Τὸ Ἔνζυμο
«Ἡ Δύση κατέκτησε τὸν κόσμο ὄχι ἐξαιτίας τῆς ἀνωτερότητας τῶν ἰδεῶν της ἤ τῶν ἀξιῶν ἤ τῆς θρησκείας της, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ἀνωτερότητάς της νὰ ἐφαρμόζει τὴν ὀργανωμένη βία. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς οἱ Δυτικοὶ συχνὰ τὸ ξεχνοῦν -οἱ μὴ Δυτικοὶ ποτέ».
Σάμιουελ Χάντιγκτον, «Ὁ πόλεμος τῶν πολιτισμῶν»
Σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν μεταμοντέρνο ἐθνομηδενισμὸ καὶ τὸν «πολιτικὰ ὀρθὸ» ἱστορικὸ ἀναθεωρητισμὸ -διανθισμένους μὲ τοὺς ἠθικισμοὺς τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», τοῦ no borders καὶ τοῦ one world, ποὺ δεσπόζουν στὴν ξέφρενα μηδενιστικὴ καὶ βαθιὰ παρηκμασμένη «Δύση»- οἱ Ρώσσοι διατηροῦν τὴν ἔντονη πατριωτικὴ ὑπερηφάνειά τους καὶ την φλογερὴ ταύτισή τους μὲ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους τους καὶ τὸ πεπρωμένο τῆς χώρας τους.
Ἡ σύγχρονη ρωσσικὴ ἱστορία εἶναι ἕνα δρᾶμα, μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημασία τοῦ ὅρου. Εἶναι ἡ ἱστορία μιᾶς μεγάλης τραγωδίας ποὺ περαίνεται μὲ τὴν κάθαρση μιᾶς μεγάλης νίκης. Εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ δράματος τῆς γερμανικῆς-ναζιστικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1941, ποὺ ἔφερε τοὺς κατακτητὲς στὰ πρόθυρα τῆς Μόσχας, καὶ τῆς συντριπτικῆς νίκης, ποὺ μετέτρεψε τῶν ἐπὶ τοῦ πατρίου ἐδάφους ἀμυνόμενους σὲ ἐπιτιθέμενους, τρέποντας σὲ φυγὴ τοὺς Γερμανοὺς καὶ φέρνοντας τοὺς Ρώσσους στὴν πύλη τοῦ Βραδεμβούργου.
Ἡ γερμανικὴ-ναζιστικὴ ἰμπεριαλιστικὴ εἰσβολὴ τοῦ 1941 ἦταν μία εἰσβολὴ πρωτοφανοῦς βαρβαρότητας, ποὺ ἐκδηλώθηκε ὡς ἕνας «φυλετικὸς πόλεμος» ἐναντίον τῶν «σλάβων ὑπανθρώπων», στὸν ὁποῖον οἱ κατακτητὲς παραβίασαν κάθε προηγούμενο ἐγκλημάτων πολέμου στὴν σύγχρονη ἱστορία καὶ καταπάτησαν στὸ Ἀνατολικὸ Μέτωπο ἀκόμη καὶ τοὺς ἐλάχιστους ἀνθρωπιστικοὺς κανόνες ποὺ ἔγιναν σεβαστοὶ στὸ Δυτικό.
Σὲ αὐτὸ τὸ μεγαλειῶδες δρᾶμα οἱ Ρώσσοι προσέφεραν 27 ἑκατομμύρια νεκροὺς γιὰ τὴν ὑπεράσπιση καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας, προτοῦ καταπνίξουν τὸ χιτλερικὸ τέρας μέσα στὴν φωλιά του. Μία στὶς τρεῖς ρωσσικὲς οἰκογένειες μετρᾶ τουλάχιστον ἕνα θύμα τῆς κατάκτησης καὶ τῆς ἐξόντωσης τῶν βαρβαρικῶν ὀρδῶν τοῦ Βορρᾶ, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ὀνείδη γιὰ τὸν «εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ ὁποίου ἐξεδήλωσαν τὴν φρικωδία τους ἐν ὀνόματι ἑνὸς κάλπικου δόγματος «φυλετικῆς ὑπεροχῆς», ποὺ ἀποτελεῖ τὴν χειρότερη ἐκδήλωση τῆς δυτικῆς φωταδιστικῆς ἀποπνευματοποίησης, ὑπὸ τὴν χυδαῖα μορφὴ ἑνὸς γενοκτονικοῦ βιολογικοῦ ὑλισμοῦ.
Ἡ σημερινὴ σύμπραξη φιλελευθερισμοῦ καὶ ναζισμοῦ ὡς ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὸ μαλακὸ ὑπογάστριο τῆς Ρωσσίας δὲν εἶναι οὔτε πρωτότυπη οὔτε τυχαία.
Ἀπὸ τὴν ἁδρὴ χρηματοδότηση τοῦ χιτλερισμοῦ ἀπὸ τοὺς τραπεζῖτες τῆς Γουώλ Στρὴτ (βλ. Antony Sutton, 'Wall Street and the Rise of Hitler') μὲ στόχο τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ρωσσίας καὶ τὸ σχέδιο τοῦ Τσώρτσιλ ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο γιὰ τὴν δυτικὴ εἰσβολὴ στὴν Ρωσσία σὲ συμμαχία μὲ τὶς ἐναπομείνασες μονάδες τῶν Ἐς-Ἐς (Unthinkable Operation), τοὺς μυστικοὺς στρατοὺς τοῦ ΝΑΤΟ στὴν μεταψυχροπολεμικη Εὐρώπη (Stay Behind), μέχρι τὸ Οὐκρανικὸ πραξικόπημα τῆς «Εὐρωμεϊντὰν» μὲ αἰχμὴ τοὺς νεοναζὶ τοῦ Κιέβου καὶ τὴν «ἐθνοκάθαρση» χιλιάδων Ρωσσόφωνων στὴν Ἀνατολικὴ Οὐκρανία ὑπάρχει μία σταθερὴ γραμμὴ κατάκτησης καὶ ἀποικιοποίησης τῆς Ρωσσίας, μὲ μία σταθερὴ ἀντιρωσσικὴ συνεργασία φιλελευθερισμοῦ καὶ ναζισμοῦ.
Εἶναι ὁ τεράστιος φόρος αἵματος τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς προγονικῆς γῆς, στὴν μνήμη τοῦ ὁποίου ὅλοι οἱ Ρώσσοι, ἀνεξαρτήτως ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους διαφορῶν τους, ἀποτίουν φόρο τιμῆς ἐν ὀνόματι τοῦ πατριωτικοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἀδιάσπαστης συνέχειας τοῦ ἔθνους, ὡς κοινότητα θανόντων, ζώντων καὶ ἀγέννητων.
Ὁ Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εἶναι γιὰ τοὺς Ρώσσους ὁ Μεγάλος Πατριωτικὸς Πόλεμος, ἀπέναντι στὸν ὁποῖο κάθε διαφορὰ καταρρέει μπροστὰ στὴν ἱερὴ ἰδέα τῆς πατρίδας.
Στὴν ρωσσικὴ ἱστορικὴ μνήμη οἱ λέξεις «φασισμὸς» καὶ «ναζισμὸς» ἀποϊδεολογικοποιούνται, γιὰ νὰ φορτισθοῦν μὲ μία ἔννοια κατὰ πολὺ σημαντικότερη ἀπὸ μία ἁπλὴ ἰδεολογία καὶ νὰ σημάνουν τὸ εἰσβολέα, τὸν κατακτητὴ καὶ τὸν ὑποδουλωτὴ τῆς πατρίδας καὶ τοῦ ἔθνους, ἀπέναντι στὸν ὁποῖον ὅλοι οἱ Ρώσσοι, ὅλα τὰ μέλη τῆς ἐθνικῆς κοινότητας, ὀρθώνονται σὰν μία γροθιά.
Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ρωσσικὸ ἐθνικὸ πνεῦμα αὐτὸ ποὺ ἐπικράτησε ἐπὶ τοῦ κομμουνιστικοῦ διεθνισμοῦ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ὥστε τὸ σταλινικὸ καθεστὼς νὰ προβάλλει τὸν ἱερὸ πόλεμο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας καὶ νὰ ἀφυπνίσει τὶς μνῆμες τοῦ πρίγκιπα Νιέφσκι στὸν νικηφόρο πόλεμο κατὰ τῶν Γερμανῶν τὸ 1241-42 (ποὺ ἀποτυπώθηκε στὴν προπαγανδιστικὴ ταινία-ἀριστούργημα τοῦ Ἀϊζενστάϊν, μὲ τὴν θεσπέσια μουσικὴ τοῦ Σοστακόβιτς). Εἶναι αὐτὴ ἐπικράτηση τοῦ ἐθνικοῦ πνεύματος ποὺ ἔφθασε στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ νομιμοποιήσει ἐκ τῶν ὑστέρων τὴν σοβιετικὴ ἐποχὴ -μία τραγωδία βιβλικῶν διαστάσεων γιὰ τὸν ρωσσικὸ λαὸ- μπροστὰ στὴν ἐποποιία τοῦ Μεγάλου Πατριωτικοῦ Πολέμου.
Γιατί αὐτὸ ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβει τὸ νεωτερικὸ δυτικὸ πνεῦμα, εὑρισκόμενο ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῆς φωταδιστικῆς ἐμμονῆς τῆς «προόδου», εἶναι ὅτι γιὰ τὴν ρωσσικὴ ψυχή, ἡ ἱστορία εἶναι τραγωδία, καὶ τὸ νὰ ἐπωμίζεσαι τὴν τραγωδία σημαίνει νὰ ἐπωμίζεσαι τὴν ἴδια σου τὴν ἱστορία. Τί μπορεῖ, ἄραγε, νὰ μᾶς θυμίζει ἀπὸ τὴν καθ' ἡμᾶς πνευματικὴ κληρονομιὰ αὐτὴ ἡ ἀντίληψη περὶ χρόνου καὶ περὶ ἱστορίας; -τὴν κατὰ πολὺ προγενέστερη τοῦ ρωσσικοῦ πνεύματος.
Ὁ ρωσσικὸς πατριωτισμὸς συνάδει μὲ τὸν δικό μας, ἐθνικό, κοινοτιστικὸ καὶ ὀργανικὸ πατριωτισμό, καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐθνοτικὴ καὶ ὡς πρὸς τὴν πολιτιστική του διάσταση.
Εἶναι ἕνας πατριωτισμὸς ποὺ δὲν θεωρεῖ τὸ ἔθνος οὔτε ἕνα ἄθροισμα ἀτόμων οὔτε ἕνα «καθημερινὸ δημοψήφισμα» (ὁ πάλαι ποτὲ φιλελεύθερος πατριωτισμός), οὔτε ὡς ἄθροισμα συγκεκριμένων συμφερόντων (ἑταιρικὸς πατριωτισμός, πλήρως συνυφασμένος μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ καπιταλισμοῦ, μὲ τὸν ἀμερικανισμὸ ὡς τὴν πλέον καθαρή του μορφή), οὔτε ὡς ἀποτέλεσμα ἑνὸς «κοινωνικοῦ συμβολαίου» (συνταγματικὸς πατριωτισμός), ἀλλὰ ὡς γνήσιο καὶ ἀτόφιο προϊὸν τῆς σταθερᾶς τοῦ ἔθνους ὡς φυλή, ὡς ἱστορία, ὡς πολιτισμὸς καὶ ὡς κοσμοθεώρηση.
Εἶναι αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ ἔθνους, ὡς μία δραματικὴ σκυταλοδρομία μεταξὺ γενεῶν μέσα στὸν χρόνο καὶ στὸν χῶρο, ὡς μία κοινότητα πεπρωμένου, ποὺ ἔρχεται σὲ κατάφωρη ἀντίθεση μὲ τὴν σημερινὴ μεταϊστορικὴ «Δύση», τῆς ἀποστειρωμένης σκέψης καὶ τῆς «ἤπιας ἰδεολογίας», ποὺ διατηρεῖ, ὡστόσο, στὸ ἐξωτερικὸ ἀτόφιο τὸν βαρβαρισμὸ τῆς ἀποικιοκρατίας, τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ τοῦ ὑπεροπτικοῦ ἡγεμονισμοῦ, ἀνεξαρτήτως τῶν διαδοχικῶν ἰδεολογικῶν της προσήμων.
Δὲν εἶναι μονάχα τὸ ἐθνοτικὸ πνεῦμα τῆς Ρωσσίας αὐτὸ ποὺ συνάδει μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνοτικοῦ ταυτοτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Γιὰ ἐμᾶς ἡ Ρωσσία εἶναι πρωτίστως ἡ πολιτισμικὴ συνέχεια τῆς δικῆς μας Αὐτοκρατορίας -εἶναι ἡ πνευματικὴ θυγατέρα τῆς Ρωμανίας. Καὶ γι' αὐτὸ αἰσθανόμαστε τὴν κοινότητα συνειδήσεων καὶ ἀξιῶν ποὺ ὑπάρχει μεταξύ μας ὅσο μὲ κανέναν ἄλλον.
Γι' αὐτὸ σὲ αὐτὸν τὸν δίκαιο, πατριωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο ποὺ διεξάγει σήμερα ἡ Ρωσσία ἐναντίον τοῦ ἀμερικανοκίνητου φιλονεοναζιστικοῦ καθεστῶτος τοῦ Κιέβου δὲν βλέπουμε μονάχα μία σύγκρουση συμφερόντων ἀλλὰ καὶ μία ἀντιπαράθεση ἀξιῶν, ποὺ ὑπερβαίνουν κατὰ πολὺ τὸ σημερινὸ ρωσσικὸ καθεστώς.
Ὁ ἡγεμονισμὸς τῆς «Δύσης», μὲ τοὺς μονοπολικούς της γεωπολιτικοὺς σχεδιασμοὺς καὶ τὶς ἀδηφάγες φιλοδοξίες τῆς παρασιτικῆς δυτικῆς νεοφεουδαλικῆς πλουτοκρατίας ἑνὸς καπιταλισμοῦ-καζίνο, συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὰ μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερα ἰδεολογήματα ἀποδόμησης τῶν κοινωνιῶν καὶ τῆς μετάβασης σὲ μία μεταανθρώπινη βαρβαρότητα.
Ἡ σύνταξη μὲ τὴν Ρωσσία ἀφορᾶ ὄχι μόνο τὰ ἑλληνικὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα, ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν δυτικὴ κατοχὴ τῆς χώρας καὶ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς τουρκικῆς νεοοθωμανικῆς ἀπειλῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀφύπνιση τῆς δυτικόδουλης Ἑλλάδας, ποὺ βρίσκεται στὸ χεῖλος τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς της καταστροφῆς ἐξαιτίας τοῦ θανάσιμου ἐναγκαλισμοῦ της μὲ τὴν Δύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου