του Αριστείδη Χριστοφοράκη
"Ο Σπέρας, αδιαμφισβήτητα κατείχε ηγετικά χαρακτηριστικά, δεινή ρητορικότητα, πάθος για οτιδήποτε έκανε και δυναμική παρουσία. Είχε το χάρισμα να κερδίζει τα πλήθη, φίλους και εχθρούς, μιλώντας απλά και κατανοητά. Ήταν ανήσυχο πνεύμα γεγονός που τον οδήγησε σε ένα πέρασμα από πολλές ιδεολογίες. Αν παρατηρήσουμε τη διαδρομή του σε μια στεγνή διανοητική ιστορία θα συμπεράνουμε τα εξής. Στα νεανικά του χρόνια ασπάστηκε τον αναρχισμό. Στη συνέχεια πέρασε στον αναρχοκομμουνισμό, ενώ στο ωρίμασμα της ζωής του μυήθηκε στον σοσιαλισμό του Σορέλ και ασπάστηκε τον εθνικισμό.
Ο Σπέρας σε όλες τις ιδεολογικές του φάσεις δεν σταμάτησε να προασπίζεται τα εργατικά δικαιώματα και κατάφερε να πετύχει περισσότερα, ίσως από κάθε άλλο εγχώριο συνδικαλιστή, με αποκορύφωμα την, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εφαρμογή του οκταώρου μετά την απεργία της Σερίφου. Εξαιτίας των ιδεολογικών μεταβάσεων σήμερα δοξάζεται και κατηγορείται ταυτόχρονα από ανθρώπους όλων των ιδεολογικών χώρων. Το σίγουρο είναι ότι έχουν γραφτεί για αυτόν βιβλία, ποιήματα αλλά και μια ταινία για τα γεγονότα του 1916.
Το Κ.Κ.Ε παραμένει στην εκτίμηση των περασμένων δεκαετιών και οι ιστορικοί του κόμματος εκτιμούν ότι ο Σπέρας υπήρξε άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών. Κάποιοι αναρχικοί ακολούθησαν την ίδια γραμμή, ωστόσο οι περισσότεροι διαφοροποιήθηκαν εκτιμώντας ότι ο Σπέρας υπήρξε πρότυπο αγωνιστή. Το ίδιο έκαναν και κύκλοι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όσο για τους εθνικιστές, εκτός απ’ τις ελάχιστες εξαιρέσεις σοβαρών ανθρώπων, οι περισσότεροι, όντας βουλιαγμένοι στην επιρροή της γραφικής αμορφωσιάς ακροδεξιών ανδρείκελων που υποδύονται τους «Πατριάρχες» και τους πρωθιερείς του «Αδόλφου Άβαταρ», αγνοούν την πολιτική ιστορία του τόπου και ιστορικά πρόσωπα όπως ο Σπέρας. Η Δεξιά προφανώς δεν είναι σε θέση να υπερασπίζεται τον Σπέρα, έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε σε όλη του την ζωή ενάντια στην βουλιμία των εξουσιαστών του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος.
Προσωπικά δεν μπορώ να τοποθετηθώ με βεβαιότητα για το τι ήταν τελικά ο Σπέρας. Αναρχικός εθνικιστής; Πρότυπο αγωνιστή ή άνθρωπος με πολλές διασυνδέσεις; Μπορώ, όμως, να δηλώσω ότι η εις βάθος ιστορική έρευνα παρεμποδίζεται συστηματικά όταν υπάρχει περίπτωση να οδηγήσει σε συμπεράσματα που δεν θα αρέσουν σε εξουσιαστικούς κύκλους. Και οι εξουσιαστικοί κύκλοι δεν περιορίζονται μόνο στα πεδία των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων. Απλώνονται και, μέσω εγκάθετων, σε πολιτικούς χώρους που εμφανίζονται ως ανατρεπτικοί.
Από εκεί και πέρα είναι επιτακτική ανάγκη ο ελληνικός εθνικιστικός χώρος να αποτινάξει τους δεξιούς και ακροδεξιούς καρνάβαλους που τον δυναστεύουν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Να σπρώξει εκτός των πλαισίων του όλους εκείνους τους που απλώς γαυγίζουν ότι δεν συμφωνούν με την μεταναστευτική πολιτική των φιλελεύθερων εξουσιαστών, (κατά τα άλλα) ομοϊδεατών τους. Να καταστήσει σαφές ότι Βελόπουλοι, Λιακόπουλοι, «Πατριάρχες», συνωμοσιολόγοι, γραβατάκηδες νεοεθνικιστές και κάθε λογής ημίτρελοι, δεν ανήκουν στον χώρο. Όταν όλοι αυτοί αφήσουν τον εθνικιστικό χώρο στην ησυχία του, ίσως μπορέσει να γίνει από τους κανονικούς εθνικιστές κατανοητή η ιστορία των ιδεών και να πραγματοποιηθούν σοβαρές συζητήσεις μέσα από τις οποίες θα αποτιμηθούν ιστορικά πρόσωπα όπως αυτό του Σπέρα. Αλλά αυτή η ώρα αργεί. Και μέχρι να έρθει είναι σαφές ότι ο ελληνικός εθνικισμός θα χάνει την χρυσή ευκαιρία να αποτελέσει ένα αγκάθι στα σπλάχνα της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος."
όλο το άρθρο εδώ:
