Ο ανθρώπος που είναι γεννημένος πολεμιστής δίνει την εντύπωση του ανεπρόκοπου, διότι η ζωή του καταστηματάρχη τον αηδιάζει.
Ernst Jünger
Τσόλι - κουρέλι
Τσολιάς - κουρελής, φτωχοντυμένος, ακατάστατος, ανεπρόκοπος
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ernst Jünger. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ernst Jünger. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ
Τεχνολογία, κουλτούρα και πολιτική στη Βαϊμάρη και το Τρίτο Ράιχ
Μετάφραση: Ματάλας Παρασκευάς
Η συμβολή του βιβλίου Aντιδραστικός Mοντερνισμός του αμερικανού ιστορικού Jeffrey Herf είναι τριπλή. Πρώτον, προσφέρει μία ενδιαφέρουσα λύση στο αίνιγμα της συνύπαρξης στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία μιας πολιτικής προώθησης των τεχνολογικών καινοτομιών με μια παράλογη και αντιδραστική κοσμοθεωρία. Eπίσης δίνει μία απάντηση στο ερώτημα πώς ένας πολιτισμένος λαός έφερε την καταστροφή στην Eυρώπη και διέπραξε το ολοκαύτωμα των Eβραίων. H ερμηνεία του βασίζεται σε μια εντυπωσιακή γνώση και διεισδυτική ανάλυση των φιλοσοφικών, καλλιτεχνικών και τεχνολογικών ρευμάτων στη Γερμανία από την εποχή του Διαφωτισμού ώς τη δημοκρατία της Bαϊμάρης. H κριτική του θεώρηση περιλαμβάνει το έργο και την πράξη διανοητών όπως ο Xάιντεγκερ, ο Kαρλ Σμιτ και ο Eρνστ Γύνγκερ, που εξακολουθούν να ασκούν ταυτόχρονα έλξη και απώθηση στον αναγνώστη τους. Κατά δεύτερο λόγο ο Herf, ανεξάρτητα από την απάντηση που δίνει στο αίνιγμα του αντιδραστικού μοντερνισμού στη Γερμανία του Χίτλερ, μας ευαισθητοποιεί στο γενικότερο πρόβλημα του συνδυασμού της παράδοσης με τη νεωτερικότητα, του ορθολογισμού και του παραλόγου στις σύγχρονες κοινωνίες. Tέλος, η πολύ καλή παρουσίαση της διεθνούς βιβλιογραφίας δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ενημερωθεί για τις σύγχρονες τάσεις της φιλοσοφικής, ιστορικής και κοινωνιολογικής έρευνας στο ζήτημα του συνδυασμού της παράδοσης και της νεωτερικότητας.
Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger
Του Alain de Benoist
Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin
Δ' ΜΕΡΟΣ
Είναι εύκολο να δούμε τι διαφοροποιεί τα δύο ζεύγη που σχηματίζονται από την μια μεριά υπό του Στρατιώτου του Μετώπου και του Εργάτου και από την άλλη υπό του Επαναστάτου και του Άναρχου. Θα ήταν, όμως, λάθος να συμπεράνει από αυτό κάποιος ότι ο «δεύτερος Jünger»,του έργου « Auf den Marmorklippen» αποτελεί αντίθεση του πρώτου. Αυτός ο «δεύτερος Jünger» εκφράζει περισσότερο πρόοδο, στην οποίαν δόθηκε μια ελεύθερη πορεία, μίας κλίσης εξ αρχής παρούσας, αλλά συσκοτισμένης από το έργο του συγγραφέως-στρατιώτου και του εθνικιστού μαχητού. Στα πρώτα βιβλία του Jünger, όπως και στα «Der Kampf als innere Erlebnis» [12] και «Sturm» [13], μπορεί κάποιος να διακρίνει πίσω από την αφήγηση μία αναντίρρητη τάση προς την vita contemplativa. Από την αρχή ο Jünger εκφράζει έναν πόθο για διαλογιστική αντανάκλαση , την οποίαν οι περιγραφές μαχών ή τα καλέσματα για δράση δεν μπορούν να αποκρύψουν. Ο πόθος αυτός είναι εμφανής στην πρώτη έκδοση στο έργο «Das Abenteuerliche Herz», στο οποίο μπορεί κάποιος να διαβάσει όχι μόνον ένα ενδιαφέρον για μια συγκεκριμένη κυριολεκτικά ποίηση, αλλά, επίσης, μία αντανάκλαση-αυτήν που θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει τόσο ως μεταλλική, όσο και ως κρυστάλλινη-για την αμεταβλητότητα των πραγμάτων και αυτού που στον απόλυτο πυρήνα του παρόντος εξυψούται σε κοσμικά σημάδια και σε μια αναγνώριση του απεριόριστου, θρέφοντας ούτως την «στερεοσκοπική όραση», στην οποίαν δύο επίπεδες εικόνες ενώνονται σε μία μοναδική εικόνα, για να αποκαλύψουν την διάσταση του βάθους.
Δεν υφίσταται ούτως καμία αντίθεση μεταξύ των τεσσάρων Μορφών, αλλά μόνον μία προοδευτική εμβάθυνση, ένα είδος αυξανόμενα εξαιρετικού σχεδίου , που οδήγησε τον Jünger, έναν αρχικά ηθοποιό της εποχής του, έπειτα δικαστή και κριτή των καιρών του, να θέσει τελικώς εαυτόν υπεράνω της εποχής του, προκειμένου να καταθέσει σχετικά με το τι προηγήθηκε του αιώνος του και τι θα ακολουθήσει αυτού.
Στο έργο του «Der Arbeiter» διαβάζουμε: «Όσο περισσότερο αφιερώνουμε τους εαυτούς μας στην αλλαγή, τόσο πρέπει να είμεθα ενδόμυχα πεπεισμένοι, ότι πίσω από αυτήν κρύβεται ένα ήρεμο είναι». Ολόκληρη την ζωή του ο Jünger ποτέ δεν έπαυσε να προσεγγίζει τούτο το «ήρεμο είναι». Καθώς περνούσε από την εκδηλωμένη δράση στην φανερή μη-δράση - ενώ πορευόταν, θα έλεγε κανείς, από το υπάρχειν στο Είναι-κατόρθωσε μία υπαρξιακή πρόοδο, η οποία τελικώς του επέτρεψε να κατέχει την θέση του Άναρχου, το ακίνητο κέντρο, το «κεντρικό σημείο του περιστρεφόμενου τροχού», από το οποίο ξεκινά κάθε κίνηση.
Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger
Του Alain de Benoist
Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin
Γ' ΜΕΡΟΣ
Η τελευταία Μορφή, την οποίαν ο Jünger αποκαλεί ονομάζει Άναρχος, πρωτοεμφανίσθηκε το 1977 στο «Eumeswil» [8], μία «μεταμοντέρνα» νουβέλα προορισμένη να αποτελέσει την συνέχεια του έργου Heliopolis[9] και εκτυλισσόμενη στην τρίτη χιλιετία. Ο Venator, ο ήρωας, δεν χρειάζεται πλέον να διαβιοί στο δάσος, για να παραμένει ανεπηρέαστος από τον περιβάλλοντα μηδενισμό. Είναι αρκετό για αυτόν που έχει φθάσει μία ανύψωση, η οποία του επιτρέπει να παρατηρεί τα πάντα από μία απόσταση, δίχως να απαιτείται να απομακρύνεται. Τυπική υπό αυτήν την άποψη είναι η στάση του απέναντι στην εξουσία. Ενώ ο αναρχικός θέλει να καταργήσει την εξουσία, ο Άναρχος αρκείται στο σπάσει όλους τους δεσμούς με αυτήν. Ο Άναρχος δεν είναι εχθρός των αρχών, αλλά δε τις αναζητά, διότι δεν τις χρειάζεται, ώστε να γίνει αυτό που είναι. Ο Άναρχος είναι κυρίαρχος του εαυτού-το οποίο ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμασθε ότι δείχνει την απόσταση που υφίσταται μεταξύ κυριαρχίας, η οποία δεν προϋποθέτει εξουσία, και εξουσίας, η οποία ποτέ δεν παρέχει κυριαρχία. «Ο Άναρχος» γράφει ο Jünger «δεν είναι ο συνεργάτης του μονάρχη, αλλά ο αντίποδάς του, ο άνθρωπος που η εξουσία δεν μπορεί να συλλάβει, αλλά και είναι επικίνδυνος για αυτήν. Δεν είναι αντίπαλος του μονάρχη, αλλά το αντίθετό του.» Πραγματικός χαμαιλέων, ο Άναρχος προσαρμόζεται σε όλα τα πράγματα, διότι ουδέν τον φθάνει. Βρίσκεται στην υπηρεσία της ιστορίας, ενώ είναι πέραν αυτής. Ζεί σε όλες τις εποχές ταυτοχρόνως, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Έχοντας διαβεί «το τείχος του χρόνου», βρίσκεται την θέση του Πολικού Αστέρος, που παραμένει σταθερός, ενώ ολόκληρος ο έναστρος θόλος περιστρέφεται γύρω του, του κεντρικού άξονος ή του κεντρικού σημείου, «του κέντρου του τροχού, όπου ο χρόνος έχει εξοβελισθεί». Ούτως, μπορεί να επιβλέπει το «ξεκαθάρισμα», που εκπροσωπεί τον τόπο και την περίσταση για την επιστροφή των θεών. Από αυτό μπορεί να δεί κάποιος, όπως γράφει ο Claude Lavaud αναφορικά με τον Heidegger, ότι η λύτρωση έγκειται «στο να μένεις πίσω , παρά στο να περνάς απέναντι’ στην προσήλωση και όχι στο υπολογισμό’ στην αναμνηστική ευλάβεια που ανοίγει την σκέψη στην αποκάλυψη και την απόκρυψη, που συναποτελούν την ουσία της αληθείας .» [10]
Αυτό, λοιπόν, που διακρίνει τον Επαναστάτη από τον Άναρχο είναι η ποιότητα της εθελουσίας των περιθωριοποιήσεως: οριζόντια απόσυρση για τον πρώτον, κάθετος απόσυρση για τον δεύτερο. Ο Επαναστάτης έχει την ανάγκη να βρεί καταφύγιο στο δάσος, επειδή είναι άνθρωπος δίχως εξουσία ή κυριαρχία και επειδή μόνον εκεί διατηρεί τις συνθήκες της ελευθερίας του. Ο ίδιος ο Άναρχος είναι επίσης δίχως εξουσία, αλλά ακριβώς επειδή δεν έχει εξουσία, είναι κυρίαρχος. Ο Επαναστάτης είναι ακόμα σε κατάσταση επαναστάσεως, ενώ ο Άναρχος βρίσκεται πέραν της επαναστάσεως. Ο Επαναστάτης συνεχίζει με μυστικότητα-κρύβεται στις σκιές-ενώ ο Άναρχος παραμένει σε πλήρη θέα. Εν τέλει, εκεί που ο Επαναστάτης είναι εξορισμένος από την κοινωνία, ο Άναρχος εξορίζει εαυτόν. Δεν είναι αποκλεισμένος, είναι απελευθερωμένος.
Η έλευση του Επαναστάτου και του Άναρχου, απώθησε την ανάμνηση του Στρατιώτου του Μετώπου στο παρασκήνιο, αλλά δεν τερμάτισε την κυριαρχία του Εργάτου. Ομολογουμένως, ο Jünger άλλαξε την γνώμη του για το τι πρέπει να περιμένουμε, αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ την πεποίθησή του ότι αυτή η Μορφή πραγματικά επικρατεί στον σύγχρονο κόσμο. Ο Εργάτης προσδιορισμένος ως «ο αρχηγός Τιτάνας που διατρέχει την σκηνή της εποχής μας» είναι πραγματικά ο υιός της Γής, το τέκνο του Προμηθέως. Ενσαρκώνει την «τελλουρική» δύναμη , της οποίας το όργανο είναι η σύγχρονη τεχνολογία. Αποτελεί, επίσης, μία μεταφυσική Μορφή, διότι η σύγχρονη τεχνολογία δεν είναι τίποτα άλλο από την συνειδητοποιημένη ουσία της μεταφυσικής, που καθιστά τον άνθρωπο κύριο ενός κόσμου μεταμορφωμένου σε αντικείμενο. Και με τον άνθρωπο ο Εργάτης τηρεί μία διαλεκτική κυριότητος: ο Εργάτης είναι κύριος του ανθρώπου μέχρι του σημείου που ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι κύριος του κόσμου με το να ταυτίζει τον εαυτό του με τον Εργάτη.
Ωστόσο, μέχρι του ακριβούς σημείου που είναι οι εκπρόσωποι των στοιχειακών και των τελλουρικών δυνάμεων, οι Τιτάνες εξακολουθούν να είναι φορείς ενός μηνύματος, το περιεχόμενο του οποίου εντέλλεται την ύπαρξή μας. Ο Jünger δεν τους θεωρεί πλέον συμμάχους, αλλά ούτε εχθρούς. Κατά την συνήθειά του, ο Jünger είναι ένας σεισμογράφος: έχει ένα προαίσθημα ότι η κυριαρχία των Τιτάνων αναγγέλλει την επιστροφή των θεών και ότι ο μηδενισμός αποτελεί ένα αναγκαίο κομμάτι του μονοπατιού προς την αναγέννηση του κόσμου. Για να τελειώσουμε με τον μηδενισμό, πρέπει να τον ζήσουμε μέχρι το τέλος του-«περνώντας την γραμμή» που αντιστοιχεί στο «μεσημβρινό μηδέν»-διότι, όπως λέει ο Heidegger , το τεχνολογικό πλαίσιο [11] (Ge-stell) παραμένει ένας τρόπος του Είναι , όχι απλώς η λήθη του. Για τον λόγον αυτόν, εάν ο Jünger αντιμετωπίζει τον Εργάτη ως κίνδυνο, θεωρεί, επίσης, ότι ο κίνδυνος αυτός μπορεί να γίνει η σωτηρία μας, διότι υπό αυτού και μέσω αυτού θα είναι πιθανό να εξαλειφθεί ο κίνδυνος.
Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger
Β' ΜΕΡΟΣ
Του Alain de Benoist
Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin
Η στροφή αυτή αντανακλάται στην νουβέλα Auf den Marmorκlippen (Πάνω στους μαρμάρινους λόφους)[5], εκδοθείσα το 1939. Οι ήρωές της, δύο αδέλφια, βοτανολόγοι από την Μεγάλη Μαρίνα, που απαρνούνται με τρόμο το ανηλεές αποτέλεσμα της επιχειρήσεως του Μεγάλου Δασονόμου, ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν όπλα ισχυρότερα αυτών που διαπερνούν και που σκοτώνουν. Εκείνη την εποχή ο Jünger όχι μόνον ήταν πληροφορημένος από την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού, αλλά είχε επηρεασθεί και από τον αδελφό του Friedrich Georg Jünger, ο οποίος σε ένα διάσημο βιβλίο [6] υπήρξε από τους πρώτους που ήσκησαν μία ριζοσπαστική κριτική επί του τεχνολογικού πλαισίου. [7]. Ως τέκνα της τεχνολογίας, ο Στρατιώτης και ειδικότερα ο Εργάτης ευρίσκοντο στην πλευρά των Τιτάνων. Ο Jünger, ωστόσο, κατέληξε ότι η τιτανική κυριαρχία των στοιχειακών οδηγεί κατευθείαν στον μηδενισμό. Κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν έπρεπε ούτε να ερμηνευθεί ούτε να αλλάξει, αλλά να ιδωθεί ως η ξεχωριστή πηγή της αποκαλύψεως της αλήθειας. Αντελήφθη ότι η τεχνολογία δεν είναι απαραιτήτως ανταγωνιστική προς τις αστικές αξίες και ότι μεταμορφώνει τον κόσμο μόνον παγκοσμιοποιώντας την έρημο. Κατάλαβε ότι πίσω από την ιστορία το άχρονο επιστρέφει σε πιο ουσιώδεις κατηγορίες και ότι ο ανθρώπινος χρόνος, με όρια καθορισμένα από τον μηχανισμό του ρολογιού, είναι ένας «φανταστικός χρόνος» γεννηθείς από μία συσκευή, η οποία έκανε τους ανθρώπους να ξεχνούν το γεγονός ότι ανήκουν στον κόσμο, ένας χρόνος που καθορίζει την φύση των ασχολιών τους αντί να καθορίζεται από αυτές, σε αντίθεση με την κλεψύδρα , το «στοιχειώδες-πρωταρχικό ρολόι», της οποίας η ροή υπακούει σε φυσικούς νόμους-ένας κυκλικός και όχι ένας γραμμικός χρόνος. Ο Jünger με άλλα λόγια συνειδητοποίησε ότι το ξέσπασμα των Τιτάνων αποτελεί πρωτίστως και κυρίως εξέγερση εναντίον των Θεών. Για τον λόγον αυτόν απέρριψε τον Προμηθέα.
Εναντίον του ολοκληρωτικού δεσποτισμού οι ήρωες του Auf den Marmorκlippen επιλέγουν την απόσυρση, δημιουργώντας μίαν απόσταση. Με αυτήν έχουν ήδη ανακοινώσει την νοοτροπία του Επαναστάτη, για τον οποίον ο Jünger θα έγραφε: «Ο Επαναστάτης είναι…οποιοσδήποτε, του οποίου ο νόμος της φύσεως του τον τοποθετεί σε μία σχέση με την ελευθερία, μία σχέση η οποία με τον καιρό τον οδηγεί σε μία εξέγερση ενάντια στον αυτοματισμό και σε μία άρνηση να αποδεχθεί την ηθική του συνέπεια, την μοιρολατρεία».
Μπορεί κάποιος να διαπιστώσει από αυτό ότι η Μορφή του Επαναστάτου συνδέεται αμέσως με έναν διαλογισμό επάνω στην ελευθερία-και επίσης στον αποκλεισμό, από την στιγμή που ο Επαναστάτης είναι εξίσου ένας παράνομος. Ο Επαναστάτης παραμένει ένας μαχητής, όπως ο Στρατιώτης του Μετώπου, αλλά είναι ένας μαχητής που την ενεργό απουσία προσωπικότητος, επειδή προτίθεται να διατηρήσει την ελευθερία του σε συνάρτηση με τον σκοπό που υπερασπίζεται. Υπό αυτήν την έννοια ο Επαναστάτης δεν μπορεί να ταυτισθεί με κάποιο σύστημα, ακόμα και με αυτό, υπέρ του οποίου μάχεται. Δεν αναπαύεται σε καμία περίπτωση. Εάν ο Επαναστάτης επιλέξει την περιθωριοποίηση, υπεράνω όλων τίθεται να περιφρουρεί ενάντια στις δυνάμεις της καταστροφής, να σπάει την περικύκλωση, θα μπορούσε να πεί κάποιος, χρησιμοποιώντας μία στρατιωτική μεταφορά, την οποίαν ο ίδιος ο Jünger χρησιμοποιεί όταν γράφει: «Η θαυμαστή περικύκλωση του ανθρώπου είχε προετοιμασθεί από πολύ παλαιά από θεωρίες που στοχεύουν στην αψεγάδιαστη λογική ερμηνεία του κόσμου και παρελαύνουν σε κλειστό σχηματισμό μαζί με την ανάπτυξη της τεχνολογίας».
