Σελίδες

Ο Alexandr Dugin για την τραγωδία:



"Όπως όλοι γνωρίζετε, ως αποτέλεσμα τρομοκρατικής επίθεσης που πραγματοποιήθηκε από το ναζιστικό ουκρανικό καθεστώς, στις 20 Αυγούστου, κατά την επιστροφή μου από το φεστιβάλ Παράδοση κοντά στη Μόσχα, η κόρη μου Δαρεία Ντούγκινα σκοτώθηκε βάναυσα από έκρηξη μπροστά στα μάτια μου.

Ήταν μια όμορφη ορθόδοξη κοπέλα, πατριώτισσα, στρατιωτική ανταποκρίτρια, ειδικός στα κεντρικά κανάλια και φιλόσοφος. Οι ομιλίες και τα ρεπορτάζ της ήταν πάντα βαθυστόχαστα, γειωμένα και συγκρατημένα. Ποτέ δεν καλούσε σε βία και πόλεμο.

Ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι στην αρχή του ταξιδιού της. Οι εχθροί της Ρωσίας την σκότωσαν με κακόβουλο και ύπουλο τρόπο...

Αλλά εμείς, ο λαός μας, δεν μπορούμε να λυγίσουμε ούτε από τέτοια αφόρητα χτυπήματα. Ήθελαν να συντρίψουν τη θέλησή μας με αιματηρή τρομοκρατία ενάντια στους καλύτερους και πιο ευάλωτους από εμάς. Αλλά δεν θα το πετύχουν.

Οι καρδιές μας λαχταρούν κάτι περισσότερο από απλή εκδίκηση ή ανταπόδοση. Αυτό είναι πολύ μικροπρεπές, μη ρωσικό. Χρειαζόμαστε μόνο τη Νίκη μας. Η κόρη μου έβαλε την παρθενική της ζωή στο βωμό. Γι' αυτό νικήστε, σας παρακαλώ!

Θέλαμε να τη μεγαλώσουμε για να γίνει έξυπνη και ηρωική..

Ας εμπνεύσει τους γιους της πατρίδας μας για το κατόρθωμα ακόμα και τώρα.

Ο αποχαιρετισμός στην Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα) - ένα πολιτικό μνημόσυνο - θα πραγματοποιηθεί στις 23 Αυγούστου στο τηλεοπτικό κέντρο Ostankino (Μόσχα) στις 10 π.μ.".





















Οι απαρχές του παναφρικανισμού



Darya Platonova


Θρηνούμε την απώλειά της μαζί σας. Ήταν μια βαθιά αγωνίστρια της ελευθερίας για το λαό της και στη συνέχεια για τον πολυπολικό κόσμο. Και περισσότερο από αυτό, ήταν φίλη του παναφρικανικού κινήματος.


Kemi Seba


Τα σχέδια για την αφρικανική ενοποίηση εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα από την πένα των Αϊτινών συγγραφέων Martin Robison Delany και Benito Sylvain. Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, ο σημαντικότερος ηγέτης του παναφρικανισμού ήταν ο Μάρκους Γκάρβεϊ. Ο Μάρκους Γκάρβεϊ, τζαμαϊκανής καταγωγής, ίδρυσε την Παγκόσμια Ένωση για τη Βελτίωση της Κατάστασης των Νέγρων (UNIA) στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1914 και ξεκίνησε το σχέδιο Επιστροφή στην Αφρική.


Είναι ενδιαφέρον ότι ο Μουαμάρ Καντάφι, ο ηγέτης της Λιβύης, ήταν επίσης μεταξύ των παναφρικανιστών που απέρριψαν τις πολιτικές ιδεολογίες που υπήρχαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και αργότερα (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός και φασισμός) και αναζήτησαν μια νέα πολιτική θεωρία. 


Οι κύριοι εχθροί αυτού του παναφρικανισμού είναι τα δίκτυα του παγκοσμιοποιητή Τζορτζ Σόρος. Οι νέοι Αφρικανοί ηγέτες μιλούν κατά της μαζικής μετανάστευσης και υπέρ της επιστροφής όλων των Αφρικανών στην ιστορική τους πατρίδα, το μεγαλείο και την ευημερία της οποίας καλούνται να αναβιώσουν στη βάση των αρχαίων αφρικανικών παραδόσεων και πολιτισμών.


Η Ρωσία και η Κίνα, οι σημερινοί πόλοι αντιπαράθεσης με τη Δύση, θεωρούνται λογικοί σύμμαχοι σε μια τέτοια κατάσταση.


Ο ίδιος ο Σανκάρα ήταν ένας άνθρωπος με απόλυτη ακεραιότητα: αντιτάχθηκε σε οποιαδήποτε ηγεμονία στην αφρικανική ήπειρο, εμπνεύστηκε από τις ιδέες του Φιντέλ Κάστρο και την κουβανική επανάσταση και τάχθηκε υπέρ μιας λαϊκής δημοκρατικής επανάστασης με τους αντι-ιμπεριαλιστές.





O populismo — Alain de Benoist entrevistado por Daria Dugina





 

Daria Dugina - A Rússia ante a crise europeia

 



Τρίτη Ρώμη Εναντίον Παγκοσμιοποίησης



La Troisième Rome contre le globalisme




 

 

Darya Platonova Dugina!


                                                  Αληθινή Kshatriya της Ευρασίας!

                                                  Αναπαύσου στο Υπερβόρειο Φως!




























Σύγκρουση Παγκοσμιοποίησης και Ευρασίας

 

Darya Platonova 


Αποφοίτησα από την ιστορία της φιλοσοφίας από τη Φιλοσοφική Σχολή του  Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Η έρευνά μου επικεντρώθηκε στην πολιτική φιλοσοφία του ύστερου Νεο-Πλατωνισμού, ένα θέμα με άπειρο ενδιαφέρον. Ο κύριος άξονας της σκέψης στην πολιτική φιλοσοφία των ύστερων Νεοπλατωνικών είναι η ανάπτυξη της ιδέας της ομολογίας της ψυχής και του κράτους και η ύπαρξη μιας παρόμοιας τριπλής τάξης και στα δύο. Όπως στην ψυχή υπάρχουν τρεις βάσεις, έτσι και στο κράτος (και οι Πλατωνικοί περιγράφουν το ινδοευρωπαϊκό μοντέλο, που αργότερα θεωρητικοποιήθηκε τέλεια στο έργο του Dumezil) υπάρχουν επίσης τρεις τομείς - το μοντέλο αυτό εκδηλώνεται στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα. Η υπαρξιακή και ψυχική κατανόηση της πολιτικής έχει πράγματι χαθεί κατά πολλούς τρόπους σήμερα, καθώς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την πολιτική μόνο ως τεχνική, αλλά ο Πλατωνισμός αποκαλύπτει μια βαθιά σύνδεση μεταξύ πολιτικών και ψυχικών διαδικασιών. Σήμερα υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αποκατασταθεί μια σφαιρική θεώρηση των πολιτικών διαδικασιών, δηλαδή να εξεταστεί η "υπαρξιακή πολιτική".

