Ο Μακιαβέλι στην Βεργίνα

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας

"Μέσα στον ηγεμόνα του ανάμεσα στα παραδείγματα κυριαρχίας που χρησιμοποιεί από την διεθνή ιστορία δεν παραλείπει να αναφέρει τα ονόματα του Φιλίππου του Β´ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου προφανώς συνδεδεμένα με την επίτευξη της εθνικής ενοποίησης του Ελλαδικού χώρου υπό την εξουσία τους. Ενοποίηση που αποτέλεσε την ουσιαστική προϋπόθεση ώστε να επιχειρηθεί η Αλεξανδρινή εκστρατεία προς την Ανατολή.

Εδώ λοιπόν ο Μακιαβέλι φτάνει στην Βεργίνα.

Το στοιχείο που ξεχωρίζει την περίπτωση του Φιλίππου για τον Μακιαβέλι είναι υπαρκτό μέσα στη ιστορία και όχι αποκύημα κάποιας δίκης του συμπάθειας και επιλεκτικότητας. Ο Φίλιππος είναι αυτός που ενσαρκώνει το γεωκρατικό πνεύμα του Ελληνισμού απέναντι στο θαλασσοκρατικό Ελληνισμό της Αθήνας και τον απομονωτικό μιλιταρισμό της Σπάρτης.

Στο σχήμα θέση/αντίθεση/σύνθεση ο Φίλιππος παίρνει επάξια το τρίτο μέρος του σχήματος της εθνικής πολιτικής εξέλιξηςτου Αρχαίου ελληνισμού , αφού αμέσως μετά την επέκταση του Βασίλειου του στο βορρά των Βαλκανίων επιβάλλει πρώτα στη Θεσσαλία και μετέπειτα στρατιωτικά στην υπόλοιπη νότια Ελλάδα την αποδοχή της ηγεμονίας του που είχε ως επίκεντρο την πανελλήνια εκστρατεία ενάντια στην Περσική αυτοκρατορία. Χρησιμοποιώντας αυθαίρετα κάποιους σύγχρονους όρους θα λέγαμε πως η Μακεδονική ηγεμονία είναι μια Πρωσική μορφή ή ένα Πιεδεμόντιο κατά αντιστοιχία της Γερμανικής και Ιταλικής ενοποίησης.

Για τον λόγο αυτό στο Παναθηναϊκό κάλεσμα του Ισοκράτη αναγνωρίζεται η ανάγκη η Αθήνα να δώσει την συναίνεση της στην πολιτική αυτή λόγω της εθνικής προτεραιότητας που υπηρετεί η Μακεδονική ηγεσία.

Αυτή άλλωστε αποτελεί και την επίσημη εθνική αυτοσυνείδηση σε επίπεδο πολιτικής κυριαρχίας του Ελληνισμού και όχι φυσικά η Βυζαντινή περίοδος όπως πολλοί Έλληνες διανοούμενοι από τον Παπαρηγοπουλο έως και τον Καραμπελιά σήμερα θέτουν ως συνδετικό κρίκο και αφετηρία γέννησης της εθνικής συνείδησης.

Πιστοί στον Μακιαβέλι και σύμφωνα με τον ιστορικό ρεαλισμό θεωρούμε πως εθνική συνείδηση έχουμε όταν ο κατακερματισμένος ελλαδικός χώρος των πόλεων κρατών υποτάσσεται στην Μακεδονική ηγεμονία και με κορυφαία την Αθήνα αναγνωρίζει την σημασία της εθνικής πολεμικής αποστολής σύσσωμου του Πανελλήνιου στην Ανατολή.

Η νεοελληνική ερήμωση της «Βεργίνας»

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι η ιστορία του δράματος της εξαφάνισης κάθε ίχνους Φιλιππικού στοιχείου μέσα στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου ,σε όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των κομμάτων που τις εξέφρασαν από την ίδρυση του μέχρι και σήμερα. Ακόμα κ η επέκταση της Ελλάδας από την Πελοπόννησος στην Θράκη μέχρι και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπό το βάρος μιας μεγάλης εθνικό λαϊκής απαίτησης που συμπύκνωνε η Μεγάλη Ιδέα , αποδείχθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης αφενός και με την ξενοκίνητη εμφύλια σφαγή αφετέρου, μια εφόρμηση που οχι μόνο δεν βρήκε ηγεμόνα αλλά συστηματικά ξεριζώθηκε από κάθε πλευρά του ελληνικού πολιτικού κόσμου."

Φ.Λ.