rebellion ~ Quelle interprétation de l’eurasisme ?
Μεταξύ πολλών εθνικιστών και αντιφρονούντων των δυτικών εθνών, οι οποίοι ωστόσο κατανοούν τη σημασία της επέκτασης του ιδεώδους τους προς την πνευματική και πολιτική ανάκαμψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο νεοευρασιανισμός γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτός, όπως μας φαίνεται, ως ένα πολιτικό, γεωπολιτικό, ακόμη και μεταπολιτικό δόγμα που ενδιαφέρει αποκλειστικά τη Ρωσία. Πιστεύουμε ότι αυτή η αντίληψη είναι αποτέλεσμα μιας ερμηνείας αυτής της νέας πολιτικής θεωρίας που πηγάζει κυρίως από δύο στοιχεία, ιστορικά και καταστασιακά: αφενός, το γεγονός ότι ο Ευρασιανισμός ήταν στην αρχή του, δηλαδή στις αρχές του 20ού αιώνα, αποτέλεσμα του πνευματικού έργου Ρώσων στοχαστών, ορισμένοι από τους οποίους μετανάστευσαν στην Ευρώπη (Μεντελέγιεφ, Τρουμπετσκόι, Φλορόφσκι, Αλεξέγιεφ κ.λπ.) και, από την άλλη πλευρά, ότι η πλειοψηφία των σημερινών Ευρωπαίων αγωνιστών δεν κατανοεί πάντα με σαφήνεια την ανάγκη, ταυτόχρονα με τον αγώνα τους (που συνίσταται στην τόνωση και επιβεβαίωση της μοναδικότητας ενός πολιτισμού με βάση ό,τι έχει απομείνει από τα πολιτιστικά του θεμέλια) να συμμετάσχει στην εκπόνηση μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής θεωρίας ικανής να προτείνει σε κάθε πολιτισμό, με επαρκώς διαφοροποιημένο τρόπο, ένα μέλλον που "πίνει" από την Παράδοση και είναι προσανατολισμένο σε σχέση με την αχρονική Κεντρικότητα της τελευταίας (η υψηλή αυτή πρόκληση τοποθετείται επομένως στο ανώτερο επίπεδο του δόγματος, και πέραν αυτού, στο επίπεδο ενός παγκόσμιου πνευματικού οράματος του κόσμου, πριν ακόμη μπορέσει να τοποθετηθεί στο χαμηλότερο, αν και ουσιαστικό, επίπεδο της προσαρμογής του σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, προκειμένου να του αποκαταστήσει ένα άυλο Κέντρο εμπνευσμένο από αυτό το ανώτερο όραμα του κόσμου, εν συντομία, ένα Imperium).
Το πρώτο, ιστορικό, στοιχείο που αναφέρθηκε παραπάνω μπορεί να φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί από την επίδραση του χρόνου, αλλά μόνο φαινομενικά, ιδίως μεταξύ ορισμένων νοσταλγών εθνικιστών, κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, καθώς εξακολουθεί να παίζει έναν απωθητικό ρόλο, λόγω της ρωσικής του προέλευσης, αφού ο ευρασιανισμός αντιπροσωπεύει γι' αυτούς ένα ανατολίτικο, ασιατικό ιδεώδες, επομένως αυστηρά ξένο προς τον αυθεντικό ευρωπαϊκό πολιτισμό, και επιπλέον, συγχωνευμένο με το μπολσεβίκικο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι ο αρχικός ευρασιανισμός βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε έναν σλαβοτουρκο-μουσουλμανικό "συγχωνευτισμό" σε φάση με το όραμα ενός μοναδικού πολυεθνικού και πολυεθνικού αυτοκρατορικού πεπρωμένου της Ρωσίας που θα ενσωμάτωνε τις ευρωπαϊκές και τουρκο-μογγολικές πτυχές της. Ήταν πράγματι το δογματικό αποκορύφωμα της επιθυμίας, στο μυαλό αυτών των εξόριστων Ρώσων στοχαστών, να αποκαταστήσουν τη Ρωσία σε μια πραγματικά αυτοκρατορική προοπτική, δηλαδή να την κάνουν έδρα του πολιτικού και πνευματικού κέντρου ενός μοναδικού πολιτισμού, ακολουθώντας τα διδάγματα που είχαν πάρει από την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Αλλά ο στόχος εδώ δεν είναι να αναλύσουμε, έστω και εν συντομία, αυτόν τον αρχικό Ευρασιανισμό, γιατί πιστεύουμε από την πλευρά μας ότι ο νεοευρασιανισμός, τον οποίο θα βοηθήσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα με τον όρο "Ευρασιανισμός", πολύ απλά, μπόρεσε να ξεπεράσει, χάρη στο έργο και τις διεθνείς σχέσεις που υποστήριξε ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον χώρο στον οποίο είχε αναθέσει στον εαυτό του το ιερό καθήκον την εποχή της αποκατάστασης μιας πνευματικά τακτοποιημένης Ζωής.
Το δεύτερο σημείο, το οποίο χαρακτηρίσαμε ως συγκυριακό, θα μπορούσε να συνδεθεί με το γεγονός ότι η Ρωσία διεκδικεί όλο και περισσότερο τον εαυτό της ως σημαντικό παίκτη στο σημερινό παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι. Ως αποτέλεσμα, επωφελείται αυτό που γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ως έθνος, αλλά και ως πολιτισμός, ο οποίος, από μόνος του, όχι μόνο διεκδικεί τη μοναδικότητά του, αλλά, ταυτόχρονα, εξοστρακίζεται από το καρτέλ των δυτικών χωρών, και αυτό από μια σκοπιά που αγωνίζεται να κατανοήσει την τρέχουσα ανάγκη για μια νέα πνευματική και πολιτική προσέγγιση προς το οικουμενικό, μια αυτόχθονη πολιτική θεωρία που θα ήταν επομένως προσαρμοσμένη στο πολιτισμικό, γεωγραφικό και ιστορικό της παράδειγμα, ή ακόμη και εθνοτική (που από μόνο του είναι ανοησία, αφού η Ευρασία είναι ουσιαστικά αυτοκρατορική και πολυεθνική), : Ευρασιανισμός. Η θεωρία αυτή, όπως θα ήταν ακριβές να πούμε, λαμβάνει άμεσα υπόψη τη ρωσική γεωγραφική και γεωπολιτική κατάσταση εντός της Μεγάλης Ευρασιατικής Ηπείρου και την κοινωνικοπολιτιστική πραγματικότητα των διαφορετικών λαών που απαρτίζουν το ρωσοευρασιατικό imperium, το οποίο βρίσκεται σήμερα σε μια διστακτική και αβέβαιη φάση επιβεβαίωσης. Αυτή η νέα πολιτική και πνευματική θεωρία (που πρέπει να είναι κατ' αρχάς - αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό), επικεντρώνεται (και αυτός ο όρος είναι σημαντικός από αυτή την άποψη) στην Πραγματικότητα και τη βαθιά προσδοκία αυτού του ευρασιατικού imperium. Είναι σαφές ότι αυτή η πνευματικά υποκινούμενη φιλοδοξία και αυτή η Πραγματικότητα δεν αντιστοιχούν ακριβώς σε εκείνες της Ευρώπης (και μάλιστα εν όψει της σημερινής εκφυλιστικής της φάσης). Πόσο μάλλον που η ιστορία και οι ανατολικές πνευματικές επιρροές έχουν καταστήσει τον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό, με επίκεντρο τη ρωσική αυτοκρατορική κυριαρχία, μια οντότητα αποκομμένη από το πεπρωμένο της υπόλοιπης ευρωπαϊκής υποηπείρου, η οποία σταδιακά επέτρεψε στον εαυτό της να καταποντιστεί από τα κολασμένα νερά του δυτικισμού. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η ιστορική και πολιτιστική ανάπτυξη αυτού του πολιτισμού, ο οποίος είναι τόσο δυτικός όσο και ανατολικός σε έμπνευση, συνοδεύτηκε από μια μοναδική αυτόνομη επιβεβαίωση, η οποία ήταν τόσο πνευματική όσο και πολιτική ή γεωπολιτική.
Ο ρωσοευρασιανικός πολιτισμός στηρίζεται ουσιαστικά στην κεντρική του θέση, η οποία είναι τόσο ιστορική όσο και γεωγραφική και προκύπτει από τη συνάντηση των ινδοευρωπαϊκών λαών και των τουρανικών λαών στις αντίστοιχες εσχατολογικές τους διαδρομές, καθώς οι πρώτοι αναζητούσαν την ανατολή και την ηπειρωτική απεραντοσύνη της νοτιοανατολικής πλευράς και οι δεύτεροι τη δύση και το άνοιγμα των δυτικών θαλασσών της νοτιοδυτικής πλευράς. Ο Ευρασιανισμός βασίζεται ακριβώς στην αναγνώριση των συνεπειών αυτής της πολεμικής και δημιουργικής ανθρώπινης περιπέτειας, η οποία οδήγησε τελικά σε έναν πολιτισμό του οποίου η ιδιαιτερότητα είναι να αναλάβει τον ρόλο του άξονα και του ανοίγματος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η σημερινή Ρωσία, μαζί με τα ανεξάρτητα έθνη που συνδέονται με αυτήν ιστορικά, πολιτιστικά και οικονομικά, καθώς και πνευματικά (π.χ. Αρμενία, Γεωργία, Λευκορωσία, Καζακστάν κ.λπ.), έχει να διαδραματίσει έναν μοναδικό ρόλο. - Η Ουκρανία, η οποία πρέπει να καταφέρει να διεκδικήσει τον ρόλο της ως γέφυρας μεταξύ των δύο πολιτισμών, καθώς ανήκει τόσο στον έναν όσο και στον άλλο), είναι πράγματι ένας πολιτισμός από μόνος του στην καρδιά της Ευρασίας, εντός της οποίας πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της ως εξισορροπητική δύναμη. Η αρχέγονη ευρωπαϊκή κληρονομιά της δεν μπορεί να αποδυναμώσει μια πραγματικότητα που έγινε πολύ πιο πολύπλοκη και ποικιλόμορφη από τη συνάντησή της με την Ανατολή, πολύ περισσότερο από την επέκτασή της εντός της ευρασιατικής ηπείρου μέχρι τον Ειρηνικό (οι Κοζάκοι έφτασαν στον Ειρηνικό το 1640) και τον Καύκασο (προσάρτηση διαφόρων καυκάσιων εθνών στις αρχές του 19ου αιώνα: Αρμενία, Νταγκεστάν, Αζερμπαϊτζάν), γεγονός που ενίσχυσε κατά κάποιον τρόπο τη μοναδικότητά της σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή μητέρα χώρα. Αλλά μόνο κατά κάποιον τρόπο, διότι οι δεσμοί, αν και διαστρεβλωμένοι και πιο αρμονικά μοιρασμένοι από τη Δύση προς την Ανατολή, δεν είναι λιγότερο παρόντες προς την Ευρώπη σε ένα κοινό όραμα για τον άνθρωπο που θα μπορούσε δικαίως να συνδεθεί με έναν αρχικό ευρωπαϊκό "ανθρωπισμό" που κληρονομήθηκε από προχριστιανικές παραδόσεις που έχουν πλέον σε μεγάλο βαθμό παραστρατήσει.
Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης της γενεαλογίας ενός μοναδικού πολιτισμού, μέσα στον οποίο αναδύθηκε αυτό το ρεύμα σκέψης, με όλα όσα μπορεί να γεννήσει μια τέτοια γνώση στο λυκόφως ενός κόσμου που προσπαθεί να αρνηθεί τη βαθιά και ιερή πραγματικότητα της επιβεβαίωσης της προσωπικότητας (σε αντίθεση με το άτομο). Ο Ευρασιανισμός είναι επομένως μια πολιτισμική προσέγγιση, που εμπεριέχει βαθιά μια πνευματική και γεωπολιτική προσέγγιση, για την οποία είναι σημαντικό πάνω απ' όλα οι άνθρωποι, και κατά συνέπεια οι κοινότητές τους, να μπορούν να αφομοιώσουν την υπεράνθρωπη δύναμη που τους έδωσε τη μοναδική τους γέννηση στην καρδιά του δημιουργημένου κόσμου και να διεκδικήσουν τον εαυτό τους μέσω αυτής.
Ο Ευρασιανισμός γεννήθηκε έτσι από τη συνειδητοποίηση της αυθεντικής, πνευματικής και μοναδικής συγκρότησης ενός πολιτισμού εκ μέρους των Ρώσων πολιτικών στοχαστών και φιλοσόφων που είχαν αγγίξει την ιερή και αξονική ουσία της παρουσίας του στον κόσμο (στην Ευρασία). Επειδή όμως αγγίζει το ουσιώδες του τι κάνει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό, αυτή η πολιτική θεωρία δεν μπορεί να περιοριστεί στον ρωσοευρασιανικό πολιτισμό και ως εκ τούτου προορίζεται να ενδιαφέρει όλους τους σημερινούς και μελλοντικούς ανθρώπινους πολιτισμούς, αλλά κυρίως να αποτελέσει έναν τρόπο σκέψης μέσω του οποίου θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν στο μέλλον τους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Ευρασιανισμός είναι μια νέα λεγόμενη "πολιτική" θεωρία, η οποία, ωστόσο, είναι πρωτίστως πνευματικής φύσης. Μας καλεί πρώτα απ' όλα να αναπροσανατολιστούμε σε σχέση με ένα Κέντρο που θα πρέπει να ανακαλύψουμε στην καρδιά κάθε πολιτισμού, καθώς και κάθε κοινότητας και κάθε ατόμου που τον απαρτίζει. Αυτό το Κέντρο δεν διαφέρει από το ένα σημείο στο άλλο (από τη μια ανθρώπινη οντότητα στην άλλη), αλλά είναι το ίδιο παντού, διάχυτο αλλά παρ' όλα αυτά Ένα σε κάθε έκφανση της Ύπαρξης. Από αυτή την άποψη, ο ευρασιανισμός μπορεί να αποτελέσει την πνευματική κινητήρια δύναμη της ανύψωσης των πνευμάτων προς μια νέα ερμηνεία του καθολικού, ενός καθολικού που δεν μπορεί να συγχέεται με την ομοιομορφία (ή, κάτι που ισοδυναμεί πρακτικά με το ίδιο πράγμα, με τον καθολικισμό), εκτός αν κάποιος θέλει να αλλοιώσει αυτό που αποτελεί τα θεμέλια αυτής της νέας θεωρίας. Με άλλα λόγια, ο Ευρασιανισμός είναι μια επίκαιρη επιθυμία για προσανατολισμό προς την Παράδοση και το ουράνιο κέντρο της, το οποίο ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μας εντοπίζει στην Υπερβορεία, όπου θα χρειαστεί, περιττό να πούμε, να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας.
Αυτή η νέα θεωρία, η οποία, όπως είδαμε, είναι οικουμενική στο πνεύμα, είναι επίσης πολιτική και γεωπολιτική, και επομένως πλήρως ικανή να ενταχθεί στον πλανητικό χώρο της ανθρώπινης σκέψης του εικοστού πρώτου αιώνα, η οποία συνειδητοποιεί σταδιακά την αοριστολογική ανακολουθία στην οποία έχει παγιδευτεί η νεοφιλελεύθερη θεωρία, ο μοναδικός επιζών και ταυτόχρονα κληρονόμος της ιδεολογικής παραπλάνησης του εικοστού αιώνα. Η θεωρία αυτή καλείται, επομένως, να συμμετάσχει στη ριζική ανανέωση (με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή αυτή που πηγαίνει πίσω στη ρίζα, στην ουσία των "πραγμάτων") μιας πολιτικής σκέψης που έχει ουσιαστικά αρθρωθεί μέχρι σήμερα γύρω από τις τρεις πολιτικές θεωρίες του κομμουνισμού, του φασισμού και του φιλελευθερισμού, συμπεριλαμβανομένων όλων των παραλλαγών τους, μέχρι πρόσφατα, περιλαμβάνοντας έτσι και τη μεταμοντέρνα μορφή του φιλελευθερισμού: Ο απολίτικος μεταφιλελευθερισμός που παρενέβη ύπουλα σε κάθε έναν από τους πολιτισμούς με τρόπο που να τους στερεί κάθε πραγματική κλίση και να τους εμποδίζει να συμμετέχουν σε μια νέα διεθνή αρμονία που ονομάζεται πολυπολικότητα ή, ακόμη καλύτερα, πολυκεντρικότητα. Διότι ο Ευρασιανισμός είναι επίσης, και δευτερευόντως στην επιβεβαιωμένη προσέγγισή του για έναν πνευματικό αναπροσανατολισμό του κόσμου, η θεωρία της πολιτισμικής πολυπολικότητας, η οποία, με τη σειρά της, ενδιαφέρει όλους τους πολιτισμούς καθώς και τις ανθρώπινες κοινότητες που βρίσκονται στη διαδικασία επαναβεβαίωσης και επαναπροσδιορισμού τους με τα αρχικά τους θεμέλια.
Αλλά αν ο Ευρασιανισμός είναι μια γεωπολιτική θεωρία, με επίκεντρο την πνευματική ουσία των πολιτισμών και τις μοναδικές σχέσεις που διατηρούν με τον δικό τους χώρο (έναν χώρο που συμμετείχε στη σαρκική τους ίδρυση), είναι επίσης μια πολιτική θεωρία, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, της οποίας η ιδιαιτερότητα είναι ακριβώς ότι θέλει να ξαναδώσει στον όρο "πολιτική" μια νομιμοποίηση σε σχέση με το μέλλον των ανθρώπινων κοινοτήτων. Η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει τέχνη μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν, και μάλιστα πρέπει, να επαναπροσανατολιστούν προς το κέντρο της τάξης και της εναρμόνισης κάθε κοινότητας της οποίας είναι μέλη. Η απόφαση, η οποία πρέπει να τρέφεται από την πολλαπλότητα των ελεύθερα εκφρασμένων απόψεων, θα βρει τελικά μια κεντρικότητα που θα την απομακρύνει από κάθε ασάφεια που συνδέεται με τις αστάθειες της ύλης (δηλαδή τις διακυμάνσεις που συνδέονται με τον κατώτερο κόσμο της αναγκαιότητας). Η κεντρικότητα και η πολλαπλότητα δεν θα πρέπει πλέον να είναι αντινομικές, αλλά αντίθετα θα πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιωθούν από κοινού μέσω του πολιτικού και του πνευματικού, το οποίο θα ενσωματωθεί στο Κοινό Αγαθό. Ο Ευρασιανισμός είναι μια πολιτική θεωρία που φέρει μέσα της αυτή τη μεγαλειώδη αρχή που αποσκοπεί στην ανύψωση της πολιτικής πάνω από τις συγκρούσεις συμφερόντων (ιδίως των οικονομικών) και την υπαγωγή της στην ανωτερότητα του πνευματικού (μέσω του Κοινού Καλού, όπως το αντιλαμβανόμαστε και όπως πρέπει να κατανοηθεί από την οπτική γωνία της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας).
