-ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ - Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ BERTO RICCI
(βιβλιοπαρουσίαση)
Mario De Fazio
Η Εποχή της Σύνθεσης είναι ο τίτλος του βιβλίου στο οποίο δούλευε ο Berto Ricci, δημοσιογράφος, μαθηματικός και ποιητής όταν ο θάνατος
τον κάλεσε με ενα μυδράλιο από ένα αγγλικό αεροπλάνο στη Λιβύη κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Πρώτα αναρχικός και μετά φασιστής, ο Τοσκάνος διανοούμενος πέθανε μόλις τριάντα πέντε ετών για την ιδέα του φασισμού ως επανάστασης.
"Διδάσκαλος του χαρακτήρα", όπως τον όρισε ο Montanelli, εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του την ιδανική και υπαρξιακή παραβολή
Ο Ricci λάμπει στην ανεπίκαιρη επικαιρότητα του: ο ρόλος του διανοούμενου σε σχέση με την πολιτική και την κοινωνία, τον αντι-καπιταλισμό ως έμβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, την αποστροφή στον εθνικισμό με βάση έναν ρωμαϊκό οικουμενισμό, τον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη και την ταξικότητα, την καταγγελία της παρακμής του χριστιανισμού, το ενδιαφέρον για την ΕΣΣΔ στο όνομα του πολέμου "προς τους Βρετανούς και εσωτερικούς και εξωτερικούς", είναι μόνο μερικοί από τους σπόρους που οι αμέτρητες ώρες της L'Universale φύτεψαν με το παράδειγμα της τέλειας προσκόλλησης μεταξύ της ζωής και σκέψης, τέχνης και δέσμευσης, ηθικής και αισθητικής.
Ούτε δοκίμιο ούτε η βιογραφία, αυτό το βιβλίο θέλει να είναι μια πρόσκληση για να ξαναδιαβάσουμε και να ξανά ανακαλύψουμε τις ιδέες που ένας ελεύθερος διανοούμενος κληροδότησε με το παράδειγμά του περισσότερο ακόμα και από τα γραπτά του.
«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μονάδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλην, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης.
Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή.
Ο Μπερτό Ρίτσι μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή ».
από τον πρόλογο του Mario Bernardi Guardi
μετάφραση από εδώ:
http://www.idrovolanteedizioni.it/libri/tempo-di-sintesi-leredita-di-berto-ricci/
-Μπερτό Ρίτσι, ο αναρχο-φασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει αριστερά και δεξιά >
Antonio Pannullo
Ο Berto Ricci (1905-1941) από τη Φλωρεντία, όπως ο Alessandro Pavolini, ο τελευταίος του απέρριψε την κάρτα του Φασιστικού Κόμματος το 1932, όταν έμαθε για τις προηγούμενες αναρχικές του συμπάθειες. Αλλά στη Ρώμη, όπου έφτασε η αίτηση του Ρίτσι, κάποιος που γνώριζε ολόκληρη την ιστορία και είχε τη δύναμη να αποφασίσει, του την έδωσε, την κάρτα, υποστηρίζοντας: «Μήπως δεν ήμασταν κι όλοι εμείς αναρχικοί;».
Ο Ρίτσι είχε συμπάθειες με τον φασισμό από το 1927, αλλά του χρειάστηκε πέντε χρόνια προβληματισμού προτού κάνει ένα βήμα που θεωρούσε οριστικό. Και ήταν, δεν άλλαξε ποτέ ξανά πλευρές. Αποφοίτησε στα Μαθηματικά στην Πίζα και σε όλη του τη ζωή ήταν καθηγητής στα σχολεία, ακόμα κι αν συνεργάστηκε με διάφορα πολιτιστικά και πολιτικά περιοδικά και ίδρυσε εφημερίδες. Του άρεσε η επανάσταση του Μουσολίνι, αλλά είναι λάθος να τον αποκαλέσουμε «αριστερό φασίστα», επειδή ο