Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η Γαλλική Πρωτιά


για τις ρίζες του Ευρωπαϊκού Αντί-Αμερικανισμού


Το πρωτόγνωρο φαινόμενο στην ιστορία του Πολιτισμού ο τρόπος ζωής μιας υπερδύναμης να έχει συγκροτήσει εναντίον του μια σχεδόν παγκόσμια έκφραση εχθρότητας που ξεπερνάει κόμματα,παρατάξεις και ιδεολογίες, έχει μια μόνο λέξη : Αντί-Αμερικανισμός.


Από τις λαϊκές συνοικίες της Λατινικής Αμερικής ως την Τεχεράνη, από το Πεκίνο μέχρι το Παρίσι, από τις Αραβικές χώρες μέχρι το Βιετνάμ, αυτή η λέξη εξέφρασε σχεδόν σε όλο τον περασμένο αιώνα μια διαπολιτισμική ενότητα απέναντι στις ΗΠΑ, γεγονός που στην ιστορία δεν παρατηρήθηκε σε τέτοια έκταση ποτέ να συμβαίνει απέναντι στην Βρετανική αυτοκρατορία , στην Γαλλική και Ισπανική Αυτοκρατορία ή ακόμα αρχαιότερα απέναντι στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο λόγος που οι ΗΠΑ αποτελούν την πρώτη κοσμοκράτειρα δύναμη που διέδωσε πλανητικά ένα τέτοιο γενικευμένο πολιτισμικό μίσος απέναντι της σίγουρα βρίσκεται στις πολιτικές , οικονομικές και στρατιωτικές ιδιαιτερότητες της άσκησης της ηγεμονίας της στην παγκόσμια κοινωνία εδώ και ένα αιώνα σχεδόν.


Αυτές οι ιδιαιτερότητες συγκεντρώνονται κάτω από την λέξη Αμερικανισμός , που σαν έννοια εκφράζει την πολιτισμική ιμπεριαλιστική έκφραση της φιλελεύθερης ιδεολογίας αλά Αμερικανικά από την περίοδο του Μεσοπολέμου και τον Φορντισμό έως και σήμερα την περίοδο της απόλυτης μεταμοντέρνας εκδοχής του Αντί-ανθρώπινου Φιλελευθερισμού που επιταχύνεται σήμερα με την Βιοπολιτική επανεκκίνηση που συνόδευσε την εμφάνιση του COVID-19.Διαβάστε σχετικά Ο Νόμος της Βιοπολιτικής επανεκκίνησης


Συνεπώς η κατανόηση του Αντί-Αμερικανισμού είναι εξαρτημένη από την κατανόηση του Αμερικανισμού ως παγκόσμιας κορύφωσης μιας πολιτιστικής πρόθεσης να εξαλειφθεί η ποικιλία και οι διάφορες των εθνών, λαών και πολιτισμών όλου του πλανήτη κάτω από ένα και μοναδικό τρόπο ζωής που τείνει να ακυρώσει την ιστορική εξέλιξη της Φύσης και του Ανθρώπου και να εγκληματοποιήσει κάθε ιδέα, ήθος, έθιμο και κοινωνική συμπεριφορά που επιθυμεί να αναφέρεται στις δικές της πνευματικές και πολιτικές/πολιτειακές ρίζες.



Όμως θελουμε να παρουσιάσουμε το που βρίσκονται οι ρίζες συγκεκριμένα του Ευρωπαϊκού Αντί-Αμερικανισμού και να αναγνωρίσουμε την Γαλλική Πρωτιά σε αυτή την γέννηση του τεράστιου μεταπολιτικού φαινομένου.

Να υπογραμμίσουμε τις αιτίες και τις συντεταγμένες που έθεσε αυτή η Γαλλική πολιτιστική πρωτοπορία της Ευρώπης πολύ πριν ο Ψυχρός Πόλεμος καταστήσει τον Αντί- Αμερικανισμό ένα παγκόσμιο ρεύμα που κυρίως στηρίχθηκε στις μεγάλες αντί-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν σε Κούβα , Βιετνάμ και Ιράν.




Κρίνουμε πολύ σημαντικότερο από πλευράς ιδεολογικής και πολιτισμικής σημασίας τον Γαλλικό αντί-αμερικανισμό του Μεσοπολέμου ακριβώς γιατί υπήρξε ενδογενές φαινομένου του Ευρωπαϊκού χώρου και δεν καθορίστηκε από γεγονότα που συνέβησαν σε άλλες ηπείρους και επιπλέον επειδή εστιάστηκε στον πυρήνα της απειλητικής για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό Αμερικανικής Ιδέας: την τριάδα οικονομίας-τεχνολογίας και κοσμοπολιτισμού.


Έχει ιδιαίτερη σημασία να μελετηθεί , να εξηγηθεί γιατί παίρνει σάρκα και οστά σε μια χώρα που είναι η νικήτρια του Ά Παγκόσμιου Πολέμου δίπλα στην οποία βρέθηκαν οι ΗΠΑ πολιτικό-στρατιωτικά και οικονομικά.


Αυτό που είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι πως ο Γαλλικός αντί/αμερικανισμός δεν ξεσπάει μετά την κρίση του 29’ όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη σαν αποτέλεσμα της ταχείας φτωχοποίησης της Ηπείρου εξαιτίας της εξάρτησης της από το Αμερικανικό τραπεζιτικό σύστημα. Η Γαλλία από τις αρχές του 20’ ενώ όλα δείχνουν ότι η σχέση Κλεμανσό με Ουίλσον οδεύει προς μια χρυσή εποχή τις δυο χώρες γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια μεγάλη διάψευση: Οι νικητές επι των Γερμανών βλέπουν ότι παρά την συνθήκη των Βερσαλλιών η Γαλλία αντιμετωπίζεται από τους Δυτικούς συμμάχους της σε Λονδίνο και Ουάσινγκτον ως παρείσακτη που έβγαλε την βρώμικη δουλειά.


Το σχιζοφρενικό γεγονός η Γαλλία να κατακτά και να επιβάλλει την προσάρτηση της Ρουρ στην Γερμανία συνοδεύεται από την πρώτη μεγάλη υποτίμηση του Γαλλικού φράγκου , υποτίμηση που θα επαναληφθεί λίγα χρόνια μετέπειτα. Ποιοι βρίσκονταν πίσω από αυτή την χρηματιστική επίθεση στην κατά τα αλλά νικήτρια του πολέμου; Μια λίστα τραπεζιτών από Νέα Υόρκη , Λονδίνο και Παρίσι που συντονίζονται από την J.P Morgan. Επενδυτές σπεκουλαδόροι ορμάνε πάνω στην Γαλλική οικονομία. Γερμανοί τραπεζίτες μαριονέτες του Αμερικανικού κεφαλαίου φέρνουν το ένα σκάνδαλο πίσω από το άλλο να οδηγεί την Γαλλική οικονομία σε ασφυξία. Κάπου εκεί η πολιτική Γαλλία συνειδητοποιεί ότι ο δανεισμός της όπως και η στρατιωτική της νίκη είχαν ένα μεγαλύτερο νικητή πάνω από αυτούς που κέρδιζε τον Πανευρωπαϊκό οικονομικό έλεγχο πάνω από τα νεκροταφεία των εκατομμυρίων Ευρωπαίων του πολέμου.



