Ο δυτικός φιλελευθερισμός δεν έχει απάντηση στις γεμάτες αυτοπεποίθηση δυνάμεις που νιώθουν υπερηφάνια για τις πολιτιστικές τους ρίζες
ARIS ROUSSINOS
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και στο εσωτερικό της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η κατάρρευση της ισχύος των ΗΠΑ στο εξωτερικό και η αυξανόμενη δυσμένεια με την οποία αντιμετωπίζεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν προοιωνίζονται κάτι καλό για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση ενός συνεκτικού δυτικού πολιτισμού. Αν η Δύση, όπως και ο φιλελευθερισμός, είναι σε αυτό το στάδιο απλώς μια δικαιολογητική ιδεολογία για την αμερικανική αυτοκρατορία, τότε θα αναγκαστούμε να την αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο αρκετά σύντομα. Είναι ακριβώς αυτό το πρόβλημα του προσδιορισμού του τι θα είναι αυτή η αντικατάσταση που θα καθορίσει την πολιτική της Βρετανίας και της Ευρώπης για το υπόλοιπο της ζωής μας. Οι γηράσκοντες φιλελεύθεροι ιδεολόγοι της Ευρώπης, η ξεθωριασμένη γενιά του 1968 που κυριάρχησε στην πολιτική μας για τόσο πολύ καιρό, δεν φαίνεται να έχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα- μάλιστα, δεν φαίνεται καν να συνειδητοποιούν, ακόμη και τώρα, ότι αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν.
Μόνο όταν βλέπουμε τον Μακρόν να αγωνίζεται να συσπειρώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό για την επερχόμενη εποχή των αυτοκρατοριών, ή όταν παρατηρούμε Ευρωπαίους ισχυρούς άνδρες όπως ο Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος χαιρετίζεται από πολλούς αγγλοσαξονικούς συντηρητικούς ως ο σωτήρας του δυτικού πολιτισμού, να καταφέρεται εναντίον της Δύσης με όλο το πάθος και τη μανία ενός αντιαποικιακού επαναστάτη, βλέπουμε αναλαμπές ενός μέλλοντος πιο παράξενου και πιο σύνθετου από ό,τι επιτρέπει ο σημερινός πολιτικός μας λόγος. Όταν βλέπουμε την Πολωνία να επιβάλλει τη μελέτη των λατινικών στα σχολεία για να εμφυσήσει στους μαθητές την κατανόηση "των λατινικών ριζών του πολιτισμού μας", ή τον νεαρό ανερχόμενο αστέρα της ολλανδικής ριζοσπαστικής δεξιάς Thierry Baudet να υποστηρίζει ότι ζούμε μια "ευρωπαϊκή άνοιξη", "αντίθετη με το πολιτικό φάσμα που κυριαρχεί στη Δύση από τη Γαλλική Επανάσταση, ", η οποία "θα αλλάξει την κατεύθυνση που θα πάρουν όλες οι χώρες μας στις επόμενες δύο γενιές", διακρίνουμε, όπως ακριβώς και στις διαδηλώσεις της BLM ή στην εξάπλωση της αμερικανικής πίστης της κοινωνικής δικαιοσύνης στους δρόμους και τα πανεπιστήμιά μας, τα πολιτικά πεδία μάχης για το μέλλον της Ευρώπης.
Η πιο οξυδερκής κριτική της θέσης του Huntington για τους πολιτισμούς ήταν πάντα ότι οι πιο αιματηρές αντιπαραθέσεις ήταν εντός των πολιτισμών και όχι μεταξύ τους. Στη νέα εποχή του πολιτισμικού-κράτους, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για την κοινωνική μας αρμονία δεν θα προέλθει από τους αμφισβητίες πέρα από τα πολιτισμικά μας σύνορα, αλλά από τη μάχη στο εσωτερικό τους για να καθορίσουν ποιον και τι υπερασπίζονται.
https://unherd.com/2020/08/the-irresistible-rise-of-the-civilisation-state/?=refinnar
