Ορίζοντας της Ιδανικής Αυτοκρατορίας

 

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Horizon of the Ideal Empire

Μερικές φορές ακούγεται η μομφή από τους επικριτές ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία δεν προσφέρει καμία θετική εικόνα του μέλλοντος, αντίθετα λειτουργεί με κάτι που σε πολλούς φαίνεται να είναι "αφηρημένο". Θα ήθελα να απαντήσω σε αυτή την κριτική και να περιγράψω πώς βλέπω το μέλλον.

Αυτό που ακολουθεί παρακάτω δεν είναι, φυσικά, παρά μια επιστημονική μεταφορά. Παρ' όλα αυτά, ιδού πώς θα πρέπει να είναι η κοινωνία και ο κόσμος μετά τη νίκη ή ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία.

Η κοινωνία θα πρέπει να είναι δομημένη με τη μορφή μιας ιεραρχίας που θα βασίζεται σε μια "ειδική"(του πλατωνικού είδους)-υπαρξιακή αρχή, δηλαδή, ο βαθμός έντασης στον οποίο ζει κανείς την "ειδική" ύπαρξη θα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο του ιεραρχικού κριτηρίου. Αυτό δεν αφορά τίποτε άλλο από τους διαφορετικά επίπεδα ή βαθμούς ύπαρξης των Αγγέλων. Θα πρέπει να γίνει αποδεκτό το δόγμα ότι οι άνθρωποι δεν ζουν, αλλά μάλλον ένας Άγγελος ζει μέσα από εμάς. Όσο λαμπρότερα και εντονότερα ζει μέσα από εμάς, τόσο υψηλότερο είναι το ιεραρχικό επίπεδο εκείνου μέσω του οποίου ζει ο Άγγελος και, ως εκ τούτου, τόσο μικρότερο είναι το ατομικό στοιχείο εκείνου μέσω του οποίου ζει. Ο Άγγελος και το εγώ είναι παρόντα σε ένα άτομο σε αντίστροφη αναλογία: όσο μεγαλύτερος είναι ο Άγγελος, τόσο μικρότερο είναι το εγώ. Όσο πιο σεμνός και ασκητικός είναι ένας άνθρωπος και όσο λιγότερο ατομικός είναι, τόσο υψηλότερη είναι η θέση που καταλαμβάνει στην αληθινή ιεραρχία. Στον υψηλότερο άνθρωπο δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα ατομικό, εγωιστικό και υλικό. Ο πλούτος τους θα πρέπει να είναι μειωμένος στο ελάχιστο, ελαχιστοποιημένος. Εδώ ο μοναχισμός είναι ένα ανθρωπολογικό πρότυπο. Η εξουσία, το ιεραρχικό επίπεδο και η δύναμη αυξάνονται αναλογικά με την κατάργηση του ατομικού στοιχείου και τη λάμψη που πηγάζει από την ασκητική προσπάθεια. Καλός ηγεμόνας είναι εκείνος που δεν θέλει να έχει τίποτα για τον εαυτό του. Αντίθετα, έχει τα πάντα, αλλά τα παίρνει αθροιστικά και εικαστικά, εμπλουτίζοντας στο μέγιστο βαθμό την εσωτερική πτυχή της ύπαρξης. Κάτι παρόμοιο ενσωματώθηκε στο Μεσαίωνα στη θεωρία του "δεύτερου σώματος του βασιλιά". [1]

Οι άνθρωποι, που γνωρίζουν από κοντά τον Στάλιν, θα μαρτυρήσουν την ακραία απλότητα της ύπαρξής του. Για παράδειγμα, θα πουν για το πώς αυτός, στο ζενίθ της δύναμής του, προτιμούσε να κοιμάται σε ένα ράντζο. Ένας άλλος κομμουνιστής ηγεμόνας αυτοκρατορικής κλίμακας, ο Μάο Τσετούνγκ, προσπάθησε να μην αγγίξει ποτέ το χρήμα, το οποίο μισούσε σωματικά. Και μόνο η σκέψη των χρημάτων ή το άγγιγμά τους του προκαλούσε σωματικό πόνο. Αυτά είναι σημάδια ότι μια αγγελική παρουσία είναι κοντά. Αυτά είναι επίσης τα σημάδια ενός καλού ηγέτη. Οποιαδήποτε έλξη προς την υλικότητα θα προκαλούσε φυσικά πόνο και θα προκαλούσε αηδία στις ανώτερες μορφές της Πλατωνόπολης που είναι χτισμένη με βάση υπαρξιακές αρχές. Για τον λόγο αυτό, σε πολλές θρησκείες, οι ιερείς και οι άρχοντες απαγορεύονταν να επιδίδονται σε σωματική εργασία και μερικές φορές ακόμη και να αγγίζουν υλικά αντικείμενα στη φυσική τους μορφή, δηλαδή πριν από την επεξεργασία τους με τους ιερούς τρόπους. Αυτή η απαγόρευση της σωματικής εργασίας διατηρείται μέχρι σήμερα στην Ορθοδοξία όσον αφορά τους ιερείς.

Και έτσι, επικεφαλής στέκεται ο φιλόσοφος βασιλιάς, ο οποίος αναλόγως αντιπροσωπεύει ένα ον στο οποίο δεν υπάρχει ατομικότητα. Ο φιλόσοφος βασιλιάς, ένας φιλοσοφικός τσάρος, δεν διαφέρει ουσιαστικά από την ενσάρκωση αυτού του προσωπικού Αγγέλου. Είναι μια μορφή ως τέτοια. Στην πραγματικότητα, αν εξετάσουμε τη μοναρχική, αυτοκρατορική ιδέα, θα δούμε απόηχους αυτής της θεωρίας, στην οποία ο βασιλιάς ήταν ο μετωνυμικός πόλος ολόκληρης της κοινωνίας, ολόκληρου του πολιτισμού και ολόκληρου του λαού. Ο βασιλιάς είναι ένας Άγγελος, ολόκληρος ο λαός. Είναι ένα αληθινό πρόσωπο, το οποίο είναι ανώτερο τόσο από το άτομο όσο και από τη συλλογικότητα ή την κοινωνία. Εξ ου και η ιεροποίηση των βασιλέων μέχρι του σημείου της θεοποίησής τους στην Αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα, το Αρχαίο Ιράν κ.λπ.

Το γεγονός ότι κάθε άτομο είναι εν δυνάμει βασιλιάς, υπενθυμίζεται στην Ορθοδοξία με την τελετή του γάμου, όταν η νύφη και ο γαμπρός κρατούν το αυτοκρατορικό στέμμα. Από τη φύση του, ο άνθρωπος είναι homo regius. Είναι εξίσου βασιλιάς και άγγελος όσο και άνθρωπος.

Το κράτος πρέπει να κυβερνάται από τον φιλόσοφο βασιλιά, ο οποίος είναι απολύτως διαφανής, απαλλαγμένος από κάθε ατομική ιδιότητα. Το ατομικό του στοιχείο θα πρέπει να είναι τόσο μικροσκοπικό που θα ήταν επιθυμητό να κρύβεται οτιδήποτε το θυμίζει, συμπεριλαμβανομένου του σώματός του, της εικόνας του κ.λπ. Θα ήταν καλύτερο να μην βλέπει κανείς τον φιλόσοφο βασιλιά ως κάτι εξωτερικό. Όλοι θα έπρεπε να τον αναγνωρίζουν ως εσωτερικό ηγεμόνα, ως τον "εσωτερικό επισκέπτη".

Ο βασιλιάς-φιλόσοφος πρέπει να κρύβεται. Επιπλέον, η ύπαρξή του πρέπει να είναι τόσο έντονη ώστε να υπερβαίνει τα όρια της ύπαρξης. Θα ενεργεί μη ενεργώντας (το ταοϊκό ιδεώδες του τέλειου ηγεμόνα είναι αυτός που επιτυγχάνει τη μη-ενέργεια, ή Wu-Wei). Λαμβάνοντας υπόψη τη βαθιά σύνδεσή του με το αποφατικό, δεν θα υπάρχει μέσα στην ύπαρξη ή, αντίθετα, θα υπάρχει μέσα στη μη ύπαρξη. Ο βασιλιάς-φιλόσοφος είναι σαν να μην είναι και δεν είναι όπως είναι. Θα πρέπει να είναι εύκολος, διαφανής, πάντα ανοιχτός στην άβυσσο που αντιπροσωπεύει ο ίδιος στην Πλατωνόπολη της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Ίσως να επικοινωνεί με τους υπηκόους του πίσω από μια κουρτίνα, από τα βάθη μιας σπηλιάς ή ακόμη και μέσω ενός μαντείου. Δεν θα πρέπει να μιλάει ούτε να σιωπά, αλλά αντίθετα θα πρέπει να δίνει μόνο σημεία, αν έτσι πρέπει να παραφράσουμε αυτό που είπε ο Ηράκλειτος στο θραύσμα 93 της Δελφικής Πυθίας: - ὁ ἄναξ οὗ τὸ μαντεῖον ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἂλλὰ σημαίνει. Για τον Ηράκλειτο είναι σημαντικό ότι οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἂλλὰ σημαίνει, ή "οὔτε λέγει οὔτε κρύβει τὸ νόημά του, ἀλλά τὸ δείχνει μὲ σημάδι". Το νόημα βρίσκεται μεταξύ των λέξεων και της σιωπής. Ο φιλόσοφος βασιλιάς λειτουργεί με νοήματα-σημεία, στην ημισιωπή, στον ελαφρύ βασιλικό ψίθυρο από τον οποίο το νόημα μεταδίδεται τόσο άμεσα όσο φυσάει το πνεύμα.

Ο φιλόσοφος βασιλιάς στέκεται στο κέντρο της Πλατωνόπολης. Είναι η Πλατωνόπολη. Μέσα του, σαν σε ιερό τόπο, συντελείται η επιφοίτηση του ανθρώπου.

Επιπλέον, ο φιλόσοφος βασιλιάς θα περιβάλλεται από άλλους φιλοσόφους, από ιερούς ιερείς που ζουν μια αγγελική ύπαρξη. Αυτοί μπορεί να είναι μοναχοί, ασκητές, στοχαστές, ονειροπόλοι, μαθηματικοί, ή άνθρωποι βυθισμένοι στην ενατένιση του απόλυτου άχρηστου που κανείς δεν χρειάζεται. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι υπάρχει η χρήσιμη γνώση (φρόνησις) που πολλαπλασιάζεται με τα χρόνια και μεγιστοποιείται στα λογικά γηρατειά, και υπάρχει η άχρηστη (σοφία) που είναι άμεσα προσβάσιμη, ανεξαρτήτως ηλικίας, και δεν αυξάνεται ούτε φθίνει - δεν εξυπηρετεί κάτι άλλο, αλλά είναι αυτάρκης και αυτοδύναμη. Για τον Αριστοτέλη, η άχρηστη γνώση, η σοφία ήταν η υψηλότερη και πιο αριστοκρατική. Οι άρχοντες της Πλατωνόπολης θα έπρεπε να είναι σοφιστικές προσωπικότητες.

Εκσυγχρονισμός χωρίς Δυτικοποίηση

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Modernization without Westernization

Η Τρίτη Θέση

Στο διάσημο άρθρο του Σάμιουελ Χάντινγκτον που περιγράφει την επικείμενη "σύγκρουση των πολιτισμών", ο Χάντινγκτον αναφέρει μια πολύ σημαντική φόρμουλα: "εκσυγχρονισμός χωρίς δυτικοποίηση". Η φόρμουλα αυτή περιγράφει τη σχέση με τα προβλήματα κοινωνικοοικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης που αντιμετωπίζουν ορισμένες χώρες (κατά κανόνα αυτές του Τρίτου Κόσμου), οι οποίες, ενώ κατανοούν την αντικειμενική αναγκαιότητα της ανάπτυξης και βελτίωσης των πολιτικών και οικονομικών μηχανισμών των κοινωνικών τους συστημάτων, αρνούνται να ακολουθήσουν τυφλά τη Δύση, προσπαθώντας αντίθετα να θέσουν κάποια από τη δυτική τεχνολογία -απομονωμένη από το ιδεολογικό της περιεχόμενο- στην υπηρεσία των παραδοσιακών τους αξιακών συστημάτων και των εθνικών, θρησκευτικών και πολιτικών τους χαρακτήρων. Πολλοί εκπρόσωποι των ελίτ της Ανατολής, έχοντας λάβει ανώτερες δυτικές σπουδές, επιστρέφουν στις πατρίδες τους με σημαντικές τεχνικές γνώσεις και μεθοδολογίες, τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποιούν για να ενισχύσουν τα δικά τους εθνικά συστήματα. Έτσι, αντί για την προσέγγιση μεταξύ των πολιτισμών που αναμένουν οι φιλελεύθεροι αισιόδοξοι, αυτό που προκύπτει είναι ο εξοπλισμός ορισμένων "αρχαϊκών", "παραδοσιακών" καθεστώτων με νέες τεχνολογίες που καθιστούν την πολιτισμική αντιπαράθεση ακόμη πιο οξεία. 

Σε αυτή τη διεισδυτική ανάλυση μπορεί να προστεθεί η εκτίμηση ότι η πλειονότητα των εξαιρετικών "δυτικοποιημένων" διανοουμένων, πολιτιστικών προσωπικοτήτων και δημιουργών ήταν και είναι σε μεγάλο βαθμό αντικομφορμιστές, αντισυστημικοί άνθρωποι "της Ανατολής", οι οποίοι μελετώντας τις ιδιοφυίες της Δύσης ενισχύουν τις δικές τους κριτικές θέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας πορείας είναι αυτή του Αλί Σαριάτι, του βασικού θεωρητικού της Ιρανικής Επανάστασης. Ο Shariati σπούδασε στο Παρίσι, κατέκτησε τον Heidegger και τον Guenon καθώς και αρκετούς νεομαρξιστές συγγραφείς και σταδιακά κατέληξε στην πεποίθηση ότι χρειαζόταν μια συντηρητική-επαναστατική σύνθεση μεταξύ του επαναστατικού σιιτισμού, του μυστικιστικού Ισλάμ, του σοσιαλισμού και του υπαρξισμού. Ο Σαριάτι κατάφερε τότε να φέρει την ιρανική πνευματική ελίτ και τη νεολαία στην επανάσταση, οι οποίες διαφορετικά δύσκολα θα αναγνώριζαν τα ιδανικά τους στον ζοφερό παραδοσιοκρατισμό των μουλάδων. Το παράδειγμα αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με μια επιτυχημένη επανάσταση που κατέληξε στην πλήρη νίκη ενός αντι-παγκοσμιοποιητικού, αντιδυτικού και συντηρητικού-επαναστατικού καθεστώτος. 

Τον ίδιο δρόμο περπάτησαν και οι Ρώσοι σλαβόφιλοι, οι οποίοι δανείστηκαν διάφορα πρότυπα από Γερμανούς φιλοσόφους (Χέρντερ, Φίχτε, Χέγκελ), τα οποία έμελλε να αποτελέσουν τη βάση της αμιγώς ρωσικής εθνικής τους πεποίθησης. Τέτοια είναι και η μέθοδος των σύγχρονων Ρώσων Νεοευρασιατών που επεξεργάζονται δημιουργικά τα αντικομφορμιστικά δόγματα της ευρωπαϊκής "Νέας Δεξιάς" και "Νέας Αριστεράς" προς το συμφέρον της Ρωσίας.

Η Αυτάρκεια των Μεγάλων Χώρων

Η σκλήρυνση των εννοιών του "εκσυγχρονισμού" και της "δυτικοποίησης" καθεαυτής έχει τεράστια αξία. Εξάλλου, η Δύση κάνει ό,τι μπορεί, ώστε οι δύο όροι να καταστούν συνώνυμοι στη συνείδηση των μαζών. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, αποδεικνύεται ότι η αλλαγή και η μεταρρύθμιση είναι δυνατές μόνο αν προσανατολίζονται προς τη Δύση και αντιγράφουν δυτικά πρότυπα. Η εναλλακτική παρουσιάζεται ως "στασιμότητα", "αρχαϊσμός", "συντηρητισμός", αναποτελεσματικότητα και έλλειψη δυναμισμού. Έτσι, η Δύση επιτυγχάνει τον πολιτισμικό της στόχο επιβάλλοντας τα όρια, τους νόμους και τα κριτήρια που κατέχει στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η μεροληψία και ο εγωισμός του φιλελευθερισμού σε σχέση με εκείνους για τους οποίους ο φιλελευθερισμός προωθείται ως "προοδευτική εναλλακτική λύση" περιγράφηκε έξοχα από τον ιδιοφυή θεωρητικό των οικονομικών, τον Friedrich List. Στα έργα του, ο List έδειξε ότι οι χώρες που έχουν από καιρό ακολουθήσει το δρόμο της οικονομίας της αγοράς και του φιλελευθερισμού ωφελούνται πάντοτε από την επιβολή ενός παρόμοιου μοντέλου στις χώρες που χρησιμοποιούν εναλλακτικά μοντέλα. Όπως φαίνεται, οι "ίσοι" όροι του "ελεύθερου εμπορίου" οδηγούν στην πραγματικότητα στον περαιτέρω πλουτισμό των αναπτυγμένων χωρών της αγοράς και στην εξαθλίωση εκείνων που προσπάθησαν να ακολουθήσουν το μονοπάτι της αγοράς. Οι πλούσιοι, σε αυτή την περίπτωση, γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι. Κατά συνέπεια, υποστηρίζει ο List, οι παραδοσιακά φιλελεύθερες χώρες (και κυρίως οι αγγλοσαξονικές) επωφελούνται υπερβολικά από την επιβολή του δικού τους μοντέλου σε όλους τους άλλους, καθώς αυτό εγγυάται την απόκτηση κολοσσιαίου οικονομικού και πολιτικού κέρδους. 

Ποια είναι όμως η διέξοδος για τέτοιες μη φιλελεύθερες χώρες οι οποίες, λόγω αντικειμενικών συνθηκών, έρχονται αντιμέτωπες με αποτελεσματικούς και επιθετικούς φιλελεύθερους ανταγωνιστές; Το πρόβλημα αυτό ήταν ιδιαίτερα οξυμένο για τη Γερμανία τον 19ο αιώνα, αυτή ακριβώς τη χώρα που κλήθηκε να βοηθήσει ο Φρίντριχ Λιστ. Η απάντησή του ήταν η θεωρία της "αυτάρκειας των μεγάλων χώρων", η οποία αποτελεί οικονομικό συνώνυμο του "εκσυγχρονισμού χωρίς δυτικοποίηση". Πρέπει να σημειωθεί ότι οι ιδέες του List χρησιμοποιήθηκαν από διαφορετικούς πολιτικούς όπως ο Walther Rathenau, ο κόμης Witte και ο Vladimir Lenin με τεράστια επιτυχία. 

Η έννοια της "αυτάρκειας των μεγάλων χώρων" υπονοεί ότι τα κράτη χωρίς αγορά, τα οποία βρίσκονται σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού με τα κράτη της αγοράς, θα πρέπει να επεξεργαστούν ένα μοντέλο αυτόνομης ανάπτυξης που θα αναπαράγει εν μέρει τις τεχνολογικές εξελίξεις των φιλελεύθερων συστημάτων στο αυστηρά περιοριστικό πλαίσιο μιας "τελωνειακής ένωσης" μεγάλης κλίμακας. Στην περίπτωση αυτή, η "ελευθερία του εμπορίου" περιορίζεται στο πλαίσιο ενός στρατηγικού μπλοκ κρατών που ενσωματώνουν τις πολιτικές και οικονομικοδιοικητικές τους προσπάθειες με σκοπό την ταχεία αύξηση της οικονομικής δυναμικής. Σε σχέση με τις πιο ανεπτυγμένες φιλελεύθερες χώρες, αντίθετα, υψώνεται ένα προστατευτικό τελωνειακό φράγμα με βάση τις αρχές του αυστηρού προστατευτισμού. Έτσι, διευρύνονται στο μέγιστο βαθμό τα περιθώρια επέκτασης των νεότερων οικονομικών τεχνολογιών, ενώ, από την άλλη πλευρά, αυτό υποστηρίζεται από συνεπή πολιτική και οικονομική κυριαρχία.

Αναμφίβολα, μια τέτοια προσέγγιση δυσκολεύει εξαιρετικά τους φιλελεύθερους των αναπτυγμένων κρατών της αγοράς, καθώς εκθέτει τη στρατηγική τους, αποκαλύπτει τα επιθετικά τους υπονοούμενα και εξουδετερώνει αποτελεσματικά τις γεωπολιτικές τους παρεμβάσεις και, εν τέλει, τον εξωτερικό τους έλεγχο πάνω στα κράτη εκείνα, τα οποία οι φιλελεύθεροι επιδιώκουν να μετατρέψουν σε οικονομικές και πολιτικές αποικίες. 

Εκσυγχρονισμός και Κυριαρχία 

Ας σημειώσουμε ότι η θέση του "εκσυγχρονισμού χωρίς δυτικοποίηση" είναι από μόνη της ένα εννοιολογικό όπλο, η άνοδος του οποίου είναι εξαιρετικά δυσάρεστη για τους εκπροσώπους της Δύσης. Για τη Δύση, το πιο σημαντικό είναι να ενσταλάξει στη συνείδηση της κοινής γνώμης ένα δυϊστικό σχήμα στο οποίο οι μεταρρυθμιστές και οι υποστηρικτές της αλλαγής στέκονται από τη μια πλευρά έναντι των συντηρητικών, των πεισματικών υποστηρικτών του παρελθόντος, από την άλλη. Όσο αυτή η εξίσωση παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο, τότε εξασφαλίζεται οριστική υποστήριξη για τους "δυτικότροπους μεταρρυθμιστές". Αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι να εισαχθεί ένα τρίτο στοιχείο σε αυτόν τον τύπο, και η εικόνα γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Εκτός από τους "εκδυτικιστές εκσυγχρονιστές" και τους "αντιδυτικούς αντιμοντερνιστές", η αντιπαράθεση των οποίων οδηγεί πάντα αργά ή γρήγορα στη νίκη των "μεταρρυθμιστών" που υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν το "μέλλον", εμφανίζονται και οι "αντιδυτικοί εκσυγχρονιστές" ή "συντηρητικοί επαναστάτες". Το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης μιας τέτοιας δύναμης ως ανεξάρτητης πλατφόρμας, ιδεολογικού μπλοκ, οικονομικού μοντέλου και πολιτιστικού μετώπου επιδεινώνει έντονα τις διαστάσεις της κατά τα άλλα κοινότυπης πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι "αντιδυτικοί εκσυγχρονιστές" υποστηρίζουν ριζικές μεταρρυθμίσεις, επαναστατικές αλλαγές στα οικονομικά μοντέλα, την εκρηκτική εναλλαγή των ελίτ σε ζωτικούς τομείς της διακυβέρνησης και τον εκσυγχρονισμό μεγάλης κλίμακας σε όλες τις σφαίρες της ζωής. Όμως, σε αυτό το σημείο, η πλήρης διατήρηση της γεωπολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας, η επιστροφή στις ρίζες και η υποστήριξη της ταυτότητας παραμένουν απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση. Για αυτούς, και οι δύο όροι - "εκσυγχρονισμός" και "κυριαρχία" - παραμένουν απόλυτες επιταγές που δεν πρέπει να διακυβευθούν σε καμία περίπτωση. 

Πράγματι, ακόμη και στον σύγχρονο κόσμο βλέπουμε διάφορους πολιτισμικούς θύλακες στους οποίους μεμονωμένοι λαοί και χώρες συνεχίζουν να επιμένουν στη διατήρηση της ταυτότητάς τους παρόλες τις εκτιμήσεις πολιτικής σκοπιμότητας ή οικονομικής αποδοτικότητας. Η Σερβία, το Ιράκ, το Ιράν, το Σουδάν, η Βόρεια Κορέα, η Λιβύη και η Κούβα είναι παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων. Διαθέτοντας, ωστόσο, ανεπαρκείς προϋποθέσεις για ανταγωνιστική αυτονομία, τα καθεστώτα αυτά επωμίζονται το κόστος τεράστιων θυσιών για την υπεράσπιση της ταυτότητάς τους, επιλέγουν την άμεση και εξαιρετικά "δαπανηρή" αντιπαράθεση με τη Δύση απορρίπτοντας τη δικτατορία της. Τα μειονεκτήματα της παρακράτησης της αυτονομίας θα μπορούσαν εύκολα να ξεπεραστούν στην περίπτωση ενός τόσο τεράστιου σχηματισμού όπως η Ρωσία, μαζί με ορισμένες φιλικές χώρες της ΚΑΚ και ορισμένα κράτη του "απώτερου εξωτερικού". 

Το ζήτημα έγκειται μόνο στην πολιτική βούληση και την αποφασιστικότητα. Η εξασφάλιση των πόρων είναι δευτερεύουσα σε αυτή την περίπτωση. Ας αναφερθούμε στο ακόλουθο παράδειγμα: στη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας, όταν ρώτησα τι εμπόδιζε την επίτευξη εκεχειρίας σε μια συγκεκριμένη περιοχή, έλαβα μια εκπληκτική απάντηση από έναν εθελοντή πολιτοφύλακα: "Αυτό το βουνό, αυτό το μικρό βουνό, είναι διάσημο στα σερβικά χρονικά από τον Μεσαίωνα. Τώρα βρίσκεται στα χέρια των εχθρών. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό - ούτε στρατηγικά σημεία, ούτε χρήσιμα ορυκτά, ούτε βιομηχανικές επιχειρήσεις - είναι απλώς ένα κομμάτι γης. Αλλά ένα κομμάτι σερβικής γης. Έχουμε ήδη θάψει αρκετές εκατοντάδες από τους μαχητές μας εκεί. Μας προσφέρθηκε ειρήνη με αντάλλαγμα αυτό το καταραμένο βουνό. Αλλά δεν θα δεχτούμε μια τέτοια ειρήνη. Χρειαζόμαστε αυτό το βουνό. Αυτό το άχρηστο βουνό..."

Το ίδιο το γεγονός της εθνικής ιστορίας και η έκταση της εθνικής επικράτειας είναι πλήρως συγκρίσιμα με τις πιο σοβαρές χρηστικές, τεχνολογικές και οικονομικές παραμέτρους. Επιπλέον, για τα περισσότερα έθνη, αυτά αξίζουν ακόμη περισσότερο - τη ζωή.

Η Συντηρητική Επανάσταση - η τελευταία επιτακτικότητα

"Εκσυγχρονισμός χωρίς δυτικοποίηση" πρέπει να γίνει το κύριο σύνθημα μιας "νέας πορείας" που θα πρέπει να ενώσει τις καλύτερες δυνάμεις τόσο από το "συντηρητικό" όσο και από το "ρεφορμιστικό" στρατόπεδο. Αυτή η νέα πλατφόρμα, αν αναπτυχθεί προσεκτικά και εμπεδωθεί αυστηρά στη συνείδηση των μαζών, θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει αμέσως μια σειρά από σκοτεινά σημεία στην πολιτική και οικονομική μας ζωή. Μαζί με αυτό, θα γίνει φανερός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας των ενεργειών εκείνων των δυνάμεων που είτε αρνούνται την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων (οι απολογητές της νοσταλγίας και της στασιμότητας) είτε αρνούνται την αναγκαιότητα της υπαγωγής των μεταρρυθμίσεων στην εθνική, γεωπολιτική, πολιτισμική και πολιτισμική επιταγή (οι φορείς της δυτικής επιρροής). Κατά συνέπεια, στην κρίσιμη κατάστασή μας, και οι δύο αυτές ομάδες θα πρέπει να εκδιωχθούν από το πολιτικό κατεστημένο και η κεντρική ιδεολογική, οικονομική και εννοιολογική πρωτοβουλία θα πρέπει να ανατεθεί στο νεοσύστατο μέτωπο των "συντηρητικών επαναστατών".

 

Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός

 

Μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ "ντουγκινικών" και ντουγκινοφοβικών είναι ότι οι πρώτοι μελετάμε τον Ντούγκιν, οι δεύτεροι διαβάζουν για τον Ντούγκιν. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κι εμείς διαβάζουμε για τον Ντούγκιν κι αυτοί διαβάζουν τον Ντούγκιν, αλλά, εκτός από τις αναλογίες που είναι αντίστροφες, εμείς για τον Ντούγκιν διαβάζουμε πχ τον de Benoist, τον Fusaro, τον Milerman κ.α., αυτοί ό,τι και όποιον να διαβάζουν για τον Ντούγκιν κατά κανόνα προέρχεται ή από τα δυτικά νεοταξίτικα φιλελεύθερα μήντια ή από ντόπιες καρικατούρες όλου του δυτικόφιλου φάσματος και τον Ντούγκιν τον ίδιο τον διαβάζουν με εμφανή προκατάληψη και κατά κανόνα αποσπασματικά, ετεροχρονισμένα και εκτός πλαισίου, με συνέπεια να τον αποκωδικοποιούν λανθασμένα και να εξάγουν, εσκεμμένα ή μη, εντελώς στρεβλά συμπεράσματα.

Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι κανένας από όσους μελετάνε πραγματικά τον Ντούγκιν, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν μαζί του, είτε σε αυτόν ανακάλυψαν έναν θεωρητικό των ίδιων των δικών τους ιδεών, τις οποίες μέχρι τότε οι ίδιοι θεωρούσαν για τον εαυτό τους αντιφατικές και ο Ντούγκιν τους βοήθησε να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, είτε πρώτα ήρθαν σε επαφή με τα γραπτά του κι έπειτα ανακάλυψαν μια άλλη διάσταση πέραν των καθεστηκότων παρωχημένων μανιχαϊσμών, την οποία στην συνέχεια και αποφάσισαν να διερευνήσουν μόνοι τους, όπως και ο ίδιος ο Ντούγκιν προτρέπει άλλωστε, εξού και "ντουγκινικοί" εντός εισαγωγικών, οι λεγόμενοι και τεταρτοθεσίτες, να διερευνήσουν μάλιστα ( προτρέπει ο Ντούγκιν) εντός του δικού τους πολιτισμικού πλαισίου και όχι για να ανακαλύψουν ξαφνικά μια νέα οικουμενική αλήθεια την οποία να θέλουν να επιβάλουν σε όλο τον πλανήτη, όπως δλδ οι φιλελεύθεροι και οι τακφίρ τζιχαντιστές, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της Νέας Τάξης, δεν πιστεύουν ( οι "ντουγκινικοί" τεταρτοθεσίτες που μελετάνε τον Ντούγκιν) όλα εκείνα τα χαζά και αντιφατικά:

Μια μας λέτε είναι πράκτορας του ρωσικού Ιμπέριουμ ( όπως ο Μπακούνιν δλδ; ), μια μας λέτε ότι δεν έχει και τόση επιρροή όση εμείς δήθεν νομίζουμε ότι έχει ( μήπως εσείς νομίζετε ότι εμείς νομίζουμε;), μια μας λέτε Πούτιν μια Ρασπούτιν ( πότε Βούδας πότε Κούδας) και γενικώς έχετε χάσει την μπάλα ακριβώς γιατί με ένα δυτικό, μοντέρνο, "ορθολογικό" "mind set" δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Ντούγκιν, χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό, μια διαίσθηση και ένα βίωμα, αν όχι και μια φώτιση.

Προσωπικά στον Ντούγκιν, αλλά και λιγότερο κάπως, στον Ντε Μπενουά, ανακάλυψα τον θεωρητικό που με βοήθησε να ξεπεράσω το κόμπλεξ των ρηγμάτων των ίδιων μου των ιδεών και βιωμάτων, των φαινομενικά, για την δυτική νεωτερικότητα, αντιφατικών. Και “αναρχικός” και “φασίστας” και “εθνικιστής” και “μπολσεβίκος” και Έβολα και Ζαπατίστας και Ιερό Γκράαλ και “αυτοκαταστροφικο” Πότλατζ και αντι-ιμπεριαλισμός και Ιμπέριουμ και Νεοπλατωνικός και Ορθόδοξος και άλλα πολλά και σφαιρικά! Ο Ντούγκιν ήρθε και πρότεινε μια κοινή ονομασία για όλα αυτά και πολλά άλλα: Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, Τέταρτη Θέση, όπως εμπνευσμένα κάποιοι το απλοποίησαν, και Ευρασιανισμός.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω και τις διαφωνίες μου. Αυτές απλά μάλλον είναι αρκετά διαφορετικές από τις διαφωνίες των περισσοτέρων εν Ελλάδι, καλοπροαίρετων και μη, σχολιαστών του. Τολμώ να πω πως ελάχιστοι κατανοούν τον Ντούγκιν με τον τρόπο που τον κατανοώ εγώ και σίγουρα ούτε ο ίδιος ο Ντούγκιν κι αυτό είναι ήδη κάτι πολύ "ντουγκινικό" και τεταρτοθεσίτικο και ευρασιατικό! Πανημάεις; Καρασιό.

Αναπολογητικά Τέταρτη Θέση και Ευρασιανισμός

Περί Ευρασιανισμού και Ελληνικού Εθνικισμού

Ορθώς δεν αρέσει στους σοβινιστές εθνικιστές του μοντερνισμού ο Ευρασιανισμός. Είναι μια βιοθεωρία και ένα ιδεολογικό ρεύμα που εχθρεύεται τον Δυτικό Μοντερνισμό. Το εθνοκράτος είναι προϊόν του Δυτικού Μοντερνισμού. Άρνηση του εθνοκράτους (nation state) δεν σημαίνει άρνηση του Λαού και του Πολιτισμού του, του Έθνους (ethnos) και της Παράδοσης του. Ίσα ίσα η Νεωτερικότητα το κάνει αυτό. Τα εθνοκράτη ιδρύθηκαν εξ αρχής ως simulacra είδωλα που σφετερίζονται το όνομα και τον πολιτισμό των εθνών ενώ στην πραγματικότητα τα καταργούν.

Δυστυχώς η Ελλάδα ως εθνοκράτος είναι μια από τις πλέον μοντέρνες χώρες του πλανήτη. Οι περισσότεροι δεν είναι καν σε θέση να το δουν αυτό! Νομίζουν ότι νεοελληνικές παθογένειες οφείλονται στο ότι δήθεν έχασε κάποιο τρένο της ανάπτυξης ή ότι δήθεν έχουμε υπερβολικά κατάλοιπα από την τουρκοκρατία, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα καβάλησε σα δαιμονισμένη το τρένο της δυτικής ανάπτυξης και έσβησε όλο της το παρελθόν, τα δήθεν κατάλοιπα της, κι αυτό στάθηκε η καταστροφή της. Η αναγωγή στην Κλασική Αρχαιότητα δεν ήταν παρά ένα παραπέτασμα καπνού πίσω από το οποίο συντελέστηκε το ολοκληρωτικό ξερίζωμα κάθε αληθινής παράδοσης και ταυτότητας. Ή τουλάχιστον αυτές ήταν οι προθέσεις...

Αν θέλει κανείς να δει το αληθινό πρόσωπο του Δυτικού Μοντερνισμού και της τοξικής του σχέσης του με τα εθνοκράτη, Ελλάδα και Ουκρανία είναι τέλεια παραδείγματα. Μεταλλάσσουν την ίδια την ψυχή του λαού του οποίου το κρατικό μόρφωμα υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν. Σαν καρκίνος. Αυτά που κοροϊδεύουμε στους Σκοπιανούς, αυτά έχουμε υποστεί από το ίδιο μας το κράτος και χειρότερα. 

Αν ο Μεταμοντερνισμός είναι η εσωτερίκευση του κατακερματισμού της Νεωτερικότητας, η Νεωτερικότητα ήταν ο κατακερματισμός της Ενότητας στην Πολλαπλότητα κάθε ενιαίας Πολιτισμικότητας, στο όνομα της ενότητας του κατακερματισμένου. Εξού και το γεγονός ότι - κι αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στο ψευδοκράτος της Ουκρανίας - φεμεν και ναζί το ίδιο μαγαζί...

Ο δυτικός μοντέρνος εθνικισμός απευθύνεται ακριβώς σε αυτήν την Ελλάδα, στην Ελλάδα που αρνήθηκε τον ίδιο της τον εαυτό, στην Ελλάδα Γραικία του Κοραή. Ο Ευρασιανισμός πάλι, ως βιοθεωρία και ιδεολογικό ρεύμα, θα μπορούσε να συνδεθεί με ένα είδος Συνειδησιακής Εξόδου από αυτήν την "Άδεια Πατρίδα" και μια Επιστροφή στα Πάτρια της Αληθινής μας Πατρίδας, της Ελλάδας Ρωμανίας.

Η Ρωμανία Νικά ~ Eurasia Invicta

Προς μια καθ' ημάς Τέταρτη Θέση. Προς ένα καθ’ημάς Ευρασιανισμό.

 

Ο εθνοκρατισμός. Στην Eλλάδα μεταφράζουμε εθνικισμό το nationalism, ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες υπάρχει διαφοροποίση του national από το ethnic, με το πρώτο να σημαίνει υποστήριξη του εθνοκράτους, αυτό που στην Ελλάδα αδόκιμα λέμε “μπατριωτισμός” (άλλο ο πατριωτισμός) και άρα ίσως καλύτερα να λέγαμε “εθνοκρατισμός”, ένω στο ethnic ταιριάζει ο αδιαμεσολάβητος και “από τα κάτω” εθνικισμός/εθνισμός/λαϊσμός.

Είναι δλδ όπως με την μετάφραση του populismo, volkish όπου το λαϊσμός θερωρείται αδόκιμο αλλά το λαϊκισμός αρνητικό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την εντελώς απαράδεκτη μετάφραση του cittadinanza / citizenship παλιότερα υπηκοότητα και πλέον ιθαγένεια ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει “δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη”. Για να μην μιλήσουμε για την αδυναμία να ξεχωρίσουμε την δυτική μονο-πολιτισμική πολυ-πολιτισμικότητα της παγκοσμιοποίησης από τον “ευρασιατικό” εθνο-πολιτισμικό πλουραλισμό ή απλά εθνό-πλουραλισμό του Αλαίν Ντε Μπενουά και το πως το σύγχρονο εθνοκράτος προετοίμασε το έδαφος για την πρώτη καταστρέφοντας  τον δεύτερο. Ο ίδιος ο Φουκουγιάμα, διορθώνοντας τον Χάντιγκτον, θεωρεί ότι ο ρόλος των εθνών-κρατών πρέπει να ενισχυθεί ως εργαλείο της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης.

Άλλο πράγμα οι εντεταλμένοι ακροδεξιοί εθνικιστές και δημοκράτες που σχίζουν τα ιμάτια τους για την υπεράσπιση των τρεχουσών γεωπολιτικών θέσεων την χώρας, την σωστή πλευρά της ιστορίας, και εντελώς άλλο ένα λαϊκό εθνι(κι)στικό κίνημα που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι “διεθνιστικό”, με την έννοια του διεθνισμού των ευρύτερων γεω-πολιτισμικών μπλοκ/χώρων, ούτε δλδ με την έννοια του παλιού κομμουνιστικού διεθνισμού ούτε του κοσμοπολιτισμού της παγκοσμιοποίησης, αλλά με την έννοια της Αλληλεγγύης των συγγενικών Λαών.

Συνεπώς το ελληνικό εθνι(κι)στικό κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό ταυτοτικό ζήτημα. Και με δεδομένο το πέρασμα από την μονοπολική παγκοσμιοποίηση στην πολυ-πολικότητα είναι ταυτοτικό ζήτημα του συν-ανήκειν, το οποίο και δεν μπορεί να απαντηθεί παρά  μόνο διαλεκτικά. Ανήκομεν εις την Δύσην; Είμαστε Ευρατλαντικοί; Είμαστε Ευρασιάτες; Είμαστε Ευρωπαίοι; Είμαστε Μεσόγειοι; Είμαστε Βαλκάνιοι; Ανήκουμε στον Ιουδαιο-Χριστιανικό κόσμο; Ανήκουμε στην Ορθοδοξία; Ανήκουμε στις χώρες του Ανατολικού Ζητήματος; Σχεδόν όλα απαντιούνται με ένα “ναι μεν αλλά”. Είναι προφανές οτί λίγες χώρες και λίγοι λαοί πατάνε πάνω σε τέτοιο γεωπολιτισμικό σεισμικό ρήγμα.

Για τους μυημένους (θα έπρεπε να) πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ Τρίτης Θέσης (Αν αυτή είναι ο Στρασσερισμός ως "Αριστερός Συντηρητισμός"(Left Wing Conservatism, Social Conservativism), όπως το θέτει ο Ντούγκιν)  και Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας - ή μήπως μεταξύ Μετα-Αναρχικών και Μετα-Φά; -. Μιας και για τους τριτοθεσίτες η Τρίτη Θέση δεν (θα έπερεπε να) είναι πια  ο σοβινιστικός εθνοκρατισμός, δλδ η Τρίτη Πολιτική Θεωρία όπως αυτή περιγράφεται από την 4ΠΘ ,ενώ η 4ΠΘ, όντας ακόμα ανοιχτή και υπό διαμόρφωση και μάλιστα κατά τόπους (χώρες και λαούς), δεν είναι ακόμα η Τέταρτη Γωπολιτική Θέση, αυτό φιλοδοξεί να γίνει ένας Διεθνής Ευρασιανισμός, πέραν δλδ του καθεαυτό Ρωσικού Ευρασιατισμού. Στην ουσία τα δύο ιδεολογικά ρεύματα όχι μόνο μοιράζονται σχεδόν όλες τις πηγές έμπνευσης και προβληματισμού, αλλά και, κατά τη γνώμη μου, ένας  διάλογος  μεταξύ τους - ή μήπως μεταξύ Μετα-Αναρχικών και Μετα-Φά; - μπορεί να βοηθήσει αμφότερα όχι μόνο να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά βαρίδια του περασμένου αιώνα, αλλά και να προχωρήσουν σε μια οργανική ζύμωση πέραν των μετωπικών “μηχανικισμών” τύπου φαιοκόκκινο κτλ, ενώ θα έπρεπε να βρισκόμαστε ήδη πέραν και της ζύμωσης, στο απόσταγμα. 

Προς μια καθ' ημάς Τέταρτη Θέση. Προς ένα καθ’ημάς Ευρασιανισμό. 

ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΟΚΡΑΤΊΑ

 

Alexander Dugin

Στον καπιταλισμό, οι καπιταλιστές κυβερνούν. Στο σοσιαλισμό - οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, το προλεταριάτο. Στο ναζισμό και το φασισμό - η φυλετική ή εθνική ελίτ, η "νέα αριστοκρατία". Σύμφωνα με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία πρέπει να κυβερνά ο Λαός (Narod στα ρωσικά, συγγενές με το γερμανικό Volk: όχι "πληθυσμός").

Η σύγχρονη Ρωσία - έχει καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, κυβερνάται από καπιταλιστές. Επομένως, όχι το Narod (ο Λαός). Για να οικοδομηθεί η Ρωσία, στην οποία θα κυβερνά το Narod, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί μια αντικαπιταλιστική (αντιολιγαρχική, τουλάχιστον) Επανάσταση. Οι χρηματιστές μεγιστάνες πρέπει να αποκλειστούν από την πολιτική εξουσία. Και αυτό είναι το κυριότερο. Ο καθένας θα πρέπει να επιλέξει - εξουσία Ή πλούτος. Επιλέξτε τον πλούτο, ξεχάστε την εξουσία. Επιλέξτε την εξουσία - ξεχάστε τον πλούτο.

Η επανάσταση πρέπει να πραγματοποιηθεί σε τρία στάδια: 

1. Τελεσίγραφο προς όλους τους μεγάλους ολιγάρχες (εκατό άτομα της λίστας Forbes και εκατό ακόμη που κρύβονται, αλλά όλοι ξέρουμε ποιοι) να ορκιστούν πίστη στα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία (όλα τα ξένα και στρατηγικά εθνικά περιουσιακά στοιχεία θα ελέγχονται πλέον από ειδικά όργανα).

2. Εθνικοποίηση μεγάλων ιδιωτικών περιουσιών στρατηγικής σημασίας. 

3. Μετάφραση των πατριωτών εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου στην κατηγορία των υπαλλήλων με την εθελοντική μεταβίβαση της περιουσίας στο κράτος. Ήττα στα πολιτικά δικαιώματα (συμπεριλαμβανομένης της στέρησης του δικαιώματος ψήφου, της συμμετοχής σε προεκλογικές εκστρατείες κ.λπ.) σε όσους προτιμούν να διατηρήσουν το κεφάλαιο σε μη στρατηγικό, αλλά σε σημαντική κλίμακα.

Το κράτος θα πρέπει να γίνει όργανο του Λαού. Αυτό το σύστημα να ονομάζεται ως τέτοιο "λαοκρατία", κυριολεκτικά, "εξουσία του λαού" (laos - ο "λαός" στα ελληνικά ). 

Στην  αιματηρή μάχη για την Ουκρανία, βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου - οι ουκρανικές μεγάλες επιχειρήσεις (ολιγάρχες - Ποροσένκο, Κολομόφσκι, Αχμέτοφ κ.λπ.) ηγούνται της γενοκτονίας κατά του Λαού- οι Ρώσοι ολιγάρχες προδίδουν το λαό, συνάπτοντας εγκληματική συμφωνία με τους Ουκρανούς ταξικούς εταίρους. Και όλα αυτά είναι προς το συμφέρον της παγκόσμιας ολιγαρχίας - του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τώρα εκτίθεται όλη την ασυμβατότητα της Ρωσίας και του καπιταλισμού. Είτε ο καπιταλισμός, είτε η Ρωσία. Αυτό το έχουν κατανοήσει με μεγαλύτερη σαφήνεια οι ηγέτες της Νοβορωσίας. Αυτοί, που συμβαίνουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ολόκληρου του Ρωσικού Λαού, στην πραγματικότητα ξεκίνησαν αυτή τη Ρωσική Λαϊκή Επανάσταση. Γι' αυτό είναι αυτοί που επιτέθηκαν τόσο λυσσαλέα στους δοσίλογους μισθοφόρους της χούντας από τις τάξεις των Ουκρανών χοιροφασιστών, καθώς και στα φιλελεύθερα καπιταλιστικά στοιχεία της πέμπτης και έκτης φάλαγγας από τη Ρωσία. Και το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν γίνει υπαρξιακοί εχθροί των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Strelkov, Gubarev, Purgin, Pushilin, Mozgovoy - προκάλεσαν το παγκόσμιο κεφάλαιο. Και το έκαναν για λογαριασμό του Λαού. Σε αυτή την περίπτωση, για λογαριασμό του Ρωσικού Λαού. Αλλά αν οι υποστηρικτές του Ουκρανικού Λαού ήταν συνεπείς, θα ήταν σύμμαχοι αυτής της Επανάστασης και όχι άθλιοι μισθοφόροι του παγκόσμιου κεφαλαίου - όπως είναι τώρα. Στρεφόμενοι στο πλευρό της Νοβορωσίας, οι Ουκρανοί στρέφονται όχι τόσο προς τη Ρωσία, και ούτε καν προς τη ρωσική πλευρά, αλλά προς το πλευρό του Λαού, του Λαού με κεφαλαίο γράμμα, που δίνει μια θανάσιμη μάχη με τον κόσμο του Κεφαλαίου, στο πλευρό της ΛΑΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ως εκ τούτου, η επερχόμενη εκστρατεία κατά του Κιέβου δεν θα είναι μόνο εκδίκηση και όχι μόνο η απελευθέρωση των αρχαίων ρωσικών εδαφών, θα είναι μια εκστρατεία κατά του Κεφαλαίου υπέρ της λαοκρατίας, της εξουσίας του Λαού, για το Λαϊκό Κράτος. Δεν νομίζω ότι η ρωσική ολιγαρχία θα το υποστηρίξει αυτό, δεν μπορεί να παρεξηγήσει ότι οι μέρες της είναι μετρημένες. Γι' αυτό φωνάζει τόσο υστερικά "μην στέλνετε στρατεύματα", αφού η νίκη της Νοβορωσίας θα σημάνει αναπόφευκτα την αναγέννηση της ίδιας της Ρωσίας, την αφύπνιση του Λαού. Αυτός είναι ο λόγος για τις απεγνωσμένες προσπάθειες προδοσίας της Νοβορωσίας. Αυτή η αγωνία της ρωσικής ολιγαρχίας και των δημόσιων μισθωτών της. Το καθήκον τους - να καταστρέψουν τους ήρωες της Επανάστασης της Νοβορωσίας - όχι μόνο Λαϊκή, αλλά και κοινωνική, και να την καταστρέψουν εν τη γενέσει της.

http://www.4pt.su/en/content/towards-laocracy

PRIESTS AND WARRIORS SHOULD REGAIN ITS ESSENTIAL POSITION

https://www.geopolitika.ru/en/article/priests-and-warriors-should-regain-its-essential-position?utm_referrer=https%3a%2f%2fwww.google.com%2f