Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Οι Ζυμώσεις που ελάχιστοι τολμούν

 

Εκτός από την προφανή ομορφιά της Ντάρια Πλατώνοβα Ντούγκινα και τον άψογο συνδυασμό απλότητας και εκκεντρικότητας του στυλ της, κάτι που παρατήρησα και είχα σχολιάσει και παλιότερα είναι ότι γενικά το στυλ των Ρώσων Ευρασιανιστών ταιριάζει/θυμίζει περισσότερο ένα μέρος των Ελλήνων Αντιεξουσιαστών, παρά τους και καλά Φα ή Ακροδεξιούς οπουδήποτε στην Ευρώπη. Ακόμα και ο ίδιος ο συμβολισμός, το Αστέρι του Χάους!

Η Αισθητική όμως, μπορεί να μην είναι το παν, αλλά δεν είναι τυχαία, εκφράζει, έστω και υποσυνείδητα, μια λανθάνουσα πολιτισμικότητα. Η Ρωσία, αλλά και γενικά ο Ορθόδοξος Κόσμος, λοιπόν, βρίσκεται στον αντίποδα της Δύσης. Ο Ορθόδοξος Κόσμος είναι Διονυσιακός, η Δύση δεν είναι πια Απολλώνια, αλλά Φαουστική, δλδ Σατανική.

Θεωρώ ότι σε πολιτιστικό επίπεδο η ελληνική Αριστερά εκφράζει περισσότερο το διονυσιακό πνεύμα από την ελληνική Δεξιά. Είναι γενικά μια κομβική διαπίστωση αυτή για όποιον προσπαθεί να προβάλει στο πολιτικό γίγνεσθαι τί μέλει γενέσθαι με την εθνοπολιτισμική μας ιδιοπροσωπία. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο αναρχίζων Μουσολίνι ξεπήδησε από την ιταλική Αριστερά της εποχής του και ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που αναγνώρισε την Σοβιετική Ένωση! Δεν είναι τυχαία η απήχηση που εξακολουθεί και έχει η φιγούρα του Ανδρέα Παπανδρέου στον Ελληνικό Λαό ...

Κι ο Ντούγκιν, όταν λέει ότι αξιακά είναι Προνεωτερικός, είναι με τον Ιούλιο Έβολα. Όταν όμως λέει ότι μεθοδολογικά είναι Μεταμοντέρνος, είναι αυτό που στην Ελλάδα θα λέγαμε "Αναρχο-Αριστερός"...

Ίσως μια συζήτηση Περί μιας Καθ΄ημάς Τέταρτης Θέσης και Ευρασιανισμού να έπρεπε να διεξαχθεί μεταξύ Μετα-Αναρχοαριστερών και ΜεταΦά... Δύσκολα πράγματα για μια Ελλάδα που ακόμα αναπαράγει εκατέρωθεν τα εμφυλιοπολεμικά. Οι Ζυμώσεις που ελάχιστοι τολμούν. Ο Μεταπολιτικός Ζόφος που λέγαμε.














Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός

 

Μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ "ντουγκινικών" και ντουγκινοφοβικών είναι ότι οι πρώτοι μελετάμε τον Ντούγκιν, οι δεύτεροι διαβάζουν για τον Ντούγκιν. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κι εμείς διαβάζουμε για τον Ντούγκιν κι αυτοί διαβάζουν τον Ντούγκιν, αλλά, εκτός από τις αναλογίες που είναι αντίστροφες, εμείς για τον Ντούγκιν διαβάζουμε πχ τον de Benoist, τον Fusaro, τον Milerman κ.α., αυτοί ό,τι και όποιον να διαβάζουν για τον Ντούγκιν κατά κανόνα προέρχεται ή από τα δυτικά νεοταξίτικα φιλελεύθερα μήντια ή από ντόπιες καρικατούρες όλου του δυτικόφιλου φάσματος και τον Ντούγκιν τον ίδιο τον διαβάζουν με εμφανή προκατάληψη και κατά κανόνα αποσπασματικά, ετεροχρονισμένα και εκτός πλαισίου, με συνέπεια να τον αποκωδικοποιούν λανθασμένα και να εξάγουν, εσκεμμένα ή μη, εντελώς στρεβλά συμπεράσματα.



Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι κανένας από όσους μελετάνε πραγματικά τον Ντούγκιν, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν μαζί του, είτε σε αυτόν ανακάλυψαν έναν θεωρητικό των ίδιων των δικών τους ιδεών, τις οποίες μέχρι τότε οι ίδιοι θεωρούσαν για τον εαυτό τους αντιφατικές και ο Ντούγκιν τους βοήθησε να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, είτε πρώτα ήρθαν σε επαφή με τα γραπτά του κι έπειτα ανακάλυψαν μια άλλη διάσταση πέραν των καθεστηκότων παρωχημένων μανιχαϊσμών, την οποία στην συνέχεια και αποφάσισαν να διερευνήσουν μόνοι τους, όπως και ο ίδιος ο Ντούγκιν προτρέπει άλλωστε, εξού και "ντουγκινικοί" εντός εισαγωγικών, οι λεγόμενοι και τεταρτοθεσίτες, να διερευνήσουν μάλιστα ( προτρέπει ο Ντούγκιν) εντός του δικού τους πολιτισμικού πλαισίου και όχι για να ανακαλύψουν ξαφνικά μια νέα οικουμενική αλήθεια την οποία να θέλουν να επιβάλουν σε όλο τον πλανήτη, όπως δλδ οι φιλελεύθεροι και οι τακφίρ τζιχαντιστές, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της Νέας Τάξης, δεν πιστεύουν ( οι "ντουγκινικοί" τεταρτοθεσίτες που μελετάνε τον Ντούγκιν) όλα εκείνα τα χαζά και αντιφατικά:



Μια μας λέτε είναι πράκτορας του ρωσικού Ιμπέριουμ ( όπως ο Μπακούνιν δλδ; ), μια μας λέτε ότι δεν έχει και τόση επιρροή όση εμείς δήθεν νομίζουμε ότι έχει ( μήπως εσείς νομίζετε ότι εμείς νομίζουμε;), μια μας λέτε Πούτιν μια Ρασπούτιν ( πότε Βούδας πότε Κούδας) και γενικώς έχετε χάσει την μπάλα ακριβώς γιατί με ένα δυτικό, μοντέρνο, "ορθολογικό" "mind set" δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Ντούγκιν, χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό, μια διαίσθηση και ένα βίωμα, αν όχι και μια φώτιση.



Προσωπικά στον Ντούγκιν, αλλά και λιγότερο κάπως, στον Ντε Μπενουά, ανακάλυψα τον θεωρητικό που με βοήθησε να ξεπεράσω το κόμπλεξ των ρηγμάτων των ίδιων μου των ιδεών και βιωμάτων, των φαινομενικά, για την δυτική νεωτερικότητα, αντιφατικών. Και “αναρχικός” και “φασίστας” και “εθνικιστής” και “μπολσεβίκος” και Έβολα και Ζαπατίστας και Ιερό Γκράαλ και “αυτοκαταστροφικο” Πότλατζ και αντι-ιμπεριαλισμός και Ιμπέριουμ και Νεοπλατωνικός και Ορθόδοξος και άλλα πολλά και σφαιρικά! Ο Ντούγκιν ήρθε και πρότεινε μια κοινή ονομασία για όλα αυτά και πολλά άλλα: Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, Τέταρτη Θέση, όπως εμπνευσμένα κάποιοι το απλοποίησαν, και Ευρασιανισμός.



Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω και τις διαφωνίες μου. Αυτές απλά μάλλον είναι αρκετά διαφορετικές από τις διαφωνίες των περισσοτέρων εν Ελλάδι, καλοπροαίρετων και μη, σχολιαστών του. Τολμώ να πω πως ελάχιστοι κατανοούν τον Ντούγκιν με τον τρόπο που τον κατανοώ εγώ και σίγουρα ούτε ο ίδιος ο Ντούγκιν κι αυτό είναι ήδη κάτι πολύ "ντουγκινικό" και τεταρτοθεσίτικο και ευρασιατικό! Πανημάεις; Καρασιό.



Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός

Η Αντι-Ηγεμονία στη Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου

 

Alexander Dugin

Counter-Hegemony in the Theory of the Multipolar World

Η πιο σημαντική πτυχή της Θεωρίας του Πολυπολικού Κόσμου (ΘΠΚ) είναι η έννοια της αντι-ηγεμονίας, όπως διατυπώθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της Κριτικής Θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων (ΔΣ). Κατά τη μετάβαση από την Κριτική Θεωρία στη Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου[i], την έννοια αυτή διατρέχει επίσης μια ιδιαίτερη αίσθηση μετασχηματισμού, η οποία θα πρέπει να εξεταστεί λεπτομερέστερα. Για να καταστεί δυνατή μια τέτοια ανάλυση, θα πρέπει πρώτα να υπενθυμίσουμε τις βασικές θέσεις της θεωρίας της ηγεμονίας στο πλαίσιο της Κριτικής Θεωρίας.


Η Έννοια της Ηγεμονίας στον Ρεαλισμό

Αν και η έννοια της ηγεμονίας στην Κριτική Θεωρία βασίζεται στη θεωρία του Αντόνιο Γκράμσι, είναι απαραίτητο να διακρίνουμε τη θέση της έννοιας αυτής στον Γκραμσιανισμό και τον νεο-Γκραμσιανισμό από τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτή στις ρεαλιστικές και νεο-ρεαλιστικές σχολές των ΔΣ.

Οι κλασικοί ρεαλιστές χρησιμοποιούν τον όρο "ηγεμονία" με μια σχετική έννοια και τον αντιλαμβάνονται ως την "πραγματική και ουσιαστική υπεροχή της δυνητικής ισχύος οποιουδήποτε κράτους έναντι της δυνητικής ισχύος ενός άλλου, συχνά γειτονικών χωρών". Η ηγεμονία θα μπορούσε να κατανοηθεί ως περιφερειακό φαινόμενο, καθώς ο καθορισμός του κατά πόσον η μία ή η άλλη πολιτική οντότητα θεωρείται "ηγεμόνας" εξαρτάται από την κλίμακα. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης εισήγαγε τον όρο όταν μίλησε για την Αθήνα και τη Σπάρτη ως τους ηγεμόνες του Πελοποννησιακού Πολέμου, και ο κλασικός ρεαλισμός χρησιμοποιεί τον όρο αυτό με τον ίδιο τρόπο μέχρι σήμερα. Μια τέτοια κατανόηση της ηγεμονίας μπορεί να περιγραφεί ως "στρατηγική" ή "σχετική".

Στον νεορεαλισμό, η "ηγεμονία" κατανοείται σε ένα παγκόσμιο (δομικό) πλαίσιο. Η κύρια διαφορά από τον κλασικό ρεαλισμό έγκειται στο ότι η "ηγεμονία" δεν μπορεί να θεωρηθεί ως περιφερειακό φαινόμενο. Είναι πάντα ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ο νεορεαλισμός του K. Waltz, για παράδειγμα, επιμένει ότι η ισορροπία δύο ηγεμόνων (σε έναν διπολικό κόσμο) είναι η βέλτιστη δομή ισορροπίας ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα[ii]. Ο R. Gilpin πιστεύει ότι η ηγεμονία μπορεί να συνδυαστεί μόνο με τη μονοπολικότητα, δηλαδή, είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ένας ηγεμόνας, και αυτή τη λειτουργία παίζουν σήμερα οι ΗΠΑ.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι ρεαλιστές αντιλαμβάνονται την ηγεμονία ως μέσο δυνητικής συσχέτισης μεταξύ των δυνατοτήτων διαφορετικών κρατικών δυνάμεων.

Η κατανόηση της ηγεμονίας από τον Γκράμσι είναι εντελώς διαφορετική και βρίσκεται σε ένα εντελώς αντίθετο θεωρητικό πεδίο. Για να αποφευχθεί η κατάχρηση του όρου αυτού στις ΔΣ, και ιδίως στην ΘΠΚ, είναι απαραίτητο να δοθεί προσοχή στην πολιτική θεωρία του Γκράμσι, το πλαίσιο της οποίας θεωρείται σημαντική προτεραιότητα στην Κριτική Θεωρία και την ΘΠΚ. Επιπλέον, μια τέτοια ανάλυση θα μας επιτρέψει να δούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια το εννοιολογικό χάσμα μεταξύ Κριτικής Θεωρίας και ΘΠΚ.


Η Έννοια της Ηγεμονίας του Antonio Gramsci

Ο Αντόνιο Γκράμσι στήριξε τη θεωρία του, που αργότερα έγινε γνωστή ως Γκραμσιανισμός, στην κατανόηση του Μαρξισμού και στην πρακτική του ενσωμάτωση στην ιστορία. Ως μαρξιστής, ο Γκράμσι ήταν πεπεισμένος ότι η κοινωνικοπολιτική ιστορία είναι πλήρως προκαθορισμένη από τον οικονομικό παράγοντα και, όπως όλοι οι μαρξιστές, εξηγεί το εποικοδόμημα (Aufbau) μέσω της βάσης (υποδομή). Η αστική κοινωνία είναι στην ουσία μια ταξική κοινωνία στην οποία οι διαδικασίες εκμετάλλευσης φτάνουν στην πιο συμπυκνωμένη έκφρασή τους με τη μορφή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της ιδιοποίησης της υπεραξίας που προκύπτει κατά την παραγωγική διαδικασία από την αστική τάξη. Η ανισότητα στην οικονομική σφαίρα (η βάση) και η κυριαρχία του Κεφαλαίου επί της Εργασίας συνθέτουν την ουσία του καπιταλισμού και κατά συνέπεια καθορίζουν όλη την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική σημειολογία (το εποικοδόμημα).

Αυτή τη θέση την συμμερίζονται όλοι οι μαρξιστές και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο ή πρωτότυπο εδώ. Αλλά τότε ο Αντόνιο Γκράμσι αναρωτήθηκε: πώς ήταν δυνατή μια προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, όπου, από την άποψη του Μαρξ (που ανέλυε την κατάσταση στη Ρωσική Αυτοκρατορία τον 19ο αιώνα από μια προγνωστική προοπτική) και από την άποψη του κλασικού ευρωπαϊκού μαρξισμού από τις αρχές του 20ού αιώνα, η αντικειμενική βάση (η υπανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων, ένα μικρό προλεταριάτο, η κυριαρχία του αγροτικού τομέα στο συνολικό ΑΕΠ της χώρας, η απουσία αστικού πολιτικού συστήματος κ.λπ.) απέκλειε τη δυνατότητα ενός κομμουνιστικού κόμματος να έρθει στην εξουσία; Άλλωστε, ο Λένιν το κατέστησε αυτό δυνατό και άρχισε να οικοδομεί το σοσιαλισμό.

Ο Γκράμσι αντιλαμβάνεται αυτό το φαινόμενο ως θεμελιωδώς σημαντικό, ονομάζοντάς το "Λενινισμό". Κατά την αντίληψη του Γκράμσι, ο Λενινισμός ήταν η πρωτοποριακή, προωθημένη δράση ενός παγιωμένου και ισχυρού πολιτικού εποικοδομήματος (με τη μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων) για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Μόλις μια τέτοια πρωτοπορία γίνει σχετικός παράγοντας και η επανάσταση είναι επιτυχής, τότε θα πρέπει να αναπτύξει γρήγορα τη βάση μέσω της επιταχυνόμενης δημιουργίας των εποικοδομημάτων των οποίων οι αντίστοιχες οικονομικές πραγματικότητες δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί στον καπιταλισμό, δηλαδή η εκβιομηχάνιση, ο εκσυγχρονισμός, ο "εξηλεκτρισμός", η "δημόσια εκπαίδευση" κ.λπ. Έτσι, ο Γκράμσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι υπό ορισμένες συνθήκες η πολιτική (το εποικοδόμημα) μπορεί να μείνει μπροστά από την οικονομία (τη βάση). Το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να "μπει μπροστά" από τη "φυσική" εξέλιξη των ιστορικών διαδικασιών. Κατά συνέπεια, ο Λενινισμός αποδεικνύει την ύπαρξη της σημαντικής αυτονομίας του εποικοδομήματος σε σχέση με τη βάση.

Αλλά ο Λενινισμός, όπως τον αντιλαμβανόταν ο Γκράμσι, περιοριζόταν στο πολιτικό τμήμα του εποικοδομήματος, στο οποίο η λειτουργία του νόμου και της κυβέρνησης και το ζήτημα της κυριαρχίας έχουν ήδη επιλυθεί. Ο Γκράμσι επέμενε ότι το εποικοδόμημα έχει ένα ακόμη σημαντικό τμήμα, το οποίο δεν είναι πολιτικό με την πληρέστερη έννοια, δηλαδή δεν συνδέεται απλώς με τα πολιτικά κόμματα ή δεν συνδέεται με το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Ο Γκράμσι ονόμασε αυτή τη σφαίρα "κοινωνία των πολιτών". Μια τέτοια έννοια, ωστόσο, θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από τον προσδιορισμό "κοινωνία των πολιτών όπως την αντιλαμβάνεται ο Γκράμσι", διότι η σημασία της δεν συμπίπτει πάντα με εκείνη που της αποδίδεται στις φιλελεύθερες θεωρίες. Η κοινωνία των πολιτών του Γκράμσι είναι η "ζώνη επέκτασης" για τα πνευματικά τμήματα της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων της επιστήμης, του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, της τέχνης, της αναλυτικής, της δημοσιογραφίας κ.λπ. Ο μαρξιστής, για τον Γκράμσι, στηρίζεται στην κανονικότητα της βάσης σε αυτή τη ζώνη, όπως και για το σύνολο του εποικοδομήματος. Αλλά... ο Λενινισμός έδειξε ότι η κανονικότητα της βάσης, σε ορισμένες περιπτώσεις, ξεπερνιέται από τη σχετική αυτονομία του εποικοδομήματος, το οποίο προχωράει μπροστά από τις διαδικασίες της βάσης. Η εμπειρία της Ρωσικής Επανάστασης, ως ιστορικό παράδειγμα, έδειξε πώς η πολιτική υλοποιείται στο επίπεδο του εποικοδομήματος. Αλλά εδώ ο Γκράμσι τονίζει ότι, αν αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της πολιτικής σφαίρας του εποικοδομήματος, τότε γιατί να μη συμβεί κάτι παρόμοιο στο επίπεδο της "κοινωνίας των πολιτών"; Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται η έννοια της "ηγεμονίας" του Γκράμσι[iii], ο οποίος διαδοχικά σκιαγραφεί ότι κάτι ανάλογο με την οικονομική διαίρεση του Κεφαλαίου εναντίον της Εργασίας στη βάση, ή την αντίθεση μεταξύ του αστικού κόμματος και της κυβέρνησης εναντίον του προλεταριακού κόμματος και της κυβέρνησης (όπως στη Σοβιετική Ένωση), μπορεί να λάβει χώρα στη διανοητική σφαίρα (την "κοινωνία των πολιτών" του Γκράμσι). Αυτό το τρίτο πεδίο της αντίφασης ονομάζεται από τον Γκράμσι "ηγεμονία", όπου η αστική συνείδηση και η προλεταριακή συνείδηση ανταγωνίζονται για την κυριαρχία σχετικά αυτόνομα τόσο από την πολιτική όσο και από την οικονομία.

Μελετώντας την αστική κοινωνιολογία[iv], ο Γερμανός κοινωνιολόγος Werner Sombart έδειξε ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύτιμος για αυτή την τρίτη κατηγορία, ή τρίτη "τάξη", η οποία διαθέτει εν μέρει αυτή την άνεση, ενώ άλλες κοινωνικές ομάδες είτε δεν γνωρίζουν είτε δεν έχουν τέτοια άνεση. Η Φαινομενολογία του Πνεύματος[v] του Χέγκελ αναφέρει ομοίως ότι ο Σκλάβος λειτουργεί όχι με τη δική του συνείδηση, αλλά με τη συνείδηση του Αφέντη. Όπως είναι γνωστό, αυτό και άλλα στοιχεία του Χέγκελ αποτέλεσαν τη βάση για την κομμουνιστική ιδεολογία του Μαρξ. Συνεχίζοντας αυτή την αλυσίδα σκέψης, ο Γκράμσι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υιοθέτηση ή η απόρριψη της ηγεμονίας (δομές της αστικής συνείδησης) δεν εξαρτάται και δεν μπορεί να εξαρτάται άμεσα από το γεγονός της ένταξης στην αστική τάξη (με την έννοια της βάσης) ή από την πολιτική συμμετοχή σε ένα αστικό κόμμα ή διοικητικό σύστημα. Το να είσαι στο πλευρό της ηγεμονίας ή εναντίον της, σύμφωνα με τον Γκράμσι, είναι μια ελεύθερη επιλογή. Καθώς ένας διανοούμενος την επιλέγει συνειδητά, μετατρέπεται από "παραδοσιακός" διανοούμενος σε "οργανικό" διανοούμενο, δηλαδή σε κάποιον που παίρνει συνειδητά θέση απέναντι στην ηγεμονία.

Αυτό οδηγεί σε ένα σημαντικό συμπέρασμα. Ο διανοούμενος μπορεί να αντιταχθεί στην αστική ηγεμονία ακόμη και όταν ζει άνετα σε μια κοινωνία στην οποία οι καπιταλιστικές σχέσεις αποτελούν τη βάση και η αστική πολιτική κυριαρχία επικρατεί. Ο διανοούμενος μπορεί να απορρίψει ή να αποδεχτεί την ηγεμονία ελεύθερα, δηλαδή έχει ένα κενό ελευθερίας παρόμοιο με την αυτονομία του πολιτικού σε σχέση με την οικονομική βάση (όπως φάνηκε στην εμπειρία των μπολσεβίκων στη Ρωσία). Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να είναι φορέας της προλεταριακής συνείδησης και να σταθεί στο πλευρό της εργατικής τάξης για μια δίκαιη κοινωνία, ακόμη και αν βρίσκεται στην καρδιά της αστικής κοινωνίας. Όλα εξαρτώνται από την επιλογή των διανοουμένων. Η ηγεμονία είναι επομένως θέμα συνείδησης.

Ο ίδιος ο Γκράμσι κατέληξε σε τέτοια συμπεράσματα με βάση την ανάλυσή του για τις πολιτικές διαδικασίες στην Ιταλία τη δεκαετία 1920-30[vi]. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σύμφωνα με την ανάλυσή του, οι συνθήκες που επικρατούσαν στην Ιταλία ήταν αρκετά ώριμες για τη σοσιαλιστική επανάσταση τόσο από την άποψη της βάσης (αναπτυγμένος βιομηχανικός καπιταλισμός και όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και της πάλης) όσο και από την άποψη του εποικοδομήματος (οι πολιτικές επιτυχίες των εδραιωμένων αριστερών κομμάτων). Όμως, παρά τις φαινομενικά ευνοϊκές αυτές συνθήκες, σύμφωνα με την περαιτέρω ανάλυση του Γκράμσι, οι αριστερές δυνάμεις απέτυχαν στο διανοητικό πεδίο. Εδώ ήταν που η Ιταλία καταπιεζόταν περισσότερο από την αστική ηγεμονία, η οποία εισήγαγε συνεχώς αστικά στερεότυπα και κλισέ στη λαϊκή συνείδηση, παρόλο που αυτά έρχονταν σε αντίθεση με την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα και τη δημοτικότητα των ενεργών, αντι-αστικών κύκλων. Κατά τον Γκράμσι, ο Μουσολίνι εφάρμοσε την ηγεμονία υπέρ του (ο φασισμός ήταν αηδιαστικός για τους κομμουνιστές, οι οποίοι τον έβλεπαν ως μια μορφή κυριαρχίας των αστικών τάξεων) και εμπόδισε την εμφάνιση μιας "τεχνητής" σοσιαλιστικής επανάστασης σύμφωνα με τη φυσική ιστορική πορεία των γεγονότων. Με άλλα λόγια, παρά τη διεξαγωγή (σχετικά) επιτυχημένων πολιτικών μαχών, οι Ιταλοί κομμουνιστές παρέβλεπαν την "κοινωνία των πολιτών", τη διανοητική σφαίρα και τον "μεταπολιτικό" αγώνα. Ο Γκράμσι είδε σε αυτό την αιτία της ήττας τους.

Ο Γκραμσιανισμός έχει έκτοτε υιοθετηθεί από την ευρωπαϊκή Αριστερά (ιδίως τη Νέα Αριστερά) και τα αριστερά κινήματα στην Ευρώπη εφαρμόζουν τον Γκραμσιανισμό στην πράξη από τη δεκαετία του 1960. Οι αριστεροί (μαρξιστές) διανοούμενοι (Σαρτρ, Καμύ, Αραγκόν, Φουκώ κ.ά.) μπόρεσαν να εμφυτεύσουν αντι-αστικές έννοιες και θεωρίες στο κέντρο της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής, εκμεταλλευόμενοι έτσι τα έντυπα, τις εφημερίδες, τις λέσχες και τα πανεπιστημιακά τμήματα που αποτελούσαν αναπόσπαστα μέρη της καπιταλιστικής οικονομίας, και έδρασαν στο πολιτικό πλαίσιο της κυριαρχίας του αστικού συστήματος. Συνέχισαν να προετοιμάζουν τα γεγονότα του 1968 που σάρωσαν την Ευρώπη και την αριστερή στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής στη δεκαετία του 1970. Όπως ο Λενινισμός απέδειξε στην πράξη ότι το πολιτικό τμήμα του εποικοδομήματος έχει έναν ορισμένο βαθμό αυτονομίας, στη σφαίρα του οποίου ο ακτιβισμός μπορεί να επιταχύνει τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στη βάση, έτσι και ο γκραμσιανισμός της Νέας Αριστεράς απέδειξε στην πράξη την αποτελεσματικότητα και την πρακτική αξία μιας ενεργητικής διανοητικής στρατηγικής.


Ο Γκραμσιανισμός στην Κριτική Θεωρία: ο Αριστερός Άξονας

Ο Γκραμσιανισμός που περιγράψαμε έχει ενσωματωθεί στην ΔΣ Κριτική Θεωρία από τους σύγχρονους εκπροσώπους της, όπως ο Robert Cox[vii], ο Stephen Gill[viii], κ.λπ. Στον μεταμοντερνισμό προωθήθηκε η αυτονομία της "κοινωνίας των πολιτών" και, κατά συνέπεια, το φαινόμενο της επιλογής της ηγεμονίας από τους διανοούμενους και της τοποθέτησης των επιστημολογικών αγκυλώσεων πάνω από τις πολιτικές διαδικασίες και τις οικονομικές δομές εν γένει διατήρησε τη συνέχεια του μαρξιστικού, αριστερού λόγου. Κατά την άποψη αυτή, ο καπιταλισμός θεωρείται γενικά καλύτερος (πιο "προοδευτικός") από τα προ-καπιταλιστικά κοινωνικοοικονομικά συστήματα, ακόμη και αν είναι προφανώς χειρότερος σε σύγκριση με το όποιο μετα-καπιταλιστικό (σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό) μοντέλο από το οποίο πρόκειται να αντικατασταθεί. Αυτό εξηγεί τη δομή του εγχειρήματος της αντι-ηγεμονίας[ix]. Η ΔΣ Κριτική Θεωρία παραμένει αριστερή στην κατανόηση της ιστορικής διαδικασίας. Μπορεί κανείς να περιγράψει αυτή την προοπτική με τον ακόλουθο τρόπο: σύμφωνα με τους εκπροσώπους της Κριτικής Θεωρίας, η ηγεμονία (η αστική κοινωνία που κορυφώνεται με το ολόγραμμα της αστικής συνείδησης) αντικαθιστά αυτό που την "ηγεμόνευε" (τύπους προ-αστικών σχηματισμών με εγγενείς μορφές προ-νεωτερικής συλλογικής συνείδησης) για να ανατραπεί στη συνέχεια από την αντι-ηγεμονία, η οποία, μετά τη νίκη της, πρόκειται να εγκαθιδρύσει τη μετα-ηγεμονία. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο[x], οι ίδιοι ο Μαρξ και ο Ένγκελς επέμειναν στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η αντίθεση των κομμουνιστών στην αστική τάξη δεν έχει καμία σχέση με τις αξιώσεις κατά της αστικής τάξης που προβάλλουν οι αντι-αστοί φεουδαλιστές, οι εθνικιστές, οι χριστιανοί σοσιαλιστές κ.λπ. Ο καπιταλισμός είναι καθαρό κακό που συγκεντρώνει στον εαυτό του (αν και όχι τόσο ξεκάθαρα και ρητά) προηγούμενες μορφές κοινωνικής εκμετάλλευσης. Για να νικηθεί αυτό το κακό, πρέπει πρώτα να του επιτραπεί να εκδηλωθεί πλήρως, και μόνο τότε μπορεί να εξαλειφθεί, αντί να ρετουσάρονται τα πιο απεχθή χαρακτηριστικά του, πράγμα που μόνο καθυστερεί τον ορίζοντα της επανάστασης και του κομμουνισμού. Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη όταν εξετάζουμε τη δομή της νεο-γκραμσιανής ανάλυσης των διεθνών σχέσεων.

Η ανάλυση αυτή χωρίζει όλες τις χώρες σε εκείνες στις οποίες η ηγεμονία είναι προφανώς ενισχυμένη (αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες που χαρακτηρίζονται από βιομηχανικές οικονομίες, κυριαρχία των αστικών κομμάτων σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες οργανωμένες σύμφωνα με το παράδειγμα του έθνους-κράτους, αναπτυγμένη οικονομία της αγοράς και φιλελεύθερο νομικό σύστημα) και σε εκείνες στις οποίες, λόγω διαφόρων ιστορικών συνθηκών, δεν έχουν εμφανιστεί τέτοιοι παράγοντες. Η πρώτη ομάδα χωρών αποκαλείται "ανεπτυγμένες δημοκρατικές δυνάμεις" και η δεύτερη είναι "οριακές περιπτώσεις", "προβληματικές περιοχές" ή ακόμη και κατηγοριοποιούνται ως "κράτη-παρίες". Η αριστερή (μαρξιστική, νεομαρξιστική και γκραμσιανή) ανάλυση είναι απολύτως εφαρμόσιμη στις χώρες στις οποίες ενισχύεται η ηγεμονία. Ωστόσο, στην περίπτωση των χωρών που εμφανίζουν "ελλιπή ηγεμονία", τα πράγματα θα πρέπει να εξεταστούν με διαφορετικό τρόπο.

Ο ίδιος ο Γκράμσι τοποθετεί αυτές τις χώρες στην κατηγορία των "Καισαρικών" (βλέποντας ως σαφή αναφορά την εμπειρία της φασιστικής Ιταλίας). Ο "Καισαρισμός" μπορεί να θεωρηθεί με την ευρεία έννοια ως κάθε πολιτικό σύστημα στο οποίο οι αστικές σχέσεις υπάρχουν σε αποσπασματική μορφή, ενώ η πλήρης πολιτική τους διευθέτηση (με τη μορφή κλασικών αστικοδημοκρατικών κρατών) έχει καθυστερήσει. Στον "Καισαρισμό", το κύριο σημείο δεν είναι η αυταρχική διακυβέρνηση, αλλά η καθυστέρηση της πλήρους υλοποίησης ενός πλήρως ολοκληρωμένου καπιταλιστικού συστήματος δυτικού τύπου (τόσο της βάσης όσο και του εποικοδομήματος). Οι λόγοι αυτής της "καθυστέρησης" μπορεί να ποικίλλουν από δικτατορικά στυλ διακυβέρνησης, ελίτ των φυλών και την παρουσία θρησκευτικών ή εθνοτικών ομάδων στην εξουσία μέχρι το πολιτισμικό χαρακτηριστικό μιας δεδομένης κοινωνίας ή τις ιστορικές συνθήκες μιας συγκεκριμένης οικονομικής ή γεωγραφικής θέσης κ.λπ. Αυτό που είναι πρωτίστως σημαντικό είναι ότι σε μια τέτοια κοινωνία η ηγεμονία δρα τόσο ως εξωτερική δύναμη (από τα αστικά κράτη και κοινωνίες) όσο και ως εσωτερική αντίθεση, η οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδέεται με εξωτερικούς παράγοντες.

Στις ΔΣ, οι νεο-γκραμσιανοί επιμένουν ότι ο "Καισαρισμός" είναι "ατελής ηγεμονία". Έτσι, η στρατηγική του είναι να διασφαλίζει μια ισορροπία μεταξύ εξωτερικών και εσωτερικών ηγεμονικών πιέσεων, παραχωρώντας ορισμένες παραχωρήσεις, ενώ ταυτόχρονα το κάνει μόνο επιλεκτικά, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία και να αποτρέψει την κατάληψη από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις της πολιτικής υπερδομής που προΐσταται της οικονομικής βάσης της κοινωνίας. Ο Καισαρισμός είναι έτσι καταδικασμένος στον "μετασχηματισμό" (από το ιταλικό transformismo), δηλαδή στη διαρκή προσαρμογή της ηγεμονίας, αυτής ακριβώς της δύναμης που ο Καισαρισμός επιθυμεί διαρκώς να καθυστερήσει ή να εκτρέψει σε μια λανθασμένη τροχιά, το τέλος της οποίας πλησιάζει σταθερά.

Από αυτή την άποψη, η ΔΣ Κριτική Θεωρία θεωρεί ότι ο "Καισαρισμός" είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα εξαλειφθεί από την ηγεμονία, καθώς το φαινόμενο αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια "ιστορική καθυστέρηση" παρά μια εναλλακτική λύση, δηλαδή μια αντι-ηγεμονία από μόνη της.

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της σύγχρονης ΔΣ Κριτικής Θεωρίας, αυτός ο "Καισαρισμός" αντιπροσωπεύεται προφανώς από τις περισσότερες χώρες του Τρίτου Κόσμου και τις μεγάλες δυνάμεις που περιλαμβάνονται στις BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική).

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα χαρακτηριστικά, οι περιορισμοί σε μια τέτοια εννοιολόγηση της αντι-ηγεμονίας που παρουσιάζεται από την ΔΣ Κριτική Θεωρία γίνονται σαφείς, όπως και ο καθαρός ουτοπισμός των εναλλακτικών σχεδίων, όπως η "αντι-κοινωνία" του Cox, η οποία αντιπροσωπεύει κάτι ανέκφραστο και απροσδιόριστο. Προχωρούν από το αόριστο πρόταγμα της κοινωνικοπολιτικής παγκόσμιας τάξης, η οποία υποτίθεται ότι θα εμφανιστεί "μετά τον φιλελευθερισμό"[xi] (Immanuel Wallerstein) και συμμορφώνεται με τη συνήθη αριστερή κομμουνιστική ουτοπία. Μια παρόμοια εκδοχή της αντι-ηγεμονίας περιορίζεται επίσης από το γεγονός ότι σπρώχνει βιαστικά πολλά άλλα πολιτικά φαινόμενα, τα οποία είναι προφανώς άσχετα με την ηγεμονία και τείνουν προς εναλλακτικές εκδοχές της παγκόσμιας τάξης, στην κατηγορία του "Καισαρισμού", και επομένως της "ατελούς ηγεμονίας". Αυτό στερεί από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις κάθε σκέψη ως προς την εξέλιξή τους προς μια αποτελεσματική αντι-ηγεμονική στρατηγική. Παρ' όλα αυτά, είναι αυτή η γενική ανάλυση της δομής των διεθνών σχέσεων υπό το πρίσμα της νεογκραμσιανής μεθοδολογίας που αποτελεί μια εξαιρετικά σημαντική τροχιά για την ανάπτυξη της ΘΠΚ.

Ωστόσο, προκειμένου να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς που ενυπάρχουν στην Κριτική Θεωρία και να αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητες που κρύβει ο νεο-γκραμσιανισμός, θα πρέπει να διευρύνουμε ποιοτικά αυτή την προσέγγιση, υπερβαίνοντας την αριστερά (ακόμα και τον "αριστερίστικο") λόγο, ο οποίος τοποθετεί την όλη δομή στη ζώνη του ιδεολογικού σεχταρισμού και του περιθωριακού εξωτισμού (όπου αυτός συναντάται σήμερα). Από αυτή την άποψη, πολύτιμη βοήθεια μπορούν να προσφέρουν οι ιδέες του Γάλλου φιλοσόφου Alain de Benoist.

ΟΙ ΙΡΑΝΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ

 

Eugene Montsalvat


Οι πνευματικοί πρόγονοι της Ιρανικής Επανάστασης, ο Αχμάντ Φαρντίντ, ο Τζαλάλ Αλ-ε-Αχμάντ και ο Αλί Σαριάτι, μοιράζονται πολλά κοινά σημεία με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Αντλώντας από την κοινή πνευματική κληρονομιά του Μάρτιν Χάιντεγκερ, αναπτύσσουν και οι δύο μια κριτική της δυτικής ηγεμονίας. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ιδέες που εκθέτουν αυτοί οι Ιρανοί στοχαστές προεικονίζουν την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, αν και με εξειδικευμένη εφαρμογή στη χώρα του Ιράν. Το Ιράν παρουσιάζει ένα παράδειγμα διανοητικής και πολιτικής εξέγερσης κατά της δυτικής φιλελεύθερης ηγεμονίας που βρίσκεται πέρα από τις κατηγορίες της Δεύτερης και της Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας, ωστόσο αντλεί σημαντικές επιρροές από αυτές και τις επαναπροσδιορίζει στο μοναδικό πλαίσιο της ιστορικής ουσίας του Ιράν.


Οι πνευματικοί πρόγονοι της Ιρανικής Επανάστασης θα συγχωνεύσουν με επιτυχία την πιο ριζοσπαστική σκέψη του 20ού αιώνα με την ισλαμική παράδοση του Ιράν για να αναπτύξουν μια πραγματικά επαναστατική σύνθεση. Όπως και στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, ο Χάιντεγκερ διαδραματίζει βασικό ρόλο, ως ο φιλόσοφος μιας νέας αρχής, ο οποίος προαναγγέλλει την επιστροφή μιας αυθεντικής ουσίας. Τα θεμέλια της ιρανικής χαϊντεγκεριανής σκέψης τέθηκαν από τον Ahmad Fardid, όπως σημειώνει ο Ali Mirsepassi στο "Political Islam, Iran, and the Enlightenment"


 "Ο στοχαστής του οποίου το έργο συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του εδάφους για έναν χαϊντεγκεριανό πολιτικό λόγο στο ιρανικό πλαίσιο ήταν ο Ahmad Fardid (1890-1994). Υπήρξε η κορυφαία αυθεντία στη γερμανική φιλοσοφία και ειδικότερα στον Χάιντεγκερ από τη δεκαετία του 1950 και μετά. Τελικά, συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη των διανοητικών λόγων που κατέληξαν στην ιρανική επανάσταση του 1979. Το έργο του περιελάμβανε την αποκατάσταση του δυαδικού συστήματος Ανατολή-Δύση σε μια γλώσσα φιλοσοφικών εννοιών δανεισμένων από τον Χάιντεγκερ. Με ιστορικιστική διάθεση, υποστήριξε ότι η κυρίαρχη "αλήθεια" της εποχής ήταν, από τον 18ο αιώνα, εκείνη ενός δυτικού πολιτισμού που λήστεψε όλες τις "ισλαμικές χώρες" και τα "ανατολικά έθνη" από τις "πολιτισμικές τους μνήμες" και τη δική τους "ιστορική εμπιστοσύνη". Η θέση αυτή συγκροτείται αρχικά από έναν αντιδιαφωτιστικό ισχυρισμό ότι η ανάπτυξη του κενού και εξωτερικού δυτικού πολιτισμού αποτελεί άμεση απειλή για τη ζωτικότητα των τοπικών μη δυτικών πολιτισμών και, δεύτερον, από τον ισχυρισμό ότι η απειλή αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσω της ανάκτησης μιας διαγραμμένης πολιτισμικής μνήμης και της κατάληψης ενός κλεμμένου παρελθόντος". (σελ. 30-31)


Όπως και στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, ο Φαρντίντ χρησιμοποιεί τον Χάιντεγκερ για να αμφισβητήσει τη μονοπολική κυριαρχία της δυτικής ιδεολογίας, ζητώντας την επιστροφή σε έναν "αυθεντικό" τρόπο ύπαρξης. Αυτή η μεγάλη επιστροφή του Είναι τη στιγμή που η ιστορία είναι πιο σκοτεινή, τη στιγμή που έχουμε περάσει από το σκοτάδι του "δυτικού μηδενισμού", αποκτά μια ιδιαίτερη ιρανική ερμηνεία από τον Fardid. Για να παραθέσω και πάλι τα λόγια του Mirsepassi:


 "Σε μια αναδιαμόρφωση της εξιστόρησης του Χάιντεγκερ για την πτώση της Δύσης από την αρχική ελληνική εμπειρία του "είναι" και την ανάγκη να ανακτήσει την αρχική ελληνική εμπειρία του "είναι", ο Φαρντίτ μεταφέρει την αρχική και αυθεντική πνευματική εμπειρία της ανθρωπότητας σε μια νεφελώδη Ανατολή/Ισλάμ. Στην πραγματικότητα, οι τροποποιήσεις του Fardid μεταφέρουν τον ρόλο του "πνευματικού έθνους στη μέση" από τη Γερμανία στο Ιράν, μέσα στην ίδια προβληματική της ψυχροπολεμικής περικύκλωσης και της κοσμικής "οικουμενικής" νεωτερικότητας. Σε αυτή τη δυσχερή θέση είναι απαραίτητο να εγκαταλειφθεί το Gharb (η Δύση) τόσο ως οντολογία όσο και ως τρόπος ζωής. Περιέργως, για να γίνει αυτό, είναι πρώτα απαραίτητο να ανακαλυφθεί η "ουσία της Δύσης" ως προϋπόθεση για να ανακτηθεί και πάλι ο αληθινός ισλαμικός εαυτός. Αυτό φυσικά δεν διαφέρει από την ιδέα του Χάιντεγκερ για μια γέφυρα επιστροφής στο είναι μέσω της αποδόμησης της κυρίαρχης παράδοσης. Οι όροι της ανάγκης για μια κοινωνικά θεμελιωμένη πνευματική υπακοή έχουν αλλάξει, αλλά η ανάγκη παραμένει η καθοριστική ιδέα". (σελ. 119)


Είναι ακριβώς αυτή η επιστροφή στο Είναι, που ο Χάιντεγκερ ονομάζει Ereignis, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, όπως αναφέρει ο Ντούγκιν:


 "Ο Χάιντεγκερ χρησιμοποίησε έναν ειδικό όρο, το Ereignis - το "γεγονός", για να περιγράψει αυτή την ξαφνική επιστροφή του Είναι. Πραγματοποιείται ακριβώς τα μεσάνυχτα της νύχτας του κόσμου - στην πιο σκοτεινή στιγμή της ιστορίας. Ο ίδιος ο Χάιντεγκερ αμφιταλαντευόταν διαρκώς ως προς το αν αυτό το σημείο είχε φτάσει ή "δεν έχει φτάσει ακόμα". Το αιώνιο "όχι ακόμα"...


Η φιλοσοφία του Χάιντεγκερ μπορεί να αποδειχτεί ο κεντρικός άξονας που περιστρέφει τα πάντα γύρω από τον εαυτό της - από την επανασχεδιασμένη δεύτερη και τρίτη πολιτική θεωρία μέχρι την επιστροφή της θεολογίας και της μυθολογίας.


Έτσι, στην καρδιά της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, ως μαγνητικό της κέντρο, βρίσκεται η τροχιά της προσέγγισης του Γεγονότος (το "Γεγονός"), το οποίο θα ενσαρκώσει τη θριαμβευτική επιστροφή του Είναι, ακριβώς τη στιγμή που η ανθρωπότητα θα το ξεχάσει, μια για πάντα, σε σημείο που θα εξαφανιστούν και τα τελευταία ίχνη του". ("Η τέταρτη πολιτική θεωρία", σελ. 29)





Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το Τέλος της Τρίτης Θέσης ;

Τέταρτη Θέση ως Νέα Τρίτη Θέση. Γιατί η Τρίτη Θέση αυτοπαγιδεύτηκε "σε μια κυριλέ ονομασία του φασισμού ή του νεοφασισμού όπως πολλοί συστημικοί ερευνητές επιθυμούν να την περιορίσουν. Αντιθέτως" η Τέταρτη Θέση πλέον ενσαρκώνει "μετά-ιστορική κατηγορία που τροφοδοτείται και ανανεώνεται από τα αδιέξοδα και την συστημική αλληλεξάρτηση της Δεξιάς και της Αριστεράς ως οργανικές εκφράσεις του αστικού συστήματος εξουσίας"

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το Τέλος της Τρίτης Θέσης ;: Η Ερμηνεία μιας διαχρονικότητας Ναπολέων Βοναπάρτης Ένας περίεργος μαθηματικός μυστικισμός βρίσκεται σε αυτή την σημασιολ...

Dugin: The Fourth Position is Against Fascism - Liberalism is Racist

 


"Μια διερεύνηση των φαιό-κόκκινων συμμαχιών: Ρωσία, Ουκρανία, Συρία και η Δυτική Αριστερά"

 


Όταν δεν υπήρχε αμφιβολία περί του σε ποια πλευρά συμπαρατάσσονται οι διάφορες εκφάνσεις ενός, ας τον πούμε, "Εναλλακτικού Φα". Μεταφράζω εδώ μόνο το μικρό προλογικό σημείωμα. Το άρθρο, αν και γραμμένο από μια δυτική αριστερίστικη σκοπιά, με την αντίστοιχη υποκειμενική γλώσσα, είναι ενδεικτικό ως παρουσίαση αυτών των τάσεων.


"Μια διερεύνηση των φαιό-κόκκινων συμμαχιών: Ρωσία, Ουκρανία, Συρία και η Δυτική Αριστερά"


"Αρχικά αναρτήθηκε στο Ravings of a Radical Vagabond και αποτελεί μια περιεκτική περίληψη των Τριτοθεσίτικων φασιστικών ρευμάτων , παλαιών και νέων, και της επιτυχημένης εισαγωγής των ιδεών τους σε αριστερά περιβάλλοντα και εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης.


Αυτή η μακροσκελής ανάρτηση ξεκίνησε ως μια έρευνα σχετικά με την Αριστερά και τη Συρία, την οποία ξεκίνησα αφού διάβασα τη δημοσίευση τριών αναρτήσεων του ιστολογίου Sol Process σχετικά με σκοτεινές πηγές υπέρ του Άσαντ που χρησιμοποιούνται σε αριστερούς κύκλους (...), και η οποία αργότερα επεκτάθηκε σε μια πιο εκτεταμένη έρευνα [...]


Σχετικά με ορισμένα σκοτεινά στελέχη του φασισμού


Θα παράσχω πρώτα κάποιο ιστορικό πλαίσιο διερευνώντας την ιστορία των πρώιμων συμμαχιών μεταξύ επαναστατών και αντιδραστικών και ορισμένων λιγότερο γνωστών μορφών φασισμού, οι οποίες, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των δυτικών φασιστών που υποστήριξαν τον αντικομμουνισμό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αντίθετα υποστήριξαν ενεργά και συσπειρώθηκαν γύρω από τη Σοβιετική Ένωση."


Των οποίων τάσεων οι προπολεμικές ρίζες προηγούνται της πιο γνωστής εκείνης με το χαρακτηριστικό όνομα "ναζισμός". Με τις γνωστές επίσης αυτοκαταστροφικές εμμονές της σλαβοφοβίας και της τελικής επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης, όταν όλοι οι σοβαροί θεωρητικοί, Μύλερ (δημιουργός της ίδιας της έννοιας του Τρίτου Ράιχ), Σπένγκλερ, Χαουζουχόφερ, πλην μερικών βιολογικών φυλετιστών που εξαιρούσαν τους Σλάβους από την Λευκή Φυλή (για γέλια), τόσο ιδεολογικά όσο και γεωπολιτικά, όχι μόνο ιεραρχούσαν τον αστικό εχθρό της Δύσης ως σημαντικότερο και πιο επικίνδυνο από την Σοβιετική Ένωση αλλά και πρότειναν ένα είδος γεωκρατικού, ευρασιατικού άξονα μεταξύ Βερολίνου, Μόσχας και Πεκίνου κ.α. (ακριβώς όπως σήμερα ο Ντούγκιν) ενάντια στην αγγλοσαξωνική θαλασσοκρατία.


Η δε μεταπολεμική διαλεκτική εξέλιξη προέκυψε από την κριτική στα λάθη του παρελθόντος και κυρίως εκείνο της αυτοκτονικής επίθεσης στην Σοβιετική Ένωση και συνεπώς την επαναφορά των ιδεών της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης. Άλλωστε όποιος καταργεί την διαλεκτική, καταργεί και την ίδια την ελεύθερη σκέψη. Δέχεται θέσφατα και δόγματα για απόλυτες αλήθειες και, αναπόφευκτα, μετατρέπεται από υποκείμενο σε αντικείμενο, εργαλειοποιείται.


Δεν αναφέρομαι εδώ ούτε στην Διαίσθηση ούτε στην Θεία Φώτιση και Χάρη, γιατί μόνο τότε μπορεί ο ελεύθερα στοχαζόμενος, ο καλά στοχαζόμενος, άνθρωπος, να βάλει στην άκρη την διαλεκτική.


Επιγραμματικά: Κύκλος Προυντόν, Γαλλικός και Ιταλικός Πρωτοφασισμός, Μωρράς, Σορέλ, Εθνικομπολσεβικισμος, Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση, Στρασσερισμός, ΕθνικοΑναρχισμός, Τρίτη Θέση, Γαλλική και Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά, Ντε Μπενουά, Θιριάρ κ.α., τόσο προπολεμικά όσο και μεταπολεμικά τάχθηκαν υπέρ τόσο των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας του Άσαντ πιο πρόσφατα, όσο και της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στον "Μεγάλο Σατανά" του Δυτικού Ιμπεριαλισμού και Φιλελευθερισμού.


Πρόκειται δλδ για παρουσίαση όλων εκείνων των τάσεων του Εναλλακτικού Φασισμού που αποτέλεσαν τα στοιχεία των ζυμώσεων των οποίων το απόσταγμα, προσθέτω, είναι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και ο ευρύτερος, όχι απλά ρωσικός, Ευρασιανισμός και του οποίου η πεμπτουσία ενυπάρχει εξ αρχής σε όλες αυτές τις τάσεις και κυρίως στην Συντηρητική Επανάσταση.


Άλλωστε, επιστρέφοντας στον "ναζισμό", δλδ τον χιτλερισμό, τα πρώτα θύματα του δεν ήταν άλλοι από τους εκπροσώπους αυτών των τάσεων στην Γερμανία του μεσοπολέμου. Την Εργατική Σοσιαλιστική τάση από τα αριστερά των αδερφών Στράσσερ και την Συντηρητική Επανάσταση από τα δεξιά, η ένωση και υπέρβαση των οποίων έδωσε τον αληθινό Εθνικό Σοσιαλισμό, όπως και στα καθ'ημάς ο Ίωνας Δραγούμης το ήθελε, πριν αυτός (ο Ε/Σ.) δολοφονηθεί από τον Χίτλερ.


Εν τέλει από την στάση που τηρεί κανείς απέναντι στον Χίτλερ και τον ναζισμό, αν δλδ τα θεωρεί άρνηση ή κατάφαση της ουσίας του αληθινού Εθνικού Σοσιαλισμού, ανεξαρτήτως ονόματος, εξαρτάται και η στάση του στο "ουκρανικό ζήτημα". Λογικό όσοι εμμένουν στον Χίτλερ να μην μπορούν να εξελιχθούν πέρα από τα ερείπια του Βερολίνου του '45 που ο ίδιος προκάλεσε, ενώ εξακολουθούν να πιστεύουν, ως θέσθατο, ότι για όλα φταίνε οι μπολσεβίκοι Ρώσοι (όταν ακόμη και τον Σταλινισμό ο Όττο Στράσσερ τον θεουρούσε "ρωσικό εθνικοσοσιαλισμό")!


Αντίθετα όσοι θεωρούν ότι ο χιτλερικός "ναζισμός" είναι η διαστρέβλωση της πεμπτουσίας του Εθνικού Σοσιαλισμού, ανεξαρτήτως τελικής ονομασίας, ως υπερβατικής ένωσης του εργατικού Σοσιαλισμού από τα αριστερά με την Συντηρητική Επανάσταση από τα δεξιά κι όχι η "υπαρκτή" εφαρμογή τους, ακολουθώντας τα μονοπάτια που παρουσιάζονται εδώ συγκεντρωμένα, την αναζητούν, όπως είπα, στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και τον Ευρασιανισμό γενικά και στις ελληνικές εκφάνσεις και προοικονομίες τους ειδικά, που, αν και δεν χρησιμοποίησαν την ίδια ορολογία, εννόησαν τα ίδια πράγματα.


https://libcom.org/library/investigation-red-brown-alliances-third-positionism-russia-ukraine-syria-western-left





Ποια ερμηνεία του Ευρασιανισμού;


rebellion ~ Quelle interprétation de l’eurasisme ?

Μεταξύ πολλών εθνικιστών και αντιφρονούντων των δυτικών εθνών, οι οποίοι ωστόσο κατανοούν τη σημασία της επέκτασης του ιδεώδους τους προς την πνευματική και πολιτική ανάκαμψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο νεοευρασιανισμός γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτός, όπως μας φαίνεται, ως ένα πολιτικό, γεωπολιτικό, ακόμη και μεταπολιτικό δόγμα που ενδιαφέρει αποκλειστικά τη Ρωσία. Πιστεύουμε ότι αυτή η αντίληψη είναι αποτέλεσμα μιας ερμηνείας αυτής της νέας πολιτικής θεωρίας που πηγάζει κυρίως από δύο στοιχεία, ιστορικά και καταστασιακά: αφενός, το γεγονός ότι ο Ευρασιανισμός ήταν στην αρχή του, δηλαδή στις αρχές του 20ού αιώνα, αποτέλεσμα του πνευματικού έργου Ρώσων στοχαστών, ορισμένοι από τους οποίους μετανάστευσαν στην Ευρώπη (Μεντελέγιεφ, Τρουμπετσκόι, Φλορόφσκι, Αλεξέγιεφ κ.λπ.) και, από την άλλη πλευρά, ότι η πλειοψηφία των σημερινών Ευρωπαίων αγωνιστών δεν κατανοεί πάντα με σαφήνεια την ανάγκη, ταυτόχρονα με τον αγώνα τους (που συνίσταται στην τόνωση και επιβεβαίωση της μοναδικότητας ενός πολιτισμού με βάση ό,τι έχει απομείνει από τα πολιτιστικά του θεμέλια) να συμμετάσχει στην εκπόνηση μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής θεωρίας ικανής να προτείνει σε κάθε πολιτισμό, με επαρκώς διαφοροποιημένο τρόπο, ένα μέλλον που "πίνει" από την Παράδοση και είναι προσανατολισμένο σε σχέση με την αχρονική Κεντρικότητα της τελευταίας (η υψηλή αυτή πρόκληση τοποθετείται επομένως στο ανώτερο επίπεδο του δόγματος, και πέραν αυτού, στο επίπεδο ενός παγκόσμιου πνευματικού οράματος του κόσμου, πριν ακόμη μπορέσει να τοποθετηθεί στο χαμηλότερο, αν και ουσιαστικό, επίπεδο της προσαρμογής του σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, προκειμένου να του αποκαταστήσει ένα άυλο Κέντρο εμπνευσμένο από αυτό το ανώτερο όραμα του κόσμου, εν συντομία, ένα Imperium).


Το πρώτο, ιστορικό, στοιχείο που αναφέρθηκε παραπάνω μπορεί να φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί από την επίδραση του χρόνου, αλλά μόνο φαινομενικά, ιδίως μεταξύ ορισμένων νοσταλγών εθνικιστών, κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, καθώς εξακολουθεί να παίζει έναν απωθητικό ρόλο, λόγω της ρωσικής του προέλευσης, αφού ο ευρασιανισμός αντιπροσωπεύει γι' αυτούς ένα ανατολίτικο, ασιατικό ιδεώδες, επομένως αυστηρά ξένο προς τον αυθεντικό ευρωπαϊκό πολιτισμό, και επιπλέον, συγχωνευμένο με το μπολσεβίκικο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι ο αρχικός ευρασιανισμός βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε έναν σλαβοτουρκο-μουσουλμανικό "συγχωνευτισμό" σε φάση με το όραμα ενός μοναδικού πολυεθνικού και πολυεθνικού αυτοκρατορικού πεπρωμένου της Ρωσίας που θα ενσωμάτωνε τις ευρωπαϊκές και τουρκο-μογγολικές πτυχές της. Ήταν πράγματι το δογματικό αποκορύφωμα της επιθυμίας, στο μυαλό αυτών των εξόριστων Ρώσων στοχαστών, να αποκαταστήσουν τη Ρωσία σε μια πραγματικά αυτοκρατορική προοπτική, δηλαδή να την κάνουν έδρα του πολιτικού και πνευματικού κέντρου ενός μοναδικού πολιτισμού, ακολουθώντας τα διδάγματα που είχαν πάρει από την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Αλλά ο στόχος εδώ δεν είναι να αναλύσουμε, έστω και εν συντομία, αυτόν τον αρχικό Ευρασιανισμό, γιατί πιστεύουμε από την πλευρά μας ότι ο νεοευρασιανισμός, τον οποίο θα βοηθήσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα με τον όρο "Ευρασιανισμός", πολύ απλά, μπόρεσε να ξεπεράσει, χάρη στο έργο και τις διεθνείς σχέσεις που υποστήριξε ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον χώρο στον οποίο είχε αναθέσει στον εαυτό του το ιερό καθήκον την εποχή της αποκατάστασης μιας πνευματικά τακτοποιημένης Ζωής.


Το δεύτερο σημείο, το οποίο χαρακτηρίσαμε ως συγκυριακό, θα μπορούσε να συνδεθεί με το γεγονός ότι η Ρωσία διεκδικεί όλο και περισσότερο τον εαυτό της ως σημαντικό παίκτη στο σημερινό παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι. Ως αποτέλεσμα, επωφελείται αυτό που γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ως έθνος, αλλά και ως πολιτισμός, ο οποίος, από μόνος του, όχι μόνο διεκδικεί τη μοναδικότητά του, αλλά, ταυτόχρονα, εξοστρακίζεται από το καρτέλ των δυτικών χωρών, και αυτό από μια σκοπιά που αγωνίζεται να κατανοήσει την τρέχουσα ανάγκη για μια νέα πνευματική και πολιτική προσέγγιση προς το οικουμενικό, μια αυτόχθονη πολιτική θεωρία που θα ήταν επομένως προσαρμοσμένη στο πολιτισμικό, γεωγραφικό και ιστορικό της παράδειγμα, ή ακόμη και εθνοτική (που από μόνο του είναι ανοησία, αφού η Ευρασία είναι ουσιαστικά αυτοκρατορική και πολυεθνική), : Ευρασιανισμός. Η θεωρία αυτή, όπως θα ήταν ακριβές να πούμε, λαμβάνει άμεσα υπόψη τη ρωσική γεωγραφική και γεωπολιτική κατάσταση εντός της Μεγάλης Ευρασιατικής Ηπείρου και την κοινωνικοπολιτιστική πραγματικότητα των διαφορετικών λαών που απαρτίζουν το ρωσοευρασιατικό imperium, το οποίο βρίσκεται σήμερα σε μια διστακτική και αβέβαιη φάση επιβεβαίωσης. Αυτή η νέα πολιτική και πνευματική θεωρία (που πρέπει να είναι κατ' αρχάς - αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό), επικεντρώνεται (και αυτός ο όρος είναι σημαντικός από αυτή την άποψη) στην Πραγματικότητα και τη βαθιά προσδοκία αυτού του ευρασιατικού imperium. Είναι σαφές ότι αυτή η πνευματικά υποκινούμενη φιλοδοξία και αυτή η Πραγματικότητα δεν αντιστοιχούν ακριβώς σε εκείνες της Ευρώπης (και μάλιστα εν όψει της σημερινής εκφυλιστικής της φάσης). Πόσο μάλλον που η ιστορία και οι ανατολικές πνευματικές επιρροές έχουν καταστήσει τον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό, με επίκεντρο τη ρωσική αυτοκρατορική κυριαρχία, μια οντότητα αποκομμένη από το πεπρωμένο της υπόλοιπης ευρωπαϊκής υποηπείρου, η οποία σταδιακά επέτρεψε στον εαυτό της να καταποντιστεί από τα κολασμένα νερά του δυτικισμού. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η ιστορική και πολιτιστική ανάπτυξη αυτού του πολιτισμού, ο οποίος είναι τόσο δυτικός όσο και ανατολικός σε έμπνευση, συνοδεύτηκε από μια μοναδική αυτόνομη επιβεβαίωση, η οποία ήταν τόσο πνευματική όσο και πολιτική ή γεωπολιτική.


Ο ρωσοευρασιανικός πολιτισμός στηρίζεται ουσιαστικά στην κεντρική του θέση, η οποία είναι τόσο ιστορική όσο και γεωγραφική και προκύπτει από τη συνάντηση των ινδοευρωπαϊκών λαών και των τουρανικών λαών στις αντίστοιχες εσχατολογικές τους διαδρομές, καθώς οι πρώτοι αναζητούσαν την ανατολή και την ηπειρωτική απεραντοσύνη της νοτιοανατολικής πλευράς και οι δεύτεροι τη δύση και το άνοιγμα των δυτικών θαλασσών της νοτιοδυτικής πλευράς. Ο Ευρασιανισμός βασίζεται ακριβώς στην αναγνώριση των συνεπειών αυτής της πολεμικής και δημιουργικής ανθρώπινης περιπέτειας, η οποία οδήγησε τελικά σε έναν πολιτισμό του οποίου η ιδιαιτερότητα είναι να αναλάβει τον ρόλο του άξονα και του ανοίγματος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η σημερινή Ρωσία, μαζί με τα ανεξάρτητα έθνη που συνδέονται με αυτήν ιστορικά, πολιτιστικά και οικονομικά, καθώς και πνευματικά (π.χ. Αρμενία, Γεωργία, Λευκορωσία, Καζακστάν κ.λπ.), έχει να διαδραματίσει έναν μοναδικό ρόλο. - Η Ουκρανία, η οποία πρέπει να καταφέρει να διεκδικήσει τον ρόλο της ως γέφυρας μεταξύ των δύο πολιτισμών, καθώς ανήκει τόσο στον έναν όσο και στον άλλο), είναι πράγματι ένας πολιτισμός από μόνος του στην καρδιά της Ευρασίας, εντός της οποίας πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της ως εξισορροπητική δύναμη. Η αρχέγονη ευρωπαϊκή κληρονομιά της δεν μπορεί να αποδυναμώσει μια πραγματικότητα που έγινε πολύ πιο πολύπλοκη και ποικιλόμορφη από τη συνάντησή της με την Ανατολή, πολύ περισσότερο από την επέκτασή της εντός της ευρασιατικής ηπείρου μέχρι τον Ειρηνικό (οι Κοζάκοι έφτασαν στον Ειρηνικό το 1640) και τον Καύκασο (προσάρτηση διαφόρων καυκάσιων εθνών στις αρχές του 19ου αιώνα: Αρμενία, Νταγκεστάν, Αζερμπαϊτζάν), γεγονός που ενίσχυσε κατά κάποιον τρόπο τη μοναδικότητά της σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή μητέρα χώρα. Αλλά μόνο κατά κάποιον τρόπο, διότι οι δεσμοί, αν και διαστρεβλωμένοι και πιο αρμονικά μοιρασμένοι από τη Δύση προς την Ανατολή, δεν είναι λιγότερο παρόντες προς την Ευρώπη σε ένα κοινό όραμα για τον άνθρωπο που θα μπορούσε δικαίως να συνδεθεί με έναν αρχικό ευρωπαϊκό "ανθρωπισμό" που κληρονομήθηκε από προχριστιανικές παραδόσεις που έχουν πλέον σε μεγάλο βαθμό παραστρατήσει.


Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης της γενεαλογίας ενός μοναδικού πολιτισμού, μέσα στον οποίο αναδύθηκε αυτό το ρεύμα σκέψης, με όλα όσα μπορεί να γεννήσει μια τέτοια γνώση στο λυκόφως ενός κόσμου που προσπαθεί να αρνηθεί τη βαθιά και ιερή πραγματικότητα της επιβεβαίωσης της προσωπικότητας (σε αντίθεση με το άτομο). Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως μια πολιτισμική προσέγγιση, που εμπεριέχει βαθιά μια πνευματική και γεωπολιτική προσέγγιση, για την οποία είναι σημαντικό πάνω απ' όλα οι άνθρωποι, και κατά συνέπεια οι κοινότητές τους, να μπορούν να αφομοιώσουν την υπεράνθρωπη δύναμη που τους έδωσε τη μοναδική τους γέννηση στην καρδιά του δημιουργημένου κόσμου και να διεκδικήσουν τον εαυτό τους μέσω αυτής.


Ο Ευρασιανισμός γεννήθηκε έτσι από τη συνειδητοποίηση της αυθεντικής, πνευματικής και μοναδικής συγκρότησης ενός πολιτισμού εκ μέρους των Ρώσων πολιτικών στοχαστών και φιλοσόφων που είχαν αγγίξει την ιερή και αξονική ουσία της παρουσίας του στον κόσμο (στην Ευρασία). Επειδή όμως αγγίζει το ουσιώδες του τι κάνει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό, αυτή η πολιτική θεωρία δεν μπορεί να περιοριστεί στον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό και ως εκ τούτου προορίζεται να ενδιαφέρει όλους τους σημερινούς και μελλοντικούς ανθρώπινους πολιτισμούς, αλλά κυρίως να αποτελέσει έναν τρόπο σκέψης μέσω του οποίου θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν στο μέλλον τους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Ευρασιανισμός είναι μια νέα λεγόμενη "πολιτική" θεωρία, η οποία, ωστόσο, είναι πρωτίστως πνευματικής φύσης. Μας καλεί πρώτα απ' όλα να αναπροσανατολιστούμε σε σχέση με ένα Κέντρο που θα πρέπει να ανακαλύψουμε στην καρδιά κάθε πολιτισμού, καθώς και κάθε κοινότητας και κάθε ατόμου που τον απαρτίζει. Αυτό το Κέντρο δεν διαφέρει από το ένα σημείο στο άλλο (από τη μια ανθρώπινη οντότητα στην άλλη), αλλά είναι το ίδιο παντού, διάχυτο αλλά παρ' όλα αυτά Ένα σε κάθε έκφανση της Ύπαρξης. Από αυτή την άποψη, ο ευρασιανισμός μπορεί να αποτελέσει την πνευματική κινητήρια δύναμη της ανύψωσης των πνευμάτων προς μια νέα ερμηνεία του καθολικού, ενός καθολικού που δεν μπορεί να συγχέεται με την ομοιομορφία (ή, κάτι που ισοδυναμεί πρακτικά με το ίδιο πράγμα, με τον καθολικισμό), εκτός αν κάποιος θέλει να αλλοιώσει αυτό που αποτελεί τα θεμέλια αυτής της νέας θεωρίας. Με άλλα λόγια, ο Ευρασιανισμός είναι μια επίκαιρη επιθυμία για προσανατολισμό προς την Παράδοση και το ουράνιο κέντρο της, το οποίο ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μας εντοπίζει στην Υπερβορεία, όπου θα χρειαστεί, περιττό να πούμε, να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας.


Αυτή η νέα θεωρία, η οποία, όπως είδαμε, είναι οικουμενική στο πνεύμα, είναι επίσης πολιτική και γεωπολιτική, και επομένως πλήρως ικανή να ενταχθεί στον πλανητικό χώρο της ανθρώπινης σκέψης του εικοστού πρώτου αιώνα, η οποία συνειδητοποιεί σταδιακά την αοριστολογική ανακολουθία στην οποία έχει παγιδευτεί η νεοφιλελεύθερη θεωρία, ο μοναδικός επιζών και ταυτόχρονα κληρονόμος της ιδεολογικής παραπλάνησης του εικοστού αιώνα. Η θεωρία αυτή καλείται, επομένως, να συμμετάσχει στη ριζική ανανέωση (με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή αυτή που πηγαίνει πίσω στη ρίζα, στην ουσία των "πραγμάτων") μιας πολιτικής σκέψης που έχει ουσιαστικά αρθρωθεί μέχρι σήμερα γύρω από τις τρεις πολιτικές θεωρίες του κομμουνισμού, του φασισμού και του φιλελευθερισμού, συμπεριλαμβανομένων όλων των παραλλαγών τους, μέχρι πρόσφατα, περιλαμβάνοντας έτσι και τη μεταμοντέρνα μορφή του φιλελευθερισμού: Ο απολίτικος μεταφιλελευθερισμός που παρενέβη ύπουλα σε κάθε έναν από τους πολιτισμούς με τρόπο που να τους στερεί κάθε πραγματική κλίση και να τους εμποδίζει να συμμετέχουν σε μια νέα διεθνή αρμονία που ονομάζεται πολυπολικότητα ή, ακόμη καλύτερα, πολυκεντρικότητα. Διότι ο Ευρασιανισμός είναι επίσης, και δευτερευόντως στην επιβεβαιωμένη προσέγγισή του για έναν πνευματικό αναπροσανατολισμό του κόσμου, η θεωρία της πολιτισμικής πολυπολικότητας, η οποία, με τη σειρά της, ενδιαφέρει όλους τους πολιτισμούς καθώς και τις ανθρώπινες κοινότητες που βρίσκονται στη διαδικασία επαναβεβαίωσης και επαναπροσδιορισμού τους με τα αρχικά τους θεμέλια.



Αλλά αν ο Ευρασιανισμός είναι μια γεωπολιτική θεωρία, με επίκεντρο την πνευματική ουσία των πολιτισμών και τις μοναδικές σχέσεις που διατηρούν με τον δικό τους χώρο (έναν χώρο που συμμετείχε στη σαρκική τους ίδρυση), είναι επίσης μια πολιτική θεωρία, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, της οποίας η ιδιαιτερότητα είναι ακριβώς ότι θέλει να ξαναδώσει στον όρο "πολιτική" μια νομιμοποίηση σε σχέση με το μέλλον των ανθρώπινων κοινοτήτων. Η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει τέχνη μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν, και μάλιστα πρέπει, να επαναπροσανατολιστούν προς το κέντρο της τάξης και της εναρμόνισης κάθε κοινότητας της οποίας είναι μέλη. Η απόφαση, η οποία πρέπει να τρέφεται από την πολλαπλότητα των ελεύθερα εκφρασμένων απόψεων, θα βρει τελικά μια κεντρικότητα που θα την απομακρύνει από κάθε ασάφεια που συνδέεται με τις αστάθειες της ύλης (δηλαδή τις διακυμάνσεις που συνδέονται με τον κατώτερο κόσμο της αναγκαιότητας). Η κεντρικότητα και η πολλαπλότητα δεν θα πρέπει πλέον να είναι αντινομικές, αλλά αντίθετα θα πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιωθούν από κοινού μέσω του πολιτικού και του πνευματικού, το οποίο θα ενσωματωθεί στο Κοινό Αγαθό. Ο Ευρασιανισμός είναι μια πολιτική θεωρία που φέρει μέσα της αυτή τη μεγαλειώδη αρχή που αποσκοπεί στην ανύψωση της πολιτικής πάνω από τις συγκρούσεις συμφερόντων (ιδίως των οικονομικών) και την υπαγωγή της στην ανωτερότητα του πνευματικού (μέσω του Κοινού Καλού, όπως το αντιλαμβανόμαστε και όπως πρέπει να κατανοηθεί από την οπτική γωνία της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας).




Το Λάθος της Τρίτης Θέσης και η Αληθινή Ελληνική Εθνικοεπαναστατική Θέση




Το λάθος των υποστηρικτών της λεγόμενης Τρίτης Θέσης είναι η σύγχυση μεταξύ Τρίτης Γεωπολιτικής Θέσης και Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας. Η Τρίτη Θέση γεννήθηκε ως "Ούτε Φιλελεύθεροι Ούτε Κομμουνιστές" ως δλδ Τρίτη Γεωπολιτική Θέση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση. Υπήρξε δλδ κάποτε μια ταύτιση μεταξύ πολιτικής και γεωπολιτικής Τρίτης Θέσης. Η Τρίτη όμως, Πολιτική αυτή την φορά, Θέση έχει, υποτίθεται, ταυτιστεί με το λεγόμενο Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα. Το οποίο όμως είναι φύσει θέσει όχι σωβινιστικό μικροεθνικιστικό αλλά ηπειρωτικό πολιτισμικό.


Τα Εθνικοεπαναστατικά κινήματα δλδ αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρη ενός ευρύτερου συνόλου. Αυτό το είδαμε καθαρά στα κινήματα του λεγόμενου Παναραβικού Πατριωτικού Σοσιαλισμού. Πατριωτικά μεν, παναραβικά δε, δλδ "ηπειρωτικό-πολιτισμικά". Μάλιστα, όταν εξέλειψε το στοιχείο της αυτοϋπέρβασης του σωβινιστικού μικροεθνικισμού ξεθύμανε και η επαναστατικότητα και ξανά αναζωπυρώθηκε, πχ στην Συρία, με την επανένταξη στον λεγόμενο "Άξονα της Αντίστασης".


Την σκυτάλη της Εθνικοεπαναστατικής τάσης παρέλαβε ακριβώς αυτός ο Άξονας. Και είναι φανερό πως η εξίσου Εθνικοεπαναστατική Χέζμπο είναι εν-ταγμένη στο ευρύτερο εθνοθρησκευτικό εθνοπολιτισμικό ιρανονοσιϊτικό πόλο. Αν οι Ιρανοί ήταν σωβινιστές μικροεθνικιστές Πέρσες θα περιόριζαν την δυναμική τους στα σύνορα των πληθυσμών που ομιλούν τα φαρσί. Μικρότερα δλδ και από τα σύνορα του Ιράν ως κράτος. Αντίθετα οι Ιρανοί, παρότι με τα φαρσί στον κεντρικό τους πυρήνα, θεωρούν κάθε σιίτη συμπατριώτη τους και έτσι εξακτινώνουν την δυναμική τους στο σύνολο του λεγόμενου ιρανικού σιϊτικού κόσμου, που εν πολλοίς σχεδόν ταυτίζονται, αν και όχι, εννοείται, απόλυτα.


Η αντίθεση της ιρανικής αυτής νοοτροπίας προς την σχέση του νεοελληνικού σωβινιστικού μικροεθνικισμού με το σύνολο των ορθοδόξων λαοτήτων του μετα-βυζαντινού, μετά-οθωμανικού κόσμου είναι κραυγαλέα. Αν υποθέσουμε δύο πόλους πάνω σε έναν άξονα όπου στην μία άκρη είναι ο σωβινιστικός μικροεθνικισμός, το εθνοκράτος, και στην άλλη το εθνοπολιτισμικό κράτος, το κράτος-πολιτισμός, Ελλάδα και Ιράν βρίσκονται στους αντίποδες. Το ποιός πραγματικά σέβεται τον εαυτό του είναι περιττό να ειπωθεί.


Όπως περιττό να ειπωθεί είναι και το γεγονός ότι Πρώτη Πολιτική Θεωρία και γεωπολιτική θέση, ο Φιλελεύθερος Αντλαντισμός, εργαλειοποιεί τον σωβινιστικό μικροεθνικισμό. Τρανό παράδειγμα ο (Δυτικό)Ουκρανικός Εθνικισμός και όχι μόνο φυσικά. Αυτή, υποτίθεται, είναι και η μεγάλη διαφορά μεταξύ Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης και Ακροδεξιάς...



Αν λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία των λεγόμενων τριτοθεσιτών, που ευλόγως απεχθάνονται τον χαρακτηρισμό της ακροδεξιάς, δεν έχουν πρόβλημα και δυσκολία να αναγνωρίσουν την ταύτιση της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης με τις υπερβάσεις των μικροεθνικισμών στον Αραβικό, Ιρανονοσιϊτικό και φυσικά Ευρωπαϊκό Κόσμο, γιατί δυσκολεύονται να κάνουν το ίδιο στον Σλαβικό-Ορθόδοξο;


Η συνηθισμένη απάντηση είναι γιατί η Ουκρανία ανήκει στον Ευρωπαϊκό Ηπειρωτικό Πόλο. Θα μπορούσα να το δεχτώ, χάριν της συζήτησης. Άλλωστε και η Ρωσσία είναι Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι άλλο διαφορετικό. Δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει κάτι τέτοιο εμάς τους Έλληνες.


Τότε λοιπόν, σε αυτήν την περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι η Τρίτη Εθνικοεπαναστατική Θέση υποστηρίζει την δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Ευρωπαϊκού Γεωπολιτικού Πόλου. Υποστηρίζει δλδ την Πολυπολικότητα έναντι της Μονοπολικότητας ή και την Τριπολικότητα (να την πάλι η Τρίτη Γεωπολιτική Θέση) σε έναν νέο Διπολικό Κόσμο, όχι όμως αυτήν την φορά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Σοβιετία αλλά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η αγαπημένη δλδ των οπαδών της Τρίτης Πολιτικής Θέσης Τρίτη Γεωπολιτική Θέση δεν είναι πια το Τρίτο Ράιχ (αν υποθέσουμε ότι ήταν κάποτε) αλλά η Τρίτη Ρώμη.


Αλλά ας μείνουμε στην Πολυπολικότητα. Με ποιόν ακριβώς τρόπο οι υποστηρικτές της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης δλδ του Παν-Ευρωπαϊκού Ηπειρωτικού Γεωπολιτισμικού Γεωπολιτικού Πόλου, με το να παραδίνονται με τόση ευκολία στην εργαλειοποίηση τους από την μεριά της Πρώτης πολιτικής και γεωπολιτικής Θέσης του Φιλελεύθερου Αντλαντισμού, υποστηρίζουν την Ευρώπη ως Ενιαίο Ανεξάρτητο Πόλο;


 - Ναι αλλά Αμερικάνοι και Ρώσσοι, για άλλη μια φορά, συγκρούονται εις βάρος της Ευρώπης σε ευρωπαϊκό έδαφος.

 

Συγνώμη αλλά αυτή είναι ανάλυση επιπέδου play station. Δεν συναντήθηκαν Αμερικάνοι και Ρώσσοι στην μέση της Ευρώπης κάπου στο Βερολίνο το '45, αλλά είναι οι Αμερικάνοι που διασχίζουν όλο τον Ατλαντικό και όλη την Ευρώπη για να πάνε μπροστά στο κατώφλι της Μόσχας.  Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε πριν από τριάντα χρόνια, όχι όμως και το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη δεν τελεί υπό ρωσική απειλή αλλά υπό νατοϊκή κατοχή. Βασικά οφθαλμοφανή πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να τίθονται.


Η θέση λοιπόν των Ευρωπαίων υποστηρικτών της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης θα έπρεπε να είναι υπέρ μιας αληθινής ενιαίας Ευρώπης ως γεωπολιτικός και γεωπολιτισμικός Πόλος και η θέση μιας τέτοιας Ευρώπης θα έπρεπε να είναι, στο πλαίσιο της Πολυπολικότητας, υπέρ της Ρωσίας. Αντιθέτως βλέπουμε μια πολύ εύκολη διολίσθηση στο επίπεδο του ακροδεξιού σωβινιστικού μικροεθνικισμού (Ουκρανία), που όμως εντάσσεται σε μη οργανικά γεωοικονομικά μπλοκ (Ελλάδα), και είναι λυπηρό.


Άφησα σκόπιμα απ'έξω ως τώρα το αν και κατά πόσο η Ελλάδα και οι Έλληνες ανήκουμε ακόμα και σε έναν τέτοιο ενιαίο ηπειρωτικό γεωπολιτισμικό και γεωπολιτικό Ευρωπαϊκό Πόλο. Πάντως, σε μένα τουλάχιστον, είναι ξεκάθαρο ότι, "εθνικισμός" που δεν στοχεύει στην αυτοϋπέρβαση του σε ένα ενιαίο γεωπολιτισμικό πόλο κοινών ηθών, αξιών κι ιστορικών αναφορών και όχι απλά γεωοικονομικό κοινών υλικών συμφερόντων, είναι η διαφορά μεταξύ Εθνικοεπαναστατικής Θέσης και Ακροδεξιάς. Γιατί το δεύτερο, είναι φανερό ότι, διατηρεί όλα τα αρνητικά του σωβινιστικού μικροεθνικισμού ενώ ταυτόχρονα, με την ένταξη του σε κάποιο ενιαίο γεωοικονομικό μπλοκ, αφαιρεί την ουσιαστική ανεξαρτησία, που πέραν και της εθνοκρατικής είναι η ταυτότητα. Μετατρεπόμαστε αυτό στο οποίο "ανήκουμε".


Άφησα επίσης απ'έξω αναφορές στην λεγόμενη  Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Είναι απλό και σε μένα φανερό. Είδαμε ότι η Τρίτη Εθνικοεπαναστατική Πολιτική Θέση, ως θεωρητικό υπόβαθρο της Τρίτης Γεωπολιτικής Θέσης, αν δεν οδηγεί στην αυτοϋπέρβαση του Ενιαίου Γεωπολιτισμικού Πόλου, διολισθαίνει σε Ακροδεξιά, που μια χαρά εντάσσεται σε ενιαία γεωοικονομικά μπλοκ.


Η Τρίτη δλδ Θέση ή αυτο-μεταμορφώνεται, από εσωτερική εκτύλιξη, σε Τέταρτη Θέση, μεταπολιτικά και γεωπολιτικά ή κατρακυλά σε εργαλειοποιημένος σωβινιστικός μικροεθνικισμός από την μονοπολική (ή πρωτοπολική) παγκοσμιοποίηση. Με έμφαση στην εσωτερική αυτό-μεταμόρφωση, εξού και οι δυσκολίες σχηματισμού ενιαίων πόλων αποκλειστικά στην βάση οικονομικών υλικών συμφερόντων που στερούνται κοινού εθνοπολιτισμικού και ιστορικού υποβάθρου.


Εξού και το μικρό μου καλάθι σχετικά με το αν ανήκουμε ακόμα και στον Πόλο Ευρώπη και όχι σε κάποιον άλλο μικρότερο που, με δεδομένες τις αντιξοότητες, μιας και όλοι καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για αλληλο-επικάλυψη μεταξύ Μετά-Βυζαντινού και Νέο-Οθωμανικού Χώρου, είναι και το πραγματικό πεδίο μιας Αληθινής Ελληνικής Εθνικοεπαναστατικής αυτουπερβατικής Θέσης προς την κατεύθυνση του Πανελληνίου και του Νέο-Βυζαντινού Πόλου.


Έρρωσθε!





Πολιτικός Πλατωνισμός

 

"Όσο ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, κουβαλάει μέσα του, έστω και αόριστα και απόμακρα, μια ικανότητα φιλοσοφίας. Αυτό σημαίνει ότι φέρει μέσα του την ελευθερία της επιλογής. Ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τη δημοκρατία, και μια από τις μορφές της, ή μπορεί να την απορρίψει.

Ταυτόχρονα, αν πάρουμε τη θέση του Πλάτωνα και του Πλατωνισμού, τότε με βάση την αντιπαράθεση της δημοκρατίας και των θέσεων του Παρμενίδη καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ζούμε σε ένα κόσμο που δεν μπορεί να υπάρξει: σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε ένα απολύτως ψευδές δόγμα. Όλοι σήμερα θεωρούνται εξ ορισμού υποστηρικτές της δημοκρατίας. Δεν θα ήταν κακό για αυτά τα "εξ ορισμού" πρόσωπα να συνειδητοποιήσουν τις φιλοσοφικές αρχές στις οποίες αυτομάτως (δηλαδή χωρίς να ερωτηθούν) αποδίδονται.

Από την άλλη πλευρά, όλοι οι αντίπαλοι της δημοκρατίας κατατάσσονται αμέσως στην κατηγορία των προσώπων που πρεσβεύουν μια ιδεολογία της οποίας το ίδιο το όνομα έχει γίνει προ πολλού βρισιά και προσβολή, και οι αδίστακτοι υπνωτιστές χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική όλο και περισσότερο. Αντί αυτής της λέξης, που έχει γίνει μισητή και ανούσια, την οποία δεν επιθυμώ καν να προφέρω σε αυτό το δοκίμιο, είναι προτιμότερο να μας αποκαλούμε "Πλατωνικούς". Ναι, είμαστε φορείς του πολιτικού Πλατωνισμού. Χτίζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο και την κοινωνία ξεκινώντας από την πρώτη θέση του Παρμενίδη και τις τέσσερις πρώτες υποθέσεις. Άλλοι χτίζουν τη δική τους ξεκινώντας από τη δεύτερη θέση και τις δεύτερες τέσσερις υποθέσεις. Για όνομα του Θεού- θα ήταν τόσο κακό να γνωρίζαμε εκ των προτέρων αυτή την υποταγή;

Όντας φιλόσοφοι, δηλαδή ελεύθερα όντα, μπορούμε κάλλιστα να πούμε "ναι" στο μεταφυσικό status quo, που συνίσταται στη δογματοποίηση της δεύτερης [θέσης] του Παρμενίδη (δηλαδή της δημοκρατίας), αλλά μπορούμε επίσης να πούμε "όχι".

Εγώ λέω "όχι" στον μεθοδολογικό ατομικισμό και στη δεύτερη θέση του πλατωνικού Παρμενίδη και με αυτόν τον τρόπο εγκαθίσταμαι ξεκάθαρα στις τάξεις, στον στρατό των υποστηρικτών του Πλάτωνα.

Ο Πλάτων έκαψε τα βιβλία του Δημόκριτου. Οι δημοκράτες, και ειδικότερα ο πνευματικός γκουρού του Σόρος, ο Πόπερ, στην κατήχησή του "Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", καλούν να κάψουμε τα βιβλία του Πλάτωνα. Ο Popper λέει ευθέως: είτε εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας, της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της δεύτερης θέσης του Παρμενίδη, είτε φίλοι. Πρόκειται για έναν αληθινό πόλεμο υποθέσεων, μια μάχη επιστημολογιών, μια μάχη γνωσιολογικών παραδειγμάτων, μια μάχη ιδεών.

Έτσι, για εμάς, τους πλατωνικούς, η δημοκρατία είναι ένα ψευδές δόγμα- είναι χτισμένη πάνω σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει και σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να υπάρξει". 

- Alexander Dugin 

Πολιτικός Πλατωνισμός 

[Αποδόμηση της Δημοκρατίας]




Τέταρτη Θέση ~ Πολιτικός Πλατωνισμός ~ Μεταφασιστική Λαοκρατία


Ζούμε σε ρευστούς καιρούς και μέχρι να ξανά αποκρυσταλλωθούν οι λέξεις έχουν χάσει το απόλυτο νόημα τους. Αυτό το λέω κυρίως για όσους ταυτιζόμενοι με έννοιες και νοήματα πέφτουν στην παγίδα να υποστηρίζουν όσους χρησιμοποιούν και τις αντίστοιχες λέξεις θετικά και ενοχλούνται πχ από την κατακεραύνωση των "νεοναζί" από τον Πούτιν.

Γιατί και άλλα παραδείγματα πολλά υπάρχουν πάντα συναφή με μια ευρεία μεταπολιτική συζήτηση περί νοημάτων των λέξεων. Έτσι για παράδειγμα κάποιος λέει "Αλλάχ" και εννοεί έναν αποκλειστικά δικό τους θεό σε πόλεμο με των άλλων, άλλος λέει Αλλάχ και εννοεί Θεός, που βγαίνει και από το Ζεύς, γιατί έτσι λέγεται ο θεός στην γλώσσα του.

Άλλος λέει δημοκρατία και αν κάτσεις να μιλήσεις μαζί του θα δεις ότι εννοεί Λαϊκή Κυριαρχία, δλδ Λαοκρατία. Άλλος λέει δημοκρατία και εννοεί ακριβώς αυτό που είναι στις περισσότερες των δυτικών περιπτώσεων. Αστική δικτατορία.

Σε ότι αφορά λοιπόν το πιο επίκαιρο ζήτημα των Ουκρανών "νεοναζί". Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι άλλο Εθνικοσοσιαλισμός και άλλο "νεοναζισμός". Ο πρώτος δολοφονήθηκε την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Μετά ήταν Χιτλερισμός. 

Ο Μεταφασίστας Ιούλιος Έβολα στο "Εναντίον του Νεοπαγανισμού" - μήπως ήταν και ο Έβολα κανένας εβραιόπληκτος χριστιανοταλιμπάν; - λέει ότι οι νεοπαγανιστές έχουν πάρει όλα τα στραβά και τα ανάποδα που οι εχθροί τους τους φόρτωσαν και τα έχουν κάνει σημαία τους, ενώ οι ίδιοι οι αυθεντικοί φορείς της Αρχαίας Θρησκείας θα τα απέρριπταν. Ακόμα και το ίδιο το όνομα...

Κάτι αντίστοιχο δλδ κυρίως με τον "νεοναζισμό" (ακόμα και το ίδιο το όνομα), αλλά και με τον Φασισμό. Αυτά λέει και ο P.R.Knudsen στο υπέροχο κείμενο του "Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς". Ότι οι εχθροί και νικητές του Φασισμού έφτιαξαν ένα σκιάχτρο και άτομα και κινήματα που έλκονται από την εικόνα αυτού του σκιάχτρου έχουν οικειοποιηθεί και τα ονόματα.

Το νόημα όμως δεν βρίσκεται στις κούφιες λέξεις. Όπως ακριβώς δεν κάνουμε το χατίρι σε κανέναν να εγκαταλείψουμε ένα Ρεύμα Πολιτικής Σκέψης που πάει πολύ βαθιά μέσα στον χρόνο και που βρίσκεται στον αντίποδα του Φιλελευθερισμού, έτσι που η εμφάνιση των πολύ πρόσφατων ονομάτων να είναι ακριβώς τέτοια, πολύ πρόσφατη, δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να μένουμε προσκολλημένοι σε παρονομασίες και σφετερισμούς. 

Μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να αποκρυσταλλωθουν οι αντιστοιχίες ονομάτων νοημάτων το πλαίσιο μέσα στο οποίο χρησιμοποιούνται είναι πολύ σημαντικό. Στην τελική έτσι ήταν και επί καθεαυτό Φασισμού.

Αυτοί που τον πρόδωσαν ήταν εκείνοι που επέμεναν να κάνει - και έκανε τελικά - τα πιο τραγικά του λάθη. Εκείνοι που έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος ήταν εκείνοι που φώναζαν από την αρχή ενάντια σε αυτά τα λάθη και βρέθηκαν στο περιθώριο, αν όχι και με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ένα από τα οποία ήταν η αυτοκτονική επίθεση στην Σοβιετική Ένωση, με όλο το πακέτο του αντισλαβισμού και του μίσους για την Ορθοδοξία.

