Η σκέψη του Carlo Terracciano και η επικαιρότητά της...

 

του Alessandro Napoli

Il pensiero di Carlo Terracciano e la sua attualità in relazione allo scenario politico italiano e geopolitico sia eurasiatico che globale

Αναφερόμενος στην παραδοσιακή φιλοσοφία του Evola, ο Terracciano υποστηρίζει ότι η κυκλική αντίληψη της Ιστορίας από την ίδια τη φύση της δεν μπορεί να είναι συντηρητική ή αντιδραστική- είναι ετυμολογικά επαναστατική (ri-voluzionaria). Αυτό εξηγεί γιατί μια "αυτοκρατορική" και κομμουνιστική αντίληψη του κράτους που θα υλοποιείται σε μια ηπειρωτική γεωπολιτική ενότητα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο επιθυμητή.

Αλλά για να δώσουμε μια ιδέα για το τι εννοεί ο Terracciano με τον όρο Επ-Ανάσταση (Ri-voluzione στμ: "Επαν-Επιστροφή"), αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το έργο "Ενάντια στον Σύγχρονο Παγκοσμισμό", στο οποίο ο στοχαστής παρέχει μια επίκαιρη ερμηνεία της σκέψης του Julius Evola, προσαρμόζοντάς την στη σημερινή γεωπολιτική και εποχή. Εδώ γράφει: "Όπως γνωρίζουμε, η Παράδοση είναι να "tràdere", το "μεταδίδειν" Αξίες που είναι αιώνιες, καταγράφοντάς τες και φέρνοντάς τες στην ιστορία, με διαφορετικές μορφές και εκφάνσεις, αλλά εύκολα αναγνωρίσιμες σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο". Και πάλι, στην παράγραφο με τίτλο "Παράδοση και Επανάσταση": "Η Παράδοση είναι Επανάσταση, ετυμολογική και πραγματική. [...] Η Συντήριση είναι το αντίθετο της Παράδοσης/Επανάστασης, αν την κατανοήσουμε όχι με την έννοια των Αξιών αλλά με εκείνη της διατήρησης, της υπεράσπισης των δομών του παρελθόντος, των ξεπερασμένων μορφών, που περιορίζονται σε κενές εμφανίσεις, σε κενές φόρμουλες και μορφές, σε σκελετούς μαυρισμένους από το χρόνο που κρύβουν το τίποτα. [...] Επαναλαμβάνουμε: στον σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχει τίποτα για να διατηρηθεί, τα πάντα να καταστραφούν. Ξεκινώντας από ό,τι έχει απολιθωθεί σε θεσμούς ενός λίγο πιο μακρινού παρελθόντος, που δεν ήταν παρά ο καρπός του μοντερνισμού της εποχής του [...]. Αν η συντήρηση είναι το αντίθετο της Παράδοσης, η οποία είναι επαναστατική, τότε η Ανατροπή, όπως όλα τα φαινόμενα εξέγερσης στον σύγχρονο κόσμο, είναι μια επανάσταση με αντίθετο πρόσημο, μια Αντ-Επανάσταση, και πάλι με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Στην πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που ισχυρίζεται ότι καταστρέφει τις μορφές του παρόντος (και αυτή είναι η πιο θετική της πτυχή), το κάνει στο όνομα και υπό το σήμα της "νεωτερικότητας", ως νοητικής και πνευματικής κατηγορίας. Αυτό δεν μεταφράζεται σε μια επιτάχυνση προς το τέλος της παρούσας παρακμής και, επομένως, στην επίτευξη του καταλυτικού σημείου που σηματοδοτεί την κυκλική επαναστατική μετάβαση, αλλά μάλλον στη διαιώνιση υπό νέες μορφές της ίδιας της παρακμής, η οποία φυσικά τείνει να αποκρυσταλλώνεται στην πολλοστή συντήρηση, κατά την έλευση ενός νέου ανατρεπτικού κύματος. Η ανατροπή τείνει να ανατρέπει τις μορφές του παρελθόντος προκειμένου να διατηρήσει την ουσία του παρόντος, δηλαδή τον αντιπαραδοσιακό μοντερνισμό, επιχειρώντας έτσι να σταματήσει την πραγματική επαναστατική διαδικασία που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν νέο. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια άλλη μορφή συντήρησης".

Για τον Carlo Terracciano, η ενσάρκωση αυτού του φιδιού που δαγκώνει την ίδια του την ουρά είναι η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, η ακραία φάση του αμερικανοκεντρικού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού στην πιο εκφυλιστική, αντιπαραδοσιακή, συντηρητική και ανατρεπτική του εκδήλωση. Ένα φίδι που η Ευρώπη κυοφορούσε στους κόλπους της και από το οποίο τελικά ηττήθηκε. Σε γεωπολιτικούς όρους, η "Θάλασσα" έχει νικήσει τη "Γη" και συνεχίζει να προελαύνει μέσα σε αυτήν.

"Η νέα Ευρώπη που επιχειρείται να σχηματιστεί σήμερα θα ήταν μόνο ένα κούτσουρο αν στερούνταν τη φυσική γεωπολιτική προβολή της Σιβηρίας, τις πρώτες ύλες της, αλλά κυρίως του ζωτικού της χώρου, ο οποίος στη Γεωπολιτική καθιστά την ισχύ ενός Κράτους, και μάλιστα είναι η Ισχύς.

Η σύγκρουση μεταξύ Ευρασίας και Αμερικής, μεταξύ Στεριάς και Θάλασσας, μεταξύ Παραδοσιακού Πολιτισμού και Σύγχρονου Κόσμου, ανάμεσα στο Imperium και την παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτος μακροπρόθεσμα, επειδή είναι εγγεγραμμένος στους αναλλοίωτους νόμους της Ιστορίας και της Γεωγραφίας."

Η Αντι-Ηγεμονία στη Θεωρία του Πολυπολικού Κόσμου

 

 Alexander Dugin

"Δεξιός Γκραμσιανισμός" - Η αναθεώρηση του Alain de Benoist

Πίσω στη δεκαετία του 1980, ο Γάλλος εκπρόσωπος της "Νέας Δεξιάς" ("Nouvelle Droite"), Alain de Benoist, έστρεψε την προσοχή στις ιδέες του Γκράμσι από την άποψη της μεθοδολογικής τους ικανότητας[xii]. Ακριβώς όπως και ο Γκράμσι, ο de Benoist αποκάλυψε τον κεντρικό ρόλο της μετα-πολιτικής ως ειδικού τομέα διανοητικής δραστηριότητας που προετοιμάζει (με τη μορφή μιας "παθητικής επανάστασης") περαιτέρω πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Η επιτυχία της "Νέας Αριστεράς" στη Γαλλία, και στην Ευρώπη γενικότερα, απλώς επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης.

Σε αντίθεση με την πλειονότητα των Γάλλων διανοουμένων του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ο Alain de Benoist δεν ήταν υποστηρικτής του Μαρξισμού, γεγονός που απομόνωσε τη θέση του. Ωστόσο, ο de Benoist έχτισε παρ' όλα αυτά την πολιτική του φιλοσοφία πάνω σε μια ριζική απόρριψη των φιλελεύθερων και αστικών αξιών, μια άρνηση του καπιταλισμού, του ατομικισμού, του μοντερνισμού, καθώς και μια απόρριψη του γεωπολιτικού Ατλαντισμού και του Δυτικού Ευρωκεντρισμού. Επιπλέον, αντιπαρέβαλε την "Ευρώπη" στη "Δύση" ως δύο ανταγωνιστικές έννοιες. Για τον ντε Μπενουά, η Ευρώπη είναι το πεδίο ανάπτυξης ενός ιδιαίτερου πολιτισμικού Λόγου που κληρονομήθηκε από τους Έλληνες και συνδύαζε έντονα τον πλούτο της κέλτικης, της γερμανικής, της λατινικής, της σλαβικής και άλλων ευρωπαϊκών παραδόσεων. Η "Δύση", από την άλλη πλευρά, ισοδυναμεί με τον μηχανιστικό, υλιστικό, ορθολογιστικό πολιτισμό που βασίζεται στην κυριαρχία της τεχνολογίας έναντι άλλων πεδίων. Ο Alain de Benoist, όπως και ο Oswald Spengler, αντιλαμβάνεται τη "Δύση" ως την "παρακμή της Ευρώπης" και, μαζί με τον F. Nietzsche και τον M. Heidegger, είναι πεπεισμένος για την ανάγκη να ξεπεραστεί η νεωτερικότητα ως μηδενισμός και "η εγκατάλειψη του Είναι στον κόσμο" (Seinsverlassenheit). Από αυτή την άποψη, η "Δύση" είναι ταυτόσημη με τον ίδιο τον φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και την αστική κοινωνία κατά των οποίων η Νέα Δεξιά προσπαθούσε να πολεμήσει. Ταυτόχρονα, αν και δεν ήταν υλιστές, η Νέα Δεξιά συμφωνούσε με την καίρια σημασία που απέδιδε ο Γκράμσι και οι οπαδοί του στην "κοινωνία των πολιτών". Για παράδειγμα, ο Alain de Benoist κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φαινόμενο που ο Γκράμσι ονόμασε "ηγεμονία" είναι ένα σύνολο στρατηγικών, συμπεριφορών και αξιών που ο ίδιος θεωρούσε "καθαρό κακό". Αυτό οδήγησε στη διακήρυξη της αρχής του "Γκραμσιανισμού από τα δεξιά".

Αυτός ο γκραμσιανισμός "από τα δεξιά" σημαίνει την αναγνώριση της αυτονομίας της "κοινωνίας των πολιτών", όπως την εννοεί ο Γκράμσι, καθώς και τον εντοπισμό του φαινομένου της ηγεμονίας σε αυτή τη σφαίρα και την προσωπική επιλογή της ιδεολογικής θέσης του καθενός στην αντίθετη πλευρά από την ηγεμονία. Ο Alain de Benoist έχει δημοσιεύσει ένα προγραμματικό έργο με τίτλο Ευρώπη και Τρίτος Κόσμος - Μία και η ίδια μάχη[xiii], το οποίο βασίζεται εξ ολοκλήρου στους παραλληλισμούς μεταξύ του αγώνα των λαών του Τρίτου Κόσμου κατά της αστικής νεοαποικιοκρατίας και της βούλησης των ευρωπαϊκών εθνών να απελευθερωθούν από τη δικτατορία της αστικής κοινωνίας της αγοράς και την ηθική και πρακτική των εμπόρων και να αντικαταστήσουν ένα τέτοιο σύστημα με την ηρωική ηθική[xiv] (Werner Sombart).

Η κρίσιμη σημασία αυτού του "δεξιού Γκραμσιανισμού" για την ΘΠΚ (Θεωρία Πολυπολικού Κόσμου) είναι ότι μια τέτοια κατανόηση της "ηγεμονίας" που επιτρέπει την υπέρβαση του αριστερού και μαρξιστικού λόγου και την απόρριψη της αστικής τάξης πραγμάτων στη βάση (οικονομία) και το εποικοδόμημα (πολιτική και κοινωνία των πολιτών) όχι αφού η ηγεμονία έχει γίνει συνολικός πλανητικός και παγκόσμιος παράγοντας, αλλά παρά την ηγεμονία. Εξ ου και η εξαιρετικά σημαντική απόχρωση που εμποτίζεται με νόημα στον τίτλο του δεύτερου προγραμματικού έργου του de Benoist, Against Liberalism[xv], το οποίο αντιπαραβάλλεται με το After Liberalism[xvi] του νεομαρξιστή Immanuel Wallerstein. Για τον de Benoist, το "μετά" δεν μπορεί να υπολογίζεται. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να αφήσουμε τον φιλελευθερισμό να γίνει ένα τετελεσμένο γεγονός. Ο φιλελευθερισμός πρέπει να αντιταχθεί εδώ και τώρα και πρέπει να καταπολεμηθεί από οποιαδήποτε θέση σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Η ηγεμονία επιτίθεται σε πλανητική κλίμακα και βρίσκει τους φορείς της στις ανεπτυγμένες αστικές κοινωνίες, καθώς και σε εκείνες τις κοινωνίες στις οποίες ο καπιταλισμός δεν έχει ακόμη εδραιωθεί οριστικά. Ως εκ τούτου, η αντι-ηγεμονία θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως κάτι πέρα από σεχταριστικούς ιδεολογικούς περιορισμούς- αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα αντι-ηγεμονικό μπλοκ, τότε αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις αντι-αστικές, αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, είτε αυτές ανήκουν στην αριστερά, είτε στη δεξιά, είτε σε εκείνες που δεν έχουν κανενός είδους οριστική ταξινόμηση (ο ίδιος ο Alain de Benoist έχει συνεχώς τονίσει ότι ο διαχωρισμός μεταξύ "αριστεράς" και "δεξιάς" δεν είναι μόνο ξεπερασμένος, αλλά επίσης δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική επιλογή θέσης - σήμερα αυτό που έχει σημαντικά μεγαλύτερη σημασία είναι αν κάποιος δρα υπέρ ή κατά της ηγεμονίας).

Ο δεξιός Γκραμσιανισμός του Alain de Benoist μας οδηγεί πίσω στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς, παρά την μάλλον αποκλειστική και δογματική έκκλησή τους για τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Επαναστατικής Συμμαχίας χωρίς "συνοδοιπόρους". Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με μια που ενώνει όλους τους αντιπάλους του καπιταλισμού και της ηγεμονίας και όλους όσους ουσιαστικά αντιτίθενται σε αυτή τη δύναμη. Είναι επομένως αδιάφορο τι θεωρείται ως θετική εναλλακτική λύση, αφού σε αυτή την κατάσταση η παρουσία ενός κοινού εχθρού είναι πιο επιτακτική. Διαφορετικά, σύμφωνα με τη Νέα Δεξιά (η οποία στην πραγματικότητα αρνήθηκε να αυτοαποκαλείται "δεξιά", τον χαρακτηρισμό που δόθηκε στο κίνημά της από τους αντιπάλους της), η ηγεμονία θα μπορέσει να διαιρέσει τους αντιπάλους της πάνω σε τεχνητά πεδία και να τους θέσει τον ένα εναντίον του άλλου με σκοπό την επιτυχή αντιμετώπιση του καθενός ξεχωριστά.

Οι προκλήσεις του πολέμου στην Ουκρανία: μια μεταφυσική προοπτική

του Iurie Rosca

Με την έναρξη της τεράστιας στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στο ουκρανικό έδαφος, ολόκληρος ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια αποφασιστική φάση της ιστορίας του, και δεδομένου ότι η ιστορία δεν είναι μια μηχανική, αδυσώπητη και μοιρολατρική εκτύλιξη ανούσιων γεγονότων, παραμένοντας ανοιχτή σε μια απειρία επιλογών και πιθανοτήτων, που καθορίζονται από τη θεία βούληση, το τέλος αυτής της μεγάλης μάχης είναι αβέβαιο.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει πιαστεί στη δίνη των στοιχείων μιας ακαταμάχητης δύναμης, στην τυφλή δύναμη ανυπέρβλητων αντιφάσεων, η απελευθέρωση των οποίων δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα από αυτό της μάχης μέχρι θανάτου μεταξύ δύο κόσμων, μεταξύ δύο οραμάτων για τη ζωή. Αυτή η πλανητική σύγκρουση δεν φαίνεται να αφήνει περιθώρια για ένα τέλος στο οποίο οι δύο πλευρές θα καταλήξουν σε συμφωνία. Καθένας από τους εμπόλεμους επιδιώκει την τελική εξόντωση του εχθρού.

Πίσω από το στενό σχέδιο των δύο εμπόλεμων στρατοπέδων κρύβονται δύο ανταγωνιστικά και διαμετρικά αντίθετα οράματα για τον κόσμο και τη ζωή. Πρόκειται για μια μεγάλη σύγκρουση ριζικά διαφορετικών πολιτισμών, η οποία μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο με την αντιπαράθεση του αντίθετου μοντέλου. Στο επίκεντρο αυτής της ασυμβίβαστης μάχης βρίσκονται δύο μοντέλα πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, δύο πολιτισμοί που διαφέρουν σημαντικά.

Ακολουθεί το προφίλ ταυτότητας αυτών των δύο κόσμων από μεταφυσική άποψη:

Τελλουροκρατικός πολιτισμός έναντι θαλασσοκρατικού πολιτισμού,

Πολιτισμός της ξηράς έναντι του πολιτισμού της θάλασσας,

Ηπειρωτικός πολιτισμός έναντι ωκεάνιου πολιτισμού,

Ο πολιτισμός της ουράνιας διαύγειας έναντι του πολιτισμού του θαλάσσιου σκότους,

Σταθερός έναντι ασταθούς πολιτισμού,

Κάθετος έναντι οριζόντιου πολιτισμού,

Ο πολιτισμός της παράδοσης έναντι του πολιτισμού της νεωτερικότητας,

Ο πολιτισμός του σταυρού έναντι του πολιτισμού της τοκογλυφίας,

Ο πολιτισμός της σωτηρίας έναντι του πολιτισμού της απώλειας,

Ηλιακός πολιτισμός έναντι σεληνιακού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός της αγάπης έναντι του πολιτισμού του μίσους,

Ο πολιτισμός του υπερβατικού έναντι του πολιτισμού του ενυπάρχοντος,

Ο πολιτισμός του νου έναντι του πολιτισμού της ύλης,

Ο πολιτισμός της αρρενωπότητας έναντι του πολιτισμού του γυναικοκρατικού φεμινισμού,

Θρησκευτικός πολιτισμός έναντι παγανιστικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός του ιερού έναντι του πολιτισμού του βέβηλου,

Ο πολιτισμός του μυστικισμού έναντι του πολιτισμού του γνωστικισμού,

Κολομβιανός έναντι ερπετοειδούς πολιτισμού,

Δημιουργιστικός εναντίον εξελικτικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός του Χριστοκεντρισμού έναντι του πολιτισμού του ανθρωποκεντρισμού,

Οργανικός έναντι μηδενιστικού πολιτισμού,

Φυσικός έναντι μηχανικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός της πίστης έναντι του πολιτισμού του επιστημονισμού,

Ο πολιτισμός των αργών μετασχηματισμών έναντι του πολιτισμού των επαναστατικών ρήξεων,

Ο φωτεινός πολιτισμός του πνεύματος έναντι του θαμπού πολιτισμού της ύλης,

Ο πολιτισμός της ζωής έναντι του πολιτισμού του θανάτου,

Ο πολιτισμός του δώρου έναντι του πολιτισμού του χρήματος,

Ο στοχαστικός πολιτισμός έναντι του ωφελιμιστικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός της τιμής έναντι του πολιτισμού του συμφέροντος,

Ο πολιτισμός του πνεύματος της θυσίας έναντι του ηδονιστικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός των ηρώων έναντι του πολιτισμού των εμπόρων,

Ο πολιτισμός των αγίων έναντι του πολιτισμού των ειδώλων,

Ο πολιτισμός της λατρείας της εργασίας έναντι του πολιτισμού του παρασιτικού κέρδους,

Αγροτικός έναντι αστικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός του μέτρου έναντι του πολιτισμού της αφθονίας,

Ο πολιτισμός του φυσικού έναντι του τεχνοκρατικού πολιτισμού,

Ο πολιτισμός της αρμονίας έναντι του πολιτισμού του χάους,

Ο πολιτισμός της ομορφιάς έναντι του πολιτισμού του αποτρόπαιου,

Ο πολιτισμός της οικογένειας έναντι του πολιτισμού της σεξουαλικής διαστροφής,

Ο πολιτισμός της αφοσίωσης έναντι του πολιτισμού της ασυδοσίας,

Ο πολιτισμός της ηθικής έναντι του πολιτισμού της διαφθοράς,

Ο πολιτισμός της γονιμότητας έναντι του πολιτισμού της στειρότητας,

Ο πολιτισμός του νοήματος έναντι του πολιτισμού του παραλογισμού,

Ο πολιτισμός της αξιοπρέπειας έναντι του πολιτισμού της απρέπειας,

Ο πολιτισμός της ανθρώπινης ιδιοφυΐας έναντι του πολιτισμού της τεχνητής νοημοσύνης,

Ο πολιτισμός του ανθρώπου ενάντια στον πολιτισμό του υπερανθρωπισμού.

Αυτή η μάχη, λοιπόν, δεν είναι μεταξύ δύο χωρών, αλλά μεταξύ δύο τρόπων ζωής και ερμηνείας της ζωής. Και σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει σημασία αν όλοι όσοι βρίσκονται στην πλευρά της Ρωσίας έχουν επίγνωση της εκπολιτιστικής της αποστολής ή όχι. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, δεδομένου ότι αυτή η χώρα, προικισμένη με μια μεγάλη ιστορική αποστολή, έχει υποστεί δύο τεράστια πολιτιστικά σοκ: τον κομμουνιστικό πειραματισμό και τον φιλελεύθερο πειραματισμό. Όμως, παρά τα ιστορικά αυτά τραύματα, τα προγονικά αρχέτυπα, η βυζαντινή πνευματική προίκα, οι ηπειρωτικοί πολιτιστικοί κώδικες έχουν διατηρηθεί στα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου. Πέρα από τα ιστορικά τραύματα, την αγκύλωση και τα παρωχημένα ιδεολογικά τικ, βρίσκεται το αναγεννητικό σθένος ενός έθνους που δεν έχει εγκαταλείψει την κλίση του να γράφει ιστορία και να αντέχει στο χρόνο.

Ο σπασμωδικός αγώνας όλης της ανθρωπότητας σαν να βρίσκεται στα πρόθυρα του αδυσώπητου θανάτου άρχισε πριν από δύο χρόνια, με την έναρξη της τελικής φάσης της απόκρυφης συνωμοσίας για την ερήμωση του πλανήτη. Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να αντιστρέψει την πορεία των γεγονότων. Μπορεί όμως αυτός ο πόλεμος να σταματήσει τώρα την παγκόσμια γενοκτονία και να τερματίσει τις μαζικές δολοφονίες με ένεση, ή θα επιταχύνει απλώς το αδυσώπητο τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού;

Οι προσευχές μας απευθύνονται στον καλό μας Θεό να επιτρέψει τη νίκη των δυνάμεων του φωτός και να μας δώσει λίγο περισσότερο χρόνο για να ζήσουμε. Αντιμέτωποι με τον επικείμενο θάνατο, βρισκόμαστε πάντα σε μια κρίση χρόνου για να μετανοήσουμε.

Η ελπίδα μας είναι ότι η αιματηρή τραγωδία του πολέμου στην Ουκρανία δεν θα επισπεύσει το τέλος του κόσμου, αλλά μόνο το τέλος αυτού του πεσμένου κόσμου, το οποίο θα ακολουθηθεί από μια νέα αρχή.

ΥΓ: Και όσοι εξακολουθούν να διστάζουν, μη γνωρίζοντας σε ποια πλευρά του μετώπου να στείλουν τη συμπάθειά τους, καλό θα ήταν να αναφέρουμε μερικές μόνο τερατώδεις μορφές στο στρατόπεδο των αντιρωσικών ειρηνιστών: τον οικονομικό αρπακτικό και άθλιο ολιγάρχη Τζορτζ Σόρος, τη σατανική σούπερ σταρ Μαντόνα και τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, διάσημη για τους σκοτεινούς καλλιτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς της με σατανικές τελετές κανιβαλισμού, παιδοκτονίας, σεξουαλικής διαστροφής κ.λπ., το δαιμονικό αυτό πρόσωπο συνδέεται στενά με τη φατρία των Rothschild Illuminati.

Ολόκληρος ο στρατός των μισθοφόρων από όλο τον κόσμο, που πριν από δύο χρόνια εντάχθηκε στο σχέδιο Covid-19, φορώντας τις προστατευτικές μάσκες τους και καλώντας μας στην ένεση, φοράει τώρα ήδη μια άλλη μάσκα, αυτή των φιλειρηνικών και ταυτόχρονα συμμάχων των πολεμιστών του Κιέβου. Πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται το φρικτό χαμόγελο των παγκοσμιοποιητικών δυνάμεων του κακού.

6 Μαρτίου, 2022

https://www.ideeazione.com/le-sfide-della-guerra-in-ucraina-una-prospettiva-metafisica/

Κατέχον και Αντικείμενος, η γεωπολιτική μάχη του Πνεύματος

του Lorenzo Maria Pacini

Αυτό που λαμβάνει χώρα δεν είναι ένας πόλεμος που ξεκίνησε πριν από λίγες ώρες, ούτε ένα μπρος-πίσω ανάμεσα σε έθνη που βρίσκονται σε σύγκρουση εδώ και χρόνια. Γινόμαστε μάρτυρες μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο οραμάτων για τον κόσμο: από τη μία πλευρά, το μεταμοντέρνο, τεχνο-ρευστό όραμα της υλικής αυτοκρατορίας, της δημοκρατίας που εισάγεται με βόμβες, των πολύχρωμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποδεικνύονται τυραννία, της μεγάλης τεχνολογίας και της μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας, της καταστροφής των ταυτοτήτων και της υποταγής των μαζών στις ολιγαρχικές ελίτ εξουσίας, της Μεγάλης Επανεκκίνησης, από την άλλη πλευρά, το όραμα που επιβεβαιώνει την αυτοδιάθεση, την ελευθερία, την ταυτότητα κάθε λαού, την Παράδοση, τα οντολογικά θεμελιωμένα δικαιώματα, την οικονομική ανεξαρτησία και την πολιτική που στοχεύει στο κοινό καλό, τη Μεγάλη Αφύπνιση. Πρόκειται για μια αποκαλυπτική, εγγενώς εσχατολογική σύγκρουση, και αν δεν κατανοήσουμε το μεταφυσικό εύρος αυτής της μάχης, χάνουμε την καρδιά αυτού που συμβαίνει.

Δεν πρόκειται, πρέπει να επαναλάβουμε, για έναν πόλεμο απλών συμφερόντων, με την ατλαντική Δύση από τη μία πλευρά να προσπαθεί, όπως έκανε πάντα, να επεκτείνει την αυτοκρατορία της και να συντρίψει τους ελεύθερους λαούς, που αυτή τη στιγμή εκπροσωπούνται από τη Ρωσία ως ηγέτιδα ενός μικρού υπολείμματος στον κόσμο- ούτε βρισκόμαστε απλώς αντιμέτωποι με δύο πολιτικά οράματα, το ένα της φιλελεύθερης τυραννίας και το άλλο του εθνικού  δημοκρατικού σοσιαλισμού, Βρισκόμαστε σε ένα εξελικτικό σταυροδρόμι για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ένα στάδιο που ήδη σηματοδοτεί μια στάση και μια βαθιά διάκριση ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν και καλλιεργούν την αναδίπλωση της μεγάλης παγκοσμιοποιητικής επανεκκίνησης και σε εκείνους που, αντίθετα, πρωτοστατούν σε έναν νέο κόσμο στην παγκόσμια αφύπνιση των συνειδήσεων.

Η μεφιστοφελική σύγχυση με την οποία γίνεται η επικοινωνία για το τι συμβαίνει είναι τόσο μεγάλη που σε αφήνει αποπροσανατολισμένο, αλλά και αυτό είναι χρήσιμο, γιατί μόνο τα καλύτερα μυαλά καταφέρνουν να περάσουν μέσα από το πλέγμα αυτού του δικτύου που διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Περισσότερο με την καρδιά πρέπει να αποφασίσει κανείς ποια πλευρά θα πάρει, γιατί μόνο μέσω της καρδιάς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.

