Maurice Bardèche: Σοσιαλφασισμός – Ένα δοκίμιο του Pierre Drieu La Rochelle
«Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού»
Pierre Drieu La Rochelle, 1945
Ο γνήσιος σοσιαλισμός των ημερών μας είναι κάτι περισσότερο από έναν κατάλογο διεκδικήσεων απαλλοτριωθέντων αγαθών. Είναι εκείνος ο οποίος θα επιτεθεί στο παρά φύσιν ζην στο οποίο μας έχει καταδικάσει ο ίλιγγος της παραγωγής και ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Η ζωή που ζει η πλειοψηφία των ανθρώπων, είναι ζωή ενάντια στην φύση. Αυτό είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε, αρκεί να απαρνηθούμε την φρενίτιδα του κέρδους και να αντισταθούμε στην απόλυτη πρωτοκαθεδρία της οικονομικής μάχης.
Ο βιομηχανικός πολιτισμός στην πραγματικότητα μας έχει καταστήσει αποικία εντόμων. Τα ναρκωτικά, η απελπισία, η βία δεν έχουν άλλη αιτία από την ζωή του μυρμηγκιού που έχει επιβληθεί στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Το μέλλον μας και η σωτηρία μας είναι να ξαναβρούμε μια ζωή συμβατή με την φύση μας,μια ζωή που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι άνθρωποι, να αναπνέουν, να τρέχουν, να ζουν όπως είναι το φυσιολογικό σαν θηλαστικά που είμαστε. Να μην είμαστε αγκυλωμένοι σε ιδεοληψίες, αλλά να μπορούμε να εξελιχθούμε ελεύθερα σε αρμονία με τις φυσικές μας ανάγκες.
Έτσι λέω πως ο σοσιαλισμός του μέλλοντος δεν μπορεί να πραγματωθεί παρά μόνο από εντελώς νέους τύπους καθεστώτων, καθεστώτα που θα θέσουν αξιωματικώς μια ορισμένη θεώρηση της ζωής πάνω από όλες τις οικονομικές συγκυρίες. Για εμάς στην Ευρώπη αυτές οι συνθήκες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μόνο μέσα από ένα αυτάρκες οικονομικό σύστημα που θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε από τον νόμο που ορίζει τον κατώτατο μισθό του εργάτη του οικονομικού φιλελευθερισμού, από την υποχρεωτική υποδούλωση στον ανταγωνισμό και στην εξαγωγή με κάθε κόστος. Η Ευρώπη μπορεί να εφαρμόσει αυτό το σύστημα αυτάρκειας, έχει τα μέσα. Η αυτάρκεια εγγυάται την αληθινή ελευθερία και τον αληθινό σοσιαλισμό, όμως μόνο τα καθεστώτα που είναι ταυτόχρονα αφιλοκερδή και ισχυρά πολιτικά και στρατιωτικά μπορούν να την κάνουν πράξη. Για τα έθνη ρομπότ, ο σοσιαλισμός θα είναι ένα απραγματοποίητο όνειρο.
Maurice Bardèche: Σοσιαλφασισμός – Ένα δοκίμιο του Pierre Drieu La Rochelle
«Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού»
Pierre Drieu La Rochelle, 1945
mosley-and-mussolini
Ο όρος σοσιαλφασισμός χρησιμοποιείται συμβολικά, καθώς είναι μια έννοια που ουσιαστικά ποτέ δεν έχει πραγματωθεί απόλυτα. Όλα τα φασιστικά κινήματα σε κάποια δεδομένη στιγμή ήρθαν σε επαφή με τον σοσιαλισμό και επηρεάστηκαν από αυτόν.
Το κόμμα του Χίτλερ είχε επισήμως την ονομασία «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (National sozialistiche Deutsche arbeiter parteï). Ο Μουσολίνι ήταν κατεξοχήν θεμελιωτής σοσιαλιστικών νόμων. Ο José-Antonio Primo de Rivera, ιδρυτής και αρχηγός του Ισπανικού φασιστικού κόμματος «Φάλαγγα», έγινε ο άνθρωπος – σύμβολο του εθνικοσυνδικαλιστικού σοσιαλισμού. Το ρουμάνικο κίνημα »Garde de Fer» – «Σιδηρά Φρουρά’» (εθνικιστική οργάνωση με στρατιωτική δομή στα πρότυπα της εθνικοσοσιαλιστικής νεολαίας του Α.Χίτλερ, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Κορνήλιος Κοντρεάνου) ,ήταν κατά βάση ένα κίνημα φοιτητών και αγροτών. Ο δε Oswald Mosley, ιδρυτής της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών (British Union of Fascists)διετέλεσε υπουργός εργασίας στην Αγγλία.
Ο Jacques Doriot αρχικά υπήρξε κομμουνιστικός ηγέτης στην Γαλλία, ενώ στην συνέχεια ίδρυσε μαζί με άλλους εθνικιστές το P.P.F. (Parti Populaire Francais – φασιστικό και αντισημιτικό κόμμα) το οποίο ξεπήδησε μέσα από τον κομμουνιστικό πυρήνα του Saint – Denis.
Όλα τα ιστορικά φασιστικά κινήματα υπήρξαν κινήματα απελευθέρωσης από τον ζυγό της παντοδυναμίας του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού και από την θεμελιώδη ανειλικρίνεια και αισχρότητα των δημοκρατικών καθεστώτων, τα οποία αποστερούν από τον λαό το δικαίωμα του στην συμμετοχή στα κοινά. Εν τούτοις, με εξαίρεση το Περονικό καθεστώς της Αργεντινής, οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν ποτέ την ολική πραγμάτωση των σοσιαλιστικών τάσεων των φασιστικών κομμάτων. Οι φασίστες που ανέλαβαν την εξουσία έπρεπε άμεσα να ανασυγκροτήσουν την κατεστραμμένη από την δημαγωγική διαχείριση οικονομία, να αποκαταστήσουν την διασαλευθείσα από την αναρχία τάξη και κατά την έξοδο από το χάος να δημιουργήσουν τις δικές τους δομές προκειμένου να αμυνθούν έναντι των εξωτερικών κινδύνων που απειλούσαν την ίδια τους την ύπαρξη.
412bua9l7dkl-_sy344_bo1204203200_
Καθήκοντα επείγοντα και απαραίτητα να διευθετηθούν, τα οποία κινητοποίησαν όλες τους τις δυνάμεις και επέβαλλαν τις προτεραιότητες. Εν τέλει οι περιστάσεις εμπόδισαν σχεδόν καθολικά την σύνθεση που ήθελαν να πραγματοποιήσουν ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον εθνικισμό, και η σοσιαλιστική αλλαγή έγινε ένα δευτερεύον ζήτημα σε σύγκριση με τις επιταγές της εθνικής επιβίωσης. Μία επιπλέον δυσκολία προστέθηκε σε αυτές τις περιστάσεις. Τα φασιστικά κινήματα διαχρονικά αρνήθηκαν να καταστρέψουν τις δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι εχθροί τους ήταν η πλουτοκρατία, η ισχύς του απάτριδος καπιταλισμού, οι σφετεριστές της εθνικής κυριαρχίας. Ο σκοπός τους ήταν να θέσουν το εθνικό συμφέρον πάνω από τα καπιταλιστικά συμφέροντα και κατά συνέπεια να επιβάλλουν ένα ισχυρό καθεστώς ικανό να εξασφαλίσει την προστασία του λαού και της δικαιοσύνης, όπως άλλοτε έκαναν οι βασιλιάδες ενάντια στις καταχρήσεις της φεουδαρχικής εξουσίας.
Αυτή η πολιτική της διατήρησης των παλαιών δομών δεν θα μπορούσε να έχει σαν κατάληξη παρά μόνο την μετάπλαση των νοοτροπιών και μια αναδιανομή των εξουσιών. Απέκλεισε την καταστροφή της κοινωνικής ιεραρχίας μέσω επανάστασης, η οποία πάντα είναι πιο θεαματική και δυστυχώς πιο εύκολη στο να πραγματοποιηθεί σε σχέση με τις εις βάθος μεταρρυθμίσεις.
