράτος έκανε σε επίπεδο εθνικών επικρατειών ότι σήμερα κάνει η παγκοσμιοποίηση σε ευρύτερη κλίμακα. Η επιστροφή του ταυτοτισμού στην δυτική Ευρώπη και κυρίως στις λατινόφωνες χώρες (με το Κέλτικο υπόστρωμα) γίνεται παράλληλα με την επιστροφή του εθνοτικού τοπικισμού και την άρνηση της "κατασκευής" του έθνους-κράτους. Δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του και μια πρόταση Λατινικού Ιμπέριουμ.

Αυτά βέβαια στην Δύση όπου τα κράτη έφτιαξαν τα έθνη. Εμείς είμαστε ανατολικοευρωπαίοι. Εδώ τα έθνη έφτιαξαν τα κράτη. Εκτός από την Τουρκία. Εμείς βέβαια έχουμε κι άλλη μία ιδιαιτερότητα: όχι απλά είμαστε το μοναδικό έθνος της Ευρώπης που δεν ελευθέρωσε την πρωτεύουσα του και δεν αποκαταστάθηκε στα φυσικά του σύνορα, αλλά είμαστε και το μόνο έθνος - όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον - που δεν ελευθέρωσε την ψυχή του. Είμαστε δέσμιοι αλλότριων δογμάτων, του Μοντερνισμού συμπεριλαμβανομένου. Επίσης αυτή η περίφημη εθνοαποδόμηση που στην Ελλάδα λειτουργεί ανθελληνικά, στις γειτονικές μας χώρες λειτουργεί φιλελληνικά, αν όχι ελληνολατρικά! Και είναι η ίδια η μονολιθική, η σοβινιστική εκδοχή (η κυρίαρχη εκδοχή) του νεοελληνικού εθνικισμού που διαπράττει αυτοχειρία σε σχέση με αυτήν την επιστροφή της ελληνοκεντρικής συνείδησης σε πολλούς γείτονες. Είναι η απόρριψη του ερωτευμένου που γεννάει το μίσος. Δεν θελήσαμε να "ελληνοποιήσουμε" Αλβανούς και Σκοπιανούς και τώρα μας εποικίζει το Πακιστάν, αλλά αδυνατούμε να δούμε τη σύνδεση.

Να γιατί θεωρώ επιτακτική την ανάγκη τόσο για την δημιουργία "Γκραμσιανού" εθνικισμού. Ένα Συνειδητό Λαϊκό Εθνικό Πολιτισμικό Πόλο. Κι αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανταγωνιστικό σε σχέση με τα διάφορα δόγματα και τάσεις του εθνικισμού. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μίζερης αλληλοφαγωμάρας. Οι antifa είναι χίλιες φράξιες ενωμένες κάτω από τη κοινή μιαρή σημαία του μίσους για κάθε τι το ελληνικό, ευρωπαϊκό, ινδοευρωπαϊκό και άριο. Ο Εθνικισμός ή θα μάθει από την Αριστερά ή θα παραμείνει σε ένα κακώς εννοούμενο Περιθώριο. Το περιθώριο του ετεροκαθορισμού. Γιατί το συνειδητό περιθώριο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι τα ποιμενικά που κινούνται περιμετρικά του κοπαδιού. Είναι η Εμπροσθοφυλακή.

Όσο και για μια αυτουπέρβαση ως προς την αυτοεικόνα μας σε δύο επίπεδα. Ένα το ιδεολογικό. Να πάψουμε να βλέπουμε αριστερούς και δεξιούς, αναρχικούς και φασίστες. Αλλού βρίσκεται η τομή. Πατρίδα ή Διεθνισμός/Κοσμοπολιτισμός. Σε τι διαφέρουν δηλαδή οι Δαπίτες από τους antifa εκτός από το dress code; Εμείς είμαστε οι Άπλυτοι, αυτοί είναι οι ξεπλυμένοι και οι ξεπουλημένοι.

Δύο η εθνογεωγραφία. Είμαστε απομονωμένοι ως Λάος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας. Ίσως όπως την εποχή της Άλωσης. Μοιάζουν άλλωστε καταπληκτικά οι δύο εποχές και ως προς αλλά δεδομένα. Από εκεί λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε. Από εκεί που το άφησαν οι ύστατοι υπερασπιστές του Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Η απάντηση λοιπόν στον νεο-οθωμανισμο δεν μπορεί να είναι ο νέο-φαναριωτισμός, αυτό σημαίνει νέο-ραγιαδισμός για τον Λαό. Επανίδρυση! Επανελληνισμός! Αλλά και Νέο Βυζαντινισμός! Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Αναγεννησιακό Νέο Βυζαντινισμό που να μας ενώνει, να μας συμπυκνώνει, αλλά και να μας καθιστά πόλο έλξης. Άρα χρειαζόμαστε έναν Ορατό Πόλο. Ένα Πολιτισμικό Κέντρο. Ένα Ελληνό-Ορθόδοξο Πατριαρχείο - και σε δογματικό επίπεδο, όπου η κάθε λέξη έχει το νόημα της ... - κι όχι απλά μια αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος άμα λάχει ναούμε. Αυτό είναι σαν το ΚΚΕ που δεν είναι ελληνικό, αλλά της Ελλάδος!

Ας αφήσουμε λοιπόν την κλάψα κι ας διεκδικήσουμε την Κληρονομιά μας. Ξεκινώντας από τα απλά. Από τον καθημερινό μας πολιτισμό. Πού όταν θα μας ξαναγίνει βίωμα θα τον ανανεώνουμε ανεπαίσθητα πια. Θα αναβλύζει! Μέχρι τότε θα τρώμε την σκόνη των εθνομηδενιστών. Πρέπει λοιπόν να επανασυνδεθούμε οργανικά όχι μόνο με την Μεγάλη αλλά και κυρίως με την μικρή μας Πατρίδα, την ιδιαίτερη, την τοπική. Γιατί από κει πηγάζουν οι Παραδόσεις μας. Αυτό είναι που δίνει ακόμα προβάδισμα στους "αριστερούς", παρά τον εθνομηδενισμό τους. Γιατί αρνούνται την Μεγάλη Πατρίδα, όχι την ιδιαίτερη κι έτσι καλύπτουν και την εσωτερική ανάγκη του ριζώματος. Εκείνοι που αρνούνται και τις δύο καταλήγουν ή παρακμιακοί, πρεζάκια, "σχιζομητροπολιτάνοι" ή κοσμοπολίτες που μάλιστα εκεί που πηγαίνουν αναπόφευκτα είναι Έλληνες!

Ενώ εμείς συχνά ταυτιζόμαστε με την Μεγάλη μας Πατρίδα ή την Ρομαντική Ιδέα που έχουμε για αυτήν - και καλά κάνουμε - αλλά περιφρονούμε την ταπεινή μας λαογραφία. Γιατί αυτή μας θυμίζει πως με όλους τους γειτονικούς μας λαούς, των εχθρών μας συμπεριλαμβανομένων, είμαστε συγγενείς! Κι αυτό είναι κομβικό να το συνειδητοποιήσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Με τον εαυτό μας! Να συμφιλιωθούμε ακόμα και με την ιδέα των δίγλωσσων, των "αλλόφωνων" Ελλήνων. Να συνειδητοποιήσουμε πως, οι μουσικές μας, για παράδειγμα, είναι ίδιες σε κάθε τόπο με των γειτόνων κι όμως εμείς έχουμε αυτό το κάτι που μετουσιώνει το τοπικό τόσο σε Πανελλήνιο όσο και σε Οικουμενικό! Τον Ελληνισμό μας!

Εδώ να κάνω μία διευκρίνιση. Δεν γίνεται λόγος για την κοσμοπολίτικη αντίληψη περί Ελληνισμού, όπου με το ζόρι κάθε άσχετος που δήθεν μετέχει της Ελληνικής Παιδείας είναι Έλληνας. Αλλά το ότι υπάρχουν ελληνογενείς πληθυσμοί από την Κάτω Ιταλία/ Μεγάλη Ελλάδα ως τον Πόντο και από την Κριμαία και την Ουκρανία ως τον Λίβανο και την Συρία δεν είναι υπόθεση κοσμοπολιτισμού, αλλά ακριβώς έκφανση αυτής της διαλεκτικής μεταξύ της Μικρής μα ιδιαίτερης τοπικότητας και της Μεγάλης μας Πατρίδας. Αλλά τα σύνορα του νεοελληνικού κράτους, αλλά τα σύνορα του Πανελληνίου. Αυτή τη Μετά Βυζαντινή λαογεωγραφία ονομάζω Νεοβυζαντινισμό.

Ελπίζω να κατάφερα να δώσω μια εξήγηση.

Υ.Γ.

Και μετά προχωράμε και στα αμιγώς πολιτικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Ως προς τα οποία δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος του Πινοσέτ θα είναι για μας ότι και ο δρόμος των Ενωτικών. Παταγώδης αποτυχία και οσμανικός προάγγελος. Για την Ε.Ε. και όλη την Δύση είμαστε ανταλλάξιμοι. Ευρώμπατσοι περιπολούν τα βόρεια σύνορα μας, έτοιμοι από καιρό για την μέρα που θα μας πετάξουν έξω και από την Σένγκεν, αφήνοντας μας με τους νεοεποίκους!

Αν λοιπόν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε από τον νέο οθωμανισμό ο Τρίτο-Τέταρτος Δρόμος του Εθνικό Επαναστατικού Λαϊκού Πατριωτικού Κοινωνισμού είναι μονόδρομος. Ένας συνδυασμός Συντηρητικής Επανάστασης και Εθνικού Κοινωνισμού και Κοινοτισμού. Το παράδειγμα του Ιράν. Η μαχητική αγωνιστική αντιπρόταση στον νέο οθωμανισμό δεν μπορεί να είναι η συνέχεια των καταναλωτικών ψευδαισθήσεων, αλλά ένα διαφορετικό Έθνος-Κράτος, χωρίς τους κομπλεξισμούς του παρελθόντος στο εσωτερικό και η Ελληνιστική, η Νέο-Βυζαντινή, η Καθ'ημάς Ανατολή ως ολοκληρωμένη αντι-πρόταση στο εξωτερικό. Κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει συνειδητά να τεθούμε στο αυτοπροσδιοριστικό περιθώριο (που όμως ανοίγει περάσματα) - Ακρίτες - πριν μας πετάξουν για τα καλά στον Καιάδα τους. Γιατί τότε ο ίδιος δρόμος σε μικρότερη κλίμακα θα έχει για υπόδειγμα τη Χεζμπολάχ.

Έρρωσθε!

http://mavroskrinos.blogspot.com/2019/12/blog-post_5.html

Από την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, η ιδεολογία του δυτικού φιλελευθερισμού έχει επιβληθεί στην χώρα μας ως αδιαπραγμάτευτο δόγμα. Ως θέσφατο. Μολονότι η θεωρητική ρίζα αυτής της πραγματικότητας ανάγεται στην επιρροή του ελληνικού Διαφωτισμού, πίσω απ' αυτήν, στην πράξη δηλαδή, κρύβεται η σχεδιασμένη γεωπολιτική υποταγή του ελλαδικού κράτους στα συμφέροντα των χωρών του δυτικού κεφαλαίου.

Όσες φορές οι Έλληνες ρομαντικοί άνθρωποι του πνεύματος επιχείρησαν να ανατρέψουν αυτό τον συσχετισμό, το πλήρωσαν ακριβά. Κι όσες φορές απέτυχαν, το πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα. Στον Κριμαϊκό πόλεμο, των μέσων του 19ου αιώνα, όταν και βρέθηκαν αντιμέτωπες η Τουρκία με την Ρωσία, εκδηλώθηκε η πρώτη απόπειρα μιας ελληνικής ρομαντικής ιδεολογικής εξέγερσης κατά των δυτικών, οι οποίοι εξανάγκασαν το ελληνικό βασίλειο να υποστηρίξει τους Τούρκους!! Απάντηση των δυτικών ήταν η στρατιωτική-ναυτική κατάληψη του Πειραιά και της πρωτεύουσας από τον γαλλικό στόλο, η εξάπλωση μιας φονικής χολέρας στην Αθήνα και, λίγα χρόνια αργότερα, η έξωση του Όθωνα από τον θρόνο.

Στον 20ο αιώνα, ο Ίων Δραγούμης και όσοι πολιτικοί δρούσαν ανεξάρτητα και δεν ελέγχονταν από τις πρεσβείες των ισχυρών δυτικών κρατών έχασαν την ζωή τους υπό «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η χώρα παραμένει διαρκώς δέσμια στην γεωπολιτική εξάρτηση των δυτικών και δεν καταφέρνει να ασκήσει εξωτερική πολιτική εναλλακτικών συμμαχιών. Κάτι που, ασφαλώς, έχει πληρώσει ακριβά πολλές φορές. Και που κινδυνεύει να ξαναπληρώσει.



Πριν λίγα χρόνια τα καθεστωτικά media της χώρας παρουσίασαν τον Ερντογάν ως τον ταραξία της περιοχής. Και πράγματι ήταν. Γι αυτό κατάφερε να συνομιλεί με την Ρωσία, να είναι πάντα στο πλευρό του συστήματος Μέρκελ-Σόρος και, μέσω της επαφής με τον Πούτιν, να βρει δίαυλο επικοινωνίας με την ομάδα Τραμπ, που στις Η.Π.Α είναι μεν μικρή, αλλά βρίσκεται ακόμη στον λευκό οίκο. Ταυτόχρονα, κατάφερε να αντιμετωπίσει ένα πραξικόπημα, το οποίο χρέωσε στους Κλίντον-Ομπάμα, να εμπλακεί ενεργά, αλλά σε μικρό και ελεγχόμενο βαθμό, στον πόλεμο της Συρίας και να υποστηρίξει έμπρακτα σύμμαχο στον εμφύλιο της Λιβύης.



Στην ουσία, ο Τούρκος πρόεδρος, άπλωσε μια βεντάλια πολλαπλών συνεννοήσεων στην εξωτερική του πολιτική, ξήλωσε τα δίκτυα πρακτόρων που είχαν στήσει οι δυτικοί μέσω των πρεσβειών τους εντός της χώρας του, εκπαίδευσε ομάδες του στρατού του σε κανονικές συνθήκες μάχης, πήρε ρίσκα και πέτυχε έναν μεγάλο βαθμό εθνικής αυτονομίας κινήσεων. Μετά απ' όλα αυτά άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά τις γνωστές τουρκικές γεωπολιτικές αξιώσεις εις βάρος της χώρας μας.



Την ίδια εποχή η Ελλάδα παρέμενε μόνιμα εξαρτημένη απ’ τον δυτικό παράγοντα. Υποταγμένη σε έναν άθλιο υλιστικό ευδαιμονισμό, από την εποχή της εγκαθίδρυσης του «συστήματος Σημίτη» κι έπειτα, θεώρησε το στρατιωτικό ιδεώδες ως κάτι παλιομοδίτικο. Υιοθέτησε την λεγόμενη εξωτερική πολιτική της απεμπλοκής, που στην ουσία ήταν πολιτική παραίτησης από τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή.



Έκλεισε την πόρτα στην Ρωσία μετά την έλευση του αισχρού Αντώνη Σαμαρά και του κωλοτούμπα Τσίπρα στην κυβέρνηση. Έκλεισε τις θύρες και στην κυβέρνηση Τραμπ, μετά την εκλογή στην κυβέρνηση της λεγόμενης «αγίας-οικογένειας», πριν λίγους μήνες. Έμεινε μονομερώς στην «ευρωπαϊκή» προοπτική. Την οποία διευθύνει η Μέρκελ, που είναι η πιο στενή σύμμαχος της Τουρκίας!!! Και, πλέον, ακόμη και τα ελλαδικά, συστημικά, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια διαπιστώνουν ότι, πέρα από δηλώσεις συμπαράστασης, κανείς δυτικός δεν θα σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό της Ελλάδος απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις (εκτός από την Γαλλία, που έχει δικά της συμφέροντα στην περιοχή, κι αυτή όμως σε επίπεδο δηλώσεων και πιέσεων, όχι σε στρατιωτικό).



Έχει ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο η κυβέρνηση του life style και των ελεεινών πατριδοκάπηλων (τύπου Βορίδη και Άδωνι) θα διαχειριστεί την ανοιχτή πλέον πρόκληση της Τουρκίας. Όταν το μοναδικό ουσιαστικό διπλωματικό όπλο που της έχει απομείνει είναι αυτό που η ελλαδική ελίτ εξουσίας τόσα χρόνια απαξιώνει. Δηλαδή, η αποτρεπτική ισχύς του ελληνικού στρατού. Αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι πολιτικό σημείο αναφοράς κι αυτής της κυβέρνησης είναι το «σύστημα Σημίτη», μπορούμε να υποθέσουμε τι έχουν στο νου τους οι κυβερνώντες.



Το ερώτημα είναι αν, όντως, αξίζουμε κάτι καλύτερο ως λαός. Οι τελευταίοι σκεπτόμενοι, «όσοι ζωντανοί» ακόμη Έλληνες, ασφαλώς και αξίζουμε καλύτερες καταστάσεις. Αλλά, μάλλον, είμαστε ακόμη λίγοι.




ΥΓ. Οι φωτογραφίες αποτελούν αναμνηστικά ενθύμια από την στρατιωτική θητεία μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

http://flefalo.blogspot.com/

Αυτή η Χώρα θα έχει Μέλλον όταν οργανωθούν τα Πάντα Στρατιωτικά.

Μιλιταρισμός, όχι στρατιωτική δικτατορία.

Ο Στρατός να είναι Παράλληλη Δομή - Κράτος Εν Κράτει - και να διαθέτει πλήρη Αυτονομία και Αυτάρκεια στα Πάντα Όλα.
Από τις Πρώτες Ύλες και την Παραγωγή (από την Τροφή ως την Πυρηνική Ενέργεια) ως τις Ανώτατες Σπουδές και την Έρευνα. Καθώς και Δικαίωμα Αρνησικυρίας (Βέτο) σε ζητήματα Εθνικής Άμυνας και Ασφαλείας.

Μιλάμε δηλαδή για Πολεμική Αριστοκρατία!
Κι επειδή μια μακρά κληρονομικότητα σε συνδυασμό με μια μακρά ειρήνη και την διαβρωτική δράση των τοκογλύφων μετατρέπει τους Ευγενείς σε φεουδάρχες, οι Πολέμαρχοι, οι Οπλαρχηγοί δεν θα πρέπει παρά να προέρχονται από τον Λαό!

Λαϊκή Πολεμική Αριστοκρατία! Όπως οι Καπετάνιοι των Κλεφταρματολών, οι Ακρίτες των Πολεμιστών Αυτοκρατόρων και οι Ρωμαίοι της Υλλυρικής Δυναστείας.

Ο μόνος Προοδευτισμός που μπορεί να γίνει ανεκτός είναι αυτός του Βοναπάρτη. Και κάποιος να ενημερώσει τους άσχετους, απ'όπου κι αν προέρχονται, ότι αυτός στην Ευρώπη κράτησε 20 χρόνια και στο Βυζάντιο μισή Χιλιετία.
Ίσως γιατί στην Ευρώπη του Ναπολέοντα οι τοκογλύφοι έκαναν ήδη κουμάντο, στο Βυζάντιο δεν ήταν παρά ο αφρός του υποκόσμου.

Κι αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε. Όταν Αλώθηκε ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός δεν ανέβηκε απλά η Δύση, αλλά η Τοκογλυφία σε όλο τον Κόσμο.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 27 Ιουλίου 1948 – Νέος Κόσμος, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1990) Δεν ανήκει στα κωλόπαιδα και τους πρεζέμπορους των Εξαρχείων.
Αν τον έμπλεξαν στα δίχτυα τους, Χρέος δικό μας να τον ανακτήσουμε.

https://youtu.be/meCXeKPiY88