Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ. ΟΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΡΩΜΗΟΙ

 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο: 

«Ἡ καταγωγὴ τῶν Βλάχων. Οἱ δίγλωσσοι Ῥωμηοί» τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη (1821 – 2021 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ) ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ τρέχον τεῦχος ΙΑ τοῦ Ἐνζύμου:

«Διεσκορπισμένοι εἰς διάφορα χωρία ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ὀρεινὰ ἀπὸ τῆς Μακεδονίας ἓως τὴν Πελοπόννησον εἶναι οἱ λεγόμενοι Βλάχοι, Μακεδόνες ὂντες καὶ Θετταλοί καὶ ῝Ελληνες τὸ γένος … Συμπεριφέρονται ἀδελφικῶς μὲ τοὺς Γραικοὺς ὡς Γραικοί, καὶ δὲν δείχνουν οὖτ᾿ ἐκεῖνοι οὖτε οὒτοι καμμίαν ἐθνικὴν διαφοράν πρὸς ἀλλήλους, καθὼς καὶ τῳόντι εἶναι ἀμφότεροι οἱ λαοὶ μιᾶς πατρίδος τέκνα, καὶ τῶν αὐτῶν προγόνων ἀπόγονοι».Κούμας, Κ. (1832) ῾Ιστορίαι τῶν ᾿Ανθρωπίνων Πράξεων Ἀπὸ τῶν ᾿Αρχαιοτάτων Χρόνων ῝Εως τῶν ῾Ημερῶν μας, τόμ. ΙΒ΄, ᾿Εν Βιέννη, σελ. 530-531

Παραθέτουμε μερικὰ ἀπὸ τὰ συμπεράσματα τῆς πρωτότυπης μελέτης τοῦ συγγραφέα:

→ Οἱ ἀποκαλούμενοι, ρωμανόφωνοι (καὶ ΟΧΙ ρουμανόφωνοι), ἐκλατινισμένοι – δίγλωσσοι Βλάχοι (Ἀρωμοῦνοι) τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου, εἶναι (ἐπιστημονικῷ τῷ δικαίῳ) ἀποδεδειγμένα ΕΛΛΗΝΕΣ στὴν καταγωγή,

→ Οἱ γηγενεῖς ἑλληνικοὶ πληθυσμοί, ἐγκατεστημένοι κυρίως στὸν βορειοελλαδικὸ χῶρο, ἐκλατινίστηκαν, «ἔγιναν Βλάχοι-λατινόγλωσσοι, γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς καθημερινῆς ζωῆς», σὲ βάθος χρόνου ἀπὸ τῆς κατακτήσεως τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, ὅπως ἄλλωστε καὶ πλεῖστοι ἄλλοι εὐρωπαϊκοί λαοὶ (βλ. Βαλλῶνοι, Οὐαλλοί, Γκωλουὰ κ.λπ),

→ Ἔχει καταρριφθεῖ ἡ ψευδο-θεωρία περὶ καθόδου τῶν Βλάχων αἀπὸ τὶς Παραδουνάβιες Παραδουνάβιες Περιοχὲς (Δακία/ σημερινὴ Ρουμανία), → Ἀντιθέτως, ἡ ἐνδελεχὴς ἔρευνα καὶ ἡ παραδοχὴ ἀπὸ ἔγκριτους Ἕλληνες καὶ ἀλλοδαποὺς ἐπιστήμονες Ρωμανιστὲς-Βαλκανολόγους (καὶ Ρουμάνους), ἀποφάνθηκε ὑπὲρ τῆς αὐτοχθονίας τῶν Βλάχων καὶ τῆς μετανάστευσης-μετακίνησης (ἀνόδου) ἑλληνογενῶν Βλάχων ἀπὸ τὴν Θεσσαλία (Μεγάλη Βλαχία) πρὸς τὶς περιοχὲς τῆς σημερινῆς Ρουμανίας (Δακία)…..Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΝΖΥΜΟ

https://ellinikosblog.wordpress.com/2021/09/19/%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%b3%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b2%ce%bb%ce%b1%cf%87%cf%89%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%b9%ce%b3%ce%bb%cf%89%cf%83%cf%83%ce%bf%ce%b9-%cf%81%cf%89%ce%bc/

AMEΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΑΓΡΟΤΙΣΜΟΣ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τῆς Μαρίας Κορνάρου, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ τεῦχος τοῦ Ἐνζύμου ποὺ κυκλοφόρησε λίαν προσφάτως.

(Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021, 166 σελ.)

https://ellinikosblog.wordpress.com/tag/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CE%B6%CF%85%CE%BC%CE%BF/

«Ὁ ἀγρότης εἶναι δεμένος μὲ τὸ χῶμα. Θὰ πρέπει ἐκεῖνος νὰ τὸ καλλιεργήσει, ἐκεῖνος νὰ τὸ ὑπερασπιστεῖ, ἐκεῖνος νὰ τὸ περάσει στοὺς ἀπογόνους του. Καὶ ἐκεῖνοι, μὲ τὴ σειρά τους, θὰ πρέπει κάτι νὰ παραλάβουν. Δὲν θὰ εἶναι ὅμως κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὴν κληρονομιὰ ἀκινήτων στὴν πόλη ἢ καταθέσεων στὴν τράπεζα. Γιατὶ τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔχει τὸν προσωπικὸ χαρακτήρα ποὺ ἔχει τὸ ἀγρόκτημα. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἀγροκτήματος εἶναι μία ἀπὸ τὶς βασικὲς προσλήψεις τοῦ κληρονόμου ἤδη ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, ὅταν τὸ ὄργωνε καὶ τὸ ἔσπερνε μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του, εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸν ἔθρεψε μὲ τὴν παραγωγή του, καὶ ἡ εἰκόνα του πάντοτε δέσποζε στὸ παρασκήνιο τῶν πιὸ σημαντικῶν στιγμῶν τῆς ζωῆς του (…)

Ἡ ἔγγεια ἰδιοκτησία προσφέρει τὶς βάσεις γιὰ μιὰ παραδοσιακὴ κοινωνία, ὅπου πρυτανεύει ὁ σεβασμὸς μεταξὺ τῶν γενεῶν, εἴτε συνειδητὸς ἢ καὶ ὑπόρρητος. (…)

Ἡ ἀναγέννηση τῶν γραμμάτων στὸ Νότο ἔστρεψε τὸ ἐνδιαφέρον τῆς πολύβουης Ἀμερικῆς στὰ ταπεινωμένα ἐδάφη τοῦ Ἐμφυλίου, καὶ ἀπὸ τὴν ἀναγέννηση τῶν γραμμάτων ξεπήδησε ἡ ἀφύπνιση τῶν ἰδεῶν ποὺ ἦταν τὸ “I’ll Take My Stand”. Οἱ συγγραφεῖς τῆς συλλογῆς, ποὺ τὴν χαρακτήρισαν ἀγροτικὸ μανιφέστο καὶ τὴν ὑπέγραψαν ὡς «12 Νότιοι», ἦταν ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων: λογοτέχνες, ποιητές, κριτικοί, πανεπιστημιακοί, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιοι ἄφησαν ἔργο ποὺ διατηρεῖ, χρόνια μετά, τὴν ἐπιρροή του.

Οἱ Δώδεκα Νότιοι προῆλθαν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ τὴν ὁμάδα τῶν «Φυγάδων Ποιητῶν» (Fugitive Poets), ποὺ ἐξέδωσαν γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα ἕνα ποιητικὸ περιοδικὸ ποὺ περιεῖχε καὶ μερικὲς σκόρπιες πραγματεῖες γιὰ τὴν κατάσταση καὶ τὸ μέλλον τοῦ Νότου. Ἀναφερόμενοι στὸ Νότο, οἱ Δώδεκα ἀναφέρονται σὲ κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὴν Πατρίδα τους – δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο, ὅταν ἀναφέρονται στὴν ὑπόλοιπη Ἀμερική. Στὸ μανιφέστο τους, διαχωρίζουν τὴ θέση τους – ἐξ οὗ καὶ ὁ τίτλος, I’ll Take My Stand – ἀπὸ τὶς μετασχηματίσεις τῆς Ἀμερικανικῆς κουλτούρας τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τῆς ἐκμηχάνισης ποὺ ὁ Βορρᾶς ἐπιδίωκε νὰ ἐπιβάλλει στὶς ὑπόλοιπες Πολιτεῖες τότε, καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἀργότερα. Ὑπερασπίζονται τὴν παράδοση ἑνὸς τόπου ποὺ τὸν θεωροῦν πατρίδα τους, καὶ αὐτὴ ἡ παράδοση εἶναι ἡ παράδοση τῆς γῆς, ποὺ νιώθουν νὰ τὴ συνεχίζουν ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους προγόνους τους. Ἡ γῆ ὅμως δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα μέσο, ἀλλὰ σηματοδοτεῖ ἕναν τρόπο ζωῆς. Οἱ Δώδεκα Νότιοι αἰσθάνονται τοὺς ἑαυτούς τους, ἐπίσης, ὑπερασπιστὲς τῆς Νότιας ἰδιαιτερότητας, συνεχιστὲς τοῦ ἀγῶνα μεγάλων μορφῶν, ὅπως οἱ ἥρωες τοῦ Ἐμφυλίου ἀλλὰ καὶ ἡ παλιὰ ἀριστοκρατία τοῦ Νότου.»

Τὸ συγκεκριμένο κείμενο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ ΙΑ τεύχος τοῦ περιοδικοῦ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη μιᾶς σειρᾶς αὐτοτελῶν μελετῶν γιὰ τὸν Ἀμερικανικὸ Ἀγροτισμό, ποὺ θὰ δημοσιευθοῦν προσεχῶς στὸ Ἔνζυμο.

Μπάτσοι - TV - Αριστεροί

  

Θὰ μᾶς «ζαλίσουνε» τώρα μὲ τὴν Σταυρούπολη οἱ πολύχρωμοι ταγοὶ τοῦ συστήματος, μὲ μπροστάρη τὰ κανάλια τῶν ὀλιγαρχῶν, ποὺ θὰ ἀνακαλύπτουν δεκαπεντάχρονους βάφεν ἐς-ἐς καὶ θὰ σερβίρουν αὐγὰ τοῦ φιδιοῦ στὸ φιλοθεάμον κοινὸ τῶν τσιμπιμένων μικροαστῶν, ποὺ ἡ ἀστικὴ δημοκρατία εἶναι ἕτοιμη νὰ καταβροχθίσει ἀλύπητα.

Τὸ περίφημο «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας» ὀρθώνεται ξανά, αὐτὴ τὴν φορὰ γιὰ νὰ ρίξει τὴν βαριά σκιά του σὲ μερικὲς δεκάδες πιτσιρικάδες, ἀρνητὲς τοῦ νεοραγιαδισμοῦ, καὶ νὰ τοὺς προβάλλει ὡς τὸν μεγάλο κίνδυνο γιὰ τὴν «δημοκρατία μας», ποὺ ἐδῶ καὶ μία δεκαετία καὶ βάλε ἔχει κάνει τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμά της πατσαβούρι, γιὰ νὰ ἐφαρμόζει μνημόνια ἐπὶ μνημονίων, καὶ ἐσχάτως (δηλαδὴ τὸν τελευταῖο ἑνάμιση χρόνο) ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας καὶ μέτρα ὑγειονομικῆς τυραννίας.

Ὁ φίλος στὴν ἀνάγκη φαίνεται, κι ἔτσι ἐπιστρατεύτηκαν οἱ «ἐρυθροφρουροὶ» τοῦ καθεστῶτος, ποὺ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς ἀστυνομίας, ἀνέλαβαν νὰ συνετίσουν δεόντως τοὺς ἀνυπάκουους μαθητές, ποὺ τόλμησαν νὰ ἀναρτήσουν τὴν ἐπάρατο γαλανόλευκη, ἐπεδράμοντας στὸ σχολικὸ συγκρότημα μὲ τὰ ἀνάλογα ὄργανα σωφρονισμοῦ, χωρὶς ἰδιαίτερη -εἶναι ἀλήθεια- ἐπιτυχία. «Ἀλληλέγγυοι» ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἀστυνομίας προχώρησαν σὲ προσαγωγὲς καὶ συλλήψεις μαθητῶν, ἐνῶ γιὰ τὰ περαιτέρω θὰ ἀναλάβει ἡ ἀδέκαστη δικαιοσύνη, ἀφοῦ ἡ Ὑπουργὸς Παιδείας ζήτησε εἰσαγγελικὴ παρέμβαση ἐν μέσω τῆς ἤδη ἐξελισσόμενης μεγάλης εἰσαγγελικῆς ἔρευνας γιὰ τοὺς «ἀντιεμβολιαστές».

Κάπως ἔτσι ἡ Νέα Δημοκρατία δείχνει ἐμπράκτως ὅτι «τιμᾶ τοὺς ἀγῶνες τῆς Ἀριστερᾶς», μὲ τὴν ὁποία στὴν πραγματικότητα συγκυβερνᾶ ἀτύπως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐνέσκηψε ὁ κορωνοϊός, μὲ σύσσωμη τὴν Ἀριστερὰ νὰ κάνει ὅ,τι περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι της γιὰ νὰ στηρίξει τὶς ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας, τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ καὶ τὰ πιστοποιητικὰ ὑγειονομικῶν φρονημάτων φωνάζοντας καὶ τὸ «δῶστε λεφτὰ γιὰ τὴν ὑγεία» γιὰ νὰ μὴν μᾶς πάρουν καὶ τελείως χαμπάρι.

Τὸ νόστιμο εἶναι ὅτι οἱ ἀριστεροὶ τοῦ φραπὲ κατὰ τὴν ἐπιδρομή τους στὸ σχολεῖο φώναζαν τὸ σύνθημα «λευτεριὰ στὸν λαό, θάνατος στὸν φασισμό», πού, πέραν τοῦ ὅτι προδίδει τὸ μέγεθος τῆς πολιτικῆς τους ἠλιθιότητας, τὸ ἔχουν πάρει ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ Κούρδους πολιτικοὺς πρόσφυγες, ποὺ ἔχουν ἑκατοντάδες νεκροὺς καὶ χιλιάδες φυλακισμένους, γιατὶ στὴν Τουρκία ἡ «ἐπανάσταση» δὲν εἶναι ἀπασχόληση γιὰ καλοζωισμένους φοιτητές, ἐπαγγελματίες συνδικαλιστὲς καὶ κομματόσκυλα ταϊσμένα ἀπὸ τὸν κρατικὸ κορβανά.

Αὐτὸ ποὺ διαφεύγει, πάντως, τῆς προσοχῆς, καὶ μᾶλλον εἶναι καὶ τὸ κοινωνικὸ «ζουμὶ» τῆς ὑπόθεσης, εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερὰ ἐπιτίθεται ἀνοικτὰ σὲ μαθητὲς τεχνικοῦ λυκείου, καὶ αὐτὸ λέει πολλὰ γιὰ μία παράταξη ποὺ αὐτοπροβάλλεται ὡς ὑπερασπιστῆς τοῦ ἐργαζόμενου λαοῦ καὶ τὰ τοιαῦτα.

Ὅπως καὶ νἄχει, ἡ Ἀριστερὰ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ ἔχει πάρει πρὸ πολλοῦ (ὁριστικὸ) διαζύγιο ἀπὸ τὰ πληβειακὰ στρώματα τῆς κοινωνίας, τὰ ὁποῖα ἀντιλαμβάνονται ἐνστικτωδῶς ὅτι ἡ ὑπεράσπιση τῆς κοινωνικῆς τους θέσης περνάει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς τους ταυτότητας.

Ἡ πολιτικὴ σημασία τοῦ ἐπεισοδίου στὴν Σταυρούπολη θὰ φαίνεται ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ στὸ ἄμεσο μέλλον, μέσα σὲ ἐθνοπληβειακὰ τμήματα τῆς νεολαίας καὶ τοῦ γενικοῦ πληθυσμοῦ, ποὺ θὰ στρέφονται ὅλο καὶ περισσότερο στὸν πατριωτισμὸ (πεῖτε το «ἐθνικισμό», πρόβλημα οὐδὲν) ὡς ἀσπίδα ἀπέναντι στὸν κοινωνικὸ καὶ ἐθνικό τους ἐπαπειλούμενο ἀφανισμό, ποὺ τοὺς ἐπιφυλάσσουν Δεξιὰ καὶ Ἀριστερά, ἀφοῦ ἔχουν γίνει πλέον οἱ δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου συστημικοῦ νομίσματος.

Ὁ τίτλος τῆς ἀνάρτησης εἶναι παραφθορὰ ἀπὸ κάποιο παλιὸ ἀναρχικὸ σύνθημα. Ὅποιος τὸ γνωρίζει, ξέρει  τὴν κατάληξη (καὶ τὴν κατάντια).

πηγή

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021

 ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 2021

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν» –

Σοφοκλέους Ἀντιγόνη, στίχος 523

Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021, 166 σελ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1821 – 2021 ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

• Ἡ καταγωγὴ τῶν Βλάχων. Οἱ δίγλωσσοι Ῥωμηοί, τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη

• Τὸ «Σχέδιον Γενικόν» τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας

• Ἡ «Δύση» τελειώνει. Ἐμεῖς; ἄρθρο τῆς σύνταξης

• Ἡ βάση τοῦ παγόβουνου ποὺ λιώνει, ἄρθρο τῆς σύνταξης

• Ἡ Ἰατρικὴ εἶναι Πολιτική, ἄρθρο τῆς σύνταξης

• «Πολιτικόν, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιόν», τοῦ Πλάτωνος

• Περὶ τῆς τρέχουσας ὑγειονομικῆς κρίσης, συνέντευξη μὲ τὸν Ἀλαῖν ντὲ Μπενουᾶ

• Ἡ ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, τοῦ Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδᾶ

• Περὶ δικαιωμάτων καὶ δημοσίου συμφέροντος, τοῦ Σωτήρη Γιαννέλη

• Νέοι κανόνες γιὰ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ

• Ἀμερικανικὸς ἀγροτισμός: Ἡ κληρονομιὰ τοῦ Νότου, τῆς Μαρίας Κορνάρου

• ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ : Σωτήρης Σοφιανόπουλος : ἕνας ὁραματιστὴς γιὰ τὴν παραγωγικὴ ἀνάπτυξη τῆς Ἑλλάδας, τοῦ Χρῆστου Μαλτέζου

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

"Ἡ Μεγάλη Ἰδέα, ἡ ἀνάκτηση ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐδαφῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ συνένωσή τους σὲ ἕνα ἑνιαῖο ἑλληνικὸ κράτος, ἀποτελεῖ τὴν ἐθνικὴ ἰδεολογία τοῦ νεωτέρου καὶ συγχρόνου ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὶς παραμονὲς τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ Ἴων Δραγούμης ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ μεγάλους σκαπανεῖς τῆς Μεγάλης Ἰδέας ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας. Ἡ ἀνάρτηση τοῦ κειμένου ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν Μεγάλη Ἰδέα εἶναι μία μικρὴ ἀπότιση φόρου τιμῆς γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἄνανδρη ἐκτέλεσή του ἀπὸ τὰ βενιζελικὰ Τάγματα Ἀσφαλείας τοῦ Παύλου Γύπαρη στὶς 31 Ἰουλίου 1920. Ὁ Δραγούμης ἀγωνίσθη γιὰ μία Ἑλλάδα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἄκρο ἀντίθετο τοῦ σημερινοῦ νεοελληνικοῦ κοπρώνα, ποὺ δημιούργησε τὸ ἑλληνόφωνο μεταπολιτευτικὸ κατεστημένο μὲ τὴν ἐνεργὸ ὑποστήριξη τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ. Ὁ ἐθνικὸς ζηλωτισμὸς τοῦ Δραγούμη ἀποτελεῖ πρότυπο γιὰ ὅσους ζωντανοὺς Ἕλληνες φλέγονται ἀπὸ τὸν πόθο τῆς κάθαρσης τοῦ τόπου ἀπὸ τὴν μαζοδημοκρατικὴ σαπίλα καὶ τὴν ἐπανάσταση γιὰ τὴν νέα ἐθνικὴ παλιγγενεσία."

από εδώ:

ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ

{Εἰς τὴν Ἱστορίαν ἐξ ὅλων τῶν Ἐθνῶν τὸ Ἑλληνικὸν ἔχει ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν ὅτι ἀναγεννᾶται καὶ ἀναζῇ.

Ὅταν ἐξηντλημένη καὶ διεφθαρμένη ἐκ τῶν ἐμφυλίων πολέμων ἡ ἀρχαῖα Ἑλλὰς ἀπέθνησκεν ἀδόξως, τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα μὲ ἰδεῶδες τότε τὸν ἐκπολιτισμὸν τῆς βαρβάρου Ἀσίας, ὕψωσε τὸν Μεγάλον Ἀλέξανδρον εἰς τὸν θρόνον τοῦ παμμεγίστου Ἑλληνικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ κράτους.

Ὅταν πάλιν ὁ Ἑλληνισμὸς ἐφάνη θνήσκων ὑπὸ τὴν ῥωμαϊκὴν δεσποτείαν, ὅταν βάρβαροι ἐπιδρομεῖς ἐλυμαίνοντο καὶ τότε τὰς Ἑλληνικὰς χώρας, τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα ἐνεκολπώθη καὶ ἐχειραγώγησε τὴν θρησκείαν, ἥτις θὰ ἐλύτρωνε τὴν ἀνθρωπότητα. Μὲ Ἰδανικὸν τότε τὸν Χριστιανισμόν, μετὰ πολὺ δυσκολωτέρους ἀπὸ τοὺς τώρα ἀγῶνας τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος ἀνέζησεν εἰς τὸ μέγα βυζαντινὸν κράτος.

Τώρα ἔχει Ἰδανικόν του τὴν ἀνάστασιν τοῦ Ἔθνους. Τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μόνον ἠμπορεῖ νὰ σχηματίσῃ κανεὶς κάποιαν πιθανότητα, λέγουν ὅτι μέ ὅλους τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ προσκόμματα ὁλόκληρον τὸ Ἔθνος θ’ ἀποτελέσῃ πάλιν ἑνωμένο, εὔμορφο κράτος καὶ δυνατό.}

«Ἕνα Ἔθνος δὲν δύναται νὰ ζήσῃ ἐπὶ πολύ, ὅταν δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, σκοπὸν πρὸς τὸν ὁποῖον νὰ τείνῃ. Ἕνα ξεχωριστόν, ἰδικόν του σκοπόν. Ὅταν τὸ Ἔθνος δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, ὅταν δὲν πιστεύῃ εἰς αὐτό, δὲν ἔχει πρόγραμμα, δὲν ἔχει γνώμονα νὰ κρίνῃ τί τὸ συμφέρει καὶ τί ὄχι, ποῖος τὸ ὠφελεῖ καὶ ποῖος τὸ βλάπτει, παραπαίει, στέκεται, λιμνάζει σὲ τέλμα συναλλαγῆς καὶ ἀλληλοφαγώματος, εἰς τὸ ὁποῖον οἱ ἀσυνείδητοι μόνον ἐπιτήδειοι ἐπιτυγχάνουν, ὡς ὅτου ἄλλο Ἔθνος ποὺ ἀκολουθεῖ μὲ πίστιν τὸ ἰδικόν του πρόγραμμα τοὺς σαρώσῃ ὅλους».

Ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολις ἔπεσε, τὸ Ἔθνος εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἀπέμεινε πλέον καμμία δύναμις καὶ καμμία εὐτυχία, ἐφάνη καταδικασμένον ν’ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὴν ἐσχάτην δουλείαν. Ἀλλὰ τὸ ἔθνος δὲν ἀπέθανε. Ὅταν ὅλα τὰ ἔχασε, μόνον, χάρις εἰς τὴν θρησκείαν του, ποὺ ὑποβάλλει τὴν ἰδέαν τῆς ἀναστάσεως, ἐδημιούργησε δι’ ἑαυτὸ μίαν δύναμιν, ἕνα Ἰδανικόν, τὴν Μεγάλην του Ἰδέαν. Ἐπίστευσε ὅτι θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡμέρα ποῦ θ’ ἀναστηθῇ ἀπὸ τὸν τάφον τῆς δουλείας καὶ ἑνωμένο πάλιν θ’ ἀποτελέσῃ κράτος εὔμορφος καὶ δυνατό.

Ὁ εὐγενὴς Λαός, ποὺ καὶ τώρα ἀκόμη μετὰ τόσους αἰῶνας ἔχει κακὴν ἡμέραν τὴν Τρίτην, τὴν ἡμέραν ποὺ ἡ βασιλεύουσα ἔπεσε, ᾐσθάνθη μέχρι θανάτου, ᾐσθάνθη σὰν προφήτης τότε καὶ σὰν προφήτης εἶπε σὲ ἔνδοξη εἰκόνα εἰς τὴν ἀνάκτησιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν Μεγάλην Ἰδέαν.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ

 ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΞΟΔΟΣ»:

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΜΠΕΛΕΤ «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ»

- Εἰσαγωγικὸ Σημείωμα τοῦ Κωνσταντίνου Στυλιανοῦ

Γεώργιος Λαμπελέτ:

- Ἡ ἐθνικὴ μουσικὴ

- Ὁ ἐθνικισμὸς εἰς τὴν τέχνην

- Ἡ ἑλληνικὴ δημώδης μουσικὴ

Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τὸν Κωνσταντῖνο Στυλιανοῦ γιὰ τὴν συνεργασία μας!

Πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖτε νὰ το προμηθευτεῖτε ἀπὸ τὰ παρακάτω βιβλιοπωλεῖα:

(Συντὀμως καὶ σὲ περισσότερα)

–Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

–Πατάκης, Ἀκαδημίας 65, Ἀθήνα

– Ἰανός (Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη)

–Πρωτοπορία (Ἀθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα) (ἠλεκτρονικῶς)

–Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

–Ἀλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22, Ἀθήνα

–Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Ἀθήνα

–Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Ἀθήνα

–ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1, Ἀθήνα 

Μπορεῖ ἐπίσης νὰ σᾶς σταλεῖ ἐπικοινωνώντας μὲ τὶς ἐκδόσεις στὸ exodosvivlia@gmail.com 

Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου: 

«Ἡ τελευταία προοδευτικὴ φάσις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος φέρει καὶ τοῦτο τὸ παράδοξον, ὅτι ἐπενόησε μίαν κοινὴν τῶν λαῶν τέχνην, μὴ ὑποκειμένην εἰς καμμίαν ἐπίδρασιν φυσικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, φυλῆς κτλ., ὁρίσασα δι’ αὐτὴν μίαν θέσιν σχεδὸν ἀεροστατικήν, εἰς ἕνα ὁρίζοντα ὅπου νὰ ὑπάρχῃ μόνον διαφορὰ ποσότητος καλλιτεχνικῆς ἰδιοφυΐας.

[...] Πᾶς ἄνθρωπος, καὶ ὑπὲρ πάντα ἄλλον ὁ καλλιτέχνης εἰσπνέει τὴν κοινωνικὴν καὶ φυσικὴν ἀτμοσφαῖραν τοῦ τόπου του. [...] Τὸν ἐθνικὸν ποιητήν τὸν δημιουργεῖ τὸ φυσικὸν καὶ κοινωνικὸν περιβάλλον τοῦ τόπου του. Ὑπὸ τοὺς ὅρους αὐτοὺς ὅλοι οἱ καλλιτέχναι πρέπει νὰ εἶνε ἐθνικοί, καὶ ἐκεῖνοι ἀκόμη οἱ ὁποῖοι προτρέχουν τῆς ἐποχῆς των, ἐργάζονται διὰ τὸ μέλλον, διότι δὲν εἶνε ἄλλο τὸ ἔργον των, εἰς τὸ δένδρον τῆς ἐθνικῆς τέχνης, παρὰ ἕνας κλάδος προτεταμένος ὁ ὁποῖος ἀντλεῖ τὴν ὑπόστασίν του ἀπὸ τὰς βαθείας ρίζας τοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς φυλῆς.» 

Ὁ Γεώργιος Λαμπελέτ (1875 - 1945) ἦταν Ἕλληνας συνθέτης, μουσικοκριτικός, συγγραφέας μουσικοθεωρητικῶν κειμένων, δοκιμιογράφος, δάσκαλος μουσικῆς, ποιητὴς καὶ μεταφραστής. Ἔγραψε κύκλους τραγουδιῶν, χορωδιακὰ καὶ ὀργανικὰ ἔργα, καθὼς καὶ θεωρητικὲς μελέτες σχετικὰ μὲ τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο στὴν ἑλληνικὴ λόγια καὶ δημώδη μουσική. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ 

τοὺς πρωτεργάτες τῆς Ἐθνικῆς Μουσικῆς Σχολῆς.  Ἄν καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς μουσικῆς του ἔχει χαθεῖ, στὰ σωζόμενα ἔργα διαφαίνεται ἡ ἰδιάζουσα αἰσθητική του, ὅπως αὐτὴ προκύπτει κυρίως μέσα ἀπὸ ἐναρμονίσεις δημωδῶν τραγουδιῶν. Μελοποίησε πολλὰ παιδικὰ ποιήματα τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ὡς κριτικὸς τῆς τέχνης -καὶ δῆ τῆς μουσικῆς- ὁ Λαμπελὲτ ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ ἐκδυτικισμοῦ τῆς τέχνης.

https://koinsepexodos.wordpress.com

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

τοῦ Ἴωνος Δραγούμη

Πολλοὶ νομίζουν πὼς μὲ τὸ νὰ ἀπευθύνονται στὸ λαὸ μποροῦν νὰ φέρουν τὴ νεοελληνικὴ ἄνθιση. Ὁ λαὸς ὅμως δὲ φωτίζεται μὲ μοναχικὲς ἐνέργειες μερικῶν ἀτόμων ὅσο φωτεινὰ καὶ νὰ εἶναι, χρειάζεται μιὰ ἀριστοκρατία ὁλόκληρη γιὰ νὰ ἐπηρεαστεῖ ὁ λαός. Ὄχι ἀπὸ κάτω παρὰ ἀπὸ πάνω θ’ ἀρχίσει ὁ ξαναγεννημός. Ἄς φωτιστοῦν οἱ μορφωμένοι, ἄς λουστοῦν στὰ φεγγερὰ καὶ διάφανα νερὰ τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, ἄς συνταραχτοῦν καὶ ἄς θελήσουν κάτι, καὶ ὁ λαὸς θὰ τοὺς ἀκολουθήσει ἔπειτα.

Δὲν ἐνδιαφέρει ἄν θὰ εἶναι στολισμένοι μὲ τίτλους, μὲ γαλόνια ἤ μὲ γνωστὰ ὀνόματα, δὲν ἐνδιαφέρει ἄν θὰ εἶναι πλούσιοι ἤ φτωχοὶ, οὔτε ἄν θὰ ξέρουν πολλὰ ἤ λίγα γράμματα, μὰ πρέπει δίχως ἄλλο νὰ εἶναι εὐγενικοὶ στὴ σκέψη καὶ στὴν πράξη. Μπορεῖ νὰ ξέρουν πολλὲς γλῶσσες ξένες ἤ καὶ νὰ μὴν ξέρουν παρὰ τὴν ἑλληνική, μὰ ἡ γλῶσσα ποὺ θὰ ξέρουν -γιατὶ θὰ μιλοῦν ἀναγκαστικὰ μιὰ γλῶσσα ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωποι- ἀπαραίτητο νὰ εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς τους τῆς σύγχρονης. Καὶ τὴν ἴδια γλῶσσα θὰ τὴ μιλοῦν καὶ θὰ τὴ γράφουν. Μπορεῖ νὰ ἔχουν γνωριστεῖ μὲ ξένες συνήθειες καὶ φιλολογίες καὶ πολιτισμοὺς ἤ νὰ μὴν ἔχουν εἴδηση ἀπὸ δαῦτες, ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ θὰ γνωρίζουν τέλεια θὰ εἶναι οἱ συνήθειες τοῦ τόπου τους, ἡ φιλολογία καὶ ὁ πολιτισμὸς ποὺ μεταμόρφωσε τοὺς ἀνθρώπους τῆς πατρίδας τους καὶ τοὺς ἔπλασε τέτοιους ποὺ σήμερα εἶναι. Καὶ θὰ περηφανεύονται γι’ αὐτὰ, καὶ αὐτὸ ἀκόμα θὰ γίνει. Μπορεῖ νὰ ἔχουν μελετημένες τὶς ἐπιστῆμες εἴτε σὲ ξένα μέρη εἴτε στὸ σπίτι τους, ἤ καὶ νὰ μὴν ἔχουν καμιὰ μάθηση συστηματικὰ καὶ ἀπὸ βιβλία -οἱ ἐπιστῆμες δὲ δημιουργοῦν πολιτισμοὺς- ἀλλὰ δὲ θὰ εἶναι ἄνθρωποι ἄν δὲν ἔχουν προσέξει καὶ σπουδάσει βαθειὰ τὸν ἑαυτό τους. Καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους τὶς ρίζες ψάχνοντας θὰ τὶς βροῦν μέσα στὸ ἔθνος τους. Προπάντων θὰ εἶναι γνήσιοι καὶ ξάστεροι καὶ καθάριοι, ὄχι παρδαλοὶ καὶ μπογιατισμένοι καὶ ψεύτικοι, ἐσωτερικοὶ καὶ ὄχι ἐξωτερικοί, βαθιοὶ στὴ σκέψη καὶ ὄχι ρηχοί, καλοστεκούμενοι καὶ καλοκαθισμένοι καὶ ὄχι παραπατώντας, παραδέρνοντας καὶ ἑτοιμόρροποι, αὐτόφωτοι καὶ ὄχι ἑτερόφωτοι. Καὶ οἱ πράξεις τους, ποὺ θὰ εἶναι σύμφωνες μὲ τὸν ἑαυτό τους, θὰ δείχνουν αὐτοπεποίθηση, αὐτογνωσία, αὐτοβουλία. Καὶ δὲ θὰ φοβοῦνται τίποτα, οὔτε τὴν κοινὴ γνώμη, ποὺ εἶναι ὁ τρομερότερος δράκος. Καὶ δὲ θὰ συλλογίζονται τὸ θάνατό τους, ἀγκαλὰ μπορεῖ βέβαια νὰ συλλογίζονται καὶ συχνὰ μάλιστα τὸ θάνατο. Καὶ θὰ εἶναι ἀπρόσωποι, γιατὶ θὰ ξέρουν πὼς δὲν ἀξίζει ὁ ἑαυτὸς μας παρὰ σὰν ὄργανο γιὰ νὰ μαθαίνουμε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε, ἀλλοιῶς τὶ τὸν θέλουμε; Θὰ προσπαθοῦν νὰ γίνονται καλλίτεροι ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους ὄχι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ ἐγώ τους παρὰ ἀπὸ ἐπιθυμία νὰ κάμουν τὸ ὄργανο τῆς μάθησης καὶ τῆς πράξης πιὸ τέλειο. Ὄχι ἐγωλατρεία, μὰ καλλιέργεια τοῦ ἑαυτοῦ τους ἐπίμονη. Καὶ δὲ θὰ ξιπάζονται ἀπὸ τὰ ξένα, ἀπὸ τὰ περασμένα καὶ ἀπὸ τὰ παράξενα. Θὰ τὰ προσέχουν καὶ θὰ τὰ ζυγίζουν. Θὰ εἶναι ξυπνητοί, πλημμυρισμένοι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴ ζωή, γιὰ τὴ φύση, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ξεροὶ καὶ κρυσταλλωμένοι.

Σὰν οἱ τελευταῖοι ἀντιπρόσωποι μιᾶς περασμένης ἐποχῆς καὶ οἱ πρῶτοι μιᾶς ἐρχόμενης, θὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι οἱ καμωμένοι, οἱ μεστωμένοι, καὶ ποὺ ὥς τόσο ὁλοένα γίνονται. Καλοριζωμένοι ἀπάνω στὰ περασμένα, θὰ εἶναι φορτωμένοι ἀπὸ μελλούμενα καὶ ὥριμοι νὰ τὰ δημιουργήσουν. Γνωρισμένοι μὲ τὰ παλιὰ καὶ σέβοντάς τα μὲ φώτιση, θὰ ἔχουν τὴ θεία χάρη νὰ προβαίνουν, στοχαστικὰ μὰ καὶ σταθερά, στὰ καινούργια. Δὲ θὰ εἶναι μόνο σῶμα οὔτε μόνο ψυχή, δὲ θὰ ἔχουν μόνο κεφάλι οὔτε μόνο χέρια ἤ σκέλια, παρὰ θὰ εἶναι πλέριοι καὶ ἀκεριοι, μὲ ζωντανὲς ὅλες τους τὶς λειτουργίες. Εἰδικοὶ δὲ θὰ εἶναι, παρὰ γενικοί, ὑδροκέφαλοι μήτε, ὑπερτροφικὰ ἤ ἀτροφικὰ μέλη δὲ θὰ ἔχουν, μόνο σύμμετρα. Οἱ νέοι διονυσιακοὶ καὶ ἀπολλώνιοι, οἱ γέροι ὀλύμπιοι, οἱ γυναῖκες ἐρωμένες καὶ μητέρες καὶ ἀδελφές, τῶν ἀντρῶν τόνωση καὶ ὄχι ἀδυνάτισμα, καὶ τὰ παιδιὰ θεότρελλα καὶ γερὰ καὶ χαριτωμένα προμηνύματα τοῦ ξετελειωμένου ἀνθρώπου, ἐλπίδα ἀνώτερου ἀνθρωπισμοῦ.

Ὅλοι θὰ ζοῦν, θὰ κουνιοῦνται δηλαδὴ καὶ θὰ στοχάζονται, θὰ ὀνειρεύονται καὶ θὰ φαντάζονται, θὰ βλέπουν, θὰ προσέχουν καὶ θὰ ποθοῦν, καὶ θὰ θέλουν, καὶ θὰ κάνουν. Καὶ ὅταν ἡ ὡραία ἥβη θὰ σκάει, μιὰ ψυχοστασιὰ θὰ παίρνει τὸ νέον ἄνθρωπο, μελαγχολικὴ καὶ σταχτιὰ καὶ μουσικὴ καὶ πλούσια, σὰ νὰ προβλέπει δειλὰ δειλὰ ἤ νὰ προαισθάνεται μιὰν ἄνοιξη -κατάσταση φουσκοδεντριᾶς, ἀπαντοχῆς καὶ ἐλπίδας, καὶ ὁρμῆς ὅμως, βαθειὰ κρυμμένης μέσα στὰ σωθικά, ποὺ εἶναι νὰ φανερωθεῖ σιγοβράζοντας καὶ δυναμόνοντας μέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Ἀόριστα καὶ ἀξεδιάλυτα καὶ σκλαβωμένα ὅλα μέσα στὸ βάθος τὸ ἀμέτρητο, καὶ γι’ αὐτὸ πιὸ μουσικὰ καὶ ποιητικὰ καὶ πολυσύνθετα καὶ μπλεγμένα, θὰ εἶναι βαρειὰ ἀπὸ μέλλον.

Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τώρα γιὰ τὴν ἑλληνικὴ φυλὴ ἐποχὴ γεμάτη χυμοὺς καὶ δύναμη κρυμμένη, σὰν ἄνοιξη, γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι τῆς φυλῆς οἱ δημιουργικοί -ἡ ἀριστοκρατία τοῦ ἔθνους- εἶναι τὴν ὥρα τοὺτη πολύτροποι καὶ πολυτεχνίτες, δοκιμάζουν μέ κάθε τρόπο, νὰ ἐκφραστοῦν, νὰ φανερώσουν τὸν ὀργασμὸ ποὺ βράζει μέσα τους. Καὶ θὰ τὸν ἐκφράσουν! Βάλθηκαν νὰ ἐκφράσουν τὴ νέαν ἑλληνικὴ ψυχή, τὴν καθαρισμένη ἀπ’ ὅλες τὶς σκουριές, μὲ ὅλα τὰ μέσα, μὲ μουσική, μὲ ποίηση, πεζὸ λόγο, ἀρχιτεκτονική, χοροὺς, κεντήματα, ἀγῶνες, γυμναστική, πολέμους, ἡρωισμούς. Σὰν τοὺς ἀνθρώπους τοὺς μεγάλους τοῦ ξαναγεννημοῦ στὴ Δύση ἔχει ὁ καθένας τους συχνὰ πολλὲς μαζὺ ἀξιοσύνες, καὶ βλέπεις ἔξαφνα μαθηματικοὺς ποὺ ἐναρμονίζουν τὴ βυζαντινὴ μουσική, γιατροὺς ποὺ ἀνοίγουν τὰ μάτια τῶν εἰδικῶν στὰ παιδαγωγικὰ ἤ στὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση, δικηγόρους ποὺ κάνουν ποιήματα, ἐμπόρους καὶ πολιτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς ποὺ εἶναι τεχνίτες τοῦ λόγου, ἀρχιτέκτονες ποὺ ζωγραφίζουν καὶ μελετοῦν τὰ βυζαντινὰ πρότυπα, μουσικοὺς ποὺ εἶναι ποιητές, λογογράφους ποὺ εἶναι καὶ ζωγράφοι, ζωγράφους ποὺ εἶναι γλύπτες, καθηγητὲς πού, δίχως νὰ ξέρουν καλὰ γιὰ ποιὸ λόγο, περιμαζεύουν δημοτικὰ τραγούδια, λαϊκὲς λέξεις, φράσες, παραμύθια, παροιμίες, παιδαγωγοὺς ποὺ εἶναι φιλόσοφοι, ποιητὲς ποὺ εἶναι τεχνοκρίτες, λογογράφους ἀποστόλους τοῦ ξαναγεννημοῦ, λάτρες τῆς φύσης καὶ πολιτικοὺς μαζύ, παπάδες ποὺ στοχάζονται καὶ ἐνεργοῦν. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἕνας ἕνας ξεπροβάλλουν δειλὰ δειλὰ καὶ ἀναπάντεχα ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς τοῦ ἔθνους, σὰ σημάδια καὶ προμηνύματα μιᾶς γενικῆς ἄνθισης, αὐτοὶ ποὺ σχεδὸν δὲ γνωρίζονται ἀναμεταξὺ τους καὶ φυσικὰ λοιπὸν οὔτε συνεργάζονται συνειδητὰ εἶναι λάτρεις τῆς δημοτικῆς παράδοσης, ποὺ τὴν ἀνακάλυψαν καὶ τὴν ξεσκέπασαν ὁ καθένας χωριστὰ σκαλίζοντας στὰ ἀγνώριστα βάθια τῆς ψυχῆς τους.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ πρόδρομοι τοῦ νεοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ αὐτοὶ εἶναι ἡ ἀριστοκρατία ποὺ θὰ νικήσει τὴν ξεπεσμένη τώρα τάξη τῶν μισογραμματισμένων ποὺ ὥς τώρα κυριαρχοῦσε καὶ θὰ πάρει τὴ θέση της. Καὶ αὐτοὶ θὰ διαφεντέψουν τὸ ἔθνος καὶ στὴ σκέψη καὶ στὴν πράξη καὶ θὰ διδάξουν τὶς ἐρχόμενες γενεές. Ἀπ’ αὐτοὺς θὰ βγοῦν οἱ νέοι δάσκαλοι καὶ τὰ νέα σκολεία.

Ὁ δημοτικισμὸς εἶναι γιὰ τοὺς Ἕλληνες ζήτημα ἀνθρώπινο. Ὁ ἄνθρωπος διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα ζῶα μὲ τὸ νὰ ἔχει λόγο, καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀνθρώπινο πρᾶμα ἀπὸ τὴν ὅσο γίνεται πιὸ ἐλεύτερη ἔκφραση τοῦ λόγου. Οἱ δάσκαλοι κυτάζουν νὰ βάλουν ἐμπόδια στὸ λόγο. Νὰ τσακιστοῦν! Δὲν ὑπάρχει ζήτημα ποὺ νὰ ἐνδιαφέρει τὸν ἄνθρωπο πιότερο ἀπὸ τὸ ζήτημα τοῦ λόγου, καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες αὐτὸ εἶναι τὸ ζήτημα τοῦ δημοτικισμοῦ. Πολλοὶ δημοτικιστὲς μὲ τὸ νὰ ἔτυχε νὰ εἶναι καὶ θετικιστές, καὶ ἄλλοι σοσιαλιστές, νόμισαν πὼς δημοτικισμὸς θὰ πεῖ θετικισμός, καὶ ἄλλοι σοσιαλισμός, ἐνῶ δημοτικισμὸς θὰ πεῖ κάτι πολὺ πλατύτερο, βαθύτερο καὶ πλουσιότερο.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ πρόδρομοι. Ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωριστοῦν ἀναμεταξύ τους, νὰ τὸ νοιώσουν πὼς συγγενεύουν, νὰ λάβουν συνείδηση πὼς κάνουν ὁ καθένας στὸ εἶδος του καὶ μὲ διάφορες μορφὲς τὸ ἴδιο πρᾶμα, πὼς ἡ ἴδια πνοὴ τοὺς πῆρε καὶ τοὺς ὁδηγεῖ πρὸς τὴ δημιουργία τοῦ νέου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ τότε θὰ συνεργαστοῦν γιὰ νὰ βάλουν σὲ δρόμο τὸ μεγάλο ἔργο. Θὰ ἔρθει καὶ αὐτό.

Αὐτὴ ἡ νέα εὐγένεια τοῦ ἔθνους θὰ εἶναι ἀλύγιστη στὴ θέληση καὶ πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες καὶ στὴ σκέψη καὶ στὴν αἴσθηση. Νέα αἰσθητικὴ θὰ τὴ φωτίζει καὶ θὰ τὴν ἐνθουσιάζει, γιατὶ θὰ εἶναι κοντήτερα στὴ φύση καὶ μακρήτερα ἀπὸ κάθε δογματισμό. Καὶ θὰ κάνει πάντα ἀπερίμεντα ἔργα, δηλαδὴ τέτοια ποὺ ἡ σήμερα κυρίαρχη τάξη τῶν μισογραμματισμένων δὲ θὰ τὰ περιμένει ἤ θὰ τὰ περιμένει ἀλλοιώτικα, σύμφωνα μὲ τὴν κοινὴ δική της προστυχιά. Καὶ θὰ τὸ ξέρουν οἱ νέοι ἀριστοκράτες πὼς δὲν ἔχει νὰ φοβηθοῦν ἀπὸ τὴν κατακραυγὴ τῶν πολλῶν ἤ τὴν καταφρόνια τους, οὔτε νὰ φύγουν σὲ τόπους ξένους γιὰ νὰ ἀνθίσουν δυνατοὶ ὥστε νὰ νοιώθουν πὼς δὲν ἀξίζει τόσο ἡ φήμη ποὺ θὰ μποροῦσαν ἴσως στὴν ἐποχὴ μας νὰ ἀποχτήσουν ἐκεῖ πέρα -γιατὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς στὴ Δύση βρίσκεται σὲ ξεπεσμὸ καὶ τίποτε δὲν μποροῦν οἱ ἄνθρωποί του νὰ δημιουργήσουν πιὰ παρὰ ἐπιστῆμες καὶ μόνο- ὅσο ἡ δημιουργία ποῦ κάνουνε μένοντας στὸν τόπο τους, ὅπου κάμποσα σημάδια δείχνουν πὼς γεννιέται ἕνας νέος πολιτισμὸς καὶ ὅπου θὰ λάβουν τὴ χαρὰ τὴ μεγάλη νὰ λογαριαστοῦν σ’ αὐτὸν μέσα, ἔστω καὶ πρόδρομοι.

Πηγή: Ἴωνος Δραγούμη, Ἑλληνικὸς Πολιτισμός, σ. 96-102, ἐκδόσεις Φιλόμυθος, Ἀθήνα, 1993

https://ellinikosblog.wordpress.com/2018/07/31/%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%b1/