ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ

 

  π. ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ Σ. ΙΩΑΝΝΗΣ

Μερικές παρατηρήσεις στο τέλος.

"Ο Ελλαδιτσίτης Νεογραικός αµέσως µειονεκτεί νοµίζων ότι πρόκειται περί ανθελληνικής επιδόσεως ανθέλληνός τινος και αµέσως και αυτοµάτως αρχίζει την τετριµµένην συνθηµατικήν επιχειρηµατολογίαν.

Πρέπει να έχωµεν υπ' όψιν ότι η αυτοκρατορία της Ρωµανίας, δηλαδή της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώµης, είχεν από της ιδρύσεως της δύο επισήµους γλώσσας, την λατινικήν καί την ελληνικήν. Είναι µεγάλης σηµασίας το γεγονός ότι το ίδιον όνοµα µε ένα ιώτα, το «ρωµαϊκά», σηµαίνει λατινικά και µε δύο ιώτα, το «ρωµαίικα», σηµαίνει ελληνικά, δηλούν ούτω τας δυο γλώσσας των Ρωµαίων.

Πάντως εκείνο πού µας ενδιαφέρει είναι ότι η επίσηµος γλώσσα των Αρβανιτών και των Ρουµάνων καθ' όλον τον µεσαίωνα και την τουρκοκρατίαν ήτο η ρωµαίικη, διότι απλούστατα η ελληνική γλώσσα από του ζ' αιώνος έγινεν η µόνη επίσηµος γλώσσα της Ρωµανίας, χωρίς τούτο να σηµαίνη ότι ανεπτύχθη άρνησις δια την δευτέραν ιστορικήν γλώσσαν της Ρωµαιοσύνης.

Οι Ρουµάνοι γνωρίζουν σήµερον ότι είναι Ρωµαίοι, και ότι το κρατικόν των όνοµα κατά την παράδοσίν των είναι Ρωµανία, αλλά δεν γνωρίζουν ότι η λεγοµένη βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ακριβώς το ίδιον πράγµα µε το κρατικόν των όνοµα, το οποίον διετήρησαν εις την εθνικήν των µνήµην. Επίσης δεν γνωρίζουν ότι οι υπό των Ευρωπαίων και Σλαύων λεγόµενοι Γραικοί είναι και αυτοί Ρωµαίοι και ότι τα ελληνικά λέγονται και ρωµαίικα.

Ούτως επανερχόµενα εις τα δύο αδέλφια από την Αλβανίαν, µε τα οποία ήρχισα το κεφάλαιον τούτο. Πώς συµβαίνει δυο Αρβανίται αδελφοί µε ελληνικόν όνοµα να λέγεται ο ένας Αλβανός και ο άλλος Έλλην; Η απάντησις φαίνεται απλή. Εάν τα παλαιά χρόνια ερωτούσε κανείς ένα χριστιανόν Αρβανίτην ή Βλάχον, πού ήξευρε µόνον αρβανίτικα ή βλάχικα, τι είναι, θα απεκρίνετο αµέσως: Ρωµαίος. Ακριβώς ούτω θα απεκρίνετο και ο δίγλωσσος Αρβανίτης ή Βλάχος πού εγνώριζε και τα ρωµαίικα.

∆υστυχώς ούτε οι Ρουµάνοι, ούτε οι Αλβανοί, ούτε οι Νεοέλληνες αντιλαµβάνονται πόσον παιδαριώδεις φαίνονται επιστηµονικώς µε τα ιστορικά πηδήµατα πού κάµνουν από την θεάν Αφροδίτην εις την σηµερινην Κύπρον, από τον Περικλέα εις τας σηµερινάς Αθήνας, από τον κατακτητήν των ∆ακών Τραϊανόν εις την σηµερινην Ρουµανίαν, από τον Μέγαν Αλέξανδρον εις τους σηµερινούς Ρούµ της Μέσης Ανατολής και από κάποιον αρχαίον λαόν εις τους σηµερινούς Αλβανούς. Κατήντησαν όλοι οι Ρωµαίοι να είναι µόνον αρχαίοι χωρίς µεσαίωνα.

Ο πατέρας µας είναι Ρωµαίος και η µητέρα µας Ελληνίδα. Πριν συζευχθούν ο πατέρας είχε γίνει από τον προπάππον του Έλλην κατά τον πολιτισµόν και την γλώσσαν. Από τον πατέρα µας έχοµεν το εθνικόν µας όνοµα, από την µητέρα τον πολιτισµόν µας. Είµεθα εποµένως Ρωµαίοι µε ελληνικόν πολιτισµόν.

0ι Γραικοί πού ισχυρίζονται ότι έχουν µόνον µητέρα, διότι δεν αναγνωρίζουν τον γάµον της Ελληνίδος µητρός των µε τον Ρωµαίον πατέρα των, δεν γίνονται ούτω αµιγείς αρχαίοι Έλληνες, αλλά νόθα τέκνα.

Όχι µόνον τούτο αλλά οι Γραικύλοι ούτε του πατρός ούτε της µητρός είναι νόµιµοι κληρονόµοι. ∆ια τούτο οι Νεογραικοί έχουν πλήρη σύγχυσιν ιδεών, διότι ούτε την περιουσίαν των αρχαίων Ελλήνων ηµπορούν να κληρονοµήσουν ούτε των Ρωµαίων. Νόθα τέκνα δεν έχουν το όνοµα του πατρός και εποµένως δεν κληρονοµούν. Μόνον οι φέροντες νοµίµως το όνοµα του πατρός τον κληρονοµούν."

Παρατηρήσεις:

α. Την πρώτη την έχω ήδη καταθέσει. Η υποτιθέμενη αρνητική επίδραση της χρήσης του όρου Βυζάντιο έναντι του Ρωμανία είναι πλέον παρωχημένη.

Ίσα ίσα εφόσον πλέον τα δύο ταυτίζονται είναι προτιμότερη η εντατικοποίηση του όρου Βυζάντιο με στόχο την επανένωση των μετάβυζαντινών λαοτήτων. Και ως τέτοιος πρέπει να γίνεται αντιληπτός και ο δικός μας ο νεοελλαδικός, ως μέρος, κεντρικό οπωσδήποτε, ενός ευρύτερου συνόλου.

Αν κάτι πρέπει να απορρίψουμε είναι το Greece Greek και όχι το Byzantium.

β. Η ουτοπική, όπως την χαρακτηρίζει και ο ίδιος, προσδοκία ότι κάποτε μπορεί να επανέλθουν στην Ρωμηοσύνη οι λαοί που υποτίθεται ότι ανήκουν στην Δυτική Ρωμηοσύνη, οι σημερινοί δυτικοευρωπαίοι και που κάποτε αποκαλούσαμε Φράγκους.

Λιγότερο ουτοπικό θεωρώ την επαναφορά των εξισλαμισθέντων και εκτουρκισθέντων Ρωμιών της Μικράς Ασίας στην Ρωμηοσύνη, ακόμα και παραμένοντας μουσουλμάνοι διαμέσω ενός Ελληνικού Ισλάμ.

Η Πρώτη Άλωση το έχει ξεκαθαρίσει. Στην ουσία αυτό πίστευαν και οι τότε Ενωτικοί, ότι ο Πάπας ανήκει στην Ρωμηοσύνη. Σωστά μέσα στο βιβλίο ο π. Ρωμανίδης μας εξηγεί πως ο Πάπας πέρασε από την Ρωμηοσύνη στην Φραγκιά.

Και οι Βενετοί άλλωστε, οι βασικότεροι υπεύθυνοι για την Πρώτη Άλωση, στα μάτια των Κομνηνών που τους παραχώρησαν τα Εμπορικά Προνόμια που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην Άλωση, στην Ρωμηοσύνη ανήκαν, υποτίθεται.

γ. Το ότι τα βάζει σχεδόν εξίσου τόσο με τους δυτικούς όσο και με τους Ρώσους και γενικά με τους Σλάβους. Αν και διαφαίνεται μια πιο ήπια στάση προς τους δεύτερους.

Έχει δίκιο φυσικά στην κριτική του στις υπερβολές περί σλαβικής πλημμυρίδας στην Χερσόνησο του Αίμου, αλλά στην ουσία αυτό σημαίνει ότι οι Νότιοι Σλάβοι και οι Βούλγαροι στην πραγματικότητα είναι εκσλαβισθέντες και άρα και αυτοί ανήκοντες στην οικογένεια της Μεγάλης Ρωμανίας, την επανίδρυση της οποίας προτείνει και πολύ σωστά μέσω συν-ομοσπονδοποίησης και όχι στρατιωτικής κατάκτησης.

Ρωσικός Πανσλαβισμός και Μεγάλη ή Ενωμένη Ρωμηοσύνη, μέσω Παν-Ορθοδοξίας οφείλουν και μπορούν να τα βρουν.

δ. Το οποίο και τελικά, μιας και ο π. Ρωμανίδης δεν ήταν ούτε "συμμορίτης" ούτε "ρουμανίζον", μας δείχνει το ανυπόστατο περί προδοσίας του Ελληνισμού τόσο εναντίον των κομμουνιστών που στο τέλος του Εμφυλίου έμειναν μόνο με τους σλαβόφωνους, όσο και εναντίον εκείνων των ελάχιστων Βλάχων που κατά την διάρκεια της Κατοχής επέλεξαν να καταταγούν στην λεγόμενη Βλάχικη Λεγεώνα που υποτιθέμενου Πριγκιπάτου της Πίνδου. Απλώς η Ιστορία αλλιώς τους μίλησε.

ε. Η σύγκρουση μεταξύ Μικρο-ελλαδικού Νεογραικισμού και Μεγάλης Ρωμηοσύνης, Μοντέρνου και Διαχρονικού Ελληνισμού είναι στην πραγματικότητα πιο βαθιά από τον Κοραή που την εντοπίζει ο π. Ρωμανίδης - από τον Κοραή και μετά λαμβάνει καθαρά τοξική μορφή -, για την οποία θα μιλήσω αναλυτικότερα άλλη φορά. 

Η Ρωμανία Νικά

Hic manebimus optime