Ρίτσι συνέθεσε στον φασισμό δεξιά και αριστερά: μοιράζονταν τον φασισμό-καθεστώς, αυτό της αυτοκρατορίας, υποστηρίζοντας ότι όταν θα ρίζωνε θα έπρεπε να αναδείξει την κοινωνική ψυχή του, όπως συνέβη αργότερα. Μετά την αποφοίτησή του, ο Ricci συνεργάστηκε με τους Il Selvaggio του Maccari και άλλα περιοδικά της Φλωρεντίας όπως το Bargello, το φύλλο εντολών μάχης της φασιστικής ομοσπονδίας και με την Revolution, το όργανο των μαθητών του Guf, των φασιστικών πανεπιστημιακών ομάδων. Αντι-ακαδημαϊκός, ποιητής, λαϊκιστής, ο Ρίτσι δεν άρεσε στον Giovanni Gentile, υποστηριζόμενος σε αυτό από τον Julius Evola, τον οποίο συνάντησε, κι αυτός επίσης συμμετέχοντας στην αντι-ιδεαλιστική φιλοσοφική μάχη. Το 1931 ίδρυσε την L'Universale μαζί με μια δεκαπενταμελή ομάδα διανοουμένων, στην οποία συνεργάζονται δημοσιογράφοι του διαμετρήματος των Indro Montanelli και Romano Bilenchi Του άρεσε του Μουσολίνι, ο οποίος του ζήτησε να συνεργαστεί με την Il Popolo d'Italia. Το 1936 έκλεισε την L' Universale και έφυγε εθελοντικά για τον πόλεμο στην Αιθιοπία γράφοντας: "δεν είναι πλέον ώρα για το τυπογραφείο".Ο Ricci πέθανε στη μηχανή της Λιβύης γαζομένος από ένα Spitfire
Το 1940 συμμετείχε στο συνέδριο για τη Φασιστική Μυστική Σχολή των Nicolò Giani e Guido Pallotta , επιμένοντας στο θέμα της κοινωνικής ενότητας και της κοινωνικοποίησης στις επιχειρήσεις. Η Ρίτσι δεν ήταν μόνο ένας από τους πιο πρωτότυπους φασιστές στοχαστές, αλλά πιθανότατα ήταν όλου του εικοστού αιώνα: θεωρούσε την εκκλησία, τον καπιταλισμό, τον εθνικισμό παρακμή, έννοιες που εκφράστηκαν επίσης στο μοναδικό δοκίμιο που μας άφησε, ο Ιταλός συγγραφέας και αναδημοσίευσε ο Εκδότης Ciarrapico το 1984 και προλογίζοντας το ο ίδιος ο Montanelli. Κρίνει θετικά τη ναζιστική Γερμανία, αλλά ήταν απολύτως αντιρατσιστικός: «Στην παγκόσμια αντίληψη του φασισμού δεν υπάρχει χώρος για ρατσισμό. Ο Αιθίοπας είναι αδερφός μας ". Αδιάφθορος, φτωχός: το δείπνο του γάμου του ήταν διάσημο, όταν πρόσφερε επτά καπουτσίνο στον ίδιο αριθμό επισκεπτών, έζησε σα Σπαρτιάτης, σε ένα δωμάτιο με σιδερένιο κρεβάτι και τραπέζι γεμάτο βιβλία. Κατά το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε εθελοντικά και στάλθηκε στη Λιβύη ως υπολοχαγός των Μελανοχιτόνων, ακριβώς στην Κυρηναική, όπου στις 2 Φεβρουαρίου 1941 ένα αγγλικό Spitfire τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Είναι θαμμένος στο Ιερό των Υπερπόντιων Πεσμένων στο Μπάρι. Μετά τον πόλεμο, με μια ντροπιαστική αλλά όχι ασυνήθιστη απόφαση στην damnatio memoriae που ο αντιφασισμός κήρυξε χωρίς επιτυχία, ο δήμος της Φλωρεντίας ακύρωσε τον δρόμο που του ήταν αφιερωμένος για τα πολιτιστικά του επιτεύματα. Όπως είπε κάποτε στο Montanelli: «Σκεφτείτε ότι αν ακολουθήσετε έναν δρόμο θα πρέπει να τον πάτε μέχρι το τέλος». Όπως έκανε ο και ίδιος, ο οποίος - ο Μουσολίνι ακόμα ζωντανός - δεν χαλάλισε καμία κριτική για τις πιο τραγικές πτυχές του φασισμού ή εκείνων που του κολλούσανε από συμφέρον. Ο Μπερτό Ρίτσι δεν περίμενε τον Μουσολίνι να κρεμαστεί στο Piazzale Loreto για να τον επικρίνει, όπως έκαναν πολλοί φασιστότατοι διανοούμενοι.
