Ζόφος επικρατεί στην νεοελληνική Μεταπολιτική πραγματικότητα.
Διχαστικά μανιχαϊστικά δίπολα παντού.
Το πιο εύκολα παρατηρήσιμο, αλλά και το πιο επιφανειακό, είναι το Αριστερά - Δεξιά (ή/ και Αναρχισμός - Φασισμός κτλ).
Τα καλύτερα στοιχεία ενός υγειους Μεταπολιτικού Χώρου βρίσκονται εγκλωβισμένα στην μία ή την άλλη πλευρά και πολεμάνε το ένα το άλλο ενώ θα έπρεπε να σχηματίζουν ένα Άλλο Μετερίζι μέσα από μια Άλλη Οπτική.
Πιο ουσιαστικη όμως έκφανση αυτού του ζόφου θεωρώ την αντιμετώπιση που δέχεται η έννοια της Πανελλήνιας Ιδέας.
Οι έχοντες μια μονολιθική αντίληψη του έθνους την θεωρούν φιλελευθερισμό, κοσμοπολιτισμό και διεθνισμό. Ενώ στην πραγματικότητα μονολιθικότητα και κοσμοπολιτισμός είναι η δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καθόλου τυχαία οι διεθνιστές επιτίθενται εξίσου σε αυτήν αντιμετωπίζοντας την σαν πολιτισμικό (ή/και φυλετικό) ιμπεριαλισμό.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιδέα ότι ο Ελληνισμός, σε γεωπολιτισμικό επίπεδο τουλάχιστον, διότι γεωστρατηγικα είναι αιχμάλωτος, είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της της "Μέσης Γης", μια Παράκτια Δύναμη.
Ούτε Ωκεανός ούτε και Στέππα.
Διόλου τυχαία και σε αυτήν την περίπτωση οι ωκεάνιοι κοσμοπολίτες έχουν "καβάτζα" τους μονολιθικούς ενώ και οι διεθνιστές δήθεν αντίπαλοι των κοσμοπολιτών που πρεσβεύουν ακριβώς τα ίδια με τους κοσμοπολίτες έχουν εγκολπώσει μέρος των εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ιδέας.
Ζόφος
