Alexander Dugin
"Δεξιός Γκραμσιανισμός" - Η αναθεώρηση του Alain de Benoist
Πίσω στη δεκαετία του 1980, ο Γάλλος εκπρόσωπος της "Νέας Δεξιάς" ("Nouvelle Droite"), Alain de Benoist, έστρεψε την προσοχή στις ιδέες του Γκράμσι από την άποψη της μεθοδολογικής τους ικανότητας[xii]. Ακριβώς όπως και ο Γκράμσι, ο de Benoist αποκάλυψε τον κεντρικό ρόλο της μετα-πολιτικής ως ειδικού τομέα διανοητικής δραστηριότητας που προετοιμάζει (με τη μορφή μιας "παθητικής επανάστασης") περαιτέρω πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Η επιτυχία της "Νέας Αριστεράς" στη Γαλλία, και στην Ευρώπη γενικότερα, απλώς επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης.
Σε αντίθεση με την πλειονότητα των Γάλλων διανοουμένων του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ο Alain de Benoist δεν ήταν υποστηρικτής του Μαρξισμού, γεγονός που απομόνωσε τη θέση του. Ωστόσο, ο de Benoist έχτισε παρ' όλα αυτά την πολιτική του φιλοσοφία πάνω σε μια ριζική απόρριψη των φιλελεύθερων και αστικών αξιών, μια άρνηση του καπιταλισμού, του ατομικισμού, του μοντερνισμού, καθώς και μια απόρριψη του γεωπολιτικού Ατλαντισμού και του Δυτικού Ευρωκεντρισμού. Επιπλέον, αντιπαρέβαλε την "Ευρώπη" στη "Δύση" ως δύο ανταγωνιστικές έννοιες. Για τον ντε Μπενουά, η Ευρώπη είναι το πεδίο ανάπτυξης ενός ιδιαίτερου πολιτισμικού Λόγου που κληρονομήθηκε από τους Έλληνες και συνδύαζε έντονα τον πλούτο της κέλτικης, της γερμανικής, της λατινικής, της σλαβικής και άλλων ευρωπαϊκών παραδόσεων. Η "Δύση", από την άλλη πλευρά, ισοδυναμεί με τον μηχανιστικό, υλιστικό, ορθολογιστικό πολιτισμό που βασίζεται στην κυριαρχία της τεχνολογίας έναντι άλλων πεδίων. Ο Alain de Benoist, όπως και ο Oswald Spengler, αντιλαμβάνεται τη "Δύση" ως την "παρακμή της Ευρώπης" και, μαζί με τον F. Nietzsche και τον M. Heidegger, είναι πεπεισμένος για την ανάγκη να ξεπεραστεί η νεωτερικότητα ως μηδενισμός και "η εγκατάλειψη του Είναι στον κόσμο" (Seinsverlassenheit). Από αυτή την άποψη, η "Δύση" είναι ταυτόσημη με τον ίδιο τον φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και την αστική κοινωνία κατά των οποίων η Νέα Δεξιά προσπαθούσε να πολεμήσει. Ταυτόχρονα, αν και δεν ήταν υλιστές, η Νέα Δεξιά συμφωνούσε με την καίρια σημασία που απέδιδε ο Γκράμσι και οι οπαδοί του στην "κοινωνία των πολιτών". Για παράδειγμα, ο Alain de Benoist κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φαινόμενο που ο Γκράμσι ονόμασε "ηγεμονία" είναι ένα σύνολο στρατηγικών, συμπεριφορών και αξιών που ο ίδιος θεωρούσε "καθαρό κακό". Αυτό οδήγησε στη διακήρυξη της αρχής του "Γκραμσιανισμού από τα δεξιά".
Αυτός ο γκραμσιανισμός "από τα δεξιά" σημαίνει την αναγνώριση της αυτονομίας της "κοινωνίας των πολιτών", όπως την εννοεί ο Γκράμσι, καθώς και τον εντοπισμό του φαινομένου της ηγεμονίας σε αυτή τη σφαίρα και την προσωπική επιλογή της ιδεολογικής θέσης του καθενός στην αντίθετη πλευρά από την ηγεμονία. Ο Alain de Benoist έχει δημοσιεύσει ένα προγραμματικό έργο με τίτλο Ευρώπη και Τρίτος Κόσμος - Μία και η ίδια μάχη[xiii], το οποίο βασίζεται εξ ολοκλήρου στους παραλληλισμούς μεταξύ του αγώνα των λαών του Τρίτου Κόσμου κατά της αστικής νεοαποικιοκρατίας και της βούλησης των ευρωπαϊκών εθνών να απελευθερωθούν από τη δικτατορία της αστικής κοινωνίας της αγοράς και την ηθική και πρακτική των εμπόρων και να αντικαταστήσουν ένα τέτοιο σύστημα με την ηρωική ηθική[xiv] (Werner Sombart).
Η κρίσιμη σημασία αυτού του "δεξιού Γκραμσιανισμού" για την ΘΠΚ (Θεωρία Πολυπολικού Κόσμου) είναι ότι μια τέτοια κατανόηση της "ηγεμονίας" που επιτρέπει την υπέρβαση του αριστερού και μαρξιστικού λόγου και την απόρριψη της αστικής τάξης πραγμάτων στη βάση (οικονομία) και το εποικοδόμημα (πολιτική και κοινωνία των πολιτών) όχι αφού η ηγεμονία έχει γίνει συνολικός πλανητικός και παγκόσμιος παράγοντας, αλλά παρά την ηγεμονία. Εξ ου και η εξαιρετικά σημαντική απόχρωση που εμποτίζεται με νόημα στον τίτλο του δεύτερου προγραμματικού έργου του de Benoist, Against Liberalism[xv], το οποίο αντιπαραβάλλεται με το After Liberalism[xvi] του νεομαρξιστή Immanuel Wallerstein. Για τον de Benoist, το "μετά" δεν μπορεί να υπολογίζεται. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να αφήσουμε τον φιλελευθερισμό να γίνει ένα τετελεσμένο γεγονός. Ο φιλελευθερισμός πρέπει να αντιταχθεί εδώ και τώρα και πρέπει να καταπολεμηθεί από οποιαδήποτε θέση σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Η ηγεμονία επιτίθεται σε πλανητική κλίμακα και βρίσκει τους φορείς της στις ανεπτυγμένες αστικές κοινωνίες, καθώς και σε εκείνες τις κοινωνίες στις οποίες ο καπιταλισμός δεν έχει ακόμη εδραιωθεί οριστικά. Ως εκ τούτου, η αντι-ηγεμονία θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως κάτι πέρα από σεχταριστικούς ιδεολογικούς περιορισμούς- αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα αντι-ηγεμονικό μπλοκ, τότε αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις αντι-αστικές, αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, είτε αυτές ανήκουν στην αριστερά, είτε στη δεξιά, είτε σε εκείνες που δεν έχουν κανενός είδους οριστική ταξινόμηση (ο ίδιος ο Alain de Benoist έχει συνεχώς τονίσει ότι ο διαχωρισμός μεταξύ "αριστεράς" και "δεξιάς" δεν είναι μόνο ξεπερασμένος, αλλά επίσης δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική επιλογή θέσης - σήμερα αυτό που έχει σημαντικά μεγαλύτερη σημασία είναι αν κάποιος δρα υπέρ ή κατά της ηγεμονίας).
Ο δεξιός Γκραμσιανισμός του Alain de Benoist μας οδηγεί πίσω στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς, παρά την μάλλον αποκλειστική και δογματική έκκλησή τους για τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Επαναστατικής Συμμαχίας χωρίς "συνοδοιπόρους". Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με μια που ενώνει όλους τους αντιπάλους του καπιταλισμού και της ηγεμονίας και όλους όσους ουσιαστικά αντιτίθενται σε αυτή τη δύναμη. Είναι επομένως αδιάφορο τι θεωρείται ως θετική εναλλακτική λύση, αφού σε αυτή την κατάσταση η παρουσία ενός κοινού εχθρού είναι πιο επιτακτική. Διαφορετικά, σύμφωνα με τη Νέα Δεξιά (η οποία στην πραγματικότητα αρνήθηκε να αυτοαποκαλείται "δεξιά", τον χαρακτηρισμό που δόθηκε στο κίνημά της από τους αντιπάλους της), η ηγεμονία θα μπορέσει να διαιρέσει τους αντιπάλους της πάνω σε τεχνητά πεδία και να τους θέσει τον ένα εναντίον του άλλου με σκοπό την επιτυχή αντιμετώπιση του καθενός ξεχωριστά.
