Η Ευρώπη των Εθνών/Λαών

Η Ευρώπη των Εθνών/Λαών για την οποία θυσιάστηκε ο Μίκης Μάντακας σαν σήμερα το 1975 (Αθήνα, 13 Ιουνίου 1952 - Ρώμη, 28 Φεβρουαρίου 1975) υπάρχει ακόμα σαν πρόταγμα στα μυαλά κανενός;

Έχει καμιά σχέση με την ΕΕ των τοκογλύφων;
Έχει καμιά σχέση με τον χωροφύλακα της, το εθνοκράτος της εσωτερίκευσης (μοριοποίηση) της αποικιοκρατίας (house niger);

Μπορεί να υπάρξει ως Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια ή αναγκαστικά πρέπει να είναι από τον Ατλαντικό ως το Βλαδιβοστόκ; Η ευρωπαϊκή Ευρασία, η Ευρωσιβηρία, όχι απαραίτητα η ασιατική Ευρασία (από την Ανδριατική ως το Κίτρινη Θάλασσα)!




Presente!

ΠΕΤΡΟΣ ΩΡΟΛΟΓΑΣ: (Ο ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΚΑΙ) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

https://storiacontroversa.blogspot.com/2018/11/blog-post_20.html

Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να επιτύχη ο Δραγούμης τη γενική πολιτικοκοινωνική θεώρηση, να φτάση σε συμπεράσματα σαφή και να καθορίση τη μορφή της Ελληνικής Πολιτείας. Ατελής η πείρα του κι' ο πνευματικός του εφοδιασμός δεν παρουσίαζε πληρότητα. Παράλληλα τον πίεζεν η ανάγκη για σύντονη δράση και δεν έχανε ποτέ την παρουσία του συγκεκριμένου και αμέσου σκοπού του αγώνος, ώστε να απασχολήται ειδικώτερα με θεω­ρητικές αναζητήσεις.
Αλλ' ακριβώς η ανάγκη για τη σύντονη δράση προσέκρουε στην ανάγκη για τη διευκόλυνση της δράσεως, για την οργάνωση και την ανάπτυξη της. Κι' επήγασεν η πεποίθηση ότι με το αντιπροσωπευτικό σύστημα, το κοινο­βούλιο και τη δουλική προσήλωση στους τύπους, οι γεν­ναίες επιδιώξεις, οι μεγάλες πραγματοποιήσεις, είναι ανέφικτες.
Αντικρύζοντας τα εμπόδια και την αδράνεια ο Δραγούμης, αισθάνθηκεν ότι πρέπει να επιβληθή νέο σύστημα που να εξυπηρετή δίχως χρονοτριβή τις σκοπιμότητες, τις απαιτήσεις της τρέχουσας ώρας, και να μην αναχαιτίζον­ται οι ενέργειες, από καμμιά παρέμβαση αναρμόδιων και από κανένα γράμμα νεκρό.
— «Δεν συγχωρώ στον πατέρα μου το ότι προσκολ­λήθηκε στους συνταγματικούς τύπους».
Η Βουλή, η συνταγματική ορθοδοξία, η θεοποίηση των τύπων περιορίζουν την εθνική δραστηριότητα. Η όλη κοι­νοβουλευτική λειτουργία παρεμποδίζει την ανάπτυξη των πρωτοβουλιών. Έχει δημιουργηθεί ένας πολιτικός δασκα­λισμός, που δεν επιτρέπει την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η κοινοβουλευτική σχολαστικότητα απασχολείται με ζητήματα ακατανόητης ευθιξίας, με ζύγισμα δυνάμεων κομματικών και μέτρημα ψήφων. Αναφαίνεται, κάθε τόσο, η τυφλή θέληση των πολλών, για να εκμηδενίση μίαν απόφαση. Σπάνουν οι γενικές γραμμές της πολι­τικής, με το εναλλασσόμενο της κομματικής προσπάθειας.
Ο Δραγούμης έγινεν αντικοινοβουλευτικός στη Μακεδονία.
Αυτό που ζητεί να καταστρέψη, δεν ξέρει με τι μόνιμο και σταθερό να το αντικαταστήση, χαρακτηριστικό δε είναι το πως ταλαντεύεται απάνω στην εναγώνιά του έρευνα. Έχει πεισθεί ότι πρέπει να πέσουν οι φραγμοί, ότι δεν χρειάζεται να ζητήται. η γνώμη του πλήθους, σε προβλήματα που ξεπερνούν τη μάθηση του και την πείρα του, θέλει να ιδρυθή μια εταιρία στην Αθήνα με σκοπό «να βγάζη βουλευτές που να σκέφτονται αλλιώς από τους κοινούς (που να σκέφτονται για τη Μακεδονία)».

—«"Ας βγαίνουν βουλευτές, για να μην τύχη και θυμώση ο λαός αν του αφαιρέσουμε την ψήφο. Μα οι βουλευτές ας μην κοιτάζουν τα εθνικά ζητήματα. Ας κοιτάζουν τα επαρχιακά. Τα εθνικά τα κοιτάζουν εκεί­νοι που δεν έχουν να συλλογισθούν ούτε κοινοτικά, ούτε επαρχιακά".

Έτσι, από το 1903, ο Δραγούμης προσπαθεί να βρη έναν τύπο διακυβερνήσεως. Αρχική του σκέψη θα ήταν ν' αφαιρεθή από το λαό η ψήφος, που είναι άχρηστη και κάποτε τόσον επικίνδυνη. Αλλ' η αντικοινοβουλευτική του επαναστατικότητα δε φτάνει ίσαμε το σημείο ν' αποτολμήση καθαρά μια τέτοια δήλωση. Από την επίδραση τoυ περιβάλλοντος, κρατάει ακόμα ίσως κάτι από την πρόληψη των «λαϊκών ελευθεριών» και του φάνηκεν αρ­κετό να τις περιορίση στα έσχατα.

Ο λαός έχει ανάγκη να βρίσκεται σε απασχόληση. Οι εκλογές είναι οι μεγάλες γιορτές της δημοκρατίας, το Πάσχα της. Έχει συνηθίσει να βγάζη βουλευτές δικούς του εκλεκτούς, επαγγελματίες της πολιτικής για να τον εξυπηρετούν στα τοπικά και τα ατομικά ζητήματα. Κι' αν υπάρχει όμως τέτοια βουλή πρέπει να είναι ολότελα περιωρισμένη η αποστολή της. Ν' αποτελήται από πράκτορες επαρχιακούς, να μείνη στο φυσικό προορισμό της, να φτάνη ως εκεί που της επιτρέπουν οι δυνατότητες της, να μην είναι «σώμα κυρίαρχον», αλλ' άθροισμα αντιπροσώ­πων περιφερειακών και να μη δικαιούται να επεμβαίνη στον καθορισμό των μεγάλων κατευθύνσεων του Έθνους.
Από την πρώτη του εμφάνιση ο Δραγούμης εκδηλώ­νεται αντικοινοβουλευτικός. Αποκρούει το σύστημα και περιφρονεί την κοινοβουλευτική αριστοκρατία που βγάζουν στην επιφάνεια οι κάλπες.
Από την πρώτη του εμφάνιση εκδηλώνεται επίσης αντιδημοκρατικός, όχι μόνο διότι συγγενεύουν οι δυό έννοιες, όχι μόνον διότι δεν ανέχεται το ισοπέδωμα και ζητεί μια -διαφορετική τοποθέτηση και ικανοποίη­ση των αξιών, αλλά και διότι διαπιστώνει ότι ο λαός είναι αντιδημοκρατικός βαθύτατα. Αισθάνεται την ανάγκη της υποταγής σε ωρισμένα ξεχωριστά πρόσωπα, δεν παρα­δέχεται την έννοια της ισότητας, η επιβολή των ικανών γίνεται δίχως συζήτηση και παίρνει συχνά τις διαστάσεις μιας τυφλής προσωπολατρείας.

Ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης

Αλαίν Ντε Μπενουά

"Οι Έλληνες είναι σήμερα ίσως ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης. Αυτό μπορεί να είναι και ο λόγος που θα είναι οι πρώτοι που θα μπουν στο σωστό δρόμο για μια νέα αρχή.

Κατ ‘αρχάς, δεν πρέπει να συγχέoυμε τα έθνη με τα έθνη-κράτη. Το έθνος-κράτος, το οποίο ήταν ο μεγάλος πολιτικός παράγοντας της εποχής της νεωτερικότητας, βρίσκεται επίσης σε κρίση και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πάρα πολύ μεγάλο για να λύσει τα μικρά προβλήματα και πολύ μικρό για να λύσει τα μεγάλα, σταδιακά στερήθηκε την κυριαρχία του σε όλους τους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, νομισματικό, δημοσιονομικό, κλπ). Μεγάλο μέρος του παραμένει ωστόσο όσον αφορά την παρακολούθηση και τον έλεγχο των πληθυσμών. Τα έθνη είναι κυρίως το αποτέλεσμα του πολιτισμού και της ιστορίας. Οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν αρνούνται την αναίρεση των κοινωνικών δεσμών, τη διάλυση της κοινωνικότητας, την απώλεια της μνήμη τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ζήτημα της ταυτότητας έρχεται τώρα στο προσκήνιο. Η παγκοσμιοποίηση, υπό αυτή την έννοια, πρέπει να εκτιμηθεί με διαλεκτικό τρόπο: από τη μία ομογενοποιεί και απομακρύνει τις διαφορές αλλά από την άλλη προκαλεί αντιδράσεις που οδηγούν προς την κατεύθυνση ενός νέου κατακερματισμού."

https://www.writersgang.com/2017/02/22/%ce%bf-%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%af%ce%bd-%ce%bd%cf%84%ce%b5-%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%ac-%cf%83%cf%85%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%cf%81%ce%af%cf%83/

New Culture, New Right: Anti-Liberalism in Postmodern Europe

Michael O’Meara

New Culture, New Right is the first English-language study of the identitarian movements presently reshaping the contours of European politics. The study’s focus is Alain de Benoist’s GRECE (Groupement de Recherche et d’Etude pour la Civilisation Européenne), which Paul Piccone of Telos described as the most interesting group of continental thinkers since the existentialists of the 1950s and which elsewhere is seen as the leading school of contemporary Right-wing thought. Made up of veterans from various nationalist, traditionalist, far Right, and regionalist movements, the GRECE began as an association of French intellectuals committed to restoring the crumbling cultural foundations of European life and identity. Due to the quality of its publications and its philosophically persuasive reformulation of the Right project, it attracted an immediate audience. By the late 1970s it had recruited an impressive array of Continental thinkers to its ranks. In Italy, Germany, Belgium, and a number of other European countries, there have since emerged organizations and publishing concerns either directly linked to the Paris-based GRECE or involved in analogous endeavors. As a result of these diffusions, GRECE-style identitarianism has come to form the chief ideological alternative to the regnant liberalism. The European New Right to which the GRECE gave birth is new, however, not in the modernist sense of being novel, but in the traditionalist sense of reappropriating an origin whose meaningful possibilities remain open for realization. Such a revolutionary return to Europe’s roots has never seemed so urgent. After a half century under the liberal-democratic regimes imposed by the United States in 1945, Europeans now face extinction as a race and a culture. In opposition to the ethnocidal forces of the American Occupation and its European collaborators, New Rightists appeal to the primordial in their people’s heritage, aiming to awake a spirit of resistance and renaissance in them. The result, as documented in this introduction to their ideas, is one of the most formidable critiques ever made of the liberal project. Michael O’Meara, Ph.D., studied social theory at the Ècoles des Hautes Etudes en Sciences Sociales, and modern European history at the University of California. He is the author of Guillaume Faye and the Battle of Europe (2013), also published by Arktos.

https://arktos.com/product/new-culture-new-right-anti-liberalism-in-postmodern-europe/

Guillaume Faye and the Battle of Europe

 Michael O’Meara

Europe is at war and does not know it. She is overrun by invaders from the Global South, who seek to replace those who have inhabited her lands for at least the last 30,000 years. She is subject to an American overlord, whose world system dictates her de-Europeanization and globalization. She is mismanaged and betrayed by EU technocrats, corrupt politicians, and plutocratic elites. Without a revolutionary mobilization in her defense, the thousand-year-old civilization that grew out of the medieval Respublica Christiana and that we today associate with ‘Europe’ – along with the unique genetic heritage of her peoples – will forever cease to exist. Guillaume Faye – doctorate from one of France’s most prestigious Ècoles, social philosopher, author of numerous books and articles – is the Cassandra warning Europeans of their approaching extinction, and the need to prepare for the impending Battle of Europe. Michael O’Meara, Ph.D., studied social theory at the Ècoles des Hautes Etudes en Sciences Sociales, and modern European history at the University of California. He is the author of New Culture, New Right: Anti-Liberalism in Postmodern Europe (2004).

https://arktos.com/product/guillaume-faye-and-the-battle-of-europe/

Συγκρίνετε αυτά τα δύο βίντεο κλιπ του υιού Γαβρά Romain Gavras και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Στο πρώτο έχεις την κυνική παρουσίαση του διωγμού και της εξόντωσης μιας ομάδας ανθρώπων που συμβολίζει τον φυλετικά Ευρωπαίο.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς "τζίντζερ" κοκκινομάλλης με φακίδες για να το καταλάβει, μέχρι και οι Βρετανοί είχαν το φετίχ, την μάνια να κυνηγούν τους Ιρλανδούς τζίντζερ, τους Κέλτες, ως αυτόχθονες, "νατιβιστές" και ως γνωστόν "θα πολεμήσουμε τον νατιβισμό"...

"Οι Κέλτες είστε οι Ρωμιοί του Βορρά" 

Γιώργος Σεφέρης προς τον βυζαντινολόγο Στίβεν Ράνσιμαν!

Στο δεύτερο έχεις στην ρομαντική απεικόνιση μιας ποκυφυλετικής πολυπολιτισμικής εξέγερσης ενάντια σε ένα Κόσμο Κλασσικό, γεμάτο αρχαιοπρεπή αγάλματα, με ξεκάθαρο τον συμβολισμό - ταύτισης των δυνάμεων καταστολής με ό,τι τα αγάλματα εκπροσωπούν...

Η φυλή και ο πολιτισμός

"Η φυλή και ο πολιτισμός της δεν μπορείς να πεις πως πρέπει να πάρει τούτο ή εκείνο το χαρακτήρα, γιατί μου φαίνεται πως έχει χαρακτήρα. Και είναι ο χαρακτήρας αυτός, πιο ευρωπαϊκός βέβαια παρά ασιατικός. Πάντα τέτοιος και θα είναι.

Δεν βλέπω γιατί έχεις σε τόση υπόληψη τους λατινογερμανούς. Και οι Ρώσοι είναι ευρωπαϊκός λαός, μα έχει και ασιατικά στοιχεία στην ψυχή του. Και οι Έλληνες είναι ευρωπαϊκός λαός, μα έχει κι αυτός ασιατικά στοιχεία. Ούτε πρέπει να μας θαμπώνει το προσωρινό μεγαλείο μιας Γερμανίας (δηλαδή ενός κράτους δυνατού και καλοκαθισμένου). Έπειτα και να μας θάμπωναν οι Γερμανοί, τί μ'αυτό, αφού εμείς δεν μπορούμε να τους μοιάσουμε; Είμεθα άλλοι. Εκτός αν με τον όρο λατινογερμανοί εννοείς τους "Αρίους" ή "Ινδογερμανούς". Μα τέτοιοι είμαστε που είμαστε και η ινδογερμανικότητα μας αφομοιώνει, λαμπικάρει, δίνει μορφή και έκφραση σε όλες τις ασιατικότητες που μας αγγίζουν. Κοίταξε τί εκάναμε το Χριστιανισμό. Από ασιατικό τον κάναμε ευρωπαϊκό, εμείς οι Έλληνες."

Ίων Δραγούμης, Ευρασιανιστής! long before it was cool

Τέταρτη Πολιτική Θεωρία

"Όλα τα πολιτικά συστήματα της σύγχρονης εποχής είναι τα προϊόντα τριών ξεχωριστών ιδεολογιών: η πρώτη και η παλαιότερη είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία. ο δεύτερος είναι ο μαρξισμός. και ο τρίτος είναι ο φασισμός. Τα τελευταία δύο έχουν από καιρό αποτύχει και έχουν πλέον βγει από τις σελίδες της ιστορίας και ο πρώτος δεν λειτουργεί πλέον ως ιδεολογία, αλλά ως κάτι που θεωρείται δεδομένο. Ο κόσμος σήμερα βρίσκεται στο χείλος μιας μεταπολιτιακής πραγματικότητας, στην οποία οι αξίες του φιλελευθερισμού είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένες ώστε ο μέσος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει μια ιδεολογία εν δράσει γύρω του. Ως αποτέλεσμα, ο φιλελευθερισμός απειλεί να μονοπωλεί τον πολιτικό λόγο και να πνίξει τον κόσμο σε μια καθολική ομοιότητα, καταστρέφοντας όλα όσα κάνουν τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τους λαούς μοναδικούς.

Σύμφωνα με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, αυτό που χρειάζεται για να ξεπεραστεί αυτός ο βάλτος είναι μια τέταρτη ιδεολογία - αυτή που θα κοσκινίσει τα συντρίμμια των τριών πρώτων για να αναζητήσει στοιχεία που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα, αλλά που θα παραμένει καινοτόμο και μοναδικό από μόνο του. Ο Dugin δεν προσφέρει ένα πρόγραμμα με σημείο προς σημείο για αυτή τη νέα θεωρία, αλλά μάλλον περιγράφει τις παραμέτρους μέσα από τις οποίες θα μπορούσε να αναπτυχθεί, καθώς και τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει. Ο Dugin προβλέπει ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία θα χρησιμοποιήσει τα εργαλεία και τις έννοιες του μοντερνισμού εναντίον του, για να επιφέρει την επιστροφή της πολιτιστικής πολυμορφίας ενάντια στην εμπορευματοποίηση, καθώς και την παραδοσιακή κοσμοθεωρία όλων των λαών του κόσμου - αν και μέσα σε ένα εντελώς νέο πλαίσιο. Γραμμένο από ένα στοχαστή που επηρεάζει ενεργά την κατεύθυνση της ρωσικής γεωπολιτικής στρατηγικής σήμερα, Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι μια εισαγωγή σε μια ιδέα που μπορεί να διαμορφώσει την πορεία του παγκόσμιου πολιτικού μέλλοντος."

https://arktos.com/product/the-fourth-political-theory/

Η Δεξιά της Παγκοσμιοποίησης ξεχνάει τον Λαό

Αλαίν Ντε Μπενουά

"Για πολλούς δεξιούς, η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πολύ γενική. Θέλουν να υπερασπιστούν το έθνος, αλλά τελικά, ενδιαφέρονται ελάχιστα για τον λαό. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο καπιταλισμός είναι εγγενώς παγκοσμιοποιημένος, καθώς απαιτεί την κατάργηση των συνόρων ("Λεσσέ Φερ! Λεσσέ Πασέ"), που λόγω της τάσης του προς το απεριόριστο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να επανεξετάζει συνεχώς τις κοινωνικές σχέσεις ή να βλέπει στις εθνικές ταυτότητες εμπόδια στην επέκταση της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, ότι το ανθρωπολογικό μοντέλο του οποίου είναι ο κομιστής (αυτό ενός ατόμου που σκέφτεται μόνιμα να μεγιστοποιήσει το δικό του πλεονέκτημα) είναι ο εκφραστής του οικονομικού φιλελευθερισμού, καθώς και του κοινωνικού φιλελευθερισμού, και ότι οι αξίες του συμφέροντος και ο κερδοσκοπικός μηχανισμός είναι οι πυλώνες της δικτατορίας των εμπορικών αξιών.

...

Σε μια εποχή κατά την οποία η ψήφος για το Εθνικό Μέτωπο αντικατοπτρίζει όλο και περισσότερο μια "πραγματική ταξική σύγκρουση" όπως είπε ο Christophe Guilluy - για τον οποίο "εργαζόμενοι πάνω στο κοινωνικό ζήτημα φτάνουμε στο ζήτημα της ταυτότητας" - όταν η πλειοψηφία των λαϊκών τάξεων δεν ζουν πλέον εκεί όπου δημιουργείται ο πλούτος και θέσεις εργασίας, όπως δεν είχε συμβεί ποτέ στην ιστορία, είναι σαφές ότι η φιλελεύθερη Δεξιά βρίσκει το οικονομικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου "πολύ αριστερά".

Μπροστά σε αυτήν την κοινωνική στροφή στην Γαλλία, μερικοί επιμένουν να μην βλέπουν τίποτα. Όταν οκτώ υπάλληλοι της εταιρείας Goodyear di Amiens, καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλάκισης, εννέα μήνες στη φυλακή για την κατακράτηση δύο στελεχών για τριάντα ώρες σε μια εταιρεία που καταργούσε 1.100 θέσεις εργασίας και μετέτρεπε 800 εργαζόμενους σε ανέργους (δώδεκα αυτοκτονίες από το κλείσιμο) - εννέα μήνες φυλάκισης για 30 ώρες!

Εγώ οφείλω πολλά στην παράδοση του επαναστατικού συνδικαλισμού (Georges Sorel και Edouard Berth, Emile Puget και Victor Griffuelhes, Arturo Labriola και Filippo Corridoni), και αυτό υψώνει την καρδιά μου.

...

Σίγουρα, μπορούμε φυσικά να αναφερθούμε σε μια "Θατσερική Δεξιά"... για την οποίο ο "μαρινισμός" (της Le Pen, στμ) είναι ένας «αντι-εθνικός νεο-κομμουνισμός». Αλλά αυτή ακριβώς η Δεξιά θα είναι χωρίς εμένα."

Αλαίν Ντε Μπενουά

https://www.barbadillo.it/53018-lintervista-alain-de-benoist-la-destra-mondialista-dimentica-il-popolo/?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork

Ο Λόγος (Νόμος) της Κυβέλης

Όλοι λένε για τον χορό του Super Bowl την παπαριά τους.

"Ο Λόγος (Νόμος) της Κυβέλης" τα εξηγεί όλα.
Θρησκευτικό Τελετουργικό, όχι Καλλιτεχνικό Δρώμενο.

Φεμιναρχία.
Μητριαρχία δίχως Πατριαρχία.

Θηλυκή Υλιστική Αρχή δίχως Πνευματική Αρσενική.
Μεγάλη Μητέρα δίχως Ουράνιο Πατέρα.

Αρχέγονη χαοτική σούπα των ατόμων.

Χάος, Χοή, Χους, Χώρα, Χώρος.

Τίποτα δεν απορρέει από το Εν, όλα χύνονται στο Μηδέν.
Αρσενικά μόνο ως ερωτικοί δούλοι ή στην καλύτερη ευνούχοι ιερείς της Θηλυκής Θεάς και άμορφη μάζα υποατομικοτήτων.

Μετα-Μοντερνισμός...

http://paideuma.tv/en/video/noomachia-serbia-2018-lecture-4-logos-cybele

Ίων Δραγούμης

Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου (π.η.) ή 14 Σεπτεμβρίου (ν.η) 1878 – 31 Ιουλίου 1920) ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης. Υπήρξε βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό αγώνα. Υποστήριξε τη δημιουργία ενός πολυεθνικού ελληνικού κράτους, εκφραζόμενος από το 1908 εναντίον της Μεγάλης Ιδέας. Πρωταγωνίστησε στο γλωσσικό κίνημα του δημοτικισμού, ενώ με το συγγραφικό του έργο άσκησε σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας των αρχών του εικοστού αιώνα. Μέσα στο ασταθές πολιτικό κλίμα που ακολούθησε την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι, συνελήφθη και τελικά δολοφονήθηκε στην περιοχή Αμπελοκήπων της Αθήνας, από βενιζελικό στρατιωτικό σώμα ασφαλείας, μπροστά σε περαστικούς.

Το κείμενο που αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια -με λίγες αλλαγές στην ορθογραφία- είναι από ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο «Ελληνικός πολιτισμός» που κυκλοφόρησε στα 1913 από το περιοδικό «Γράμματα». Ο Δραγούμης υπογράφει με το ψευδώνυμο «Ίδας».
Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου (π.η.) ή 14 Σεπτεμβρίου (ν.η) 1878 - 31 Ιουλίου 1920) ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης.
Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου (π.η.) ή 14 Σεπτεμβρίου (ν.η) 1878 – 31 Ιουλίου 1920) ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης.

Κείμενο: Ίων Δραγούμης

Το κράτος δεν έγινε για το κράτος, ειδεμή τι ενδιαφέρο θα είχε; Είναι παιδί του έθνους, καρπός του, γέννημα του, και γι’ αυτό του έχει κάποια σημαντική υποχρέωση -να το φυλάγει. Και επειδή όλα τα μέρη του έθνους συνεργάστηκαν και αγωνίστηκαν για να πλάσουν αυτό το κράτος που έχουμε, το κράτος έχει από μέρος του χρέος να φυλάγει ολόκληρο το έθνος που το έπλασε. Είναι στενότερο το κράτος από το έθνος, μικρότερο το παιδί από το γονιό του, μα δεν έπαψε με τούτο να ζει και το έθνος ο μεγάλος γονιός που θέλει να τον φυλάγουν.

Αν ήταν να κάνουμε κράτος σαν τους πολιτειακούς οργανισμούς της νότιας Αμερικής ή της Αυστραλίας δεν ήταν ανάγκη να το κουνήσουμε από κει που ήμαστε πρωτύτερα. Δεν έγινε για τα μαύρα της τα μάτια η Ελλάδα, και δεν έχουν μυαλό οι πολιτικοί της αν δε νοιώθουν τίποτε άλλο από το κράτος που τους έφτιασε μιά μέρα το έθνος και τους τόδωσε στα χέρια τους. Κοντά στ’ άλ­λα δε νοιώθουν ούτε το συμφέρο τους, του κράτους το συμφέρο, αν παραγνωρίζουν τη δύναμη που τους δίνει η ύπαρξη του έθνους γύρω. Πολλά σημάδια δείχνουν πως ίσαμε τώρα ακόμα έχουν για χαμένο ό,τι δε χωρεί στο καλούπι του κράτους και δεν εννοούν να χάνουν τον καιρό τους γι’ αυτό. Έτσι όποιο κομμάτι του έθνους δεν μπορεί να κολλήσει στο κράτος το θεωρούν περιττό. «Η σπονδυλική στήλη του κράτους δεν βαστά τη Θράκη», εδογμάτισε τις προάλλες ένας πρωθυπουργός, λοιπόν η Θράκη είναι για πέταμα και ας γίνει Βουλγάρικη η ό,τι άλλο θέλει. Όμοια και η Τραπεζούντα πρέπει να γίνει Ρούσικη γιατί βρίσκεται μακριά από το Ελλαδικό βασίλειο. Άλλη λύση δεν υπάρχει, άλλη τύχη δεν κάνει να λάβει η Ελληνική αυτή χώρα. Λογιών λογιών αυτονομίες και αυτοδιοίκησες δεν υπάρ­χουν. Η εθνική αυθυπαρξία όποιων Ελλήνων, με οποιοδήποτε τύπο ή πολιτειακή μορφή, δεν κάνει να φυλαχτεί, δε χρησιμεύει σε τίποτε αφού δεν ταιριάζεται με την κρατική αντίληψη. Η Κρήτη δεν ήταν χρόνια αυτόνομη, ούτε η Σάμο. Το έθνος δεν έζησε αιώνες και στον Τούρκο ακόμα σκλαβωμένο. Η Κύπρος δεν είναι Ελληνική με τον Άγγλο κυρίαρχο.

Βέβαια ένα έθνος άξιο θα πασκίζει πάντα να περιμαζωχτεί σ’ ένα κράτος δικό του για να ζήσει και να κυριαρχήσει όπως κάθε ζωντανός οργανισμός το θέλει, μα όταν δεν το μπορεί ή δεν το κα­ταφέρνει ολοκληρωτικά, θα κοιτάζει να φυλάγεται τουλάχιστο όπως όπως από το χαμό του ίδιου εαυτού του. Και τότε δε θα τρέμει ούτε τις ξένες κυριαρχίες, παρά όποιο μέρος του έθνους δεν κατορθώσει να ελευτερωθεί πολιτικά θα παλεύει με τον κυρίαρχο ως που να γλυ­τώσει με κάποιο συμβιβασμό το κεφάλι του και την ψυχή του, ίσαμε που νάρθει ο καιρός να καλυτερέψει και αυτό την τύχη του, να φτιάσει την πολιτική μορφή που να του ταιριάζει όσο γίνεται αρμο­νικότερα. Μπορεί μάλιστα ένα έθνος, αν δεν καταφέρνει να κάμει το ταιριαζούμενο κράτος αμέσως, να δημιουργήσει προσώρας κράτη περισσότερα, παράδειγμα η Ιταλία και η Γερμανία. Θα έρθει μια μέρα που τα εθνικά τούτα κράτη θα χυθούν σ’ ένα καλούπι μεγά­λου εθνικού κράτους. Τα εθνικά κράτη πηγαίνουν πάντα κατά την ένωση τους.

Μα αυτά δεν τα φαντάστηκαν, φαίνεται, οι ανιστόρητοι Ελλαδικοί πολιτικοί. Το να λεν πως κάποιο τμήμα του έθνους είναι ά­χρηστο και επιτρέπεται να ξεχαστεί και να χαθεί γιατί δεν καταφέρ­νει εύκολα ή σύντομα να κολλήσει στο γνωστό τους κράτος το δικό τους, που περιλαβαίνει άλλο τμήμα του έθνους, είναι το ίδιο σα να λέει ένας άνθρωπος: «Κόβω το πόδι μου γιατί δεν έχω ρούχο να φορέσω αρκετά μακρύ για να το σκεπάσει και αυτό και να το προφυ­λάξει από το κρύο.» Το κράτος είναι το πουκάμισο που μπορεί να φορέσει ένα έθνος άξιο για πολιτική αυθυπαρξία και που κάποτε δεν το σκεπάζει ολάκερο. Περισσεύουν συχνά από το πουκάμισο μέ­ρη ασκέπαστα. Μήπως οι πολιτικοί του κράτους θέλουν να τα κό­ψουν; Μπορεί όμως και να μη φορεί το πουκάμισο αυτό και πάλι να ζει το έθνος και να πορεύεται όπως όπως. Και γίνεται ακόμη τα έθνη να αλλάζουν πολλά πουκάμισα δικά τους ή ξένα στη χιλιό­χρονη ζωή τους.

Γιατί το κράτος δεν είναι η ζωή. Το κράτος -κέντρο πολιτικό του έθνους- γίνηκε όχι για να ζήσει αυτό το ίδιο, παρά για να φυ­λάξει του έθνους τη ζωή. Όσο για το έθνος, αυτό πρέπει, είναι α­νάγκη να ζήσει με οποιαδήποτε πολιτική μορφή ή με πολλές μορφές και ξένες ίσως, και κομματιαστά ακόμη αν δε γίνεται αλλιώς, για να δημιουργήσει κάτι. Γιατί το έθνος είναι η ζωή και θέλει να δημιουργήσει. Μονάχα το έθνος μπορεί και δημιουργεί, αυτό έχει τη χάρη τούτη, απόδειξη πως δημιουργεί και τους πολιτικούς οργανισμούς που λέγονται κράτη. Μα θέλει και άλλα να δημιουργήσει. Η πολιτική απο­κατάσταση του έθνους, δηλαδή το κράτος, είναι ο ενδιάμεσος σκοπός του για να καταφέρει έπειτα τον τελικό του σκοπό. Και είναι το κράτος τίποτα, στείρος, ξερός ρυθμιστής της πολιτικής του έθνους, ρολόγι της κοινωνικής ζωής, φύλακας των πολιτών που ευκολύνει κιόλα τις συναλλαγές τους, και κατεργάζεται στρατούς και στόλους για την αυθυ­παρξία, την κυριαρχία και το μεγαλείο του έθνους, και όχι βέβαια για την υπεράσπιση του ξερού εαυτού του. Τα κράτη χάνονται, τα έθνη πολύ σπάνια. Κάποτε τα κράτη είναι αδύνατα ό,τι και να τους κάμεις, ενώ τα έθνη τα σχετικά είναι ζουμερά, γερά και δυ­νατά.

Ώς τόσο τι είναι εκείνο, εξόν από το κράτος του, που έχει να δημιουργήσει το έθνος, ο μόνος δημιουργός; Ποιος είναι των εθνών ο σκοπός ο τελικός, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή, πες τον ανάγκη; Ο πολιτισμός!

Να έργο άξιο για τα έθνη, έργο ανθρωπιστικό, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα. Να πως ξεπερνούν τα σύνορα τους, ξε­χειλίζουν, πλουταίνουν, υψώνονται, γεμίζουν και καταχτούν τον κόσμο. Να πως είναι όμορφα τα έθνη, και να που έσφαλε ο Χριστός και ο Κάρολος Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Του έθνους το άνθισμα και ο καρπός ο ωραίος, είναι ο πολιτισμός. Δεν είναι σωστά σωστά σκο­πός του το άνθισμα, παρά ανάγκη. Έτσι και η γυναίκα γεννάει και το φυτό ανθοβολεί και καρποφορεί. Λες και να πόθησαν τα κρόδια την ίδια τη γέννηση τους, λες και να ανάγκασαν με τον καημό τους τα δέντρα να υψωθούν ως στην άνθιση τους και την καρποφορία.

Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Και αυτή εαυτή είναι η αξιοσύνη τους η μεγάλη. Όσα δείχνονται άξια να γεννούν πολι­τισμούς είναι σημαντικά στον κόσμο, αξίζουν να ζουν και να προκό­βουν. Τα άλλα χρησιμεύουν μονάχα για δούλοι, για όργανα, για πάτημα, είναι οι σκλάβοι των πολιτισμένων, το υποπόδιο των ποδιών τους για να ανέβουν αυτά.

Δε φτάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει κιόλα να είναι πολιτισμένο από δικό του πολιτισμό. Βέβαια κάθε πολιτι­σμός, όσο πρωτότυπος και να φαίνεται, βρίσκεται στ’ αλήθεια επη­ρεασμένος είτε από ξένους πολιτισμούς είτε από παλιότερους γεννη­μένους και αυτοίς από το ίδιο έθνος, ή και από τα δυο μαζί. Άλλο όμως επηρεασμένος από ξένους κι άλλο ξένος πολιτισμός μεταφυτεμένος σ’ ένα έθνος. Είναι έθνη που δεν μπορούν να δημιουργήσουν πολιτισμούς παρά μόνο δέχονται ξενοφερμένους και τους διαστρέφουν κατά το φυσικό τους. Είναι και άλλα που μήτε αυτό δύνονται να καταφέρουν, δε χωνεύουν καν τους πολιτισμούς. Μα βρίσκονται και τέτοια έθνη που όλοι οι ξένοι και παλιότεροι πολιτισμοί αφομοιώνονται μέσα τους και γίνονται αφορμή για να προχωρέσουν πάρα πέρα, στυλοβάτης για να υψωθούν, σπορά για να καρπίσουν αυτά και να γεννοβολήσουν το δικό τους, το γνήσιο πολιτισμό τους. Γι’ αυτά τα έθνη ο πολιτισμός δεν πάρθηκε απ’ άλλου παρά είναι καρπός εντόπιος, δεν είναι πολιτισμός απ’ έξω αλλά από μέσα, όχι μπασμένος από ξένους τόπους και έθνη παρά από τα τρίσβαθα των σωθικών τους βγαλμένος.

Το σχετικό κράτος, αν υπάρχει, ένα χρέος έχει, το να εξασφαλίζει όσο καλύτερα μπορεί το άνθισμα του έθνους, γι’ αυτό και το κράτος δεν έχει δικαίωμα να περιορίζεται στα στενά του σύνορα τα πολιτικά ούτε να λησμονεί μέρη του έθνους οσοδήποτε μακριά από το πολι­τικό του κέντρο και αν βρίσκονται, παρά χρεωστεί και αυτά τα μέρη τα έξω από τα σύνορα να τα προφυλάγει από το χαμό τους, γιατί όλα τα μέρη του έθνους μαζί, σ’ όποιο πολιτικόν οργανισμό και αν τύχουν σφηνωμένα, δημιουργούν τον πολιτισμό του, συνεργάζονται όλα για το μεγάλο άνθισμα. Δεν έχει δικαίωμα να πει το κράτος: «Δε με μέλει τι γίνεται έξω από τα σύνορα μου» γιατί τούτο σημαί­νει πως ξεχνά τον προορισμό του και το δημιουργό του. Δημιουργός του κράτους πάλι το έθνος είναι, το έθνος ολάκερο, και το έθνος πλάθει το κράτος για τους σκοπούς του έθνους, για να μπορέσει ανενόχλητα και σίγουρα να βγάλει σύσωμο τον πολιτισμό του, να πε­τάξει το λουλούδι του.
Διονύσιος Βέγιας (Κεφαλονιά 1810 – Κέρκυρα 1884) «Χορός στην Κέρκυρα».
Διονύσιος Βέγιας (Κεφαλονιά 1810 – Κέρκυρα 1884) «Χορός στην Κέρκυρα».

Και είναι απαραίτητα όλα τα έθνη, όχι μόνο το ένα, όσο ση­μαντικό και να είναι, ούτε εκείνα μοναχά που ανθοβολούν πολιτισμούς. Και τα βάρβαρα έθνη δικαιολογιούνται, και τα άγρια, και τα αδύνατα, γιατί γίνονται όργανα των σκοπών των πολιτισμένων και γιατί δίχως αυτά πως θα δοκίμαζαν την αξία τους τα ήμερα και τα πολιτισμένα; Και πως θα γνώριζαν τον εαυτο τους και θα εχτιμούσαν την ώριοσύνη του πολιτισμού τους;

Ούτε να νομίσει κανείς πως υπάρχει ένας πολιτισμός μονάχα. Ο πολιτισμός δεν είναι ένας, ούτε γράφεται με κεφαλαίο – π – ενας Πολιτισμός δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ούτε μια Επιστημη, ούτε μια Τέχνη, ούτε μια Φιλοσοφία, ούτε μια Αλήθεια, ούτε και ενα Ψέμα. Στον τρόπο και στο χρόνο καταποδιαστά και μπλεγμένα βρίσκονται, και κληρονομιούνται κάποτε, και τα τσουγκρίζουν και τα ταιριάζουν άλλοτε, και γεννιούνται, αξαίνουν, ανθίζουν, μαραί­νονται και πεθαίνουν ολοένα, και χορεύουν σατανικά μυριόχρωμους χορούς μέσα στη φωτεινήν αιωνιότητα οι άπειρες Επιστήμες και Τέχνες και Φιλοσοφίες και Αλήθειες και Ψευτιές και Πολιτισμοί. Γιατί να σ’ αρέσει πάντα ο μονισμός, ω ανθρώπινο μυαλό; Άραγε να απλοποιείς από κούραση ή από ανάγκη για διαύγεια;

Σ’ αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Και όπως έτσι είναι φτειασμένη η Γη ώστε δεν υπάρχει ένα μονάχα έθνος, έτσι ούτε ένας μόνο πολιτισμός υπάρχει. Ο τόπος και ο χρόνος δεν καταλύονται στόν ανθρώπινο κόσμο.

Δεν ενδιαφέρει αν λέγεται «μεγάλη ιδέα», παράδοση ή αλλιώς εκείνο που συντηρεί, συνταράζει και ενθουσιάζει τα έθνη και τους δίνει τον πόθο να γεννήσουν και να μεγαλουργήσουν, ούτε αν πρω­τεύουσα του κράτους ή του έθνους θα είναι πάντα η Πόλη ή άλλη καμιά πολιτεία. Μπορεί η «μεγάλη ιδέα» όπως τη φαντάστηκαν και την έπλασαν οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας, δηλαδή ο ξαναγεννημός ή το συνέχισμα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, να μη συνεπαίρ­νει πιά αρκετά δυνατά όλες τις ψυχές, ώστε να σηκωθεί συμφωνά της το έθνος σύσωμο. Μπορεί αγκαλά η «μεγάλη ιδέα» να μην είναι και τίποτε άλλο παρά η έκφραση της πολύτιμης συναίσθησης του εθνισμού φυτρωμένη στις λαϊκές μάζες. Μα δεν μπορεί να είναι σημαντικό ένα έθνος χωρίς κάποια μεγάλη ιδέα που σύμφωνα μ’ αυτήν να ενεργεί, που να έχει πλαστεί από τα σπλάχνα του και νά το τράβα έπειτα αυτό το ίδιο προς την εκπλήρωσή της. Τα έθνη για να μεγαλουργήσουν και να κυριαρχήσουν ανάμεσα στα άλλα έθνη σε τόπους και σε χρόνους, κάτι μεγάλο πρέπει να βάλουν μέ το νου τους και να το αποζητούν, αλλιώς είναι ανάξια για μεγάλα έργα και θα απομείνουν δούλοι άλλων εθνών, δούλοι πολιτικά ή πνευμα­τικά και ψυχικά. Όχι να μεγαλοπιάνονται, γιατί έτσι κάνουν οι μικροί, μα σύμφωνα με μιά παράδοση δικη τους να βλέπουν και να θέλουν μεγάλα.

Αν το έθνος το Ελληνικό είναι τώρα πια ανάξιο για μεγάλα έργα -για να διπλοθεμελιώσει γερό και μεγάλο κράτος με σύνορα του τα σύνορα της φυλής, και για να πλάσει άλλη μια φορά πολιτι­σμό- καλύτερα να μην υπάρχει. Ας ξεφτίσει, ας χαθεί σαν έθνος, και τα άτομα του ας γίνουν ό,τι θέλουν, ας σκορπιστούν στον κόσμον σαν τους Εβραίους, ή και χειρότερα, χωρίς συνείδηση ή θύμη­ση εθνική καμία, υποπόδιο των ποδιών σ’ έθνη άλλα πιο άξια. Κά­ποια στερνά άνθη θα τα βγάζει και τότε, μερικούς εξαιρετικούς αν­θρώπους παραστρατισμένους, ξεριζωμένους, Θεοτοκόπουλους ή Παπαδιαμαντόπουλους που μόνο το όνομα τους θα είναι το τελευταίο ση­μάδι της καταγωγής τους. Οι άλλοι όλοι θα είναι έμποροι, μπακάληδες και ναυτικοι στα τέσσερα πέρατα της γης.

Αλλά είναι βέβαιο πως άμα στους καλύτερους της φυλής γίνει ολότελα συνειδητό το έθνος και σιγά σιγά το νοιώσουν έντονα και ολοκληρωτικά, τότε και κράτος φυσιολογικά αληθινό θα φτιάσουν οι Έλληνες και πολιτισμός θα αναβρύσει πάλι από τα Ελληνικά τα χώματα. Λαός που δείχνεται άξιος να πολεμά και να νικά ενώ ποτέ του δεν ήταν καταχτητικός, θα είναι ικανός και να λάβει ακέρια συνείδηση της φυλής του και να δημιουργήσει έναν πολιτισμό και κρά­τος όργανο του πολιτισμού αυτού. Πάστα πρόστυχη δεν είναι ο Έλ­ληνας και ξέρει να βαστά μέσα του αναμένη τη σπίθα που κληρονό­μησε από τους προγόνους του και έχει κοντά σ’ αυτό στα σωθικά του τη λαχτάρα της δημιουργίας.

https://cognoscoteam.gr/%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%b4%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ad%ce%b8%ce%bd%ce%bf%cf%82/

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

τοῦ Ἴωνος Δραγούμη

Πολλοὶ νομίζουν πὼς μὲ τὸ νὰ ἀπευθύνονται στὸ λαὸ μποροῦν νὰ φέρουν τὴ νεοελληνικὴ ἄνθιση. Ὁ λαὸς ὅμως δὲ φωτίζεται μὲ μοναχικὲς ἐνέργειες μερικῶν ἀτόμων ὅσο φωτεινὰ καὶ νὰ εἶναι, χρειάζεται μιὰ ἀριστοκρατία ὁλόκληρη γιὰ νὰ ἐπηρεαστεῖ ὁ λαός. Ὄχι ἀπὸ κάτω παρὰ ἀπὸ πάνω θ’ ἀρχίσει ὁ ξαναγεννημός. Ἄς φωτιστοῦν οἱ μορφωμένοι, ἄς λουστοῦν στὰ φεγγερὰ καὶ διάφανα νερὰ τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, ἄς συνταραχτοῦν καὶ ἄς θελήσουν κάτι, καὶ ὁ λαὸς θὰ τοὺς ἀκολουθήσει ἔπειτα.

Δὲν ἐνδιαφέρει ἄν θὰ εἶναι στολισμένοι μὲ τίτλους, μὲ γαλόνια ἤ μὲ γνωστὰ ὀνόματα, δὲν ἐνδιαφέρει ἄν θὰ εἶναι πλούσιοι ἤ φτωχοὶ, οὔτε ἄν θὰ ξέρουν πολλὰ ἤ λίγα γράμματα, μὰ πρέπει δίχως ἄλλο νὰ εἶναι εὐγενικοὶ στὴ σκέψη καὶ στὴν πράξη. Μπορεῖ νὰ ξέρουν πολλὲς γλῶσσες ξένες ἤ καὶ νὰ μὴν ξέρουν παρὰ τὴν ἑλληνική, μὰ ἡ γλῶσσα ποὺ θὰ ξέρουν -γιατὶ θὰ μιλοῦν ἀναγκαστικὰ μιὰ γλῶσσα ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωποι- ἀπαραίτητο νὰ εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς τους τῆς σύγχρονης. Καὶ τὴν ἴδια γλῶσσα θὰ τὴ μιλοῦν καὶ θὰ τὴ γράφουν. Μπορεῖ νὰ ἔχουν γνωριστεῖ μὲ ξένες συνήθειες καὶ φιλολογίες καὶ πολιτισμοὺς ἤ νὰ μὴν ἔχουν εἴδηση ἀπὸ δαῦτες, ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ θὰ γνωρίζουν τέλεια θὰ εἶναι οἱ συνήθειες τοῦ τόπου τους, ἡ φιλολογία καὶ ὁ πολιτισμὸς ποὺ μεταμόρφωσε τοὺς ἀνθρώπους τῆς πατρίδας τους καὶ τοὺς ἔπλασε τέτοιους ποὺ σήμερα εἶναι. Καὶ θὰ περηφανεύονται γι’ αὐτὰ, καὶ αὐτὸ ἀκόμα θὰ γίνει. Μπορεῖ νὰ ἔχουν μελετημένες τὶς ἐπιστῆμες εἴτε σὲ ξένα μέρη εἴτε στὸ σπίτι τους, ἤ καὶ νὰ μὴν ἔχουν καμιὰ μάθηση συστηματικὰ καὶ ἀπὸ βιβλία -οἱ ἐπιστῆμες δὲ δημιουργοῦν πολιτισμοὺς- ἀλλὰ δὲ θὰ εἶναι ἄνθρωποι ἄν δὲν ἔχουν προσέξει καὶ σπουδάσει βαθειὰ τὸν ἑαυτό τους. Καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους τὶς ρίζες ψάχνοντας θὰ τὶς βροῦν μέσα στὸ ἔθνος τους. Προπάντων θὰ εἶναι γνήσιοι καὶ ξάστεροι καὶ καθάριοι, ὄχι παρδαλοὶ καὶ μπογιατισμένοι καὶ ψεύτικοι, ἐσωτερικοὶ καὶ ὄχι ἐξωτερικοί, βαθιοὶ στὴ σκέψη καὶ ὄχι ρηχοί, καλοστεκούμενοι καὶ καλοκαθισμένοι καὶ ὄχι παραπατώντας, παραδέρνοντας καὶ ἑτοιμόρροποι, αὐτόφωτοι καὶ ὄχι ἑτερόφωτοι. Καὶ οἱ πράξεις τους, ποὺ θὰ εἶναι σύμφωνες μὲ τὸν ἑαυτό τους, θὰ δείχνουν αὐτοπεποίθηση, αὐτογνωσία, αὐτοβουλία. Καὶ δὲ θὰ φοβοῦνται τίποτα, οὔτε τὴν κοινὴ γνώμη, ποὺ εἶναι ὁ τρομερότερος δράκος. Καὶ δὲ θὰ συλλογίζονται τὸ θάνατό τους, ἀγκαλὰ μπορεῖ βέβαια νὰ συλλογίζονται καὶ συχνὰ μάλιστα τὸ θάνατο. Καὶ θὰ εἶναι ἀπρόσωποι, γιατὶ θὰ ξέρουν πὼς δὲν ἀξίζει ὁ ἑαυτὸς μας παρὰ σὰν ὄργανο γιὰ νὰ μαθαίνουμε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε, ἀλλοιῶς τὶ τὸν θέλουμε; Θὰ προσπαθοῦν νὰ γίνονται καλλίτεροι ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους ὄχι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ ἐγώ τους παρὰ ἀπὸ ἐπιθυμία νὰ κάμουν τὸ ὄργανο τῆς μάθησης καὶ τῆς πράξης πιὸ τέλειο. Ὄχι ἐγωλατρεία, μὰ καλλιέργεια τοῦ ἑαυτοῦ τους ἐπίμονη. Καὶ δὲ θὰ ξιπάζονται ἀπὸ τὰ ξένα, ἀπὸ τὰ περασμένα καὶ ἀπὸ τὰ παράξενα. Θὰ τὰ προσέχουν καὶ θὰ τὰ ζυγίζουν. Θὰ εἶναι ξυπνητοί, πλημμυρισμένοι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴ ζωή, γιὰ τὴ φύση, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ξεροὶ καὶ κρυσταλλωμένοι.

Σὰν οἱ τελευταῖοι ἀντιπρόσωποι μιᾶς περασμένης ἐποχῆς καὶ οἱ πρῶτοι μιᾶς ἐρχόμενης, θὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι οἱ καμωμένοι, οἱ μεστωμένοι, καὶ ποὺ ὥς τόσο ὁλοένα γίνονται. Καλοριζωμένοι ἀπάνω στὰ περασμένα, θὰ εἶναι φορτωμένοι ἀπὸ μελλούμενα καὶ ὥριμοι νὰ τὰ δημιουργήσουν. Γνωρισμένοι μὲ τὰ παλιὰ καὶ σέβοντάς τα μὲ φώτιση, θὰ ἔχουν τὴ θεία χάρη νὰ προβαίνουν, στοχαστικὰ μὰ καὶ σταθερά, στὰ καινούργια. Δὲ θὰ εἶναι μόνο σῶμα οὔτε μόνο ψυχή, δὲ θὰ ἔχουν μόνο κεφάλι οὔτε μόνο χέρια ἤ σκέλια, παρὰ θὰ εἶναι πλέριοι καὶ ἀκεριοι, μὲ ζωντανὲς ὅλες τους τὶς λειτουργίες. Εἰδικοὶ δὲ θὰ εἶναι, παρὰ γενικοί, ὑδροκέφαλοι μήτε, ὑπερτροφικὰ ἤ ἀτροφικὰ μέλη δὲ θὰ ἔχουν, μόνο σύμμετρα. Οἱ νέοι διονυσιακοὶ καὶ ἀπολλώνιοι, οἱ γέροι ὀλύμπιοι, οἱ γυναῖκες ἐρωμένες καὶ μητέρες καὶ ἀδελφές, τῶν ἀντρῶν τόνωση καὶ ὄχι ἀδυνάτισμα, καὶ τὰ παιδιὰ θεότρελλα καὶ γερὰ καὶ χαριτωμένα προμηνύματα τοῦ ξετελειωμένου ἀνθρώπου, ἐλπίδα ἀνώτερου ἀνθρωπισμοῦ.

Ὅλοι θὰ ζοῦν, θὰ κουνιοῦνται δηλαδὴ καὶ θὰ στοχάζονται, θὰ ὀνειρεύονται καὶ θὰ φαντάζονται, θὰ βλέπουν, θὰ προσέχουν καὶ θὰ ποθοῦν, καὶ θὰ θέλουν, καὶ θὰ κάνουν. Καὶ ὅταν ἡ ὡραία ἥβη θὰ σκάει, μιὰ ψυχοστασιὰ θὰ παίρνει τὸ νέον ἄνθρωπο, μελαγχολικὴ καὶ σταχτιὰ καὶ μουσικὴ καὶ πλούσια, σὰ νὰ προβλέπει δειλὰ δειλὰ ἤ νὰ προαισθάνεται μιὰν ἄνοιξη -κατάσταση φουσκοδεντριᾶς, ἀπαντοχῆς καὶ ἐλπίδας, καὶ ὁρμῆς ὅμως, βαθειὰ κρυμμένης μέσα στὰ σωθικά, ποὺ εἶναι νὰ φανερωθεῖ σιγοβράζοντας καὶ δυναμόνοντας μέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Ἀόριστα καὶ ἀξεδιάλυτα καὶ σκλαβωμένα ὅλα μέσα στὸ βάθος τὸ ἀμέτρητο, καὶ γι’ αὐτὸ πιὸ μουσικὰ καὶ ποιητικὰ καὶ πολυσύνθετα καὶ μπλεγμένα, θὰ εἶναι βαρειὰ ἀπὸ μέλλον.

Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τώρα γιὰ τὴν ἑλληνικὴ φυλὴ ἐποχὴ γεμάτη χυμοὺς καὶ δύναμη κρυμμένη, σὰν ἄνοιξη, γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι τῆς φυλῆς οἱ δημιουργικοί -ἡ ἀριστοκρατία τοῦ ἔθνους- εἶναι τὴν ὥρα τοὺτη πολύτροποι καὶ πολυτεχνίτες, δοκιμάζουν μέ κάθε τρόπο, νὰ ἐκφραστοῦν, νὰ φανερώσουν τὸν ὀργασμὸ ποὺ βράζει μέσα τους. Καὶ θὰ τὸν ἐκφράσουν! Βάλθηκαν νὰ ἐκφράσουν τὴ νέαν ἑλληνικὴ ψυχή, τὴν καθαρισμένη ἀπ’ ὅλες τὶς σκουριές, μὲ ὅλα τὰ μέσα, μὲ μουσική, μὲ ποίηση, πεζὸ λόγο, ἀρχιτεκτονική, χοροὺς, κεντήματα, ἀγῶνες, γυμναστική, πολέμους, ἡρωισμούς. Σὰν τοὺς ἀνθρώπους τοὺς μεγάλους τοῦ ξαναγεννημοῦ στὴ Δύση ἔχει ὁ καθένας τους συχνὰ πολλὲς μαζὺ ἀξιοσύνες, καὶ βλέπεις ἔξαφνα μαθηματικοὺς ποὺ ἐναρμονίζουν τὴ βυζαντινὴ μουσική, γιατροὺς ποὺ ἀνοίγουν τὰ μάτια τῶν εἰδικῶν στὰ παιδαγωγικὰ ἤ στὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση, δικηγόρους ποὺ κάνουν ποιήματα, ἐμπόρους καὶ πολιτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς ποὺ εἶναι τεχνίτες τοῦ λόγου, ἀρχιτέκτονες ποὺ ζωγραφίζουν καὶ μελετοῦν τὰ βυζαντινὰ πρότυπα, μουσικοὺς ποὺ εἶναι ποιητές, λογογράφους ποὺ εἶναι καὶ ζωγράφοι, ζωγράφους ποὺ εἶναι γλύπτες, καθηγητὲς πού, δίχως νὰ ξέρουν καλὰ γιὰ ποιὸ λόγο, περιμαζεύουν δημοτικὰ τραγούδια, λαϊκὲς λέξεις, φράσες, παραμύθια, παροιμίες, παιδαγωγοὺς ποὺ εἶναι φιλόσοφοι, ποιητὲς ποὺ εἶναι τεχνοκρίτες, λογογράφους ἀποστόλους τοῦ ξαναγεννημοῦ, λάτρες τῆς φύσης καὶ πολιτικοὺς μαζύ, παπάδες ποὺ στοχάζονται καὶ ἐνεργοῦν. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἕνας ἕνας ξεπροβάλλουν δειλὰ δειλὰ καὶ ἀναπάντεχα ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς τοῦ ἔθνους, σὰ σημάδια καὶ προμηνύματα μιᾶς γενικῆς ἄνθισης, αὐτοὶ ποὺ σχεδὸν δὲ γνωρίζονται ἀναμεταξὺ τους καὶ φυσικὰ λοιπὸν οὔτε συνεργάζονται συνειδητὰ εἶναι λάτρεις τῆς δημοτικῆς παράδοσης, ποὺ τὴν ἀνακάλυψαν καὶ τὴν ξεσκέπασαν ὁ καθένας χωριστὰ σκαλίζοντας στὰ ἀγνώριστα βάθια τῆς ψυχῆς τους.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ πρόδρομοι τοῦ νεοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ αὐτοὶ εἶναι ἡ ἀριστοκρατία ποὺ θὰ νικήσει τὴν ξεπεσμένη τώρα τάξη τῶν μισογραμματισμένων ποὺ ὥς τώρα κυριαρχοῦσε καὶ θὰ πάρει τὴ θέση της. Καὶ αὐτοὶ θὰ διαφεντέψουν τὸ ἔθνος καὶ στὴ σκέψη καὶ στὴν πράξη καὶ θὰ διδάξουν τὶς ἐρχόμενες γενεές. Ἀπ’ αὐτοὺς θὰ βγοῦν οἱ νέοι δάσκαλοι καὶ τὰ νέα σκολεία.

Ὁ δημοτικισμὸς εἶναι γιὰ τοὺς Ἕλληνες ζήτημα ἀνθρώπινο. Ὁ ἄνθρωπος διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα ζῶα μὲ τὸ νὰ ἔχει λόγο, καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀνθρώπινο πρᾶμα ἀπὸ τὴν ὅσο γίνεται πιὸ ἐλεύτερη ἔκφραση τοῦ λόγου. Οἱ δάσκαλοι κυτάζουν νὰ βάλουν ἐμπόδια στὸ λόγο. Νὰ τσακιστοῦν! Δὲν ὑπάρχει ζήτημα ποὺ νὰ ἐνδιαφέρει τὸν ἄνθρωπο πιότερο ἀπὸ τὸ ζήτημα τοῦ λόγου, καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες αὐτὸ εἶναι τὸ ζήτημα τοῦ δημοτικισμοῦ. Πολλοὶ δημοτικιστὲς μὲ τὸ νὰ ἔτυχε νὰ εἶναι καὶ θετικιστές, καὶ ἄλλοι σοσιαλιστές, νόμισαν πὼς δημοτικισμὸς θὰ πεῖ θετικισμός, καὶ ἄλλοι σοσιαλισμός, ἐνῶ δημοτικισμὸς θὰ πεῖ κάτι πολὺ πλατύτερο, βαθύτερο καὶ πλουσιότερο.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ πρόδρομοι. Ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωριστοῦν ἀναμεταξύ τους, νὰ τὸ νοιώσουν πὼς συγγενεύουν, νὰ λάβουν συνείδηση πὼς κάνουν ὁ καθένας στὸ εἶδος του καὶ μὲ διάφορες μορφὲς τὸ ἴδιο πρᾶμα, πὼς ἡ ἴδια πνοὴ τοὺς πῆρε καὶ τοὺς ὁδηγεῖ πρὸς τὴ δημιουργία τοῦ νέου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ τότε θὰ συνεργαστοῦν γιὰ νὰ βάλουν σὲ δρόμο τὸ μεγάλο ἔργο. Θὰ ἔρθει καὶ αὐτό.

Αὐτὴ ἡ νέα εὐγένεια τοῦ ἔθνους θὰ εἶναι ἀλύγιστη στὴ θέληση καὶ πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες καὶ στὴ σκέψη καὶ στὴν αἴσθηση. Νέα αἰσθητικὴ θὰ τὴ φωτίζει καὶ θὰ τὴν ἐνθουσιάζει, γιατὶ θὰ εἶναι κοντήτερα στὴ φύση καὶ μακρήτερα ἀπὸ κάθε δογματισμό. Καὶ θὰ κάνει πάντα ἀπερίμεντα ἔργα, δηλαδὴ τέτοια ποὺ ἡ σήμερα κυρίαρχη τάξη τῶν μισογραμματισμένων δὲ θὰ τὰ περιμένει ἤ θὰ τὰ περιμένει ἀλλοιώτικα, σύμφωνα μὲ τὴν κοινὴ δική της προστυχιά. Καὶ θὰ τὸ ξέρουν οἱ νέοι ἀριστοκράτες πὼς δὲν ἔχει νὰ φοβηθοῦν ἀπὸ τὴν κατακραυγὴ τῶν πολλῶν ἤ τὴν καταφρόνια τους, οὔτε νὰ φύγουν σὲ τόπους ξένους γιὰ νὰ ἀνθίσουν δυνατοὶ ὥστε νὰ νοιώθουν πὼς δὲν ἀξίζει τόσο ἡ φήμη ποὺ θὰ μποροῦσαν ἴσως στὴν ἐποχὴ μας νὰ ἀποχτήσουν ἐκεῖ πέρα -γιατὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς στὴ Δύση βρίσκεται σὲ ξεπεσμὸ καὶ τίποτε δὲν μποροῦν οἱ ἄνθρωποί του νὰ δημιουργήσουν πιὰ παρὰ ἐπιστῆμες καὶ μόνο- ὅσο ἡ δημιουργία ποῦ κάνουνε μένοντας στὸν τόπο τους, ὅπου κάμποσα σημάδια δείχνουν πὼς γεννιέται ἕνας νέος πολιτισμὸς καὶ ὅπου θὰ λάβουν τὴ χαρὰ τὴ μεγάλη νὰ λογαριαστοῦν σ’ αὐτὸν μέσα, ἔστω καὶ πρόδρομοι.

Πηγή: Ἴωνος Δραγούμη, Ἑλληνικὸς Πολιτισμός, σ. 96-102, ἐκδόσεις Φιλόμυθος, Ἀθήνα, 1993

https://ellinikosblog.wordpress.com/2018/07/31/%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%b1/

Guenon, Eastern Metaphysics

"The material superiority of the West is beyond dispute; nobody denies it, but it is hardly grounds for envy. But one must go further: sooner or later this excessive material development threatens to destroy the West if it does not recover itself in time and if it does not seriously consider a 'return to the source,' as goes a saying current in certain schools of Islamic esoterism. Today one hears from many quarters of the 'defence of the West,' but unfortunately it does not seem to be understood that it is chiefly against itself that the West needs to be defended, that the greatest and most formidable of the dangers that threaten it stem from its own present tendencies. It would be wise to mediate deeply on this..."

–– Guenon, Eastern Metaphysics, 91.

Καθόλου άσχετη με τα σημερινά γεγονότα αυτή η ξεχασμένη "λεπτομέρεια" της πρόσφατης ιστορίας της χώρας. Στην ουσία πρόκειται για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Η Ελλάδα παθαίνει ότι έπαθε το Δεσποτάτο της Ηπείρου. Βιάστηκε να επελάσει ανατολικά, χωρίς να έχει εξασφαλίσει τα νώτα του...
Σαν Σήμερα:

"1914
Οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφασίζουν ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα κατακυρωθούν στην Ελλάδα, εάν αυτή αποχωρήσει από τη Βόρειο Ήπειρο. Οι αντιδράσεις που ξεσπούν στην Ήπειρο προκαλούν την παρέμβαση του πρωθυπουργού, Ελευθέριου Βενιζέλου, που δηλώνει ότι κάθε αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού ή ηπειρωτικού λαού θα έχει κακές συνέπειες για τη χώρα και την περιοχή"

Η κληρονομιά του Αλέξανδρου

Η Κληρονομιά του Αλεξάνδρου

Έξι αιώνες μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, παίρνοντας το όνομα του Καλλισθένη, του συντρόφου του μεγάλου Μακεδόνα, συγκέντρωσε σε μια ενιαία αφήγηση όλους τους θρύλους που το όνομα του Αλεξάνδρου είχε απελευθερώσει στην ελληνιστική Ανατολή, μεταμορφώνοντας τον κατακτητή της Ασίας σε ένα είδος μάγου που έβγαινε από τις Χίλιες και μια νύχτες.

Η χωρίς προηγούμενο διάδοση του μυθιστορήματος του ψευδο-Καλλισθένη δείχνει καθαρά την τεράστια εντύπωση που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο η μορφή του Αλεξάνδρου. Μέσω της λατινικής μετάφρασης του Ιούλιου Βαλέριου (4ος αι.) και εκείνης του αρχιερέα Λέοντα (Νάπολη, 10ος αι.), το Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου, συμπληρωμένο με τις μυθοπλασίες της Historia de Proeliis και της Επιστολής του Αλέξανδρου στον Αριστοτέλη, έγινε γνωστό σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και αναπαράχθηκε σε πολλές γλώσσες, φτάνοντας μέχρι την Ισλανδία. Παρομοίως, και οι ανατολικοί λαοί μετέγραψαν στις γλώσσες τους την αφήγηση του ψευδο-Καλλισθένη, εμπλουτίζοντάς την με παραλλαγές που ο αλεξανδρινός μύθος είχε γεννήσει στην Ανατολή. Έτσι, για τους Αιγυπτίους, ο Αλέξανδρος υπήρξε ο γιος του τελευταίου Φαραώ, Νεκτανεβώ Β΄, ενώ οι Πέρσες Φιρντουζί (10ος αι.) και Νιζαμί (12ος αι.) τον είχαν μεταβάλει σε απόγονο του οίκου των Αχαιμενιδών, δηλαδή σε εθνικό ήρωα του Ιράν. Υιοθετημένος από την εσχατολογική ιουδαϊκή φιλολογία, ο Αλέξανδρος είναι επίσης παρών στο Κοράνι, όπου αναφέρεται ως Ισκαντέρ Δουλ-Καρνεΐν («Αλέξανδρος Δικέρατος»), σε ανάμνηση του γιου του θεού Άμμωνα, που ήταν στολισμένος με τα δύο κέρατα του πατέρα του. Ανάλογα χαρακτηριστικά βρίσκουμε στις αναρίθμητες μεταφράσεις του Μυθιστορήματος του Αλέξανδρου, στη συριακή, αρμενική, κοπτική, αιθιοπική, τουρκική, μαλαϊκή, σιαμέζικη και λοιπές γλώσσες. Ακόμα και σήμερα, οι οικογένειες των ευγενών του Μπαντακσάν, στις υπώρειες του Ιντοκούς, ισχυρίζονται πως κατάγονται από τον Αλέξανδρο, ενώ οι Καφίρ των ορέων του Νουριστάν θεωρούν πως είναι πρόγονοι των στρατηγών και των στρατιωτών του. Παρομοίως, ο πρόεδρος Σοεκάρνο –αλλά και οι παλαιοί Ολλανδοί κυβερνήτες– είχαν μεταμορφωθεί από τους κατοίκους της Ιάβας σε απογόνους του μεγάλου Ισκαντέρ Αγκούνγκ…

Άγαλμα του Βούδα, ελληνο-βουδιστικής τεχνοτροπίας, από το Βασίλειο της Ghandara, στο σημερινό Πακιστάν (1ος-2ος αι. μ.Χ.).
Έτσι, για πολλούς αιώνες, οι σαλτιμπάγκοι, οι ερμηνευτές του Αλβέριχου ντε Μπεζανσόν, του Αλεξάντρ ντε Μπερναί ή του πατέρα Λαμπρέχτ, οι αφηγητές του Σαχ-Ναμέχ, του Φιρντουζί και του Ισκαντέρ-Ναμέχ, του Νιζαμί, οι λαϊκοί βάρδοι και οι παραμυθάδες του χωριού αφηγούνταν στα ανάκτορα και στις δημοσιές της Ανατολής και της Δύσης πώς ο Αλέξανδρος είχε ανακαλύψει την Πηγή της Αιώνιας Νεότητας, πώς είχε εισχωρήσει στο μαγεμένο δάσος όπου, κάτω από κάθε δέντρο, κοιμάται μια νεαρή κοπέλα αιθέριας ομορφιάς, πώς είχε εξερευνήσει τον βυθό του Ωκεανού και πώς προσπάθησε να ανεβεί μέχρι τον έβδομο ουρανό. Ο Αλέξανδρος, διηγούνταν οι ποιητές, είχε αιχμαλωτίσει δυο φτερωτούς γρύπες τους οποίους άφησε νηστικούς για τρεις ημέρες. Την τρίτη μέρα, τους έζεψε σε έναν ζυγό από τον οποίο αιωρούνταν ένας θρόνος ο βασιλέας κάθισε επάνω του και ύψωσε ένα μακρύ κοντάρι στην άκρη του οποίου κρέμασε το συκώτι ενός ζώου. Οι πεινασμένοι γρύπες πέταξαν ψηλά για ν’ αρπάξουν την τροφή, και ανέβασαν έτσι τον βασιλιά στον ουρανό δεν ακούμπησαν ποτέ τη λεία τους και έτσι ο Αλέξανδρος ανέβαινε όλο και πιο ψηλά και θα έφτανε στον έβδομο ουρανό αν δεν συναντούσε ένα πνεύμα που τον διέταξε να κατέβει και πάλι ανάμεσα στους ανθρώπους: «Γιατί, του είπε, θέλεις να γνωρίσεις τα πράγματα του ουρανού όταν αγνοείς τα πράγματα της γης;»…
Αυτή την εικόνα της αναλήψεως του Αλεξάνδρου την συναντάμε λίγο-πολύ παντού στη Δύση: ας αναφέρουμε, ανάμεσα σε άλλα, το θαυμάσιο ψηφιδωτό δάπεδο του καθεδρικού ναού του Οτράντο, τα κιονόκρανα της Μονής του Μουασάκ, τα ανάγλυφα που κοσμούν την πρόσοψη του καθεδρικού ναού του Μπόργκο Σαν Ντονίνο ή εκείνη της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου, στη Βενετία. Την ξαναβρίσκουμε, σχεδόν πανομοιότυπη, σε περσικές, αιθιοπικές, τουρκικές, ινδικές μινιατούρες. Η ωραιότερη αναπαράσταση αυτού του θέματος είναι, ίσως, αυτή που βρίσκουμε επάνω σε ένα θαυμάσιο μουσουλμανικό σμάλτο, στο Μουσείο Φερντιναντέουμ του Ίνσμπρουκ, που ανήκε άλλοτε σε έναν ακόμα λάτρη του Αλεξάνδρου: τον πρίγκιπα Σουλεϊμάν ιμπν-Νταούντ της Μοσούλης (1114-1144)…

Στο βάθος αυτής της οικουμενικής ονειροφαντασίας βρίσκεται ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός: αν ο Αλέξανδρος κατέστη ο μοναδικός, κοινός σε Ανατολή και Δύση, ήρωας, αυτό συνέβη γιατί ο κόσμος που δημιούργησε εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη διεθνή κοινότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Left-wing “Sinn Féin” wins historic victory in Ireland

https://www.peoplesworld.org/article/left-wing-sinn-fein-wins-historic-victory-in-ireland/?fbclid=IwAR2FXJ9aDqz82mHKziHkn54aWmryrYWFUHoqNTrtSRPr3ZAkaPNYMatOA9Y

Αντίοχος Δ Επιφανής

Συρία του Άσαντ!
Συρία των Σελευκιδών!
Μακαβαίοι όπως νεοθωμανοί σαλαφιστές τζιχαντιστές και δήθεν fsa.

Αντίοχος Δ Επιφανής

Τάγμα των Βουκελαρίων/ Air des Chevaliers | La Nef | Perceval and the Grail

Αν είναι να βλέπουμε το Βυζάντιο μέσα από τα δυτικοευρωπαϊκά πρίσματα, τότε γιατί να το βλέπουμε μέσα από τα μάτια του δυτικού Διαφωτισμού κι όχι της δυτικής Ιπποσύνης;

Ο Μύθος του Ιερού Δισκοπότηρου (Γκράαλ), ο Κέλτικος Κύκλος, οι Τεύτονες Ιππότες... Όλα αντηχούν Βυζάντιο! Το Τάγμα των Βουκελαρίων* με το πανομοιότυπο τελετουργικό με εκείνο που τέλεσε ο Μεγαλέξανδρος στους γάμους των Εταίρων, ένα ιπποτικό τάγμα στην ουσία.

Κι εσείς Λύκοι μου Λευκοί, που οι αριφνητοι πρόγονοι ουρλιάζουν μέσα στο υπερβόρεια αίμα σας, οποία μεγαλύτερη τιμή να υπηρετείτε στην Βαράγγειο Φρουρά, στην Μίκλαγκαρντ ή στην Τσάργκαρντ;

*Βουκελάριοι όπως βούκα, μπουκιά, η ελάχιστη μονάδα τροφής και φυσικά άρτου, ψωμιού. Μπουκιά όπως Μπέκος το ψωμί στα αρχαία φρυγικά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο στην περίφημη ιστορία του με τον Φαραώ που ήθελε να μάθει ποιά ήταν η αρχαιότερη γλώσσα του κόσμου.
Όπως bakery ο φούρνος, όπως becco το ράμφος βλ μπεκάτσα το πουλί με το μακρύ ράμφος, όπως τα πουλιά τσιμπούν beccare την ελάχιστη μονάδα τροφής τους.. "λαλεί πουλί παίρνει σπυρί..." .

Heil Odin! Burzum orchestral cover

Δερβίσηδες

Κάποια στιγμή, στην πορεία της Ανάκτησης, της Reconquista, θα πρέπει να αποσπάσουμε το αιρετικό Ισλάμ (Αλαουίτες, Αλεβίτες, Μπεχτασήδες, ο ίδιος ο Ρουμί) από το καθεαυτό σαλαφιστικό και νέο οθωμανικό και να το προσθέσουμε στον Ελληνισμό! Ούτως ή άλλως τους θεωρούν μιάσματα! Ούτως ή άλλως ο Αλαουίτης Άσαντ είναι περισσότερο Σελευκίδης από όσο οποιοσδήποτε νεοελληνάς! Αυτή θα ήταν μιας συνεπής συνέχεια της Κληρονομιάς του Αλεξάνδρου.

Floki the cristian monk?

Μια από τις καλύτερες σκηνές όλων των σεζόν!
Floki the boatbuilder! Floki the...
Floki the cristian monk?

The CIA Admits Psychic Abilities Are Real, But Cannot Figure Out The Science Behind It

https://medium.com/remote-viewing-community-magazine/the-cia-admits-psychic-abilities-are-real-but-cannot-figure-out-the-science-behind-it-800d1e38a003

Miklagard

We are the Varangian Guard!

Guards of glory and of might
Red as blood and black as night
Flies our banner as we march
In the East, for the king of the Greek

Miklagard, in the second indiction

Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος

"Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος": 

Η επαναστατική προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη

Η επαναστατικής προκήρυξη που κυκλοφόρησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 24 Φεβρουαρίου 1821, σηματοδότησε την έναρξη της Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Η ὥρα ἦλθεν, ὦ Ἄνδρες Ἕλληνες! Πρὸ πολλοῦ οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης, πολεμοῦντες ὑπὲρ τῶν ἰδίων Δικαιωμάτων καὶ ἐλευθερίας αὐτῶν, μᾶς ἐπροσκάλουν εἰς μίμησιν, αὐτοί, καίτοι ὁπωσοῦν ἐλεύθεροι, ἐπροσπάθησαν ὅλαις δυνάμεσι νὰ αὐξήσωσι τὴν ἐλευθερίαν, καὶ δι’ αὐτῆς πᾶσαν αὐτῶν τὴν Εὐδαιμονίαν.

Οἱ ἀδελφοί μας καὶ φίλοι εἶναι πανταχοῦ ἕτοιμοι, οἱ Σέρβοι, οἱ Σουλιῶται, καὶ ὅλη ἡ Ἤπειρος, ὁπλοφοροῦντες μᾶς περιμένωσιν· ἂς ἑνωθῶμεν λοιπὸν μὲ Ἐνθουσιασμόν! ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἡ Εὐρώπη, προσηλώνουσα τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς ἡμᾶς, ἀπορεῖ διὰ τὴν ἀκινησίαν μας, ἂς ἀντηχήσωσι λοιπὸν ὅλα τὰ Ὄρη τῆς Ελλάδος ἀπὸ τὸν Ἦχον τῆς πολεμικῆς μας Σάλπιγγος, καὶ αἱ κοιλάδες απὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν Ἁρμάτων μας. Ἡ Εὐρώπη θέλει θαυμάση τὰς ἀνδραγαθίας μας, οἱ δὲ τύραννοι ἡμῶν τρέμοντες καὶ ὠχροί θέλουσι φύγει ἀπ’ ἐμπροσθέν μας.

Οἱ φωτισμένοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἐνασχολοῦνται εἰς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας· καὶ πλήρεις εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς πρὸς αὐτοὺς τῶν Προπατόρων μας εὐεργεσίας, ἐπιθυμοῦσι τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἡμεῖς, φαινόμενοι ἄξιοι τῆς προπατορικῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος, εἴμεθα Εὔελπεις, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτών καὶ βοήθειαν· πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθη, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ημᾶς. Κινηθῆτε, ὦ φίλοι, καὶ θέλετε ἰδῆ μίαν Κραταιὰν δύναμιν νὰ υπερασπισθῇ τὰ δίκαιά μας! Θέλετε ἰδῆ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν μας πολλούς, οἵτινες, παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν δικαίαν μας αἰτίαν, νὰ στρέψωσι τὰ Νῶτα πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ νὰ ἑνωθῶσι μὲ ἡμᾶς· ἂς παῤῥησιασθῶσι μὲ εἰλικρινὲς φρόνημα, ἡ Πατρίς θέλει τοὺς ἐγκολπωθῆ! Ποῖος λοιπὸν ἐμποδίζει τοὺς ἀνδρικούς σας Βραχίονας; ὁ ἄνανδρος ἐχθρός μας εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος. Οἱ στρατηγοί μας ἔμπειροι καὶ ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς γέμουσιν ἐνθουσιασμού! ἑνωθήτε λοιπόν, ὦ ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες! ἂς σχηματισθῶσι φάλαγκες ἐθνικαί, ἂς ἐμφανισθῶσι Πατριωτικαὶ λεγεῶνες, καὶ θέλετε ἰδῆ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους Κολοσσοὺς τοῦ δεσποτισμοῦ νὰ πέσωσιν ἐξ ἰδίων, ἀπέναντι τῶν θριαμβευτικῶν μας Σημαίων! Εἰς τὴν φωνήν τῆς Σάλπιγκός μας ὅλα τὰ παράλια τοῦ Ἰωνίου καὶ Αἰγέου πελάγους θέλουσιν ἀντηχήση· τὰ Ἑλληνικὰ πλοῖα, τὰ ὁποῖα ἐν καιρῷ εἰρήνης ἤξεραν νὰ ἐμπορεύωνται, καὶ νὰ πολεμῶσι, θέλουσι σπείρη εἰς ὅλους τοὺς λιμένας τοῦ τυράννου μὲ τὸ πῦρ καὶ τὴν μάχαιραν, τὴν φρίκην καὶ τὸν θάνατον...

Ποία ἑλληνικὴ ψυχὴ θέλει ἀδιαφορήση εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς Πατρίδος; Εἰς τὴν Ῥώμην ἕνας τοῦ Καίσαρος φίλος σείων τὴν αἱματομένην χλαμύδα τοῦ τυράννου ἐγείρει τὸν λαόν. Τί θέλετε κάμη Σεῖς ὦ Ἕλληνες, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Πατρὶς γυμνὴ δεικνύει μὲν τὰς πληγάς της καὶ μὲ διακεκομμένην φωνὴν ἐπικαλεῖται τὴν βοήθειαν τῶν τέκνων της; Ἡ θεία πρόνοια, ὦ φίλοι Συμπατριῶται, εὐσπλαγχνισθεῖσα πλέον τὰς δυστυχίας μας ηὐδόκησεν οὕτω τὰ πράγματα, ὥστε μὲ μικρὸν κόπον θέλομεν απολαύση μὲ τὴν ἐλευθερίαν πᾶσαν εὐδαιμονίαν. Ἂν λοιπὸν ἀπὸ ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος θέλει πολλαπλασιάση τὰ δεινά μας, καὶ θέλομεν καταντήση διὰ παντὸς τὸ δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν.

Στρέψατε τοὺς ὀφθαλμούς σας, ὦ Συμπατριῶται, καὶ ἴδετε τὴν ἐλεεινήν μας κατάστασιν! ἴδετε ἐδῶ τοὺς Ναοὺς καταπατημένους! ἐκεῖ τὰ τέκνα μας ἁρπαζόμενα διὰ χρῆσιν ἀναιδεστάτην τῆς ἀναιδοῦς φιληδονίας τῶν βαρβάρων τυράννων μας! τοὺς οἴκους μας γεγυμνωμένους, τοὺς ἀγρούς μας λεηλατισμένους καὶ ἡμᾶς αὐτούς ἐλεεινὰ ἀνδράποδα!

Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον Ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ὰσεβῆ τῶν ἀσε-βῶν Καταφρόνησιν.

Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅστις ἀνδρειοτέρως ὑπερασπισθῆ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος, καὶ ὠφελιμοτέρως τὴν δουλεύση. Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξη τοὺς Δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην Βουλὴν θέλουσιν ὑπείκει ὅλαι μας αἱ πράξεις...

Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἕν κοινὸν φρόνιμα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱεροὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Οἱ δὲ ἐν ξέναις αυλαῖς ὑπουργοῦντες στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὁμογενείς, ἀποδίδοντες τὰς εὐχαριστίας εἰς ἣν ἕκαστος υπουργεῦ δύναμιν, ἂς ὁρμήσωσιν ὅλοι εἰς τὸ ἀνοιγόμενον ἤδη μέγα καὶ λαμπρὸν στάδιον, καὶ ἂς συνεισφέρωσιν εἰς τὴν πατρίδα τὸν χρεωστούμενον φόρον, καὶ ὡς γενναῖοι ἂς ἐνοπλισθῶμεν ὅλοι ἄνευ αναβολῆς καιροῦ μὲ τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τῆς ἀνδρείας καὶ ὑπό-σχομαι ἐντὸς ὀλίγου τὴν νίκην καὶ μετ' αὐτὴν πᾶν ἀγαθόν. Ποῖοι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν να αντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ Ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας· Μάρτυς ἡ Ἰσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσε τὰς ἀηττήτους φάλα-γκας ἑνὸς τυράννου.

Μὲ τὴν Ἕνωσιν, ὦ Συμπολῖται, μὲ τὸ πρὸς τὴν ἱεράν Θρησκείαν Σέβας, μὲ τὴν πρὸς τοὺς Νόμους καὶ τοὺς Στρατηγοὺς ὑποταγήν, μὲ τὴν εὐτολμίαν καὶ σταθηρότητα, ἡ νίκη μας εἶναι βεβαία καὶ ἀναπόφευ-κτος, αὐτὴ θέλει στεφανώση μὲ δάφνας ἀειθαλεῖς τοὺς Ἡρωικούς ἀγῶνάς μας, αὐτὴ μὲ χαρακτῆρας ἀνεξαλείπτους θέλει χαράξη τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, διὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ἡ Πατρὶς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή καὶ γνήσιά της τέκνα μὲ τὰ βραβεῖα τῆς δόξης καὶ τιμῆς· τὰ δὲ ἀπειθῆ καὶ κωφεύοντα εἰς τὴν τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει ἀποκηρύξη ὡς νόθα καὶ Ἀσιανὰ σπέρματα, καὶ θέλει παραδώση τὰ ὀνόματά των, ὡς ἄλλων προδότων, εἰς τὸν ἀναθεματισμὸν καὶ κατάραν τῶν μεταγενεστέρων.

Ἂς καλέσωμεν λοιπὸν ἐκ νέου, ὦ Ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες, τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν κλασικὴν γῆν τῆς Ἑλλάδος! Ἂς συγκροτήσωμεν μάχην μεταξὺ τοῦ Μαραθῶνος καὶ τῶν Θερμοπυλῶν! Ἂς πολεμήσωμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι, διὰ νὰ μᾶς αφήσωσιν ελευθέρους, ἐπολέμησαν καὶ ἀπέθανον ἐκεῖ! Τὸ αἷμα τῶν τυράννων εἶναι δεκτὸν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Επαμεινώνδου Θηβαίου, καὶ τοῦ Ἀθηναίου Θρασυβούλου, οἵτινες κατετρόπωσαν τοὺς τριάκοντα τυράννους, εἰς ἐκείνας τοῦ Ἁρμοδίου καὶ Αριστογείτωνος, οἱ ὁποῖοι συνέτριψαν τὸν Πεισιστρατικὸν ζυγόν, εἰς ἐκείνην τοῦ Τιμολέοντος, ὅστις ἀπεκατέστησε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν Κόρινθον καὶ τὰς Συρακούσας, μάλιστα εἰς ἐκείνας τοῦ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέους, τοῦ Λεωνίδου καὶ τῶν τριακοσίων, οἵτινες κατέκοψαν τοσάκις τοὺς ἀναριθμήτους στρατοὺς τῶν βαρβάρων Περσῶν, τῶν ὁποίων τοὺς βαρβαροτέρους καὶ ἀνανδροτέρους ἀπογόνους πρόκειται εἰς ἡμᾶς σήμερον, μὲ πολλὰ μικρὸν κόπον, νὰ ἐξαφανίσωμεν ἐξ ὁλοκλήρου.

Εἰς τὰ ὅπλα λοιπὸν, φίλοι, ἡ Πατρίς Μᾶς Προσκαλεῖ!

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης

Τὴν 24ην Φεβρουαρίου 1821, Εἰς τὸ γενικὸν στρατόπεδον τοῦ Ἰασίου

 

Είμαι ένα άσπρο, άσπρο παλικάρι

Λευκή Γενοκτονία

"Φαίνεται αντί-διαισθητικό να ισχυριζόμαστε ότι οι λευκοί είναι τα θύματα γενοκτονίας. Οι λευκοί δεν σφαγιάζονται κατά εκατομμύρια, που είναι και η εικόνα που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για γενοκτονία. Κατά τα φαινόμενα, η φυλή μας είναι ισχυρή, ευημερούσα και πολυπληθής. Αλλά οι υπερασπιστές της Θέσης της Λευκής Γενοκτονίας παραπέμπουν στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1948 για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος Γενοκτονίας, η οποία στο Άρθρο ΙΙ ορίζει τη γενοκτονία ως. . . οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστραφούν, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα, ως τέτοια:

(α) σκοτώνοντας τα μέλη της ομάδας · (β) η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή πνευματικής βλάβης στα μέλη της ομάδας · (γ) Προξενώντας σκόπιμα στην ομάδα τις συνθήκες ζωής που υπολογίζονται ώστε να επιφέρουν την φυσική τους καταστροφή εν όλω ή εν μέρει. (δ) Επιβολή μέτρων για την πρόληψη γεννήσεων εντός της ομάδας. . . . Αυτός ο ορισμός της γενοκτονίας είναι πολύ ευρύτερος από την οριστική μαζική δολοφονία. Συγκεκριμένα, τα σημεία (γ) και (δ) συμφωνούν με τον χαρακτηρισμό εκείνων των πολιτικών που καταστρέφουν αργά μια ομάδα, σε μεγάλες χρονικές περιόδους, και ως γενοκτονία.

Έτσι, η γενοκτονία έρχεται σε δύο μορφές, τις οποίες μπορούμε να ονομάσουμε, θερμή γενοκτονία και αργή, ψυχρή γενοκτονία. Η λευκή εξαφάνιση εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία. Η λευκή εξαφάνιση σημαίνει ότι σε κάθε λευκό έθνος, τα ποσοστά αναπαραγωγής έχουν πέσει κάτω από την αντικατάσταση, πράγμα που σημαίνει ότι περισσότεροι λευκοί θα πεθάνουν από ό, τι γεννιούνται, μέχρις ότου να σταματήσουν να υπάρχουν ως ξεχωριστή φυλή. Υπάρχουν πέντε κύριες αιτίες λευκής εξαφάνισης. Είμαι βέβαιος ότι σε αυτόν τον κατάλογο θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλοι παράγοντες, αλλά αν αντιμετωπιστούν μόνο αυτά τα πέντε προβλήματα, δεν θα φοβόμουν πλέον για το μέλλον της φυλής μας.

Μια ηθική του ηδονισμού, του ατομικισμού και του εγωισμού που δυσφημεί την αναπαραγωγή και την οικογενειακή ζωή. Ο φεμινισμός, που ενθαρρύνει τις γυναίκες να ακολουθήσουν μια σταδιοδρομία αντί να κάνουν την οικογενειακή ζωή πρωταρχικό επάγγελμα. Η ευρεία χρήση του ελέγχου των γεννήσεων και των αμβλώσεων αποσυνδέει το φύλο από την εγκυμοσύνη και την εγκυμοσύνη από την ανατροφή των παιδιών. Το αυξανόμενο κόστος του οικογενειακού σχηματισμού, που οφείλεται κυρίως στη φυλετική ενσωμάτωση - η οποία είναι η κινητήρια δύναμη της προαστικοποίησης και της από αστικοποίησης, προκειμένου να βρεθούν ασφαλείς χώροι για τους λευκούς για την οικογενειακή ζωή - και η μη λευκή μετανάστευση και η βιομηχανία offshoring, που μειώνει τους μισθούς των λευκών. Επιμειξία, κατά την οποία τα άτομα αναπαράγουν τα δικά τους γονίδια αλλά όχι τη φυλή τους αναμειγνύοντας με άλλη φυλή."


https://www.counter-currents.com/2015/09/white-genocide/

Αλαίν Ντε Μπενουά: Ό, τι και να συμβεί, τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν ήδη κερδίσει.

Breizh-info.com: Πρώτα απ 'όλα, πώς αναλύετε τα γεγονότα αυτών των πρόσφατων Σαββατοκύριακων;

Αυτό που θεωρώ πιο εντυπωσιακό είναι, πρώτα απ' όλα, η συνέχεια του κινήματος. Ενώ η κυβέρνηση αναμένει την πίεση να ελαττωθεί, δεν έχει ελαττωθεί. Είναι ο καρπός μιας εξαιρετικής αποφασιστικότητας,  στην οποία προστίθεται μια εκπληκτική ωριμότητα. Όχι μόνο τα Κίτρινα Γιλέκα αρνούνται να ορίσουν τον εαυτό τους ως "Δεξιά" ή "Αριστερά", όχι μόνο αποφασίζουν χωρίς να ανησυχούν λιγότερο για το τι σκέφτονται τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά δεν επιτρέπουν να πιαστούν στις παγίδες των δημοσιογράφων, για τους οποίες δεν έχουν παρά περιφρόνηση. Στην τηλεόραση, μιλάνε την κοινή λογική, δεν διαφωνούν και παραμένουν ένα παράδειγμα σταθερότητας χωρίς να εμφανίζονται στριφνοί.
Ο θυμός και η αποφασιστικότητά τους δείχνει, που οι περισσότεροι βρίσκονται τώρα, αισθάνονται ότι δεν έχουν χάσει τίποτα. Και σε αυτό αντιπροσωπεύουν απόλυτα μια Γαλλία που, που με τα χρόνια, έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί πλέον να ζήσει και ακόμη και τώρα αγωνίζεται να επιβιώσει. Ως εκ τούτου, αυτό το κίνημα της εξέγερσης, το οποίο στην αρχή εμφανίστηκε πρώτα ως λαϊκή εξέγερση και στη συνέχεια σε εξέγερση.

Breizh-info.com: Τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν επικριθεί ευρέως για τη χρήση βίας.

Ας το πούμε πρώτα: Ο αρχηγός της βίας είναι ο Εμμανουέλ Μακρόν. Είναι αυτός που διέλυσε τα ενδιάμεσα όργανα, υποβάθμισε την μεσαία τάξη, μείωσε τα κοινωνικά οφέλη, επέτρεψε να αυξηθεί το εισόδημα του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας, τους αυξημένους φόρους και του βάρους των περικοπών των δαπανών. Εγκαταστάθηκε ώστε να μεταρρυθμίσει τη χώρα προκειμένου να υποτάξει τους «ανθεκτικούς Γαλάτες» στις απαιτήσεις της λογικής του κεφαλαίου και των επιταγών του φιλελευθερισμού. Αυτοί οι άνθρωποι που υιοθέτησαν αμέσως το σύνθημα "Macron παραιτήσου!" Δεν έκαναν λάθος.
Η βία που καταγράφηκε την 1η Δεκεμβρίου, συμπεριλαμβανομένων και των Ηλυσίων Πεδίων, ήταν κυρίως το έργο των κακοποιών και των λεηλατών που ήταν άγνωστοι στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Αυτό ήταν σαφές στην πλατεία Place de l'Étoile, όπου τα Κίτρινα Γιλέκα προστάτευαν τη φλόγα του Άγνωστου Στρατιώτη ενώ τραγουδούσαν τη "Μασσαλιώτιδα", ενώ οι κουκουλοφόροι επιδίδονταν σε βανδαλισμούς. Ενώ η αστυνομία γνωρίζει τα ακριβή ονόματα και τις διευθύνσεις αυτών των κακοποιών, εσκεμμένα τους επετράπη να παρεμβαίνουν με την ελπίδα να αμαυρώσουν το κίνημα, αλλά κανείς δεν ξεγελάστηκε. Εάν η βία μειώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου, ήταν απλά επειδή η αστυνομία είχε πραγματοποιήσει προληπτικές συλλήψεις σε αυτούς τους κύκλους.
Τούτου λεχθέντος, καθώς είμαι ο παλαιός αναγνώστης του Georges Sorel, δεν είμαι αφελής όσον αφορά τη βία: μπορεί να δικαιολογηθεί κάτω από ορισμένες συνθήκες, υπό την επιφύλαξη μιας ορισμένης συνοχής. Όταν η εξουσία έχει γίνει παράνομη, η εξέγερση δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά καθήκον. Μπορεί να είναι λυπηρό, αλλά κανένα ιστορικό κίνημα ποτέ δεν διέφυγε από τη βία εντελώς. Γνωρίζω καλά ότι η θύελλα της Βαστίλης, την 14η Ιουλίου 1789, η οποία σήμερα γιορτάζεται ως η ιδρυτική ημέρα της Δημοκρατίας, συνοδεύτηκε από κάποιες «υπερβολές». Αλλά πάνω απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι, χωρίς την προσφυγή στην βία, τα Κίτρινα Γιλέκα δεν θα είχαν κερδίσει τίποτα. Η “Demonstration for All,” - "Επίδειξη για όλους", πριν από μερικά χρόνια, συγκέντρωσε τεράστια πλήθη που κατέληξαν με άδεια χέρια. Δεν κάνουμε επανάσταση με ανθρώπους με καλή ανατροφή! Η κυβέρνηση υποχώρησε αυτή τη φορά επειδή φοβήθηκε. Αυτός ο φόβος θα μετατραπεί μια μέρα σε πανικό.

Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ [7 Δεκεμβρίου] είδαμε όλους τους εκπρόσωπους της κυβερνώσας κάστας να προβλέπουν την αποκάλυψη για την επόμενη μέρα και παρακαλούσαν για «ηρεμία» και «λογική». Αυτή είναι μια κλασική στρατηγική: αφού δαιμονοποίησαν, καταδίκασαν, και έριξαν λάδι στη φωτιά, τώρα προσπαθούν να αφοπλίσουν την πρόκληση καλώντας τους πάντες να "συγκεντρωθούν γύρω από ένα τραπέζι", που είναι προφανώς ο καλύτερος τρόπος να κάνουν διαρκώς κύκλους. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι η "Δεξιά" αντιπολίτευση δεν δίστασε να τραγουδήσει την ίδια μελωδία: αλλά είναι αλήθεια ότι το αστική Δεξιά από καιρό προτιμά την αδικία από τις ταραχές.

Breizh-info.com: Πώς εξηγείτε την πανταχού παρουσία των γυναικών στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων;

Όταν δεν μπορούμε πλέον να ζήσουμε με τους μισθούς μας, είναι οι γυναίκες που συνειδητοποιούν ότι δεν θα μείνει τίποτα για να φάνε στο τέλος του μήνα. Η κατάσταση των ανύπαντρων μητέρων, που γίνονται όλο και πιο πολυάριθμες, είναι ακόμα πιο δραματική. Αλλά αυτή η πανταχού παρουσία είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των μεγάλων κοινωνικών και λαϊκών εξεγέρσεων είναι ότι οι γυναίκες συμμετέχουν και συχνά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Είναι ο τρόπος τους να συνειδητοποιούν την ισοτιμία, αλλά όχι όπως φαντάζεται ο ανόητος λαός του Παρισιού που ορκίζεται στη θεωρία των φύλων, τις «περιεκτικές» αντωνυμίες και την καταπολέμηση της «παρενόχλησης».

Breizh-info.com: Θα λέγατε ότι πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός;

Ναι, χωρίς αμφιβολία. Η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων είναι ριζικά διαφορετική από ό, τι έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Οι συγκρίσεις με την 6η Φεβρουαρίου του 1934 είναι γκροτέσκα, και αυτές με τον Μάιο του '68 ακόμα περισσότερο. Ο Παζολίνι, τον Μάιο του 1968, σκανδάλισε τους αριστερούς φίλους του, δηλώνοντας ότι αισθάνθηκε πιο κοντά στην CRS [Compagnies Républicaines de Securité - δηλαδή, την εθνική αστυνομία των ταραχών], που ήταν τουλάχιστον προλετάριοι, από τους φοιτητές, οι οποίοι ήταν μικροαστοί. Σήμερα, ορισμένα μέλη της αστυνομίας τόλμησαν να συναδελφωθούν με τα Κίτρινα Γιλέκα, επειδή είναι και οι δύο από τις ίδιες λαϊκές τάξεις. Στο τέλος των ταραχών του Μάη '68, η πραγματική Γαλλία κατευθύνθηκε στα Ηλύσια Πεδία για να εκφράσει την επιθυμία της για επιστροφή στην ειρήνη. Σήμερα, εάν περάσουν από το Etoile στο Concorde, είναι για να πουν στον Μακρόν να παραιτηθεί. Η διαφορά είναι σε μέγεθος. Στην πραγματικότητα, για να βρεθούν προηγούμενα για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, πρέπει να επιστρέψουμε στις επαναστάσεις του 1830 και του 1848 ή στην κομούνα του 1871, να μη μιλήσουμε για τους sans-culottes (Αβράκωτους), το Book of Grievances και τα Estates General της Γαλλίας του 1789.

Αυτό που αρχικά ήταν μια απλή φορολογική εξέγερση, σύντομα μετατράπηκε σε κοινωνική εξέγερση και στη συνέχεια σε μια γενική εξέγερση εναντίον ενός συστήματος στο οποίο ο λαός της Γαλλίας δεν θέλει πλέον να ακούει. Είναι ο κήρυκας μιας επανάστασης; Οι συνθήκες γι 'αυτό δεν είναι ακόμη σωστές. Αλλά είναι τουλάχιστον μια πρόβα. Προς το παρόν, οι άνθρωποι κάνουν χρήση της ισχύος του βέτο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ακόμη ότι έχουν και τη δύναμη να δημιουργήσουν και ότι αυτό που επιδιώκουν να επιτύχουν θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν θα αλλάξουν όχι μόνο το καθεστώς αλλά και η κοινωνία. Τότε θα είναι καιρός να μιλήσουμε για την Έκτη Δημοκρατία, αν όχι για τη Δεύτερη Γαλλική Επανάσταση.

Breizh-info.com: Και τώρα, τι θα συμβεί;

Δύσκολο να πω. Ο Μακρόν, φυσικά, δεν θα παραδώσει την παραίτησή του. Το δημοψήφισμα είναι κάτι παραπάνω από απίθανο (δεν έχουμε σαφή ιδέα για το τι θα αποφασιστεί). Η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς έναν συνασπισμό. Είναι δυνατή η αλλαγή του πρωθυπουργού (μήπως θα είναι ο François Bayrou?), αλλά πιθανότατα δεν θα διορθωθούν τα πράγματα πολύ. Η κυβέρνηση, ως συνήθως, αντέδρασε πολύ αργοπορημένα και πολύ αδέξια. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εκεί. Οι ελίτ έχουν παραλύσει από τον φόβο, οι σχολιαστές εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του Μακρόν είναι σίγουρα σε κίνδυνο, και ο ίδιος ο Μακρόν, ο οποίος ονειρευόταν να γίνει ο Δίας που κάθεται στον Όλυμπο, βρίσκει τον εαυτό του ως ένα μικρό Νάρκισσο στον Ταρπήιος Βράχο του, που αντιμετωπίζει έναν λαό που λέει ότι τον ακούει, αλλά δεν τον ακούει.
Ό, τι και να συμβεί, τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν ήδη κερδίσει. Κέρδισαν επειδή κατόρθωσαν να κάνουν την κυβέρνηση να υποχωρήσει, κάτι που οι αστικές οικογένειες εχθρικές προς το γάμο των ομοφυλοφίλων, αντίπαλες των αναπληρωτών γονέων, οι σιδηροδρομικοί σύλλογοι, τα συνδικάτα, οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι νοσηλευτές και οι άλλοι δεν το κατάφεραν. Κέρδισαν επειδή κατάφεραν να καταστήσουν ορατό ότι το ίδρυμα ήθελε να είναι αόρατο: Τους ανθρώπους που είναι η ψυχή αυτής της χώρας.   Κέρδισαν γιατί έδειξαν ότι υπάρχει, γιατί  απολαμβάνουν σχεδόν την ομόφωνη υποστήριξη του πληθυσμού και ότι είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την αγοραστική τους δύναμη αλλά και τη δική τους κοινωνική θέση. Κέρδισαν επειδή αρνούνται πια να είναι ταπεινωμένοι και περιφρονημένοι. Έχουν αποδείξει την αξιοπρέπειά τους. Στον δεύτερο γύρο των τελευταίων προεδρικών εκλογών, η εναλλακτική υποτίθεται πως ήταν "Μακρόν ή χάος." Οι άνθρωποι ψήφισαν Μακρόν, και ως επίδομα, πήραν χάος. Αυτό το χάος εξαπλώνεται παντού, στη Γαλλία αλλά και αλλού στην Ευρώπη. Στο έλεος μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία είναι υπεύθυνη για αυτή την κατάσταση, έχει τώρα το μέλλον της πίσω της. Οι καιροί που έρχονται θα είναι τρομεροί.

Πηγή: https://www.breizh-info.com/2018/12/11/107494/alain-de-benoist-quoi-quil-se-passe-les-gilets-jaunes-ont-deja-gagne-interview

https://ermionh.blogspot.com/2019/01/blog-post_44.html

Αλλά μην ξεχνάτε, οτι η Θάτσερ έλεγε, επίσης, οτι "δεν υπάρχει κοινωνία" ("There's no society"). Σε αυτό ακολουθούσε την φιλελεύθερη δοξασία, σύμφωνα με την οποία δεν είναι η κοινωνία που έρχεται πρώτη, αλλά ένα άτομο, το οποίο δεν "εισέρχεται στην κοινωνία", παρά μόνον εάν εκεί βρεί κάποιο πλεονέκτημα. Ως εκ τούτου, το άτομο θεωρείται οτι προηγείται του κοινωνικού συνόλου, το οποίο δεν είναι παρά ένα απλό σύμπηγμα ατομικών βουλήσεων.
Αυτό είναι λοιπόν το ανθρωπολογικό θεμέλιο της φιλελεύθερης ιδεολογίας: η ιδέα οτι ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικό και κοινωνικό ζώο, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, αλλά ένας Homo economicus, ένα όν μη άμεσα κοινωνικό, τελείως ανεξάρτητο από τους ομοίους του, κάτοχος υποκειμενικών δικαιωμάτων, σύμφυτων με την προσωπικότητά του, ένα άτομο του οποίου οι επιλογές πραγματοποιούνται λογικά, κατάντη του εαυτού του και που επιδιώκει, μονίμως, να μεγιστοποιεί το συμφέρον του, υιοθετώντας έτσι σε κάθε περίπτωση την συμπεριφορά του μεταπράτη της αγοράς. [...]
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι η ιδεολογία της ελευθερίας, αλλά η ιδεολογία που θέτει την ελευθερία στην υπηρεσία του μοναχικού ατόμου, θεωρώντας την ως απελευθέρωση από ό,τι υπερβαίνει το άτομο. Όμως, δεν υπάρχει πολιτική του ατόμου. [...]
Αλίμονο, δεν είναι μόνο για τη λέξη που οι φιλελεύθεροι δυσπιστούν! Στην ουσία, ενοχλούνται από τον ίδιον τον λαό, ειδικά όταν αυτός ο τελευταίος επιδιώκει να είναι πολιτικά παρών αφ' εαυτού. Γι' αυτό, αν το εκλογικό σώμα πάρει μία απολύτως δημοκρατική απόφαση, αλλά παραβιάζοντας μία σειρά από φιλελεύθερες αρχές, οι φιλελεύθεροι δεν θα την δεχτούν, θέτοντας έτσι την άσκηση της δημοκρατίας υπό όρους.[...]
Ο λαϊκισμός είναι ένα τυπικό φαινόμενο των εποχών μετάβασης. Ασκεί έναν ρόλο κυρίως καθαίρεσης, δηλαδή συμβάλλει πρωτίστως στην "αποδέσμευση". Βγάζει έξω από το πολιτικό πεδίο κόμματα και κινήματα απαρχαιωμένα, έχοντας γίνει προηγουμένως το αντικείμενο ενός τσουνάμι γενικευμένης δυσπιστίας. Δείχνει οτι η εποχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας φθάνει στο τέλος της και αρχίζει σύντομα μία άλλη εποχή. [...]
Είναι ένα μεγάλο παράδοξο το οτι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός στάθηκε αποτελεσματικότερος από τον σοβιετικό κομμουνισμό στην εξάπλωση του πρακτικού υλισμού σε παγκόσμια κλίμακα!
Αλαίν ντε Μπενουά

Αποσπάσματα από την κοινή συνέντευξη του Αλαίν ντε Μπενουά και του Αλέν Μίνκ που παραχωρήθηκε στους Αλεξάντρ Ντεβεκιό και Ετιέν Καμπιόν και δημοσιεύθηκε στο Figaro Magazine στις 28 Φεβρουαρίου 2019. Στην ελληνική γλώσσα από το περιοδικό Άρδην, τεύχος 116, Αύγουστος - Οκτώβριος 2019.

http://erimihora.blogspot.com/2019/

https://www.geopolitica.ru/en/article/alain-de-benoist-against-liberalism-society-not-market

Rix-Rex-Ρήγας-Ρας-Ράστας!

Τα ράστα μας έγιναν γνωστά κυρίως μέσα από την συνήθη εμφάνιση των λατρών της ρέγκε μουσικής και, στην πιο extreme εκδοχή, ακολούθων της περίεργης θρησκευτικής αίρεσης των Ρασταφάρι.

Η λέξη ράστα προέρχεται από το όνομα του τελευταίου αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, την κατά Σαράντο Καργάκο Ελλάδα της Αφρικής, Χαϊλέ Σελασιέ (Ρας Τά)φαραϊ.

Οι Αιθίοπες είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Κόπτες. Το βασίλειο της Αβησσυνίας εκχριστιανίστηκε επί Ιουστινιανού. Για τους βυζαντινούς Βασιλεύς Αυτοκράτωρ ήταν μόνο όποιος κάθονταν στον Θρόνο της Οικουμένης. Όλοι οι άλλοι ηγέτες των βαρβαρικών βασιλείων δεν ήταν παρά ρηγάδες.

Ρας, στα αιθιοπικά, σημαίνει κεφαλή, ηγεσία. Βγαίνει από το βυζαντινό ρήγας που με την σειρά του βγαίνει από το λατινικό rex, που οι Λατίνοι μάλλον το πήραν από τους Γαλάτες, το γνωστό σε μας μέσω του δημοφιλούς κόμικς rix. Ένα θέμα που προσέθεταν οι Κέλτες στα ονόματα τούς, όχι μόνο στην κατάληξη, και σήμαινε το ανδραγάθημα, το κλέος! Έτσι το Αστερίξ θα μετατρέπονταν στα ελληνικά σε Κλέαστρος! Σήμαινε επίσης και τον οπλαρχηγό, τον ηγέτη στην μάχη, τον Warlord, όπως είναι εύκολο να καταλάβουμε.

Rix-Rex-Ρήγας-Ρας-Ράστας!

Είναι σύνηθες να νομίζουμε ότι η περίεργη αυτή (μη) κόμμωση έχει τις ρίζες της κάπου στην Τζαμάικα και να την συνδέουμε με αυτούς τους συνήθως ανέμελος τύπους που ακούν ρέγκε, είναι χασικλήδες, χίππιδες και συνήθως "άπλυτοι" δλδ αντιφάδες.

Όντως! Φροντίζουν να αναπαράγουν αυτό το στερεότυπο οι περισσότεροι από τους ίδιους τους ραστάδες. Η ταύτιση όμως της συγκεκριμένης εμφάνισης με την συγκεκριμένη ιδεολογία ισχύει όσο ισχύει και η ταύτιση του skinhead με το αντίπαλο δέος! Λίγο εώς καθόλου. Το "άπλυτος" ισχύει όσο ισχύει και το "αμόρφωτο εθνίκι".

Είναι σύνηθες επίσης στην Ευρώπη και την Αμερική της ορθοπολιτικής παράνοιας οι λευκοί ραστάδες να κατηγορούνται για cultural appropriation, πολιτισμική οικιοποίηση! Αν και για τους περισσότερους ράστα ισχύει, δεν είναι απαραίτητο.

Οι ρίζες της συγκεκριμένης (μη) κόμμωσης χάνονται στα βάθη των αιώνων. Οι εθνοθρησκευτικοί Ιουδαίοι δεν έκοβαν και δεν χτένιζαν τα μαλλιά τους, από έχθρα στην πολυφυλετική και πολυπολιτισμική Βαβυλώνα! Ο Ιούλιος Καίσαρας περιγράφει κάποιους Γαλάτες με μαλλιά σαν φίδια...

Προσωπικά έφερα τους φοβερούς βόστρυχους για πολλά χρόνια και, αν και άκουγα και ρέγκε, στο φαντασιακό μου δεν είχα τον τριτοκοσμιστή (εθνικοαπελευθερωτικό, Εθνικοεπαναστικο) Bob Marley, αλλά αρχαίους κούρους, Σπαρτιάτες οπλίτες, Κέλτες οπλαρχηγούς, Δρυίδες, Βίκινγκς και Βαράγγους, εκτός από αρχέγονους Νεάντερταλ, Κρομανιόν, αλλά και πρωτο-Άριους, Τοχαριανούς, μέχρι και τον Ινδόαριο θεό Σίβα!

Όσο για τον "τριτοκοσμιστή, με την πολιτική έννοια, Bob Marley πάρτε τους στίχους του, εφαρμόστε τους σε Ελληνικό ή Ευρωπαϊκό πλαίσιο και έχετε ένα είδος Τρίτης Θέσης! Ή όπως είπε και ο Ντε Μπενουά "Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο".