Ιωάννης Ρωμανίδης,
ΡΩΜΗΟCΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ
(Σχόλιο μου στο τέλος)
"Αλλη εξ ίσου επιβλαβής διά το έθνος ημών θεωρία Διαμαρτυρομένων καθηγητών σοβαρών πανεπιστημίων, ώς του Βερολίνου, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερον εις έν χρήσει διδακτικά εγχειρίδια, δηλητηριάζουσα ούτω μέλλοντας ηγέτας εις βάρος των «Γραικών» είναι ο ισχυρισμός, ότι εν αντιθέσει με τον γνήσιον αυγουστίνειον Προταντισμόν, η Ορθοδοξία των «Γραικών» Πατέρων είναι μία εξελληνισθείσα και άρα είδωλολατρική μορφή του Χριστιανισμού. Αυτή είναι η άλλη όψις του ισχυρισμού, ότι οι «Γραικοί» Πατέρες ουδέποτε κατενόησαν τον απόστολον Παύλον, τον οποίον, ώς λέγουν, ήρμήνευσαν ορθώς μόνον ο Αυγουστίνος και οι ιδρυται του Προτεσταντισμού ο Λούθηρος και ο Καλβίνος.
Δηλαδή ισχυρίζονται οι ακολουθούντες κατά γράμμα τον Αύγουστίνον Διαμαρτυρόμενοι ούτοι και ότι ο απόστολος Παύλος διδάσκει δήθεν ότι 1) την ενοχήν του 'Αδάμ έκληρονόμησαν όλοι οι απόγονοι αυτού, και ούτως η δικαιοσύνη του Θεού κατεδίκασεν εις κόλασιν όλην την ανθρωπότητα και επέβαλεν εις αυτήν την ποινήν του θανάτου. 2) Κατά την αξίαν της κληρονομικής ταύτης ενοχης αξίζει εις όλους η κόλασις. 3) Ο Θεός, όμως, επειδή ήθελεν, εξέλεξεν εκ των ανθρώπων μίαν ομάδα και προώρισεν αυτήν διά την σωτηρίαν. 4) Οι μη εκλεγέντες δεν πρέπει να παραπονούνται, αφού ως συνένοχοι διά την άμαρτίαν του Αδάμ τιμωρούνται δικαίως. 5) Ούτε δύνανται οι σεσωσμένοι να υπερηφανεύωνται ωσάν να απολαμβάνουν εκείνα τα οποία τους. αξίζουν, αφού αξίζει εις αυτους ως και εις τους απολωλότας ή κόλασις. 6) Απλώς πρέπει να ευχαριστήσουν τον Θεόν, διότι τους εδόθη ή δωρεάν, αν και δεν τους αξίζη. 7) Τα απαραίτητα προς σωτηρίαν καλά έργα δεν είναι των σεσωσμένων αλλά της χάριτος του Θεού, διότι ο άνθρωπος χωρίς χάριν όχι μόνον δεν δύναται να κάμη καλά αξιόμισθα αλλά ούτε ημπορεί να θέλω να κάμνη καλά έργα, χωρίς χάριν όχι μόνον δεν δύναται να κάμνη καλά έργα. 8 ) Διά τούτο η σωστική χάρις του Θεού ενεργεί ακαταγωνίστως και δίδεται μόνον εις τους προωρισμένους, οι οποίοι έχοντες την πεποίθησιν της σωτηρίας των υπερβαίνουν τον φόβον της κολάσεως. 90 Επομένως η σωτηρία δεν είναι συνεργασία μεταξύ Θεού και ανθρώπου αλλά ενέργεια του Θεού επί του ανθρώπου. 10) “Οπου δε ή “Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς, εσταυρώθη διά τους αμαρτωλούς και θέλει την σωτηρίαν των αμαρτωλών, δεν εννοεί όλους τους αμαρτωλούς αλλά μόνον τους προωρισμένους διά την σωτηρίαν αμαρτωλούς.
Αυτή η θεολογία του Αυγουστίνου υπήρξε μαζί με την βαρβαρότητα των Φράγκων η όλη προϋπόθεσις της Ιεράς Εξετάσεως της Φραγκοσύνης."
Σχόλιο δικό μου.
Μερικές φορές δεν είναι κακό να ακούς τί έχουν να πουν οι άλλοι για σένα. Ο Ρωμανίδης εδώ αντιμετωπίζει το ζήτημα αυστηρώς θεολογικά με αποτέλεσμα να μην βλέπει την θετική πολιτισμική διάσταση της "υποτιμητικής", όπως νομίζουν, αυτής μομφής και απαξίωσης των Προτεσταντών προς την Ορθοδοξία. Ότι δλδ είναι η εξελληνισμένη (και για αυτό κρυπτοπαγανιστική) εκδοχή του Χριστιανισμού.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία το ότι το λένε αυτό οι Προτεστάντες. Των οποίων ο Χριστιανισμός δίνει έμφαση στην Παλαιά Διαθήκη έναντι της Καινής. Οι κατεξοχήν δλδ Ιουδαιοχριστιανοί έναντι της Ελληνικής Ορθοδοξίας.
Δυστυχώς ο Ρωμανίδης εδώ κάνει το ίδιο λάθος με την χρήση του όρου Βυζάντιο. Τα βλέπει μόνο ως αρνητικές εξελίξεις. Στην πραγματικότητα τέτοιες ήταν απλά οι προθέσεις τους (με την χρήση του όρου Βυζάντιο και την "μομφή" περί Ορθοδοξίας ως εξελληνισμένου Χριστιανισμού), ενώ στην πραγματικότητα τους έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Διότι έτσι αποστομώνονται με ένα σπάρο δύο τρυγόνια.
Και πρώτα απ' όλα μερικοί "δικοί μας", ανάμεσα τους και αξιόλογοι κατά τα άλλα, που φωνασκούν για την δήθεν μη ελληνικότητα του Βυζαντίου. Δικοί μας που συνήθως είναι δυτικόστροφοι, δλδ πολιτισμικά "προτεστάντες". Ορίστε οι πολιτισμικοί και ιδεολογικοί σας μέντορες... Κι αυτό ισχύει και για κάποιους "νιτσεϊκούς".
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ότι η προτεσταντική "κοινωνιολογική" θεολογία είναι πανομοιότυπη με την χειρότερη πτυχή (την εβραΐζουσα πτυχή) της νιτσεϊκής αντίστοιχης. Ο Προτεσταντισμός είναι μια θρησκεία όπου οι πλούσιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού και οι πτωχοί/λαός είναι οι αμαρτωλοί, όπως ακριβώς το νιτσεϊκο δίπολο κύριοι/αφέντες και δούλοι.
Πτυχή αυτή της ευρύτερης νιτσεϊκής φιλοσοφίας, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι ενιαία, που έρχεται σε αντίφαση με την ελληνική πτυχή της φιλοσοφίας του. Ο Νίτσε στην Γέννηση της Τραγωδίας, όπου η έμφαση δίνεται στην υπέρβαση των διπόλων, ήταν "Έλληνας", στον Ζαρατούστρα "Ιρανός", αλλά στην Θέληση για Δύναμη "Εβραίος".
Ενώ στην Γενεαλογία της Ηθικής και στο Λυκόφως των Ειδώλων στην ουσία καταλογίζει στους χριστιανούς αυτά που ήξερε ως χριστιανικά έχοντας έρθει σε επαφή με τον Προτεσταντισμό, δλδ τον κατεξοχήν Ιουδαιοχριστιανισμό και άρα θα έπρεπε να καταλογίζει στους όντως πνευματικούς πατέρες των Προτεσταντών.
Δυστυχώς όλοι ξέρουν την νιτσεϊκή Θέληση για Δύναμη και το Κύριοι και Δούλοι, ελάχιστοι όμως την έννοια του Τραγικού ως την υπερβατική ένωση του Απολλώνιου και του Διονυσιακού. Όλοι δλδ ξέρουν την εβραϊκή πτυχή του Νίτσε, ελάχιστοι την ελληνική.
Πίσω στον Ρωμανίδη, ενώ έχουν πολύ μεγάλη αξία οι παρατηρήσεις του, ανήκει στην παλαιά Συντηρητική Σχολή, της οποίας η αξία βρίσκεται στην διαφύλαξη κάποιων ιστορικών και όχι μόνο αληθειών, όχι όμως και στην μεθοδολογία που είναι απαραίτητη στην σημερινή πραγματικότητα για αυτόν τον σκοπό. Διότι δεν μπορεί κανείς να πάει προς τα πίσω, αλλά μπορεί να επαναφέρει στο σήμερα τις αξίες του χθες.
Κατάφαση δλδ αντί για άρνηση. Ναι, "η Ορθοδοξία των «Γραικών» Πατέρων είναι μία εξελληνισθείσα και άρα είδωλολατρική μορφή του Χριστιανισμού". Ναι, το Βυζάντιο είναι η μεσαιωνική Ρωμανία, Ρωμηοσύνη, Ελλάδα, Ελληνισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου