Δεν πολύ κατέχω από πολεμική στρατηγική, αλλά, με την δική μου αντίληψη, έχω την εντύπωση πως, αυτό που λέει εδώ ο αντιστράτηγος Γκαρτζονίκας, είναι τρόπον τινά η Γεωστρατηγική του Αρχιπελάγους.
Στην αιώνια διαμάχη μεταξύ των θαλάσσιων και των ηπειρωτικών δυνάμεων η Ελλάδα συνθλίβεται όσο δεν προάγει την δική της λογική που είναι η δυναμική σύνθεση και των δύο στο πρότυπο της νιτσεϊκής τραγικής ένωσης του Απολλώνιου και του Διονυσιακού.
Η λογική του Αρχιπελάγους! Η Ελλάς ως ούτε θαλάσσια ούτε ηπειρωτική δύναμη. Τρόπον τινά και οι πάλαι ξανά ( ας ελπίσουμε ) ορεινές κοινότητες του Ελληνισμού είναι νησιά και τα νησιά είναι βουνοκορφές!
Ενώ κακώς ταυτίζεται ο νεώτερος Ελληνισμός απόλυτα με τη θάλασσα, διότι όταν λέμε "θαλάσσιες δυνάμεις" εννοούμε την απεραντοσύνη του Ωκεανού, την έλλειψη συνόρων, την υγρή Έρημο.
Διόλου τυχαία η συμμαχία της υγρής ερήμου του φιλελευθερισμού με την ερημική εκδοχή του Ισλάμ... καθώς και με αυτό που τους συνδέει.
Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, αν και σκέπτονταν πολύ με όρους Θάλασσα vs Ενδοχώρα, είχε χαρακτηρίσει το Βυζάντιο "Παράκτια* Δύναμη, δηλαδή στην ουσία υβριδική, ούτε καθαρά θαλάσσια όπως η Βενετία, ούτε καθαρά ενδοχωρική, της στέπας, όπως για παράδειγμα οι Σελτζούκοι.
Αυτά σε γεωστρατηγικό και γεωπολιτισμικό επίπεδο.
Ως προς την πολεμική τακτική επίσης, έχω την εντύπωση ότι εμμέσως πλην σαφώς εμπνέεται από μια λογική Τετάρτης Γενιάς Πολέμου όπου ο Πόλεμος είναι σχεδόν πάντα υβριδικός και δεν υπάρχουν σαφή όρια μεταξύ των διαφορετικών όπλων και κλάδων.
Αν μόνο καταφέρναμε αυτήν την αντίληψη να την φέρνανε στην επιφάνεια συνειδητά...