Αυτή η νοσταλγία του σοσιαλφασισμού, είναι τόσο βαθιά που την βλέπουμε να επανεμφανίζεται τακτικά στα νεοφασιστικά κινήματα – σπέρματα ενός φασισμού εθνικοεπαναστατικού που αντιπροσωπεύει όλες τις αποχρώσεις της δογματικής ριζοσπαστικοποίησης ενός εθνικοκομμουνισμού (τόσο ιδεώδες σαν όνειρο!). Πρόκειται όμως περισσότερο για κάτι θεωρητικό παρά μια χειροπιαστή πραγματικότητα. Αυτό το φαινόμενο μπορεί να παρατηρηθεί παντού στην Ευρώπη τόσο στην Ιταλία όσο και στην Γερμανία, στην Ισπανία και στην Γαλλία.
Το φαινόμενο αυτό έχει προκαλέσει την γένεση ομάδων ακραίων, βίαιων, ασυμβίβαστων και κυριευμένων από το πάθος για την αγνότητα και το απόλυτο. Η έλλειψη όμως του χειροπιαστού είναι έντονα αισθητή, προάγγελος που μας επιτρέπει να αναλογιστούμε ταυτόχρονα τόσο για τη μονιμότητα και τη σημασία της σοσιαλιστικής τάσης σε οποιαδήποτε προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του φασισμού, όσο και για την ασάφεια αλλά και το κενό που την συνοδεύει ενίοτε, όταν πρόκειται να επικυρωθούν μέτρα και να θεμελιωθεί ένα πρόγραμμα.
Αυτή η ανικανότητα να συνδυαστεί η διατήρηση των ιεραρχικών δομών ,πάνω στις οποίες εναποτίθεται όλος ο δυτικός πολιτισμός, με τα συγκεκριμένα σοσιαλιστικά μέτρα, είναι μια καθαρή αντίφαση του νεοφασισμού; Ή οι νεοφασίστες εκδηλώνουν ασυναίσθητα με αυτές τις ιδιοτροπίες την απροθυμία να εισάγουν μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε έναν πολιτισμό βαθύτατα αποξενωμένο από το ιδεώδες τους και κατά συνέπεια την απιθανότητα να συμμετάσχουν σε έναν διάλογο πάνω σε πραγματικά ερωτήματα, κάτι το οποίο τους καταδικάζει στην απομόνωση και την ουτοπία;
pierre-drieu-la-rochelle-1893-1945
Επανερχόμαστε λοιπόν στις αρχές. Κάθε νέο όραμα κοινωνικών σχέσεων που απορρίπτουν τον μαρξισμό βασίζεται σε έναν συγκεκριμένο αριθμό αξιωμάτων, τα οποία είναι πιστεύω κοινά σε όλες τις ομάδες της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης ανεξάρτητα από το ποια είναι η ροπή τους ή η επιλογή των τακτικών τους.
1 – Καταδίκη του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού, ο οποίος είναι το εργαλείο της πλουτοκρατικής κυριαρχίας. Μόνο ένα απολυταρχικό καθεστώς μπορεί να επιβάλλει τον σεβασμό στα εθνικά συμφέροντα και στην κοινωνική δικαιοσύνη.
2 – Άρνηση της πάλης των τάξεων. Είναι ένα μαρξιστικό εφεύρημα που δεν μπορεί παρά να έχει σαν κατάληξη την υπονόμευση της οικονομίας και την δικτατορία της γραφειοκρατίας. Η ευημερία είναι ένα ευεργέτημα απο το οποίο ωφελούμαστε όλοι και δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με μια πιστή συνεργασία και δίκαιη κατανομή.
3 – Προστασία του εθνικού κεφαλαίου, το οποίο αντιπροσωπεύεται από όλους εκείνους οι οποίοι συμμετέχουν στην παραγωγή. Η παραγωγική διαδικασία, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί παρά μόνο από την πρωτοβουλία των κατεχόντων τα κεφάλαια και από την ατομική δημιουργικότητα και ενέργεια. Η λειτουργία του κράτους είναι να ενθαρρύνει αυτήν την πρωτοβουλία ,αλλά δίχως να επιτρέπει να επιβάλλονται σε αυτούς που προσφέρουν την εργασία τους, συμβόλαια που δίνουν την μερίδα του λέοντος σε αυτούς που βρίσκονται σε θέση ισχύος.
4 – Η εθνική οικονομία όντας ένας καθοριστικός παράγοντας εθνικής ανεξαρτησίας ,με τον ίδιο τρόπο που είναι ο στρατός και οι θεσμοί, πρέπει να προστατευθεί από εξωτερικές επεμβάσεις ανεξάρτητα από το αν αυτές θα είναι ιδεολογικές ή οικονομικές. Η οικονομική ανεξαρτησία πρέπει να αναγνωριστεί σαν κύριος συντελεστής της εθνικής.
5 – Τα σύγχρονα έθνη έχουν γίνει οικονομικοπολιτικά σκηνικά, μέσα στα οποία αυτό που ονομάζουμε ισχύ ανήκει εξίσου σε αυτούς που ελέγχουν τους σημαντικούς τομείς της οικονομίας και σε αυτούς που έχουν την αποκλειστικότητα (συχνά απατηλή) των πολιτικών αποφάσεων. Η συμμετοχή στην ζωή του έθνους πρέπει να ασκείται εξίσου στον τομέα της οικονομίας και σε αυτόν της πολιτικής. Τα όργανα αυτής της συμμετοχής στην πραγματική ζωή της χώρας πρέπει να εφευρεθούν. Αυτή η συμμετοχή δεν μπορεί να ασκηθεί με αναρχικές μεθόδους που δίδουν μια ντε φάκτο εξουσία σε οργανισμούς που δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικοί ούτε αφομοιώσιμοι στον συνταγματικό μηχανισμό.
6 – Το εθνικό συμφέρον πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων. Κανένας πολίτης, κανένα νομικό πρόσωπο, καμία εταιρεία δεν έχει το δικαίωμα να απαλλάσσεται από την εφαρμογή των νόμων. Κανένας κανόνας, καμία συνθήκη ή προνόμιο δεν μπορεί να θέσει κάποιον εκτός του νόμου του εθνικού συμφέροντος, που είναι ο υπέρτατος νόμος του κράτους.
Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτές τις αρχές που να είναι ιδιαζόντως σοσιαλιστικό με την έννοια που ακούμε την λέξη αυτή σήμερα, εφόσον ο σοσιαλισμός δεν είναι κάτι άλλο για τους σύγχρονους μας από έναν κοινωνικό πόλεμο που πρέπει να τερματιστεί από τον θρίαμβο των γραφειοκρατικών επιτελείων που παριστάνουν ότι εκπροσωπούν τους εργαζόμενους. Αλλά αυτές οι ίδιες αρχές συμφωνούν ευκόλως, με μια άλλη σύλληψη του σοσιαλισμού, αυτή η οποία αναζητά έναν δίκαιο διαμερισμό των αποτελεσμάτων της παραγωγής ανάμεσα στους διαφορετικούς εταίρους. Αυτή η ενασχόληση δεν είναι η κατευθύνουσα ιδέα που εμπνέει αυτά τα αξιώματα, αλλά είναι το αποτέλεσμα αυτών.
Η δίκαιη κατανομή ποτέ δεν θα επιτευχθεί από επαναλαμβανόμενες σποραδικές μάχες, των οποίων τα αποτελέσματα τίθενται εν αμφιβόλω πάραυτα από την υποβάθμιση του νομίσματος. Η δίκαιη κατανομή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την εξουσία ενός ισχυρού κράτους που επιβάλλει τις συνθήκες που εκείνο θεωρεί δίκαιες.
Αυτές οι αρχές, θα μπορούσαν να εμπνεύσουν συμφυείς θέσεις για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που είναι διαπραγματεύσιμα επί του παρόντος ενώπιον της κοινής γνώμης; Είναι οφθαλμοφανές ότι πολλές από αυτές δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε ένα καθεστώς που δεν εξασφαλίζει ούτε την προτεραιότητα των εθνικών συμφερόντων ,ούτε την ανεξαρτησία της εθνικής οικονομίας και που δεν διαθέτει καν αρκετή ισχύ έναντι των οικονομικών δυνάμεων ,οι οποίες του επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις. Σε κάποια σημεία, ωστόσο, αυτά τα βασικά αξιώματα μπορούν να χρησιμεύσουν στο να αποδεχτεί κανείς ή να απορρίψει κάποιες από τις λύσεις που προτείνονται την σήμερον ημέρα. Αυτές οι αρχές φυσικά δεν αποτελούν ένα ολοκληρωμένο δόγμα και τα γραφόμενα που ακολουθούν δεν είναι παρά μια σειρά από σκέψεις που αφήνουν εκτός πολλές πτυχές του κοινωνικού προβλήματος. Ήθελα μόνο να θέσω κάποια εύλογα ζητήματα στους αναγνώστες μας.
Η προάσπιση της αξίας του νομίσματος έναντι των καταχρήσεων από ανεύθυνες ομάδες πίεσης προς χάριν της δημαγωγίας είναι η βάση οποιασδήποτε δίκαιης και ανθεκτικής στον χρόνο αναδιανομής. Διότι οι αποκτηθείσες από τις απεργίες ή τον εκφοβισμό αυξήσεις των μισθών είναι απατηλές, από την στιγμή που το χρήμα παύει να έχει αγοραστική αξία. Πρέπει λοιπόν να υποστηρίξουμε την δράση του πρωθυπουργού ,ο οποίος από τριάντα χρόνια πριν,είχε το κουράγιο να αντισταθεί στην παρωδία που ονομάζεται «κινητοποίηση των μαζών».
surgimiento2bdel2bfascismo2b2
Το σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας – ιδιαίτερα των νέων – αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά στα φασιστικά καθεστώτα με πρωτότυπες λύσεις. Στην θέση της άνευ ουσίας υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, δημιουργήθηκε ένας επαγγελματικός στρατός και ανάλογες περιστρατιωτικές δραστηριότητες. Είχαμε επίσης τα κότσια να επαναφέρουμε τον θεσμό «service du travail» (υπηρεσία εργασίας), θεσμός ο οποίος είχε δώσει τα διαπιστευτήρια του σαν παράγοντας ζυμώσεων και αδελφοποίησης διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων αλλά και σαν διδασκαλείο ενέργειας, σθένους και επιτέλεσης εργασιών φυσικής δυσκολίας.
Η εργασία στην υπηρεσία αυτή θα πρέπει να είναι εθελοντική, αλλά να ενθαρρύνεται με μοριοδότηση για την είσοδο στον δημόσιο τομέα, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις μεγάλες εταιρείες και τις κρατικές επιχειρήσεις. Τοιουτοτρόπως, μεγάλα έργα θα μπορούσαν να αναληφθούν από φτωχές περιφέρειες δίνοντας μία διέξοδο στις συμπληρωματικές βιομηχανίες. Η υπηρεσία εργασίας υπήρξε στο παρελθόν μια δοκιμασία της αρρενωπότητας. Ο νέος αφήνοντας την υπεροψία κατά μέρους κινητοποιούταν ειρηνικά στον στίβο της ζωής εργαζόμενος σε ένα αντικείμενο δύσκολο και χρήσιμο για την κοινωνία. Οι νίκες της είναι έργα τα οποία έχουν αφήσει τα ίχνη τους: Ευ ζην και ευημερία αντί για εκδηλώσεις καταστροφής και θανάτου. Είμαι πεπεισμένος ότι χιλιάδες νέοι θα προτιμούσαν αυτήν την υπηρεσία παρά τις πρόσκαιρες απολαύσεις της τρυφηλής ζωής.
Εκεί μάθαιναν να μην περιφρονούν τις χειρωνακτικές εργασίες και τους εργάτες και τίποτα δεν τους εμπόδιζε να διδαχθούν δύσκολες τεχνικές που θα τους βοηθούσαν να αποκτήσουν μια επαγγελματική κατάρτιση.
Αυτή η «φασιστική» επίλυση του δράματος της ανεργίας έχει μια απόχρωση «σοσιαλιστική» τόση, ούτως ώστε μπόρεσε να γίνει αντικείμενο αντιποίησης από τον Jacques Attali (σύμβουλο του François Mitterrand )σε ένα άρθρο στον «Nouvel Observateur»: «Αν όλοι οι νέοι της Γαλλίας έκαναν μερικούς μήνες πολιτικής υπηρεσίας σε κάποιες θέσεις εργασίας (αναφέρεται σε κοπιώδη και χειρωνακτικά επαγγέλματα) ,θα επιταχυνόταν μαζικά η αναβάθμιση της χειρωνακτικής εργασίας και η ελάττωση της ανεργίας » (τεύχος 21 της 27ης Φεβρουαρίου).
Αρνούνται να καταδικάσουν τις «φασιστικές» εμπειρίες, όμως τις σφετερίζονται… Πρέπει να γίνονται τέτοιες προτάσεις αλλά όχι από τον περίγυρο του François Mitterrand.
Τα αξιώματα που απαριθμήσαμε ανωτέρω έλκουν σαν συνέπεια την άρνηση της αυτοδιαχείρισης που παραλύει και τιμωρεί το πνεύμα της πρωτοβουλίας, απαραίτητη κινητήριος δύναμη της οικονομίας, αλλά δεν αντιτίθενται σε ορισμένες μορφές περιορισμένης συνδιαχείρισης σε μεγάλες εταιρείες. Σε αυτές τις επιχειρήσεις έχει θεσπιστεί μια φόρμουλα που αναγορεύει την συμμετοχή των εργατών στα κέρδη της εταιρείας, αλλά η διεύθυνση παραμένει στα χέρια των εχόντων τα κεφάλαια. Οι τεχνικοί και οι εργάτες όντας ένας από τους δύο παράγοντες της παραγωγής, εκπροσωπούνται φυσικά στα συμβούλια δίπλα από το οικονομικό κεφάλαιο ,κάτι το οποίο εξασφαλίζει την ανάπτυξη του συνόλου. Οι ιδιότητες αυτής της εκπροσώπησης γεννούν δυσκολίες που ίσως να μην είναι αξεπέραστες. Η πιο σοβαρή δυσκολία είναι ο κίνδυνος τα συνδικάτα να σφετεριστούν το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του προσωπικού και έτσι να γίνουν μια τεράστια δύναμη η οποία θα ελέγχει ολόκληρους τομείς της οικονομίας. Αλλά δεν είναι λιγότερο παρά φύσιν το ότι τραπεζικοί όμιλοι ,πολύ συχνά κατευθυνόμενοι από το διεθνές κεφάλαιο, αποκτούν την ίδια δύναμη στην γαλλική κοινωνία, καθιστώντας το εργατικό δυναμικό ένα εργαλείο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της επωφέλειας ενός ανώνυμου καπιταλισμού. Τίποτα δεν αντιτίθεται λοιπόν σε αυτό παρά δυνάμεις που επιθυμούν ένα νέου τύπου καθεστώς ,όντας θετικώς προδιατεθειμένοι στο σχέδιο της συνδιαχείρισης, υπό την προϋπόθεση ότι θα εξαλειφθούν πάραυτα τα φαινόμενα του παρασιτισμού των συνδικάτων αλλά και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Εμείς πρέπει να ευχηθούμε ότι το κράτος θα σταματήσει να είναι ο καταπιεστής, αλλά θα γίνει ο προστάτης όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το ποια είναι η θέση τους και τα επαγγελματικά τους καθήκοντα. Οι νόμοι είναι »σοσιαλιστικοί» όταν επιτρέπουν στους ανθρώπους να ξεφύγουν από το μηχανιστικό πεπρωμένο που τους επεφύλασσε ο βιομηχανικός πολιτισμός και από τις φοβέρες των παραγόντων των οικονομικών οργανισμών που καθορίζουν στον σύγχρονο κόσμο πως θα είναι η καθημερινή τους ζωή.
Για τους ίδιους λόγους πρέπει να απορρίψουμε το δόγμα των εθνικοποιήσεων. Οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις δεν φέρουν καμία νέα ελευθερία, ούτε επιτρέπουν μεγαλύτερη πραγματική συμμετοχή απο ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Το μόνο που κάνουν είναι να αντικαθιστούν μια γραφειοκρατία με μια άλλη. Η επέκταση τους δεν θα έχει παρά σαν αποτέλεσμα την δημιουργία μας γραφειοκρατικής υπερδομής η οποία θα παραλύει την λειτουργία του κράτους και θα απομυζεί την οικονομία και της οποίας ο ρόλος στο τέλος θα είναι να προετοιμάσει την εγκατάσταση μιας κοινοπαραγωγικής τεχνοδομής (κομμουνισμός).
Σε μία οικονομικοπολιτική κοινωνία όπου οι αποφάσεις από τις οποίες εξαρτάται η καθημερινή μας ζωή δεν είναι λιγότερο σημαντικές από εκείνες που αφορούν την πολιτική διαχείριση, είναι φυσικό ότι τα συνδικάτα θα αποκτήσουν δύναμη εφόσον είναι ο μόνος τρόπος εκπροσώπησης της επαγγελματικής σφαίρας. Αλλά αυτή η νέα δύναμη είναι αυθαίρετη, έχει αναρχικές εκλογικές μεθόδους ,ανεξέλεγκτες και συχνά νοθευμένες. Τα συνδικάτα κάνοντας κατάχρηση μιας πραγματικής κατάστασης ,σφετερίζονται την διοικητική εξουσία και κατά συνέπεια ασκείται εκφοβισμός στους εργαζόμενους. Έτσι προκαλούνται ανεύθυνες πράξεις εξαιτίας των οποίων πλήττεται η οικονομία και ο ο λαός είναι πάντοτε το θύμα. Η επαγγελματική εκπροσώπηση είναι απαραίτητη, είναι μια άμυνα έναντι συγκεκριμένων αυθαιρεσιών ,είναι ένα όργανο διαλόγου και ένα στοιχείο ισορροπίας. Έτσι, πρέπει να θεσμοθετηθεί. Αξιώνουμε συνδικάτα όπου οι εκλογές τους θα είναι ελεύθερες, ανόθευτες και ελεγχόμενες όπως είναι οι βουλευτικές εκλογές. Επιβάλλουμε για τους διορισμούς των υπεύθυνων και για τις κρίσιμες συσκέψεις την ίδια υποχρέωση για απαρτία που υπάρχει και στα διοικητικά συμβούλια. Διασφαλίζουμε την ισόρροπη εκπροσώπηση των διαφορετικών ομάδων εργαζομένων σύμφωνα με την σημασία τους και την αποτελεσματικότητά τους και προτείνουμε την αναδιάρθρωση των επαγγελματικών φορέων ώστε να έχουν εξουσίες και υποχρεώσεις καθορισμένες από το σύνταγμα: Οι φορείς αυτοί πρέπει να γίνουν όργανα συμμετοχής των εργαζομένων στην οικονομική ζωή με τον ίδιο τρόπο που οι πολιτικοί θεσμοί αντιπροσωπεύουν την συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή.
Καταλογίζουμε στα δημοκρατικά καθεστώτα (ομοίως και στα σοσιαλδημοκρατικά που έχουν συμμαχήσει με κομμουνιστές) την ανικανότητά τους να πραγματώσουν μια αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη επειδή η καθολική ψηφοφορία υποχρεώνει τους υποψήφιους και τα κόμματα, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις προεκλογικές τους εκστρατείες, να συμβιβαστούν σε θέσεις τις οποίες προσποιούνται ότι καταπολεμούν. Από αυτούς δεν μπορούμε να περιμένουμε παρά έναν ψευδή σοσιαλισμό, όπως ακριβώς κατασκεύασαν μια ψευδή δημοκρατία.
5042614089_ee50863c3b
Στην πραγματικότητα ο σοσιαλφασισμός σαν όρος είναι ασαφής και περιέχει την ψευδαίσθηση και για αυτό δεν βρίσκεται στα προγράμματα. Το νέο κράτος που οραματιζόμαστε δεν δύναται να είναι ο διαχειριστής του βιομηχανικού πολιτισμού, αλλά μπορεί να προσπαθήσει να τον ελέγξει. Δεν μπορεί να κάνει θαύματα, ούτε να καταργήσει τα θανατηφόρα δυστυχήματα του, όχι περισσότερο από τον κομμουνισμό. Αλλά μπορεί να τον καταστήσει διαφορετικό, να κάνει μια ένεση ζωής στο αρτηριοσκληρωμένο σώμα του.
Ο γνήσιος σοσιαλισμός των ημερών μας είναι κάτι περισσότερο από έναν κατάλογο διεκδικήσεων απαλλοτριωθέντων αγαθών. Είναι εκείνος ο οποίος θα επιτεθεί στο παρά φύσιν ζην στο οποίο μας έχει καταδικάσει ο ίλιγγος της παραγωγής και ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Η ζωή που ζει η πλειοψηφία των ανθρώπων, είναι ζωή ενάντια στην φύση. Αυτό είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε, αρκεί να απαρνηθούμε την φρενίτιδα του κέρδους και να αντισταθούμε στην απόλυτη πρωτοκαθεδρία της οικονομικής μάχης.
Πάντα θα υπάρχουν εργοστάσια, αλλά μπορούμε να τροποποιήσουμε προς το βέλτιστον το πρόγραμμα λειτουργίας τους, έτσι ώστε η ζωή στο εργοστάσιο να καταστεί λιγότερο άσχημη και μονότονη: Μπορούμε να διαχωρίσουμε τα στοιχεία της παραγωγής διασπείροντας τα σε μικρές μονάδες και οι επιχειρηματίες να αναθέτουν, υπό την πλήρη εποπτεία τους ,δικές τους αρμοδιότητες σε υπαλλήλους. Θρυμματίζοντας έτσι τους κολοσσούς της βιομηχανίας, να ερευνήσουμε παράλληλα αν σε κάποιες περιπτώσεις η οικογενειακή εργασία στο σπίτι είναι ωφέλιμη παρόλο που δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συλλογική ζωή στο εργαστήριο. Μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να τα καταστήσουμε πιο ευκίνητα, πιο γρήγορα, πιο πρακτικά, να ξεφύγουμε από την ανωνυμία και την νάρκωση του μετρό και των προαστιακών τρένων. Μπορούμε να καταστήσουμε ανθρώπινο το περιβάλλον και να καταργήσουμε τους άσχημους στρατώνες που περιβάλλουν τις πόλεις μας. Να κατασκευάσουμε κατοικίες σε ανθρώπινη κλίμακα. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός του μέλλοντος, καθώς αυτά είναι τα προβλήματα του μέλλοντος. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την ζωή στα ανθρώπινα μέτρα. Θα το χαρακτήριζα επαγγελματικό σοσιαλισμό, έκφραση που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Léon Blum.
Ο βιομηχανικός πολιτισμός στην πραγματικότητα μας έχει καταστήσει αποικία εντόμων. Τα ναρκωτικά, η απελπισία, η βία δεν έχουν άλλη αιτία από την ζωή του μυρμηγκιού που έχει επιβληθεί στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Το μέλλον μας και η σωτηρία μας είναι να ξαναβρούμε μια ζωή συμβατή με την φύση μας,μια ζωή που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι άνθρωποι, να αναπνέουν, να τρέχουν, να ζουν όπως είναι το φυσιολογικό σαν θηλαστικά που είμαστε. Να μην είμαστε αγκυλωμένοι σε ιδεοληψίες, αλλά να μπορούμε να εξελιχθούμε ελεύθερα σε αρμονία με τις φυσικές μας ανάγκες.
Έτσι λέω πως ο σοσιαλισμός του μέλλοντος δεν μπορεί να πραγματωθεί παρά μόνο από εντελώς νέους τύπους καθεστώτων, καθεστώτα που θα θέσουν αξιωματικώς μια ορισμένη θεώρηση της ζωής πάνω από όλες τις οικονομικές συγκυρίες. Για εμάς στην Ευρώπη αυτές οι συνθήκες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μόνο μέσα από ένα αυτάρκες οικονομικό σύστημα που θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε από τον νόμο που ορίζει τον κατώτατο μισθό του εργάτη του οικονομικού φιλελευθερισμού, από την υποχρεωτική υποδούλωση στον ανταγωνισμό και στην εξαγωγή με κάθε κόστος. Η Ευρώπη μπορεί να εφαρμόσει αυτό το σύστημα αυτάρκειας, έχει τα μέσα. Η αυτάρκεια εγγυάται την αληθινή ελευθερία και τον αληθινό σοσιαλισμό, όμως μόνο τα καθεστώτα που είναι ταυτόχρονα αφιλοκερδή και ισχυρά πολιτικά και στρατιωτικά μπορούν να την κάνουν πράξη. Για τα έθνη ρομπότ, ο σοσιαλισμός θα είναι ένα απραγματοποίητο όνειρο.
Μετάφραση: Διοτίμα
https://ethnikonkratos.gr/2018/01/04/maurice-bardeche-socialisme-fasciste-pierre-drieu-la-rochelle/