Έχω την τιμή να βρίσκομαι στο ίδιο καράβι με τον πατέρα μου (στο ίδιο υπαρξιακό πλοίο), όντας κόρη ενός μεγάλου μελετητή της Παράδοσης, συγγραφέα του 24τομου έργου Νοομαχία ("Πόλεμοι του Νου" - ανάλυση μέσα από τους τρεις Λόγους όλων των πολιτισμών του κόσμου). Το γεγονός ότι βρισκόμαστε υπό κυρώσεις από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι επίσης ένα σύμβολο ότι εμείς οι Ντούγκιν βρισκόμαστε στο δρόμο της αλήθειας στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης. Ως εκ τούτου, θα έλεγα ότι είναι τιμή μου να έχω γεννηθεί σε μια τέτοια οικογένεια.

Είμαι πολιτικός παρατηρητής του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος και ειδικός στις διεθνείς σχέσεις. Ο τομέας δραστηριότητάς μου είναι η ανάλυση της ευρωπαϊκής πολιτικής και της γεωπολιτικής. Υπό αυτή την ιδιότητα, εμφανίζομαι σε ρωσικά, πακιστανικά, τουρκικά, κινεζικά και ινδικά τηλεοπτικά κανάλια, παρουσιάζοντας μια πολυπολική κοσμοθεωρία των πολιτικών διεργασιών. Τα πεδία ενδιαφέροντός μου είναι τόσο ο χώρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού όσο και η Μέση Ανατολή, όπου συντελείται ένα είδος συντηρητικής επανάστασης - από τη συνεχή αντιπαράθεση του Ιράν με την αμερικανική ηγεμονία ή τον αγώνα της Συρίας κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού μέχρι την Τουρκία, η οποία παρουσιάζει πλέον ενδιαφέρουσες τάσεις απομάκρυνσης από το ΝΑΤΟ και το αγγλοσαξονικό γεωπολιτικό μπλοκ και προσπαθεί να οικοδομήσει την εξωτερική της πολιτική σε πολυπολική βάση, σε διάλογο με τον ευρασιατικό πολιτισμό. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να παρακολουθούμε τις διεργασίες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, είναι ένα από τα στάδια στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού. Από την άλλη πλευρά, ενδιαφέρομαι επίσης πολύ για τις αφρικανικές χώρες- αντιπροσωπεύουν τον "άλλο" για την Ευρώπη και τη Ρωσία, από την ανάλυση των οποίων μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον πολιτισμό τους. Η Αφρική αποτελούσε ανέκαθεν ένα ονειρικό στοιχείο τόσο για τους Ευρωπαίους όσο και για τους Ρώσους - ας θυμηθούμε το Ταξίδι στην Αβησσυνία και το Χαράρ του Αρθούρου Ρεμπώ ή τον Ρώσο ποιητή Νικολάι Γκουμίλεφ, ο οποίος εμπνεύστηκε από τον Ρεμπώ ("Ημερολόγια Αφρικής") και μια σειρά ποιημάτων για την Αφρική, στα οποία αποκαλύπτει στην πραγματικότητα την Αφρική ως έναν ανεξερεύνητο και ουσιαστικό πολιτισμό που η δυτική αποικιοκρατία προσπάθησε σκληρά να αναιρέσει και να καταστρέψει. Σήμερα, τεκτονικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα στην αφρικανική ήπειρο και η σύγκριση μεταξύ των πολιτισμών: του δυτικού και του αυθεντικά αφρικανικού (τόσο διαφορετικού και τόσο μοναδικού) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Για μένα, ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα είναι η ανάπτυξη της θεωρίας του πολυπολικού κόσμου. Είναι σαφές ότι η παγκοσμιοποιητική στιγμή έχει τελειώσει, το τέλος του φιλελευθερισμού έχει έρθει, το τέλος της φιλελεύθερης ιστορίας. Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε ότι έχει αρχίσει μια νέα φάση γεμάτη προκλήσεις, προκλήσεις και πολυπλοκότητες. Η διαδικασία δημιουργίας πολυπολισμού, η διάρθρωση των μπλοκ των πολιτών και ο διάλογος μεταξύ τους είναι το κύριο καθήκον όλων των διανοουμένων σήμερα. Ο Samuel Huntington, ως ρεαλιστής των διεθνών σχέσεων, προειδοποίησε σωστά για τους κινδύνους μιας σύγκρουσης των πολιτισμών. Ο Fabio Petito, ειδικός στις διεθνείς σχέσεις, τόνισε ότι η οικοδόμηση ενός "διαλόγου των πολιτισμών" είναι το κεντρικό καθήκον και "ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός". Ως εκ τούτου, για να εδραιωθεί ο πολυπολικός κόσμος, οι συνοριακές (ενδιάμεσες) περιοχές μεταξύ των πολιτισμών πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή. Όλες οι συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα στα σύνορα (ενδιάμεσες ζώνες) των πολιτισμών, όπου συγκρούονται οι συμπεριφορές. Επομένως, είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί μια "συνοριακή" (ενδιάμεση) νοοτροπία, εάν ο πολυπολικός κόσμος πρόκειται να λειτουργήσει πλήρως και να περάσει από τη "σύγκρουση" στο "διάλογο" των πολιτισμών. Χωρίς αυτό, υπάρχει κίνδυνος "σύγκρουσης".

Κάθε στρατιωτική επιχείρηση συνεπάγεται πάντα απώλειες. 

Τα πάντα πρέπει να αμφισβητούνται. Αυτή είναι μια σημαντική αρχή που μας επιτρέπει να διατηρούμε μια νηφάλια ματιά. Στην κοινωνία του θεάματος, της προπαγάνδας και της ολοκληρωτικής φύσης των δυτικών συστημάτων, η αμφιβολία είναι ένα ουσιαστικό βήμα για να βγούμε από τη σπηλιά...

DARYA PLATONOVA: THE WAR IN UKRAINE A CLASH OF GLOBALIST AND EURASIAN CIVILIZATIONS




"Ζούμε στην εποχή του τέλους"


Darya Dugina 


Open Revolt - New Resistance


Τζέιμς: Daria, είσαι ευρασιατιστής δεύτερης γενιάς και κόρη του σημαντικότερου στοχαστή και ηγέτη μας Alexander Dugin. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου σχετικά με το να είσαι μια νεαρή αγωνίστρια τόσο βαθιά μέσα στην Κάλι Γιούγκα;


Daria: Ζούμε στην εποχή του τέλους - το τέλος του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της ιδεολογίας. Αυτή είναι μια εποχή χωρίς πραγματική κίνηση. Η ζοφερή προφητεία του Φουκουγιάμα για το "Τέλος της Ιστορίας" αποδεικνύεται ένα είδος πραγματικότητας. Αυτή είναι η ουσία της Νεωτερικότητας, της Κάλι Γιούγκα. Ζούμε στην ορμή του Finis Mundi. Η άφιξη του Αντιχρίστου είναι στην ημερήσια διάταξη. Αυτή η βαθιά και εξαντλητική νύχτα είναι η βασιλεία της ποσότητας, συγκαλυμμένη με δελεαστικές έννοιες όπως το Ρίζωμα του Ζιλ Ντελέζ: τα κομμάτια του σύγχρονου Υποκειμένου μεταβάλλονται στην "καρέκλα-γυναίκα" από την "Αστυνομία του Τόκιο Γκορ" (μεταμοντέρνα ιαπωνική ταινία) - το ά-τομο(In-dividuum) του σύγχρονου παραδείγματος μετατρέπεται σε κομμάτια του dividuum(Εν-τομο). "Ο Θεός είναι νεκρός" και τη θέση του καταλαμβάνουν τα θραύσματα του ατόμου. Αλλά αν κάνουμε μια πολιτική ανάλυση, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η νέα κατάσταση του κόσμου είναι το πρόταγμα του φιλελευθερισμού. Οι εξωφρενικές ιδέες του Φουκώ, φαινομενικά επαναστατικές μέσα στο πάθος τους μετά από μια πιο σχολαστική ανάλυση, δείχνουν τον κομφορμιστικό και (κρυφά) τον φιλελεύθερο πυθμένα τους, ο οποίος αντιτίθεται στην παραδοσιακή ιεραρχία των αξιών και στοχεύει στην εγκαθίδρυση της διεστραμμένης "νέας τάξης", όπου την κορυφή καταλαμβάνει το αυτοεξουσιαζόμενο άτομο και η ατομιστική αποσύνθεση.



Είναι δύσκολο να πολεμήσεις τη νεωτερικότητα, αλλά είναι σίγουρα αφόρητο να ζεις μέσα σε αυτήν, να συμφωνείς με αυτή την κατάσταση των πραγμάτων, όπου όλα τα συστήματα αλλάζουν και οι παραδοσιακές αξίες γίνονται παρωδία, εκτός του ότι εκκαθαρίζονται και χλευάζονται σε όλους τους τομείς υπό τον έλεγχο των σύγχρονων προτύπων. Αυτή είναι η βασιλεία της πολιτισμικής ηγεμονίας.



Και αυτή η κατάσταση του κόσμου μας ενοχλεί. Αγωνιζόμαστε εναντίον της - για τη θεία τάξη - για την ιδανική ιεραρχία. Το σύστημα της κάστας στον σύγχρονο κόσμο έχει ξεχαστεί εντελώς και έχει μετατραπεί σε παρωδία. Αλλά έχει ένα θεμελιώδες σημείο. Στη Πολιτεία του Πλάτωνα υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική σκέψη: οι κάστες και η κάθετη ιεραρχία στην πολιτική δεν είναι παρά η αντανάκλαση του κόσμου των ιδεών και του ανώτερου αγαθού. Αυτό το μοντέλο στην πολιτική εκδηλώνει τις βασικές μεταφυσικές αρχές του κανονικού (πνευματικού) κόσμου. Καταστρέφοντας το αρχέγονο σύστημα κάστας στην κοινωνία, αναιρούμε την αξιοπρέπεια του θεϊκού όντος και της Τάξης του. Παραιτούμενοι από το σύστημα των καστών και την παραδοσιακή τάξη, όπως λαμπρά περιγράφει ο Dumézil, καταστρέφουμε την ιεραρχία της ψυχής μας. Η ψυχή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύστημα των καστών με μια ευρεία αρμονία δικαιοσύνης που ενώνει τα τρία μέρη της ψυχής (το φιλοσοφικό - τη διάνοια, τον φύλακα - τη θέληση και τον έμπορο - τον πόθο).



Αγωνιζόμενοι για την παράδοση, αγωνιζόμαστε για τη βαθιά μας φύση ως ανθρώπινα όντα. Ο άνθρωπος δεν είναι κάτι δεδομένο - είναι ο στόχος. Και αγωνιζόμαστε για την αλήθεια της ανθρώπινης φύσης (το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να αγωνίζεσαι για την υπερανθρωπότητα). Αυτό μπορεί να ονομαστεί ιερός πόλεμος.


- Τι σημαίνει για εσάς η τέταρτη πολιτική θεωρία;


- Είναι το φως της αλήθειας, κάτι σπάνια αυθεντικό σε αυτούς τους μεταμοντέρνους καιρούς. Είναι η σωστή έμφαση στους βαθμούς της ύπαρξης - οι φυσικές χορδές των νόμων του σύμπαντος. Είναι κάτι που αναπτύσσεται πάνω στα ερείπια της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς πρώτες προσπάθειες - όλες οι ιδεολογίες του παρελθόντος περιείχαν μέσα τους κάτι που προκάλεσε την αποτυχία τους.


Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι το πρόταγμα των καλύτερων πλευρών της θεϊκής τάξης που μπορεί να εκδηλωθεί στον κόσμο μας - από τον φιλελευθερισμό παίρνουμε την ιδέα της δημοκρατίας (αλλά όχι με τη σύγχρονη σημασία της) και της ελευθερίας με την Εβολιανή έννοια- από τον κομμουνισμό δεχόμαστε την ιδέα της αλληλεγγύης, του αντικαπιταλισμού, του αντι-ατομικισμού και την ιδέα του κολεκτιβισμού- από τον φασισμό παίρνουμε την έννοια της κάθετης ιεραρχίας και τη θέληση για δύναμη - τον ηρωικό κώδικα του ινδοευρωπαίου πολεμιστή.


Όλες αυτές οι ιδεολογίες του παρελθόντος υπέφεραν από σοβαρές αδυναμίες - η δημοκρατία με την προσθήκη του φιλελευθερισμού έγινε τυραννία (το χειρότερο κρατικό καθεστώς σύμφωνα με τον Πλάτωνα), ο κομμουνισμός υπερασπίστηκε τον τεχνοκεντρικό κόσμο χωρίς παραδόσεις και καταβολές, και ο φασισμός ακολούθησε λάθος γεωπολιτικό προσανατολισμό και ο ρατσισμός του ήταν δυτικός, μοντέρνος, φιλελεύθερος και αντιπαραδοσιακός.


Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι η παγκόσμια υπέρβαση αυτών των ελαττωμάτων - ο τελικός σχεδιασμός της μελλοντικής (ανοιχτής) ιστορίας. Είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε την αλήθεια.


Για εμάς, η αλήθεια είναι ο πολυπολικός κόσμος, η ανθούσα ποικιλία διαφορετικών πολιτισμών και παραδόσεων.


Είμαστε κατά του ρατσισμού, κατά του πολιτισμικού και στρατηγικού ρατσισμού του δυτικού σύγχρονου πολιτισμού των ΗΠΑ, ο οποίος έχει περιγραφεί τέλεια από τον καθηγητή John M. Hobson στο βιβλίο του The Eurocentric Conception of World Politics. Ο δομικός (ανοιχτός ή υποσυνείδητος) ρατσισμός καταστρέφει τη γοητευτική πολυπλοκότητα των ανθρώπινων κοινωνιών, τόσο των πρωτόγονων όσο και των σύνθετων.


- Βρίσκετε ιδιαίτερες προκλήσεις τόσο ως νέα γυναίκα όσο και ως ακτιβίστρια σε αυτή την εποχή;


Αυτός ο πνευματικός πόλεμος κατά του (μετα)μοντέρνου κόσμου μου δίνει τη δύναμη να ζήσω.


Γνωρίζω ότι αγωνίζομαι ενάντια στην ηγεμονία του κακού για την αλήθεια της αιώνιας Παράδοσης. Αυτή είναι πλέον σκοτεινή, αλλά δεν έχει χαθεί εντελώς. Χωρίς αυτήν τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει.


Νομίζω ότι κάθε φύλο και κάθε εποχή έχει τις μορφές της για να προσεγγίσει την Παράδοση και τους τρόπους της για να αμφισβητήσει τη Νεωτερικότητα.


Η υπαρξιακή μου πρακτική είναι να παραιτηθώ από τις περισσότερες αξίες της παγκοσμιοποιημένης νεολαίας. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε διαφορετικοί από αυτό το θρίλερ. Δεν πιστεύω σε τίποτα το σύγχρονο. Η νεωτερικότητα είναι πάντα λάθος.


Θεωρώ ότι η αγάπη είναι μια μορφή μύησης και πνευματικής πραγμάτωσης. Και η οικογένεια πρέπει να είναι η ένωση πνευματικά όμοιων ατόμων.


- Πέρα από τον πατέρα σας, προφανώς, ποιον άλλον θα προτείνατε στους νέους αγωνιστές που επιθυμούν να μάθουν τις ιδέες μας και να μελετήσουν;


- Προτείνω να γνωρίσουν τα βιβλία των René Guénon, Julius Evola, Jean Parvulesco, Henry Corbin, Claudio Mutti, Sheikh Imran Nazar Hosein (όσον αφορά την Παραδοσιοκρατία), Πλάτωνα, Πρόκλο, Schelling, Nietzsche, Martin Heidegger, E. Cioran (για τη φιλοσοφία)- Carl Schmitt, Alain de Benoist, Alain Soral (για την πολιτική)- John M. Hobson και Fabio Petito (για τις Διεθνείς Σχέσεις)- και Gilbert Durand, Georges Dumézil (κοινωνιολογία). Αυτό είναι το βασικό "αρχικό σετ" αναγνωσμάτων για την πνευματική και πολιτική μας επανάσταση.


- Έχετε περάσει κάποιο χρονικό διάστημα ζώντας στη Δυτική Ευρώπη. Πώς θα συγκρίνατε την κατάσταση της Δύσης με την Ανατολή, μετά από εμπειρία από πρώτο χέρι;


- Στην πραγματικότητα, πριν από την άφιξή μου στην Ευρώπη, πίστευα ότι αυτός ο πολιτισμός είναι απολύτως νεκρός και ότι καμία επανάσταση δεν θα μπορούσε να είναι δυνατή εκεί. Συνέκρινα τη σύγχρονη φιλελεύθερη Ευρώπη με ένα βάλτο χωρίς καμία δυνατότητα διαμαρτυρίας ενάντια στην ηγεμονία του φιλελευθερισμού.


Διαβάζοντας τον ξένο ευρωπαϊκό Τύπο, βλέποντας τα άρθρα με τίτλους όπως "Πούτιν - ο Σατανάς της Ρωσίας", "Η πολυτελής ζωή του φτωχού προέδρου Πούτιν", "Pussy Riot - οι μεγάλοι μάρτυρες της σάπιας Ρωσίας" - η ιδέα αυτή σχεδόν επιβεβαιώθηκε. Αλλά μετά από λίγο καιρό βρήκα κάποιες πολιτικές αντιπαγκοσμιοποιητικές ομάδες και κινήματα στη Γαλλία - όπως το Égalité et Réconciliation, το Engarda, το Fils de France κ.λπ. και όλα άλλαξαν.


Οι βάλτοι της Ευρώπης μετατράπηκαν σε κάτι άλλο με την κρυφή δυνατότητα εξέγερσης. Βρήκα την "άλλη Ευρώπη", την "εναλλακτική" κρυφή αυτοκρατορία, τον μυστικό γεωπολιτικό πόλο.


Η πραγματική μυστική Ευρώπη πρέπει να αφυπνιστεί για να πολεμήσει και να καταστρέψει το φιλελεύθερο σωσία της.


Τώρα είμαι απολύτως βέβαιη ότι υπάρχουν δύο, απολύτως διαφορετικές Ευρώπες: η φιλελεύθερη παρακμιακή ατλαντική Ευρώπη και η εναλλακτική Ευρώπη, η οποία είναι αντιπαγκοσμιοποιητική, αντιφιλελεύθερη και προσανατολισμένη στην Ευρασία.


Ο Guénon έγραψε στο βιβλίο του Η κρίση του σύγχρονου κόσμου ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του να είμαστε αντι-μοντέρνοι και αντι-δυτικοί. Το να είσαι κατά της νεωτερικότητας σημαίνει να βοηθάς την Δύση στον αγώνα της κατά της Νεωτερικότητας, η οποία είναι δομημένη πάνω σε φιλελεύθερους κώδικες. Η Ευρώπη έχει τη δική της θεμελιώδη κουλτούρα (συνιστώ το βιβλίο του Alain de Benoist, Οι παραδόσεις της Ευρώπης). Βρήκα αυτή την εναλλακτική, μυστική, ισχυρή, παραδοσιακή, άλλη Ευρώπη και εναποθέτω τις ελπίδες μου στους μυστικούς φύλακές της.


Οργανώσαμε με την Égalité et Réconciliation ένα συνέδριο στο Μπορντό τον Οκτώβριο του 2012 με τον Alexander Dugin και τον Christian Bouchet σε μια τεράστια αίθουσα, αλλά δεν υπήρχε χώρος για όλους τους εθελοντές που ήθελαν να δουν αυτό το συνέδριο. Αυτό έδειξε ότι κάτι αρχίζει να κινείται...


Όσον αφορά τις απόψεις μου για τη Ρωσία, έχω παρατηρήσει ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ευρωπαίων δεν εμπιστεύεται τις πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης και το ενδιαφέρον για τη Ρωσία αυξάνεται, όπως φαίνεται στην εκμάθηση ρωσικών, στην παρακολούθηση σοβιετικών ταινιών και στο πόσο πολλοί Ευρωπαίοι καταλαβαίνουν ότι τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης επηρεάζονται πλήρως από τον ηγεμονικό Λεβιάθαν, τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποιητική μηχανή του ψεύδους.


Έτσι, οι σπόροι της διαμαρτυρίας βρίσκονται στο έδαφος. Με τον καιρό θα μεγαλώσουν και θα καταστρέψουν την "κοινωνία του θεάματος".


- Όλη σας η οικογένεια αποτελεί μεγάλη έμπνευση για εμάς εδώ στην Open Revolt και New Resistance. Έχετε κάποιο μήνυμα για τους φίλους και τους συντρόφους σας στη Βόρεια Αμερική;


- Πραγματικά δεν μπορώ παρά να θαυμάζω την εντατική επαναστατική σας δουλειά! Ο τρόπος με τον οποίο εργάζεστε - στα μέσα μαζικής ενημέρωσης - είναι ο τρόπος με τον οποίο σκοτώνουμε τον εχθρό "με το ίδιο του το δηλητήριο", χρησιμοποιώντας τη στρατηγική του δικτυακού πολέμου. Ο Έβολα μίλησε γι' αυτό στο εξαιρετικό βιβλίο του "Ιππεύοντας την Τίγρη".


Ο Uomo differenzziato ("ο διαφοροποιημένος άνθρωπος") είναι κάποιος που κατοικεί στο κέντρο του σύγχρονου πολιτισμού, αλλά δεν τον αποδέχεται στην εσωτερική αυτοκρατορία της ηρωικής ψυχής του. Μπορεί να χρησιμοποιήσει τα μέσα και τα όπλα της Νεωτερικότητας για να προκαλέσει μια θανάσιμη πληγή στη βασιλεία της ποσότητας και των γκόλουμ της.


Μπορώ να καταλάβω ότι η κατάσταση στις ΗΠΑ τώρα είναι δύσκολο να την αντέξει κανείς. Είναι το κέντρο της κόλασης, αλλά όπως έγραψε ο Χόλντερλιν, ο ήρωας πρέπει να ριχτεί στην άβυσσο, στην καρδιά της νύχτας και έτσι να κατακτήσει το σκοτάδι.


- Κάποια τελευταία σκέψη που θα θέλατε να μοιραστείτε;


- Σπουδάζοντας στη Φιλοσοφική Σχολή και ασχολούμενη με τον Πλάτωνα και τον Νεοπλατωνισμό, μπορώ να παρατηρήσω ότι η πολιτική δεν είναι παρά η εκδήλωση των βασικών μεταφυσικών αρχών που βρίσκονται στα θεμέλια της ύπαρξης.


Διεξάγοντας πολιτικό πόλεμο για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, εγκαθιδρύουμε επίσης τη μεταφυσική τάξη - εκδηλώνοντάς την στον υλικό κόσμο.


Ο αγώνας μας δεν είναι μόνο για την ιδανική ανθρώπινη κατάσταση - είναι επίσης ένας ιερός πόλεμος για την αποκατάσταση της σωστής οντολογίας.





Darya Dugina! Defend Eurasia Mama







DARYA DUGINA! PRESENTE!




 

Η Aυτοκρατορική Aναγέννηση

 


A.G. Dugin

Τι σημαίνει για τη Ρωσία να "ξυπνήσει" κάτω από τέτοιες συνθήκες; Αυτό σημαίνει να αποκαταστήσει πλήρως την ιστορική, γεωπολιτική και πολιτισμική της κλίμακα. Να γίνει ο πόλος ενός νέου πολυπολικού κόσμου.

Η Ρωσία δεν ήταν ποτέ "απλώς μια χώρα", πολύ περισσότερο δεν ήταν "απλώς μια από τις ευρωπαϊκές χώρες". Παρόλη την ενότητα των ριζών μας με την Ευρώπη, οι οποίες ανάγονται στον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, η Ρωσία σε όλα τα στάδια της ιστορίας της ακολούθησε το δικό της ιδιαίτερο - μονοπάτι. Αυτό αντανακλάται και στην σταθερή και ακλόνητη επιλογή μας για την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο γενικότερα, η οποία προδιέγραψε σε μεγάλο βαθμό την αποδέσμευσή μας από τη Δυτική Ευρώπη, η οποία επέλεξε τον Καθολικισμό και αργότερα και τον Προτεσταντισμό.

Έτσι, η Ρωσία αποδείχθηκε κληρονόμος δύο αυτοκρατοριών ταυτόχρονα, οι οποίες κατέρρευσαν την ίδια περίπου εποχή, τον 15ο αιώνα: της Βυζαντινής και της Μογγολικής. Η αυτοκρατορία έγινε το πεπρωμένο μας. Η αφύπνισή μας είναι αδιανόητη χωρίς την επιστροφή στην εκπλήρωση της αυτοκρατορικής αποστολής που ορίζει το ιστορικό μας πεπρωμένο.

ΕΥΡΑΣΙΑΤΙΚΉ ΑΠΟΣΤΟΛΉ

 

Αν είσαι υπέρ της παγκόσμιας φιλελεύθερης ηγεμονίας, είσαι ο εχθρός


Alexander Dugin


"Η έννοια του έθνους (nation) είναι καπιταλιστική, δυτική. Από την άλλη πλευρά, ο ευρασιατισμός απευθύνεται στις πολιτισμικές και εθνοτικές (ethnic) διαφορές και όχι στην ενοποίηση στη βάση του ατόμου, όπως προϋποθέτει ο εθνικισμός (nation). Ο δικός μας διαφέρει από τον εθνικισμό (nation) επειδή υπερασπιζόμαστε έναν πλουραλισμό αξιών. Υπερασπιζόμαστε ιδέες, όχι την κοινότητά μας- ιδέες, όχι την κοινωνία μας. Αμφισβητούμε τη μετανεωτερικότητα, αλλά όχι μόνο για λογαριασμό του ρωσικού έθνους. Η μετανεωτερικότητα είναι μια χαίνουσα άβυσσος. Η Ρωσία είναι μόνο ένα μέρος αυτού του παγκόσμιου αγώνα. Είναι σίγουρα ένα σημαντικό μέρος, αλλά όχι ο τελικός στόχος. Για όσους από εμάς στη Ρωσία, δεν μπορούμε να τη σώσουμε χωρίς να σώσουμε ταυτόχρονα τον κόσμο. Και ομοίως, δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο χωρίς να σώσουμε τη Ρωσία".

"Δεν είναι μόνο ένας αγώνας ενάντια στον δυτικό οικουμενισμό. Είναι ένας αγώνας ενάντια σε όλους τους οικουμενισμούς, ακόμη και τους ισλαμικούς. Δεν μπορούμε να δεχτούμε καμία επιθυμία να επιβάλουμε οποιονδήποτε οικουμενισμό στους άλλους - ούτε δυτικό, ούτε ισλαμικό, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε φιλελεύθερο, ούτε ρωσικό. Δεν υπερασπιζόμαστε τον ρωσικό ιμπεριαλισμό ή τον ρεβανσισμό, αλλά ένα παγκόσμιο όραμα και μια πολυπολικότητα που βασίζεται στη διαλεκτική του πολιτισμού. Αυτοί που αντιδρούνε λένε ότι η πολλαπλότητα των πολιτισμών συνεπάγεται αναγκαστικά σύγκρουση. Αυτός είναι ένας ψευδής ισχυρισμός.

Η παγκοσμιοποίηση και η αμερικανική ηγεμονία επιφέρουν μια αιματηρή εισβολή και πυροδοτούν τη βία μεταξύ των πολιτισμών εκεί όπου θα μπορούσε να υπάρξει ειρήνη, διάλογος ή σύγκρουση, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες. Αλλά η επιβολή μιας κρυφής ηγεμονίας συνεπάγεται σύγκρουση και, αναπόφευκτα, χειρότερα στο μέλλον. Έτσι λένε ειρήνη αλλά κάνουν πόλεμο. Εμείς υπερασπιζόμαστε τη δικαιοσύνη -όχι την ειρήνη ή τον πόλεμο, αλλά τη δικαιοσύνη και τον διάλογο και το φυσικό δικαίωμα κάθε πολιτισμού να διατηρεί την ταυτότητά του και να επιδιώκει αυτό που θέλει να είναι. Όχι μόνο ιστορικά, όπως στην πολυπολιτισμικότητα, αλλά και στο μέλλον. Πρέπει να απελευθερωθούμε από αυτούς τους δήθεν οικουμενισμούς".

"Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα που εμπλέκονται στη δημιουργία αντιπαγκοσμιοποιητικών, ή μάλλον αντιδυτικών, κινημάτων και ρευμάτων σε όλο τον κόσμο. Η βασική ιδέα είναι να ενωθούν οι άνθρωποι που αγωνίζονται ενάντια στο status quo. Ποιο είναι λοιπόν το status quo; Είναι μια σειρά από συνδεδεμένα φαινόμενα που επιφέρουν μια σημαντική μετατόπιση από τη νεωτερικότητα στη μετα-νεωτερικότητα. Διαμορφώνεται από τη μετατόπιση από τον μονοπολικό κόσμο, που αντιπροσωπεύεται κυρίως από την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δυτικής Ευρώπης, στη λεγόμενη μη πολικότητα, όπως φαίνεται από τη σημερινή σιωπηρή ηγεμονία και τις επαναστάσεις που ενορχηστρώνονται από αυτήν μέσω αντιπροσώπων, όπως για παράδειγμα οι διάφορες πορτοκαλί επαναστάσεις. Η βασική πρόθεση πίσω από αυτή τη στρατηγική είναι η Δύση να ελέγξει τελικά τον πλανήτη, όχι μόνο μέσω της άμεσης παρέμβασης, αλλά και μέσω της οικουμενικοποίησης του συνόλου των αξιών, των κανόνων και της ηθικής της.

Το status quo της φιλελεύθερης ηγεμονίας της Δύσης έχει γίνει παγκόσμιο. Πρόκειται για μια δυτικοποίηση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αυτό σημαίνει ότι οι νόρμες της, όπως η ελεύθερη αγορά, το ελεύθερο εμπόριο, ο φιλελευθερισμός, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο απόλυτος ατομικισμός, έχουν γίνει παγκόσμιες. Αυτό το σύνολο των κανόνων ερμηνεύεται διαφορετικά στις διάφορες περιοχές του κόσμου, αλλά η Δύση θεωρεί τη συγκεκριμένη ερμηνεία της τόσο αυτονόητη όσο και την παγκοσμιοποίησή της αναπόφευκτη. Αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια αποικιοποίηση του πνεύματος και του νου. Πρόκειται για ένα νέο είδος αποικιοκρατίας, ένα νέο είδος εξουσίας και ένα νέο είδος ελέγχου που τίθεται σε εφαρμογή μέσω ενός δικτύου. Όλοι όσοι συνδέονται στο παγκόσμιο δίκτυο υπόκεινται στον κώδικά του. Αποτελεί μέρος της μεταμοντέρνας Δύσης και γίνεται ταχύτατα παγκόσμιο. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει ένα έθνος ή ένας λαός για να συνδεθεί με το δίκτυο παγκοσμιοποίησης της Δύσης είναι η αποδοχή αυτών των κανόνων. Είναι η νέα ηγεμονία της Δύσης. Πρόκειται για μια μετάβαση από την ανοιχτή ηγεμονία της Δύσης, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από την αποικιοκρατία και τον ξεκάθαρο ιμπεριαλισμό του παρελθόντος, σε μια σιωπηρή, πιο διακριτική εκδοχή της.

Για να καταπολεμηθεί αυτή η παγκόσμια απειλή για την ανθρωπότητα, είναι σημαντικό να ενωθούν όλες οι διάφορες δυνάμεις που, σε παλαιότερες εποχές, θα ονομάζονταν αντιιμπεριαλιστικές. Στην εποχή μας, θα πρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τον εχθρό μας. Ο σημερινός εχθρός είναι κρυμμένος. Δρα εκμεταλλευόμενος τους κανόνες και τις αξίες της δυτικής αναπτυξιακής πορείας και αγνοώντας την πολυμορφία που αντιπροσωπεύουν άλλες κουλτούρες και πολιτισμοί. Σήμερα, καλούμε όλους όσοι επιμένουν στην αξία των ιδιαίτερων αξιών των μη δυτικών πολιτισμών, και όπου υπάρχουν άλλες μορφές αξιών, να αμφισβητήσουν αυτή την προσπάθεια παγκόσμιας οικουμενικοποίησης και την κρυφή ηγεμονία της.

Πρόκειται για έναν πολιτισμικό, φιλοσοφικό, οντολογικό και εσχατολογικό αγώνα, διότι στο status quo εντοπίζουμε την ουσία της Σκοτεινής Εποχής ή του μεγάλου παραδείγματος. Αλλά πρέπει επίσης να περάσουμε από μια καθαρά θεωρητική στάση σε ένα πρακτικό, γεωπολιτικό επίπεδο. Και σε αυτό το γεωπολιτικό επίπεδο, η Ρωσία διατηρεί τις δυνατότητες, τους πόρους και τη διάθεση να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση, επειδή η ρωσική ιστορία έχει από καιρό προσανατολιστεί διαισθητικά προς τον ίδιο ορίζοντα. Η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη όπου υπάρχει οξεία επίγνωση του τι συμβαίνει στον κόσμο, ιστορικά μιλώντας, και η οποία διαθέτει βαθιά συνείδηση της δικής της εσχατολογικής αποστολής. Ως εκ τούτου, είναι φυσικό η Ρωσία να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο σε αυτόν τον συνασπισμό κατά του status quo. Η Ρωσία υπερασπίστηκε την ταυτότητά της απέναντι στον καθολικισμό, τον προτεσταντισμό και τη σύγχρονη Δύση κατά τη διάρκεια της τσαρικής εποχής και στη συνέχεια απέναντι στον φιλελεύθερο καπιταλισμό κατά τη σοβιετική εποχή. Τώρα υπάρχει ένα τρίτο κύμα αυτού του αγώνα ο αγώνας ενάντια στη μετανεωτερικότητα, τον υπερφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση. Αλλά αυτή τη φορά, η Ρωσία δεν είναι πλέον σε θέση να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Δεν μπορεί να πολεμήσει αποκλειστικά υπό τη σημαία του ορθόδοξου χριστιανισμού. Ούτε η επαναφορά ή η στήριξη στο μαρξιστικό δόγμα αποτελεί βιώσιμη επιλογή, δεδομένου ότι ο μαρξισμός είναι από μόνος του μια σημαντική ρίζα των καταστροφικών ιδεών που συνιστούν τη μετανεωτερικότητα.

Η Ρωσία είναι πλέον ένας από τους πολλούς συμμετέχοντες σε αυτόν τον παγκόσμιο αγώνα και δεν μπορεί να πολεμήσει μόνη της αυτόν τον πόλεμο. Πρέπει να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στα δυτικά πρότυπα και το οικονομικό της σύστημα. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε συμμαχίες με όλα τα αριστερά κοινωνικά και πολιτικά κινήματα που αμφισβητούν το status quo του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Ομοίως πρέπει να συμμαχήσουμε με όλες τις ταυτοτικές δυνάμεις σε κάθε πολιτισμό που αρνούνται την παγκοσμιοποίηση για πολιτιστικούς λόγους. Από αυτή την άποψη, τα ισλαμικά κινήματα, τα κινήματα των Ινδουιστών ή τα εθνικιστικά (nation) κινήματα από όλο τον κόσμο θα πρέπει επίσης να θεωρούνται σύμμαχοι. Ινδουιστές, βουδιστές, χριστιανοί και παγανιστές ταυτοτιστές στην Ευρώπη. Αμερική ή τη Λατινική Αμερική, ή άλλους τύπους πολιτισμών, θα πρέπει όλοι να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο.

Η ιδέα είναι να ενωθούν όλοι όσοι, αγωνιζόμενοι ενάντια στον ενιαίο εχθρό και το μοναδικό κακό για μια πολλαπλότητα ιδεών για το τι είναι καλό.

Αυτό που είμαστε εναντίον θα μας ενώσει, ενώ αυτό που είμαστε υπέρ μας θα μας χωρίσει. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να δώσουμε έμφαση σε αυτό που είμαστε αντίθετοι. Ο κοινός εχθρός μας ενώνει, ενώ οι θετικές αξίες που υπερασπίζεται ο καθένας μας στην πραγματικότητα μας χωρίζουν. Επομένως, πρέπει να δημιουργήσουμε στρατηγικές συμμαχίες για να ανατρέψουμε την παρούσα τάξη πραγμάτων, της οποίας ο πυρήνας θα μπορούσε να περιγραφεί ως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αντι-ιεραρχία και η πολιτική ορθότητα - όλα όσα αποτελούν το πρόσωπο του Θηρίου, του Αντίχριστου ή, με άλλους όρους, της Kali-Yuga". - 

Alexander Dugin

ΕΥΡΑΣΙΑΤΙΚΉ ΑΠΟΣΤΟΛΉ





Ανοιχτή Αυτοκρατορική Ομοσπονδία

 

του Aleksander Dugin


Κατά τη γνώμη μου, οι φόβοι (για ορισμένους, οι ελπίδες) ότι η Ρωσία θα περιορίσει κάποια στιγμή την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση θα πρέπει επιτέλους να απορριφθούν. Δεν θα συμβεί γιατί δεν μπορεί να συμβεί. Κατά κάποιον τρόπο, τίποτα το υποκειμενικό.


Αλλά στο μεταξύ πού θα σταματήσουμε, είναι αδύνατο να πούμε με βεβαιότητα. Και το πιο σημαντικό: η Χερσώνα, η Ζαπορόζιε και μέρος της περιοχής του Χάρκοβο ενσωματώνονται ήδη ενεργά, οπότε, στην πραγματικότητα, η Νοβορωσία - αν και όχι ακόμη πλήρως - έχει υλοποιηθεί. Και αυτό είναι μη αναστρέψιμο. Είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουμε, αλλά προς το παρόν ας κάνουμε έναν απολογισμό όσων έχουμε.


Τι είναι η Νοβορωσία;


Αυτή τη φορά χωρίς πάθος.


Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία έχει ιστορικά ξεπεράσει ανεπιστρεπτί τη μορφή του έθνους-κράτους και δεν είναι πλέον μόνο η Ρωσική Ομοσπονδία με τη στενή έννοια του όρου.


Αυτή είναι τώρα μια Ανοικτή Αυτοκρατορική Ομοσπονδία, Ρωσία-Ευρασία. Η μαχητική αδελφοσύνη Τσετσένων, Ρώσων και άλλων λαών στα ουκρανικά μέτωπα, η μετακίνηση στο πλευρό μας τόσων Μικρορώσων που επιλέγουν την Αυτοκρατορία, όλα αυτά είναι ο θρίαμβος του Ευρασιατισμού. Και όσοι προσπαθούν να προσκολληθούν στον εθνικισμό, όποιος κι αν είναι αυτός - ουκρανικός, μεγαλορώσικος ή αποσχιστικός - μπροστά στα μάτια μας βρίσκονται ξεκάθαρα στις τάξεις των προδοτών. Όπως είπε ο Alain de Benoist: "Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι η μάχη της αυτοκρατορίας εναντίον του έθνους-κράτους".


Η Ανοιχτή Ομοσπονδία δεν περιλαμβάνει μόνο νέες χώρες. Κάθε νέα περιοχή αλλάζει τα όρια του συνόλου. Τα όρια οριοθετούν ένα σχήμα, μια φιγούρα. Και το σχήμα είναι ταυτότητα. Αν τα όρια είναι στρογγυλά, πρόκειται για κύκλο. Αν είναι τετράγωνα, τετράγωνο. Αν η Χερσώνα, η Ζαπορόζιε, το Ντονμπάς και η Κριμαία είναι σε αυτή την πλευρά, τότε η χώρα έχει όραμα. Αν από την άλλη πλευρά - κάτι εντελώς ξεχωριστό. Διαφορετική μορφή, διαφορετική χώρα, διαφορετική ουσία.


Είναι λογικό ότι η Νοβορωσία μεταφέρθηκε στη δικαιοδοσία των εσωτερικών πολιτικών υπηρεσιών της Ρωσίας. Αυτό ενσταλάζει εμπιστοσύνη και αίσθημα ασφάλειας στους νέους μας πολίτες, στους μαχητές μας και στο λαό μας. Υπέροχα.


Τώρα είναι απαραίτητο να τοποθετήσουμε τις ίδιες εσωτερικές πολιτικές υπηρεσίες σε ένα νέο πλαίσιο, αυτή τη φορά ευρασιατικό. Και αυτό σημαίνει ότι στη νέα διαμόρφωση των συνόρων, αλλάζει και η σημασία των περιοχών που ήταν στο εσωτερικό. Εξάλλου, πριν από είκοσι χρόνια υπήρχαν προβλήματα με αυτούς, ιδιαίτερα έντονα στον Καύκασο. Σταδιακά και πολύ αποτελεσματικά, ο Πούτιν αφαίρεσε την οξύτητα, κατέστειλε τον αποσχιτισμό και ενοποίησε τις περιοχές σε έναν ενιαίο χώρο. Και σήμερα, οι ήρωες της Τσετσενίας και του Βόρειου Καυκάσου πολεμούν για τη Ρωσία, πλάι πλάι με τους Ρώσους.


Ωστόσο, όταν η Ρωσία περιλαμβάνει τη Νοβορωσία, δεν περιλαμβάνει μόνο ποσοτικά εδάφη, αλλά και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αυτό επηρεάζει τη Σιβηρία, την περιοχή Oryol, την περιοχή του Κρασνοντάρ και τις περιοχές της Αρκτικής. Αποτελούν πλέον τα εδάφη της Ρωσίας-Ευρασίας, μιας Ανοικτής Ομοσπονδίας, και όχι απλώς ένα εθνικό κράτος, σύμφωνα με την αρχή του υπολείμματος που αναπτύχθηκε στα ερείπια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας: την ΕΣΣΔ. Αυτό σημαίνει ότι η εσωτερική πολιτική αλλάζει νόημα. Παύει να είναι αποκλειστικά εγχώρια, πρέπει να λαμβάνει αναγκαστικά υπόψη την ενσωμάτωση, όχι μόνο των νέων, αλλά και των παλαιών τομέων.


Και εδώ μπορούμε να προχωρήσουμε με δύο τρόπους:


Ρωσοποίηση

ή


Ευρασιατική διαφοροποίηση με παράλληλη διατήρηση της στρατηγικής αυτοκρατορικής ενότητας.

Στην πρώτη περίπτωση, η Μεγάλη Ρωσία γίνεται αντιληπτή ως μια διευρυμένη εκδοχή του έθνους-κράτους, δηλαδή ως μια καθαρά ποσοτική κλίμακα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Στην αρχή αυτό δεν είναι κακό, αλλά μακροπρόθεσμα είναι εξαιρετικά ασταθές και ακόμη και επικίνδυνο.


Πάρτε το παράδειγμα της ίδιας της Τσετσενίας υπό τον Καντίροφ: τον μεγαλύτερο και τον νεότερο. Η Μόσχα με προνοητικότητα πήγε να δώσει στην Τσετσενία έναν μεγαλύτερο βαθμό πολιτιστικής και θρησκευτικής αυτονομίας, δηλαδή σύμφωνα με το ευρασιατικό σενάριο. Και δεν υπήρχε ανάγκη για τεχνητή ρωσοποίηση. Η πίστη της βαθιά ισλαμικής Τσετσενίας στη Ρωσία είναι ύψιστη. Διατηρούμε την τοπική ταυτότητα με μια αυστηρή κάθετη στρατηγική. Αυτό είναι που λειτουργεί. Αυτή είναι η ευρασιατική διαφοροποίηση. Με άλλα λόγια, η τέχνη της οικοδόμησης αυτοκρατοριών. Είναι αυτοκρατορία.


Η απόφαση αυτή πρέπει αναπόφευκτα να ληφθεί στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής της Ρωσίας στη νέα της φάση. Η Νοβορωσία απαιτεί μια σοβαρή αλλαγή στα ορόσημα. Η τεχνοκρατία και ο πραγματισμός είναι χρήσιμοι κατά τη λήψη στρατηγικών επιλογών.


Η Ρωσία, έχοντας γίνει μια Ανοικτή Ομοσπονδία, δηλαδή Ρωσία-Ευρασία, πρέπει πρώτα να επανεξετάσει τον εαυτό της. Και μόνο τότε δώστε του έναν τεχνικό σχεδιασμό.


Κάθε μέρα, η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση κάνει αυτή την επανεξέταση όλο και πιο επείγουσα. Η μορφή των συνόρων μας έχει ήδη αλλάξει ανεπανόρθωτα και θα συνεχίσει να αλλάζει. Αυτό το σχήμα είναι ομόλογο (ομοθετικό, όπως λένε οι μαθηματικοί) με τα σχήματα της πολιτικής μας σκέψης, συμπεριλαμβανομένης της εσωτερικής πολιτικής σκέψης.


Υπάρχει μια περίπτωση στη δομή της κρατικής διοίκησης όπου τα ζητήματα αυτά γίνονται κατανοητά στο κατάλληλο επίπεδο; Αν υπάρχει, θαυμάσια. Εάν όχι, πρέπει να δημιουργηθεί. Εάν υπάρχει, αλλά όχι στο σωστό επίπεδο, το επίπεδο θα πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα. Αφήστε τα ερωτήματα αυτά να παραμείνουν προς το παρόν ανοιχτά. Το κυριότερο είναι να συμβεί. Προχωράμε μπροστά.


Μετάφραση (στα ιταλικά) από τον Alessandro Napoli


Μετάφραση από εδώ:

Federazione imperiale aperta