Τι θα συμβεί στην Αθήνα αν πληγεί η Αλεξανδρούπολη

Καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ δεν έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

14 Οκτωβρίου 2021

Δεν υπάρχει ούτε μία (αρ. 1) χώρα του ΝΑΤΟ που να έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, να τους έχει εκχωρήσει πρακτικά όλο το έδαφος της χώρας, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των κ.κ. Μητσοτάκη και Δένδια.

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι εφημερίδες αναφέρουν, κατόπιν διαρροών από το υπουργείο Εξωτερικών, ότι οι Αμερικανοί θα μας δώσουν σε αντάλλαγμα της αυτοκατάργησης του ελληνικού κράτους μια ακόμα επιστολή, όπως αυτές του Κίσσινγκερ και του Πομπέο, που απεδείχθησαν άνευ οποιασδήποτε αξίας, ότι μας εγγυώνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Αν τα πράγματα έχουν έτσι, και πιθανότατα έχουν, πρέπει να σημειώσουμε ότι και η Τουρκία ακόμα μπορεί να υπογράψει τέτοιες επιστολές. Δεν αμφισβητεί την ύπαρξη της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Η διαφορά Αθήνας και Άγκυρας δεν συνίσταται στο αν υπάρχουν κυριαρχικά δικαιώματα, συνίσταται στο ποια είναι αυτά. Αν δηλαδή καλώς ασκούμε κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και στη Γαύδο και αν έχουμε δικαίωμα να τα εξοπλίζουμε. Μάλιστα, αυτές οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν τεθεί όχι μόνο με την ανοχή, αλλά με την υποκίνηση των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών (!). Επ΄αυτών των διαφορών η Ουάσιγκτον έχει μονίμως τηρήσει στάση ουδετερότητας, παρεμβαίνοντας μάλιστα στα Ίμια το 1996, τα κατέστησε επισήμως, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Σημίτη και Πάγκαλου, ζώνη αμφισβητούμενης κυριαρχίας.

Το μόνο κράτος στην περιοχή του οποίου όντως αμφισβητείται ακόμα και η νομιμότητα της ύπαρξής του και κατ’ επέκτασιν η ύπαρξη κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Και αυτή φρόντισαν να την αποκλείσουν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας από την ελληνογαλλική συμφωνία, όχι μόνο υπονομεύοντας την αρχικά καλή ιδέα μιας στρατηγικής προσέγγισης με τη Γαλλία, αλλά προκαλώντας και νέους σοβαρούς και μακροχρόνιους κινδύνους για τον ελληνισμό και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Η στρατηγική λειτουργία των αμερικανικών βάσεων

Στο προηγούμενο άρθρο μας, εξετάσαμε τη στρατηγική λειτουργία των νέων βάσεων που εγκαθιστούν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα και που είναι διπλή:

Η προετοιμασία πολέμου κατά της Ρωσίας

Ο νέο-αποικιακός έλεγχος της Ελλάδας, των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών της και η σταδιακή ολοκλήρωση της μετατροπής τους από όργανο υπεράσπισης της Ελλάδας σε εργαλείο των “Προστατών” της.

Εξετάσαμε επίσης τη στρατηγική σημασία που έχει η Αλεξανδρούπολη σε αυτή τη διαδικασία λόγω της εγγύτητάς της προς την Κριμαία και του μικρού χρόνου πτήσης των πυραύλων μεταξύ της Θράκης και της χερσονήσου αυτής, που καθιστούν τη βάση αυτή αντικειμενικά στόχο πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση σύρραξης στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων.

Γιατί οι Belh@rra δεν είναι το νέο “Αβέρωφ”

Το ζήτημα της ναυτικής υπεροχής

Ας σταθούμε, όμως, στο ζήτημα της ναυτικής υπεροχής. Η πρόσθεση των νέων φρεγατών θα γίνει στα 2025-6 όταν δηλαδή οι αρχαιότερες των ολλανδικών φρεγατών του στόλου θα έχουν πλέον ηλικία μισού αιώνα και οι νεότερες γερμανικές ΜΕΚΟ θα έχουν κλείσει τα 30 χρόνια υπηρεσίας. Σε σύντομο χρονικό ορίζοντα η σημερινή δύναμη των 13 φρεγατών θα περιοριστεί σε επτά με οκτώ, αργότερα ίσως σε τέσσερεις.

Είναι άκρως αμφίβολο εάν η παραγγελία πλοίων που κοστίζουν περισσότερο από ένα δισ. το καθένα μπορεί να επαναληφθεί στο ορατό μέλλον. Καθώς το ίδιο πρόβλημα αφορά τα λοιπά σκάφη του στόλου, υποβρύχια, πυραυλάκατους κλπ., η επένδυση σε ακριβά πλοία τελικά θα μειώσει δραματικά τον αριθμό των μάχιμων πλοίων. Στο είδος της αναμέτρησης με την Τουρκία, ο αριθμός των πλοίων, όχι κατ’ ανάγκη η ποιότητά τους, έχει τη σημασία του.

Η σημαντική σε αριθμούς πλοίων παρουσία του τουρκικού ναυτικού κάθε φορά που η Ελλάδα –ενίοτε μετά της Γαλλίας– ή η Κύπρος επιχειρούν σε ζώνες που η Τουρκία μονομερώς έχει “προσαρτήσει”, δεν γίνεται με πανάκριβα σκάφη, αλλά με ό,τι φθηνότερο κυκλοφόρησε στην αγορά, γαλλικές κορβέτες “Ντ’ Εστιέν ντ’ Ορβ” λόγου χάρη, μεταχειρισμένες, κατασκευής δεκαετίας 1970!

Η τουρκική βιομηχανία και τεχνολογία είναι φυσικά σε θέση και να συντηρεί και να εκσυγχρονίζει παλιά μεταχειρισμένα πλοία, η ελληνική αντίστοιχη αναζητείται. Η συρρίκνωση του ελληνικού πολεμικού ναυτικού και η επικέντρωσή του σε ένα πυρήνα ακριβών πλοίων ενθαρρύνει την επιθετικότητα των γειτόνων και τους ανοίγει πλήθος δυνατοτήτων και ευκαιριών. Ας φανταστούμε μια κατάσταση τύπου Ιμίων, με την γείτονα να προβάλει κυριαρχία σε μικρά ελληνικά νησιά.

Θα ήταν απλά αδιανόητο να πλησιάσει την ζώνη της κρίσης, 10-20 χλμ από τις τουρκικές ακτές, μια ελληνική φρεγάτα του κόστους της Belh@rra. Η απέναντι πλευρά θα μπορούσε να συγκεντρώσει στο σημείο πλήθος από τα “αναλώσιμης αξίας” πολεμικά της, ή εκείνο το “σύννεφο” των μικρών περιπολικών που με τόση ευκολία πλέον ναυπηγεί και εξάγει. Σε μια τέτοια περίπτωση η μόνη δυνατότητα της Ελλάδας θα ήταν η απειλή γενίκευσης του πολέμου. Στην ουσία δηλαδή η χώρα θα έχει χάσει την δυνατότητα κλιμακωτής αντίδρασης.

Τα “μαγικά” πλοία

Η ιδέα των ακριβών “μαγικών” πλοίων έχει πολλές φορές γοητεύσει ναυαρχεία και κυβερνήσεις. Αυτού του είδους τα πλοία αποδείχθηκαν αναποτελεσματικό, να μην πούμε άχρηστο, όπλο. Οι στόλοι των Ντρέντνωτ πολέμησαν μόνο μια φορά σε όλον τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκεί πάλι, στην Γιουτλάνδη, το κύριο μέλημα ήταν η αποφυγή της μάχης: ήταν πολύ ακριβά για να χαθούν. Το ίδιο με την κλάση Βίσμαρκ, ή με εκείνα τα τέρατα τύπου Γιαμάτο. Τα αμερικάνικα Αϊόβα τελικά χρησίμευσαν μόνο ως παράκτιες πυροβολαρχίες, αποστολή που μπορούσε επάξια να εκτελέσει το πιο γηραιό και ταλαιπωρημένο θωρηκτό του αμερικανικού οπλοστασίου.