μετάφραση από εδώ:
-Ο Αναρχο-Φασισμός. Από τον Berto Ricci στους Nar
Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΕΤΙΚΟΥ ΦΛΕΤΡ
Miro Renzaglia
Το 1932, έτος Χ της φασιστικής εποχής, ένας γνωστός και περήφανος φλωρεντίνος αναρχικός, ο Ρίτσι Αλμπέρτο γνωστός ως Μπέρτο, συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος διαφόρων λογοτεχνιών, υπέβαλε αίτηση στην τοπική ομοσπονδία για ένταξη στο PNF. Σύμφωνα με την πρακτική, του ρωτήθηκε: "Γιατί δεν εγγράφει νωρίτερα;". Σε αυτό, στη στιγμή απάντησε με ειλικρίνεια: "Επειδή ήμουν αντίθετων ιδεών." Όπως το θέλει η γραφειοκρατία, το αίτημα έφτασε στο γραφείο του τοπικού ομοσπονδιακού, Alessandro Pavolini, ο οποίος αντιτάχθηκε σε ένα αποφασιστικό «Όχι» στο αίτημα. Λόγος άρνησης, κείμενο: «Έχει επιδείξει αναρχικές ιδέες στο παρελθόν». Για την τελική απάντηση, ωστόσο, ο φάκελος πέρασε στα ρωμαϊκά γραφεία του εθνικού γραμματέα του κόμματος εκείνη τη στιγμή: ο Arturo Marpicati ο οποίος, έχοντας διαβάσει τα έγγραφα, ενέκρινε την εγγραφή προσθέτοντας στον λόγο για την εμπιστευτική απόρριψη στο κάτω μέρος: " Μήπως και εμείς οι φασίστες δεν είμασταν αναρχικοί; »
Θεωρώντας ότι είναι χρήσιμο στην ανίχνευση του προφίλ, όσο και αν μερικό, ενός αναρχο-φασιστικού πρωτοτύπου, θα ήταν βολικό να ακολουθήσουμε, για μια στιγμή, τη βιοδιανοητική πορεία του Berto Ricci. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Ο Ρίτσι πέθανε, πυροβολημένος από ένα Spitfire , στις 2 Φεβρουαρίου 1941 στον αφρικανικό πόλεμο, όπου θέλησε να πάει ως εθελοντής, ξεπερνώντας τις συνήθεις γραφειοκρατικές αντιρήσεις. "Αντίθετων ιδεών," ήταν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ένταξή του στο φασιστικό κόμμα. Αντίθετος με τα πάντα από αιρετική, ετερόδοξη κλίση και από πνεύμα αντιλογίας, ήταν πιστός μόνο στην πολύ αποκλειστικά δική του ιδέα του φασισμού που βλάστησε σε αυτόν, γύρω στο 1927, από στιρνερική, σορελιανή και νιτσεϊκή σπορά. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να πείσει τον εαυτό του για τη μοίρα του και άλλα δύο για να πάρει την κάρτα. Αλλά αυτό που ήταν στο DNA του τελικά αναδύθηκε. Το παιχνίδι με το οποίο παθιάζονταν ήταν να αφήνει σπινθήρες να ξεφύγουν από τη βίαιη αντιπαραβολή ιδεών σε ελεύθερη αντίφαση. Αναρχικός και αντι-εθνικιστής, αλλά υπέρ της αυτοκρατορίας: "που θα επιτύχει τη Μοναρχία του Δάντη και το Συμβούλιο του Μαντσίνι". Αντι-καπιταλιστής αλλά για την εξέλιξη του προλεταριάτου σε ιδιοκτήτες · για μια πολιτική παράδοση αλλά «εμπλουτισμένη με λαικό Χριστιανισμό, ουσιαστικά και ισχυρά ειδωλολατρική». ρεαλιστής, σε αντίθεση με τον ιδεαλισμό του Gentile , μα και ουτοπιστής. Αντικομμουνιστής, αλλά "η Αντί-Ρώμη δεν είναι στη Μόσχα, είναι στο Σικάγο: την πρωτεύουσα του χοίρου" γιατί "η κομμουνιστική επανάσταση έκανε καλό στον εαυτό της". Φασιστής της αριστεράς αλλά όχι εχθρικός προς τα δεξιά, γιατί «ο εχθρός νούμερο ένα ήταν και παραμένει το κέντρο, δηλαδή η βολεμμένη μετριότητα. Το κέντρο είναι συμβιβασμός, εμείς είμαστε η ταυτόχρονη επιβεβαίωση των άκρων, στο σύνολό τους ".