«Ο δρόμος του μυστηρίου πηγαίνει κατευθείαν προς το εσώτερο» είπε ο Novalis. Ο Επαναστάτης είναι ένας μετανάστης στο εσώτερο, που επιζητά να διατηρήσει την ελευθερία του στην καρδιά των δασών, όπου τέμνονται «τα μονοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά». Το καταφύγιο αυτό, ωστόσο, είναι διφορούμενο, διότι αυτό το άσυλο της οργανικής ζωής, το οποίο δεν έχει ακόμα απορροφηθεί από την μηχανοποίηση του κόσμου, εκπροσωπεί-στο ακριβές σημείο που συνιστά ένα σύμπαν ξένο προς τα ανθρώπινα πρότυπα-τον «μεγάλο οίκο του θανάτου, την μόνη έδρα του καταστρεπτικού κινδύνου». Όθεν η θέση του Επαναστάτου μπορεί να είναι μόνον προσωρινή.
Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος-Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger
Του Alain de Benoist
Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Lohengrin
Α' ΜΕΡΟΣ
Τέσσερις μορφές εμφανίζονται διαδοχικά στα γραπτά του Jünger, κάθε μία από αυτές ανταποκρινόμενη σε μία ξεχωριστή περίοδο της ζωής του συγγραφέως. Αυτές είναι χρονολογικά ο Στρατιώτης του Μετώπου, ο Εργάτης, ο Επαναστάτης, ο Άναρχος. Μέσω των μορφών αυτών μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει το παθιασμένο ενδιαφέρον που είχε ο Jünger για τον κόσμο των μορφών. Για αυτόν οι μορφές δεν μπορούν να προέλθουν από την αλλαγή που συμβαίνει στον αισθητό κόσμο. Οι μορφές υποδεικνύουν σε ποικίλα επίπεδα, τον τρόπο με τον οποίον τα αισθητά όντα εκφράζονται: η «ιστορία» του κόσμου ίσταται υπεράνω κάθε μορφογενέσεως. Ως εντομολόγος, επιπλέον, ο Jünger ήταν φυσικά επιρρεπής σε κατηγοριοποιήσεις. Πέραν του ατόμου, αναγνωρίζει το γένος και το είδος .
Μπορεί κάποιος να διακρίνει εδώ ένα είδος λεπτής προκλήσεως προς τον ατομικισμό: «Το μοναδικό και το τυπικό αλληλοαποκλείονται»,γράφει. Όπως το βλέπει ο Jünger, το σύμπαν είναι έτσι εκείνο, όπου οι Μορφές δίδουν στις εποχές την μεταφυσική σημασία τους. Με αυτή την σύντομη, θα ήθελα να συγκρίνω κα να αντιπαραβάλω τις υπό του Jünger αναγνωρισμένες Μορφές.
Ο Στρατιώτης του Μετώπου (Der Frontsoldat) είναι πρωτίστως μάρτυρας του τέλους του πολέμου με την κλασική έννοια: οι πόλεμοι που έδιδαν προτεραιότητα στον ιπποτισμό, που ήσαν οργανωμένοι γύρω από τις έννοιες της δόξης και της τιμής, που γενικώς σεβόταν τους αμάχους και που διέκριναν ξεκάθαρα μεταξύ του Μετώπου και των Μετόπισθεν. «Μολονότι ζαρώναμε από φόβο μέσα στους κρατήρες των οβίδων, συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι δυνατότερος από την ύλη. Αυτό απεδείχθη λάθος.», έγραφε ο Jünger. Όντως, από τότε και έπειτα η «ύλη» μετρούσε περισσότερο από τον ανθρώπινο παράγοντα. Ο υλικός αυτός παράγοντας σηματοδοτεί την εισόρμηση και την κυριαρχία της τεχνολογίας. Η τεχνολογία επιβάλλει τον δικό της νόμο, τον νόμο της απουσίας προσωπικότητας και του ολοκληρωτικού πολέμου-ενός πολέμου ταυτοχρόνως μαζικού και αφηρημένου στην ωμότητά του. Την ίδια στιγμή ο Στρατιώτης καθίσταται ένας απρόσωπος ηθοποιός. Ακόμα και ο ηρωισμός του είναι απρόσωπος, διότι αυτό που μετράει περισσότερο για εκείνον δεν είναι πλέον ο σκοπός ή το αποτέλεσμα της μάχης. Δεν πρόκειται για το εάν θα κερδίσει ή θα χάσει, εάν θα ζήσει ή θα πεθάνει. Αυτό που μετράει είναι η πνευματική προδιάθεση που τον οδηγεί να αποδεχθεί την ανώνυμη θυσία του. Υπό αυτήν την έννοια, ο Στρατιώτης του Μετώπου είναι εξ ορισμού ένας Άγνωστος Στρατιώτης, ο οποίος σχηματίζει ένα σώμα, στην πλήρη κυριολεξία του όρου, με την μονάδα, στην οποίαν ανήκει, σαν ένα δένδρο, το οποίο δεν αποτελεί απλώς μέρος, αλλά μία υποδειγματική ενσάρκωση του δάσους.
Το ίδιο ισχύει για τον Εργάτη, ο οποίος εμφανίζεται το 1932, στο διάσημο βιβλίο με το όνομα αυτό, του οποίου ο παράτιτλος είναι «Κυριαρχία και Μορφή» [1] Το κοινό στοιχείο του Στρατιώτου και του Εργάτου είναι η ενεργός απουσία προσωπικότητας. Αμφότεροι είναι τέκνα της τεχνολογίας. Επειδή η ίδια τεχνολογία που μεταμόρφωσε τον πόλεμο σε μία μονότονη «εργασία», πνίγοντας το ιπποτικό πνεύμα στην λάσπη των χαρακωμάτων, μεταμόρφωσε, επίσης, τον κόσμο σε ένα απέραντο εργαστήριο, όπου ο άνθρωπος είναι στο εξής εντελώς σκλαβωμένος [2] από τις προσταγές της παραγωγικότητας. Ο Στρατιώτης και ο Εργάτης έχουν, εν τέλει, τον ίδιον εχθρό: τον αξιοπεριφρόνητο φιλελεύθερο αστό, τον αναγγελμένο από τον Νίτσε «τελευταίο άνθρωπο», ο οποίος σέβεται την ηθική τάξη, την ωφέλεια και το κέρδος. Ο Εργάτης και ο Στρατιώτης, που έχει επιστρέψει από το Μέτωπο, επίσης, θέλουν να καταστρέψουν, προκειμένου να δημιουργήσουν, να απομακρύνουν τα τελευταία κουρέλια του ατομικισμού, προκειμένου να ιδρύσουν έναν καινούργιο κόσμο πάνω στα συντρίμμια της παλαιάς «απολιθωμένης μορφής ζωής»
Ωστόσο, ενώ ο Στρατιώτης ήταν μόνον το παθητικό αντικείμενο της κυριαρχίας της τεχνολογίας, ο Εργάτης στοχεύει ενεργά στο να ταυτοποιήσει τον εαυτό του με αυτήν. Μακράν του να είναι το αντικείμενό της ή να υποτάσσεται στις εκδηλώσεις της, ο Εργάτης, αντιθέτως, αναζητά εν πλήρει συνειδήσει να επιδοκιμάσει της δύναμη της τεχνολογίας, η οποία θεωρεί ότι θα εξαλείψει τις διαφορές μεταξύ των τάξεων, όπως και ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη, σε πολίτη και σε στρατιωτικό. Ο Εργάτης δεν είναι πλέον αυτός που «θυσιάζεται, για να επωμίζεται τα φορτία στις μεγάλες ερήμους της φωτιάς», όπως ο Jünger ακόμα το έθετε στο έργο του «Der Waldgang» (Το μονοπάτι στο δάσος) [3], αλλά ένα όν εντελώς αφοσιωμένο στην «totale Mobilmachung» (ολοκληρωτική επιστράτευση ή κινητοποίηση) [4] Ούτως, η Μορφή του Εργάτου προχωρά πολύ μακρύτερα του Τύπου του Στρατιώτου του Μετώπου. Διότι για τον Εργάτη-που ονειρεύεται όλη την ώρα την ζωή του Σπαρτιάτου, του Πρώσσου, ή του Μπολσεβίκου, όπου το άτομο οπωσδήποτε θα μπορούσε να ξεπερασθεί από τον Τύπο- ο Μεγάλος Πόλεμος υπήρξε μόνον το αμόνι , πάνω στο οποίο σφυρηλατήθηκε ένας άλλος τρόπος του είναι στον κόσμο. Ο Στρατιώτης του Μετώπου περιόρισε τον εαυτό του, για να ενσαρκώσει νέα πρότυπα συλλογικής υπάρξεως. Ο Εργάτης, από την πλευρά του, αποσκοπεί στο να τις μετεμφυτεύσει στην αστική ζωή, να τις καταστήσει νόμο ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο Εργάτης με τον τρόπον αυτόν δεν είναι μόνον ο άνθρωπος που εργάζεται (η πλέον κοινή σημασία) περισσότερο απ’ ό,τι ο άνθρωπος μίας κοινωνικής τάξεως, π.χ. μίας δεδομένης οικονομικής κατηγορίας (η ιστορική σημασία). Είναι ο Εργάτης με μία μεταφυσική έννοια: αυτό που αποκαλύπτει την Εργασία ως τον γενικό κανόνα ενός κόσμου, ο οποίος αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στην αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα, ακόμα και στην πολυτέλεια και την ανάπαυση.
Τα στοιχεία της κοσμοθεάσεως του Jünger-η αισθητική και βουλησιαρχική αντίληψη της τεχνολογίας, η αποφασιοκρατία κάθε στιγμής, η αντίθεση του Εργάτου προς τον Αστό, η νιτσεϊκή θέληση «προς επαναξιολόγηση όλων των αξιών», που ήδη υποδαυλίζει τον γιουνγκεριανό «στρατιωτικό εθνικισμό» της δεκαετίας του είκοσι-συνοψίζονται ενίοτε με την φράση «ηρωικός ρεαλισμός». Υπό την επιρροή των γεγονότων, ωστόσο, ο διαλογισμός του Jünger θα υποστεί συντόμως μία αποφασιστική καμπή, η οποία τον οδήγησε σε διαφορετική κατεύθυνση.
DER ARBEITER
του Αλεξαντρ Ντουγκιν
Ο Ernst Junger είναι ένας εξέχων σύγχρονος Γερμανός συγγραφέας, του οποίου η λογοτεχνική και την πολιτική μοίρα είναι ένα κλασικό σύμβολο όλων των πρωτοποριακών, ζωντανών και αντικομφορμιστών του ευρωπαϊκού πολιτισμού του εικοστού αιώνα. Συμμετέχων και μάρτυρας σε δυο παγκόσμιους πολέμους, ένας από τους κύριους θεωρητικούς της γερμανικής συντηρητικής επανάστασης στη δεκαετία του 1920-1930, εμπνευστής του εθνικού σοσιαλισμού, που γρήγορα μετατράπηκε σε «αποστάτη από τα δεξιά» μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, επιβίωσε από την επίσημη δυσανασχέτηση κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκληρωτισμού, κάτι που επέτρεψε στους νικητές να τον εξοστρακίσουν κατά τη διάρκεια της καμπάνιας «από-ναζιστικοποίησης», του οποίου το ταλέντο και το βάθος της σκέψης του επέτρεψε να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις των «δημοκρατών». Σήμερα, ο Junger θεωρείται δικαιωματικά ότι είναι το έμβλημα του εικοστού αιώνα, φερέφωνο όχι μόνο της «χαμένης γενιάς», αλλά του «χαμένου αιώνα», ο γεμάτος πάθος και δράμα αγώνας του τελευταίου ιερού παφλασμούς της εθνικής ζωής ενάντια στην ασφυκτική ανισότητα της σύγχρονης τεχνοκρατικής καθολικότητας.
Ο Junger είναι ο συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, δοκιμίων, άρθρων και διηγημάτων. Είναι διαφορετικός, ευπροσάρμοστος, σύνθετος, κατά περιόδους αντιφατικός και παράδοξος. Αλλά το κύριο θέμα των έργων του παραμένει πάντα το ίδιο – ο Εργάτης, κεντρικός, σχεδόν μεταφυσικός χαρακτήρας, του οποίου η εμφανής και λανθάνουσα παρουσία είναι αισθητή σε όλα τα κομμάτια του. Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο γνωστό από τα βιβλία του, που εξέδιδε και ξαναέγραφε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ονομάζεται: «Ο Εργάτης».
Ο εργάτης, "Der Arbeiter", είναι το κεντρικό είδος όλων αυτών των πολιτικών, καλλιτεχνικών, πνευματικών και φιλοσοφικών τάσεων, οι οποίες, παρά την ποικιλομορφία τους, έχουν ενσωματωθεί στην έννοια της «συντηρητικής επανάστασης». Ο Εργάτης είναι ο βασικός ήρωας της Επανάστασης, το θέμα της, η υπαρξιακή και αισθητική περιστροφής της. Μιλάμε για έναν ειδικό τύπο του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος στην κρισιμότερη εμπειρία της βέβηλης πραγματικότητας, είναι στο επίκεντρο του τεχνοκρατικού άψυχου μηχανισμού, στα σιδερένια σπλάχνα του ολοκληρωτικού πολέμου ή κολασμένης βιομηχανικής εργασίας, στο κέντρο του μηδενισμού του εικοστού αιώνα, βρίσκει στον εαυτό του ένα μυστηριώδες υπομόχλιο, που τον μεταφέρει στην άλλη πλευρά του «τίποτα», στα στοιχεία που ξυπνάνε αυθόρμητα την εσωτερική ιερότητα. Μέσα από την δηλητηρίαση από τον σύγχρονο κόσμο, ο εργάτης του Junger αντιλαμβάνεται την ακτινοβόλο ακινησία του Πόλου, το κρυσταλώδες κρύο της αντικειμενικότητας, κατά τα οποία η παράδοση και το πνεύμα εμφανίζονται όχι ως κάτι το παλιό, αρχαίο, αλλά ως Αιώνια, ως αιώνια επιστροφή στην άχρονη Προέλευση. Ο εργάτης δεν είναι συντηρητικός ή προοδευτικός. Δεν είναι υπερασπιστής του παρελθόντος ούτε απολογητής του παρόντος. Είναι ο τρίτος ήρωας, ο Third Imperial Hero (σύμφωνα με τον Niekiesch), ο νέος Τιτάνας, στον οποίο, μέσα από τη μέγιστη συγκέντρωση του μοντερνισμού στις πιο δηλητηριώδεις και τραυματικές μορφές του, μέσω του βιομηχανικού και μετωπικού χάους, ανοίγει μία ειδική υπερβατική διάσταση, η οποία τον προετοιμάζει για μια μεταφυσική, ηρωική πράξη. Οι Εργάτες είναι άνθρωποι των χαρακωμάτων, των εργοστασίων, «νομάδες της ασφάλτου», στερούμενοι της κληρονομιάς σε τεχνοκρατικό πολιτισμό, δεχόμενοι την πρόκληση της διασπαρμένης πραγματικότητας και συσσωρεύοντας στην ψυχή τους τις επιπλέον δυνάμεις μιας μεγάλης εξέγερσης, τόσο βάναυσης και αντικειμενικής όσο η επιθετική φύση του βιομηχανικού-αστικού περιβάλλοντος. Ο Ernst Junger είναι ο δημιουργός της πολιτικό-ιδεολογικής έννοιας της "Συνολικής Κινητοποίησης," η οποία έγινε η θεωρητική και φιλοσοφική βάση για πολλά συντηρητικά επαναστατικά κινήματα. «Συνολική Κινητοποίηση» είναι η ανάγκη για μια γενική αφύπνιση του έθνους για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού, στον οποίο Ήρωες και Τιτάνες, οι στυλοβάτες της φλόγας της Εθνικής Επανάστασης που γεννήθηκαν εσκεμμένα από την άβυσσο της κοινωνικής αλλοτρίωσης, θα είναι στο επίκεντρο.
Αλλά, σύμφωνα με τον Junger, η «Συνολική Κινητοποίηση» των μαζών, εθνών, λαών βασίζεται σε μια ειδική, μοναδική υπαρξιακή εμπειρία, χωρίς την οποία η Επανάσταση είτε θα μετατραπεί σε μια υλιστική έκφυλη μορφή, ή θα νεκραναστήσει από την αδράνεια τους φαρισαϊκούς συντηρητικούς. Γι’ αυτόν τον λόγο στην υπαρξιακή διάσταση δίνεται προτεραιότητα στα έργα του Junger, τα οποία δείχνουν μια ολοκληρωμένη συλλογή των τύπων του «Τρίτου Ήρωα» (νουβέλες: "The Steel Storm", "A Heart in Search for Adventures", "On Marble Cliffs", "Escape to the Forest", "Heliopolis" κ.α.), ο οποίος ακολουθεί το δρόμο της Εσωτερικής Επανάστασης, διερευνώντας τις πιο ακραίες και επικίνδυνες μορφές - τον πόλεμο, τον μυστικισμό, τα ναρκωτικά, τον ερωτισμό, τα όρια των ψυχικών καταστάσεων. Τα λόγια του Νίτσε "αυτό που δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό" είναι το πιστεύω του Ernst Junger στη λογοτεχνία, καθώς και στη ζωή. Ακριβώς όπως στους χαρακτήρες του, πίνει σαμπάνια με ηρεμία.
Το 1995, ο Ernst Junger έγινε 100 ετών. Αλλά ο χρόνος δεν είναι τύραννος όσον αφορά την κρυστάλλινη διάνοιά του και το εκθαμβωτικό του ταλέντο. Πριν από λίγο καιρό (γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2008), σε μια επιστολή στον εκδότη του βελγικού περιοδικού "Antaeus", Christopher Gerard, ο Junger έγραψε: «Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των Τιτάνων, και ο 22ος - ο αιώνας των Θεών».
Τα λόγια αυτά αποτελούνε μια σύντομη περίληψη του δημιουργικού έργου ενός μεγάλου σύγχρονου συγγραφέα, εργάτη, ήρωα, του Ernst Junger.
πηγή: eurasiagr.blogspot.com
https://imperium-gaia.blogspot.com/2011/05/der-arbeiter.html
Ὁ ἀναρχικὸς στὴν πιὸ καθάρια μορφή του εἶναι ὁ αρχετυπικὰ συντηρητικός
~Ernst Jünger (1895 - 1998)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)