Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος

 

μετάφραση από την σελίδα στο FB:

Patriotic Socialism

Πατριωτικός Σοσιαλισμός

Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος, αν θέλετε να συντρίψετε το κράτος, φορέστε τον μελανό χιτώνα:

Οι αναρχικοί φωνάζουν: "Συντρίψτε το κράτος!" ("Smash the state!")

Τι εννοούν όμως πραγματικά με αυτό; Ρωτήστε έναν σύγχρονο Αναρχικό και πιθανότατα θα λάβετε μια ποικιλία πολύ αόριστων απαντήσεων, οι περισσότεροι από αυτούς είναι απλώς ριζοσπαστικοί φιλελεύθεροι.

Ωστόσο, οι αναρχικοί στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα μπήκαν στα εργατικά συνδικάτα και είδαν στο συνδικαλισμό και τη γενική απεργία μια μέθοδο για να συντρίψουν το κράτος και τον καπιταλισμό. Απέρριψαν την άποψη των Μαρξικών Σοσιαλδημοκρατών ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία σταδιακά μετατρέπονταν σε σοσιαλισμό, ότι ο κρατικός μηχανισμός ήταν έτοιμος για το προλεταριάτο, ότι η επανάσταση συνίστατο μόνο σε μια αλλαγή στο κυβερνητικό προσωπικό.

Άντρες από την επαναστατική συνδικαλιστική παράδοση αποτέλεσαν τον πυρήνα της αρχικής Fasci d'Azione Rivoluzionaria του Μουσολίνι. Εξελίξαν τον συνδικαλισμό σε ένα λειτουργικό σύστημα και συνεργάστηκαν με συντηρητικούς αντιδημοκράτες για να δημιουργήσουν μια συνεκτική κοσμοθεωρία που ενσωμάτωσε τον συνδικαλισμό, αυτή είναι η προέλευση του Φασισμού.

Πότε οι Αναρχικοί θα συνειδητοποιήσουν ότι η ημέρα που θα κινήσουμε για την οργάνωση του συντεχνιακού κράτους θα είναι η ημέρα που θα αρχίσουμε να συντρίβουμε το αστικό φιλελεύθερο-δημοκρατικό κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα;

Η Φασιστική επανάσταση είναι μια επανάσταση ενάντια στην πολιτική. Τα Φασιστικά συνδικάτα, που βασίζονται στη βιομηχανική και επαγγελματική εκπροσώπηση, αντικαθιστούν την αστικοδημοκρατική κατάσταση των πολιτικών κομμάτων που βασίζονται στη γεωγραφική εκπροσώπηση.

Οι αντίπαλοί μας θα ισχυριστούν ότι το Φασιστικό κράτος είναι σαφώς ολοκληρωτικό και δικτατορικό. Αλλά το κράτος μας είναι κοινωνικό και μετασχηματιστικό, μέσω αυτού οι άνθρωποι απαιτούν ενότητα και δράση. Δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη κατάσταση, είναι ένα αντι-κράτος με κάθε έννοια της λέξης.

"Ο Φασισμός και η Καλλιτεχνική Πρωτοπορία"

"Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον φασισμό, ήταν οι ποιητές-στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι-αστική επανάστασή του.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ιστορικών είναι η επισήμανση ότι το φασιστικό κίνημα γεννήθηκε από τα δεξιά, από τον κλήρο και τους αστούς, είναι μια παραμόρφωση που έχει παραμείνει στο μυαλό του κόσμου. Ο φασισμός γεννήθηκε από τα αριστερά, από το εργατικό κίνημα αλλά και από τα χαρακώματα και την ποίηση.

Η Ιταλία, όπως πολλοί άλλοι λαοί εντάχθηκαν στη σύγκρουση του Μεγάλου Πολέμου (Α'ΠΠ), σε μια αντιπαράθεση που θα άλλαζε την ίδια την ιστορία του πολέμου και θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή, αυτή των Ολικών Κινητοποιήσεων.

Τα χαρακώματα, η λάσπη, η κίνηση, όλη η τεχνική στην υπηρεσία του πολέμου, το ή  κινητοποιήσε ή πεθαίνεις, ή πυροβολείς ή σε πυροβολούν, μια ολόκληρη γενιά έλαβε το βάπτισμα του πυρός σε αυτό το σφαγείο που άλλαξε την ιστορία εντελώς .
...

Μπορώ να διαβεβαιώσω χωρίς αμφιβολία ότι ο D'Annunzio εφηύρε το Ροκ δεκαετίες πριν από τη σύλληψή του ως ιδέα, οι χειρονομίες του, η θεατρικότητα του, η μορφή που έδινε στις ομιλίες του και απήγγειλε τα ποιήματά του, όλη αυτή τη σκηνική παράσταση, ο D'Annunzio ήταν ο πρώτος ροκ σταρ δεκαετίες πριν απο τους David Bowie και Jim Morrison.

Η ιστορία που οι νικητές θέλουν να μας επιβάλουν, η ιδέα ότι ο φασισμός ήταν καθαρά μιλιταριστικός και χωρίς καλλιτεχνική ευαισθησία, αυτή είναι η γενικότερη ιδέα που κυριαρχεί στον κόσμο των τεχνών.

Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον φασισμό, ήταν οι ποιητές-στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι-αστική επανάστασή του.

Σήμερα δεν υπάρχουν εμπροσθοφυλακές αλλά μόδες, η μεταμοντέρνα τέχνη είναι νεκρή τέχνη, όχι μόνο της λείπει ο σκοπός αλλά και οποιοσδήποτε επαναστατικός τόνος ανανέωσης του κόσμου, είναι εκεί για να ανεβάσει το εγώ του καλλιτέχνη.

Ο φασισμός είναι το παιδί του φουτουρισμού και θα μπορούσε να θεωρηθεί από μόνος του μια άλλη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Η εποχή των ποιητών-στρατιωτών, των φουτουριστών, εκείνων που ζουν επικίνδυνα έχει παρέλθει και το σημερινό παράδειγμα κηρύττει μόνο τον ειρηνισμό, τον κονφορμισμό και την συζητησούλα για την τέχνη σε ένα Starbucks. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη διάρκεια των φασισμών υπήρχε μια πρωτοποριακή και επαναστατική τέχνη εμπροσθοφυλακής που δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε."

https://therevolutionaryconservative.com/articles/fascism-and-the-artistic-vanguard/

«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία»

«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.

Gabriele Adinolfi

Ρώμη, 22 Οκτωβρίου - Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω" είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.

Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice

Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε. Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντησή του με αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών συνδέσεων: εξαιρετικό.

Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.

Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας

Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο φασιστής και ο αντιδραστικός. Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.

Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η φιγούρα που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόιντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον Συγγραφέα για το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για το Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για το σκοπό αυτό.

Είναι ο φασισμός που απορροφά τον εθνικισμό

Ο συγγραφέας γράφει: «Ο εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του εθνικισμού και του φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά ». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ εθνικισμού και φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της  Action Française που προετοίμασε τον φασισμό, αλλά αντίθετα ο φασισμός που απορρόφησε τον εθνικισμό.

Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά ζητήματα - είπε το Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από τη φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).

Συγχαρητήρια!

Gabriele Adinolfi

http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/10/duce-gabriele-adinolfi-adriano-scianca.html

https://www.ilprimatonazionale.it/cultura/mussolini-e-la-filosofia-pensiero-duce-energia-rivoluzionaria-171631

Όταν ο Φασισμός ανήκε στην Αριστερά

Το παραδοσιακό αριστερό – δεξιό μοντέλο του πολιτικού τόξου παρουσιάζει τον φασισμό και τον μαρξισμό ως διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο μαρξισμός θεωρείται ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς ενώ ο φασισμός υποθετικά αντιπροσωπεύει μια προοπτική που είναι περίπου όσο πιο άκρα στη δεξιά μπορεί κανείς να πάει. Ένα άρθρο που πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά από την πορτογαλική Finis Mundis Press, του Eric Norling «Επαναστατικός Φασισμός» κάνει πολλά στο να αποκαλύψει την οπτική του φασισμού όπως τον θεωρούσε αυτόν ο Μουσολίνι και οι κοορτές του και θέτει το θέμα της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς υπό αμφισβήτηση. 

