Σελίδες

Κάρλο Τερρατσιάνο: "Ένοπλη Σκέψη" "Στις Ρίζες του Ροσσομπρουνίσμο"


"Από τώρα και στο εξής, η δέσμευσή μας θα είναι για εκείνους τους άντρες, από όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά υπόβαθρα, που δεν έχουν εγκαταλείψει αυτά τα διαβόητα χρόνια και για εκείνους τους νέους που τώρα κοιτάζουν απλώς σε αυτήν την έρημο των ερειπίων και αναρωτιούνται" γιατί; " [...] Υπάρχουν βιβλία και γραπτά του άλλου "άκρου" που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν στο "σύστημα" που θα μπορούσαμε να προσυπογράψουμε λέξη προς λέξη, υπάρχουν δίκαιοι και θαρραλέοι άνδρες με τους οποίους θα νιώθαμε τιμή να μοιραστούμε πολλά. Αλλά πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η νέα επαναστατική κουλτούρα δεν είναι αυτή του συνολικού συγκρητισμού μεταξύ των ασυμβίβαστων ιδεών, η λάθρα κουλτούρα των et-et (είτε το ένα είτε το άλλο, "και έτσι και γιουβέτσι") ad usum delphini (προς χρήση από τους δελφίνους) από τους πρώην επαναστάτες σε όλα τα μέτωπα που σήμερα ηγεμονοποιήθηκαν και αναγνωρίστηκαν από τους αφεντάδες, πολιτικούς ή / και καθηγητές . Η δική μας θα είναι τότε η κουλτούρα του aut-aut (ή το ένα ή το άλλο), των νέων και ριζικών αντιθέσεων, με τους συντρόφους του αύριο ενάντια στους εχθρούς του σήμερα και τους ψεύτικους φίλους του χθες. Αυτά είναι λοιπόν τα πραγματικά μέτωπα του αγώνα στην Ιταλία, τα οποία διασχίζουν κάθετα τα παλιά μέτωπα του παρελθόντος. "


Από το οπισθόφυλλο του "Στις Ρίζες του Ροσσομπρουνίσμο".


"Στην παγκόσμια, ιδεολογική και γεωπολιτική σύγκρουση, η επιλογή μας είναι μόνο μία και υποχρεωτική: με την Ισλαμική Πολιτεία του Ιράν και με όλους τους αφιερωμένους λαούς στην γη και τον πολιτισμού τους, σε μια θανάσιμη πάλη ενάντια σε οποιονδήποτε ιμπεριαλισμό, μεγάλο ή μικρό, πάντα εξαρτώμενο από απάτριδα και κοσμοπολίτικα παγκόσμια συμφέροντα "


Αντίθετα, ο Terracciano είδε στο επαναστατικό Ισλάμ που προώθησε το Ιράν, ένα σύμμαχο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, λόγω της σημασίας που δίνεται στην ταυτότητα, στην κυριαρχία του λαού, στη δικαιοσύνη και στην καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο Terracciano σε ορισμένα σημεία φαίνεται σχεδόν να υποδηλώνει ότι αυτός ο τύπος Ισλάμ, σε αντίθεση με το Σαουδο-Βαχαμπισμό θα μπορούσε να είναι σωτηρία για την Ευρώπη, ή τουλάχιστον πηγή έμπνευσης, καθώς και σύμμαχος κατά της παγκοσμιοποίησης"


Από τον δεύτερο το τόμο της συλλογής κειμένων του Κάρλο Τερρατσιάνο, 

"Ένοπλη Σκέψη".



Μεταπολιτικός Ζόφος

 Ζόφος επικρατεί στην νεοελληνική Μεταπολιτική πραγματικότητα. 


Διχαστικά μανιχαϊστικά δίπολα παντού. 

Το πιο εύκολα παρατηρήσιμο, αλλά και το πιο επιφανειακό, είναι το Αριστερά - Δεξιά (ή/ και Αναρχισμός - Φασισμός κτλ).


Τα καλύτερα στοιχεία ενός υγειους Μεταπολιτικού Χώρου βρίσκονται εγκλωβισμένα στην μία ή την άλλη πλευρά και πολεμάνε το ένα το άλλο ενώ θα έπρεπε να σχηματίζουν ένα Άλλο Μετερίζι μέσα από μια Άλλη Οπτική.


Πιο ουσιαστικη όμως έκφανση αυτού του ζόφου θεωρώ την αντιμετώπιση που δέχεται η έννοια της Πανελλήνιας Ιδέας. 


Οι έχοντες μια μονολιθική αντίληψη του έθνους την θεωρούν φιλελευθερισμό, κοσμοπολιτισμό και διεθνισμό. Ενώ στην πραγματικότητα μονολιθικότητα και κοσμοπολιτισμός είναι η δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καθόλου τυχαία οι διεθνιστές επιτίθενται εξίσου σε αυτήν αντιμετωπίζοντας την σαν πολιτισμικό (ή/και φυλετικό) ιμπεριαλισμό.


Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιδέα ότι ο Ελληνισμός, σε γεωπολιτισμικό επίπεδο τουλάχιστον, διότι γεωστρατηγικα είναι αιχμάλωτος, είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της της "Μέσης Γης", μια Παράκτια Δύναμη.

Ούτε Ωκεανός ούτε και Στέππα.


Διόλου τυχαία και σε αυτήν την περίπτωση οι ωκεάνιοι κοσμοπολίτες έχουν "καβάτζα" τους μονολιθικούς ενώ και οι διεθνιστές δήθεν αντίπαλοι των κοσμοπολιτών που πρεσβεύουν ακριβώς τα ίδια με τους κοσμοπολίτες έχουν εγκολπώσει μέρος των εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ιδέας. 


Ζόφος




Η Αμερική, η Μεσαία Τάξη και το Τέλος της Ανάπτυξης

του Κάι Μούρρος

Πριν από λίγο καιρό διάβασα το εξαιρετικό δοκίμιο του Frederick Jackson Turner πάνω στην Σημασία του Συνόρου στην Αμερικανική Ιστορία και αφού το διάβασα άρχισα να σκέφτομαι: - λοιπόν, τι είναι αυτό το - σύνορο που έχει διαμορφώσει τόσο βαθιά τον αμερικανικό πολιτισμό; Και μετά από λίγο μου φάνηκε ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα αυτή η παρθένα γη όπου απλώς περιμένουν τεράστιοι φυσικοί πόροι για εκμετάλλευση για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και καθώς εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο για να εκμεταλλευτούν τους φαινομενικά ατελείωτους πόρους, η ανάπτυξη έγινε τελικά εκθετική.


Έτσι το Σύνορο είναι ο χώρος όπου είναι δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Επομένως, το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα για τη σημασία της ανάπτυξης στην αμερικανική ιστορία. Αμερική, τα σύνορα αφορούν την ανάπτυξη. Βγάλτε την ανάπτυξη από την εξίσωση και τι απομένει; Η Αμερική αντιμετωπίζει μια κρίση τώρα, γιατί για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δεν είναι πλέον δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Ο δανεισμός χρημάτων και η βύθιση στο χρέος ήταν η τελευταία λύση για την επέκταση του οικονομικού ορίου, τα σύνορα και τη διατήρηση της ανάπτυξης και τώρα, επιτέλους, φτάνουμε σε ένα σημείο που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.


Η ανάπτυξη εξακολουθεί να στοιχειώνει τη συλλογική ψυχή των Αμερικανών. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προτεσταντική και ιδιαίτερα στην καλβινιστική κληρονομιά. Όπως επεσήμανε ο Max Weber, οι προτεσταντικές αιρέσεις ήταν διαβόητες για την έμφαση στην οικονομική επιτυχία ως ένδειξη της χάρης του Θεού και της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνοι που ο Θεός είχε επιλέξει για αιώνια ζωή θα μπορούσαν να αναγνωριστούν από την υλική τους πρόοδο. Το να γίνεις πλούσιος ήταν σχεδόν η 11η. εντολή. Και καθώς οι κουρασμένες, φτωχές και συσσωρευμένες μάζες δραπέτευαν από την εξαθλίωση και την πείνα της Ευρώπης στην Αμερική, δεν είναι περίεργο που η ικανοποίηση των υλικών αναγκών του ατόμου έγινε το θεμελιώδες δόγμα του νέου αναπτυσσόμενου έθνους.

 Ο ανθρώπος που είναι γεννημένος πολεμιστής δίνει την εντύπωση του ανεπρόκοπου, διότι η ζωή του καταστηματάρχη τον αηδιάζει. 


Ernst Jünger


Τσόλι - κουρέλι

Τσολιάς - κουρελής, φτωχοντυμένος, ακατάστατος, ανεπρόκοπος





ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ


Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση

μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού

θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,

και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράση.


Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκεί πέρα,

σε χώρες άγνωστες της δύσης, του βορρά,

ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,

οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.

Για να μας δεχτή κάποια λαίδη τρυφερά,

έδιωξε τους υπηρέτες της όλη μέρα.


Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος

άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν

τα παντελόνια μας και με του πτερνιστήρος

το πρόσταγμα χιλιάδες άλογα κινούν.

Πηγαίνουμε – σημαίες στον άνεμο χτυπούν –

ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.


Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,

κι ας τραγουδήσουμε, – το τραγούδι να μοιάση

νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής –

τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,

και ψηλά τους ανθρώπους να διασκεδάση.


Κώστας Καρυωτάκης 

"Η αισιοδοξία είναι δειλία"

Oswald Spengler



Oswald Spengler


ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΟΛΕΙΜΆΝΙ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ


ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΟΛΕΙΜΆΝΙ

 ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» | 


 Ευρασία |  Περιοδικό γεωπολιτικών μελετών


ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΊΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ


Daniele Perra



Θα ήθελα να αναλύσω τη μορφή του στρατηγού Soleimani σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ένα ιδεολογικό επίπεδο και ένα γεωστρατηγικό, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα γεωπολιτικό πλαίσιο των τελευταίων ετών.  Από αυτήν την άποψη, είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, από αμερικανική (ή σιωνιστική) προοπτική, ο στρατηγός Soleimani αντιπροσώπευε απειλή και στα δύο επίπεδα.  σε αυτήν την περίπτωση θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.  Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δολοφονία του στρατηγού Soleimani και η πρόσφατη δολοφονία του επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh συνδέονται στενά.  Αυτό είναι αρκετά προφανές.

ΙΕΡΑ ΜΕΘΗ

ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ 


RUDGLEY RICHARD


Από το όπιο στην παλαιολιθική Ευρώπη και τα «μαγικά μανιτάρια» της Σιβηρίας, ως τη σημερινή παντοκρατορία του καφέ, του αλκοόλ και του καπνού, πολλά είναι τα φυτά που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στους πολιτισμούς που άνθισαν στον πλανήτη μας. Ο ανθρωπολόγος Richard Rudgley, με το βιβλίο του «Ιερά Μέθη», ανοίγει διάπλατα τις θύρες για την κατανόηση της στενής σχέσης ανάμεσα στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και στις ψυχοτρόπες ουσίες, προσφέροντάς μας ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για μια σύγχρονη ερμηνεία της ιστορίας. Χωρίς να χάνει πουθενά την αμεσότητα μιας συναρπαστικής αφήγησης, η εργασία αυτή τεκμηριώνει, με τρόπο επιστημονικό, τη σπουδαιότητα των ιερών φυτών στον κοινωνικό και λατρευτικό βίο, και αναλύει την αλληλεπίδραση των τροποποιημένων καταστάσεων συνείδησης με τις πολιτισμικές αξίες. Η θερμή υποδοχή από τους κριτικούς και η μεγάλη επιτυχία αυτού του βιβλίου αποτελούν ασφαλώς ισχυρές ενδείξεις πως η Δύση, μετά από πολλούς αιώνες σκοταδισμού, αναζητεί πάλι την πνευματική σημασία των ευφορικών, διεγερτικών και ψυχεδελικών φυτών, που κατά κόρον καταναλώνει. (ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Περιεχόμενα

Ευχαριστίες

Εισαγωγή

Ι. Η Αλχημεία της Λίθινης Εποχής

ΙΙ. Τύμβοι στους Πάγους και Άνθρωποι των Μανιταριών

ΙΙΙ. Το Μυστήριο του Χαόμα

IV. Αμερικάνικα Όνειρα

V. Οι Αλχημιστές του Afek

VI. Ο Κήπος του Εωσφόρου

VII. Διεγείροντας την Κοινωνία




Εκ της κόνεως μου αναγεννώμαι

 


"Το να γεννηθούμε δεν είναι αρκετό. 

Είναι για να ξαναγεννηθούμε που γεννιόμαστε.

Κάθε μέρα"

Πάμπλο Νερούδα


"Δεν αρκεί να γεννηθεί κανεις. 

Πρέπει και να δημιουργηθεί"

Αλαίν Ντε Μπενουά


"Πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας πριν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον κόσμο"

Κάι Μούρος







Πλήθων

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες

να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου

τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!


Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,

στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες

τους λογισμούς των Πλωτίνων.


Στους Χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα

ξαναζωντάνεψες Όλυμπους άγνωρους,

έθνη καινούργιων αθάνατων άστρων,

μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες απαντήθηκαν

το λόγο ξανάνιωσες των Ζωροάστρων.


Κωστής Παλαμάς 

(ο δωδεκάλογος του γύφτου)




Ο γκρεμιστής

 του Κωστή Παλαμά 

Στον Ίωνα Δραγούμη 

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης· του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης· και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι, και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα, παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια. 


Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει. Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω, και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο. Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι, και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω, και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω; Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε· γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε! 


 1907








Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης

 


Απόσπασμα από το 


Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης


του Κάι Μούρος



Νομίζω, αυτό που η Αμερική χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ένα λευκό, εργατικό κίνημα - έμφαση και στα δύο λευκή και εργατική τάξη. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση (ή ίσως η τρίτη εφόσον η δεύτερη επανάσταση στην πραγματικότητα συντρίφθηκε 1865) θα πρέπει να είναι και τα δύο: ένας φυλετικός πόλεμος και ένας ταξικός πόλεμος - τα χρειάζεστε απόλυτα και τα δύο - μια επανάσταση χωρίς και τις δύο αυτές πτυχές θα προδώσει μόνο τους επαναστάτες στο τέλος.


Η Λευκή Εργατική Τάξη της Αμερικής (παλαιότερα γνωστή ως μεσαία τάξη) πρέπει να αρχίσει να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της τόσο ως φυλή όσο και ως τάξη.



Η λευκή εργατική τάξη της Αμερικής πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε αποτελεσματικά τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα χωρίς να υπερασπίζεστε τα εθνοτικά, φυλετικά, συμφέροντά σας. 


Οι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης πρέπει επίσης να μάθουν ότι επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο φυλετικό ζήτημα γίνεστε οι ίδιοι χαζά θύματα της Εταιρικής Αμερικής. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να σταματήσουν να κυνηγούν τη σκιά του αμερικανικού ονείρου και να εγκαταλείψουν τη κοντόφθαλμη προοπτική της μεσαίας τάξης.

Εθνική συνείδηση και γεωπολιτική της 17Ν

Γιώργος Λιερός*

 Το καινούργιο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα παρουσιάζει μια αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα, που παλαιότερα ήταν πλειοψηφική στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής Αριστεράς, στον χώρο της οποίας έχουν επικρατήσει σήμερα πολύ διαφορετικές απόψεις. Για την γεωπολιτική της 17Ν; Όχι μόνο. Με το νέο του βιβλίο «Η Γεωπολιτική της 17Ν. Στον ενιαίο χώρο Ελλάδα-Τουρκία», ο Δημήτρης Κουφοντίνας παρουσιάζει την πιο διαδεδομένη αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής αριστεράς κατά την πρώτη δεκαετία μετά την μεταπολίτευση. Σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς έχει αποκηρύξει τον πατριωτισμό και είναι πολύ επιφυλακτικό με τον αντιϊμπεριαλισμό που τον υποψιάζεται για εθνικισμό. Ένα άλλο κομμάτι, που υπεράσπιζε παλιότερα αντιϊμπεριαλιστικές και πατριωτικές θέσεις, σήμερα, επικαλούμενο την τουρκική απειλή, έχει περάσει και είναι ιδιαίτερα ενεργό στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς. Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα είναι διπλά χρήσιμο. Πρώτον, μας δίνει σημεία στήριξης για να ασκήσουμε κριτική στις δύο προηγούμενες εξαιρετικά προβληματικές κατευθύνσεις. Δεύτερον, το ίδιο το βιβλίο προσφέρεται ως αντικείμενο μιας αυστηρής αλλά και απαραίτητης κριτικής, καθώς αποτελεί την σύνοψη απόψεων που είχαν πλειοψηφικά ακροατήρια σε μια εποχή ριζοσπαστικοποίησης στην οποία, ωστόσο, βρίσκονται και μερικές από τις αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας. Ο Δ. Κουφοντίνας υποστηρίζει ότι «η εθνική συνείδηση δεν είναι ιδεολόγημα.

Οι ινδοευρωπαϊκές ρίζες του σιιτικού Ιράν



του
Daniele Perra


Για πολλούς, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν παραμένει μια χώρα τυλιγμένη στο μυστήριο. Ωστόσο, το σύστημα που καθιερώθηκε από τους Ayatollah, αν και εμπνέεται από άλλα επαναστατικά πειράματα του εικοστού αιώνα, έχει τις βαθιές του ρίζες στην ιστορία, τον πολιτισμό και την παράδοση ενός χώρου της γης όπου η μεταφυσική συναντά τη μεταγεωγραφία.


Ο Zaratusht-Nameh (το Βιβλίο του Ζωροάστρη) μας λέει ότι όταν ο Προφήτης ήταν τριάντα ετών, είχε την επιθυμία για τον Eran-Vej (στα Pahlavi ή στη Μέση Περσική. "Airyanem Vaejah" στα αρχαία Περσικά) κι έτσι ξεκίνησε την πορεία του με μερικούς συντρόφους, άνδρες και γυναίκες, σε αυτήν τη χώρα. Το να νιώθεις την ανάγκη του Eran-Vej σημαίνει να επιθυμείς τη Γη των ουράνιων οραμάτων. Σημαίνει την προσέγγιση του κέντρου του κόσμου: τον στόχο κάθε πραγματικού homo religiosus. Το Eran-Vej είναι το μέρος όπου συναντιούνται οι Αθάνατοι Άγιοι. Είναι το «ιερό κέντρο» στο οποίο επικοινωνούν οι Ουράνιοι και οι Επίγειοι. Τα γεγονότα αυτής της γης δεν έχουν "ιστορικές ημερομηνίες": είναι ιεροφανικά επεισόδια τα οποία, κατά συνέπεια, ανήκουν στη σφαίρα των ιεροιστορίας. Και ο ιεροφανικός χώρος είναι πάντα και κάθε φορά στο κέντρο. Τα τοπία του Eran-Vej, αν και είναι απολύτως αληθινά, δεν εμπίπτουν στη σφαίρα της υλικής τοπογραφίας. Δεν ανήκουν σε χωρική γεωγραφική διάσταση αλλά σε ιερή γεωγραφική διάσταση. Αυτή είναι μια φανταστική γεωγραφία και η είσοδος στο Eran-Vej, η οποία πραγματοποιείται την τελευταία ημέρα του έτους (την παραμονή του Now-Ruz), σηματοδοτεί τη διακοπή με τους νόμους του φυσικού κόσμου. Και, πάντα στο Eran-Vej, ο Ζωροάστρης θα αποσυρθεί σε μια σπηλιά στα βουνά "στολισμένη με λουλούδια και αναβλύζουσες πηγές": ένα μέρος που θα προσφέρει στον διαλογισμό του ένα τέλειο imago mundi (κοσμοεικόνα).


Το Eran-Vej βρίσκεται στο Xvaniratha, στο κέντρο του κεντρικού keshvar. Ο Eran-Vej, στην πραγματικότητα, είναι ταυτόχρονα το κέντρο και η προέλευση. είναι το λίκνο των Αρίων (Ιρανοί). Εκεί δημιουργήθηκαν οι Καγιανίδες, οι θρυλικοί ήρωες, και εκεί δημιουργήθηκε η θρησκεία των Μαζδαίων(Μαζντακιδών), από όπου εξαπλώθηκε στο άλλο keshvar. Αρχικά, η γη ιδρύθηκε ως ένα συνεχές σύνολο, αλλά μετά την καταπίεση των δαιμονικών δυνάμεων βρέθηκε χωρισμένη σε επτά keshvar. Ο keshvar, λέει ο μεγάλος ιρανιστής Χένρι Κόρμπιν, είναι περιοχές της γης και όχι "κλίματα" σύμφωνα με μια παράσταση παρόμοια με αυτή των λατινικών orbis. Το ήδη αναφερθέν κεντρικό keshvar ονομάζεται Xvaniratha ("φωτεινός τροχός"). το ανατολικό Savahi, το δυτικό Arezahi, τα νότια είναι αντίστοιχα Fradadhafshu και Vidadhafshu. ενώ οι δύο στα βόρεια ονομάζονται Vourubareshti και Vourujareshti.

[Όσον αφορά τη θέση τους, συνάγεται αστρονομικά σε σχέση με το keshvar που είναι το κέντρο, και του οποίου η παρουσία είναι επομένως οριοθετική του χώρου προτού βρεθεί αυτή η ίδια στον χώρο. Με άλλα λόγια, δεν ασχολούμαστε με περιοχές κατανεμημένες σε έναν προηγουμένως δεδομένο χώρο, έναν ομοιογενή ή ποσοτικό χώρο, αλλά με την τυπική δομή ενός ποιοτικού χώρου.

 Χένρι Κόρμπιν]
«Μ’ αρέσει, δρυ, να σε θωρώ μες στ’ ουρανού τς αγκάλες» «Νικηφόρος Βρυέννιος», Διονύσιος Σολωμός

Κρόνϊα Πολλά

Κρόνια Πολλά Για τους αρχαίους η Μάχη μεταξύ Ολυμπίων και Τιτάνων ποτέ δεν τέλειωσε. The Battle Raged On! Στην γιορτή των Κρονίων (Saturnalia, Καρναβάλια) ο Κόσμος (Κόσμιμα, Αρμονία) αναποδογύριζε και οι δυνάμεις του "Χάους" έπαιρναν το πάνω χέρι προσωρινά, λίγο ή πολύ όπως στην μεσαιωνική χριστιανική μας παράδοση ο Μύθος των Καλικάντζαρων. Έτσι γεννήθηκε ο Διόνυσος! Θείο Βρέφος αυτής της Σύγκρουσης, επαναφέροντας ενδεχομένως και το αρχικό νόημα της θείας εν τω σπηλαίω γεννησης του Διός. Την επιστροφή στην Βασιλεία των Ουρανών (του Ουρανού, Varuna, rain, ραίνω, ραντίζω, γονιμοποιώ) μετά από τον (πνευματικό) ευνουχισμό του Ουράνιου Πατέρα από τον τέκνο της Γαίας Κρόνο και για λογαριασμό της με ένα δρεπάνι. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα τα Καρναβάλια (Αναποδογύρισμα της Κοσμικής Αρμονίας, όχι απαραίτητα δηλαδή Χάος, αλλά αντί-Αρμονία, εξού και η φαινομενική αντίφαση μεταξύ του θριάμβου της Τάξης και του Ελέγχου και της θεσμοθέτησης και κανονικοποίησης της καρναβαλικής πραγματικότητας) διαρκούν 365 μέρες τον Χρόνο... ποιός ο λόγιος να τα γιορτάζουμε; Ενάντια σ' αυτό το Καρναβάλι Ξέρουμε από πότε ευχόμαστε Χρόνια Πολλά κι όχι Είς Έτη Πολλά (ή Είς Πολλά Έτη, Σπολάτ); Οι Μογλενίτες Βλάχοι ακόμα λένε "Ντουόμνι Μιλούλι Σπο(υ)λάτ! Κύριε Χιλιάδες Σπολάτ (είς πολλά έτη, πλεονασμός). Στις λατινογενείς γλώσσες η Φθορά, η Τοκογλυφία και ο Σφετερισμός είναι ομόρριζα... Όχι απλά λέω... https://youtu.be/K7l3tIsRM7s
Να τελειώνουμε και με αυτήν την προτεσταντική αγγλοσαξονική μπούρδα ότι δήθεν τα κέρατα που σχημάτιζε με τα δάχτυλα του ο Ronnie James Dio ήταν κάποιου είδους σατανικού ή σατανιστικού συμβόλου. Ο Δίο ήταν ιταλικής καταγωγής (ως εκ τούτου και λίγο Έλληνας). Όταν οι Ιταλοί λένε "facciamo le corna" (ας κάνουμε τα κέρατα), εννοούν ότι εμείς λέμε "χτύπα ξύλο"! Συνεπώς όχι μόνο δεν πρόκειται για επίκληση κάποιας σκοτεινής κακιάς δύναμης αλλά το ακριβώς αντίθετο. Όπως εμείς χτυπάμε ξύλο για να επικαλεστούμε τις νύμφες των δένδρων να μας συντρέξουν, παίρνοντας στις ρίζες των δέντρων τους την μλκια που μόλις ξεστομίσαμε, έτσι οι Ιταλοί κάνουν τα κέρατα επικαλούμενοι, ξέρω γω, τον Πάνα ή τον Δικέρατο Μεγαλέξανδρο ίνδαλμα του Ιουλιανού... Είς Έτη Πολλά!!!

Oδin Διόνυσος Χριστός

His name is based on the central characteristic of Dionysus worship The name Odin is related to the word Odr, meaning “frenzied” or “divine madness”, with connotations of both inspiration, song and insanity, bringing to mind the primary qualities of Dionysus. The word Odin, from which the name Wednesday comes from, is derived from the Proto-Indo-European word, *waet, meaning to “fan” flames (of inspiration), the same root as the Latin word vaetes, meaning “seer” or “singer”, and the Celtic faith(not related to the English word faith), meaning “inspire” or “poet”. He is hung on the Tree of Life as a sacrifice to himself, stuck with a spear and refused drink, just like Jesus Odin’s Rune Song, dated between the 800s and 1200s, tells of how Odin hung himself on the great World Tree, Yggdrasil (“Odin’s Horse”), as a sacrifice to himself, pierced by a spear or lance just as in John 19:34, and is refused drink similar to how Jesus refuses drink in Mark 15:23. 



Ευτυχία Φεμιναρχία

Είδαμε πρόσφατα στον ελληνικό βόθρο (συγνώμη, ελληνική τηλεόραση ήθελα να πω) την ήπια φεμιναρχική ταινία "Ευτυχία"! Η οποία και υποτίθεται ήταν η ποιοτική επιλογή της βραδιάς και, πάντα υποτίθεται, ήταν πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι το κοινό την επέλεξε σε σχέση με τον οχετό των τελικών των σκουπιδοριάλιτι που έπαιζαν παράλληλα εκείνη την βραδιά. Το γεγονός μου επιβεβαίωσε την διαπίστωση που έκανα όταν πρώτοείδα επεισόδιο "Άγριες Μέλισσες". Ένας λαός που ό,τι πιο ποιοτικό έχει να επιλέξει στο χαζοκούτι είναι οι "Άγριες Μέλισσες" είναι ήδη νεκρός. Τέλος πάντων. Σε μια από τις πρώτες κιόλας σκηνές της ταινίας ο σκηνοθέτης, άθελά του ενδεχομένως, μας αποκαλύπτει το μυστικό των τόσο επιτυχημένων λαϊκών στίχων της λαϊκής ποιήτριας. Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται σε κάποια βιβλιοθήκη και διαβάζει Παπαδιαμάντη και Κρυστάλλη! Λαογραφία λοιπόν (Παπαδιαμάντης) και Δημοτική ποίηση, "βουκολικό πανκ" (Κρυστάλλης)! Τί άλλο ήταν ο ποιητής του χωριού και της στάνης, αν όχι "βουκολικό πανκ"; Τί άλλο ήταν τα ρεμπέτικα, αν όχι το Δημοτικό τραγούδι του λιμανιού; Τί άλλο ήταν τα πρώιμα "παλιά λαϊκά", αν όχι η (αιώνια) επιστροφή του δημοτικού τραγουδιού, από το λιμάνι στην Ενδοχώρα, σαν πολιτισμικό αντιδάνειο; Το υποτιθέμενο χάσμα μεταξύ δημοτικού και ρεμπέτικου είναι ένα από τα σχίσματα στην ψυχή του σύγχρονου Ελληνισμού. Η δε ατμόσφαιρα της ταινίας ήταν όχι μόνο φεμιναρχική αλλά απέπνεε και έναν αέρα που περισσότερο φέρνει στο νου τη σύγχρονη αθηνέζικη νεο-ρεμπέτικη νεο-σουίνγκ σκηνή παρά την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι γω. Άμα σας παίζουν μεινστρημ δεν είστε ρεμπέτες... Το ζήτημα άπτεται του ζητήματος της αλλοίωσης του γνήσιου λαϊκού χαρακτήρα του Λαϊκού μας Πολιτισμού. Τί είναι λαϊκό σήμερα; Ο Σφακιανάκης και οι εκάστοτε φιλοξενούμενοι του Σπύρου; Το κακό ξεκίνησε από τότε που το ρεμπέτικο μπήκε στα σαλόνια, τα κλαρίνα έγιναν χουνταίικο σύμβολο και τα μπουζούκια του νεοπλουτισμού. Ο καθηγητής Κιτσίκης το λέει "Κολωνακιώτικο Καθεστώς" η ρίζα της σήψης της σύγχρονης Ελλάδας που μόλυνε και τον λαό αφού η ελίτ τον αναπλάθει καθ'εικόνα και ομοίωση της. Μιας και "όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, λαός και Κολωνάκι"... https://youtu.be/986_9-ki12w

Κολωνακιώτικο Καθεστώς

"ΚΟΛΩΝΑΚΙΩΤΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΛΑ 

Ἡ ταινιοθήκη τῆς ΕΡΤ ποὺ ἔχει ἀποθηκεύσει τὶς ἑλληνικὲς κινηματογραφικὲς ταινίες τῶν δεκαετιῶν τοῦ 50 καὶ τοῦ 60 εἶναι ἀπαραμίλλου ἱστορικῆς ἀξίας διότι ἀναπαριστᾷ μὲ συνταρακτικὴ ἀλήθεια ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ἐπωφελήθη ἀπὸ τὴν πολεμικὴ συντριβὴ τῶν ἡρωϊκῶν παιδιῶν τοῦ ΕΛΑΣ καὶ τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ γυρίζοντας τὸ ἀθηναϊκὸ κρατίδιο ἀπὸ τὴν λαοκρατία στὴν δημοκρατία, μὲ τὰ σαλονάκια στοὺς πρόποδες τοῦ Λυκαβηττοῦ, μὲ χαρτάκι, ουἴσκι, προῖκα, ὑπηρέτριες, θυρωρούς καὶ τὸ «πᾶμε στὴν Εὐρώπη». Ἐὰν σήμερα ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου εἶναι ὀλίγιστος καὶ διεφθαρμένος αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἀποδεκατισμὸ τοῦ καλυτέρου τμήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοὺ ποὺ ἐξωλοθρεύθη στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς καὶ τοῦ Ἐμφυλίου ἀπὸ τὰ στίφη ἀγραμμάτων γερμανοδωσιλόγων, ἀγγλοδωσιλόγων καὶ ἀμερικανοδωσιλόγων στὴν ὑπηρεσία τῶν Κολωνακιωτῶν. Τὸ ἀποτέλεσμα τραγικό: Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία κατεστραμμένη, τὰ καλύτερά της παιδιὰ στὸν τάφο ἤ στὰ ξένα καὶ ἡ Ἑλλὰς πλήρως ἐξευρωπαϊσμένη, δεμένη χειροπόδαρα μὲ τὸ σύνθημα τοῦ «ἀνήκωμεν εἰς τὴν Δύσιν» καὶ μὲ μόνη ἐλπίδα τὴν προσπάθεια ἀνεξαρτησίας τῶν Τούρκων ἀδελφῶν της στὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τοῦ Αἰγαίου. Ἀπὸ τὴν Λαοκρατία στὴν Δημοκρατία. 

Δημήτρης Κιτσίκης" 


Θα άλλαζα μόνο την τελευταία φράση περί αδερφών Τούρκων και στην θέση της θα έβαζα την φράση με την οποία έκλεισε την ομιλία του ο προφήτης Μιχάλης Χαραλαμπίδης: "Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες, όταν η Ανατολική Μεσόγειος θα ανήκει στους λαούς της". 

Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος του Ελληνισμού, να ηγείται αυτού του Αγώνα κι όσο τον αρνούμαστε σαν καλά παιδάκια της μητριάς Δύσης τόσο θα είμαστε ο περίγελος και καρπαζοεισπράκτορας της.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΥΘΟΥ

της Δήμητρας Λιάτσα Η Βίβλος είναι μία συρραφή από τον βίο και την πολιτεία των θεών, ηρώων και προσωπικοτήτων του Ελληνικού κόσμου. Ο Ιησούς διδάσκει και δικάζεται όπως ο Σωκράτης, θεραπεύει και ανασταίνει όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας, σταυρώνεται όπως ο Προμηθέας, περπατά πάνω στο νερό όπως ο Αργοναύτης Εύφημος, κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο όπως ο Ηρακλής, θρηνείται όπως ο Υάκινθος, φορά τον χιτώνα του Απόλλωνος και κατά την ταφή του τυλίγεται στην σινδόνη του Πατρόκλου. Ο Ιησούς γίνεται η «άμπελος» όπως ο Διόνυσος, ο «καλός ποιμήν», όπως ο Ερμής, ο «ερχόμενος» όπως ο Ήφαιστος και θα επιστρέψει κατά την Δευτέρα Παρουσία όπως ο Οδυσσέας. Ο Ιεχωβάς μοιάζει καταπληκτικά με τον Ποσειδώνα, ο Δαυΐδ παίζει την λύρα του όπως ο Ορφέας, ο Σαούλ φιλοξενείται όπως ο Τηλέμαχος και ο Σαμψών χάνει την δύναμή του όταν μια γυναίκα του κόβει τα μαλλιά όπως ο Πτερέλαος. Ο Κάϊν σκοτώνει τον αδελφό του όπως ο Κιθαιρών και ο Παράδεισος είναι ο Κήπος των Εσπερίδων.
Pine Tree Riots We'll have a home again