Η Ρωσία είναι σήμερα το προπύργιο ενάντια στην ηγεμονία της διεστραμμένης Δύσης, η οποία έχει προδώσει τις ρίζες της, την Πίστη της, η οποία έχει υποτάξει την πλειοψηφία του κόσμου με βία, φανερούς και κρυφούς πολέμους, πολιτιστικό και στρατιωτικό αποικισμό. Μαζί με τα άλλα κράτη που δεν υποτάχθηκαν σε κανέναν πολιτικό αφέντη και διατήρησαν την ταυτότητα και την παράδοσή τους, υπάρχει ένα φως από την Ανατολή που, στην κατάρρευση της δυαδικότητας αυτού του κόσμου, λειτουργεί ως αντίβαρο στην ιστορία και μας καλεί να επιλέξουμε μια πλευρά. Ex oriente lux, συνήθιζαν να λένε οι αρχαίοι, και είναι ακριβώς αυτή η προσχεδιασμένη σωτηρία που μπορούμε να αναγνωρίσουμε αλληγορικά σε αυτή την τραγική στιγμή.

Επιτρέψτε μου να γίνω σαφής: ο πόλεμος δεν είναι ο τρόπος για την επίτευξη ειρήνης. Κανένας πόλεμος, οποιουδήποτε είδους. Ο πόλεμος είναι μια πράξη που δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε άλλο παρά πόλεμο, πριν ή μετά, που απαιτεί εκδίκηση στο ίδιο το αίμα των λαών που τον κάνουν και που τον υφίστανται. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει με την περαιτέρω τροφοδότηση αυτής της γιγάντιας εξωφρενικότητας, με όποια πλευρά κι αν αποφασίσει κανείς να είναι. Αυτό που τρέφουμε ζει, οπότε αν συνεχίσουμε να διεξάγουμε πόλεμο μεταξύ μας, ο κόσμος μπορεί να είναι μόνο πόλεμος.

Και όμως, είναι ακριβώς μέσω της σύγκρουσης σε παγκόσμια κλίμακα που, σύμφωνα με τις εσχατολογικές αφηγήσεις των διαφόρων θρησκειών, πρώτα εγκαθιδρύεται η βασιλεία του Κακού και μετά θριαμβεύει η βασιλεία του Καλού- μόνο μέσω της πλήρους κατάρρευσης αυτού του κόσμου, όπως τον έχουμε χτίσει, θα είναι δυνατόν να χτιστεί ένας νέος.

Όλα όσα έχουν προαναγγελθεί πρέπει να εκπληρωθούν, γι' αυτό και βρισκόμαστε εν μέσω μιας εποχικής σύγκρουσης, αναπόφευκτης για το πέρασμα μεταξύ δύο εποχών και δύο κόσμων, όπως αυτός που διανύουμε. Είναι η μάχη του Κατέχοντος εναντίον του Αντικειμένου, και η μοίρα του είναι ήδη γραμμένη.

https://www.ideeazione.com/katechon-e-antikeimenos-la-battaglia-geopolitica-dello-spirito/

Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς»

 - π. Γεώργιος Μεταλληνός

... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία!

Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πραγµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της. Ἡ ἅλωση τοῦ 1453 ἀποδείχθηκε ἱστορικὰ µικρῆς σηµασίας ἔναντι ἐκείνης τοῦ 1204, ποὺ ὁλοκληρώνεται σήµερα. Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς» (revenche). Τώρα πραγµατοποιεῖ τὸν µακραίωνα πόθο της, τὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόµενοι - στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη, ἐκάµαµε τόσους πανηγυρισµούς, διότι θεωρήσαµε τὸ γεγονὸς ὡς σωτηρία µας. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε, γι᾽ αὐτό, νὰ µᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ, ποὺ στηρίξαµε τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα» µας, στὰ οἰκονοµικά. Ἡ ἱστορία παίρνει τὴν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαµε τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ πιστεύσαµε στὴν ἀπολυτοποιηµένη «ἀξία» τοῦ οἰκονοµισµοῦ. ∆ὲν ἀνοίχθηκε καµιὰ κερκόπορτα, ἀλλὰ οἱ πύλες τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀλλοτριώσει καὶ νὰ µᾶς συντρίψει ἡ σηµερινὴ ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντορθόδοξη ∆ύση. Εὐτυχῶς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ∆ύση, ποὺ ποτίζεται ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ χῶρο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς νοσταλγίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ∆ύση, στὴν ὁποία πολιτικὰ «ἀνήκοµεν». 

Εὐτυχῶς ὅµως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο αὐτό- καὶ ἡ «µαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ᾽ αὐτὴν ἀνήκουν ὅσοι σηµερινοὶ Ἕλληνες µένουµε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων µας καὶ στὴν δι᾽ αὐτῶν συνεχιζόµενη ἑλληνικότητά µας. Οἱ ἀληθινὰ πατερικοὶ Ἑλληνορθόδοξοι. Αὐτοί, µὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας, θὰ ἀναστήσουν τὸ Ἔθνος, µὲ κάποιο νέο ᾽21, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει!

Τρίτη Ρώμη vs Νέα Καρχηδόνα ~ "Νεωτερικότητα ενάντια Παράδοσης"

- είναι μια Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης ή η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης ή η Βενετία εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*

*στμ: Ο Ζαν-Φρανσουά Θιριάρτ πρόσθεσε και "Αθήνα εναντίον Μακεδονίας".

"Τι είναι η Θαλάσσια Δύναμη σύμφωνα με τον [Άγγλο γεωγράφο και πολιτικό Χάλφορντ]  Μακίντερ; Δεν είναι μόνο η Δύση, είναι η Νεωτερικότητα, είναι η αδέσμευτη τεχνολογία, είναι ο καπιταλισμός, είναι η κοινωνία της αγοράς είναι - είναι μια Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης ή η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης ή η Βενετία εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*. Αυτός ήταν λοιπόν ένας Πολιτισμός (Καρχηδόνα) που βασιζόταν στην υλιστική οικονομική προσέγγιση της αγοράς και στρατηγικά στην κυριαρχία επί των Θαλασσών, στις αποικιοκρατικές συμπεριφορές έναντι του άλλου Πολιτισμού (Ρώμη) με εντελώς διαφορετικές αξίες. Στην Χερσαία Δύναμη τέθηκαν στο κέντρο της ζωής η αξιοπρέπεια, η στρατιωτική ισχύς, η παράδοση, ο συντηρητισμός, τα εθνικά συμφέροντα... η οικογένεια, η θρησκεία (από κάποια στιγμή και μετά ο Χριστιανισμός) κ.ο.κ. Έτσι, η γεωπολιτική αφορά το ζευγάρι: τη Νεωτερικότητα ενάντια στην Παράδοση που εγγράφεται στον χώρο. Έτσι, μετά την ανακάλυψη της Γεωπολιτικής εφάρμοσα αυτή τη μεθοδολογία στη Ρωσία. Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Γεωπολιτική εξηγεί όλα όσα έχουμε τώρα και όλα όσα θα έρθουν. Έτσι από εκείνη τη στιγμή εφαρμόζοντας αυτή τη μέθοδο στην ανάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε πρώιμο στάδιο συμπέρανα από αυτή την εφαρμογή ότι θα υπάρξει ο Μεγάλος Πόλεμος των Ηπείρων, αναπόφευκτη αντιπαράθεση μεταξύ της Θαλάσσιας Δύναμης και της Χερσαίας Δύναμης. Χερσαία Δύναμη που εκπροσωπείται από τη Ρωσία, από την Heartland, Θαλάσσια Δύναμη που εκπροσωπείται από τη Σύγχρονη Παγκοσμιοποιημένη Μεταμοντέρνα Φιλελεύθερη Δύση".

*στμ: Ο Ζαν-Φρανσουά Θιριάρτ πρόσθεσε και "Αθήνα εναντίον Μακεδονίας".

https://www.memri.org/reports/russian-anti-liberal-philosopher-dugin-third-rome-moscow-putting-limit-new-carthage-west?fbclid=IwAR3xqD9IJuqcCXbkrGn5569qFt1ZIlXq4ZT6xGmZqG1M9ZYLgTWl0TlIXqg

Η Καθ'ημάς Ευρασία (μέρος γ)

 

Ελληνισμός και Ευρασιανισμός

"Μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μακρά ιστορία ένοπλων αγώνων και συγκρούσεων έναντι της Τουρκίας, να δεχτεί το δόγμα του Ευρασιανισμού;

Οι Ευρασιανιστές δεν έχουν δόγματα. Η Τουρκία και η ιστορική πλευρά των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν έχουν καμία σχέση με τον ευρασιανισμό.

Ο Ευρασιανισμός δεν είναι εκ των προτέρων, ούτε φιλοτουρκικός, ούτε φιλελληνικός. Και οι δύο χώρες είναι τώρα μέλη του ΝΑΤΟ, έτσι επίσημα βρίσκονται στην άλλη πλευρά του γεωπολιτικού οδοφράγματος. Αλλά όταν οι Ρώσοι έχουν με τον τουρκικό λαό το ίδιο ταυτοτικό πρόβλημα και σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ευρασιατική ταυτότητα είναι η καλύτερη και λογικότερη λύση, είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ταυτότητα της Ελλάδας είναι σαφώς ευρωπαϊκή και όχι ευρασιατική.

Αλλά η Ελλάδα ήταν ιστορικά το κέντρο της Άλλης Ευρώπης. Η ταυτότητα της Δυτικής Ευρώπης κατασκευάστηκε σταδιακά πάνω στην απόρριψη του ελληνικού τρόπου σκέψης. Υποθέτω λοιπόν ότι ο Έλληνας θα πρέπει επίσης να έχει πραγματικά προβλήματα με τη Δυτική Ευρώπη - όντας ορθόδοξη και διατηρώντας σε ένα ορισμένο επίπεδο τις δομές της παραδοσιακής κοινωνίας, η Ελλάδα πρέπει να βρει τον τρόπο να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της. Ο Ευρασιανισμός δεν της ταιριάζει άμεσα. Μπορεί όμως να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για το πώς απορρίπτει την οικουμενικότητα και επιβεβαιώνει τη δική του ταυτότητα που αγωνίζεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, την ομογενοποίηση και την ολοκληρωτική αποξένωση της μεταμοντέρνας κοινωνίας."

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Εγώ εδώ, αν και συμφωνώ με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν ως προς την έμπνευση από και όχι την αντιγραφή του Ευρασιανισμού, διαφωνώ ως προς το ταυτοτικό ευρασιανικό ζήτημα . Και η Ελλάδα μοιράζεται με την Τουρκία και την Ρωσία το ίδιο ταυτοτικό ζήτημα. Είναι περισσότερο Ευρασιατικός παρά σκέτο Ευρωπαϊκός. 

Η μίξη μεταξύ Ινδοευρωπαϊκής και Τουρανοαλταϊκής ταυτότητας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, τρόπο και ένταση η κάθε μία. 

Στην Ρωσία και την Τουρκία είναι ζήτημα όσμωσης και τελικού αποστάγματος με διαφορετικό στην κάθε μία κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο. Ινδοευρωπαϊκό στην Ρωσία, Τουρανοαλταϊκό στην Τουρκία. Πολιτισμικά όμως, γιατί φυλετικά μοιάζει να συμβαίνει το αντίθετο. Οι Τούρκοι είναι πιο "Λευκοί" από τους Ρώσους. Οι Ρώσοι πιο "μιξομόγγολοι" από τους Τούρκους!

 

Τί σχέση έχουν όλα αυτά με μας; Ε, ό,τι είναι οι Γερμανοί ή καλύτερα τα γερμανικά βαρβαρικά φύλα για όλη την δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των "λατινικών"  (Γάλλοι- Φράγκοι, Ισπανοί- Βήσιότθοι, Ιταλοί - Λογγοβάρδοι κτλ) είναι τα Τουρανοαλταϊκά Ευρασιατικά φύλα για την Καθ'ημάς Ανατολή, είτε την πούμε Βυζάντιο είτε Ρωμανία. 

Η σπουδαιότητα του Ευρασιανισμού για την ταυτότητα του Ελληνικού Λαού και Πολιτισμού είναι εκ των ων ουκ άνευ όχι μόνο για το ξεπέρασμα της Νεοελληνικής ταυτοτικής σχιζοφρένειας, αλλά και για να το λήξουμε επιτέλους αν είμαστε έθνος που δημιουργήθηκε από το κράτος, όπως στα μουλοχτά οι κρατούντες του αθηνοκεντρικού κράτους έχουν επιβάλει, ή αν το Γένος δημιούργησε το κράτος. 

Αν ισχύει το πρώτο τότε δεν μας χρειάζεται ο Ευρασιανισμός, ό,τι πουν οι δυτικοί μας φίλοι αυτό  είμαστε, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Αν όμως όχι, τότε δεν γίνεται χωρίς αυτόν. Διότι "οι Χαμένες μας Πατρίδες" είναι στην ουσία "Η Χαμένη μας Πατρίδα" και πριν επιστρέψουμε με μια Ρεκονκίστα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας μέσα μας. Πρώτα θα συμφιλιωθούμε με όλα εκείνα τα πολιτισμικά χρακτηριστικά που θεωρούνται τουρκικής κεντροασιατικής προέλευσης και μετά "πάλι με χρόνους με καιρούς". 

Έτσι μόνο θα ξαναγίνουμε γνήσια τέκνα των Αρχαίων Ελλήνων. Τραγικοί. Δωρική Απολλώνια  αφομοίωση της Διονυσιακής Ανατολής. Η απόρριψη οδηγεί στην σχάση και αυτή με την σειρά της στη δική μας αφομοίωση πότε από τους μεν και πότε από τους δε... 

Η δυτικόστροφη ταυτότητα είναι στην ουσία άρνηση, είναι το ψέμα της απευθείας καταγωγής μας από τους αρχαίους δίχως άλλη μεσολάβηση, η απέχθεια για τους άμεσους προγόνους μας, δλδ η απέχθεια για τον εαυτό μας στην τελική. Πώς να μη γινόμαστε μετά από απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων μπάσταρδα της "Μαύρης Αθηνάς"; Ακόμα να το καταλάβουν μερικοί;

Η Θαλασσοκρατική Δύση - με τις εργαλειοποιημένες παραφυάδες της, δήθεν υπέρ της Λεύκης Φυλής - μας εξαφρικανίζει. Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, είναι ορατή πραγματικότητα. Να ένας καλός λόγος να είναι κανείς με την Ευρασία αντί του Αφροεβροαντλαντισμού. 

Πόσο μάλλον να είναι με τον δικό του Ευρασιανισμό, έναν Ελληνικό Ευρασιανισμό, την Καθ'ημάς Μικρά Ευρασία. Δεν είναι άλλωστε απλά ζήτημα γεωπολιτικού προσανατολισμού αλλά κυρίως ταυτοτικό. Τα δύο εξάλλου είναι αλληλένδετα. 

Πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ανατολής

 

Η πρώτη συνέπεια του πολέμου που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή είναι η αναδημιουργία του σιδηρού παραπετάσματος, με τη διαφορά ότι πρόκειται για ένα σιδηρούν παραπέτασμα που στήθηκε στα σύνορα της Ρωσίας από τη Δύση, με την ελπίδα να φιμώσει έναν ανταγωνιστή που θεωρείται επικίνδυνος, και όχι για ένα σιδηρούν παραπέτασμα που στήθηκε από τους Σοβιετικούς για να εμποδίσει τους ανθρώπους να πάνε αλλού. 

Ο κατακλυσμός της ρωσοφοβικής προπαγάνδας που παρακολουθούμε αυτή τη στιγμή είναι σημαντικός από αυτή την άποψη. Η μεγάλη ευρασιατική ήπειρος κόβεται και πάλι στα δύο, πράγμα που έχει μόνο το πλεονέκτημα ότι ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Αυτό που πρέπει να δούμε, περιμένοντας να μπορέσουμε να κάνουμε μια πιο ολοκληρωμένη ανάλυση, είναι ότι ο πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν είναι μόνο, ή έστω κυρίως, ένας πόλεμος μεταξύ δύο χωρών.

Ούτε είναι μια σύγκρουση μεταξύ του ουκρανικού εθνικισμού και του ρωσικού εθνικισμού, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Είναι πρωτίστως ένας πόλεμος μεταξύ της λογικής της αυτοκρατορίας και της λογικής του έθνους-κράτους. Στη συνέχεια, είναι, γενικότερα, ένας πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ανατολής, μεταξύ του φιλελεύθερου κόσμου και αυτού των "πολιτισμικών χώρων", μεταξύ της Γης και της Θάλασσας.

Alain de Benoist

"Μια διερεύνηση των φαιό-κόκκινων συμμαχιών: Ρωσία, Ουκρανία, Συρία και η Δυτική Αριστερά"

 

Όταν δεν υπήρχε αμφιβολία περί του σε ποια πλευρά συμπαρατάσσονται οι διάφορες εκφάνσεις ενός, ας τον πούμε, "Εναλλακτικού Φα". Μεταφράζω εδώ μόνο το μικρό προλογικό σημείωμα. Το άρθρο, αν και γραμμένο από μια δυτική αριστερίστικη σκοπιά, με την αντίστοιχη υποκειμενική γλώσσα, είναι ενδεικτικό ως παρουσίαση αυτών των τάσεων.

"Μια διερεύνηση των φαιό-κόκκινων συμμαχιών: Ρωσία, Ουκρανία, Συρία και η Δυτική Αριστερά"

"Αρχικά αναρτήθηκε στο Ravings of a Radical Vagabond και αποτελεί μια περιεκτική περίληψη των Τριτοθεσίτικων φασιστικών ρευμάτων , παλαιών και νέων, και της επιτυχημένης εισαγωγής των ιδεών τους σε αριστερά περιβάλλοντα και εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης.

Αυτή η μακροσκελής ανάρτηση ξεκίνησε ως μια έρευνα σχετικά με την Αριστερά και τη Συρία, την οποία ξεκίνησα αφού διάβασα τη δημοσίευση τριών αναρτήσεων του ιστολογίου Sol Process σχετικά με σκοτεινές πηγές υπέρ του Άσαντ που χρησιμοποιούνται σε αριστερούς κύκλους (...), και η οποία αργότερα επεκτάθηκε σε μια πιο εκτεταμένη έρευνα [...]

Σχετικά με ορισμένα σκοτεινά στελέχη του φασισμού

Θα παράσχω πρώτα κάποιο ιστορικό πλαίσιο διερευνώντας την ιστορία των πρώιμων συμμαχιών μεταξύ επαναστατών και αντιδραστικών και ορισμένων λιγότερο γνωστών μορφών φασισμού, οι οποίες, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των δυτικών φασιστών που υποστήριξαν τον αντικομμουνισμό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αντίθετα υποστήριξαν ενεργά και συσπειρώθηκαν γύρω από τη Σοβιετική Ένωση."

Των οποίων τάσεων οι προπολεμικές ρίζες προηγούνται της πιο γνωστής εκείνης με το χαρακτηριστικό όνομα "ναζισμός". Με τις γνωστές επίσης αυτοκαταστροφικές εμμονές της σλαβοφοβίας και της τελικής επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης, όταν όλοι οι σοβαροί θεωρητικοί, Μύλερ (δημιουργός της ίδιας της έννοιας του Τρίτου Ράιχ), Σπένγκλερ, Χαουζουχόφερ, πλην μερικών βιολογικών φυλετιστών που εξαιρούσαν τους Σλάβους από την Λευκή Φυλή (για γέλια), τόσο ιδεολογικά όσο και γεωπολιτικά, όχι μόνο ιεραρχούσαν τον αστικό εχθρό της Δύσης ως σημαντικότερο και πιο επικίνδυνο από την Σοβιετική Ένωση αλλά και πρότειναν ένα είδος γεωκρατικού, ευρασιατικού άξονα μεταξύ Βερολίνου, Μόσχας και Πεκίνου κ.α. (ακριβώς όπως σήμερα ο Ντούγκιν) ενάντια στην αγγλοσαξωνική θαλασσοκρατία.

Η δε μεταπολεμική διαλεκτική εξέλιξη προέκυψε από την κριτική στα λάθη του παρελθόντος και κυρίως εκείνο της αυτοκτονικής επίθεσης στην Σοβιετική Ένωση και συνεπώς την επαναφορά των ιδεών της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης. Άλλωστε όποιος καταργεί την διαλεκτική, καταργεί και την ίδια την ελεύθερη σκέψη. Δέχεται θέσφατα και δόγματα για απόλυτες αλήθειες και, αναπόφευκτα, μετατρέπεται από υποκείμενο σε αντικείμενο, εργαλειοποιείται.

Δεν αναφέρομαι εδώ ούτε στην Διαίσθηση ούτε στην Θεία Φώτιση και Χάρη, γιατί μόνο τότε μπορεί ο ελεύθερα στοχαζόμενος, ο καλά στοχαζόμενος, άνθρωπος, να βάλει στην άκρη την διαλεκτική.

Επιγραμματικά: Κύκλος Προυντόν, Γαλλικός και Ιταλικός Πρωτοφασισμός, Μωρράς, Σορέλ, Εθνικομπολσεβικισμος, Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση, Στρασσερισμός, ΕθνικοΑναρχισμός, Τρίτη Θέση, Γαλλική και Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά, Ντε Μπενουά, Θιριάρ κ.α., τόσο προπολεμικά όσο και μεταπολεμικά τάχθηκαν υπέρ τόσο των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας του Άσαντ πιο πρόσφατα, όσο και της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στον "Μεγάλο Σατανά" του Δυτικού Ιμπεριαλισμού και Φιλελευθερισμού.

Πρόκειται δλδ για παρουσίαση όλων εκείνων των τάσεων του Εναλλακτικού Φασισμού που αποτέλεσαν τα στοιχεία των ζυμώσεων των οποίων το απόσταγμα, προσθέτω, είναι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και ο ευρύτερος, όχι απλά ρωσικός, Ευρασιανισμός και του οποίου η πεμπτουσία ενυπάρχει εξ αρχής σε όλες αυτές τις τάσεις και κυρίως στην Συντηρητική Επανάσταση.

Άλλωστε, επιστρέφοντας στον "ναζισμό", δλδ τον χιτλερισμό, τα πρώτα θύματα του δεν ήταν άλλοι από τους εκπροσώπους αυτών των τάσεων στην Γερμανία του μεσοπολέμου. Την Εργατική Σοσιαλιστική τάση από τα αριστερά των αδερφών Στράσσερ και την Συντηρητική Επανάσταση από τα δεξιά, η ένωση και υπέρβαση των οποίων έδωσε τον αληθινό Εθνικό Σοσιαλισμό, όπως και στα καθ'ημάς ο Ίωνας Δραγούμης το ήθελε, πριν αυτός (ο Ε/Σ.) δολοφονηθεί από τον Χίτλερ.

Εν τέλει από την στάση που τηρεί κανείς απέναντι στον Χίτλερ και τον ναζισμό, αν δλδ τα θεωρεί άρνηση ή κατάφαση της ουσίας του αληθινού Εθνικού Σοσιαλισμού, ανεξαρτήτως ονόματος, εξαρτάται και η στάση του στο "ουκρανικό ζήτημα". Λογικό όσοι εμμένουν στον Χίτλερ να μην μπορούν να εξελιχθούν πέρα από τα ερείπια του Βερολίνου του '45 που ο ίδιος προκάλεσε, ενώ εξακολουθούν να πιστεύουν, ως θέσθατο, ότι για όλα φταίνε οι μπολσεβίκοι Ρώσοι (όταν ακόμη και τον Σταλινισμό ο Όττο Στράσσερ τον θεουρούσε "ρωσικό εθνικοσοσιαλισμό")!

Αντίθετα όσοι θεωρούν ότι ο χιτλερικός "ναζισμός" είναι η διαστρέβλωση της πεμπτουσίας του Εθνικού Σοσιαλισμού, ανεξαρτήτως τελικής ονομασίας, ως υπερβατικής ένωσης του εργατικού Σοσιαλισμού από τα αριστερά με την Συντηρητική Επανάσταση από τα δεξιά κι όχι η "υπαρκτή" εφαρμογή τους, ακολουθώντας τα μονοπάτια που παρουσιάζονται εδώ συγκεντρωμένα, την αναζητούν, όπως είπα, στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και τον Ευρασιανισμό γενικά και στις ελληνικές εκφάνσεις και προοικονομίες τους ειδικά, που, αν και δεν χρησιμοποίησαν την ίδια ορολογία, εννόησαν τα ίδια πράγματα.

https://libcom.org/library/investigation-red-brown-alliances-third-positionism-russia-ukraine-syria-western-left

Το Λάθος της Τρίτης Θέσης και η Αληθινή Ελληνική Εθνικοεπαναστατική Θέση

Το λάθος των υποστηρικτών της λεγόμενης Τρίτης Θέσης είναι η σύγχυση μεταξύ Τρίτης Γεωπολιτικής Θέσης και Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας. Η Τρίτη Θέση γεννήθηκε ως "Ούτε Φιλελεύθεροι Ούτε Κομμουνιστές" ως δλδ Τρίτη Γεωπολιτική Θέση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση. Υπήρξε δλδ κάποτε μια ταύτιση μεταξύ πολιτικής και γεωπολιτικής Τρίτης Θέσης. Η Τρίτη όμως, Πολιτική αυτή την φορά, Θέση έχει, υποτίθεται, ταυτιστεί με το λεγόμενο Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα. Το οποίο όμως είναι φύσει θέσει όχι σωβινιστικό μικροεθνικιστικό αλλά ηπειρωτικό πολιτισμικό.

Τα Εθνικοεπαναστατικά κινήματα δλδ αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρη ενός ευρύτερου συνόλου. Αυτό το είδαμε καθαρά στα κινήματα του λεγόμενου Παναραβικού Πατριωτικού Σοσιαλισμού. Πατριωτικά μεν, παναραβικά δε, δλδ "ηπειρωτικό-πολιτισμικά". Μάλιστα, όταν εξέλειψε το στοιχείο της αυτοϋπέρβασης του σωβινιστικού μικροεθνικισμού ξεθύμανε και η επαναστατικότητα και ξανά αναζωπυρώθηκε, πχ στην Συρία, με την επανένταξη στον λεγόμενο "Άξονα της Αντίστασης".

Την σκυτάλη της Εθνικοεπαναστατικής τάσης παρέλαβε ακριβώς αυτός ο Άξονας. Και είναι φανερό πως η εξίσου Εθνικοεπαναστατική Χέζμπο είναι εν-ταγμένη στο ευρύτερο εθνοθρησκευτικό εθνοπολιτισμικό ιρανονοσιϊτικό πόλο. Αν οι Ιρανοί ήταν σωβινιστές μικροεθνικιστές Πέρσες θα περιόριζαν την δυναμική τους στα σύνορα των πληθυσμών που ομιλούν τα φαρσί. Μικρότερα δλδ και από τα σύνορα του Ιράν ως κράτος. Αντίθετα οι Ιρανοί, παρότι με τα φαρσί στον κεντρικό τους πυρήνα, θεωρούν κάθε σιίτη συμπατριώτη τους και έτσι εξακτινώνουν την δυναμική τους στο σύνολο του λεγόμενου ιρανικού σιϊτικού κόσμου, που εν πολλοίς σχεδόν ταυτίζονται, αν και όχι, εννοείται, απόλυτα.

Η αντίθεση της ιρανικής αυτής νοοτροπίας προς την σχέση του νεοελληνικού σωβινιστικού μικροεθνικισμού με το σύνολο των ορθοδόξων λαοτήτων του μετα-βυζαντινού, μετά-οθωμανικού κόσμου είναι κραυγαλέα. Αν υποθέσουμε δύο πόλους πάνω σε έναν άξονα όπου στην μία άκρη είναι ο σωβινιστικός μικροεθνικισμός, το εθνοκράτος, και στην άλλη το εθνοπολιτισμικό κράτος, το κράτος-πολιτισμός, Ελλάδα και Ιράν βρίσκονται στους αντίποδες. Το ποιός πραγματικά σέβεται τον εαυτό του είναι περιττό να ειπωθεί.

Όπως περιττό να ειπωθεί είναι και το γεγονός ότι Πρώτη Πολιτική Θεωρία και γεωπολιτική θέση, ο Φιλελεύθερος Αντλαντισμός, εργαλειοποιεί τον σωβινιστικό μικροεθνικισμό. Τρανό παράδειγμα ο (Δυτικό)Ουκρανικός Εθνικισμός και όχι μόνο φυσικά. Αυτή, υποτίθεται, είναι και η μεγάλη διαφορά μεταξύ Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης και Ακροδεξιάς...

Αν λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία των λεγόμενων τριτοθεσιτών, που ευλόγως απεχθάνονται τον χαρακτηρισμό της ακροδεξιάς, δεν έχουν πρόβλημα και δυσκολία να αναγνωρίσουν την ταύτιση της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης με τις υπερβάσεις των μικροεθνικισμών στον Αραβικό, Ιρανονοσιϊτικό και φυσικά Ευρωπαϊκό Κόσμο, γιατί δυσκολεύονται να κάνουν το ίδιο στον Σλαβικό-Ορθόδοξο;

Η συνηθισμένη απάντηση είναι γιατί η Ουκρανία ανήκει στον Ευρωπαϊκό Ηπειρωτικό Πόλο. Θα μπορούσα να το δεχτώ, χάριν της συζήτησης. Άλλωστε και η Ρωσσία είναι Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι άλλο διαφορετικό. Δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει κάτι τέτοιο εμάς τους Έλληνες.

Τότε λοιπόν, σε αυτήν την περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι η Τρίτη Εθνικοεπαναστατική Θέση υποστηρίζει την δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Ευρωπαϊκού Γεωπολιτικού Πόλου. Υποστηρίζει δλδ την Πολυπολικότητα έναντι της Μονοπολικότητας ή και την Τριπολικότητα (να την πάλι η Τρίτη Γεωπολιτική Θέση) σε έναν νέο Διπολικό Κόσμο, όχι όμως αυτήν την φορά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Σοβιετία αλλά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η αγαπημένη δλδ των οπαδών της Τρίτης Πολιτικής Θέσης Τρίτη Γεωπολιτική Θέση δεν είναι πια το Τρίτο Ράιχ (αν υποθέσουμε ότι ήταν κάποτε) αλλά η Τρίτη Ρώμη.

Αλλά ας μείνουμε στην Πολυπολικότητα. Με ποιόν ακριβώς τρόπο οι υποστηρικτές της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης δλδ του Παν-Ευρωπαϊκού Ηπειρωτικού Γεωπολιτισμικού Γεωπολιτικού Πόλου, με το να παραδίνονται με τόση ευκολία στην εργαλειοποίηση τους από την μεριά της Πρώτης πολιτικής και γεωπολιτικής Θέσης του Φιλελεύθερου Αντλαντισμού, υποστηρίζουν την Ευρώπη ως Ενιαίο Ανεξάρτητο Πόλο;

 - Ναι αλλά Αμερικάνοι και Ρώσσοι, για άλλη μια φορά, συγκρούονται εις βάρος της Ευρώπης σε ευρωπαϊκό έδαφος.

 

Συγνώμη αλλά αυτή είναι ανάλυση επιπέδου play station. Δεν συναντήθηκαν Αμερικάνοι και Ρώσσοι στην μέση της Ευρώπης κάπου στο Βερολίνο το '45, αλλά είναι οι Αμερικάνοι που διασχίζουν όλο τον Ατλαντικό και όλη την Ευρώπη για να πάνε μπροστά στο κατώφλι της Μόσχας.  Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε πριν από τριάντα χρόνια, όχι όμως και το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη δεν τελεί υπό ρωσική απειλή αλλά υπό νατοϊκή κατοχή. Βασικά οφθαλμοφανή πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να τίθονται.

Η θέση λοιπόν των Ευρωπαίων υποστηρικτών της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης θα έπρεπε να είναι υπέρ μιας αληθινής ενιαίας Ευρώπης ως γεωπολιτικός και γεωπολιτισμικός Πόλος και η θέση μιας τέτοιας Ευρώπης θα έπρεπε να είναι, στο πλαίσιο της Πολυπολικότητας, υπέρ της Ρωσίας. Αντιθέτως βλέπουμε μια πολύ εύκολη διολίσθηση στο επίπεδο του ακροδεξιού σωβινιστικού μικροεθνικισμού (Ουκρανία), που όμως εντάσσεται σε μη οργανικά γεωοικονομικά μπλοκ (Ελλάδα), και είναι λυπηρό.

Άφησα σκόπιμα απ'έξω ως τώρα το αν και κατά πόσο η Ελλάδα και οι Έλληνες ανήκουμε ακόμα και σε έναν τέτοιο ενιαίο ηπειρωτικό γεωπολιτισμικό και γεωπολιτικό Ευρωπαϊκό Πόλο. Πάντως, σε μένα τουλάχιστον, είναι ξεκάθαρο ότι, "εθνικισμός" που δεν στοχεύει στην αυτοϋπέρβαση του σε ένα ενιαίο γεωπολιτισμικό πόλο κοινών ηθών, αξιών κι ιστορικών αναφορών και όχι απλά γεωοικονομικό κοινών υλικών συμφερόντων, είναι η διαφορά μεταξύ Εθνικοεπαναστατικής Θέσης και Ακροδεξιάς. Γιατί το δεύτερο, είναι φανερό ότι, διατηρεί όλα τα αρνητικά του σωβινιστικού μικροεθνικισμού ενώ ταυτόχρονα, με την ένταξη του σε κάποιο ενιαίο γεωοικονομικό μπλοκ, αφαιρεί την ουσιαστική ανεξαρτησία, που πέραν και της εθνοκρατικής είναι η ταυτότητα. Μετατρεπόμαστε αυτό στο οποίο "ανήκουμε".

Άφησα επίσης απ'έξω αναφορές στην λεγόμενη  Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Είναι απλό και σε μένα φανερό. Είδαμε ότι η Τρίτη Εθνικοεπαναστατική Πολιτική Θέση, ως θεωρητικό υπόβαθρο της Τρίτης Γεωπολιτικής Θέσης, αν δεν οδηγεί στην αυτοϋπέρβαση του Ενιαίου Γεωπολιτισμικού Πόλου, διολισθαίνει σε Ακροδεξιά, που μια χαρά εντάσσεται σε ενιαία γεωοικονομικά μπλοκ.

Η Τρίτη δλδ Θέση ή αυτο-μεταμορφώνεται, από εσωτερική εκτύλιξη, σε Τέταρτη Θέση, μεταπολιτικά και γεωπολιτικά ή κατρακυλά σε εργαλειοποιημένος σωβινιστικός μικροεθνικισμός από την μονοπολική (ή πρωτοπολική) παγκοσμιοποίηση. Με έμφαση στην εσωτερική αυτό-μεταμόρφωση, εξού και οι δυσκολίες σχηματισμού ενιαίων πόλων αποκλειστικά στην βάση οικονομικών υλικών συμφερόντων που στερούνται κοινού εθνοπολιτισμικού και ιστορικού υποβάθρου.

Εξού και το μικρό μου καλάθι σχετικά με το αν ανήκουμε ακόμα και στον Πόλο Ευρώπη και όχι σε κάποιον άλλο μικρότερο που, με δεδομένες τις αντιξοότητες, μιας και όλοι καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για αλληλο-επικάλυψη μεταξύ Μετά-Βυζαντινού και Νέο-Οθωμανικού Χώρου, είναι και το πραγματικό πεδίο μιας Αληθινής Ελληνικής Εθνικοεπαναστατικής αυτουπερβατικής Θέσης προς την κατεύθυνση του Πανελληνίου και του Νέο-Βυζαντινού Πόλου.

Έρρωσθε!

Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης

 Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης – αυτό είναι το πραγματικό φόβητρο της Τουρκίας

Παναγιώτης Κονδύλης

«Πράγματι, ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος για την Τουρκία – και η μεγαλύτερη, αν όχι η μοναδική ελπίδα για την Ελλάδα – έγκειται στο ενδεχόμενο της ανάδυσης Δυνάμεων ικανών να συναγωνισθούν την αμερικανοτουρκική επιρροή τόσο στον Κάυκασο και στην Κεντρική Ασία όσο και στα Βαλκάνια. Μονάχα μια ισχυρή εθνικιστική και επεκτατική Ρωσσία θα μπορούσε να αποτελέσει δραστικό φραγμό των τουρκικών φιλοδοξιών στα Βαλκάνια…και στην Ανατολή…Είναι άγνωστο αν αυτό το ενδεχόμενο θα επισυμβεί ή αν η Ρωσσία θα τελματωθεί μακρόχρονα. Πάντως μια «φιλελευθεροποίησή» της με την έννοια της προσαρμογής της στα αμερικανικά πρότυπα και στις αμερικανικές επιθυμίες θα σήμαινε την αποθράσυνση της Τουρκίας. Όσοι σκέφτονται φιλελεύθερα και οικονομιστικά ασφαλώς θα δυσκολευθούν πολύ να το καταλάβουν αυτό, όμως είναι αλήθεια. Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης – αυτό είναι το πραγματικό φόβητρο της Τουρκίας…»,

 Επίμετρο στη Θεωρία πολέμου, σ. 391-392.

Ποιό εἶναι τὸ μέλλον τοῦ ἐθνικισμοῦ;

Τὸ Ἔνζυμο

Ἡ δημιουργία μεγάλων παγκοσμίων πόλων προϋποθέτει τὴν δημιουργία ἑνὸς ἀνεξάρτητου εὐρωπαϊκοῦ πόλου, πού, κατέχοντας τὸ παγκόσμιο νησὶ τῆς Εὐρασίας μπορεῖ νὰ προβάλλει ὡς μία πλανητικὴ αὐτοκρατορίας περιθωριοποιώντας τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Κίνα. 

Τὸ ὅριο τοῦ σημερινοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἐθνοκρατισμοῦ καὶ ἡ ἀνάγκη ὑπέρβασής του εἶναι ἡ δημιουργία ἑνὸς Ἔθνους Εὐρώπη. Ἑνὸς πολιτικοῦ ἔθνους, ποὺ στηρίζεται στὴν εὐρωπαϊκὴ ὁμοφυλία καὶ στὶς κοινὲς πολιτιστικὲς βάσεις,  τὸ ὁποῖο συγχωνεύει τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐθνικὲς κοινότητες χωρὶς νὰ τὶς καταργεῖ. Ἑνὸς πολιτικοῦ ἔθνους ποὺ συνδυάζει τὴν ἑνιαῖα πολιτικὴ ὑπόσταση μὲ τὴν ταυτόχρονη ἄνθιση τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων. Ἀπὸ τὸν ἐθνικισμὸ τοῦ ἔθνους-κράτους, στὸν ἐθνικισμὸ τοῦ ἐθνους-πόλου.

Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ βάση πάνω στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ οἰκοδομηθεῖ ἡ σημερινὴ ἐθνικιστικὴ εὐρωπαϊκὴ ἀλληλεγγύη: διατηρώντας τὸ ἐπὶ μέρους στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς λαϊκῆς κοινότητας καὶ δημιουργώντας ταυτόχρονα ἕναν εὐρωπαϊκὸ πολιτικὸ ἐθνικισμό. 

Τὸ δικό μας κριτήριο καὶ ἡ δική μας συνεισφορὰ στὴν συζήτηση ποὺ πρέπει νὰ γίνει εἶναι καὶ ἐθνικὴ καὶ οἰκουμενική: ἡ θετικὴ πρόταση τοῦ ἐθνικοῦ κοινοτισμοῦ (τὴν ὀργανικὴ ἐθνικὴ πολιτικὴ συγκρότηση μὲ βάση τὶς λαϊκὲς κοινότητες) καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ εὐρωπαϊσμοῦ (μὲ τὸν ἑλληνισμό, στὶς πλουραλιστικές του μορφές, ὡς πολιτιστικὴ βάση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὸ Γιβραλτὰρ μέχρι τὴν Σιβηρία: τῆς Εὐρασίας).

Ἡ ἀνεξαρτητοποίηση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὴν Ἀμερικανικὴ Κατοχὴ καὶ ἡ δημιουργία μιᾶς Εὐρωπαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων. 

Ἡ βάση τῆς δικῆς μας ἐθνικιστικὴ ἀλληλεγγύη μπορεῖ νὰ τεθεῖ μόνο στὴν βάση τοῦ οἰκουμενικοῦ χώρου «Εὐρώπη» 

(στὴν Εὐρωσιβηρική της διάσταση -ποὺ εἶναι καὶ ἡ μόνη πραγματικὴ καὶ ὁλοκληρωμένα Εὐρωπαϊκή, χωρὶς νὰ ἀποκόπτει ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ σῶμα ἀπὸ τὸ Ἀνατολικό του μέρος, ἀσπαζόμενο μία δυτικοκεντρικὴ ἀποικιοκρατικὴ καὶ ἰμπεριαλιστικὴ παραμορφωτικὴ ἐκδοχή, ποὺ παρήγαγε μονάχα εὐρωπαϊκοὺς πολέμους)  

σὲ πόλεμο μὲ τὸν ἀμερικανικὸ μονοπολικὸ κόσμο τοῦ φιλελεύθερου καπιταλισμοῦ,  μὲ βασάλο του τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ὄργανο τὸν νεοψυχροπολεμικὸ ἀντιρωσσισμο.

Ἡ γεωπολιτικὴ σήμερα

Ἡ ὁμιλία τοῦ Ἀλαὶν ντὲ Μπενουὰ ἀπὸ τὸ συνέδριο «Τὸ τέλος τοῦ παρόντος κόσμου. Τὸ μέλλον στὴν μετα-αμερικανικὴ ἐποχή» (The end of Present World. Post-American future), ποὺ ἔγινε στὸ Λονδίνο, 12 Ὀκτωβρίου 2013.

{Στὸ παρελθὸν ἡ Γεωπολιτικὴ ἐφήρμοζε τοὺς περιορισμοὺς της κυρίως σὲ κρατικὸ ἐπίπεδο – τὰ ἴδια κράτη ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν εἰσέλθει σὲ μία μὴ ἀναστρέψιμη κρίση, τουλάχιστον στὸ δυτικὸ ἡμισφαίριο. Τώρα ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν λογικὴ τῶν ἠπείρων ποὺ ἀπὸ καιρὸ κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὶς ἄτακτες ἐπαφὲς τῶν κρατῶν ἀλλὰ ποὺ τώρα εἶναι περισσότερο θεμελιώδης ἀπ’ ὅσο ποτέ. Μᾶς βοηθᾶ [ἡ Γεωπολιτική] νὰ σκεφτόμασθε μὲ ὅρους ὄχι μόνον χωρῶν ἀλλὰ καὶ ἠπείρων (Ζορντὶ Φον Λοχάουσεν). Ἡ Θάλασσα ἐναντίον τῆς Γῆς, εἶναι τώρα οἱ ΗΠΑ ἐναντίον «τοῦ ὑπολοίπου κόσμου», καὶ πρῶτα ἐναντίον τῆς Εὐρασίας καὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἠπειρωτικοῦ μπλόκ. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἡ κατάρρευση τοῦ Σοβιετικοῦ συστήματος ἔχει ξεκαθαρίσει τὰ πράγματα. Ὑπάρχουν τώρα μόνον δύο δυνατὲς θέσεις: εἴτε νὰ εἶσαι στὴν πλευρὰ τῆς Ἀμερικανικῆς θαλασσίας δυνάμεως εἴτε στὴν πλευρὰ τῆς Εὐρασιατικῆς ἠπειρωτικῆς δυνάμεως. Εἶμαι μὲ τὸ δεύτερο.}

Ἡ Γεωπολιτικὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει τύχει ἀποδοκιμασίας ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη. Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ἔγινε ἡ λιγότερο δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Εἶχε κατηγορηθεῖ ὅτι εἶναι μία «Γερμανικὴ ἐπιστήμη» τὸ ὁποῖο δὲν σήμαινε κάτι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὀφείλει τὴν ἀρχικὴ της ὤθηση στὶς ἀρχὲς τῆς πολιτικῆς γεωγραφίας ποὺ διατυπώθησαν ἀπὸ τὸν Γερμανὸ γεωγράφο Φρειδερίκο Ράτσελ – ὁ ὅρος «Γεωπολιτική» χρησιμοποιεῖται γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Σουηδὸ γεωγράφο Ῥοδόλφο Τσέλλεν τὸ 1889. Στὸ βιβλίο του «Politische Geographie oder die Geographie der Staaten, des Verkehrs und des Krieges» (Πολιτικὴ Γεωγραφία, ἦτοι ἡ Γεωγραφία τῶν Κρατῶν, τῆς Ἐπικοινωνίας καὶ τοῦ Πολέμου, 1897) ὁ Ράτσελ ἀνέλυσε τὶς ἀλληλεπιδράσεις τοῦ κράτους , θεωρούμενου ὡς ζωντανὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς γεωγραφικῆς θέσεως καὶ τοῦ χώρου του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς του ἦταν ὁ Βαυαρὸς στρατηγὸς Κάρολος Χαουσχόφερ, ἰδρυτῆς τῆς « Zeitschrift für Geopolitik» (Ἐπανεξέταση τῆς Γεωπολιτικῆς). Ἦταν μόνον λόγῳ μίας προφανοῦς συγχίσεως μεταξὺ τῆς ἐννοίας τοῦ χώρου στὴν γεωπολιτικὴ λογικὴ καὶ τῆς ἐννοίας τοῦ «Lebensraum» (ζωτικοῦ χώρου) ποὺ ἡ σύνδεση / ἐγγύτητα μεταξὺ τοῦ Καρόλου Χαουσχόφερ καὶ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ προέκυψε ὡς ζήτημα.

Αὐτὸ ἦταν ἐσφαλμένο ὄχι μόνον ἐπειδὴ ὁ Χαουσχόφερ δὲν ἦταν ποτέ του ἰδεολόγος τοῦ 3ου Ράιχ. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ἦταν ὅτι ὁ Χίτλερ ἔτρεφε πολὺ μεγαλύτερη συμπάθεια γιὰ τοὺς Ἀγγλοσάξωνες ἀπὸ ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους. Διεξῆγε πόλεμο κατὰ τῆς Ρωσσίας, μίας δυνάμεως τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος θὰ προτιμοῦσε νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὴν Μ. Βρεταννία, μία θαλάσσια δύναμη. Ἐὰν εἶχε ἐνστερνισθεῖ τὶς θέσεις τῆς γεωπολιτικῆς θὰ εἶχε κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.

Ἐπιπλέον, ὁ ὁρισμὸς τοῦ πεδίου μελέτης τῆς Γεωπολιτικῆς ἢ ἡ θέση της δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ εἶναι ἕνα πρόβλημα. Ἡ Γεωπολιτικὴ μελετᾶ τὴν ἐπίδραση τῆς γεωγραφίας στὴν πολιτικὴ καὶ τὴν ἱστορία, δηλαδὴ τὴν σχέση μεταξὺ τοῦ χώρου καὶ τῆς ἰσχύος (πολιτικῆς, οἰκονομικῆς ἢ ἄλλης). Ὡστόσο, ὁ ὁρισμὸς παραμένει ἀσαφής, γεγονὸς ποὺ ἐξηγεῖ γιατὶ ἡ πραγματικότητα τόσο τῆς ἔννοιας ὅσο καὶ τῆς σχέσεως πρὸς τὸ ἀντικείμενό της ἔχουν ἀμφισβητηθεῖ. Κατὰ συνέπεια ἔχει περιγραφεῖ ὡς μία θεωρία ποὺ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ νομιμοποιήσῃ ἀναδρομικῶς ἱστορικὰ γεγονότα ἢ πολιτικὲς ἀποφάσεις.

Οἱ ἐπικρίσεις αὐτές ὅμως δὲν φθάνουν στὸ βάθος τοῦ ζητήματος: Ὅτι μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε μέσα στὴν ἱστορία, γεωγραφικὲς σταθερὲς πολιτικῆς δράσεως, εἶναι ἕνα ἀναμφισβήτητο γεγονός. Ἡ Γεωπολιτικὴ παραμένει λοιπὸν ἕνας κλάδος μεγάλης ἀξίας καὶ σημασίας. Ἀκόμη περισσότερο, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταφεύγουμε σὲ αὐτήν, σὲ ἕναν κόσμο ποὺ εὑρίσκεται σὲ μεταβατικὸ στάδιο καὶ ὅπου τὰ χαρτιὰ τῆς τράπουλας ἀναδιανεμόνται παγκοσμίως. Ἡ Γεωπολιτικὴ θέτει σὲ προοπτικὴ τὸ βάρος τῶν ἀπλῶς ἰδεολογικῶν παραγόντων, ἀσταθῶν ἐξ ὁρισμοῦ, καὶ ὑπενθυμίζει τὴν ὕπαρξη μεγάλων σταθερῶν ποὺ ὑπερβαίνουν τὰ πολιτικὰ καθεστῶτα καθὼς καὶ τὶς διανοητικὲς τοποθετήσεις καὶ διαξιφισμούς.

Ἀπὸ ὅλες τὶς ἔννοιες ποὺ εἰδικῶς ἀναφέρονται στὴν Γεωπολιτική, μία ἀπὸ τὶς πλέον σημαντικὲς εἶναι ἀναμφισβήτητα ἡ διαλεκτικὴ ἀντίθεση μεταξὺ τῆς Θαλάσσης καὶ τῆς Γῆς. «Ἡ παγκόσμια ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία τῆς πάλης μεταξὺ τῶν θαλασσίων δυνάμεων ἐναντίον τῶν ἡπειρωτικῶν καὶ τῶν ἡπειρωτικῶν δυνάμεων ἐναντίον τῶν θαλασσίων», ἐδήλωσε ὁ Kάρολος Σμίτ. Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ γνώμη τοῦ Ναυάρχου Κάστεξ καθὼς καὶ πολλῶν ἄλλων γεωπολιτικῶν. Ὁ Χάλφορδ Μακίντερ, γιὰ παράδειγμα, ὁρίζει τὴν δύναμη τῆς Μ. Βρετανίας διὰ τῆς κυριαρχίας τῶν ὠκεανῶν καὶ θαλασσῶν. Ἀντιλαμβάνεται τὸν πλανήτη ὡς ἕνα σύνολο ἀποτελούμενο ἀπὸ ἕναν «Παγκόσμιο Ὠκεανό» καὶ ἕνα «Παγκόσμιο Νησί», ποὺ ἀντιστοιχεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸν χῶρο τῆς Εὐρασίας καθὼς καὶ τῆς Ἀφρικῆς, καὶ τῶν ‘περιφερειακῶν νησιῶν’ Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας. Γιὰ νὰ κυριαρχήσουμε τὸν κόσμο, πρέπει νὰ κατέχουμε τὸ παγκόσμιο νησί καὶ κυρίως τὴν ‘καρδιά’ του, τὴν Heartland , τὸν πραγματικὸ γεωγραφικὸ πόλο ποὺ ἐκτείνεται ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Εὐρώπη πρὸς τὴν Δυτικὴ Σιβηρία καὶ πρὸς τὴν Μεσόγειο, ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Νότια Ἀσία. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους σπουδαίους Ἄγγλους θαλασσοπόρους, ὁ Σὲρ Οὐώλτερ Ράλλεϋ, συνήθιζε νὰ λέγῃ: «Ὅποιος ἐλέγχει τὶς θάλασσες ἐλέγχει τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο· ὅποιος ἐλέγχει τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο κρατᾶ ὅλους τοὺς θησαυροὺς τοῦ κόσμου στὴν κατοχή του, καὶ στὴν πραγματικότητα ὅλον τον κόσμο».

Στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ἀντιπαράθεση μεταξὺ Γῆς καὶ Θαλάσσης εἶναι ἡ μακραίωνη διαμάχη μεταξὺ τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἠπειρωτικῆς λογικῆς καὶ τῆς ‘νησιωτικῆς’ λογικῆς ποὺ σήμερα ἐνσωματώνεται ἀπὸ τὶς ΗΠΑ. Ἀλλὰ ἡ διαμάχη αὐτὴ ἀνάμεσα στὴν Γῆ καὶ τὴν Θάλασσα ἐκτείνεται πολὺ πέραν τῶν προοπτικῶν ποὺ προσφέρει ἡ Γεωπολιτική. Ἡ Γῆ εἶναι ἕνας χῶρος ποὺ σχηματίζεται ἀπὸ ἐδάφη, διαφοροποιούμενα ἀπὸ σύνορα. Ἡ λογική της βασίζεται σὲ μία ξεκάθαρη διάκριση μεταξὺ πολέμου καὶ εἰρήνης, μαχητῶν καὶ ἀμάχων, πολιτικῆς δράσεως καὶ ἐμπορίου. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν τόπος τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἱστορίας. «Ἡ πολιτικὴ ὕπαρξη εἶναι καθαρὰ χερσαίας φύσεως» (Ἀντριάνο Σιάνκα). Ἡ Θάλασσα εἶναι μία ὁμοιογενὴς περιοχή ποὺ ἀπλώνεται, ἡ ἄρνηση τῶν διαφορῶν, τῶν ὁρίων καὶ τῶν συνόρων. Εἶναι ἕνας χώρος δυσδιάκριτος, τὸ ὑγρὸ ἰσοδύναμο τῆς ἐρήμου. Ὄντας δίχως κέντρο, τὸ μόνον ποὺ γνωρίζει εἶναι ἡ ἄμπωτη καὶ ἡ παλίρροια καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον σχετίζεται μὲ τὴν μοντέρνα παγκοσμιοποίηση.

Αὑτὸς ὁ ὑπαρκτὸς κόσμος εἶναι ὄντως ἕνας ῥευστὸς κόσμος (Ζίγκμουντ Μπάουμαν), ποὺ τείνει νὰ ἐξαλείψῃ ὅ,τι εἶναι γήινο, σταθερό, στερεό, συγκροτημένο, βιώσιμο καὶ διαφοροποιημένο. Εἶναι ἕνας κόσμος ῥοῆς μεταφερόμενης ἀπὸ δίκτυα. Τὸ ἴδιο τὸ ἐμπόριο, καθὼς καὶ ἡ λογική του, διαμορφώνεται ἐπίσης μὲ τὸν τρόπο τῆς ἀμπώτιδος καὶ παλιρροίας.

Αν θέλετε να προεικονίσετε μια νέα Ευρώπη στον σημερινό κόσμο

 Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους Ευρώπη οραματίζονται όσοι την επικαλούνται ως οντότητα που πρέπει να αντιπαρατεθεί στην Αμερική και τη Ρωσία, ούτε πώς σκοπεύουν να την υλοποιήσουν. 

Σε ένα ορισμένο σημείο της ιστορίας, η Ευρώπη είχε διαμορφωθεί ως εδαφική ενότητα, πρώτα με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στη συνέχεια με διαδοχικές αυτοκρατορίες, τον Καρλομάγνο πριν από το 1000, τον Φρειδερίκο Α' μετά το 1000. Μια Ευρώπη με μαγνήτη τον Αυτοκράτορα σε ένα ομοιογενές πολιτιστικό και θρησκευτικό πλαίσιο. Με τη σταδιακή αποσύνθεση αυτής της αποτελεσματικής ευρωπαϊκής ενότητας σε σημείο μηδενισμού, οι "αντάρτες" της ευρωπαϊκής αποκατάστασης ως συνεκτικής και ομοιογενούς οντότητας έπρεπε πάντοτε να αναφέρονται στις κληρονομιές του παρελθόντος, οι οποίες, ωστόσο, αναλαμβάνονταν μέσω του εθνικιστικού μοχλού αυτού ή εκείνου του κράτους (ο Ναπολέων και ο Χίτλερ, που, όπως είπαμε *εν πάση περιπτώσει*, το αντιλαμβάνονταν ότι επιτυγχανόταν μόνο με τη συμπερίληψη της Ρωσίας στην κατάκτηση της οποίας κινήθηκαν οι αντίστοιχοι στρατοί τους).

Η αρχική πολιτιστική, πολιτική, οικονομική, καλλιτεχνική, θρησκευτική και σε κάποιο βαθμό γλωσσική και, κυρίως, "θεσμική" ομοιογένεια που ενσάρκωνε ένας νόμιμος αυτοκράτορας έχει χαθεί.    

Σήμερα, η ΕΕ έχει 24 επίσημες γλώσσες: βουλγαρικά, γερμανικά, αγγλικά, δανικά, εσθονικά, γαλλικά, ελληνικά, ιρλανδικά, ισπανικά, ιταλικά, κροατικά, λετονικά, λιθουανικά, μαλτέζικα, ολλανδικά, ουγγρικά, πολωνικά, πορτογαλικά, ρουμανικά, σλοβακικά, σλοβενικά, σουηδικά, τσεχικά και φινλανδικά- η πιο διαδεδομένη γλώσσα είναι τα γερμανικά, τα οποία μιλούν σχεδόν 100 εκατομμύρια άνθρωποι: Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Λιχτενστάιν, καθώς και σε τμήματα της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου και του Βελγίου. Σήμερα, όμως, η ενδιάμεση γλώσσα μεταξύ όλων αυτών των γλωσσών δεν είναι πλέον η λατινική, αλλά η αγγλική, μια γλώσσα που έχει ελάχιστα κοινά με την Ευρώπη (οι Άγγλοι αυτοαποκαλούνται ακόμη και επίσημα εκτός ΕΕ) και είναι η γλώσσα ενός από τα δύο μπλοκ (των ΗΠΑ) εναντίον των οποίων θα ήθελαν να αντιπαρατεθούμε. Αυτοί που θεωρούν ότι η Ευρώπη εκτείνεται από την Πορτογαλία μέχρι τα Ουράλια (κάτι που περισσότερο και από μια οροσειρά είναι μια λοφ'οσειρά, δεδομένου ότι το μέσο ύψος για 2000 χιλιόμετρα είναι 800 μέτρα, το μεγαλύτερο μέρος του κάτω από 600, άρα ένα σύνορο που δεν είναι καν φυσικό, όπως η θάλασσα ή οι Άλπεις) στην πράξη θέλουν επίσης να συμπεριλάβουν τα ρωσικά με διαφορετικό αλφάβητο, το κυριλλικό. 

Σήμερα, η Ευρώπη είναι διαιρεμένη σε 27 "κυρίαρχα" κράτη, τα οποία με τη σειρά τους είναι εσωτερικά διαιρεμένα σε κόμματα, καθένα από τα οποία δεν έχει ουσιαστικά "ιδεολογικά δίδυμα" στα άλλα 27 κράτη: διαφορετικές διακρίσεις και ευαισθησίες πέρα από τις θλιβερές αδελφοποιήσεις και τα ξαδέρφια που αναφέρθηκαν.

Σήμερα, η Ευρώπη δεν χαρακτηρίζεται από ομοιογένεια ούτε από θρησκευτική άποψη: Καθολικοί και Προτεστάντες, των οποίων οι δύο διαφορετικοί εκφυλισμοί έχουν οδηγήσει σε δύο διαφορετικές εννοιολογικές θέσεις αθεΐας, και επομένως μηδενισμού. Αυτό που είναι θρησκευτικό στη Ρωσία είναι ουσιαστικά η Ορθοδοξία.

Εν ολίγοις, ποια θα ήταν η συγκολλητική ουσία για ένα ευρωπαϊκό μπλοκ; Σε γεωγραφική βάση; Και εδώ, επίσης, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Γεωγραφικά, η Ευρώπη είναι με την υπόλοιπη ήπειρο στα ανατολικά όπως η Καλιφόρνια με τις υπόλοιπες ΗΠΑ, πρακτικά μια χερσόνησος. Αρκεί να κοιτάξετε έναν χάρτη για να το διαπιστώσετε.

Και λένε: "Ας απαλλαγούμε από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ". Αλλά για να απαλλαγούμε από τη Ρωσία θα ήταν απαραίτητο να μας είχε καταλάβει, να βρισκόταν μέσα στη σάρκα μας, στο κεφάλι μας, φυσικά και ως απαξίωση. Δεν είναι. Αν μη τι άλλο, είναι στο μέτρο των κοινών αξιών και συναισθημάτων, στη λογοτεχνία, την τέχνη, την κλασική μουσική, ενώ η Αμερική, με όλες ή σχεδόν όλες τις απαξιώσεις της, είναι σίγουρα μέσα στην Ευρώπη και σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές παραδόσεις.

Το να αγωνίζεσαι μια ουτοπία έχει νόημα μόνο αν η ουτοπία στην οποία αναφέρεσαι δεν είναι ο πραγματικός στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά μόνο αυτό που σου επιτρέπει να είσαι σε δράση, γιατί η δράση είναι η αξία- όχι η προσγείωση στον πλανήτη Papalla, αλλά αυτό που κάνεις (και πώς είσαι) στην προσπάθεια να φτάσεις εκεί. Και αυτό δεν είναι ένα πολιτικό σχέδιο, αλλά ένα υπαρξιακό σχέδιο, κάτι που χρησιμεύει για να σας δώσει μια κατεύθυνση ταξιδιού, γνωρίζοντας ότι το ταξίδι είναι αυτό που έχει αξία και μας γεμίζει, όχι η επίτευξη του στόχου. 

Είχε νόημα να πούμε: "ούτε φιλελεύθερος ούτε κομμουνιστής, αλλά τρίτη "ιδεολογική" θέση". Εδώ βρισκόμαστε τώρα στην αντιπαράθεση μεταξύ μιας οντότητας (της αμερικανικής) που σχεδιάζει έναν μονοπολικό κόσμο και μιας οντότητας που θεωρητικοποιεί την πολυπολικότητα (η οποία δεν είναι πολυμέρεια) και επομένως εγγυάται την πραγματική ανεξαρτησία. 

Αν θέλετε να προεικονίσετε μια νέα Ευρώπη στον σημερινό κόσμο, όταν το κάνετε αυτό, πρέπει να με πείσετε για τη συγκολλητική ουσία, για το τι πραγματικά ενώνει, τι ενώνει που καθιστά δυνατό τον προσδιορισμό ενός μπλοκ που δεν μπορεί να είναι απλώς ένα σύνολο θεσμών βασισμένων στο ενιαίο νόμισμα, το χρηματοπιστοτικό και το εμπόριο, αλλά πρέπει να έχει ως κέντρο βάρους μια ρητή έννοια της ελευθερίας, μια κοινή πνευματική ευαισθησία. Λοιπόν, ελευθερία από τι και για να κάνει τι; Και ενώ προσπαθείτε να θεωρητικοποιήσετε αυτή την κόλλα, τον άξονα στήριξης, τον μαγνήτη, πρέπει να συνειδητοποιήσετε τις τρέχουσες δυνάμεις στο πεδίο που αντιτίθενται η μία στην άλλη, τι αντιπροσωπεύει και προσφέρει η μία και τι κάνει η άλλη. Πού είναι η συγγένεια, έστω και ελάχιστη. Πρέπει να παραδεχτείτε ότι το ένα μπλοκ σας έχει πραγματικά αφαιρέσει την ανεξαρτησία και την ελευθερία σας, σας έχει υποτάξει στα δικά του συμφέροντα, σας έχει διαστρεβλώσει στις πατρογονικές σας αξίες και τα αρχέτυπα, ενώ το άλλο δεν το έχει κάνει, και λόγω της ιστορίας του, των εγγενών χαρακτηριστικών του, δεν σκοπεύει να το κάνει: διεκδικεί τη δική του ιδιαιτερότητα την οποία αντιπαραβάλλει με το σύνολο της Δύσης. Και αυτό το δεύτερο μπλοκ βρίσκεται σε σύγκρουση με εκείνον που μας έχει υποτάξει και για αυτό πρέπει να αποφασίσουμε αν θα τα βάλουμε μαζί του ή εναντίον του. Ανεξάρτητα από αυτόν, είμαστε ήδη υποταγμένοι, και ίσως ακριβώς με την υποταγή του "αυτοκρατορικού" (μοντέρνου) μοντέλου του η χαοτική δυνητική Ευρώπη θα μπορούσε να βρει έναν τρόπο πραγμάτωσης.

Υ.Γ. Προφανώς δεν έχω γράψει όλα όσα πρέπει να γραφτούν. Θα επανέλθω στο θέμα.

Maurizio Ulisse Murelli

Βαράγγια Φρουρά

 

Ο Νότος δημιουργεί τους πολιτισμούς. Ο Βορράς τους κατακτά, τους καταστρέφει, δανείζεται απ’ αυτούς, τους διαδίδει. Αυτή είναι μια σύνοψη της παγκόσμιας Ιστορίας.

Η υγεία των εθνών είναι πολύ πιο σημαντική από τον «Πλούτο των Εθνών».

Η Χριστιανική θεολογία και πράξις κατάγονται κατά μέγα μέρος από την θρησκείαν των μυστηρίων της Ελλάδος —τα Ελευσίνια και τα Ορφικά— από τα Ελληνικά δόγματα του θείου Υιού (Ιάκχου), που αποθνήσκει διά την ανθρωπότητα και ανίσταται εκ νεκρών.

Η μορφή του Χριστιανισμού που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη και μετά διαδόθηκε στον υπόλοιπο κόσμο ήταν το τελευταίο μεγάλο δημιούργημα του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου.

Will Durant

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Jean Thiriart: Η Ευρώπη ως Επανάσταση

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Jean Thiriart: Η Ευρώπη ως Επανάσταση: του Αντριάνο Σκιάνκα μετάφραση Φυλή Λιμόνοφ, από την δημοσίευση στο Centro Studi La Runa Jean Thiriart: l’Europa come rivoluzione Η έννοια τ...

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΥΛΗΣ

 

Από το:

ΓΑΜΜΑΔΙΟΝ

Αριστερό Φυλετικό Έντυπο

Τεύχος 8 - Θέρος 2006

του Βαρούνα

Κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα πρωτοεμφανίστηκε στα Βαλκάνια ένας νέος λαός, οι Σλάβοι. Λαός «πρωτόγονος», «ακατέργαστος» και «βάρβαρος», λαός γεμάτος ζωντάνια!

Αν και η κάθοδός του στον ελλαδικό χώρο ήταν κατά κύριο λόγο ειρηνική, αργότερα κάποιοι σλαβικοί λαοί, όπως οι Βούλγαροι (αν και οι πρωτοβούλγαροι ήταν τουρανικός λαός) , συγκρούστηκαν με την τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Κάποιοι άλλοι πάλι ανέπτυξαν παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους βυζαντινούς, όπως οι Ρώσσοι, που έφτασαν να κατακτήσουν την μεγαλύτερη περιοχή της Ευρασίας, δημιουργώντας μιαν αυτοκρατορία που κατέχει την μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία παγκοσμίως.

Παρόλο που οι σλαβικοί λαοί είναι μια ομάδα εθνοτήτων ινδοευρωπαϊκής καταγωγής με πλούσια παράδοση, κουλτούρα, ήθη και έθιμα, αλλά και έχουν προσφέρει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό εξ ίσου αξιόλογους με τη Δύση επιστήμονες, λογοτέχνες, καλλιτέχνες αλλά και πολλές ακόμα μεγάλες προσωπικότητες, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται υποτιμητικά από τους λεγόμενους "δυτικούς λαούς" και πολλούς από τους λεγόμενους "δυτικιστές", τους ίδιους που αντιμετώπιζαν υποτιμητικά και τον ελληνικό λαό.

Δυστυχώς μέσα σε αυτήν την μερίδα εκείνων που εκφράζουν αντιπάθεια προς τους Σλάβους, είναι και πολλοί συμπατριώτες μας (και μη), οι οποίοι αυτοαποκαλούνται "φυλετιστές" ή ακόμη « εθνικοσοσιαλιστές». Αυτοί οι τελευταίοι χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τον υποτιθέμενο αντισλαβισμό του Γ' Ράιχ.

O «αντισλαβισμός» της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ήταν μεν υπαρκτός, λόγω της επιρροής παγγερμανιστικών συντηρητικών κύκλων και των εθνικιστικών τους προσκολλήσεων, αλλά κυρίως οφειλόταν σε λόγους γεωπολιτικούς, δηλαδή στις βλέψεις επί σημαντικών εδαφών που τότε κατείχε ο σλαβισμός και τα οποία προηγουμένως κατείχε η Γερμανία, αλλά και στις βλέψεις επί των εύφορων εδαφών της Ανατολής, όπου κατοικούσαν και κατοικούν κατά βάσιν Σλάβοι.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, λόγοι πολιτικής και στρατιωτικής προπαγάνδας επέβαλαν μια «αντισλαβική» γραμμή, αφού στο ανατολικό μέτωπο τα εχθρικά στρατεύματα επανδρώνονταν κυρίως από Σλάβους. Επιπλέον, ο γερμανικός λαός που έδωσε και την εντολή στους εθνικοσοσιαλιστές να τον κυβερνήσουν, είχε ήδη άσχημες εμπειρίες από σλαβικούς λαούς, που στην προσπάθειά τους να φτιάξουν εθνικά κράτη απέσπασαν εις βάρος των ηττημένων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εδάφη και περιοχές όπου έμεναν γερμανογενείς πληθυσμοί.

Ο αντισλαβισμός όμως είναι ξένος, προς τον κοσμοθεωρητικό πυρήνα του εθνικοσοσιαλισμού. Κι αυτό γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός απευθύνεται σε όλους τους Λευκούς, αναπόσπαστο τμήμα των οποίων είναι και οι Σλάβοι.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι Σλάβοι επάνδρωσαν πανευρωπαϊκό στρατό των WAFFEN SS, σχηματίζοντας μεραρχίες εκεί που Άραβες και Ινδοί έφτιαξαν μόνο βοηθητικές μονάδες.

Στην Ελλάδα, ο «αντισλαβισμός» είναι κυρίως προϊόν ιστορικών συγκυριών λόγω των γεωπολιτικών μας διαφορών κατά το παρελθόν στο χώρο των Βαλκανίων. Διαφορές που, ακόμα κι αν συνεχίζουν να υπάρχουν σε έναν βαθμό, πρέπει να ξεπεραστούν, αφού προέχει πάνωαπό όλα η ενότητα των λευκών λαών στην Ευρώπη. Η όξυνση όμως του εν λόγω φαινομένου, στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αλλά και η έντονη εχθρότητα απέναντι σε αυτούς τους λαούς είναι κυρίως προίον του ακροδεξιού χώρου που δυστυχώς έχει μολύνει με τις αντιδραστικές και συντηρητικές ιδέες του, μια μεγάλη μερίδα ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως "φυλετιστές".

Μέσα στην ελληνική ακροδεξιά μπορούμε να συμπεριλάβουμε σε γενικές γραμμές τις εξής κατηγορίες ατόμων : α) χλαμυδόπληκτοι "αρχαιοελληνιστές" που φαντάζονται όλους τους σύγχρονους Έλληνες απ' ευθείας απόγονους μιας "αυτόχθονης ράτσας υπεράνθρωπων" και οραματίζονται μια ελληνική κοινωνία του μέλλοντος που όλοι θα φοράνε χιτώνες, θα λατρεύουν το δωδεκάθεο, ενώ τα σύνορα της Ελλάδος θα φτάνουν μέχρι την Ινδία και παράλληλα θα εφαρμοστεί η «αμεση αρχαια αθηναϊκή δημοκρατία», β) «βυζαντινολάγνοι» που βλέπουν τους σλαβικούς λαούς ως αντιπάλους στις ελπίδες τους να νεκραναστήσουν το Βυζάντιο, που θυμούνται τον "αιμοσταγή τσάρο Σαμουήλ" και νοσταλγούν τους πολέμους του Βουλγαροκτόνου, γ) ξενοφοβικοί μικροαστοί (και μη) που αποτελούν και την πιο ειλικρινή κατηγορία - τουλάχιστον αυτοί δεν προσπαθούν να κοσμήσουν την ξενοφοβία τους με κάθε λογής μύθους, μιας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ασφάλεια αυτών των ίδιων και, κυρίως, των περιουσιών τους, που νομίζουν ότι απειλούνται από ορδές αλλοεθνών.

Από την περιγραφή λοιπον και μόνο των παραπάνω κατηγοριών βλέπουμε πως αυτός που "καταναλώνει" τις ιδέες τους δεν μπορεί να είναι ούτε φυλετιστής, αλλά ούτε και ρεαλιστής. Πιο σοβαροφανή επιχειρήματα πάλι όπως το ότι οι Σλάβοι είναι εξωευρωπαικός λαός, λόγω του ότι συνόρευαν με ταταρικούς λαούς, δεν ισχύουν λόγω του ότι μιλάμε για λευκούς γενετικά πληθυσμούς, μιας και η φυλή δεν είναι δημιούργημα κοινωνικών ή γεωγραφικών «στάνταρ». Επίσης, το συγκεκριμένο επιχείρημα στρέφεται εναντίον και λαών όπως για παράδειγμα και Έλληνες ή οι Ισπανοί, που επί πολλούς αιώνες συνορεύουν με μη λευκούς λαούς, στους οποίους για μια σημαντική περίοδο ήταν υποδουλωμένοι.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το εί...

Ο Μάκρον έκανε λάθος να μιλήσει για «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν είναι καθόλου εγκεφαλικό νεκρό. Είναι η Ευρώπη που το είναι, δεδομένου ότι αρνείται να εξοπλιστεί με μέσα ισχύος. Ακόμη και ο στρατηγός Βίνσεντ Ντέσπορτς το λέει απροκάλυπτα: «Το ΝΑΤΟ είναι μια απειλή για την Ευρώπη», προτού προσθέσει ότι «το μέλλον της Ευρώπης είναι Ευρασιατικό, όχι Ευρω-Ατλαντικό». Κάτι το προφανές που κανείς δεν φαίνεται να θέλει να αναγνωρίσει. Το ξύπνημα θα είναι απαίσιο.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το εί...: Αλαίν Ντε Μπενουά: «Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το είναι! " -Είχαμε ήδη την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ΝΑΤΟ, μια οργ...

Η Ευρώπη χωρίζεται σε δύο και η Ανατολή απορρίπτει τον φιλελευθερισμό "

 "Βερολίνο 1989; Η Ευρώπη χωρίζεται σε δύο και η Ανατολή απορρίπτει τον φιλελευθερισμό "

Alain de Benoist, Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την τριακοστή επέτειο από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Σε αυτό το διάστημα, έχετε γράψει συχνά ότι «το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε σε όλα τα κεφάλια». Αυτή είναι ακόμα η γνώμη σας;

"Ο προβληματισμός απευθυνόταν σε εκείνους που δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι το 1989 το τέλος του σοβιετικού συστήματος σηματοδότησε τόσο το τέλος ενός κόσμου (που κατέστησε δυνατή την σημερινή παγκοσμιοποίηση) όσο και εκείνης της μεταπολεμικής περιόδου, του εικοστού αιώνα και χωρίς αμφιβολία επίσης του μεγάλου κύκλου της νεωτερικότητας. Αλλά σήμερα θα ήθελα να επικρίνω εκείνους που δεν βλέπουν ότι το σιδηρούν παραπέτασμα έχει εξαφανιστεί μόνο για να αντικατασταθεί από ένα πολιτισμικό κενό. Παρά την επανένωση, τα δύο γερμανικά εδάφη - του Ρήνου-Βαυαρίας και το Πρωσικό - εξακολουθούν να υπάρχουν και από πολλές απόψεις η πρώην Ανατολική Γερμανία έχει περισσότερα κοινά με τις γειτονικές ανατολικές χώρες παρά με αυτό που είχαμε συνηθίσει, εσφαλμένα, να αποκαλούμε "ελεύθερο κόσμο".

Δεν λυπάμαι, βέβαια, για τη γερμανική επανένωση, η οποία συνοδεύτηκε από την ευρωπαϊκή επανένωση. Αλλά λυπάμαι για τον τρόπο με τον οποίο έγινε. Η επανένωση θα μπορούσε να αποτελέσει την ευκαιρία για ταυτόχρονη υπέρβαση των δυτικών και ανατολικών συστημάτων, διατηρώντας το καλύτερο από καθένα από αυτά και απορρίπτοντας το χειρότερο. Αντ 'αυτού, είδαμε τη συνολική προσάρτηση της πρώην ΛΔΓ από την ομοσπονδιακή Γερμανία. Επωφελούμενη των περιστάσεων, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, μέσω της Treuhand, τελικά αγόρασε τη Λαϊκή Δημοκρατία για να την υποτάξει σε μια λίμπεραρ-φιλελεύθερη θεραπεία σοκ, δηλαδή σε ένα καθεστώς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης για το οποίο δεν είχε πληρώσει ακόμη το τίμημα. Τριάντα χρόνια μετά την επανένωση, οι περισσότεροι άνθρωποι στη Σαξονία, το Βρανδεμβούργο και τη Θουριγγία εξακολουθούν να αισθάνονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας ».

Η επανένωση καθόρισε πολλά περισσότερα, σε τριάντα χρόνια ...

«Σίγουρα. Αλλά η λέξη που συνοψίζει τα πάντα είναι μια απογοήτευση. Όταν το σοβιετικό σύστημα κατέρρευσε, οι ανατολικοί άνθρωποι είχαν τεράστια ελπίδα: πίστευαν ότι θα είχαν πρόσβαση στο Eldorado των εγγυήσεων και του πλούτου. Μετά από αυτό, οι Ανατολικοί Γερμανοί ανακάλυψαν τις αλλοτριώσεις του μεταμοντέρνου κόσμου, την αύξηση των κεφαλαιουχικών κερδών σε βάρος εκείνων της εργασίας, τον αγώνα όλων εναντίον όλων, εν συντομία, έναν κόσμο πολύ πιο δύσκολο από ό, τι πίστευαν. Ανακάλυψαν επίσης τη μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα: ένα μοντέλο που έχει γίνει για αυτούς μια πραγματική σιωπηρή αλήθεια. Αυτή η απογοήτευση τροφοδοτούσε κάποια μορφή "Ost-algia" (Νοσταλγία της Ανατολής). Χθες ο ορίζοντας ήταν γκρίζος και υπήρχε έλλειψη αγαθών. Σήμερα υπάρχουν τρομερά κέρδη για τους πλουσιότερους, η φτώχεια για τους φτωχότερους και η ανασφάλεια για όλους. Χθες κατοικούσαμε σε καθεστώς περιορισμένων ελευθεριών, σήμερα σε ένα σύστημα που ιδιωτικοποιεί τη λογοκρισία και θεσμοποιεί τη μοναδική σκέψη. Ο τοίχος, ένα απεχθές σύμβολο, προστάτευσε τουλάχιστον από τη λογική της αγοράς, την απελευθέρωση των τιμών, την άγρια ​​ιδιωτικοποίηση και την κοινωνική εξατομίκευση.

Εν συνεχεία, παρατηρήσαμε μια συμμετρικά αντίθετη απογοήτευση. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα, διαβάζοντας λίγο βιαστικά τον Χέγκελ, είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να ανακοινώσει το τέλος της Ιστορίας και τον πλανητικό θρίαμβο του φιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου: τα παλιά έθνη ήταν έτοιμα να εξαφανιστούν υπέρ του παγκόσμιου σούπερ μάρκετ. Αλλά η ιστορία έχει επιστρέψει - μαζί με τη γεωπολιτική και τους αγώνες εξουσίας - και αυτό που έχει φέρει είναι η σύγκρουση πολιτισμών, κλιματικές απειλές, απειλητική παγκόσμια οικονομική κρίση, «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι, τρομοκρατία και φόβος για το μέλλον.

Στη Δύση, ο ενθουσιασμός που έδειξαν οι λαοί των ανατολικών χωρών κατά τη διάρκεια της «απελευθέρωσης» τους θεωρήθηκε δεδομένο ότι θα γινόταν καλοί μαθητές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Σήμερα ανακαλύπτουμε ότι οι διάφορες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης δεν θέλουν να γίνουν σαν εμάς, αντίθετα. Ως εκ τούτου, η υπεράσπιση ενός Βίκτορ Ορμπάν υπέρ της «αντιφιλελεύρης δημοκρατίας» και οι επικρίσεις του για «δόγματα και τις ιδεολογίες της Δύσης». Εξ ου και η θριαμβευτική επανεκλογή του Jarosław Kaczyński στην Πολωνία. Εξ ου και η διπλή επιτυχία στα ομόσπονδα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, των λαϊκιστών της AfD (για τους οποίους μιλάμε πολύ) και των πρώην κομμουνιστών της Die Linke (για τους οποίους δεν μιλάμε αρκετά) ».

Πρέπει να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η Ευρώπη χωρίζεται και πάλι σε δύο;

"Ναι, σε μεγάλο βαθμό, και δεν το λυπάμαι. Αλλά καταρχάς επισημαίνουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ένα ιδιαίτερα κακό όνομα, διότι αντί να ενώσει την Ευρώπη, την διαιρεί εις διπλούν. Διαίρεση Βορρά-Νότου με την υιοθέτηση ενιαίου νομίσματος με βάση το Μάρκο, το οποίο από την Ελλάδα στην Πορτογαλία ήταν θανατηφόρο για τις μεσογειακές χώρες. Διαίρεση Δύση-Ανατολή με μεταναστευτικές ροές που επιταχύνουν όλο και περισσότερο στη Δύση και ότι οι ανατολικές χώρες δεν τις θέλουν απολύτως.

Είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι η Ανατολική Ευρώπη έχει διαφορετικούς πολιτισμούς και πολιτικές ιστορίες από τη Δυτική Ευρώπη. Συγκεντρώνει χώρες που συνδέονται περισσότερο με τον λαό και το έθνος παρά με το κράτος, επειδή δεν είναι το κράτος που τα γέννησε. Στη Δύση, είναι το αντίθετο: το κράτος προηγήθηκε του έθνους που τελικά δημιούργησε τους ανθρώπους. Ούτε οι ανατολικές χώρες έχουν διαμορφωθεί από την ιδεολογία του Διαφωτισμού. Σήμερα συνειδητοποιούν ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι προϊόν μιας μοναδικής ιστορίας που δεν είναι δική της και ότι το κράτος δικαίου δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η λαϊκή κυριαρχία και η διατήρηση των εθνών. Η ταυτότητά τους απειλήθηκε από το σοβιετικό σύστημα, δεν θέλουν να την καταστρέψουν από την παρακμή της Δύσης και από τις φιλελεύθερες απαιτήσεις της «ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων». Συνεπώς, δεν είναι λυπηρό το ότι προσπαθούν να οργανωθούν για να διαμορφώσουν μια άλλη Ευρώπη. Πρέπει να το θεωρήσουμε ως μια ελπίδα ".

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : ΡΩΣΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ

 ο Thiriart ανέθεσε στην ΕΣΣΔ έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν του Βασιλείου της Σαρδηνίας στη διαδικασία της ενοποίησης της Ιταλίας και του Βασιλείου της Πρωσίας στον γερμανικό κόσμο ή, για να αναφέρω έναν παλαιότερο ιστορικό παραλληρισμό του ίδιου του Thiriart, με το Βασίλειο της Μακεδονίας στην Ελλάδα τον τέταρτο αιώνα π.Χ .: 

«Η κατάσταση της Ελλάδας το 350 π.Χ. διασπασμένη σε αντίπαλα κράτη πολιτών και μοιρασμένο μεταξύ των δύο δυνάμεων της εποχής, της Περσίας και της Μακεδονίας, παρουσιάζει μια προφανή αναλογία με την κατάσταση της σημερινής Δυτικής Ευρώπης, χωρισμένη σε μικρά και αδύναμα εδαφικά κράτη (Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, ομοσπονδιακή Γερμανία ) υποταγμένα στις δύο υπερδυνάμεις »[14]. Επομένως, όπως υπήρχε ένα φιλομακεδονικό κόμμα στην Αθήνα, έτσι θα ήταν σκόπιμο να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κόμμα στη Δυτική Ευρώπη για να συνεργαστεί με τη Σοβιετική Ένωση"

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : ΡΩΣΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ: Του Claudio Mutti   20 Σεπτεμβρίου 2021 https://www.eurasia-rivista.com/la-russia-territorio-libero-deuropa/ Το 2022 θα συντρέξουν τόσο η εκ...