Διανοούμενοι και προσωπικότητες από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας αρχίζουν ξεκάθαρα να μετατρέπουν την δυσαρέσκεια απέναντι στους χειρισμούς του Αμερικανικού τραπεζιτικού συστήματος σε αντιπαλότητα απέναντι στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και η Γαλλία να μετατρέπεται σε ένα απέραντο πεδίο διαδηλώσεων, κινητοποιήσεων και διακηρύξεων ενάντια Αμερικανική ηγεμονία.


Έρχεται τότε η στιγμή που ωριμάζουν προγενέστερα ιδεολογικά φαινόμενα που υπήρχαν από καιρό στην Γαλλική ιδεολογική σκηνή. Ο Μωράς και η λαϊκή μοναρχική δεξιά , ο Βοναπαρτισμός της Ρεπουμπλικανικής δεξιάς , ο επαναστατικός εθνοαναρχισμός του Προυντόν και Σορέλ. Ένα μπλοκ όλο αυτό εμφανίζεται να οργανώνει και να διακηρύττει ενάντια στις ΗΠΑ. Μπλοκ που μεγάλοι ιστορικοί των πολιτικών ιδεών της Ευρώπης όπως ο Zeev Sternhell το ονόμασαν το λίκνο της Φασιστικής ιδεολογίας πέρα από την δεξιά και την αριστερά.

Απο την άλλη μεριά μια νέα γενιά διανοουμένων, λογοτεχνών και φιλοσόφων έρχεται στο προσκήνιο. Άνθρωποι που ταξιδεύουν σε Αμερική και Ρωσία ώστε να δουν από κοντά τις χώρες του τεράστιου οικονομικού θαύματος και της μηχανοκρατίας.


Σιγά σιγά μια πρωτοπορία που υποστηρίζει μια πνευματική επανάσταση πέρα από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό, ένας τρίτος δρόμος μιας Ευρώπης Κοινοτικής φεντεραλιστικής και πνευματικής, υιοθετεί ένα ακόμα βαθύτερο κριτικό πνεύμα ενάντια στον Αμερικανισμό.

Οι Περσοναλιστές Ευρωπαίοι της Ordre Nouveau όπως οι συγγραφείς του περιβόητου έργου μνημείου Αντί-Αμερικανισμού με τον τίτλο « Ο Αμερικανικός Καρκίνος» , εκτοξεύουν την βαθιά ταυτοτική αντίθεση Ευρώπης και ΗΠΑ στα ύψη.



Οι Ρομπέρ Αρόν και Αρνό Νταντιέ όχι τυχαία ,ενενήντα χρόνια πριν, θα είναι οι θεμελιωτές της ιδέας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης στην Γαλλία και με το συγκεκριμένο έργο τους θα σπρώξουν πέρα από την Μωρασική και φίλο-φασιστική αντί-αμερικανική ρητορική το Γαλλικό Ευρωπαϊσμό. Για αυτή την λεγόμενη γενιά των αντί-κομφορμιστών απέναντι στην οικονομία που ξέφρενα ταΐζει την κατανάλωση και την ατομική ηθική εξαχρείωση χωρίς πατρίδα και πνεύμα υπάρχει η Ευρώπη της παράδοσης , της πνευματικής πορείας προς την ελευθερία του προσώπου μέσα από την εμπειρία της κοινότητας που οργανικά σέβεται τα μέλη της επειδή συμμετέχουν σε μια ζωή που παλεύει για αξίες όπως η Πίστη , ο Πολιτισμός , η γη των πατέρων μας. Ένας μυστικός ιπποτικός καθολικισμός διαπερνά αυτή την Γαλλική πρωτοπορία που ονειρεύεται την Ευρώπη ως Πνευματική πατρίδα απέναντι στον ερχομό του φιλελεύθερου μαζανθρωπου της Ουάσινγκτον.


Απέναντι στους ουρανοξύστες οι καθεδρικοί και οι αρχαίοι ναοί, απέναντι στον απομονωμένο καταναλωτή ή πεταμένο άνεργο σε γκέτο , η αλληλεγγύη της κοινότητας των πνευματικά αδελφών Ευρωπαίων. Απέναντι σε ένα κράτος έρμαιο των χρηματιστών και των βιομηχάνων μια Εθνική και Ομόσπονδη Ευρώπη με την δίκη της μοναδική πνευματική και πολιτική ιεραρχία.


Για τον Γαλλικό αντί-αμερικανισμό δεν υπάρχει φυλετική εχθρότητα προς τον λαό των ΗΠΑ. Δεν ισχύουν οι κοντόθωρες και άχρηστες θεωρίες κάποιας δηθεν λευκής ανωτερότητας. Άλλωστε η Αμερικανική ελίτ των τραπεζών και της οικονομίας δεν διακρινόταν για κάποιο άλλο «χρώμα». Για τους Γάλλους πρωτοφασίστες, περσοναλιστές, φεντεραλιστές και κοινοτιστές υπάρχει μόνο μια τεράστια γεωπολιτισμική και γεωπολιτική τάφρος με την Αμερική.




Ο Αμερικανός για αυτούς είναι μια σημειολογία του φιλελευθερισμού , του αντί-πνευματικού υλιστικού κόσμου, ένας τύπος ανθρώπου που εφιαλτικά απεύχονταν να μην κυριαρχήσει ποτέ στην Ευρώπη μας.

Τεράστια πολιτικά και μεταπολιτικά φαινόμενα που φτάνουν ως τις μέρες μας είναι μέρος αυτής της καθοριστικής Γαλλικής Πρωτιάς που χάθηκε όχι στα ερείπια του Βερολίνου στα οποία πολλοί πιστοί αυτής της γενιάς άφησαν την ζωή τους. Χάθηκε νωρίτερα όταν στη ηγεσία μιας διαφαινόμενης Ευρωπαϊκής Επανάστασης βρέθηκε ο πιο φανατικός αντί-Ευρωπαίος παγγερμανιστής εθνικιστής που στα λόγια κατακεραύνωνε την πλουτοκρατική Δύση και στην πράξη κατέστρεφε, έκαιγε και λεηλατούσε όλη την ήπειρο μέχρι που οι άθικτοι του Ατλαντικού έκλεισαν την αυλαία της πρώτης τραγωδίας για να ανοιχτεί η επόμενη σκηνή της.


Φ.Λ

Το Τέλος της Τρίτης Θέσης ;


Η Ερμηνεία μιας διαχρονικότητας


Ναπολέων Βοναπάρτης

Ένας περίεργος μαθηματικός μυστικισμός βρίσκεται σε αυτή την σημασιολογική δύναμη της έννοιας «Τρίτη Θέση». Αν και ο πειρασμός να συνταχθεί μια ταύτιση της τριαδικής σωτηριολογίας που διαπνέει αρκετές θρησκείες είναι μεγάλος , δεν θα σταθούμε στην αντίστοιχη πολιτική θεολογική δύναμη της αναίρεσης και ταυτόχρονα σύνθεσης και υπέρβασης κάθε δυαδικής λογικής που επιφέρει μια Τρίτη Θέση στην Πολιτική και Γεωπολιτική σκακιέρα.


