21.01.2022
Pietro Missiaggia
Όταν ο ιταλός μελετητής των πολιτικών δογμάτων, ο ιστορικός της "ριζοσπαστικής δεξιάς", της λεγόμενης "επαναστατικής αριστεράς" ή των αναρχικών κινημάτων ακούει για τον εθνικοαναρχισμό και τον κορυφαίο ιδεολόγο του Troy Southgate, προβληματίζεται και αμφιβάλλει μπροστά σε έναν τέτοιο στοχαστή και μια τόσο καινοτόμο κοσμοθεωρία (weltanschauung), και αυτό γιατί αγνοείται εντελώς στο πλαίσιο της μεσογειακής Ευρώπης, αλλά η Ιταλία αποτελεί από ορισμένες απόψεις εξαίρεση στον κανόνα. Ο Troy Southgate γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1965, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Κεντ από το τμήμα Ιστορίας και Θεολογίας και αναδείχθηκε ως ο ιδεολόγος ενός εθνικο-αναρχικού κινήματος που στοχεύει στη δημιουργία νέων συνθέσεων και στην υπέρβαση της δεξιάς και της αριστεράς. Στην Ιταλία, ευτυχώς, η σκέψη του Σάουθγκεϊτ έχει διαβαστεί και γίνει γνωστή, έστω και οριακά, χάρη στην πρωτοβουλία διάδοσης της που υλοποιήθηκε από τις Εκδόσεις Edizioni Sì, η οποία εξέδωσε το Εθνικό-Αναρχικό Μανιφέστο του (Edizioni Sì, Milano,2018) και χάρη στο ενδιαφέρον των Libere Comunità (Ελεύθερων Κοινοτήτων), η οποία εν μέρει υιοθετεί τη σκέψη του Σάουθγκεϊτ στην κοινοτιστική της επεξεργασία.
Αυτό το άρθρο προσπαθεί να απεικονίσει αντικειμενικά τη σκέψη του Σάουθγκεϊτ και να κατανοήσει τι μπορεί να αντλήσει ο Ιταλός αναγνώστης από τις ιδέες του στην δική μας εποχή της καθαρής διάλυσης.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή- από την έννοια του εθνικού αναρχισμού- τι σημαίνει; Τι αντιπροσωπεύει; Οξύμωρο; Απολύτως όχι, γιατί ο αναρχισμός του Southgate πρέπει να απελευθερωθεί από τις στρεβλώσεις με τις οποίες τον έχει διαποτίσει η Αριστερά. Η Αριστερά είναι μια ιδεολογία λειτουργική για το σύστημα στην πραγματικότητα, ο νέος αναρχικός που επικαλείται στην Αριστερά νομίζοντας ότι είναι πραγματικά αναρχικός θα παραμείνει ένας ηδονιστής που ασκεί κριτική στην κοινωνία με τον απλό κινηματισμό περισσότερο ή λιγότερο "στρατευμένο" αλλά στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος επειδή δεν ξέρει πώς να πάει πέρα από τον υλισμό του αναρχοκομμουνισμού και δεν μπορεί να διαχωρίσει τη σκέψη στοχαστών όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν ή ο Προυντόν από εκείνη του μαρξισμού. Πράγματι, συχνά δεν γνωρίζουν καν ποιος είναι ο Μαρξ και αρκούνται στο να πιουν ένα μπουκάλι κόκα κόλα για να ξεχάσουν. Από αυτή την άποψη, τα λόγια του Nicolás Gómez Dávila για το γεγονός ότι τα ξεθωριασμένα διακριτικά του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν πλέον ξεχαστεί και αφεθεί σε κάποια σκοτεινή ντουλάπα και το μέλλον ανήκει στην Coca Cola και την πορνογραφία (βλ. Pensieri Antimoderni, Edizioni di AR, Padova, 2010) είναι επίκαιρα. Ένα άλλο λάθος που έκανε η Αριστερά, αν και ποτέ δεν θα το παραδεχτεί για τον Σάουθγκεϊτ, είναι το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την αναρχία, καθώς και κάθε ιδεολογία που ήρθε σε επαφή με το πολιτισμικό της υπόστρωμα, σε ένα δογματικό, παρανοϊκό και συγκεντρωτικό σύστημα. Επίκαιρα είναι τα λόγια του ιδεολόγου μας όταν δηλώνει:
"[...] οι περισσότεροι άνθρωποι της Αριστεράς, δεν θα μπορέσουν να ηρεμήσουν μέχρι να μπορέσουν να οργανώσουν κάθε λεπτό της ζωής των άλλων". (ό.π. Μιλάνο, 2018, σ. 30)
"Η Αριστερά, όπως και η ολοκληρωτική Δεξιά, αρνείται να ανεχθεί οποιονδήποτε προσπαθεί να αντιταχθεί στο όραμά της για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς". (Ibid)
Για τον Southgate, η αριστερά είναι μέρος ενός παρανοϊκού και ψυχαναγκαστικού συστήματος (εν προκειμένω παραθέτουμε το κείμενο του Kerry Bolton, La sinistra psicopatica, Gingko Edizioni, Verona, 2018)- μέρος μιας ολοκληρωτικής νοοτροπίας που κληρονομήθηκε εν μέρει από τους ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα και εν μέρει από τον δικό της εκκοσμικευμένο δογματισμό που δεν ξέρει πώς να ξεπεράσει τον περασμένο εικοστό αιώνα. Η μαρξική διαλεκτική είναι πλέον ξεπερασμένη- οι θιασώτες της θα έπρεπε να κλαδέψουν τα δικά τους ξερά κλαδιά για να κάνουν το "ιδεολογικό τους δέντρο" να βγάλει νέα μπουμπούκια, αλλά πολύ συχνά δεν το κάνουν, επειδή έχουν ξεχάσει τόσο τον Μαρξ όσο και τον τρόπο ανανέωσης. Παρόμοιες παρατηρήσεις για την αριστερή νοοτροπία έκανε και ο Theodore Kaczynski στο περίφημο μανιφέστο του Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της, όπου περιγράφει, στις πρώτες σελίδες, την παρανοϊκή φύση της σύγχρονης αριστεράς που αντί να επικρίνει τη φιλελεύθερη νεωτερικότητα επικεντρώνεται στο φόβο του "εσωτερικού εχθρού" (κάθε άτομο που δεν συμμερίζεται τα ιδανικά της αριστεράς), σαν να βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης και σαν οι σικ-ριζοσπάστες μας να ήταν μπολσεβίκοι επαναστάτες, καθώς και την υιοθέτηση και την ένταξή της στη νεωτερικότητα, επειδή δεν ξέρει πώς να υπερβεί τον υλισμό και τον καθαρό οικονομισμό για να φτάσει σε νέα ύψη και συνθέσεις- όπως είχε πει και ο Γάλλος φιλόσοφος Alain De Benoist (Πρβλ. Sull'orlo del baratro, Arianna Editrice, Μπολόνια, 2014). Αυτό πονάει, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
Για τον Σάουθγκεϊτ, η αναρχία, επομένως, δεν είναι "το να κάνεις μπάχαλα στην πλατεία", δηλαδή η απλή διαμαρτυρία που τώρα, συχνά και οικειοθελώς, δεν οδηγεί σε τίποτε άλλο από το να παραμείνουμε μέσα στο Σύστημά μας- επομένως η λεγόμενη "φωνή", αλλά είναι απαραίτητο να απορρίψουμε το σύστημα, να έχουμε την εσωτερική ελευθερία που εισάγεται στον γήινο, εξωτερικό, προσωρινό και φυσικό κόσμο, η οποία οδηγεί σε μια ελεύθερη έξοδο από το σύστημα, όπως έλεγε ο Nick Land στο βιβλίο του Dark Enlightenment (Gog Edizioni, Ρώμη, 2021)- είναι απαραίτητο να έχουμε επίγνωση της δικής μας ελευθερίας και ατομικότητας που μας οδηγεί στο να οικοδομήσουμε και να στήσουμε μια κοινότητα (έναν νέο φυλετισμό (στμ tribalism, tribe, φυλή-γένος) σύμφωνα με τα λόγια του Southgate) που απορρίπτει τον συγκεντρωτισμό του σύγχρονου έθνους-κράτους. Το κοινοτιστικό όραμα του Σάουθγκεϊτ δεν είναι ένας αναρχισμός που απορρίπτει την Αρχή, όπως συνήθως γίνεται αντιληπτό, αλλά ένας αναρχισμός που δίνει στον εαυτό του μια εξουσία που είναι φυσική: μιας κοινότητας αποτελούμενης από διαφοροποιημένους, ριζοσπαστικούς ανθρώπους που τους ενώνει μια κοινή κοσμοθεωρία (weltanschauung). Από αυτή την άποψη, στο Μανιφέστο αναλώνονται αρκετές λέξεις για τον εθνοφυλετικό παράγοντα και την ταυτότητα μιας εθνικής-αναρχικής κοινότητας, για τον Southgate, σε αντίθεση με τον τρόπο που το ερμηνεύουν οι επικριτές του, το