Όταν δεν υπήρχε αμφιβολία περί του σε ποια πλευρά συμπαρατάσσονται οι διάφορες εκφάνσεις ενός, ας τον πούμε, "Εναλλακτικού Φα". Μεταφράζω εδώ μόνο το μικρό προλογικό σημείωμα. Το άρθρο, αν και γραμμένο από μια δυτική αριστερίστικη σκοπιά, με την αντίστοιχη υποκειμενική γλώσσα, είναι ενδεικτικό ως παρουσίαση αυτών των τάσεων.
"Μια διερεύνηση των φαιό-κόκκινων συμμαχιών: Ρωσία, Ουκρανία, Συρία και η Δυτική Αριστερά"
"Αρχικά αναρτήθηκε στο Ravings of a Radical Vagabond και αποτελεί μια περιεκτική περίληψη των Τριτοθεσίτικων φασιστικών ρευμάτων , παλαιών και νέων, και της επιτυχημένης εισαγωγής των ιδεών τους σε αριστερά περιβάλλοντα και εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης.
Αυτή η μακροσκελής ανάρτηση ξεκίνησε ως μια έρευνα σχετικά με την Αριστερά και τη Συρία, την οποία ξεκίνησα αφού διάβασα τη δημοσίευση τριών αναρτήσεων του ιστολογίου Sol Process σχετικά με σκοτεινές πηγές υπέρ του Άσαντ που χρησιμοποιούνται σε αριστερούς κύκλους (...), και η οποία αργότερα επεκτάθηκε σε μια πιο εκτεταμένη έρευνα [...]
Σχετικά με ορισμένα σκοτεινά στελέχη του φασισμού
Θα παράσχω πρώτα κάποιο ιστορικό πλαίσιο διερευνώντας την ιστορία των πρώιμων συμμαχιών μεταξύ επαναστατών και αντιδραστικών και ορισμένων λιγότερο γνωστών μορφών φασισμού, οι οποίες, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των δυτικών φασιστών που υποστήριξαν τον αντικομμουνισμό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αντίθετα υποστήριξαν ενεργά και συσπειρώθηκαν γύρω από τη Σοβιετική Ένωση."
Των οποίων τάσεων οι προπολεμικές ρίζες προηγούνται της πιο γνωστής εκείνης με το χαρακτηριστικό όνομα "ναζισμός". Με τις γνωστές επίσης αυτοκαταστροφικές εμμονές της σλαβοφοβίας και της τελικής επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης, όταν όλοι οι σοβαροί θεωρητικοί, Μύλερ (δημιουργός της ίδιας της έννοιας του Τρίτου Ράιχ), Σπένγκλερ, Χαουζουχόφερ, πλην μερικών βιολογικών φυλετιστών που εξαιρούσαν τους Σλάβους από την Λευκή Φυλή (για γέλια), τόσο ιδεολογικά όσο και γεωπολιτικά, όχι μόνο ιεραρχούσαν τον αστικό εχθρό της Δύσης ως σημαντικότερο και πιο επικίνδυνο από την Σοβιετική Ένωση αλλά και πρότειναν ένα είδος γεωκρατικού, ευρασιατικού άξονα μεταξύ Βερολίνου, Μόσχας και Πεκίνου κ.α. (ακριβώς όπως σήμερα ο Ντούγκιν) ενάντια στην αγγλοσαξωνική θαλασσοκρατία.
Η δε μεταπολεμική διαλεκτική εξέλιξη προέκυψε από την κριτική στα λάθη του παρελθόντος και κυρίως εκείνο της αυτοκτονικής επίθεσης στην Σοβιετική Ένωση και συνεπώς την επαναφορά των ιδεών της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης. Άλλωστε όποιος καταργεί την διαλεκτική, καταργεί και την ίδια την ελεύθερη σκέψη. Δέχεται θέσφατα και δόγματα για απόλυτες αλήθειες και, αναπόφευκτα, μετατρέπεται από υποκείμενο σε αντικείμενο, εργαλειοποιείται.
Δεν αναφέρομαι εδώ ούτε στην Διαίσθηση ούτε στην Θεία Φώτιση και Χάρη, γιατί μόνο τότε μπορεί ο ελεύθερα στοχαζόμενος, ο καλά στοχαζόμενος, άνθρωπος, να βάλει στην άκρη την διαλεκτική.
Επιγραμματικά: Κύκλος Προυντόν, Γαλλικός και Ιταλικός Πρωτοφασισμός, Μωρράς, Σορέλ, Εθνικομπολσεβικισμος, Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση, Στρασσερισμός, ΕθνικοΑναρχισμός, Τρίτη Θέση, Γαλλική και Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά, Ντε Μπενουά, Θιριάρ κ.α., τόσο προπολεμικά όσο και μεταπολεμικά τάχθηκαν υπέρ τόσο των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας του Άσαντ πιο πρόσφατα, όσο και της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στον "Μεγάλο Σατανά" του Δυτικού Ιμπεριαλισμού και Φιλελευθερισμού.
Πρόκειται δλδ για παρουσίαση όλων εκείνων των τάσεων του Εναλλακτικού Φασισμού που αποτέλεσαν τα στοιχεία των ζυμώσεων των οποίων το απόσταγμα, προσθέτω, είναι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και ο ευρύτερος, όχι απλά ρωσικός, Ευρασιανισμός και του οποίου η πεμπτουσία ενυπάρχει εξ αρχής σε όλες αυτές τις τάσεις και κυρίως στην Συντηρητική Επανάσταση.
Άλλωστε, επιστρέφοντας στον "ναζισμό", δλδ τον χιτλερισμό, τα πρώτα θύματα του δεν ήταν άλλοι από τους εκπροσώπους αυτών των τάσεων στην Γερμανία του μεσοπολέμου. Την Εργατική Σοσιαλιστική τάση από τα αριστερά των αδερφών Στράσσερ και την Συντηρητική Επανάσταση από τα δεξιά, η ένωση και υπέρβαση των οποίων έδωσε τον αληθινό Εθνικό Σοσιαλισμό, όπως και στα καθ'ημάς ο Ίωνας Δραγούμης το ήθελε, πριν αυτός (ο Ε/Σ.) δολοφονηθεί από τον Χίτλερ.
Εν τέλει από την στάση που τηρεί κανείς απέναντι στον Χίτλερ και τον ναζισμό, αν δλδ τα θεωρεί άρνηση ή κατάφαση της ουσίας του αληθινού Εθνικού Σοσιαλισμού, ανεξαρτήτως ονόματος, εξαρτάται και η στάση του στο "ουκρανικό ζήτημα". Λογικό όσοι εμμένουν στον Χίτλερ να μην μπορούν να εξελιχθούν πέρα από τα ερείπια του Βερολίνου του '45 που ο ίδιος προκάλεσε, ενώ εξακολουθούν να πιστεύουν, ως θέσθατο, ότι για όλα φταίνε οι μπολσεβίκοι Ρώσοι (όταν ακόμη και τον Σταλινισμό ο Όττο Στράσσερ τον θεουρούσε "ρωσικό εθνικοσοσιαλισμό")!
Αντίθετα όσοι θεωρούν ότι ο χιτλερικός "ναζισμός" είναι η διαστρέβλωση της πεμπτουσίας του Εθνικού Σοσιαλισμού, ανεξαρτήτως τελικής ονομασίας, ως υπερβατικής ένωσης του εργατικού Σοσιαλισμού από τα αριστερά με την Συντηρητική Επανάσταση από τα δεξιά κι όχι η "υπαρκτή" εφαρμογή τους, ακολουθώντας τα μονοπάτια που παρουσιάζονται εδώ συγκεντρωμένα, την αναζητούν, όπως είπα, στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και τον Ευρασιανισμό γενικά και στις ελληνικές εκφάνσεις και προοικονομίες τους ειδικά, που, αν και δεν χρησιμοποίησαν την ίδια ορολογία, εννόησαν τα ίδια πράγματα.