Σιγά το πράγμα, θα ειπωθεί: η ιστορία ενός κάπως υπερβολικού συγγραφέα δεν μπορεί να ακυρώσει μια ενοποιημένη αντιθετική προκατάληψη αυτών των δύο πόλων. Ακόμα περισσότερο αν σκεφτούμε πού καταλήγουν τελικά οι δύο δρόμοι: στο «κανένα κράτος», στην αναρχία και στο «ηθικό κράτος», τον φασισμό. Ωστόσο, αυτό συντομεύεται αν εξετάσουμε τα πράγματα από οντολογική άποψη: και τα δύο σχολεία κηρύττουν την άμεση ανάληψη ευθύνης για την ατομική δράση και την υπεροχή της δράσης έναντι της θεωρίας. Και ακριβώς εδώ είναι το βραχυκύκλωμα που καίει αποστάσεις και παράγει αυτό το φλερτ που θα επιτρέψει στον Ricci και άλλους αναρχικούς να φορούν το μαύρο πουκάμισο και να γίνουν δρώντες της φασιστικής επανάστασης. Θα αναφέρω μόνο μερικές από τις πιο περίφημες περιπτώσεις. Συνέβη στον καλλιτέχνη και ποιητή Lorenzo Viani, έναν αναρχικό στην συντροφειά του Errico Malatesta, ο οποίος άρχισε να σχεδιάζει μια κοινωνική δημοκρατία της Apuania και συνέχισε την πολιτική του πορεία ως "σκουαντρίστα". Συνέβη στον Leandro Arpinati, ο οποίος, προτού πέσει στην δυσμένια του Μουσολίνι, ήταν σημαντικός ιεράρχης του καθεστώτος. Ο Τζιοβάνι Παπίνι αποκαλούσε τον εαυτό του αναρχικό, και γνωρίζουμε την περαιτέρω πορεία του. Ο Marcello Gallian ήταν επίσης αυτός που, ακόμα με το μαύρο μαντήλι της αναρχίας στο λαιμό του, ήταν μεταξύ των φασιστών της πρώτης ώρας στην Piazza San Sepolcro στο Μιλάνο, λεγεωνάριος της επιχείρησης Rijeka και, τρία χρόνια αργότερα, ένας από εκείνους που βαδίσαν προς την Ρώμη, παραμένοντας πάντα, ωστόσο, ένας καταραμένος ανατρεπτικός. Ήταν όλοι τόσο τυφλοί που δεν είδαν τις διαφορές και τόσο ηλίθιοι που δεν πρόσεξαν την αντίφαση; Ο ίδιος ο Marcello Gallian, ο οποίος τον ρώτησε τους λόγους της «μεταστροφής» του απάντησε: «Δεν είμαι κατάλληλος για μεταστροφές. Δημιούργησα έναν Χριστό για τον εαυτό μου, δημιούργησα έναν Μουσολίνι για μένα, δημιούργησα έναν επαναστατικό κόσμο για τον εαυτό μου, σύμφωνα με τις απαραίτητες και αιρετικές μου θέσεις». Δεν σας φαίνεται οτι αντηχεί τα λόγια εκείνου του άλλου σφαιρικού αναρχο-φασίστα του αναγνωρισμένου πατέρα του αναρχικού tout court; Ο Μαξ Στίρνερ ο οποίος στο Der Einzige und sein Eigentum (ο μοναδικός και το δικό του), που δημοσιεύτηκε στη Λειψία το 1844, δήλωσε: «Η δύναμή μου είναι δική μου, τη δύναμή μου μου τη δίνει ό,τι είναι δικό μου. Εγώ ο ίδιος είμαι η δύναμή μου… και γι 'αυτό είμαι ό,τι είναι δικό μου ».
Ο Στίρνερ ανήκει σε αυτή τη γενεαλογία των φιλοσόφων που έχουν μπει στην ιστορία της σκέψης ότι έχουν γράψει ένα και μόνο ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο, ωστόσο, με το οποίο κλήθηκαν να αναμετρηθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αναγνωρίζοντας ή όχι το χρέος της προέλευσης, τα πιο σκεπτόμενα κεφάλια όλων μεταξύ του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και του 20ου από τον Søren Kierkegaard έως τον Friedrich Nietzsche στους καταστασιακούς. Ο Στίρνερ σκιαγράφησε έναν ανθρωπο που παραιτείται από αυτά τα δεκανίκια που είναι τα «ισμοί». Αν ο άνθρωπος έπρεπε να βασίσει το νόημα της ύπαρξής του σε ένα «ισμούς», είναι ο ίδιος: ένα «εγώ» που ισχυρίζεται ότι είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός. Το οποίο, για παράδειγμα, απασχόλησε βαθιά τοους Μαρξ-Ένγκελς (βλ. Γερμανική ιδεολογία) στην αντίκρουση ενός δικού τους μηνύματος: «Ο Στίρνερ είναι ένας άθλιος»...