πρόβλημα δεν είναι τόσο το να είναι κανείς υπέρ ενός εθνομηδενισμού ή μιας κοινότητας διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, όσο το να βρει ένα κοινό υπόστρωμα για να οργανωθεί πάνω σε ένα πιο πνευματικό όραμα της ζωής που υπερβαίνει τον απλό βιολογισμό- γι' αυτόν τόσο ο φυλετικός υπερεθνικισμός όσο και ο αντιρατσιστικός πολυπολιτισμός παραμένουν ακατέργαστοι, και τα δύο μπορεί να ειπωθεί ότι αποτελούν μέρος του ίδιου νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, το οποίο δεν είναι ούτε εθνοτικο-νασιοναλιστικό (etno-nazionale) ούτε πολυ-πολιτισμικό, αφού θέλει την καταστροφή όλων των πολιτισμών και όλων των ριζών, είτε πρόκειται για εθνοτικές, είτε για κοινωνικές, είτε για οποιαδήποτε ταυτότητα (είναι ρευστή, για να παραφράσουμε τον Bauman). Είναι θαλασσοκρατικό (στμ το φιλελεύθερο παράδειγμα) και έχει κοινή την αμερικανική νοοτροπία, αλλά είναι επίσης βαθιά μονοπολιτισμικό- θέλει ως κοσμοθεωρία του τη φιλελεύθερη κοινωνία της αγοράς, όπου ακριβώς το μοναδικό μοντέλο είναι η εκμηδένιση όλων των διαφορών υπέρ του αμερικανισμού και τελικά η υπεροχή του Οικονομικού έναντι του Πολιτικού (όπως γράφτηκε από τον Carl Schmitt). Ένας άλλος περίεργος παράγοντας στη φιλοσοφία του Σάουθγκεϊτ είναι ο συνδετικός παράγοντας μεταξύ των εθνικών-αναρχικών κοινοτήτων- θα πρέπει με κάποιο τρόπο να συντονιστούν παρά τις διαφορές τους, προκειμένου να πολεμήσουν, τουλάχιστον αρχικά, τον κρατικό συγκεντρωτισμό. "Οι κοινότητες των χωριών μας θα πρέπει να εξοπλιστούν κατάλληλα για να επιβιώσουν" (ό.π. σελ. 71) γράφει ο συγγραφέας μας στο Μανιφέστο του στο κεφάλαιο εννέα που είναι αφιερωμένο στην Άμυνα (σελ. 71-74). Προκύπτει, αυθόρμητα, το ερώτημα αν βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα σμιττιανό γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων, αν οι μικρές κοινότητες και οι τοπικιστικές πραγματικότητες μπορούν να ενταχθούν στην άνοδο της εποχής των ηπειρωτικών μπλοκ και στο μέλλον του πολυπολισμού ως νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Το γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων (π.χ. του ευρωπαϊκού, αγγλοσφαιρικού, αφρικανικού, ευρασιατικορωσικού χώρου κ.λπ.) μπορεί να συνδυαστεί αφενός με έναν κρατικό συγκεντρωτισμό και αφετέρου με μικρές αυτόνομες κοινότητες που με κάποιο τρόπο συντονίζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν μεγαλύτερους χώρους ανάλογα με τη δική τους κουλτούρα και τη γεωγραφική τους θέση στον κόσμο (προφανώς, ένας εθνικο-αναρχισμός στη Λατινική Αμερική θα είναι διαφορετικός από έναν στην Αγγλοσφαιρα, καθώς και από έναν στην Κεντρική Ευρώπη).
Πριν καταλήξω στο συμπέρασμα και σε τι είδους άνθρωπο αναφέρεται ο Southgate, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την άποψή του σχετικά με τη ριζοσπαστική Δεξιά- αν και το πολιτικό του υπόβαθρο είναι τυπικό για αυτό το περιβάλλον, ασκεί κριτική στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και τον ιταλικό φασισμό, τους οποίους θεωρεί ωμούς και ολοκληρωτικούς, παρόμοιους από πολλές απόψεις με την αριστερή νοοτροπία, έχοντας ως σημείο αναφοράς τα κινήματα, που αποτελούνται κυρίως από διανοούμενους και στερούνται ενός πραγματικού κοινού ιδεολογικού κορμού, της Συντηρητικής Επανάστασης (ό.π. σελ. 40).
Ερχόμαστε τώρα στον ανθρώπινο τύπο και στο πώς στην εποχή μας μπορούν να εφαρμοστούν τα εθνικο-αναρχικά ιδεώδη, τουλάχιστον στο πνευματικό μας υπόστρωμα.
Ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι ιδέες του Southgate, με την πάροδο των χρόνων έχουν ανοιχθεί σε περαιτέρω σύνθεση προς την παραδοσιοκρατική κατεύθυνση, αλλά ότι δυστυχώς, εμείς στην Ιταλία δεν ήμασταν σε θέση να διαβάσουμε και να εμβαθύνουμε, αυτό οφείλεται στην έλλειψη γνώσης του έργου του στη νότια Ευρώπη, όπως αναφέρθηκε στην αρχή αυτής της ανάλυσης. Τούτου λεχθέντος, ποιος είναι ο εθνικο-αναρχικός ανθρώπινος τύπος; Ας αφήσουμε τον συγγραφέα μας να μιλήσει γι' αυτό:
"Ψάχνουμε για ένα νέο είδος ατόμου, κάποιον που είναι πρόθυμος να βάλει τα ιδανικά του πάνω απ' όλα. Αυτό είναι το σημάδι που χαρακτηρίζει έναν πραγματικό επαναστάτη, έναν ακτιβιστή που υπηρετεί ανιδιοτελώς το έθνος και την ταυτότητά του". (ό.π., σ. 80)
"Ειδικά από τους άνδρες στις τάξεις τους που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για την πίστη τους. Ένας τέτοιος ηρωισμός απέναντι σε τόσο συντριπτικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να μας εμπνέει". (Ibid.)
Εν τέλει
"Τα ιδανικά μας πρέπει να προκαλούν μέσα μας το ίδιο επίπεδο δέσμευσης και φανατισμού, πρέπει να μας δίνουν την ίδια εσωτερική δύναμη που γεννά το αήττητο. Μόνο αν καταφέρουμε να το πετύχουμε αυτό μπορούμε να γίνουμε μια δύναμη ικανή να αντιμετωπίσει τους εχθρούς μας". (ό.π., σ. 81)
Ο εθνικο-αναρχικός ανθρώπινος τύπος είναι συγκρίσιμος με τον Διαφοροποιημένο Άνθρωπο του Julius Evola ή το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο του Aleksandr Dugin ή ακόμα και τον Άναρχο του Jünger.Πρέπει να είναι υλικά προσηλωμένος στην επαναστατική αλλαγή, στον αέναο αγώνα ενάντια στο τρέχον Σύστημα που ενσαρκώνει η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αλλά πρέπει επίσης να είναι δίκαιος και να διεξάγει τον δικό του εσωτερικό πόλεμο πριν από την πραγματική μαχητική του ζωή. Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι ο Εθνικός Αναρχισμός μπορεί να είναι μια συζευκτική απάντηση στην ιδέα της Παράδοσης, του ιδεώδους της ενότητας των λαών σε ένα μεγάλο Χώρο, όπως περιγράφεται από τον Καρλ Σμιτ, καθώς είναι, εκτός από ένας πολιτικός τρόπος, ένας εσωτερικός τρόπος, ένας τρόπος ύπαρξης, ένας τρόπος στον οποίο οι διαφοροποιημένοι άνθρωποι με τη δική τους κοσμοθεωρία βλέπουν ότι ο μόνος δρόμος είναι η ένωση για να αποσυνθέσουν το Σύστημα (στμ αναφορά στον Φρέντα). Από αυτή την άποψη, παρά τις διαφορές και τις αποκλίσεις μεταξύ του οράματος του Troy Southgate και του Αλεξάντρ Ντούγκιν για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, τον Ευρασιατισμό και τον Εθνικό Μπολσεβικισμό, θα ήθελα να τελειώσω παραθέτοντας αποσπάσματα από το βιβλίο Templars of the Proletariat (Οι Ναίτες Ιππότες του Προλεταριάτου) που έγραψε ο τελευταίος το 1997 (εκδόθηκε από την AGA, Μιλάνο, 2021)- αν και αναφέρεται στη μετασοβιετική πραγματικότητα της δεκαετίας του 1990, εξακολουθεί να είναι πολύ επίκαιρο στις τις μέρες μας:
"Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται [ένας] ορισμένος κοινός τύπος, ο διανοούμενος [...], ο εθνικο-επαναστάτης, ριζοσπαστικός και παράδοξος, ο καλλιτέχνης που ασχολείται με την πολιτική, ο συνωμότης, ο μυστικιστής και (στην εξωτερική του εμφάνιση) αλλόκοτος. Κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει: τρελός". (ό.π., σ. 108)
"Ο παραδοσιοκρατισμός που αρμόζει στον εθνικομπολσεβικισμό, γενικά, είναι ασφαλώς αριστερός εσωτερισμός, τα χαρακτηριστικά του οποίου επαναλαμβάνουν τις αρχές της ταντρικής Κουάλα και το δόγμα της καταστροφικής υπερβατικότητας. Ο ορθολογισμός και ο ατομικιστικός ανθρωπισμός κατέστρεψαν εκ των έσω τις οργανώσεις του σύγχρονου κόσμου που κατ'όνομα είχαν ιερό χαρακτήρα. Είναι αδύνατο να καθιερωθούν οι τελετουργικοί όροι της Παράδοσης μέσω μιας γενικής βελτίωσης της στιγμής. Σε μια εσχατολογική φάση, αυτός ο δρόμος του δεξιού εσωτερισμού είναι σαφώς καταδικασμένος σε αποτυχία. Επιπλέον, η επίκληση της εξέλιξης και της σταδιακότητας ευνοεί μόνο τη φιλελεύθερη επέκταση". (ό.π. σελ. 46)
Αφήνοντας στην άκρη τη ρωσική πραγματικότητα της εποχής και τους εσωτερικούς λόγους για τον Δρόμο του Αριστερού Χεριού που περιγράφει ο Έβολα και αναλαμβάνει σε αυτό το έργο ο Ντούγκιν, είναι απαραίτητο, σε αυτή την εποχή, όχι μόνο να ιππεύσουμε την Τίγρη και να σταθούμε πάνω από τα ερείπια, όπως έλεγε ο Έβολα στην εποχή του, να διαφοροποιηθούμε πραγματικά, να πάμε ενάντια στο ρεύμα και να είμαστε ελεύθεροι πνευματικά, προκειμένου να βρούμε το πνευματικό μας μονοπάτι στη δική μας ατομικότητα- μόνο εμείς οι μοναδικοί μπορούμε να το κάνουμε αυτό (κάτι που περιγράφεται ήδη από τον Γιούνγκερ και στα κείμενα των διαφόρων εσωτερικών παραδόσεων- δείτε το Ζεν του Δασκάλου Γιόκα Νταΐσι ως παράδειγμα) και μετά από αυτό, θα είμαστε σε θέση να βρούμε άλλους διαφοροποιημένους ανθρώπους, αφοσιωμένους στην υλική δράση και στη δημιουργία κοινοτήτων και νέων πολιτειακών προτύπων που θα οδηγήσουν στη Διάλυση του Συστήματος (Edizioni di AR, Padova, 2010)- ήδη περιγράφεται από τον Franco Giorgio Freda στις δεκαετίες 1960-70 και ο διαφοροποιημένος μας άνθρωπος όχι μόνο θα στέκεται, αλλά και θα χορεύει πάνω από τα ερείπια του καπιταλιστικού πολιτισμού, ενώ η τελευταία επανάσταση θα πραγματοποιηθεί από τον Ακέφαλο, τον ακέφαλο φορέα του σταυρού, του σφυριού και του δρεπάνου, στεφανωμένο από την αιώνια ηλιακή σβάστικα (Op. cit. p. 48).
Το τέλος του κόσμου μας- θα ξεκινήσει από εμάς που ξέρουμε πώς να του αντισταθούμε και στο σωστό σημείο της πλήρους διάλυσής του και επομένως του τέλους του θα χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια του, επειδή ξεκινήσαμε από πολλαπλές συνθέσεις- μία από όλες είναι ο εθνικο-αναρχισμός του Troy Southgate που περιμένει το μέλλον μιας Νέας Χρυσής Εποχής.
Χαίρε
μετάφραση από εδώ:
και εδώ:
http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2022/01/20/une-pensee-meconnue-le-manifeste-de-troy-southgate-pour-le-m-6361453.html?fbclid=IwAR20ImMkLiM7SPcmTYXTXJd1QnYyWglYj-8dLisXAo5_A8YItPiMC5JaMtA
ΑπάντησηΔιαγραφή