Το έργο αυτό αρχικά εκδόθηκε το 2001 και ο συγγραφές Norling, είναι ένας ιστορικός και δικηγόρος Σουηδός που τώρα ζει μόνιμα στην Ισπανία. Ο Norling παρατηρεί ότι καθ όλη τη διάρκεια της νεανικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Μουσολίνι ήταν όπως κάθε τυπικός αριστερός, όπως πχ ο Eugen V. Debs. Ήταν αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως «Μωρό με κόκκινες πάνες» (το οποίο σημαίνει ότι ήταν παιδί επαναστατών σοσιαλιστών γονιών). Σαν νεαρός ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν μαρξιστής, φανατικά ενάντια στον κλήρο, πήγε στην Ελβετία για να αποφύγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και είχε συλληφθεί και φυλακισθεί επειδή προέτρεπε σε απεργίες. Τελικά έγινε αρχηγός στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας και φυλακίσθηκε ξανά το 1911 για τις αντιπολεμικές ενέργειές του που σχετίζονταν με την Ιταλική εισβολή στη Λιβύη. Ο Μουσολίνι ήταν τόσο ελπιδοφόρος σαν σοσιαλιστής σε εκείνο το σημείο της καριέρας του που κέρδισε τον έπαινο του Λένιν, ο οποίος τον θεωρούσε τον φυσικό ηγέτη ενός μελλοντικού ιταλικού σοσιαλιστικού κράτους. 

Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1914, ο Μουσολίνι αρχικά υποστήριζε την αντιπολεμική θέση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά τους επόμενους μήνες άλλαξε σε μια θέση υπέρ του πολέμου, θέση που του «πρόσφερε» την διαγραφή του από το κόμμα. Μετά κατατάχτηκε στον Ιταλικό στρατό και πληγώθηκε στη μάχη. Η λόγοι για την αλλαγή στάσης του Μουσολίνι υπέρ του πολέμου είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της πραγματικής προέλευσης και φύσης του φασισμού και της θέσης του μέσα στο πλέγμα της πολιτικής και θεωρητικής ιστορίας του 20ου αιώνα. Ο Μουσολίνι έφτασε να βλέπει τον πόλεμο σαν μια αντι ιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε συντηρητικές δυνάμεις όπως οι Αψβούργοι, οι Οθωμανοί Τούρκοι και η Γερμανία των Hohenzollern που επιτίθονταν σε αυτά τα καθεστώτα σαν αντεπαναστάτες εχθρούς που είχαν καταπιέσει τον σοσιαλισμό. Ο Μουσολίνι επίσης προφητικά πίστευε ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο θα ξυπνούσε αυτό το έθνος στον βαθμό που να είναι ανοιχτό σε μια σοσιαλιστική επανάσταση (που είναι ακριβώς ότι έγινε). Με άλλα λόγια, ο Μουσολίνι θεώρησε τον πόλεμο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθούν αριστεροί επαναστατικοί αγώνες στην Ιταλία και αλλού.

Όταν το Ιταλικό φασιστικό κίνημα ιδρύθηκε το 1919, τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη και τους θεωρητικούς του ήταν, όπως και ο ίδιος ο Μουσολίνι πρώην μαρξιστές και γενικότερα ριζοσπάστες αριστεροί όπως οι ακόλουθοι του επαναστάτη συνδικαλιστή George Sorel. Τα επίσημα προγράμματα που έβγαλαν οι φασίστες ,μεταφράσεις των οποίων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Norling, αντανακλούν μια μίξη δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών που θα ήταν κοινή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής. Εάν πράγματι τα στοιχεία είναι συντριπτικά ότι ο φασισμός έχει τις ρίζες του στην άκρα αριστερά τότε από πού πήρε ο φασισμός τη φήμη του ως ιδεολογία προερχόμενη από τη δεξιά;

Η απάντηση φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός τριών βασικών παραγόντων. Η μαρξιστική προπαγάνδα η οποία δυστυχώς βρήκε τον δρόμο της στην mainstream ιστοριογραφία, η αναθεώρηση των ίδιων των αριστερών επαναστατικών αρχών από τους ηγέτες του φασισμού και η αναπόφευκτη συμβιβασμοί και υποχωρήσεις που έγιναν από τον φασισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο του να ελέγχει πραγματικά το κράτος. Σχετικά με τα πρώτα αυτά ο David Ramsey Steele περιέγραψε την κλασσική μαρξιστική θεώρηση του φασισμού σε ένα σημαντικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του φασισμού 

Το 1930 η έννοια του «φασισμού» στον αγγλόφωνο κόσμο είχε μετασχηματιστεί από μια εξωτική, ίσως σικ, ιταλική αριστοκρατία σε ένα σύμβολο του κακού για κάθε χρήση. Κάτω από την επιρροή αριστερών συγγραφέων επιβλήθηκε μια θεώρηση του φασισμού που παρέμεινε κυρίαρχη ανάμεσα στους διανοούμενους μέχρι σήμερα. Και πάει έτσι:

Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός χωρίς τη μάσκα. Είναι ένα εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος κυβερνά μέσω της δημοκρατίας μέχρι να νιώσει ότι απειλείται θανάσιμα, μετά «απελευθερώνει» τον Φασισμό. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ πήραν την εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο επειδή το μεγάλο κεφάλαιο προκλήθηκε από την επαναστατική εργατική τάξη. Φυσικά πρέπει να εξηγήσουμε, μετά, πως ο Φασισμός μπορεί να είναι ένα μαζικό κίνημα και ένα κίνημα που ούτε οδηγείται ούτε οργανώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Η εξήγηση είναι ότι ο Φασισμός το κάνει αυτό με έξυπνη χρήση τελετουργικών και συμβόλων. Ο Φασισμός σαν ιδεολογική κατήχηση είναι κενός σοβαρού περιεχομένου ή εναλλακτικά το περιεχόμενό του είναι ασυνάρτητος. Η επιρροή του Φασισμού είναι θέμα συναισθημάτων περισσότερο παρά ιδεών. Βασίζεται σε τραγούδισμα ύμνων, κούνημα σημαιών και άλλα μικροπράγματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παράλογα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους φασίστες ηγέτες που έχουν πληρωθεί από το μεγάλο κεφάλαιο για να ποδηγετούν τις μάζες.

Αυτή η αντίληψη συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη αριστερή ανάλυση του Φασισμού και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα αμερικανικά πολιτικά κινήματα ή φιγούρες που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τον ιστορικό Φασισμό όπως για παράδειγμα το Tea Party ή οι νεοσυντηριτικοί (ασυνάρτητοι σχολιαστές) του Fox News ή των συντηρητικών ραδιοφωνικών σχολιαστών, συνεχίζουν να είναι αποδέκτες της «φασιστικής» ταμπέλας από αταβιστές φιλελευθέρους και αριστερούς.

Η πραγματικότητα της προέλευσης του Φασισμού είναι εντελώς διαφορετική. Οι δημιουργοί του ήταν μια ομάδα αριστερών διανοητών και πολιτικών αντρών των οποίων κοινό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή συνειδητοποίηση ότι ο μαρξισμός ήταν μια αποτυχημένη ιδεολογία. Όπως παρατηρεί ο Στιλ:

Ο Φασισμός ξεκίνησε ως μια αναθεώρηση του μαρξισμού από μαρξιστές, μια αναθεώρηση που αναπτύχθηκε σε διαδοχικά στάδια, ώστε τελικά αυτοί οι μαρξιστές σταδιακά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν μαρξιστές και τελικά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως σοσιαλιστές. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν αντιφιλελεύθερους επαναστάτες.

Η ΚΡΙΣΗ του μαρξισμού συνέβη στη δεκαετία του 1890. Οι μαρξιστές διανοούμενοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι μιλούν εκ μέρους μαζικών σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και όμως έχει γίνει ξεκάθαρο εκείνα τα χρόνια ότι ο μαρξισμός είχε επιβιώσει σε έναν κόσμο για τον οποίο ο Μαρξ πίστευε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Οι εργάτες γίνονταν πλουσιότεροι, η εργατική τάξη είχε χωριστεί σε τομείς με διαφορετικά ενδιαφέροντα, η τεχνολογική πρόοδος επιταχύνονταν αντί να έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδόφραγμα, το «ποσοστό του κέρδους» δεν έπεφτε, ο αριθμός των πλούσιων επενδυτών («μεγιστάνες του κεφαλαίου») δεν έπεφτε αλλά αυξανόταν η βιομηχανική συγκέντρωση δεν μεγάλωνε, και σε όλες τις χώρες οι εργάτες έβαζαν τη χώρα πάνω από τις τάξεις τους.

Η πρώιμοι φασίστες ήταν πρώην μαρξιστές που είχαν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν την επαναστατική δυνατότητα του ταξικού αγώνα, αλλά είχαν επανειλημμένως φτάσει στο σημείο να θεωρούν τον επαναστατικό εθνικισμό ως δείχνοντα αξιοσημείωτες πιθανότητες. Όπως ο Μουσολίνι είχε σημειώσει σε έναν λόγο στις 5 Δεκεμβρίου του 1914:

Το Έθνος δεν εξαφανίστηκε. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κενό περιεχομένου. Αντίθετα βλέπουμε το Έθνος να υψώνεται σαν μια συνταρακτική πραγματικότητα μπροστά μας…! Η τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει το Έθνος. Η τάξη αποκαλύπτει εαυτόν ως μια συλλογή ενδιαφερόντων – αλλά το έθνος είναι μια ιστορία συναισθημάτων, παραδόσεων, γλώσσας, κουλτούρας και φυλής. Η τάξη μπορεί να γίνει ένα βασικό κομμάτι του Έθνους, αλλά το ένα δεν μπορεί να εξαλείψει το άλλο. Ο ταξικός αγώνας είναι ένας άσκοπος δρόμος, με αποτελέσματα και συνέπειες οπουδήποτε κάποιος βρίσκει ανθρώπους που δεν έχουν αναδείξει αυτούς στα σωστά γλωσσικά και φυλετικά πρότυπα – όπου το εθνικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί οριστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις το ταξικό κίνημα βρίσκεται να συντροφεύετε από ένα δυσοίωνο ιστορικό κλίμα.
Ο Φασισμός υποδόρια εγκατέλειψε τον ταξικό αγώνα για μια επαναστατική εθνικιστική έκβαση που εξέφραζε την ταξική συνεργασία κάτω από την ηγεσία ενός ισχυρού κράτους που ήταν ικανό να ενώσει το έθνος και να επιταχύνει την βιομηχανική πρόοδο. Πράγματι, ο Στιλ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ιταλία και τα μαρξιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 3ου κόσμου το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα:

Η λογική που υπογράμμιζε την αλλαγή της θέσης τους ήταν ότι δυστυχώς θα γινόταν επανάσταση όχι της εργατικής τάξης είτε στα ανεπτυγμένα κράτη είτε σε λιγότερα ανεπτυγμένα κράτη όπως η Ιταλία. Η Ιταλία ήταν μόνη της και το πρόβλημά της ήταν το χαμηλό βιομηχανικό της ισοζύγιο. Η Ιταλία ήταν ένα έθνος εκμεταλλευόμενων προλεταρίων ενώ οι πλουσιότερες χώρες ήταν κορεσμένα έθνη μπουρζουάδων. Το Έθνος ήταν ο μύθος που θα ένωνε τις παραγωγικές τάξεις πίσω από έναν αγώνα για να μεγεθύνουν τις εξαγωγές. Αυτές οι ιδέες επικάλυψαν την προπαγάνδα του 3ου Κόσμου τις δεκαετίες ’50 ’60 στις οποίες εμπνευσμένες ελίτ σε οικονομικά χαμηλές χώρες εκπροσωπούσαν λιγότερο τις δικές τους αλλά με σχολαστικό ανθρωπιστικό ρόλο σαν «προοδευτικές» γιατί αυτό θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του 3ου Κόσμου. Από τον Nkrumah μέχρι τον Κάστρο οι δικτάτορες του 3ου Κόσμου θα ακολουθούσαν τα βήματα του Μουσολίνι. Ο Φασισμός ήταν μια πλήρης «πρόβα κουστουμιού» για τον μεταπολεμικό 3ο Κόσμο.

Κατά τη διάρκεια των 23ων χρόνων στην εξουσία το καθεστώς του Μουσολίνι σίγουρα έκανε αξιοσημείωτους συμβιβασμούς με τα παραδοσιακά συντηρητικά συμφέροντα όπως τη μοναρχία, το μεγάλο κεφάλαιο και την καθολική εκκλησία. Αυτοί οι πραγματιστικοί συμβιβασμοί γεννημένοι από την πολιτική ανάγκη είναι ανάμεσα στα στοιχεία που τυπικά αναφέρουν οι αριστεροί σαν δείγματα της δεξιάς φύσης του Φασισμού. Όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι ο Μουσολίνι βασικά παρέμεινε ένας σοσιαλιστής καθ όλη τη διάρκεια της πολιτικής ζωής του. Έως το 1935, δεκατρία χρόνια αφού ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία με την πορεία προς τη Ρώμη , το 75% της ιταλικής βιομηχανίας είχε ήδη ή κατευθείαν εθνικοποιηθεί ή βρεθεί κάτω από αυστηρό κρατικό έλεγχο. Πράγματι ήταν κυρίως προς το τέλος τόσο της ζωής του όσο και της ζωής του καθεστώτος του που η οικονομική πολιτική του Μουσολίνι ήταν κατά τον κύριο λόγο αριστερή.

Αφού έχασε για λίγο την εξουσία, για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Μουσολίνι επέστρεψε στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους με γερμανική βοήθεια και έστησε αυτό που ονομάστηκε «Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία». Το καθεστώς επίμονα εθνικοποίησε όλες τις εταιρίες που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, αναδιένειμε τα σπίτια που προηγουμένως άνηκαν στους εργοδότες, προχώρησε σε αναδασμό της γης και είδε έναν αριθμό προεξέχων μαρξιστών να ενώνονται με την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ανάμεσα στους οποίους και ο Nicola Bombacci, ο ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προσωπικός φίλος του Λένιν. Αυτά τα γεγονότα περιγράφονται με αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο έργο του Norling.

Φαίνεται ότι η ιστορική πικρή αντιδικία ανάμεσα στους μαρξιστές και τους φασίστες είναι λιγότερο μια αντιδικία μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μια διαμάχη μεταξύ πρότερων παιδιών της αριστεράς. Αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη δεδομένης της συνήθειας των ριζοσπαστικών αριστερών γκρουπών για αιματηρές σεχταριστικές έριδες. Πράγματι θα μπορούσε να γίνει φανερό με επιχειρήματα ότι ο αριστερός «αντιφασισμός» έχει τις ρίζες του στη ζήλια ενός πιο πετυχημένου συγγενή περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Όπως επισήμανε ο Στιλ:

Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ο Φασισμός είναι ένα διεθνές κίνημα. Περίμενε ότι και οι παρηκμασμένη μπουρζουάζικη δημοκρατία και ο δογματικός μαρξισμός – λενινισμός παντού θα υποχωρούσαν μπροστά στον Φασισμό, ότι ο 20ος αιώνας θα ήταν ένας αιώνας του Φασισμού. Όπως και οι αριστεροί ανταγωνιστές του υποτίμησε την αντοχή τόσο της δημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην ουσία η πρόβλεψη του Μουσολίνι εκπληρώθηκε: Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανθρωπίνου πληθυσμού κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κυβερνήθηκαν από κυβερνήσεις που επι του πρακτέου ήταν πιο κοντά στον Φασισμό απ ότι ήταν είτε στον φιλελευθερισμό είτε στον μαρξισμό – λενινισμό. Ο 20ος αιώνας ήταν πράγματι ο φασιστικός αιώνας. 

http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/02/blog-post_17.html?m=0

http://gkaratheodoris.blogspot.com/2015/03/blog-post_75.html?m=1

Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας

«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.

Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας

Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του φασισμού.

Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο φασιστής και ο αντιδραστικός.

Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.

Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η φιγούρα που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόιντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.

Είναι ο φασισμός που απορροφά τον εθνικισμό

Ο συγγραφέας γράφει: «Ο εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του εθνικισμού και του φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά ». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ εθνικισμού και φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της  Action Française που προετοίμασε τον φασισμό, αλλά αντίθετα ο φασισμός που απορρόφησε τον εθνικισμό.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/10/duce-gabriele-adinolfi-adriano-scianca.html

μετάφραση από εδώ:

https://www.ilprimatonazionale.it/cultura/mussolini-e-la-filosofia-pensiero-duce-energia-rivoluzionaria-171631/

Εδώ φασισμός εκεί φασισμός πού είναι ο φασισμός;

Το κείμενο γράφτηκε και αναρτήθηκε στο Facebook - στο οποίο ο Ακρωρηγίξ είναι persona non grata - αμά τη καταδίκη της ΧΑ, για την οποία δεν τρέφω και καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια. 

Έχει πλέον καταντήσει κουραστικό. Όταν αυθαίρετα και καταχρηστικά κάθε τυραννία την βαπτίζετε φασισμό, δεν βοηθάτε στον αγώνα κατά της τυραννίας, την τυραννία την ίδια βοηθάτε.

Εκτός από τον αυτόματο αποκλεισμό και την δαιμονοποίηση ενός ολόκληρου ρεύματος σκέψης που, όπως τον (έτεροπροσδι)ορισμό του τον επεκτείνουν οι αντίπαλοι του, έτσι και ο (αυτοπροσδι)ορισμός του, ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του μεσοπολέμου και του ΒΠΠ πηγαίνοντας βαθιά μέχρι την αρχαιότητα.

Εκτός από το διαιρεί και βασίλευε του ποιός είναι πιο φασίστας από τους άλλους,

πού σταματάει αυτή η αυθαιρεσία; Ποιός αποφασίζει ποιοί είναι οι αιρετικοί; Πού σταματάει το κυνήγι των μαγισσών; Το κάψιμο στην πυρά; Μια σφαίρα της ΟΠΛΑ; Μια επίσκεψη της KGB; Οι λίστες του Μακάρθυ; Τα ουυυ εξακοσαεξινταεξι; Τα λιντσαρίσματα επειδή φορούσε μπλούζα με την ελληνική σημαία; Επειδή είχε έναν περίεργο τατουάζ; Επειδή είπε τους πρόσφυγες λαθρό; Επειδή ισχυρίστηκε ότι τα φύλα είναι δύο κι όχι 61;

Τόσοι και τόσοι αξιόλογοι εθνικά και πατριωτικά σκεπτόμενοι σήμερα στην Ελλάδα! Σκόρπιοι άλλος εδώ άλλος εκεί κι όλοι μαζί κατά του φασισμού. Του φασισμού που έχει καταντήσει λάστιχο και μια χαρά μπορεί να συμπεριλάβει τους πάντες... 

Για να τους "περιλάβει" μετά ο αντιφασιστικός όχλος και το φιλελεύθερο καθεστώς.

Μου θυμίζετε το "εγώ ελπίζω και την βολέψω"... Δεν είναι ο φόβος του φασισμού, είναι ο φόβος της καταστολής, που σας κάνει  αντιφασίστες.

Και δεν σου λέω ντε και καλά να αρχίσουμε ξαφνικά όλοι να δηλώνουμε φασίστες, έτσι από αντίδραση που οτιδήποτε θυμίζει Ελληνισμό το θεωρούν φασιστικό - και ως τέτοιο θα το αντιμετωπίσουν, μην έχεις αυταπάτες - αλλά, ρε παιδί μου, επειδή κάποιοι πετάνε πέτρες, πρέπει να πετάξεις κι εσύ;

Εδώ δεν μιλάμε πλέον απλά για άρτον και θεάματα. Εδώ μιλάμε για μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γειά! Από τον φασισμό κινδυνεύει σήμερα η Ελλάδα; Όχι από κερκοπορτιέριδες;

Πόσο μακριά πιστεύετε ότι είναι η εποχή που τα παιδιά θα καταδίδουν τους "φασίστες" γονείς τους στους αντιφά δασκάλους τους κι αυτοί με την σειρά τους στις αρχές κι όπου φασίστας θα σημαίνει οτιδήποτε μέχρι μόλις χθες ήταν απολύτως φυσιολογικό; 

Αλλά εσείς, ευτυχώς, δεν είστε φασίστες. "Τσακίστε τους φασίστες" και κοιμηθείτε ήσυχοι. Το "Κοιμάσαι Πατριώτης Ξυπνάς Φασίστας" δεν το είπανε για σας.

Αν ήταν να προσθέσω κάτι για να το επικαιροποιήσω θά ήταν: "πόσο μακριά πιστεύεται είναι η εποχή που τα υγιώς πατριωτικά σκεπτόμενα παιδιά θα δέχονται την τρομοκρατία των εξωσχολικών παρακρατικών ανθελλήνων τραμπούκων και τα καθεστωτικά μήντια θα καταδικάζουνε τον φασισμό επιδοκιμάζοντας την αντι-φασιστική δράση των τραμπούκων;

Μεταφασισμός Ἐρνέστο Μιλᾶ (Ernesto Milá)

 Ο Φασισμός που υπήρξε και ο Φασισμός που μπορεί να υπάρξει: Συνέντευξη τοῦ Ἐρνέστο Μιλᾶ (Ernesto Milá), συγγραφέα καὶ ἐκδότη τοῦ Περιοδικοῦ Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (Revista de Hitstoria de Fascismo), γιὰ τὰ τεύχη 68 καὶ 69 τοῦ περιοδικοῦ μὲ θέμα τὸ μέλλον τοῦ Φασισμοῦ στὸν 21ο αἰῶνα. Τὸ περιεχόμενο τῶν τευχῶν αὐτῶν ἔχει ἐκδοθεῖ ἐπίσης σὲ εἰδικὸ βιβλίο.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2021/08/ernesto-mila-revista-de-hitstoria-de.html

http://info-krisis.blogspot.com/2020/11/el-fascismo-que-fue-y-el-fascismo-que.html

Θὰ ἐπιστρέψει ὁ φασισμός;

Ὄχι, φυσικά, ὅπως τὸν εἴδαμε οὔτε ὅπως τὸν ξέραμε. Οὔτε κἄν μὲ τὰ ὀνόματα ποὺ προσέλαβε στὶς διάφορες ἐθνικές του ποικιλίες. Ὅμως, αὐτὸ ποὺ θὰ δοῦμε εἶναι μία ἀπάντηση στὶς διαδοχικὲς κρίσεις ποὺ θὰ ξεσπάσουν τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ποὺ θὰ δημιουργήσουν ἐπικαιροποιημένες μορφὲς καὶ παραλλαγὲς τοῦ ἀρχικοῦ δόγματος τῶν φασισμῶν.

Ἄρα, οἱ φασισμοὶ δὲν ἔχουν πεθάνει.

Αὐτὸ ποὺ εἶναι γνωστὸ μὲ τὴν ὀνομασία τοῦ «φασισμοῦ» δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀπόδοση στὸ πρῶτο τρίτο τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα ἑνὸς τρόπου κατανόησης τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ρόλου τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους πάνω στὴν γῆ ποὺ ὑπῆρχε πάντα, ἀπὸ τὴν αὐγὴ τῶν ἐποχῶν. Ὁ φασισμὸς ἦταν τὸ δόγμα μέσα στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίσθηκαν ὅλοι οἱ ἐνεργοὶ πεσιμιστὲς τῶν προηγουμένων αἰώνων καὶ στὸ ὁποῖο θὰ ἀναγνωρισθοῦν καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔλθουν -ἄνθρωποι τῆς δράσης ποὺ ἦσαν πεπεισμένοι ὅτι ἡ παρακμὴ εἶναι τὸ νόημα τῆς ἱστορίας καὶ ἦσαν ἀποφασισμένοι νὰ ἀποφύγουν αὐτὴν τὴν παρακμή.

Πού ὀφείλεται τὸ κακὸ ὄνομα τοῦ φασισμοῦ στὶς μέρες μας;

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἧττα σὲ ἕναν πόλεμο εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ δώσουν οἱ νικητὲς στὸν ἡττημένο τὴν εἰκόνα ποὺ τοὺς ταιριάζει καλύτερα. Ἄν ἐξετάσουμε τὸν Τύπο τοῦ δευτέρου μισοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Μουσολίνι ἦταν οἱ πιὸ δημοφιλεῖς πολιτικοὶ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Τρίτου Κόσμου, ποὺ τότε ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὶς ἀγγλογαλλικὲς ἀποικίες. Ἐπιπλέον, μερίδες τῆς Ἀριστερᾶς εἶδαν μὲ συμπάθεια τὸ Τρίτο Ράϊχ στὸν βαθμὸ κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ παλιοὶ ἀγωνιστὲς τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γερμανίας (KDP) ἐνσωματώθηκαν στὸ καθεστὼς καὶ ὅτι ἦταν εὐκόλως ἀντιληπτὰ τὰ ἐπιτεύγματά του στὰ κοινωνικὰ θέματα. Ὁ πόλεμος διέκοψε τὴν ἐπανάσταση καὶ εἶναι παράδοξο τὸ ὅτι ὁ πόλεμος ἄρχισε ὅταν ὁ Ρούσβελτ ἔπεισε τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση ὅτι τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο καὶ ἡ Γαλλία θὰ ἔσπευδαν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ὑπόθεση τοῦ διαδρόμου τοῦ Ντάντσιχ - τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση, ποὺ ἦταν μία ἀντιδημοκρατικὴ δικτατορία, παρεμπιπτόντως μὲ ἔντονα ἀντισημιτικὰ χαρακτηριστικά. Μὲ τὴν ἧττα τοῦ ἀντιπάλου στὸν πόλεμο, ὁ νικητὴς θεώρησε ἀπολύτως θεμιτὸ νὰ ἀποδόσει στὸν ἡττημένο ὅλα τὰ κακὰ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βάλει ὁ νοῦς του. Οἱ ἡττημένοι, ἀκόμα καὶ  σήμερα (βλ. Καντάφι, Σαντᾶμ Χουσεϊν κ.ἄ.) εἶχαν πάντοτε τὴν ἴδια μεταχείριση.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Καντάφι καὶ ὁ Σαντᾶμ ἡττήθηκαν χθές, ἐνῶ οἱ σοβιετικοὶ πῆραν τὸ Βερολίνο πρὶν ἀπὸ τρία τέταρτα τοῦ αἰῶνα. Γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν σπίλωση τοῦ ἡττημένου ἀντιπάλου;

Γιὰ πολλοὺς λόγους. Κατὰ πρῶτον, οὕτως ὥστε κάθε ἀντίδραση καὶ ἀντίθεση στὸ παγκόσμιο κατεστημένο νὰ μπορεῖ νὰ δαιμονοποιηθεῖ μὲ ἕνα ἐπίθετο ποὺ προκαλεῖ ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα. Ὀγδόντα χρόνια δυσφήμισης ἐγγυῶνται ὅτι στὸ συλλογικὸ φαντασιακὸ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ λέξη «φασισμὸς» παραμένει τὸ σύμβολο τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ». Κατὰ δεύτερον, γιὰ νὰ κρατιοῦνται ζωντανὰ τὰ ἀντιφασιστικὰ ἰδεώδη: κομματοκρατία, κομφορμισμός, κοσμοπολιτισμός, προοδευτισμός· ἰδεώδη τὰ ὁποῖα σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ ἀπὸ μόνα τους ἀπέτυχαν καὶ τὰ ὁποῖα καταβάλλεται προσπάθεια νὰ νομιμοποιηθοῦν διατηρώντας τὴν μνήμη τῆς νίκης τους ἐναντίον τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ».

Το Κράτος - Benito Mussolini

"ΚΑΘΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ"

Benito Mussolini

"Το κράτος, με την τερατώδη, φοβερή μηχανή του, μας προκαλεί ένα αίσθημα ασφυξίας. Το άτομο μπορούσε να υποφέρει το κράτος, για όσο διάστημα αυτό περιοριζόταν στις στρατιωτικές και αστυνομικές λειτουργίες του· ό­μως, σήμερα, το κράτος είναι τα πάντα: τραπεζίτης, το­κογλύφος, ιδιοκτήτης σπιτιών, πλοιοκτήτης, προμηθευ­τής, ασφαλιστής, ταχυδρομικός, σιδηροδρομικός, επιχει­ρηματίας, δάσκαλος, καθηγητής, έμπορος καπνού και άλλα πολλά ακόμα που έχουν επιπροστεθει στις πρότερες κρατικές λειτουργίες του αστυνομικού, του δικαστή, του δεσμοφύλακα και του φοροεισπράκτορα.

Το κράτος, αυ­τός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει τα πάντα, κά­νει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η κρα­τική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παρο­χή των αναγκαίων προ το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο...

Εάν οι άνθρωποι είχαν έ­στω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται, θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτο­νιών, διότι τείνουμε να φθάσουμε στην πλήρη καταστρο­φή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς αν­θρώπους και μετά τους ξερνάει σαν άψυχα μηδενικά.

Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καθόλου μυστικά, καθό­λου εσωτερικότητα, είτε στο υλικό είτε στο πνευματικό ε­πίπεδο. Κάθε γωνία της είναι διαπερατή, κάθε κίνηση της μετρήσιμη. Ο καθένας είναι κλεισμένος στο κελί του και αριθμημένος, όπως ακριβώς σε μία φυλακή".

Η ΤΡΙΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 

ΚΙΤΣΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

2 Ιουνίου 1935 - 28 Αυγούστου 2021

Η ιστορική μελέτη της πολιτικής ιδεολογίας του φασισμού - ή τρίτης ιδεολογίας, μετά τον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό - είναι, στην Ελλάδα, θαμμένη κάτω από μπάζα απλοϊκών προκαταλήψεων που την εξομοιώνουν ουσιαστικά με την άσκηση βίας και δικτατορίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ασκείται συχνά φασιστική πολιτική ή υποστηρίζεται η φασιστική ιδεολογία χωρίς να γίνεται συνείδηση το ότι προωθείται ο φασισμός. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

ΖΕΕΒ ΣΤΕΡΧΕΛ «Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ»

 Σὲ λίγες μέρες θὰ κυκλοφορήσει ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ἔξοδος» τὸ βιβλίο 

τοῦ ΖΕΕΒ ΣΤΕΡΧΕΛ «Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ» 

Ὁ Πολωνοεβραῖος ἀκαδημαϊκὸς Ζέεβ Στέρνχελ (Zeev Sternhell), καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἱερουσαλήμ (ἕδρα Λεὸν Μπλοῦμ), εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους καὶ τοὺς πλέον καινοτόμους μελετητὲς τοῦ φασιστικοῦ πολιτικοῦ φαινομένου. Τὸ μεγάλο ἅλμα ποὺ πραγματοποίησε στὴν μελέτη τοῦ φασισμοῦ ἦταν νὰ ἀπορρίψει τὶς μέχρι τότε τετριμμένες ἑρμηνεῖες, μαρξιστικὲς καὶ φιλελεύθερες, ποὺ ἀντιμετώπιζαν ἀντιστοίχως τὸν φασισμὸ εἴτε ὡς ἕνα κίνημα τῆς ἀστικῆς ἀντίδρασης κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, εἴτε ὡς μία αὐταρχικὴ δημαγωγικὴ καὶ μιλιταριστικὴ πολιτική, καὶ νὰ ἀνατρέξει στὶς αὐθεντικὲς καταβολές του. 

Ὁ Στέρνχελ ἀνέλυσε μὲ ὑποδειγματικὴ ἐπιστημονικὴ εὐσυνειδησία τὸν φασισμὸ ὡς μία ἰδιαίτερη ἰδεολογία, μὲ τὶς δικὲς της ἀρχές καὶ ἀξίες, μὲ τὴν δικιά της κοσμοαντίληψη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἀνέτως δίπλα στὶς μεγάλες ἰδεολογίες τοῦ νεωτέρου καὶ τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἀντιμετώπισε τὸν φασισμὸ κατ’ ἀρχὰς ὡς ἕνα πολιτιστικὸ φαινόμενο ποὺ ἀργότερα διαμόρφωσε τὰ χαρακτηριστικὰ του ὡς ἰδεολογία καὶ ἐξελίχθη σὲ ριζοσπαστικὸ πολιτικὸ κίνημα καταδεικνύοντας ὡς τὸ πρῶτο ἐργαστήριο τοῦ φασισμοῦ τὴν Γαλλία στὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα. 

Ἡ βασικὴ θέση τοῦ Στέρνχελ εἶναι ὅτι οἱ πρωταρχικὲς καταβολὲς τοῦ φασισμοῦ δὲν βρίσκονται οὔτε στὴν Ἰταλία οὔτε στὴν Γερμανία ἀλλὰ στὴν ριζοσπαστικὴ καὶ λαϊκιστικὴ Γαλλικὴ Δεξιὰ τῶν τελῶν τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνα. Ὁ Στέρνχελ διαχωρίζει ρητὰ τὸν φασισμὸ ὡς πολιτικὸ κίνημα καὶ τὸν φασισμὸ στὴν ἐξουσία, καθὼς γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνέλθει καὶ νὰ διατηρηθεῖ στὴν ἐξουσία χρειάσθηκε νὰ προβεῖ σὲ συμβιβασμοὺς μὲ τὸ πολιτικό, οἰκονομικό, στρατιωτικὸ καὶ θρησκευτικὸ κατεστημένο. Ἑπομένως, ἄν θέλουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἐξετάσουμε τὸν φασισμὸ στὴν «καθαρή» του μορφή, θὰ πρέπει νὰ πᾶμε στὴν Γαλλία, ὅπου ἐκεῖ το φασιστικὸ κίνημα δὲν ἔφθασε στὴν ἐξουσία καὶ ἄρα δὲν χρειάσθηκε νὰ προβεῖ στοὺς ἀναγκαίους συμβιβασμούς.

Ἐπιπλέον, ὁ Στέρνχελ δὲν ἐντοπίζει τὴν καταγωγὴ τοῦ φασισμοῦ μονάχα στὴν ριζοσπαστικὴ γαλλικὴ Δεξιὰ ἀλλὰ ἐξίσου στὴν γαλλικὴ ἄκρα Ἀριστερά, ποὺ γιὰ νὰ διατηρήσει ζωντανὸ τὸ ἐπαναστατικὸ πνεῦμα ἀπέναντι στὴν ἀφομοίωση τῆς σοσιαλδημοκρατίας ἀπὸ τὸ ἀστικὸ καθεστὼς συνδύασε τὸν ἐπαναστατικὸ σοσιαλισμὸ μὲ τὸν λαϊκὸ ἐθνικισμό. Μὲ τὴν συγχώνευση τῶν ριζοσπαστῶν ἐθνικιστῶν τῆς Δεξιὰς καὶ τὸν ἐπαναστατῶν σοσιαλιστῶν τῆς Ἀριστερὰς γεννιέται τὸ φασιστικὸ κίνημα.   

Ἀπὸ τὶς σχετικὲς ἐργασίες του ξεχωρίζουν οἱ ἐξῆς: «Ἡ φασιστικὴ ἰδεολογία» (Fascist Ideology), «Ἡ γέννεση τῆς φασιστικῆς ἰδεολογίας» (Naissance de l'idéologie fasciste), «Οὔτε Δεξιά, οὔτε Ἀριστερά: Ἡ φασιστικὴ ἰδεολογία στὴν Γαλλία» (Ni droite ni gauche: l'idéologie fasciste en France) «Ἡ ἐπαναστατικὴ Δεξιά: Οἱ γαλλικὲς καταβολὲς τοῦ φασισμοῦ, 1885-1914» (La droite révolutionnaire - Les origines françaises du fascisme).

Στὰ ἑλληνικὰ ἔχει ἐκδοθεῖ τὸ ἔργο του «Ὁ Ἀντιδιαφωτισμός: Ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα ὡς τὸν Ψυχρὸ Πόλεμο), μετάφραση Ἄννα Καρακατσούλη, ἐκδόσεις «Πόλις», Ἀθήνα, Φεβρουάριος, 2009.

Ὁ Στέρνχελ παρέμεινε μέχρι τέλους ἀκραιφνὴς φιλελεύθερος καὶ ὑπέρμαχος τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς νεωτερικότητας. Ὑπῆρξε ἀναθεωρητὴς τῆς ἰσραηλινῆς ἱστορίας καὶ δριμὺς ἐπικριτὴς τῆς ἰσραηλινῆς Δεξιᾶς καὶ τῆς καταπίεσης τῶν Παλαιστινίων στὰ Κατεχόμενα ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ἐδάφη. Συμμετείχε ἐνεργὰ στὸ ἰσραηλινὸ εἰρηνιστικὸ κίνημα καὶ ἦταν ἱδρυτικὸ μέλος τῆς ἰσραηλινῆς ὀργάνωσης «Εἰρήνη Τώρα». Στὶς 25 Σεπτεμβρίου 2008 ἔγινε βομβιστικὴ ἐνέργεια ἐναντίον ἀπὸ Ἑβραίους ἐξτρεμιστὲς λόγω τῶν εἰρηνιστικῶν του θέσεων.  Ἀπεβίωσε στὶς 22 Ἰουνίου 2020 σὲ ἡλικία 85 ἐτῶν.

ΖΑΝ-ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

 ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη: ΖΑΝ-ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ (ἐκδόσεις Ἔξοδος).

Πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖτε νὰ τὸ προμηθευθεῖτε ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Συντόμως καὶ ἀπὸ περισσότερους χώρους.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ὁπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου:

«Ἡ τάσις μερικῶν ἱστορικῶν νὰ χρησιμοποιοῦν ὅρους καθημερινῆς χρήσεως χωρὶς νὰ τοὺς ὁρίζουν ἐπακριβῶς, ὅπως δικτατορία, λαϊκισμὸς ἤ φιλελευθερισμός, ὡς καὶ τὸν ἀποκλειστικὸ ἱστορισμὸ τῶν ἀναλύσεών των ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ νὰ ὑποτιμοῦν τὶς ἔννοιες καὶ τὶς συνθετικὲς προσεγγίσεις εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σύνταξι πλήθους ἱστοριῶν τοῦ φασισμοῦ ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἀναλύσεις τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰταλίας ἤ ἄλλης εὐρωπαϊκῆς χώρας τοῦ Μεσοπολέμου. Ἀπὸ πολλὰ χρόνια διδάσκω στοὺς τεταρτοετεῖς φοιτητὲς τοῦ τμήματος Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας τὴν φασιστικὴ ἰδεολογία ποὺ ἐμετανάστευσε καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο. Γιὰ νὰ μὴν ῥιψοκινδυνεύσω τὴν θέσι μου δὲν εἶχα χρησιμοποιήσει τὴν ἐπίμαχη λέξι στὸν τίτλο τοῦ μαθήματος ποὺ ἐδιαβάζετο ὡς ἑξῆς «Ἰδεολογικὲς ἀναμετρήσεις στὸν Τρίτο Κόσμο: ἐθνικισμὸς καὶ σοσιαλισμός». Γιὰ μεθοδολογικοὺς λόγους εἶχα καταρτήσει καὶ ἕνα μοντέλο δεκατριῶν σημείων γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ φασιστικῆς ἰδεολογίας στὴν Δύσι ὅπως καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο».

Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης εἶναι ἱστορικός, τουρκολόγος καὶ διεθνολόγος, καθηγητὴς Διεθνῶν Σχέσεων τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας ἀπὸ τὸ 1970, τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας καὶ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος «Δημήτρη Κιτσίκη» Ν.Π.Δ.Δ. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους σύγχρονους γεωπολιτικοὺς ὡς θεμελιωτὴς τῆς διεθνῶς ἀναγνωρισμένης θεωρίας τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς.

Δεν είναι ο φασισμός, ηλίθιε !

Ας αρχίσουμε με το κλισέ: Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Οι νικητές, επίσης, καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές, την επικρατούσα ηθική και το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό status quo. Οι Συμμαχικές δυνάμεις, επικρατώντας, στον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο, των δυνάμεων του Άξονα, ανέλαβαν, έκτοτε, την πολιτική ηγεμονία και κηδεμονία του Δυτικού κόσμου, ενώ, με την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, το δίπολο καπιταλισμός–κομμουνισμός αντικαταστάθηκε πλήρως, από τις δυνάμεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Μ' αυτή την πρόχειρη αναφορά, καταλήγουμε στο προφανές συμπέρασμα ότι, την πλήρη ευθύνη για τις οικονομικοπολιτικές αποφάσεις, αλλά και για το γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο και τρόπο ζωής που αυτές επέβαλλαν, την έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν στα χέρια τους την εξουσία τις τελευταίες, επτά σχεδόν, δεκαετίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν ούτε φασιστικές ούτε εθνικοσοσιαλιστικές πολιτικές καταβολές και κοσμοθεωρία, καθώς, με το τέλος του Β' Π.Π., ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός τέθηκαν στο περιθώριο, είτε μέσω πολιτικής προπαγάνδας, είτε μέσω νομοθεσίας. Ο φασισμός, μάλιστα, κατέληξε, από πολιτική θεωρία και ιδεολογία, να αλλάξει περιεχόμενο, φτάνοντας στο σημείο να έχει επικρατήσει η χρησιμοποίηση του όρου για την περιγραφή κάθε αρνητικής και απολυταρχικής συμπεριφοράς.


Συγκρίνοντας την οικονομικοπολιτική κατάσταση του σήμερα, στον Δυτικό κόσμο, μ' αυτή της περιόδου του Μεσοπολέμου, πολλοί δημοσιογράφοι και αναλυτές βρίσκουν σημαντικές ομοιότητες, μη ξεχνώντας να συμπληρώσουν ότι αυτές οι συνθήκες αποτέλεσαν καίριο παράγοντα, που βοήθησε στην άνοδο των ευρωπαϊκών εθνικιστικών κινημάτων της εποχής. Εξάλλου, ο φασισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η έκφανση του ιταλικού εθνικισμού της εποχής, ο ναζίσμός η αντίστοιχη έκφανση του γερμανικού εθνικισμού, ενώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τους φαλαγγίτες στην Ισπανία, την Σιδηρά Φρουρά στη Ρουμανία, την 4η Αυγούστου στην Ελλάδα, τους μελανοχίτωνες στην Αγγλία κ.ο.κ. Κινήματα με πολλές ομοιότητες και σημαντικές διαφορές, αλλά, προπάντων, δυναμικά, επίκαιρα, μαζικά, λαϊκά και βαθειά πολιτικοποιημένα, τουλάχιστο στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Στην Ελλάδα του σήμερα, τα δύο θέματα που μονοπωλούν την πολιτική ατζέντα και την καθημερινότητα του νεοέλληνα είναι η οικονομική κρίση και η λαθρομετανάστευση, κυρίως ως αιτία της κατακόρυφης αύξησης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που, για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, υπάρχει τόσο μεγάλη αμφισβήτηση για τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και τόσο μεγάλη παράλληλη άνοδος για τα κόμματα της αριστεράς και της ακροδεξιάς. Μία ακροδεξιά που, επίσης για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, συγκεντρώνει υψηλά ιστορικά εκλογικά ποσοστά, μέσω του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, αν και αντιμετωπίζει άλλου είδους δομικά και οργανωτικά προβλήματα, η ανάλυση των οποίων δεν είναι της παρούσης.

Εδώ, αξίζει να συμπληρώσουμε, ότι, εκτός από τις γνωστές κομματικές δομές, ιδιαίτερη ανάπτυξη γνωρίζουν και διάφορες πολιτικές πλατφόρμες, κατά κύριο λόγο προσωποκεντρικές, με κεντρικό πυρήνα ύπαρξης την έκφραση ενός επιδερμικού πατριωτικού λόγου, μίας σκληρής αντιμνημονιακής στάσης, ορισμένων προτάσεων με ενδιαφέρον, αλλά και με αρκετά θολές πολιτικές καταβολές και ακόμα πιο θολές επιδιώξεις. Μία πρόχειρη έρευνα στην πολιτική πορεία ατόμων όπως ο Θεοδωράκης, ο Καζάκης ή ο Καραμπελιάς ενισχύει τα ερωτήματα και τις αμφιβολίες για τις προθέσεις και τον ρόλο των πολιτικών πρωτοβουλιών τους.

Το πληγωμένο πατριωτικό αίσθημα μίας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων έχει αρχίσει, λοιπόν, να εκφράζεται, είτε μέσω της ακροδεξιάς είτε μέσω των προαναφερόμενων οχημάτων και να βρίσκει διέξοδο επικοινωνίας μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων, οι οποίες περιλαμβάνουν περισσότερο συμμετοχή σε στενές κομματικές εκδηλώσεις, blogging και αναρτήσεις σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, παρά αυτοοργάνωση, ουσιαστικές κοινωνικές παρεμβάσεις και ιδεολογικοπολιτική ζύμωση. Ανατρέχοντας, μάλιστα, στο περιεχόμενο της επιχειρηματολογίας και στην αισθητική των περισσοτέρων εκ των δραστηριοτήτων αυτού του όψιμου ακροδεξιού ή έστω “πατριωτικού” εσμού, παρακολουθούμε την άκριτη παράθεση και ανακύκλωση ενός ετερόκλητου αχταρμά ιδεών, που περιλαμβάνει ονειρώξεις βασιλικής παλινόρθωσης, Απριλιανές ερπύστριες, μπατσολαγνεία, Χριστιανικό, αλλά και αντιχριστιανικό, θρησκευτικό φανατισμό, νεοναζιστικό φετιχισμό, αλλά και φανατικό αντιφασισμό – αντιναζισμό, κατά περίπτωση.

Ιδιαίτερα το θέμα της αντιφασιστικής πολιτικής έκφρασης της ακροδεξιάς και των “πατριωτών” έχει πάρει μεγάλη έκταση τελευταία, καθώς αποτελεί τον πυρήνα της επιφανειακής κριτικής του “χώρου” στην Ε.Ε. και ταυτίζεται πλήρως με την υστερόβουλη και εξίσου διαστρεβλωτική και ανιστόρητη, κριτική ενός κομματιού της αριστεράς. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους πατριώτες αντιφασίστες, η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ε.Ε έχει άμεση σχέση με το ναζιστικό παρελθόν της χώρας, καίτοι στη Γερμανία υπάρχει πλήρης άρνηση, απαγόρευση και καταστολή σε ό,τι αφορά στην πολιτική έκφραση του εθνικοσοσιαλισμού, από τη λήξη του Β' Π.Π.

Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες πολιτικοί, λοιπόν, βαφτίζονται χιτλερικοί, λόγω καταγωγής και έτσι εξηγούνται όλα, σύμφωνα με την ιουδαϊκής έμπνευσης οπτική του απόλυτου κακού. Ακολουθούν και ορισμένες φωτογραφίες της Μέρκελ με τη Σβάστικα, παρά το ότι, λόγω πολιτικών καταβολών και επιλογών, της ταιριάζει περισσότερο το λογότυπο της coca cola και συμπληρώνεται το “επιχείρημα” με την αισθητική που του ταιριάζει. Σ' ένα δεύτερο επίπεδο, μάλιστα, οποιαδήποτε αναφορά στις παραπάνω παρατηρήσεις αντιμετωπίζεται ως “εθνική μειοδοσία”, με παράλληλες αναφορές στην εποποιϊα του '40 και το... αντιφασιστικό ΟΧΙ του... δικτάτορα και δηλωμένου φιλοφασίστα Μεταξά. Αναφέραμε ήδη, όμως, ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές και το παρόν κείμενο είναι πολιτικό και όχι ιστορικό, για να αναφερθεί με περισσότερες λεπτομέρειες για τα ιστορικά γεγονότα.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τους ακροδεξιούς/πατριώτες αντιφασίστες κινούνται βέβαια και όσοι επιδεικνύουν με τον πιο άστοχο και άκαιρο τρόπο τον φετιχισμό τους, έχοντας ξεμείνει στη μπυραρία του Μονάχου ή στην πορεία προς τη Ρώμη, πιστεύοντας ότι το μελλοντικό επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα θα έρθει μ' ένα ταξίδι στο χρόνο, υιοθετώντας άκριτα και επιφανειακά πρακτικές, συνθηματολογία και αισθητική κινημάτων άλλων χωρών και, κυρίως, άλλου αιώνα. Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας.

Ο εχθρός σου και ο υπεύθυνος της κατάστασης την οποία βιώνεις δεν είναι ο φασισμός, ηλίθιε!

Για την ακρίβεια, η οικονομικοπολιτική κατάσταση που σε καταδυναστεύει διαμορφώθηκε από εκείνες τις δυνάμεις, τις φαινομενικά αντίθετες, που συμμάχησαν για να επιβληθούν του Άξονα, κατά τον Μεγάλο Πόλεμο. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, για να αντιδράσεις ή να αντισταθείς, εάν πραγματικά αυτό επιθυμείς, είναι να προσδιορίσεις και να κατανοήσεις ποιός είναι ο εχθρός σου. Δεν σου έφεραν οι φασίστες τους λαθρομετανάστες στην πόρτα σου, δεν είναι “φασιστικές” οι πολυεθνικές που πλαστικοποίησαν τη ζωή σου, δεν είναι “φασίστας” το αφεντικό που σε απέλυσε, δεν υπάρχουν φασίστες στον Σ.Ε.Β, στα clubs της Εκάλης, στους τηλεοπτικούς σου δέκτες. Δεν είναι φασίστες αυτοί που υπέγραψαν το Μνημόνιο, ούτε καν τα ακροδεξιά τους δεκανίκια, που σου πουλάνε πατριωτισμό, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι, άλλωστε και οι ίδιοι το διαψεύδουν μετά μανίας, με λόγια και πράξεις.

Τέλος, δεν πρόκειται να μάθεις σ' ένα κείμενο, μετρημένων λέξεων, τί είναι ο φασισμός. Αν σ' ενδιαφέρει άνοιξε και κανένα βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ που στα γράφω αυτά, στο ψάξιμο είμαι. Δεν έχω καμία πρόχειρη, γρήγορη και εύκολη λύση στα προβλήματά σου. Ούτε κανείς άλλος έχει. Μόνος σου θα τις βρεις τις λύσεις. Απλά, πατριώτη αντιφασίστα, ακροδεξιέ ή μη, σταμάτα να κουνάς την σημαία σου σαν ρομπότ για μια στιγμή και να επαναλαμβάνεις συνθήματα κράζοντας. Μου θυμίζεις πρωταγωνιστή σε σποτάκι του Ε.Ο.Τ. Ο πατριωτισμός είναι αίσθημα, ευγενικό και υγιές, το οποίο νιώθει ο κάθε νουνεχής άνθρωπος, πέραν των ελαχίστων συνειδητά λοβοτομημένων αεθνιστών. Δεν υπάρχει μεζούρα για να μετρήσουμε ποιός είναι περισσότερο πατριώτης και, μάλιστα, η υστερική κραυγαλέα υπερβολή υποβαθμίζει το αποτέλεσμα των πράξεων. Από μόνος του, ο πατριωτισμός δεν αρκεί, εάν δεν συνοδεύεται από συνείδηση και αν δεν μετεξελίσσεται σε εθνικιστική κοσμοθεώρηση.

Κι ο εθνικισμός δεν είναι “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου”, στο γαλανό Αιγαίο, σε γραφικό νησάκι το καλοκαίρι. Ο εθνικισμός είναι κόκκινος απ' το αίμα και μαύρος απ' τον θάνατο!

X.K

The Fascist state is an anti-state

Patriotic Socialism

The Fascist state is an anti-state, if you want to smash the state, put on a blackshirt:

Anarchists cry: "Smash the state!"

But what do they really mean by that? Ask a modern Anarchist and you'll probably get a variety of very vague answers, most of them are just radical liberals.

However, Anarchists in the late 19th and early 20th century entered the labor unions and saw in syndicalism and the general strike a method to smash the state and capitalism. They rejected the view taken by the Marxian Social Democrats that capitalism and democracy were gradually transforming into socialism, that the state-machinery was ready made for the proletariat, that the revolution only consisted in a change in government personnel.

Men from the revolutionary syndicalist tradition formed the core of Mussolini's original Fasci d'Azione Rivoluzionaria. They refined syndicalism into a workable system, and worked with conservative anti-democrats to create a coherent worldview that incorporated syndicalism, this is the origin of Fascism.

When will the Anarchists realize that the day we set about the organization of the corporate state will be day that we begin to smash the bourgeois liberal-democratic state and the capitalist system?

The Fascist revolution is a revolution against politics. The Fascist syndicates, based upon industrial and occupational representation, replace the bourgeois-democratic state of political parties and based upon geographic representation.

Our opponents will claim that the Fascist state is clearly totalitarian and dictatorial. But our state is social and transformative, through it the people demand unity and action. It is unlike any previously existing state, it is an anti-state in every sense of the word

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ & ΜΠΕΝΙΤΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Το άρθρο διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο που βλέπει κανείς το ντοκυμαντέρ του Εξάντα "Η Αγέλη των Λευκών Λύκων". Συμφωνείς στα βασικά και γράφεις εκεί που δεν πιάνει μελάνι τα σχόλια και τα τελικά συμπεράσματα. Σε γενικές γραμμές ο Κιτσίκης, ασχέτως των υπολοίπων θέσεων του, έχει δίκιο το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα υπήρξε ο γνησιώρερος φορέας της Τρίτης Ιδεολογίας στην Ελλάδα! Θέση με την οποία συμφωνεί εδώ, αλλά αποτιμώντας το αρνητικά, ο θεωρητικός της μαστούρας! Τρίτη Θέση, Τρίτος Δρόμος, Καντάφι, Μπάαθ κτλ! Το ότι ο αρχηγός του, εκτός από χαρισματικός, προσωποποιούσε και όλα τα αρνητικά στερεότυπα του νεοέλληνα πολιτικού είναι μάλλον ενισχυτικό της άποψης αυτής ως Λαϊκός Ηγέτης! Το ίδιο συνέβη και με έναν άλλο πρωτοπόρο της Μέσης Οδού, τον Ιωάννη Κωλέττη! Το άρθρο μπορεί να χρησιμεύσει και ως απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν τραβάει ο εθνικισμός στην Ελλάδα ενώ ανεβαίνει πανευρωπαϊκά/πανδυτικά; Γιατί ο εθνικιστές κοιτούν προς λάθος κατεύθυνση... 

https://www.grivas.info/politiki/180-10-6-1989