«Ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού» (προσανατολισμοί για τα επόμενα αποφασιστικά χρόνια). Αυτός είναι ο τίτλος ενός σπουδαίου βιβλίου που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1987 από τις εκδόσεις «Ελεύθερη σκέψις». Από τότε το βιβλίο αυτό μου έκαμε βαθιά εντύπωση για τη φοβερή τόλμη του συγγραφέα του, του Γάλλου διανοούμενου ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ. Αυτός είχε την τόλμη (4 χρόνια πριν από την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ) να διακηρύξει ότι: «Ο ατομικισμός είναι ο κοινός παρονομαστής του Φιλελευθερισμού και του Μαρξισμού». Πάντως ο Αλαίν Μπενουά, στο κρίσιμο ερώτημα της εποχής (1980-1990) «Τι πρέπει να πράξει η Ευρώπη» (στις τότε συνθήκες, που τώρα ζούμε τις κρίσιμες συνέπειές τους) κατ’ αρχήν τόνισε την ανάγκη αποκάλυψης μιας αλήθειας για να κατανοηθεί η ειρωνεία την τέχνη των αντιθέσεων και αντιπαλοτήτων για την ανυπαρξία θεωρητικών χασμάτων μεταξύ (από τότε) ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ και ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ. Ακόμα, όμως, για να καταφανεί το γελοίο των ψευδοπολιτικών μαχών και διλημμάτων (δεξιά – αριστερά) (1) μεταξύ «Δύσης και Ανατολής». Με τη σύγκρουση να μην υπάρχει αλλά να μην είναι ιστορική και ιδεολογική, αλλά σύγκρουση επεκτατισμού. Γι’ αυτό πρέπει να σταματήσει η Ευρώπη να αναπαράγει το ανυπόστατο ιδεολόγημα ότι «η Ευρώπη είναι Δύση». «Αν δεν είχαμε, όμως, τώρα να επιλέξουμε μια εκ των δύο υπερδυνάμεων δεν θα κάναμε τουλάχιστον το λάθος να επιλέξουμε το χειρότερο…». ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, Ο ΚΥΡΙΩΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ… «Κάθε δικτατορία είναι απεχθής, αλλά κάθε παρακμή απεχθέστερη…».