Το ερώτημα σήμερα , που ξεπερνάει κάθε περιθωριακό πολιτικό χώρο και ομαδοποίηση ή νοσταλγικό ρεύμα , δεν είναι αν παραμένει ή όχι να υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος θορυβώδους μίμησης της Τρίτης Θέσης αλλά αν ήρθε το Τέλος της με την έννοια που αφορά την ίδια αυτή κάθε αυτή την σχηματοποίηση του πολιτικού συστήματος στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό του 21ου αιώνα και το αν έπαψαν οι αιτίες που ενεργοποιούν την εκτός συστήματος εμφάνιση εθνικό-λαϊκών δυνάμεων που θέλουν ξεκάθαρα όλη την εξουσία στα χέρια τους.


Λίγα χρόνια πριν ο Ρώσος φιλόσοφος και γεωπολιτικός Αλεξάντερ Ντούγκιν είχε διατυπώσει μέσα από την παρουσίαση της Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας του ουσιαστικά το τέλος της Τρίτης Θέσης μέσα από το σχήμα του τέλους των ιστορικών αντιπάλων ιδεολογιών του περασμένου αιώνα. Φασισμός και Κομμουνισμός δεν υπάρχουν πια , ο νικητής είναι μόνος άρα οφείλουμε να περάσουμε σε μια ανοικτή αναζήτηση του τρόπου ύπαρξης των γεωπολιτισμών μέσω μιας Χαιντεγκεριανής ανάγνωσης.

Να ξαναπάμε στις ρίζες των εθνικών οντοτήτων και να δούμε τα νέα σύνολα που θα φέρουν σε πέρας το τέλος του παγκόσμιου φιλελευθερισμού. Όμως ο Ντούγκιν είναι σαν να γυρίζει πίσω ξανά και αυτός στην Τρίτη Θέση όταν συνθηματολογικά διατυπώνει πως πέρα από την δεξιά και την αριστερά και ενάντια στο κέντρο βρίσκεται ο χώρος της νέας του πολιτικής θεωρίας. Φυσικό για εμάς.


Η Τρίτη Θέση δεν είναι μια έννοια ιστορική ούτε μια μεταμφίεση του Φασισμού ή της σύνθεσης του με τον κομμουνισμό σε μια εθνικό-Μπολσεβίκικη εκδοχή.

Ναι αυτό το σχήμα του έδωσαν όλοι οι αναλυτές που θέλησαν να ερμηνεύσουν πολιτικά τον δρόμο που ένα κίνημα , ένα έθνος ή μια ήπειρος παίρνει πέρα από τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό ή τον κλασικό σοσιαλισμό. Όμως σήμερα η πολιτική επιστημονική προσέγγιση της επικαιρότητας ή μη της Τρίτης Θέσης περιστρέφεται ξανά μέσα στην διχοτόμηση που διατηρεί ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά ο πολιτικός μηχανισμός του καπιταλισμού ,του καπιταλιστικού κράτους.


Η Τρίτη Θέση είναι μια μετά-ιστορική και μεταπολιτική δυνητική τοποθέτηση που αφορά την αναίρεση ενός συστήματος , την παρουσία μιας πάντα αποσιωπημένης εναλλακτικής διαδρομής, την διαγώνιο ανάμεσα σε κάθετες και οριζόντιες γραμμές, την ελεύθερη κίνηση μέσα στο χώρο των ιδεών και των δράσεων και φυσικά την διεκδίκηση μιας άλλης πολιτειακής και κοινωνικής διαμόρφωσης που δεν είναι εξαρτημένη από τον πολιτικό και ιδεολογικό διπολισμό αλλά χαρακτηρίζεται από μια αυτονομία ως προς τις αρχές και τους σκοπούς που επιδιώκει μέσα στην κοινωνία.

Ελληνική Γεωπολιτική, Σύνθεση και Θεωρία

Το έργο γενικότερα του Ιωάννη Θ.Μάζη είναι μια φωτεινή εξαίρεση επιστημονικής συνέπειας και ανεξαρτησίας θέσεων και ιδεών για τα δεδομένα του σχετικά νεογέννητου και μικρού επιστημονικού γεωπολιτικού δυναμικού της πατρίδας μας.

Όμως η εξοντωτική εργασία του Μάζη πάνω στην σημασία της συγκρότησης μιας Συστημικής και Γενικής Θεωρίας ξεπερνάει τα σύνορα μας και ξεχωρίζει ακόμα και ανάμεσα στο έργο των γεωπολιτικών αναλυτών που κρίνουν σκληρά τις κρατούσες φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες εκδοχές της σημερινής γεωπολιτικής.


Στο βιβλίο που αναφερόμαστε σήμερα κορυφώνεται μια αποδόμηση των ψυχολογικών, ιδεοληπτικών και αποσπασματικών θεωριών και διδάσκεται παράλληλα ένας δρόμος , ένας τρόπος του πως μπορεί η ερμηνεία της πραγματικότητας να σκοπεύει όντως το βαθύτερο και εκτενέστερο αγκάλιασμα της και όχι την παραμόρφωση και διαστρέβλωση της. Στο σημείο αυτό αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον το πως μπορεί κανείς να αποκρυσταλλώσει στο πεδίο της πολιτικής και μεταπολιτικής ανάλυσης , τις προτάσεις της Μεταθεωρητικής κριτικής του Μάζη , ξεπερνώντας όλα τα παμπάλαια μεθοδολογικά εργαλεία που μας κληρονόμησε η Εμφυλιοπολεμική Ευρωπαϊκή ιστορία των δυο τελευταίων αιώνων φυσικά μέσα από την πρόθεση να υπερασπιστούμε αυτό που απέτυχε στην ιστορική διαδρομή της Ευρώπης αυτών των δυο αιώνων: την πραγμάτωση της Πολιτικής Ενοποίησης της που θα την οδηγήσει σε μια μετα-καπιταλιστική εποχή.


Μια τέτοια προσέγγιση απαιτεί να υπάρχουν δυνάμεις και υποκείμενα, εθνικά και ηπειρωτικά, σε πολιτικό, πολιτιστικό, επιστημονικό και κοινωνικό επίπεδο που να ορίζονται από μια Γενική Θέληση για ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα και αντιμετώπιση του παρόντος με όρους τους μέλλοντος.

Σημαίνει την υιοθέτηση μιας πρόθεσης να δημιουργήσουμε μια σκέψη που να βασίζεται στην ευρύτερη δυνατή αναλυτική σύνθεση των σημερινών αλλά και παλιότερων ιστορικών φαινομένων, να θέσουμε ως βασική θέση το πως θα ισχυροποιηθεί με την μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση θεωρητικών θέσεων ένα νέο «σώμα» προσανατολισμού στο νέο πεδίο των ανταγωνισμών και να αφήσουμε πίσω για πάντα τα κουτάκια, την δυαδική λογική, το άσπρο μαύρο , την οπαδοποίηση των ιστορικών αναφορών και την υπαρξιακή τύφλωση των ηττημένων ταυτοτήτων.


Ο κυρίαρχος τρόπος σκέψης των νικητών του 1945 και του 1989 εξελίσσεται, αλλάζει γιατί κρατά και τα ηνία της πρακτικής αναμόρφωσης του κόσμου στα χέρια του ενώ παράλληλα με φανατισμό συνεχίζει να ταΐζει τους επίδοξους αμφισβητίες του με την τροφή ιδεαλισμών, ψεύτο-διπολισμών και ιδεολογικών φονταμενταλισμών που εξασφαλίζουν την κυριαρχία του αποπροσανατολισμού και της άχρηστης διχόνοιας.


ολόκληρο το κείμενο εδώ: 

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση

ΑΠΑΡΧΗ:για μια Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Επανάσταση

 "Η ουσία της δράσης της Φυλής Λιμόνοφ είναι και θα είναι η μεταπολιτική επεξεργασία και διάδοση ιδεών με σκοπό την πνευματική ισχυροποίηση όσων αγωνιούν για την κοινοτική και εθνική μοίρα της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Κάθε χρήση διαφορετικών ιδεολογιών και θέσεων του περασμένου αιώνα γίνεται εδώ μόνο από την σκοπιά της διαμόρφωσης μιας μετά-ιστορικής συνείδησης της Ευρωπαϊκής τραγωδίας αλλά και προοπτικής και δεν αφορά καμία νοσταλγία ή ταύτιση με κανένα επιμέρους πολιτικό και ιδεολογικό κίνημα σημερινό ή χθεσινό.

Στα κείμενα-άρθρα που γράφουμε και μεταφράζουμε, στα βιβλία που ετοιμάζουμε να δημοσιεύσουμε , (Νέα βιβλία για Jean Thiriart και Carlo Terracciano)το κοινό τους νήμα είναι η σύνθεση και υπέρβαση. Σύνθεση όλων των ιδεών που πίσω από την ιδεολογική και πολιτική εχθρότητα τους διατηρούν μια έστω στοιχειακή βούληση για ένα Πολιτισμό βασισμένο στην Πίστη , στην Εργασία και στη Γη. Υπέρβαση τους την ίδια στιγμή όμως πέρα από κάθε εγκλωβισμό στον πολιτικό-ιδεολογικό και ιστορικό ορθολογισμό, υπέρβαση προς μια επαναφορά στο μέλλον των απαρχών του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Επαναφορά στο βίωμα της αυθεντικής εμπειρίας της Ιεραρχίας , της Κοινότητας και της Ελευθερίας ως θεμελίων της Ιερής Ευρωπαϊκής Ταυτότητας."

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση



Η υπαρξιακή γεωπολιτική του Carlo Terracciano

 του Αλεξάντερ Ντούγκιν

μετάφραση: Φυλή Λιμόνοφ

πηγή :http://www.4pt.su


*Στα πλαίσια μιας ευρύτερης εισαγωγής στο βιβλίο που ετοιμάζουμε να κυκλοφορήσει ηλεκτρονικά, με κείμενα του Carlo Terracciano , διαβάστε σχετικά Νέα βιβλία για Jean Thiriart και Carlo Terracciano , δημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο του Alexander Dugin αφιερωμένο στον κορυφαίο Ιταλό γεωπολιτικό της Παράδοσης.

 

H επιλογή του Carlo Terracciano

Θεωρώ πως ο Carlo Terracciano είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους γεωπολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών. Είμαι πεπεισμένος πως θα αναγνωριστεί ως ένας σύγχρονος κλασικός σε αυτό το πεδίο. 

Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω προσωπικά , και πάντοτε εκτιμούσα την ορθότητα της ιδεολογικής του θέσης στη ζωή: η γεωπολιτική ήταν για αυτόν μια υπαρξιακή επιλογή , έζησε την ζωή του σε πλήρη συμφωνία με τις αρχές του, δείχνοντας ,κάτι αδιανόητο για τις μέρες μας, μια Ρωμαϊκή ,Ολύμπια προσωπική στάση ,με πίστη και πλήρη εθισμό στο σκοπό ,πλήρη ηθική ολότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των πιέσεων της νεωτερικότητας.

Ο Carlo Terracciano ήταν ένας άνθρωπος των ιδεών και της δράσης ταυτόχρονα. Στην περίπτωση του, η θεωρία και η πράξη συγχωνεύθηκαν σε κάτι αδιαίρετο. Ποια ήταν η κύρια ιδέα του και ποια η συστατική του πράξη;

Η γέννηση της γεωπολιτικής από τον αφρό της Θάλασσας

Ο Carlo Terracciano κληρονόμησε την γεωπολιτική παράδοση του Ευρωπαϊκού ηπειρωτισμού. Στα κείμενα του ( συγκεντρωμένα σε μια σειρά άρθρων με τον τίτλο «Nel Fiume della storia”),χαράσσει την ιδεολογική γέννηση αυτής της σχολής.

Ο Βρετανός ιμπεριαλιστής H. Mackinder ήταν ο πρώτος που άρθρωσε τον βασικό γεωπολιτικό νόμο – την δυιστική αντίθεση ανάμεσα στον πολιτισμό της Θάλασσας ( Θαλασσοκρατία) και τον πολιτισμό της Γης (Γεωκρατία).

Ο ίδιος ο Mackinder ήταν ένας λαμπρός εκπρόσωπος της Θαλασσοκρατίας που εξασφάλισε την μεταφορά της παράδοσης της Θαλασσοκρατικής στρατηγικής ,την διαδικασία της γεωπολιτικής αντίληψης από την Μεγάλη Βρετανία στης Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Mackinder ήταν ένας από τους ιδρυτές του London School of Economics, συνέβαλε στην ανάδυση του Chatham House, του Βασιλικού Κέντρου Στρατηγικών Σπουδών και ενέπνευσε την πρώτη ομάδα του CFR (Counsel of Foreign Relations) , δημοσιεύοντας στο «Foreign Affairs» τα ύστερα άρθρα του. Από αυτόν μέχρι τον Αμερικανό Α. Mahan υπάρχει μια ευθεία γραμμή της Ατλαντικής γεωπολιτικής, περνάει από τον Αμερικανικό ρεαλισμό (και ένα επιθετικό φιλελευθερισμό,υπέρ-εθνισμό και παγκοσμισμό) και φτάνει στους Κίσσινγκερ , Μπρεζινσκι,Ροκφέλερ από την μια και στους νέο-συντηρητικούς από την άλλη μεριά.

Η αυτοκρατορία στην καρδιά του κόσμου

Η πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ και η ιδέα της παγκόσμιας θαλασσοκρατίας με μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, απορρέουν από το πλανητικό όραμα του Mackinder τραβηγμένου στα λογικά του όρια. Ο κόσμος θα γίνει πραγματικά παγκόσμιος μόνο όταν η Θαλάσσια Δύναμη θα έχει νικήσει τελεσίδικα την Γεωκρατική Δύναμη.

Αυτό ήταν το στοίχημα ζωής του Mackinder. Και σήμερα βλέπουμε πως πολλά από τα σχέδια του είναι ολοκληρωμένα: Αυτός επέμεινε για την διάλυση της Ρωσίας , για τη δημιουργία μιας ζώνης αποκλεισμού στην Ανατολική Ευρώπη , για την αναγκαιότητα του να ηττηθούν Γερμανία και Ρωσία και όλα αυτά με κάποιο τρόπο πραγματοποιήθηκαν ως τα τέλη του 20ου αιώνα , παρέχοντας τις συνθήκες για την ανάδειξη ενός μονοπολικού κόσμου και της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Αυτή η θαλασσοκρατική αυτοκρατορία μπροστά στα μάτια μας, γίνεται μια πραγματικότητα.

