Προς μια καθ' ημάς Τέταρτη Θέση. Προς ένα καθ’ημάς Ευρασιανισμό.

 

Ο εθνοκρατισμός. Στην Eλλάδα μεταφράζουμε εθνικισμό το nationalism, ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες υπάρχει διαφοροποίση του national από το ethnic, με το πρώτο να σημαίνει υποστήριξη του εθνοκράτους, αυτό που στην Ελλάδα αδόκιμα λέμε “μπατριωτισμός” (άλλο ο πατριωτισμός) και άρα ίσως καλύτερα να λέγαμε “εθνοκρατισμός”, ένω στο ethnic ταιριάζει ο αδιαμεσολάβητος και “από τα κάτω” εθνικισμός/εθνισμός/λαϊσμός.

Είναι δλδ όπως με την μετάφραση του populismo, volkish όπου το λαϊσμός θερωρείται αδόκιμο αλλά το λαϊκισμός αρνητικό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την εντελώς απαράδεκτη μετάφραση του cittadinanza / citizenship παλιότερα υπηκοότητα και πλέον ιθαγένεια ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει “δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη”. Για να μην μιλήσουμε για την αδυναμία να ξεχωρίσουμε την δυτική μονο-πολιτισμική πολυ-πολιτισμικότητα της παγκοσμιοποίησης από τον “ευρασιατικό” εθνο-πολιτισμικό πλουραλισμό ή απλά εθνό-πλουραλισμό του Αλαίν Ντε Μπενουά και το πως το σύγχρονο εθνοκράτος προετοίμασε το έδαφος για την πρώτη καταστρέφοντας  τον δεύτερο. Ο ίδιος ο Φουκουγιάμα, διορθώνοντας τον Χάντιγκτον, θεωρεί ότι ο ρόλος των εθνών-κρατών πρέπει να ενισχυθεί ως εργαλείο της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης.

Άλλο πράγμα οι εντεταλμένοι ακροδεξιοί εθνικιστές και δημοκράτες που σχίζουν τα ιμάτια τους για την υπεράσπιση των τρεχουσών γεωπολιτικών θέσεων την χώρας, την σωστή πλευρά της ιστορίας, και εντελώς άλλο ένα λαϊκό εθνι(κι)στικό κίνημα που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι “διεθνιστικό”, με την έννοια του διεθνισμού των ευρύτερων γεω-πολιτισμικών μπλοκ/χώρων, ούτε δλδ με την έννοια του παλιού κομμουνιστικού διεθνισμού ούτε του κοσμοπολιτισμού της παγκοσμιοποίησης, αλλά με την έννοια της Αλληλεγγύης των συγγενικών Λαών.

Συνεπώς το ελληνικό εθνι(κι)στικό κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό ταυτοτικό ζήτημα. Και με δεδομένο το πέρασμα από την μονοπολική παγκοσμιοποίηση στην πολυ-πολικότητα είναι ταυτοτικό ζήτημα του συν-ανήκειν, το οποίο και δεν μπορεί να απαντηθεί παρά  μόνο διαλεκτικά. Ανήκομεν εις την Δύσην; Είμαστε Ευρατλαντικοί; Είμαστε Ευρασιάτες; Είμαστε Ευρωπαίοι; Είμαστε Μεσόγειοι; Είμαστε Βαλκάνιοι; Ανήκουμε στον Ιουδαιο-Χριστιανικό κόσμο; Ανήκουμε στην Ορθοδοξία; Ανήκουμε στις χώρες του Ανατολικού Ζητήματος; Σχεδόν όλα απαντιούνται με ένα “ναι μεν αλλά”. Είναι προφανές οτί λίγες χώρες και λίγοι λαοί πατάνε πάνω σε τέτοιο γεωπολιτισμικό σεισμικό ρήγμα.

Για τους μυημένους (θα έπρεπε να) πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ Τρίτης Θέσης (Αν αυτή είναι ο Στρασσερισμός ως "Αριστερός Συντηρητισμός"(Left Wing Conservatism, Social Conservativism), όπως το θέτει ο Ντούγκιν)  και Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας - ή μήπως μεταξύ Μετα-Αναρχικών και Μετα-Φά; -. Μιας και για τους τριτοθεσίτες η Τρίτη Θέση δεν (θα έπερεπε να) είναι πια  ο σοβινιστικός εθνοκρατισμός, δλδ η Τρίτη Πολιτική Θεωρία όπως αυτή περιγράφεται από την 4ΠΘ ,ενώ η 4ΠΘ, όντας ακόμα ανοιχτή και υπό διαμόρφωση και μάλιστα κατά τόπους (χώρες και λαούς), δεν είναι ακόμα η Τέταρτη Γωπολιτική Θέση, αυτό φιλοδοξεί να γίνει ένας Διεθνής Ευρασιανισμός, πέραν δλδ του καθεαυτό Ρωσικού Ευρασιατισμού. Στην ουσία τα δύο ιδεολογικά ρεύματα όχι μόνο μοιράζονται σχεδόν όλες τις πηγές έμπνευσης και προβληματισμού, αλλά και, κατά τη γνώμη μου, ένας  διάλογος  μεταξύ τους - ή μήπως μεταξύ Μετα-Αναρχικών και Μετα-Φά; - μπορεί να βοηθήσει αμφότερα όχι μόνο να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά βαρίδια του περασμένου αιώνα, αλλά και να προχωρήσουν σε μια οργανική ζύμωση πέραν των μετωπικών “μηχανικισμών” τύπου φαιοκόκκινο κτλ, ενώ θα έπρεπε να βρισκόμαστε ήδη πέραν και της ζύμωσης, στο απόσταγμα. 

Προς μια καθ' ημάς Τέταρτη Θέση. Προς ένα καθ’ημάς Ευρασιανισμό.