Ένα άλλο ήταν ο βιολογικός ρατσισμός. Άλλο φυλετισμός, άλλο ρατσισμός. Ο φυλετιστής θέλει να δει όλες τις φυλές να αναπτύσσονται. Είναι ζήτημα Οικολογίας και βιοποικιλότητας. Ο ρατσιστής μισεί και υποτιμάει τις άλλες φυλές.

Φυλετιστές και σύμμαχοι στον αγώνα των Λευκών Ευρωπαίων ήταν και είναι οι Μαύροι Παναφρικανιστές. Από τον Μάρκους Γκάρβεϊ και τον Bob Marley ως τον Καντάφι και τον Κέμι Σέμπα. Ρατσιστές οι Βλακ Λάιβ Ματτερς και οι λευκοί "ανωτεριστές".

Καταλήγουμε ότι όπως κάποιοι έχουν πάρει όλα τα στραβά και τα ανάποδα του φασισμού και τα έχουν κάνει σημαία τους. Κάποιοι άλλοι έχουν πάρει όσα περισσότερα θετικά είχε ο φασισμός και τα έχουν εντάξει σε ένα νέο πλαίσιο χωρίς να χρησιμοποιούν τις λέξεις. Αυτό θα πει μεταλαμπάδευση. Έτσι μπαίνει το αρχαίο το κρασί μέσα στον ασκό τον νέο, όπως κάποτε αυτό το ίδιο αντιφιλελεύθερο κρασί μπήκε μέσα στον ασκό του φασισμού.

Ξέρω ότι πολλοί θα παρεξηγηθούν. Δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλος δεν εννοούμε τα ίδια πράγματα με τις ίδιες λέξεις ήδη από πριν. Ο φασισμός εξέφρασε ένα Αιώνιο Ρεύμα Σκέψης - τον Πολιτικό Πλατωνισμό - μέσα από ένα συγκεκριμένο κανάλι μια συγκεκριμένη περίοδο της Ιστορίας. 

Όπως αν ζούσαμε τότε θα ήμασταν από τους περιθωριοποιημένους αιρετικούς που όμως έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος, έτσι και τώρα.


Τέταρτη Θέση ~ Πολιτικός Πλατωνισμός ~ Μεταφασιστική Λαοκρατία






Νέα Αντίσταση-Ευρώπα - Πλατφόρμα:

 

Γενικές Αρχές και Προγραμματικά Στοιχεία, τόσο Οριστικά όσο και Μεταβατικά.


1) Η Ευρώπη στους Ευρωπαίους - Προς μια Ευρώπη με πολλές σημαίες:

Απορρίπτουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και θεωρούμε αναγκαία την ανάδυση μιας νέας και επαναστατικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Εθνών,

Αντιλαμβανόμαστε την Ευρώπη ως μια συνεργατική κοινότητα που βασίζεται στην αμοιβαία και αδελφική βοήθεια από τη μια πλευρά και την εθνική κυριαρχία από την άλλη - με επίκεντρο την πλούσια και ζωντανή, αν και σήμερα καταπιεσμένη, ιστορική πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης.

Υποστηρίζουμε το απαράβατο δικαίωμα κάθε ευρωπαϊκού έθνους να αποσχιστεί από μια τέτοια ομοσπονδία για οποιονδήποτε λόγο, όταν αυτό αποφασίζεται εσωτερικά από τους πολίτες του εν λόγω έθνους, μέσω εντελώς εσωτερικών διαδικασιών και χωρίς εξωευρωπαϊκές παρεμβάσεις.

Το αν αυτή η επαναστατική αλλαγή θα λάβει χώρα στο πλαίσιο μιας λαϊκής μεταρρύθμισης της ΕΕ, χρησιμοποιώντας τους δικούς της και υφιστάμενους μηχανισμούς, ή αν θα πραγματοποιηθεί με άλλα μέσα, είναι απρόβλεπτο προς το παρόν. Ωστόσο, όλα τα ευρωσκεπτικιστικά κινήματα σήμερα μοιράζονται μια κοινή κριτική και οι πρωτοβουλίες τύπου "Exit" και "Σκεπτικιστές" θα πρέπει να υποστηριχθούν με ενθουσιασμό.

Η Ε.Ε. - Η Ευρωπαϊκή Ένωση - που βασίζεται στον αντιευρωπαϊκό κοινωνικό φανατισμό και επιβάλλεται από πάνω προς τα κάτω από γραφειοκράτες των Βρυξελλών που είναι αποκομμένοι και απομακρυσμένοι από την πραγματική Ευρώπη και οι οποίοι με τη σειρά τους εργάζονται για το υπερατλαντικό και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο - δεν έχει τίποτα κοινό με τις πραγματικές ευρωπαϊκές αξίες.

Υποστηρίζουμε επίσης το δικαίωμα κάθε έθνους της ομοσπονδίας να καθορίζει τις δικές του πολιτικές σε οργανικά ζητήματα όπως η μετανάστευση.


2) Κοινοτική αυτοδιαχείριση και το "Διαδίκτυο των πραγμάτων":

Προτείνουμε τον κοινωνικό έλεγχο και την ιδιοκτησία επί των αυτοματοποιημένων μέσων παραγωγής και διανομής εντός των ευρωπαϊκών εθνών,

Ο καπιταλισμός είναι ένα ιστορικό και οικονομικό σύστημα που δομείται στην κοινωνική οργάνωση που ενυπάρχει σε μια νεωτερικότητα που βασίζεται σε συγκεκριμένες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες. Η έλευση της αυτοματοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης, μαζί με την τρισδιάστατη εκτύπωση και το επερχόμενο "Διαδίκτυο των πραγμάτων", σημαίνει αναγκαστικά ότι ο καπιταλισμός φτάνει στο τέλος του, μαζί με τη σύγχρονη εποχή. Ένα νέο, μεταμοντέρνο σύστημα του μέλλοντος, ορθολογικά βασισμένο στις νέες, δυναμικές δυνάμεις της παραγωγής, είναι όχι μόνο δυνατό αλλά και αναγκαίο.

Οι οικονομικές επιχειρήσεις που είναι μεγαλύτερες ή πιο πολύπλοκες από μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση ή ένα αγρόκτημα θα πρέπει να αυτοδιαχειρίζονται από τους εργαζόμενους, μέσω κοινοτικών συμβουλίων, με στόχο τη μείωση της γραφειοκρατίας και τη δημιουργία άμεσου λαϊκού ελέγχου και διαχείρισης από τους εργαζόμενους.


3) Επιστροφή του Μύθου, του Πνεύματος και της Αποκοσμικοποίησης:

Η τραγική ιστορία του 20ού αιώνα και της νεωτερικότητας μας έχει διδάξει ότι οι αλήθειες συχνά κρύβονται ανάμεσα στα ψέματα. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αναδύθηκαν δύο μεγάλα στρατόπεδα, το καθένα με αλήθειες και ψέματα να το υποστηρίζουν. Ως επαναστάτες σοσιαλιστές, εμείς στη Νέα Αντίσταση-Evropa καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανθρωπότητα χωρίς προσκόλληση στο μύθο, δεν μπορεί να υπάρξει ακμάζων σοσιαλισμός χωρίς πνεύμα και δεν μπορεί να υπάρξει ηγετικό πνεύμα χωρίς σοσιαλισμό.

Η ιδεολογική και πνευματική επανίδρυση της Ευρώπης θα περάσει αναγκαστικά και από μια μυστικιστική και μυθική επανάσταση. Αυτή θα είναι μια αντικαπιταλιστική επανάσταση σε όλους τους τομείς - ταυτόχρονα παλιγγενετική και φουτουριστική, παραδοσιακή και μεταμοντέρνα.

Χωρίς μια πνευματική επανάσταση, το αναπόφευκτο μεταμοντέρνο σύστημα θα αποτελείται από μια τελειοποιημένη μορφή δουλείας, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, και όχι από ένα σύστημα βασισμένο στη λαϊκή χειραφέτηση και την ελευθερία.

Η νεωτερικότητα έχει μεταθέσει την ευθύνη στη θρησκεία για πολλά γεγονότα που στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα της παραμόρφωσης της θρησκείας υπό τη νεωτερικότητα. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός ήταν δύο συστήματα που με αντίθετους τρόπους δημιούργησαν ένα συγκεκριμένο είδος σχέσης με τη θρησκεία, ωστόσο ο φιλελευθερισμός προχώρησε ακόμη περισσότερο στην αποξένωση του ανθρώπου από τον πνευματικό του εαυτό.

Το NR-Evropa απορρίπτει τις αδελφοκτόνες θρησκευτικές διαμάχες, καθώς και όλους τους άλλους αδελφοκτόνους αγώνες - και υποστηρίζει μόνο την ταξική πάλη ενάντια στο κυρίαρχο μοντερνιστικό σύστημα του φιλελευθερισμού.

Η NR-Evropa επιδιώκει να οικοδομήσει υγιείς σχέσεις με όλες τις θρησκευτικές κοινότητες που σέβονται το δικαίωμα των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων στην ευημερία. Η NR-Evropa αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τις θρησκείες που προσανατολίζονται στον ευαγγελισμό, ιδίως εκείνες που λειτουργούν πέρα από την επικράτεια του πολιτισμού που ιστορικά συνδέεται με αυτές.

Το NR-Evropa απορρίπτει την μαρξιστική μέθοδο ή παραδοσιακή μαρξιστική οικοδόμησης σχέσεων με θρησκευτικές κοινότητες που βασίζεται κυνικά σε:

την αντιλαμβανόμενη μειονοτική τους ιδιότητα.

την αντιλαμβανόμενη εθνοτική ή φυλετική τους ιδιότητα.

την άποψή τους ότι οι κοινότητες αυτές θα εκκοσμικευτούν τελικά ή θα εγκαταλείψουν την πίστη τους με την "πορεία της προόδου" στο πλαίσιο της ατζέντας της νεωτερικότητας.

την αντιλαμβανόμενη ή υποστηριζόμενη ιδιότητά τους ως "θύματα".

Αυτό δεν σημαίνει ότι η NR-Evropa απορρίπτει την οικοδόμηση σχέσεων με θρησκευτικές κοινότητες που μπορεί να αντιστοιχούν σε αυτές τις τέσσερις κατηγορίες.

Η NR-Evropa αναγνωρίζει τα χριστιανικά και προχριστιανικά, δηλαδή παγανιστικά, θεμέλια του πολιτισμού και της ηθικής της Ευρώπης, καθώς και τη συμβολή άλλων θρησκευτικών παραδόσεων.


4) Απορρίπτοντας τη φυλακή των σύγχρονων συστημάτων και ιδεολογιών:

Ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός και ο φασισμός αντιπροσωπεύουν ιδεολογίες ή πραγματικότητες της νεωτερικότητας. Αυτές ήταν οι τρεις πολιτικές θέσεις του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα, οι οποίες προέκυψαν με διαδοχική σειρά και στη συνέχεια συντέθηκαν σε έναν εκλεπτυσμένο φιλελευθερισμό. Στην πραγματικότητα, η σημερινή φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων έχει επίσης υιοθετήσει τα ατυχή χαρακτηριστικά του κομμουνισμού και του φασισμού - και υπό αυτή την έννοια μπορεί να θεωρηθεί ανελεύθερη - που τελειοποίησαν τον κοινωνικό έλεγχο εις βάρος της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός και ο φασισμός δεν μπορούν να επικριθούν αφηρημένα: αντιπροσώπευαν αναπόφευκτες εκφράσεις της νεωτερικότητας, βασισμένες στην τεχνολογική, επιστημονική και πνευματική σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα, στους αντίστοιχους χρόνους και τόπους.

Ο αντικομμουνισμός και ο αντιφασισμός είναι γενικά - με εξαιρέσεις - προβληματικοί αποπροσανατολισμοί από κάθε αγώνα ενάντια στο σημερινό σύγχρονο πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι κυρίως καπιταλιστικό και φιλελεύθερο στη φύση του. Τα φαντάσματα του κομμουνισμού και του φασισμού χρησιμοποιούνται για να διχάσουν τους ανθρώπους κατά μήκος συναισθηματικών και αφηγηματικών γραμμών.

Πιστεύουμε ότι η εμπλοκή και η συμμετοχή στα πολιτειακά, στα κοινά ή αλλιώς στα "δημόσια" είναι καθήκον για κάθε ενήλικο πολίτη.

Μια Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, μοναδική στον 21ο αιώνα, θα είναι όλο και πιο αναγκαία καθώς πλησιάζουμε στον ορίζοντα.


5) Μεταρρύθμιση της γης και της στέγασης:

Προτείνουμε τη λαϊκή και επαναστατική αναδιανομή της γης και της στέγασης, τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο, σε όλους τους πολίτες, καθιστώντας αυτά τα περιουσιακά στοιχεία μη μεταβιβάσιμα, αποφεύγοντας έτσι τη συσσώρευση της ιδιοκτησίας.

Η μεταρρύθμιση της γης είναι ζωτικής σημασίας για την επισιτιστική ασφάλεια και τον προγραμματισμό της κοινότητας. Ενώ η αυτοματοποίηση θα βάλει τέλος στη βιομηχανική δουλεία, στην οποία ο εργαζόμενος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γρανάζι στη μηχανή. Είναι γνωστό ότι η σωματική, πνευματική και ψυχολογική υγεία του ανθρώπου βελτιώνεται όταν αυτός ασχολείται άμεσα με την εργασία σε επαφή με τη φύση, με την εξασφάλιση των δικών του διατροφικών πόρων, για τη δική του κατανάλωση και έχοντας έτσι τη δυνατότητα να μην αποξενώνεται από την εργασία του και το προϊόν του.

Η άνετη και ευρύχωρη διαμονή είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα που οι άνθρωποι απολάμβαναν για χιλιετίες πριν από την προ-νεωτερική και τη σύγχρονη εποχή. Οι άνθρωποι έχουν πνευματική και εξελικτική προδιάθεση να αναζητούν ασφάλεια στον τρόπο ζωής τους, είτε είναι ημινομαδικοί είτε εδραίοι. Μεγάλο μέρος της κοινωνικής πανδημίας της ψυχικής υγείας οφείλεται στην ανασφάλεια της στέγασης και των υπηρεσίων.

Μόνο σε μια οικονομία που βασίζεται στην κερδοσκοπία και την αισχροκέρδια, δηλαδή καπιταλιστική, τα άδεια σπίτια κρατούνται εκτός αγοράς από τις τράπεζες για να διογκώσουν τεχνητά τις αξίες των υφιστάμενων σπιτιών και μιας περιορισμένης επιλογής σπιτιών "προς πώληση". Ένα τέτοιο σύστημα είναι παράλογο, ανήθικο και εντελώς περιττό.


6) Εγγυημένο εισόδημα, κατάργηση της τοκογλυφίας:

Η πλήρης αυτοματοποίηση, η τρισδιάστατη εκτύπωση, το "Διαδίκτυο των πραγμάτων" δεν θα έρθουν με μιας και είναι αδύνατο να γνωρίζουμε πού θα προωθηθεί περαιτέρω αυτή η οικονομική επανάσταση στην πολιτική διαδικασία. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε, ως μεταβατικό αίτημα, το εγγυημένο εισόδημα, υπό την προϋπόθεση ότι ο πολίτης με τη σειρά του έχει εκπληρώσει τις κοινωνικές, κοινοτικές και οικογενειακές του υποχρεώσεις.

Υποστηρίζουμε την ιδέα της κοινωνικής πίστωσης, της άτοκης κοινοτικής τραπεζικής και της κατάργησης της τοκογλυφίας. Αυτό συμβαδίζει με την κατάργηση των πολιτισμών, κοινωνιών, υποκουλτούρων ή θρησκειών που βασίζονται στην τοκογλυφία.

Καθώς αυξάνεται η αυτοματοποίηση, το εγγυημένο εισόδημα εξυπηρετεί όλο και περισσότερο ένα σκοπό καταγραφής και όλο και λιγότερο μια πιο δίκαιη και δυνατή κατανομή των πόρων σε συνθήκες έλλειψης. Τα άτοκα δάνεια τελικά δεν θα είναι απαραίτητα ή επιθυμητά, καθώς το νόμισμα χάνει την αξία του.


7) Καθολική υγειονομική περίθαλψη:

Είμαστε υπέρ της κατάργησης του ταξικού συστήματος τόσο στη διανομή της υγειονομικής περίθαλψης όσο και στην εκπαίδευση των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Είμαστε υπέρ της κατάργησης των εισαγωγικών εξετάσεων στις ιατρικές σχολές με τη σημερινή τους μορφή, προκειμένου να αυξηθεί ο αριθμός των γιατρών, και είμαστε υπέρ της προώθησης συντονισμένων δραστηριοτήτων με επίκεντρο την υγεία στην καθημερινή ζωή.

Θεωρούμε απαραίτητη την κατάργηση της φαρμακευτικής βιομηχανίας που βασίζεται στο κέρδος, όπως και όλων των άλλων βιομηχανιών (βλ. σημείο 2, ανωτέρω), και μια κρίσιμη εστίαση με επίκεντρο την προληπτική φροντίδα, την εκπαίδευση για τη δημόσια υγεία, συμπεριλαμβανομένης της διατροφής και της άσκησης.

Εστίαση επομένως στη διατροφή και στις φυσικές θεραπείες που έχουν ήδη αποδειχθεί από ανεξάρτητους ερευνητές ή έχουν ήδη καθιερωθεί από την αρχαία ιστορία.


8) Δωρεάν και ανανεώσιμη ενέργεια:

Είμαστε υπέρ της ευρείας εφαρμογής των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ηλιακή, αιολική, πυρηνική, παλιρροϊκή, γεωθερμική, υδροηλεκτρική) που διανέμονται μέσω ενός αποκεντρωμένου δικτύου με ενσωματωμένες εφεδρείες για την αποφυγή μαζικών αστοχιών του συστήματος, όπως οι διακοπές ρεύματος, και για την αποφυγή "ενεργειακών εκβιασμών" εντός ή μεταξύ ημιαυτόνομων κοινοτήτων εντός του έθνους.

Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην εξοικονόμηση ενέργειας μέσω της πιο έξυπνης αρχιτεκτονικής- ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη άλλων τεχνολογιών χαμηλού αντίκτυπου.


9) Κατά της προγραμματισμένης απαξίωσης(αχρήστευσης) και υπέρ του οικονομικού και πληθυσμιακού σχεδιασμού:

Η NR-Evropa υποστηρίζει μια σχεδιασμένη οικονομία σε αρμονία με τη βιόσφαιρα στο σύνολό της, με πληθυσμό επαρκούς μεγέθους και ενάντια στην καταναλωτική σπατάλη, μια χαρακτηριστική καπιταλιστική μορφή της νεωτερικότητας.

Η σχέση μεταξύ της καταναλωτικής σπατάλης και της προγραμματισμένης απαξίωσης, του μεγέθους του ανθρώπινου πληθυσμού, της προγραμματισμένης οικονομίας και της βιόσφαιρας σπάνια εξετάζεται εκτός της λογικής της σημερινής κοινωνίας, αν εξετάζεται καθόλου. Οι διορθώσεις παρουσιάζονται ως βελτιώσεις, μεταρρυθμίσεις, προσαρμογές στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας ή, ακόμη χειρότερα, ως αποδέσμευση από τις προσωπικές αποφάσεις των ατόμων που προτείνεται να αλλάξουν τις συνήθειές τους.

Ο καπιταλισμός προωθεί την ιδεολογία της απεριόριστης ανάπτυξης, ενώ στην πραγματικότητα ο πλανήτης είναι ένας πεπερασμένος πόρος. Είμαστε αντίθετοι σε αυτό.

Ο καπιταλισμός προωθεί τον υπερπληθυσμό στον "αναπτυσσόμενο" κόσμο και τη στασιμότητα ή τη μείωση του πληθυσμού στον "ανεπτυγμένο" κόσμο, χρησιμοποιώντας το ένα γεγονός εναντίον του άλλου, προς την κατεύθυνση της ατομοποίησης, της αποσύνθεσης και του παγκόσμιου ελέγχου. Είμαστε αντίθετοι σε αυτό.

Ο καπιταλισμός προωθεί την προγραμματισμένη απαξίωση, η οποία μειώνει σημαντικά τη διάρκεια ζωής των προϊόντων, αυξάνει τη σπανιότητα και κρατά τους ανθρώπους "στη δουλειά" απλώς ως μηχανισμό κοινωνικού ελέγχου. Είμαστε αντίθετοι σε αυτό.

Μόνο μια σοσιαλιστική κοινωνία με υποκείμενο το λαό -ο Λαός(στμ,Laos στο κείμενο)-, πέρα από το πλαίσιο της νεωτερικότητας, έχει την ευκαιρία να ξεπεράσει αυτή τη φάρσα της νεωτερικότητας που εκφράζεται με τον καπιταλισμό.

Είμαστε αντίθετοι με τις πρωτοβουλίες της άρχουσας τάξης για την αλλαγή του μεγέθους του πληθυσμού, είτε στοχεύουν στην αύξηση είτε στη μείωση, γιατί αυτές γίνονται πάντα για το συμφέρον του κεφαλαίου, τη διατήρηση της αυτοκρατορίας και του κέρδους. Μόνο μια σχεδιασμένη σοσιαλιστική κοινωνία μπορεί να κάνει μια νέα ανάλυση της πραγματικής σχέσης μεταξύ πληθυσμού και βιωσιμότητας έξω από τη λογική του καπιταλιστικού συστήματος.


10) Σεξουαλική απελευθέρωση:

Υπό τον καπιταλισμό, η λεγόμενη "σεξουαλική απελευθέρωση" σημαίνει μόνο εμπορευματοποίηση -εντείνοντας την τριβή των φύλων, ισοπεδώνοντας τις ταυτότητες- για τη χρήση και την κατανάλωση του Κεφαλαίου.

Ο φεμινισμός και η πορνεία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και εκδηλώσεις του καπιταλισμού.

Χαιρετίζουμε την επιστροφή στην κατανόηση ότι το γένος(κοινωνικό φύλο) και το φύλο σχετίζονται περισσότερο από το 99,9% των περιπτώσεων και ότι οι διαφορές γένους/φύλου είναι έμφυτες βιολογικές διαφορές που δεν έχουν εγγενή προβλήματα και δεν απαιτούν "υπέρβαση".

Υποστηρίζουμε την προώθηση και τη διάδοση της ετεροκανονικής κουλτούρας. Πιστεύουμε ότι είναι προς το συμφέρον - σωματικό, σεξουαλικό, ψυχολογικό και πνευματικό - της μεγάλης και συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Ταυτόχρονα προωθούμε την ανοχή στις ομοφυλοφιλικές πράξεις, την εξάλειψη της κατηγορίας των ομοφυλόφιλων ως καθορισμένης ταυτότητας και την κατάργηση της ομοφυλοφιλίας ως αφηρημένης και διακριτής πραγματικότητας.

Η δημιουργία από τα μέσα ενημέρωσης της σημερινής έννοιας της "ομοφυλοφιλίας" περιόρισε ρητά τα άτομα με ομοφυλοφιλικές τάσεις, δημιουργώντας μια ψεύτικη ταυτότητα που βασίζεται σε καρικατούρες και στερεότυπα. Επιπλέον, η εξάπλωση αυτής της υποκουλτούρας μέχρι του σημείου να επιβληθεί η ομοφυλοφιλία ως κανονικότητα έχει αποβεί επιζήμια για την υγιή σεξουαλική και ψυχολογική εξατομίκευση των νέων στην εφηβεία.

Προτείνουμε τον επαναπροσδιορισμό της κοινωνικής σεμνότητας και της επιβολής της, καθώς και την ανακάλυψη των παραδοσιακών στάσεων απέναντι στο γυμνό στην τέχνη και την κοινωνική σφαίρα. Είμαστε υπέρ της επανανακάλυψης του λαϊκού ερωτισμού και της εξύψωσης της ανθρώπινης μορφής σε βέλτιστες φυσικές συνθήκες.

Ως εκ τούτου, ενθαρρύνουμε την εκλαίκευση της παιδείας των δοκιμασιών, του αθλητισμού και της σωματικής άσκησης για την αύξηση της έλξης και την αξιωσημείωτη αύξηση της πρόσβασης στο σεξ ως έκφραση υγιούς σεξουαλικότητας.

Ενθαρρύνουμε τις υγιείς σεξουαλικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των νέων, υπό την προϋπόθεση ότι οι νέοι εντάσσονται σε απαραίτητες δραστηριότητες, όπως η στρατιωτική θητεία, η εκπαίδευση και η κοινωνική εργασία.

Η μείωση των κοινοτήτων μεγάλης κλίμακας, ιδίως εκείνων που βασίζονται στην καπιταλιστική λογική, θα μειώσει σημαντικά την αποξένωση των νέων και τις υποκουλτούρες. Οι κοινοτικές κουλτούρες καλύπτουν την ανάγκη του ανήκειν, η οποία παραμορφώνεται στον καπιταλισμό.

Τα βιομηχανικά απόβλητα, η καπιταλιστική "ιατρική" και οι ανθρωπογενείς περιβαλλοντικές τοξίνες είναι η κύρια αιτία της πρόσφατης έκρηξης των ακραίων ορμονικών ανισορροπιών και της ενδοκρινικής διαταραχής. Αυτά με τη σειρά τους δημιούργησαν την ψευδαίσθηση των συνδρόμων μη δυαδικού φύλου ή της δυσφορίας φύλου στον πληθυσμό. Με τη σειρά του, αυτό έχει επαναπροσδιοριστεί σε ψευδο-ταυτότητες που διαλύουν τις κοινότητες.

Μια υγιής, ισορροπημένη κουλτούρα, μια θετική στάση απέναντι στο φύλο, είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη και την έκφραση των δημιουργικών ορμών του Ευρωπαίου ανθρώπου, κάτι που είναι ιδιαίτερα απαραίτητο μετά το τέλος της βιομηχανικής εργασίας.


11) Μειωμένη εβδομάδα εργασίας και παρατεταμένες άδειες εργασίας:

Θεωρούμε απαραίτητο να επαναπροσδιορίσουμε την ίδια την έννοια της εργασίας ώστε να περιλαμβάνει πολιτιστικές, πνευματικές και ανώτερες δραστηριότητες. Αυτό είναι ένα μεταβατικό αίτημα για την περίοδο πριν από την πλήρη αυτοματοποίηση, αλλά είναι δυνατό μόνο με την αποδόμηση της καπιταλιστικής πολιτικής τάξης.

Όταν ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και επιδίδεται σε δημιουργική εργασία που εμπεριέχει αξία, συνεπάγεται θυσίες και χρησιμοποιεί τις φυσικές και κριτικές του δυνάμεις, η εργασία επαναπροσδιορίζεται. Οι σχετικές υποχρεώσεις συνοδεύονται από μια πραγματική ικανοποίηση που απορρέει από την ιδιοκτησία, η οποία είναι δυνατή μόνο με την κατάργηση της αλλοτρίωσης. Όπως και στο αρχαίο και μακρινό παρελθόν, η εργασία και το παιχνίδι είναι σε κάθε περίπτωση δυσδιάκριτα.


12) Το δικαίωμα στρατιωτικής εκπαίδευσης και κατοχής οπλισμού:

Αυτό συμβαδίζει με την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους νέους άνδρες, εθελοντική για τις γυναίκες και τους άνδρες όλων των ηλικιών, βάσει δοκιμασιών ικανότητας/δύναμης, με τη δημιουργία μόνιμης εφεδρείας και πολιτοφυλακής. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν το δικό τους σύστημα εκτός Ευρώπης και, αντίθετα, υποστηρίζουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης όλων των άλλων λαών του κόσμου. Αυτό σημαίνει, ταυτόχρονα, την αδυναμία να υπαγορεύσουμε την εξέλιξη των κοινωνικών, θρησκευτικών ή πολιτικών κινημάτων σε άλλους λαούς σε παγκόσμιο επίπεδο και την αδυναμία να ελέγξουμε ή να προβλέψουμε την όποια μορφή τους. Υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να αναπτύξουν άλλοι λαοί κοινωνικά, θρησκευτικά ή πολιτικά κινήματα στα εδάφη τους που δεν συμμερίζονται την ευρωπαϊκή αξία της αυτοδιάθεσης, και αυτό προϋποθέτει έναν μόνιμο στρατό βασισμένο σε εφεδρικά συστήματα και πολιτοφυλακές για την υπεράσπιση της συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης.


13) Γνήσια άμεση δημοκρατία με την έννοια ενός λαοκρατικού συστήματος τύπου "blockchain":

Υπάρχουν πλέον τα τεχνολογικά μέσα για να προχωρήσουμε πέρα από τα απλά αντιπροσωπευτικά μοντέλα δημοκρατίας σε μια αυθεντική κυβέρνηση του λαού και για τον λαό: μια λαοκρατία. Το κράτος, στο βαθμό που υπάρχει, όσο επικρατεί ο οικονομικός νόμος της αξίας και οι ταξικοί ανταγωνισμοί επιμένουν, θα έπρεπε να γίνει όργανο του λαού. Αυτό το σύστημα θα έπρεπε να ονομάζεται ως τέτοιο, Λαοκρατία.

Η δημοκρατία τύπου "blockchain" είναι στην πραγματικότητα άμεση ψηφιακή λαοκρατία και υπερβαίνει την απλή "δημοκρατία", όπως αυτή ορίζεται συνήθως. Διότι η δημοκρατία εκφράζεται στην αρχαιότητα ως η κυριαρχία της κοινωνικής τάξης των ελεύθερων πολιτών, που αποτελούσαν τον δήμο, ο οποίος στην πόλη-κράτος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αντιπροσώπευε μια μειονότητα - οι δούλοι, ο λαός, αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Με αυτή την έννοια, η δημοκρατία τότε, όπως και σήμερα, θεωρείται από τη Νέα Αντίσταση-Ευρώπη δικτατορία της αστικής τάξης, της φιλελεύθερης ελίτ, μιας μειοψηφίας που κυβερνά το λαό ή το λαό(laos, στο κείμενο). Το NR-Evropa αντιτίθεται στην αστική κυριαρχία και ευνοεί την ανάπτυξη μιας άμεσης ψηφιακής λαοκρατίας.


https://nritalia.org/nr-evropa-la-nostra-piattaforma/