21.01.2022
Pietro Missiaggia
Όταν ο ιταλός μελετητής των πολιτικών δογμάτων, ο ιστορικός της "ριζοσπαστικής δεξιάς", της λεγόμενης "επαναστατικής αριστεράς" ή των αναρχικών κινημάτων ακούει για τον εθνικοαναρχισμό και τον κορυφαίο ιδεολόγο του Troy Southgate, προβληματίζεται και αμφιβάλλει μπροστά σε έναν τέτοιο στοχαστή και μια τόσο καινοτόμο κοσμοθεωρία (weltanschauung), και αυτό γιατί αγνοείται εντελώς στο πλαίσιο της μεσογειακής Ευρώπης, αλλά η Ιταλία αποτελεί από ορισμένες απόψεις εξαίρεση στον κανόνα. Ο Troy Southgate γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1965, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Κεντ από το τμήμα Ιστορίας και Θεολογίας και αναδείχθηκε ως ο ιδεολόγος ενός εθνικο-αναρχικού κινήματος που στοχεύει στη δημιουργία νέων συνθέσεων και στην υπέρβαση της δεξιάς και της αριστεράς. Στην Ιταλία, ευτυχώς, η σκέψη του Σάουθγκεϊτ έχει διαβαστεί και γίνει γνωστή, έστω και οριακά, χάρη στην πρωτοβουλία διάδοσης της που υλοποιήθηκε από τις Εκδόσεις Edizioni Sì, η οποία εξέδωσε το Εθνικό-Αναρχικό Μανιφέστο του (Edizioni Sì, Milano,2018) και χάρη στο ενδιαφέρον των Libere Comunità (Ελεύθερων Κοινοτήτων), η οποία εν μέρει υιοθετεί τη σκέψη του Σάουθγκεϊτ στην κοινοτιστική της επεξεργασία.
Αυτό το άρθρο προσπαθεί να απεικονίσει αντικειμενικά τη σκέψη του Σάουθγκεϊτ και να κατανοήσει τι μπορεί να αντλήσει ο Ιταλός αναγνώστης από τις ιδέες του στην δική μας εποχή της καθαρής διάλυσης.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή- από την έννοια του εθνικού αναρχισμού- τι σημαίνει; Τι αντιπροσωπεύει; Οξύμωρο; Απολύτως όχι, γιατί ο αναρχισμός του Southgate πρέπει να απελευθερωθεί από τις στρεβλώσεις με τις οποίες τον έχει διαποτίσει η Αριστερά. Η Αριστερά είναι μια ιδεολογία λειτουργική για το σύστημα στην πραγματικότητα, ο νέος αναρχικός που επικαλείται στην Αριστερά νομίζοντας ότι είναι πραγματικά αναρχικός θα παραμείνει ένας ηδονιστής που ασκεί κριτική στην κοινωνία με τον απλό κινηματισμό περισσότερο ή λιγότερο "στρατευμένο" αλλά στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος επειδή δεν ξέρει πώς να πάει πέρα από τον υλισμό του αναρχοκομμουνισμού και δεν μπορεί να διαχωρίσει τη σκέψη στοχαστών όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν ή ο Προυντόν από εκείνη του μαρξισμού. Πράγματι, συχνά δεν γνωρίζουν καν ποιος είναι ο Μαρξ και αρκούνται στο να πιουν ένα μπουκάλι κόκα κόλα για να ξεχάσουν. Από αυτή την άποψη, τα λόγια του Nicolás Gómez Dávila για το γεγονός ότι τα ξεθωριασμένα διακριτικά του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν πλέον ξεχαστεί και αφεθεί σε κάποια σκοτεινή ντουλάπα και το μέλλον ανήκει στην Coca Cola και την πορνογραφία (βλ. Pensieri Antimoderni, Edizioni di AR, Padova, 2010) είναι επίκαιρα. Ένα άλλο λάθος που έκανε η Αριστερά, αν και ποτέ δεν θα το παραδεχτεί για τον Σάουθγκεϊτ, είναι το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την αναρχία, καθώς και κάθε ιδεολογία που ήρθε σε επαφή με το πολιτισμικό της υπόστρωμα, σε ένα δογματικό, παρανοϊκό και συγκεντρωτικό σύστημα. Επίκαιρα είναι τα λόγια του ιδεολόγου μας όταν δηλώνει:
"[...] οι περισσότεροι άνθρωποι της Αριστεράς, δεν θα μπορέσουν να ηρεμήσουν μέχρι να μπορέσουν να οργανώσουν κάθε λεπτό της ζωής των άλλων". (ό.π. Μιλάνο, 2018, σ. 30)
"Η Αριστερά, όπως και η ολοκληρωτική Δεξιά, αρνείται να ανεχθεί οποιονδήποτε προσπαθεί να αντιταχθεί στο όραμά της για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς". (Ibid)
Για τον Southgate, η αριστερά είναι μέρος ενός παρανοϊκού και ψυχαναγκαστικού συστήματος (εν προκειμένω παραθέτουμε το κείμενο του Kerry Bolton, La sinistra psicopatica, Gingko Edizioni, Verona, 2018)- μέρος μιας ολοκληρωτικής νοοτροπίας που κληρονομήθηκε εν μέρει από τους ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα και εν μέρει από τον δικό της εκκοσμικευμένο δογματισμό που δεν ξέρει πώς να ξεπεράσει τον περασμένο εικοστό αιώνα. Η μαρξική διαλεκτική είναι πλέον ξεπερασμένη- οι θιασώτες της θα έπρεπε να κλαδέψουν τα δικά τους ξερά κλαδιά για να κάνουν το "ιδεολογικό τους δέντρο" να βγάλει νέα μπουμπούκια, αλλά πολύ συχνά δεν το κάνουν, επειδή έχουν ξεχάσει τόσο τον Μαρξ όσο και τον τρόπο ανανέωσης. Παρόμοιες παρατηρήσεις για την αριστερή νοοτροπία έκανε και ο Theodore Kaczynski στο περίφημο μανιφέστο του Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της, όπου περιγράφει, στις πρώτες σελίδες, την παρανοϊκή φύση της σύγχρονης αριστεράς που αντί να επικρίνει τη φιλελεύθερη νεωτερικότητα επικεντρώνεται στο φόβο του "εσωτερικού εχθρού" (κάθε άτομο που δεν συμμερίζεται τα ιδανικά της αριστεράς), σαν να βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης και σαν οι σικ-ριζοσπάστες μας να ήταν μπολσεβίκοι επαναστάτες, καθώς και την υιοθέτηση και την ένταξή της στη νεωτερικότητα, επειδή δεν ξέρει πώς να υπερβεί τον υλισμό και τον καθαρό οικονομισμό για να φτάσει σε νέα ύψη και συνθέσεις- όπως είχε πει και ο Γάλλος φιλόσοφος Alain De Benoist (Πρβλ. Sull'orlo del baratro, Arianna Editrice, Μπολόνια, 2014). Αυτό πονάει, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
Για τον Σάουθγκεϊτ, η αναρχία, επομένως, δεν είναι "το να κάνεις μπάχαλα στην πλατεία", δηλαδή η απλή διαμαρτυρία που τώρα, συχνά και οικειοθελώς, δεν οδηγεί σε τίποτε άλλο από το να παραμείνουμε μέσα στο Σύστημά μας- επομένως η λεγόμενη "φωνή", αλλά είναι απαραίτητο να απορρίψουμε το σύστημα, να έχουμε την εσωτερική ελευθερία που εισάγεται στον γήινο, εξωτερικό, προσωρινό και φυσικό κόσμο, η οποία οδηγεί σε μια ελεύθερη έξοδο από το σύστημα, όπως έλεγε ο Nick Land στο βιβλίο του Dark Enlightenment (Gog Edizioni, Ρώμη, 2021)- είναι απαραίτητο να έχουμε επίγνωση της δικής μας ελευθερίας και ατομικότητας που μας οδηγεί στο να οικοδομήσουμε και να στήσουμε μια κοινότητα (έναν νέο φυλετισμό (στμ tribalism, tribe, φυλή-γένος) σύμφωνα με τα λόγια του Southgate) που απορρίπτει τον συγκεντρωτισμό του σύγχρονου έθνους-κράτους. Το κοινοτιστικό όραμα του Σάουθγκεϊτ δεν είναι ένας αναρχισμός που απορρίπτει την Αρχή, όπως συνήθως γίνεται αντιληπτό, αλλά ένας αναρχισμός που δίνει στον εαυτό του μια εξουσία που είναι φυσική: μιας κοινότητας αποτελούμενης από διαφοροποιημένους, ριζοσπαστικούς ανθρώπους που τους ενώνει μια κοινή κοσμοθεωρία (weltanschauung). Από αυτή την άποψη, στο Μανιφέστο αναλώνονται αρκετές λέξεις για τον εθνοφυλετικό παράγοντα και την ταυτότητα μιας εθνικής-αναρχικής κοινότητας, για τον Southgate, σε αντίθεση με τον τρόπο που το ερμηνεύουν οι επικριτές του, το