Σελίδες

Thoughts during the plague № 4. Plague and Dasein


Thoughts during the plague № 4. Plague and Dasein


Alexander Dugin

Hello, you are watching the series “Thoughts during the Plague.” Today I would like to talk about philosophical issues related to the coronavirus epidemic.

We have already said that from Heidegger's point of view, Dasein is determined by the attitude towards death. In the era of a pandemic, an epidemic, death that comes to us and turns out to be in close proximity with us, enters our attention zone and becomes an active factor of our presence. From the point of view of existential philosophy, this increases the acuteness of our presence in the world. Our Dasein in this situation awakens to itself, coming to fixation.

Usually, when death is out of the question, Dasein spreads, scatters, disperses, forgets about its finiteness and, thus, about itself. Instead, the alienated Das Man mode is activated when Man denkt, Man trinkt. When instead of saying “I think,” “I drink,” they say - “drinking,” “thinking,” “eating,” “sleeping.”

In fact, Das Man is the one who does all this: eats, sleeps, thinks, is present, moves, walks, enjoys or is sad when we are absent. We think that this is us, but in fact this Das Man is someone, something that does not coincide with anything particular. It thinks, it sleeps, it eats, it falls... But it exists through us. This is when there is no death.

And when death becomes close to us, we are shaken from it, we do not agree - Man denkt, Man trinkt. We need it to be ourselves - because death is near, it is standing outside the door or is already climbing through the window. In this situation, we are no longer satisfied that Das Man is doing this instead of us - we are starting to do it ourselves. Maybe this is the last time we think, drink, eat, watch, walk, move, talk, breathe, etc.

Accordingly, from the point of view of existential philosophy from the point of view of Heidegger, such an existence in the face of death is more authentic, more genuine. At this moment, the presence in the world becomes ours, because before that it was not ours, but Das Man’s one. When death comes to us, we begin to truly perceive this breath as ours, this thinking as ours, this feeling as ours. We are returning to our Dasein.

THE POST-GLOBAL ORDER IS AN INEVITABILITY




THE POST-GLOBAL ORDER IS AN INEVITABILITY


Alexander Dugin

The crisis that humanity is experiencing as a result of the Coronavirus pandemic has taken on such a global scale that a return to the situation that existed before is simply impossible.

If the spread of the virus is not stopped within a month and a half or two months, the process will become irreversible, and overnight the entire world order will collapse. History has seen similar periods which were associated with global world disasters, wars and other extraordinary circumstances.

If we try to look into the future with uncertainty and openness, we can predict some of the most likely scenarios or individual moments.

1. Globalization collapses definitively, rapidly and irrevocably. It has long been showing signs of crisis, but the epidemic has annihilated all of the major axioms: the openness of borders, the solidarity of societies, the effectiveness of existing economic institutions and the competence of ruling elites. Globalization has fallen ideologically (liberalism), economically (global networks) and politically (leadership of Western elites).

2. A new post-globalist (postliberal) world will be created on the rubble of globalism.

The sooner we recognize this particular turn, the more prepared we will be to cope with the new challenges. The situation is comparable to the last days of the USSR: the vast majority of the ruling Soviet class refused even to think about the possibility of transition to a new model of state, governance, and ideology, and only a very small minority realized the true nature of the crisis and prepared to adopt an alternative model. In a bipolar world, the collapse of one pole left only the other, and so a decision was to recognize its victory, copy its institutions and try to assimilate into its structures. This is what led to the globalization of the 90s and the unipolar world.

Today,this unipolar world is the one collapsing,

CORONAVIRUS AND THE HORIZONS OF A MULTIPOLAR WORLD: THE GEOPOLITICAL POSSIBILITIES OF EPIDEMIC





CORONAVIRUS AND THE HORIZONS OF A MULTIPOLAR WORLD: THE GEOPOLITICAL POSSIBILITIES OF EPIDEMIC
Primary tabs
View(active tab) What links here

Alexander Dugin
The global coronavirus pandemic has enormous geopolitical implications. The world will never be the same again. However, it is premature to speak of what kind of world it will end up being. The outbreak has not passed: we have not even reached the peak. The main unknown points remain:

- what kind of losses will humanity ultimately suffer - how many deaths?

- Who will be able to stop the virus from spreading, and how?

- What are the real consequences for those who have been sick and those who have survived?