Η Ηπειρωτική απάντηση 



Η πνευματική υπεράσπιση της Αυτάρκειας


Η απαρχή της ιδέας μιας Πολιτείας αυτοδύναμης, ανεξάρτητη και αυτοκυριαρχης εμφανίζεται στον Πλάτωνα και στο όραμα του για μια κοινωνική ολοκλήρωση η οποία σκοπεύει να υποστηρίξει την υλική αυθυπαρξία μιας Ιεραρχικής Κοινότητας. Μιας κοινότητας που δίνει στον εαυτό της μια υπερβατική αξία μέσα από την πλήρη αποσύνδεση της με κάθε τι που δεν αφορά τις θεμελιώδεις αξίες της, θέτοντας φιλοσοφικά τις ρίζες του Απομονωτισμού και Προστατευτισμού ως εκδηλώσεις της Πολιτειακής Αυτάρκειας σαν φυσικά αποτελέσματα της ζωής της Ιεραρχικής Κοινότητας. Ακριβώς για αυτό η οικονομία δεν υφίσταται ως ανεξάρτητη σκέψη ή επιστήμη μέσα στον Πλατωνικό κομμουνισμό επειδή η παραγωγική λειτουργία των κοινωνικών ομάδων της Πολιτείας που έχουν σαν κύριο χαρακτήρα τους την οικονομική δράση , γίνονται απαραίτητο μέρος της διατήρησης του υλικού περιβάλλοντος της Πνευματικής Ιδέας και προορισμού όλης της Κοινότητας.

Αυτή την εκπληκτική παρέμβαση πάνω στην ανθρωπολογία του ατομισμού και του εμπορικού τύπου ανθρώπου που έφερε ο Πλατωνικός στοχασμός ο Ρουσώ την υπερασπίστηκε σε όλο το πολιτειακό φιλοσοφικό έργο του δίνοντας στον Αντί-Διαφωτιστικό ρεπουμπλικανισμό του μια απόλυτη μορφή απομόνωσης και προστασίας της Εθνικής Κοινότητας από έθνη και πολιτισμούς που μέσω των οικονομικών και άλλων ηθών τους επιδρούν διαβρωτικά στην εθνική αυτάρκεια. Δεδομένης της ανυπαρξίας ακόμα μιας τεράστιας βιομηχανικής συγκέντρωσης όπως έλαβε χώρα τον 19ο αιώνα , ο Ρουσώ βρίσκει σύμμαχο σε αυτή την νέο Σπαρτιατική σκέψη του στον αγροτικό ρομαντισμό , στην γη και στις κοινωνικές δυνάμεις που αποκλείουν με τα ήθη τους και την παραγωγική τους ταυτότητα την διάβρωση τους από το Εμπορικό Φιλελεύθερο πνεύμα.

Αυτή η ηθική αρχικά υπεράσπιση στον άνθρωπο που μπορεί να δεχθεί την θρησκευτική λειτουργία του Κράτους και να ζήσει ασκητικά για την συνολική ανεξαρτησία του από ξένες επιρροές καταφέρνει να μας δώσει τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός οικονομικού ρομαντισμού και την ταύτιση του Λαού και του ´Εθνους μέσω της γης και της Εργασίας ως πνευματικές διαμεσολαβήσεις με οικονομικό πρόσωπο της Αυτάρκειας όλης της Κοινότητας.

Ο Ρουσώ, αυτός ο μοντέρνος Πλάτωνας, ουσιαστικά δίνει το έναυσμα της αντίληψης του Κράτους όχι ως μιας ταξικής μηχανής ετσι όπως ιστορικά ο εμπορικός και καπιταλιστικός κόσμος διαμόρφωσε αλλά ως Οργανικής μορφής της Κοινοτιστικης τάξης του ´Εθνους που εγγυάται την πλήρη συνεργασία όλων των δυνάμεων του για την επίτευξη και προστασία της Αυτάρκειας και Αυταρχίας του αέναα.

Ο Μακιαβέλι στην Βεργίνα

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας

"Μέσα στον ηγεμόνα του ανάμεσα στα παραδείγματα κυριαρχίας που χρησιμοποιεί από την διεθνή ιστορία δεν παραλείπει να αναφέρει τα ονόματα του Φιλίππου του Β´ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου προφανώς συνδεδεμένα με την επίτευξη της εθνικής ενοποίησης του Ελλαδικού χώρου υπό την εξουσία τους. Ενοποίηση που αποτέλεσε την ουσιαστική προϋπόθεση ώστε να επιχειρηθεί η Αλεξανδρινή εκστρατεία προς την Ανατολή.

Εδώ λοιπόν ο Μακιαβέλι φτάνει στην Βεργίνα.

Το στοιχείο που ξεχωρίζει την περίπτωση του Φιλίππου για τον Μακιαβέλι είναι υπαρκτό μέσα στη ιστορία και όχι αποκύημα κάποιας δίκης του συμπάθειας και επιλεκτικότητας. Ο Φίλιππος είναι αυτός που ενσαρκώνει το γεωκρατικό πνεύμα του Ελληνισμού απέναντι στο θαλασσοκρατικό Ελληνισμό της Αθήνας και τον απομονωτικό μιλιταρισμό της Σπάρτης.

Στο σχήμα θέση/αντίθεση/σύνθεση ο Φίλιππος παίρνει επάξια το τρίτο μέρος του σχήματος της εθνικής πολιτικής εξέλιξηςτου Αρχαίου ελληνισμού , αφού αμέσως μετά την επέκταση του Βασίλειου του στο βορρά των Βαλκανίων επιβάλλει πρώτα στη Θεσσαλία και μετέπειτα στρατιωτικά στην υπόλοιπη νότια Ελλάδα την αποδοχή της ηγεμονίας του που είχε ως επίκεντρο την πανελλήνια εκστρατεία ενάντια στην Περσική αυτοκρατορία. Χρησιμοποιώντας αυθαίρετα κάποιους σύγχρονους όρους θα λέγαμε πως η Μακεδονική ηγεμονία είναι μια Πρωσική μορφή ή ένα Πιεδεμόντιο κατά αντιστοιχία της Γερμανικής και Ιταλικής ενοποίησης.

Για τον λόγο αυτό στο Παναθηναϊκό κάλεσμα του Ισοκράτη αναγνωρίζεται η ανάγκη η Αθήνα να δώσει την συναίνεση της στην πολιτική αυτή λόγω της εθνικής προτεραιότητας που υπηρετεί η Μακεδονική ηγεσία.

Αυτή άλλωστε αποτελεί και την επίσημη εθνική αυτοσυνείδηση σε επίπεδο πολιτικής κυριαρχίας του Ελληνισμού και όχι φυσικά η Βυζαντινή περίοδος όπως πολλοί Έλληνες διανοούμενοι από τον Παπαρηγοπουλο έως και τον Καραμπελιά σήμερα θέτουν ως συνδετικό κρίκο και αφετηρία γέννησης της εθνικής συνείδησης.

Πιστοί στον Μακιαβέλι και σύμφωνα με τον ιστορικό ρεαλισμό θεωρούμε πως εθνική συνείδηση έχουμε όταν ο κατακερματισμένος ελλαδικός χώρος των πόλεων κρατών υποτάσσεται στην Μακεδονική ηγεμονία και με κορυφαία την Αθήνα αναγνωρίζει την σημασία της εθνικής πολεμικής αποστολής σύσσωμου του Πανελλήνιου στην Ανατολή.

Η νεοελληνική ερήμωση της «Βεργίνας»

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι η ιστορία του δράματος της εξαφάνισης κάθε ίχνους Φιλιππικού στοιχείου μέσα στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου ,σε όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των κομμάτων που τις εξέφρασαν από την ίδρυση του μέχρι και σήμερα. Ακόμα κ η επέκταση της Ελλάδας από την Πελοπόννησος στην Θράκη μέχρι και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπό το βάρος μιας μεγάλης εθνικό λαϊκής απαίτησης που συμπύκνωνε η Μεγάλη Ιδέα , αποδείχθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης αφενός και με την ξενοκίνητη εμφύλια σφαγή αφετέρου, μια εφόρμηση που οχι μόνο δεν βρήκε ηγεμόνα αλλά συστηματικά ξεριζώθηκε από κάθε πλευρά του ελληνικού πολιτικού κόσμου."

Φ.Λ.




Ο Παλαμάς της Τρίτης Χιλιετίας Μανιφέστο για ένα Εθνικό Μεσσιανισμό στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία

Αυτή η ψευδαίσθηση όσων καθορίζουν ιδεολογικά και προπαγανδιστικά την ελεύθερη επικοινωνία του παρόντος μας με το παρελθόν και το μέλλον είναι πράγματι μια φοβερή ευκαιρία για όσους επιθυμούν να γίνουν εργάτες μιας νέας γλώσσας και μυθολογίας για τον Ελληνισμό του 21ου αιώνα.



Η Ιστορία του Ελληνικού ´εθνους από τα Ομηρικά Έπη ως σήμερα είναι ένα ατελείωτο θησαυροφυλάκιο νοημάτων, αξιών, αρχών και μύθων , οραμάτων και θυσιών , μεγαλείου και τραγωδίας , Θεολογίας και Ηρωισμού, πνευματικών προκλήσεων και προοπτικών.


Όλα όσα με απλοχεριά η διεθνής λογοτεχνία ακόμα και στις μέρες μας αξιοποιεί και μεταπλάθει για να δίνει ενδιαφέρον και ουσία στις αναζητήσεις της είναι προϊόντα της γιγαντιαίας ελληνικής μυθοποιείας για τον Κόσμο, τον Άνθρωπο και τους Θεούς.


Ακόμα και η λογοτεχνία του σημερινού μετά-ανθρωπισμού και τεχνολογικού νεοχιλιασμού επαναφέρει με διαστρεβλωμένο τρόπο τον Προμηθέα και τον Διόνυσο ,τον Απόλλωνα και τον Δία σαν αρχετυπικές φιγούρες της Βιοπολιτικης ουτοπίας που φαντάζονται οι πιο ακραίοι σύμβουλοι του Μεταβιομηχανικου Ιμπεριαλιστικού Κράτους.


Ήρθε η ώρα να αποπειραθούμε την επαναοικειοποίηση όλων των πνευματικών δυνάμεων της ιστορίας μας και να πειραματιστούμε μια Μετά- Ιστορία , ένα λογοτεχνικό ανάστημα όλων των μορφών που συγκροτούν την ταυτότητα και την ζωή της ελληνικής ύπαρξης, προσπαθώντας να παράξουμε ιστορίες ταύτισης του σημερινού νέου ανθρώπου της χώρας με την ιδέα μιας μεγάλης Αποστολής.




Να ξαναγράψουμε αυτό που δεν λένε στα σχολεία , στις στημένες εκπαιδευτικές εορτές , στις μουχλιασμένες τηλεοπτικές εκπομπές και στα άρρωστα ιντερνετικα μαγκαζίνο τους : την αλήθεια ότι υπάρχουμε για να υπάρχει ο ελληνισμός ελεύθερος , ανεξάρτητος και απέραντος μέσα στο χρόνο και στο χώρο.


Οχι δεν θα διακηρύξουμε καμία μορφή πολιτικής τέχνης ούτε ζητάμε να γίνει η ελληνική γλώσσα εργαλείο κομματικών εκδόσεων που εναγωνίως ψάχνουν μια πνευματική κολυμβήθρα για την φτώχεια των Ιδεών και των Οραμάτων τους.


Απευθυνόμαστε σε εμάς και σε όσους σκέφτονται σαν εμάς ως λάτρεις της μυστικής ιστορίας και γλώσσας των πατέρων μας, εμπνεόμενοι από την ιερή προσφορά του Παλαμικού έργου στο Εθνικό συνειδητό κ ασυνείδητο , εμπνεόμενοι από την τεράστια σχολή του Λογοτεχνικού Ιμπεριαλισμού της Μετασοβιετικης Ρωσίας, πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε την ανακατάληψη των συμβόλων , των σημείων και των επιθυμιών του συλλογικού ασυνείδητου μας στην νέα εποχή και να σφραγίσουμε το ξεκίνημα ενός Ελληνικού Αρχαίο – Φουτουρισμού στην γλώσσα, να μοιραστούμε ελεύθερα τον Μεσσιανισμό που μας αξίζει ,που αξίζει στην γη του ηλιακού παραδείσου.



Ας γεμίσουμε με νέα έργα , διηγήματα , μυθιστορήματα , ποίηση , εικαστικές τέχνες κάθε σημείο του εντύπου και ψηφιακού χάρτη των μηχανισμών μεταφοράς λόγου, ας το κάνουμε με διαφορετικά ονόματα ,εκδόσεις και σύμβολα , με διαφορετικά πρότζεκτ και αφορμές. Αδιάφοροι για κάθε φορμαλισμό περί αυθεντίας και πνευματικής ιδιοκτησίας ας γίνουμε ένα κύμα που υπηρετεί τον ερχομό μιας Ιδέας και γεννά ένα τεράστιο φανταστικό στρατό ιστοριών που θα μεγαλώσουν μια νέα γενιά ηρώων, Αγίων και Θεών.


ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ

ολόκληρο το κείμενο εδώ:

https://limonovtribe.wordpress.com/2021/05/08/%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%b5%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/



Η Μεταθεωρία της Μεγάλης Ιδέας


Αξιώματα γεωπολιτικής επιβίωσης

Η Μεγάλη Ιδέα πεθαίνει όταν ένα Έθνος πεθαίνει και ένα Έθνος πεθαίνει όταν πια

  δεν έχει καμία Μεγάλη Ιδέα .

Α. Ο Πόλεμος Πατήρ Πάντων , ως πνευματική και υλική εκδήλωση συγκεκριμένων Ιδεών και Αρχών του κόσμου για επικράτηση είναι ο σκληρός υπέρ- ιστορικός πυρήνας της μονής ικανής θεωρίας που μπορεί να αναλύσει , να συγκρίνει και να καθορίσει φυσικά κάθε γεωπολιτική και γεωπολιτισμική θεωρία που διεκδικεί υποκειμενικά τον τάδε η δεινά αντικειμενισμο μέσα στο πλαίσιο των Διεθνών συγκρούσεων και σχέσεων.

Ο Ηράκλειτος ομιλεί μέσω του Θουκιδίδειου ιστορικού στοχασμού επιβάλλοντας μια αξεπέραστη μεταθεωρία για την διαμόρφωση του πεπρωμένου όσων πιστεύουν ότι οφείλουν να δημιουργούν συνεχώς και αδιάκοπα Μεγάλες Ιδέες προβολής των Πνευματικών τους Οριζόντων για το Έθνος , το λαό και τον πολιτισμό τους.


Από αυτή την σκοπιά η αναμέτρηση με την σημασία της δημιουργίας Μεγάλης Ιδέας για την ιστορική επιβίωση και εξέλιξη μιας Εθνικής Οντότητας είναι ένα έργο που δεν αφορά τους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς υπαλλήλους της εκάστοτε κρατικής διπλωματίας ενός έθνους αλλά αφορά όσους αντιλαμβάνονται το καθήκον της δημιουργίας και κατάθεσης μιας Μεγάλης Ιδέας στην Εθνική Κοινότητα ως κορυφαία Επαναστατική ρήξη με την προσαρμοσμένη κρατική πολιτική σε ένα δεδομένο Διεθνές σύστημα αποδοχής των κυρίαρχων ισορροπιών των κυρίαρχων εθνών.

Αυτή η ρηξικέλευθη προσέγγιση με όρους Ηρακλείτιου Ρεαλισμού της σημασίας της Μεγάλης Ιδέας στην ανανέωση και ενίσχυση των όρων ζωής ενός Έθνους αποτελεί και κομβικό συμβάν στην διαδικασία της Φαντασιακής αυτοθέσμισης του σε ενεργό Ιστορικό υποκείμενο μέσα στον πολιτικό χρόνο αλλά και μέσα στον πνευματικό χρόνο αφού δίνει υπόσταση σε μια Μορφή-Ιδέα που ενώνει ψυχικά διαφορετικές γενιές και τάξεις του Έθνους.



Β. Πιο συγκεκριμένα η υιοθέτηση της Μεταθεωρίας του Πολέμου για την κατανόηση και την δημιουργία μιας Μεγάλης Ιδέας αναφέρεται ρητά σε μια Ιστορική αναγκαιότητα σύγκρουσης και προετοιμασίας κατάληψης θέσεων άρα κατάκτησης θέσεων μέσα σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο, ηπειρωτικό χώρο ή ενότητα ακόμα και μέσα στα πλαίσια μια ευρύτερης πιο γενικευμένης διεθνούς αντιπαράθεσης. Η Μεγάλη Ιδέα δεν χρειάζεται αναγκαστικά το έδαφος μεμονωμένων διακρατικών συγκρούσεων για να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί , κάτι που εξαρτάται από την συγκυρία φυσικά και τον αντίπαλο , αλλά είναι μια μακρά ταυτοτική διακήρυξη γεωπολιτικής επανάστασης ενός έθνους που μπορεί να εκδηλωθεί ανεξάρτητα η και στα πλαίσια μεγάλων ηπειρωτικών οραμάτων σε διαφορετικές κλίμακες και εντάσεις.



Γ. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Ιδέα χωρίς την δημιουργία μετά-πολιτικών και πνευματικών ελίτ και πρωτοποριών που έξω , πάνω και πέρα από κάθε κρατικό πολιτικό μηχανισμό του δοσμένου γεωπολιτικού καθεστώτος , θα διακηρύσσει και θα καλλιεργεί μέσα στις τάξεις των εκτός συστήματος κοινωνικών ομάδων και τάξεων του έθνους το Ιερό Όραμα αυτής της Ιδέας δίνοντας ένα χαρακτήρα μακράς πολιτιστικής ανανέωσης και ρήξης των επιθυμιών του συνόλου της Πατρίδας με τις βλέψεις και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης.


Η Μεγάλη Ιδέα ορίζει εκ των πραγμάτων την δική της Πολιτική και Γεωπολιτική ατζέντα , αυτονομείται από τον κυρίαρχο ρεαλισμό των διεθνώς εναρμονισμένων κυβερνώντων και τροφοδοτεί μια νέα μεγάλη κινηματική και γνήσια λαϊκή επαναστατική πρόθεση που παίρνει χαρακτηριστικά Θρησκευτικής πίστης, αφοσίωσης και θυσίας σε ένα σκοπό . Σκοπό που η τυπική πολιτική δεν είναι σε θέση να εκφράσει παρά μόνο στην καλύτερη περίπτωση να υπηρετήσει μέχρι του σημείου που η υλοποίηση αυτής της Μεγάλης Ιδέας δεν απειλεί την υφιστάμενη δομή εξουσίας σε μια χώρα.


Δ. Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους κυριαρχείται από δυο μεγάλα αλλά δυστυχώς ασύγκριτα παραδείγματα Μεγαλοιδεατισμου που επιβεβαιώνουν όχι μόνο την μεταθεωρία του Πολέμου ως πυρήνα διαμόρφωσης της θέσμισης μιας Μεγάλης Ιδέας αλλά υπογραμμίζουν επίσης την σημασία της ύπαρξης μιας μετά-πολιτικής πνευματικής αριστοκρατίας που είναι ταγμένη στην επίτευξη της Ιδέας πέρα από συγκυριακές τακτικές , συμμαχίες ή και πολιτικούς ελιγμούς στο πλαίσιο μεγάλων διεθνών γεγονότων, και που θα μπορεί να εκφράζει μια νέα εθνική επαναστατική τάξη πραγμάτων στο επίπεδο του Κράτους ώστε να προστατεύσει την μοίρα της Ιδέας από τον ξένο παράγοντα , τους υποτελείς του και τον γεωπολιτικό αντίπαλο.



Το πρώτο παράδειγμα είναι η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και φυσικά το δεύτερο τραγικό και περισσότερο χρήσιμο συμπερασμάτων είναι το τέλος της Μεγάλης Ιδέας με την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας κ την επακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή.

Η απειλή του Πλάτωνα

«Μυστικισμός πρώτα και πολιτική αργότερα».

Ντομινίκ Βενέρ

Η μελλοντική θρησκεία ( η Πολιτεία που επέρχεται)

Ο Πλάτωνας πριν την Σπάρτη έχει στο μυαλό του την Πυθαγόρεια σχολή , την μήτρα της Ακαδημίας του. Ούτε παράταξη , ούτε κόμμα ούτε κίνημα ούτε εξουσία . Η Πολιτεία του έχει μέσα της ήδη την μυστική ασκητική μορφή της αγωγής της ,της μνήμης της και του μέλλοντος της.
Ο θρησκευτικός καθώς και πρώιμα επιστημονικός αλλά και για αυτό πολιτικός Πυθαγορισμος κάνει τον Πλάτωνα να καταλάβει την σημασία της αριστοκρατικής ασκητικής κοινωνίας για την εξάπλωση μιας νέας πίστης μιας νέας θρησκείας που θα κάνει την Πολιτεία να επέλθει και να επικρατήσει.


Η διαμόρφωση μιας Ταυτότητας υπέρ της Ιεραρχίας ως πεπρωμένου για την Ατομική εξέγερση ενάντια στον υλισμό της καθημερινής ζωής είναι ένας αγώνας μακρύς επίπονος και αδιάκοπα πνευματικός που απαιτεί την αλυσιδωτή δημιουργία οργανισμών , νοημάτων και δράσεων που να αγκαλιάζουν την πνευματική αναζήτησή του σημερινού ανθρώπου από την σκοπιά ενός νέου Θρησκευτικού λόγου για την μορφή της Κοινωνίας,του Έθνους και του Πολιτισμού συνολικά.
Η μορφολογία αυτής της οργανωμένης ενότητας ενός νέου ασκητισμού με ένα νέο κοινοτικό βίωμα είναι ακαθόριστη ακόμα και δύσκολο να περιγράφει.
Όμως αυτή η ενότητα στην Τρίτη χιλιετία που διανύουμε θα δώσει σίγουρα νέες μορφές έκφρασης του Αρχέγονου τελετουργικού και λατρευτικού προορισμού του ανθρώπου προς την ιδανική Πολιτεία.

Φ.Λ 

«Συνηθίζεται να ορίζουμε την Πλατωνική Πολιτεία ως μια ουτοπία. Όντως η Πολιτεία είναι μια ουτοπία επειδή δεν υπάρχει πουθενά…Για εμάς ο χαρακτήρας της ουτοπίας , της μη-´ύπαρξης γεωγραφικά και ιστορικά αποδίδεται στην μυθική Πολιτεία αντιπροσωπεύοντας μια Τάξη η οποία χωρίς να απορρέει από κάποιο χώρο και χρόνο , είναι ατέρμονη και ατέρμονα αυτοπροτείνεται ως αληθινή. Η ιδέα της δικαιοσύνης , αυτού που συμβατικά ονομάζουνε «Ιδανική δικαιοσύνη», είναι ο προσχήματισμος αυτής της προαιώνιας Τάξης.»

Franco Freda ,Platone,Lo Stato Secondo Giustizia

“Ο Πλάτωνας θα είναι ο οδηγός μας. Είναι αυτός που πρώτα και κυρία χρειαζόμαστε σήμερα ,για ένα λόγο συγκεκριμένα : Ήταν αυτός που εισήγαγε την ιδέα πως ζώντας μέσα στον κόσμο σημαίνει πως είναι διαθέσιμη για εμάς κάποια πρόσβαση στο Απόλυτο. Όχι επειδή ένας Φιλαλήθης Θεός δεσπόζει από πάνω μας ( κατά Ντεκαρτ) ούτε επειδή είμαστε φορείς του Υποκειμένου-Γιγνεσθαι ( κατά Χέγκελ και Χαιντεγκερ ).Αλλά επειδή η υλικότητα από την οποία είμαστε συμμετέχει πάνω και πέραν της ατομικής σωματικότητας και της συλλογικής ρητορικής ,μέσα στην οικοδόμηση των Αιωνίων αληθειών”

Alain Badiou , Plato’s Republic

Ιεραρχικός Κομμουνισμός θέσεις προς μια γενική θεωρία

Η Ιεραρχία στον Πλάτωνα δεν είναι μια διοικητική έννοια που αφορά τον οργανωτικό συμπεριφορισμό των Ανώτερων ομάδων προς τις κατώτερες. Αντιθέτως αφορά την βαθιά πνευματική και θεουργική σημασία της Ιεραρχίας ως πεμπτουσία του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού τρόπου ύπαρξης της Πολιτείας.

Δεδομένης της προϊστορικής παράδοσης του Σπαρτιάτικου πολιτειακού οργανισμού όπου οι Νόμοι που κρατούν δεμένη την κοινωνική δομή δεν είναι μια Κρατική επιβολή στην Κοινότητα αλλά Πνευματικοί θεσμοί που ορίζουν την Ιερή Αρχή της Πατρίδας ως Θρησκείας καθεαυτό βιωμένης,μπορούμε φυσικά να πούμε πως ο Ιεραρχικός Κομμουνισμός συλλαμβάνεται, βιώνεται ιστορικά στην Σπαρτιατική ζωή και σχηματίζεται Ιδεατά ως Καθολική Πρόταση με το έργο του Πλατωνα.



Η τραγική εμμονή του Άξονα να οδηγηθεί σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ την ώρα που από κοινού Ρώμη – Βερολίνο -Μόσχα είχαν αντικαπιταλιστικό,αντί- κοσμοπολίτικο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας τους για μετάβαση των οικονομιών τους από λαϊκές-σοσιαλιστικές οικονομίες με υπαρκτά καπιταλιστικά στοιχεία και δυνάμεις στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού , ήταν αυτοκτονική και έδωσε ένα ανέλπιστο φίλη ζωής στην εξέλιξη του διεθνούς καπιταλισμού να διαιρέσει τους εχθρούς του, να αλλάξει σκυτάλη στην ηγεμονία με το τέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας και φυσικά να ενεργοποιήσει ένα παγκόσμιο ανθρωπολογικό πρότυπο ,τον αμερικανισμό.

Στην ουσία της αυτή η γεωστρατηγική τύφλωση αντανακλούσε την εγκατάλειψη της συνέχισης της Επανάστασης στο εσωτερικό των χωρών του Άξονα και την επίσημη συνύπαρξη τους με αστικές δυνάμεις.

Αυτό επέτρεψε την επικράτηση των φιλοδυτικών παρασκηνιακών λόμπι που τελικά εξέτρεψαν τον διαφαινόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο στον Αγγλοαμερικανικο Χρηματιστικό Ιμπεριαλισμό σε ένα ανελέητο φυλετικό πόλεμο που κατέστρεψε το πλεονέκτημα μιας Ενιαίας Ευρωπαϊκής Τάξης της Ιεραρχίας και της Εργασίας απέναντι σε μια εύθραυστη ακόμα συμμαχία μεταξύ της γηραιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.

Ο Ρομαντισμός ενάντια στον Μεταμοντέρνο Κόσμο


α) Γεννήθηκε ως εξέγερση απέναντι στον νεογέννητο Διαφωτισμό και τον Ορθό Λόγο του και διεξήγε΄ πόλεμο απέναντι στις αξίες του Νεωτερικού πολιτισμού όχι μέσω μίας στείρας αναφοράς στο παρελθόν και στις αρχαίες αξίες αλλά αντιθέτως δημιουργώντας νέες μορφές αισθητικής,πνευματικής και πολιτικής δύναμης οι οποίες έσπειραν παντού μέσα στην νεογέννητη Καπιταλιστική κοινωνία τον ιό της Άρνησης του παρόντος, την λατρεία της Ηρωικής ζωής, την Ιερότητα του Εξεγερμένου Ατόμου, την Αγάπη στην Κοινότητα που βρίσκεται πέραν του χρόνου όπως το Έθνος, την Μεταφυσική ταυτότητα με την Φύση .

β) Επειδή όλα τα Επαναστατικά κινήματα που ξέσπασαν απο τα τέλη του 19ου αιώνα ως την δεκαετία του 70 του 20ου αιώνα , ο αναρχισμός , ο επαναστατικός εθνικισμός, ο μπολσεβικισμός (όχι ΄φυσικά ο Μαρξισμός), ο φασισμός , ο Γερμανικός εθνικομπολσεβικισμός και αριστερός εθνικοσοσιαλισμός, ο μαοϊσμός, έχουν την ιδεολογική και μεταπολιτική καταγωγή τους στην Ρομαντική αντίληψη του κόσμου. Οι ενδο-ιστορικές και φυσικές πολιτικές αντιθέσεις αυτών των πολιτικών κινημάτων και οι συνεπακόλουθες δραματικές αποκλίσεις και συγκρούσεις τους δεν αναιρούν το γεγονός της προέλευσης τους από το μάγμα της Ρομαντικής Εξέγερσης απέναντι στον Καπιταλισμό συνολικά ως πολιτισμικό κίνδυνο για τον άνθρωπο.