Ο οποίος, ωστόσο, δεν είχε το αποτέλεσμα να εξαλείψει τη γοητεία της έκ-κλησής του (Στίρνερ) σε γενιές αναρχο-κομμουνιστών, αναρχο-σοσιαλιστών, αναρχικών-ελευθεριακών και ακόμη και εκείνων που δεν ήταν ποτέ αναρχικοί. Όπως και ο Μουσολίνι Μπενίτο, ο οποίος, ίσως λόγω του εκπαιδευτικού χρέους του προς τη νεολαία, δεν εμπόδισε, ως Duce, τη δημοσίευση και κυκλοφορία στην Ιταλία του Stirnerian opus. Και δεν ήταν ο μόνος. Ακόμη και συγγραφείς των οποίων η πνευματική αριστεία είναι αδύνατο να αγνοηθεί, και μερικές φορές κακώς θεωρούνται στην αντίπερα όχθη, τον αποτίμησαν θετικά. Όπως ο Carl Schmitt που δεν σταμάτησε ποτέ, όλη του τη ζωή, τη προσωπική του σώμα με σώμα μάχη με τη σκέψη του "ο Max, ο μόνος που με επισκέπτεται στο κελί μου" (το κελί ήταν αυτό της φυλακής στην οποία ήταν ακόμα φυλακισμένος 1947 "για την προετοιμασία ενός επιθετικού πολέμου"). Όπως ο Ernst Jünger, ο οποίος, στο Der Waldgang (ο αντάρτης) και ο Eumewil (Heliopolis), εντοπίζει το προφίλ του άναρχου, του οποίου είναι προφανής η καταγωγή του Μοναδικού. Ή όπως ο Ιούλιος Έβολα της φιλοσοφικής περιόδου της Θεωρίας και της Φαινομενολογίας του απόλυτου ατόμου, όπου εντοπίζει την ταυτότητα της αυτοκρατορίας: ο άνθρωπος αρκεί για τον εαυτό του. Δεν σας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι δεξιοί στοχαστές υποδέχονται τον Στίρνερ και ο υπερ-στοχαστής της αριστεράς, ο Καρλ Μαρξ, τον μισεί;
Πριν από λίγο καιρό, στο διαδικτυακό περιοδικό που διαχειρίζομαι: il Fondo, έκανα ένα τεστ. Περνώντας το για δική μου διανοητική επιννόηση, δημοσίευσα το «Μανιφέστο της ελευθερίας, της κοινωνίας και της επανάστασης!». Στο κείμενο, εκτός από τον τίτλο, δεν υπήρχε ούτε μια λέξη μου: ήταν όλα τα αποσπάσματα, χωρίς καμία διόρθωση, από τα έργα του Μιχαήλ Μπακούνιν, προφανώς όχι μεταξύ των πιο γνωστών. Το il Fondo - το λέω αυτό για όσους δεν το ξέρουν- κανονικά ταξινομείται από τον εξωτερικό παρατηρητή ως φύλλο της ριζοσπαστικής δεξιάς (στην πραγματικότητα, δημιουργήθηκε για να διαλύσει τις κατηγορίες δεξιά και αριστερά, και κυρίως της ριζοσπαστικής δεξιάς) Ξεκίνησε μια συζήτηση για το «Μανιφέστο», στο οποίο κανείς δεν εξέφρασε ουσιαστική κριτική για το συνολικό περιεχόμενο της πρότασης. Το πολύ, υπήρχαν κάποιες επιφυλάξεις για αυτό ή για εκείνο το απόσπασμα, κυρίως με προθέσεις περαιτέρω μελέτης. Μέχρι που αποκάλυψα την "προβοκάτσια". Σε αυτό το σημείο, προστέθηκε το σχόλιο ενός συμμετέχοντα στο φόρουμ, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα: "Δεν το βρίσκω πρόβλημα ... Πάντα ήμουν λίγο αναρχικός, ίσως ακόμη και υποσυνείδητα".
Είναι σαφές ότι το τεστ μου δεν έχει επιστημονική αξιοπιστία: ισχύει μόνο ως κατά προσέγγιση δείκτης μιας συγκεκριμένης "ατμόσφαιρας". Αλλά αν κάνω τώρα κάτι άλλο, ρωτώντας: ποια οργάνωση θα υπέγραφε την κατ 'εξοχήν ρήση του Μαξ Στίρνερ, "Έχω θέσει το σκοπό μου στο Τίποτα": οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, με τον ιστορικό τους φιναλισμό ή οι Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες (NAR) με την αυθόρμητη μηδενιστική του δράση, ποιο αποτέλεσμα πιστεύετε ότι θα έβαινε;
μετάφραση από εδώ:
https://www.mirorenzaglia.org/2010/08/lanarco-fascismo-da-berto-ricci-ai-nar/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου