Μάνος Φαλτάιτς

 

Μάνος Φαλτάιτς

Ο Εμμανουήλ Φαλτάιτς, Έλληνας εθνικιστής φιλόσοφος, συγγραφέας, λαογράφος, ζωγράφος και ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου στη Σκύρο, γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1938 στην Αθήνα και πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 2012 στη Σκύρο, όπου κατοικούσε. 

https://el.metapedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%82

"Αλλά αυτό που τον ξεχώρισε περισσότερο ήταν η ανάπτυξη της θεωρίας του περί του Νταϊσμού, δηλαδή, κατά αυτόν, η πρακτική και η βίωση των αρχών του Νταϊφά - Ταϊφά (εκ του ταή-ταίζω, εξού και σύν-τροφος), που σημαίνει «την συντροφιά-συντροφιλίκι-συντροφική συσπείρωση-κομπανία-Εστία-Άστυ-Κοινότητα» και ο οποίος αποτελεί το αρχετυπικό σύστημα της ανθρωπότητας πάνω στον οποίο δομήθηκαν οι αξίες που δεσπόζουν ανεξαιρέτως σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Μέσα από τον Νταϊφά και τις αξίες του δομήθηκαν τόσο οι αξίες της «αδερφοποιημένης κοινωνικής συμβίωσης», όσο και αυτές της «ανυποχώρητης, περήφανης κι υπεύθυνης ατομικότητας», η οποία κινούμενη βιωματικά ταυτίζει το ατομικό με το συλλογικό Εγώ. Οι «κύριοι λειτουργοί» του Νταϊφά είναι οι Νταήδες ή Ταγοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τόσο στο βιολογικό όσο και, κυρίως, στον χαρακτήρα και στο πνεύμα. Με κύριες αξίες της βιοθεωρίας τους: την παλληκαριά, την γενναιότητα και την δικαιοσύνη. Για αυτό όποιος είναι απλά δυνατός και γενναίος δεν είναι Νταής-Ταγός καθώς πρέπει να διαθέτει όλες τις αξίες που χρειάζεται το Νταϊστικό σύστημα.

Για αυτό και είναι δεμένος ο Νταϊσμός με την κοινοτισμό αλλά ταυτόχρονα την ατομικότητα, την ελευθερία, τον αντικρατισμό και την αντιεξουσιαστικότητα. Καθότι ο Νταϊσμός, ως σφαιρικό αξιακό καλύπτει κάθε πλευρά της Ζωής, και οι εκπρόσωποί του, είναι κατά κάθε μορφής Τυραννίας και καταπίεσης. Για αυτό τον λόγο δεν θεωρούν δράση οι Νταήδες την απλή διαμαρτυρία αλλά αντίθετα την ενεργή αντίσταση και ανυπακοή.

Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

 

Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

Claudio Mutti

[Επομένως, σε ποιο βαθμό είναι δικαιολογημένες οι συνήθεις προσπάθειες εντοπισμού των ριζών της Δύσης σε ορισμένες από τις ιστορικές-πολιτιστικές φάσεις στις οποίες η Ευρώπη έχει διαμορφωθεί, δηλαδή στην αρχαία Ελλάδα, στον ρωμαϊκό κόσμο ή στον λατινικό-γερμανικό Χριστιανισμό;

Εάν η νεωτερικότητα είναι «απομάγευση του κόσμου», είναι τουλάχιστον ριψοκίνδυνο να παρουσιαστεί ο ελληνικός πολιτισμός ως πρόδρομος της νεωτερικότητας, μια κουλτούρα που δεν παρήγαγε μόνο πρωτότυπα για τη σύγχρονη σκέψη όπως ο σοφιστικός ορθολογισμός και ο μηχανιστικός ατομικισμός, αλλά και εκφράστηκε (και χωρίς αμφιβολία  σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη ένταση) στα Ορφικά και Ελευσίνια Μυστήρια, στη θεολογία της ιστορίας του Ηροδότου, στη μεταφυσική των Προσωκρατικών, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στη θεολογική ποίηση του Αισχύλου και του Πινδάρου, στη θεωρία και τον μυστικισμό των Νεοπλατωνικών.

Ούτε είναι σαφές με ποιά βάση και ποια λογική θα μπορούσε να αναφέρεται η Δύση στον ρωμαϊκό πολιτισμό, ο οποίος στην πραγματικότητα βασίζεται ακριβώς σε αυτό που είναι ό,τι  πιο σκανδαλώδες από την άποψη της νεωτερικότητας, δηλαδή στην ταύτιση της θρησκευτικής σφαίρας με τη νομική και πολιτική σφαίρα.
Μια ταύτιση τη βρίσκουμε αν μη τί άλλο στο Ισλάμ, σίγουρα όχι στον δυτικό πολιτισμό.

Εάν, ως όραμα του κόσμου, η Δύση είναι συνώνυμη με τη νεωτερικότητα και επομένως ουσιαστικά διαφέρει από το πνεύμα που πρυτανεύει στις εκδηλώσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα,  ως στοιχείο του γεωγραφικού συμβολισμού, η Δύση επίσης αντιτίθεται στην Ευρώπη με ριζοσπαστικό τρόπο.]

Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

Πριν από λίγο καιρό ξαναδιαβάζα το canto XXVI της Κόλασης του Δάντη (το περίφημο canto του Οδυσσέα). Όπως πιθανότατα θυμάστε, σε κάποιο σημείο ο Οδυσσέας του Δάντη θυμάται την ομιλία με την οποία παρακίνησε τους συντρόφους  του να διασχίσουν τις Στήλες του Ηρακλή: "Ω, αδέρφια, είπα, που με μυριάδες - κινδύνους έχετε φτάσει στη Δύση ( ...) ".
Προσπάθησα να ρίξω μια ματιά σε αυτήν την αλληγορική έννοια, η οποία, σύμφωνα με τη ρητή δήλωση του Δάντη, κρύβεται πίσω από την κυριολεκτική έννοια, τόλμησα αυτήν την υπόθεση: η Δύση που επικαλείται ο Οδυσσέας στη «μικρή προσευχή» πιθανώς δεν εξαντλείται στη χωρική έννοια της γεωγραφικής περιοχής της λέξης "Δύση", που ορίζει τη θέση του "Ήλιου που πεθαίνει" (Sol occidens), το μέρος όπου τελειώνει ο ανθρώπινος κόσμος και ξεκινά ο "κόσμος χωρίς ανθρώπους", το βασίλειο του σκότους και του θανάτου.
Από την άλλη πλευρά, είναι πιθανό ότι η Δύση του Δάντη, δεδομένης της πολυδυναμίας του συμβόλου, δείχνει επίσης μια χρονική φάση, έτσι ώστε ένα περαιτέρω νόημα της ομιλίας του Οδυσσέα θα ήταν ότι οι σύντροφοί του, ως "ηλικιωμένοι και περασμένοι", έφτασαν στο "δυτικό σημείο" της ζωής τους, δηλαδή, κοντά στο θάνατο.
Και δεδομένου ότι αντιπροσωπεύουν την ευρωπαϊκή ανθρωπότητα, πώς να μην σκεφτούμε, άμεσα, ότι η Ευρώπη πλησίαζε –και στην πραγματικότητα θα έφτασε ακριβώς την εποχή του Δάντη, στις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα– κοντά σε εκείνη την ιστορική-πολιτιστική φάση η οποία, σύμφωνα με τον Ρενέ Γκενόν, «στην πραγματικότητα αντιπροσώπευε το θάνατο πολλών πραγμάτων»;

Αλλά η Δύση, ο τόπος του σκότους, είναι επίσης ένα σύμβολο αυτού που ο Martin Heidegger ονόμασε «το σκοτάδι του κόσμου».
«Ο Κόσμος» - εξηγεί ο Χάιντεγκερ - «πρέπει πάντα να γίνεται κατανοητός με την πνευματική έννοια», έτσι ώστε «το σκοτάδι του κόσμου να υπονοεί την αποδυνάμωση του πνεύματος».
Και η κατάσταση της Ευρώπης, ο Χάιντεγκερ συνεχίζει, "είναι ακόμη πιο θανατηφόρα και χωρίς θεραπεία, καθώς η αποδυνάμωση του πνεύματος προέρχεται από την ίδια".
Αυτή η αποδυνάμωση του πνεύματος, αυτή η σκοτεινιά του κόσμου, σύμφωνα με τον Guénon, είχε την οριστική της στιγμή με το τέλος του μεγάλου μεσαιωνικού πολιτισμού (ο τελευταίος σχετικά φυσιολογικός πολιτισμός που γνώρισε η Ευρώπη) και με την αρχή της κοσμικής κουλτούρας της Αναγέννησης. Σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, «ακόμα κι αν είχε προετοιμαστεί στο παρελθόν, αυτό (το σκοτάδι του κόσμου) έλαβε χώρα ξεκινώντας από την πνευματική κατάσταση του πρώτου μισού του 19ου αιώνα», δηλαδή, με το θρίαμβο του σύγχρονου ορθολογισμού, του υλισμού, του φιλελεύθερου ατομικισμού.
Εν πάση περιπτώσει, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το σκοτάδι του κόσμου συμβαδίζει με αυτό που πρόσφατα ονομάστηκε «δυτικοποίηση του κόσμου».

Η κόλαση, στο κάτω μέρος της οποίας κατέληξε ο Οδυσσέας του Δάντη που έφυγε από την Ευρώπη για να μπει στο δυτικό σκοτάδι, είναι μια αιώνια Δύση (νόμος αντιποίνων!), Γιατί το φως δεν λάμπει ποτέ εκεί. Ο Δάντης βγαίνει από αυτό το αιώνιο δυτικό και άθλιο σκοτάδι χάρη στην καθοδήγηση του Βιργιλίου, του ποιητή της Αυτοκρατορίας. ο ποιητής μιας Αυτοκρατορίας που, όπως λέγεται στον Παράδεισο, VI, 4-6, είναι από την ίδια την καταγωγή του συνδεδεμένη με την Ευρώπη: "εκατό και εκατό χρόνια και περισσότερο το πουλί του Θεού - στο άκρο της Ευρώπης πίστευαν, - όπου για πρώτη φορά βγήκε».
Πρέπει πράγματι να θυμόμαστε ότι, σύμφωνα με τον Δάντη, ο αυτοκρατορικός αετός («το πουλί του Θεού») γεννήθηκε «στο άκρο της Ευρώπης», δηλαδή στη σημερινή Ανατολία, όπου βρισκόταν η Τροία. Από την άλλη πλευρά, ακόμη και η Ευρώπη, η κόρη με το ευρύ πρόσωπο που την αγαπούσε ο Δίας και η οποία έδωσε το όνομά της στην ήπειρό μας, ήταν αρχικά από την ανατολική ακτή της Μεσογείου.

Θα ήταν ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, και για άλλη μια φορά για τους άντρες του Μεσαίωνα, η γεωγραφική εικόνα της Ευρώπης επεκτείνονταν προς τα ανατολικά πολύ περισσότερο από ότι στη νεώτερη και σύγχρονη εποχή, αλλά αυτό θα ήταν άλλο θέμα.
Εμείς, οι οποίοι είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το «πεπρωμένο της Ευρώπης», πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιος θα δείξει στην Ευρώπη, στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας, την έξοδο από τη Δύση και να γυρίσει να ξαναδεί τ' αστέρια»;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι μια διευκρίνιση. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποκαταστήσουμε τους πραγματικούς όρους της σχέσης που υπάρχει μεταξύ Ευρώπης και Δύσης, μια σχέση φυσικής αντίθεσης και ανταγωνισμού. Πρέπει να αντικρούσουμε ένα σκανδαλώδες συνώνυμο το οποίο, επιβαλλόμενο από τους Δυτικούς νικητές του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε αποδεκτό από τους Ευρωπαίους με τον πιο άκριτο και υπνοτισμένο τρόπο.

Unus Deus. Ιουλιανός και ηλιακός μονοθεϊσμός

 

Unus Deus. Ιουλιανός και ηλιακός μονοθεϊσμός

Κλαούντιο Μούττι

Όταν του ζητήθηκε να σκιαγραφήσει ένα «πορτρέτο» του αυτοκράτορα Ιουλιανού, ο θεολόγος Sergio Quinzio κατέφυγε σε μια άνευ προηγουμένου και προκλητική αναλογία: συνέκρινε τον «Αποστάτη» με τον Ιωάννη Παύλο Β ', αναγνωρίζοντας στη δράση και των δύο την απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανή μια θρησκεία ήδη καταδικασμένη να δύσει. "Αν ο Ιουλιανός με ρωτούσε για την πιθανότητα επανίδρυσης του παγανικού πολιτισμού - έγραψε ο θεολόγος - θα είχα δώσει την ίδια αρνητική απάντηση που θα έδινα σήμερα αν ο Πάπας με ρωτούσε σχετικά με την πιθανότητα επανίδρυσης του χριστιανικού πολιτισμού" (1). Όχι μόνο αυτό: «η ίδια η προσπάθεια αποκατάστασης που έκανε ο νεαρός αυτοκράτορας συνέβαλε στη συνέχεια στην οριστική διολίσθηση του παγανισμού. Και κάτι τέτοιο μου φαίνεται πως επαναλαμβάνεται τακτικά, στο βαθμό που στην ιστορία υπάρχουν ακριβείς επαναλήψεις "(2).

Ένας εξίσου πρωτότυπος παραλληλισμός προτάθηκε από τον Ζακ Φοντέιν, καθηγητή λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας στη Σορβόννη, στη συζήτηση με έναν δημοσιογράφο που πρότεινε σύγκριση μεταξύ του Ιουλιανού και άλλων πρωταγωνιστών της ιστορίας "με αρκετά παρόμοια έργα" (sic!) Όπως ο Χίτλερ ή Στάλιν. «Εγώ - απάντησε ο Fontaine - θα τον παραλλήριζα καλύτερα, αν το θέλετε, με τον Χομεϊνί. Για τον φανατισμό, για το ότι αισθάνονταν επιφορτισμένος με έναν θεϊκό ρόλο, στο ότι θεωρούσε τον εαυτό του θεό. Και μετά για τον πολιτισμό. Για την βία, τον σεχταρισμό. Έχουμε πολύ ακριβείς φυσιογνωμικές περιγραφές του Ιουλιανού. Μία, από τον Αμμιανό της Αντιόχειας (η μυτερή γενειάδα, τα μαγνητικά μάτια, η ιερατική φιγούρα), τον κάνει να μοιάζει πολύ, ακόμη και στα χαρακτηριστικά του, με τον Ιρανό Αγιατολάχ "(3).

Έτσι εμπλουτίζεται η συλλογή ιστορικών μορφών με τις οποίες έχει συγκριθεί ο Ιουλιανός στο παρελθόν. Δεν ξέρουμε τι θα σκεφτόταν ο Στάλιν. Από την πλευρά του, ο Χίτλερ πιθανότατα θα εκτιμούσε τον παραλληρισμό, αυτός που επανειλημμένα εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον μεγάλο «Αποστάτη»

Φινλανδοποίηση ή Ελλαδοποίηση;

Όταν οι Αναρχικοί τα χώνουν Εθνικά και Πατριωτικά στις φιλελέρες! "Ελπίζουμε μόνο να μην συναντήσουμε στη βιβλιογραφία του μέλλοντος τον όρο «ελλαδοποίηση» ως ένα ακραίο παράδειγμα πολλαπλής «φινλανδοποίησης» μιας χώρας, που χωρίς να χάσει επισήμως πόλεμο επέλεξε την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει η εκ νέου δορυφοροποίηση για να αποδράσει από το μέλλον." το ψυχόδραμα; Να τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού, που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ θα αξιοποιηθούν. Γιατί ζούμε διαρκώς με μύθους και βέβαια με περίσσεια υποκρισία, για το τι είναι ωφέλιμο και τι όχι στη σχέση μας με την Τουρκία; Ακούω και διαβάζω περί κινδύνου φινλανδοποίησης της χώρας μας. Για τους μη μυημένους, ο υποτιμητικός όρος αυτός της διεθνούς πολιτικής αναφέρεται στη στάση ευμενούς ουδετερότητας της Φινλανδίας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ουσιαστικά, υποδηλώνει μια κατάσταση διακρατικών σχέσεων στην οποία μια μικρότερη χώρα προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική έναντι μιας γειτονικής μεγαλύτερης υπό τον φόβο πιθανής σύρραξης, από την οποία θα είχε περισσότερα να χάσει. Θα μπορούσα να αναπτύξω εκτενώς, γιατί το πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου ήταν διαφορετικό από το σημερινό και γιατί η Ελλάδα ως χώρα-μέλος της Ε.Ε. δεν διατρέχει κίνδυνο φινλανδοποίησης. Για την ουσία της συζήτησης, όμως, θα σηκώσω το γάντι. Θα φινλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και; Ας κοιτάξουμε τον χάρτη για να αντιληφθούμε τι ακριβώς λέμε. Η μικρή Φινλανδία, που έγινε ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1917, είναι εκεί στη θέση της, ευημερούσα, με υψηλή ποιότητα δημοκρατίας, στη δωδεκάδα των καλύτερων κρατών του κόσμου στον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης, πάνω από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Για δείξτε μου τώρα εσείς πού είναι η ΕΣΣΔ; Γιατί την ψάχνω στον χάρτη, αλλά δεν τη βρίσκω παρά μόνον στα βιβλία Ιστορίας. Ποιος είπατε πως κέρδισε είπαμε; […] Μπορούμε οι Έλληνες να ανεβούμε βιοτικό επίπεδο; Να γίνουμε Φινλανδοί στην οικονομία, τη Δημοκρατία, την εκπαίδευση, την υγεία; Κι αν αυτά σημαίνουν πως πρέπει να συνεργαστούμε με τον ιδιότροπο γείτονά μας, ας βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε. Νίκος Μαραντζίδης, 18-10-2020, Καθημερινή «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι, που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι, που μιλάνε σοβαρά». Mark Twain Είναι αλήθεια, ότι δεν συνίσταται να παρατίθενται τόσο εκτεταμένα αποσπάσματα από άλλο άρθρο, αλλά ας μας συγχωρεθεί αυτό το …παραστράτημα,

https://youtu.be/T1xWgjlpPOg

Baron Ungern: God of War

Baron Ungern: God of War


Author: Alexander Dugin

Source: Open Revolt

‘Tibet?’

‘Yes. The roof of the world. The Dalai Lama, the highest priest of Buddhism, is in Lhasa. Kutuktu occupies the third tier in the hierarchy compared to him. I made a mistake in the very beginning: the center of Asia is not in Mongolia. Mongolia is only the outer circle, the Shield. We should go to Tibet.’

The baron slapped the map with his bamboo stick right on the mountain chain of the Himalayas.

‘There, among the peaks, we will find people who have not forgotten their Aryan ancestors. On the dizzying border of India and China, my empire will be reborn. We will speak Sanskrit and live according to the principles of the Rig Veda. We will gain the law that Europe has lost. And once again the light of the North will shine. The eternal law, dissolved in the waters of the Ganges and Mediterranean, will prevail.’

The baron rose. His eyes shined. His voice broke into a rasp. A light stubble covered his sunken, fatigued cheeks. He threw back his hair, revealing an enormous forehead. He was the lone and fragile commander of a people absorbed by the shadow of centuries. He continued:

‘My Order will be on the mountain tops. Between Nepal and Tibet, I will open a school where I will teach strength, which is needed more than wisdom.’

https://eurasianist-archive.com/2019/03/09/baron-ungern-god-of-war/

 

Ο αφανισμός των Λευκών

Ο αφανισμός των Λευκών

Greg Johnson


Μετάφραση για το Ιδεάπολις του Κ. Παπαδόπουλου

Οι Λευκοί εθνικιστές συχνά ισχυρίζονται ότι το παρόν πολιτικοκοινωνικό σύστημα οδηγεί τη φυλή μας στο δρόμο προς τον βιολογικό αφανισμό. Αν οι παρούσες τάσεις δεν αντιστραφούν, οι Λευκοί θα εξαφανιστούν ως ξεχωριστή φυλή. Σε πολλούς Λευκούς αυτό ακούγεται ως ένας παράλογος και κινδυνολογικός ισχυρισμός, λαμβάνοντας υπόψη ότι σήμερα ο πληθυσμός των Λευκών στον πλανήτη υπολογίζεται από 700 εκατομμύρια ως 1 δισεκατομμύριο. Μέρος αυτού του σκεπτικού θεωρώ ότι είναι απλά αποτέλεσμα μίας ψυχολογική άρνησης απέναντι σε μία δυσάρεστη προοπτική. Οι μη Λευκοί σπάνια δείχνουν σκεπτικισμό όσον αφορά τον αφανισμό των Λευκών. Μάλιστα, οι εχθροί μας λαμβάνουν τον αφανισμό μας ως δεδομένο και ανοιχτά πανηγυρίζουν για την πτώση μας.

Θα ήθελα να υποστηρίξω ότι ο αφανισμός των Λευκών δεν είναι μία ευφάνταστη κινδυνολογία αλλά το αναπόφευκτο συμπέρασμα μίας καλά πληροφορημένης έρευνας. Μιας και δεν τα πάω καλά με μαθηματικές αναλύσεις, διαγράμματα και γραφήματα, θα επιχειρηματολογήσω με απλούς όρους. Καταρχήν, απλώς θα υποστηρίξω ότι ο αφανισμός των Λευκών είναι μία αληθοφανής προοπτική και όχι ευφάνταστη και παρατραβηγμένη ιδέα.

The traditionalist foundations of the Left Hand Path in Odinism

Askr Svarte

The traditionalist foundations of the Left Hand Path in Odinism

The term “The Left Hand Path” is used today so often, and sometimes without any excuse and regarding to disputable exoteric doctrines, that its meaning and core are clouded from view and understanding. It is even more difficult to talk about the Left Hand Path in Odinism, because this manifestation of the German-Scandinavian Tradition is extremely young and therefore it is under all kinds of influences and infiltrations of the many extravagant ideas. A detailed analysis of the phenomenon of the Left Hand Path was conducted in the second volume of our fundamental work “Polemos”[1], below we will try briefly to summarize the main points in the light of the pagan traditionalism.

It is known that in antiquity the Germanic-Scandinavian Culture and Tradition did not know the division into the Right Path and the Left Path, as there were no special cults and practices of veneration of the Fury and Dark hypostases of the Gods, akin to Vedanta and Tantrism in Hindu traditions. The focus of Sacredness, which only later became possible to “divide” into the solar-martial (the Right) and twilight-ecstatic (the Left), is the figure of ás Odin and the Odinic cult. The cult of Odin embodies the holism of the World of Tradition. The axis of tension lies between the Gods (Aesir) and the Titans (Thurses and Jotuns), which is perfectly described by F. G. Jünger on the example of Greek mythology.

Kai Murros The Oxford Speech

I think, what America needs now more than ever is a white, working class movement – emphasis on both

white and working class.

The second American revolution (or maybe the third since the second revolution was actually crushed in

1865) will have to be both:

a race war and a class war – you absolutely need them both – a revolution without both of these aspects

will only betray the revolutionaries in the end.

White working class Americans (formerly known as the middle class) must begin to defend their rights both

as a race and as a class.

White working class Americans must learn to understand that you cannot effectively defend your social and

economic interests without defending your ethnic, racial, interests as well.

White working class Americans must also learn that by solely concentrating on the racial issue they make

themselves stooges of Corporate America.

White Americans must stop chasing the shadow of the American dream and forsake the narrow middle

class perspective.

White Americans must learn to focus on love for their soil and for their racial kinfolk

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή.

Kai Murros: «Η επανάσταση και πως να την κάνουμε στη σύγχρονη κοινωνία».

Η επανάσταση και πώς να την κάνεις σε μια σύγχρονη κοινωνία
Oδηγίες προς τα στελέχη του κινήματος

- Να είσαι πάντα καθαρός στην εμφάνιση και σωστός στους τρόπους σου Η πρώτη αποστολή μας είναι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του λαού μας.

- Βοήθα τους ηλικιωμένους, τους αρρώστους και τον κάθε ένα που χρειάζεται την βοήθειά σου. Βοήθησε χωρίς να ρωτάς· κάθε σύντροφος πρέπει να ενσωματώνει το κίνημα και τον προπαγανδιστικό του αγώνα.

- Υπηρέτησε τον λαό! Αυτός που υπηρετεί τον λαό, θα αντεπεξέλθει.

- Η πρώτη αποστολή του κάθε συντρόφου είναι να κερδίσει την καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων γύρω του.

- Να είσαι τίμιος, εργατικός και δίκαιος. Η αλλαγή αρχίζει μ' εσένα!

- Να είσαι δυνατός, αλλά να έχεις κατανόηση γι' αυτούς που είναι αδύνατοι! Να κουβαλήσεις και το δικό τους βάρος.

- Το να διατηρείς το ηθικό σου εμπρός στα προβλήματα της καθημερινότητας είναι ο μεγαλύτερος ηρωισμός. Κάθε μέρα δεν φέρνει μια νέα μάχη και κάθε μάχη δεν τελειώνει με μία νίκη!

- Δες την επαναστατική διαδικασία στο σύνολό της και το δικό σου κομμάτι σε αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσεις δύναμη σε δύσκολους καιρούς και υπομονή όταν τίποτε δεν φαίνεται να συμβαίνει!

- Δεν θα κερδίσουμε την τελική νίκη με μεγάλες μάχες αλλά μέσω της σκληρής δουλειάς που κάνουμε ανάμεσα στις μάχες. Θα κερδίσουμε μέσω της επιμονής, της υπομονής και της υπευθυνότητας.

- Εξοικειώσου με ιδεολογικά κείμενα, ώστε να ξέρεις ποιος είσαι.

- Εξοικειώσου με ιδεολογικά κείμενα, ώστε να ξέρεις γιατί είσαι.

- Να είσαι σε καλή φυσική κατάστάση. Μία ιδεολογικά συνειδητή ψυχή στο σώμα ενός πολεμιστή, να είναι το ιδανικό σου!

Attitude as a Weapon

Attitude as a Weapon

Kai Murros

Fortune favours the bold, ancient Roman quote teaches us that if we want to be winners we must think like winners


Today everything is in a flux, nothing is certain anymore and the world we have learned to know and all the great truths we have been taught to believe in have been challenged. Behind the respectable facade of the "system" there is a genuine panic and chaos and it may well take only a flutter of a butterfly's wings to wreck the "system" completely. We are living breaking times when things may take a very violent and sudden turn to almost anywhere and as one thing always leads to another the final out come of this chain reaction may well be very surprising indeed. Just imagine how the assasination of archduke Ferdinand in Sarajevo in 1914 really started the 20th. century and where it eventually took Europe and the world. Who could have seen in the summer 1914 how the world would stand in 1992 when the great cycle of the 20th. century finally closed with the collapse of communism, Berlin wall and the break up of Yugoslavia, all more or less direct results of the WWI.


I believe that the coming megatrend will be in our favour, the European nationalists are about catch a powerful wind in their sails -- the constantly growing pressure from immigration, crime, terrorism and social collapse fueled by the crisis of global capitalism will result in a paradigm shift - a fundamental and irreversable intellectual upheaval that will change the way we see the world and our place in it. Just like in France before the Great Revolution, when the mood of the people violently turned against the aristocracy and clergy. But the question remains -- are we ready to be winners? Do we have the appetite for it, do we have the right attitude for it?

Indo-European Pagan use of Psychedelic Drugs

survivethejive

A couple of good talks have come out recently on this subject which you can see below. I also already made a video and a blog post on the Hyperborean Hallucinogens subject a few years back. 

https://survivethejive.blogspot.com/2020/02/indo-european-pagan-use-of-psychedelic.html

Survive the Jive

Did our European ancestors take magic mushrooms as part of spiritual rituals?

Σοβαρά, ωρέ κτήνη;!

Στα περισσότερα σημεία του κόσμου, εξαιτίας της καραντίνας, η πλειονότητα των περιπτώσεων μετάδοσης (σημείωση: εννοεί του κορωναϊού) που συμβαίνει σε πολλές χώρες πλέον, συμβαίνει μέσα στις οικίες στο επίπεδο της οικογένειας. Κατά κάποιον τρόπο η μετάδοση έχει εξοριστεί από τους δρόμους και έχει απωθηθεί εντός των οικογενειακών μονάδων. Πλέον χρειάζεται να πάμε και να ερευνήσουμε στις οικογένειες για να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους που πιθανόν να είναι άρρωστοι, να τους απομακρύνουμε και να τους απομονώσουμε με έναν ασφαλή και αξιοπρεπή τρόπο.

Michael J. Ryan, εκτελεστικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας



Το ερώτημα είναι εύλογο: πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο χωρίς τη βία και τη συνδρομή των δυνάμεων ασφαλείας;

Paganesimo Cristianesimo Europa

Paganesimo cristianesimo Europa
Autore: Alfonso Piscitelli | Categorie: Cristianesimo e monoteismi, Italiano, Religione | 0

Il passaggio dal politeismo a una forma enoteista matura all’interno delle grandi civiltà tradizionali. In Persia si afferma il culto di Ahura Mazda, il Supremo Signore attorniato dai sui arcangeli; in Egitto Akenaton promuove il culto di Aton, simboleggiato nella sua purezza metafisica dal disco del Sole. Peraltro l’affermazione di un Dio Supremo non cancella le altre forze che tuttavia vengono subordinate in una gerarchia (spesso identificata alla scala planetaria).

In Grecia un enoteismo filosofico si sviluppa con l’Arké dei Fisici della Ionia, con l’En della scuola platonica, con il Dio Causa Prima di Aristotele; in India si affermano le scuole che di volta in volta colgono l’Assoluto in Brahma, in Vishnu o in Shiva, concependo gli altri dei come emanazioni di questo Principio Primo.

Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός

Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός
“Το βύθισμα εντός του «αιωνίου» είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρησκείας είναι το βύθισμα εντός των μυστηρίων”.
Πλούταρχος


Ο Συνέσιος, υπήρξε νεοπλατωνικός Φιλόσοφος, συγγραφέας, αλλά και επίσκοπος Πτολεμαΐδας. Γεννήθηκε το 370 μ.Χ. στην Πεντάπολη της Κυρηναϊκής. Ήταν γόνος "Εθνικής" οικογένειας αναγόμενος από το γένος των Ηρακλειδών. Αφού έλαβε βασική μόρφωση μετέβη με τον αδελφό του, Ευοπτίο, στην Αλεξάνδρεια όπου μαθήτευσε στην νεοπλατωνική φιλόσοφο Υπατία, την οποία σε όλο τον βίο του τιμούσε.

Τον 4ο αι. ο Χριστιανισμός κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος απέναντι στην «παλαιά θρησκεία». Η νέα θρησκεία έχει σταδιακά ενσωματώσει τον πολιτισμό και τα ιδανικά του ρωμαϊκού κόσμου και έχει ήδη βρει έναν τρόπο συνύπαρξης με τον προϋπάρχοντα πολιτισμό. Στην σχολή της Αλεξάνδρειας στα τέλη του 4ου αι. εκπροσωπείται από τον Θέωνα και την κόρη του Υπατία. Παρά τον βίαιο θάνατο της Υπατίας και τις συχνές συγκρούσεις μεταξύ ειδωλολατρών και χριστιανών, η στάση της σχολής απέναντι στο χριστιανισμό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εχθρική και ανάμεσα στους μαθητές της Υπατίας συνυπάρχουν και διαλέγονται χριστιανοί και ειδωλολάτρες.

Μέσα σε αυτό το πνευματικό κλίμα ανατρέφεται και μορφώνεται ο Συνέσιος και ενώ άλλοι στρέφονται στη θεουργία, ο ίδιος εκχωρεί στον χριστιανισμό τον ρόλο της σωτηρίας που οι ύστεροι νεοπλατωνικοί εκχώρησαν στη θεουργία. Ο Συνέσιος σε μία τέτοια μεταβατική και συγκεχυμένη περίοδο, μάλλον προσπάθησε να συνενώσει τη νεοπλατωνική φιλοσοφία με τη χριστιανική διδασκαλία επικεντρώνοντας τη σκέψη του περισσότερο στα κοινά και λιγότερο στις διαφορές.

Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ευρασιατική

Angelo Tonelli

«Αν στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι αποκαλούνταν τρομακτικοί, σήμερα μοιάζουν με αρνιά» (Giorgio Colli).

Στο κείμενο που θα ακολουθήσει μεταφράζουμε κάποια αποσπάσματα από τη σκέψη του Angelo Tonelli, σύγχρονου ποιητή, μελετητή και μεταφραστή κειμένων της κλασσικής αρχαιότητας. Ο Tonelli δεν είναι ένας τυπικός επιμελητής των κειμένων που μεταφράζει, αλλά και ένας ιδιότυπος στοχαστής που εμπλέκεται στενά με το αντικείμενό του, με μια προσωπική ματιά που ξεφεύγει από την πεπατημένη και που διαφοροποιείται, χωρίς μεγάλη προσπάθεια, από την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του ακαδημαϊκού κατεστημένου. Ο Angelo Tonelli είναι ένας από τους λίγους, εκλεκτούς μαθητές του σπουδαίου Ιταλού φιλόσοφου, φιλόλογου και ελληνιστή Giorgio Colli[1], η επιρροή του οποίου υπήρξε καθοριστική στην διαμόρφωση της ιδιαίτερης στάσης του απέναντι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Όπως κι ο μαθητής του, έτσι κι ο Colli βιοπορίστηκε και απέκτησε φήμη κυρίως ως επιμελητής και υπεύθυνος εκδόσεων και όχι ως δημιουργός μιας αυτόνομης και πρωτότυπης σκέψης. Αν αυτή η σκέψη έμεινε στη σκιά της επαγγελματικής του δραστηριότητας, αυτό οφείλεται σε μια άλλη ομοιότητα με τον Tonelli: ο Colli κινήθηκε και αυτός εκτός του ακαδημαϊκού κατεστημένου της εποχής του και ενάντια στις πνευματικές μόδες της μεταπολεμικής Ιταλίας που επέβαλαν μια άνευ όρων, μονόδρομη πολιτική στράτευση. Αντιθέτως, όπως αναφέρει η βιογράφος του, Federica Montevecchi, ο Colli αφιερώθηκε στην αδιάκοπη, εσωτερική άσκηση μιας προσωπικής παιδείας, την οποία, όπως οι αρχαίοι σοφοί, μοιράζονταν με ένα στενό κύκλο μαθητών που δεν ικανοποιούνταν από την επίσημη, κρατική εκπαίδευση. «Η λειτουργία της εκπαίδευσης πρέπει να αφαιρεθεί από το πανεπιστήμιο», συνήθιζε να λέει ο Colli. «Το σχολείο δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά πρέπει να καταπολεμηθεί». Για τον Ιταλό ελληνιστή η κρατική, ομοιόμορφα διαμορφωμένη, εκπαίδευση, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί ούτε με την αναζήτηση της γνώσης ούτε με το επίδικό της, την κατάκτηση της σοφίας. «Σοφός είναι αυτός που ρίχνει φως στα σκοτάδια, αυτός που λύνει τους δεσμούς, αυτός που φωτίζει το άγνωστο. Για τον σοφό το αίνιγμα είναι μια θανάσιμη πρόκληση». Η τελευταία αυτή φράση συμπυκνώνει με τρόπο επιγραμματικό την πνευματική πορεία του Colli: εκκινώντας από τον Νίτσε, τη μεγαλύτερη φιλοσοφική του επιρροή, ο Colli στρέφει το ενδιαφέρον του στην προσωκρατική περίοδο της ελληνικής φιλοσοφίας, εκεί που θεωρεί ότι πρέπει να αναζητηθούν οι πηγές της ελληνικής σοφίας. Ο Colli μάλιστα θεωρούσε ότι ο όρος σοφία (sapienza) ήταν προτιμότερος της λέξης φιλοσοφία, η οποία συμβόλιζε για τον Ιταλό την αρχή της παρακμής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. «Ακόμα και ο ίδιος ο Πλάτωνας αποκαλούσε τους προσωκρατικούς, σοφούς», γράφει ο Colli στην εισαγωγή του έργου του “La Sapienza Greca”. «Ό,τι ακολούθησε μετά στον τομέα της σκέψης εξαρτάται από εκείνους τους σοφούς. Θα ήταν όμως λάθος να προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε αυτή τη σοφία διά μέσω της μεταγενέστερης φιλοσοφίας. Πολλές από τις κατοπινές ερμηνείες, που ισχύουν ακόμα και σήμερα, αλλά που είναι εντελώς παραπλανητικές, βασίζονται στην αριστοτελική παραχάραξη αυτής της σκέψης, την οποία επεξεργάστηκε κατόπιν η εγελιανή ιστοριογραφία». Σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειοψηφία των νιτσεϊκών επιγόνων, ο Colli δεν επιδόθηκε σε μια γενεαλογικού τύπου ερμηνεία της φιλοσοφίας (οι οποίες γενεαλογίες θα κατέληγαν όλες στο άδειασμα της φιλοσοφίας από το νόημά της), αλλά προσπάθησε να βρεθεί «στις πλάτες της φιλοσοφίας», προκειμένου να ανακαλύψει τι θα μπορούσε να βρίσκεται πριν τη σοφία, τι θα μπορούσε να αποτελεί το σκοτεινό φόντο της. Στο τέλος αυτής της πορείας ο Colli θα σταθεί μπροστά στο αίνιγμα, το οποίο μαζί με τον αγώνα, θα τοποθετήσει στο κέντρο της ελληνικότητας. Είναι το αίνιγμα που επιβάλλει στον άνθρωπο την πρόκληση της σύγκρουσης, τον αγώνα να εκφράσει το θεϊκό σημείο όρασης του κόσμου, το παν, το οποίο όμως είναι από τη φύση του άρρητο και απλησίαστο. Η αριστοτελική λογική, όπως και ο μετέπειτα δυτικός ορθολογισμός, στέρησαν από τη φιλοσοφία τον αινιγματικό της χαρακτήρα για να την μετατρέψουν σε σύστημα ικανό να χειραγωγήσει τα πάντα. Έτσι όμως θυσίασαν για χάρη της αποτελεσματικότητας τον δρόμο που οδηγούσε στην πραγματική γνώση. Είναι στον ίδιο αυτό δρόμο που βαδίζει και η σκέψη του Angelo Tonelli, σκέψη απαραίτητη σε όποιον επιθυμεί να διατηρήσει μια ζωντανή σχέση με την αρχαία κληρονομιά, αλλά και μια σκέψη επίκαιρη και ουσιαστικά πολιτική: «Δίχως ένα πολιτισμό βασισμένο στη σοφία, την ισορροπία και τη φώτιση, η δημοκρατία καταρρέει διότι δεν υπάρχει πλέον ο δήμος (δηλαδή λαός με συνειδητή ταυτότητα), αλλά μόνο ένα είδος πλήθους, συνονθύλευμα μιμ<ητικών ατόμων, τα οποία τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, συνειδητά ή υποσυνείδητα, υποταγμένα στον θεό του χρήματος, προσπαθούν να χειραγωγήσουν». 
—— ○ ——

Το να μιλάς για «ελληνικό σαμανισμό*» είναι ήδη από μόνο του κάτι το επαναστατικό: πέρα από έργο του E. R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, το οποίο ποτέ δεν εκτιμήθηκε επαρκώς- που ήδη είχε ανοίξει τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση και τις μελέτες των Colli, Eliade, Couliano, Burckert και Kingsley, η κοινή γνώμη, ακαδημαϊκή και μη, αγνοεί αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο που προέρχεται από τον πνευματικό μας πολιτισμό. Οι Έλληνες Σοφοί δεν ήταν γραφιάδες, όπως ίσως θα ήθελε να τους απεικονίσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή της η σύγχρονη νερόβραστη ερμηνευτική, αντιθέτως ήταν άτομα που ξεκινούσαν μια πορεία συνεχούς αναζήτησης του εαυτού τους και από αυτή την πνευματική αναζήτηση μεταμορφωνόντουσαν μέχρι το μεδούλι. Ο Εμπεδοκλής ήταν δεδηλωμένα σαμάνος, και το κήρυττε:

«Πόσα φάρμακα χρησιμοποιούνται κατά των ασθενειών και κατά της γήρανσης
θα το μάθετε, γιατί για εσάς μόνο επιθυμώ να περατώσω τούτες τις διδασκαλίες.
Και θα κατευνάσετε την οργή των ανέμων που ακούραστοι ανεβαίνουν στη γη,
καταστρέφοντας τα χωράφια με τις ριπές τους, και, αν το επιθυμείτε,
με τη σειρά σας θα καλέσετε τα οφέλη του ανέμου, και απ’τη σκοτεινή βροχή
θα δημιουργήσετε τις κατάλληλες ξηρασίες για τον άνθρωπο και από τη θερινή θερμότητα
θα δημιουργήσετε χειμάρρους που θα θρέψουν τα δέντρα και θα αναβλύζουν στον αιθέρα
και θα ανασύρετε από τον Άδη το σθένος ενός εξαφανισμένου ανθρώπου». (fr. 110 DK)

Το ταξίδι που ξεκινά με το προοίμιο του Παρμενίδη στο Πέρι Φύσεως είναι επίσης εντυπωσιακά σαμανικό:

«Ἵπποι ταί με φέρουσιν, ὅσον τ΄ἐπὶ θυμὸς ἱκάνοι,
πέμπον, ἐπεί μ΄ἐς ὁδὸν βῆσαν πολύφημον ἄγουσαι
δαίμονες, ἣ κατὰ πάντ΄ἄστη φέρει εἰδότα φῶτα·
τῇ φερόμην· τῇ γάρ με πολύφραστοι φέρον ἵπποι
ἅρμα τιταίνουσαι, κοῦραι δ΄ὁδὸν ἡγεμόνευον.

Ἄξων δ΄ἐν χνοίῃσιν ἵει σύριγγος ἀυτήν
αἰθόμενος – δοιοῖς γὰρ ἐπείγετο δινωτοῖσιν
κύκλοις ἀμφοτέρωθεν -, ὅτε σπερχοίατο πέμπειν
Ἡλιάδες κοῦραι, προλιποῦσαι δώματα Νυκτός,
εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας».

Εκτός από τις Μαινάδες, τις σαμάνους που ακολουθούν τον θεό της έκστασης, τον Διόνυσο, και τις εκστατικές εμπειρίες των ελευσίνιων μυστηρίων, οι οποίες παρεμπιπτόντως διευθύνονται θεσμικά από οικογένειες ιερέων των Ευμολπίδων και Κηρύκων και παρουσιάζουν εντυπωσιακά κοινά χαρακτηριστικά με τις εμπειρίες των σαμάνων, υπάρχουν χαρακτήρες που μπορούν να οριστούν ως «σαμάνοι» με τη στενή έννοια του όρου: ο μυθικός υπερβόρειος Άβαρις, που δεν έτρωγε ποτέ, προέβλεπε το μέλλον και θεράπευε από τις ασθένειες. Η Αριστέα ήταν ικανή να βυθιστεί σε μακρύ ύπνο, κατά τη διάρκεια του οποίου εγκατέλειπε το φυσικό της σώμα και μπορούσε να υλοποιηθεί κάπου αλλού, ή ακόμη ο Επιμενίδης, ο οποίος στην Κρήτη, στο σπήλαιο του Όρους Ίδη (Ιδαίο Άντρο ή Αρσένιο), στο οποίο γεννήθηκε ο ίδιος ο Δίας, επώασε σε έκσταση μια «ενθουσιώδη» σοφία (δηλαδή «διαμέσου του θεού») αλλά και οι Ερμότιμος, Ζάλμοξις, Πυθαγόρας, Ανάχαρσις μπορούν να συμπεριληφθούν, για ορισμένα χαρακτηριστικά τους, σε αυτήν την ομάδα. Σαμανικά στοιχεία βρίσκουμε και στην κάθαρση των Κορυβάντων, στα Μυστήρια της Σαμοθράκης, στους σιβυλλικούς χρησμούς. Υπάρχει ένας ελληνικός σαμανισμός και είναι χρήσιμο να το σημειώσουμε, διότι όλα αυτά έχουν βαθιές επιπτώσεις στην πολιτιστική και πνευματική μας διαμόρφωση.

۞

Χάος κι Αρμονία

Δεν είμαι υπέρ της Τάξης, είμαι υπέρ της Αρμονίας.
Η Αρμονία είναι Υπέρβαση του Χάους.
Η Τάξη ανώφελη σπατάλη δυνάμεων στην προσπάθεια καθυπόταξης του.
Σα να προσπαθείς να παγώσεις τα τρελαμένα ηλεκτρόνια της Ζωής, της Ροής, του Γίγνεσθαι.
Οι χαοτικοί απεχθάνονται την Τάξη και κατρακυλάνε σε μια εκφυλιστική Δυσαρμονία.
Οι υπέρμαχοι της Τάξης εγκλωβίζονται σε δύσκαμπτα σχήματα, αργοκίνητα, αναγκασμένοι να τρέχουν πίσω από το Χάος που Δεν υποτάσσεται.
Δεν μας λείπει η μπατσοκρατεία.
Απουσιάζει η Πνευματική Αρχή.
Εκείνη η Άυλη Δύναμη που κάνει τα χαοτικά ηλεκτρόνια να συντονίζονται, να εναρμονίζονται.

Εδώ φαίνεται να υπερτερεί το Ισλάμ.

Ή μαθαίνουμε από αυτό.
Όπως ο Ιουλιανός από τον Χριστιανισμό.
Ή τα παιδιά μας θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Ή αναστένουμε μια Πίστη σαν αυτή της Αντιγόνης
"Εγώ υπακούω στους Νόμους Του Διός, όχι του Κράτους"
Ή δεν έχουμε μέλλον.

Ο Κονδύλης καλά τα έλεγε για το πέρασμα από τον Ευρωατλαντισμό στην Ευρασία!

Μήπως όμως ο Αμερικανισμός δεν είναι Ατλαντισμός;

Μήπως ο Τραμπ και γενικότερα ο αμερικανικός πατριωτισμός εκπροσωπούν μια "ευρασιατική" Αμερική;

Μήπως η σημερινή εικόνα των ΗΠΑ δεν είναι το αποτέλεσμα της αναδίπλωσης του αμερικανικού Ιμπέριουμ, όπως εσφαλμένα κάποιοι ισχυρίζονται, αλλά το αποτέλεσμα της υπερέκτασης του και της παράλληλης πλήρους απαξίωσης - σε βαθμό εξαθλίωσης μεγάλων κομματιών του πληθυσμού - του εσωτερικού και κυρίως της ενδοχώρας;

Μήπως ο Τραμπ προσπαθεί να το αντιστρέψει αυτό;
Η στροφή στον προστατευτισμό, η έμφαση στο εσωτερικό. Οι μεσοδυτικές πολιτείες της ενδοχώρας στηρίζουν μια τέτοια κίνηση, οι προοδευτικφιλελέυθερες πολιτείες της ανατολικής ακτής είναι εναντίον.

Μήπως είναι αντίφαση να υποστηρίζεις μια ευρασιατική προοπτική της Ελλάδας και ταυτόχρονα να είσαι αντί Τραμπ, τουλάχιστον στο ζήτημα αυτό;

Ποιοί ενορχηστρώνουν αυτήν την αντιτραμπική αμερικανική πορτοκαλί επανάσταση;

Οι υποστηρικτές μιας ενδοχώριας πατριωτικής "ευρασιατικής" Αμερικής ή οι παγκοσμιοποιητές υποστηρικτές του παγκόσμιου φιλελεύθερου καζίνο;

Αν ο Τραμπ ηττηθεί σήμερα ποιοί θα βγουν κερδισμένοι;

Και εννοείται ότι όταν ο Τραμπ είναι σιωνιστής αντί Άσαντ δεν είμαστε μαζί του. Όταν όμως είναι αντί αντιφά τον γουστάρουμε. Όχι σαν κάποιους που κάνουν το αντίθετο κι ύστερα γκρινιάζουν για την ανθελληνική τρομοκρατία των αντιφάδων στην Ελλάδα.

Στην τελική ο Τραμπ αν θέλει να επιβιώσει πολιτικά θα πρέπει να ριζοσπατικοποιηθεί. Ούτως ή άλλως η Λευκή Μεσαία και Εργατική Τάξη τον εξέλεξε, καθώς και το Alt(ernative) Right, οι National Deplorables είναι οι πιο πιστοί του υποστηρικτές του κι αυτοί είναι ήδη εναντίον της Παγκοσμιοποίησης και υπέρ ενός αμερικανικού εθνοκράτους.

Περιττό να πω ότι οι Έλληνες πολιτικοί κοιμούνται όρθιοι.
Ή μάλλον έχουν όλοι τους ποντάρει στην Παγκοσμιοποίηση.
Ή οι παγκοσμιοποιητές ποντάρουν σ' αυτούς;
Θα σας γελάσω.

The age of guilt is over

The age of guilt is over, we will not apologize for our achievements, our history cannot be used as a weapon against us, no-one can say they have legitimate claims on us -- we are in debt to no-one. Our glorious past is a matter pride and joy to us, whatever we have done in the past only inspires us today for even greater deeds tomorrow. Those who feel that we have wronged them should be happy they are still alive.

We will teach the young Europeans to defend themselves against those who try to deny their right to exist, who try to poison their spirit with guilt and self-hatred, we will make our young people immune to humility. We will teach our young people to face their enemies, to expose their malicious lies, to recognize their methods and to understand their hidden agenda. We will teach our young people to fight back first by using their brains and wits and then we will teach them to fight back with fists, bayonets, rifle buts, guns and tanks.

Kai Murros

This is war and our greatest enemy is the enemy within: the submissive, apologetic, guilt-ridden, self-hating drone -- the moment we manage to destroy the enemy within, destroying the rest of our enemies will be a walk in the park. We have to overcome ourselves before we can overcome the world.

Thoughts during the plague № 4. Plague and Dasein

Thoughts during the plague № 4. Plague and Dasein


Alexander Dugin

Hello, you are watching the series “Thoughts during the Plague.” Today I would like to talk about philosophical issues related to the coronavirus epidemic.

We have already said that from Heidegger's point of view, Dasein is determined by the attitude towards death. In the era of a pandemic, an epidemic, death that comes to us and turns out to be in close proximity with us, enters our attention zone and becomes an active factor of our presence. From the point of view of existential philosophy, this increases the acuteness of our presence in the world. Our Dasein in this situation awakens to itself, coming to fixation.

Usually, when death is out of the question, Dasein spreads, scatters, disperses, forgets about its finiteness and, thus, about itself. Instead, the alienated Das Man mode is activated when Man denkt, Man trinkt. When instead of saying “I think,” “I drink,” they say - “drinking,” “thinking,” “eating,” “sleeping.”

In fact, Das Man is the one who does all this: eats, sleeps, thinks, is present, moves, walks, enjoys or is sad when we are absent. We think that this is us, but in fact this Das Man is someone, something that does not coincide with anything particular. It thinks, it sleeps, it eats, it falls... But it exists through us. This is when there is no death.

And when death becomes close to us, we are shaken from it, we do not agree - Man denkt, Man trinkt. We need it to be ourselves - because death is near, it is standing outside the door or is already climbing through the window. In this situation, we are no longer satisfied that Das Man is doing this instead of us - we are starting to do it ourselves. Maybe this is the last time we think, drink, eat, watch, walk, move, talk, breathe, etc.

Accordingly, from the point of view of existential philosophy from the point of view of Heidegger, such an existence in the face of death is more authentic, more genuine. At this moment, the presence in the world becomes ours, because before that it was not ours, but Das Man’s one. When death comes to us, we begin to truly perceive this breath as ours, this thinking as ours, this feeling as ours. We are returning to our Dasein.

THE POST-GLOBAL ORDER IS AN INEVITABILITY

THE POST-GLOBAL ORDER IS AN INEVITABILITY


Alexander Dugin

The crisis that humanity is experiencing as a result of the Coronavirus pandemic has taken on such a global scale that a return to the situation that existed before is simply impossible.

If the spread of the virus is not stopped within a month and a half or two months, the process will become irreversible, and overnight the entire world order will collapse. History has seen similar periods which were associated with global world disasters, wars and other extraordinary circumstances.

If we try to look into the future with uncertainty and openness, we can predict some of the most likely scenarios or individual moments.

1. Globalization collapses definitively, rapidly and irrevocably. It has long been showing signs of crisis, but the epidemic has annihilated all of the major axioms: the openness of borders, the solidarity of societies, the effectiveness of existing economic institutions and the competence of ruling elites. Globalization has fallen ideologically (liberalism), economically (global networks) and politically (leadership of Western elites).

2. A new post-globalist (postliberal) world will be created on the rubble of globalism.

The sooner we recognize this particular turn, the more prepared we will be to cope with the new challenges. The situation is comparable to the last days of the USSR: the vast majority of the ruling Soviet class refused even to think about the possibility of transition to a new model of state, governance, and ideology, and only a very small minority realized the true nature of the crisis and prepared to adopt an alternative model. In a bipolar world, the collapse of one pole left only the other, and so a decision was to recognize its victory, copy its institutions and try to assimilate into its structures. This is what led to the globalization of the 90s and the unipolar world.

Today,this unipolar world is the one collapsing,

CORONAVIRUS AND THE HORIZONS OF A MULTIPOLAR WORLD: THE GEOPOLITICAL POSSIBILITIES OF EPIDEMIC

CORONAVIRUS AND THE HORIZONS OF A MULTIPOLAR WORLD: THE GEOPOLITICAL POSSIBILITIES OF EPIDEMIC
Primary tabs
View(active tab) What links here

Alexander Dugin
The global coronavirus pandemic has enormous geopolitical implications. The world will never be the same again. However, it is premature to speak of what kind of world it will end up being. The outbreak has not passed: we have not even reached the peak. The main unknown points remain:

- what kind of losses will humanity ultimately suffer - how many deaths?

- Who will be able to stop the virus from spreading, and how?

- What are the real consequences for those who have been sick and those who have survived?

No one can yet answer these questions even approximately, and therefore we cannot even remotely imagine the real damage. In the worst case scenario, the pandemic will lead to a serious decline in the world's population. At best, the panic will turn out to be premature and groundless.

But even after the first months of the pandemic, some global geopolitical changes are already quite obvious and largely irreversible. No matter how the subsequent events unfold, something in the world order has changed once and for all.

The thaw of unipolarity

The outbreak of the coronavirus epidemic has been a decisive moment in the destruction of the unipolar world and the collapse of globalization. The crisis of unipolarity and the slippage of globalization has been noticeable since the very beginning of the 2000s - the 9/11 catastrophe, the sharp growth of China's economy, the return to global politics of Putin's Russia as an increasingly sovereign entity, the sharp activation of the Islamic factor, the growing crisis of migrants and the rise of populism in Europe and even the United States that resulted in the election of Trump and many other parallel phenomena have made it clear that the world formed in the 90s around the dominance of the West, the US and global capitalism has entered a crisis phase. The multipolar world order is beginning to form with new central actors, civilizations, as anticipated by Samuel Huntington. While there were signs of emerging multipolarity, a trend is one thing, and objective reality another. It is like cracked ice in spring - it is clear that it will not last long, but at the same time, it is undeniably here - you can even move across it, albeit with risk. No one can be certain when the cracked ice will actually give way.

"Lee surrendered the remnant of his army to Ulysses S. Grant at Appomattox Court House on April 9, 1865."

Επικρατεί η εντύπωση ότι ο αμερικανικός εμφύλιος έγινε για την απελευθέρωση των σκλάβων στις νότιες πολιτείες. Στην πραγματικότητα η ήττα των νοτίων ήταν η πρώτη (ή μια από τις πρώτες καθώς το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την αποτυχία της Ελληνικής Επανάστασης) καθυπόταξη ενός λαού στην Παγκοσμιοποίηση... Σε βαθμό που μέχρι και σήμερα εσφαλμένα να ταυτίζουμε τους ηττημένους με αυτήν, όπως ακριβώς, εντελώς πέρα από κάθε λογική, οι ηττημένοι του ΒΠΠ ταυτίστηκαν με τους νικητές...

https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_E._Lee

Ο Kai Murros για την υπερπληθυσμό, τον πόλεμο και την Ηθική

"Ο ερχόμενος πόλεμος δεν πρόκειται να αποτελέσει ηθικό πρόβλημα. Ο ερχόμενος πόλεμος θα είναι ένα απλό τεχνικό πρόβλημα. Και μόλις λύσουμε το τεχνικό πρόβλημα, θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πόλεμο απόλυτης καταστροφής σε όλες τις γωνιές της Γης, όπως κρίνουμε σκόπιμο. Μπορούμε να αναλάβουμε την πρωτοβουλία οπουδήποτε, οποτεδήποτε και ενάντια σε όποιον θέλουμε - και να παραμείνουμε στην επίθεση μέχρι να εξοντωθεί ο εχθρός. Για εμάς ο πόλεμος είναι το λογικό αποκορύφωμα της εξέλιξης. Για εμάς η πολιτική είναι δευτερεύουσα στον πόλεμο. Για εμάς η πολιτική είναι απλώς ένα προοίμιο του πολέμου. Όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μπορούν και θα λυθούν μέσα από τον πόλεμο.

Ο κόσμος αντιμετωπίζει κατακλυσμικές αλλαγές καθώς οι τεκτονικές πλάκες των φυλών και των πολιτισμών συγκρούονται - ο υπερπληθυσμός κάνει τον κόσμο πολύ μικρό για όλους μας. Οι ατελείωτες δευτερεύουσες συγκρούσεις που έχουν κάψει τον πλανήτη για δεκαετίες θα εξελιχθούν σε γιγαντιαίους γενοκτονικούς πολέμους γύρω από τον ζωτικό χώρο και τους πόρους που στηρίζουν τη ζωή - νερό, τρόφιμα, αναπνεύσιμο αέρα και ενέργεια. Οι κοινωνίες θα πέσουν, το χάος θα κυριαρχήσει και ο πολιτισμός θα καταρρεύσει - αφήνοντας τα περισσότερα μέρη του πλανήτη σε αγριότητα.

Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις του μέλλοντος με τη συστηματική διεξαγωγή πολέμων με ριζοσπαστικούς περιβαλλοντικούς, οικολογικούς και εθνοτικούς στόχους. Θα ελέγξουμε τη χιονοστιβάδα των εχθρικών υπερπληθυσμών θα αποδεκατίσουμε τις αρπακτικές μεταναστεύσεις εναντίον της Ευρώπης - όλες οι απειλές κατά της Ευρώπης θα εξαλειφθούν. Θα χτυπήσουμε τον υπερπληθυσμό στην πηγή του!"

– Kai Murros

(Ένα ενδεικτικό απόσπασμα από μια εκτενέστερη ομιλία του κ. Murros, η οποία υπογραμμίζει πολλές από τις απόψεις του, οι οποίες είναι αρκετά ευθυγραμμισμένες με την "New Resistance" και την "Open Revolt". Οι διαφορές είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τον κοινότατο σημαντικό στόχο της υπεράσπισης και της απελευθέρωσης Της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Διασποράς από την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνή καπιταλισμό και τα σκυλιά  τους. Ελπίζουμε να παρουσιάσουμε περισσότερα από τα έργα του στο εγγύς μέλλον.)

Ο Kai Murros (γεννημένος το 1969) είναι Φινλανδός διανοούμενος και Εθνικό-Επαναστάτης από το Ελσίνκι, γνωστός εκτός της χώρας χάρις στο βιβλίο του "Επανάσταση: Και πώς να την κάνουμε σε μια σύγχρονη κοινωνία". Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι μεταξύ 1990 και 1999, με ειδίκευση στην ιστορία και τις ανατολικές γλώσσες. Η διατριβή του Masters of Arts αφορούσε τη σταδιακή αλλαγή του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού από μια οργάνωση ανταρτών σε  επαγγελματικό στρατό. Έγινε γνωστός στην εθνική τηλεόραση και το ραδιόφωνο χάρις στις "προβλέψεις" του ότι μετά την επανάσταση, οι γκλομπαλιστές προδότες του έθνους, ιδιαίτερα οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι πολιτικοί στη Φινλανδία, θα σταλούν σε στρατόπεδα φυλακίσεως ως εχθροί του λαού.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/04/kai-murros.html

Kaarlo Pentti Linkola & Οικοφασισμός: Ιδέες

Kaarlo Pentti Linkola (7 December 1932 – 5 April 2020)

http://mavroskrinos.blogspot.com/2017/01/kaarlo-pentti-linkola.html

Το ξεχασμένο, για πολλούς από εμάς, Μοναστήρι (Βιτώλια)

 ξεχασμένο, για πολλούς από εμάς, Μοναστήρι (Βιτώλια)

30/06/2019ΙΣΤΟΡΙΑ1 σχόλιοστο Το ξεχασμένο, για πολλούς από εμάς, Μοναστήρι (Βιτώλια)

0

SHARES

ShareTweet

Του Ρότζιου Γεωργίου, Αποφοίτου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

Σε μικρή απόσταση από την πόλη της Φλώρινας και λίγα μόλις χιλιόμετρα πέρα από το τελωνείο της Νίκης στα βόρεια σύνορα της πατρίδος μας με την Π.Γ.Δ.Μ., βρίσκεται μια πολιτεία άγνωστη σε πολλούς. Το Μοναστήρι ή τα Βιτώλια (σήμερα Bitola) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του γειτονικού μας κρατιδίου μετά τα Σκόπια.

Μια μικρή μόνο επαφή με την ιστορία, εύκολα μπορεί να μας φανερώσει, το ένδοξο παρελθόν της πάλαι ποτέ πάλλουσας από Ελληνισμό περιφέρειας του Μοναστηρίου. Με άλλα λόγια, ένα μικρό ιστορικό ταξίδι μπορεί να μας αποδείξει, όχι απλά πως το Μοναστήρι ήταν ελληνικό, αλλά το πόσο ελληνικό ήταν το Μοναστήρι στην πραγματικότητα.

Με την φαντασία μας και με «μεταφορικό μας μέσο» τις ιστορικές πηγές, θα επιχειρήσουμε μαζί, ένα γρήγορο ταξίδι και μια επιδερμική ψηλάφηση της ιστορίας ενός, ξεχασμένου σήμερα, ελληνικού κέντρου.

Το νερό πιο σημαντικό από το πετρέλαιο

Το νερό πιο σημαντικό από το πετρέλαιο
Στην πραγματικότητα, Ζωή χωρίς νερό δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Θαλής ο Μιλήσιος είπε το περίφημο «Αρχή πάντων ύδωρ», θεωρώντας το νερό την αρχή όλων. Το νερό είναι μία από τις πέντε πρωταρχικές ουσίες της...

τεχνολογία
Το νερό πιο σημαντικό από το πετρέλαιο
Στην πραγματικότητα, Ζωή χωρίς νερό δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος είπε το περίφημο «Αρχή πάντων ύδωρ», θεωρώντας το νερό την αρχή όλων.

Το νερό είναι μία από τις πέντε πρωταρχικές ουσίες της φύσης και της ζωής μαζί με την γη, τον αέρα, τον αιθέρα και την φωτιά.

Οικονομία του Πνεύματος

Alexander Dougin ο Ελληνιστής!





Αλήθεια, πώς θα ήταν η Ελλάδα αν είχε μια πιο ομαλή εξέλιξη από τα Υστεροβυζαντινά χρόνια στα Νεώτερα, αν όχι ένας συνδυασμός Ιταλίας και Ρωσίας; Αναγέννηση και Βυζάντιο σε ένα ενιαίο οργανικό σύνολο.

Οικονομία του Πνεύματος

Economia di Spirito

https://youtu.be/iSoG8PFpUOk

https://youtu.be/iSoG8PFpUOk

Alexander Dougin Ευρασιανισμός Εθνικομπολσεβικισμός Ελλάδα

ο Ευρασιανισμός δεν ταιριάζει στην Ελλάδα και θα της ταίριαζε καλύτερα ο Εθνικομπολσεβικισμός. Ενώ ο Ευρασιανισμός θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς έμπνευση και όχι προς αντιγραφή από τους Έλληνες...

"Μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μακρά ιστορία ένοπλων αγώνων και συγκρούσεων έναντι της Τουρκίας, να δεχτεί το δόγμα του Ευρασιανισμού;

Οι Ευρασιανιστές δεν έχουν δόγματα. Η Τουρκία και η ιστορική πλευρά των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν έχουν καμία σχέση με τον ευρασιανισμό.

Ο ευρασιανισμός δεν είναι εκ των προτέρων, ούτε φιλοτουρκικός, ούτε φιλελληνικός. Και οι δύο χώρες είναι τώρα μέλη του ΝΑΤΟ, έτσι επίσημα βρίσκονται στην άλλη πλευρά του γεωπολιτικού οδοφράγματος. Αλλά όταν οι Ρώσοι έχουν με τον τουρκικό λαό το ίδιο ταυτοτικό πρόβλημα και σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ευρασιατική ταυτότητα είναι η καλύτερη και λογικότερη λύση, είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ταυτότητα της Ελλάδας είναι σαφώς ευρωπαϊκή και όχι ευρασιατική.

Αλλά η Ελλάδα ήταν ιστορικά το κέντρο της Άλλης Ευρώπης. Η ταυτότητα της Δυτικής Ευρώπης κατασκευάστηκε σταδιακά πάνω στην απόρριψη του ελληνικού τρόπου σκέψης. Υποθέτω λοιπόν ότι ο Έλληνας θα πρέπει επίσης να έχει πραγματικά προβλήματα με τη Δυτική Ευρώπη - όντας ορθόδοξη και διατηρώντας σε ένα ορισμένο επίπεδο τις δομές της παραδοσιακής κοινωνίας, η Ελλάδα πρέπει να βρει τον τρόπο να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της. Ο Ευρασιανισμός δεν της ταιριάζει άμεσα. Μπορεί όμως να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για το πώς απορρίπτει την οικουμενικότητα και επιβεβαιώνει τη δική του ταυτότητα που αγωνίζεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, την ομογενοποίηση και την ολοκληρωτική αποξένωση της μεταμοντέρνας κοινωνίας.

Πιστεύει ότι στην περίπτωση που η Ελλάδα ο Εθνικός-Μπολσεβισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία. Βλέπουμε στη χώρα σας τη μαζική απόρριψη της Παγκοσμιοποίησης, του φιλελεύθερου καπιταλισμού και ούτω καθεξής - η αριστερά είναι ισχυρή. Αλλά μερικοί κύκλοι στα δεξιά της πολιτικής απορρίπτουν επίσης την ίδια εκδοχή επιβεβαιώνοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία, την πολιτιστική ταυτότητα των Ελλήνων κ.ο.κ. Σπαταλούν το χρόνο και τις δυνάμεις τους αγωνιζόμενοι μεταξύ τους κατηγορώντας την αριστερά ότι είναι διεθνιστική και την δεξιά -καπιταλιστική και "φασιστική". Είναι η παγίδα που έχει στήσει το Σύστημα. Συνενώνοντας τις δυνάμεις της εθνικής Αριστεράς και της μη-φιλελεύθερης Δεξιάς φτάνουμε στη Σύνθεση. Την ίδια ιδέα εκφράζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Alain Soral-gauche de travail et la droite de valeurs. Είναι το άλλο όνομα για την Εθνικό-Μπολσεβιστική στρατηγική "

Alexander Dugin

Η (χρηματοπιστωτική) Αυτοκρατορία

"Με τον όρο αυτοκρατορία, εντούτοις, εννοούμε κάτι τελείως διαφορετικό από τον όρο ιμπεριαλισμός.(. . . ) Αντίθετα από τον ιμπεριαλισμό, η αυτοκρατορία δεν εγκαθιστά κάποιο εδαφικό κέντρο εξουσίας ούτε εξαρτάται από αμετακίνητα σύνορα και φραγμούς. Είναι ένας αποκεντρωμένος και απεδαφικοποιητικός μηχανισμός, που σταδιακά ενσωματώνει ολόκληρο τον πλανήτη στα ανοιχτά, επεκτεινόμενα σύνορά του. "

Επιμένω στο ότι άλλο Η (χρηματοπιστωτική) Αυτοκρατορία και άλλο τα διάφορα γεωπολιτικά Ιμπέριουμ, του αμερικανικού συμπεριλαμβανομένου. Αυτό που λαμβάνει χώρα είναι μια απότομη ανακατάταξη των μεταξύ τους σχέσεων. Των σχέσεων όλων με όλους και των σχέσεων όλων με Την Αυτοκρατορία.

Όσο το αμερικανικό Ιμπέριουμ (ναι με τον Τραμπ) επιχειρεί να αποδεσμευτεί από Την Αυτοκρατορία, τόσο Η Αυτοκρατορία, χωρίς fair play προφανώς, ήταν αναμενόμενο να χτύπησε την κατάλληλη στιγμή. Την χρονιά των αμερικανικών εκλογών. Πριν τις οποίες μην περιμένετε να τελειώσει το Θέατρο του Παραλόγου.

Το Έθνος Κράτος το πολύ να ανακτήσει μια κάποια αυτονομία σε σχέση με τους παλιούς γεωπολιτικούς σχηματισμούς, όχι σε σχέση με Την Αυτοκρατορία. Τα μόνα Κράτη με αυτονομία σε σχέση με Την Αυτοκρατορία (θα) είναι εκείνα που στον μετα-Μονοπολικό, μεταξύ Διπολισμού και Πολυπολικότητας, Θαυμαστό Νέο Κόσμο (θα) αποτελούν γεωπολιτικούς Πόλους, όχι προφανώς η Ελλάδα...

https://www.politeianet.gr/books/9789607909459-hardt-michael-scripta-autokratoria-166433

HERF JEFFREY
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ

Τεχνολογία, κουλτούρα και πολιτική στη Βαϊμάρη και το Τρίτο Ράιχ

Μετάφραση: Ματάλας Παρασκευάς


Η συμβολή του βιβλίου Aντιδραστικός Mοντερνισμός του αμερικανού ιστορικού Jeffrey Herf είναι τριπλή. Πρώτον, προσφέρει μία ενδιαφέρουσα λύση στο αίνιγμα της συνύπαρξης στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία μιας πολιτικής προώθησης των τεχνολογικών καινοτομιών με μια παράλογη και αντιδραστική κοσμοθεωρία. Eπίσης δίνει μία απάντηση στο ερώτημα πώς ένας πολιτισμένος λαός έφερε την καταστροφή στην Eυρώπη και διέπραξε το ολοκαύτωμα των Eβραίων. H ερμηνεία του βασίζεται σε μια εντυπωσιακή γνώση και διεισδυτική ανάλυση των φιλοσοφικών, καλλιτεχνικών και τεχνολογικών ρευμάτων στη Γερμανία από την εποχή του Διαφωτισμού ώς τη δημοκρατία της Bαϊμάρης. H κριτική του θεώρηση περιλαμβάνει το έργο και την πράξη διανοητών όπως ο Xάιντεγκερ, ο Kαρλ Σμιτ και ο Eρνστ Γύνγκερ, που εξακολουθούν να ασκούν ταυτόχρονα έλξη και απώθηση στον αναγνώστη τους. Κατά δεύτερο λόγο ο Herf, ανεξάρτητα από την απάντηση που δίνει στο αίνιγμα του αντιδραστικού μοντερνισμού στη Γερμανία του Χίτλερ, μας ευαισθητοποιεί στο γενικότερο πρόβλημα του συνδυασμού της παράδοσης με τη νεωτερικότητα, του ορθολογισμού και του παραλόγου στις σύγχρονες κοινωνίες. Tέλος, η πολύ καλή παρουσίαση της διεθνούς βιβλιογραφίας δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ενημερωθεί για τις σύγχρονες τάσεις της φιλοσοφικής, ιστορικής και κοινωνιολογικής έρευνας στο ζήτημα του συνδυασμού της παράδοσης και της νεωτερικότητας.

Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)

Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο Άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους.
Καθρέφτες χρειαζόμαστε.
Stanislaw Lem (Σολάρις)
Πυργῖται
Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
24 Απριλίου 2019 Πυργίτης
Όπως έχουν τα πράγματα, ο νους είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιάδων χρόνων επιρροής -βιολογικής, κοινωνιολογικής, περιβαλλοντικής, κλιματικής, διατροφικής και λοιπά. […] Αν ο νους δεν έχει ελευθερία, δεν μπορεί να ανακαλύψει τί είναι αλήθεια και τί όχι· και το να έχει ελευθερία σημαίνει να είναι απαλλαγμένος από κάθε επιρροή.(Τζίντου Κρισναμούρτι)

Οι θνήσκοντες και ανασταινόμενοι θεοί

Στον αρχαίο κόσμο, αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη θρησκευτική μυθολογική αφήγηση σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και στον Ελλαδικό χώρο. Ο μύθος, σε κάθε περίπτωση, αναφερόταν σε έναν θεό, ο οποίος πέθαινε μαρτυρικά και στη συνέχεια ανασταινόταν.

Ο κάθε τόπος διέθετε τη δική του εκδοχή του μύθου και απέδιδε στον θεό αυτόν διαφορετικές ονομασίες. Στην φαραωνική Αίγυπτο λεγόταν Όσιρις, στον μείζονα Ελλαδικό χώρο Διόνυσος, στη Μικρά Ασία Άττις, στη λεγόμενη Συροπαλαιστίνη Άδωνις, στην Περσία Μίθρας και στην Ιταλική χερσόνησο Βάκχος. Η μυθική αφήγηση, ωστόσο, εμπεριείχε στον πυρήνα της παντού τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο θεός γεννιόταν από μια παρθένο σε μια σπηλιά ή σε έναν στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου. Αργότερα, εισερχόταν θριαμβευτικά σε μια πόλη επί όνου και γινόταν δεκτός από τον λαό, ο οποίος κράδαινε κλάδους φοινικιάς. Στη συνέχεια πέθαινε, θυσιαζόμενος για την αποκατάσταση του κόσμου, κατέβαινε στον Άδη (ή σε άλλη αντίστοιχη θεότητα του λεγόμενου Κάτω Κόσμου) και την τρίτη ημέρα ανασταινόταν εκ νεκρών, ανερχόμενος στον ουρανό. Η θυσία αποκαθιστούσε την ιερότητα του κόσμου, καθαρίζοντας τον καθημερινό χρόνο και τόπο και αναγεννώντας τον. Η αναγέννηση αυτή νοούνταν ως μεταμόρφωση, που ξαναδημιουργούσε τον χρόνο και τον τόπο, αλλά και κάθε ον εντός τους, σε ένα ιερό εδώ και τώρα.

Φαίνεται, πως στοιχεία τουλάχιστον του συγκεκριμένου μύθου είναι πανάρχαια. Η Margaret Murray, αρχαιολόγος και αιγυπτιολόγος των αρχών του περασμένου αιώνα, με ανασκαφές στις πυραμίδες της Αιγύπτου στο ενεργητικό της μαζί με τον περισσότερο γνωστό Flinders Petrie (ο οποίος ανακάλυψε τις πυραμίδες της Γκίζας και τη στήλη του Μερνεφθά) αναφέρει ότι «το ιερό δράμα της αφοσίωσης και της θυσίας του ενσαρκωμένου θεού μπορούμε να το παρακολουθήσουμε στα κείμενα των Πυραμίδων», δηλαδή το 2.700 π.Χ,, περίπου.

Ο Ηρόδοτος στις «Ιστορίες» του αναφέρει ότι «στην ίδια λίμνη οι Αιγύπτιοι τελούν κατά τη διάρκεια της νύχτας τα Μυστήρια, το Πάθος αυτής της ύπαρξης το όνομα της οποίας δεν μπορώ να εκστομίσω». Και στη συνέχεια: «Όλες οι λεπτομέρειες αυτών των τελετών ήταν γνωστές σε εμένα αλλά δεν θα πω τίποτε περισσότερο». Ο Ηρόδοτος ουσιαστικά παρέχει την απόδειξη της ομοιότητας των Αιγυπτιακών και των Ελληνικών Μυστηρίων στα οποία φαίνεται πως ήταν μυημένος εφ’ όσον τα γνώριζε. Είναι γνωστό πως οι μυημένοι στις τελετουργίες των Μυστηρίων έπαιρναν όρκο σιωπής για τα τεκταινόμενα σ’ αυτές· ως εκ τούτου ο Ηρόδοτος δεν μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες.

Στον Ελλαδικό χώρο, η μυστηριακή λατρεία εισήχθη σταδιακά τον 6ο αι. π.Χ.[i] και διόλου τυχαία συνέπεσε χρονικά με τη ραγδαία ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης. Τον 6ο και 5ο αι. π.Χ. οι πιο διεισδυτικοί Έλληνες στοχαστές προχώρησαν σε μια κριτική της ίδιας της παράδοσής τους, όπως αυτή διασωζόταν στα Ομηρικά έπη, χωρίς φυσικά να την απορρίψουν, θεωρώντας τη μυστηριακή λατρεία ως εκφραστή ενός βαθύτερου και ανώτερου οντολογικού νοήματος. Στηλίτευαν δε την δεισιδαιμονία, η οποία εκφραζόταν συχνά στη λαϊκή θρησκεία της εποχής. Τα λεγόμενα «Μυστήρια» διαμορφώθηκαν από τη θρησκευτική κίνηση του Ορφισμού και του Πυθαγορισμού και είναι γνωστό πως ο Πυθαγόρας μαθήτευσε τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη Βαβυλώνα. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούνται αυτοί οι οποίοι ανέδειξαν τον Διόνυσο –ο οποίος μέχρι τότε ήταν μια κατώτερη θεότητα– ώστε να αποτελέσει το αντίστοιχο του Όσιρι των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, ήταν ο Ορφικός ποιητής Ονομάκριτος ο οποίος τον 6ο αιώνα π.Χ. έκανε την καινοτομία της εισαγωγής του θανάτου-ανάστασης του Διονύσου στα Μυστήρια.

Blitzkrieg για τον θαυμαστό νέο κόσμο
31 Μαρτίου 2020 Πυργίτης
«Έχουμε πόλεμο…»

Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ομοτράπεζος της Λέσχης Bilderberg

«Είναι εγκληματίες πολέμου[…] Κάποιοι εγκληματούν αν δεν εφαρμόσουν το νόμο και θα πρέπει να τον εφαρμόσουν με την απειλή εντός εισαγωγικών ή με τον έλεγχο της αστυνομίας…»

Βασίλης Ντούμας, πρόεδρος Ειδικών Φρουρών, για όσους απειθαρχούν στα μέτρα για τον κορωναϊό

…Μέχρι ποιο σημείο, λοιπόν, πρέπει να υπακούμε σε τέτοιες εντολές; Για όσο ωφελεί· δηλαδή μέχρι εκεί που διατηρώ το σωστό και την ευπρέπεια…

… Μη γίνεσαι πιο δειλός απ’ τα παιδιά· αλλά, όπως εκείνα, όταν η κατάσταση δεν τους αρέσει, λένε «δεν παίζω άλλο», και συ, όταν βλέπεις ότι τα πράγματα φτάνουν εκεί, πες «δεν θα παίξω άλλο» και φύγε· αν μείνεις όμως, μην κλαις…

Επίκτητος, «Διατριβαί»

«Εάν είναι να διαλέξω είτε το εμβόλιο είτε το τσιπάκι, τότε θα διαλέξω τον θάνατο»

Μ.Ι.Α. Βρετανίδα ράπερ



Ο θαυμαστός νέος κόσμος είναι ήδη εδώ και σύντομα (αν όχι ήδη) θα κληθούμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Κοιτάξτε τον, πάρτε χρόνο και παρατηρήστε τον καλά. Δείτε ξεκάθαρα τον εαυτό σας μέσα σ’ αυτόν. Μην προσπαθείτε να ξεφύγετε, σκεπτόμενοι το τέλος του εφιάλτη. Μην νανουρίζεστε από καθησυχαστικές δηλώσεις των «υπευθύνων». Ήρθε για να μείνει και το αν τελικώς θα μείνει, πιθανόν να εξαρτάται κι από εμάς.

Πράγματι, έχουμε πόλεμο, εφόσον τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα των «μέτρων ανάγκης» αντιστοιχούν σ’ εκείνα που θα προκαλούνταν από έναν πραγματικό πόλεμο με σκοπό την κατάκτηση. Απομένει να δούμε τί ακριβώς αφορά αυτός ο πόλεμος.

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο



του Μιχάλη Τυρίμου

Στις 17 Μαρτίου του 2020 κόπηκε το νήμα της ζωής για έναν Άνθρωπο παράξενο όσο και μοναδικό, τον Έντουαρντ Λιμόνοβ, επιφανή Ρώσο Συγγραφέα, Ποιητή και ριζοσπάστη Ιδεολόγο, έναν εκ των βασικότερων Πνευματικών και Πολιτικών Ηγετών του Επαναστατικού Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος.

Γεννηθείς το 1943 στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο πατέρας του άνηκε ως στρατιωτικός αξιωματούχος στην μυστική κρατική ασφάλεια της Ε.Σ.Σ.Δ., την διαβόητη N.K.V.D. Από πολύ μικρή ηλικία αφοσιώθηκε στην Τέχνη και την Λογοτεχνία, γράφοντας πληθώρα ποιημάτων και ενασχολούμενος ενεργά με την δημοσιογραφική δραστηριότητα. Απειλούμενος από το απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Ιδέες, θα αυτοεξοριστεί το 1974 μαζί με την τότε σύζυγό του και θα μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και θα εγκατασταθεί μετέπειτα με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης.

Εκεί θα αναπτύξει επαφές και θα αλληλεπιδράσει με στελέχη του τροτσκιστικού «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» των Η.Π.Α., που λόγω των κομμουνιστικών του καταβολών καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί κορυφαίο στόχο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.). Ο ίδιος ο Λιμόνοβ θα υποστεί διεξοδική παρακολούθηση και συχνές παρενοχλήσεις από τις αμερικανικές κρατικές αρχές, ιδιαίτερα από το F.B.I.. Το 1980 θα αφήσει πίσω του την Αμερική και θα μετακομίσει στο Παρίσι, μένοντας μετέπειτα στην Γαλλία για παραπάνω από μία δεκαετία.

Το 1991 θα επιστρέψει στην Πατρική Γη της Ρωσίας, ιδρύοντας μαζί με πλήθος άλλων διακεκριμένων Ιδεολόγων και πνευματικών προσωπικοτήτων το «Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα», ένα πρωτοπόρο πολιτικό Κίνημα με μία ριζοσπαστική Ιδεολογική ταυτότητα, η οποία συνδύαζε αρμονικά τα ευγενή πατριωτικά στοιχεία του Εθνικισμού με το αντικαπιταλιστικό φρόνημα του κλασσικού Ρωσικού σοσιαλισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε και εκφράστηκε κατά τον περασμένο Αιώνα.

To Κίνημα των Εθνικομπολσεβίκων κατόρθωσε να αποκτήσει μία αξιοπρόσεκτη επιρροή στους κόλπους της Ρωσικής Κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ριζοσπαστικούς και αντικομφορμιστικούς κύκλους της Νεολαίας, οι οποίοι και αποτέλεσαν εν συνεχεία τη μαχητική του εμπροσθοφυλακή και την πηγή του κινηματικού δυναμισμού. Η Ιδεολογία του συμπυκνωνόταν σε ένα συγκριτικό αμάλγαμα των αντιφιλελεύθερων τοποθετήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς και της φλογερής φιλοπατρίας της βαθύτατα αντικομμουνιστικής και Εθνικιστικής μετασοβιετικής Ρωσικής Δεξιάς. Όλα αυτά συναντιόντουσαν αποτελεσματικά σε ένα πολυσύνθετο ιδεολογικό οικοδόμημα που εξύψωνε από την μία την ανυπέρβλητη Αξία του Έθνους και της Πατρίδας και από άλλη την συνένωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της αυθεντικής Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Η τραγική περίπτωση του Γιατρού Τσιρώνη ή πως το Κράτος δολοφονεί

Η τρραγική περίπτωση του Γιατρού Τσιρώνη ή πως το Κράτος δολοφονεί



του Κωνσταντίνου Σπέρα



Η «εκκεντρικότητα» κάποιων προσώπων και συμβάντων μας κάνει πολλές φορές να ακυρώνουμε την σημασία που έχουν αυτά όχι μόνο για την ιστορική εξέλιξη και σημασία μιας εποχής αλλά πιο ειδικά για την μορφή που παίρνουν οι δομές εξουσίας που υπάρχουν και διαμορφώνονται μέσα στα σπάργανα της. Μια τέτοια ‘εκκεντρικότητα’ ήταν και ο sui generis Εθνικιστής Βασίλης Τσιρώνης.

Ο Βασίλης Τσιρώνης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1929 στην Αθήνα από οικογένεια Ελλήνων προσφύγων από την Μικρά Ασία. Το 1947 με πολύ κόπο, προσωπικό αγώνα και παρά την θέληση του στρατιωτικού πατέρα του, περνάει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Το 1958 ενώ τα σημάδια του εμφυλίου ήταν ακόμη νωπά στην Ελληνική Κοινωνία στέλνεται στον Άη Στράτη ως γιατρός του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού όπου εκεί προκαλεί την μήνη του Κατεστημένου με τις αποκαλύψεις που πραγματοποιεί για τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Μια διευκρίνηση σε αυτό το σημείο· το κατεστημένο της εποχής, για κακή τύχη πολλών σύγχρονων ακροδεξιών, δεν κυνηγούσε μόνο Κομμουνιστές και αριστερών πεποιθήσεων άτομα ούτε είχε σκοπό να δώσει δικαίωση στις όντως διαπραγμένες αδικίες και εγκλήματα του Ε.Α.Μ.-ΕΛ.Α.Σ., αλλά αντίθετα εξυπηρετούσε, με χυδαίο τρόπο, τα ψυχροπολεμικά συμφέροντα των Η.Π.Α. όπως αντίστοιχα οι ‘’αγνοί αγωνιστές της αριστεράς’’ της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ίδιοι που επιτελούσαν αυτές τις διώξεις έπεσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές των συλλαλητηρίων της Αθήνας υπέρ του Κυπριακού Αγώνα και αργότερα διαπόμπευσαν με περισσή αλητεία τους αγωνιστές Εθνικιστές της Εισβολής της Βουλής το 1964!