πρόβλημα δεν είναι τόσο το να είναι κανείς υπέρ ενός εθνομηδενισμού ή μιας κοινότητας διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, όσο το να βρει ένα κοινό υπόστρωμα για να οργανωθεί πάνω σε ένα πιο πνευματικό όραμα της ζωής που υπερβαίνει τον απλό βιολογισμό- γι' αυτόν τόσο ο φυλετικός υπερεθνικισμός όσο και ο αντιρατσιστικός πολυπολιτισμός παραμένουν ακατέργαστοι, και τα δύο μπορεί να ειπωθεί ότι αποτελούν μέρος του ίδιου νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, το οποίο δεν είναι ούτε εθνοτικο-νασιοναλιστικό (etno-nazionale) ούτε πολυ-πολιτισμικό, αφού θέλει την καταστροφή όλων των πολιτισμών και όλων των ριζών, είτε πρόκειται για εθνοτικές, είτε για κοινωνικές, είτε για οποιαδήποτε ταυτότητα (είναι ρευστή, για να παραφράσουμε τον Bauman). Είναι θαλασσοκρατικό (στμ το φιλελεύθερο παράδειγμα) και έχει κοινή την αμερικανική νοοτροπία, αλλά είναι επίσης βαθιά μονοπολιτισμικό- θέλει ως κοσμοθεωρία του τη φιλελεύθερη κοινωνία της αγοράς, όπου ακριβώς το μοναδικό μοντέλο είναι η εκμηδένιση όλων των διαφορών υπέρ του αμερικανισμού και τελικά η υπεροχή του Οικονομικού έναντι του Πολιτικού (όπως γράφτηκε από τον Carl Schmitt). Ένας άλλος περίεργος παράγοντας στη φιλοσοφία του Σάουθγκεϊτ είναι ο συνδετικός παράγοντας μεταξύ των εθνικών-αναρχικών κοινοτήτων- θα πρέπει με κάποιο τρόπο να συντονιστούν παρά τις διαφορές τους, προκειμένου να πολεμήσουν, τουλάχιστον αρχικά, τον κρατικό συγκεντρωτισμό. "Οι κοινότητες των χωριών μας θα πρέπει να εξοπλιστούν κατάλληλα για να επιβιώσουν" (ό.π. σελ. 71) γράφει ο συγγραφέας μας στο Μανιφέστο του στο κεφάλαιο εννέα που είναι αφιερωμένο στην Άμυνα (σελ. 71-74). Προκύπτει, αυθόρμητα, το ερώτημα αν βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα σμιττιανό γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων, αν οι μικρές κοινότητες και οι τοπικιστικές πραγματικότητες μπορούν να ενταχθούν στην άνοδο της εποχής των ηπειρωτικών μπλοκ και στο μέλλον του πολυπολισμού ως νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Το γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων (π.χ. του ευρωπαϊκού, αγγλοσφαιρικού, αφρικανικού, ευρασιατικορωσικού χώρου κ.λπ.) μπορεί να συνδυαστεί αφενός με έναν κρατικό συγκεντρωτισμό και αφετέρου με μικρές αυτόνομες κοινότητες που με κάποιο τρόπο συντονίζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν μεγαλύτερους χώρους ανάλογα με τη δική τους κουλτούρα και τη γεωγραφική τους θέση στον κόσμο (προφανώς, ένας εθνικο-αναρχισμός στη Λατινική Αμερική θα είναι διαφορετικός από έναν στην Αγγλοσφαιρα, καθώς και από έναν στην Κεντρική Ευρώπη).
Πριν καταλήξω στο συμπέρασμα και σε τι είδους άνθρωπο αναφέρεται ο Southgate, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την άποψή του σχετικά με τη ριζοσπαστική Δεξιά- αν και το πολιτικό του υπόβαθρο είναι τυπικό για αυτό το περιβάλλον, ασκεί κριτική στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και τον ιταλικό φασισμό, τους οποίους θεωρεί ωμούς και ολοκληρωτικούς, παρόμοιους από πολλές απόψεις με την αριστερή νοοτροπία, έχοντας ως σημείο αναφοράς τα κινήματα, που αποτελούνται κυρίως από διανοούμενους και στερούνται ενός πραγματικού κοινού ιδεολογικού κορμού, της Συντηρητικής Επανάστασης (ό.π. σελ. 40).