No one can yet answer these questions even approximately, and therefore we cannot even remotely imagine the real damage. In the worst case scenario, the pandemic will lead to a serious decline in the world's population. At best, the panic will turn out to be premature and groundless.

But even after the first months of the pandemic, some global geopolitical changes are already quite obvious and largely irreversible. No matter how the subsequent events unfold, something in the world order has changed once and for all.

The thaw of unipolarity

The outbreak of the coronavirus epidemic has been a decisive moment in the destruction of the unipolar world and the collapse of globalization. The crisis of unipolarity and the slippage of globalization has been noticeable since the very beginning of the 2000s - the 9/11 catastrophe, the sharp growth of China's economy, the return to global politics of Putin's Russia as an increasingly sovereign entity, the sharp activation of the Islamic factor, the growing crisis of migrants and the rise of populism in Europe and even the United States that resulted in the election of Trump and many other parallel phenomena have made it clear that the world formed in the 90s around the dominance of the West, the US and global capitalism has entered a crisis phase. The multipolar world order is beginning to form with new central actors, civilizations, as anticipated by Samuel Huntington. While there were signs of emerging multipolarity, a trend is one thing, and objective reality another. It is like cracked ice in spring - it is clear that it will not last long, but at the same time, it is undeniably here - you can even move across it, albeit with risk. No one can be certain when the cracked ice will actually give way.



"Lee surrendered the remnant of his army to Ulysses S. Grant at Appomattox Court House on April 9, 1865."

Επικρατεί η εντύπωση ότι ο αμερικανικός εμφύλιος έγινε για την απελευθέρωση των σκλάβων στις νότιες πολιτείες. Στην πραγματικότητα η ήττα των νοτίων ήταν η πρώτη (ή μια από τις πρώτες καθώς το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την αποτυχία της Ελληνικής Επανάστασης) καθυπόταξη ενός λαού στην Παγκοσμιοποίηση... Σε βαθμό που μέχρι και σήμερα εσφαλμένα να ταυτίζουμε τους ηττημένους με αυτήν, όπως ακριβώς, εντελώς πέρα από κάθε λογική, οι ηττημένοι του ΒΠΠ ταυτίστηκαν με τους νικητές...

https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_E._Lee

Ο Kai Murros για την υπερπληθυσμό, τον πόλεμο και την Ηθική


"Ο ερχόμενος πόλεμος δεν πρόκειται να αποτελέσει ηθικό πρόβλημα. Ο ερχόμενος πόλεμος θα είναι ένα απλό τεχνικό πρόβλημα. Και μόλις λύσουμε το τεχνικό πρόβλημα, θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πόλεμο απόλυτης καταστροφής σε όλες τις γωνιές της Γης, όπως κρίνουμε σκόπιμο. Μπορούμε να αναλάβουμε την πρωτοβουλία οπουδήποτε, οποτεδήποτε και ενάντια σε όποιον θέλουμε - και να παραμείνουμε στην επίθεση μέχρι να εξοντωθεί ο εχθρός. Για εμάς ο πόλεμος είναι το λογικό αποκορύφωμα της εξέλιξης. Για εμάς η πολιτική είναι δευτερεύουσα στον πόλεμο. Για εμάς η πολιτική είναι απλώς ένα προοίμιο του πολέμου. Όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μπορούν και θα λυθούν μέσα από τον πόλεμο.

Ο κόσμος αντιμετωπίζει κατακλυσμικές αλλαγές καθώς οι τεκτονικές πλάκες των φυλών και των πολιτισμών συγκρούονται - ο υπερπληθυσμός κάνει τον κόσμο πολύ μικρό για όλους μας. Οι ατελείωτες δευτερεύουσες συγκρούσεις που έχουν κάψει τον πλανήτη για δεκαετίες θα εξελιχθούν σε γιγαντιαίους γενοκτονικούς πολέμους γύρω από τον ζωτικό χώρο και τους πόρους που στηρίζουν τη ζωή - νερό, τρόφιμα, αναπνεύσιμο αέρα και ενέργεια. Οι κοινωνίες θα πέσουν, το χάος θα κυριαρχήσει και ο πολιτισμός θα καταρρεύσει - αφήνοντας τα περισσότερα μέρη του πλανήτη σε αγριότητα.

Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις του μέλλοντος με τη συστηματική διεξαγωγή πολέμων με ριζοσπαστικούς περιβαλλοντικούς, οικολογικούς και εθνοτικούς στόχους. Θα ελέγξουμε τη χιονοστιβάδα των εχθρικών υπερπληθυσμών θα αποδεκατίσουμε τις αρπακτικές μεταναστεύσεις εναντίον της Ευρώπης - όλες οι απειλές κατά της Ευρώπης θα εξαλειφθούν. Θα χτυπήσουμε τον υπερπληθυσμό στην πηγή του!"

– Kai Murros

(Ένα ενδεικτικό απόσπασμα από μια εκτενέστερη ομιλία του κ. Murros, η οποία υπογραμμίζει πολλές από τις απόψεις του, οι οποίες είναι αρκετά ευθυγραμμισμένες με την "New Resistance" και την "Open Revolt". Οι διαφορές είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τον κοινότατο σημαντικό στόχο της υπεράσπισης και της απελευθέρωσης Της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Διασποράς από την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνή καπιταλισμό και τα σκυλιά  τους. Ελπίζουμε να παρουσιάσουμε περισσότερα από τα έργα του στο εγγύς μέλλον.)

Ο Kai Murros (γεννημένος το 1969) είναι Φινλανδός διανοούμενος και Εθνικό-Επαναστάτης από το Ελσίνκι, γνωστός εκτός της χώρας χάρις στο βιβλίο του "Επανάσταση: Και πώς να την κάνουμε σε μια σύγχρονη κοινωνία". Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι μεταξύ 1990 και 1999, με ειδίκευση στην ιστορία και τις ανατολικές γλώσσες. Η διατριβή του Masters of Arts αφορούσε τη σταδιακή αλλαγή του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού από μια οργάνωση ανταρτών σε  επαγγελματικό στρατό. Έγινε γνωστός στην εθνική τηλεόραση και το ραδιόφωνο χάρις στις "προβλέψεις" του ότι μετά την επανάσταση, οι γκλομπαλιστές προδότες του έθνους, ιδιαίτερα οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι πολιτικοί στη Φινλανδία, θα σταλούν σε στρατόπεδα φυλακίσεως ως εχθροί του λαού.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/04/kai-murros.html

Kaarlo Pentti Linkola & Οικοφασισμός: Ιδέες

Kaarlo Pentti Linkola (7 December 1932 – 5 April 2020)


http://mavroskrinos.blogspot.com/2017/01/kaarlo-pentti-linkola.html


Το ξεχασμένο, για πολλούς από εμάς, Μοναστήρι (Βιτώλια)

 ξεχασμένο, για πολλούς από εμάς, Μοναστήρι (Βιτώλια)

Του Ρότζιου Γεωργίου, Αποφοίτου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

Σε μικρή απόσταση από την πόλη της Φλώρινας και λίγα μόλις χιλιόμετρα πέρα από το τελωνείο της Νίκης στα βόρεια σύνορα της πατρίδος μας με την Π.Γ.Δ.Μ., βρίσκεται μια πολιτεία άγνωστη σε πολλούς. Το Μοναστήρι ή τα Βιτώλια (σήμερα Bitola) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του γειτονικού μας κρατιδίου μετά τα Σκόπια.

Μια μικρή μόνο επαφή με την ιστορία, εύκολα μπορεί να μας φανερώσει, το ένδοξο παρελθόν της πάλαι ποτέ πάλλουσας από Ελληνισμό περιφέρειας του Μοναστηρίου. Με άλλα λόγια, ένα μικρό ιστορικό ταξίδι μπορεί να μας αποδείξει, όχι απλά πως το Μοναστήρι ήταν ελληνικό, αλλά το πόσο ελληνικό ήταν το Μοναστήρι στην πραγματικότητα.

Με την φαντασία μας και με «μεταφορικό μας μέσο» τις ιστορικές πηγές, θα επιχειρήσουμε μαζί, ένα γρήγορο ταξίδι και μια επιδερμική ψηλάφηση της ιστορίας ενός, ξεχασμένου σήμερα, ελληνικού κέντρου.

Το νερό πιο σημαντικό από το πετρέλαιο




Το νερό πιο σημαντικό από το πετρέλαιο
Στην πραγματικότητα, Ζωή χωρίς νερό δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Θαλής ο Μιλήσιος είπε το περίφημο «Αρχή πάντων ύδωρ», θεωρώντας το νερό την αρχή όλων. Το νερό είναι μία από τις πέντε πρωταρχικές ουσίες της...

τεχνολογία
Το νερό πιο σημαντικό από το πετρέλαιο
Στην πραγματικότητα, Ζωή χωρίς νερό δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος είπε το περίφημο «Αρχή πάντων ύδωρ», θεωρώντας το νερό την αρχή όλων.

Το νερό είναι μία από τις πέντε πρωταρχικές ουσίες της φύσης και της ζωής μαζί με την γη, τον αέρα, τον αιθέρα και την φωτιά.

Οικονομία του Πνεύματος




Alexander Dougin ο Ελληνιστής!





Αλήθεια, πώς θα ήταν η Ελλάδα αν είχε μια πιο ομαλή εξέλιξη από τα Υστεροβυζαντινά χρόνια στα Νεώτερα, αν όχι ένας συνδυασμός Ιταλίας και Ρωσίας; Αναγέννηση και Βυζάντιο σε ένα ενιαίο οργανικό σύνολο.

Οικονομία του Πνεύματος

Economia di Spirito

https://youtu.be/iSoG8PFpUOk

https://youtu.be/iSoG8PFpUOk

Alexander Dougin Ευρασιανισμός Εθνικομπολσεβικισμός Ελλάδα




ο Ευρασιανισμός δεν ταιριάζει στην Ελλάδα και θα της ταίριαζε καλύτερα ο Εθνικομπολσεβικισμός. Ενώ ο Ευρασιανισμός θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς έμπνευση και όχι προς αντιγραφή από τους Έλληνες...

"Μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μακρά ιστορία ένοπλων αγώνων και συγκρούσεων έναντι της Τουρκίας, να δεχτεί το δόγμα του Ευρασιανισμού;

Οι Ευρασιανιστές δεν έχουν δόγματα. Η Τουρκία και η ιστορική πλευρά των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν έχουν καμία σχέση με τον ευρασιανισμό.

Ο ευρασιανισμός δεν είναι εκ των προτέρων, ούτε φιλοτουρκικός, ούτε φιλελληνικός. Και οι δύο χώρες είναι τώρα μέλη του ΝΑΤΟ, έτσι επίσημα βρίσκονται στην άλλη πλευρά του γεωπολιτικού οδοφράγματος. Αλλά όταν οι Ρώσοι έχουν με τον τουρκικό λαό το ίδιο ταυτοτικό πρόβλημα και σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ευρασιατική ταυτότητα είναι η καλύτερη και λογικότερη λύση, είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ταυτότητα της Ελλάδας είναι σαφώς ευρωπαϊκή και όχι ευρασιατική.

Αλλά η Ελλάδα ήταν ιστορικά το κέντρο της Άλλης Ευρώπης. Η ταυτότητα της Δυτικής Ευρώπης κατασκευάστηκε σταδιακά πάνω στην απόρριψη του ελληνικού τρόπου σκέψης. Υποθέτω λοιπόν ότι ο Έλληνας θα πρέπει επίσης να έχει πραγματικά προβλήματα με τη Δυτική Ευρώπη - όντας ορθόδοξη και διατηρώντας σε ένα ορισμένο επίπεδο τις δομές της παραδοσιακής κοινωνίας, η Ελλάδα πρέπει να βρει τον τρόπο να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της. Ο Ευρασιανισμός δεν της ταιριάζει άμεσα. Μπορεί όμως να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για το πώς απορρίπτει την οικουμενικότητα και επιβεβαιώνει τη δική του ταυτότητα που αγωνίζεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, την ομογενοποίηση και την ολοκληρωτική αποξένωση της μεταμοντέρνας κοινωνίας.

Πιστεύει ότι στην περίπτωση που η Ελλάδα ο Εθνικός-Μπολσεβισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία. Βλέπουμε στη χώρα σας τη μαζική απόρριψη της Παγκοσμιοποίησης, του φιλελεύθερου καπιταλισμού και ούτω καθεξής - η αριστερά είναι ισχυρή. Αλλά μερικοί κύκλοι στα δεξιά της πολιτικής απορρίπτουν επίσης την ίδια εκδοχή επιβεβαιώνοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία, την πολιτιστική ταυτότητα των Ελλήνων κ.ο.κ. Σπαταλούν το χρόνο και τις δυνάμεις τους αγωνιζόμενοι μεταξύ τους κατηγορώντας την αριστερά ότι είναι διεθνιστική και την δεξιά -καπιταλιστική και "φασιστική". Είναι η παγίδα που έχει στήσει το Σύστημα. Συνενώνοντας τις δυνάμεις της εθνικής Αριστεράς και της μη-φιλελεύθερης Δεξιάς φτάνουμε στη Σύνθεση. Την ίδια ιδέα εκφράζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Alain Soral-gauche de travail et la droite de valeurs. Είναι το άλλο όνομα για την Εθνικό-Μπολσεβιστική στρατηγική "

Alexander Dugin

Η (χρηματοπιστωτική) Αυτοκρατορία


"Με τον όρο αυτοκρατορία, εντούτοις, εννοούμε κάτι τελείως διαφορετικό από τον όρο ιμπεριαλισμός.(. . . ) Αντίθετα από τον ιμπεριαλισμό, η αυτοκρατορία δεν εγκαθιστά κάποιο εδαφικό κέντρο εξουσίας ούτε εξαρτάται από αμετακίνητα σύνορα και φραγμούς. Είναι ένας αποκεντρωμένος και απεδαφικοποιητικός μηχανισμός, που σταδιακά ενσωματώνει ολόκληρο τον πλανήτη στα ανοιχτά, επεκτεινόμενα σύνορά του. "


Επιμένω στο ότι άλλο Η (χρηματοπιστωτική) Αυτοκρατορία και άλλο τα διάφορα γεωπολιτικά Ιμπέριουμ, του αμερικανικού συμπεριλαμβανομένου. Αυτό που λαμβάνει χώρα είναι μια απότομη ανακατάταξη των μεταξύ τους σχέσεων. Των σχέσεων όλων με όλους και των σχέσεων όλων με Την Αυτοκρατορία.

Όσο το αμερικανικό Ιμπέριουμ (ναι με τον Τραμπ) επιχειρεί να αποδεσμευτεί από Την Αυτοκρατορία, τόσο Η Αυτοκρατορία, χωρίς fair play προφανώς, ήταν αναμενόμενο να χτύπησε την κατάλληλη στιγμή. Την χρονιά των αμερικανικών εκλογών. Πριν τις οποίες μην περιμένετε να τελειώσει το Θέατρο του Παραλόγου.

Το Έθνος Κράτος το πολύ να ανακτήσει μια κάποια αυτονομία σε σχέση με τους παλιούς γεωπολιτικούς σχηματισμούς, όχι σε σχέση με Την Αυτοκρατορία. Τα μόνα Κράτη με αυτονομία σε σχέση με Την Αυτοκρατορία (θα) είναι εκείνα που στον μετα-Μονοπολικό, μεταξύ Διπολισμού και Πολυπολικότητας, Θαυμαστό Νέο Κόσμο (θα) αποτελούν γεωπολιτικούς Πόλους, όχι προφανώς η Ελλάδα...

https://www.politeianet.gr/books/9789607909459-hardt-michael-scripta-autokratoria-166433

HERF JEFFREY
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ

Τεχνολογία, κουλτούρα και πολιτική στη Βαϊμάρη και το Τρίτο Ράιχ

Μετάφραση: Ματάλας Παρασκευάς


Η συμβολή του βιβλίου Aντιδραστικός Mοντερνισμός του αμερικανού ιστορικού Jeffrey Herf είναι τριπλή. Πρώτον, προσφέρει μία ενδιαφέρουσα λύση στο αίνιγμα της συνύπαρξης στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία μιας πολιτικής προώθησης των τεχνολογικών καινοτομιών με μια παράλογη και αντιδραστική κοσμοθεωρία. Eπίσης δίνει μία απάντηση στο ερώτημα πώς ένας πολιτισμένος λαός έφερε την καταστροφή στην Eυρώπη και διέπραξε το ολοκαύτωμα των Eβραίων. H ερμηνεία του βασίζεται σε μια εντυπωσιακή γνώση και διεισδυτική ανάλυση των φιλοσοφικών, καλλιτεχνικών και τεχνολογικών ρευμάτων στη Γερμανία από την εποχή του Διαφωτισμού ώς τη δημοκρατία της Bαϊμάρης. H κριτική του θεώρηση περιλαμβάνει το έργο και την πράξη διανοητών όπως ο Xάιντεγκερ, ο Kαρλ Σμιτ και ο Eρνστ Γύνγκερ, που εξακολουθούν να ασκούν ταυτόχρονα έλξη και απώθηση στον αναγνώστη τους. Κατά δεύτερο λόγο ο Herf, ανεξάρτητα από την απάντηση που δίνει στο αίνιγμα του αντιδραστικού μοντερνισμού στη Γερμανία του Χίτλερ, μας ευαισθητοποιεί στο γενικότερο πρόβλημα του συνδυασμού της παράδοσης με τη νεωτερικότητα, του ορθολογισμού και του παραλόγου στις σύγχρονες κοινωνίες. Tέλος, η πολύ καλή παρουσίαση της διεθνούς βιβλιογραφίας δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ενημερωθεί για τις σύγχρονες τάσεις της φιλοσοφικής, ιστορικής και κοινωνιολογικής έρευνας στο ζήτημα του συνδυασμού της παράδοσης και της νεωτερικότητας.







Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)


Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο Άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους.
Καθρέφτες χρειαζόμαστε.
Stanislaw Lem (Σολάρις)
Πυργῖται
Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
24 Απριλίου 2019 Πυργίτης
Όπως έχουν τα πράγματα, ο νους είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιάδων χρόνων επιρροής -βιολογικής, κοινωνιολογικής, περιβαλλοντικής, κλιματικής, διατροφικής και λοιπά. […] Αν ο νους δεν έχει ελευθερία, δεν μπορεί να ανακαλύψει τί είναι αλήθεια και τί όχι· και το να έχει ελευθερία σημαίνει να είναι απαλλαγμένος από κάθε επιρροή.(Τζίντου Κρισναμούρτι)

Οι θνήσκοντες και ανασταινόμενοι θεοί

Στον αρχαίο κόσμο, αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη θρησκευτική μυθολογική αφήγηση σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και στον Ελλαδικό χώρο. Ο μύθος, σε κάθε περίπτωση, αναφερόταν σε έναν θεό, ο οποίος πέθαινε μαρτυρικά και στη συνέχεια ανασταινόταν.

Ο κάθε τόπος διέθετε τη δική του εκδοχή του μύθου και απέδιδε στον θεό αυτόν διαφορετικές ονομασίες. Στην φαραωνική Αίγυπτο λεγόταν Όσιρις, στον μείζονα Ελλαδικό χώρο Διόνυσος, στη Μικρά Ασία Άττις, στη λεγόμενη Συροπαλαιστίνη Άδωνις, στην Περσία Μίθρας και στην Ιταλική χερσόνησο Βάκχος. Η μυθική αφήγηση, ωστόσο, εμπεριείχε στον πυρήνα της παντού τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο θεός γεννιόταν από μια παρθένο σε μια σπηλιά ή σε έναν στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου. Αργότερα, εισερχόταν θριαμβευτικά σε μια πόλη επί όνου και γινόταν δεκτός από τον λαό, ο οποίος κράδαινε κλάδους φοινικιάς. Στη συνέχεια πέθαινε, θυσιαζόμενος για την αποκατάσταση του κόσμου, κατέβαινε στον Άδη (ή σε άλλη αντίστοιχη θεότητα του λεγόμενου Κάτω Κόσμου) και την τρίτη ημέρα ανασταινόταν εκ νεκρών, ανερχόμενος στον ουρανό. Η θυσία αποκαθιστούσε την ιερότητα του κόσμου, καθαρίζοντας τον καθημερινό χρόνο και τόπο και αναγεννώντας τον. Η αναγέννηση αυτή νοούνταν ως μεταμόρφωση, που ξαναδημιουργούσε τον χρόνο και τον τόπο, αλλά και κάθε ον εντός τους, σε ένα ιερό εδώ και τώρα.

Φαίνεται, πως στοιχεία τουλάχιστον του συγκεκριμένου μύθου είναι πανάρχαια. Η Margaret Murray, αρχαιολόγος και αιγυπτιολόγος των αρχών του περασμένου αιώνα, με ανασκαφές στις πυραμίδες της Αιγύπτου στο ενεργητικό της μαζί με τον περισσότερο γνωστό Flinders Petrie (ο οποίος ανακάλυψε τις πυραμίδες της Γκίζας και τη στήλη του Μερνεφθά) αναφέρει ότι «το ιερό δράμα της αφοσίωσης και της θυσίας του ενσαρκωμένου θεού μπορούμε να το παρακολουθήσουμε στα κείμενα των Πυραμίδων», δηλαδή το 2.700 π.Χ,, περίπου.

Ο Ηρόδοτος στις «Ιστορίες» του αναφέρει ότι «στην ίδια λίμνη οι Αιγύπτιοι τελούν κατά τη διάρκεια της νύχτας τα Μυστήρια, το Πάθος αυτής της ύπαρξης το όνομα της οποίας δεν μπορώ να εκστομίσω». Και στη συνέχεια: «Όλες οι λεπτομέρειες αυτών των τελετών ήταν γνωστές σε εμένα αλλά δεν θα πω τίποτε περισσότερο». Ο Ηρόδοτος ουσιαστικά παρέχει την απόδειξη της ομοιότητας των Αιγυπτιακών και των Ελληνικών Μυστηρίων στα οποία φαίνεται πως ήταν μυημένος εφ’ όσον τα γνώριζε. Είναι γνωστό πως οι μυημένοι στις τελετουργίες των Μυστηρίων έπαιρναν όρκο σιωπής για τα τεκταινόμενα σ’ αυτές· ως εκ τούτου ο Ηρόδοτος δεν μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες.

Στον Ελλαδικό χώρο, η μυστηριακή λατρεία εισήχθη σταδιακά τον 6ο αι. π.Χ.[i] και διόλου τυχαία συνέπεσε χρονικά με τη ραγδαία ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης. Τον 6ο και 5ο αι. π.Χ. οι πιο διεισδυτικοί Έλληνες στοχαστές προχώρησαν σε μια κριτική της ίδιας της παράδοσής τους, όπως αυτή διασωζόταν στα Ομηρικά έπη, χωρίς φυσικά να την απορρίψουν, θεωρώντας τη μυστηριακή λατρεία ως εκφραστή ενός βαθύτερου και ανώτερου οντολογικού νοήματος. Στηλίτευαν δε την δεισιδαιμονία, η οποία εκφραζόταν συχνά στη λαϊκή θρησκεία της εποχής. Τα λεγόμενα «Μυστήρια» διαμορφώθηκαν από τη θρησκευτική κίνηση του Ορφισμού και του Πυθαγορισμού και είναι γνωστό πως ο Πυθαγόρας μαθήτευσε τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη Βαβυλώνα. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούνται αυτοί οι οποίοι ανέδειξαν τον Διόνυσο –ο οποίος μέχρι τότε ήταν μια κατώτερη θεότητα– ώστε να αποτελέσει το αντίστοιχο του Όσιρι των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, ήταν ο Ορφικός ποιητής Ονομάκριτος ο οποίος τον 6ο αιώνα π.Χ. έκανε την καινοτομία της εισαγωγής του θανάτου-ανάστασης του Διονύσου στα Μυστήρια.



Blitzkrieg για τον θαυμαστό νέο κόσμο
31 Μαρτίου 2020 Πυργίτης
«Έχουμε πόλεμο…»

Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ομοτράπεζος της Λέσχης Bilderberg

«Είναι εγκληματίες πολέμου[…] Κάποιοι εγκληματούν αν δεν εφαρμόσουν το νόμο και θα πρέπει να τον εφαρμόσουν με την απειλή εντός εισαγωγικών ή με τον έλεγχο της αστυνομίας…»

Βασίλης Ντούμας, πρόεδρος Ειδικών Φρουρών, για όσους απειθαρχούν στα μέτρα για τον κορωναϊό

…Μέχρι ποιο σημείο, λοιπόν, πρέπει να υπακούμε σε τέτοιες εντολές; Για όσο ωφελεί· δηλαδή μέχρι εκεί που διατηρώ το σωστό και την ευπρέπεια…

… Μη γίνεσαι πιο δειλός απ’ τα παιδιά· αλλά, όπως εκείνα, όταν η κατάσταση δεν τους αρέσει, λένε «δεν παίζω άλλο», και συ, όταν βλέπεις ότι τα πράγματα φτάνουν εκεί, πες «δεν θα παίξω άλλο» και φύγε· αν μείνεις όμως, μην κλαις…

Επίκτητος, «Διατριβαί»

«Εάν είναι να διαλέξω είτε το εμβόλιο είτε το τσιπάκι, τότε θα διαλέξω τον θάνατο»

Μ.Ι.Α. Βρετανίδα ράπερ



Ο θαυμαστός νέος κόσμος είναι ήδη εδώ και σύντομα (αν όχι ήδη) θα κληθούμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Κοιτάξτε τον, πάρτε χρόνο και παρατηρήστε τον καλά. Δείτε ξεκάθαρα τον εαυτό σας μέσα σ’ αυτόν. Μην προσπαθείτε να ξεφύγετε, σκεπτόμενοι το τέλος του εφιάλτη. Μην νανουρίζεστε από καθησυχαστικές δηλώσεις των «υπευθύνων». Ήρθε για να μείνει και το αν τελικώς θα μείνει, πιθανόν να εξαρτάται κι από εμάς.

Πράγματι, έχουμε πόλεμο, εφόσον τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα των «μέτρων ανάγκης» αντιστοιχούν σ’ εκείνα που θα προκαλούνταν από έναν πραγματικό πόλεμο με σκοπό την κατάκτηση. Απομένει να δούμε τί ακριβώς αφορά αυτός ο πόλεμος.


Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο



Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο



του Μιχάλη Τυρίμου

Στις 17 Μαρτίου του 2020 κόπηκε το νήμα της ζωής για έναν Άνθρωπο παράξενο όσο και μοναδικό, τον Έντουαρντ Λιμόνοβ, επιφανή Ρώσο Συγγραφέα, Ποιητή και ριζοσπάστη Ιδεολόγο, έναν εκ των βασικότερων Πνευματικών και Πολιτικών Ηγετών του Επαναστατικού Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος.

Γεννηθείς το 1943 στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο πατέρας του άνηκε ως στρατιωτικός αξιωματούχος στην μυστική κρατική ασφάλεια της Ε.Σ.Σ.Δ., την διαβόητη N.K.V.D. Από πολύ μικρή ηλικία αφοσιώθηκε στην Τέχνη και την Λογοτεχνία, γράφοντας πληθώρα ποιημάτων και ενασχολούμενος ενεργά με την δημοσιογραφική δραστηριότητα. Απειλούμενος από το απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Ιδέες, θα αυτοεξοριστεί το 1974 μαζί με την τότε σύζυγό του και θα μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και θα εγκατασταθεί μετέπειτα με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης.

Εκεί θα αναπτύξει επαφές και θα αλληλεπιδράσει με στελέχη του τροτσκιστικού «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» των Η.Π.Α., που λόγω των κομμουνιστικών του καταβολών καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί κορυφαίο στόχο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.). Ο ίδιος ο Λιμόνοβ θα υποστεί διεξοδική παρακολούθηση και συχνές παρενοχλήσεις από τις αμερικανικές κρατικές αρχές, ιδιαίτερα από το F.B.I.. Το 1980 θα αφήσει πίσω του την Αμερική και θα μετακομίσει στο Παρίσι, μένοντας μετέπειτα στην Γαλλία για παραπάνω από μία δεκαετία.

Το 1991 θα επιστρέψει στην Πατρική Γη της Ρωσίας, ιδρύοντας μαζί με πλήθος άλλων διακεκριμένων Ιδεολόγων και πνευματικών προσωπικοτήτων το «Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα», ένα πρωτοπόρο πολιτικό Κίνημα με μία ριζοσπαστική Ιδεολογική ταυτότητα, η οποία συνδύαζε αρμονικά τα ευγενή πατριωτικά στοιχεία του Εθνικισμού με το αντικαπιταλιστικό φρόνημα του κλασσικού Ρωσικού σοσιαλισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε και εκφράστηκε κατά τον περασμένο Αιώνα.

To Κίνημα των Εθνικομπολσεβίκων κατόρθωσε να αποκτήσει μία αξιοπρόσεκτη επιρροή στους κόλπους της Ρωσικής Κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ριζοσπαστικούς και αντικομφορμιστικούς κύκλους της Νεολαίας, οι οποίοι και αποτέλεσαν εν συνεχεία τη μαχητική του εμπροσθοφυλακή και την πηγή του κινηματικού δυναμισμού. Η Ιδεολογία του συμπυκνωνόταν σε ένα συγκριτικό αμάλγαμα των αντιφιλελεύθερων τοποθετήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς και της φλογερής φιλοπατρίας της βαθύτατα αντικομμουνιστικής και Εθνικιστικής μετασοβιετικής Ρωσικής Δεξιάς. Όλα αυτά συναντιόντουσαν αποτελεσματικά σε ένα πολυσύνθετο ιδεολογικό οικοδόμημα που εξύψωνε από την μία την ανυπέρβλητη Αξία του Έθνους και της Πατρίδας και από άλλη την συνένωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της αυθεντικής Κοινωνικής Δικαιοσύνης.