Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

 π. Ιωάννης Ρωμανίδης

"Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμηοί".

 "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων".

 ο Παλαμάς προείδε την Ρωμηοσύνην θριαμβεύτριαν

Το γεγονός ότι ο λαός, οι διανοούμενοι, ο κλήρος και οι καλλιτέχναι χρησιμοποιούν με τόσην υπερηφάνειαν και αγάπην τα εθνικά ονόματα της Ρωμηοσύνης μέχρι σήμερον είναι απόδειξις όχι μόνον ότι οι Νεογραικοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά αισθήματα του λαού, αλλά και ότι η προσπάθεια να σβήση η Ρωμηοσύνη απέτυχεν.

Ο Παλαμάς εγνώριζε καλά ότι το τραγούδι του Βλαχάβα, "Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θέ να πεθάνω", με το οποίον ήρχισε το εν λόγω έργον του [ 22 ] είναι ακαταμάχητος δύναμις όχι μόνον κατά των Τούρκων, αλλά και κατά των Νεογραικών που προσπαθούσαν και αυτοί να αφανίσουν την Ρωμηοσύνην, με πιο ύπουλον τρόπον, παρασκηνιακώς, μέσω της παιδείας.

Ανατραφείς εις το Μεσολόγγι και ως εκ τούτου έχων τα ίδια αισθήματα με τον Παπά Βλαχάβα και τον Ρήγα τον Βελεστινλή και γνωρίζων ότι ο ρωμαίϊκος λαός θα διατηρή πάντοτε τα αισθήματα αυτά, ο Κωστής Παλαμάς προέβλεψε τον τελικόν θρίαμβον της Ρωμηοσύνης, όπως φαίνεται σαφώς εις τα λόγια με τα οποία τελειώνει το έργον του και με τα οποία τελειώνομεν την ομιλίαν αυτήν.

"Όμως κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα γλωσσικό δεν μπορεί παρά να βρη ακόμη στη λέξη Ρωμιοσύνη κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πώς δεν τόχει ο Ελληνισμός, με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια."

Ρωμηοσύνη δίγλωσσος μέχρι σήμερον

Ποτέ δεν ηδυνήθησαν οι Φράγκοι και οι ακολουθούντες αυτούς Ευρωπαίοι και Ρώσοι να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν Ρωμαίοι να γίνουν Έλληνες και Έλληνες να γίνουν Ρωμαίοι, να συγχωνευθούν εις έν έθνος με ελληνικόν πολιτισμόν και να έχουν αντί μίαν γλώσσαν δύο, ως περίπου έχουν οι Ελβετοί σήμερον.

Είναι γνωστόν ότι η Ρωμηοσύνη έχει δύο επισήμους γλώσσας, την λατινικήν και την ελληνικήν. Η λατινική λέγεται ρωμαϊκά και επεκράτησεν η ελληνική να λέγεται ρωμαίϊκα. Το ίδιο όνομα με ένα ιώτα σημαίνει λατινικά και με δύο ιώτα ελληνικά και έτσι δηλώνει τας δύο γλώσσας της Ρωμηοσύνης.

Αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μέχρι σήμερον δίγλωσσος. Τούτο διότι τα βλάχικα είναι νεολατινικά ή νεορωμαϊκά και τα αρβανίτικα είναι κατά 50% λατινικά και 25-30% ελληνικά. Πρό ετών ήτο σύνηθες φαινόμενον Ρωμαίοι των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι και πολλάκις τρίγλωσσοι. Ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν τα ρωμαίϊκα. Η μεγαλυτέρα ομάς επαναστατών του 1821 ήσαν οι Αρβανίται Ρωμαίοι εκ των οποίων πολλοί ούτε καν εγνώριζαν τα ελληνικά.

ειρωνεία και καταφρόνησις

Ορμώμενος από τα τοιαύτα του Κρουμπάχερ ως και από την καθημερινήν εμπειρίαν του λαού και την πρόσφατον ιστορίαν του έθνους, ο Παλαμάς τονίζει ότι όχι μόνον το Ρωμιός, αλλά και το Έλλην χρησιμοποιείται κάποτε με ουχί καλήν σημασίαν.

Γράφει ως εξής, "Ακόμη και τα ονόματα Έλλην, Έλληνες, ελληνικά Πράγματα κ.τ.λ κάθε που παρουσιάζονται στη ζωή, οπωσδήποτε βαλμένα, με όλο τους τον κλασσικό φωτοστέφανο, χρησιμοποιούνται κ' εκείνα, κατά την περίσταση, ειρωνικώτατα και καταφρονετικώτατα. Όμως για τούτο κανενός δεν πέρασε από το νού να τα στείλη στο λοιμοκαθαρτήριο". [ 4 ]

Φαίνεται σαφώς πώς το 1901 υπήρχεν ακόμη οξεία αντίθεσις μεταξύ εκείνων που υπεστήριζον την εκρίζωσιν της Ρωμηοσύνης, και εκείνων που ηγωνίζοντο, ως ο Παλαμάς, να διατηρήσουν την χρήσιν του Ρωμηός και Ρωμηοσύνη τουλάχιστον εις την δημοτικήν γλώσσαν.

Ο Παλαμάς παρουσιάζει και άλλα παραδείγματα ονομάτων με διπλήν σημασίαν, καλήν και ουχί τόσην καλήν, ανάλογα με την περίστασιν όπου χρησιμοποιούνται - Μοραΐτης, Αρβανίτης, Καραϊσκάκης, κλέφτης, Εβραίος και το Γραικός των Φραντσέζων, που ημπορεί να είναι οι ένδοξοι Περικλής, Μάρκος Μπότσαρης, Κανάρης, "αλλά και κάθε αλιτήριος

 πραγματικά Ρωμιοί

"Ανάλογη, λογική, συνεχίζει ο Παλαμάς, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμιός και Ρωμιοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόϊσα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί. Το όνομα (Ρωμιός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμόν αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμιός, και κρατούσε ως τα χτές ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία. "Η μάννα τ' είταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' είταν Έλλη(ν)", λέει ο Κυπριώτης ποιητής, και σημαίνει κι ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα". [ 6 ]

 έξωθεν επιβολή

Ήδη απεκάλυψεν ο Παλαμάς τους λόγους των φαινομένων τούτων όταν εδήλωσε την συμφωνίαν του με τον Κρουμπάχερ ότι το όνομα τούτο εισήχθη "διά της Κυβερνήσεως και του σχολείου τεχνικώς". Αλλά και την έξωθεν επιβολήν του ονόματος τούτου αποκαλύπτει ο Παλαμάς με την εξής συνέχειαν, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων. Κ' έτσι έγινε ο εξευτελισμένος Ρωμιός των φωνακλάδων των καφενείων, ο φασουλής Ρωμιός των σατυρογράφων, ο ασυνείδητος Ρωμιός μέσα στο ψευτοβασίλειο που Ρωμαίϊκο το λένε". [ 7 ] Και έτσι καταλαβαίνει κανείς τί θέλει να πη ο Παλαμάς με τα ανωτέρω, "Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί".

Δριμεία επίθεση κατά του Παλαμά έκαμε ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρο του "Έλληνες ή Ρωμηοί". Ο Πολίτης δέχεται ότι εξαφανίσθηκε ως εθνικό όνομα το όνομα το Έλλην, γιατί ταυτίσθηκε με το ειδωλολάτρης και ότι πριν από την άλωση εμφανίσθηκε πάλι. Όμως δεν ριζώθηκε, λέγει ο Πολίτης, γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοικούσε ως εθναρχία το πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής.

Ακολουθών τα συντάγματα της τότε Ελλάδας ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνες όχι με τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος του 1901. Παρουσιάζει μαρτυρίες όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της ανατολικής Ρωμανίας γνωρίζουν καλώς και είναι υπερήφανοι ότι είναι απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των Ελλήνων, και νομίζει ότι οι μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδας είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.

Είς υποστήριξην του Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι "... το ελληνικό έθνος ανακτήσαν το αληθές εθνικό όνομά του, κατεδίκασε το επείσακτο όνομα του Ρωμηού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστική ".  Και κατακλείει την επίθεση του κατά του Παλαμά ως εξής: "Ας μη επιμένει λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης η βασίλισσα Ελλάδα". Ο Παλαμάς δεν απήντησε και εξηγεί τον λόγο, "Αν απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο "Άστυ" που με φιλοξένησε, χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά και στίχους, που μέσα τους αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμηός".  Δηλαδή τον φίμωσαν.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης - Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

Αι πολιτιστικαι επιδράσεις της μεν Ρωμηοσύνης

 Αι πολιτιστικαι επιδράσεις της μεν Ρωμηοσύνης και επί του Ισλάμ της δε Ευρώπης επί των Νεγραικών.

Επίσης πρέπει να ερευνηθή λεπτομερώς η επίδρασης του ελληνικού πολιτισμού των Ρωμαίων επί των Αράβων και Τούρκων. Δεν είναι τυχαίον το γεγονός ότι η ρωμαίϊκη γλώσσα παρέμεινεν επί 100 έτη ή διοικητική γλώσσα.των Αράβων μετά την υπ' αυτών κατάκτησιν της συριακής και αιγυπτιακής Ρωμανίας. Υπάρχουν πάμπολλα τα μαρτυρούντα την επίδρασιν αυτών από τους ίδιους αρχαιοτέρους "Αραβας ιστορικούς. Η αραβική και τουρκική μουσική π.χ. βασίζεται ως επί το πλείστον επί της ρωμαίικης οκτωήχου, η οποία διατηρείται μέχρι σήμερον εις τα τραγούδια και τους χορούς των Αράβων και Τούρκων.

Επειδή όμως οι Νεογραικοί φαντάζονται ότι το γνήσιων ελληνικών πρέπει να ομοιάζη με το ευρωπαϊκών, αφού συγχέουν τον ελληνικών πολιτισμών με τον ευρωπαϊκών, είναι αναπόφευκτον να πιστεύουν ότι κάθε ομοιότης μεταξύ ρωμαίϊκης και τουρκικής ή αραβικής μουσικής οφείλεται εις κάποιαν υποδούλωσιν της ρωμαίϊκης παραδόσεως εις την αραβικήν και τουρκικής και όχι αντιστρόφως.

Το ίδιο ισχύει και εις το θέμα των χορών. Πάντως η δουλεία των Νεογραικών εις τον ευρωπαϊκών πολιτισμόν φαίνεται σαφώς εις την μουσικής, τους χορούς, την ενδυμασίαν, την αρχιτεκτονικής και την εικονογραφία του νέου ελληνικού κρατιδίου μετά το 1821.

Η Ρωμανία Νικά

ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ / ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ Σ. ΙΩΑΝΝΗΣ

Οι έναντι της Ρωμηοσύνης ισχυρισμοί των Προτεσταντών

Ιωάννης Ρωμανίδης,

ΡΩΜΗΟCΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ

(Σχόλιο μου στο τέλος)

"Αλλη εξ ίσου επιβλαβής διά το έθνος ημών θεωρία Διαμαρτυρομένων καθηγητών σοβαρών πανεπιστημίων, ώς του Βερολίνου, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερον εις έν χρήσει διδακτικά εγχειρίδια, δηλητηριάζουσα ούτω μέλλοντας ηγέτας εις βάρος των «Γραικών» είναι ο ισχυρισμός, ότι εν αντιθέσει με τον γνήσιον αυγουστίνειον Προταντισμόν, η Ορθοδοξία των «Γραικών» Πατέρων είναι μία εξελληνισθείσα και άρα είδωλολατρική μορφή του Χριστιανισμού. Αυτή είναι η άλλη όψις του ισχυρισμού, ότι οι «Γραικοί» Πατέρες ουδέποτε κατενόησαν τον απόστολον Παύλον, τον οποίον, ώς λέγουν, ήρμήνευσαν ορθώς μόνον ο Αυγουστίνος και οι ιδρυται του Προτεσταντισμού ο Λούθηρος και ο Καλβίνος.

Δηλαδή ισχυρίζονται οι ακολουθούντες κατά γράμμα τον Αύγουστίνον Διαμαρτυρόμενοι ούτοι και ότι ο απόστολος Παύλος διδάσκει δήθεν ότι 1) την ενοχήν του 'Αδάμ έκληρονόμησαν όλοι οι απόγονοι αυτού, και ούτως η δικαιοσύνη του Θεού κατεδίκασεν εις κόλασιν όλην την ανθρωπότητα και επέβαλεν εις αυτήν την ποινήν του θανάτου. 2) Κατά την αξίαν της κληρονομικής ταύτης ενοχης αξίζει εις όλους η κόλασις. 3) Ο Θεός, όμως, επειδή ήθελεν, εξέλεξεν εκ των ανθρώπων μίαν ομάδα και προώρισεν αυτήν διά την σωτηρίαν. 4) Οι μη εκλεγέντες δεν πρέπει να παραπονούνται, αφού ως συνένοχοι διά την άμαρτίαν του Αδάμ τιμωρούνται δικαίως. 5) Ούτε δύνανται οι σεσωσμένοι να υπερηφανεύωνται ωσάν να απολαμβάνουν εκείνα τα οποία τους. αξίζουν, αφού αξίζει εις αυτους ως και εις τους απολωλότας ή κόλασις. 6) Απλώς πρέπει να ευχαριστήσουν τον Θεόν, διότι τους εδόθη ή δωρεάν, αν και δεν τους αξίζη. 7) Τα απαραίτητα προς σωτηρίαν καλά έργα δεν είναι των σεσωσμένων αλλά της χάριτος του Θεού, διότι ο άνθρωπος χωρίς χάριν όχι μόνον δεν δύναται να κάμη καλά αξιόμισθα αλλά ούτε ημπορεί να θέλω να κάμνη καλά έργα, χωρίς χάριν όχι μόνον δεν δύναται να κάμνη καλά έργα.  8 ) Διά τούτο η σωστική χάρις του Θεού ενεργεί ακαταγωνίστως και δίδεται μόνον εις τους προωρισμένους, οι οποίοι έχοντες την πεποίθησιν της σωτηρίας των υπερβαίνουν τον φόβον της κολάσεως. 90 Επομένως η σωτηρία δεν είναι συνεργασία μεταξύ Θεού και ανθρώπου αλλά ενέργεια του Θεού επί του ανθρώπου. 10) “Οπου δε ή “Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς, εσταυρώθη διά τους αμαρτωλούς και θέλει την σωτηρίαν των αμαρτωλών, δεν εννοεί όλους τους αμαρτωλούς αλλά μόνον τους προωρισμένους διά την σωτηρίαν αμαρτωλούς.

Αυτή η θεολογία του Αυγουστίνου υπήρξε μαζί με την βαρβαρότητα των Φράγκων η όλη προϋπόθεσις της Ιεράς Εξετάσεως της Φραγκοσύνης."

Σχόλιο δικό μου.

Μερικές φορές δεν είναι κακό να ακούς τί έχουν να πουν οι άλλοι για σένα. Ο Ρωμανίδης εδώ αντιμετωπίζει το ζήτημα αυστηρώς θεολογικά με αποτέλεσμα να μην βλέπει την θετική πολιτισμική διάσταση της "υποτιμητικής", όπως νομίζουν, αυτής μομφής και απαξίωσης των Προτεσταντών προς την Ορθοδοξία. Ότι δλδ είναι η εξελληνισμένη (και για αυτό κρυπτοπαγανιστική) εκδοχή του Χριστιανισμού.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία το ότι το λένε αυτό οι Προτεστάντες. Των οποίων ο Χριστιανισμός δίνει έμφαση στην Παλαιά Διαθήκη έναντι της  Καινής. Οι κατεξοχήν δλδ Ιουδαιοχριστιανοί έναντι της Ελληνικής Ορθοδοξίας.

Δυστυχώς ο Ρωμανίδης εδώ κάνει το ίδιο λάθος με την χρήση του όρου Βυζάντιο. Τα βλέπει μόνο ως αρνητικές εξελίξεις. Στην πραγματικότητα τέτοιες ήταν απλά οι προθέσεις τους (με την χρήση του όρου Βυζάντιο και την "μομφή" περί Ορθοδοξίας ως εξελληνισμένου Χριστιανισμού), ενώ στην πραγματικότητα τους έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Διότι έτσι αποστομώνονται με ένα σπάρο δύο τρυγόνια.

Και πρώτα απ' όλα μερικοί "δικοί μας", ανάμεσα τους και αξιόλογοι κατά τα άλλα, που φωνασκούν για την δήθεν μη ελληνικότητα του Βυζαντίου. Δικοί μας που συνήθως είναι δυτικόστροφοι, δλδ πολιτισμικά "προτεστάντες". Ορίστε οι πολιτισμικοί και ιδεολογικοί σας μέντορες... Κι αυτό ισχύει και για κάποιους "νιτσεϊκούς".

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ότι η προτεσταντική "κοινωνιολογική" θεολογία είναι πανομοιότυπη με την χειρότερη πτυχή (την εβραΐζουσα πτυχή) της νιτσεϊκής αντίστοιχης. Ο Προτεσταντισμός είναι μια θρησκεία όπου οι πλούσιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού και οι πτωχοί/λαός είναι οι αμαρτωλοί, όπως ακριβώς το νιτσεϊκο δίπολο κύριοι/αφέντες και δούλοι.

Πτυχή αυτή της ευρύτερης νιτσεϊκής φιλοσοφίας, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι ενιαία, που έρχεται σε αντίφαση με την ελληνική πτυχή της φιλοσοφίας του. Ο Νίτσε στην Γέννηση της Τραγωδίας, όπου η έμφαση δίνεται στην υπέρβαση των διπόλων, ήταν "Έλληνας", στον Ζαρατούστρα "Ιρανός", αλλά στην Θέληση για Δύναμη "Εβραίος". 

Ενώ στην Γενεαλογία της Ηθικής και στο Λυκόφως των Ειδώλων στην ουσία καταλογίζει στους χριστιανούς αυτά που ήξερε ως χριστιανικά έχοντας έρθει σε επαφή με τον Προτεσταντισμό, δλδ τον κατεξοχήν Ιουδαιοχριστιανισμό και άρα θα έπρεπε να καταλογίζει στους όντως πνευματικούς πατέρες των Προτεσταντών.

Δυστυχώς όλοι ξέρουν την νιτσεϊκή Θέληση για Δύναμη και το Κύριοι και Δούλοι, ελάχιστοι όμως την έννοια του Τραγικού ως την υπερβατική ένωση του Απολλώνιου και του Διονυσιακού. Όλοι δλδ ξέρουν την εβραϊκή πτυχή του Νίτσε, ελάχιστοι την ελληνική.

Πίσω στον Ρωμανίδη, ενώ έχουν πολύ μεγάλη αξία οι παρατηρήσεις του, ανήκει στην παλαιά Συντηρητική Σχολή, της οποίας η αξία βρίσκεται στην διαφύλαξη κάποιων ιστορικών και όχι μόνο αληθειών, όχι όμως και στην μεθοδολογία που είναι απαραίτητη στην σημερινή πραγματικότητα για αυτόν τον σκοπό. Διότι δεν μπορεί κανείς να πάει προς τα πίσω, αλλά μπορεί να επαναφέρει στο σήμερα τις αξίες του χθες.

Κατάφαση δλδ αντί για άρνηση. Ναι, "η Ορθοδοξία των «Γραικών» Πατέρων είναι μία εξελληνισθείσα και άρα είδωλολατρική μορφή του Χριστιανισμού". Ναι, το Βυζάντιο είναι η μεσαιωνική Ρωμανία, Ρωμηοσύνη, Ελλάδα, Ελληνισμός.

Οι Νεογραικοί έναντι των εν προκειμένω αντιφάσεων

Ιωάννης Ρωμανίδης

“Οταν ήλθα προ τεσσάρων ετών εις την Ελλάδα, διά να αναλάβω τα καθήκοντά μου ως καθηγητού πανεπιστημίου, εξεπλάγην άπό τάς τόσας φοράς που ήκουα να επικαλούνται τον προαναφερθέντα 'Αγγλοσάξωνα ιστορικόν των πολιτισμών Arnold Toynbee διά τον απέραντον θαυμασμόν του έναντι του ελληνικού πολιτισμού και της συμβολής του πολιτισμού τούτου εις τον δυτικόν πολιτισμόν. Φαίνεται σαφώς όμως ότι οι χρησιμοποιούντες τον Toynbee Νεοέλληνες δεν επρόσεξαν το γεγονός, ότι ο Toynbee τερματίζει τον ελληνικόν πολιτισμόν περί το έτος 675 και συγκαταλέγει τον ελληνικόν αυτόν πολιτισμόν μεταξύ των νεκρών πολιτισμών. Το ίδιο κάνουν όλοι οι τύπου Toynbee λεγόμενοι φιλέλληνες. 'Επειδή ακριβώς έκήρυττον οι τοιούτοι Ευρωπαίοι τον θάνατον του ελληνικού πολιτισμού, έχρησιμοποιουν τον όρον βυζαντινός πολιτισμός εις δήλωσιν της εν λόγω αντικαταστάσεως και αλλαγής πολιτισμών.

Κατά τον ίδιον Toynbee ο ελληνικός πολιτισμός εις την Δύσιν κατεστράφη υπό τών βαρβάρων γερμανικών φύλων υπό την ηγεσίαν τών Φράγκων, οι οποίοι όλίγον κατ' ολίγον έκτισαν τον δυτικόν πολιτισμόν εις τα ερείπια του καταστραφέντος τούτου ελληνικού πολιτισμού. Ούτω ο ελληνικός πολιτισμός εξαφανίζεται εις την Δύσιν δια της καταστροφής, εις δε την Ανατολήν διά της μεταβολής του εις βυζαντινόν.

Αί τοιαύται θεωρίαι όμοιάζουν με τας των Φράκων του θ' -ι' αιώνος. Ούτοι ευρεθέντες τότε εν αδυναμίαν να κατακτήσουν και καταστρέψουν το κράτος των Ρωμαίων είς την Ανατολήν, ήλλαξαν το όνομα των πολιτών και του Βασιλέως από «Ρωμαίος» εις «Γραικός» και του κράτους των από «Ρωμανία» εις «Γραικίαν».

Πάντως αντελήφθην πολύ γρήγορα ότι οι Νεογραικοί διά κάποιον ανεξήγητον λόγον είχαν την εντύπωσιν ότι οι ξένοι φιλέλληνες είναι θαυμασται όχι μόνον των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των σημερινών Ελλήνων και ότι θεωρούν τον σημερινόν πολιτισμόν της Ελλάδος ως ελληνικόν.

"Όταν ήρχισα μίαν προσπάθειαν να διαφωτίσω ώρισμένους περί της πραγματικότητας (δηλαδή ότι οι φιλέλληνες τύπου Toynbee πιστεύουν ότι μετά τον ζ' αιώνα δεν υπάρχει πλέον ελληνικός πολιτισμός), συνήντησα μίαν αφελή αντίδρασιν.  Ισχυρίσθησαν τινές ότι ο Toynbee δεν γνωρίζει τι λέγει, διότι ο ελληνικός πολιτισμός και ο δυτικός πολιτισμός είναι το ίδιο πράγμα.

Το αφελές αλλά και σκανδαλώδες της ταυτίσεως ταύτης του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού φαίνεται σαφώς από το απλούστατον γεγονός ότι οι μόνοι οι οποίοι πιστεύουν εις αυτήν είναι οι εξευρωπαϊσθέντες Νεογραικοί. Ούτε οι Ρωμηοί την πιστεύουν, αλλά ούτε κανείς σοβαρός ιστορικός της Ευρώπης την πιστεύει. Σαφεστάτη διά όλους είναι η διάκρισης μεταξύ ευρωπαϊκού πολιτισμού και βυζαντινού πολιτισμού, δηλαδή της Ρωμηοσύνης. Οι ιστορικοί τύπου Toynbee κάμνουν σοβαρά λάθη, όταν ασχολούνται με την ανατολική Ρωμαιοσύνην, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δυτική Ρωμαιοσύνη, την οποίαν ονομάζουν ελληνικόν πολιτισμόν των Ρωμαίων, δεν ταυτίζεται με τόν δυτικόν πολιτισμόν τον οποίον ίδρυσαν οι Φράγκοι. Ο πολιτισμός των πνευματικών απογόνων των Φράγκων λέγεται δυτικός ή ευρωπαϊκός και όχι ελληνικός ή βυζαντινός απλούστατα διότι δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε βυζαντινός, παρότι οφείλει πολλά εις αυτούς. Οι Ευρωπαίοι όχι μόνον θεωρούν τερματισθείσαν την ιστορικήν ύπαρξιν του ελληνικού πολιτισμού εις την Δύσιν και την Ανατολήν, ως περιεγράψαμεν έν λίγοις, αλλά και πιστεύουν ότι πολύ όλίγα έχουν απομείνει από τον λεγόμενων βυζαντινόν πολιτισμόν δηλαδή την Ρωμαιοσύνην, και ότι οι σημερινοί Ορθόδοξοι  Χριστιανοί ευρίσκονται πλέον είς το χωνευτήριο του δυτικού ή ευρωπαϊκού πολιτισμού και θα εξαφανισθούν πλέον ως ξεχωριστή οντότης.

Πολύ αποκαλυπτικά εν προκειμένο είναι τα γραφόμενα του Toynbee περί των σχέσεων μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσεως, ένθα περιγράφονται παράλληλα σχέδια αφομοιώσεως του ορθοδόξου χριστιανικού πολιτισμού, δηλαδή της Ρωμιοσύνης, υπό του δυτικού ή ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Γράφει ο Toynbee, «Αυτή η ομόκεντρος επίθεσις της μοδέρνας Δύσεως κατά του Ισλαμικού κόσμου ένεκαινίασε την παρούσαν συμπλοκήν μεταξύ των δύο πολιτισμών. Θα γίνει αναληπτόν ότι αυτή είναι μέρος ενός μεγαλυτέρου και φιλόξοτέρου κινήματος δια του οποίου ο δυτικός πολιτισμός δεν σκοπεύει τίποτε ολιγώτερον από την ενσωμάτωση ολοκλήρου της ανθρωπότητος εις μίαν μοναδικήν μεγάλην κοινωνίαν, και τον έλεγχον παντός πράγματος επί της γης, εις τον αέρα, και εις την θάλασσαν, το οποίο δύναται η ανθρωπότης να εκμεταλλευθή μέσω της μοδέρνας δυτικής τεχνικής. Αυτό το οποίον η Δύσις κάμνει τωρα εις το Ισλάμ, το κάμνει συγχρόνως και εις τους λοιπούς επιβιούντας πολιτισμούς - τον ορθόδοξον χριστιανικόν, τον ινδικόν, και τον κόσμον της "Απω Ανατολής - εις και τις επιβιούσας πρωτογόνους κοινωνίας, αι οποίαι τώρα πολιορκούνται ακόμη και εις τα τελευταία των οχυρά εις την τροπικήν Αφρικήν. Ούτως ή σύγχρονος έμπλοκή μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσεως είναι όχι μόνον πιο δραστήρια και οικεία από οιανδήποτε φάσιν τών έπαφών των εις το παρελθόν, ξεχωρίζει επίσης εις το ότι είναι περιστατικόν εις μίαν προσπάθειαν του δυτικού άνθρώπου να «δυτικοποιήση» τόν κόσμον...».

Εις την προσπάθειαν αυτήν η Τουρκία του 'Ατατούρκ θεωρείται ίσως η μεγαλυτέρα επιτυχία του δυτικού ή ευρωπαϊκού πολιτισμού, αφού ελπίζεται να χρησιμοποιηθή ως σφήνα διά την εν προκειμένω δυτικοποίησιν του Ισλάμ. Διά τούτο η Τουρκία είναι το χαϊδεμένο παιδί των ιεραποστόλων του δυτικού πολιτισμού. "Οθεν ο Toynbee έκφράζει τα επικρατούντα περί Τουρκίας αισθήματα των ιεραποστόλων του δυτικού πολιτισμού όταν διά την Τουρκίαν γράφει ότι η δυτικοποίησις της «... έπραγματοποιήθη με τόσον πνεύμα, υπό τοιαύτα σοβαρά εμπόδια, και έναντι τόσης βαρείας υπεροχής (των αντιθέτων), ώστε κάθε γενναιοδώρως σκεπτόμενος παρατηρητής θα κάμνη παραχωρήσεις διά τα σφάλματά της και ακόμη δια τα εγκλήματά της και θα της ευχηθή επιτυχίαν εις το φοβερόν έργον της».

Ιωάννης Ρωμανίδης,

ΡΩΜΗΟCΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ

ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

 "Κατὰ παράκληση φίλων ἠτοίμασα δι΄ ἐκτύπωσιν τὸ παρὸν δοκίμιον χάριν ἐκείνων ποὺ συγκινοῦνται μὲ τὴν Ρωμηοσύνην μας, πὰρ΄ ὅλην τὴν ὠργανωμένην καὶ ἔντονον πλύσιν ἐγκεφάλου ποὺ ὑφιστάμεθα, διὰ νὰ τὴν ἐγκαταλείψωμεν καὶ τὴν ἀντικαταστήσωμε μὲ τὸν Γραικισμόν, τὸν ὁποίων προσπαθοῦν οἱ Εὐρωπαῖοι νὰ μᾶς ἐπιβάλουν ἀπὸ τὸν Θ΄ αἰώνα καὶ οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωσιν, ὡς περιγράφομεν ἐν τῷ δοκιμίο τοῦτο. Τὸ πόνημα οὖτο εἶναι περιλιψις τῶν ὅσων διδάσκω περὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ ἰδεολογικῶν πλαισίων καὶ θεμελίων τῆς Ρωμαίϊκης ὑποστάσεως τοῦ Γένους. Ὁ ἀναγνώστης θὰ διαπιστώσει ὅτι πολλὰ ἐκ τῶν ἐκτιθέμενων ἐνταύθα, ἑρμηνευτικὰ ἀλλὰ καὶ ἱστορικά, ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὰ ἐν χρήσει ἐγχειρίδια τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἐν Ἑλλάδι ἱδρυμάτων ὡς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημον ἐμφάνισις τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Τὰ ἐν λόγω ἑρμηνευτικὰ καὶ ἱστορικὰ στοιχεῖα ὡς ἐμφανίζονται ἐν Ἑλλάδι εἶναι πιστὴ παραλλαγὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρωσικῆς καὶ ἀμερικανικῆς περὶ τῶν… Εν προκειμένω θεμάτων ἐπιστήμης. Τὰ περισσότερα ἐν τῷ δοκιμίω τούτω ἀναφερόμενα γεγονότα ὡς γεγονότα δὲν δημοσιεύονται διὰ πρώτην φοράν. Ἔχουν σχεδὸν ὅλα δημοσιευθῆ καὶ ὑπάρχουν κατεσπαρμένα εἰς παλαιὰ καὶ νέα βιβλία, ξένα καὶ Ἑλληνικά. Ἡ προσφορὰ τοῦ βιβλίου τούτου εἶναι ἡ Ρωμαίϊκη σύνθεσις καὶ ἑρμηνεία τῶν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον γνωστῶν στοιχείων. Ἀκριβῶς εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο ἡ μελέτη αὐτὴ εἶναι ἀντίθεσις καὶ διαμαρτυρία κατὰ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρώσικης, καὶ ἀμερικανικῆς συνθέσεως καὶ ἑρμηνείας, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπεδουλώθη ἡ Ρωμηοσύνη μέσω τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐπικρατοῦντος Νεογραικισμοῦ. Μὲ Γραικισμὸν καὶ Νεογραικισμὸν ἐννοοῦμεν ὄχι τὸν Νεοελληνισμόν, ἀλλὰ μόνον τὸ μὴ Ρωμαίϊκον μέρος τοῦ Νεοελληνισμοῦ. Ὁ Νεογραικισμὸς ὡς καὶ ὁ πρὸ τῆς Ἁλώσεως Γραικισμὸς εἶναι ἐκ τῆς φύσεως τῶν δουλεία χειροτέρα της Φραγκοκρατίας κᾶ τῆς Τουρκοκρατίας. Ἡ Φραγκοκρατία καὶ ἡ Τουρκοκρατία ἤσαν ὑποδούλωσις τοῦ σώματος. Ὁ Γραικισμὸς καὶ Νεογραικισμὸς εἶναι ὑποδούλωσις τοῦ πνεύματος. Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὅσοι δὲν ἠκολούθησαν τὸ παράδειγμα ἐκείνων ποὺ ἐφράγκευσαν καὶ ἐτούρκευσαν. Οἱ σημερινοὶ ἀπομείναντες Ρωμηοὶ ἀσφαλῶς δὲν τουρκεύουν ἂλλ΄ οὔτε φραγκεύουν οὔτε γραικεύουν. Ὅπως οἱ Γραικοὶ πρὸ τῆς Ἁλώσεως εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐφράγκευσαν, οὕτω καὶ οἱ Νεογραικοὶ ἐγραίκευσαν γενόμενοι οἱ σημερινοὶ Γραικύλοι* τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων καὶ τώρα τῶν Ἀμερικανῶν ἐξαδέλφων τῶν Εὐρωπαίων. Τὸ γραικεύω εἶναι σχεδὸν ταυτὸν μὲ τὸ φραγκεύω. Σημαίνει σήμερον ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶν ἔξω της Ρωμηοσύνης. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει σαφῶς ὅτι ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ συμμαχίας καὶ δουλείας. Γίνεται σύμμαχος μὲ ὁποινδήποτε, ἒφ΄ ὅσον συμφέρει εἰς τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ ποτὲ δοῦλος τῶν συμμάχων. Ὁ Γραικύλος ὅμως νομίζει ὅτι συμμαχία σημαίνει πνευματικὴ δουλείαν, δηλαδὴ συγχώνευσιν πολιτισμῶν καὶ σύγχυσιν ἰδεολογικῶν. Ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνον σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶ θέλει νὰ γίνει ἕνα πράγμα μὲ τὸν σύμμαχο. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται δὶ΄ ἔρωτα ὡς δούλη πρὸς κύριον ἴνα ἀποκτήση ἰσχυρὸν προστάτην, ὁ ὁποῖος θὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσαν του. Ὁ Νεογραικύλος εἶναι συνεχιστὴς τῆς παραδόσεως τῶν Γραικύλων πρὸ τῆς Ἁλώσεως, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐκήρυττον τὴν ἀνάγκην τῆς φραγκεύσεως τοῦ πνεύματος, διὰ νὰ σωθῶμεν ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦ σώματος. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Γραικύλος φοβεῖται καὶ ἄρα οὔτε εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι Ρωμηός, ἐφόσον φοβεῖται. Φοβεῖται τὴν πνευματικὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ ἐλευθερίαν. Θέλει ἐλευθερίαν τοῦ σώματος μόνον. Καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠμπορεῖ καν νὰ φαντασθῆ ὅτι Ρωμηοσύνη ὄχι μόνον δὲν ὑποδουλώνεται πνευματικῶς, ἀλλὰ εἶναι ἐν τῷ κόσμω πολιτιστικὴ δύναμις ἡγετική. Πῶς ἠμπορεῖ ὁ Γραικύλος νὰ ἔχη αἰσθήματα καὶ πεποίθεσιν ἠγέτου, ὅταν εἶναι δοῦλος; Ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἡγετικὰ αἰσθήματα ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνην του. Ὁ Γραικύλος τὸν ἠγέτην κάμνει μόνον ἐντός τῆς Ἑλλαδίτσας του, ἀφοῦ τὰ ἡγετικά του αἰσθήματα καὶ τὴν πολιτικὴν του δύναμιν ἀντλεῖ ἀπὸ πηγὴν ἔξω τῆς Ρωμηοσύνης καὶ ἐκτός τῆς Ἑλλαδίτσας του. Ὁ Ρωμηὸς εἶναι ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνην τοῦ ἀετός. Οἱ Ρωμηοὶ εἶναι πρὸς ἀλλήλους ἀετοὶ καὶ πρὸς ξένους ἀετοί. Ὁ Γραικύλος κάμνει τὸ λεοντάρι εἰς τοὺς Ρωμηοὺς μὲ τὴν βοήθεια τῶν ξένων, ἀλλὰ ειναι φρόνιμον ποντικάκι εἰς τοὺς ξένους. Δὲν ἐνδιαφέρει τὸν Ρωμηὸν τί λέγουν οἱ ξένοι δι΄ αὐτόν, διότι τὰ κριτήρια του εἶναι ρωμαίικα. Ὁ Γραικὸς ἀγωνίζεται νὰ βρεθῆ εἰς θέσιν νὰ διατυμπανίζει τί καλὰ λέγουν οἱ ξένοι δὶ΄ αὐτόν, φια νὰ ἀποδείξη τὴν ἀξίαν του, διότι τὰ κριτήρια του δὲν εἶναι ρωμαίϊκα ἀλλὰ εὐρωπαϊκά, ρώσικα καὶ ἀμερικάνικα. Ὁ Ρωμηὸς εἶναι σκληρὸς καὶ ἐλεύθερος καὶ οὐδέποτε ἀφελής. Καὶ ὅταν τὸ σῶμα του ἢ τὰ συμφέροντα του σκλαβωθοῦν, κάμνει ἑλιγμοὺς καὶ ὑποκρίνεται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, διὰ νὰ παραμείνη μὲ τὴν εὐφυΐαν του ὅσον τὸ δυνατὸν πλέον ἐλευθέρα ἡ Ρωμηοσύνη του. Μὲ ὑπερηφάνειαν τὸν Καραγκιόζη κάμνει καὶ πάντοτε ἀδούλωτος ἀετὸς τῆς Ρωμηοσύνης παραμένει. Ὁ Νεογραικισμὸς ἀρκετὰ ἐζημίωσε τὸ Ρωμαίϊκον μὲ τὴν γεγόμενην ξενομανίαν του, ἡ ὁποία εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα δουλοπρέπεια εἰς τὰ ἀφεντικά του. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ Νεογραικοὶ εἶναι διηρμένοι μεταξὺ τῶν ἀφεντικῶν τῶν, συμπεριφέρονται ὁ ἕνας Γραικύλος πρὸς τὸν ἄλλον Γραικύλον ὡσὰν τὰ ἀφεντικὰ τῶν. Οἱ Γραικύλοι τῶν Ρώσων φέρονται πρὸς τοὺς Γραικύλους τῶν Ἀμερικανῶν ὡς οἱ Ρῶσοι πρὸς Ἀμερικανοὺς καὶ τανάπαλιν. Τὸ ἴδιον κάμνουν οἱ Γραικύλοι τῶν Φρατσέζων, Ἄγγλων, Γερμανῶν, κλπ. Δια τοῦτο παρατηρεῖται τὸ περίεργον φαινόμενον νὰ ἐρωτεύεται ὁ Γραικύλος τὸν Ρῶσον φίλον του καὶ νὰ μισῆ τὸν Γραικύλον τῶν Ἀμερικανῶν καὶ τανάπαλιν. Τὸ παράδοξον εἶναι ὅτι ἕκαστος θεωρεῖ τὸν ἄλλον Γραικύλον ἐχθρὸν καὶ προδότην τοῦ Ἔθνους. Ἐξ ἀπόψεως ὅμως Ρωμηοσύνης οἱ Γραικύλοι εἶναι ὅλοι προδόται. Τοῦτο ὅμως δὲν σημαίνει πάλιν ὅτι δέχεται ὁτιδήποτε τὸ ἀκλὸν καὶ τὸ κάμνει ρωμαίϊκον. Ὅπως γίνεται σύμμαχος μὲ ὅποιον συμφέρει ἐθνικῶς, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἀποκτᾶ ὅλα ὅσα χρειάζονται ἀπὸ τὴν σοφίαν τῶν ἐπιστημόνων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ προσαγάγει εἰς τὸν ρωαμαίϊκον πολιτισμόν του. Οὐδέποτε συγχέει τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας μὲ τὸν πολιτιισμόν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι καὶ ὁ βάρβαρος δύναται νὰ ἔχη ἢ νὰ ἀποκτήση καὶ νὰ προαγάγη τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας, διὰ νὰ χρησιμοποιήση αὐτᾶς εἷς ὑποδούλωσιν καὶ καταστροφὴν ἀνθρώπων. Δία τοῦτο ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι πνευματικὸς ἡγέτης καὶ εἰς αὐτοὺς ποὺ εἶναι ὡς τεχνοκρᾶται καὶ ὡς οἰκονομικὴ δύναμις ἠγέται. Ἀλλὰ οἱ Νεογραικύλοι ἔχουν τόσον πολὺ συνηθίσει νὰ συγχέουν τὸ τεχνοκρατικὸν καὶ οἰκονομικὸν στοιχεῖον μὲ τὴν πνευματικῆς ἡγεσίαν, ὥστε δὲν ἀντολαμβάνοναται πλέον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ρωηοσύνη εἶναι σήμερον πολιτιστικὸς ἡγέτης ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ἐκτός τῆς Ἑλλαδίτσας των. Ὁ Γραικύλος νομίζει ὅτι τοιαύτη ἡγεσίαν εἶχον μόνον οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ φαντάζεται τὸν ἑαυτόν του ὡς τὸν φύλακα τῶν ἐρειπίων αὐτῶν. Θεωρεῖ συνεχιστᾶς καὶ ἠγέτας τοῦ πολιτιστικοῦ ἔργου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων τοὺς Εὐρωπαίους. Δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ καταλάβη ὅτι μόνον ἡ Ρωηοσύνη εἶναι συνεχιστὴς καὶ ἡγέτης τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Δία τοῦτο ὁ Γραικύλος εἶναι ὁ κύριος συντελεστὴς εἰς τὴν καλλιέργειαν τοῦ δουλουπρεποὺς φρονήματος τοῦ νεογραικισμοῦ ἐν Ἑλλάδι πνεύματος. Ὁ Γραικύλος ἔχει ἐμπιστοσύνην ὄχι εἰς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἀλλὰ μ΄νὸν εἰς τὰ ξένα ἀφεντικά του. Ναὶ μὲν Ρωμηὸς ἔχει ἀπόλυτον πεποίθεσιν εἰς τὴν Ρωμηοσύνη του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδαξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμμιὰν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως ἀγαπᾶ τοὺς ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς. Τοῦτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ὅλους τους ἀνθρώπους καὶ ὄλας τὰς φυλᾶς καὶ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς διάκρισιν καὶ χωρὶς προτίμησιν. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη τοῦ κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ εἶναι ἡ ὑψιλὴ μορφὴ τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλὰ κατανοεῖ ἄριστα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν Ρωμηὸν ὄχι ὅμως περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κάτοχόν τῆς ἀλήθειας ἂλλ΄ ἐξ ἴσου ἀγαπᾶ τὸν κήρυκα τοῦ ψεύδους. Ἀγαπᾶ τὸν Ἅγιον ἂλλ΄ ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ἀκόμη καὶ τὸν διάβολον. Δια τοῦτο ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι αὐτοπεποίθεσις, ἰταμότης καὶ ἐγωϊσμός. Ὁ ἠρωϊσμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀληθὴς καὶ διαρκῆς κατάστασις τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι ἀγριότης, βαρβαρότης καὶ ἁρπακτικότης. Οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες τῆς Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν Ἁγίων. Ἡ Ρωμηοσύνη διαφέρει τῶν ἄλλων πολιτισμῶν, διότι ἔχει τὸ ἴδιον θεμέλιον διὰ τὸν ἠρωϊσμόν της ὡς καὶ διὰ τὴν ἁγιωσύνην της, δηλαδὴ τὸ ρωμαΐικον φιλότιμον τὸ ὁποῖον δὲν ὑπάρχει εἰς τὸν εὐρωπαϊκὸν πολιτισμόν. Παρὰ ταῦτα οἱ Γραικύλοι ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερον προπαγανδίζουν ὅτι ὀφειλόμενον νὰ ἐγκαταλείψωμεν τὴν Ρωηοσύνην καὶ νὰ γίνωμεν Εὐρωπαῖοι, διότι δῆθεν ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνην. Τὸ δοκίμιον τοῦτο δὲν προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξη τίποτε. Ἢ Ρωμηοσύνη δὲν ἀποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δὲν χρειάζεται ἀπολογητᾶς. Εἶναι ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ εἶναι. Τὸ δέχεται κανεὶς ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Διὰ τοῦτο τὰ παιδιὰ τῶν Ρωμηῶν ἢ παραμένον πιστοὶ καὶ σκληροὶ Ρωμηοὶ ἢ ἐφράγκευον ἢ ἐτούρκευον. Καὶ σήμερον ἄλλοι παραμένουν Ρωμηοί, ἄλλοι ὅμως ἀμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, ἀγγλεύουν, δηλαδὴ Γραικεύουν. Εἰς τὸ παρελθὸν οἱ Ρωμηοὶ εἶχον τὴν ἡγεσίαν καὶ ἤσαν ὠργανωμένοι μὲ ρωμαΐικην ἐπιστήμην καὶ παιδείαν καὶ ἐπικρατοῦσαν εἰς τὸ Ρωμαΐικον. Μὲ τὴν ἵδρυσιν τῆς Ἑλλαδίτσας τῶν ἑλλαδιστῶν ὅμως οἱ Ρωμηοὶ ἐξετοπήσθησαν ἀπὸ τὴν ἡγεσίαν καὶ ἀνέλαβον αὐτὴν οἱ Γραικύλοιτων Μεγάλων Δυνάμεων καὶ ἵδρυσαν τὸν Νεογρεκισμὸν μὲ ἐπίσημον πρόγραμμα νὰ μὴ εἴμεθα πλέον Ρωμηοὶ ἀλλὰ τὰ ταπεινὰ καὶ φρόνιμα γραικύλα παιδιὰ τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων. Ὄχι μόνον ἔγινε τοῦτο ἀλλὰ οὔτε προεσπάθησαν οἱ Νεογραικύλοι νὰ τὸ ἀποκρύψουν. Ἤσαν ὑπερήφανοι διὰ τὴν ὑποδούλωσιν τῶν εἰς τὸν πολιτισμὸν τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων καὶ τὴν διετυμπάνιζαν εἰς ὄλας τὰς πολιτιστικᾶς ἐκδειλώσεις, τὴν μουσικήν, τοὺς χορούς, τὴν ἀρχιτεκτονικήν, τὰς ἐνδυμασίας κ.λ.π. Τὰ πρῶτα κόμματα τῆς «ἐλευθέρας» Ἑλλάδος δὲν ἤσαν τὸ φραντσέζικον κόμμα, τὸ ἀγγλικὸν κόμμα καὶ τὸ ρώσικον κόμμα; Καὶ ἕως σήμερον ποὺ τὰ ὑπουργεῖα παιδείας καὶ ἐξωτερικῶν ἀποτέλουν μέρος τῆς κομματικῆς πολιτικῆς, δὲν συνεχίζετο ἡ ἴδια κατάστασις; Ἡ παιδεία καὶ ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἴδιον δι’ ὅλους τους Ρωμηοὺς καὶ ἐκτὸς κομματικῶν διαμαχῶν. Τοῦτο ὅμως δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ μόνον ὅταν ἡ ἔχουσα σχέσιν μὲ θέματα πολιτισμοῦ ἐπιστήμη τῆς Ἑλλάδος ἐπανεύρη τὰ Ρωμαίϊκα κριτήρια καὶ βάση αὐτῶν ἀναδημιουργήση ἢ ἀναστήση τὴν ἀδέσμευτον ἀπὸ τὰς περὶ Ρωμηοσύνης πλαστογραφίας τῶν ξένων ἐπιστήμην. Ἐνώπιόν τοῦ μεγέθους τοῦ ἐν προκειμένω θέματος τὸ παρὸν μελέτημα εἶναι μία προσπάθεια ὄχι λύσεως ἂλλ΄ ἁπλῶς ἀποκαλύψεως σημαντικῶν προβλημάτων ἢ θεμάτων τὰ ὁποία ἐμποδίζουν εἰς τὴν ἀνάπτυξιν μίας ρωμαίϊκης θεωρήσεως τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος τοῦ Γένους. Οὐσιαστικῶς τὸ πόνημα τοῦτο εἶναι προσκλητήριον εἰς τοὺς Ρωμηοὺς καὶ τὲς Ρωμαίγισσες (ὡς τὶς ὀνομάζει ὁ Μακρυγιάννης) νὰ ἀναλάβουν τὸν ἐπιστημονικὸν ἀγώνα, νὰ ἀναστήσουν τὴν Ρωμηοσύνην ἀπὸ τὸν ἐπιστημονικὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον ἐπεξειργάσθηκαν δὶ΄ αὐτὴν 1) οἱ Φράγκοι ἀπὸ τὸν 9ον αἰώνα, 2) οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωσιν, 3) οἱ Γραικοὶ πρὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ 4) οἱ Νεογραικοὶ τῆς δούλης εἰς τοὺς Εὐρωπαίους καὶ Ρώσους Ἑλλαδίτσας τοῦ 19ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι μετέτρεψαν τὴν ρωμαίϊκην Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 εἰς ἥτταν τῆς Ρωμηοσύνης καὶ θρίαμβον τοῦ Γραικισμοῦ τοῦ Καρλομάγνου καὶ τοῦ Νεογραικισμοῦ τῶν «Φιλλελήνων» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Τὰ χρώματα τοῦ ἐξώφυλλου εἶναι τὰ χρώματα τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ διασώζονται μέχρι σήμερον εἰς τὰ λάβαρα τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων. Ὁ χρυσοὺς ἀετὸς εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη τῶν ρωμαίϊκων τραγουδιῶν καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀετοῦ εἶναι ὁ χρυσὸς σταυρός. Ἡ σημαία τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ὁ χρυσοὺς σταυρὸς ἐπάνω εἰς κόκκινο πανί. Κάποτε οἱ Ρωμαίϊσσες ἔβαφαν τὰ μαλλιὰ τῶν κόκκινα καὶ ἐφοροῦσαν φουστάνια μὲ τὰ ἐθνικὰ χρώματα. Διὰ τοὺς Ρωμηοὺς τὰ ἐθνικὰ χρώματα καὶ σύμβολα δὲν εἶναι συζητήσιμα. Εἶναι ρωμαίϊκα. Οἱ Γραικύλοι οὐδέποτε θὰ τὰ ἐπαναφέρουν χωρὶς τὴν ἄδειαν τῶν ἀφεντάδων των. Ὁ Ρωμηὸς ἀφεντάδες δὲν ἔχει καὶ θὰ τὰ ἐπαναφέρη μαζὶ μὲ τὸ προγονικόν τοῦ Γένους σύνθημα: 

 «Ἡ Ρωμανία Νικᾶ» 

Ἀριστοτέλειον πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης Τὴ 14η Σεπτεμβρίου 1974 Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης 

AΠO THN ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ Ι. ΡΩΜΑΝΙΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»"

*σχόλιο: 

 Γραικύλος δεν είναι μόνο ο ψευτο-αρχαιολάτρης που επιτίθεται στην "βυζαντινή" μας κληρονομιά, αλλά και ο χριστιανοταλιμπάν που επιτίθεται στην αρχαία μας κληρονομιά! Ρωμανία θα μπορούσε να υπάρξει κάλλιστα και με επίσημη θρησκεία την θρησκεία του Στωικισμού και του Νεοπλατωνισμού και πάλι Ρωμανία θά'ταν!