Οι Ζυμώσεις που ελάχιστοι τολμούν

 

Εκτός από την προφανή ομορφιά της Ντάρια Πλατώνοβα Ντούγκινα και τον άψογο συνδυασμό απλότητας και εκκεντρικότητας του στυλ της, κάτι που παρατήρησα και είχα σχολιάσει και παλιότερα είναι ότι γενικά το στυλ των Ρώσων Ευρασιανιστών ταιριάζει/θυμίζει περισσότερο ένα μέρος των Ελλήνων Αντιεξουσιαστών, παρά τους και καλά Φα ή Ακροδεξιούς οπουδήποτε στην Ευρώπη. Ακόμα και ο ίδιος ο συμβολισμός, το Αστέρι του Χάους!

Η Αισθητική όμως, μπορεί να μην είναι το παν, αλλά δεν είναι τυχαία, εκφράζει, έστω και υποσυνείδητα, μια λανθάνουσα πολιτισμικότητα. Η Ρωσία, αλλά και γενικά ο Ορθόδοξος Κόσμος, λοιπόν, βρίσκεται στον αντίποδα της Δύσης. Ο Ορθόδοξος Κόσμος είναι Διονυσιακός, η Δύση δεν είναι πια Απολλώνια, αλλά Φαουστική, δλδ Σατανική.

Θεωρώ ότι σε πολιτιστικό επίπεδο η ελληνική Αριστερά εκφράζει περισσότερο το διονυσιακό πνεύμα από την ελληνική Δεξιά. Είναι γενικά μια κομβική διαπίστωση αυτή για όποιον προσπαθεί να προβάλει στο πολιτικό γίγνεσθαι τί μέλει γενέσθαι με την εθνοπολιτισμική μας ιδιοπροσωπία. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο αναρχίζων Μουσολίνι ξεπήδησε από την ιταλική Αριστερά της εποχής του και ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που αναγνώρισε την Σοβιετική Ένωση! Δεν είναι τυχαία η απήχηση που εξακολουθεί και έχει η φιγούρα του Ανδρέα Παπανδρέου στον Ελληνικό Λαό ...

Κι ο Ντούγκιν, όταν λέει ότι αξιακά είναι Προνεωτερικός, είναι με τον Ιούλιο Έβολα. Όταν όμως λέει ότι μεθοδολογικά είναι Μεταμοντέρνος, είναι αυτό που στην Ελλάδα θα λέγαμε "Αναρχο-Αριστερός"...

Ίσως μια συζήτηση Περί μιας Καθ΄ημάς Τέταρτης Θέσης και Ευρασιανισμού να έπρεπε να διεξαχθεί μεταξύ Μετα-Αναρχοαριστερών και ΜεταΦά... Δύσκολα πράγματα για μια Ελλάδα που ακόμα αναπαράγει εκατέρωθεν τα εμφυλιοπολεμικά. Οι Ζυμώσεις που ελάχιστοι τολμούν. Ο Μεταπολιτικός Ζόφος που λέγαμε.

Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός

 

Μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ "ντουγκινικών" και ντουγκινοφοβικών είναι ότι οι πρώτοι μελετάμε τον Ντούγκιν, οι δεύτεροι διαβάζουν για τον Ντούγκιν. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κι εμείς διαβάζουμε για τον Ντούγκιν κι αυτοί διαβάζουν τον Ντούγκιν, αλλά, εκτός από τις αναλογίες που είναι αντίστροφες, εμείς για τον Ντούγκιν διαβάζουμε πχ τον de Benoist, τον Fusaro, τον Milerman κ.α., αυτοί ό,τι και όποιον να διαβάζουν για τον Ντούγκιν κατά κανόνα προέρχεται ή από τα δυτικά νεοταξίτικα φιλελεύθερα μήντια ή από ντόπιες καρικατούρες όλου του δυτικόφιλου φάσματος και τον Ντούγκιν τον ίδιο τον διαβάζουν με εμφανή προκατάληψη και κατά κανόνα αποσπασματικά, ετεροχρονισμένα και εκτός πλαισίου, με συνέπεια να τον αποκωδικοποιούν λανθασμένα και να εξάγουν, εσκεμμένα ή μη, εντελώς στρεβλά συμπεράσματα.

Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι κανένας από όσους μελετάνε πραγματικά τον Ντούγκιν, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν μαζί του, είτε σε αυτόν ανακάλυψαν έναν θεωρητικό των ίδιων των δικών τους ιδεών, τις οποίες μέχρι τότε οι ίδιοι θεωρούσαν για τον εαυτό τους αντιφατικές και ο Ντούγκιν τους βοήθησε να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, είτε πρώτα ήρθαν σε επαφή με τα γραπτά του κι έπειτα ανακάλυψαν μια άλλη διάσταση πέραν των καθεστηκότων παρωχημένων μανιχαϊσμών, την οποία στην συνέχεια και αποφάσισαν να διερευνήσουν μόνοι τους, όπως και ο ίδιος ο Ντούγκιν προτρέπει άλλωστε, εξού και "ντουγκινικοί" εντός εισαγωγικών, οι λεγόμενοι και τεταρτοθεσίτες, να διερευνήσουν μάλιστα ( προτρέπει ο Ντούγκιν) εντός του δικού τους πολιτισμικού πλαισίου και όχι για να ανακαλύψουν ξαφνικά μια νέα οικουμενική αλήθεια την οποία να θέλουν να επιβάλουν σε όλο τον πλανήτη, όπως δλδ οι φιλελεύθεροι και οι τακφίρ τζιχαντιστές, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της Νέας Τάξης, δεν πιστεύουν ( οι "ντουγκινικοί" τεταρτοθεσίτες που μελετάνε τον Ντούγκιν) όλα εκείνα τα χαζά και αντιφατικά:

Μια μας λέτε είναι πράκτορας του ρωσικού Ιμπέριουμ ( όπως ο Μπακούνιν δλδ; ), μια μας λέτε ότι δεν έχει και τόση επιρροή όση εμείς δήθεν νομίζουμε ότι έχει ( μήπως εσείς νομίζετε ότι εμείς νομίζουμε;), μια μας λέτε Πούτιν μια Ρασπούτιν ( πότε Βούδας πότε Κούδας) και γενικώς έχετε χάσει την μπάλα ακριβώς γιατί με ένα δυτικό, μοντέρνο, "ορθολογικό" "mind set" δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Ντούγκιν, χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό, μια διαίσθηση και ένα βίωμα, αν όχι και μια φώτιση.

Προσωπικά στον Ντούγκιν, αλλά και λιγότερο κάπως, στον Ντε Μπενουά, ανακάλυψα τον θεωρητικό που με βοήθησε να ξεπεράσω το κόμπλεξ των ρηγμάτων των ίδιων μου των ιδεών και βιωμάτων, των φαινομενικά, για την δυτική νεωτερικότητα, αντιφατικών. Και “αναρχικός” και “φασίστας” και “εθνικιστής” και “μπολσεβίκος” και Έβολα και Ζαπατίστας και Ιερό Γκράαλ και “αυτοκαταστροφικο” Πότλατζ και αντι-ιμπεριαλισμός και Ιμπέριουμ και Νεοπλατωνικός και Ορθόδοξος και άλλα πολλά και σφαιρικά! Ο Ντούγκιν ήρθε και πρότεινε μια κοινή ονομασία για όλα αυτά και πολλά άλλα: Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, Τέταρτη Θέση, όπως εμπνευσμένα κάποιοι το απλοποίησαν, και Ευρασιανισμός.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω και τις διαφωνίες μου. Αυτές απλά μάλλον είναι αρκετά διαφορετικές από τις διαφωνίες των περισσοτέρων εν Ελλάδι, καλοπροαίρετων και μη, σχολιαστών του. Τολμώ να πω πως ελάχιστοι κατανοούν τον Ντούγκιν με τον τρόπο που τον κατανοώ εγώ και σίγουρα ούτε ο ίδιος ο Ντούγκιν κι αυτό είναι ήδη κάτι πολύ "ντουγκινικό" και τεταρτοθεσίτικο και ευρασιατικό! Πανημάεις; Καρασιό.

Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός

Περί Ευρασιανισμού και Ελληνικού Εθνικισμού

Ορθώς δεν αρέσει στους σοβινιστές εθνικιστές του μοντερνισμού ο Ευρασιανισμός. Είναι μια βιοθεωρία και ένα ιδεολογικό ρεύμα που εχθρεύεται τον Δυτικό Μοντερνισμό. Το εθνοκράτος είναι προϊόν του Δυτικού Μοντερνισμού. Άρνηση του εθνοκράτους (nation state) δεν σημαίνει άρνηση του Λαού και του Πολιτισμού του, του Έθνους (ethnos) και της Παράδοσης του. Ίσα ίσα η Νεωτερικότητα το κάνει αυτό. Τα εθνοκράτη ιδρύθηκαν εξ αρχής ως simulacra είδωλα που σφετερίζονται το όνομα και τον πολιτισμό των εθνών ενώ στην πραγματικότητα τα καταργούν.

Δυστυχώς η Ελλάδα ως εθνοκράτος είναι μια από τις πλέον μοντέρνες χώρες του πλανήτη. Οι περισσότεροι δεν είναι καν σε θέση να το δουν αυτό! Νομίζουν ότι νεοελληνικές παθογένειες οφείλονται στο ότι δήθεν έχασε κάποιο τρένο της ανάπτυξης ή ότι δήθεν έχουμε υπερβολικά κατάλοιπα από την τουρκοκρατία, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα καβάλησε σα δαιμονισμένη το τρένο της δυτικής ανάπτυξης και έσβησε όλο της το παρελθόν, τα δήθεν κατάλοιπα της, κι αυτό στάθηκε η καταστροφή της. Η αναγωγή στην Κλασική Αρχαιότητα δεν ήταν παρά ένα παραπέτασμα καπνού πίσω από το οποίο συντελέστηκε το ολοκληρωτικό ξερίζωμα κάθε αληθινής παράδοσης και ταυτότητας. Ή τουλάχιστον αυτές ήταν οι προθέσεις...

Αν θέλει κανείς να δει το αληθινό πρόσωπο του Δυτικού Μοντερνισμού και της τοξικής του σχέσης του με τα εθνοκράτη, Ελλάδα και Ουκρανία είναι τέλεια παραδείγματα. Μεταλλάσσουν την ίδια την ψυχή του λαού του οποίου το κρατικό μόρφωμα υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν. Σαν καρκίνος. Αυτά που κοροϊδεύουμε στους Σκοπιανούς, αυτά έχουμε υποστεί από το ίδιο μας το κράτος και χειρότερα. 

Αν ο Μεταμοντερνισμός είναι η εσωτερίκευση του κατακερματισμού της Νεωτερικότητας, η Νεωτερικότητα ήταν ο κατακερματισμός της Ενότητας στην Πολλαπλότητα κάθε ενιαίας Πολιτισμικότητας, στο όνομα της ενότητας του κατακερματισμένου. Εξού και το γεγονός ότι - κι αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στο ψευδοκράτος της Ουκρανίας - φεμεν και ναζί το ίδιο μαγαζί...

Ο δυτικός μοντέρνος εθνικισμός απευθύνεται ακριβώς σε αυτήν την Ελλάδα, στην Ελλάδα που αρνήθηκε τον ίδιο της τον εαυτό, στην Ελλάδα Γραικία του Κοραή. Ο Ευρασιανισμός πάλι, ως βιοθεωρία και ιδεολογικό ρεύμα, θα μπορούσε να συνδεθεί με ένα είδος Συνειδησιακής Εξόδου από αυτήν την "Άδεια Πατρίδα" και μια Επιστροφή στα Πάτρια της Αληθινής μας Πατρίδας, της Ελλάδας Ρωμανίας.

Η Ρωμανία Νικά ~ Eurasia Invicta

Προς μια καθ' ημάς Τέταρτη Θέση. Προς ένα καθ’ημάς Ευρασιανισμό.

 

Ο εθνοκρατισμός. Στην Eλλάδα μεταφράζουμε εθνικισμό το nationalism, ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες υπάρχει διαφοροποίση του national από το ethnic, με το πρώτο να σημαίνει υποστήριξη του εθνοκράτους, αυτό που στην Ελλάδα αδόκιμα λέμε “μπατριωτισμός” (άλλο ο πατριωτισμός) και άρα ίσως καλύτερα να λέγαμε “εθνοκρατισμός”, ένω στο ethnic ταιριάζει ο αδιαμεσολάβητος και “από τα κάτω” εθνικισμός/εθνισμός/λαϊσμός.

Είναι δλδ όπως με την μετάφραση του populismo, volkish όπου το λαϊσμός θερωρείται αδόκιμο αλλά το λαϊκισμός αρνητικό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την εντελώς απαράδεκτη μετάφραση του cittadinanza / citizenship παλιότερα υπηκοότητα και πλέον ιθαγένεια ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει “δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη”. Για να μην μιλήσουμε για την αδυναμία να ξεχωρίσουμε την δυτική μονο-πολιτισμική πολυ-πολιτισμικότητα της παγκοσμιοποίησης από τον “ευρασιατικό” εθνο-πολιτισμικό πλουραλισμό ή απλά εθνό-πλουραλισμό του Αλαίν Ντε Μπενουά και το πως το σύγχρονο εθνοκράτος προετοίμασε το έδαφος για την πρώτη καταστρέφοντας  τον δεύτερο. Ο ίδιος ο Φουκουγιάμα, διορθώνοντας τον Χάντιγκτον, θεωρεί ότι ο ρόλος των εθνών-κρατών πρέπει να ενισχυθεί ως εργαλείο της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης.

