Μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ "ντουγκινικών" και ντουγκινοφοβικών είναι ότι οι πρώτοι μελετάμε τον Ντούγκιν, οι δεύτεροι διαβάζουν για τον Ντούγκιν. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κι εμείς διαβάζουμε για τον Ντούγκιν κι αυτοί διαβάζουν τον Ντούγκιν, αλλά, εκτός από τις αναλογίες που είναι αντίστροφες, εμείς για τον Ντούγκιν διαβάζουμε πχ τον de Benoist, τον Fusaro, τον Milerman κ.α., αυτοί ό,τι και όποιον να διαβάζουν για τον Ντούγκιν κατά κανόνα προέρχεται ή από τα δυτικά νεοταξίτικα φιλελεύθερα μήντια ή από ντόπιες καρικατούρες όλου του δυτικόφιλου φάσματος και τον Ντούγκιν τον ίδιο τον διαβάζουν με εμφανή προκατάληψη και κατά κανόνα αποσπασματικά, ετεροχρονισμένα και εκτός πλαισίου, με συνέπεια να τον αποκωδικοποιούν λανθασμένα και να εξάγουν, εσκεμμένα ή μη, εντελώς στρεβλά συμπεράσματα.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι κανένας από όσους μελετάνε πραγματικά τον Ντούγκιν, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν μαζί του, είτε σε αυτόν ανακάλυψαν έναν θεωρητικό των ίδιων των δικών τους ιδεών, τις οποίες μέχρι τότε οι ίδιοι θεωρούσαν για τον εαυτό τους αντιφατικές και ο Ντούγκιν τους βοήθησε να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, είτε πρώτα ήρθαν σε επαφή με τα γραπτά του κι έπειτα ανακάλυψαν μια άλλη διάσταση πέραν των καθεστηκότων παρωχημένων μανιχαϊσμών, την οποία στην συνέχεια και αποφάσισαν να διερευνήσουν μόνοι τους, όπως και ο ίδιος ο Ντούγκιν προτρέπει άλλωστε, εξού και "ντουγκινικοί" εντός εισαγωγικών, οι λεγόμενοι και τεταρτοθεσίτες, να διερευνήσουν μάλιστα ( προτρέπει ο Ντούγκιν) εντός του δικού τους πολιτισμικού πλαισίου και όχι για να ανακαλύψουν ξαφνικά μια νέα οικουμενική αλήθεια την οποία να θέλουν να επιβάλουν σε όλο τον πλανήτη, όπως δλδ οι φιλελεύθεροι και οι τακφίρ τζιχαντιστές, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της Νέας Τάξης, δεν πιστεύουν ( οι "ντουγκινικοί" τεταρτοθεσίτες που μελετάνε τον Ντούγκιν) όλα εκείνα τα χαζά και αντιφατικά:
Μια μας λέτε είναι πράκτορας του ρωσικού Ιμπέριουμ ( όπως ο Μπακούνιν δλδ; ), μια μας λέτε ότι δεν έχει και τόση επιρροή όση εμείς δήθεν νομίζουμε ότι έχει ( μήπως εσείς νομίζετε ότι εμείς νομίζουμε;), μια μας λέτε Πούτιν μια Ρασπούτιν ( πότε Βούδας πότε Κούδας) και γενικώς έχετε χάσει την μπάλα ακριβώς γιατί με ένα δυτικό, μοντέρνο, "ορθολογικό" "mind set" δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Ντούγκιν, χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό, μια διαίσθηση και ένα βίωμα, αν όχι και μια φώτιση.
Προσωπικά στον Ντούγκιν, αλλά και λιγότερο κάπως, στον Ντε Μπενουά, ανακάλυψα τον θεωρητικό που με βοήθησε να ξεπεράσω το κόμπλεξ των ρηγμάτων των ίδιων μου των ιδεών και βιωμάτων, των φαινομενικά, για την δυτική νεωτερικότητα, αντιφατικών. Και “αναρχικός” και “φασίστας” και “εθνικιστής” και “μπολσεβίκος” και Έβολα και Ζαπατίστας και Ιερό Γκράαλ και “αυτοκαταστροφικο” Πότλατζ και αντι-ιμπεριαλισμός και Ιμπέριουμ και Νεοπλατωνικός και Ορθόδοξος και άλλα πολλά και σφαιρικά! Ο Ντούγκιν ήρθε και πρότεινε μια κοινή ονομασία για όλα αυτά και πολλά άλλα: Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, Τέταρτη Θέση, όπως εμπνευσμένα κάποιοι το απλοποίησαν, και Ευρασιανισμός.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω και τις διαφωνίες μου. Αυτές απλά μάλλον είναι αρκετά διαφορετικές από τις διαφωνίες των περισσοτέρων εν Ελλάδι, καλοπροαίρετων και μη, σχολιαστών του. Τολμώ να πω πως ελάχιστοι κατανοούν τον Ντούγκιν με τον τρόπο που τον κατανοώ εγώ και σίγουρα ούτε ο ίδιος ο Ντούγκιν κι αυτό είναι ήδη κάτι πολύ "ντουγκινικό" και τεταρτοθεσίτικο και ευρασιατικό! Πανημάεις; Καρασιό.
Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου