Το παρακράτος του «αντιφασισμού»

 7 Δεκεμβρίου 2021  Πυργίτης

Πώς ονομάζεται κάποιος που «βάζει πλάτη», για να εφαρμόσει το κράτος τους πλέον απάνθρωπους σχεδιασμούς του; Πώς χαρακτηρίζεται εκείνος που με προθυμία αναλαμβάνει να συκοφαντήσει, να λοιδορήσει, ακόμη και να ασκήσει σωματική βία εναντίον αγωνιζόμενων; Πώς λέγεται ο «χρήσιμος», που θα κάνει κάθε βρώμικη «δουλειά» για λογαριασμό του κράτους, ώστε να μην χρειάζεται να εκτεθούν οι (επίσημοι) έμμισθοι μπράβοι του; Η απάντηση είναι μία και αυτονόητη.

Παρακρατικός.

Άραγε, έχει σημασία αν αυτός πληρώνεται άμεσα ή αν έχει -μέσω πολιτικών διαύλων- άλλου τύπου συναλλαγές με το κράτος; Σίγουρα όχι. Η συναλλαγή αυτή, μικρή ή μεγάλη, με τους κρατικούς μηχανισμούς κάθε πολιτικής απόχρωσης, είναι συχνά και ένα έμμεσο οικονομικό αλισβερίσι, ακόμη κι αν φαινομενικά δεν υπάρχουν χρήματα σε αυτή τη συναλλαγή. Κάποιες φορές μάλιστα, είναι πολύ αποδοτικότερη για τον συναλλασσόμενο με το κράτος, συγκρινόμενη με τις απολαβές ενός έμμισθου μπράβου. Κι ασφαλώς η συναλλαγή αυτή μπορεί να πάρει πολλές μορφές.

Λίγα λόγια τώρα για τα γεγονότα στην Αυστρία.

Στις 4/12 δεκάδες χιλιάδες αγωνιζόμενοι στην Βιέννη και σε άλλες 27 πόλεις της Αυστρίας κατέβηκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας ενάντια στον απολυταρχικό εφιάλτη του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ας θυμίσουμε εδώ πως το αυστριακό παράρτημα της Παγκόσμιας Υγειονομικής Χούντας  υπήρξε το πρώτο που «διάβηκε τον Ρουβικώνα», επιβάλλοντας καθολική υποχρεωτικότητα «εμβολιασμού» σε όλους τους ενήλικες εξουσιαζόμενους.

Με άλλα λόγια, όποιος από την 1η Φεβρουαρίου δεν «εμβολιαστεί» με το πειραματικό σκεύασμα είτε θα του επιβάλλεται εφάπαξ πρόστιμο 8000(!!!) ευρώ είτε θα φυλακίζεται για 3-4 εβδομάδες!!! Ασφαλώς, το παραπάνω αποτελεί «σκηνές από τα προσεχώς» (και) για τους εξουσιαζόμενους του ελλαδικού χώρου. Αμφιβάλει αλήθεια κανείς πλέον για αυτό;

Στους δρόμους της Βιέννης διαδήλωσαν ενάντια στην Παγκόσμια Υγειονομική Χούντα άνθρωποι κάθε ηλικίας. Μάλιστα, ένα μέρος των αγωνιζόμενων συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, δίχως, ωστόσο, τα γεγονότα να λάβουν διαστάσεις. Ας μην ξεχνούμε όμως πως οι κοινωνικοί αγώνες εντός των αυστριακών τειχών δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, οπότε και η σημασία τέτοιου μεγέθους διαδηλώσεων είναι ιδιαίτερα μεγάλη.

Και τώρα επανερχόμαστε στους παρακρατικούς.

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά, μερικές εκατοντάδες «αντιφασίστες» οργάνωναν αντισυγκεντρώσεις, ενάντια στους αγωνιζόμενους που διαδήλωναν κατά του υγειονομικού απαρτχάιντ και της υποχρεωτικότητας. [1] Αποκαλούσαν τους αγωνιζόμενους «φασίστες»,  απειλώντας τους με κρεμάλες, εκτελέσεις, απελάσεις – δηλαδή τα «γνωστά». Αν απορείτε για τα εισαγωγικά στη λέξη «αντιφασίστες», η απάντηση είναι προφανής: όταν κάποιος συστηματικά κι οργανωμένα προσπαθεί να καταστείλει το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, όταν αυτό αντιστέκεται μάλιστα σε μια τέτοια δικτατορία, σίγουρα δεν έχει κανένα πρόβλημα με το κράτος και μάλιστα με αυτό στην απολυταρχική του μορφή. Το αντίθετο· είναι στυλοβάτης του και δίχως αμφιβολία λειτουργεί ως παρακρατικός και μάλιστα μιας άνευ προηγουμένου χούντας.

Αναρωτιέται κανείς ποιο υποτίθεται πώς είναι το «πρόβλημα» τους; Οι εθνικές σημαίες που κρατούν κάποιοι από τους αγωνιζόμενους; Δηλαδή, αν για παράδειγμα υφίσταντο τέτοιοι «αντιφασίστες» τον Νοέμβρη του ’73, θα καταστέλλανε τους αγωνιζόμενους, επειδή είχαν ελληνικές σημαίες; Ή επειδή αυτοπροσδιορίζονταν (τουλάχιστον οι περισσότεροι) ως «αγωνιζόμενοι φοιτητές/ αγωνιζόμενοι Έλληνες»; Βέβαια, το ΚΚΕ προσπάθησε να το κάνει αυτό, ανεπιτυχώς… Μάλιστα, όταν μέσα στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν πανό που έλεγαν «Κάτω η εξουσία» δίπλα σε ελληνικές σημαίες. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι υπήρχε ανοχή στη διαφορετικότητα της άποψης.

Αλήθεια, γιατί οι απόψεις, οι «θεωρίες» και κυρίως οι πρακτικές τους έχουν τόσα πολλά κοινά με τους μπολσεβίκους; Γιατί όποιος δεν χωρά ακριβώς στην προκρούστια κλίνη τους είναι «φασίστας»; Και ποιος άραγε «δεν χωρά»; Αυτός που δεν είναι αρεστός στην αριστερή εκδοχή του κρατισμού; Ή, την δεδομένη περίοδο, όποιος δεν είναι αρεστός στην οικουμενική-υγειονομική χούντα; Γιατί άραγε συμπεριφέρονται τόσο πολύ «σαν» μπολσεβίκοι οι «αντιφασίστες»;

Ασφαλώς, επειδή αυτού του είδους οι «αντιφασίστες» είναι κι αυτοί μπολσεβίκοι και μάλιστα της πλέον εξουσιομανούς «φάρας».

Ο «αντιφασισμός» ως εργαλείο της υγειονομικής χούντας

 (μέρος α’)

 9 Νοεμβρίου 2021  

Πυργίτης

Η σύνθεση στέρεων συμπερασμάτων σίγουρα δεν έχει σύμμαχο την ταχύτητα. Μάλιστα, όταν αυτή εκπίπτει στο επίπεδο της βιασύνης, δεν επιτρέπει ούτε την παρατήρηση ούτε την ανάλυση των δεδομένων. Έτσι, τα όποια συμπεράσματα ενδέχεται να είναι είτε ελλιπή είτε να εμπεριέχουν ανακρίβειες. Ως εκ τούτου, είναι φορές που απαιτείται ένα εύλογο χρονικό διάστημα, για να παρατηρηθούν, να μελετηθούν και να συζητηθούν όλα τα δεδομένα, αναφορικά με ένα σύνθετο ζήτημα.

Κρίνουμε λοιπόν απαραίτητο να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις, έστω και καθυστερημένα, με αφορμή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης.

Θα πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα του «αντιφασισμού», καθώς για άλλη μια φορά λειτούργησαν τα «εξηρτημένα αντανακλαστικά» συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Τα «αντανακλαστικά» συνοδεύονταν από έναν κατευθυνόμενο συναισθηματισμό σε ζητήματα που δεν χωρά παρά η ψυχρή λογική. Γιατί, όταν στα γεγονότα εμπλέκεται ένας από τους πιο βρώμικους κρατικούς μηχανισμούς όπως το ΚΚΕ, τίποτε δεν είναι απλό.

Ορισμένα γεγονότα για την ιδιαιτερότητα της στιγμής

Είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε με μια σύντομη περιγραφή του γενικότερου κλίματος και των ιδιαίτερων συνθηκών εντός των οποίων συνέβησαν τα γεγονότα, καθώς αυτές από μόνες τους θα μας οδηγήσουν αβίαστα σε συμπεράσματα.

Πρώτο γεγονός: Η κρατική προπαγάνδα, αναφορικά με τη λεγόμενη «πανδημία», τους τελευταίους μήνες έδειξε να χάνει όλο και περισσότερο τη διεισδυτικότητά της, καθώς πολλαπλασιάστηκαν οι φωνές αμφισβήτησής της· φωνές που προέρχονται από ένα ευρύ μωσαϊκό ανθρώπων και διαφοροποιημένων κοινωνικών χώρων. Μετά από ενάμισι χρόνο σχετικά αβλαβούς διαχείρισης της «κρίσης» για τους κρατούντες, γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι οι στόχοι της σε αρκετούς. Εμφανίζονται δεύτερες και τρίτες σκέψεις και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού γίνεται ολοένα και πιο δύσπιστο απέναντι στην επιχείρηση εμβολιασμού και κυρίως απέναντι στην εγκαθίδρυση των «υγειονομικών πάσων».

Τα στόματα ανοίγουν, παρόλη την ομερτά των επίσημων ΜΜΕ. Οι «αντιφάσεις» και οι «ανακολουθίες» πλέον νοηματοδοτούνται, παρόλο που επιχειρείται να διασκεδαστούν από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα ως ένδειξη «κυβερνητικής ανικανότητας». Σίγουρα προτιμούν ο κόσμος να τους θεωρεί «ανίκανους» παρά να τους θεωρεί συνειδητούς εγκληματίες. Γιατί, σε ότι αφορά τους πραγματικούς τους στόχους αναφορικά με την περίφημη «Μεγάλη Επανεκκίνηση», αποδείχθηκαν ικανότατοι και «διαβασμένοι».

Δεύτερο γεγονός: Στο χρονικό διάστημα από την απαρχή της λεγόμενης «κρίσης» η ηχηρότερη αντίθεση στους κρατικούς σχεδιασμούς – τόσο σε επίπεδο ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο κινητοποιήσεων- προήλθε κυρίως από ένα επί μέρους του πατριωτικού, εθνικού ή και του εθνικιστικού χώρου. Αυτό είναι γεγονός που καταγράφεται και διεθνώς. Και ασφαλώς δεν θα αποκρύψουμε την αλήθεια, για να γίνουμε αρεστοί στον οποιονδήποτε.

Η στάση αυτών των χώρων διαμορφώθηκε σχεδόν από την απαρχή της «κρίσης», δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα και φυσικά «έβαλε τα γυαλιά» σε πολλούς συνήθεις υπερμάχους των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οι οποίοι τα κατάπιαν όλα, σφυρίζοντας αδιάφορα. Στη στάση αυτή φυσικά διακρίνουμε την παλιά σύγκρουση μεταξύ εθνο-κράτους και αυτοκρατορίας, μια σύγκρουση που εν’ πολλοίς καθόρισε την ιστορία του 20ου αιώνα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Σήμερα δεν είναι το μοντέλο του εθνο-κράτους αυτό που κυριαρχεί αλλά ένα αυτοκρατορικό μοντέλο εξουσίας, το οποίο εκφράζεται από την απο-εθνικοποίηση του κράτους και τη βίαιη επιβολή της λεγόμενης πολυ-πολιτισμικότητας· παράμετροι που κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι με τη Μεγάλη Επανεκκίνηση.

Τρίτο γεγονός: Η κομμουνιστική Αριστερά, επίσημη και εξωκοινοβουλευτική (πλην ολίγων εξαιρέσεων) στήριξε με όλες της τις δυνάμεις την επιβολή των περιοριστικών μέτρων, της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών και των «υγειονομικών πάσων». Κυρίως μη κάνοντας τίποτε, αδρανοποιώντας τους κοινωνικούς χώρους που ελέγχει, υιοθετώντας τους χαρακτηρισμούς περί «ψεκασμένων» και «ηλιθίων» και «αντιπολιτευόμενη», υπερθεματίζοντας για την «ανάγκη» των περιοριστικών μέτρων. Μέτρα στα οποία η κυβέρνηση ήταν δήθεν φειδωλή, ανακόλουθη και «ανίκανη».

Έτσι, προκαλεί στο έπακρο τη λογική μας, υποστηρίζοντας ότι είναι υπέρ των καθολικών εμβολιασμών, αλλά εναντίον της υποχρεωτικότητάς τους. Η σύμπλευσή τους ήταν και είναι πλήρης, φανερώνοντας την άρρηκτη ενότητα του επίσημου πολιτικού φάσματος σε ότι αφορά τον σχεδιασμό της Μεγάλης Επανεκκίνησης. Στάση που δεν είναι άσχετη με την αναγνώριση ορισμένων στοιχείων κομμουνιστικής διαχείρισης των μαζών που ενσωματώνει η ουτοπία της Μεγάλης Επανεκκίνησης.

Καλέσματα συγκεντρώσεων-πορειών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

27 Σεπτεμβρίου 2021 Πυργίτης

Το Σάββατο στις 2 Οκτωβρίου 2021 καλούνται συγχρόνως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη συγκεντρώσεις-πορείες ενάντια στην υγειονομική δικτατορία και στα πιστοποιητικά εμβολιασμού:

Θεσσαλονίκη: συγκέντρωση-πορεία, 13:00, Πάρκο Εργατικού Κέντρου

Αθήνα: συγκέντρωση- πορεία, 12:00, Μοναστηράκι

Μην υποκύπτετε! Tο μέλλον της ανθρωπότητας κρίνεται από αυτό

 6 Σεπτεμβρίου 2021  Πυργίτης

Πυργῖται Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική

Τελικώς, οι κρατούντες διέβησαν τον Ρουβίκωνα όπως ήταν αναμενόμενο πως θα πράξουν

Ήταν αναμενόμενο -ήδη έναν χρόνο πριν- πως εδώ θα καταλήγαμε, αλλά τότε όλα αυτά εξορίζονταν από το δημόσιο λόγο στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας. Φαίνεται πως η ανθρωπότητα, όταν παίρνει έναν δρόμο, δεν ξεφεύγει από αυτόν, εάν δεν τον περπατήσει μέχρι το τέλος. Ας είναι κι έτσι· το τέλος δεν είναι τόσο μακρυά.

Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα του τί να κάνουμε και πώς να αντισταθούμε – το μόνο σοβαρό ερώτημα αυτή τη στιγμή. Θεωρητικά η απάντηση είναι απλή: Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν – και είναι πολλοί – να μην το κάνουν, αψηφώντας τους κρατικούς εκβιασμούς.

Στην πράξη, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Δεν είναι απλό το να βρίσκεται κάποιος υπό καθεστώς διωγμού και απαγορεύσεων, ειδικά όταν εκβιάζεται με την ίδια του την προοπτική επιβίωσης.

Και όμως, δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πέρα από την ολοκληρωτική άρνηση ή την ολοκληρωτική αποδοχή· όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί οι κρατούντες φροντίζουν με κάθε αποφασιστικότητα να κλείσουν κάθε δίοδο διαφυγής. Ο καθένας πλέον – τουλάχιστον απ’ όσους καταλαβαίνουν τί συμβαίνει – θα τριφτεί ανάμεσα στο μεγάλο «ναι» και στο μεγάλο «όχι». Και το «ναι» και το «όχι» θα έχουν σοβαρές συνέπειες, προσωπικές και κοινωνικές. Είναι θέμα επιλογής και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεκαθαρίσουμε το τί σημαίνει η κάθε επιλογή.

Γιατί το ζήτημα δεν βρίσκεται στην διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Αυτή είναι η διάκριση που πριμοδοτούν οι κρατούντες, επειδή έτσι τους βολεύει. Ο οποιοσδήποτε επενδύει στη διάκριση ή τη σύγκρουση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων αυτή τη στιγμή, μέσω ιταμών προκλήσεων και χαρακτηρισμών, παίζει το παιχνίδι του κράτους.

Το κεντρικό ερώτημα είναι σε τί είδους κόσμο επιθυμεί να ζει ο καθένας: έναν κόσμο ολοκληρωτισμού σαν αυτόν που προδιέγραψαν με σαφήνεια ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ, ή έναν κόσμο που τουλάχιστον θα δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους ανθρώπους να παλεύουν για κάτι καλύτερο; Φυσικά, αυτό υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων: όλοι στον ίδιο κόσμο θα ζήσουν. Η μόνη πραγματική διάκριση – που είναι κάθετη και απόλυτη – βρίσκεται ανάμεσα στους εγκάθετους και σφογκοκωλάριους του νέου καθεστώτος και σε όσους θέλουν να διατηρήσουν τα θεμελιώδη και φυσικά στοιχεία της ανθρώπινης αυτονομίας και αξιοπρέπειας που ο «νέος» κόσμος θέλει να εξαφανίσει. Δεν πρόκειται για έναν «νέο» κόσμο. Είναι απλώς η πιο ακραία εκδοχή του παλιού. Το αυθεντικά «νέο» δεν το έχουμε δει ακόμα.

Ίσως είναι από τις λίγες ιστορικές στιγμές που το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα κριθεί περισσότερο από την ατομική στάση και επιλογή του καθενός, παρά από τις κοινωνικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Δεν εννοούμε πως αυτές δεν είναι απαραίτητες. Εννοούμε ότι δεν είναι αυτές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν ίσως να το κρίνουν εάν ήταν μαζικές, εκτός του πολιτικού ελέγχου και επίμονες, αλλά φαίνεται πως δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από ατομικές επιλογές που εκτείνονται σε μεγάλη κλίμακα και αν το σκεφτούμε καλύτερα είναι λογικό: εφόσον η εξουσία σήμερα, μέσω της τεχνολογίας, έχει τη δυνατότητα και την επιδίωξη να ελέγχει ξεχωριστά και εξατομικευμένα τον καθένα, πέρα από το όποιο κοινωνικό ή οικονομικό πλαίσιο βρίσκεται αυτός, οι προσωπικές επιλογές στο επίπεδο της κοινής καθημερινότητας αποκτούν τεράστια σημασία.

Αυτό που λέμε είναι ότι εάν το 85% και πλέον του πληθυσμού υιοθετήσει και αρχίσει να χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τα λεγόμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τότε δεν θα έχει καμία σημασία εάν διαδηλώνει καθημερινά με οποιεσδήποτε διαθέσεις. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Εάν κάποιος εμβολιαστεί ενώ δεν το θέλει, ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Ίσα ίσα, είναι προτιμότερο για τους εξουσιαστές να επιβάλλουν τον παραλογισμό τους σε όσους δεν τον αποδέχονται και θεωρούν μεγαλύτερη επιτυχία να εξαναγκάσουν σε εμβολιασμό όσους δεν το θέλουν. Αυτό είναι απόδειξη της πραγματικής ισχύος, της επιβολής και της εξουσίας και στον «νέο» κόσμο.

Η κυριαρχία πρέπει να κατοικοεδρεύει πέρα από κάθε ιδέα (πόσο μάλλον πράξη) αμφισβήτησης – ακόμη και αμφιβολίας. Γι’ αυτό θεωρείται έγκλημα το να αμφιβάλλει κανείς για τους «ειδικούς», είναι αντίστοιχη «ασέβεια», σαν να αμφιβάλλει για τους ιερείς κάποιου ζηλόφθονου θεού.

Αντίθετα, εάν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει τώρα, δεν παρασυρθεί στους εμβολιασμούς – πάντα εφόσον δεν το θέλει – χάνεται η δυνατότητα να μετασχηματιστεί όλη η κοινωνία κατά τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί. Για να το αιτιολογήσουμε αυτό θα πρέπει να πούμε (εκ νέου και εν συντομία) το τί ακριβώς θέλει να κάνει η διεθνής ελίτ.

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή.

Σοβαρά, ωρέ κτήνη;!

Στα περισσότερα σημεία του κόσμου, εξαιτίας της καραντίνας, η πλειονότητα των περιπτώσεων μετάδοσης (σημείωση: εννοεί του κορωναϊού) που συμβαίνει σε πολλές χώρες πλέον, συμβαίνει μέσα στις οικίες στο επίπεδο της οικογένειας. Κατά κάποιον τρόπο η μετάδοση έχει εξοριστεί από τους δρόμους και έχει απωθηθεί εντός των οικογενειακών μονάδων. Πλέον χρειάζεται να πάμε και να ερευνήσουμε στις οικογένειες για να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους που πιθανόν να είναι άρρωστοι, να τους απομακρύνουμε και να τους απομονώσουμε με έναν ασφαλή και αξιοπρεπή τρόπο.

Michael J. Ryan, εκτελεστικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας



Το ερώτημα είναι εύλογο: πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο χωρίς τη βία και τη συνδρομή των δυνάμεων ασφαλείας;

Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)

Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο Άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους.
Καθρέφτες χρειαζόμαστε.
Stanislaw Lem (Σολάρις)
Πυργῖται
Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
24 Απριλίου 2019 Πυργίτης
Όπως έχουν τα πράγματα, ο νους είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιάδων χρόνων επιρροής -βιολογικής, κοινωνιολογικής, περιβαλλοντικής, κλιματικής, διατροφικής και λοιπά. […] Αν ο νους δεν έχει ελευθερία, δεν μπορεί να ανακαλύψει τί είναι αλήθεια και τί όχι· και το να έχει ελευθερία σημαίνει να είναι απαλλαγμένος από κάθε επιρροή.(Τζίντου Κρισναμούρτι)

Οι θνήσκοντες και ανασταινόμενοι θεοί

Στον αρχαίο κόσμο, αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη θρησκευτική μυθολογική αφήγηση σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και στον Ελλαδικό χώρο. Ο μύθος, σε κάθε περίπτωση, αναφερόταν σε έναν θεό, ο οποίος πέθαινε μαρτυρικά και στη συνέχεια ανασταινόταν.

Ο κάθε τόπος διέθετε τη δική του εκδοχή του μύθου και απέδιδε στον θεό αυτόν διαφορετικές ονομασίες. Στην φαραωνική Αίγυπτο λεγόταν Όσιρις, στον μείζονα Ελλαδικό χώρο Διόνυσος, στη Μικρά Ασία Άττις, στη λεγόμενη Συροπαλαιστίνη Άδωνις, στην Περσία Μίθρας και στην Ιταλική χερσόνησο Βάκχος. Η μυθική αφήγηση, ωστόσο, εμπεριείχε στον πυρήνα της παντού τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο θεός γεννιόταν από μια παρθένο σε μια σπηλιά ή σε έναν στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου. Αργότερα, εισερχόταν θριαμβευτικά σε μια πόλη επί όνου και γινόταν δεκτός από τον λαό, ο οποίος κράδαινε κλάδους φοινικιάς. Στη συνέχεια πέθαινε, θυσιαζόμενος για την αποκατάσταση του κόσμου, κατέβαινε στον Άδη (ή σε άλλη αντίστοιχη θεότητα του λεγόμενου Κάτω Κόσμου) και την τρίτη ημέρα ανασταινόταν εκ νεκρών, ανερχόμενος στον ουρανό. Η θυσία αποκαθιστούσε την ιερότητα του κόσμου, καθαρίζοντας τον καθημερινό χρόνο και τόπο και αναγεννώντας τον. Η αναγέννηση αυτή νοούνταν ως μεταμόρφωση, που ξαναδημιουργούσε τον χρόνο και τον τόπο, αλλά και κάθε ον εντός τους, σε ένα ιερό εδώ και τώρα.

Φαίνεται, πως στοιχεία τουλάχιστον του συγκεκριμένου μύθου είναι πανάρχαια. Η Margaret Murray, αρχαιολόγος και αιγυπτιολόγος των αρχών του περασμένου αιώνα, με ανασκαφές στις πυραμίδες της Αιγύπτου στο ενεργητικό της μαζί με τον περισσότερο γνωστό Flinders Petrie (ο οποίος ανακάλυψε τις πυραμίδες της Γκίζας και τη στήλη του Μερνεφθά) αναφέρει ότι «το ιερό δράμα της αφοσίωσης και της θυσίας του ενσαρκωμένου θεού μπορούμε να το παρακολουθήσουμε στα κείμενα των Πυραμίδων», δηλαδή το 2.700 π.Χ,, περίπου.

Ο Ηρόδοτος στις «Ιστορίες» του αναφέρει ότι «στην ίδια λίμνη οι Αιγύπτιοι τελούν κατά τη διάρκεια της νύχτας τα Μυστήρια, το Πάθος αυτής της ύπαρξης το όνομα της οποίας δεν μπορώ να εκστομίσω». Και στη συνέχεια: «Όλες οι λεπτομέρειες αυτών των τελετών ήταν γνωστές σε εμένα αλλά δεν θα πω τίποτε περισσότερο». Ο Ηρόδοτος ουσιαστικά παρέχει την απόδειξη της ομοιότητας των Αιγυπτιακών και των Ελληνικών Μυστηρίων στα οποία φαίνεται πως ήταν μυημένος εφ’ όσον τα γνώριζε. Είναι γνωστό πως οι μυημένοι στις τελετουργίες των Μυστηρίων έπαιρναν όρκο σιωπής για τα τεκταινόμενα σ’ αυτές· ως εκ τούτου ο Ηρόδοτος δεν μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες.

Στον Ελλαδικό χώρο, η μυστηριακή λατρεία εισήχθη σταδιακά τον 6ο αι. π.Χ.[i] και διόλου τυχαία συνέπεσε χρονικά με τη ραγδαία ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης. Τον 6ο και 5ο αι. π.Χ. οι πιο διεισδυτικοί Έλληνες στοχαστές προχώρησαν σε μια κριτική της ίδιας της παράδοσής τους, όπως αυτή διασωζόταν στα Ομηρικά έπη, χωρίς φυσικά να την απορρίψουν, θεωρώντας τη μυστηριακή λατρεία ως εκφραστή ενός βαθύτερου και ανώτερου οντολογικού νοήματος. Στηλίτευαν δε την δεισιδαιμονία, η οποία εκφραζόταν συχνά στη λαϊκή θρησκεία της εποχής. Τα λεγόμενα «Μυστήρια» διαμορφώθηκαν από τη θρησκευτική κίνηση του Ορφισμού και του Πυθαγορισμού και είναι γνωστό πως ο Πυθαγόρας μαθήτευσε τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη Βαβυλώνα. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούνται αυτοί οι οποίοι ανέδειξαν τον Διόνυσο –ο οποίος μέχρι τότε ήταν μια κατώτερη θεότητα– ώστε να αποτελέσει το αντίστοιχο του Όσιρι των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, ήταν ο Ορφικός ποιητής Ονομάκριτος ο οποίος τον 6ο αιώνα π.Χ. έκανε την καινοτομία της εισαγωγής του θανάτου-ανάστασης του Διονύσου στα Μυστήρια.

Blitzkrieg για τον θαυμαστό νέο κόσμο
31 Μαρτίου 2020 Πυργίτης
«Έχουμε πόλεμο…»

Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ομοτράπεζος της Λέσχης Bilderberg

«Είναι εγκληματίες πολέμου[…] Κάποιοι εγκληματούν αν δεν εφαρμόσουν το νόμο και θα πρέπει να τον εφαρμόσουν με την απειλή εντός εισαγωγικών ή με τον έλεγχο της αστυνομίας…»

Βασίλης Ντούμας, πρόεδρος Ειδικών Φρουρών, για όσους απειθαρχούν στα μέτρα για τον κορωναϊό

…Μέχρι ποιο σημείο, λοιπόν, πρέπει να υπακούμε σε τέτοιες εντολές; Για όσο ωφελεί· δηλαδή μέχρι εκεί που διατηρώ το σωστό και την ευπρέπεια…

… Μη γίνεσαι πιο δειλός απ’ τα παιδιά· αλλά, όπως εκείνα, όταν η κατάσταση δεν τους αρέσει, λένε «δεν παίζω άλλο», και συ, όταν βλέπεις ότι τα πράγματα φτάνουν εκεί, πες «δεν θα παίξω άλλο» και φύγε· αν μείνεις όμως, μην κλαις…

Επίκτητος, «Διατριβαί»

«Εάν είναι να διαλέξω είτε το εμβόλιο είτε το τσιπάκι, τότε θα διαλέξω τον θάνατο»

Μ.Ι.Α. Βρετανίδα ράπερ



Ο θαυμαστός νέος κόσμος είναι ήδη εδώ και σύντομα (αν όχι ήδη) θα κληθούμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Κοιτάξτε τον, πάρτε χρόνο και παρατηρήστε τον καλά. Δείτε ξεκάθαρα τον εαυτό σας μέσα σ’ αυτόν. Μην προσπαθείτε να ξεφύγετε, σκεπτόμενοι το τέλος του εφιάλτη. Μην νανουρίζεστε από καθησυχαστικές δηλώσεις των «υπευθύνων». Ήρθε για να μείνει και το αν τελικώς θα μείνει, πιθανόν να εξαρτάται κι από εμάς.

Πράγματι, έχουμε πόλεμο, εφόσον τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα των «μέτρων ανάγκης» αντιστοιχούν σ’ εκείνα που θα προκαλούνταν από έναν πραγματικό πόλεμο με σκοπό την κατάκτηση. Απομένει να δούμε τί ακριβώς αφορά αυτός ο πόλεμος.

Στον θρυλικό δρόμο της Θεότητας: Σημειώσεις για τον Παρμενίδη

23 Φεβρουαρίου 2019 Πυργίτης

Το παρόν κείμενο αποτελεί μια περίληψη, σε μορφή επιμελημένων σημειώσεων, ενός μέρους του εξαιρετικού βιβλίου του Peter Kingsley «Αρχαιοελληνική σκέψη και Δυτικός πολιτισμός». Δημοσιεύτηκε αρχικά στην αναρχική εφημερίδα «Διαδρομή Ελευθερίας», φύλλο 162, αλλά έκτοτε εμπλουτίστηκε με κάποια επιπλέον στοιχεία και επεξηγήσεις. Το κείμενο πολλές φορές χρησιμοποιεί σχεδόν αυτούσια τα λόγια του συγγραφέα καθώς η γλαφυρότητα και αμεσότητα της πραγματικά αποκαλυπτικής παρουσίασής του δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεραστεί.

Τη θεωρούμε σημαντική ανάλυση γιατί αποκαλύπτει το πόσο διαστρεβλωμένη εικόνα έχουμε αναφορικά με τη φιλοσοφία και τις απαρχές της. Τη φιλοσοφία που δεν ενδιαφέρεται να προσεγγίσει τα θεμέλια της Πραγματικότητας από την οπτική του ακαδημαϊσμού ή ως διανοητική άσκηση κάποιων θεωρητικολογούντων αλλά ως οδηγό της Πράξης για μια πλήρη και άξια θνητή ζωή.

Πως μπορούμε σήμερα να μιλάμε για την ελευθερία ή να αντιδικούμε για τον δρόμο προς την επίτευξή της εάν επιμένουμε να αγνοούμε βασικά συστατικά της πραγματικότητας; Ειδικά όταν τα συστατικά αυτά επανέρχονται στο προσκήνιο υπό την οπτική της σημερινής επιστήμης; Γιατί, έχει γίνει αντιληπτό ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 πως πλέον η σημερινή Φυσική είναι συντριπτικά περισσότερο Προσωκρατική παρά Αριστοτελική.

Η ανάλυση επιβεβαιώνει την υποψία μας πως το θεμέλιο αυτής της φιλοσοφίας είναι άμεσα συναρτώμενο με το θρησκεύεσθαι. Γϊνεται φανερό λοιπόν πως η θρησκεία είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για να αφήνεται στα χέρια είτε του κάθε ιερατείου, των «μεσιτών του Θεού», είτε της εξουσίας είτε των επιφανειακών προσεγγίσεων και των συστηματικών παρανοήσεών τους. Θα επανέλθουμε…

Δεν είναι ούτε για το καλό τους ούτε για το καλό μας!

1 Μαρτίου 2020 Πυργίτης

Πολλές φορές για να δεις αντικειμενικά τα πράγματα και να πάρεις μια έντιμη απόφαση, ο καλύτερος τρόπος είναι να θέσεις τον εαυτό σου ωμά ενώπιον των γεγονότων. Όχι ως ανεύθυνος, όχι ως έρμαιο, αλλά ως κάποιος που κάτι περνά από το χέρι του. Τί θα έκανε λοιπόν, όχι το κράτος, αλλά η οποιαδήποτε κοινότητα ελεύθερων ανθρώπων που αυτή τη στιγμή θα βρισκόταν στον Έβρο ή στα νησιά, δεδομένων όλων αυτών που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια;

Ο νοσταλγός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εδώ και πολύ καιρό έχει εντάξει τα κύματα των δυστυχών (ή όχι και τόσο «δυστυχών» για ορισμένους από αυτούς) στην διπλωματική και πολεμική του μηχανή. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πλέον πρόσφυγες και μετανάστες. Έχουν μετατραπεί σε όργανα διεξαγωγής πολέμου και μάλιστα του πλέον βρώμικου: εκείνου που στοχεύει στην κοινωνική διάλυση του αντιπάλου. Όταν κάποιος εμπλέκει τον εαυτό του στην σκοπιμότητα μιας πολεμικής μηχανής, όταν δηλαδή αποτελεί «πολεμικό αντιπρόσωπο» κάποιου ισχυρότερου ή «προστάτη» τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα γι’ αυτόν. Αν το κάνει από άγνοια, είτε από ανάγκη και έλλειψη επιλογής είτε συνειδητά επειδή θεωρεί πως τον συμφέρει, σε τίποτε δεν αλλάζει το αποτέλεσμα. Πόσοι όμως εξ αυτών, για να μιλάμε και σοβαρά, μπορούν πλέον να επικαλεστούν άγνοια; Πόσοι πραγματικά «δεν έχουν άλλη επιλογή», όταν μάλιστα έρχονται (ή μήπως, τουλάχιστον αρκετοί, εφορμούν;) από μια κρατική οντότητα, όπως η Τουρκία, που δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση; Θα είναι ασφαλέστεροι στην κόλαση της Μόρια ή στα έτερα (στρατόπεδα συγκέντρωσης) «hot spots»;

Και λίγα λόγια για τους αργυρώνητους «πονόψυχους», «αντιεξουσιαστές» και μη, που λαμβάνουν (ακόμη) γερό «μεροκάματο», από τις ΜΚΟ του Σώρος και των λοιπών βρικολάκων τις παγκόσμιας κυριαρχίας. Αλήθεια, ποια ζωή θέλετε να προσφέρετε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους; Αυτήν που ήδη βλέπουμε; Το «success story» των εξαθλιωμένων επαιτών μεταναστών στα φανάρια; Μήπως του μικροκακοποιού με προοπτική για συμμορίτης ή νταβατζής; Ή άραγε τις πιάτσες των εκδιδομένων της οδού Σωκράτους; Γιατί αυτή τη «ζωή» βιώνει η συντριπτική πλειονότητα όσων εξ αυτών έχουν εγκλωβιστεί στον Ελλαδικό χώρο. Και εσείς είστε συνυπεύθυνοι για αυτό το έγκλημα. Τουλάχιστον, τα αφεντικά σας αποκτηνώνονται στον βωμό και στη μέθη μιας αυθεντικής εξουσίας, ενώ εσείς, ψιλικατζήδες σφουγκοκωλάριοι της συμφοράς, για λίγα χαρτονομίσματα.

Ωστόσο, μπορούσαν τα πράγματα να μην φτάσουν ως εδώ και σ’ αυτό οι ευθύνες τόσο των εντόπιων όσο και των διεθνών εξουσιαστών είναι τεράστιες. Τίποτε δεν έγινε «κατά λάθος». Αλλά αυτά έχουν ειπωθεί από πολλούς και διαφορετικούς πέραν ημών. Δεν είναι ώρα «να θρηνούμε πάνω στο χυμένο γάλα».

Η απάντησή μας λοιπόν στο αρχικό μας ερώτημα είναι: ό,τι έκαναν κι οι Ινδιάνοι απέναντι στους λευκούς κατακτητές.

Στην αρχή οι Ινδιάνοι βοήθησαν τους λευκούς. Στην αρχή οι λευκοί ήταν απλώς μετανάστες, κάποιοι μάλιστα από αυτούς ήθελαν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο μακρυά από την γερασμένη Ευρώπη. Σήμερα, πλέον ποιος θυμάται τους Ινδιάνους; Είναι σκιές που σχεδόν για κανέναν δεν υπάρχουν, ούτε καν στην Αμερική. Και οι περισσότεροι, πλην φαεινών εξαιρέσεων, που τους θυμούνται το κάνουν επειδή πλέον είναι ανίσχυροι και αλκοολικοί, ως επί το πλείστον, και κάποιοι αρέσκονται να κάνουν πολιτική με τους ανίσχυρους. Την εποχή όμως που ήταν περήφανοι και ισχυροί, πιθανότατα να τους αποκαλούσαν και ρατσιστές.

Το «Yunanistan» που κάποιοι θεωρούν Γη της επαγγελίας δεν είναι πλέον «παιδική χαρά». Είναι για περισσότερο από μια δεκαετία μια ημι-εμπόλεμη ζώνη όπου το μόνο που δεν έχει συμβεί είναι να σφυρίζουν οι βόμβες όπως συμβαίνει στη Συρία. Γιατί όλα τα άλλα έχουν συμβεί. Το αποτέλεσμα που βλέπουμε δεν είναι απλώς η σχετικώς υλική πενία που είναι το λιγότερο. Το πνευματικό επίπεδο, η νοητική ικανότητα και η ψυχική ισορροπία του πληθυσμού έχουν μειωθεί αισθητά. Κανείς δεν το λέει, όλοι προσπαθούν αγωνιωδώς να υποδυθούν τους «φυσιολογικούς», αλλά δεν είναι. Χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες των εξουσιαστών για να συμβεί αυτό, πολλές ματαιώσεις, ανελέητη εξαπάτηση, αλλά τελικώς συνέβη. Δεν είναι τυχαίο ότι συνέβη σε μια περιοχή που έμελλε να αποτελέσει πεδίο μάχης για το πετρέλαιο. Ποια περιοχή του κόσμου είδε φως όταν είχε την ατυχία να διαθέτει στο έδαφός της πετρέλαιο; Εάν δεν ανήκουν στο καθεστώς των υπερδυνάμεων είναι όλες τους καταραμένες. Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Σουδάν, Βενεζουέλα.

Δεν επιθυμούμε περαιτέρω κοινωνική διάλυση. Κανείς δεν πρόκειται να ωφεληθεί από αυτό πέρα από τους ήδη επικυρίαρχους. Δεν ξεχνάμε πως οι καλύτεροι και ωραιότεροι αγώνες που δόθηκαν σ’ αυτόν τον τόπο ακόμη και σχετικά πρόσφατα, έγιναν σε μια εποχή που ο Ελλαδικός χώρος ήταν περισσότερο συνεκτικός. Για εμάς δεν μπορεί να υφίσταται πλέον καμία απολύτως απελευθερωτική προοπτική μέσα σε συνθήκες κατασκευασμένου χάους που μοιραία και αναπόφευκτα θα προκληθεί από την αυθόρμητη ή κατευθυνόμενη ενδο-κοινωνική πολεμική γηγενών και μεταναστών εντός των μητροπόλεων, σε συνθήκες παντελούς έλλειψης πρόνοιας.

Και κάτι ακόμα. Είμαστε εναντίον των πολέμων της εξουσιαστικής απληστίας. Δεν είμαστε εναντίον των πολέμων της Ανάγκης. Δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει καμία θεώρηση, ιδέα, ή δύναμη στον κόσμο, είτε τώρα είτε στο μέλλον, που να μπορεί να εξαλείψει αυτήν την κατηγορία πολέμων. Απέναντι στην Ανάγκη απλώς καταφάσκουν θεοί και άνθρωποι. Το ζήτημα είναι να είμαστε επαρκώς νουνεχείς ώστε να ελαχιστοποιούνται, να μην χρειάζεται να φτάνουμε ως εκεί. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πλέον.

Για το λόγο αυτό θα το επαναλάβουμε: Πλέον, δεν πρέπει να περάσει ούτε ένας. Για το καλό τους και για το καλό μας.



Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

https://pyrgitai.gr/2020/03/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1/