Άλλο πράγμα οι εντεταλμένοι ακροδεξιοί εθνικιστές και δημοκράτες που σχίζουν τα ιμάτια τους για την υπεράσπιση των τρεχουσών γεωπολιτικών θέσεων την χώρας, την σωστή πλευρά της ιστορίας, και εντελώς άλλο ένα λαϊκό εθνι(κι)στικό κίνημα που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι “διεθνιστικό”, με την έννοια του διεθνισμού των ευρύτερων γεω-πολιτισμικών μπλοκ/χώρων, ούτε δλδ με την έννοια του παλιού κομμουνιστικού διεθνισμού ούτε του κοσμοπολιτισμού της παγκοσμιοποίησης, αλλά με την έννοια της Αλληλεγγύης των συγγενικών Λαών.

Συνεπώς το ελληνικό εθνι(κι)στικό κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό ταυτοτικό ζήτημα. Και με δεδομένο το πέρασμα από την μονοπολική παγκοσμιοποίηση στην πολυ-πολικότητα είναι ταυτοτικό ζήτημα του συν-ανήκειν, το οποίο και δεν μπορεί να απαντηθεί παρά  μόνο διαλεκτικά. Ανήκομεν εις την Δύσην; Είμαστε Ευρατλαντικοί; Είμαστε Ευρασιάτες; Είμαστε Ευρωπαίοι; Είμαστε Μεσόγειοι; Είμαστε Βαλκάνιοι; Ανήκουμε στον Ιουδαιο-Χριστιανικό κόσμο; Ανήκουμε στην Ορθοδοξία; Ανήκουμε στις χώρες του Ανατολικού Ζητήματος; Σχεδόν όλα απαντιούνται με ένα “ναι μεν αλλά”. Είναι προφανές οτί λίγες χώρες και λίγοι λαοί πατάνε πάνω σε τέτοιο γεωπολιτισμικό σεισμικό ρήγμα.

Για τους μυημένους (θα έπρεπε να) πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ Τρίτης Θέσης (Αν αυτή είναι ο Στρασσερισμός ως "Αριστερός Συντηρητισμός"(Left Wing Conservatism, Social Conservativism), όπως το θέτει ο Ντούγκιν)  και Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας - ή μήπως μεταξύ Μετα-Αναρχικών και Μετα-Φά; -. Μιας και για τους τριτοθεσίτες η Τρίτη Θέση δεν (θα έπερεπε να) είναι πια  ο σοβινιστικός εθνοκρατισμός, δλδ η Τρίτη Πολιτική Θεωρία όπως αυτή περιγράφεται από την 4ΠΘ ,ενώ η 4ΠΘ, όντας ακόμα ανοιχτή και υπό διαμόρφωση και μάλιστα κατά τόπους (χώρες και λαούς), δεν είναι ακόμα η Τέταρτη Γωπολιτική Θέση, αυτό φιλοδοξεί να γίνει ένας Διεθνής Ευρασιανισμός, πέραν δλδ του καθεαυτό Ρωσικού Ευρασιατισμού. Στην ουσία τα δύο ιδεολογικά ρεύματα όχι μόνο μοιράζονται σχεδόν όλες τις πηγές έμπνευσης και προβληματισμού, αλλά και, κατά τη γνώμη μου, ένας  διάλογος  μεταξύ τους - ή μήπως μεταξύ Μετα-Αναρχικών και Μετα-Φά; - μπορεί να βοηθήσει αμφότερα όχι μόνο να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά βαρίδια του περασμένου αιώνα, αλλά και να προχωρήσουν σε μια οργανική ζύμωση πέραν των μετωπικών “μηχανικισμών” τύπου φαιοκόκκινο κτλ, ενώ θα έπρεπε να βρισκόμαστε ήδη πέραν και της ζύμωσης, στο απόσταγμα. 

Προς μια καθ' ημάς Τέταρτη Θέση. Προς ένα καθ’ημάς Ευρασιανισμό.