Οι δε Belh@rra δεν είναι ακριβώς “μαγικών δυνατοτήτων” πλοίο. Δεν έπεσε, ακόμα, στο μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ! Σε τελευταία ανάλυση είναι μόνο 4.500 τόνων. Τα TF-2000 της γείτονος ξεκίνησαν τον σχεδιασμό τους στους 7.000 τόνους, σήμερα βρίσκονται στους 8.500 και βαδίζουν προς τους 10.000. Θα πλέουν δε στις θάλασσες μερικούς μήνες μετά τις Belh@rra και θα είναι, ως προς τον αριθμό, οκτώ. Οι ναυτικοί ανταγωνισμοί είναι, το γνωρίζουμε, υπόθεση οικονομικών μεγεθών.

Παρά τα πρόσφατα αιτήματα της Τουρκίας στις ΗΠΑ για απόκτηση 40 νέων F-16 της πιο εξελιγμένης εκδοχής και την αναβάθμιση άλλων 80, οι ελληνικές επενδύσεις στην αεροπορία δημιουργούν την εντύπωση, αν όχι υπεροχής, τουλάχιστον μεγάλων, συγκριτικά, δυνατοτήτων. Αλλά και σε αυτόν τον κλάδο παρατηρούμε το ίδιο πρόβλημα. Η Ελλάδα επενδύει σε “μαγικά” όπλα: στα 18+6 Rafale. Η δε Τουρκία επενδύει σε πλέγματα, σε συνδυασμό όπλων, δημιουργώντας ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων.

Πρώτον, καλύπτει το πιθανό πεδίο αναμέτρησης, το Αιγαίο και τον μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας χώρο, με ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα, τους S-400. Με άκρως επικίνδυνη εμβέλεια των 200+ χλμ και κλιμακούμενες δυνατότητες σε μικρότερες αποστάσεις, το σύστημα αυτό δημιουργεί ζώνες υψηλού κινδύνου για οποιοδήποτε τύπο αεροπλάνου.

Δεύτερον, χρησιμοποιεί σε ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα μη επανδρωμένα οχήματα, πολλαπλασιάζοντας στόχους, απειλές και δυνατότητες κρούσης.

Τρίτον, αναπτύσσει βαλλιστικούς πυραύλους μεγάλης εμβέλειας, σε τρόπο ώστε να μπορεί να πλήξει στόχους, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τα αεροπλάνα της.

Τα όπλα που χρειάζονται

Με την μεθοδικότητα που ακολουθεί στις εξοπλιστικές λογικές της, η Τουρκία έχει δυνατότητες, εκτός από την επιλογή του σημείου έντασης, της λελογισμένης κλιμάκωσης και της εκ των προτέρων ακύρωσης των αντιδράσεων του αντιπάλου. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις φρεγάτες Belh@rra, που είναι υποχρεωμένες να παρακολουθούν από μεγάλη απόσταση τα δρώμενα στο ανατολικό Αιγαίο (λόγου χάρη) έτσι και τα πολύ ακριβά Rafale, είναι αμφίβολο εάν μπορούν ακίνδυνα να δράσουν στις ίδιες περιοχές.

Αντίθετα η γειτονική δύναμη μπορεί να πλήξει στόχους στρατηγικούς ή τακτικούς σχεδόν ακίνδυνα χρησιμοποιώντας, είτε μη επανδρωμένους φορείς, ή βαλλιστικούς πυραύλους. Τομείς στους οποίους η Ελλάδα απλά δεν υπάρχει. Θα το πούμε για μια ακόμα φορά. Η αντιμετώπιση των απειλών που προέρχονται από γειτονική χώρα, πολύ πιο ισχυρή δημογραφικά και οικονομικά και με γεωγραφικό επιπλέον πλεονέκτημα, δεν γίνεται με “μαγικά” πανάκριβα όπλα.

Γίνεται με όπλα που απειλούν να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερο κόστος από όσο τα ίδια κοστίζουν και που αποτρέπουν την εχθρική επίθεση ακριβώς λόγω του κόστους που προκαλούν στον αντίπαλο, όταν αυτό είναι μεγαλύτερο από τα τυχόν οφέλη που αυτός θα αποκομίσει. Δεν είναι τα πανάκριβα Rafale και οι εκτός λογικής κόστους Belh@rra που θα πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα, ακόμα και στην περίπτωση που θα βρεθεί πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να τα “θυσιάσει” στον βωμό της υπεράσπισης επικράτειας και κυριαρχίας.

Επανάσταση στην τέχνη του Πολέμου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

7 Οκτωβρίου 2021

Δεν είδαμε επίσης πουθενά να παίρνει κανείς από τους αρμόδιους, τους πολιτικούς ή τους ειδικούς, υπόψιν του στην Ελλάδα τη θυελλώδη τεχνολογική επανάσταση και τις ανατρεπτικές επιπτώσεις της στην τέχνη του πολέμου, που έχει αρχίσει εδώ και τέσσερις δεκαετίες, όταν οι αντιαεροπορικοί Stinger άρχισαν να κατεβάζουν πανάκριβα ελικόπτερα και αεροπλάνα. Αυτής της επανάστασης είδαμε το αποτέλεσμα πρόσφατα, όταν λίγα drones και μερικοί πύραυλοι Κρουζ εξουδετέρωσαν όλα τα πανάκριβα αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα και τα F-16 της Σαουδικής Αραβίας ανατινάζοντας τις μισές εγκαταστάσεις της Αράμκο. Και τα drones των ενεργούντων από κοινού Ισραήλ και Τουρκίας (ας τα βλέπουν αυτά να μας τα εξηγήσουν οι αναρίθμητοι διαφημιστές της ελληνο-ισραηλινής “συμμαχίας”), έδωσαν μια διαφορετικά αδύνατη νίκη των Αζέρων επί των Αρμενίων (που έσπευσε μάλιστα να χαιρετίσει, αν είναι δυνατόν, ο Πρέσβης στο Μπακού μιας ασυνάρτητης Ελλάδα).

Η Τουρκία έχει κάνει κολοσσιαία πρόοδο και στην ανάπτυξη δικής της πολεμικής βιομηχανίας και στα drones.

Ίσως εκεί, στην ανάπτυξη μικρών ευφυών οπλικών συστημάτων, δυνάμενων να κατασκευασθούν στην ίδια τη χώρα, ακόμα και με υλικά του εμπορίου, πρέπει να κατευθυνθεί η αιχμή της ελληνικής αμυντικής προσπάθειας πριν είναι αργά, όπως και στην απόκτηση όπλων στρατηγικού χαρακτήρα, ικανών να επιφέρουν στον αντίπαλο απαράδεκτο κόστος και επομένως να τον αποτρέψουν από τον πειρασμό μιας επίθεσης.

Φυσικά χρειάζονται και παραδοσιακές μεγάλες πλατφόρμες. Αλλά δεν θα μπορέσει η Ελλάδα να αντέξει τέτοιον ανταγωνισμό εξοπλισμών με την Τουρκία, προκύπτει κατά συνέπεια ακόμα ένας πολύ σοβαρός λόγος να αρχίσει να σκέφτεται αντισυμβατικά.

Μια άλλη ιδέα είναι ότι η προβολή ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο εξυπηρετεί ενδεχομένως τις ελληνικές διεκδικήσεις στην περιοχή. Αλλά οι διεκδικήσεις αυτές είναι ανέφικτες και πολύ καλώς έκανε η κυβέρνηση και τις εγκατέλειψε σχεδόν επισήμως. Πολλοί βεβαίως υποπτεύονται την κυβέρνηση ότι θέλει να κάνει απαράδεκτες παραχωρήσεις στην Τουρκία στο Αιγαίο. Καλώς την υποπτεύονται και καλώς το λένε, γιατί έτσι τη δυσκολεύουν να τις κάνει. Το να μην κάνουμε όμως παραχωρήσεις στο Αιγαίο δεν σημαίνει να πάμε να κάνουμε τυχοδιωκτισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, υπογράφοντας συμφωνίες για αγωγούς που δεν θα γίνουν ποτέ, αλλά που μπορούν να μας φέρουν, όπως και μας έφεραν, στα πρόθυρα σύγκρουσης, για λογαριασμό ενδιαφερομένων τρίτων δυνάμεων. Ούτε να ελπίζουμε στα σοβαρά σε μια ΑΟΖ επί τη βάσει της “μέσης γραμμής” που δεν είναι το μόνο κριτήριο της Σύμβασης του Μοντέγκο Μπέι και την οποία απέφυγε και η ίδια η Ελλάδα να αποδώσει στον εαυτό της (συμφωνία με την Αίγυπτο)!

Ελπίζουμε ότι οι αρμόδιοι θα μας διαφωτίσουν επί αυτών των ζητημάτων.

Το παραμύθι της σύνδεσης της Εθνικής Άμυνας με την περίφημη Παραγωγική Ανασυγκρότηση

Την Παραγωγική Ανασυγκρότηση που τελικά δεν θα 'ρθει ούτε με της Μπελαρά και καλά. Γιατί δήθεν μας στριμώχνει ο χρόνος, αλλιωώς θα συναρμολογούνταν στα ελληνικά ναυπηγεία. 

Και γιατί Μπελαρά με 5+ δις κι όχι S400 με δύο; 

Γιατί το πρώτο είναι επιθετικό όπλο και - ααν και εφοόσον πλήρως εξοπλισμένο - θα μπορεί να χτυπάει βαθειά μέσ' την Τουρκιά, απειλώντας την μη τυχόν και φύγει οριστικά από το δυτικό μαντρί. Ενώ το δεύτερο αμυντικό και αφορά και ( θα μπορούσε να ) εξυπηρετεί τα αμυντικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού και μόνο, ανεξάρτητα από το σε ποιό μαντρί ανήκει η Τουρκία.

Η ψηλομύτικη νοοτροπία της ελληνικής ελίτ

Και άντε και καλά μας πιέζει ο χρόνος και δεν προλαβαίνουμε να αξιοποιήσουμε τα τρία δις για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας μέσω της Αμυντικής Βιομηχανίας και των Ναυπηγείων. Μα η περίφημη Παραγωγική Ανασυγκρότηση δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεκινήσει με την εξεζητημένη υψηλή τεχνολογία των προηγμένων σύγχρονων αμυντικών συστημάτων. Η Παραγωγική Ανασυγκρότηση ξεκινά με την Αγρο-Διατροφική Αυτάρκεια. 

Ζήτησε η ελληνική κυβέρνηση τη συνεργασία της Γαλλίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελληνικής Υπαίθρου με βάση το μοντέλο της εύρωστης αγροτικής τάξης των Γάλλων αγροτών και των πλήρως ανεπτυγμένων αγροκτημάτων τους; Ζήτησε τεχνογνωσία για τα αμπέλια, τις λεβάντες, την κτηνοτροφία, την τυροκομεία; Ζήτησε έστω να καθιερωθεί ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα εποχικής απασχόλησης νέων Ελλήνων στην συγκομιδή των γαλλικών προϊόντων ή αυτά είναι μπανάλ, "μπας κλας", για Αλβανούς και λοιπούς Βαλκάνιους; Μήπως ζήτησε κάποιο πρόγραμμα παροχής υποτροφιών τότε; Μπα; Μήπως τότε έκλεισε κάποια συμφωνία εξαγωγής ελληνικών προϊόντων στη Γαλλία; Μήπως ζήτησε μια κάποια μεσολάβηση του Μακρόν στην Ευρώπη για χαλάρωση της (μετά)μνημονιακής οικονομικής πολιτικής; Επιστροφή Αρχαιοτήτων; 

Μήπως στις συμφωνίες με το Ισραήλ είχαν συμπεριλάβει μεταφορά τεχνογνωσίας αφαλάτωσης θαλασσινού νερού προς την Ελλάδα από τους Ισραηλινούς; Δεν είναι το νερό γεωστρατηγικής σημασίας; Μήπως μεταφορά τεχνογνωσίας εντατικής θερμοκηπιακής υδροπονικής καλλιέργειας; Το Ισραήλ με έκταση σαν την Πελοπόννησο και αγροτική παραγωγή υπερδιπλάσια και βάλε της Ελλάδας... Δεν είναι αυτό το περίφημο Ισραηλινό μοντέλο που θέλουμε να μιμηθούμε;

Στενάζουν οι Έλληνες Αγρότες - ό,τι απέμεινε - και κυρίως της Βορείου Ελλάδος από το εμπάργκο στην Ρωσία, που στην ουσία είναι εμπάργκο κατά των ελληνικών και κυρίως βορειοελλαδικών προϊόντων, μιας και η Ρωσία ήταν η κύρια αγορά τους. Μήπως τώρα που θα δώσουμε τα 5+ δις για να αμυνθούμε και καλά από την τουρκική επιθετικότητα θα πάψουν να αγοράζουν οι Τούρκοι έμποροι κοψωχρονιά τα βορειοελλαδικά αγροτικά προϊόντα για τα μεταπουλήσουν στην Ρωσία, εισπράττοντας την εμπορική υπεραξία αντί των Ελλήνων; Αν παίρναμε τους S400 θα μπορούσαμε να τους ξεπληρώσουμε εν μέρει και σε αγροτικά προϊόντα...

Υπάρχει άλλο κράτος της Ευρώπης, πέραν της Ελλάδας, που να μην δέχτηκε ποτέ επίθεση από την Ρωσία (ή την Σοβιετία) και να την αντιμετωπίζει σαν προαιώνιο εχθρό, όπως οι χώρες της Βαλτικής, όταν ακόμα και η Ουγγαρία - για να μη μιλήσουμε για την ίδια την γερμανία... - έχει εξομαλύνει τις σχέσεις της; Μετά σας φταίει ο Ντούγκιν και ο ευρασιατικός φίλο-τουρανισμός του! Λες και ο Ελληνισμός δεν αφομοίωσε αμέτρητα ευρασιαρικά κύματα τουρανο-αλταικών συμπεριλαμβανομένων. Πώς είπατε; Συμμαχία με την Ρωσία θα σήμαινε συμμαχία και με την Τουρκία; Γιατί τώρα η Τουρκία τί είναι; Γιατί είναι προτιμότερα 5+ δις στην Γαλλία, χωρίς παραγωγική ανασυγκρότηση, για να απειλεί τους Τούρκους μη τυχόν και φύγουν από το μαντρί κι όχι 2 δις στην Ρωσία και με αγροτικές εξαγωγές για να εξισορροπεί και να συγκρατεί τους Τούρκους;

Και για να επιστρέψουμε στον υπεροπτικό σνομπισμό της ελληνικής ελίτ. Το ότι αυτή δεν εκπροσωπεί τον Ελληνικό Λαό παρά μονάχα τον εαυτό της φαίνεται από την αμυντική της νοοτροπία: Αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων που μοιάζουν περισσότερο με γεωστρατηγική φορουποτέλεια παρά με Αμυντική Στρατηγική.

Το μοντέλο της Χεζμπολάχ το σκέφτηκαν ποτέ;

Το μοντέλο του πιο αδύναμου που Αντιστέκεται στον πιο ισχυρό; Έχει η Χεζμπολάχ πέντε δισεκατομμυριάκια στην άκρη για το αμυντικό της μπάτζετ ή το μοντέλο της στηρίζεται στην Παλλαϊκή Άμυνα - Ολική Κινητοποιήση, μια Οργανική δλδ σύνδεση των Παραγωγικών Δυνάμεων της Κοινωνίας (ή και των Κοινοτήτων) με τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα οπλικά συστήματα τεχνολογίας αιχμής μεν "αντάρτικα" και οικονομικότερα δε; Μάλλον Όχι. Γιατί ένα τέτοιο μοντέλο απαιτεί ριζικό επαναπροσδιορισμό των πάντων. Της ίδιας της κυρίαρχης κουλτούρας και νοοτροπίας που διέπει την ελληνική κοινωνία, διαρκώς αναπλασόμενη κατ' εικόνα και ομοίωση της ομώνυμης ελίτ και τη ροπή της προς τη σήψη.

Παραγωγική Ανασυγκρότηση; Παλλαϊκή Άμυνα; Αγρο-Διατροφική Αυτάρκεια; Επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα; Εθνική Ανεξαρτησία; Λαϊκή Κυριαρχία;  Πού ζεις ρε φίλε; Θα μας πάτε 500 χρόνια πίσω. Δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε Άϊφον...

Πόσο μάλλον όταν οι δυνατότητες της Ελλάδας είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, αρκετά ευρύτερες της λιβανέζικης αντιστασιακής οργάνωσης και θα μπορούσε να συνδυάσει S400 και Παλλαϊκή Άμυνα. Ή μήπως δεν είναι; Γιατί στην πραγματικότητα η λιβανέζικη αντιστασιακή οργάνωση είναι πιο ανεξάρτητη Πολιτική Οντότητα από την Ελληνική Δημοκρατία;

Μαθήματα και για τις ελληνικές Ε.Δ. από τη σύγκρουση Χεζμπολά – Τουρκίας

A lesson from Idlib for Hezbollah: is Israel preparing an attack?

by Elijah J Magnier

March 9, 2020

For the first time in its official existence in 1985, Lebanon’s Hezbollah has now clashed on the battlefield with the Turkish army, one of NATO’s strongest. The face-to-face clash between Hezbollah and the Turkish military took place in the rural area of Idlib where dozens of Turkish service members lost their lives while fighting side-by-side with jihadists and foreign fighters of different nationalities, including al-Qaeda members. The Turkish-NATO army used similar weapons and tactics to Israel. They surprised Hezbollah by using armed drones and precision bombing behind the frontline, killing nine militants and wounding 65 in one single attack. So many Hezbollah militants were killed in one place due to the collapse of the entire building they gathered under, located behind the main battlefield line.

Another factor was the unexpected withdrawal of Russian air coverage at the moment Turkey was sending its Unmanned Combat Air Vehicles (UCAVs) (or Unmanned Aerial System (UAV) better known as armed drones) deep inland, bombing Iran and its allies for the first time. This confrontation has introduced a new military doctrine to Hezbollah militants and has taught them new lessons based on experiences Hezbollah has never been confronted with in the past. Turkey used its UCAVs, TRG-122 satellite-guided rockets, High Mobility Artillery Rocket System (HIMARS) and ground attacks by the Turkish army fighting alongside jihadists. It is most likely what Israel has been threatening Hezbollah with, in the event of war.

Moreover, Israel’s concern about the outstanding Hezbollah night assault capability on Saraqed has a double edge, pinpointing ability and a procedure Hezbollah can successfully carry out against Israel in case of war- thus triggering concern in Israel. Indeed, Israel is increasingly voicing concern about the level of threat posed by Hezbollah’s ‘al-Radwan’ Elite force spread along the borders of Lebanon. Could Israel be planning a similar quick attack against Hezbollah’s forces?

A source within the “Axis of the Resistance” said “during the last war in 2006, Israeli drones covered the sky of Lebanon, providing intelligence information to the Israeli base controller who forwarded the instructions to the F-16s to bomb selective targets. Today we are facing armed drones which can instantly bomb any target considered hostile, without losing precious time or jeopardising the life of the pilot on board of an F-16 when within range of any anti-air missile system Hezbollah could have acquired.”

According to sources within the “Axis of the Resistance”, Israel could “attack Hezbollah’s special forces to destroy this capability deployed along the borders. Israel is aware of the presence of a reserve force of several thousands of Hezbollah Special Forces who regularly rotate after serving in Syria- where they have survived one of the fiercest wars any army could face. Israel would also like to destroy all fortifications and tunnels spread along the borders without necessarily destroying the Lebanese infrastructure to avoid triggering an all-out-war. Therefore, in Israel’s mind, it may be amplifying Hezbollah’s threat to hit it and probably not to praise its performance! Israel is used to campaigning against a specific target or threat long before any attack, to justify its action, notwithstanding the irrelevance of international law in the eyes of Israel and its US ally.”

http://www.konstantakopoulos.gr/10004/%ce%bc%ce%b1%ce%b8%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b5-%ce%b4-%ce%b1%cf%80%cf%8c