Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας

Ο Αλαίν Ντε Μπενουά σχετικά με τον Ριζοσπαστισμό, το Κέντρο και τον Εξτρεμισμό και τους Επαναστάτες σε ένα αληθινό Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας (ο χαρακτηρισμός δικός μου).

Τα Σέβη μου στις Εκδόσεις Έξοδος για την Άριστη Επιλογή.

Επαφίεται στις λαϊκές τάξεις, που σήμερα απαρτίζουν σχετικά ετερογενή κοινωνικά σύνολα, να καλλιεργηθεί αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε «συλλογική βούληση». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δοθεί στους ανθρώπους και αξιοπρέπεια ενός πολιτικού υποκειμένου ικανού να εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. Ο όρος «αυτονομία» μπορεί να συνοψίσει αυτόν τον στόχο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι συνώνυμος με το ιδεώδες της μονάδας, δηλαδή με την «ανεξαρτησία» του εξατομικευμένου ατόμου. Η αυτονομία, τόσο για ένα άτομο όσο και για μία συλλογικότητα, είναι να ενεργεί και να σκέφτεται για τον εαυτό του -να γίνει ένας μετα-Οιδιπόδειος ενήλικας- και να κατακτήσει τα μέσα για να αποφασίζει όσο το δυνατόν περισσότερο τον εαυτό του και τις συνθήκες της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει αυτονομία χωρίς διαλογική σχέση, χωρίς σχέση με τον άλλο. Και η αυτονομία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της απλής νομικής ανεξαρτησίας ή της χειραφέτησης μέσω του δικαιώματος της κατανάλωσης.

Ο Μισεά λέει επίσης πολύ σωστά ότι αν θέλουμε μια μέρα να δούμε τους απλούς ανθρώπους να συμμετέχουν σε ένα νέο μεγάλο συλλογικό πρόταγμα αυτονομίας και χειραφέτησης, που πιθανόν να οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου δεν θα μπορούμε πια να ζούμε από την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, αυτό το κίνημα «δεν θα ξεκινήσει ποτέ από τα πάνω»62. “Όπως το κατέδειξε επίσης και ο Αντρέ Γκορτζ είναι πράγματι σαφές ότι σημερα πρέπει να ξεκινήσουμε από το τοπικό, δηλαδή

από τον τόπο της ζωής, την γειτονιά, την εταιρεία, την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο.

“Όταν μία παγκόσμια αλλαγή είναι αδύνατη είναι απαραίτητη κατ' αρχήν η εκ νέου δημιουργία χώρων ελευθερίας και χώρων συνύπαρξης, «χώρων» όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένων από τις ζώνες κυριαρχίας, που θα επιτρέπουν να αντιμετωπιστεί η κοινωνική αποξένωση και θα δίνουν την δυνατότητα να επανεμφανιστούν κοινές αξίες και να ενθαρρυνθεί η αναγέννηση της δημόσιας σφαίρας του ενεργού πολίτη, που συνδέεται με μια πιο συμμετοχική και άμεση δημοκρατία: η μόνη σε θέση να επιτρέπει στους ανθρώπους να αποφασίζουν οι ίδιοι για όλα όσα τους αφορούν με γνώμονα την αλληλεγγύη.

“Όσοι τάσσονται σε αυτό το καθήκον δεν μπορούν παρά να είναι αποκλειστικά και μόνο επαναστάτες. Η λέξη πρέπει να χρησιμοποιηθεί χωρίς στόμφο. Το να είναι κάποιος επαναστάτης δεν σημαίνει να νανουρίζεται ρομαντικά και νοσταλγικά με τις αναμνήσεις των οδοφραγμάτων και των ένοπλων εξεγέρσεων, αλλά να διαθέτει ένα πνεύμα εντελώς ξένο προς ο,τιδήποτε θριαμβεύει την σήμερον ημέρα στην βασιλεία του μη αυθεντικού και της αλλοτρίωσης. Ο επαναστάτης δρά σε έναν κόσμο στον οποίο θέλει να είναι ένας εντελώς ξένος, γιατί τον σιχαίνεται, παρόλο που τον γνωρίζει πολύ καλά. Αυτή ήταν άλλωστε η συμβουλή που έδινε ο Ζώρζ Σορέλ στους συνδικαλιστές αγωνιστές παροτρύνοντάς τους να παραδειγματιστούν από τους πρώτους Χριστιανούς, οι οποίοι αρνούνταν απολύτως τον κόσμο που αντιπάλευαν.

Η απαραίτητη στάση είναι αυτή της απόλυτης κριτικής ριζοσπαστικότητας. Η κριτική ριζοσπαστικότητα -η οποία δεν είναι συνώνυμη με τον εξτρεμισμό, αλλά με το αντίθετό του- αγωνίζεται, φυσικά, για την διατήρηση των λαών και των πολιτισμών, αλλά και για την διατήρηση καθετί του ανθρώπινου στην ανθρωπότητα, γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι ανήκουν στην ανθρωπότητα με τρόπο καθαρά μεσολαβητικό, δηλαδή μέσω των λαών και των πολιτισμών των οποίων είναι κληρονόμοι και εναπόκειται σε αυτούς να επεκτείνουν στο μέτρο του δυνατού την αιώνια ιστορική αφήγηση. [...]

Ο κύριος εχθρός είναι ταυτόχρονα και πιο επιβλαβής και, πάνω απ' όλα, ο πιο ισχυρός. Σήμερα είναι ο καπιταλισμός και η κοινωνία της αγοράς στην οικονομική σφαίρα, ο φιλελευθερισμός στο πολιτικό πεδίο, η εξατομίκευση στην φιλοσοφική σφαίρα, η αστική τάξη στο κοινωνικό πεδίο και οι ΗΠΑ στο γεωπολιτικό. Ο κύριος εχθρός βρίσκεται τοποθετημένος στο κέντρο του μηχανισμού. Όλοι όσοι, στην περιφέρεια, αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία του κέντρου πρέπει να είναι αλληλέγγυοι. Αλλά δεν είναι. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το πιο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε «από πού ερχόμαστε» και «από πού μιλάμε». Είναι εκείνοι πού, όταν ένα σπίτι καίγεται νομίζουν ότι το πιο επείγον είναι να ζητήσουν διαπιστευτήρια από εκείνους που έρχονται να σβήσουν την φωτιά. Σε καμιά περίπτωση, στα μάτια τους, οι εχθροί των εχθρών τους δεν μπορούν να είναι φίλοι τους. Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Οι εχθροί των εχθρών μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου, αλλά είναι αναγκαστικά σύμμαχοι. Δεν φημίζομαι για καστρικός, αλλά θα υποστηρίζω πάντοτε τον Κάστρο στον αγώνα του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δεν φημίζομαι για χριστιανός, αλλά θα υποστηρίζω πάντοτε τους χριστιανούς όποτε αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία του χρήματος. Εκείνοι που επιχειρηματολογούν με διαφορετικό τρόπο δεν έχουν τηναίσθηση ούτε προτεραιοτήτων ούτε διακυβευμάτων -άν δεν είναι απλοί συνεργοί.

Τίτλος πρωτοτύπου: Alain de Benoist, Du Socialisme, Préface à un recueil d'articles parus dans la revue «Rébellion» (Περί σοσιαλισμού, Προλεγόμενα σε μια συλλογή

άρθρων που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Rebellion»),

Ιανουάριος 2009.

Μουσικός Πολιτισμός των Δυτικών Ινδιών και η Κρίση της Μαύρης Ταυτότητας

του Troy Southgate 

Ο Τζαμαϊκανός συγγραφέας, Ντέσμοντ Ρίτσαρντς, παίρνει συνέντευξη από την Τρόυ Σαουθγκέιτ

μετάφραση από εδώ:

NEWS FROM NOWHERE MEDIA FROM THE MARGINS

(οι εμφάσεις είναι της μετάφρασης)

Ερ. Ενημερώστε τους αναγνώστες μας για το ιστορικό σας.

TS: Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο Νότιο Λονδίνο, Αγγλία. Από πολλές απόψεις, το να ζεις σε αυτήν την περιοχή στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970, όπως εγώ, ήταν σαν να μεγαλώνεις στην Τζαμάικα. Έζησα με τους γονείς μου στο Crystal Palace, διάσημο για το τεράστιο βικτοριανό κτήριο που είχε στεγάσει κάποτε τους εκτεταμένους θησαυρούς της Βρετανικής Αυτοκρατορίας πριν καταρρεύσει σε ένα σωρό καπνού και επαίσχυντες στάχτες το 1936. Ως εκ τούτου, με πολλούς τρόπους μεγάλωσα στα ξεχασμένα ερείπια του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Το σχολείο μου ήταν περίπου 30%  Καραϊβικό και γύρω μας οι περιοχές Brixton, Sydenham, Catford και Lewisham ήταν γεμάτες από μετανάστες από την Τζαμάικα, το Τρινιντάντ και τα Μπαρμπάντες που είχαν φτάσει στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι Μαύροι με τους οποίους πήγα στο σχολείο ήταν, λοιπόν, ο πρώτος απόγονος αυτών των νέων αφίξεων και οι φωνές τους τραγουδούσαν με τη χαρακτηριστική μελωδία αυτού του εξαιρετικά διακριτικού patois της Δυτικής Ινδίας.

Ε. Τι θυμάσαι περισσότερο για αυτήν την ατμόσφαιρα;

TS: Μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις περιλαμβάνουν λαβυρινθικά σοκάκια και σιδηροδρομικές γέφυρες με περιστέρια, παράλληλα με τους εμπόρους της Δυτικής Ινδίας που πουλούσαν εξωτικά φρούτα και λαχανικά ή έπαιξαν μουσική Calypso, Soca και Reggae μέσω τεράστιων ηχοσυστημάτων. Και ήταν αυτή η μολυσματική/κολλητική μουσική που λειτούργησε σαν soundtrack σε όλη μου την παιδική ηλικία. Πρώτα αιχμαλώτισε την καρδιά μου και μετά, με την πάροδο του χρόνου, τράβηξε το ενδιαφέρον μου μέχρι που έφτασα σε μια πολύ ευρύτερη εκτίμηση της λαϊκής κουλτούρας.

Ερ .: Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσε για τη μουσική Αφρο-Καραϊβικής;

TS: Ως ένας Punk που μεγάλωσε το άσχημο κεφάλι του το 1977 και έπρεπε να ξεκινήσω την επαναστατικότητα των εφηβικών μου χρόνων, οι δικές μου εμπειρίες μουσικής περιορίστηκαν στα άλμπουμ των Rod Stewart, Abba, Elvis Presley και Carl Orff που απολάμβαναν οι γονείς μου. Ένα χρόνο αργότερα, ενώ προσπαθούσα να συντονίσω το ράδιο σε ένα ποδοσφαιρικό πρόγραμμα, σκόνταψα στο Radio One(...)Η ανακάλυψη ήταν κρίσιμη, με πολλούς τρόπους, και το John Peel Show είχε ανοίξει ένα κουτί με μουσικές απολαύσεις της Πανδώρας. Είναι γνωστό ότι η Madness, η μπάντα Ska με έδρα το Λονδίνο, επηρεάστηκε πάρα πολύ από τον Ian Dury και όταν εμφανίστηκε το πρώτο τους άλμπουμ (One Step Beyond) το 1979, είχα ήδη ακούσει τα κομμάτια στο ραδιόφωνο.

Ε. Πώς ήταν αυτές οι νέες μπάντες Ska;

TS: Η μουσική Ska, παρά την παράσταση από αγγλικές ή ημι-αγγλικές ομάδες όπως Madness, The Specials (Coventry), Bad Manners (London), The Selecter (Coventry), The Beat (Birmingham) και The Bodysnatchers (London), είχε βαθιές ρίζες που χρονολογούνται στην Τζαμάικα της δεκαετίας του 1960. Όπως θα γνωρίζουν οι αναγνώστες σας, μουσικοί της Δυτικής Ινδίας είχαν πάρει αμερικανικές ραδιοφωνικές εκπομπές και στη συνέχεια προσάρμοσαν και τις δύο την Jazz και την Rhythm & Blues της δεκαετίας του 1950 για να σχηματίσουν τον δικό τους ξεχωριστό ήχο. Ο όρος «ska» αναφέρεται στον ήχο που παράγεται από το σκέλος της κιθάρας που δίνει στη μουσική τα διαπεραστικά της κτυπήματα. Το πρώτο μεγάλο συγκρότημα Ska που έφτασε στη σκηνή, το 1963, ήταν οι The Skatalites(...) και οι Madness, (...) πήγα να αγοράσω όλους τους δίσκους (...)είναι άμεσα υπεύθυνη για τη δική μου πολιτικοποίηση.

Ερ .: Πώς λοιπόν ακούσατε για το παλιότερο υλικό από την Τζαμάικα;

TS: (...)Αυτή ήταν η στιγμή που μια άλλη μουσική πόρτα ήταν πολύτιμη και, πριν από πολύ καιρό, μου είχε περάσει όλους τους παλιούς δίσκους της και άρχισα να παρακολουθώ τις πρωτότυπες κυκλοφορίες Ska και Reggae που είχαν κυκλοφορήσει στο Studio One, Trojan, (...)

Ε. Πώς επηρέασε η μουσική τον τρόπο ζωής σας;

TS: Το 1969, η μουσική της Reggae είχε υιοθετηθεί από το αναδυόμενο κίνημα skinhead και μερικές από τις ομάδες της Δυτικής Ινδίας άρχισαν να αναφέρουν τη σύνδεση του skinhead στα άλμπουμ τους. Αυτά περιελάμβαναν τη διάσημη κυκλοφορία του Skinhead Moonstomp της Symarip, η οποία καλύφθηκε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα από τους The Specials στο κορυφαίο EP του Too Much Too Young EP. Το 1979, όταν το δεύτερο κύμα της Ska απογειώθηκε, έγινα ο ίδιος skinhead και παρέμεινα έτσι μέχρι τη δεκαετία του 1990. Οι Skinheads σήμερα συνδέονται συνήθως με το κίνημα της White Power, αλλά οι μουσικές τους ρίζες συνδέονται άρρηκτα με τη μουσική Ska και Reggae

Μια Εισαγωγή στο Πράσινο Βιβλίο του Muammar al-Qathafi

Troy Southgate

Πρώτο γνώρισα το Πράσινο Βιβλίο το 1986, όταν ήμουν μέλος του Εθνικού Μετώπου (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων νεοναζιστών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιελάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σαχ και έφτασε σε μια σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξή του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντι-Σιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al-Qathafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το Πράσινο Βιβλίο , είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ρόναλντ Ρέιγκαν.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 KADAFI MUAMAR

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΩΝ 10 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΤΟΪΚΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΕΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΣΑΜΑΧΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΑΝ ΤΗΝ ΛΙΒΥΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

Ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα: 

«Τὰ κοινοβούλια εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη αὐτῆς τῆς συμβατικῆς δημοκρατίας ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὸν κόσμο. Τὸ κοινοβούλιο εἶναι μιὰ ψευδὴς ἐκπροσώπηση τοῦ λαοῦ καὶ οἱ κοινοβουλευτικὲς κυβερνήσεις εἶναι μιὰ κίβδηλη λύση στὸ πρόβλημα τῆς δημοκρατίας. Ἕνα κοινοβούλιο δημιουργεῖται ἀρχικὰ γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύει τὸν λαό, ἀλλὰ αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι ἀντιδημοκρατικό, ἀφοῦ δημοκρατία σημαίνει ἐξουσία τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι μιὰ ἐξουσία ποὺ ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματός του. Ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη ἑνὸς κοινοβουλίου σημαίνει τὴν ἀπουσία τοῦ λαοῦ. Ἡ ἀληθινὴ δημοκρατία ὑπάρχει μόνο μὲ τὴν ἄμεση συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι διαμέσου τῆς δραστηριότητας τῶν ἀντιπροσώπων του. Τὰ κοινοβούλια εἶναι ἕνας νομικὸς φραγμὸς ἀνάμεσα στὸν λαὸ καὶ τὴν ἄσκηση ἐξουσίας ποὺ ἀποκλείει τὶς μᾶζες ἀπὸ τὴν σοβαρὴ πολιτικὴ καὶ μονοπωλεῖ στὴν θέση τους τὴν λαϊκὴ κυριαρχία. Στὸν λαὸ ἀφήνεται μοναχὰ μία πρόσοψη δημοκρατίας, ποὺ ἐκδηλώνεται στὶς μεγάλες οὐρὲς γιὰ νὰ ρίξει τὴν ψῆφο του στὴν κάλπη». 

«Ἡ πραγματικὴ δημοκρατία δὲν ἔχει παρὰ μία μέθοδο καὶ μία θεωρία. Ἡ ἀνομοιομορφία καὶ ἡ ποικιλομορφία τῶν συστημάτων ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι δημοκρατικὰ ἀποτελοῦν τεκμήριο περὶ τοῦ ὅτι, στὴν πραγματικότητα, δὲν εἶναι δημοκρατικά. Ἡ ἐξουσία τοῦ λαοῦ δὲν ἔχει παρὰ μονάχα ἕνα πρόσωπο καὶ ἡ ἐξουσία αὐτὴ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μονάχα μέσω τῶν Λαϊκῶν Συνεδρίων καὶ τῶν Λαϊκῶν Ἐπιτροπῶν. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει δημοκρατία δίχως νὰ ὑπάρχουν παντοῦ Λαϊκὰ Συνέδρια καὶ Λαϊκὲς Ἐπιτροπές».

«Ὁ μετασχηματισμὸς τῶν ὑφισταμένων κοινωνιῶν μισθωτῶν σὲ κοινωνίες συνεταιρισμένων παραγωγῶν εἶναι ἀναπόφευκτος ὡς μία διαλεκτικὴ ἔκβαση τῶν ἀντιφατικῶν οἰκονομικῶν θεωριῶν ποὺ ἐπικρατοῦν σήμερα στὸν κόσμο. Εἶναι ἐπίσης μία διαλεκτικὴ ἔκβαση τῶν ἄδικων σχέσεων ποὺ στηρίζονται στὸ σύστημα τῆς μισθωτῆς ἐργασίας. Κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ζητήματα δὲν ἔχουν ἐπιλυθεῖ μέχρι σήμερα». 

«Τὸ τελικὸ βῆμα εἶναι ἡ νέα, σοσιαλιστικὴ κοινωνία νὰ φθάσει στὸ στάδιο ὅπου τὸ κέρδος καὶ τὸ χρῆμα ἐξαφανίζονται. Ἡ κοινωνία θὰ γίνει πλήρως παραγωγική καὶ οἱ ὑλικὲς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας θὰ ἱκανοποιηθοῦν πλήρως. Σὲ αὐτὸ τὸ τελικὸ στάδιο τὸ κέρδος θὰ ἐξαφανισθεῖ, ὅπως καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ χρῆμα».

«Οἱ ἥρωες στὴν ἱστορία εἶναι, ἐξ ὁρισμοῦ, ἄτομα ποὺ θυσιάζονται γιὰ κάποιες ὑποθέσεις. Ἀλλὰ γιὰ ποιές ὑποθέσεις; Θυσιάσθηκαν γιὰ χάρη τῶν ἄλλων. Ἀλλὰ ποιῶν ἄλλων; Αὐτῶν μὲ τοὺς ὁποῖους διατηροῦν ἕναν δεσμό. Ἑπομένως, ἡ σχέση μεταξὺ ἑνὸς ἀτόμου καὶ μιᾶς ὁμάδας εἶναι μιὰ σχέση κοινωνικὴ ἡ ὁποία διέπει τὶς δοσοληψίες τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους. Ὁ ἐθνικισμός, ἔτσι, εἶναι ἡ βάση ἐπὶ τῆς ὁποίας ἀναδύεται ἕνα ἔθνος. Ἄρα οἱ κοινὲς ὑποθέσεις εἶναι ἐθνικὲς ὑποθέσεις, καὶ οἱ ἐθνικὲς σχέσεις εἶναι καὶ σχέσεις κοινωνικές. Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις πηγάζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία, δηλαδὴ ἀπὸ τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν μελῶν ἑνὸς ἔθνους. Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις εἶναι, ἑπομένως, σχέσεις ἐθνικὲς καὶ οἱ ἐθνικὲς σχέσεις εἶναι κοινωνικὲς σχέσεις».

«Ὁ ἐθνικισμὸς στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ ὁμαδικὸ ἔνστικτο στὸ ζωικὸ βασίλειο εἶναι σὰν τὴν δύναμη τῆς βαρύτητας στὸ πεδίο τῶν ὑλικῶν καὶ οὐρανίων σωμάτων. Ἄν ἐκλείψει ἡ βαρύτητα τοῦ ἡλίου, τὰ ἀέριά του θὰ ἐκραγοῦν καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ κόσμου δὲν θὰ ὑπάρχει πλέον. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης. Ὁ παράγοντας τῆς ἑνότητας ὁποιασδήποτε ὁμάδας εἶναι ἕνας κοινωνικὸς παράγοντας, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου αὐτὸς ὁ παράγοντας εἶναι ὁ ἐθνικισμός. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, οἱ ἀνθρώπινες κοινότητες ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική τους ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης». 

«Ἐναρμονιζόμενοι μὲ τὴν φύση καὶ τοὺς σκοπούς της, ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα πρέπει νὰ εἶναι δημιουργικοὶ ὡς πρὸς τὸν ἀντίστοιχο ρόλο τους. Τὸ ἀντίθετο ἀποτελεῖ ὀπισθοδρόμηση. Τοῦτο στρέφεται ἐναντίον τῆς φύσης καὶ καταστρέφει τὴν βάση τῆς ἐλευθερίας, διότι ἀντιτίθεται στὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐπιβίωση. Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα πρέπει νὰ ἀσκοῦν καὶ ὄχι νὰ ἀποποιοῦνται τὸν ἀντίστοιχο ρόλο γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν.

Τυχὸν ἀποποίηση αὐτοῦ τοῦ ἀντίστοιχου ρόλου, ἔστω καὶ κατὰ ἕνα μέρος, συμβαίνει μόνο ὡς ἀποτέλεσμα ἐξαναγκαστικῶν συνθηκῶν καὶ ὑπὸ ἀνώμαλες συνθῆκες. Ἡ γυναῖκα ποὺ ἀπορρίπτει τὸν γάμο, τὴν ἐγκυμοσύνη, τὸν καλλωπισμὸ καὶ τὴν θηλυκότητα γιὰ λόγους ὑγείας ἐγκαταλείπει τὸν φυσικὸ ρόλο ποὺ ἔχει στὴν ζωὴ λόγω ἀνωτέρας βίας ἤ κακῆς ὑγείας. Ἡ γυναῖκα ποὺ ἀπορρίπτει τὸν γάμο, τὴν ἐγκυμοσύνη ἤ τὴν μητρότητα λόγω ἐργασίας ἀποποιεῖται τὸν φυσικό της ρόλο ὑπὸ παρόμοιες συνθῆκες ἐξαναγκασμοῦ. Ἡ γυναῖκα πού, χωρὶς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, ἀπορρίπτει τὸν γάμο, τὴν ἐγκυμοσύνη καὶ τὴν μητρότητα, ἀποποιεῖται τὸν φυσικό της ρόλο ὡς ἀποτέλεσμα συνθηκῶν ἐξαναγκασμοῦ καὶ ἠθικῆς διαστροφῆς. Ἔτσι, ἡ ἐγκατάλειψη τῶν φυσικῶν ρόλων τοῦ θηλυκοῦ καὶ τοῦ ἀρσενικοῦ στὴν ζωὴ μπορεῖ νὰ συμβεῖ μόνον ὑπὸ μὴ φυσιολογικὲς συνθῆκες, οἱ ὁποῖες ἀντίκεινται στὴν ἐλευθερία καὶ ἀποτελοῦν ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Συνεπῶς, εἶναι ἀπαραίτητη μιὰ παγκόσμια ἐπανάσταση ποὺ θὰ θέσει τέλος σὲ ὅλες τὶς ὑλιστικὲς συνθῆκες ποὺ ἐμποδίζουν τὶς γυναῖκες νὰ ἐπιτελέσουν τὸν φυσικό τους ρόλο στὴν ζωὴ καὶ ποὺ τὶς ἐπιβάλλουν νὰ ἐκτελοῦν τὰ καθήκοντα τοῦ ἄνδρα γιὰ νὰ ἐξισωθοῦν μαζί του στὰ δικαιώματα. Μιὰ τέτοια ἐπανάσταση θὰ πραγματοποιηθεῖ ἀναπόφευκτα, εἰδικὰ στὶς βιομηχανικὲς κοινωνίες, ὡς ἀντίδραση τοῦ ἐνστίκτου τῆς ἐπιβίωσης, ἀκόμη καὶ χωρὶς ὑποκίνηση γιὰ ἐπανάσταση, στὴν ὁποία προβαίνει τὸ Πράσινο Βιβλίο». 

«Ἡ κρατικῶς ἐλεγχόμενη καὶ συστηματοποιημένη ἐκπαίδευση εἶναι, στὴν πραγματικότητα, μιὰ ἐπιβεβλημένη ἀποχαύνωση τῶν μαζῶν. Ὅλες οἱ κυβερνήσεις ποὺ ἐπιβάλλουν ἐκπαιδευτικὰ μαθήματα ὑποχρεώνοντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὴν ἐπίσημη διδακτέα ὕλη καὶ ἀναγκάζουν τοὺς μαθητὲς νὰ τὴν μελετοῦν καταπιέζουν τοὺς πολῖτες τους. Ὅλες οἱ μέθοδοι διδασκαλίας ποὺ ἐπικρατοῦν στὸν κόσμο πρέπει νὰ καταργηθοῦν μὲ μιὰ παγκόσμια πολιτισμικὴ ἐπανάσταση ποὺ θὰ ἀπελευθερώσει τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ σπουδὲς φανατισμοῦ καὶ ἀπὸ μεθόδους ἐσκεμμένης προσαρμογῆς τοῦ γούστου, τῆς ἱκανότητας νὰ διαμορφώνει ἔννοιες καὶ τῆς νοοτροπίας του».

«Ὅταν οἱ μᾶζες ἐφορμήσουν μέσα στοὺς ἀθλητικοὺς χώρους καὶ ἐπιδοθοῦν στὸν ἀθλητισμό, τὰ στάδια θὰ ἀδειάσουν καὶ θὰ καταστραφοῦν. Αὐτὸ θὰ γίνει ὅταν οἱ μᾶζες ἀποκτήσουν ἐπίγνωση τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ ἀθλητισμὸς εἶναι δημόσια δραστηριότητα ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ ἀσκεῖται καὶ ὄχι νὰ γίνεται θέαμα. Αὐτὸ εἶναι πιὸ λογικὸ ὡς ἐναλλακτικὴ λύση ἀπὸ τὴν σημερινὴ συνήθεια νὰ ἔχουμε μία ἀνήμπορη καὶ παθητικὴ πλειονότητα ποὺ ἁπλῶς παρακολουθεῖ.»

Τρόμος ενάντια στον "Δημιουργό"*

(Σημειώσεις για τη σημασία του αναρχισμού σήμερα)

Αναρχισμός: Μια ματιά από τα δεξιά

του Alexander Dugin

"Ο αναρχισμός θεωρείται ό,τι πιο αριστερό από τα προϊόντα της αριστερής σκέψης. Αυτή η συνολική κριτική από την αριστερά όλων των άλλων μορφών επαναστατικών ιδεολογιών: από τους Μαρξιστές έως τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι αναρχικοί κατακεραυνώνουν τους άλλους αριστερούς για την παρουσία όλων των παλαιών, αντιδραστικών στοιχείων. Όσον αφορά την αναρχία, όλες οι άλλες δεν είναι παρά με ένα λεπτό πέπλο καλυμμένες μορφές του πιο παλιού εχθρού - της εξουσίας (ισχύς, δύναμη). Ο αναρχισμός επιδιώκει να δικαιολογήσει ένα σύστημα ριζικής αντίθεσης σε μια κοινωνία που βασίζεται στην αρχή της εξουσίας. Από εδώ έρχεται το όνομα «α-αρχή», κυριολεκτικά - «η απουσία δύναμης**».

Η αναρχία φιλοδοξεί να μένει χωρίς "δεξιές" προσμίξεις, δυστυχώς αυτό απλά δεν συμβαίνει. Και εδώ στον αναρχισμό πολύ συχνά συναντάμε τα στοιχεία που παραδοσιακά ανήκουν στην «δεξιά».

Αξιοσημείωτα παραδείγματα είναι ο «δεξιός αναρχισμός» του Έβολα και η έννοια του «άναρχου» του Έρντ Γιούνγκερ.

Τα παραδείγματα των «δεξιών» συστατικών στον αναρχισμό είναι πολλά. Το πιο εντυπωσιακό είναι ο μυστικισμός.

Ο μυστικισμός δύσκολα μπορεί να ταξινομηθεί στην «αριστερή», «προοδευτική» τάση. Προϋποθέτει μια πίστη σε κάτι πέρα από αυτό, έναν ορισμένο αρχαϊισμό.

Κι ακόμα: τι είναι αυτός ο αρχαϊισμός; Ποια είναι η δομή της αναρχικής στάσης απέναντι στον μυστικισμό;

Επομένως, ο πιο επαναστατικός αναρχισμός, δομικά και τυπολογικά, κρύβει μέσα του έναν ακραίο βαθμό συντηρητισμού, κατάφασης, δημιουργικότητας και μια ριζικά υπερβατικά τάξη.

Δεν είναι ανεύθυνος μηδενισμός.

Αυτή η άρνηση αυτού που, σύμφωνα με τον ίδιο τον γνωστικό αναρχισμό, είναι απόλυτη άρνηση του Καλού.

Αναρχία - Μητέρα του Καλού

Ο ακραίος μηδενισμός της αναρχικής ορμής δεν αποδεικνύεται σε καμία περίπτωση η τελευταία λέξη στην αποιεροποίηση και την άρνηση της παράδοσης. Αντιθέτως, βασίζεται σε μια απόλυτη διαφωνία με αυτήν την αποιεροποίηση, την απόλυτη απόρριψή του, του «κόσμο», «αυτής της εποχής», που κυβερνάται από έναν κακό "δημιουργό" και τους ιερείς του, «avliyi El Shaitan», τους «Αγίους του Σατανά".

Η πολύ γνωστή ρήση «αναρχία μητέρα της τάξης» είναι η μεταφορά στην κοινωνική διάσταση της θέσης της ανάγκης για ριζική κατάργηση αυτού του κόσμου του κακού για να βρεθεί ένας κόσμος καλού. Δεδομένου ότι ο κόσμος του κακού στέκει «εμπόδιο» από τα θεμέλια του («Σατανάς» στα αρχαία εβραϊκά σημαίνει «φράγμα»), τότε πρέπει να ισοπεδωθεί.. Είναι σημαντικό ότι οι αναρχικοί κατανοούν τον «νέο κόσμο» όχι ως δημιουργία, αλλά ως ανακάλυψη. Δεν θέλουν να μεταρρυθμίσουν, να ξαναχτίσουν, να ανακαινίσουν την πραγματικότητα, θέλουν να μεταμορφώσουν ριζικά την ποιότητα της πραγματικότητας. Ως προς αυτό ήταν οι πιο επιτυχημένοι συντηρητικοί, επειδή ήταν οι πιο συνεπείς καταστροφείς. Αλλά καταστρέφουν το ίδιο το πνεύμα της καταστροφής, το είδωλο της «παλιάς τάξης», το φρούριο του "δημιουργού".

Παράξενη δράση «Ψυχικής αναζήτησης»

Οι αναρχικοί θεωρούνται συνώνυμοι με τον ριζοσπαστικό τρόμο.

Όμως πίσω από αυτό δεν υπάρχουν τόσο κοινωνικές αλλά οντολογικές και κοσμολογικές έννοιες. Η τρομοκρατία δεν είναι για τους αναρχικούς ένα μέσο για την πολιτική αναγνώριση. Δεν έχει τόσο κοινωνικοπολιτικό όσο ανθρωπολογικό βάρος. Οι τρομοκράτες αναρχικοί δεν ρίχνουν βόμβες σε ανθρώπους, ούτε σε μέλη της τάξης, ούτε σε κοινωνικά σημαντικές προσωπικότητες. Ρίχνουν βόμβες στον Αντίχριστο και στους υπηρέτες του, και η ίδια η πράξη έχει ήδη τη δική της δικαιολογία και δικαίωση.

Η αναρχία είναι, τελικά, μια «σωτήρια δράση». Σκοπεύει να σώσει την «παγκόσμια ψυχή» από την τοξική αγκαλιά του "Σφετεριστή" "

Alexander Dugin: Terror Against the Demiurge

*Στμ Ο Δημιουργός ( «τεχνίτης» ) είναι το ον που δημιούργησε τον κόσμο στον Γνωστικισμό. Οι Γνωστικοί τον ταύτισαν με τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Γνωστικές γραφές τον απεικονίζουν ως ανίδεο, κακόβουλο και εντελώς κατώτερο από τον αληθινό Θεό που έστειλε τον Χριστό στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα από τον κακό κόσμο του Δημιουργού.

**Power (εξουσία, ισχύς, δύναμη)

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

"Έξι αιώνες μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, παίρνοντας το όνομα του Καλλισθένη, του συντρόφου του μεγάλου Μακεδόνα, συγκέντρωσε σε μια ενιαία αφήγηση όλα τα όνειρα που το όνομα του Αλέξανδρου είχε απελευθερώσει στην ελληνιστική Ανατολή.

Μέσω της λατινικής μετάφρασης του Ιουλίου Βαλέριου (4ος αιώνας) και εκείνης του αρχιερέα Λέοντα (10ος αιώνας), το "Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου", έγινε γνωστό σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και αναπαράχθηκε σε πολλές γλώσσες, φτάνοντας μέχρι την Ισλανδία. Παρομοίως, και οι ανατολικοί λαοί μετέγραψαν στις γλώσσες τους την αφήγηση του ψευδο-Καλλισθένη, εμπλουτίζοντάς την με παραλλαγές που ο αλεξανδρινός μύθος είχε γεννήσει στην Ανατολή. Έτσι, για τους Αιγυπτίους, ο Αλέξανδρος υπήρξε ο γιος του τελευταίου Φαραώ, Νεκτανεβώ Β', ενώ οι Πέρσες Φιρντουζί (10ος αι.) και Νιζάμι (12ος αι.) τον είχαν μεταβάλει σε εθνικό ήρωα του Ιράν. Υιοθετημένος από την εσχατολογική ιουδαϊκή φιλολογία, ο Αλέξανδρος είναι επίσης παρών στο Κοράνι, όπου αναφέρεται ως Ισκαντέρ Δουλ-Καρνεΐν («Αλέξανδρος Δικέρατος»). Αναρίθμητες είναι οι μεταφράσεις του "Μυθιστορήματος του Αλέξανδρου", στη συριακή, αρμενική, κοπτική, αιθιοπική, τουρκική, μαλαϊκή, σιαμέζικη και λοιπές γλώσσες. Ακόμα και σήμερα, οι οικογένειες των ευγενών του Μπαντακσάν, στις υπώρειες του Ιντουκούς, ισχυρίζονται πως κατάγονται από τον Αλέξανδρο, ενώ οι Καφίρ των ορέων του Νουριστάν θεωρούν ως προγόνους τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του. Παρομοίως, ο πρόεδρος Σοεκάρνο είχε μεταμορφωθεί από τους κατοίκους της Ιάβας σε απογόνους του μεγάλου Ισκαντέρ Αγκούνγκ...

Στο βάθος αυτής της οικουμενικής ονειροφαντασίας βρίσκεται ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός: αν ο Αλέξανδρος κατέστη ο μοναδικός ήρωας, κοινός σε Ανατολή και Δύση, αυτό συνέβη γιατί ο κόσμος που δημιούργησε εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη διεθνή κοινότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Πρόλογος της μεταφράστριας

Εισαγωγή

Ι: Η κληρονομιά του Αλεξάνδρου

ΙΙ: Το Ελληνιστικό μυθιστόρημα ή οι ονειροπολήσεις ενός μοναχικού πλήθους

III: Ο κόσμος των Πάρθων

Ιρανικός φιλελληνισμός - ιρανική αναγέννηση

IV: Η καμπή του 3ου αιώνα

Παράρτημα εικόνων

V: Η τέχνη στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας

α) Όψιμη Αρχαιότητα, Βυζάντιο και Ιράν

β) Εικονιστική γλυπτική και θρησκευτική Τέχνη

VI: Η απόσχιση της Ανατολής

VII: Η αφύπνιση της μνημειακής γλυπτικής στην Αρμενία και τη Γεωργία"

https://www.politeianet.gr/books/9789604271481-papaioannou-kostas-enallaktikes-ekdoseis-i-klironomia-tou-alexandrou-229604

https://regasakraios.blogspot.com/2020/02/httpardin-rixi.html

Από τον Μέγα Αλέξανδρο στον Μεγάλο Κωνσταντίνο

Με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και την μεταφορά της Βασιλεύουσας στην Ανατολή διορθώνεται και ένα Ιστορικό Παράδοξο του Ελληνισμού.

Προορισμένος να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου επικρατεί Πολιτισμική Ενότητα και κυριαρχία του Ελληνισμού αλλά Πολιτικός Κατακερματισμός και σταδιακά, από τις Κυνός Κεφαλές ως το Άκτιο, η Ρώμη επικρατεί.

Η Ρώμη, ως Ελληνιστική Πόλη, ξανά ενωποίησε πολιτικά ό,τι οι Διάδοχοι κατακερμάτησαν. Φταίει εδώ ο Παις του Διός που ήθελε να φτάσει στα πέρατα της Ανατολής ως Νέος Διόνυσος αλλά του το συγχωρούμε.

Με την την μεταφορά της Βασιλεύουσας στην Ανατολή διορθώνεται και ένα Ιστορικό Παράδοξο του Ελληνισμού. Να είναι κυρίαρχος πολιτισμικά, να είναι υποτελείς πολιτικά στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Το Χιλιόχρονο Βυζάντιο ήταν, τρόπον τινά, η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Πανελλήνια Αυτοκρατορία στην Ωριμότητα της.

Η πνευματική υπεράσπιση της Αυτάρκειας

Η απαρχή της ιδέας μιας Πολιτείας αυτοδύναμης, ανεξάρτητη και αυτοκυριαρχης εμφανίζεται στον Πλάτωνα και στο όραμα του για μια κοινωνική ολοκλήρωση η οποία σκοπεύει να υποστηρίξει την υλική αυθυπαρξία μιας Ιεραρχικής Κοινότητας. Μιας κοινότητας που δίνει στον εαυτό της μια υπερβατική αξία μέσα από την πλήρη αποσύνδεση της με κάθε τι που δεν αφορά τις θεμελιώδεις αξίες της, θέτοντας φιλοσοφικά τις ρίζες του Απομονωτισμού και Προστατευτισμού ως εκδηλώσεις της Πολιτειακής Αυτάρκειας σαν φυσικά αποτελέσματα της ζωής της Ιεραρχικής Κοινότητας. Ακριβώς για αυτό η οικονομία δεν υφίσταται ως ανεξάρτητη σκέψη ή επιστήμη μέσα στον Πλατωνικό κομμουνισμό επειδή η παραγωγική λειτουργία των κοινωνικών ομάδων της Πολιτείας που έχουν σαν κύριο χαρακτήρα τους την οικονομική δράση , γίνονται απαραίτητο μέρος της διατήρησης του υλικού περιβάλλοντος της Πνευματικής Ιδέας και προορισμού όλης της Κοινότητας.

Αυτή την εκπληκτική παρέμβαση πάνω στην ανθρωπολογία του ατομισμού και του εμπορικού τύπου ανθρώπου που έφερε ο Πλατωνικός στοχασμός ο Ρουσώ την υπερασπίστηκε σε όλο το πολιτειακό φιλοσοφικό έργο του δίνοντας στον Αντί-Διαφωτιστικό ρεπουμπλικανισμό του μια απόλυτη μορφή απομόνωσης και προστασίας της Εθνικής Κοινότητας από έθνη και πολιτισμούς που μέσω των οικονομικών και άλλων ηθών τους επιδρούν διαβρωτικά στην εθνική αυτάρκεια. Δεδομένης της ανυπαρξίας ακόμα μιας τεράστιας βιομηχανικής συγκέντρωσης όπως έλαβε χώρα τον 19ο αιώνα , ο Ρουσώ βρίσκει σύμμαχο σε αυτή την νέο Σπαρτιατική σκέψη του στον αγροτικό ρομαντισμό , στην γη και στις κοινωνικές δυνάμεις που αποκλείουν με τα ήθη τους και την παραγωγική τους ταυτότητα την διάβρωση τους από το Εμπορικό Φιλελεύθερο πνεύμα.

Αυτή η ηθική αρχικά υπεράσπιση στον άνθρωπο που μπορεί να δεχθεί την θρησκευτική λειτουργία του Κράτους και να ζήσει ασκητικά για την συνολική ανεξαρτησία του από ξένες επιρροές καταφέρνει να μας δώσει τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός οικονομικού ρομαντισμού και την ταύτιση του Λαού και του ´Εθνους μέσω της γης και της Εργασίας ως πνευματικές διαμεσολαβήσεις με οικονομικό πρόσωπο της Αυτάρκειας όλης της Κοινότητας.

Ο Ρουσώ, αυτός ο μοντέρνος Πλάτωνας, ουσιαστικά δίνει το έναυσμα της αντίληψης του Κράτους όχι ως μιας ταξικής μηχανής ετσι όπως ιστορικά ο εμπορικός και καπιταλιστικός κόσμος διαμόρφωσε αλλά ως Οργανικής μορφής της Κοινοτιστικης τάξης του ´Εθνους που εγγυάται την πλήρη συνεργασία όλων των δυνάμεων του για την επίτευξη και προστασία της Αυτάρκειας και Αυταρχίας του αέναα.

Σπαρτιάτες Μακκαβαίοι

Δεν μας έφτανε ο Βουκεφάλας Ζάσταβα και η Μαύρη Αθηνά, τώρα έχουμε και Σπαρτιάτες Μακκαβαίους!

Βλέπω κυκλοφορεί και αναπαράγεται πολύ η ιδέα ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες ήταν συγγενείς των Ιουδαίων και μάλιστα καταγόμενοι από τον Αβραάμ (!!!)

Κατά την αρχαιότητα ήταν τέτοια η νοοτροπία των ανθρώπων που ένιωθαν την ανάγκη όχι μόνο οι διακρατικές αλλά και οι διαπροσωπικές σχέσεις να επισφραγίζονται με ισχυρισμούς κοινών προγόνων.

Το συναντάμε από την Ιλιάδα ως τον Ηρόδοτο. Μεταξύ Αχαιών και Τρώων Ηρώων, μεταξύ νοτίων Ελλήνων και Αργεαδών Μακεδόνων, μεταξύ Περσών και Ελλήνων! Ναι, οι Πέρσες, απόγονοι του Αργείου Περσέα, προς τους Αργείους, για να τους πείσουν να μηδίσουν, πρόβαλαν το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που πρόβαλε ο Αλέξανδρος Α' των Αργεαδών ως απόδειξη της ελληνικότητας του! Την καταγωγή τους από το Άργος!

Το ιστορικό πλαίσιο της περίφημης συμμαχίας μεταξύ Σπαρτιατών και Ιουδαίων είναι ο 3ος αί. π.Χ. (300-201 π.Χ), η Ελληνιστική εποχή. 

Οι δυνάμεις του Ελληνιστικού Κόσμου (πλην Ρώμης και Καρχηδόνας) είναι το βασίλειο των Σελευκιδών, που εκπροσωπεί την ιδέα της Ελληνικής Κοσμοκρατορίας του Αλεξάνδρου, η Αίγυπτος των Πτολεμαίων, που εκπροσωπούν την Πολυπολιτισμική, έστω και Ελληνοκεντρική, Παγκοσμιοποίηση της εποχής

- αυτό που πολλοί νομίζουν στην εποχή μας ότι ήταν η ουσία των Ελληνιστικών Χρόνων, την θρησκευτική "πολυπολιτισμικότητα", άλλο όμως ο θρησκευτικός συγκριτισμός της αναγνώρισης στο πρόσωπο ενός ξένου θεού τον οικείο θεό και άλλο η περίτεχνη "εργαστηριακή" μείξη τους και προπαγάνδιση τους. Το πρώτο το έκαναν πάντα οι Έλληνες, το δεύτερο το έκαναν οι Πτολεμαίοι έχοντας σκοτεινές επιρρροές. -

και η Μακεδονία των Αντιγονιδών που εκπροσωπεί την συνέχεια της Πανελλήνιας Ιδέας του Ισοκράτη και του Φιλίππου Β'.

Η Σπάρτη, αν και παρηκμασμένη, πιστή στην παράδοση της του απομωνοτισμού, εκπροσωπεί την τοπική της ηγεμονία και μόνο. 

Αντιγονίδες και Σελευκίδες είναι συνήθως σύμμαχοι εναντίων των Πτολεμαίων. Οι πρώτοι γιατί οι Πτολεμαίοι έχουν ερείσματα και βλέψεις στην Ελλαδική χερσόνησο και στο Αιγαίο και οι δεύτεροι για την κυριαρχία της λεγόμενης Κοίλης Συρίας (Παλαιστίνη - Ισραήλ). Αργότερα η Ρώμη κληρονόμισε την πολιτική των Πτολεμαίων.

Συνεπώς τόσο οι Σπαρτιάτες όσο και οι Ιουδαίοι είναι σύμμαχοι των Πτολεμαίων ως εχθροί των εχθρών τους. Οι Σπαρτιάτες ήταν, μέσα από διακρατική συμφωνία, και μισθοφόροι των Πτολεμαίων, ενώ την ίδια εποχή που Ιουδαίοι και Σελευκίδες δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά, ίσως όχι ασχέτως με την Οικουμενική μεν Ελληνοκεντρική δε Πολιτισμική Πολιτική των Σελευκιδών, στην Αλεξάνδρεια η ιουδαϊκή παροικία ήταν ίσως η πιο ανθηρή της εποχής της και για αρκετούς αιώνες ακόμα.

Με σημερινούς όρους λοιπόν Σπαρτιάτες και Ιουδαίοι ήταν πρόξυ των Πτολεμαίων. Συνεπώς μια απευθείας σύνδεση μεταξύ τους να είναι και πολύ λογικό να συμβεί και αφού λάβει χώρα αναγκαίο να επικυρωθεί με ισχυρισμούς κοινών προγόνων. Και αυτή είναι η πιο λογική εξήγηση για τον ισχυρισμό αυτό. 

Εκτός κι αν το πάμε ακόμα πιο βαθιά στον χρόνο. Οι Φιλισταίοι (ο Γολιάθ), από τους οποίους οι Ισραηλίτες έκλεψαν την Γη (σας θυμίζει κάτι;) ήταν πιθανότητα Πρωτο-Έλληνες. Μια χιλιετία αργότερα η φυλετική σύνθεση των Ιουδαίων έχει μεταβληθεί και από σημίτικο φύλο απορροφώντας τους Φιλισταίους έχουν μεταβληθεί σε πιο ευρωγενείς (όπως ακριβώς στην εποχή μας οι ανατολικοευρωπαίοι Ασκενάζι, που σαφώς δεν είναι μεσανατολίτικος λαός) και έχουν παράλληλα ενσωματώσει "υποσυνείδητες υποστρωματικές μνήμες". 

Ο ίδιος ο Χρίστός κηρύττει την Επανελλήνιση από τον υποχρεωτικό εξιουδαισμό που υπέστησαν οι προηγούμενες γενιές ως αποτέλεσμα της τελικής επικράτησης των Μακκαβαίων μετά την ήττα των Σελευκιδών από τους Ρωμαίους. Αν ο Αντίοχος Δ' προσπάθησε να επιβάλει τον Δία στους Ιουδαίους, ο Χριστός ξαναγεννήθηκε εν τω σπηλαίω σαν άλλος Δίας.

Η υποτιθέμενη κοινή καταγωγή δλδ μεταξύ Ιουδαίων και Σπαρτιατών είναι στην πραγματικότητα μεταξύ Φιλισταίων και Αχαιών. Θυμίζω ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν Δωριείς, όχι όμως και οι βασιλείς τους που ήσαν Αχαιοί.

Η εμμονή στην σχέση Σπάρτης Μακκαβαίων είναι στην ουσία μια προβολή στο σήμερα μιας Ελλάδας σαν την Σπάρτη του τότε: Πρόξυ της Πολυπολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης.

Η Αποτυχία του Χίτλερ

Dominique Venner

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά Andrey Vlasov :

Αυτό το άρθρο προέρχεται από την ιστορία του εικοστού αιώνα του Dominique Venner , Le Siècle de 1914 (Παρίσι: Pygmalion, 2006), 318-20, με τίτλο «Les σχέδια de Hitler pour l’Europe soumise». 

Ο τίτλος είναι της σύνταξης.

Θα μπορούσαν τα νέα όπλα του Ράιχ, ιδίως τα έκτακτα αεροσκάφη Me 262, να αντιστρέψουν την τάση [του πολέμου]; Πολύ άσκοπη ερώτηση δεδομένου ότι γνωρίζουμε την απάντηση. Στην πραγματικότητα, το μόνο νέο όπλο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ ήταν η «ευρωπαϊκή επανάσταση», η απελευθέρωση των λαών, ιδίως των Ρώσων και των Ουκρανών, και όχι η υποταγή τους. Αλλά ο Χίτλερ δεν ήταν Ευρωπαίος επαναστάτης, ήταν παν-γερμανιστής και στενόμυαλος ρατσιστής. Αρνούμενος να παίξει το χαρτί του εθνικισμού, στερήθηκε τον μοναδικό πραγματικό του πόρο για να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου. Αργότερα, ο στρατάρχης [Erich] von Manstein θα έγραφε: «Χάσαμε τον πόλεμο την ημέρα που μπήκαμε στο Κίεβο, αρνούμενοι να σηκώσουν την ουκρανική σημαία πάνω από τη Λαύρα.» : «Αποτελούσε απόρριψη ολόκληρης της πολιτικής του», έγραψε ο Manstein. «Ο Führer ήθελε να εδραιώσει μια γερμανική κυριαρχία στίς εκτάσεις της Ανατολής και να καταστρέψει οριστικά τη ρωσική δύναμη, ανεξάρτητα από το καθεστώς της. . " Μια θανατηφόρα τύφλωση.

Το καλοκαίρι του 1942, μετά τη θεαματική επανέναρξη των επιχειρήσεων στη Ρωσία στο τέλος του προηγούμενου χειμώνα, η γερμανική δύναμη έφτασε από το Βόρειο Ακρωτήριο στις νότιες ακτές της Μεσογείου όπου λειτουργούσε το Afrika Korps του Ρόμελ. Από τα δυτικά προς τα ανατολικά, έφτασε από τον Ατλαντικό μέσω του Βόλγα μέχρι τον Καύκασο. Αν και η Μπολσεβίκικη Ρωσία δεν ηττήθηκε, ο Χίτλερ φάνηκε να κατάφερε να εδραιώσει την αυτοκρατορία του στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Η προπαγάνδα του ανέπτυξε δύο θέματα, το επιθετικό της «νέας Ευρώπης» που προορίζεται να αντιμετωπίσει τον αγγλοσαξονικό καπιταλισμό και τον μπολσεβικισμό, και το αμυντικό θέμα, ενάντια στο ίδιο, του «φρουρίου Ευρώπη».

Μετά τις νικηφόρες εκστρατείες του 1940, από το Υπουργείο Εξωτερικών θεσπίστηκαν αρκετά σχέδια με σκοπό τον καθορισμό της «νέας ευρωπαϊκής τάξης» και ακόμα καλύτερα το Μεγαλύτερο Γερμανικό Ράιχ του μέλλοντος.

Αυτά τα σχέδια δεν ξεπέρασαν ποτέ το σχέδιο, ο Χίτλερ αποφάσισε να μην δεσμευτεί σε τίποτα πριν από μια αποφασιστική νίκη επί της Σοβιετικής Ρωσίας και της Αγγλίας. Οποιαδήποτε έργα για την οργάνωση της Ευρώπης καθυστέρησαν από τρία εμπόδια που απορρέουν από την ιδεολογία και την προσωπικότητα του Χίτλερ. Το ένα ήταν το μείγμα του ακραίου ρατσισμού και του εθνικισμού, το άλλο στην αποκλειστικά κυρίαρχη ιδέα του για σχέσεις με άλλους λαούς, τέλος, το τρίτο αφορούσε την ιδέα του Χίτλερ για το ζωτικό χώρο.

[. . Έχοντας κρατήσει τη μνήμη της κατάρρευσης της Αυτοκρατορίας του Χάμσμπουργκ το 1918, φοβόταν ότι η παραχώρηση της παραμικρής αυτονομίας θα οδηγούσε τους τελικούς συμμάχους να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του Ράιχ. Αντιλαμβάνονταν τις σχέσεις με άλλους λαούς μόνο με όρους κυριαρχίας και υποταγής. [. . .]

Πεπεισμένοι για την κατωτερότητα των σλαβικών λαών, θεωρώντας την Ουκρανία και τη Ρωσία ως απλές μελλοντικές αποικίες των οποίων οι πληθυσμοί, αν ποτέ γλιτώναν, θα μειωνόταν σε ένα είδος δουλείας, ο Χίτλερ ποτέ δεν φαντάστηκε να εισέλθει στη Ρωσία ως απελευθερωτής. Και όμως έτσι υποδέχτηκαν για πρώτη φορά τα στρατεύματά του. Οι αγρότες που τους υποδέχτηκαν προσφέροντας ψωμί, αλάτι και λουλούδια, σύντομα θα απογοητευόταν. Τίποτα δεν δείχνει καλύτερα την τύφλωση του Χίτλερ από την τραγική ιστορία του στρατηγού [Andrey] Vlasov.

https://counter-currents.com/

"Αποτραβήξου φίλε μου στην Ερημιά σου" και "Ένδον Σκάπτε"

Αυτό που κάποιοι παρουσιάζουν μεταφράσεις κειμένων άλλων σαν δικά τους κείμενα ή εμμέσως πλην σαφώς το αφήνουν να εννοηθεί βάζοντας ένα "γράφει ο...", αντί του "μετάφραση τάδε", έστω και με μια μικρή αναφορά στο τέλος κάτω κάτω "πηγή", με ξεπερνάει και δεν το γουστάρω. Όποιος και να το κάνει. Και παρά το γεγονός ότι τα κείμενα αυτά είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα στην πραγματικότητα κάνουν περισσότερο ζημιά παρά ωφελούν. Γιατί δημιουργούν μια εντελώς παρωχημένη μικρό-προσωπολατρεία που στην τελική δεν αποσκοπεί να ενημερώσει και να προβληματίσει με το περιεχόμενο των κειμένων, αλλά να προκαλέσουν τον θαυμασμό για τον γαμάτο ηγετίσκο αρθρογράφο. 

Αυτό το κείμενο είναι ένα είδος αποχώρησης από τον υποτιθέμενο χώρο ή μάλλον ξεκαθαρίσματος ότι δεν ανήκω εκεί και σε κανέναν "χώρο", μιας και ουσιαστικά ποτέ δεν "προσχώρησα". Οι αναφορές μου στα Fasci είναι από άλλον πλανήτη, δικό μου. «Δεν είμαι κατάλληλος για μεταστροφές. Δημιούργησα έναν Χριστό για τον εαυτό μου, δημιούργησα έναν Μουσολίνι για μένα, δημιούργησα έναν επαναστατικό κόσμο για τον εαυτό μου, σύμφωνα με τις απαραίτητες και αιρετικές μου θέσεις».

Όπως με κατηγόρησε πρόσφατα και κάποιος με αφορμή μια από τις κάπως ατσούμπαλες κριτικές μου: "μια ζωή υφανετατζής θα μείνεις". 

Μάλλον ήθελε να πει "αντιεξουσιαστής" είτε στην Αναρχία είτε στα Fasci. Τις χέζω τις ταμπέλες ούτως ή άλλως. Η Ουσία και το Νόημα με ενδιαφέρουν. Ίσως θα πρέπει να υιοθετήσουμε μια "Αποφατική" Πολιτική Θεολογία, για να θυμηθούμε και τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη. Για μένα το ζήτημα είναι η Ζύμωση των Άκρων. Όχι από κάποιον φετιχισμό των Άκρων και a priori μίσος κατά του Κέντρου. Αλλά γιατί βρισκόμαστε ως Λαός σε έσχατη παρακμή και σήψη και το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι και συνεπώς στο Περιθώριο έχει εξοριστεί ο Λόγος το Έργο το Νόημα μας.

Το "χαμένοι στη μετάφραση" μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν ότι η ελίτ μας έχουν προδώσει, δλδ ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά το πρόβλημα είναι τα Άκρα και υποστηρίζουν την Ήπια Ισχύ των ΛαϊκώνΤάξεων μέσω της ανασυγκρότησης του Ριζικού Κέντρου, που όμως προϋποθέτει μια Επιστροφή στο Λαϊκό Σώμα και μια Άντληση από την Παράδοση μας, μια Εσωτερική Πνευματική Επανάσταση

και εμάς που υποστηρίζουμε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, δλδ η ελίτ μας έχει προδώσει, αλλά πώς να φτιάξουμε ένα νέο Ριζικό Κέντρο αν δεν περάσουμε πρώτα από το Στάδιο της Γόνιμης Σύνθεσης των Άκρων, που όμως προϋποθέτει μια Επιστροφή στο Λαϊκό Σώμα και μια Άντληση από την Παράδοση μας, μια Εσωτερική Πνευματική Επανάσταση; ίσως και να είναι άλλο θέμα, αλλού δήθεν "χώρου".

 Δεν βλέπω και δεν σκέπτομαι με την έννοια "χώρος", βλέπω και σκέπτομαι με την έννοια φάσμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται και ακόμα λιγότεροι προχωρούν σε αυτήν. Στην Γόνιμη Σύνθεση των Άκρων. Στην ουσία γιατί δεν είναι απλώς ζήτημα κάποιας πράσινο-μαύρο-φαιό-κόκκινης συμμαχίας αλλά σύνθεσης. Εσωτερικής Σύνθεσης, μια Εσωτερική Πνευματική Επανάσταση που τα βαρίδια και οι διαμάχες του ελληνικού, γερμανικού και πανευρωπαϊκού μεσοπολέμου και εμφυλίου δεν επιτρέπουν. Δεν έχει να κάνει με το αν θα ασχοληθούμε με εκείνη την περίοδο για να αντλήσουμε ιδέες και να μάθουμε από τα τραγικά λάθη. Ασφαλώς και θα το κάνουμε. Βαρίδια είναι το οπαδιλίκι της μίας ή της άλλης τάσης. Το οπαδιλίκι του ενός ή του άλλου ηγετίσκου. Ποιός είχε δίκιο οι Εικονολάτρες ή οι Εικονοκλάστες; Τέτοιου επιπέδου είναι. 

Τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο, αν έχει νόημα στα ελληνικά αυτή η αμερικανιά, με το διά ταύτα των συμμαχιών δεν ασχολούμαι εδώ. Αρκούμαι σε μια παρατήρηση. Η Χώρα δεν είναι Ανεξάρτητη. Ένα Κίνημα οφείλει περισσότερο να ασχολείται με το αν θα μείνει Ανεξάρτητη η Λαϊκή Ψυχή μας, το οποίο ασφαλώς και δεν είναι άσχετο με το αν είναι ανεξάρτητο το Κράτος μας, θέτοντας έτσι σε κίνηση μια Διαλεκτική που στο βάθος αχνοφαίνονται ή Βαθειά Συνείδηση και Παράλληλες Δομές ή άνευ προηγουμένου μετάλλαξη. 

Κλείνω με μια Εθνικό-Αναρχική αναφορά, όχι γιατί επιθυμώ να λανσάρω αυτή την ταμπέλα έναντι των άλλων, αλλά για το νόημα της. 

"Φαίνεται να βρισκόμαστε σε ένα σημείο μετάβασης μεταξύ δύο πολιτιστικών αφηγήσεων: η" παλιά τάξη "των λεγόμενων" παραδοσιακών "δομών αυτονομίας - αυτό που ήταν αρχικά απλώς μια αίσθηση υποχρέωσης προς τους οικείους, με την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και πιο καταναγκαστικό, με τις συμμαχίες επαναπροσανατολίζονται για να ευνοήσουν τις κυβερνώντες ελίτ, τη θρησκεία και το κράτος, και να επιβληθούν με τη φυσική καταστολή της διαφωνίας, και τη σημερινή καταπατητική «νέα παγκόσμια τάξη» του εγωκεντρικού ατομικισμού, της άμεσης ευχαρίστησης και της επακόλουθης υποδόριας δουλείας-σκλαβιάς, που προκαλείται από την αποπλάνηση.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί που αγωνίζονται για την αποκατάσταση των αξιών της «παλαιάς παγκόσμιας τάξης», φαινομενικά παραλείποντας να παρατηρήσουν πώς αυτές οι αξίες αποτελούν διαφθορά αυτού που κάποτε σήμαιναν ή και μάλιστα πώς οι αλλαγές στην ανθρώπινη συνείδηση ​​έχουν καταστήσει αναπόφευκτη τη διαφθορά τους. Εν τω μεταξύ, εκείνοι που τους αντιτίθενται με τη σειρά τους συνήθως δεν καταλαβαίνουν πώς οι αξίες της «νέας παγκόσμιας τάξης» που τυπικά υποστηρίζουν ισοδυναμούν με το ίδιο πράγμα αν και σε μια διαφορετική γεύση: ένα αφήγημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την ολιγαρχία - και έτσι το κέντρο του ζητήματος δεν αντιμετωπίζεται ποτέ. Όπως επεσήμανε ο Ezra Pount, "η τεχνική της δυσφήμισης είναι να εφεύρει δύο ψέματα και να κάνει τους ανθρώπους να διαφωνούν έντονα για το ποιο από αυτά είναι αλήθεια."

Adam Ormes,

Tribes,

The Challenge of National Anarchism

Να Είστε Καλά!

ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Αυτό που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους Ναζί την αποκαλώ γενοκτονία – όπως λέμε γενοκτονία των Αρμενίων, γενοκτονία των Ινδιάνων – και όχι ολοκαύτωμα ή Holocaust, όπως λέγεται στα αγγλικά (οι ίδιοι το αποκαλούν σόα, ερήμωση). Η λέξη holocaust προέρχεται από την Ελληνική λέξη «ολοκαύτωμα», που σημαίνει ότι ένας λαός ή μια ομάδα θυσιάζεται οικειοθελώς μέχρις ενός για να αποφύγει την ταπείνωση.

Τέτοια ολοκαυτώματα έχουμε εμείς οι Έλληνες στο Αρκάδι και με τους Σουλιώτες στο Ζάλογγο και άλλοι λαοί επίσης. Οι Εβραίοι έχουν ένα δικό τους στη Μασσάντα, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, όταν κατακρημνίστηκαν για να ξεφύγουν την αιχμαλωσία από τους Ρωμαίους. Επίσης, κατά μία άλλη έννοια, ολοκαύτωμα σημαίνει ότι μία ομάδα ανθρώπων προχωράει συνειδητά στον πλήρη αφανισμό της για να γίνει λίπασμα ενός σκοπού που τους ξεπερνάει. Για παράδειγμα, οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, ή οι Ιρλανδοί πατριώτες στην Πασχαλινή εξέγερση του 1916. Έχουμε εδώ, δηλαδή, την έννοια της θυσίας. Ούτε η μία ούτε η άλλη έννοια όμως ταιριάζουν στην περίπτωση των Εβραίων κατά τον πόλεμο, διότι δεν προτίμησαν οι ίδιοι να πεθάνουν αλλά έπεσαν ακούσια θύματα των δημίων τους.

Οι Σιωνιστές, για λόγους προπαγάνδας, διάλεξαν τον όρο «ολοκαύτωμα» για να ξεχωρίσουν την εβραϊκή γενοκτονία, απ’ όσες προηγήθηκαν και όσες μέλλονται και να δώσουν στη συμφορά τους ένα χαρακτήρα εξαιρετικό. Επίσης, νομίζω ότι προέβαλλαν τον όρο «ολοκαύτωμα», επειδή δεν νοιώθουν άνετα με το γεγονός ότι πουθενά –με εξαίρεση το γκέττο της Βαρσοβίας– δεν αντιστάθηκαν στους διώκτες τους. Αυτό τους στοιχειώνει μέχρι σήμερα και βιώνεται στο Ισραήλ σαν ιστορικό έλλειμμα που πρέπει να αναπληρωθεί και παίζει τον δικό του ρόλο στην ισραηλινή επιθετικότητα.

Ο εξαιρετικός χαρακτήρας που προανέφερα σημαίνει ότι: «Πολλοί μπορεί να υπέφεραν στη διάρκεια της ιστορίας αλλά μόνο εμείς, οι Εβραίοι, υποφέρουμε σε τέτοιο βαθμό. Είμαστε τα “κατ’ εξοχήν” θύματα». Το προπαγανδιστικό κόλπο μπορεί να πέτυχε, οι ζητούμενες παροχές να εξασφαλίστηκαν, αλλά επίσης πέτυχε να θυματοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την εβραϊκή ψυχή και ιδιαίτερα όσους μετανάστευσαν στο Ισραήλ.

Έτσι, σιγά – σιγά, ο μύθος του «Ολοκαυτώματος», απετέλεσε έναν από τους πυλώνες του συλλογικού υποσυνειδήτου του Ισραήλ. Ακόμα και Εβραίοι που ήρθαν στο Ισραήλ από τις ΗΠΑ, την Β. Αφρική ή τις υπόλοιπες Αραβικές χώρες, υιοθέτησαν την εικόνα του θύματος παρ’ όλο που δεν γνώρισαν διωγμό.

Γεωπολιτική και αδυνατότητα εβραϊκής νίκης

Το σημερινό Ισραήλ είναι περιτριγυρισμένο από 250 εκ. Άραβες. Με 5,5 εκ. εβραϊκό πληθυσμό είναι αδύνατο να επιβάλει τη θέλησή του για μακρό χρονικό διάστημα. Τα νούμερα τελικά πάντα παίζουν το ρόλο τους. Η Αμερική το στηρίζει με 5 δισ. δολάρια το χρόνο και υπερσύγχρονο οπλισμό. Χωρίς αυτή τη στήριξη είναι αδύνατον να επιβιώσει. Η Αμερική δεν θα είναι πάντα η δύναμη που είναι τώρα. Με την άγαρμπη πολιτική της απέναντι στους Άραβες μειώνει τον χρόνο της σαν αυτοκρατορία. Οι Άραβες δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν παγκόσμια δύναμη γιατί δεν έχουν ενότητα. Θα παίξουν όμως τον ιστορικό τους ρόλο, που είναι να φθείρουν την Αμερική. Τελικά, όλοι δουλεύουν για τους Κινέζους. Σε 20 – 30 χρόνια ο κόσμος θα είναι ένας διαφορετικός κόσμος.

Τα 60 χρόνια που το Ισραήλ καταφέρνει να επικρατεί, είναι ένα τίποτα μέσα στην ιστορία. Οι Άραβες το γνωρίζουν γιατί γνωρίζουν τον χρόνο. Οι Παλαιστίνιοι θα περιμένουν. Αρκεί να μην καμφθεί η θέλησή τους και να διατηρήσουν την ενότητά τους. Αρκεί να κρατούν το θέμα ανοιχτό και να συνεχίσουν να κάνουν πολλά παιδιά. Κρατώντας το θέμα ανοιχτό εμπλέκουν όλους τους Άραβες. Αυτοί μπορεί να απέτυχαν να τους βοηθήσουν ενεργητικά, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να τους εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά. Οι Δυτικοί υποτιμούν την δύναμη της Αραβικής αξιοπρέπειας.

Οι Ισραηλινοί Εβραίοι, κι αυτοί επίσης, γνωρίζουν. Ο χρόνος τρέχει εναντίον τους. Αλλά αδυνατούν να συμπεριλάβουν αυτή τη γνώση στον στρατηγικό τους σχεδιασμό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός. Αγκιστρωμένοι στο παρόν και στη δύναμη που τους δίνει η ιστορική συγκυρία δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν ένα μέλλον τρομακτικό γι’ αυτούς. Ο Αμερικανοεβραίος συγγραφέας Φίλιππος Ροθ, τους απευθύνθηκε από τις Αμερικάνικες ακτές, «Θα πνιγείτε στο ίδιο σας το αίμα και τότε η ανθρωπότητα δεν θα πει λέξη». Προειδοποίηση, ούτε αβάσιμη ούτε υπερβολική για όποιον γνωρίζει ιστορία. Αλλά η ισραηλινή κοινωνία, δέσμια πολλών δαιμόνων, υποφέρει από βαρείας μορφής παράλυση. Τρομοκρατημένη αρπάζεται από ένα εφήμερο ευνοϊκό παρόν, που προτιμά να το θεωρεί αιώνιο Κι εδώ έρχομαι σ’ ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ψυχοπαθολογίας της, το οποίο θα το ονομάσω «σύνδρομο της Μασσάντα».

Οι Παλαιστίνοι γνωρίζουν τον αντίπαλο καλύτερα απ’ ό,τι τους γνωρίζει αυτός, πράγμα φυσικό, γιατί πάντα ο αδύναμος παρατηρεί προσεκτικά τον ισχυρό, ενώ αυτός τείνει να επαναπαύεται. Η μακρόχρονη αντίσταση έρχεται μαζί με μια θαυμαστή αντοχή, καρτερία και πολύ συχνά απλές υπάρξεις δείχνουν μια βαθιά γνώση των ανθρώπινων πραγμάτων που ξαφνιάζει. Μπροστά σε κάτι τέτοιο εγώ στέκομαι πάντα συλλογισμένος. Αυτές οι απλές ψυχές έχουν σχεδόν χαθεί στη Δύση, όπου μια απίστευτη ευκολία έκανε τα πράγματα δύσκολα. Σαν λαός οι Παλαιστίνιοι έχουν μια βαθιά αίσθηση ηθικής υπεροχής απέναντι στον αντίπαλο. Έχουν, επίσης, πολιτική ωριμότητα και το πολιτικό τους κριτήριο είναι οξύ και δουλεμένο. Είναι δηλαδή ικανοί να συνδέσουν την καθημερινή τους ζωή με το μεγάλο ιστορικό πλαίσιο και να σταθούν στις αντιξοότητες με στωικότητα και αλληλεγγύη. Η ζωή τους δηλαδή είναι ενοποιημένη, αντίθετα με τον κατακερματισμό στη Δύση. 

Η Ισραηλινή κοινωνία, ελεύθερη από τα «ανθρωπιστικά» οράματα και τις αυταπάτες περασμένων δεκαετιών, είναι σήμερα μια κοινωνία μπάτσων και στρατόκαυλων που δύσκολα κρύβει τον φόβο της. Είναι δε σακατεμένη ηθικά από την επιβολή μιας μακρόχρονης κατοχής. Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κράτος – τραμπούκος. Κάνει ανοιχτά ό,τι άλλοι κάνουν κρυφά και φιλοδοξεί να γίνει κράτος – πρότυπο. Οι άνθρωποί του είναι επικίνδυνοι, γιατί θα προκαλέσουν έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο κι αν όχι – συνεχίζοντας την σημερινή πορεία τους – θα καταφέρουν να κλείσουν όλο τον κόσμο στο ζουρλομανδύα της «τρομοκρατίας». 

Βασίλης Ηλιακόπουλος,

Περιοδικό ‘Πανοπτικόν’ 14, Οκτώβριος 2010

https://www.panopticon.gr/index.php/menu-periodiko

ολόκληρο το άρθρο εδώ:

http://www.anarkismo.net/article/17449?userlanguage=es&save_prefs=true

Η δήθεν Σύγκρουση των Πολιτισμών

 "Η τεχνική της δυσφήμισης είναι να εφεύρει δύο ψέματα και να κάνει τους ανθρώπους να διαφωνούν έντονα για το ποιο από αυτά είναι αλήθεια."

Ezra Pount

Ο σιωνιστής και ο ουαχαμπιστής δουλεύουνε μαζί, δεν είναι απλώς σύμμαχοι, είναι αδέρφια. Αλλά εσύ συνέχισε να κατηγορείς τους Παλαιστίνιους ως δήθεν φανατικούς υποστηρικτές της μόνης επιλογή που τους άφησε μια καλά ενορχηστρωμένη σιωνιστική στρατηγική δεκαετιών: να τους σπρώξει στους βαχαμπιστές.

Μην ξεχάσεις να κατηγορήσεις όλους τους Άραβες και όλους τους Μουσουλμάνους ως εχθρούς του Ελληνισμού στα πλαίσια της δήθεν Σύγκρουσης των Πολιτισμών αλά Χάντιγκτον.

Σύγκρουση Πολιτισμών, ναι. Αλλά ποιοί με ποιούς; Τί έγινε στην Συρία; Οι σιωνιστές, οι βαχαμπαστικές φιλοδυτικές μοναρχίες του Κόλπου, ο δήθεν τώρα και καλά εχθρός της Δύσης και του Ισραήλ σουλτάνος προσπάθησαν να ανατρέψουν την πολιτεία του Άσαντ.

Μουσουλμάνος Αλαουήτης  και ο Άσαντ. Μουσουλμάνοι Σιίτες και η Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν και η Λιβανέζικη Χεζμπολάχ, Μουσουλμάνοι και μάλιστα Σουνίτες αλλά όχι βαχαμπαστές και το μεγαλύτερο μέρος το συριακού λαού που  στάθηκε τελικά στο πλευρό του Άσαντ.

Και ο Χριστιανισμός; Μα οι χριστιανοί στην Συρία στήριξαν τον Άσαντ και οι φρουροί της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν και του Λιβάνου προστάτεψαν τους χριστιανούς από τις επιθέσεις των ισλαμοκανίβαλων με τις δυτικές πλάτες.

Και η Ευρώπη; Καταρχάς η Δύση δεν είναι ούτε Ελλάδα ούτε Ευρώπη. Η Δύση είναι Αντί-Ελλαδα και Αντί-Ευρώπη. "Αλλά η Ελλάδα ήταν ιστορικά το κέντρο της Άλλης Ευρώπης. Η ταυτότητα της Δυτικής Ευρώπης κατασκευάστηκε σταδιακά πάνω στην απόρριψη του ελληνικού τρόπου σκέψης." Αλεξάντερ Ντούγκιν

Την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν προσπαθούν να την εξισλαμίσουν έτσι απλά. Προσπαθούν να αντικαταστήσουν τον πληθυσμό ολόκληρο. Και τον εξισλαμισμό δεν τον επιχειρούν έτσι γενικά και αόριστα οι Αραβο-μουσουλμάνοι, αλλά οι ίδιοι που επιχείρησαν να ανατρέψουν και την Συρία των νέο Σελευκιδών του Άσαντ.

Συνεπώς όσο εχθροί είναι οι  μουσουλμάνοι βαχαμπαστές, άλλο τόσο σύμμαχοι είναι και οι, Άραβες και όχι μόνο, μουσουλμάνοι που τους κατατρόπωσαν στην Συρία.

Η απάντηση στην Αντικατάσταση Πληθυσμού δεν είναι η Σύγκρουση Πολιτισμών αλά Χάντινγκτον, ίσα ίσα η πρώτη προϋποθέτει την δεύτερη και η δεύτερη ανακυκλώνει την πρώτη μέσω της ισοπέδωσης των χωρών προέλευσης από τους στρατούς της Δύσης, όπου περήφανα "ανήκομεν", και της δημιουργίας μαζικών κυμάτων φυγής.

Η μόνη απάντηση λοιπόν στην επιχειρούμενη ισλαμοκανιβαλοποίηση και αντικατάσταση μας είναι η Αντιϊμπεριαλιστική Αλληλεγγύη των Λαών και η δημιουργική σύνθεση των στοιχείων εκείνων που η μανιχαιστική Δύση σκόπιμα κρατά χωριστά.

.Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο. Ο Φιλελευθερισμός είναι ο Κυριότερος Εχθρός των Εθνών. "«…Ο κυριώτερος εχθρός, για μας, θα είναι συνεπώς ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ και η ´ΔΥΣΗ´ της οποίας η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά ένα από το πλέον επικίνδυνα επακόλουθα…»

Αλαίν Ντε Μπενουά

."Η «σύγκρουση των πολιτισμών» είναι μια «πολιτισμική» φόρμουλα που αγνοεί την πολιτική λογική τέτοιων συγκρούσεων, οι οποίες συμβαίνουν συχνά μέσα στον ίδιο πολιτισμό. Ο τζιχαντισμός δεν πρέπει να θεωρείται ως συνέχεια του ισλαμικού επεκτατισμού, αλλά είναι μια σύγκρουση μεταξύ δύο διαφορετικών φαντασιακών που εργάζονται για τον ξεριζωμό και την παγκοσμιοποίηση, κάνοντάς το να εμφανίζεται τόσο συχνά μια νοοτροπία που στρέφεται ενάντια στην ίδια τη νεωτερικότητα (οι τζιχαντιστές είναι, παρά όλα αυτά, οι ίδιοι μοντέρνοι). Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι εκείνοι που πολεμούν το Daesh στο Ιράκ και τη Συρία είναι επίσης μουσουλμάνοι! Το Ιράν, στον πόλεμο ενάντια στον τζιχαντισμό, είναι μουσουλμανικό! Η ισλαμοφοβία που διασφαλίζει ότι το Ισλάμ και ο τζιχαντισμός είναι τα ίδια, λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα με τους υποστηρικτές του Daesh. Αυτός είναι ο λόγος που η ισλαμοφοβία ταιριάζει στον τζιχαντισμό. Σκέφτεται κανείς ότι αυτό ωθεί όλους τους μουσουλμάνους να συμμετάσχουν σε αυτό. Οι ισλαμοφοβικοί, από αυτή την άποψη, είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι του τζιχαντισμού.

Αλαίν Ντε Μπενουά

.«Η Ελλάδα, μια μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών, […] δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του κλασικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του σημαντική πηγή του δυτικού πολιτισμού. […] Σε αντίθεση με τους Σέρβους, τους Ρουμάνους ή τους Βούλγαρους, η ιστορία τους [ενν: των Ελλήνων] εκτυλίσσεται μαζί με την ιστορία της Δύσης. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ, και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη και των δυο»

Σάμιουελ Χάντιγκτον, «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών»

Τρεῖς ὑποστάσεις. Μία οὐσία.

Ὅποιος διαλέγει τὸ ἕνα παίρνει καὶ τὰ ἄλλα δύο στὴν συσκευασία τοῦ ἑνός.

BERTO RICCI Ο ΑΝΑΡΧΟ-ΦΑΣΙΣΤΗΣ

 

-ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ - Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ BERTO RICCI

(βιβλιοπαρουσίαση)

Mario De Fazio

Η Εποχή της Σύνθεσης είναι ο τίτλος του βιβλίου στο οποίο δούλευε ο Berto Ricci, δημοσιογράφος, μαθηματικός και ποιητής όταν ο θάνατος

τον κάλεσε με ενα μυδράλιο από ένα αγγλικό αεροπλάνο στη Λιβύη κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Πρώτα αναρχικός και μετά φασιστής, ο Τοσκάνος διανοούμενος πέθανε μόλις τριάντα πέντε ετών για την ιδέα του φασισμού ως επανάστασης.

"Διδάσκαλος του χαρακτήρα", όπως τον όρισε ο Montanelli, εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του την ιδανική και υπαρξιακή παραβολή

Ο Ricci λάμπει στην ανεπίκαιρη επικαιρότητα του: ο ρόλος του διανοούμενου σε σχέση με την πολιτική και την κοινωνία, τον αντι-καπιταλισμό ως έμβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, την αποστροφή στον εθνικισμό με βάση έναν ρωμαϊκό οικουμενισμό, τον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη και την ταξικότητα, την καταγγελία της παρακμής του χριστιανισμού, το ενδιαφέρον για την ΕΣΣΔ στο όνομα του πολέμου "προς τους Βρετανούς και εσωτερικούς και εξωτερικούς", είναι μόνο μερικοί από τους σπόρους που οι αμέτρητες ώρες της L'Universale φύτεψαν με το παράδειγμα της τέλειας προσκόλλησης μεταξύ της ζωής και σκέψης, τέχνης και δέσμευσης, ηθικής και αισθητικής.

Ούτε δοκίμιο ούτε η βιογραφία, αυτό το βιβλίο θέλει να είναι μια πρόσκληση για να ξαναδιαβάσουμε και να ξανά ανακαλύψουμε  τις ιδέες που ένας ελεύθερος διανοούμενος κληροδότησε με το παράδειγμά του περισσότερο ακόμα  και από τα γραπτά του.

«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μονάδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλην, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης.

Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή.

Ο Μπερτό Ρίτσι μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή ».

από τον πρόλογο του Mario Bernardi Guardi

μετάφραση από εδώ:

http://www.idrovolanteedizioni.it/libri/tempo-di-sintesi-leredita-di-berto-ricci/

Proudhon Salerno

-Μπερτό Ρίτσι, ο αναρχο-φασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει αριστερά και δεξιά >

Antonio Pannullo

Ο Berto Ricci (1905-1941) από τη Φλωρεντία, όπως ο Alessandro Pavolini, ο τελευταίος του απέρριψε την κάρτα του Φασιστικού Κόμματος το 1932, όταν έμαθε για τις προηγούμενες αναρχικές του συμπάθειες. Αλλά στη Ρώμη, όπου έφτασε η αίτηση του Ρίτσι, κάποιος που γνώριζε ολόκληρη την ιστορία και είχε τη δύναμη να αποφασίσει, του την έδωσε, την κάρτα, υποστηρίζοντας: «Μήπως δεν ήμασταν κι όλοι εμείς αναρχικοί;».

Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει

Σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης των όσων είπε για την Ελλάδα στο δεύτερο μισό της συνέντευξης ο Αλεξάντερ Ντούγκιν στον Αντίνοο κρατάω τα εξής:

. Η Ελλάδα είναι η Πνευματική Πατρίδα και της δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας

. Το '15 με το δημοψήφισμα χάθηκε η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή πλεύσης της χώρας. Τώρα πια φαντάζει αδύνατον. Αλλά ό,τι είναι αδύνατον σήμερα ίσως να είναι δυνατόν αύριο.

. Η Ελλάδα είναι χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας. Αντικείμενο και όχι υποκείμενο της γεωπολιτικής. Δεν είναι γεωπολιτικός συνομιλητής της Ρωσίας. Αντίθετα με την Τουρκία...

. Όπως τα ελληνοτουρκικά δεν λύθηκαν στο ΝΑΤΟ έτσι μάλλον δεν θα λυθούν ούτε στον Ευρασιανισμό. Δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα.

. Τα Βαλκάνια είναι το πεδίο όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο, αν στο μέλλον θελήσει να ανακτήσει την Εθνική της Ανεξαρτησία, φτιάχνοντας έναν Ουδέτερο Πόλο μαζί με τις άλλες, κυρίως ορθόδοξες χώρες, όπως η Σερβία και η Ρουμανία και ( πήγε να του ξεφύγει "Μακεδονία", αλλά είπε "και άλλοι"), μεταξύ Ατλαντισμού και Ευρασίας.

. Φιλελεύθερη Δημοκρατία vs Πλατωνική Λαοκρατεία 

(σημείωση δική μου:

Αθηναίος Δήμοσθένης vs Μακεδόνας Αρχέλαος)

. Η Επανάσταση ξεκινά με τον Πλάτωνα

. Τα σύγχρονα έθνη κράτη φτιάχνουν ψεύτικα έθνη ( ταυτίζει το Έθνος-Κράτος με το Nation, όχι με το Γένος, και το Ethnos με το Λαός (Volk, Narod) στην ουσία, αν και Nation από το natio και άρα γένος, εδώ το Γένος είναι Έθνος και Λαός και το Νάσιοναλ είναι το Έθνος-Κράτος που όμως πλέον κατασκευάζει ψεύτικες ταυτότητες. Όποιος διαφωνεί ας δει πώς το ελληνικό κράτος "ελληνοποιεί" και χαρίζει ελληνική ιθαγένεια. Στην ουσία ο ελληνικός εθνοκρατισμός έχει μετατραπεί σε Ελλαδισμό, όχι απαραίτητα σε συντονισμό με τον Ελληνισμό. Συνεπώς ο διαχωρισμός αυτός είναι σωστός. 

Κατά την γνώμη μου ο Ντούγκιν λέει και υπονοεί σκληρές αλήθειες. Την βασική μία: ο Ελληνικός Λαός, αν θέλει να βρει την χαμένη του Ψυχή, πιθανό να χάσει το κράτος του και αν θέλει να σώσει την Μακεδονία, που είναι και το ίδιο με το να ξαναβρεί την Ψυχή του, πρέπει να μετακινήσει το Κέντρο Βάρους του βορειότερα.

Στο βαθμό που "βορειότερα" σημαίνει και θα σημάνει γεωκρατικό πνεύμα. Πνεύμα της Παράδοσης, της Αυτάρκειας και της Εργασίας σε αντιδιαστολή με το θαλασσοκρατικό πνεύμα της μανίας με την αέναη αλλαγή, του μεταπρατικού εμπορίου και του παρασιτικού καταναλωτισμού. 

Το γεγονός ότι για τους αρχαίους άνοδος, ενώ για μας γεωγραφικά σημαίνει βόρεια, για εκείνους σήμαινε προς την Ενδοχώρα, μπορεί να απαντά και σε αυτό. Αν και δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι οι ναοί των συντηρητικότερων των συντηρητικών ορεινών Αρκάδων κοιτούσαν στον Βορρά. 

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε...»

Ίων Δραγούμης, 

(«Μαρτύρων και Ηρώων αίμα», 1907)

Ο Μακιαβέλι στην Βεργίνα

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας

"Μέσα στον ηγεμόνα του ανάμεσα στα παραδείγματα κυριαρχίας που χρησιμοποιεί από την διεθνή ιστορία δεν παραλείπει να αναφέρει τα ονόματα του Φιλίππου του Β´ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου προφανώς συνδεδεμένα με την επίτευξη της εθνικής ενοποίησης του Ελλαδικού χώρου υπό την εξουσία τους. Ενοποίηση που αποτέλεσε την ουσιαστική προϋπόθεση ώστε να επιχειρηθεί η Αλεξανδρινή εκστρατεία προς την Ανατολή.

Εδώ λοιπόν ο Μακιαβέλι φτάνει στην Βεργίνα.

Το στοιχείο που ξεχωρίζει την περίπτωση του Φιλίππου για τον Μακιαβέλι είναι υπαρκτό μέσα στη ιστορία και όχι αποκύημα κάποιας δίκης του συμπάθειας και επιλεκτικότητας. Ο Φίλιππος είναι αυτός που ενσαρκώνει το γεωκρατικό πνεύμα του Ελληνισμού απέναντι στο θαλασσοκρατικό Ελληνισμό της Αθήνας και τον απομονωτικό μιλιταρισμό της Σπάρτης.

Στο σχήμα θέση/αντίθεση/σύνθεση ο Φίλιππος παίρνει επάξια το τρίτο μέρος του σχήματος της εθνικής πολιτικής εξέλιξηςτου Αρχαίου ελληνισμού , αφού αμέσως μετά την επέκταση του Βασίλειου του στο βορρά των Βαλκανίων επιβάλλει πρώτα στη Θεσσαλία και μετέπειτα στρατιωτικά στην υπόλοιπη νότια Ελλάδα την αποδοχή της ηγεμονίας του που είχε ως επίκεντρο την πανελλήνια εκστρατεία ενάντια στην Περσική αυτοκρατορία. Χρησιμοποιώντας αυθαίρετα κάποιους σύγχρονους όρους θα λέγαμε πως η Μακεδονική ηγεμονία είναι μια Πρωσική μορφή ή ένα Πιεδεμόντιο κατά αντιστοιχία της Γερμανικής και Ιταλικής ενοποίησης.

Για τον λόγο αυτό στο Παναθηναϊκό κάλεσμα του Ισοκράτη αναγνωρίζεται η ανάγκη η Αθήνα να δώσει την συναίνεση της στην πολιτική αυτή λόγω της εθνικής προτεραιότητας που υπηρετεί η Μακεδονική ηγεσία.

Αυτή άλλωστε αποτελεί και την επίσημη εθνική αυτοσυνείδηση σε επίπεδο πολιτικής κυριαρχίας του Ελληνισμού και όχι φυσικά η Βυζαντινή περίοδος όπως πολλοί Έλληνες διανοούμενοι από τον Παπαρηγοπουλο έως και τον Καραμπελιά σήμερα θέτουν ως συνδετικό κρίκο και αφετηρία γέννησης της εθνικής συνείδησης.

Πιστοί στον Μακιαβέλι και σύμφωνα με τον ιστορικό ρεαλισμό θεωρούμε πως εθνική συνείδηση έχουμε όταν ο κατακερματισμένος ελλαδικός χώρος των πόλεων κρατών υποτάσσεται στην Μακεδονική ηγεμονία και με κορυφαία την Αθήνα αναγνωρίζει την σημασία της εθνικής πολεμικής αποστολής σύσσωμου του Πανελλήνιου στην Ανατολή.

Η νεοελληνική ερήμωση της «Βεργίνας»

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι η ιστορία του δράματος της εξαφάνισης κάθε ίχνους Φιλιππικού στοιχείου μέσα στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου ,σε όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των κομμάτων που τις εξέφρασαν από την ίδρυση του μέχρι και σήμερα. Ακόμα κ η επέκταση της Ελλάδας από την Πελοπόννησος στην Θράκη μέχρι και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπό το βάρος μιας μεγάλης εθνικό λαϊκής απαίτησης που συμπύκνωνε η Μεγάλη Ιδέα , αποδείχθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης αφενός και με την ξενοκίνητη εμφύλια σφαγή αφετέρου, μια εφόρμηση που οχι μόνο δεν βρήκε ηγεμόνα αλλά συστηματικά ξεριζώθηκε από κάθε πλευρά του ελληνικού πολιτικού κόσμου."

Φ.Λ.

Alexandr Dugin-"Trump,Biden,Nationalism, And The Road To Revolution"

 Aντίνοος

Η Καθ'ημάς Ευρασία

(μέρος α)

Ρήγας Φεραίος, Ίων Δραγούμης, Κιτσίκης, Κονδύλης και Κουφοντίνας, ο καθένας με τον τρόπο του και από την σκοπιά του, λένε το ίδιο πράγμα:

Ότι υπάρχει ένας ενιαίος "Ελληνοτουρκικός" Χώρος. Που δεν έχει να κάνει με υπαγωγή της Ελλάδας στην Τουρκία. Έχει να κάνει με την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας. Ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην Ενδιάμεση Περιοχή, ότι η Ελλάδα ανήκει στην Καθ'ημάς Ανατολή. Ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται στην Δυτική Ευρώπη αλλά ότι είναι χώρα του Αιγαίου, της Μικράς Ευρώπης (Βαλκάνια) και συνεπώς οργανικά δεμένη και με την Μικρά Ασία και με όλη την Ανατολική Μεσόγειο περισσότερο από ότι είναι με την Σκανδιναβία ή την Βόρειο Αμερική. Δεν έχει να κάνει με τις Φυλές.1 Ούτε με Σύγκρουση Πολιτισμών.2-3

Στην ουσία δεν υπάρχει το δίλημμα  Ευρωατλαντισμός ή Ευρασία. Αλλά το δίλημμα Ελλάδα ξένη δύναμη στον ίδιο της τον χώρο - όπως το Ισραήλ4 - ή Ελλάδα που αναγνωρίζει ότι "η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες όταν η Ανατολική Μεσόγειος θα ανήκει στους Λαούς της". (Χαραλαμπίδης). Άρα το ζήτημα ενός διαφορετικού γεωστρατηγικού προσανατολισμού.

Έναν διαφορετικό ταυτοτικό και γεωστρατηγικό προσανατολισμό που όμως απαιτεί επαναστατική απόρριψη των δυτικόστροφων θεσφάτων, των δογμάτων και των τετελεσμένων5. Μια Ελλάδα δηλαδή που αναγνωρίζει πως οι Έλληνες είμαστε Μικρό-Ευρασιάτες (Μικρά Ασία + Μικρά Ευρώπη/Αίμος/Βαλκάνια + Αιγαίο και Μεσόγειος).

Συνεπώς μια Ελλάδα ΕθνικοΑπελευθερωτική ΕθνικοΕπαναστατική και ΕθνικοΚοινωνική. Διότι αποτελεί κοινό μυστικό ότι το κράτος αυτό είναι αποτυχημένο και το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι6 και μόνο με Επανάσταση θα αλλάξει ή θα αλλάξει αν αλλάξει. Άρα μια Ελλάδα που "από τον Ευρωατλαντισμό στην Ευρασία"7 (Κονδύλης) όχι για να υπαχθεί στην Ευρασία, πόσο μάλλον στην Νέο Οθωμανική Τουρκία όπως ισχυρίζονται, αλλά γιατί στον Ευρωατλαντισμό είναι που "πεθαίνουμε σα λαός", όπως επιμελώς αποφεύγουν να πούνε. 

Μια Ελλάδα δηλαδή που αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ούτε Δύση ούτε Ανατολή, αλλά "μια εξαίσια Σύνθεση Δύσης και Ανατολής"8

(Δραγούμης). Μια Ελλάδα που στην Νέο Οθωμανική στρατηγική της Τουρκίας δεν αντιπαραθέτει την αντιγραφή του μοντέλου του "Ισραήλ" - Κράτος Εποίκων -, που δεδομένων των αναλογιών εκτός του ότι την μετατρέπει σε ζήτουλα και περίγελο της Δύσης - Προτεκτοράτο Δουλοπαροίκων - , εκθέτει και τον Ελληνικό Λαό στα μάτια των άλλων λαών της Ανατολικής Μεσογείου9 , αλλά μια "Νέο Βυζαντινή" Στρατηγική.

Το Κάλεσμα σε Κοινή Εξέγερση όλων των Λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ρήγα. Η Ανατολική Ομοσπονδία του Δραγούμη10. Το Πέρασμα από τον Ευρωατλαντισμό στην Ευρασία του Κονδύλη7. Ο Ελληνοτουρκική Συνομοσπονδία του Κιτσίκη. Ο Κουφοντίνας με το "οφείλουμε να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε την καρδιά έστω μιας μικρής μερίδας των λαών της γειτονιάς μας."11 και ο Χαραλαμπίδης με το "η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες όταν η Ανατολική Μεσόγειος θα ανήκει στους Λαούς της".

Όλα τα παραπάνω εκπροσωπούν και προϋποθέτουν τον ίδιο γεωπολιτικό προσανατολισμό. Τον Ιστορικό Παραδοσιακό προσανατολισμό του Ελληνισμού της Καθ'ημάς Ανατολής που καλούμαστε να ανανεώσουμε, να επαναφέρουμε επικαιροποιημένο στο σημερα. 

Όλα τα παραπάνω είναι ανέφικτα και "ρομαντικά" με το σύγχρονο Ελληνικό κράτος που όχι μόνο πελαγοδρομεί ανάμεσα σε Ευρωατλαντικό προσανατολισμό, Ισραηλινό μοντέλο9 και υπαγωγή στην Νέο-Οθωμανική Τουρκία όχι από άρνηση αλλά από κατάφαση στην Δύση6 (Κονδύλης), αλλά και θα πατάξει τον Νατιβισμό. Δηλαδή το Γένος!

Στην ουσία μιλάμε για ένα Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα του 21ου αιώνα. Αντλώντας από τις Ρίζες μας και την Ιστορία μας και αφομοιώνοντας και ανασυνθέτοντας στα δικά μας δεδομένα από τα  αντίστοιχα κινήματα ανά τον Κόσμο και ειδικά του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου - στον οποίο πλέον ανήκουμε και οι "από τα κάτω" Αυτόχθονες Λαοί της Ευρώπης και οι όπου γης "λευκοί" πληθυσμοί12-13 -, με τα οποία μια τέτοια Κίνηση αναγκαστικά θα πρέπει να συνδεθεί με Αλληλεγγύη, εξού και οι αναφορές σε όρους που ενδεχομένως να ξενίζουν:

Εθνικοαναρχισμός14, Αναρχοφασισμός, Στρασσερισμός15, Τρίτη Θέση, Τρίτος Δρόμος, Νεοφασισμός16, Εθνικομπολσεβικισμός17, Εθνικός Κομμουνισμός, Σοσιαλεθνικισμός, Συντηρητική Επανάσταση, Τριτοκοσμισμός, Τέταρτη Θέση, ακόμα και η Χεζμπολάχ και η Ιρανική Ισλαμική (και όχι ισλαμιστική) Επανάσταση!

Όλα εκφάνσεις μιας αναζήτησης ανά τον Κόσμο της Εθνικοαπελευθερωτικής Σύνθεσης μεταξύ του Κοινωνικού και του Εθνικού από τον 20ο στον 21ο αιώνα. Αρκεί όσοι εμπνεόμαστε από τέτοια Ρεύματα Σκέψης να σκεπτόμαστε Ελληνοκεντρικά δίνοντας έμφαση στην ουσία, στο νόημα, στην οργανική αφομοίωση και προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα και όχι στο σε ποιά γεωπολιτική δύναμη να υπ(οτ)αχθούμε.18

Αν και οι ταμπέλες και οι ορισμοί είναι περιοριστικοί και συχνά παρεξηγήσιμοι επειδή στην Εποχή της Αποδόμησης και της σκόπιμης σύγχυσης δεν αποδίδουμε όλοι τις ίδιες έννοιες στις λέξεις.14 Διότι αυτή η Σύνθεση όσο αναγκαία είναι άλλο τόσο είναι ήδη κατασυκοφαντημένη και στο στόχαστρο.19

Δεν πρόκειται για ένα Κίνημα που μπορεί να θέσει το στόχο της βραχυπρόθεσμης Κατάκτησης του Κράτους, όπως ένας Ισπανός Φαλαγγίτης ΕθνικοΣυνδικαλιστής θα έλεγε. Το κράτος αυτό έχει προ πολλού αλωθεί εκ των έσω20. Στην ουσία πρόκειται για ένα Συνειδησιακό, Υπαρξιακό, Ταυτοτικό, Μεταπολιτικό Ρεύμα Σκέψης. Μια Μετά-Ιδεολογία και Βίο-Πολιτική.

Γιατί, αντίθετα με ό,τι προτάσει ο οικονομοκεντρισμός, ο Κόσμος δεν "ψηφίζει" με τα πόδια του. Ο Κόσμος "ψηφίζει" με την Συνείδηση του, ασχέτως προς τα πού μεταναστεύει. Και η ψυχή του Ελληνισμού είναι Ανατολική10. Ρωμαίικη1. Ούτε δυτική ούτε ανατολίτικη8. Εξού και η βαθειά υποσυνείδητη έλξη προς την Ανατολή21 παρά τον φαινομενικό εκδυτικισμό της ελληνικής κοινωνίας και την ολοφάνερη δυτικότροπη μη-γοητεία της ελληνικής ελίτ.22

Συνεπώς μια Κίνηση και μια Μετά-Ιδεολογία που στοχεύει να εμπνεύσει και να πυροδοτήσει ένα είδος υπόγειας και ακέφαλης8 "Αντιεξουσιαστικής23" Εθνικής Αντίστασης που δεν ταυτίζεται πάντα με το Νέοελληνικο κράτος24, χωρίς απαραίτητα να τίθεται πάντα υποχρεωτικά εναντίον του.25 Αλλά ταυτίζεται με τον Ελληνικό Λαό (Volk, Narod, Έθνος - Βολκισιστές,  Ναρόντικοι, Εθνιστές26), τον Ελληνισμό και την Ελληνική Παράδοση27 ανανεώνοντας την.

 

Ένα Κίνημα που δεν έχει καν σημασία να του δώσουμε ένα από τα παραπάνω ονόματα. Ας το πούμε και Φιλικό Κίνημα. Εμπνεόμενοι από την Φιλική Εταιρεία, την Κυκλική Κοσμοθεώρηση του Εμπεδοκλή με την αιώνια μάχη μεταξύ της Φιλότητας(της Σύνθεσης) και του Νείκους (της Έριδος, της Αποσύνθεσης) και την Κυκλική θεώρηση της Ιστορίας των Πολιτισμών του Σπένγκλερ. 

Στην Εποχή της Αποσύνθεσης, της κυριαρχίας των Δυνάμεων του Νείκους, της Έριδος ας γίνουμε εμείς ο Σπόρος, η Μαγιά28 για την Επιστροφή των Δυνάμεων της Φιλότητας, της Ανά-Σύνθεσης, της Ανασυγκρότησης για την ολοκλήρωση της Ανολοκλήρωτης Επ-Ανάστασης του Γένους στα φυσικά του μεγέθη και τη φυσική του ποιότητα. 

Τη Μεγάλη Ιδέα της Καθ'ημάς Μικράς Ευρασίας

"Αντι-Σιωνισμός" εναντίον "αντι-Σημιτισμού"

Η NEW RESISTANCE στέκεται αποφασιστικά στο αντι-Σιωνιστικό στρατόπεδο. 

Πιστεύουμε ότι το Ισραήλ δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν ιμπεριαλιστικό, απροσπέλαστο αεροπλανοφόρο »που αγκυροβόλησε μόνιμα στη Μέση Ανατολή, διασπείροντας καταστροφή και ανατροπή σε όλη την Περιοχή, οι Σιωνιστές λομπίστες και άλλοι συνταξιδιώτες - είτε είναι Εβραίοι είτε Χριστιανοί είτε κοσμικοί - είχαν στρεβλωτική επίδραση στην αμερικανική πολιτική και ζωή των μέσων ενημέρωσης. Για τους λόγους αυτούς, η NEW RESISTANCE συντονίζεται με όλα τα άλλα γνήσια αντι-Σιωνιστικά κινήματα του Κόσμος. Ο αντι-σιωνισμός, ωστόσο, δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε «αντισημιτισμός», ένα ψευδές όνομα που αναφέρεται συνήθως στον αντι-Ιουδαϊσμό. Η NEW RESISTANCE αναγνωρίζει το δικαίωμα των Εβραίων - είτε ως άτομα είτε εντός κοινοτήτων - να ζουν ειρηνικά και σύμφωνα με τις δικές τους παραδόσεις. Θαυμάζουμε ιδιαίτερα εκείνους τους δίκαιους Εβραίους που έχουν ηρωικά αναλάβει να συμμετάσχουν στον αντι-σιωνιστικό αγώνα. Οι μεμονωμένοι εκείνοι Ιουδαίοι που ταυτίζονται με την υπόθεση και τον πολιτισμό μας είναι ευπρόσδεκτοι να συμμετάσχουν στις δραστηριότητες μας. Όσο για τους Εβραίους που κατοικούν σήμερα στο ληστικό κράτος του Ισραήλ, τους παροτρύνουμε να έρθουν σε μια δίκαιη και ξεχωριστή ειρήνη με τους Άραβες γείτονές τους και να διαλύσουν εντελώς όλα τα σιωνιστικά εργαλεία καταστολής (IDF, Mossad κ.λπ.) "

 NEW RESISTANCE Μανιφέστo

Ισλαμοφοβία και Ισλαμοφιλία

 Το Παγκόσμιο Ισλάμ δεν είναι μια μονολιθική οντότητα και η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ απορρίπτει την ανάλυση εκείνων που κατηγορούν όλους τους Μουσουλμάνους για τις πράξεις ορισμένων, μαζί με εκείνους που προσπαθούν να αφαιρέσουν κάθε είδους ευθύνη από τους Μουσουλμάνους που συμπεριφέρονται με τρόπο που είναι σαφώς ιμπεριαλιστικός, πρωτόγονος και καταπιεστικος. Το θέμα του Ισλάμ είναι σημαντικό τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ευρώπη και πρέπει να προσεγγιστεί και να εξεταστεί με έναν λογικό, αποχρωματισμένο τρόπο. "

 NEW RESISTANCE Μανιφέστο

Ο Παλαμάς της Τρίτης Χιλιετίας Μανιφέστο για ένα Εθνικό Μεσσιανισμό στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία

Αυτή η ψευδαίσθηση όσων καθορίζουν ιδεολογικά και προπαγανδιστικά την ελεύθερη επικοινωνία του παρόντος μας με το παρελθόν και το μέλλον είναι πράγματι μια φοβερή ευκαιρία για όσους επιθυμούν να γίνουν εργάτες μιας νέας γλώσσας και μυθολογίας για τον Ελληνισμό του 21ου αιώνα.

Η Ιστορία του Ελληνικού ´εθνους από τα Ομηρικά Έπη ως σήμερα είναι ένα ατελείωτο θησαυροφυλάκιο νοημάτων, αξιών, αρχών και μύθων , οραμάτων και θυσιών , μεγαλείου και τραγωδίας , Θεολογίας και Ηρωισμού, πνευματικών προκλήσεων και προοπτικών.

Όλα όσα με απλοχεριά η διεθνής λογοτεχνία ακόμα και στις μέρες μας αξιοποιεί και μεταπλάθει για να δίνει ενδιαφέρον και ουσία στις αναζητήσεις της είναι προϊόντα της γιγαντιαίας ελληνικής μυθοποιείας για τον Κόσμο, τον Άνθρωπο και τους Θεούς.

Ακόμα και η λογοτεχνία του σημερινού μετά-ανθρωπισμού και τεχνολογικού νεοχιλιασμού επαναφέρει με διαστρεβλωμένο τρόπο τον Προμηθέα και τον Διόνυσο ,τον Απόλλωνα και τον Δία σαν αρχετυπικές φιγούρες της Βιοπολιτικης ουτοπίας που φαντάζονται οι πιο ακραίοι σύμβουλοι του Μεταβιομηχανικου Ιμπεριαλιστικού Κράτους.

Ήρθε η ώρα να αποπειραθούμε την επαναοικειοποίηση όλων των πνευματικών δυνάμεων της ιστορίας μας και να πειραματιστούμε μια Μετά- Ιστορία , ένα λογοτεχνικό ανάστημα όλων των μορφών που συγκροτούν την ταυτότητα και την ζωή της ελληνικής ύπαρξης, προσπαθώντας να παράξουμε ιστορίες ταύτισης του σημερινού νέου ανθρώπου της χώρας με την ιδέα μιας μεγάλης Αποστολής.

Να ξαναγράψουμε αυτό που δεν λένε στα σχολεία , στις στημένες εκπαιδευτικές εορτές , στις μουχλιασμένες τηλεοπτικές εκπομπές και στα άρρωστα ιντερνετικα μαγκαζίνο τους : την αλήθεια ότι υπάρχουμε για να υπάρχει ο ελληνισμός ελεύθερος , ανεξάρτητος και απέραντος μέσα στο χρόνο και στο χώρο.

Οχι δεν θα διακηρύξουμε καμία μορφή πολιτικής τέχνης ούτε ζητάμε να γίνει η ελληνική γλώσσα εργαλείο κομματικών εκδόσεων που εναγωνίως ψάχνουν μια πνευματική κολυμβήθρα για την φτώχεια των Ιδεών και των Οραμάτων τους.

Απευθυνόμαστε σε εμάς και σε όσους σκέφτονται σαν εμάς ως λάτρεις της μυστικής ιστορίας και γλώσσας των πατέρων μας, εμπνεόμενοι από την ιερή προσφορά του Παλαμικού έργου στο Εθνικό συνειδητό κ ασυνείδητο , εμπνεόμενοι από την τεράστια σχολή του Λογοτεχνικού Ιμπεριαλισμού της Μετασοβιετικης Ρωσίας, πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε την ανακατάληψη των συμβόλων , των σημείων και των επιθυμιών του συλλογικού ασυνείδητου μας στην νέα εποχή και να σφραγίσουμε το ξεκίνημα ενός Ελληνικού Αρχαίο – Φουτουρισμού στην γλώσσα, να μοιραστούμε ελεύθερα τον Μεσσιανισμό που μας αξίζει ,που αξίζει στην γη του ηλιακού παραδείσου.

Ας γεμίσουμε με νέα έργα , διηγήματα , μυθιστορήματα , ποίηση , εικαστικές τέχνες κάθε σημείο του εντύπου και ψηφιακού χάρτη των μηχανισμών μεταφοράς λόγου, ας το κάνουμε με διαφορετικά ονόματα ,εκδόσεις και σύμβολα , με διαφορετικά πρότζεκτ και αφορμές. Αδιάφοροι για κάθε φορμαλισμό περί αυθεντίας και πνευματικής ιδιοκτησίας ας γίνουμε ένα κύμα που υπηρετεί τον ερχομό μιας Ιδέας και γεννά ένα τεράστιο φανταστικό στρατό ιστοριών που θα μεγαλώσουν μια νέα γενιά ηρώων, Αγίων και Θεών.

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ

ολόκληρο το κείμενο εδώ:

https://limonovtribe.wordpress.com/2021/05/08/%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%b5%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/

CCCP. Ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της Ευρώπης

Ακούγαμε φανατικά τους CCCP, χαμένοι κάπου στην Magna Graecia ...

Μετάφραση από εδώ:

https://nemicidelsistema.blogspot.com/2014/10/cccp-una-colonna-sonora-per-la.html

Nemici del sistema

Oltre la destra e la sinistra, materiali per la costituzione di un'Europa socialista e comunitaria. Rivoluzione conservatrice, nazional-bolscevismo.

Αλμπέρτο Λόντι

["Είμαστε κουρασμένοι από τη ντίσκο, τη funky, τη rap, τα χρωματιστά φώτα. Είμαστε κουρασμένοι από κύματα  που δεν είναι κύματα. Βαρεθήκαμε με τη τζαζ, τη reggae, το blues, γιατί δεν έχουμε κανένα νεγρισμό να επανεκτιμήσουμε: 

είμαστε καλλιεργημένοι λευκοί Ευρωπαίοι" ]

Κάλεσμα στους νέους Ευρωπαίους

Guillaume Faye

https://counter-currents.com/2013/09/call-to-young-europeans-greek/

Μετάφραση Ν. Κ.

Πρέπει να διαμορφώσουμε ένα ευρωπαϊκό δίκτυο αντίστασης, αλληλεγγύης και δράσης γύρω από ένα κοινό ιδεολογικό πρόγραμμα. Αυτό δεν πρέπει να αποκλείει αλλά να περιλαμβάνει την πολιτική. Είναι πολύ αργά πλέον για να κερδίσουμε δύναμη από την κάλπη και από την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι απαραίτητο να βάλουμε το επόμενο στοίχημα. Εμπεριέχει ρίσκο, όπως κάθε στοίχημα, αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα σ’ αυτήν την εποχή του λυκόφωτος: Στα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια, είναι πιθανό να υπάρξει μια μεγάλη κρίση (“χάος”), η οποία θα λάβει τη μορφή μιας εθνικής σύγκρουσης μεγάλου μεγέθους, πιθανότατα με βάση την οικονομική εξαθλίωση. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τη νοοτροπία των μαζών, που σήμερα ταΐζονται σαν τις χήνες από τα νέο-ολοκληρωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τότε θα τεθεί το θέμα της πρόβλεψης του “μετά το χάος”, της προετοιμασίας για την επερχόμενη καταιγίδα, συγκροτώντας ένα ευρωπαϊκό δίκτυο – οριζόντιο, όπως ο ιστός, άτυπο, πολυμορφικό – των επαναστατικών μειονοτήτων, ένα δίκτυο αλληλεγγύης, μια ευρωπαϊκή διεθνής, αντίστασης και προπαγάνδας. “Το Δίκτυο” δεν θα πρέπει να λάβει οποιοδήποτε όνομα ή θεσμική μορφή. Είναι αυτό που αποκαλώ η στρατηγική της κόμπρας. Θα πρέπει να τεντωθεί, με μυστικό αλλά ακλόνητο τρόπο, από την Πορτογαλία ως την Ρωσία συνδέοντας στελέχη ή εκλεγμένους αξιωματούχους πολιτικών κομμάτων, ενώσεων και κύκλων όλων των φύσεων, άτομα, εκδότες, επιχειρηματίες, χρηματοδότες, σέρφερς του διαδικτύου, ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης κλπ. Με τρεις στόχους: γενική αγκιτπρόπ, διαμόρφωση και στρατολόγηση, καθώς και απόκτηση μέσων μαζικής ενημέρωσης. Με μια λέξη θα πρέπει να προετοιμαστούμε για την αναπόφευκτη σύγκρουση. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και ισχυροί για εκείνη την ημέρα, όταν έρθει ο τυφώνας, ο τυφώνας που είναι η μοναδική μας ευκαιρία, ο μοναδικός μας μοχλός για να μετακινήσουμε τον κόσμο. Πρέπει επίσης να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι το σύστημα είναι ανίκητο. Είναι ανίκητο λόγω της τρέχουσας αδυναμίας μας και της ανοργανωσιάς μας. Τέλος, είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε την ψυχοπαθητική ηττοπάθεια της “τελευταίας ευκαιρίας”. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι τραγικά αισιόδοξοι που θεωρούν τους εαυτούς τους ως την “πρώτη ευκαιρία”.

Όταν υπάρχει ένα τέτοιο δίκτυο, θα έρθει η ώρα να περάσουμε στο επόμενο πολιτικό στάδιο, το οποίο είναι αδύνατο να προγραμματιστεί από σήμερα. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τη οικοδόμηση του δικτύου μας με υπομονή, αποφασιστικότητα και επαγγελματισμό. Κι ας αποβάλλουμε από τις τάξεις μας τους ανίκανους, μέτριους, επιπόλαιους και εκκεντρικούς. Ένα τέτοιο δίκτυο, ενωμένο γύρω από ένα σαφές και κοινό δόγμα, πρέπει πάνω απ ‘όλα να αποτελεί μια αυστηρή ελίτ. Από την Αντίσταση στη Επανάκτηση, από την Επανάκτηση στην Επανάσταση.