Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Θυμάστε το Κίνημα της Αντιπαγκοσμιοποίησης;
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Θυμάστε το Κίνημα της Αντιπαγκοσμιοποίησης;: Πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος από το Σηάτλ, τη Γένοβα, τη Θεσσαλονίκη του Ιούνη του '03; Τι απέγινε η πλέον πολυπληθής συμμετοχή στις ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: "Λευκοί" Εργάτες Αδέρφια μας!
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Λευκοί" Εργάτες Αδέρφια μας!: Ελλάδα 2050! Η Άγρια Ελληνική Νεολαία, ο Ανθός, μειονότητα πια, εξεγείρεται κατά του νεοαποικιακοεποικιστικού καθεστώτος! Υπογράφουν με σπ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Δεν έρχεται το βιολογικό τέλος του Ελληνισμού!
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Δεν έρχεται το βιολογικό τέλος του Ελληνισμού!: Έρχεται η Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες του! Θα ξαναέρθει στην επικαιρότητα "Η Μαγιά για την Ζύμη του Αύριο" του Μακρυγιάννη.....
Ζήτω η Σιδηρά Νεολαία!
γράφει ο Wood Brother
https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/09/antiantifa.html
Μετά την πτώση του Σοβιετικού συνασπισμού που επετεύχθη μέσω της συμφωνίας της αόρατης κομματικής μαφίας με τα γεράκια των ΗΠΑ τα οποία χρηματοδοτούσαν το Κρεμλίνο με τα «κόκκινα δολάρια», άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όμως παρά το γεγονός της μετακίνησης πληθυσμών λόγω της εξαθλίωσης που προκάλεσε ο φιλελευθερισμός, αυτό που δεν μπόρεσε να αποτρέψει η νέα πλανητική εξουσία ήταν η υπόγεια συμπόρευση μερίδας των λευκών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τους γηγενείς υπερασπιστές της παράδοσης.
Έτσι η Μάγδα από την Ουκρανία βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη και η Ελένη από την Ρουμανία βρέθηκε στην Αθήνα, όπως και η Χρύσα από την Πολωνία άνοιξε μια νέα ζωή στην Λάρισα. Λευκοί πληθυσμοί που υπήρξαν φορές που κατάφεραν να στήσουν με επιτυχία σπιτικό και την νέα τους αξιοπρέπεια αν και κάποιες φορές δεν άντεξαν την γραικυλική συμπεριφορά και το κλίμα της ανθρωποφαγίας. Όμως τελικά χιλιάδες νέα λευκά παιδιά ανατράφηκαν και μεγάλωσαν σε μια χώρα που παρά την ευλογία των Θεών ρέπει προς την καταστροφή. Μεγάλος αριθμός λευκών παιδιών των μεταναστών που έκαναν μικτές οικογένειες ή απλά παρέμειναν στην χώρα αποποιήθηκαν την καταγωγή τους έως ένα σημείο και σήμερα δηλώνουν μόνο Έλληνες. Γοητεύτηκαν από την εσωτερική δύναμη του Ελληνισμού που επιβάλλεται μέσα από το κάλεσμα της νέας Βαράγγιας Φρουράς που ασυναίσθητα δημιουργήθηκε σε πόλεις και χωριά της ελλαδικής δυστοπίας.
Δεν είναι κρυφό γεγονός η παρουσία Αρμενίων και Πολωνών στην παλιά «Χρυσή Αυγή», η μετέπειτα συνδρομή Ουκρανών και Ρώσων σε παρέες και ομάδες που δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για την δημοκρατία. Μια δημοκρατία που ρίχνει στην ανεργία τους γονείς τους όπως και τους ντόπιους Έλληνες, που προωθεί το ξόανο της Αμάλ και τα δικαιώματα του κάθε ανώμαλου εθνομηδενιστή, που χρηματοδοτεί αφειδώς τις ΜΚΟ για να γίνουν όλες οι γειτονιές της Αθήνας συνοικίες που θα θυμίζουν λαϊκή αγορά της Καμπούλ. Απέναντι σε αυτή την νέα πραγματικότητα της αντικατάστασης πληθυσμού από τους ασιατικούς πληθυσμούς και τους οπαδούς του Σαλαφιστικού Ισλαμισμού, κάποιοι Έλληνες και ξένοι μαθητές λένε ΟΧΙ και αυτό το ΟΧΙ ακούστηκε και στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης πριν λίγες ημέρες.
Έλληνες και Ξένοι όλοι Λευκής καταγωγής χωρίς κομματική ή πολιτικάντικη καθοδήγηση, Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και με μια πρωτόλεια Αντιδημοκρατική Σκέψη, με Τεταμένη την Δεξιά σε υπερήφανο Χαιρετισμό μπροστά στον εχθρό όπως χαιρετούσαν και οι παππούδες πολλών εξ αυτών, αλύγιστοι μπροστά στις συμμορίες της κομματικής σαπίλας, με μόνο Οδηγό το Αίμα τους και την Ταυτότητα τους αντιστάθηκαν δυναμικά στις απειλές των εθνομηδενιστών αριστεριστών που με λοστάρια απειλούσαν μικρά παιδιά και έριχναν νερό στον μύλο του κρατικού αντιφασισμού τον οποία γέννησε η αμερικανική πρεσβεία στο Δυτικό Βερολίνο και ονομάστηκε antifa.
Απέναντι τους βρήκαν και τα ΜΜΕ αλλά και την αντιτρομοκρατική καθώς και τα λοβοτομημένα πιόνια της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ που έσπευσαν να υπερασπιστούν την υγειονομική δικτατορία και το αστικό καθεστώς αλλά φυσικά ποτέ δεν βγάζουν μιλιά για τα εγκλήματα των ΗΠΑ και των Σαούντ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και Λιβύη ή για την μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ψυχών και σε στρατιωτική Ισραηλινή βάση. Αυτά τα πλάσματα με τον Γκεβάρα στο μπλουζάκι που αν ζούσε ο Αργεντίνος επαναστάτης της Κουβανικής Επανάστασης θα τους πέταγε με συνοπτικές διαδικασίες στους καρχαρίες της Καραϊβικής ή όπως έλεγε ο προσφάτως αποθανών καθηγητής Κιτσίκης «θα τους κρεμούσαν πρώτους οι Σοβιετικοί αν είχε κερδίσει ο Στάλιν στα Δεκεμβριανά» άρχισαν και πάλι να ζητούν ως άλλοι Ιακωβίνοι τον θάνατο για τους μικρούς σε ηλικία αντιπάλους τους και να απειλούν με ένα μελλοντικό Νέο Ηράκλειο νομίζοντας ότι είναι η νέα ΟΠΛΑ.
Οι άναρθρες κραυγές υποχώρησης και απόγνωσης όμως μπροστά στους νεολαίους που αντέδρασαν αυθορμήτως με το εθνόσημο στην καρδιά και ουσιαστικά ήταν άοπλοι απέναντι σε μια σχεδιασμένη επίθεση ενήλικων και μελών κομμάτων της νατοϊκής αριστεράς είναι μια ακόμη μουσική πανδαισία στα αυτιά μας. Άλλωστε για εμάς τους Αντιδημοκράτες της «Τρίτης Θέσης» αλλά και για όλους τους συναγωνιστές μας που μισούν την αστική δημοκρατία η μάχη δεν τελείωσε το ’45 και συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο απέναντι στις δυνάμεις της σήψης και της υποτέλειας. Θα δώσουμε την τελευταία μάχη ακόμη και αν χάσουμε!
Παντού μια νέα Σταυρούπολη πρέπει να γεννηθεί, παντού να ανεμίσουν τα λάβαρα της Νίκης και του Αίματος, στηρίξτε με κάθε τρόπο τους συλληφθέντες, βοηθήστε οικονομικά τις οικογένειες τους απέναντι στα δικαστικά έξοδα, μην περιμένετε τίποτα από τους βολεμένους ακροδεξιούς λακέδες, απαντήστε με ιδεολογική Λύσσα και αυτόνομη Συνείδηση απέναντι στα δημοσιογραφικά τσιράκια και τις κίτρινες φυλλάδες που ευλογεί η δεξιά και προωθεί η γερμανική πρεσβεία μέσω ιδρυμάτων.
Ζήτω η Σιδηρά Νεολαία!
Καλέσματα συγκεντρώσεων-πορειών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Το Σάββατο στις 2 Οκτωβρίου 2021 καλούνται συγχρόνως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη συγκεντρώσεις-πορείες ενάντια στην υγειονομική δικτατορία και στα πιστοποιητικά εμβολιασμού:
Θεσσαλονίκη: συγκέντρωση-πορεία, 13:00, Πάρκο Εργατικού Κέντρου
Αθήνα: συγκέντρωση- πορεία, 12:00, Μοναστηράκι
Μη μασάτε μάγκες!
https://flefalo.blogspot.com/2021/09/blog-post_29.html
Κι εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα να που κάποιοι πιτσιρικάδες βρέθηκαν στο προσκήνιο του δημόσιου βίου για να δώσουν ενδιαφέρον στην πολιτική διαπάλη και ελπίδα στους «λίγους ζωντανούς». Εδώ και δυο μέρες πραγματοποιούνται συμπλοκές έξω από το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, ανάμεσα σε μαθητές και μπλοκ ενωμένων αντιφασιστών διαδηλωτών. Ασφαλώς κράτος (αρχές) και παρακράτος (ΜΜΕ) έσπευσαν να ανοίξουν τις κάνουλες της παραπληροφόρησης και να προπαγανδίσουν ότι κάποιοι κουκουλοφόροι, εγκληματίες, με όπλα στα χέρια, τολμούν να ορθώσουν αντίσταση στο τσούρμο των ανόητων φοιτητών αντιφασιστών που κάνει την δουλειά της εξουσίας έχοντας την ψευδαίσθηση ότι επαναστατεί. Σύσσωμος ο δημοσιογραφικός βόθρος της χώρας καταδίκασε σε τηλεοπτικές δίκες ήδη τους μαθητές, με τον Νίκο Ευαγγελάτο να κερδίζει για άλλη μια φορά, έστω και με δυσκολία, την πρωτοκαθεδρία της δημοσιογραφικής αλητείας.
«Χαιρετούν ναζιστικά» μας είπε ο δημοσιογράφος με τη λαδωμένη καπέτα, περιγράφοντας τους μαθητές. Μόνο που ξέχασε ότι αυτό τον χαιρετισμό υιοθετούσε και το πολίτευμα του Ιωάννη Μεταξά, που δεν προσχώρησε σε κάποιον «ναζιστικό» συνασπισμό.
Καλό θα ήταν οι δημοκρατικοί δημοσιογράφοι να μας εξηγήσουν, αφού οι μαθητές ανήλικοι φασίστες είναι αυτοί που ευθύνονται για όλα, τι δουλειά έχουν οι ενήλικες και οργανωμένοι αντιφασίστες εξωσχολικοί έξω από το προαύλιο του σχολείου τους. Να μας εξηγήσουν, δηλαδή, πως ξεκίνησαν όλα αυτά. Πήγαν οι μαθητές έξω από τα γραφεία κάποιας οργάνωσης εξωσχολικών να προκαλέσουν ή μήπως συνέβη το αντίθετο; Μήπως, για παράδειγμα, οι γνωστές αντιφασιστικές οργανώσεις ανακοίνωσαν με αφίσες και με δελτία σε ΜΜΕ ότι θα έκαναν πορεία έξω απ το σχολείο για να τσακίσουν τον φασισμό;
Ο κάθε εύλογα σκεπτόμενος συμπολίτης μας πρέπει να καταλάβει το εξής. Στο συγκεκριμένο σχολείο έτυχε να υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μαθητών που είναι φιλικοί προς τις εθνικιστικές ιδέες. Αλλά αυτό είναι απαγορευμένο από το κράτος και το παρακράτος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Το οποίο φρόντισε να στείλει τους χρήσιμους βλάκες μπροστινούς του (αριστερούς και εν γένει αντιφασίστες) να τρομοκρατήσουν, να χτυπήσουν, να εξαφανίσουν την κοινωνική αυτή δυναμική που έδειξε να ξεπηδά σε αυτό το σχολείο. Ωστόσο, για κακή τους τύχη, μπήκαν σε μια «δύσκολη έδρα». Όση χυδαιότητα και να εξαπολύσει το σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να στήσει στην απαραίτητη ένταση τις γνωστές του προβοκάτσιες ενάντια σε ανήλικα παιδιά. Προέκυψαν και ζόρικα μορτάκια αυτά τα παιδιά με αποτέλεσμα οι μπροστινοί του συστήματος να σπάσουν τα μούτρα τους.
Όταν η τακτική της βίας και της τρομοκρατίας αποτυγχάνει το σύστημα της φιλελεύθερης εξουσίας ενεργοποιεί την εναλλακτική τακτική της κλάψας. Αν οι ροπαλοφόροι τραμπούκοι των προοδευτικών δυνάμεων αποτύχουν στην εκτέλεση του σχεδίου, τότε τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν την επικοινωνιακή συνταγή του "αγωνιστή που χτυπήθηκε ύπουλα, απρόσωπα και χωρίς να ξέρει τίποτε (ο καημένος)" από τις δυνάμεις του φασισμού. Αυτό ακριβώς κάνουν τώρα ενάντια στους μαθητές της Σταυρούπολης.
Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν οι κάμερες στα τηλέφωνα και η εικόνα μιλάει από μόνη της. Παρακολουθήστε στο παρακάτω video την αβρότητα με την οποία ένας εξωσχολικός αγωνιστής της δημοκρατίας (που βρίσκεται έξω από το κάγκελα του σχολείου, μπροστά στην κάμερα, δίχως κανείς δημοσιογράφος να διερωτηθεί τι δουλειά έχει εκεί) απευθύνει πρόσκληση για μια ευγενική ανταλλαγή επιχειρημάτων στους μαθητές που υπερασπίζονται την σωματική τους ακεραιότητα (αλλά και την ιδιαίτερη εφηβική ταυτότητα και κουλτούρα που γουστάρουν να αναπτύξουν) στην αυλή του σχολείου τους.
Ευτυχώς τα παιδιά του σχολείου δείχνουν να μη μασάνε. Κι εμείς μαζί τους! Χρειάζεται όμως μια σωστή και προσεκτική διαχείριση της όλης κατάστασης. Το μήνυμα που πρέπει έχει ήδη δοθεί. Θα πρέπει να οικοδομηθεί μια έξυπνη και νηφάλια στρατηγική από εδώ και πέρα ώστε να μην ξεθυμάνει στον σαματά του δρόμου αυτή η τάση που ξεπήδησε στο ΕΠΑΛ και να μπουν τα θεμέλια για μια συνεχή και σταδιακά μεγαλύτερη απελευθέρωση της μαθητικής νεολαίας από τα δεσμά του νοητικού, αισθητικού και πολιτικού καθωσπρεπισμού που έχει επιβάλει στις νέες γενιές το κράτος και το παρακράτος του συστήματος εξουσίας.
Για να γίνουμε σαφείς. Οι μαθητές αυτοί χρειάζονται από εδώ και εμπρός σωστή καθοδήγηση. Ιδεολογική καθοδήγηση και τακτική καθοδήγηση. Αυτοί που είναι πλησίον τους, γονείς, οργανώσεις με τις οποίες είναι σε επαφή κλπ, οφείλουν να τους την παράσχουν.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Σημεία για την μελέτη της Ανατολικής "παράταξης'' ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Σημεία για την μελέτη της Ανατολικής "παράταξης'' ...: 1. Ο Γεωπολιτικός ντετερμινισμός στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εχεί μελετηθεί απο λίγους, και με εξαίρεση το έργο του Ψυρούκη , ο οπο...
Με το Σπαθί και το Σφυρί
Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»
https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/09/blog-post_28.html
Με πρωτοβουλία Αυτόνομων και την καίρια συνδρομή του παλαίμαχου Συναγωνιστή και εκδότη Αθανάσιου Γιαλαμά μπορείτε να προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου», ελληνικής κατασκευής και άριστης ποιότητας σε διάσταση 70x100 εκατοστά.
Τιμή 11 ευρώ συν τα έξοδα αποστολής
Για να την προμηθευτείτε καλέστε στο βιβλιοπωλείο «Ορφικός» στο κινητό 6988055650 ή στείλτε mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση: gialamas1960@hotmail.gr
http://thrakikosoionos.blogspot.com/
ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ
ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΦΩΤΗΣ
Χρυσά χέρια και πολλά, χαρίσματα μου έδωσε ο Κύριος. Δεν τα μεταχειρίστηκα για να αποχτήσω υλικά αγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενός είδους καλοπέραση. Τα μεταχειρίστηκα προς δόξαν του Κυρίου και της Ορθοδοξίας του.
Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τα αδίκησα, κατά το πνεύμα του κόσμου. Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. Μ' όλο που είχα ένα όνομα και πολλούς θαυμαστές, ποτέ δεν τα μεταχειρίστηκα για ωφέλειά μου, τόσο, ώστε ν' απορούν οι γνωστοί μου κι οι ξένοι. Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο που έβαλα για σκοπό μου, και στον σκληρόν αγώνα για την Ορθόδοξη πίστη μας. Για τούτο τυραννιστήκαμε και τυραννιόμαστε στη ζωή μας. Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή.
Μα, με την ελπίδα του θεού, όλα γαληνεύουν. Όλα τα θλιβερά τα περνούμε με ευχαριστία. Ξέρω πως όσα βάσανα μας έρχονται, μας έρχονται γιατί δεν πέσαμε να προσκυνήσουμε τον διάβολο, να καλοπεράσουμε, παρά ακολουθούμε Εκείνον που μας δείχνει "την στενήν και τεθλιμμένην οδόν", και σ' αυτόν τον δρόμο τον ακολουθούμε πρόθυμα. (Από την έκδοση)
Εκ βαθέων
Πρόλογος των εκδοτών
Ο μύθος του χταποδιού. Χαμογελαστοί εχθροί
Οι λίγοι καθυστερημένοι ανάμεσα στους ανθρώπους
Ζωή πολυμέριμνη. Χωρίς καμμιά εσωτερική ευτυχία
Ο σημερινός κόσμος. Το μέγα φρενοκομείον
Ο Πτωχοπρόδρομος. Ο πεινασμένος καλόγερος
Ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός. Δυο συγγενικές, μα διαφορετικές θρησκείες
Η ακαλαισθησία. Γενικό κακό
Ωδίνες Άδου. Αμαρτία θανατηφόρος
Το βαθύ μυστήριο της Ορθοδοξίας. Ας το διαφυλάξουμε
Ο Σταυρός. Το ζωηφόρον φυτόν
Ο κόσμος της φθοράς και ο κόσμος της αφθαρσίας
Ο κόσμος στον δρόμο του. Δεν γίνεται πια μεταστροφή
Ο φθόνος και η αχαριστία. Παραφωνία στην περίπτυξη των καρδιών
Το πνευματικό Σύμπαν. Ενώ τα βλέμματα στρέφονται στο υλικό
Η δίψα της αγάπης. Χάρισμα του ελληνικού λαού
Το αληθινό Βυζάντιο. Η αρχοντική και βασιλική πολιτεία
Η μεγάλη μονοτονία της φύσης και των μεγάλων έργων
Ρημαγμένες ψυχές. Από τις βαθυστόχαστες θεωρίες
Το μεγάλο στοίχημα. Ανάμεσα σε πιστούς και σε άπιστους
Η εποχή μας και τα είδωλά της
Οι πνευματικοί άνθρωποι. Αληθινοί ντερβίσηδες
Βυζάντιο και παράδοση. Τα θέλουμε ή δεν τα θέλουμε;
Ξενομανίας το ανάγνωσμα. Γίναμε δυτικολάτρες
Λαός παθών... και ουχί μαθών τα θεία
Η αγωνία. "Ναι, έρχομαι ταχύ!"
Η κακία. Φαρμακερή νυχτερίδα που σκεπάζει τον κόσμο
Πάλιν και πολλάκις. Η δύναμη της Παράδοσης
Η απελπισία της απιστίας κι η μυρουδιά του θανάτου
Το δικέφαλο τέρας. Και τα σημερινά είδωλα
Η καινούρια γλώσσα. "Ξενίζοντά τινα..."
Ύφος και θέματα. Δεμένα μεταξύ τους
Ο παλαιός και ο νέος άνθρωπος. Ο θάνατος και η αθανασία
Ένα θαυμάσιο βιβλίο. "Αντλήσατε από των πηγών του σωτηρίου"
Η φιλαργυρία. Η βαρειά αρρώστεια της ψυχής
Η ελληνική φύση κι οι γυάλινοι άνθρωποι
Η ευλογημένη πλάση. Περπατώντας στην εξοχή
Η σπάθη του Δαμοκλέους. Ο άνθρωπος δήμιος του εαυτού του
Ταπεινά κι αγαπημένα. Συντροφιά με τον εαυτό μου
Οι "κρυμμένοι". Μακρυά από τις τυμπανοκρουσίες
Η αθεΐα. Το καύχημα της εποχής μας
Φύσα αγεράκι! Αναστάτωση και ειρήνη
Η παραδοξολογία. Και η πνευματική παραμόρφωση
Η βλογημένη καλωσύνη. Μυστική χαρά του ανθρώπου
Τα δύο δέντρα. Ο άνθρωπος απαρνήθηκε τη γνώση και την απλή ζωή
Το ψαλτήρι. Το γιατρικό της ζωής
Η Ορθοδοξία και οι θησαυροί της
Το βάθος της Ορθοδοξίας και η δική μας αδιαφορία
Ο Χριστιανισμός και η Φιλοσοφία
Ο πνευματικός άνθρωπος. Και το χαροποιόν πένθος
Οσμή ευωδίας πνευματικής. Διαβάζοντας τα κείμενα Αποστόλων και Αγίων
Πίστη και ελπίδα. "Γεύσασθε και ίδετε"
Αγωνία και απιστία. Η πονηρή επιστήμη
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής. Οι τρεις πειρασμοί
Ο άρχων Μαμωνάς. Και η ιστορία του τρελλού νερού
Η Ορθόδοξη πίστη μας. Και οι αποστάτες που θέλουν να τη νοθεύσουν
Ανέτειλε το εαρ. Η ευωδιά της Αναστάσεως
Η χαρμολύπη ή το χαροποιόν πένθος
Η αγριότητα του ανθρώπου. Και η πάντερπνη αγάπη
Αυστηροί και πικροί στοχασμοί. Η δύναμη της ψυχής
[Σχόλιο του Ρήγα:
Είναι φανερό οτί η "Ορθοδοξία" του Κόντογλου είναι πιο κοντά στην Ευσέβεια και τον "Κρυπτο-Νεοπλατωνισμό" του "Ψευδό"- Διονυσίου του Αρεοπαγίτη παρά στην σημερινή κοσμική προτεσταντίζουσα "ιεραρχία" οποιασδήποτε και καλά ορθοδοξίας, από το και καλά "οικουμενικό πατριαρχείο" ως την υποτιθέμενη εκκλησία της Ελλάδος.]
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδε...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδε...: Alexander Dougin Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας είναι τα εξής : 1. Εσχατολογική αντίληψη , ξεκάθαρη καταν...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Η Διδασκαλία της Ενότητος στην Ελληνική Παράδοση
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Η Διδασκαλία της Ενότητος στην Ελληνική Παράδοση: Του Claudio Mutti http://hypervoria.blogspot.com/2012/04/blog-post_28.html «Η διδασκαλία της Ενότητος, δηλαδή η κατάφαση ότι η Αρχή κάθε υπ...
“NARATIVE OF A JOURNEY IN THE MOREA”
WIL. GELL, LONDON 1823
"Οι Έλληνες αναμεταξύ των λέγουν, ότι τρεις είναι αι πληγαί του τόπου των, οι επίσκοποι (πρώτοι ούτοι), οι κοτζαμπάσηδες (δεύτεροι), και οι Τούρκοι τελευταίοι".
Άλλαξε βέβαια έκτοτε η σειρά.
Προτείνω:
α. Κοτζαμπάσηδες
β. Τοκογλύφοι
γ. Πρεσβείες
δ. Αστικός Φιλελεδισμός
ε. Διεθνιστική Αριστερίλα
στ. Δημογραφικό
ζ. Εποικισμός
Όγδοοι και καταϊδρωμένοι οι Τούρκοι.
Οι παπάδες μόνο στο βαθμό που σχετίζονται με ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω. Ιδιαίτερα με τους δεύτερους σε πολιτισμικό-θρησκευτικό επίπεδο.
Το θεολογικό σύστημα του ψευδο-Διονυσίου
"Το θεολογικό σύστημα του ψευδο-Διονυσίου είναι νεοπλατωνικής σύλληψης: στο κέντρο βρίσκεται η θεϊκή μονάδα, το απόλυτο Ἕν, η «ἑνοποιὸς δύναμις», η ύπαρξη του οποίου εξηγεί τα πάντα. Από το Ἕν ο κόσμος διατάσσεται γύρω του με ομόκεντρους κύκλους, καθένας των οποίων αποτελείται από τρία στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου του τριαδικού Θεού. Ακολουθούν οι τρεις κύκλοι των εννέα αγγέλων. Η ουράνια τριαδική κατάταξη έχει τον αντικατοπτρισμό της στην γη, και δη στην εκκλησιαστική ιεραρχία, στην οποία, παρόλα αυτά, στην κορυφή των τριάδων τοποθετούνται τα μυστήρια και όχι άνθρωποι, οι οποίοι ακολουθούν επίσης στη συνέχεια κατά τριάδες: επίσκοποι, πρεσβύτεροι και διάκονοι, μοναχοί, λαϊκοί και κατηχούμενοι. Το σύστημα του ψευδο-Διονυσίου αφορά διάχυση από το κέντρο προς τους ομόκεντρους κύκλους, ιδιοτήτων και αρετών, όπως η καλοσύνη, για την οποία μεσολαβούν τα ανώτερα όντα προς τα κατώτερα. Ο ψευδο-Διονύσιος εισήγαγε τον αρχαίο όρο «ἱεράρχης» στη χριστιανική ορολογία και επινόησε τον όρο «ἱεραρχία» για την διάταξη του κόσμου. Ωστόσο, το σύστημά του είναι απόλυτα φιλοσοφικό και θεολογικό, και δεν αφορά τόσο την κοινωνική ιεραρχία, όσο την θέση και την ταυτότητα του καθενός μέσα στον κόσμο (τη λεγόμενη «μονή»). Ο Θεός είναι πάντα μακριά αλλά και κοντά σε κάθε δημιούργημα, το οποίο όμως έχει καθήκον, από τη θέση όπου βρίσκεται, να μεταδώσει τις αρετές και ιδιότητες στα όντα της χαμηλότερης βαθμίδας («πρόοδος» ή «φιλάνθρωπος πρόοδος»). Έτσι είναι σαφές ότι το κάθε ον ή δημιούργημα του Θεού έχει τη θέση του, από την οποία δύσκολα μπορεί να μετακινηθεί αλλά μετακινείται κυρίως προς τα χαμηλότερα επίπεδα, προκειμένου να επιτελέσει το έργο που είναι συνυφασμένο με την θέση του. Από την άλλη, το «θεοκεντρικό» αυτό σύστημα, όπως και κάθε νεοπλατωνική θεώρηση, προβλέπει την δυνατότητα ανόδου των ανθρώπων προς τον Θεό, αλλά δεν περιγράφεται η διαδικασία αυτής της ανόδου."
Dead Can Dance ~ The Host Of Seraphim [Trisagion Version]
«Πρόκλος και Διονύσιος Αρεοπαγίτης»
ΠΑΝΟΣ ΝΟΤΟΠΟΥΛΟΣ
Στο 3/3, 5:34, σχολιαστής αναφέρει τον σημαντικό μελετητή του Πρόκλου, Tuomo Lankila
και το άρθρο του: The Corpus Areopagiticum as a Crypto-Pagan Project
όπου παρουσιάζεται η υπόθεση της σκόπιμης συγγραφής-δημιουργίας του έργου του λεγόμενου "Ψέυδο" Διονύσιου του Αρεοπαγίτη από την ίδια την χιλιόχρονη πλέον Πλατωνική Ακαδημία, την εποχή του τελευταίου διευθυντή της Δαμασκίου, έχοντας καταλάβει "τι έρχεται", υπό την συγγεκριμένη "υπογραφή" - χρήση του ονόματος μιας ιστορικά υπαρκτής πρώτο-χριστιανικής προσωπικότητας - με σκοπό την μεταγραφή του πενταποστάγματος της Νεοπλατωνικής Ελληνικής Φιλοσοφικής Θεολογίας σε μία απλοποιημένη εκδοχή προκειμένου να διασωθεί έστω και με χριστιανικό μανδύα...
ΠΑΝΟΣ ΝΟΤΟΠΟΥΛΟΣ, «Πρόκλος και Διονύσιος Αρεοπαγίτης». 1/3
ΠΑΝΟΣ ΝΟΤΟΠΟΥΛΟΣ, «Πρόκλος και Διονύσιος Αρεοπαγίτης». 2/3
ΠΑΝΟΣ ΝΟΤΟΠΟΥΛΟΣ, «Πρόκλος και Διονύσιος Αρεοπαγίτης». 3/3
Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της φιλελεύθερης νεωτερικότητας
https://flefalo.blogspot.com/2021/09/blog-post_24.html
Έχουμε γράψει αρκετές φορές ότι ο Αριστερός είναι ένας διεθνιστής αντίπαλος που τον αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο. Ενώ ο Δεξιός ένας διεθνιστής αντίπαλος που χτυπά πισώπλατα. Και τούτο γιατί μέσω των επικοινωνιακών μηχανισμών και των ιστορικών συγκυριών η Δεξιά έχει εγκλωβίσει στο πολιτικό της πεδίο κοινωνικά στρώματα συντηρητικών πολιτών, που κανονικά θα έπρεπε να υποστηρίζουν κάποιο παραδοσιοκρατικό ή εθνικιστικό πλαίσιο. Έχει, δηλαδή, ο Δεξιός μηχανισμός προπαγάνδας κάνει πιστευτή στον δημόσιο λόγο την ψευδή θέση ότι η Δεξιά είναι πολιτική δύναμη εθνοκεντρικά πατριωτική. Ασφαλώς αυτό είναι ένα χυδαίο ψεύδος!
Ο πατριωτισμός των Δεξιών είναι ένας πατριωτισμός τουριστικός. Ένα κάλπικο φοκλόρ για να στολίζουν τον ραγιαδισμό τους προς το μοντέλο οργάνωσης του δυτικού κεφαλαίου. Προφανώς και όταν μιλάμε για Δεξιούς δεν αναφερόμαστε μόνο στους πολιτικούς του κόμματος που κυβερνά την χώρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει οργανωθεί μια γενικευμένη αλλοίωση των ιδεολογικών νοημάτων του ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Οι περισσότεροι σχηματισμοί (από κόμματα μέχρι αυτόνομες ομάδες και εκδοτικούς οίκους) που βρίσκονται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικισμός» απλά ως σουβενίρ στην βιτρίνα. Στην πραγματικότητα είναι ακρο-Δεξιά συμπληρώματα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχουν τίποτε το εθνικιστικό. Απλώς υιοθετούν μια δήθεν ακραία ζητωπατριωτική ρητορική αλλά στην πράξη υπηρετούν τα συμφέροντα των υπερεθνικών ελίτ του δυτικού κεφαλαίου και αναπαράγουν τον τουριστικό πατριωτισμό του φιλολογικού κλασικισμού. Αυτό είναι προφανές για τα νεοδεξιά και «νεοεθνικιστικά» σχήματα. Ισχύει όμως και για κάποια που εμφανίζονται με το προσωπείο του σκληρού «ναζί». Ψάξτε λίγο προσεκτικά τις θέσεις τους πάνω στην τρέχουσα επικαιρότητα και θα αντιληφθείτε τι εννοούμε.
Αλλά και ο κοινωνισμός των Αριστερών είναι εξίσου επιδερμικός. Δεν έχει τίποτε το σοσιαλιστικό και αναλώνεται σε επιδείξεις υπέρμετρης προοδευτικότητας. Η Αριστερά αποτελεί σήμερα το «προοδευτικό» σκέλος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Αριστεροί και Δεξιοί σκύβουν το κεφάλι μπρος στην παγκόσμια κυριαρχία της καπιταλιστικής αντι-εθνικής ελίτ.
Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της φιλελεύθερης νεωτερικότητας, υπάρχουν ακόμη κάποιες σκιές που αναδεύονται στο λυκαυγές των καιρών μας. Φέροντας τις μνήμες της Βανδέας και των Λουδιτών. Βαστώντας τα φλάμπουρα της πατρίδας και του κοινωνιστικού οργανικισμού. Σιγοσφυρίζοντας σκοπούς παλιούς και νοσταλγώντας τους πολέμους του μέλλοντος.
Παρά τοιούτου σωματείου ουδέν απολύτως αγαθόν έχομεν να προσδοκώμεν
Προφητική Γραφή Του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη…!
“Ούτε εκ του υπουργείου ούτε εκ της Συνόδου αναμένομεν γενναίον τι δια την Εκκλησίαν. Η τελευταία μάλιστα απεδείχθη ανίκανος όλως, αφ΄ ης ημέρας ιδρύθη εν Ελλάδι, να διαπράξη αγαθόν τι υπέρ της Εκκλησίας. Τουναντίον μάλιστα και έβλαψε ταύτην καιρίως παραγνωρίσασα όλως τον αληθή αυτής προορισμόν και θεωρήσασα εαυτήν μέχρι τούδε απλούν εργαστήριον δεσποτάδων και παπάδων, ους στρατολογούσα συνήθως εκ της κοινωνικής υποστάθμης, άνευ ελέγχου παιδείας και ηθικής, εξαποστέλλει αυτούς ουχί ως ποιμένας, αλλ΄ ως λύκους βαρείς, μη φειδομένους του ποιμνίου του Κυρίου. Παρά τοιούτου σωματείου επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ότι ουδέν απολύτως αγαθόν έχομεν να προσδοκώμεν. Πάσας τας ελπίδας ημών αναθέτομεν εις την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν εκείνων, οίτινες ακμαίον έτι διασώζοντες αυτοί το θρησκευτικόν αίσθημα και κηδόμενοι της τιμής και αξιοπρεπείας της Εκκλησίας και της θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως του Έθνους ημών θέλουσι και δύνανται να συντελέσωσιν εις ανύψωσιν του εκκλησιαστικού γοήτρου και εις αναρρίπισιν του θρησκευτικού παρ΄ ημίν αισθήματος.”
ΕΦΗΜΕΡΙΣ 7/4/1888
«Περί Μυστικής Θεολογίας»
Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Διονυσίου Αρεοπαγίτου Περί Μυστικής Θεολογίας.pdf
Κεφ. Α΄
Ι
Τριάδα υπερούσια και υπέρθεη και υπεράγαθη, εσύ που επιτροπεύεις από ψηλά τη γνώση των χριστιανών για τα θεϊκά πράγματα, οδήγησέ μας στους μυστικούς λόγους της υπεράγνωστης και υπέρλαμπρης και ακρότατης κορυφής, εκεί που ο υπέρφωτος γνόφος της μυστικής σιγής σκέπει τα απλά και απόλυτα και ανάλλαχτα θεολογικά μυστήρια, εκεί που το σκοτάδι του λάμπει πιότερο απ’ το φως και εντελώς άγνωστα και αόρατα γεμίζει με υπέρλαμπρη μεγαλοπρέπεια τις δυνάμεις των αγγέλων.
Αυτή ας είναι η προσευχή μου. Όσο για σένα αγαπητέ μου Τιμόθεε, εντρύφησε με ζήλο στα μυστικά θεάματα και παραιτήσου από τις αισθήσεις και τις ενέργειες του νου και απ’ όλα τα αισθητά και τα νοητά, τα μη όντα και τα όντα, και όσο είναι δυνατό ανυψώσου για να ενωθείς ακατάληπτα με Αυτόν που είναι πέρα από κάθε ουσία και κάθε γνώση· γιατί όταν βγεις από τον εαυτό σου και από ό,τι έχει σχέση μαζί του και τα εγκαταλείψεις όλα και αποδεσμευθείς από όλα, θα αναχθείς στην υπερούσια του θείου σκότους ακτίνα.
ΙΙ
Και πρόσεχε να μη μάθει κανείς από τους αμύητους γι’ αυτά· λέω δε τέτοιους αυτούς που είναι δυνατοί στη γνώση των όντων και που ούτε φαντάζονται πως υπάρχει κάτι υπερούσιο πάνω από τα όντα, αλλά νομίζουν πως θα γνωρίσουν με τη δική τους (ανθρώπινη) γνώση Αυτόν που έχει θέσει «σκότος αποκρυφήν αυτού» (Ψαλμ. 17,12). Και αν τόσο πάνω από αυτούς είναι οι θείες μυσταγωγίες, τί θάλεγε κανείς για τους αλειτούργητους εκείνους που στην υπεράνω όλων Αιτία αποδίδουν γνωρίσματα που ταιριάζουν στα ευτελέστερα όντα και καθόλου δεν λένε ότι υπερέχει από τα άψυχα και πολύμορφα είδωλα που κατασκευάζουν.
Ανάγκη λοιπόν να ορίσουμε και να ονομάσουμε τα όντα (καταφατικά) σε σχέση με Αυτήν, αφού από αυτή την Αιτία προέρχονται και, ακόμη καλύτερα, να τα απαρνηθούμε (αποφατικά), αφού Αυτή τα υπερβαίνει, χωρίς να θεωρούμε πως αυτό αντιβαίνει στην κατάφασή τους (αποδοχή τους), αφού Αυτή, πολύ πριν γίνουν όλα, βρίσκεται πάνω από απαρνήσεις, πάνω από κάθε αφαίρεση και κάθε κατάφαση.
III
Γι’ αυτό το λόγο ο θείος Βαρθολομαίος λέει ότι η θεολογία και πολύ χώρο πιάνει και ελάχιστο· και ότι το Ευαγγέλιο και εκτενέστατο είναι και συντετμημένο. Εμένα, λοιπόν, που κατανόησα αυτά τα πράγματα με υπερφυσικό τρόπο, μου φαίνεται, ότι η των όλων αγαθή Αίτια και πρόξενος μακρυλογίας είναι αλλά και βραχυλογίας και ταυτόχρονα ακατάληπτη, αφού δεν έχει ούτε λόγο, ούτε νόηση, επειδή υπερούσια βρίσκεται πάνω απ’ όλα, και μόνο σε όσους και τα ακάθαρτα και τα καθαρά υπερβαίνουν αποκαλύπτεται και φανερώνεται αληθινά, σε όσους υψώνονται πάνω απ’ όλες τις άγιες κορυφές, αφήνοντας πίσω τους και θείους φωτισμούς και ήχους και ουράνιους λόγους, για να εισέλθουν στο γνόφο, όπου πραγματικά βρίσκεται, καθώς λέγουν οι Γραφές, Αυτός που τα πάντα υπερβαίνει.
Έτσι, λοιπόν, ο θείος Μωϋσής, όχι μόνο προστάζεται να καθαριστεί αυτός πρώτος, αλλά και από τους ακάθαρτους να αποχωριστεί και μόνο υστέρα από αυτά ακούει την πολυφωνία των σαλπίγγων και βλέπει τα πολλά φώτα και τις αστραφτερές δέσμες των ακτίνων· ύστερα αποχωρίζεται από τους πολλούς και μαζί με τους εκλεγμένους ιερείς φθάνει στην άκρη των θείων αναβάσεων. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν συναντά το Θεό, ούτε τον βλέπει (γιατί είναι αόρατος) αλλά μόνο τον τόπο όπου στάθηκε Εκείνος.
Και τόπος εδώ νομίζω σημαίνει, πως τα θεία και ακρότατα οράματα και νοήματα είναι κάποιοι θεωρητικοί λόγοι εκείνων όσα είναι υποταγμένα στον Υπέρτατο όλων, και με τα όποια φανερώνεται η πάνω από κάθε σύλληψη παρουσία Του, που επιφέρεται στα νοερά πέρατα των πανάγιων τόπων Του· και τότε (ο Μωϋσής) λυτρώνεται και από τα οράματα και από τα νοήματα και εισέρχεται στον όντως μυστικό γνόφο της αγνωσίας, όπου απαρνείται όλες τις γνωστικές αντιλήψεις και γνωρίζει τον υπέρφωτο και αόρατο και σε Αυτόν που τα πάντα υπερβαίνει παραδίνεται ολόκληρος, εγκαταλείποντας τον εαυτό του και τους άλλους, και ενωμένος γερά με τον παντελώς Άγνωστο, παύοντας την ενέργεια κάθε γνώσης και μη γνωρίζοντας τίποτε, φθάνει στην υπέρνοη γνώση.
Κεφ. Β΄
(Πως πρέπει να ενωθούμε και να υμνήσουμε την αίτια των όλων, τον υπερβαίνοντα πάντα.)
Και εμείς αυτόν τον υπέρφωτο γνόφο ευχόμαστε να γνωρίσουμε και να δούμε, χωρίς δράση και χωρίς γνώση, αυτόν πού είναι πάνω από θεάσεις και γνώσεις, αυτόν που δεν βλέπεται ούτε γνωρίζεται· γιατί αυτή είναι η πραγματική θέαση και η πραγματική γνώση, και έτσι υμνείται υπερούσια ο υπερούσιος με την αφαίρεση κάθε οντότητας, ενεργώντας όπως όταν φτιάχνουν ένα άγαλμα που είναι από φυσικού του τέτοιο, αφαιρώντας όλα όσα εμποδίζουν να φαίνεται καθαρά η κρυφή του όψη, και κάνοντας να φανεί με μόνη την αφαίρεση το κρυμμένο του κάλλος. Και νομίζω πως πρέπει να υμνήσουμε τις αναβάσεις (ανάβαση διά της αφαιρετικής ή αποφατικής οδού) αντίστροφα απ’ ότι την κατάβαση (καταφατική οδός)· αφού μάλιστα για εκείνη αρχίσαμε από τα υψηλότερα και περνώντας από τα μέσα κατεβήκαμε στα κατώτερα· εδώ όμως από τα κατώτερα θα ανέβουμε στα ανώτερα, αφαιρώντας τα πάντα, για να γνωρίσουμε ολοφάνερα την αγνωσία που από όλα τα γνωστά και τα όντα περικαλύπτεται, και να δούμε τον υπερούσιο εκείνο γνόφο, που κάθε ορατό φως τον αποκρύβει.
Κεφ. Γ΄
(Ποιές είναι οι καταφατικές και ποιές οι αποφατικές θεολογίες.)
Στις Θεολογικές Υποτυπώσεις υμνήσαμε τα κυριότερα σημεία της καταφατικής θεολογίας, δηλαδή πώς η θεία και αγαθή φύση αποκαλείται Ενική (ομοούσια) και πώς Τριαδική (τρισυπόστατη)· ποιες οι ιδιότητες του Πατρός, ποιές του Υιού· τί θέλει να δηλώσει η θεολογία που εκπορεύεται από το Άγιο Πνεύμα· πώς από τα βάθη του άϋλου και αμέριστου Αγαθού (Πατρός) βλάστησαν τα φώτα της αγαθότητας και πώς ο Πατήρ και τα άλλα Πρόσωπα καθαυτά και μεταξύ τους παραμένουν παντοτινά αχώριστα και αμετάβλητα· πώς ο υπερούσιος Ιησούς ουσιώνεται κατά την αληθινή ανθρώπινη φύση· και όσα άλλα υμνούνται στις Θεολογικές Υποτυπώσεις σύμφωνα και με των Γραφών τους λόγους.
Στο Περί θείων ονομάτων περιλαμβάνεται πώς ο Θεός λέγεται αγαθός και ων και ζωή και σοφία και δύναμη και όσα άλλα ανήκουν στη νοητή τάξη των θείων ονομάτων· και στη Συμβολική Θεολογία πώς μεταβαίνουμε από τις ονομασίες των αισθητών σε αυτές των θείων· τί λέμε θείες μορφές, τί θεία σχήματα και μέρη και όργανα, τί θείους τόπους και κόσμους, τί θυμούς και λύπες, τί οργή, τί μέθη και τί κραιπάλη, τί όρκους και τί κατάρες, τί ύπνους και τί εγρηγόρσεις και όσα άλλα αναφέρονται στους συμβολικούς και ιερούς θείους τύπους.
Και νομίζω πως κι εσύ θα είδες, ότι αυτά τα τελευταία απαιτούν πολύ περισσότερα λόγια από τα πρώτα γιατί οι Θεολογικές Υποτυπώσεις και η ανάπτυξη των Θείων ονομάτων είναι συντομότερα από την Συμβολική θεολογία. Επειδή όσο ψηλότερα ανεβαίνουμε, τόσο οι λόγοι που συνοψίζουν τα νοητά περικόπτονται· όπως ακριβώς και τώρα, όσο εισδύουμε στον υπέρνοο γνόφο, όχι μόνο λιγόλογοι γινόμαστε, αλλά χάνουμε εντελώς τη μιλιά μας και το νου μας. Και ενώ εκεί —σε εκείνες τις συγγραφές— ο λόγος όσο κατερχόταν από τα υψηλά στα χαμηλότερα τόσο και πλήθαινε, τώρα, που από κάτω υψώνεται και ανέρχεται, όσο προχωρεί η άνοδος συστέλλεται και στο τέλος της ανόδου σιγά και ολόκληρος ενώνεται με τον Άλεκτο.
Γιατί όμως λέμε ότι στις καταβάσεις (καταφατική οδός) αρχίζουμε από τα πρώτα ενώ στις αφαιρέσεις (αποφατική οδός) αρχίζουμε από τα τελευταία;
Επειδή μιλώντας καταφατικά και με ορισμούς δεν μπορούμε να ορίσουμε Εκείνο που ξεπερνά κάθε ορισμό παρά μιλώντας για τα συγγενικά με αυτό και τα πλησιέστερα. Για παράδειγμα: η ζωή και η αγαθότητα δεν είναι πλησιέστερα απ’ ό,τι ο αέρας και το λιθάρι; Όταν πάλι μιλούμε αποφατικά, για να μιλήσουμε γι’ Αυτό που ξεπερνά κάθε αφαίρεση, αρχίζουμε τις αφαιρέσεις από τα πιο μάκρυνα και άσχετα. Για παράδειγμα: πιο μακρινό και άσχετο δεν είναι να πούμε ότι δεν μεθάει και δεν οργίζεται απ’ όσο να πούμε ότι δεν λέγεται και δεν νοείται;
Κεφ. Δ΄
(Ότι δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αισθητά ο για την υπεροχή του Αίτιος παντός αισθητού.)
Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων Αιτία, που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι, ούτε χωρίς ζωή, ούτε χωρίς λόγο, ούτε χωρίς νου, ούτε σώμα είναι· ούτε έχει σχήμα, ή είδος (μορφή) ή ποιότητα ή ποσότητα ή όγκο· ούτε βρίσκεται σε ορισμένο τόπο, ούτε βλέπεται ούτε έρχεται σε επαφή· ούτε αισθάνεται, ούτε γίνεται αισθητή, ούτε συγχύζεται, ούτε ταράζεται, ούτε ενοχλείται από υλικά πάθη· ούτε από αδυναμία υπόκειται σε πάθη των αισθήσεων, ούτε έχει ανάγκη από φως, ούτε παθαίνει αλλοίωση ή φθορά, ή μερισμό ή στέρηση ή ροή ούτε τίποτε άλλο απ’ όσα παθαίνουν τα αισθητά, ούτε είναι τίποτε από αυτά.
Κεφ.Ε΄
(Ότι δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα νοητά ο για την υπεροχή του Αίτιος παντός νοητού.)
Και ανερχόμενοι λέμε ότι, ούτε ψυχή είναι, ούτε νους· ούτε έχει φαντασία ή γνώμη ή λόγο ή νόηση· ούτε είναι λόγος, ούτε είναι νόηση· ούτε λέγεται, ούτε νοείται· ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα· ούτε στέκεται, ούτε κινείται, ούτε ησυχάζει, ούτε έχει δύναμη, ούτε είναι δύναμη, ούτε είναι φως· ούτε ζει, ούτε είναι ζωή ούτε είναι ουσία, ούτε είναι αιώνας, ούτε είναι χρόνος· ούτε νοητικά (γνωστικά) μπορεί να έχει κανείς επαφή μαζί της· ούτε είναι επιστήμη (γνώση) ούτε είναι αλήθεια ούτε είναι βασιλεία, ούτε είναι σοφία· ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα, ούτε είναι πνεύμα, όπως εμείς ξέρουμε· ούτε υιότητα, ούτε πατρότητα, ούτε τίποτα άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα· ούτε ανήκει στα μη όντα αλλά ούτε και στα όντα και ούτε τα όντα γνωρίζουν τί είναι (αυτή)· ούτε αυτή γνωρίζει με τη γνώση τι είναι τα όντα ούτε υπάρχει λόγος γι’ αυτήν, ούτε όνομα ούτε γνώση· ούτε είναι σκοτάδι, ούτε είναι φώς, ούτε πλάνη, ούτε αλήθεια’ ούτε μπορεί καθόλου να οριστεί με την κατάφαση ή την αφαίρεση· αλλά και όταν τα προερχόμενα από αυτήν προσθέτουμε (καταφατικά) ή αφαιρούμε (αποφατικά), σ’ αυτήν ούτε προσθέτουμε, ούτε αφαιρούμε τίποτε. Επειδή η τέλεια και ενιαία Αιτία των πάντων ξεπερνά κάθε ορισμό και κάθε πρόθεση και ξεπερνά κάθε αφαίρεση ή υπεροχή Εκείνου που απλά έχει αποδεσμευθεί από όλα και που τα πάντα υπερβαίνει.
Κλεάνθης ο Στωικός, Ύμνος στον Δία
1 Των αθανάτων ενδοξότερε, πολυώνυμε, [1] αιώνια πανίσχυρε,
Δία, της φύσης[2] πρώτη αρχή, που κυβερνάς τα πάντα με το νόμο[3] σου,
χαίρε! Δίκαιο είναι όλοι οι θνητοί να προσφωνούν εσένα.
Γιατί από εσένα γεννηθήκαμε - μίμηση ιδιότητας θεϊκής λαχαίνοντας
5 μόνοι εμείς οι άνθρωποι[4]- όλα τα θνητά που ζουν και σέρνονται πάνω στη γη.
Γι' αυτό κι εγώ εσένα θα εγκωμιάσω και τη δύναμή σου πάντα θα ψάλλω.
[5]Σ' εσένα υπακούει, πράγματι, όλος αυτός ο κόσμος που γύρω απ' τη γη
στροβιλίζεται, όπου τυχόν τον οδηγείς, και με τη θέλησή του εξουσιάζεται.
Τέτοιο εργαλείο έχεις βοηθό στ' ανίκητα χέρια σου,
10 διχαλωτό, πυρωμένο, παντοτινά που ζει κεραυνό.
Γιατί από το χτύπημά του ολοκληρώνονται όλα τα έργα της φύσης. [6]
Μ' αυτόν εσύ κατευθύνεις την ενιαία τάξη του κόσμου, που μέσα[7] απ' όλα
περνά κι ανακατεύεται με τα μεγάλα και τα μικρά φώτα[8]........
.................................................................................................
εσύ, που τόσο μεγάλος είσαι, ύψιστος βασιλιάς για πάντα.
15 Κι ούτε πάνω στη γη γίνεται έργο κανένα χωρίς εσένα, θεέ,
ούτε στον θείο, αιθέριο πόλο τ' ουρανού, ούτε στον πόντο,
εκτός απ' όσα πράττουν οι κακοί από μωρία δική τους.
Μα εσύ και τα υπερβολικά γνωρίζεις να τα κάνεις πρέποντα και τάξη να βάζεις στην αταξία,
κι εκείνα που μοιάζουνε εχθρικά μέσα από εσένα φιλιώνουνε. [9]
20 Γιατί έτσι σε σύνολο ένα τα πάντα συνταίριασες, καλά με κακά,
ώστε ένας να είναι ο λόγος όλων[10] αιώνιος.
Αυτόν αποφεύγουν και προσπαθούν ν' απορρίψουν όσοι απ' τους θνητούς
είναι κακοί, οι κακόμοιροι, που την κατοχή αγαθών διαρκώς ποθώντας
ούτε τον κοινό νόμο του θεού παρατηρούν, ούτε του δίνουν σημασία.
25 Σ' αυτόν αν υπάκουαν θα μπορούσαν να ζήσουν βίο αγαθό, μυαλωμένο.
Όμως αυτοί ορμούν δίχως μυαλό ο καθένας κι αλλού,
άλλοι ανταγωνισμό κακό μεταξύ τους για τη δόξα έχοντας,
άλλοι στραμμένοι στο κέρδη δίχως καμία ευπρέπεια,
άλλοι στη ραστώνη και του σώματος τις ηδονές. [11]
30 Όμως τους βρίσκουν συμφορές και σύρονται κάθε φορά και σ' άλλο στόχο, απ' τη σπουδή
τους καταλήγοντας σε κάτι εντελώς αντίθετο απ' την καλή ζωή που προσδοκούν.
[12] Αλλά Δία, δότη όλων των χαρισμάτων, μαυροσύννεφε, άρχοντα του κεραυνού, [13] είθε
να ελευθερώνεις τους ανθρώπους απ' την ολέθρια άγνοια:
αυτήν εσύ, πατέρα, σκόρπισέ την μακριά απ' την ψυχή, το σχέδιο δώσε
35 να γνωρίσουμε που πάνω του βασίζεσαι και με δικαιοσύνη κυβερνάς τα πάντα, ώστε
αφού μας κάνεις τούτη την τιμή, να στην ανταποδώσουμε,
υμνώντας τα έργα σου ακατάπαυστα, καθώς ταιριάζει
σε κάποιον που είναι θνητός, αφού ούτε στους θνητούς υπάρχει κάποιο προνόμιο
μεγαλύτερο, ούτε στους θεούς, απ' το να υμνούμε τον αιώνιο κοινό νόμο, όπως είναι
δίκαιο.
Φθινοπωρινή ισημερία και Ελευσίνια μυστήρια
https://xletsos-basilhs.blogspot.com/2020/09/blog-post_21.html
«Η φύση σου παρέχει όλη την σοφία που χρειάζεσαι».
Στοβαίος . IV 16, 18 p. 398 f. H.
Το πρωί της Τρίτης 22 Σεπτεμβρίου 2020 μπαίνει και επίσημα το Φθινόπωρο. Κατά την ισημερία, ο Ήλιος λάμπει κάθετα πάνω από τον Ισημερινό της Γης, με τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας να είναι περίπου ίδια. Στη συνέχεια, η ημέρα μικραίνει και η νύχτα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα να φθάσει στο ζενίθ της κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου.
Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι λαοί απέδιδαν εξαιρετική σημασία στις θέσεις του ζωοδότη Ήλιου κατά τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια, στην περιοδικότητα και εναλλαγή του κύκλου της σελήνης, αλλά και στη θέση ή στην επανεμφάνιση συγκεκριμένων πλανητών, άστρων και αστερισμών γεγονός το οποίο αποτυπώνεται στα σημαντικότερα και ιερότερα μνημεία της ανθρωπότητας.
Δεν είναι τυχαίο πως ο Σεπτέμβριος ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Βοηδρόμιο Απόλλωνα, ήταν ο μήνας διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, στα οποία πρωταγωνιστούσαν οι χθόνιες θεότητες της Δήμητρας, της κόρης της Περσεφόνης, του Άδη, και του Ιάκχου.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν εννέα ημέρες, και η ήμερα λήξης τους ήταν συνήθως η ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Ο αριθμός εννέα όπως πολλάκις έχω εξηγήσει, είναι δηλωτικός και συμβολικός αριθμός.Το ένατο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου είναι το «Θ», το οποίο συνδέεται με την λέξη Θεός, ενώ και η λέξη Θείον λεξαριθμικά ισούται με το 144, το οποίο έχει πυθμενικό λεξάριθμο το εννέα. Το εννέα συμβολίζει το τέλος ενός κύκλου, και την εκ νέου επιστροφή στην μονάδα, στον αριθμό δέκα > 1 + 0.
Εννέα οι μήνες κυήσεως έως την γέννηση, εννέα κατ’ αντιστοιχία και οι ημέρες και νύχτες έως την γέννηση του Θεού του φωτός, του φωτοδότη Απόλλωνος. Η γέννηση του έγινε στο νησί Ορτυγία από τη Λητώ, η υπήρξε ερωμένη του Δία. Λόγω της ζήλιας της Ήρας για τη Λητώ, κανένας τόπος στην Γη δεν τη δεχόταν να γεννήσει, εκτός από την Ορτυγία. Ήταν ένα νησί «ΑΔΗΛΟ» καθώς έως τότε έπλεε ελεύθερο στα κύματα κι έτσι, ήταν δύσκολο η Ήρα να ανιχνεύσει την τοποθεσία, στην οποία η Λητώ είχε καταφύγει.
Ο Δίας σταθεροποίησε το νησί, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η γέννηση του Απόλλωνα. Οι πόνοι του τοκετού διήρκεσαν εννιά μέρες και εννιά νύχτες. Η Ορτυγία ονομάστηκε «Δήλος», επειδή εκεί αποκαλύφθηκε έγινε δήλος, δηλαδή φανερό νησί, όπως και ο θεός Απόλλωνας.
Όπως προαναφέρθηκε, ο Απόλλων και οι Ελευσίνιες μυσταγωγικές τελετές (τα μεγάλα μυστήρια) σχετίζονται χρονικά. Στα «Λεγόμενα» στην «μυθαγωγική» δηλαδή τελετουργική αφήγηση κατά τη διάρκεια των μυστηρίων, γνωρίζουμε πως οι μύστες μάθαιναν πως ο Ηλιος και η σελήνη ήταν αυτοί που αποκάλυψαν στην Δήμητρα τον απαγωγέα της κόρης της Περσεφόνης. Ίσως για αυτό ο Πορφύριος 232 -305 μ.χ (μαθητής του Πλωτίνου στο «Περί αγαλμάτων»), να αναφέρει πως:
«Στα Ελευσίνια Μυστήρια, ο μεν Ιεροφάντης υποδύεται την εικόνα του Δημιουργού, ο δε Δαδούχος αυτήν του Ηλίου, ο Επιβώμιος Ιερεύς υποδύεται την εικόνα της Σελήνης, ο δε Ιεροκήρυκας αυτή του Ερμού».
Ο Πλούταρχος 50 -120 μ.Χ. στο «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», μας δίνει κάποιες πληροφορίες που θα μπορούσαν ίσως να μας βοηθήσουν στην έρευνα μας. Αναφέρει σχετικά:
«Οι ψυχές παίρνουν τον νού από τον Ήλιο (Α - πόλλων) την άλογη ψυχή από την Σελήνη (Περσεφόνη), και το σώμα από την Γη (Δήμητρα)».
Συνοψίζοντας μπορούμε ίσως να συσχετίσουμε τα παρακάτω σε σχέση με την Φθινοπωρινή ισημερία και τα Ελευσίνια:
Κωστής Παλαμάς ~ Βαθιά Οικολογία
"Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι, και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα, παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια."
Ο γκρεμιστής (απόσπασμα)
Ο Αιρετικός (Ο Γνωστικός, The Gnostic)
Alexander Dugin
https://eurasianist-archive.com/2019/03/09/the-gnostic/
Δημοσιεύτηκε αρχικά το 1995 στη Limonka, την επίσημη εφημερίδα του Εθνικού Μπολσεβίκικου Κόμματος.
Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια, να αποκαλυφθεί η πνευματική ουσία αυτού που οι απλοί άνθρωποι λένε «πολιτικός εξτρεμισμός». Τα έχουμε μπερδέψει αρκετά αλλάζοντας τις ετικέτες των πολιτικών συμπάθειών μας, το χρώμα των ηρώων μας και περνώντας από τη φωτιά στο κρύο, από τον «δεξιισμό» στον «αριστερισμό» και πάλι πίσω. Όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα διανοητικό μπαράζ πυροβολικού, ένα είδος ιδεολογικής προθέρμανσης.
Έχουμε τρομάξει και βάλει στον πειρασμό την ακροδεξιά και την ακροαριστερά, και τώρα και οι δύο, και άλλοι, έχουν χάσει το δρόμο τους, λοξοδρομώντας από τα πετατημένα μονοπάτια. Αυτό είναι καταπληκτικό. Όπως άρεσε να επαναλαμβάνει ο μεγάλος Ευγένιος Γκολοβίν: «Αυτός που πάει κόντρα στην ημέρα, δεν πρέπει να φοβάται τη νύχτα». Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από το να γλιστράει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Αυτή είναι η πρώτη εμπειρία της πτήσης. Σκοτώνει τα παράσιτα. Φτιάχνει τους αγγέλους.
Ποιοι είμαστε, αλήθεια; Ποιανού το απειλητικό πρόσωπο είναι πιο ξεκάθαρο από το παράδοξο, ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα με το τρομακτικό όνομα «Εθνικός Μπολσεβικισμός;»
Σήμερα μπορούμε να απαντήσουμε χωρίς καμία ασάφεια και διφορούμενα. Αλλά αυτό απαιτεί μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του πνεύματος.
Η ανθρωπότητα είχε πάντα δύο τύπους πνευματικότητας, δύο μονοπάτια - το «Δεξί Μονοπάτι» και το «Αριστερό Μονοπάτι». Το πρώτο χαρακτηρίζεται από μια θετική στάση απέναντι στον περιβάλλοντα κόσμο, στον οποίο φαίνεται η αρμονία, η ισορροπία, η ευδαιμονία και η ειρήνη. Όλα τα κακά δεν είναι παρά ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, μια τοπική απόκλιση από τον κανόνα, κάτι ασήμαντο, παροδικό, που δεν έχει βαθιές, υπερβατικές αιτίες. Το μονοπάτι του δεξιού χεριού ονομάζεται επίσης "Γαλαξίας" ("Δρόμος του Γάλακτος"). Δεν υποβάλλει τον άνθρωπο σε κάποια ιδιαίτερη ταλαιπωρία. τον προστατεύει από τις ριζοσπαστικές εμπειρίες, τον οδηγεί μακριά από τη βύθιση στα βάσανα και μακριά από τον εφιάλτη της ύπαρξης. Αυτό είναι ένα ψεύτικο μονοπάτι. Οδηγεί στον ύπνο. Δεν οδηγεί πουθενά.
Το δεύτερο μονοπάτι, το « Μονοπάτι της Αριστερής Χειρός», βλέπει τα πάντα αντίστροφα. Δεν υπάρχει γαλακτώδης ευδαιμονία, αλλά μαύρη ταλαιπωρία. καμία σιωπηλή ηρεμία, αλλά το φουσκωμένο, φλογερό δράμα της διάσπασης. Αυτό είναι το «μονοπάτι του κρασιού». Είναι καταστροφικό, τρομακτικό. Μένος και οργή βασιλεύουν εδώ. Σε αυτό το μονοπάτι, όλη η πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή ως κόλαση, ως οντολογική εξορία, ως βασανιστήριο, ως βύθιση στην καρδιά κάποιου είδους αδιανόητης καταστροφής που προέρχεται από τα ίδια τα ύψη του κόσμου.
Αν στο πρώτο μονοπάτι όλα φαίνονται καλά, τότε στο δεύτερο μονοπάτι όλα φαίνονται κακά. Αυτός ο δρόμος είναι τρομερά δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος αληθινός. Σε αυτό το μονοπάτι είναι εύκολο να σκοντάψεις και ακόμη πιο εύκολα να εξαφανιστείς. Δεν εγγυάται τίποτα. Δεν δελεάζει κανέναν. Αλλά μόνο αυτός ο δρόμος είναι σωστός. Αυτός που ακολουθεί αυτόν τον δρόμο θα αποκτήσει φήμη και αθανασία. Αυτός που θα το επιβιώσει θα επικρατήσει και θα λάβει ένα βραβείο που είναι υψηλότερο από την απλή ύπαρξη.
Αυτός που κατεβαίνει στο αριστερό μονοπάτι ξέρει ότι θα τελειώσει. Το μπουντρούμι της ύλης θα καταρρεύσει και θα μετατραπεί σε μια παραδεισένια πόλη. Μια αλυσίδα μυημένων προετοιμάζει με πάθος την επιθυμητή στιγμή, τη στιγμή του Τέλους, τον θρίαμβο της ολικής απελευθέρωσης.
Αυτά τα δύο μονοπάτια δεν είναι δύο διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις. Και τα δύο είναι δυνατά σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ομολογίες, σε όλες τις εκκλησίες. Δεν υπάρχουν εξωτερικές διαφορές μεταξύ τους. Αφορούν τα πιο οικεία μέρη του ανθρώπου, τη μυστική του ουσία. Δεν μπορούν να επιλεγούν. Αυτά τα ίδια (τα μονοπάτια) επιλέγουν έναν άντρα να είναι το θύμα τους, ο υπηρέτης τους, το όργανο τους, το όπλο τους.
Το αριστερό μονοπάτι ονομάζεται "gnosis", "γνώση". Είναι εξίσου πικρό με τη γνώση και γεννά θλίψη και ψυχρή τραγωδία. Κάποτε στην αρχαιότητα, όταν η ανθρωπότητα εξακολουθούσε να δίνει καθοριστική σημασία στα πνευματικά πράγματα, οι Γνωστικοί δημιούργησαν τις δικές τους θεωρίες σε επίπεδο φιλοσοφίας, δόγματος, κοσμολογικών μυστηρίων και σε επίπεδο λατρείας. Σταδιακά οι άνθρωποι εκφυλίστηκαν, σταμάτησαν να δίνουν προσοχή στη σφαίρα της σκέψης και βυθίστηκαν στη φυσιολογία αναζητώντας ατομική άνεση στην καθημερινή ζωή.
Αλλά οι Γνωστικοί δεν εξαφανίστηκαν. Μετέφεραν τη διαμάχη σε ένα επίπεδο πραγμάτων κατανοητό για τους σύγχρονους πολίτες.
Μερικοί από αυτούς διακήρυξαν συνθήματα «κοινωνικής δικαιοσύνης», ανέπτυξαν θεωρίες ταξικής πάλης και κομμουνισμού. Το Μυστήριο της Σοφίας έγινε «ταξική συνείδηση» και ο «αγώνας ενάντια στον κακό Δημιουργό, τον δημιουργό του καταραμένου κόσμου» πήρε τη μορφή κοινωνικών μαχών. Τα νήματα της αρχαίας γνώσης εκτείνονταν στους Μαρξ, Νετσάεφ, Λένιν, Στάλιν, Μάο και Τσε Γκεβάρα. Το κρασί της σοσιαλιστικής επανάστασης, η χαρά της εξέγερσης ενάντια στις δυνάμεις της μοίρας και το ιερό, φρικιαστικό πάθος για πλήρη καταστροφή όλων των μαύρων για χάρη της απόκτησης ενός νέου, απόκοσμου Φωτός.
Άλλοι αντιτάχθηκαν στην κανονικότητα της καθημερινότητας με τη μυστική ενέργεια της φυλής, τον θόρυβο του αίματος. Ενάντια στη μίξη και την παραμόρφωση έθεσαν νόμους καθαρότητας και μια νέα ιερότητα, μια επιστροφή στη Χρυσή Εποχή, τη Μεγάλη Επιστροφή. Ο Νίτσε, ο Χάιντεγκερ, ο Έβολα, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι περιτύλιξαν τη Γνωστική βούληση σε εθνικές, φυλετικές διδασκαλίες.
Είναι μάλλον σωστό ότι οι κομμουνιστές δεν νοιάστηκαν πολύ για τους εργάτες, ούτε ο Χίτλερ για τους Γερμανούς, αλλά όχι από κυνισμό. Και οι δύο είχαν εμμονή με μια βαθύτερη, πιο αρχαία, πιο απόλυτη φιλοδοξία, το κοινό Γνωστικό πνεύμα, το μυστικό και φοβερό φως του Αριστερού Χεριού. Τι εργαζόμενοι, τι «Άριοι» ... Το θέμα είναι τελείως διαφορετικό.
Άλλες δημιουργικές προσωπικότητες που κλήθηκαν στο Αριστερό Μονοπάτι, το μονοπάτι της γνώσης, επίσης έπεσαν μεταξύ «κόκκινων» και «μαύρων» και «λευκών» και «καφετί» στις πνευματικές τους αναζητήσεις. Εμπλεκόμενοι σε πολιτικά δόγματα, στα άκρα και όμως αδυνατώντας να εκφράσουν με σαφήνεια τα μεταφυσικά περιγράμματα της εμμονής τους, καλλιτέχνες από τον Σαίξπηρ έως τον Artaud και από τον Μιχαήλ Άγγελο έως τον Eemans , από τους τροβαδούρους έως τον Μπρετόν, έχουν πιει το μυστικό κρασί του πόνου, λαίμαργα εμποτίζοντας την κοινωνία, τα πάθη, τις αιρέσεις και τις απόκρυφες αδελφότητες τα διαφορετικά κομμάτια μιας τρομερής διδασκαλίας που κάνει αδύνατο το χαμόγελο . Οι Ναίτες, ο Δάντης, ο Lautréamont. Δεν χαμογέλασαν ποτέ στη ζωή τους. Αυτό είναι ένα σημάδι μιας ιδιαίτερης επιλεκτικότητας, ένα ίχνος μιας τερατώδους εμπειρίας για κάτι που ήταν κοινό για όλους τους Ακόλουθους του Μονοπατιού της Αριστερής Χειρός.
Ο Γνωστικός κοιτάζει τον κόσμο μας με το έντονο βλέμμα του - το ίδιο βλέμμα με αυτό των προκατόχων του, τους κρίκους στην αρχαία αλυσίδα των εκλεκτών της Φρίκης. Μια απωθητική εικόνα αντανακλάται στα μάτια του. Μια τρελή Δύση σε καταναλωτική ψύχωση. Μια Ανατολή της οποίας η θαμπή και η αξιοθρήνητη υποταγή αηδιάζει. Ένας βυθισμένος κόσμος, ένας πλανήτης που βρίσκεται στον πάτο.
«Στα υποβρύχια δάση, η βιασύνη είναι άχρηστη και η κίνηση σταματά…» (Γκολοβίν)
Αλλά ο Γνωστικός δεν εγκαταλείπει την υπόθεσή του. Ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Επιπλέον, έχει κάθε λόγο να γιορτάζει εσωτερικά. Δεν είπαμε στους αφελείς αισιόδοξους του «Δεξιού Μονοπατιού» πού θα οδηγήσει η υπερβολική οντολογική τους εμπιστοσύνη; Δεν προβλέψαμε τον εκφυλισμό του δημιουργικού τους ενστίκτου μέχρι τη γκροτέσκο παρωδία των σημερινών συντηρητικών, οι οποίοι συμφιλιώθηκαν με όλα όσα τρόμαξαν τους πιο συμπαθητικούς (αλλά όχι λιγότερο υποκριτικούς) προκατόχους τους μόλις πριν από μερικές χιλιετίες; Δεν μας άκουσαν. Τώρα αφήστε τους να κατηγορούν τον εαυτό τους και να διαβάζουν βιβλία New Age ή εγχειρίδια μάρκετινγκ.
Δεν έχουμε συγχωρήσει κανέναν. Δεν έχουμε ξεχάσει τίποτα.
Δεν έχουμε εξαπατηθεί από τις αλλαγές στην κοινωνική διακόσμηση και τους πολιτικούς (wanna-be, θά-θελαν) παράγοντες.
Έχουμε πολύ μεγάλη μνήμη. Έχουμε πολύ μακριά χέρια.
Έχουμε μια πολύ αυστηρή παράδοση.
Οι λαβύρινθοι της ύπαρξης, οι σπείρες των σκέψεων, οι δίνες του θυμού…
Βυζαντινά σχόλια στον Πλάτωνα
Στη βυζαντινή περίοδο (7ος-15ος αι.) τα πλατωνικά και νεοπλατωνικά κείμενα διαβάζονται αρκετά, επηρεάζουν σε πολλά σημεία τη φιλοσοφική και, λιγότερο, τη θεολογική σκέψη και σχολιάζονται, όχι συστηματικά ή εκτενώς.
Η γνώση και η χρήση του πλατωνικού έργου στο Βυζάντιο πιστοποιείται, από την πλούσια χειρόγραφη παράδοση των έργων του Πλάτωνα, (Αντιγραφές πλατωνικών έργων στο Βυζάντιο ), αισθητά μικρότερη ωστόσο της αριστοτελικής, από την έμμεση και σιωπηρή οικειοποίηση ή ρητή απόρριψη μερικών ιδεών του, καθώς και από τα έργα που έγραψαν οι Βυζαντινοί ως σχολιασμό πλατωνικών κειμένων ή απόψεων. Ως σχόλια εδώ πρέπει να εννοήσουμε, πολύ γενικά, τα κείμενα από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα (για τα προγενέστερα: Αρχαία υπομνήματα στους πλατωνικούς διαλόγους ), που επιχειρούν να εξηγήσουν φράσεις και έννοιες της πλατωνικής παράδοσης και παίρνουν διάφορες μορφές: σχόλια στα περιθώρια κωδίκων, συνόψεις, σύντομες αναλύσεις, αλλά σχεδόν ποτέ τις γνωστές από την ύστερη αρχαιότητα εκτενείς μορφές του φιλοσοφικού υπομνήματος, της χριστιανικής βιβλικής εξήγησης ή ακόμη του σχολιασμού των αρεοπαγιτικών συγγραμμάτων (π.χ. Ιωάννης Σκυθοπολίτης 6ος αι., Μάξιμος Ομολογητής αρχές 7ου αι.).
Παρότι η παρουσία της πλατωνικής παράδοσης εκτιμάται ότι είναι καθοριστική για τη διαμόρφωση τόσο της πρώιμης χριστιανικής σκέψης όσο και της βυζαντινής φιλοσοφίας, ως προς το πλατωνικό έργο δεν διαθέτουμε τον αριθμό των βυζαντινών σχολίων (και εκτενών υπομνημάτων) στον Αριστοτέλη, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλος αριθμός των μαρτυρούμενων νεοπλατωνικών υπομνημάτων στους διαλόγους έχει χαθεί και πιθανώς ήταν άγνωστα και στους Βυζαντινούς. Είναι ίσως αναμενόμενο, εφόσον μετά τον Στέφανο Αλεξανδρέα που δίδαξε Πλάτωνα στην Κωνσταντινούπολη (μετά το 610) τα πλατωνικά κείμενα –με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως ο Ιωάννης Ιταλός και ο Πλήθων )– δεν αποτέλεσαν τα ίδια, ως κείμενα κάποιας αυθεντίας προς ερμηνεία, αντικείμενα συστηματικής μελέτης και διδασκαλίας.
Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο βυζαντινές ‘επιστροφές’ στον Πλάτωνα και στην πλατωνική παράδοση: η μία αρχίζει με τον λεγόμενο πρώτο βυζαντινό ανθρωπισμό από τον 9ο και κορυφώνεται στις ανολοκλήρωτες απόπειρες του Μιχαήλ Ψελλού και του Ιωάννη Ιταλού τον 11ο αιώνα, και η δεύτερη καλύπτει τους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου και κορυφώνεται στην παγανιστική επανοικείωση του Πλάτωνα από τον Πλήθωνα.
Ο πρώτος βυζαντινός λόγιος που ασχολήθηκε με το ίδιο το πλατωνικό έργο, μετά τον 7ο αιώνα, είναι ο Λέων ο Μαθηματικός ή Φιλόσοφος ή Σοφός (π.790-μετά το 869), ο οποίος προχώρησε σε διόρθωσιν του κειμένου των Νόμων ως το 5ο βιβλίο, στο πιο αρχαίο πλατωνικό χειρόγραφο (Parisinus graecus 1807, το χειρόγραφο Α των πλατωνικών εκδόσεων). Ο Πατριάρχης Φώτιος (π.810-μετά το 893) στάθηκε αμφίθυμος απέναντι στον Πλάτωνα: άσκησε κριτική στη θεωρία των ιδεών (Ἀμφιλόχια 77), ενώ ακολούθησε τον σχολιασμό του Πορφυρίου και του Αμμωνίου για τον Αριστοτέλη και μας μεταφέρει τις μοναδικές πληροφορίες για τον νεοπλατωνικό Ιεροκλή. Στον Αρέθα (π.850-932/944) οφείλουμε τον μεγάλο κώδικα με το πλατωνικό έργο (Clarkianus 39, το χειρόγραφο Β), ίσως τα σχόλια στον μεσοπλατωνικό Αλκίνοο, αλλά και τη διάσωση όλων των πλατωνικών Προλεγομένων.
Στον 11ο αιώνα ο Ψελλός (π.1018-1081) έφερε στο κέντρο της φιλοσοφικής παιδείας ολόκληρη την πλατωνική παράδοση, με έμφαση στα νεοπλατωνικά στοιχεία της. Γνώριζε και συχνά χρησιμοποίησε για τη διδασκαλία και την ερμηνεία πλατωνικών θεωριών και χωρίων νεοπλατωνικά κείμενα και υπομνήματα: τον Πλωτίνο , την Στοιχείωσιν Θεολογικήν και το υπόμνημα στον Τίμαιο του Πρόκλου , τα υπομνήματα του Σιμπλικίου και του Ολυμπιοδώρου στον Αριστοτέλη. Συντάσσει σχόλια στα Χαλδαϊκά Λόγια, δημοφιλές κείμενο της πλατωνικής παράδοσης, και πολλά σχετικά σύντομα σημειώματα όπου εξηγεί συγκεκριμένες φράσεις και ιδέες από το πλατωνικό έργο. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ίσως το Περὶ τῶν ἰδεῶν, ἃς ὁ Πλάτων λέγει, όπου εξηγείται η πλατωνική θεωρία με βάση πλωτινικά και άλλα χωρία. Παρότι στα σχόλιά του ο Ψελλός σημειώνει ενίοτε τη χριστιανική του αντίθεση και, σε επιστολή του, αρνείται ρητά ότι ο Πλάτων «είναι δικός [τ]ου», κατηγορήθηκε από αντιπάλους του ότι με την ενασχόλησή του αυτή και μέσω του Πλάτωνα θέλει να ανατρέψει την Εκκλησία και να επαναφέρει τον παγανισμό. Ανάλογες και βαρύτερες κατηγορίες, ότι προκάλεσε διαμάχες στην Κωνσταντινούπολη, ανακινώντας παλιές αιρέσεις με τη χρήση της φιλοσοφίας, απευθύνθηκαν στον μαθητή και διάδοχό του Ιωάννη Ιταλό (περ.1025-περ.1082) και οδήγησαν στην καταδίκη του• παρά τον πλατωνισμό του, στο έργο του δεν συναντάμε συστηματικά σχόλια στον φιλόσοφο αλλά αναφορές και αξιοποίηση των θέσεών του.
Αυτή η σύνδεση του Πλάτωνα με τον κίνδυνο των αιρέσεων (γνωστή από την πρώιμη χριστιανική αντιαιρετική γραμματεία) ίσως απέτρεψε την επικράτησή του στον κόσμο της βυζαντινής διανόησης, ωστόσο μαρτυρείται ότι το έργο του διαβαζόταν ακόμη και από την εχθρική προς τον Ιταλό Άννα Κομνηνή. Παράλληλα και κυρίως, όμως, το ενδιαφέρον πλέον στρέφεται στον Αριστοτέλη και συντάσσεται σειρά από εκτενή και σημαντικά υπομνήματα σε αρκετά αριστοτελικά έργα από τον Ευστράτιο Νικαίας και τον Μιχαήλ Εφέσιο. Αντίθετα, ο Νικόλαος Μεθώνης (†1160/66) συνέγραψε εκτενή αναιρετική πραγματεία-σχολιασμό της Στοιχειώσεως Θεολογικῆς του Πρόκλου και ο Νικηφόρος Χούμνος (1250-1327) πραγματεία κατά της θεωρίας των ιδεών.
Μετά τη Φραγκοκρατία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μοιάζει να στηρίζει την αναγέννηση σε πλατωνικούς φιλοσόφους-βασιλείς, ο πλατωνισμός χρησιμοποιήθηκε εναντίον του λατινικού αριστοτελισμού στις δογματικές διαμάχες για το filioque, ενώ τα πλατωνικά κείμενα διαβάζονταν και αντιγράφονταν σε μεγάλο αριθμό. Ο αντιαριστοτελιστής Θεόδωρος Μετοχίτης (1270-1332) σχολίασε ποικίλα αλλά ελάσσονα πλατωνικά θέματα στους Ὑπομνηματισμούς του. Ο ριζοσπαστικότερος Νικηφόρος Γρηγοράς (1293-1361) έγραψε διάλογο πλατωνικού (και λουκιανικού) τύπου, τον Φλωρέντιο, όπου επικρίνει τον λατινίζοντα θεολόγο Βαρλαάμ, ως σοφιστή ανίκανο για την αληθινή επιστήμη που μας έδειξε ο Πλάτων.
Εξέχουσα θέση στη σειρά αυτή των στοχαστών κατέχει Γεώργιος Παχυμέρης (1242-1307), ο οποίος στο πλούσιο φιλοσοφικό έργο του –και πέρα από τις αξιόλογες παραφράσεις του στον Διονύσιο Αρεοπαγίτη – ενέταξε το μοναδικό εκτενές βυζαντινό υπόμνημα, το Ὑπόμνημα εἰς τὸν Παρμενίδην Πλάτωνος. Σ’ αυτό φιλοδοξεί να συνεχίσει το ημιτελές υπόμνημα του Πρόκλου στον διάλογο, υιοθετώντας την ερμηνευτική προσέγγιση του εθνικού φιλοσόφου. Σε αυτόγραφο κώδικα του ίδιου σώζονται τα σχόλια του Πρόκλου στον Αλκιβιάδη (μείζονα) και του Ερμείου στον Φαίδρο .
O Πλήθων (1355/60-1454), καλός γνώστης του Πλάτωνα και του νεοπλατωνισμού, συνειδητά τοποθετούσε τον εαυτό του στην πλατωνική παράδοση και επιχείρησε την ολική επαναφορά της όχι μόνο στη φιλοσοφική αλλά και ευρύτερα στην πολιτικο-ιδεολογική σκηνή. Διάβασε προσεκτικά τα κείμενα και δημιουργικά τα ερμήνευσε για την οικοδόμηση του δικού του πολιτικο-φιλοσοφικού συστήματος πέρα από τον χριστιανισμό. Ωστόσο, ή ακριβώς για αυτό, ο κατεξοχήν πλατωνικός Βυζαντινός δεν ανέλαβε τον σχολιασμό του έργου του Πλάτωνα, ούτε με τον τρόπο των αγαπημένων του Νεοπλατωνικών ούτε με σύντομες εξηγήσεις. Βέβαια, διόρθωσε με το ίδιο του χέρι πλατωνικά κείμενα και μάλιστα τα λογόκρινε όπου δεν συμφωνούσε.
Στο πλαίσιο της διαμάχης πλατωνικών-αριστοτελικών, οι πλατωνικοί επιστρέφουν πιο προσεκτικά στα ίδια τα κείμενα και προβαίνουν στην ερμηνεία τους, προκειμένου να υποστηρίξουν την προτεραιότητα του Πλάτωνα σε σχέση με τον Αριστοτέλη . Ο πλέον μετριοπαθής Βησσαρίων (1403-1472) στο πολεμικό έργο του Ἔλεγχοι τῶν κατὰ Πλάτωνος βλασφημιῶν εκθέτει και σχολιάζει κεντρικές θέσεις της πλατωνικής φιλοσοφίας, ενώ σε άλλο εκτενές έργο του προχωρά σε κριτικές παρατηρήσεις και διόρθωση της λατινικής μετάφρασης των Νόμων από τον Γεώργιο Τραπεζούντιο.
Εκτός από τον σχολιασμό του Πλάτωνα, σχετικά είναι ίσως τα βυζαντινά σχόλια και υπομνήματα στον Πορφύριο , καθώς αναφέρονται στη νεοπλατωνική παράδοση: Αρέθας, Ιωάννης Τζέτζης (12ος αι.), Ανώνυμος (πριν από τον 13ο αι.), Λέων Μαγεντινός (τ.12ου-αρχές 13ου), Ιωσήφ Φιλάγρης (τ.14ου αι.), Πλήθων, Γεώργιος Σχολάριος (1400-1472). Ωστόσο, έχοντας ως αντικείμενό τους την Εἰσαγωγή του Πορφυρίου, κατ’ ουσίαν εντάσσονται στην ιστορία του ‘αριστοτελισμού’ και της λογικής.
Γενικά, οι Βυζαντινοί διάβαζαν και διδάσκονταν πλατωνικά κείμενα, στα οποία έβρισκαν και σχολίαζαν θετικά (αν και όχι πάντα με ρητή αναφορά στον φιλόσοφο) τη θεολογική τάση και την ύπαρξη της υπερβατικής διάστασης, τη μέθεξη των αισθητών στα νοητά, την αθανασία της ψυχής και την απελευθέρωση από την ύλη, την ομοίωση στον Θεό-δημιουργό του κόσμου. Αντίθετα, ήταν επιφυλακτικοί και ρητά καταδικαστικοί σε πλατωνικές θέσεις αντίθετες και επικίνδυνες για το χριστιανικό δόγμα, όπως η αιωνιότητα του κόσμου και των ιδεών, η προΰπαρξη των ψυχών και η μετεμψύχωση κ.ά. Έτσι η ανάγνωσή τους ήταν σχεδόν πάντα επιλεκτική και αμφίθυμη, καθώς η στάση απέναντι στον Πλάτωνα, καθόλη τη διάρκεια του μεσαιωνικού ελληνισμού, αντανακλούσε –με τις διακυμάνσεις της– την ένταση ανάμεσα στον χριστιανισμό και στον παγανιστικό ελληνισμό.
Συγγραφέας: Γεώργιος Ζωγραφίδης
Μην υποκύπτετε! Tο μέλλον της ανθρωπότητας κρίνεται από αυτό
6 Σεπτεμβρίου 2021 Πυργίτης
Πυργῖται Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική
Τελικώς, οι κρατούντες διέβησαν τον Ρουβίκωνα όπως ήταν αναμενόμενο πως θα πράξουν
Ήταν αναμενόμενο -ήδη έναν χρόνο πριν- πως εδώ θα καταλήγαμε, αλλά τότε όλα αυτά εξορίζονταν από το δημόσιο λόγο στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας. Φαίνεται πως η ανθρωπότητα, όταν παίρνει έναν δρόμο, δεν ξεφεύγει από αυτόν, εάν δεν τον περπατήσει μέχρι το τέλος. Ας είναι κι έτσι· το τέλος δεν είναι τόσο μακρυά.
Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα του τί να κάνουμε και πώς να αντισταθούμε – το μόνο σοβαρό ερώτημα αυτή τη στιγμή. Θεωρητικά η απάντηση είναι απλή: Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν – και είναι πολλοί – να μην το κάνουν, αψηφώντας τους κρατικούς εκβιασμούς.
Στην πράξη, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Δεν είναι απλό το να βρίσκεται κάποιος υπό καθεστώς διωγμού και απαγορεύσεων, ειδικά όταν εκβιάζεται με την ίδια του την προοπτική επιβίωσης.
Και όμως, δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πέρα από την ολοκληρωτική άρνηση ή την ολοκληρωτική αποδοχή· όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί οι κρατούντες φροντίζουν με κάθε αποφασιστικότητα να κλείσουν κάθε δίοδο διαφυγής. Ο καθένας πλέον – τουλάχιστον απ’ όσους καταλαβαίνουν τί συμβαίνει – θα τριφτεί ανάμεσα στο μεγάλο «ναι» και στο μεγάλο «όχι». Και το «ναι» και το «όχι» θα έχουν σοβαρές συνέπειες, προσωπικές και κοινωνικές. Είναι θέμα επιλογής και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεκαθαρίσουμε το τί σημαίνει η κάθε επιλογή.
Γιατί το ζήτημα δεν βρίσκεται στην διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Αυτή είναι η διάκριση που πριμοδοτούν οι κρατούντες, επειδή έτσι τους βολεύει. Ο οποιοσδήποτε επενδύει στη διάκριση ή τη σύγκρουση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων αυτή τη στιγμή, μέσω ιταμών προκλήσεων και χαρακτηρισμών, παίζει το παιχνίδι του κράτους.
Το κεντρικό ερώτημα είναι σε τί είδους κόσμο επιθυμεί να ζει ο καθένας: έναν κόσμο ολοκληρωτισμού σαν αυτόν που προδιέγραψαν με σαφήνεια ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ, ή έναν κόσμο που τουλάχιστον θα δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους ανθρώπους να παλεύουν για κάτι καλύτερο; Φυσικά, αυτό υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων: όλοι στον ίδιο κόσμο θα ζήσουν. Η μόνη πραγματική διάκριση – που είναι κάθετη και απόλυτη – βρίσκεται ανάμεσα στους εγκάθετους και σφογκοκωλάριους του νέου καθεστώτος και σε όσους θέλουν να διατηρήσουν τα θεμελιώδη και φυσικά στοιχεία της ανθρώπινης αυτονομίας και αξιοπρέπειας που ο «νέος» κόσμος θέλει να εξαφανίσει. Δεν πρόκειται για έναν «νέο» κόσμο. Είναι απλώς η πιο ακραία εκδοχή του παλιού. Το αυθεντικά «νέο» δεν το έχουμε δει ακόμα.
Ίσως είναι από τις λίγες ιστορικές στιγμές που το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα κριθεί περισσότερο από την ατομική στάση και επιλογή του καθενός, παρά από τις κοινωνικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Δεν εννοούμε πως αυτές δεν είναι απαραίτητες. Εννοούμε ότι δεν είναι αυτές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν ίσως να το κρίνουν εάν ήταν μαζικές, εκτός του πολιτικού ελέγχου και επίμονες, αλλά φαίνεται πως δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από ατομικές επιλογές που εκτείνονται σε μεγάλη κλίμακα και αν το σκεφτούμε καλύτερα είναι λογικό: εφόσον η εξουσία σήμερα, μέσω της τεχνολογίας, έχει τη δυνατότητα και την επιδίωξη να ελέγχει ξεχωριστά και εξατομικευμένα τον καθένα, πέρα από το όποιο κοινωνικό ή οικονομικό πλαίσιο βρίσκεται αυτός, οι προσωπικές επιλογές στο επίπεδο της κοινής καθημερινότητας αποκτούν τεράστια σημασία.
Αυτό που λέμε είναι ότι εάν το 85% και πλέον του πληθυσμού υιοθετήσει και αρχίσει να χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τα λεγόμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τότε δεν θα έχει καμία σημασία εάν διαδηλώνει καθημερινά με οποιεσδήποτε διαθέσεις. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Εάν κάποιος εμβολιαστεί ενώ δεν το θέλει, ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Ίσα ίσα, είναι προτιμότερο για τους εξουσιαστές να επιβάλλουν τον παραλογισμό τους σε όσους δεν τον αποδέχονται και θεωρούν μεγαλύτερη επιτυχία να εξαναγκάσουν σε εμβολιασμό όσους δεν το θέλουν. Αυτό είναι απόδειξη της πραγματικής ισχύος, της επιβολής και της εξουσίας και στον «νέο» κόσμο.
Η κυριαρχία πρέπει να κατοικοεδρεύει πέρα από κάθε ιδέα (πόσο μάλλον πράξη) αμφισβήτησης – ακόμη και αμφιβολίας. Γι’ αυτό θεωρείται έγκλημα το να αμφιβάλλει κανείς για τους «ειδικούς», είναι αντίστοιχη «ασέβεια», σαν να αμφιβάλλει για τους ιερείς κάποιου ζηλόφθονου θεού.
Αντίθετα, εάν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει τώρα, δεν παρασυρθεί στους εμβολιασμούς – πάντα εφόσον δεν το θέλει – χάνεται η δυνατότητα να μετασχηματιστεί όλη η κοινωνία κατά τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί. Για να το αιτιολογήσουμε αυτό θα πρέπει να πούμε (εκ νέου και εν συντομία) το τί ακριβώς θέλει να κάνει η διεθνής ελίτ.
Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;
http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/06/blog-post_23.html
του Tyr
Τους αναρχικούς τους έχουμε συνηθίσει, αν όχι ταυτίσει, με αντεθνικές ιδέες, αν όχι κάργα ανθελληνικές. Τον τελευταίο καιρό όμως παρατηρούμε μια όλο και πιο συχνή μετατόπιση προς την Ιδέα του έθνους, έστω και από μια μειοψηφική τάση του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις ηχηρές μειοψηφίες!
Γιατί η Ελλάδα είναι μικρή και είμαστε όλοι παιδιά αυτού του Λαού! Κυκλοφορούμε, βλέπουμε, ακούμε! Οι ιδέες του αντιεξουσιαστικού χώρου είχαν πάντα μεγαλύτερη απήχηση στην ελληνική νεολαία από τους αυτό καθεαυτό συμμετέχοντες! Σήμερα ο γνωστός λυσσαλέος αντιεθνικισμός τους, ο ανθελληνισμός τους, έχει όλο και μικρότερη απήχηση. Όσο μικρότερη απήχηση - εκτός από τους αυτοπεριχαρακωμένους αντιεξουσιαστικούς κύκλους - τόσο πιο λυσσαλέος ... Σαν συμπτώματα του τέλους.
Αναρχισμός και αντιεθνικισμός, πόσο μάλλον ανθελληνισμός, δεν ήταν πάντα ταυτόσημα. Ούτε καν αναρχισμός και αντιφασισμός δεν ήταν πάντα ταυτόσημα. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Για την συντριπτική πλειοψηφία των αμύητων αντιεξουσιαστές και αντιφά είναι συνώνυμα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι και δεν έχουν περάσει ούτε καν 15 χρόνια από τότε που οι αντιφά συνελεύσεις πρωτοεμφανίστηκαν ή μάλλον ξεφύτρωσαν στην Ελλάδα σαν τα μανιτάρια, ως ένα είδος μετεξέλιξης των λεγόμενων και αυτοαποκαλούμενων αυτόνομων. Αυτοί οι "αυτόνομοι" άλλο νταλκά δεν είχαν από το πώς να εχθρεύονται τον ελληνικό ιμπεριαλισμό στα Βαλκάνια (sic). Αν ο νους σας πήγε σε δύο τρεις πρεσβείες δεν πέσατε έξω ...
Οι αντιφά είναι γενικώς εναντίον όλων των εθνών εκτός από ένα! Οι πατέρες του αναρχισμού υπέρ όλων των εθνών, εκτός από ένα ...
Η γραμμή των αντιφά τελικά επιβλήθηκε στους αντιεξουσιαστές, λίγο ή πολύ όπως βλέπουμε σήμερα να επιβάλλετε η γραμμή των Black Lives Matter στους αντίστοιχους στις ΗΠΑ και όχι μόνο. Έξωθεν αρχικά και με απόλυτη κυρίευση του εσωτερικού εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος με χρήση μελετημένων μεθόδων χειραγώγησης και στιγματισμού των αντιθέτων φωνών. Κανονικό psy op!
Αλλά μιας και αναφερόμαστε στον αναρχισμό καλό θα ήταν να κάνουμε και μία πολύ σύντομη αναδρομή:
Ο Προυντόν, ο παππούς του αναρχισμού, είπε μεν "η ιδιοκτησία είναι κλοπή", ενώ στο μυαλό της λεγόμενης κοινής γνώμης - "μια κοινή μια πόρνη"; - Φασισμός και ιδιοκτησία πάνε πακέτο, άσχετα αν ο Μπενίτο Μουσολίνι ονόμαζε τους Ιταλούς "προλεταριακό έθνος"! Και το προλετάριος είναι συνώνυμο του ακτήμων... Ο Προυντόν ήταν και σύγχρονος του αμερικανικού εμφυλίου. Και όπως όλοι οι δυνατοί στοχαστές σε τέτοιες περιπτώσεις, πήρε θέση, υπέρ των Νοτίων... της Συνομοσπονδίας!
Συνομοσπονδία υπερασπίζονταν και οι αναρχικοί του ισπανικού εμφυλίου. Έχοντας απέναντι τους τους φαλαγγίτες του Φράνκο. Οι φαλαγγίτες όμως, όπως οι περισσότερες αναγνώστες αυτού του ιστολογίου θα ξέρουν, αρχικά δεν ήτανε του Φράνκο, αλλά του Χοσέ Αντόνιο! Ο οποίος στην φυλακή, λίγο πριν την δολοφονία του από τους αναρχομαρξιστές, προσέφερε την ηγεσία του κινήματος στον Ραμίρο Ράμος, τον Εθνικοσυνδικαλιστή! Τον οποίο οι αναρχοσυνδικαλιστές της FAI/CNT μέχρι τέλους τον ήθελαν κοντά τους.
Οι εκλεκτές συγγένειες λοιπόν μεταξύ εκφάνσεων Αναρχισμού και του Φασισμού έχουν επιμελώς αποσιωπηθεί και κυρίως από την μεριά των αναρχικών. Ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν όντως εμφύλιος περισσότερο επειδή πολέμησαν αναρχικοί και φασίστες σε εχθρικά στρατόπεδα, παρά επειδή όλοι οι Ισπανοί είναι Ούνα Φάτσα Ούνα Ράτσα! Στον ρωσικό εμφύλιο οι αναρχικοί και οι Ουκρανοί εθνικιστές πολέμησαν από κοινού τους Μπολσεβίκους, ενώ παράλληλα, στην άλλη άκρη της Σιβηρίας, ο αναρχομοναρχικός τρελός βαρόνος Φον Στέρνμπεργκ συνέχιζε την αντίσταση και την υπεράσπιση του τσαρικού στέμματος με έναν τρόπο που κάνει τους σημερινούς υπέρμαχους της πολυπολιτισμικότητας να το βουλώνουν μπροστά στην αληθινή αρμονική συνύπαρξη της ποικιλότητας των εθνικοτήτων της Άπω Ευρασίας.
Ο πατέρας του Αναρχισμού Μπακούνιν έλαβε μέρος στη πρώτη κομμουνιστική Διεθνή. Στην ουσία η αποχώρηση του Μπακούνιν και της ομάδας του αποτελεί το ουσιαστικό διαζύγιο μεταξύ κομμουνιστών και αναρχικών. Με θέσεις όπως "ο Μαρξισμός και οι Ρότσιλντ είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος" και ότι "ποιος καπιταλισμός; Αν ήταν μόνο ο καπιταλισμός οι λαοί (narod, έθνος) θα είχαν ήδη ξεμπερδέψει μαζί του, εδώ έχουμε να κάνουμε με Παγκόσμια Συνωμοσία των Εβραίων Τραπεζιτών"…
Είναι να απορεί κάνεις, τι είδους αναρχικοί είναι όλοι αυτοί οι σημερινοί σιωνιστές αντιφάδες;
Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο τριτοθεσίτης Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται;
https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/09/pyotr-kropotkin-muammar-qaddafi.html
Ο αναρχικός Προυντόν και ο πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλ και ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος («Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων.
Η ρομαντική νοσταλγία της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας, των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής του μεσαιωνικού Βυζαντίου.
Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη.
Οι Λαϊκές Επιτροπές της Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.
Αν, όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού, τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;
Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε.
Η ασυνέπεια βρίσκεται σε αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά καθεστώτα; Είναι αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες;
Η διαλεκτική σύνθεση μεταξύ της οριζόντιας δικτυακής Λαϊκής Αλληλεγγύης και Αλληλοβοήθειας και της κάθετης αξονικής Ιεραρχίας των Φρουρών της Επανάστασης και του μελίρρυτου Ηγέτη. Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στην Καραϊβική και την ζούγκλα Λακαντόνα στην χερσόνησο του Γιουκατάν ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα του Newroz και τις νότιες παρυφές της χώρας των Κέδρων, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο.
Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
Είμαστε έτοιμοι για το «δυτικό ζήτημα»;
Η Ελλάδα απειλείται από τυχόν αποσύνθεση της δυτικής ισχύος, αλλά η αποτροπή αυτού του ενδεχομένου δεν εγγυάται την ελληνική ασφάλεια.
Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος
διεθνολόγος
http://mnovakopoulos.blogspot.com/2021/03/blog-post.html
Το ζήτημα της σχέσης του Ελληνισμού, ιστορικού και σύγχρονου, με τον δυτικό κόσμο και πολιτισμό, είναι παλαιότατο όσο και περιπλοκότατο. Περνάει μέσα από κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα σαν το Σχίσμα και τη Δ΄ Σταυροφορία, νεώτερες εξελίξεις όπως η Επανάσταση του 1821 και η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ, διαφορές στη φιλοσοφία, την τέχνη και τον τρόπο ζωής, μέχρι ερωτήματα για τον τρέχοντα γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Την αχανή έκταση και τις λεπτές διαφορές συμπληρώνει επί τα χείρω και η ασάφεια των όρων, καθώς, για κάθε Έλληνα, υπάρχουν ισάριθμες γνώμες περί του τι εστί «Δύση», «Ανατολή», «Ευρώπη», «Ελληνισμός», «πολιτισμός» κ.ο.κ. Μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και του πνεύματος καταπιάστηκαν με το θέμα, από τους λογίους του ύστερου Βυζαντίου μέχρι τους Έλληνες διαφωτιστές, τους κολλυβάδες, τη γενιά του ’30 κ.λπ. Ειδικά μετά το 1990, οπότε η λήξη του Ψυχρού Πολέμου ξεπάγωσε τα απανταχού ταυτοτικά ζητήματα, έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων για όλες τις σχετικές πτυχές, συχνά εξαιρετικά γόνιμες.
Ένας από τους παράγοντες του ζητήματος είναι η διπλή κριτική από πλευράς της ελληνικής παράδοσης τόσο της Δύσης ως γερμανολατινικού χριστιανικού Μεσαίωνα, όσο και ως νεωτερικότητας.
Τούτη η διάκριση έχει σημασία διότι το πρώτο σκέλος αποτελεί αντιπαράθεση πολιτισμών και κοινωνιών εντοπισμένων σε συγκεκριμένο χώρο και ιστορικό πλαίσιο, ενώ το δεύτερο αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ίδιας της δυτικής σκέψης αναστοχαζόμενης. Με την αποικιοκρατία και την παγκοσμιοποίηση, η δυτική νεωτερικότητα κατέκλυσε όλον τον κόσμο, αλλάζοντας ριζικά τους άλλους πολιτισμούς, οι οποίοι αντιστάθηκαν ή/και προσαρμόστηκαν με διαφορετικούς τρόπους. Συνεπώς, η κριτική της δυτικής νεωτερικότητας (όπως την εξέφρασε ο Νίτσε, οι χριστιανοί συντηρητικοί, οι παραδοσιοκράτες του μεσοπολέμου, οι μεταμοντέρνοι κ.ο.κ.) έχει πανανθρώπινο ενδιαφέρον.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Έλληνες, που υπερασπίστηκαν την «ιδιοπροσωπία» του ημετέρου πολιτισμού έναντι της Δύσης, και κάλεσαν σε αντίσταση στην αφομοίωση, είχαν πολύ βαθιά δυτική-ευρωπαϊκή παιδεία, σπουδές στο εξωτερικό κ.α. Αυτό ισχύει για τις γενιές του ’30 και του ‘60, φιλοσόφους, καλλιτέχνες, ποιητές (Σεφέρης, Κόντογλου, Λορεντζάτος κ.ο.κ.). Η στροφή στην παράδοση δεν υπήρξε απόρροια φοβικής άμυνας μίας κοινωνίας αποκομμένης και απολιθωμένης. Αντίθετα, βαπτισμένοι στα ύδατα της δυτικής νεωτερικότητας, οι στοχαστές αυτοί είδαν κάποια σημαντικά αδιέξοδα και στράφηκαν, υστερόχρονα, στις απαντήσεις που προτείνει ο ελληνικός «τρόπος» και η ορθόδοξη πνευματικότητα. Από αντίστοιχα αδιέξοδα πολλοί Δυτικοί άνθρωποι σπεύδουν στη σοφία του Ντοστογιέφσκι ή στη θρησκευτικότητα του βουδισμού, ακόμη και του ισλάμ. Ορισμένοι, όπως ο Φίλιππος Σέρραρντ και ο Λαυρέντιος Γκεμερέυ, βρήκαν αυτό το καταφύγιο στον ορθόδοξο Ελληνισμό.
Η φθορά της Δύσης
Τούτες οι διανοητικές ζυμώσεις συνέβαιναν σε μία εποχή που η Δύση ναι μεν ταλανιζόταν από κρίσεις, παρέμενε όμως στην κορυφή των ιστορικών εξελίξεων. Σήμερα όμως η κατάσταση διαφέρει από το 1930 ή το 1990. Οι οικονομικές, δημογραφικές και πολιτικές εξελίξεις δείχνουν τον δρόμο για έναν πλανήτη πολυκεντρικό, στον οποίο η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική όχι απλώς δεν θα ηγεμονεύουν, αλλά σταδιακά θα υποχωρούν υπό τον ανταγωνισμό άλλων δυνάμεων και σχηματισμών.
Κάποτε η Ευρώπη εξήγαγε το πληθυσμιακό της πλεόνασμα αποικίζοντας ολόκληρες ηπείρους, τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Δεν υπάρχει πια το σαρωτικό τεχνολογικό πλεονέκτημα του 19ου και του 20ού αιώνα. Παρά τη συνεχιζόμενη τεχνοεπιστημονική συσσώρευση – η οποία όμως αποτελεί πλέον παγκόσμια υπόθεση – ο δυτικός κόσμος δείχνει έντονα σημάδια πνευματικής κόπωσης, παραπατώντας από κρίση σε κρίση. Η υποχώρηση είναι αργή και σταδιακή, δεν γίνεται υπό την απειλή κάποιας μεγάλης τρίτης δύναμης, δεν έχει χαρακτηριστικά κατάρρευσης. Είναι όμως σταθερή. Στο εσωτερικό, ο κατακερματισμός των κοινωνιών, η αποξένωση, η αυξανόμενη ανισότητα, η υπογενητικότητα, η αξιακή σύγχυση και η αποτελμάτωση της διανόησης δεν φανερώνουν ζωντάνια ή έστω ελεγχόμενη διαχείριση.
Η οικονομική κρίση και τώρα η πανδημία έδρασαν ως ισχυροί καταλύτες στα υπάρχοντα προβλήματα. Πάνω και πέρα από αυτά, το οξυνόμενο περιβαλλοντικό πρόβλημα και οι παρενέργειες της τεχνολογικής υπερανάπτυξης στις ελευθερίες, την ψυχολογία και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, γεννούν σε πολλούς ανθρώπους την εικόνα ενός δυστοπικού μέλλοντος. Δεν είναι τυχαίο ότι, με εξαίρεση τους θεράποντες της μετανθρώπινης τεχνοθεολογίας, οι δυτικές κοινωνίες παράγουν σκέψεις, θεωρίες και έργα τέχνης γύρω από το τέλος του κόσμου ή άλλες καταστροφές, όταν πριν από κάποιες δεκαετίες ευελπιστούσαν στην κομμουνιστική ουτοπία, το «τέλος της ιστορίας», ή τα θαύματα της «διαστημικής εποχής».
Οι τάσεις αυτές έχουν και γεωπολιτικές επιπτώσεις. Η Ελλάδα, ευρισκόμενη σε ένα από τα σημαντικότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη, ποτέ δεν μπορούσε να παρακολουθεί τον κόσμο από την ένοπλη ασφάλεια μίας Αγγλίας ή την εθελοντική απομόνωση μίας Ιαπωνίας. Το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, η αναδιαμόρφωση δηλαδή της τάξης της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης μετά την παρακμή των Οθωμανών, διαιωνίζεται στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, του ανταγωνισμού στον μετασοβιετικό χώρο, του τουρκικού επεκτατισμού, των ερευνών για υδρογονάνθρακες στη Μεσόγειο, της πάλης σουνιτών σιιτών κ.ο.κ. Η Ελλάδα, σταθερά τοποθετημένη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ), βρίσκεται διαρκώς απέναντι στις νεοθωμανικές λόγχες δίχως την αξιόπιστη ασπίδα των συμμάχων της. Από την άλλη, δεν έχει σοβαρές προοπτικές αλλαγής προσανατολισμού, καθώς κανένας άλλος πλανητικός παίκτης (Ρωσία, Κίνα) δεν ενδιαφέρεται να ανατρέψει το καθεστώς της Γιάλτας, ακόμη και εάν η Αθήνα το ζητούσε. Τούτη είναι η ελληνική τραγωδία: η Ελλάδα απειλείται πολύ σοβαρά από τυχόν αποσύνθεση της δυτικής ισχύος, αλλά η αποτροπή αυτού του ενδεχομένου δεν εγγυάται αφ’ εαυτή την ελληνική ασφάλεια.
Οι κύριοι του κόσμου τούτου, βέβαια, δεν είναι τυφλοί μπροστά στις κρίσεις. Η πλήρης αποκοπή τους όμως από το κοινωνικό σώμα και την ιδέα της εθνικής κοινότητας τούς οδηγεί σε οράματα απαλοιφής των λαών, των κρατών και των πολιτισμών, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες της ακώλυτης μεταφοράς αγαθών, υπηρεσιών και εργαζομένων, της διάλυσης των συλλογικοτήτων προ του απομονωμένου ατόμου-καταναλωτή-υπηκόου. Οι φωνές αντίδρασης, μέσα από τον εθνικισμό, λαϊκισμό κ.α. ορίζονται περισσότερο από την αντίθεσή τους σε κάτι και όχι από εσωτερική ωριμότητα για αλλαγή παραδείγματος (paradigm).
Ενδιαφέρον έχει η περίπτωση του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, ανθρώπου του κατεστημένου, ο οποίος όμως διαβλέπει τους κινδύνους για τη διάρρηξη της εσωτερικής ενότητας από τον θρησκευτικό σεκταρισμό και εξτρεμισμό. Ο αγώνας του κατά του φονταμενταλισμού με όπλο τη φιλελεύθερη γαλλική και ευρωπαϊκή παράδοση, τον Διαφωτισμό και την κοσμικότητα, περιορίζεται αναγκαστικά από την κόπωση και τα αδιέξοδα του νεωτερικού τρόπου. Ακόμη και εάν δεν υπήρχε, όμως, το μεταναστευτικό ζήτημα ή η τρομοκρατία, η δυτική παρακμή δεν θα εξαφανιζόταν.
Ενώπιον του «Δυτικού Ζητήματος;»
Προσπαθώντας να αποσαφηνίσουμε την σχέση της Ελλάδας με τη Δύση, είναι πιθανό μεσοπρόθεσμα να βρεθούμε ενώπιον ενός Δυτικού Ζητήματος*, τμήματος μίας άνευ προηγουμένου παγκόσμιας αναδιάταξης και προκλήσεων όχι απλώς εθνικών, αλλά ανθρωπολογικών. Η περίσκεψη για όλα τα συναφή θέματα γίνεται επείγουσα και επιβάλλεται να δώσει πρακτικές απαντήσεις καθημερινού τρόπου ζωής. Η αναθεώρηση των εν μέρει απαρχαιωμένων σχημάτων εκσυγχρονιστών-παραδοσιοκρατών της δεκαετίας του 1990 θα μπορούσε να είναι ένα καλό πρώτο βήμα.
Επειδή μέσα από ένα άρθρο πολλά μπορούν να προταθούν, είναι καλό να υπομνησθεί, ως υστερόγραφο, η σχετικότητα των ημετέρων δυνατοτήτων. Ακόμη και εάν οι Έλληνες ιθύνοντες αντιλαμβάνονταν την κρισιμότητα των συνθηκών, θα μεριμνούσαν για την ελληνική άμυνα, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την αναγέννηση της παιδείας. Πολλές διαδικασίες όμως είναι έξω από τις δυνάμεις της μικρής Ελλάδας – κάποιες είναι πολύ μεγάλες και απρόβλεπτες ακόμα και για τους ποικιλόμορφους πλανητάρχες. Οπότε ένα μέρος της προετοιμασίας ανθρώπων, οικογενειών, κοινοτήτων και του κράτους στο τέλος, είναι η προετοιμασία για όσα επίκεινται και δεν μπορούν να αποφευχθούν.
Εφημερίδα Ρήξη φ. 166, Μάρτιος 2021
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)