Edward Osborne Wilson (June 10, 1929 – December 26, 2021)
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Κοινωνι-Βιολογία: Ανοσία της Αγέλης νο 3 Έντουαρντ Γουίλσον Κοινωνι-Βιολογία Όταν στις αρχές της δεκαετίας του'70 κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο θεωρ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Περί "Λευκού Εθνικισμού"
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Περί "Λευκού Εθνικισμού": «Θεωρώ τους « Λευκούς εθνικιστές » συμμάχους όταν αρνούνται τον μοντερνισμό, την παγκόσμια ολιγαρχία και τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, με άλ...
Δύο μορφές εθνικισμού
Δημήτρης Κιτσίκης
μεταξύ Τρίτης Θέσης και Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας;
(long before it was cool)
από το βιβλίο του Χρήστου Κυπραίου,
Η Ιδεολογία του Ελληνοτουρκισμού: Από τον Γεώργιο Τραπεζούντιο στον Δημήτρη Κιτσίκη.
Ο Κιτσίκης είχε ερμηνεύσει τον ρόλο των ιστορικών ώς ψυχαναλυτών των εθνών
στην εργασία του με τίτλο Le Nationalisme [Kitsikis (1971), σ. 352-353].
Το 1990, το 2001 και το 2010 αντιστοίχως δημοσιεύθηκαν τα βιβλία του Κιτσίκη «Η τρίτη ιδεολογία και η Ορθοδοξία», «Το Βυζαντινό πρότυπο διακυβερνήσεως και το τέλος του κοινοβουλευτισμού» και «Εθνικο-μπολσεβικισμός: Πέραν του φασισμού και του κομμουνισμού». Εκεί ο συγγραφέας εκθέτει λεπτομερώς τα πολιτικά και θρησκευτικά του «πιστεύω». Όπως και η μεγάλη πλειονότητα των ελληνοτουρκιστών-μελών της Ανατολικής Παράταξης πριν από εκείνον, ο Κιτσίκης είναι βαθύτατα χριστιανός ορθόδοξος και η γενικότερη του κοσμοθεώρηση είναι έντονα επηρεασμένη από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Ως προς τις πολιτικές του αποστρέφεται το δυτικόμορφο κοινοβουλευτικό σύστημα (το οποίο θεωρεί ξένο προς την ελληνική παράδοση), και εκφράζει τον θαυμασμό του προς τα βυζαντινά πρότυπα της λαοκρατίας και της «συναλληλίας» σε επίπεδο ηγεσίας (δηλ. την στενή συνεργασία μεταξύ της ανωτάτης πολιτικής και θρησκευτικής αρχής ως προς την άσκηση της εξουσίας, η οποία εν πολλοίς εφαρμόστηκε και από τους Οθωμανούς). Επιπλέον, είναι φίλα προσκείμενος προς το πολιτικό κίνημα του εθνικομπολσεβικισμού, το οποίο συνδυάζει στοιχεία ριζοσπαστικού εθνικισμού (ειδικά ρωσικού) και μπολσεβικισμού.
Παρά τις μαρξιστικές και αντιεθνικιστικές τοποθετήσεις του ο Κιτσίκης αισθάνεται έλξη προς ένα συγκεκριμένο τύπο της εθνικιστικής ιδεολογίας, στην έρευνα επί της οποίας ειδικεύεται. Στην μελέτη που δημοσίευσε το 1971 υπό τον τίτλο Le Nationalisme («Ο εθνικισμός») διακρίνει δύο μορφές εθνικισμού: τον «σωβινιστικό εθνικισμό», ο οποίος πρεσβεύει ότι το έθνος στο οποίο αναφέρεται είναι πολιτιστικά ή/και βιολογικά ανώτερο από τα υπόλοιπα έθνη και εμφορείται από μισαλλοδοξία, ξενοφοβία και ρατσισμό, και τον «ισότιμο εθνικισμό», ο οποίος διακηρύσσει την αδελφική συγγένεια μεταξύ πλήρως ολοκληρωμένων, χειραφετημένων και ίσων κυρίαρχων εθνών. Ενώ απορρίπτει τον πρώτο, ο Κιτσίκης αναγνωρίζει μία ειδική χρησιμότητα στον δεύτερο.
Συγκεκριμένα, γράφει: «Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι διανοούμενοι εκείνοι που καταδικάζουν τον εθνικισμό είναι ότι, για να περάσουμε από την απόκλιση στην σύγκλιση [τών εθνών], πρέπει προηγουμένως, για το ίδιο το καλό της ανθρωπότητος, όλα τα έθνη επάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, να έχουν ενηλικιωθή. Οι ίδικοί μας [οπαδοί της υπερεθνικότητας που καυχώνται ότι τίθενται υπεράνω του εθνικισμού είναι πλάσματα με καρδιά και νού μετρίας αξίας. Ένας γνήσιος υποστηρικτής της θέσεως ότι ο εθνικισμός είναι ξεπερασμένος πρέπει αναγκαστικώς να έχη περάσει πρώτα από τον εθνικισμό ... ένας λαός ήδύνατο, βεβαίως, να προχωρήση [εξ' αρχής πέραν του εθνικισμού, αλλά ... για την «διανοητική του υγεία» άρα και για την επιβίωσή του, πρέπει αναγκαστικά να περάση [προηγουμένως) από τον εθνικισμό, δηλαδή από την συνειδητή επιβεβαίωση του εαυτού του». Αντιστοίχως, ο Κιτσίκης βασίζει το έφικτό της δικής του υπερεθνικής πρότασης σχετικά με την Ελλάδα και την Τουρκία στην ταυτόχρονη επικράτηση ενός εθνικισμού κεμαλικού τύπου στις δύο χώρες.
Αυτός ήταν ο «άθλος» της Δυτικής Παράταξης
Δημήτης Κιτσίκης
"Αν αναλογιστούμε τις επιδόσεις της Ελλάδας τα τελευταία 188 χρόνια, και ιδίως την σημερινή της κατάσταση, δεν μπορούμε να είμαστε και πολύ ικανοποιημένοι. Τα πρόσφατα οικονομικά της δεινά είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου, καθώς η χώρα έχει βυθιστεί σε μία καθολική παρακμή (πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική, θρησκευτική και οικονομική).
Αυτός ήταν ο «άθλος» της Δυτικής Παράταξης που κυριαρχεί στην Ελλάδα σταθερά από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, και η οποία θεωρούσε την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή “Ένωση το 1981 ως το μέγα της επίτευγμα. Ειδικά αυτή η τελευταία επιλογή επέφερε δεινοπαθήματα στην χώρα και αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο την ελληνικότητα. Κατέστρεψε την ελληνική οικονομία και αποσάρθρωσε την δομή της ελληνικής κοινωνίας, αποστερώντας της την ταυτότητα και τις αξίες της. Η επίπλαστη οικονομική ευδαιμονία συγκάλυπτε μία αργή και καλά σχεδιασμένη διαδικασία εθνοκτονίας έως την έκρηξη της οικονομικής κρίσης.
Καθ' ειρωνεία, πριν την οικονομική τους συντριβή οι Έλληνες έβλεπαν αφ' υψηλού τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή (δηλαδή τα ιστορικά προπύργια και τις προγονικές εστίες του ελληνισμού) και τους λαούς που κατοικούσαν εκεί, διατρανώνοντας την «ανωτερότητά» τους ως μέρος της Ευρώπης και της Ε.Ε. Ακόμη και σήμερα που έχουν περιπέσει σε τέτοιο βαθμό ανυποληψίας που η λέξη «Έλληνας» έχει αποκτήσει υποτιμητικό νόημα στην Ευρώπη και το δυτικό κόσμο, ακόμη και σήμερα που η κακομεταχείριση της χώρας τους από τους Ευρωπαίους «συμμάχους» και «εταίρους» της τους έχει φέρει στο χείλος μιάς ανεπανόρθωτης κοινωνικής καταστροφής, το μόνο σχέδιο των άρχουσών τους ελίτ είναι η παραμονή και ο πνιγμός μέσα στο ευρωπαϊκό τέλμα, μην βλέποντας άλλο μέλλον παρά αυτό της Ελλάδας ως αποικίας χρέους της Ευρώπης.
Η ρήση του Μακρυγιάννη, «και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν ή ακαθαρσία της Ευρώπης», έχει πλέον επιβεβαιωθεί θριαμβευτικά. "Αν η Ελλάδα δεν εγκαταλείψει πάραυτα αυτή την μονοδρομική στάση, ακόμη και η ελάχιστη ισχύς που της έχει απομείνει θα εξασθενίσει περαιτέρω, έως ότου τελικώς να εξανεμισθεί πλήρως.
Jim Morrison wotan in rock
Luca Leonello Rimbotti
James Douglas Morrison
(December 8, 1943 – July 3, 1971)
"Break on to the other side: αυτός είναι ο τίτλος ενός από τα πιο διάσημα τραγούδια των The Doors, διάσπασε/διαπέρνα στην άλλη πλευρά ! Αυτή η πρόσκληση να προχωρήσουμε παραπέρα, να κατοικήσουμε στο Αλλού, συνοψίζει τη δύναμη του μηνύματος του Τζιμ Μόρισον, του σαμάνου ρόκερ και ποιητή που στη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε την εξεγερμένη πρόκληση στο αστικό και καθωσπρεπιστικό σύστημα. Προστατευμένος από τις ψυχεδελικές δυνάμεις του Όδιν/Διόνυσου, κατάφερε να δημιουργήσει τον νέο πίνακα αξιών μιας αιώνιας αντικουλτούρας, τόσο ζωντανής και ενεργής σήμερα όσο πριν από πενήντα χρόνια. Για να δημιουργήσει αυτήν την επαναστατική μηχανή, βασίστηκε στις πρωταρχικές πηγές του Μπλέικ και του Νίτσε. Κι ακολουθούν, όχι πολύ μακριά από την πηγή: ο Ευριπίδης, ο Σνόρι, ο Πετράρχης, ο Σαίξπηρ, ο Χάξλεϋ, ο Ντύλαν Τόμας, ο Καστανέντα εμψύχωσαν τον αιματηρό και παραισθησιακό λόγο του από την αρχή στο Λος Άντζελες μέχρι τον τάφο στο Παρίσι."
Θέληση
"Για να υπάρχουν θεσμοί πρέπει να υπάρχει το είδος θελήσεως, ενστίκτου, προσταγής το οποίο είναι αντιφιλελεύθερο ως το σημείο μοχθηρίας: η θέληση για παράδοση, εξουσία, μακραίωνη υπευθυνότητα, αλληλεγγύη ανάμεσα στις διαδοχικές γενεές, προς τα πίσω και προς τα εμπρός, in infinitum...Ολόκληρη η Δύση έχει απωλέσει αυτά τα ένστικτα από τα οποία ξεφυτρώνουν οι θεσμοί, από τα οποία ξεφυτρώνει το μέλλον: πιθανώς τίποτε δεν εναντιώνεται περισσότερο στο ρεύμα του "σύγχρονου πνεύματος" από ότι αυτό."
Φρειδερίκος Νίτσε
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας: Ο Αλαίν Ντε Μπενουά σχετικά με τον Ριζοσπαστισμό, το Κέντρο και τον Εξτρεμισμό και τους Επαναστάτες σε ένα αληθινό Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομ...
Ουσιαστικές προτάσεις και λόγοι κενοί περιεχομένων
Κατά συνέπεια ένας άμεσος τρόπος προκειμένου να συμμετάσχουν οι εθνικιστές στην πολιτική διαπάλη των καιρών μας είναι αυτός που περιέγραψε ο Αλαίν ντε Μπενουά. Δηλαδή η αυτονομία. Η δημιουργία κοινωνικών ζωνών που θα βρίσκονται μακριά από τα κέντρα της εξουσίας, στις οποίες (κοινωνικές ζώνες) θα απλωθούν δίκτυα ομαδώσεων, παρεών και συλλογικοτήτων που θα υποστηρίζουν την αληθινή εθνικιστική ιδεολογία και θα αποβάλλουν κάθε μορφή ακροδεξιάς παρεκτροπής (τραμπικής, συνωμοσιολογικής, «νεοεθνικιστικής», ψευδοχιτλερικής κλπ). Σε αυτά ακριβώς τα περιβάλλοντα οφείλουν να αναπτυχθούν σχέσεις αλληλεγγύης αλλά και να κατατεθούν οι πολιτικές προτάσεις της ανατροπής του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Αυτόνομα, ζωντανά, σαν συζητήσεις παρέας, χωρίς εγκλωβισμούς σε θεσμικές νόρμες. Ασφαλώς οι προτάσεις αυτές θα έχουν τύχη μόνο αν αποτελέσουν πολιτικές εκδοχές μιας συνολικής ρομαντικής κοσμοθεώρησης, η οποία θα προϋποθέτει την αισθητική, πολιτική και ηθική εναντίωση στις ιδέες του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Καθώς, επίσης, και αν συνοδεύονται από παράλληλες διανοητικές εκφράσεις, όπως μουσικές εκδηλώσεις, λογοτεχνικές ή καλλιτεχνικές δημιουργίες κλπ. Αν αυτές οι αυτόνομες κοινωνικές ζώνες αποκτήσουν πολιτική κινητικότητα δεν θα αργήσει να δημιουργηθεί μια πρώτη μορφή μαζικού κινήματος. Το έχουμε να δει να συμβαίνει αυτό παλαιότερα, στο πολιτικό πεδίο των σοσιαλιστικών και αναρχικών ιδεών. Είναι μονόδρομος να αποκτήσει πολιτική ύπαρξη και στην από εδώ μεριά. Είναι σχεδόν κωμικό να πιστεύουμε ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρέπει να αποτελεί στόχο των εθνικιστών η εξουσία ή η ανάδυση κομματικών σχηματισμών στο επίκεντρο ενός πολιτικού συστήματος όπως αυτό της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αν δεν έχουν θεμελιωθεί προηγουμένως οι βάσεις μιας αληθινής ιδεολογίας και ενός κοινωνικού κινήματος. Κυρίως, όμως, είναι καιρός να καταλάβουν οι υπόπτων προελεύσεων ακροδεξιοί ματσαράγκες και προβοκάτορες, που τσαλαπατάνε στα ρηχά νερά του χώρου εδώ και λίγα χρόνια με διάφορα ψευδο-ιδεολογικά προσωπεία ότι τα ψέματα τελείωσαν. Και ο νοών νοείτω.
----------------------
Η εμμονή με την φιλολογική χρήση των αρχαίων κειμένων αποτελεί το μεγαλύτερο καρκίνωμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από την εποχή που ο Δραγούμης έγραφε βιβλία όπως το Μαρτύρων και ηρώων αίμα[1] και Σαμοθράκη[2]. Η ελληνική σχολική εκπαίδευση είναι κυριολεκτικά δέσμια της αιώνιας μαφίας των φιλολόγων. Είμαστε η χώρα της οποίας οι μαθητές λυκείου γνωρίζουν τα λιγότερα για την αρχαία ελληνική γραμματεία από όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Γιατί ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι διαβάζουν την αρχαία γραμματεία μεταφρασμένη, ερευνώντας το φιλοσοφικό, το αισθητικό και το λογοτεχνικό της περιεχόμενο, οι Έλληνες μαθητές αναγκάζονται να υποστούν ένα συνεχές βάσανο μιας φορμαλιστικής εμμονής στην προδιαγεγραμμένα αποτυχημένη απόπειρα να μάθουν την γραμματική και το συντακτικό γλωσσικών εκδοχών που ομιλούνταν πριν χιλιάδες έτη.
Βιώνουμε έναν αδιανόητο παραλογισμό για τον οποίο κανείς δεν μιλά. Οι φιλόλογοι, προκειμένου να κρατήσουν την εκπαίδευση δέσμια των καθαρά υλικών τους συμφερόντων, βασίστηκαν στο σύμπλεγμα της σχέσης μας με τους αρχαίους που προσπάθησε να δημιουργήσει τον 19ο αιώνα ο Φαλμεράγιερ. Έκτοτε η εκμάθηση της γλώσσας των αρχαίων μας προγόνων έγινε θέμα υψίστης σημασίας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι φιλόλογοι κυριαρχούν ολοκληρωτικά στις ανθρωπιστικές σπουδές, αντλώντας την νομιμοποίηση για αυτή τους την κυριαρχία από το σύμπλεγμα της σχέσης μας με τους αρχαίους προγόνους. Συνέπεια αυτής της κυριαρχίας είναι να παραδίδουν επί δεκαετίες εκτός από τα φιλολογικά σχολικά μαθήματα και τα μαθήματα που θα έπρεπε να διδάσκουν οι απόφοιτοι τμημάτων ιστορίας, φιλοσοφίας και πολιτικής επιστήμης. Και, προφανώς, τα αντιμετωπίζουν ως «δευτερεύοντα».
Στην χώρα που γέννησε την φιλοσοφία η διδαχή της θεωρείται πάρεργο του εκάστοτε τενεκέ που γνωρίζει συντακτικό και γραμματική. Μόνο που μια νεκρή για παραπάνω από μια χιλιετία γλωσσική εκδοχή δεν γίνεται να αναστηθεί. Οι παππούδες μου ολοκλήρωσαν τις σχολικές τους σπουδές με κύριο μάθημα τα αρχαία. Οι γονείς μου επίσης. Εγώ το ίδιο. Γενεές επί γενεών αποφοίτησαν από το γυμνάσιο και το λύκειο αφιερώνοντας ατελείωτες ώρες καταναγκαστικού διαβάσματος επειδή τα αρχαία αποτελούν κύριο μάθημα. Μόνο που όσοι και αν τα διάβασαν τελικά δεν τα έμαθε (και ασφαλώς δεν τα μίλησε) κανένας. Την ίδια ώρα που οι Έλληνες μαθητές δαπάνησαν αδιανόητη ενέργεια προκειμένου να καταπιαστούν με το συντακτικό και την γραμματική μιας νεκρής γλωσσικής εκδοχής, οι υπόλοιποι λαοί καρπώθηκαν την ουσία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ Ουσιαστικές προτάσεις και λόγοι κενοί περιεχομένων
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Ο Μακιαβέλι στην Βεργίνα
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Ο Μακιαβέλι στην Βεργίνα: ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας "Μέσα στον ηγεμόνα του ανάμεσα στα παραδείγματα κυριαρχίας που χρησιμοποιεί από την διεθ...
ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ;
(Βόρειο)Ελλαδική Τέταρτη Θέση; (Βόρειο)Ελληνικός Παμβαλκανικός Ευσασιανισμός; Αν εξαιρέσει κανείς τα χαζούλικα της Ρομιγύ οτί δήθεν οι Έλληνες δεν κατέκτησαν ποτέ κανένα παρά μόνο με τον πολιτισμό τους ο Παντελής Σαββίδης εντυπωσιάζει με την λιτή και μεστή του σκέψη και θυμίζει Ντε Μπενουά και Αλεξάντερ Δούγκιν...
Σέβας κι ας ξέρω οτί διαφωνεί.
Αν και στην θέση της ΕΕ θα έβαζα μια φεραίϊκη και τιτοϊκή Παμβαλκανική Ένωση ως διαλεκτική απάντηση - τρίτη θέση στο ζήτημα που θέτει ο Ντε Μπενουά "το εθνοκράτος πολύ μικρό για να λύσει τα μεγάλα προβλήματα και πολύ μεγάλο για να λύσει τα μικρά" .
Η Ελλάδα πολύ μικρή για τα μεγάλα και η ΕΕ πολύ μεγάλη για τα μικρά. Αυτό θα έπρεπε να επιδιώκει η Ελλάδα και αυτό θα έπρεπε να αντιτάσσει στον τουρκικό νεο-οθωμανισμό τον Νεοβυζαντινό Παμβαλκανισμό, αντί να φαντασιώνεται πώς είναι θαλάσσια δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα.
Επιλογή που αναπόφευκτα θα οδηγήσει - συμβαίνει ήδη - στην μετατροπή της χώρας σε αποικία μιας διεθνοποιημένης αστικοφιλελέυθερης Πόλης Κράτους με εθνοκρατικό περιτύλιγμα.
Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Το διαδίκτυο είναι, πλέον, ο φυσικός χώρος ενημέρωσης και αντιπαράθεσης. Σ’ αυτό αποτυπώνεται καθημερινά όλη η πραγματικότητα μιας κοινωνίας. Σκέψεις, προβληματισμοί, ανησυχίες, νοοτροπίες, γνώσεις, φόβοι, αισιοδοξίες, οράματα. Αν θέλεις να καταλάβεις μια κοινωνία επισκέψου το διαδίκτυο και μελέτησέ το.
ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΤΕΛΗΞΑ. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΟΤΙ ΤΗΝ «ΖΥΜΩΣΗ» ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ.
Όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις. Τα Βαλκάνια ήταν και συνεχίζουν να είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Υπήρχαν άνθρωποι που τα γνώριζαν θεωρητικά, ιστορικά. Αλλά δεν υπήρξαν πολιτικές διαχείρισής τους μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού. Τα Βαλκάνια μπήκαν στην εποχή μετά τον ψυχρό πόλεμο λες και ο χρόνος της κομμουνιστικής περιόδου είχε βάλει, απλώς, σε κατάψυξη τους εθνικισμούς τους. Ξύπνησαν με τις ίδιες νοοτροπίες και τις ίδιες αντιλήψεις που είχαν την προηγούμενη του Σιδηρού Παραπετάσματος. Από τότε ως σήμερα κύλησε αρκετό νερό στις όχθες των ποταμών τους αλλά οι εθνικιστικές εμμονές δεν εξέλιπαν.
Οι πολιτικές της Αθήνας τα 30 και πλέον χρόνια από την πτώση του κομμουνισμού δεν απέδωσαν. Αυτό δείχνει η πραγματικότητα. Στην αρχή επελέγησαν σκληρές πολιτικές αλλά απέτυχαν σε ένα βαλκανικό περιβάλλον εθισμένο στην αντιπαράθεση, τη διχόνοια και την αίσθηση ότι δεν είχε τίποτε να χάσει. Ακολούθησαν κάτι ρευστές, ήπιες αντιλήψεις που και αυτές ήταν εκτός βαλκανικού περιβάλλοντος. Γελούσαν με τις πολιτικές αυτές οι βαλκανικοί λαοί. Άλλο είναι το κλίμα που ζουν.
ΤΕΛΙΚΑ Η ΜΙΞΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΣΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Ενώ οι βαλκανικοί λαοί έχουν μια φαντασιακή εικόνα για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της δεν την εισπράττουν όταν έρχονται σε επαφή με Έλληνες ή την επίσημη πολιτική της χώρας. ‘Είναι επηρεασμένοι από την συνείδηση που τους διαμόρφωσε μια εθνικιστική αναπαραγωγή στις χώρες τους, επιθυμούν τον ελληνικό τρόπο και τον ελληνικό τόπο αλλά τους «βγαίνει» και η αντιπαράθεση. Και εδώ είμαστε σήμερα.
Η Ελλάδα μπορούσε και μπορεί να διαδραματίσει ρόλο ατμομηχανής των Βαλκανίων αλλά στην Αθήνα είτε δεν το έχουν συνειδητοποιήσει είτε δεν ενδιαφέρονται για τα Βαλκάνια. Τα προσπερνούν λίγο απαξιωτικά. Με τρόπο αρχοντοχωριάτη. Για να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες και υστερήσεις υποτιμούν τους γειτονικούς λαούς. Αλλά αν αυτό ισχύει στην αθηναϊκή νομενκλατούρα, δεν αποτελεί και χαρακτηριστικό ανθρώπων της Βορείου Ελλάδος. Εδώ οι ανησυχίες είναι άλλες. Αλλά και η ώσμωση με τους βαλκανικούς λαούς διαφορετική. Οι βαλκανικοί λαοί θεωρούν, για παράδειγμα, τη Θεσσαλονίκη τόπο διεξόδου τους. Σε αντίθεση με την Αθήνα που θεωρεί τη δεύτερη πόλη της χώρας τόπο εκμετάλλευσης. Και, μάλιστα, αποικιακής εκμετάλλευσης.
Υπάρχει ένα ελληνικό βαλκανικό αδιέξοδο ως προς την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί. Από τη μια οι Βαλκάνιοι έχουν μέχρι και φαντασιακή εικόνα της Ελλάδας από την άλλη εγείρουν ζητήματα εις βάρος της. Από τους γειτονικούς λαούς αυτό το κάνουν περισσότερο τα Σκόπια και η Αλβανία. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα απέναντι στα Βαλκάνια;
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει παράδοση βαθιάς και ευέλικτης εξωτερικής πολιτικής που θα μπορούσε να αξιοποιήσει και την Κοινωνία των Πολιτών. Μετά τον Βενιζέλο, κυριάρχησαν οι μικροελλαδικές δυνάμεις που και σήμερα, το όραμά τους είναι μια Ελλάδα γύρω από την πρωτεύουσά της για να μπορεί να ελέγχεται. Αυτό μπορούν και αυτό κάνουν. Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν πως ο διαχρονικός ελληνισμός είναι μια πρόταση ζωής που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, αναζητούν άλλες προσεγγίσεις για να αντιμετωπιστούν και προβλήματα που έχει και το ελληνικό κράτος με τους βαλκάνιους γείτονες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)